Pop
22 lutego 2017
Meat Loaf
Meat Loaf, właściwie Michael Lee Aday (ur. 27 września 1947 w Dallas w Teksasie jako Marvin Lee Aday), amerykański piosenkarz i aktor. Jest głównie znany ze swoich występów na scenie muzycznej i płyty „Bat Out Of Hell” (1977), która sprzedała się w ponad 43 milionach egzemplarzy, niemal wyrównując wynik finansowy albumu Thriller Michael Jacksona. Mimo tego, że od jej wydania minęło 30 lat, nadal corocznie sprzedaje się około 200 000 jej kopii. Do jego najpopularniejszych piosenek zaliczyć należy I’d Do Anything For Love (But I Won’t Do That), która pochodzi z innego albumu, czyli z „Bat Out Of Hell 2: Back Into Hell” (1993), który sprzedał się w ponad 18 milionach egzemplarzy. Meat Loaf wystąpił w około 50 filmach i programach telewizyjnych, czasem nawet jako on sam. Najbardziej znany jest z roli w musicalu The Rocky Horror Picture Show, gdzie zagrał Eddiego.
Dyskografia
Solowe albumy studyjne:
1977: Bat Out Of Hell
1981: Dead Ringer
1983: Midnight At The Lost And Found
1984: Bad Attitude
1986: Blind Before I Stop
1993: Bat Out Of Hell II: Back Into Hell
1995: Welcome To The Neighborhood
2003: Couldn’t Have Said It Better
2006: Bat Out Of Hell III: The Monster Is Loose
2010: Hang Cool Teddy Bear
2011: Hell in a Handbasket
Albumy Live:
1987: Live at Wembley
1996: Live Around the World
1999: VH1: Storytellers
2004: Bat Out Of Hell: Live with the Melbourne Symphony Orchestra
Inne albumy i najważniejsze składanki:
1971: Stoney & Meatloaf
1998: The Very Best Of Meat Loaf
Muzyczne DVD i VHS:
1986: Bad Attitude – Live!
1999: VH1: Storytellers
2004: Meat Loaf – Live with the Melbourne Symphony Orchestra
2007: 3 Bats Live
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Holly Johnson
Holly Johnson właśc. William Johnson (ur. 9 lutego 1960 w Liverpoolu) – angielski muzyk i piosenkarz. W latach 80. należał do popularnego zespołu pop-rockowego Frankie Goes to Hollywood. Od 1989 roku prowadzi karierę solową, nagrywając muzykę w stylach pop, dance i house.
Swoją działalność muzyczną rozpoczął w 1977 roku w Liverpoolu jako basista w punk-rockowej grupie Big in Japan. Z zespołem tym nie osiągnął sukcesu i szybko się z nim rozstał. Pierwszy singel sygnowany własnym nazwiskiem, „Yankiee Rose”, Holly wydał jeszcze w roku 1979. Rok później ukazał się drugi, „Hobo Joe”, jednak oba spotkały się z niepowodzeniem.
Największą sławę zyskał w pierwszej połowie lat 80., jako wokalista i autor tekstów kwintetu Frankie Goes to Hollywood. Z zespołem tym nagrał dwie płyty studyjne i wylansował takie przeboje jak „Relax”, „Two Tribes” i „The Power of Love”. W 1987 roku, pomimo osiągnięcia wielkiego sukcesu, Holly rozstał się z zespołem. Głównym powodem odejścia był konflikt na tle finansowym z producentem Trevorem Hornem z wytwórni płytowej ZTT Records, który miał swój finał w sądzie.
Pierwszą solową płytę, zatytułowaną Blast, wydał w 1989 roku. Okazała się ona sporym sukcesem i dotarła do pierwszego miejsca na liście w Wielkiej Brytanii. Udało jej się także zdobyć status platynowej, a single „Love Train”, „Americanos” i „Atomic City” stały się przebojami. W maju tego samego roku razem z innymi artystami nagrał charytatywny singel z coverem „Ferry 'Cross the Mersey” zespołu Gerry and the Pacemakers, który zdobył szczyt brytyjskiej i irlandzkiej listy przebojów. Idąc za ciosem, w 1990 roku Holly wypuścił album Hollelujah – de facto składankę zawierającą przeróbki i remiksy piosenek z płyty Blast.
Rok 1991 przyniósł kolejny taneczny album, Dreams That Money Can’t Buy. Nie powtórzył on jednak sukcesu Blast, z powodu braku promocji ze strony wytwórni MCA Records. Stosunki piosenkarza z firmą znacznie się pogorszyły i jeszcze przed wydaniem tej płyty Johnson opuścił MCA. W listopadzie tego samego roku odkrył, że jest nosicielem wirusa HIV. Informację tą oficjalnie ogłosił dwa lata później w dzienniku The Times.
W roku 1994 wydał autobiografię A Bone in My Flute, która zebrała pozytywne recenzje i stała się bestsellerem. Napisał i nagrał piosenkę „Love & Hate” wspólnie z japońskim kompozytorem Ryuichi Sakamoto, a także solowy singel „Legendary Children”, będący hołdem dla społeczności gejowskiej. Oba wydawnictwa nie osiągnęły jednak sukcesu komercyjnego.
W połowie lat 90. Holly poświęcił się swojej drugiej życiowej pasji – malarstwu. Jego prace wystawiane były w takich galeriach jak Tate Liverpool czy londyńskiej Royal Academy. Rozpoczął współpracę z magazynami Details i Modern Painters.
Na rynek muzyczny powrócił wydaną w 1999 roku płytą Soulstream, wydaną przez jego własną wytwórnię Pleasuredome. Z tego albumu szerszym echem odbiła się tylko dyskotekowa wersja przeboju „The Power of Love” z czasów Frankie Goes to Hollywood. Johnson sam wyreżyserował teledysk do singla „Disco Heaven”, w którym pojawił się Boy George.
Dyskografia
Albumy
1989 – Blast
1990 – Hollelujah
1991 – Dreams That Money Can’t Buy
1999 – Soulstream
2014 – Europa
Single
1989 – „Love Train”
1989 – „Americanos”
1989 – „Atomic City”
1989 – „Heaven’s Here”
1990 – „Where Has Love Gone?”
1991 – „Across the Universe”
1991 – „The People Want to Dance”
1994 – „Legendary Children (All of Them Queer)”
1998 – „Hallelujah!”
1999 – „Disco Heaven”
1999 – „The Power of Love”
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Jason Donovan
Jason Sean Donovan (ur. 1 czerwca 1968 roku w Malvern, Melbourne, w stanie Wiktoria w Australii) – australijski aktor i piosenkarz.
Jest synem australijskiego aktora Terence’a Donovana i Sue, byłej australijskiej lektorki wiadomości Australian Broadcasting Corporation (ABC). W 1973 roku, kiedy miał pięć lat, jego rodzice rozwiedli się. Rok później matka ponownie wyszła za mąż za Johna McIntosha, z którym ma trzy córki: Katherine, Olivię i Stephanie. W wieku dwunastu lat wystąpił w australijskiej operze mydlanej Skyways (1980). Ukończył De La Salle College w Malvern. Popularność przyniosła ma rola Scotta Robinsona w australijskiej operze mydlanej Sąsiedzi (Neighbours, 1986-89), za którą został uhonorowany nagrodami Logie (1987) i Silver Logie (1988). Zagrał także w telefilmie wojennym Bohaterowie (The Heroes, 1988) z Cameronem Daddo, dramacie wojennym Przysięga krwi (Blood Oath, 1990) u boku Bryana Browna, Terry’ego O’Quinna, Russella Crowe i Deborah Kary Unger oraz komedii Słońce, Księżyc i Gwiazdy (The Sun, the Moon and the Stars, 1996) z Angie Dickinson.
W 1989 roku Donovan wyjechał do Londynu, gdzie rozpoczął karierę piosenkarza. Jego debiutancki album Ten Good Reasons (1989) zdobył ogromną popularność w wielu krajach świata, trafił na szczyt listy najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii i wylansował takie przeboje jak Nothing Can Divide Us, Especially For You w duecie z Kylie Minogue, Too Many Broken Hearts oraz cover hitu Sealed with a Kiss (Ze stemplem moich ust), który w 1962 roku wykonywał Brian Hyland.
W 1991 roku odniósł sukces na londyńskiej scenie West End rolą Józefa w biblijnym musicalu Andrew Lloyda Webbera Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Joseph and the Amazing Technicolour Dreamcoat), a singel z piosenką Any Dream Will Do trafił na pierwsze miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. W latach 2004-2005 występował na scenie London Palladium w City of Westminster ze spektaklem dla dzieci Iana Fleminga Chitty Chitty Bang Bang, a dwa lata później odbył tournée z przedstawieniem Stephena Sondheima Sweeney Todd.W 1997 związał się z menedżerką sceniczną Angelę Malloch. Mają córkę Jemmę (ur. 28 marca 2000) i syna Zacha (ur. 23 marca 2001).
W 1999 roku jego kariera uległa załamaniu, gdy ujawniono jego uzależnienie od narkotyków i przez dwa lata miał problemy z uzależnieniem od kokainy.
Obecnie gra w australijskim musicalu „Priscilla, królowa pustyni” w teatrze Palace Theatre w Londynie.
Dyskografia
Single
1988: Nothing Can Divide Us
1988: Especially for You (duet z Kylie Minogue)
1989: Too Many Broken Hearts
1989: Sealed with a Kiss
1989: Every Day (I Love You More)
1989: When You Come Back to Me
1990: Hang On To Your Love
1990: Another Night
1990: Rhythm of the Rain
1990: I’m Doing Fine
1991: R.S.V.P
1991: Any Dream Will Do
1991: Happy Together
1991: Joseph Mega Remix
1992: Mission Of Love
1992: As Time Goes By
1993: All Around The World
2007: Share My World
2008: Let It Be Me
2010: Soundtrack Of The 80s
2012: Sign Of Your Love
Albumy
1989: Ten Good Reasons
1990: Between The Lines
1993: All Around The World
Składanki
1989: The Other Side Of Jason Donovan
1991: Greatest Hits
1991: Joseph And The Amazing Technicolor Dreamcoat (musical soundtrack z 1991 roku; London Revival Cast)
2000: The Very Best Of Jason Donovan
2006: The Greatest Hits
2016: Ten Good Reasons (reedycja)
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Elton John
Sir Elton Hercules John (ur. 25 marca 1947 w Pinner jako Reginald Kenneth Dwight) – brytyjski piosenkarz, kompozytor i pianista początkowo związany z gatunkami rock and roll i rock psychodeliczny, później ewoluujący w kierunku muzyki środka, soft rocka, stał się w końcu gwiazdą współczesnej muzyki pop.
Reginald rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 3 lat. Później grą na fortepianie zaczął urozmaicać rodzinne uroczystości, a w wieku 7 lat zaczął pobierać profesjonalne lekcje. Na zajęciach wyróżniał się swymi zdolnościami i umiejętnością komponowania melodii. W wieku 11 lat wygrał stypendium dla juniorów do Royal Academy of Music. W ciągu następnych pięciu lat, uczęszczał tam na sobotnie lekcje, gdzie grywał m.in. utwory Chopina i Bacha oraz śpiewał w akademickim chórze. W wieku 17 lat postanowił opuścić szkołę County Grammar School w Pinner i rozpocząć karierę muzyczną.
W wieku 15 lat Dwight został weekendowym pianistą pobliskiego pubu Northwood Hills, gdzie grał utwory country z repertuaru Jim Reevesa (He’ll Have to Go), irlandzkie piosenki takie jak When Irish Eyes Are Smiling, stare pubowe szlagiery jak Roll Out the Barrel oraz własne utwory.
W 1964 roku poznał wokalistę Longa Johna Baldry’ego i saksofonistę Eltona Deana (później związanego m.in. z Soft Machine) i z nimi uformował swój pierwszy zespół Bluesology. Wkrótce znudziło mu się granie muzyki soulowej w Bluesology i przez ogłoszenie prasowe wytwórni Liberty, szukającej nowych talentów, poznał Berniego Taupina, który został jego tekściarzem i jest nim do dziś jako autor tekstów niemal wszystkich piosenek Eltona Johna.
7 maja 1968 roku Reginald Kenneth Dwight oficjalnie zmienił nazwisko na Elton John (Elton po saksofoniście Eltonie Deanie, a John po Long Johnie Baldrym), a już rok później wydał pierwszy solowy album zatytułowany Empty Sky. Płyta została ciepło przyjęta przez krytyków, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Natomiast kolejny album Elton John (1970) stał się wielkim hitem, tak jak i utwór Your Song, który skutecznie wypromował macierzystą płytę, która to jako pierwsza zdobyła za Oceanem tytuł złotej. Następne albumy biły rekordy popularności, zwłaszcza w USA. W połowie lat 70. artysta zaczął szokować na koncertach – zarówno strojem, jak i zachowaniem.
Muzyka Eltona Johna cały czas się zmieniała. W latach 70. dominował w niej fortepian i gitara. Z okresu lekkiego popowego glamour rocka pochodzi kiczowaty wizerunek artysty, z którym jest najczęściej kojarzony. Zahaczając o styl disco w końcu lat 70. i nową falę w początku osiemdziesiątych, stał się piosenkarzem zrównoważonego popu dla dorosłych. W latach 80. uległ modzie na dźwięki syntetyczne, zaczął też komponować bardziej dynamiczne piosenki jak I’m Still Standing. W latach 90. uwydatnił swój głos w balladach, z których wiele stało się przebojami. Niezmienny w jego twórczości pozostaje fortepian.
W 1976 roku ogłosił publicznie, że jest biseksualistą, jednak później to odwołał i przyznał, że jest gejem. 14 lutego 1984 r. na prośbę swojej matki poślubił Niemkę Renate Blauel, z którą po czterech latach się rozwiódł. W 1993 roku poznał 30-letniego Davida Furnisha, który wkrótce został jego partnerem. 21 grudnia 2005 roku po 12 latach związku zawarli związek cywilny na zamku w Windsorze.
Przez dość długi okres swojej kariery walczył z uzależnieniem od alkoholu, kokainy, jedzenia czy szaleństwa zakupowego, a w latach 80. również z bulimią. Bywały okresy kiedy nie brał narkotyków i zaczynał wracać do zdrowia, ale zawsze kończyło się to jednak kolejnym powrotem do nałogu i jeszcze silniejszym uzależnieniem. Po 16 latach choroby rozpoczął terapię odwykową, na tę decyzję wpłynęła śmierć Ryana White, amerykańskiego nastolatka, który zmarł na AIDS w 1990 roku (na jego pogrzebie Elton zagrał utwór Skyline Pigeon); a także jego ówczesny partner Hue, który podobnie jak Elton był alkoholikiem, narkomanem i bulimikiem.
5 stycznia 1987 r. artysta przeszedł poważną operację strun głosowych w szpitalu w Australii. Tym samym stracił swój głęboki głos i zyskał charakterystyczną do dzisiaj chrypkę. Piosenkarz był posądzany o znaczące problemy finansowe spowodowane rozrzutnością. W latach 90. Elton nawiązał przyjaźń z Michaelem Jacksonem, który w 1997 roku zadedykował mu album Blood on the Dance Floor (HIStory in the Mix), wyrażając tym samym wdzięczność za wsparcie, jakim Brytyjczyk obdarzał Jacksona podczas jego walki z uzależnieniem od środków przeciwbólowych. W lipcu 1999 roku Eltonowi wszczepiono sztuczny rozrusznik serca. Domy gwiazdora rozsiane są po całym świecie. W Old Windsor ma 15-hektarową wiejską posiadłość Woodside z trzema jeziorami, basenem, windą i prywatnym kinem, w Londynie jego apartamenty sąsiadują z siedzibą królowej Elżbiety, jest właścicielem również luksusowych apartamentów w Atlancie, Nicei, Wenecji, posiadłości Castel Mont Alban na Lazurowym Wybrzeżu i apartamentu w hotelu Caesars Palace w Las Vegas. Mieszkanie to zostało zaprojektowane na specjalne zamówienie Eltona, który co roku gra w tym mieście kilkadziesiąt koncertów. Wystrojem wnętrz zajęła się Jane Carroll, pracująca dla największych gwiazd dekoratorka wnętrz.
Ojciec chrzestny syna Johna Lennona, Seana. Artysta jest kolekcjonerem sztuki i posiada jedną z największych prywatnych kolekcji fotografii na świecie.
13 lipca 1985 roku Elton John wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa. Wraz z ponad 50 innymi gwiazdami muzyki zebrał ponad 100 milionów dolarów na rzecz ofiar głodu w Afryce. Zaangażował się w zbieranie funduszy na walkę z AIDS, na co wpływ miała wywołana tą chorobą śmierć jego przyjaciół (Ryan White i Freddie Mercury). W roku 1986 dołączył do takich artystów jak Dionne Warwick, Gladys Knight i Stevie Wonder by nagrać singiel That’s What Friends Are For, ze sprzedaży którego całkowity dochód przeznaczony został fundacji American Foundation for AIDS Research.
W 1992 roku artysta powołał do życia Elton John AIDS Fundation, która finansuje programy ds. profilaktyki HIV/AIDS, przeciwdziała uprzedzeniom i dyskryminacji wobec ludzi dotkniętych AIDS oraz wspiera ludzi żyjących z ryzykiem zarażenia się wirusem HIV. W 2006 roku John przeznaczył jeden ze swoich dwóch czerwonych fortepianów Yamaha, na którym grał na koncertach w Las Vegas, na aukcję internetową eBay i zysk ze sprzedaży przeznaczył na fundację. 29 lipca 1993 r. sprzedał swoją kolekcję 48 000 płyt za 271 500 dolarów, które zasiliły charytatywny fundusz Terrence Higgins, pomagający chorym na AIDS.
5 lipca 2001 r. podczas charytatywnego przyjęcia w swojej posiadłości w Windsorze zebrał 1,3 miliona dolarów na walkę z AIDS. 30 września 2003 r. w domu aukcyjnym Sotheby’s wystawiono na sprzedaż wyposażenie rezydencji Eltona Johna w zachodniej dzielnicy Londynu Holland Park. Sprzedano ponad 400 przedmiotów, m.in. poduszki Versacego, łóżko w stylu art déco, meble w stylu biedermeier, obrazy, za łączną sumę 2,24 miliona dolarów. Od 2004 roku muzyk corocznie otwiera sklep ze swoimi używanymi ubraniami. W styczniu 2008 r. zakupił 120 terenowych motocykli dla służb medycznym w Lesotho. Podczas wizyty piosenkarza w Maseru, stolicy Lesotho, doszło do symbolicznego przekazania motocykli. Corocznie organizuje bal charytatywny White Tie & Tiara dla sławnych osobistości. W 2007 roku na balowej aukcji wystawiony był na sprzedaż Rolls Royce Phantom drophead coupe i prace artystyczne Tracey Emin, przedmioty te sprzedano za kwotę 800 000 funtów, a całkowita suma zebrana podczas imprezy wyniosła 4 600 000 funtów. 27 czerwca 2008 r. odbył się on po raz dziesiąty. W grudniu 2008 r. muzyk przekazał dwóm szpitalom 1000 biletów na swój koncert, władze placówek sprzedały wejściówki za symboliczne sumy, zaś zyski przekazały na cele charytatywne.
Ważniejsze wydarzenia:
28 czerwca 1986 r. na pożegnalnym koncercie zespołu Wham! na londyńskim stadionie Wembley w Londynie Elton John wystąpił gościnnie, śpiewając z George’em Michaelem piosenkę Candle in the Wind.
20 kwietnia 1992 r. wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, poświęconym pamięci Freddiego Mercury’ego. Z Axlem Rose wykonał Bohemian Rhapsody i The Show Must Go On.
W 1994 r. został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
W marcu 1995 roku Elton John i Tim Rice otrzymali Oscara za piosenkę Can You Feel the Love Tonight z filmu Król Lew.
W 1995 roku otrzymał nagrodę Polar Music Prize Szwedzkiej Akademii Muzycznej.
27 lutego 1996 r. w Pałacu Buckingham w Londynie odebrał Order Imperium Brytyjskiego, przyznany mu przez królową.
W 1996 roku otrzymał nagrodę Royal Academy of Music jako jedyny w historii kompozytor muzyki rozrywkowej.
Rok 1997 był dla artysty trudny ze względu na śmierć jego bliskich przyjaciół: Gianniego Versace, włoskiego projektanta mody i Księżnej Diany. Piosenka Candle in the Wind z nowym tekstem zaśpiewana przez Eltona na pogrzebie Diany sprzedała się w 32 mln egzemplarzy, pobijając dotychczasowy rekord sprzedaży singla ustanowionego przez Binga Crosby utworem White Christmas.
1 stycznia 1998 r. Królowa Elżbieta II nadała Eltonowi szlachectwo za promocję kultury brytyjskiej w świecie. Uroczystość odbyła się 24 lutego.
25 lutego 1998 r. zdobył swoją piątą nagrodę Grammy w kategorii najlepszy męski wykonawca popowy za piosenkę Candle in the Wind – w jednym roku zdobył 3 najważniejsze nagrody amerykańskiego przemysłu muzycznego, pozostałe to nagroda magazynu Billboard (ang. Billboard Magazine Award) i American Music Award w kategorii najlepszy dojrzały wykonawca męski.
W 1998 r. odeszli kolejni znajomi Eltona: Tammy Wynette, Linda McCartney i Frank Sinatra. Sam Elton pokłócił się ze swoim wieloletnim menedżerem Johnem Reidem, kończąc z nim współpracę.
Również w 1998 r. Elton skomponował muzykę do dwóch musicali wytwórni Disneya, która po sukcesie ścieżki dźwiękowej filmu Król Lew zaproponowała jemu i Timowi Rice’owi stałą współpracę: do musicalowej wersji Króla Lwa (przedstawienie zdobyło 6 nagród Tony) i do musicalu Aida.
Albumy
1969: Empty Sky
1970: Elton John, Tumbleweed Connection
1971: Friends (soundtrack), 17-11-70 (11-17-70 w USA) (live), Madman Across the Water
1972: Honky Chateau
1973: Don’t Shoot Me I’m Only the Piano Player, Goodbye Yellow Brick Road
1974: Elton John’s Greatest Hits, Caribou
1975: Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy, Rock of the Westies, West of the Rockies (live)
1976: Here and There (live), Blue Moves
1977: Elton John’s Greatest Hits Volume II
1978: A Single Man
1979: A Single Man In Moscow, Victim of Love
1980: 21 at 33, Lady Samantha, Elton John’s Milestones
1981: The Fox
1982: Jump Up!
1983: Too Low for Zero
1984: Breaking Hearts
1985: Your Songs, Ice on Fire
1986: Leather Jackets
1987: Elton John’s Greatest Hits Vol. 3, Live in Australia
1988: Reg Strikes Back
1989: Sleeping With the Past
1990: To Be Continued, The Very Best Of Elton John
1992: The One, Rare Masters, Elton John’s Greatest Hits 1976-1986
1993: Duets
1994: Reg Dwight’s Piano Goes Pop, Chartbusters Go Pop! 20 Legendary Covers from 1969/70 as Sung by Elton John, The Lion King Soundtrack, Classic Elton John
1995: Made in England, Love Songs
1997: The Big Picture, In Memory
1998: Tammy Wynette remembered
1999: The Muse, Aida
2000: Elton John One Night Only (live)
2001: Songs from the West Coast, Prologue
2002: Live at the Ritz, Greatest Hits 1970 – 2002
2004: Peachtree Road
2006: The Captain & the Kid
2007: Rocket Man: The Definitive Hits
2008: The Red Piano (live)
2010: The Union z Leonem Russellem
2012: Good Morning To The Night (Elton John vs Pnau)
2013: The Diving Board
2016: Wonderful Crazy Night
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Boy George
Boy George, właśc. George Alan O’Dowd (ur. 14 czerwca 1961 w Londynie) – brytyjski piosenkarz i DJ irlandzkiego pochodzenia, były wokalista zespołu Culture Club.
Największe sukcesy odnosił w pierwszej połowie lat 80. jako wokalista zespołu Culture Club, z którym wylansował takie przeboje jak „Do You Really Want to Hurt Me” (1982) i „Karma Chameleon” (1983). Szokował wówczas swoim niekonwencjonalnym wyglądem i stylem bycia. Po rozstaniu z Culture Club rozpoczął solową karierę i w 1987 roku wydał debiutancki album, zatytułowany Sold. Okazał się on dużym sukcesem, podobnie jak pierwszy singel „Everything I Own”. Rok później ukazał się drugi solowy album, lecz nie sprzedał się dobrze. Jego kariera ponownie nabrała tempa w 1992 roku, kiedy to nagrał piosenkę „The Crying Game” do filmu Gra pozorów. Trzy lata później wydana została jego kolejna płyta, Cheapness and Beauty. W latach 1998 i 1999 miała miejsce krótka reaktywacja Culture Club.
Jest homoseksualistą. W latach 80. był związany z perkusistą Culture Club, Jonem Mossem, i większość napisanych przez niego wówczas piosenek opowiadała o burzliwym związku muzyków. Wyznaje buddyzm. Już w latach 80. uzależnił się od heroiny i kokainy. 7 października 2005 został aresztowany w Nowym Jorku za posiadanie narkotyków.
W styczniu 2009, za znęcanie się nad norweskim pracownikiem agencji towarzyskiej, Audunem Carlsenem, został skazany na 15 miesięcy więzienia.
Osiągnięcia Boy George’a wykraczają daleko poza świat klubowy – jest felietonistą dla Daily Express, autorem dwóch świetnie sprzedających się autobiografii, współproducentem, autorem tekstów muzycznych i gwiazdą sceny nagradzanego musicalu 'Taboo” na Broadway’u I londyńskim West Endzie. Boy George stworzył także swoją własną linię ubrań B-Rude ze sklepami w Nowym Jorku, Los Angeles czy Londynie, nie mówiąc już o miksowaniu na pokazach takich domów mody jak Versace, Phillip Treacy, a także Hugo Boss. Nie dziwi zatem fakt, iż artysta został zaliczony do pierwszej pięćdziesiątki rankingu „100 najwspanialszych Brytyjczyków” BBC.
Jako profesjonalny dj już od lat 70tych, Boy George od niemal 30tu lat związany jest przede wszystkim z muzyką house – od samych jej początków (acid house, Chicago) aż po bardziej współczesne jej odsłony (electro house, techouse). W trakcie swej dj-skiej kariery udało mu się zwiedzić cały niemal świat, od pokrytych śniegiem szczytów Vancouver aż po obsypane złotym piaskiem plaże Bondi. Jego wizyty zapełniały kluby w ponad 70 krajach całego świata.
Jako producent zasłynął na całym świecie przebojami takimi jak „Generations of Love” czy „When Will You Learn”, jego utwory były wydawane nakładem największych wytwórni skupiających się na muzyce tanecznej Ministry of Sound, Sony, GU Music, Virgin, Polystar, Hed Kandi, Universal, Subliminal, EMI, Fantazia a także pojawiały się na tak prestiżowych kompilacjach jak Global Underground, Bedrock, Chill Out Ibiza i Clubbers Guide. Warto także napomknąć o licznych kolaboracjach z przedstawicielami pierwszej ligi światowego dance music, m.in. Erick Morillo, Jeremy Healy, Deep Dish, Rui Da Silva, Afrika Bambaataa, Hi-Gate, Adamski czy Faithless.
Jako centralna postać brytyjskiej sceny klubowej, George, wraz z weteranem Radio 1 Petem Tongiem, zapoczątkował wydawanie flagowej kompilacji Ministry Of Sound, zatytułowanej „The Annual”. Album sprzedał się w przeszło 200 tysiącach egzemplarzy I był swoistym katalizatorem dla globalnej wytwórni MOS. Inne kompilacje firmowane jego nazwiskiem to m.in. „Galaxy Weekender”, „Dance Nation”, a także kolejne odsłony „The Annual”, tym razem skompilowane we współpracy z innym weteranem Radio 1 – Judge Julesem.
Poza własnymi audycjami na antenach Radio 1, Kiss FM, Sirius I Galaxy, Boy George regularnie pojawiał się w wielu programach telewizyjnych, m.in. BBC 1 Jonathan Ross, BBC 2 Jools Holland, MTV Cribs, BPM:tv, Brit Awards, Never Mind the Buzzcocks, CNN, VH1, Top of the Pops oraz CD:TV. Działalność w mediach nie kończy się na radiu I TV: jego felietony ukazały się na łamach tak prestiżowych czasopism branżowych jak Rolling Stone, NME, Q Magazine, The Guardian, New York Times i Mumbai Mirror.
Albumy:
1987: Sold
1988: Tense Nervous Headache
1989: Boyfriend
1989: High Hat
1991: The Martyr Mantras
1993: At Worst… The Best of Boy George and Culture Club
1995: Cheapness and Beauty
1999: The Unrecoupable One Man Bandit
1999: Everything I Own
2002: U Can Never Be 2 Straight
2002: Classic Masters
2010: Ordinary Alien
2013: This Is What I Do
2015: This Is What I Dub Vol 1
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Blondie
Blondie, amerykański zespół Nowej Fali rockowej, utworzony w Nowym Jorku w roku 1975 przez wokalistkę Debbie Harry i gitarzystę Chrisa Steina, oboje byli autorami wpadających w ucho rockowych hitów i błyskotliwych, ironicznych tekstów. Obecny skład zespołu przedstawia się następująco Debbie Harry – wokal prowadzący, Chris Stein – gitara, gitara basowa, Clem Burke – perkusja, wokal wspierający, Leigh Foxx – gitara basowa, Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe, Tommy Kessler – gitara.
Debbie Harry debiutowała w latach 60′ na płycie folkrockowej grupy Wind in the Willows. Pracowała także jako kelnerka, zajączek w klubie Playboya i hostessa w klubie Andy’ego Warhola. Prowadziła przez kilka lat grupę Stilettos, do której dołączył wyżej wspomniany Chris Stein związany wcześniej z zespołem Left Banke.
Zespół Blondie pierwszy sukces odniósł występując w klubach Max’s CBGB, a w roku 1975 ukazał się ich pierwszy singiel „X Offender” zaś w roku następnym (1976) debiutancki album zespołu Blondie.
Znaczenie zespołu wzrosło po koncertach przed słynną grupą punk rocka Ramones, w klubie Whisky-A-Go-Go w Los Ageles i dłuższą trasą z Iggy Popem.
Międzynarodowy sukces nadszedł wraz z koncertami w Londynie i wydaniem drugiego albumu Plastic Letters w listopadzie roku 1977.
W tym czasie zespół posiadał już w swym dorobku dwa przeboje „Denis” i „(I’m Always Touched by Your) Presence, Dear”. Następny album Parallel Lines (1978), wydany przez wytwórnię Chrysalis, powstał pod okiem specjalisty od glam rocka, producenta Mike’a Chapmana. Z trzech przebojów na płycie, singiel „Picture This” osiągnął 12 miejsce na liście przebojów w Anglii, nagranie „Hanging On The Telephone” zająło miejsce 5, a na pierwsze miejsce list przebojów wspiął się utwór „Heart of Glass”. Cały album osiągnął status platynowej płyty. Wizerunek grupy grającej melodyjny punk rock ugruntowały nagrania „Dreaming”, „Atomic” i „Union City Blue”, pochodzące z albumu Eat to the Beat (1979), również dużą popularnością cieszyło się nagranie „Call Me” z filmu American Gigolo.
W zespole Blondie następował rozdźwięk z powodu skoncentrowania uwagi mediów na Debbie Harry, a nawet uznawania zespołu jako pseudonimu artystki.
Wydany w roku 1981 album Autoamerican podtrzymał popularność grupy głównie dzięki utworom „The Tide Is High”, oraz „Rapture”. Debbie nagrala także solową płytę Koo Koo, a rok później zespół wydał ostatni nieudany album The Hunter, z jedną przebojową piosenką „War Child”.
Podczas pracy nad płytą zachorował Chris Stein. Przez dwa lata Debbie zawiesiła występy i opiekowała się chorym przyjacielem. W roku 1985 wróciła do nagrań solowych i koncertowała z zespołem Jazz Passengers, z którym wystąpiła w Poznaniu na Jazz Fair w roku 1996.
Po szesnastu latach milczenia choć członkowie grupy utrzymywali ze sobą stały kontakt pod namową swych fanów zespół Blondie reaktywował swoją działalność w czerwcu roku 1997.
Postanowili znowu zrobić coś razem. Poszło im na tyle dobrze, że zdecydowali się na wydanie nowej płyty. No Exit, to siódma studyjna płyta Blondie, która została wyprodukowana przez Craiga Leona, na płycie znalazł się światowy przebój „Maria”, a sama piosenkarka przykuwała uwagę swoim pięknym wyglądem jak na jej lata! Album ten okazał się jedynie rozgrzewką dla kolejnej produkcj zespołu The Curse Of Blondie z 2003 roku.
Ten utrzymany w typowym dla Blondie stylu album, zawierał 14 nowych energetycznych kompozycji, które wydają się być najbardziej eksperymentalne i zróżnicowane muzycznie w całej dotychczasowej historii zespołu.
Koncertowy album Live By Request został nagrany w Nowym Jorku, w maju 2004 roku, a rok później (2005) zespół Blondie wystąpił na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
Skład zespołu:
Debbie Harry – wokal prowadzący (1975-1982, od 1997)
Chris Stein – gitara, gitara basowa (1975-1982, od 1997)
Clem Burke – perkusja, wokal wspierający (1975-1982, od 1997)
Leigh Foxx – gitara basowa (od 1997)
Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe (od 2008)
Tommy Kessler – gitara (od 2010)
Byli członkowie zespołu
Gary Valentine – gitara basowa, gitara (1975-1977, 1997)
Jimmy Destri – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1975-1982, 1997-2003)
Frank Infante – gitara, gitara basowa, wokal wspierający (1977-1982)
Nigel Harrison – gitara basowa (1977-1982)
Eddie Martinez – gitara (1982)
Kevin Patrick – instrumenty klawiszowe (2004-2007)
Paul Carbonara – gitara (1997-2010)
Albumy:
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1981 Autoamerican
1982 The Hunter
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
2004 Live By Request
2011 Panic of Girls
2014 Greatest Hits: Deluxe Redux…
Ważniejsze single:
1976 In The Flesh
1977 Denis
1978 Picture This
1978 Hanging on the Telephone
1979 Heart of Glass
1979 Sunday Girl
1979 Dreaming
1979 Union City Blue
1980 The Hardest Part
1980 Call Me
1980 Atomic
1982 War Child
1999 Maria
2003 Good Boys
współredagowali Tomex i ejtismen
21 lutego 2017
Shanghai
Szwedzka grupa muzyczna grająca synth-pop i śpiewająca po angielsku jak i po szwedzku, utworzona w Sődertälje pod Sztokholmem w roku 1984.
Shanghai, to pięciu szwedów, którzy w drugiej połowie lat 80′ trochę namieszali w dyskotekach w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Panowie nagrali razem 2 LP i porozchodzili się w swoje strony, zespół tworzyli wokalista Ulf (Uffe) Sőderberg, klawiszowiec Rex Gisslén, gitarzysta John (Johan) Sandh, basista Niklas Bergqvist i grający na perkusji Ralph Bjőrklundh.
To właśnie tym składzie w roku 1985 wydali swój pierwszy album zatytułowany Shanghai, na którym znalazły się takie przeboje jak „Africa”, „Bang Bang”, „Ballerina”, „Rosalina”, czy „Victory of Love”. Zwiastunami tego albumu były single „Africa” (pierwsza płytka zespołu), „Ballerina” i „Bang Bang”. W tym roku wydany został także „Special 12″ Club Mix Africa” zawierający dwie płytki 12″ z utworem „Africa”, oraz 7″ z utworami „Africa” i „Ballerina” w wersji instrumentalnej.
Rok 1986, to kolejny nowy album zespołu i jak się potem okazało zarazem ostatni, oraz personalne przetasowania w składzie grupy Shanghai, Rexa Gissléna zastąpił Anders Eliasson instrumenty klawiszowe, a Ralpha Bjőrklundha zmienił perkusista Mikael Ellgren.
Na ścieżce nowego albumu zatytułowanego I Full Frihet (86′) znalazły się nowe przeboje grupy takie jak „Flight 69”, „Friedship” i „Radio Girl”. W tym samym roku ukazały się też single „Rosalina” (utwory z pierwszego albumu), „Radio Girl”, oraz „Skattjakt”. Ciekawostką jest to, że na stronie B singla „Radio Girl” nagrany został utwór „Like a Rock”, którego nie ma na żadnym z albumów tego zespołu.
W roku 1986 w szwedzkim magazynie Frida, ukazała się miękka płyta zatytułowana Shanghai, na której znalazło się sześć utworów z drugiego albumu, z tym że na płycie nagrano tylko krótkie fragmenty piosenek. Każdy z członków grupy przedstawił jeden utwór z albumu I Full Frihet zamieszczone na tej płycie. Wszystkie krążki grupy wydane zostały przez wytwórnię Alpha Records.
Zespół wydał jeszcze w roku 1987 singiel „Flight 69” i każdy z członków grupy poszedł swoją drogą rozpoczynając karierę solową, lub przechodząc do innych grup muzycznych.
Największy sukces odniósł John Sandh z grupą Sha-Boom-89. Inni członkowie zespołu Shanghai Rex Gisslén w 1986 roku wydał singla „Angelina Angeleyes”, a Ulf Sőderberg (Uffe Soderberg) nagrał solo 3 single i 3 albumy lansując słynne nagranie „Lady Lady” z roku 1989.
Albumy:
1985 Shanghai
1986 I Full Frihet
Ważniejsze nagrania:
1985 Toner av en Melodi
1985 Africa
1985 Ballerina
1985 Sayonara
1986 Rosalina
1986 Radio Girl
1986 Skattjakt
1987 Flight 69
21 lutego 2017
Tiziana Rivale
Letizia Olivia, urodzona 13.08.1960 we włoskiej miejscowości Gaeta.
Śpiewać zaczęła już w dzieciństwie w wieku 11 lat, interesowała się blusem, a jej ulubionymi artystami byli między innymi Ella Fitzgerald, Frank Sinatra, Aretha Franklin.
Jej dziecięce marzenia, pragnienia zostania piosenkarką, najlepiej znaną we świecie muzyki było dość silne i od młodych lat brała udział w licznych konkursach.
To przyniosło jej angaż w zespole Rockollection, z którym trochę koncertowała we Włoszech. Grupe tę opuściła w roku 1983.
W 1982 roku Tiziana Rivale wzięła udział w konkursie Tre voci per Sanremo i dość niespodziewanie go wygrała. Ta wygrana dała jej oczywiście przepustkę do występu na słynnym Festiwalu w San Remo. Piosenką „Sara Quel Che Sara” wygrała ten prestiżowy dla Włochów konkurs.
Był to przełomowy moment w jej piosenkarskiej karierze i chyba największy sukces jaki osiągnęła na scenie muzycznej. Warto odnotować że wyżej wspomniana piosenka została też nagrana w języku hiszpańskim pod tytułem „Sera sera”.
Po tym spektakularnym sukcesie przed Tizianą Rivale otworzyła się muzyczna Europa. Koncertowała w Rosji, Belgii, Turcji, Węgrzech, Niemczech, Szwajcarii, Hiszpanii, Rumunii, a także poza Europą w odległej Australii, USA, Kanadzie i Japonii. Ma również na swym koncie występ z Filharmonią Praską.
Piosenkarka staje się także stałym bywalcem w telewizji biorąc udział w różnych programach.
W takich przypadkach zwykle idzie się za ciosem i tak też poczyniła Tiziana Rivale. Ukazuje się jej drugi singiel „Questo Mondo E’ Una Baracca”, a następnie debiutancki album zatytułowany po prostu Tiziana Rivale (83′).
W 1988 roku Tiziana wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych (Los Angeles) gdzie mieszkała do roku 1992. Jej piosenki pojawiają się na ścieżkach dźwiękowych, użycza też swojego głosu jako podkład do filmów.
Mimo że fani rzadko ją mogli usłyszeć, to generalnie Tiziana Rivale jest obecna, czy to na scenie, czy w telewizji przez niemal cały czas. Napewno jest to już mniej zauważalna obecność, ale jednak piosenkarka nie traci kontaktu z branżą, a branża z nią.
Głośniej Tiziana przypomina o sobie w roku 2008, kiedy to dla wytwórni Flashback Records nagrywa maxi-singla „Ash/Flame”.
Piosenka ze strony A „Ash” napisana przez panów Luigi Piergiovanni i Andrea Cofrancesco, to znakomita kompozycja w stylu Italo Disco, która nieźle zamieszała w tym nurcie.
Rok później (2009) Flashabck Records wydaje kolejnego maxi-singla „Telephone”. Tiziana Rivale, która jak pamiętamy zaczynała od „czarnego” blusa, poprzez rock i typowy włoski pop pokazała światu że czuje się dobrze w wielu innych gatunkach.
Piosenkarka uważana jest za jedną z lepszych wykonawczyń muzyki Italo i Euro Disco, czego przykładem może być bardzo udane nagranie „Don’t Be Alone”, piosenka napisana przez Zbyszka Danilewicza, która ukazała się na kompilacji Italo Euro Disco Vol. 1 w roku 2010.
Dyskografię Tiziany Rivale zamyka płyta wydana w roku 2011, a zatytułowana True. Ten album, to ciąg dalszy współpracy ze Zbyszkiem, który jest autorem muzyki i tekstów. Muzykę, którą można usłyszeć na tym krążku, to połączenie Euro Disco i Synthspace.
Albumy:
1983 Tiziana Rivale
1986 Contatto
1988 Destiny
1996 Con Tutto L’Amore Che C’E’
1998 Angelo Biondo
2009 Mystic Rain
2011 True
Ważniejsze single:
1983 Sara Quel Che Sara
1983 L’Amore Va / Sole Stai
1984 C’est La Vie
2008 Ash / Flame
2009 Telephone / Daily Dream
2010 Don’t Be Alone
2013 Notte astrale
20 lutego 2017
Gleen Medeiros
Glenn Alan Medeiros (ur. 24 czerwca 1970 na wyspie Kaua?i na Hawajach) – amerykański wokalista i autor tekstów piosenek, portugalskiego pochodzenia.
Najbardziej znanymi jego singlami są Nothing’s Gonna Change My Love For You z 1986, który w Europie rozszedł się w nakładzie ponad 10 milionów kopii Watching Over You, Lonely Won’t Leave Me Alone, Stranger Tonight, What’s It Gonna Take i Fool’s Affair z 1987 roku.
Również dużą popularnością cieszyły się piosenki z drugiego albumu wokalisty Not Me wydanym w listopadzie 1988 roku. Płyta cieszyła się wielkim powodzeniem w Europie m.in we Francji, Belgii, Hiszpanii oraz w Korei (poczwórna multiplatyna) i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jest trzecim z czworga dzieci Dorothy i przewodnika wycieczek Roberta Medeiros (1939 – 2007). Ma starsze rodzeństwo – brata Roberta, Jr. (o 6 lat) i siostrę Sylvię (o 4 lata), oraz młodszą siostrę Sherry.
Swoją karierę muzyczną rozpoczął w wieku dziesięciu lat, kiedy to pomagał swojemu ojcu zabawiać gości podczas podróży autobusem na wyspie Kaua?i. Robił to do osiemnastego roku życia. Mając szesnaście lat wygrał konkurs talentów, lokalnych stacji radiowych na Hawajach z piosenką „Nothing’s Gonna Change My Love for You”, którą to nagrodą było nagranie i wydanie singla oraz 500 Dolarów. Piosenka ta ukazała się na albumie Glenn Medeiros (1987), wydana przez wytwórnie Amherst Records.
W 1988 roku ukończył Kaua’i High School. Na kilka lat porzucił szkołę, by kontynuować promocję Not Me, to właśnie wtedy powstał duet z Elsą Lunghini młodą zaledwie piętnastoletnią wokalistką z Francji.
W 1988 roku Glenn wykonał w Sacree Soiree popularnym programie we Francji piosenkę Nothing’s Gonna Change My Love for You. Elsa była wielką fanką Glenna i po programie zaprosiła go na rozmowę, to właśnie przy tej rozmowie, padły pytania, czy może by coś wspólnie nagrali. Po trzech tygodniach Glenn wysłał do Elsy list z zapytaniem, czy zechciałaby z nim nagrać materiał muzyczny i jeszcze latem 1988 roku w studio w Los Angeles tak się stało. Piosenka Un Roman A’dmite, Love Always Finds Reason) bardzo szybko trafiła na listy przebojów we Francji i Belgii. Po udanym duecie i wspólnej promocji Un Roman D’ Amite jeszcze latem, we wrześniu 1988 roku wypuszczono jako singiel Long And lasting Love. Piosenka okazała się przebojem m.in. w Holandii, Belgii i Hiszpanii. Singiel cieszył się dużą popularnością również w Wielkiej Brytanii (sprzedany w prawie milionie egzemplarzy).
Po sukcesie Long And Lasting Love i wielomiesięcznej promocji w Europie Medeiros wycofał się na kilka miesięcy z branży. Wyjechał do domu na Hawaje. To właśnie wtedy wyszedł album Nothing’s Gonna Change My Love For You z jedenastoma najlepszymi piosenkami z debiutu i Not Me.
Po dłuższym milczeniu Glenn pojawił się w showbiznesie, ale w całkiem innej roli. Latem w czerwcu 1989 roku Glenn zagrał rolę samego siebie w trzeciej części Karate Kid III i na potrzeby filmu nagrał trzy piosenki High Wire, I Can’t Help Myself, w tym jedną w duecie z Elizabeth Wolfgramm, Under Any Moon.
Po premierze Karate Kid III Medeiros wrócił do Kalifornii, by nagrywać nowy materiał na nową płytę. Nowe piosenki, nowy styl miał pokazać Glenna jako już dorosłego dwudziestoletiego mężczyznę. Producentką płyty była Antonina Armato, napisała większość tekstów i muzyki na ten album. Leonard Silver, wydawca Amherst Records, zaproponował, żeby skomponować jeszcze jedną – oprócz All I’m Missing Is You – przebojową, rytmiczną piosenkę. Tak właśnie powstał utwór She Ain’t Worth It. Bobby Brown, który skomponował wcześniej Lovely littlelady, przy pytaniu Medeirosa, czy nie podjąłby się próby skomponowania jeszcze jednego utworu, wyraził zgodę. Kilka tygodni po sesji nagraniowej Glenn nie był zadowolony z pierwotnej wersji tego utworu i jeszcze tego samego dnia zadzwonił do Browna z pytaniem, czy ten nie zgodziłby się napisać do niego rapu.
Tak powstał duet. W lipcu 1990 powstał teledysk do piosenki, który szybko znalazł się na liście MTV i przez 2 tygodnie zajmował #1 miejsce na liście Billboard. Przez 2 tygodnie piosenka konkurowała z Vision of love Mariah Carey. W teledysku rolę dziewczyny zagrała Lucy Lawless. Singiel w Wielkiej Brytanii zdobył status złotej płyty w Europie; rozszedł się w 1,5 mln egzemplarzy. Po duecie z Brownem Silver chciał powtórzyć sukces She Ain’t Worth It, więc jeszcze we wrześniu wydano Al I’m Missing Is You. Piosenka dotarła do pozycji #32 amerykańskiej listy Bilboard. W 1991 roku Glenn nadal promował swój trzeci album, ale tylko w Stanach. W 1992 roku nagrał duet z Thomasem Andersem z Modern Talking. W tym samym roku został nagrany czwarty album It’s Alright to Love, wydany w 1993 roku tylko w Azji i Środkowej Europie. Płytę promowały 2 teledyski. Tego samego roku wydano świąteczny album The Christmas Album. Wycofanie się artysty spowodowane było podjęciem studiów.
W 1996 roku poślubił Tammy Armstrong. Mają dwoje dzieci: syna Chorda Kaleohone (ur. 3 lutego 2000) i córkę Lyric Leolani (ur. 1 maja 2001).
Dyskografia:
1987: Glenn Medeiros
1988: Not Me
1989: Nothing’s gonna Change My Love For You
1990: Glenn Medeiros
1993: It’s Alright To Love
1993: The Glenn Medeiros Christmas Album
1995: Sweet Island Music
1995: Captured
2003: ME
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Chris Norman
Chris Norman, właśc. Christopher Ward Norman (ur. 25 października 1950 w Redcar, Yorkshire) – brytyjski muzyk, wokalista zespołu Smokie.
Chris Norman znany jest przed wszystkim jako wokalista brytyjskiej grupy Smokie. W latach 70. zespołowi udało się kilkakrotnie wspiąć do czołówki brytyjskich list przebojów. W 1976 roku Smokie zdobyło ogromną popularność w całej Europie singlem „Living Next Door to Alice”, rok później na topie była piosenka „It’s Your Life”, a w 1978 miażdżący hit „Oh Carol”.
W 1982 roku rozpoczął karierę solową, a w 1986 roku ostateczne odszedł z zespołu Smokie. Największe triumfy święcił w RFN i Skandynawii. W latach 1982-2000 ukazało się, przede wszystkim w Niemczech, blisko 20 LP Normana. Od 1994 roku wokalista występuje również z zespołem Chris Norman Band. W tym samym roku jego piosenka „Midnight Lady”, napisana przez Dietera Bohlena stała się hitem.
Dyskografia:
2015: Crossover
2013: There And Back
2011: Time Traveller
2009: The Hits!
2007: Close Up
2006: Million Miles
2005: One Acoustic Evening – DVD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2005: One Acoustic Evening – CD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2004: Break Away
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part I
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part II
2003: Handmade
2001: Breathe Me In
2000: Love Songs
1999: Full Circle
1997: Christmas Together
1997: Into The Night
1995: Reflections
1995: Every Little Thing
1994: Screaming Love Album
1994: The Album
1993: Jealous Heart
1992: The Growing Years
1991: The Interchange
1989: Break The Ice
1987: Different Shades
1986: Some Hearts Are Diamonds
1982: Rock Away Your Teardrops
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Beverley Craven
Beverley Craven (ur. 28 czerwca 1963 w Kolombo na Sri Lance, jednak dorastała w Berkhamstead, w Anglii) – brytyjska piosenkarka i kompozytorka. Muzyka towarzyszyła jej od dzieciństwa – jej matka była skrzypaczką, a Beverley już w wieku 7 lat uczyła się grać na pianinie. Jej najbardziej znany utwór to Promise Me z 1991 r. Jako nastolatka, zakochała się w śpiewie Kate Bush i Stevie’ego Wondera. Kiedy przeprowadziła się do Londynu, gdzie studiowała, zaczęła grać z różnymi zespołami w pubach i zajęła się tworzeniem własnych piosenek. Niebawem jej kompozycje zwróciły uwagę Bobby’ego Womacka, który zaprosił młodą wokalistkę do wzięcia udziału w swojej europejskiej trasie koncertowej.
Beverley podpisała kontrakt z wytwórnią Epic i w 1990 roku wydała debiutancki album „Beverley Craven”. Pierwszy singel z tej płyty „Promise Me” zyskał ogromną popularność. Piosenka ta przez cały 1992 rok pozostawała na najwyższych miejscach list przebojów. Wtedy też artystka otrzymała nagrodę Brit Awards w kategorii „Najlepszy Debiut”.
Kolejny album wokalistki, zatytułowany „Love Scenes” ukazał się 1993 roku. Płyta odniosła wcale nie mniejszy sukces niż poprzednia, zawierała 5 przebojów, a w trzech piosenkach wystąpił Jeff Beck.
Dopiero w grudniu 1998 roku, Beverley rozpoczęła trasę koncertową – wraz z chórem dziecięcym zaśpiewała na pięciu charytatywnych koncertach: na Wembley, Sheffield oraz w Birmingham, Manchesterze i Newcastle.
W 1999 roku, wokalistka powróciła z nowym albumem – „Mixed Emotions”, który zachwycił jej wielbicieli. Beverley jest autorką muzyki i tekstów do wszystkim utworów znajdujących się na płycie.
Beverley wierzy w siłę dobrej piosenki. „Kocham melodię i wyrazisty tekst. Lubię gdy ludzie czują coś gdy słuchają moich piosenek. Jeśli widzę że ktoś się wzruszył, to wiem, że wykonałam kawał dobrej roboty. I chyba o to właśnie chodzi.” Beverley Craven wystąpiła 28 maja 2000 w Warszawie na koncercie galowym „Teraz Polska” w Teatrze Wielkim.
Dyskografia:
1990: Beverley Craven
1993: Love Scenes
1999: Mixed Emotions
2004: The Very Best of Beverley Craven
2005: Legends
2009: Close To Home
2014: Change Of Heart
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Laban
Duet Laban, wywodzący się z Danii, działał w latach 1982-1988, a tworzyli go Lecia Jonsson (ur. 18.09.1948 r. w Avedore) i Ivan Pedersen (ur. 22.04.1950 r. w Jebjerg, Salling).
Ivan Pedersen był uznanym duńskim kompozytorem, wokalistą, perkusistą i producentem muzycznym, który w trakcie swojej ponad czterdziestoletniej kariery muzycznej wydał ponad 20 albumów. Nagrywał płyty między innymi ze swoim pierwszym zespołem McKinleys, potem był Laban, Backseat, Moonjam, Ivan & The Smallwonders, komponował i produkował nagrania dla innych artystów, oraz płyty solowe. Śpiewał także chórki dla takich wykonawców jak La Toya Jackson, Sanne Salomonsen, Henning Stark, Elisabeth, Allan Olsen, Lene Siel, Poul Krebs, Anne Linnet, Big Fat Snake, Pretty Maids, Moonjam, Dr. Hook. To również laureat kilku nagród, w tym najważniejszej nagrody duńskiego przemysłu muzycznego, DMA, czyli duńskiej Grammy (którą zdobył w roku 1996).
Lecia Jonsson związana była z zespołami Lecia & Lucienne (który to tworzyła ze swoją młodszą siostrą), The Scarlets i oczywiście Laban. W latach 60′ koncertowała z zespołami The Treffters, The Meteors i The Telstars. Od roku 1988 Lecia prowadziła karierę solową, ale z mieszanym powodzeniem, a około roku 1992 zdecydowała się wycofać z publicznego świata i działać tylko jako kompozytorka. Od czasu do czasu przypomina o sobie śpiewając w chórkach u innych artystów, sporadycznie można ją też jeszcze ujrzeć jako solistkę.
Lecia i Ivan zadebiutowali w duecie Laban w roku 1982 coverem przeboju Ricchi e Poveri „Sara Perche Ti Amo” nagrywając go po duńsku jako „Hvor ska’ vi sove i nat” („Gdzie będziemy dzisiaj spać?”). Utwór stał się od razu wielkim hitem (milion sprzedanych egzemplarzy!). Inne duńskojęzyczne przeboje duetu, to „Jeg Ka’ Li’ Dig Alligevel”, „Helt Perfekt” .
Międzynarodowy sukces dla duetu Laban przyszedł w roku 1985, wraz z nagraniem anglojęzycznej wersji znakomitej piosenki „Kold som is” – „Love in Siberia”. Singiel poparty świetnym videoklipem z akcją z miejsca stał się sporym hitem, gdzie spędził kilka tygodni na listach przebojów zarówno w Wlk. Brytani, jak i w USA. Zaowocowało to albumem Caught by Surprise (85′). Zespół pojawił się na listach przebojów także w krajach Skandynawii, Azji Wschodniej i Ameryce Łacińskiej. W sumie longplay Duńczyków został odnotowany aż w 36 krajach.
Wspomniana płyta zawierała również single „Donna Donna” i „Ch-Ch-Cherrie”, co pozwoliło duetowi wydać drugi międzynarodowy album w roku 1987 zatytułowany Roulette. Krążek ten był już bardziej rockowo-popowy i niestety przepadł na listach przebojów. W tym samym roku oboje nagrali singiel z coverem przeboju Dusty Springfield, „I Close My Eyes and Count to Ten”.
Po udanym dla duetu Laban tournee w Szwecji, w roku 1988, drogi i Lucii i Ivana rozeszły się.
