Pop
22 lutego 2017
Blondie
Blondie, amerykański zespół Nowej Fali rockowej, utworzony w Nowym Jorku w roku 1975 przez wokalistkę Debbie Harry i gitarzystę Chrisa Steina, oboje byli autorami wpadających w ucho rockowych hitów i błyskotliwych, ironicznych tekstów. Obecny skład zespołu przedstawia się następująco Debbie Harry – wokal prowadzący, Chris Stein – gitara, gitara basowa, Clem Burke – perkusja, wokal wspierający, Leigh Foxx – gitara basowa, Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe, Tommy Kessler – gitara.
Debbie Harry debiutowała w latach 60′ na płycie folkrockowej grupy Wind in the Willows. Pracowała także jako kelnerka, zajączek w klubie Playboya i hostessa w klubie Andy’ego Warhola. Prowadziła przez kilka lat grupę Stilettos, do której dołączył wyżej wspomniany Chris Stein związany wcześniej z zespołem Left Banke.
Zespół Blondie pierwszy sukces odniósł występując w klubach Max’s CBGB, a w roku 1975 ukazał się ich pierwszy singiel „X Offender” zaś w roku następnym (1976) debiutancki album zespołu Blondie.
Znaczenie zespołu wzrosło po koncertach przed słynną grupą punk rocka Ramones, w klubie Whisky-A-Go-Go w Los Ageles i dłuższą trasą z Iggy Popem.
Międzynarodowy sukces nadszedł wraz z koncertami w Londynie i wydaniem drugiego albumu Plastic Letters w listopadzie roku 1977.
W tym czasie zespół posiadał już w swym dorobku dwa przeboje „Denis” i „(I’m Always Touched by Your) Presence, Dear”. Następny album Parallel Lines (1978), wydany przez wytwórnię Chrysalis, powstał pod okiem specjalisty od glam rocka, producenta Mike’a Chapmana. Z trzech przebojów na płycie, singiel „Picture This” osiągnął 12 miejsce na liście przebojów w Anglii, nagranie „Hanging On The Telephone” zająło miejsce 5, a na pierwsze miejsce list przebojów wspiął się utwór „Heart of Glass”. Cały album osiągnął status platynowej płyty. Wizerunek grupy grającej melodyjny punk rock ugruntowały nagrania „Dreaming”, „Atomic” i „Union City Blue”, pochodzące z albumu Eat to the Beat (1979), również dużą popularnością cieszyło się nagranie „Call Me” z filmu American Gigolo.
W zespole Blondie następował rozdźwięk z powodu skoncentrowania uwagi mediów na Debbie Harry, a nawet uznawania zespołu jako pseudonimu artystki.
Wydany w roku 1981 album Autoamerican podtrzymał popularność grupy głównie dzięki utworom „The Tide Is High”, oraz „Rapture”. Debbie nagrala także solową płytę Koo Koo, a rok później zespół wydał ostatni nieudany album The Hunter, z jedną przebojową piosenką „War Child”.
Podczas pracy nad płytą zachorował Chris Stein. Przez dwa lata Debbie zawiesiła występy i opiekowała się chorym przyjacielem. W roku 1985 wróciła do nagrań solowych i koncertowała z zespołem Jazz Passengers, z którym wystąpiła w Poznaniu na Jazz Fair w roku 1996.
Po szesnastu latach milczenia choć członkowie grupy utrzymywali ze sobą stały kontakt pod namową swych fanów zespół Blondie reaktywował swoją działalność w czerwcu roku 1997.
Postanowili znowu zrobić coś razem. Poszło im na tyle dobrze, że zdecydowali się na wydanie nowej płyty. No Exit, to siódma studyjna płyta Blondie, która została wyprodukowana przez Craiga Leona, na płycie znalazł się światowy przebój „Maria”, a sama piosenkarka przykuwała uwagę swoim pięknym wyglądem jak na jej lata! Album ten okazał się jedynie rozgrzewką dla kolejnej produkcj zespołu The Curse Of Blondie z 2003 roku.
Ten utrzymany w typowym dla Blondie stylu album, zawierał 14 nowych energetycznych kompozycji, które wydają się być najbardziej eksperymentalne i zróżnicowane muzycznie w całej dotychczasowej historii zespołu.
Koncertowy album Live By Request został nagrany w Nowym Jorku, w maju 2004 roku, a rok później (2005) zespół Blondie wystąpił na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
Skład zespołu:
Debbie Harry – wokal prowadzący (1975-1982, od 1997)
Chris Stein – gitara, gitara basowa (1975-1982, od 1997)
Clem Burke – perkusja, wokal wspierający (1975-1982, od 1997)
Leigh Foxx – gitara basowa (od 1997)
Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe (od 2008)
Tommy Kessler – gitara (od 2010)
Byli członkowie zespołu
Gary Valentine – gitara basowa, gitara (1975-1977, 1997)
Jimmy Destri – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1975-1982, 1997-2003)
Frank Infante – gitara, gitara basowa, wokal wspierający (1977-1982)
Nigel Harrison – gitara basowa (1977-1982)
Eddie Martinez – gitara (1982)
Kevin Patrick – instrumenty klawiszowe (2004-2007)
Paul Carbonara – gitara (1997-2010)
Albumy:
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1981 Autoamerican
1982 The Hunter
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
2004 Live By Request
2011 Panic of Girls
2014 Greatest Hits: Deluxe Redux…
Ważniejsze single:
1976 In The Flesh
1977 Denis
1978 Picture This
1978 Hanging on the Telephone
1979 Heart of Glass
1979 Sunday Girl
1979 Dreaming
1979 Union City Blue
1980 The Hardest Part
1980 Call Me
1980 Atomic
1982 War Child
1999 Maria
2003 Good Boys
współredagowali Tomex i ejtismen
21 lutego 2017
Shanghai
Szwedzka grupa muzyczna grająca synth-pop i śpiewająca po angielsku jak i po szwedzku, utworzona w Sődertälje pod Sztokholmem w roku 1984.
Shanghai, to pięciu szwedów, którzy w drugiej połowie lat 80′ trochę namieszali w dyskotekach w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Panowie nagrali razem 2 LP i porozchodzili się w swoje strony, zespół tworzyli wokalista Ulf (Uffe) Sőderberg, klawiszowiec Rex Gisslén, gitarzysta John (Johan) Sandh, basista Niklas Bergqvist i grający na perkusji Ralph Bjőrklundh.
To właśnie tym składzie w roku 1985 wydali swój pierwszy album zatytułowany Shanghai, na którym znalazły się takie przeboje jak „Africa”, „Bang Bang”, „Ballerina”, „Rosalina”, czy „Victory of Love”. Zwiastunami tego albumu były single „Africa” (pierwsza płytka zespołu), „Ballerina” i „Bang Bang”. W tym roku wydany został także „Special 12″ Club Mix Africa” zawierający dwie płytki 12″ z utworem „Africa”, oraz 7″ z utworami „Africa” i „Ballerina” w wersji instrumentalnej.
Rok 1986, to kolejny nowy album zespołu i jak się potem okazało zarazem ostatni, oraz personalne przetasowania w składzie grupy Shanghai, Rexa Gissléna zastąpił Anders Eliasson instrumenty klawiszowe, a Ralpha Bjőrklundha zmienił perkusista Mikael Ellgren.
Na ścieżce nowego albumu zatytułowanego I Full Frihet (86′) znalazły się nowe przeboje grupy takie jak „Flight 69”, „Friedship” i „Radio Girl”. W tym samym roku ukazały się też single „Rosalina” (utwory z pierwszego albumu), „Radio Girl”, oraz „Skattjakt”. Ciekawostką jest to, że na stronie B singla „Radio Girl” nagrany został utwór „Like a Rock”, którego nie ma na żadnym z albumów tego zespołu.
W roku 1986 w szwedzkim magazynie Frida, ukazała się miękka płyta zatytułowana Shanghai, na której znalazło się sześć utworów z drugiego albumu, z tym że na płycie nagrano tylko krótkie fragmenty piosenek. Każdy z członków grupy przedstawił jeden utwór z albumu I Full Frihet zamieszczone na tej płycie. Wszystkie krążki grupy wydane zostały przez wytwórnię Alpha Records.
Zespół wydał jeszcze w roku 1987 singiel „Flight 69” i każdy z członków grupy poszedł swoją drogą rozpoczynając karierę solową, lub przechodząc do innych grup muzycznych.
Największy sukces odniósł John Sandh z grupą Sha-Boom-89. Inni członkowie zespołu Shanghai Rex Gisslén w 1986 roku wydał singla „Angelina Angeleyes”, a Ulf Sőderberg (Uffe Soderberg) nagrał solo 3 single i 3 albumy lansując słynne nagranie „Lady Lady” z roku 1989.
Albumy:
1985 Shanghai
1986 I Full Frihet
Ważniejsze nagrania:
1985 Toner av en Melodi
1985 Africa
1985 Ballerina
1985 Sayonara
1986 Rosalina
1986 Radio Girl
1986 Skattjakt
1987 Flight 69
21 lutego 2017
Tiziana Rivale
Letizia Olivia, urodzona 13.08.1960 we włoskiej miejscowości Gaeta.
Śpiewać zaczęła już w dzieciństwie w wieku 11 lat, interesowała się blusem, a jej ulubionymi artystami byli między innymi Ella Fitzgerald, Frank Sinatra, Aretha Franklin.
Jej dziecięce marzenia, pragnienia zostania piosenkarką, najlepiej znaną we świecie muzyki było dość silne i od młodych lat brała udział w licznych konkursach.
To przyniosło jej angaż w zespole Rockollection, z którym trochę koncertowała we Włoszech. Grupe tę opuściła w roku 1983.
W 1982 roku Tiziana Rivale wzięła udział w konkursie Tre voci per Sanremo i dość niespodziewanie go wygrała. Ta wygrana dała jej oczywiście przepustkę do występu na słynnym Festiwalu w San Remo. Piosenką „Sara Quel Che Sara” wygrała ten prestiżowy dla Włochów konkurs.
Był to przełomowy moment w jej piosenkarskiej karierze i chyba największy sukces jaki osiągnęła na scenie muzycznej. Warto odnotować że wyżej wspomniana piosenka została też nagrana w języku hiszpańskim pod tytułem „Sera sera”.
Po tym spektakularnym sukcesie przed Tizianą Rivale otworzyła się muzyczna Europa. Koncertowała w Rosji, Belgii, Turcji, Węgrzech, Niemczech, Szwajcarii, Hiszpanii, Rumunii, a także poza Europą w odległej Australii, USA, Kanadzie i Japonii. Ma również na swym koncie występ z Filharmonią Praską.
Piosenkarka staje się także stałym bywalcem w telewizji biorąc udział w różnych programach.
W takich przypadkach zwykle idzie się za ciosem i tak też poczyniła Tiziana Rivale. Ukazuje się jej drugi singiel „Questo Mondo E’ Una Baracca”, a następnie debiutancki album zatytułowany po prostu Tiziana Rivale (83′).
W 1988 roku Tiziana wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych (Los Angeles) gdzie mieszkała do roku 1992. Jej piosenki pojawiają się na ścieżkach dźwiękowych, użycza też swojego głosu jako podkład do filmów.
Mimo że fani rzadko ją mogli usłyszeć, to generalnie Tiziana Rivale jest obecna, czy to na scenie, czy w telewizji przez niemal cały czas. Napewno jest to już mniej zauważalna obecność, ale jednak piosenkarka nie traci kontaktu z branżą, a branża z nią.
Głośniej Tiziana przypomina o sobie w roku 2008, kiedy to dla wytwórni Flashback Records nagrywa maxi-singla „Ash/Flame”.
Piosenka ze strony A „Ash” napisana przez panów Luigi Piergiovanni i Andrea Cofrancesco, to znakomita kompozycja w stylu Italo Disco, która nieźle zamieszała w tym nurcie.
Rok później (2009) Flashabck Records wydaje kolejnego maxi-singla „Telephone”. Tiziana Rivale, która jak pamiętamy zaczynała od „czarnego” blusa, poprzez rock i typowy włoski pop pokazała światu że czuje się dobrze w wielu innych gatunkach.
Piosenkarka uważana jest za jedną z lepszych wykonawczyń muzyki Italo i Euro Disco, czego przykładem może być bardzo udane nagranie „Don’t Be Alone”, piosenka napisana przez Zbyszka Danilewicza, która ukazała się na kompilacji Italo Euro Disco Vol. 1 w roku 2010.
Dyskografię Tiziany Rivale zamyka płyta wydana w roku 2011, a zatytułowana True. Ten album, to ciąg dalszy współpracy ze Zbyszkiem, który jest autorem muzyki i tekstów. Muzykę, którą można usłyszeć na tym krążku, to połączenie Euro Disco i Synthspace.
Albumy:
1983 Tiziana Rivale
1986 Contatto
1988 Destiny
1996 Con Tutto L’Amore Che C’E’
1998 Angelo Biondo
2009 Mystic Rain
2011 True
Ważniejsze single:
1983 Sara Quel Che Sara
1983 L’Amore Va / Sole Stai
1984 C’est La Vie
2008 Ash / Flame
2009 Telephone / Daily Dream
2010 Don’t Be Alone
2013 Notte astrale
20 lutego 2017
Gleen Medeiros
Glenn Alan Medeiros (ur. 24 czerwca 1970 na wyspie Kaua?i na Hawajach) – amerykański wokalista i autor tekstów piosenek, portugalskiego pochodzenia.
Najbardziej znanymi jego singlami są Nothing’s Gonna Change My Love For You z 1986, który w Europie rozszedł się w nakładzie ponad 10 milionów kopii Watching Over You, Lonely Won’t Leave Me Alone, Stranger Tonight, What’s It Gonna Take i Fool’s Affair z 1987 roku.
Również dużą popularnością cieszyły się piosenki z drugiego albumu wokalisty Not Me wydanym w listopadzie 1988 roku. Płyta cieszyła się wielkim powodzeniem w Europie m.in we Francji, Belgii, Hiszpanii oraz w Korei (poczwórna multiplatyna) i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jest trzecim z czworga dzieci Dorothy i przewodnika wycieczek Roberta Medeiros (1939 – 2007). Ma starsze rodzeństwo – brata Roberta, Jr. (o 6 lat) i siostrę Sylvię (o 4 lata), oraz młodszą siostrę Sherry.
Swoją karierę muzyczną rozpoczął w wieku dziesięciu lat, kiedy to pomagał swojemu ojcu zabawiać gości podczas podróży autobusem na wyspie Kaua?i. Robił to do osiemnastego roku życia. Mając szesnaście lat wygrał konkurs talentów, lokalnych stacji radiowych na Hawajach z piosenką „Nothing’s Gonna Change My Love for You”, którą to nagrodą było nagranie i wydanie singla oraz 500 Dolarów. Piosenka ta ukazała się na albumie Glenn Medeiros (1987), wydana przez wytwórnie Amherst Records.
W 1988 roku ukończył Kaua’i High School. Na kilka lat porzucił szkołę, by kontynuować promocję Not Me, to właśnie wtedy powstał duet z Elsą Lunghini młodą zaledwie piętnastoletnią wokalistką z Francji.
W 1988 roku Glenn wykonał w Sacree Soiree popularnym programie we Francji piosenkę Nothing’s Gonna Change My Love for You. Elsa była wielką fanką Glenna i po programie zaprosiła go na rozmowę, to właśnie przy tej rozmowie, padły pytania, czy może by coś wspólnie nagrali. Po trzech tygodniach Glenn wysłał do Elsy list z zapytaniem, czy zechciałaby z nim nagrać materiał muzyczny i jeszcze latem 1988 roku w studio w Los Angeles tak się stało. Piosenka Un Roman A’dmite, Love Always Finds Reason) bardzo szybko trafiła na listy przebojów we Francji i Belgii. Po udanym duecie i wspólnej promocji Un Roman D’ Amite jeszcze latem, we wrześniu 1988 roku wypuszczono jako singiel Long And lasting Love. Piosenka okazała się przebojem m.in. w Holandii, Belgii i Hiszpanii. Singiel cieszył się dużą popularnością również w Wielkiej Brytanii (sprzedany w prawie milionie egzemplarzy).
Po sukcesie Long And Lasting Love i wielomiesięcznej promocji w Europie Medeiros wycofał się na kilka miesięcy z branży. Wyjechał do domu na Hawaje. To właśnie wtedy wyszedł album Nothing’s Gonna Change My Love For You z jedenastoma najlepszymi piosenkami z debiutu i Not Me.
Po dłuższym milczeniu Glenn pojawił się w showbiznesie, ale w całkiem innej roli. Latem w czerwcu 1989 roku Glenn zagrał rolę samego siebie w trzeciej części Karate Kid III i na potrzeby filmu nagrał trzy piosenki High Wire, I Can’t Help Myself, w tym jedną w duecie z Elizabeth Wolfgramm, Under Any Moon.
Po premierze Karate Kid III Medeiros wrócił do Kalifornii, by nagrywać nowy materiał na nową płytę. Nowe piosenki, nowy styl miał pokazać Glenna jako już dorosłego dwudziestoletiego mężczyznę. Producentką płyty była Antonina Armato, napisała większość tekstów i muzyki na ten album. Leonard Silver, wydawca Amherst Records, zaproponował, żeby skomponować jeszcze jedną – oprócz All I’m Missing Is You – przebojową, rytmiczną piosenkę. Tak właśnie powstał utwór She Ain’t Worth It. Bobby Brown, który skomponował wcześniej Lovely littlelady, przy pytaniu Medeirosa, czy nie podjąłby się próby skomponowania jeszcze jednego utworu, wyraził zgodę. Kilka tygodni po sesji nagraniowej Glenn nie był zadowolony z pierwotnej wersji tego utworu i jeszcze tego samego dnia zadzwonił do Browna z pytaniem, czy ten nie zgodziłby się napisać do niego rapu.
Tak powstał duet. W lipcu 1990 powstał teledysk do piosenki, który szybko znalazł się na liście MTV i przez 2 tygodnie zajmował #1 miejsce na liście Billboard. Przez 2 tygodnie piosenka konkurowała z Vision of love Mariah Carey. W teledysku rolę dziewczyny zagrała Lucy Lawless. Singiel w Wielkiej Brytanii zdobył status złotej płyty w Europie; rozszedł się w 1,5 mln egzemplarzy. Po duecie z Brownem Silver chciał powtórzyć sukces She Ain’t Worth It, więc jeszcze we wrześniu wydano Al I’m Missing Is You. Piosenka dotarła do pozycji #32 amerykańskiej listy Bilboard. W 1991 roku Glenn nadal promował swój trzeci album, ale tylko w Stanach. W 1992 roku nagrał duet z Thomasem Andersem z Modern Talking. W tym samym roku został nagrany czwarty album It’s Alright to Love, wydany w 1993 roku tylko w Azji i Środkowej Europie. Płytę promowały 2 teledyski. Tego samego roku wydano świąteczny album The Christmas Album. Wycofanie się artysty spowodowane było podjęciem studiów.
W 1996 roku poślubił Tammy Armstrong. Mają dwoje dzieci: syna Chorda Kaleohone (ur. 3 lutego 2000) i córkę Lyric Leolani (ur. 1 maja 2001).
Dyskografia:
1987: Glenn Medeiros
1988: Not Me
1989: Nothing’s gonna Change My Love For You
1990: Glenn Medeiros
1993: It’s Alright To Love
1993: The Glenn Medeiros Christmas Album
1995: Sweet Island Music
1995: Captured
2003: ME
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Chris Norman
Chris Norman, właśc. Christopher Ward Norman (ur. 25 października 1950 w Redcar, Yorkshire) – brytyjski muzyk, wokalista zespołu Smokie.
Chris Norman znany jest przed wszystkim jako wokalista brytyjskiej grupy Smokie. W latach 70. zespołowi udało się kilkakrotnie wspiąć do czołówki brytyjskich list przebojów. W 1976 roku Smokie zdobyło ogromną popularność w całej Europie singlem „Living Next Door to Alice”, rok później na topie była piosenka „It’s Your Life”, a w 1978 miażdżący hit „Oh Carol”.
W 1982 roku rozpoczął karierę solową, a w 1986 roku ostateczne odszedł z zespołu Smokie. Największe triumfy święcił w RFN i Skandynawii. W latach 1982-2000 ukazało się, przede wszystkim w Niemczech, blisko 20 LP Normana. Od 1994 roku wokalista występuje również z zespołem Chris Norman Band. W tym samym roku jego piosenka „Midnight Lady”, napisana przez Dietera Bohlena stała się hitem.
Dyskografia:
2015: Crossover
2013: There And Back
2011: Time Traveller
2009: The Hits!
2007: Close Up
2006: Million Miles
2005: One Acoustic Evening – DVD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2005: One Acoustic Evening – CD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2004: Break Away
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part I
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part II
2003: Handmade
2001: Breathe Me In
2000: Love Songs
1999: Full Circle
1997: Christmas Together
1997: Into The Night
1995: Reflections
1995: Every Little Thing
1994: Screaming Love Album
1994: The Album
1993: Jealous Heart
1992: The Growing Years
1991: The Interchange
1989: Break The Ice
1987: Different Shades
1986: Some Hearts Are Diamonds
1982: Rock Away Your Teardrops
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Beverley Craven
Beverley Craven (ur. 28 czerwca 1963 w Kolombo na Sri Lance, jednak dorastała w Berkhamstead, w Anglii) – brytyjska piosenkarka i kompozytorka. Muzyka towarzyszyła jej od dzieciństwa – jej matka była skrzypaczką, a Beverley już w wieku 7 lat uczyła się grać na pianinie. Jej najbardziej znany utwór to Promise Me z 1991 r. Jako nastolatka, zakochała się w śpiewie Kate Bush i Stevie’ego Wondera. Kiedy przeprowadziła się do Londynu, gdzie studiowała, zaczęła grać z różnymi zespołami w pubach i zajęła się tworzeniem własnych piosenek. Niebawem jej kompozycje zwróciły uwagę Bobby’ego Womacka, który zaprosił młodą wokalistkę do wzięcia udziału w swojej europejskiej trasie koncertowej.
Beverley podpisała kontrakt z wytwórnią Epic i w 1990 roku wydała debiutancki album „Beverley Craven”. Pierwszy singel z tej płyty „Promise Me” zyskał ogromną popularność. Piosenka ta przez cały 1992 rok pozostawała na najwyższych miejscach list przebojów. Wtedy też artystka otrzymała nagrodę Brit Awards w kategorii „Najlepszy Debiut”.
Kolejny album wokalistki, zatytułowany „Love Scenes” ukazał się 1993 roku. Płyta odniosła wcale nie mniejszy sukces niż poprzednia, zawierała 5 przebojów, a w trzech piosenkach wystąpił Jeff Beck.
Dopiero w grudniu 1998 roku, Beverley rozpoczęła trasę koncertową – wraz z chórem dziecięcym zaśpiewała na pięciu charytatywnych koncertach: na Wembley, Sheffield oraz w Birmingham, Manchesterze i Newcastle.
W 1999 roku, wokalistka powróciła z nowym albumem – „Mixed Emotions”, który zachwycił jej wielbicieli. Beverley jest autorką muzyki i tekstów do wszystkim utworów znajdujących się na płycie.
Beverley wierzy w siłę dobrej piosenki. „Kocham melodię i wyrazisty tekst. Lubię gdy ludzie czują coś gdy słuchają moich piosenek. Jeśli widzę że ktoś się wzruszył, to wiem, że wykonałam kawał dobrej roboty. I chyba o to właśnie chodzi.” Beverley Craven wystąpiła 28 maja 2000 w Warszawie na koncercie galowym „Teraz Polska” w Teatrze Wielkim.
Dyskografia:
1990: Beverley Craven
1993: Love Scenes
1999: Mixed Emotions
2004: The Very Best of Beverley Craven
2005: Legends
2009: Close To Home
2014: Change Of Heart
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Laban
Duet Laban, wywodzący się z Danii, działał w latach 1982-1988, a tworzyli go Lecia Jonsson (ur. 18.09.1948 r. w Avedore) i Ivan Pedersen (ur. 22.04.1950 r. w Jebjerg, Salling).
Ivan Pedersen był uznanym duńskim kompozytorem, wokalistą, perkusistą i producentem muzycznym, który w trakcie swojej ponad czterdziestoletniej kariery muzycznej wydał ponad 20 albumów. Nagrywał płyty między innymi ze swoim pierwszym zespołem McKinleys, potem był Laban, Backseat, Moonjam, Ivan & The Smallwonders, komponował i produkował nagrania dla innych artystów, oraz płyty solowe. Śpiewał także chórki dla takich wykonawców jak La Toya Jackson, Sanne Salomonsen, Henning Stark, Elisabeth, Allan Olsen, Lene Siel, Poul Krebs, Anne Linnet, Big Fat Snake, Pretty Maids, Moonjam, Dr. Hook. To również laureat kilku nagród, w tym najważniejszej nagrody duńskiego przemysłu muzycznego, DMA, czyli duńskiej Grammy (którą zdobył w roku 1996).
Lecia Jonsson związana była z zespołami Lecia & Lucienne (który to tworzyła ze swoją młodszą siostrą), The Scarlets i oczywiście Laban. W latach 60′ koncertowała z zespołami The Treffters, The Meteors i The Telstars. Od roku 1988 Lecia prowadziła karierę solową, ale z mieszanym powodzeniem, a około roku 1992 zdecydowała się wycofać z publicznego świata i działać tylko jako kompozytorka. Od czasu do czasu przypomina o sobie śpiewając w chórkach u innych artystów, sporadycznie można ją też jeszcze ujrzeć jako solistkę.
Lecia i Ivan zadebiutowali w duecie Laban w roku 1982 coverem przeboju Ricchi e Poveri „Sara Perche Ti Amo” nagrywając go po duńsku jako „Hvor ska’ vi sove i nat” („Gdzie będziemy dzisiaj spać?”). Utwór stał się od razu wielkim hitem (milion sprzedanych egzemplarzy!). Inne duńskojęzyczne przeboje duetu, to „Jeg Ka’ Li’ Dig Alligevel”, „Helt Perfekt” .
Międzynarodowy sukces dla duetu Laban przyszedł w roku 1985, wraz z nagraniem anglojęzycznej wersji znakomitej piosenki „Kold som is” – „Love in Siberia”. Singiel poparty świetnym videoklipem z akcją z miejsca stał się sporym hitem, gdzie spędził kilka tygodni na listach przebojów zarówno w Wlk. Brytani, jak i w USA. Zaowocowało to albumem Caught by Surprise (85′). Zespół pojawił się na listach przebojów także w krajach Skandynawii, Azji Wschodniej i Ameryce Łacińskiej. W sumie longplay Duńczyków został odnotowany aż w 36 krajach.
Wspomniana płyta zawierała również single „Donna Donna” i „Ch-Ch-Cherrie”, co pozwoliło duetowi wydać drugi międzynarodowy album w roku 1987 zatytułowany Roulette. Krążek ten był już bardziej rockowo-popowy i niestety przepadł na listach przebojów. W tym samym roku oboje nagrali singiel z coverem przeboju Dusty Springfield, „I Close My Eyes and Count to Ten”.
Po udanym dla duetu Laban tournee w Szwecji, w roku 1988, drogi i Lucii i Ivana rozeszły się.
