Header

Italo-Disco

17 lutego 2017

Boys Next Door

Boys Next Door, co w dowolnym tłumaczeniu znaczy Chłopcy z sąsiedztwa? To niemiecki zespół eurodisco założony w 1985 roku w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Grupa składała się z Holgera Flescha, oraz Norberta Endlicha.
Zanim zespół ten zmienił nazwę na Boys Next Door i podpisał kontrakt z wytwórnią Metronome znany był jako H+N. Jako H+N odnosili duże sukcesy w NRD. Nową nazwę nadała im nowa wytwórnia gdyż H+N było nazwą nic nikomu nie mówiącą. Zespół istniał około 5 lat.
Członkowie zespołu myśleli, że na zachodzie uda im się zrobić wielką karierę muzyczną i zarobić dużą kasę, więc przenieśli się w 1987 do RFN. I od tego roku już nie było o nich więcej słychać w Niemczech wschodnich, potraktowano ich tak jakby zmarli.
Zespół nagrał i wypuścił na rynek trzy single „I will follow you”, który to utwór ma w sobie coś takiego, że niesamowicie potrafi „zarazić”. Szybciutko wpada w ucho, bo jest szalenie melodyjny, ale rzecz w tym, że w ogóle nie chce już też potem z tego ucha wypaść. (1987), idealny na tamte czasy „Lady of the night”(„Flick Flack in die Nacht” 1987) w stylu Bad Boys Blue, Modern Talking, oraz chwytliwy, przebojowy, taneczny, naprawdę świetny „Stop watch killer” (1988).
Boys Next Door nigdy nie wydali żadnego albumu ani w NRD, ani w RFN. Jedynie winylowe single i maxisingle.
Dopiero w 2007 roku wytwórnia ESonCD wydała w Rosji album zatytułowany I will follow you. Znalazły się na nim różne utwory zespołu Boys Next Door, w tym utwór tytułowy w wersji zwykłej i tej z maxi-singla.
W latach 80′ panowie z zespołu komponowali i wyadawali pod inną nazwą. W roku 1988 oboj panowie skomponowali jeszcze jeden utwór dla niejakiego Roy Blacka.Wiadomo że Norbert Endlich do roku 2000 pracował jako producent, a w ostatnim czasie wyprodukował ostatni album Inki, która to piosenkarka była również wielką gwiazdą muzyki szlagierowej we wschodnich Niemczech.
Należy tylko żałować że zespół ten nic więcej nie nagrał, bo nagrania ich były mile dla ucha i bardzo melodyjne, tym bardziej że zespół na pewno miał potencjał, o czym świadczy szczególnie wspomniana prześliczna ballada „I Will Follow You”.

Albumy:

2007 I will follow you

Ważniejsze nagrania:

1987 Lady Of The Night
1987 I will follow you
1988 Stop watch killer

17 lutego, 2017 0

16 lutego 2017

Savage

Roberto Zanetti urodził się we włoskiej miejscowości Massa 28. listopada 1956 roku. W trakcie uczęszczania do szkoły podstawowej zainteresowania jego skierowały się ku muzyce i majac 14. lat rozpoczął naukę gry na fortepianie.
Swoje hobby postanowił już wtedy uczynić centralnym punktem przyszłej kariery. W szkole średniej próbował swoich sił występując z różnymi grupami muzycznymi, między innymi z SANTAROSA, zbierając jednocześnie doświadczenia mogące przydać się w jego planach dotyczących przyszłej kariery. Założył wtedy własną grupę TAXI, w której obok niego występował kolega ze szkoły, ZUCCHERO „Cukier” Fornaciari, grający na gitarze.

W 1983 roku Roberto wydał utwor „To Miami” a następnie , już pod nazwą STARGO „Capsicum”. Następnym jego produktem była „Angelica”, nagrana na przełomie października i listopada ’83 i oficjalnie wydana pod pseudonimem JOEY MOON na początku ’84, „Buenas Noches” jako KAMILLO i „Starman” stworzony wspólnie z CLAUDIO MINGARDI.
Wtedy to właśnie Roberto, przy okazji produkcji coveru Mike Oldfielda „Incantaion” dla zespołu GANG, dzięki namowie DJ’a Mingardiego i ALBERTO CARPANIEGO (Albert One), zdecydował się na współparcę z mediolańską wytwórnią DISCOMAGIC, produkujac „Magic Carillon” dla ROSE, „Computerized Love” (własny utwór pod pseudonimem TANGO) i wydając tamże niektóre swoje poprzednie piosenki.
Pracujac dla Discomagic jako producent, Roberto obrał pseudonim ROBYX, bądący połączeniem jego imienia i litery X. Było to oznaczenie komety odkrytej w czasach szkolnych Zanettiego i będącej motywem jego ówczesnych karykatur i rysunków, wspólnie tworzonych z FABRIZIO BONINIM.

1984 rok przyniósł Zanettiemu wielki sukces, który stał się jednocześnie pierwszym kamieniem milowym w jego wspaniałej muzycznej karierze. „Don’t cry tonight”, będący zapowiedzią trendu sleezy italo disco, (którego nikt tak jak Roberto nie dopracował do artyzmu), łączył nastrojowość i tzw. low-drum-beat; zdobywając przebojem dyskoteki całej Europy i otwierając mu drogę do sławy. Następny hit „Only You” ugruntował opinie o Zanettim i był podwaliną programu każdej dyskoteki w Europie, stając się jednocześnie klasykiem całego nurtu Italodisco.
Oba utwory, wydane pod pseudonimem SAVAGE (kolejny bohater rysunków i komiksów w biografii R.Z.), skłoniły go do skoncentrowania się właśnie nad tym projektem, owocując wydaniem jeszcze w 1984 roku kompletnego albumu „Tonight”. Poza pracą nad doskonaleniem własnego image jedynie projekt STARGO zajął na krótki czas Zanettiego. Wydał On mianowicie cover-wersje przeboju „Live is Life” grupy OPUS, dyskotekowego szlagieru, który stał się „złotą płytą” na francuskiej liście przebojów dzięki sprzedaży 250.000 egzemplarzy.

Kolejne lata przepełnione były koncertami Roberto w wielu krajach Europy, jako SAVAGE stał się gwiazdą również we wschodniej jej części (m.in. w Polsce i Rosji), prezentując swoje kolejne przeboje: „Radio”, „Time”, „Celebrate”, „A Love Again”, czy „Love is Death”. Wiele z nich wydał w wersjach singlowych.

Pod koniec roku 1986 Zanetti, cieszący się już uznaniem i popularnością w świecie muzycznym, zdecydował się rozpocząć kolejny rozdział w swojej karierze: samodzielną produkcją i dystrybucją własnych utworów. Zalożył studio nagrań CASABLANCA RECORDS i stworzył własną firme produkcyjną ROBYX.
Jego doświadczenia w grze na pianinie pomogły dość szybko opanować mu pracę z komputerem i oprzyrządowaniem cyfrowym, instrumentami które wkrótce potem stały się podstawą przy tworzeniu jego muzyki. Był jednym z pionierów wykorzystujących do tworzenia (w latach 84-85 !) elektronicznej perkusji, Yamahy DX7 i Rolanda MC 700/500 sterowanych komputerem.

Poczatkowe projekty Zanettiego w nowym studio nagran napietnowane byly rodzacemu sie nurtowi muzyki dyskotekowej: House, ktory w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych swietowal juz swoje tryumfy i zwiastowal atak na dyskotekowe parkiety calego swiata. Roberto zaadaptowal utwor „The Party” grupy CRAZE, zmieniajac slowa angielskie na zartobliwy tekst wloski. W ten sposob powstal „Non Toccarmi Il Culo Dai”, ktory zostal blyskawicznie skopiowany przez SALVI ze zmienionym tytulem: „C’e’ Da Spostare Una Macchina”. W przeciagu kilku kolejnych miesiecy wyprodukowal Roberto okolo 10-ciu kolejnych tego typu utworow, sprzedajac je, w nieprawdopodobnych jak na wloskie stosunki ilosciach 200.000 egzemplarzy !

Rok 1987 zanotowal kolejne odkrycie Roberto: LENA i jej utwor „Run to me”. Pracowal tez nad produkcja kolejnych utworow SAVAGE: „I’m Loosing You” i „So Close”, ktore wypuscil na rynek wiosna kolejnego roku, zajmowal sie tez remixowaniem swoich poprzednich nagran.

Nastepnym projektem ROBYX’a w roku 1988 stal sie brytyjski piosenkarz pochodzenia jamajkanskiego Ian Cambell (I+C=ICE), ktorego Roberto opatrzyl dodatkiem MC (tytul wlasciwie zagwarantowany niepisana umowa jedynie muzykom tworzacym w amerykanskich gettach!). Wspolpraca obu muzykow przy tworzeniu „Easy” (wydany w pazdzierniku ’89) okazala sie na tyle obiecujaca, ze podpisano dlugoterminowa umowe na produkcje kolejnych utworow i albumow. „Easy” jest jednoczesnie utworem, w ktorym Roberto osobiscie dolozyl swoj glos w refrenie: „…easy, easy to remeber…”, co od tego czasu zdarzalo mu sie dosyc czesto przy produkcjach innych wykonawcow.

W 1989 roku Zanetti wydal kolejny album zatytulowany „Greatest Hits” i nagral cover-wersje utworu „I Just Died In Your Arms” grupy Cutting Crew, pracujac jednoczesnie nad kolejnymi kompozycjami dla ICE MC: „Scream” i „Cinema”.

Lata 1990-1991 wypelnione byly koncertami i promocja ICE MC, mniej bylo czasu na wlasne utwory. Roberto jakby „przy okazji” wyprodukowal „Pianonegro” dla PIANONEGRO i „Party Children” dla WAREBAND (feat. Tad Robinson, vocalize by Scattt). Spotkal sie tez z DOUBLE YOU (William Naraine), ktory byl zainteresowany wspolpraca z Zanettim i nagraniem we Wloszech albumu. Wydano singiel „Please don’t go” (kompozycja KC), ktory stal sie rozchwytywanym artykulem na rynku muzycznym. Na tyle ciekawym, ze zapoczatkowal on prawdziwa lawine tzw. Coverow, utworow kopiowanych przez inne zespoly i wydawanych pod wlasna nazwa. Brytyjski firma nagraniowa NETWORK poprosila Roberto o prawa licencyjne , jednakze utwor zostal juz sprzedany grupie KWS i prosba NETWORK spotkala sie z negatywna odpowiedzia. Mimo wszystko NETWORK zdecydowal sie na plagiat, ktory po paru latach zakonczyl swoj zywot dzieki sprawie sadowej (wygranej na korzysc DWA – pozniejszej firmy Zanettiego). Grupa KWS sprzedajaca swoj cover w USA i Wielkiej Brytanii nie odniosla poza tym wyjatkiem zadnych wiekszych sukcesow, podczas gdy czas na DOUBLE YOU dopiero mial nadejsc.

Na przelomie 1992-1993 Roberto zajety byl tworzeniem i ugruntowaniem nowej firmy DWA (Dance World Attack), majacej stac sie zalazkiem nowego muzycznego brzmienia i popieraniem mlodych talentow. Rozwijano sukces ICE MC, rozpoczela sie rowniez praca nad projektem CORONA. Przy produkcji pierwszego przeboju CORONY „Rhythm of the Night”zaangazowany byl wylacznie Francesco Bontempi (Lee Marrow !), a Roberto udzielal jedynie swoich porad. Kolejny utwor „Baby Baby” zostal juz osobiscie przez niego zmiksowany i stal sie dla niego kolejnym waznym projektem.

W 1994 roku powstaly kolejne utwory Corony, Roberto pracowal nad remixami i szlifowal kolejne probki przyszlych przebojow dla Ice MC (It’s a rainy Day, Think about the Way). Nowe brzmienie, charakterystyczne dla pozniejszego trendu EURODANCE, takie jak twarde uderzenia perkusji i modulacja basu, wlasnie wtedy ujrzaly po raz pierwszy swiatlo dzienne ! W przeciagu paru lat katapultowal sie Robyx samodzielnie na olimp najwazniejszych producentow sprzedajac ponad 6 milionow Albumow Ice Mc i Corony na rynkach swiatowych. Wydana zostala kolejna plyta SAVAGE „STRANGELOVE” z remixami (m.in. Lee Marrowa i Claudio Mingardiego) dawnych przebojow Roberto i czterema wersjami coveru „Strangelove” zespolu DEPECHE MODE. Zanetti nagral tez maxi singla „Don’t you want me”, wydanego przez jego firme DWA.

1995 rok stal dla Zanettiego pod znakiem pierwszych rozczarowan. Rozbudowywal swoja firme DWA reorganizujac jednoczesnie presonel artystyczny, zaniedbujac niestety przy tym projekt Ice MC. Ten zas za jego plecami podpisal kontrakt z inna firma promocyjna (POLYDOR), ignorujac przy tym uprzednia umowe z Robyxem. Ice twierdzil, ze pragnie zmienic swoj image, sprobowac swoich sil w innych kierunkach muzycznych. Chcial jednak, mimo wszystko, nadal uzywac dodatku „MC”, ktory byl zastrzezonym znakiem ROBYX’a. Zanetti zerwal wszelkie stosunki z Ice, rowniez wokalistki Ice’a Alexia (!) i Jasmine zdecydowaly sie na odejscie od niego i pozostaly przy Roberto (ktory stal sie ich pozniejszym producentem i promotorem). Na marginesie nalezy odnowtowac, iz plyta Ice’a wydana przez Polydor okazala sie kompletna klapa.

Od roku 1996-ego skupia sie Roberto nad tworzeniem kolejnego projektu ALEXIA. Powstaja „Summer is Crazy” i „Number One”, zapowiedzi wielkich kolejnych sukcesow DWA. Obok istniejacej juz firmy EXTRAVAGANZA w sklad DWA wchodzi LEE MARROW PRODUCTION, ktora skupia sie na kreowaniu i dalszym rozwoju projektu CORONA. Poza tym Zanetti produkuje piosenki dla Raimundy Navarro („Jesahel” i „C.I.A.O”) oraz DOUBLE YOU (m.in. „Please don’t go”, „We all need Love”, „Part-time Lover”).

Wiosna 1997-ego roku ukazuje sie pierwszy album ALEXII, Roberto przenosi sie ostatecznie do wykonczonego komplesu biurowo-studyjnego DWA. Roberto skupia sie nad produkcjami wielu roznych artystow (m.in. Alexia, Data Drama, Tuttifrutti, Hono, Double You, Ural 13 Diktators, V.I.R.U.S.666). Coraz wieksza jego uwage (i wiekszosc czasu) pochlania dozor wlasciwego funkcjonowania DWA, co niestety oznacza mniejsza intensywnosc w produkcji kolejnych utworow.

W kolejnych latach ukazują się następne albumy Alexii (w chorkach do utworu „Shake you up” brała udzial Viviana Zanetti !), Corony i Double You, jest to jednakże jednocześnie okres milczenia w twórczości Roberto Zanettiego jako SAVAGE. Po odejściu Alexii w 1999 roku Roberto zainteresował sie młodym zespołem GAZOSA, dla którego wyprodukował utwór „www.mipiacitu”. Nawiazął też ponownie współpracę z Zucchero („Baila” i „Ahum”).

W 2009 Savage wystąpił na jednej scenie z gwiazdami disco polo na Ostródzkim festiwalu muzyki tanecznej, gdzie odebrał nagrodę za całokształt działalności artystycznej.

22 września 2012 roku Savage wystąpił na 15 urodzinach Radia Złote Przeboje. Koncert odbył się w warszawskiej hali Torwar. Podczas tej imprezy na scenie wystąpili również: Fancy, Boney M, Sandra i Krzysztof Krawczyk.

Miejmy jednak nadzieję, że dawne czasy świetności SAVAGE jeszcze wrócą…

Dyskografia Savage

1984 – Tonight
1987 – Maxi Singles
1989 – Greatest Hits
1990 – Greatest Hits And More
1990 – More Greatest Hits And Remixes
1994 – Don’t Cry (Greatest Hits) (2-CD)
1994 – Strangelove
2002 – Gold
2010 – Ten Years Ago

Biografię opracował: djeldiablo (www.danceanddisco.net)
Dziękujemy

 

16 lutego, 2017 0

15 lutego 2017

Radiorama

Duet Radiorama powstał w 1985 roku i stał się jednym z fundamentów muzyki nurtu Italo Disco. W latach 1985-1992 utwory śpiewane były początkowo przez Mauro Farinę – wokal męski wiodący i oraz Clarę Moroni – głos żeński, w późniejszym okresie również przez Simonę Zanini Na okładkach płyt trudno jednak szukac ich wizerunku bowiem modele użyczający twarzy Radioramie zmieniali się, co łatwo zaobserwować na okładkach gdy posiada się wszystkie oryginalne single. I tak Antonella Ferri oraz Oscar Branfazzi byli twarzami Radioramy od 1987 do 1989 roku. Potem Antonella pojawiała się solo z uwagi na repertuar z wyłącznie żeńskim głosem. Oscar pojawił się na kilku singlach solowych w latach 1988 – 1992 przeznaczonych głównie na rynek japoński. Oczywiście użyczał tylko twarzy do okładek płyt, bo piosenki śpiewał Mauro Farina wraz z Clarą Moroni w chórkach.  Fakty te były często mało znane w ówczesnym okresie, co myliło fanów, ale nie było sprzeczne z konwencją samego nurtu, choćby ze względu na medialny image – na zachodzie już w tym okresie stawiano na „urodę”, którą nie grzeszył Mauro. Aranżacje i kompozycje grupy były w większości dziełem Giuliano Crivellente i Mauro Fariny. Byli oni jednocześnie producentami, muzykami i kompozytorami, a pomagali im w tej działalności Marco Bresciani i Paolo Gemma.

Pierwszym hitem pod szyldem Radiorama stał sie utwór „Chance To Desire” wykonywany przez Włocha Hanka Shostack’a, utwór ten cieszył się wielką popularnością w dyskotekach włoskich, niemieckich i szwajcarskich. Kolejnym singlem okazał się „Desire”, który ukazał się na Gwiazdkę w 1985 roku stanowiąc doskonały prezent dla fanów. Pierwszy album „Desires and Vampires” trafił na półki w roku 1986 roku, nakładem wytwórni Out Records. Dzięki jego popularności w całej Europie i nie tylko, odbyło się pierwsze wielkie tourne Radioramy . Odniosło ono spory sukces także w kraju kwitnącej wiśni gdzie do tej pory Radiorama ma swoich zagorzałych zwolenników.

Drugi album „2nd Album” ukazał się w 1987 roku, już w wytwórni Radiorama Records i zawierał 8 utworów na dwóch stronach. Duża popularnością cieszyły się nagrania „Yeti” i „Aliens”. W latach 1988 i 1989 Radiorama wydała kolejne dwa longplaye.
Od roku 1989 zespół artystów mimo, że tworzył nadal zaniechał użyczania swoich głosów (wyjątek to piosenka „Aliens2” z 1992 roku). Także rok 1990 był dla grupy przełomowy, gdyż idąc zgodnie z trendami mody zdecydowali się na zmianę stylu z Italo na bardziej modne Euroenergy i Eurobeat. W tym zabarwieniu Radiorama wydała nowy album „The Fifth” zawierający 9 nowych kompozycji. Mimo tych zabiegów zespół największe sukcesy święcił w latach 80, kiedy sprzedaż sięgała dziesiątków milionów egzemplarzy a samo „Aliens” znalazło ponad milion nabywców. W 1999 roku team Radioramy wydał jeszcze Album „Word Of Radiorama” będący różnymi mixami ich wcześniejszych przebojów.
Warto podkreślic, że w latach świetności zespół wystąpił także w Polsce. W ramach programu „dyskoteka po włosku”z dwójki modeli na scenie i przed telewidzami pojawiła sie wyłacznie Antonella Ferii (ur. 13.VI.1965). Zabrakło Oskara Branfazzi gdyż w 1989 (a wtedy duet przebywał w Polsce) drogi artystyczne gwiazd się rozeszły.
Obecnie Mauro Farina wraz z grupą sprawdzonych przyjaciół z Factory Sound Studio w Weronie co jakis czas wydaje nowe kompozycje pod szyldem Radioramy. Ukazuja sie one również na winylach za sprawą 21st Century Records – wytwórni należącej i założonej przez Mauro. Wyróżnic tu nalezy kompozycje tj. „Di Da Di”, „Cause the night” czy „Let be me”. Dawna legenda Radioramy – najsłynniejszej grupy spod znaku Italo ciągle pobrzmiewa i te nowe wydawnictwa wciąż znajdują nabywców ale daleko im do oryginału – oryginału który dwie dekady temu wyznaczał co w muzyce tanecznej przebojowe i oryginalne.

Obecnie RADIORAMA jest marką – studyjnym projektem, który od czasu do czasu ożywa na potrzeby komercyjne.

Materiał źródłowy z  internetu, sprostowania: Rafalo dla RM80.pl

15 lutego, 2017 0

15 lutego 2017

Linda Jo Rizzo

Urodzona 1 kwietnia 1955 roku w Nowym Jorku, gdzie spędziła swoje dzieciństwo. Jako nastolatka marzy o karierze modelki i piosenkarki. Przeprowadza się do Mediolanu we Włoszech gdzie pracuje początkowo jako modelka, ale też rozpoczyna pierwsze próby wokalne w studio CBS oraz Baby Records. Występuje również w telewizji, koncertuje z takimi wykonawcami jak Pupo, Umberto Tozzi czy Adiano Celentino.  Na krótko przeprowadza się teź do Lisbony w Portugalii gdzie pracuje ponownie jako modelka, a magazyn „Muhler d’ Hoje” wybiera ją modelką roku.

Kończąc swoją karierę jako modelka Linda wraca do Nowego Jorku aby skończyć studia w zakresie żywienia. Prowadzi też swoją własną działalność jako konsultant do spraw żywności dużej firmy w San Francisco.

Krótko po tym, w roku 1982 roku poznaje w Nowym Jorku Bobby Orlando, który proponuje jej dołączenie do grupy The Flirts, co okazało się znamienne w późniejszej karierze Lindy. Rok później razem z The Flirts nagrywa Passion – jeden z największych klasyków disco. Również w 1983 roku z The Flirts nagrywa pierwszy album zatytułowany Born To Flirt. Po niemal trzyletniej przygodzie z The Flirts w 1985 roku rozpoczyna swoją solową karierę. Jej pierwszy singiel Fly Me High od razu staje się przebojem nie tylko w europejskich dyskotekach. Na fali popularności gatunku Italo-Disco nagrywa kolejne przeboje dla niemieckiej wytwórni ZYX Records. Są to Heartflash (Tonight) oraz jej najbardziej rozpoznawalny przebój You’re My First, You’re My Last, oba nagrane w 1986 roku.

Linda koncertuje w największych dyskotekach po obu stronach Atlantyku. Jej kariera nieco przygasa w latach 90-tych za sprawą spadku popularności muzyki Italo-Disco. Dopiero odrodzenie się tego gatunku, nazywanego również New Generation Italo-Disco sprawia, ze ponownie usłyszeliśmy o Lindzie. W roku 2012 nagrywa swój tak naprawdę pierwszy album solowy Day Of The Light. Kolejne single nagrywa w duecie z TQ i Fancy’m, a w 2014 roku cover przeboju U.S.S.R z repertuaru Eddy Huntingtona. W końcu ponownie dla ZYX-a powstaje też drugi solowy album – Fly Me High (The Album) wydany w 2015 roku.

W roku 2017 wystąpi pierwszy raz w Polsce jako gwiazda Baltic Party – imprezy Italo-Disco organizowanej corocznie na promie Stena Line.

15 lutego, 2017 0

15 lutego 2017

David Lyme

Prawdziwe imię i nazwisko, to Jordi Cubino Bermejo urodzony 22 listpada 1966roku. Hiszpański piosenkarz, autor tekstów i fotomodel.
Jest jednym z filarów tzw. dźwięku Valley, który zasłynął w Europie w 1980 roku. David Lyme swoje muzyczne warsztaty zaczynał w operach, a swoje powołanie do nurtu Disco odkrył całkiem przypadkowo. Przełomem w jego muzycznej karierze był rok 1985, wtedy to na rynku muzycznym pojawił się jego pierwszy singiel zatytułowany „Bambina”. W tym samym roku piosenkarzowi udaje się wylansować jeszcze jeden super hit „Let’s Go To Sitges”. Piosenka ta była śpiewana również w dwóch innych wersjach „Let’s go to Canariess”, oraz „Let’s go to Lloret”.
Popularność tego piosenkarza rosła z dnia na dzień z tygodnia na tydzień nie tylko dyskoteki w całej Europie grały jego przeboje, ale również na Filipinach, czy w Japonii gdzie przez wiele lat był bardzo popularny!
Maszyna zatytułowana David Lyme nie zwalnia tempa i powstają kolejne wspaniałe przeboje „Playboy” (1986), „I Don’t Wanna Lose You” (1986). Już w następnym roku (1987) możemy słuchać i bawić się na dyskotekach przy takim pięknym i tanecznym utworze tego artysty jak „Bye Bye Mi Amor”.
Kolejne lata piosenkarz spędza na koncertowaniu po Europejskich miastach w swoim studiu pisze teksty, tworzy muzykę, powstają kolejne piosenki takie jak „Never Say You Love Me”(1988), oraz „Lady” (1989). Lata 90’ to walka o byt na muzycznym rynku Euro i Italo w roku 1990 David Lyme wydaje swój ostatni singiel „Perestroika”, który nie odniósł już takiego sukcesu jak jego poprzednie piosenki.
Tym samym kariera dość barwna obfitująca, okraszona wielkimi przebojami, które rozgrzewały nie jeden parkiet w dyskotekach całej Europy w tym Polski dobiegła końca.
Pocieszające jest to że ten utalentowany artysta nurtu eurodisco nie spoczął na laurach zaszył się w swoim studio muzycznym i komponował muzykę dla innych artystów.
Jest on producentem, autorem muzyki do spotów reklamowych uznanych światowych koncernów między innymi Coca Cola, czy Chupa Chups. W roku 2004 wytwórnia muzyczna Sony Music wypuściła na rynek kompilację singli z dorobku tego hiszpańskiego artysty.
Oficjalny hymn Mistrzostw Świata FIFA 2006, który sprzedał się w ponad 2.000.000 egzemplarzy w trakcie uroczystości, to dzieło samego Davida Lyme.
Wchodząc na oficjalną stronę tego artysty możemy się dowiedzieć że ten piosenkarz nadal jest aktywny w muzycznym świecie, nadal tworzy muzykę, pisze teksty… nie tylko dla siebie, ale również dla innych gwiazd światowego formatu.
W listopadzie 2016 roku David Lyme nagrywa nowy utwór, który dostępny jest jedynie w formacie cyfrowym. Jak powiedział, zrobił to jako ukoronowanie swojej 30 letniej pracy jako artysta. Numer „Supersonic Love” utrzymany jest w tanecznym klimacie, jednak odbiegającym znacznie od tego, do czego przyzwyczaił swoich fanów w początkach swojej kariery jako David Lyme.

 

15 lutego, 2017 0

15 lutego 2017

Eddy Huntington

Edward „Eddy” Huntington urodzony 29.10.1965 w Peterlee w Wielkiej Brytanii – brytyjski muzyk nurtu Italo Disco.
Po ukończeniu 18 lat przeniósł się z północy kraju do Londynu. Zanim jednak został piosenkarzem pracował.jako model bo przystojniak był z niego nie byle jaki.
Eddy jest artystą, który miał szczęście spotkać dobrych producentów i pracować z kilkoma fascynującymi ludźmi. Przeszedł rodzaj wideo-telefonicznego przesłuchiwania z Baby Records i przez telefon puszczono mu muzykę z „USSR”. Wkrótce udał się do Mediolanu na sesję nagraniową i wtedy wszystko się zaczęło. Płyta została wydana jeszcze bez kontraktu, więc szybko podpisał kontrakt z Esquire (Baby) na dalszą współpracę. Roberto Turatti i Miki Chieregatto byli producentami wszystkich utworów, słowa większości piosenek napisał nie kto inny jak sam Tom Hooker, amerykanin mieszkający w Mediolanie. Eddy wielokrotnie wspomina, podkreśla że miał niesamowite szczęście, że „USSR” była jego pierwszą piosenką i na swej drodze spotkał takich wybitnych producentów. Pokochał ten utwór natychmiast i nagrał go w ciągu tygodnia, następnie dowiedział się, że jest na włoskich listach przebojów, bo nie był tego nawet świadomy, że tak szybko ten utwór został wydany. Piosenka „USSR” jest klasycznym kawałkiem Italo Disco i prawdopodobnie najprawdziwsza w tym właśnie stylu.
Po wylansowaniu tego utworu zaczął się pokazywać w telewizji włoskiej, portugalskiej, francuskiej, hiszpańskiej, belgijskiej i niemieckiej, oraz na kasetach wideo w wielu innych krajach.
Był na Festival Bar we Włoszech, miał tournee po Włoszech i Portugalii, oraz kilka występów w Niemczech. Artysta sporo czasu poświęcił tej jednej piosence, a nie skupiał się na promowaniu innych nagrań jak chociażby „Up & Down”. Nagranie „USSR” zostało wydane w 1986 roku i stało się wielkim hitem w Europie i krajach byłego Związku Radzieckiego.
W roku 1989 wydał swój jedyny album Bang Bang Baby na którym znalazły się również super udane piosenki zasługujące na miano mega hitów „Hey Senorita”, „Physical Attraction”, „May Day”, „Bang Bang Baby”.
Wycofał się z przemysłu muzycznego na początku lat 90′ i został nauczycielem w szkole podstawowej Eldon Grove Primary School w Hartlepool w Anglii. Następnie przeniósł się wraz z żoną do Tajlandii gdzie uczył w międzynarodowej brytyjskiej szkole Bangkok Patana School w Bangkoku.
Po wieloletniej przerwie, 6 lipca 2009 roku nakładem wytwórni płytowej I Venti d’Azzurro Records ukazał się singel zatytułowany „Love for Russia”.
20 lutego 2010 roku artysta wystąpił w Polsce, podczas zlotu fanów muzyki Italo Disco w Warszawie.
Trzy lata później 26 lutego 2013 roku został wydany kolejny singel Eddy’ego Huntingtona, zatytułowany „Rainy Day in May”. 5 kwietnia tego samego roku miała miejsce premiera kompilacji ZYX Italo Disco New Generation Vol. 2, na której znalazł się utwór „Honey, Honey”.
W jednym z wywiadów artysta powiedział … „Fani Italo Disco są najlepsi, zawsze byli i nadal są wierni tej muzyce i czują ją do głębi. Mam nadzieję, że miałem chociaż mały udział w tym co dobre w tej muzyce. Jestem dumny z bycia częścią wspaniałej światowej sceny muzycznej.
Dziękuję każdemu, kto kiedykolwiek kupił lub słuchał i czerpał zadowolenie z moich piosenek. Mam nadzieję, że wkrótce będę znów nagrywał. Sprawiacie, że Italo Disco wciąż istnieje.”

15 lutego, 2017 0

12 lutego 2017

Silver Pozzoli

Włoski piosenkarz i muzyk, który swoją największą karierę zdobył w połowie lat 80-tych jako gwiazda italo-disco. Silvio Pozzoli urodził się 19 lipca 1953 w Mediolanie we Włoszech. Zanim jego nazwisko na dobre zagościło wśród gwiazd italo-disco Silvio pracował w studio w różnych projektach muzycznych, a jednym z najbardziej znamiennych okazał się Club House i jego najbardziej znana produkcja przy której wykorzystano częściowo numer Michaela Jacksona „Billie Jean”. Produkcja „Do It Again (Medley With Billie Jean)” z 1983 roku zdobyła uznanie po obu stronach Atlantyku, zwłaszcza w na trudnym rynku brytyjskim. Jeszcze wcześniej, w 1980 roku Silvio wraz Vincenzo Tempera tworzył duet Gli Ypsylon, z którym nagrał utwór „Astro Robot Contatto Ypsylon” dla włoskiej telewizji. W tym samym czasie nagrał też z trójką innych muzyków singiel „La Principessa Sapphire”. Utwór był nagrany na potrzeby telewizyjnej bajki dla dzieci i został wydany na singlu jako formacja I Cavalieri Di Silverland w 1980 roku. Zresztą nie była to jedyna produkcja tego typu, w której Silvio brał udział, bowiem od 1979 roku pracował w studio dla filmów rysunkowych w formacji I Micronauti oraz Louisiana Group.
Prawdziwym przełomem w karierze Silvio był moment, w którym został zaproszony do współpracy dla wytwórni Many Records – specjalizującej się w muzyce dyskotekowej, zwanej później „italo-disco”. W 1984 roku Silvio został zakontraktowany jako głos projektu „Den Harrow” nagrywając „Mad Desire”. Później Silviego zastąpił w tym projekcie Tom Hooker. Latem 1985 roku już jako Silver Pozzoli nagrywa przebój Step By Step, a zaraz potem „Around My Dream” – swój największy przebój i jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów italo-disco w całej historii tego nurtu. Singiel sprzedał się w dziesiątkach milionów sztuk i był wydany w najbardziej odległych zakątkach świata. Rok później wydano remix „Around My Dream”, który również sprzedawał się jak przysłowiowe „ciepłe bułeczki”. Zanim światło dzienne ujrzał pierwszy album Silvera, w 1986 roku ukazał się trzeci singiel „From You To Me”, który niestety nie powtórzył sukcesu poprzednich dwóch. Album „Around My Dream” wydany został w 1987 roku i zawierał trzy pierwsze single jak i kilka nowych utworów, które były również promowane jako maxi-single. Największą popularnością cieszyły się „Pretty Baby”, „Chica Boom” oraz „Cross My Heart” – wszystkie wydane w 1987 roku.
Latem 1988 roku Silver Pozzoli gościł w Hiszpanii gdzie udzielał się w chórkach przy produkcji drugiej płyty Davida Lyme. Pomagał jako aranżer utworu „Never Say You Love Me”, a także współautor przeboju „Let Me Be Your Love”, który jeszcze tego samego roku został również wydany jako tytułowy maxi-singiel Silviego. Był to właściwie szczytowy moment w karierze Silvio. Z czasem muzyka italo-disco została zepchnięta na margines, aczkolwiek artyści tego nurtu i również Silvio nagrywali kolejne utwory bez większych sukcesów. Jednym z ostatnich przebojów Silvera Pozzoliego był singiel „Love Is The Best” wyprodukowany przez słynną parę producentów – Farina & Crivellente dla wytwórni Time Records. Numer utrzymany był w klimacie Hi NRG – pochodną italo-disco u schyłku swej popularności w Europie.
Lata 90-te to okres, który Silvio poświęcił pracy w studio gdzie chętnie udzielał się wokalnie w chórkach przy produkcjach wielu artystów. Niemniej jednak wydał 3 maxi-single utrzymane przeważnie w stylistyce panującej wówczas na parkietach europejskich dyskotek. W 1992 roku były to kolejno singiele: „All My Love” oraz „With Or Without You” – cover zespołu U2 wraz z „The Logical Song” z repertuaru Supertramp – oba utrzymane w klimacie disco-house. W 1994 roku kiedy nastała moda na tzw. eurodance Silvio nagrał jedyny utwór, który wówczas stylistyką przypominał podobne europejskie produkcje – „Don’t Forget Me”. Niestety w zalewie tego typu produkcji niemal nie został dostrzeżony.
Kolejne długie lata Silvio poświęcił zatem pracy w studio. Po wielu latach zdecydował się na nagranie swojego drugiego albumu. Płyta „Around Your Dreams: Acoustic Versions Of 80’s” ukazała się 9 września 2009 roku i była swego rodzaju muzycznym ukłonem dla fantastycznej dekady lat 80-tych, w osobliwej i bliskiej Silviemu akustycznej odsłonie. Znalazły się na niej między innymi interpretacje takich hitów jak „Smalltown Boy” (Bronski Beat), „Tarzan Boy” (Baltimora), Self Control (Raf) czy „You’re My Heart, You’re My Soul” (Modern Talking).
W okresie od 2012 do 2017 roku był trenerem wokalnym w znanym we Włoszech telewizyjnym programie muzycznym „Tale e quale show”.
21 kwietnia 2018 roku Silver Pozzoli był gwiazdą corocznej imprezy Baltic Party na pokładzie promu Stena Line, gdzie dla licznych polskich fanów zaśpiewał na żywo swoje największe przeboje. Koncert ten na pewno pozostanie w pamięci wszystkich wielbicieli Silvio, którzy mogli podziwiać go w dwóch odsłonach: dyskotekowej – podczas koncertu wieczornego oraz akustycznej – podczas koncertu gitarowego następnego popołudnia.

opracowanie dla RM80: Artur Góralczyk

12 lutego, 2017 0

12 lutego 2017

Miko Mission

Naprawdę nazywa się Pier Michele Bozzetti, urodzony 22 grudnia 1945 roku w Alessandri-Piemont we Włoszech. Swoje pierwsze wokalne kroki stawiał jako 7 latek w komedii teatralnej Gelindo, w rodzinnej Aleksandrii. W wieku 14 lat stworzył swój pierwszy zespół „Walk for Music”, który później zmienił nazwę na „Oscars”. Grupa wzięła udział w kilku konkursach, między innymi Ribalta  Sanremo, który odbył się w Wenecji gdzie grupa odnosi pierwszy sukces zwyciężając. Dzięki temu Miko podpisuje kontrakt z Ariston Records i przyjmuje pseudonim sceniczny Don Miko. W roku 1965 prezentuje się na festiwalu Sanremo wraz z Timi Yuro, a w 1966 roku śpiewa „Michelle” – włoską wersję piosnki Beatlesów, koncertuje i śpiewa przeróżne rzeczy; od piosenek dla dzieci po interpretacje innych znanych piosenkarzy. W końcu zmienia wytwórnie i podpisuje kontrakt z Vedette i nagrywa kilka piosenek, które przechodzą bez większego echa. W 1976 roku bierze udział w kolejnym festiwalu Sanremo z piosenką napisaną przez znanego włoskiego twórcę Graziano Pegoraro. Zajmuje 16 miejsce, ale piosenka „Signora tu” zajmuje pierwsze miejsce w radiowej liście Hit Parade. Początkiem lat 80-tych Don Miko koncertuje i śpiewa utwory nigdzie nie publikowane. W roku 1984 jako Miko Mission nagrywa dla wytwórni Blow Up Disco „How Old Are You”. Utwór napisany przez Graziano Pegoraro i Tony’ego Carrasco momentalnie zdobywa wielką popularność i staje się przebojem w dyskotekach całej Europy. Tego samego roku ukazuje się też  kolejny hit „The World Is You”, którego Miko Mission jest współautorem. W epoce italodisco Miko nagrywa jeszcze w 1983 bardzo udany singiel „Two For Love”, rok później dla fanów gatunku nagrał Toc, Toc Toc”. W kolejnych latach ukazuje się jeszcze kilka singli, które jednak nie odniosły większych sukcesów.  Utwór „Thinking Of You” z roku 2008 Miko nagrywa po ponad 10 letniej przerwie, natomiast 2 lata później nagrywa jeden z najpiękniejszych swoich utworów w stylu italodisco – „Let It Be Love”. Numer zdobył uznanie wśród fanów i idąc za ciosem, aczkolwiek dopiero 4 lata później nagrywa kolejny przebój „Universal Feeling”. Niestety jest to ostatnia produkcja, którą dla Miko Mission współtworzył Graziano Pegoraro, zmarł 7 stycznie 2013 roku i nie doczekał się wydania singla na vinylu. Śmierć przyjaciela na pewno jest ważnym momentem w karierze Miko, gdyż kompozycje Graziano były niejako wizytówką samego Miko. Do dziś jest uważany za jednego z głównych przedstawicieli italodisko za sprawą klasyku „How Old Are You”. Ważniejsze single: How Old Are You (1984) The World is You (1984), Two For Love (1985), Strip Tease (1986), Toc Toc Toc (1987), I Believe (1988), One Step To Heaven (1989),  Rock Me Round The World (1989), I Can Fly (1993), Mr. Blue (1996), Thinking Of You (2008), Let It Be Love (2010)

opracowanie: Artur Góralczyk dla RM80.pl

12 lutego, 2017 0
Loading