Header

Euro-Disco

14 lutego 2017

Numero Uno

Holenderską formację Numero Uno tworzy dwóch braci bliźniaków Hans i Rob Keller. Kellerowie od najmłodszych lat wykazywali talent sceniczny, dzięki któremu w swoim kraju znani byli zanim świat usłyszał o duecie Numero Uno. W 1984 roku bliźniacy wrócili uwagę znanych producentów – braci Bolland. Autorzy przebojów Falco – Rock Me Amadeus czy Status Quo – In The Army Now napisali iHolenderską formację Numero Uno tworzy dwóch braci bliźniaków Hans i Rob Keller. Kellerowie od najmłodszych lat wykazywali talent sceniczny, dzięki któremu w swoim kraju znani byli zanim świat usłyszał o duecie Numero Uno. W 1984 roku bliźniacy wrócili uwagę znanych producentów – braci Bolland. Autorzy przebojów Falco – Rock Me Amadeus czy Status Quo – In The Army Now napisali i wyprodukowali dla Numero Uno pierwszy singiel TORA TORA TORA. Utwór z miejsca stał się przebojem dyskotek i wspiął się na czołówki list przebojów w całej Europie. Największą popularnością grupa cieszyła sie w krajach skandynawskich a także we Francji, Niemczech i w… Polsce. Na Listę Przebojów Programu III PR singiel dostał się przypadkiem i to długo po tym jak zawładnął dyskotekami latem 1984 roku. Trójkową listę okupował przez 14 tygodni, z czego 7 tygodni spędził na Top10. Sukces NUMERO UNO w Polsce spotęgowała popularność utworu TORA TORA TORA w audycji Lato z Radiem. Chętnie grali go również polscy DJe i prezenterzy radiowi programu II, w tym Bogdan Fabiański, na którego klubowej liście Top40 Dance Chart duet Numero Uno znalazł się w Top5. Sukces pierwszego singla zachęcił artystów i producentów do nagrania całego albumu. Płyta długogrająca UNO ukazała się na początku 1985 roku wraz z nowym singlem promującym zatytułowanym MADONNA. Nagrania z płyty długogrającej bardzo przypadły do gustu Skandynawom. Tam duet zyskał największą popularność, dzięki czemu jeszcze dwa utwory z albumu UNO można było często usłyszeć w skandynawskich rozgłośniach, a były to HOLIDAY ON THE MOON oraz WILL I SEE YOU AGAIN – oba były przebojami lata 1985. Ten pierwszy został zresztą skowerowany przez przez Dana Tillberga, który reprezentował Szwecję na festiwalu sopockim. Po ukazaniu się albumu duet ruszył w światową trasę koncertową. Na nowy singiel Kellerowie kazali czekać swoim fanom aż 2 lata. TATTOO ukazał się w 1987 roku, ale nie spotkał się z zainteresowaniem rynku. Po tym fiasku producenci duetu, bracia Bolland nie byli już zainteresowani dalszą współpracą z Kellerami. Mimo niewielkiego dorobku płytowego, Numero Uno jest jedną z największych ikon lat 80 i jednym z najbardziej rozpoznawalnych zespołów tej dekady w Polsce. Ich muzyka to kwintesencja brzmień tanecznych charakterystycznych dla lat 80-tych opartych na instrumentach elektronicznych i słodkich melodiach. Ich muzykę można przyrównać do takich sław jak Boney M, London Boys, Shooting Party czy Silent Circle. Doskonałe aranże, świetna realizacja dźwięku czy dopracowane brzmienia współgrające z barwą wokalu Kellerów to tylko niektóre zalety materiału zawartego na albumie UNO. Bracia Keller występują do dziś również z nowym materiałem własnego autorstwa. Po 24 latach od premiery album UNO po raz pierwszy w historii fonografii ukazuje się na płycie CD. Podajemy go w takiej formie, w jakiej powinien być podany w czasach swojej świetności. O 32 bitowy remastering zadbał mistrz dźwięku Damian Lipiński, który zasłynął dzięki rewelacyjnemu remasteringowi na płytach serii Klub80. To niepowtarzalna okazja aby stać się posiadaczem krążka pochodzącego z ekskluzywnej, limitowanej edycji.

 

Materiały zostały zapożyczone ze strony 4evermusic.pl

14 lutego, 2017 0

13 lutego 2017

C.C. Catch

C.C. Catch naprawdę nazywa się Caroline Catharina Muller. Urodziła się 31.07.1964 roku w Oss (Holandia). Od dziecka chciała być piosenkarką i na początku lat 80-tych wraz z trzema innymi dziewczynami założyła grupę Optimal. Wielkiego sukcesu nie odniosły, ale podczas jednego z występów Caro została zauważona przez Dietera Bohlena.

Muzyk postanowił nawiązać współpracę i dał jej do wykonania utwór I Can Lose My Heart Tonight (anglojęzyczną wersję piosenki Keine Träne Tut Mir Leid wykonywaną przez Mary Roos). Pierwotnie utwór ten miał znaleźć się w repertuarze Modern Talking. W lipcu 1985 ukazał się singel z tą piosenką. Zdobyła powodzenie w dyskotekach, a na listach przebojów uplasowała się na 13. pozycji. Kolejny singel (’Cause You Are Young) oraz debiutancki album Catch The Catch ukazały się w 1986 roku. Na fali popularności artystki, Dieter Bohlen napisał dla niej utwory na kolejny album, Welcome To The Heartbreak Hotel, który ukazał się jeszcze w tym samym roku. We współpracy z kompozytorem, Carolina wydała razem 5 albumów, jednak ich współpraca zmierzała do schyłku. Carolina chciała brać udział w tworzeniu nagrań, dostarczając własne materiały, jednak Bohlen nie zgadzał się na to. Pod koniec dekady lat 80-tych piosenkarka zakończyła współpracę z Bohlenem i wyjechała do Wielkiej Brytanii, aby tam kontynuować karierę muzyczną, zmieniając styl. Jednak odmienny styl zaprezentowany na kolejnym krążku zupełnie odbiegał od tego co Caro prezentowała dotychczas.W 1989 roku wydała album Hear What I Say (częściowo wyprodukowany przez muzyka Duran Duran, Andy’ego Taylora), który nie cieszył się popularnością taką jak poprzednie. To samo było z singlami Big Time i Midnight Hour. Carolina postanowiła wycofać się z muzycznego świata. Powróciła w 1998 roku, kiedy to ukazał się album Best Of ’98. Znalazły się na nim dwa jej wielkie przeboje w nowych wersjach: I Can Lose My Heart Tonight i Soul Survivor wraz z raperem Krayzee, oraz stare przeboje w oryginalnych aranżacjach. Jej kolejny singel ukazał się dopiero w roku 2003 Shake Your Head, lecz przeszedł na rynku muzycznym bez większego rozgłosu.

Podczas występu w Moskwie w listopadzie 2011 roku C.C. Catch zapowiedziała, że w roku 2012 zakończy karierę muzyczną. O zakończeniu kariery Müller poinformowała także na swojej stronie internetowej. Pomimo zapowiedzi zakończenia kariery, na początku 2013 roku w internecie zostały opublikowane wersje instrumentalne nowych piosenek C.C. Catch (Good Times Is Back, Summer Night, My Old Memories), a także nowa wersja instrumentalna piosenki One Nights Not Enough, utrzymane w klimacie euro disco, nawiązujące stylem do muzyki wykonywanej z początku kariery, kiedy współpracowała z Dieterem Bohlenem.

 

źródło: źródło: wikipedia.org oraz www.moderntalking.pl

13 lutego, 2017 0

13 lutego 2017

Joy

Zespół Joy powstał w 1984 roku. Jego członkowie to : Freddy Jaklitsch, Manfred Temme i Andy Schweitzer. Byli przyjaciółmi ze szkoły, ale po ukończeniu szkoły ich drogi się rozeszły. Freddy został nauczycielem niemieckiego, Manfred dj-em, a Andy zaczął pracować w policji. Spotkali się ponownie w roku 1984 i założyli zespół Joy. Ich pierwszy syngiel „Lost in Honkong” został wydany w lutym w 1985 roku. Mimo, że utwór nie odniósł dużego sukcesu, zespół został  jednak zauważony. Kolejny singiel „Touch ByTouch” z września tego samego roku dotarł do Europejskiej Listy Przebojów. Ich pierwszy album „Hello” przez pięć tygodni gościł na pierwszym miejscu wielu listach sprzedaży. Album sprzedawał się w ponad 30 krajach. Latem 1986 roku zespół nagrywa drugi album „Joy and Tears”. Najpopularniejszą piosenką okazuje się być „Japanese Girl”. Być może dzięki tej piosence zespół zyskuje dużą popularność w Azji. Na ich koncertach w roku 1987 pojawiło się 60 tys. widzów. Po występach w Seulu stali się najbardziej lubianym zespołem w Południowej Korei. Podczas koncertowania zespół wydal także płytę zawierającą ich największe przeboje pochodzące z dwóch pierwszych albumów. Joy występował w Ameryce, a po powrocie do Europy koncertował w Niemczech, Portugalii\r\ni Włoszech. W roku 1989 Andy Schweitzer opuszcza zespół aby zacząć solową karierę. Pozwolono mu używać nazwy zespołu JOY podczas nagrywania własnego albumu. Album został wydany przez różne wytwórnie pod różnymi tytułami: ” She’s Dancing Alone” lub „Joy 3 rd” Piosenki na tym albumie są znacznie spokojniejsze od tych nagrywanych jeszcze wspólnie z zespołem. Kolejne lata to lata dominacji rap i techno. Joy traci popularność. Jednak w roku 1992 zostaje wydany ponownie album „Best of Joy”. W 1994 członkowie Joy (Freddy i Manfred) wydają z BMG nowy syngiel „Hello, Mrs. Johnson”. Zapraszają do współpracy nowego członka grającego na instrumentach klawiszowych – Johannesa Groeb. W 1995 wydają kolejny singiel „Felicidad”. Tym razem piosenka nie jest poświęcona ani Chince ani Japonce, ale tajemniczej Hiszpance. Nowy członek grupy interesuje się buddyzmem i ponoć ma moc uzdrawiania. W roku 1996 wydany zostaje kolejny album „Full of Joy”. Znajduje się tam 12 piosenek. Niestety, z nieznanych powodów płyty CD nie zostały nigdy wydane a kontrakt z BMG wygasł. Wygląda na to, że jak na razie nikt nie posiada praw autorskich do tych piosenek. W 1997 Freddy Jaklitsch i Manfred Temmel stworzyli zespół “Seer”, który później stał się jednym z najbardziej udanym projektem w historii ausriackiej sceny muzyki narodowej. Jednakże w 2008 Manfred Temmel opuścił Seer. W czerwcu 1997 JOY wystąpiło w Gorky Park w Moskwie, na festiwalu “Disco Stars”. 29 listopada 2002 JOY wzięło udział w pierwszym festiwalu “Disco 80”, zorganizowanym przez jedną z najbardziej popularnych rosyjskich stacji radiowych – “Autoradio”. W 2010 wszyscy trzej członkowie oryginalnego składu zdecydowali, by z okazji 25 lecia ich pierwszego sukcesu wystąpić ponownie razem. W październiku 2010 JOY wystąpił na festiwalu “Legends of Retro FM” w Moskwie; w listopadzie 2010 maxi-CD z 4 nowymi wersjami głównego hitu Joy, “Touch by Touch”, ujrzał światło dzienne. 1 lipca 2011, JOY wydało album “Enjoy”. Zawierał 10 całkiem nowych nagrań, a także nowe wersje takich hitów jak “Touch by touch” i “Valerie”. Wszystkie chórki ponownie śpiewał Michael Scheickl. Album został wydany w Austrii pod labelem “Major Babies” i osiągnął 21 pozycję austriackiej listy przebojów. We wrześniu 2011 album został wydany w Rosji przez “CD-Land”, oraz na Węgrzech – dystrybuowany przez ‘Hargent Media”. 15 lipca 2011 JOY wystąpił w Estonii, na Viljandi Retro Fest – wydarzeniu na którym było ponad 7 tysięcy widzów z Estonii i Litwy. W listopadzie 2011 JOY wystąpił ponownie w Moskwie – na festiwalu «Disco 80» na Stadionie Olimpijskim. Współpraca z “Autoradio” miała ciąg dalszy i w sierpniu 2012 JOY wystąpił na wydarzeniu “AutoRadio” w Naberezhnye Chelny  Tatarstan, a w kwietniu 2013 – w Ulan-Ude (Buryatia). Od maja 2012, z powodu zaangażowania Alfreda Jaklitsch w jego inny projekt, odnoszący sukcesy zespół folkowy “Seer”, coraz częściej jest zastępowany przez Michael Scheickl podczas występów na żywo. W lipcu 2014 zespół Joy wystąpił po raz pierwszy w Polsce. Miało to miejsce na “Summer Disco Festival” w Kochcicach obok Lublińca. Występ grupy był filmowany i nadawany przez lokalną telewizję Beskid TV. 8 października 2014 podczas rejsu “Retro FM cruise”, Joy obchodziło swoje trzydziestolecie profesjonalnej kariery. W grudniu 2014 Joy wystąpili na dziesiątej edycji festiwalu “Legends of Retro FM” w Moskwie i Sankt Petersburgu.

13 lutego, 2017 0

13 lutego 2017

Patty Ryan

Urodziła się 6 maja 1961 roku w North Rein-Westphalia,  w Niemczech. Naprawdę na imię ma Brigitte.
Jako nastolatka rozpoczęła praktyki masażystki uzyskując w 1976 roku swój pierwszy dyplom. Trzy lata później skończyła podstawową edukację z kierunkiem wizażystki. W tym czasie próbowała swoich sił w muzyce jednak nie była to gatunek, który później przyniósł jej sławę jako diva disco, a raczej coś co można nazwać jako Rock’n’Roll i Hilly Billy. Równocześnie obok śpiewania prowadziła swój własny sklep kosmetyczny.

W 1986 roku rozpoczęła współpracę z Gerardem Rohlerem, niemieckim producentem i kompozytorem , który pracował w tym samym studio, w którym nagrywali Thomas Anders i Dieter Bohlen jako Modern Talking. Pewnym przełomem okazała się dla Patty okazja wyjazdu z koncertami do Japonii, ponieważ miała tam zastąpić właśnie słynny niemiecki duet , który nie mógł w tym czasie wyruszyć do Azji.

Popularność Patty Ryan w Japonii przerosła wszelkie oczekiwania. Podczas swojej trasy koncertowej w całej Azji, wszystkie sale koncertowe były wypełnione, a w telewizji określano ją „Królową Disco”. Jej utwory zaczęły być grane na całym świecie, a przebój „(You’re) My Love, (You’re) My Life” z 1986 roku został numerem jeden w Japonii, Hong Kongu, USA, Szwajcarii, gdzie koncertowała oraz we Francji, gdzie wystąpiła na scenie w Paryżu obok Kylie Minogue. Kolejnym wielkim przebojem stał się numer „Stay With Me Tonight”, który został wydany na singlu jeszcze tego samego roku.

Po pierwszych sukcesach w 1987 roku Patty nagrała debiutancki album „Love Is The Name Of The Game”, który zawierał jej największe przeboje i został bardzo ciepło przyjęty przez fanów. Niestety nie wszystko poszło po myśli artystki i drugi album Patty „Top Of The Line” wydany rok później nie przyniósł oczekiwanego sukcesu, głównie za sprawą złej polityki marketingowej oraz problemów z menadżerem. Równolegle prowadziła bogatą karierę aktorki filmów dla dorosłych. W połowie lat 90-tych brała też udział w różnych sesjach fotograficznych, o których wspominała, że było to wspaniałe doświadczenie. Próbowała też sił jako aktorka.

Kiedy nastała moda na retro-koncerty głównie gwiazd disco lat 80-tych Patty Ryan wystąpiła na wielkiej gali w Moskwie w 2004 roku gdzie zaśpiewała obok innych wielkich gwiazd muzyki disco. Przez dłuższy czas nie było o niej wiele słychać, ale powróciła w 2021 roku by nagrać swój ostatni singiel „You Are My Lover„, wydany we wrześniu tego samego roku. Producentem singla, który ukazał się na vinylowym krążku kilka miesięcy później był znany producent Luis Rodriguez. Patty nagrała ten utwór w studio Team33 na Majorce. Na drugiej stronie maxi-singla ukazał się też drugi nowy utwór Patty – „Charm Of Love”, który skomponował dla niej Raul Olivares Garrido (Mode-One). Natomiast w zamyśle Luisa było też stworzenie materiału na nowy album artystki, ale ostatecznie do tego nie doszło.

W życiu prywatnym znakomicie wiązała rolę matki z rutyną rodzinnych obowiązków. W wielu wywiadach mówiła o swoich zainteresowaniach, którymi było gotowanie, sport oraz internet. Uwielbiała  psy. Zawsze  mocno związana z muzyką. Jej idolami byli między innymi Bob Marley, Dolly Parton, Patti LaBelle, Shakira i Julio Iglesias. Inspiracje czerpała też z takich wykonawców jak Michael Jackson, Katty Perry, Madonna czy Dieter Bohlen. Lubiła czytać  i oglądać filmy. Jej ulubioną książką były „Ptaki ciernistych krzewów”, z filmów uwielbiała „Pretty Woman”, „Harry’ego Potter’a” i „Gladiatora”.
Zmarła 23 lipca 2023 roku w wyniku problemów zdrowotnych, z którymi się zmagała od dłuższego czasu. Przeżyła 62 lata. Dla fanów pozostanie w pamięci jako ikona Euro-Disco, której melodyjne przeboje pozostaną na zawsze z nimi.

opracowanie: Artur Góralczyk dla RM80.pl

13 lutego, 2017 0
Loading