Header

Euro-Disco

17 lutego 2017

Blue System

W 1987 roku po rozpadzie Modern Talking Dieter Bohlen postanowił powołać do życia nowy projekt – Blue System. „Projekt”, bowiem zespołem Blue System był jedynie na koncertach. W studio nad płytami Blue System poza Bohlenem pracowali jedynie znakomity producent i inżynier dźwięku Luis Rodriguez oraz sztab chórzystów. Wszyscy oni mieli swój udział także w nagrywaniu kolejnych albumów Modern Talking, tu jednak stworzyli inne, nieco mocniejsze brzmienie. Zniknął cukierkowy wokal Andersa, także nagrania aranżowane były w inny, mniej dyskotekowy sposób. Mimo to większość fanów Modern Talking została także fanami Blue System. W 1994 roku Bohlen postanowił zmienić brzmienie na bardziej dance’owe. Zrezygnował z pomocy Rodrigueza i cztery ostatnie albumy grupy nagrywał z pomocą nowych ludzi. Pomysł początkowo chwycił (wielki przebój „Laila”), ale później było już tylko gorzej. Nic więc dziwnego, że Dieter postanowił zrezygnować z Blue System i reaktywować po 11 latach Modern Talking. Po Blue System pozostało 13 albumów, ponad 30 singli i mnóstwo wielkich hitów z „My Bed Is Too Big”, „Under My Skin”, „Magic Symphony” i wspomnianym wyżej „Laila” na czele.
Tradycję Blue System kontynuuje chórek zespołu pod nazwą Systems in Blue.

Albumy:

Walking On A Rainbow 1987
Body Heat 1988
Twilight 1989
Obsession 1990
Seeds Of Heaven 1991
Deja Vu 1991
Hello America 1992
Backstreet Dreams 1993
21st Century 1994
X – Ten 1994
Forever Blue 1995
Body To Body 1996
Here I Am 1997
The History Of Blue System 2009
40 Jahre ZDF Hitparade 2009
Modern Talking & Blue System – Das Nr. 1 Album 2010

materiały internetowe

17 lutego, 2017 0

17 lutego 2017

Aneka

Aneka, to pseudonim artystyczny szkockiej piosenki Mary Sandeman, urodzonej 20 listopada de 1954 roku. Aneka najbardziej kojarzona jest jako artystka pop-disco w związku z wielkim sukcesem jakim odniosła jej piosenka Japanese Boy. Dosyć znamienny jest fakt, że piosenka ta, utrzymana w klimacie disco dotarła w Wielkiej Brytani do pierwszego miejsca w sierpniu 1981 roku, aczkolwiek utrzymała się tam tylko przez tydzień. Niemniej jednak był to duży sukces, zważywszy na dość hermetyczny rynek brytyjski, na którym tego typu piosenki pojawiały się dość rzadko na pierwszych miejscach list przebojów. W sumie Japanese Girl gościła na listach brytyjskich przez kilkanaście tygodni.

Brytyjski sukces przyniósł jednak artystce popularność nie tylko na wyspach brytyjskich. Dosyć sporym powodzeniem cieszyły się też dwie inne piosenki, głównie w Niemczech i Austrii. Mowa o singlach Little Lady z 1981 roku oraz Ooh Shooby Doo Doo Lang, wydanym rok później. Wszystkie te piosenki znalazły się na pierwszym i jedynym albumie jaki Mary Sandeman wydała jako Aneka. Album zatytułowano tak jak jej pierwszy i największy przebój – „Japanese Girl” i został wydany przez niemiecką wytwórnię Hansa.

Mimo, że Mary znamy głównie jako Anekę, to zanim przybrała ten artystyczny przydomek, końcem lat 70-tych nagrała album sygnowany swoim imieniem i nazwiskiem. Mowa o płycie „Introducing Mary Sandeman” wydanej w Holandii w 1979 roku, utrzymanej w folkowym klimacie i korzeniami sięgającej do muzyki szkockiej. Kiedy minęła już era Aneki, Mary wróciła do korzeni i dziś pod swoim nazwiskiem jest piosenkarką w Szkockiej Orkiestrze Symfonicznej.

Z ciekawostek odnotować można, ze utwór „Japanese Boy” został użyczony jako ścieżka dźwiękowa w znanej grze komputerowej GTA:Vice City.

Ważniejsze single:

1981 – Japanese Boy
1981 – Little Lady
1982 – Ooh Shooby Doo Doo Lang
1982 – I Was Free
1983 – Heart to Beat
1984 – Rose, Rose, I Love You

opracowanie: Artur Góralczyk dla RM80.pl

17 lutego, 2017 0

17 lutego 2017

Boys Next Door

Boys Next Door, co w dowolnym tłumaczeniu znaczy Chłopcy z sąsiedztwa? To niemiecki zespół eurodisco założony w 1985 roku w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Grupa składała się z Holgera Flescha, oraz Norberta Endlicha.
Zanim zespół ten zmienił nazwę na Boys Next Door i podpisał kontrakt z wytwórnią Metronome znany był jako H+N. Jako H+N odnosili duże sukcesy w NRD. Nową nazwę nadała im nowa wytwórnia gdyż H+N było nazwą nic nikomu nie mówiącą. Zespół istniał około 5 lat.
Członkowie zespołu myśleli, że na zachodzie uda im się zrobić wielką karierę muzyczną i zarobić dużą kasę, więc przenieśli się w 1987 do RFN. I od tego roku już nie było o nich więcej słychać w Niemczech wschodnich, potraktowano ich tak jakby zmarli.
Zespół nagrał i wypuścił na rynek trzy single „I will follow you”, który to utwór ma w sobie coś takiego, że niesamowicie potrafi „zarazić”. Szybciutko wpada w ucho, bo jest szalenie melodyjny, ale rzecz w tym, że w ogóle nie chce już też potem z tego ucha wypaść. (1987), idealny na tamte czasy „Lady of the night”(„Flick Flack in die Nacht” 1987) w stylu Bad Boys Blue, Modern Talking, oraz chwytliwy, przebojowy, taneczny, naprawdę świetny „Stop watch killer” (1988).
Boys Next Door nigdy nie wydali żadnego albumu ani w NRD, ani w RFN. Jedynie winylowe single i maxisingle.
Dopiero w 2007 roku wytwórnia ESonCD wydała w Rosji album zatytułowany I will follow you. Znalazły się na nim różne utwory zespołu Boys Next Door, w tym utwór tytułowy w wersji zwykłej i tej z maxi-singla.
W latach 80′ panowie z zespołu komponowali i wyadawali pod inną nazwą. W roku 1988 oboj panowie skomponowali jeszcze jeden utwór dla niejakiego Roy Blacka.Wiadomo że Norbert Endlich do roku 2000 pracował jako producent, a w ostatnim czasie wyprodukował ostatni album Inki, która to piosenkarka była również wielką gwiazdą muzyki szlagierowej we wschodnich Niemczech.
Należy tylko żałować że zespół ten nic więcej nie nagrał, bo nagrania ich były mile dla ucha i bardzo melodyjne, tym bardziej że zespół na pewno miał potencjał, o czym świadczy szczególnie wspomniana prześliczna ballada „I Will Follow You”.

Albumy:

2007 I will follow you

Ważniejsze nagrania:

1987 Lady Of The Night
1987 I will follow you
1988 Stop watch killer

17 lutego, 2017 0




15 lutego 2017

Gina T.

Naprawdę nazywa się  Gina Tielman. Artystka urodziła się 24 października 1960 roku w Bussum w Holandii. Wywodzi się z indonezyjskiej rodziny muzyków. Ojciec Ponthon Tielman był basistą legendarnej grupy Tielman-Brothers znanej najbardziej w Holandii i Niemczech. Matka Joyce była natomiast znaną wokalistką w Indonezji i Holandii. Już w wieku 12 lat pod szyldem Tielman-Juniors, Gina stawiała swoje pierwsze muzyczne kroki wraz z rodzeństwem. Jej solowa kariera rozpoczyna się kiedy poznaje swojego późniejszego męża Adama Schairer’a. Od tego momentu kariera Giny jest ściśle związana z niemieckim kompozytorem i producentem muzycznym. Końcem 1989 roku nakładem wytwórni Bellaphon ukazuje sie pierwszy maxi-singiel In My Fantasy, na którym znalazł się również na stronie B utwór Too Young To Love. Był to pierwszy, aczkolwiek milowy krok w karierze Giny bowiem późniejsze nagrania stały się prawdziwymi przebojami nie tylko europejskich dyskotek. W 1990 roku ukazały się jeszcze dwa maxi-single – Hey Angel i Tokyo by Night, które były zapowiedzią wydanego rok później premierowego albumu You Really Got Me. Album został gorąco przyjęty przez fanów muzyki dyskotekowej, aczkolwiek był to okres schyłku dominacji muzyki Euro-Disco tak w Europie jak i na świecie. Kolejny album Giny T, zatytułowany The Window Of My Heart został wydany w 1992 roku i nie zyskał już tak wielkiej popularności. Najbardziej przebojowym numerem był utwór Sayonara, który na przekór wszystkiemu nie promował płyty. Album poprzedziły 3 inne single, których popularność nie była zachwycająca. Największą popularność zdobył wówczas Birds Of Paradise.  Lata 90-te nie zapisały się wielkimi literami w karierze Giny, aczkolwiek od czasu do czasu Gina nagrywała kolejne piosenki, jak np. Baby Blue w 1993 roku, a potem dwa lata później Stop In The Name Of Love.

W czasie swojej kariery muzycznej Gina T. ukrywała się również pod pseudonimem Gordon Namleit, pisząc piosenki dla innych wykonawców, jak np. Claudia Jung, Simone, Andy Borg, Tim Capri, Tears of Joy, Nana Sollai, Isabell Varell, Maria Bonelli, Nadine Norell, Bruno Maccalini, Francesco Napoli, Morell, Klostertaler, Heike Schäfer, Adam & Eve, Double T.

W 2008 roku ukazuje się kolejny udany singiel Te Quiero – I Love You, a rok później Money For My Honey, ale dopiero nagrany w 2011 roku singiel Little Butterfly, do którego nakręcono teledysk w Polsce  – staje się zapowiedzią nowego albumu wydanego jeszcze tego samego roku. Album Love Will Survive to mieszanka tego co Gina nagrała na przestrzeni lat 90-tych od czasu nagrania drugiego albumu, z wyjątkiem utworu Baby Blue oraz nowe piosenki utrzymane w tanecznym klimacie, do których przyzwyczaiła Gina swoich fanów.

W 2012 roku Gina T. poraz pierwszy wystąpiła z koncertem w Polsce na gali ESKA. Później gościła na występach w Polsce jeszcze kilka razy. Jednym z najważniejszych na pewno był walentynkowy koncert Discotex w Katowicach w 2016 roku, u boku takich gwiazd jak Francesco Napoli, Fancy, Bad Boys Blue i Limahl. To podczas tego koncertu zaśpiewała swoja nową piosenkę „Je T’Aime – Voulez-Vous Couche” i zapowiedziała kolejny album.

Przygotowania do wydania albumu Fly To Paradise trwały niemal dwa lata. Ostatecznie płyta została wydana 6 lipca 2018 roku i zawiera 9 premierowych utworów, kilka wersji remiksowanych oraz medley największych przebojów Giny.  Za produkcję płyty odpowiedzialny jest oczywiście mąż Giny – Adam, ale też w dużym stopniu jej brat – Nino, który jest współautorem większości utworów. Co ciekawe albumu nie promuje żaden singiel, nie nakręcono też żadnego teledysku, który miałby promować nowe dzieło Giny. Muzycznie ostatni studyjny album może podobać się fanom Giny, jest bowiem kontynuacją tego co usłyszeliśmy na poprzedniej płycie Love Will Survive. Taneczne, melodyjne utwory i piękne ballady współtworzą dobrze przygotowany album.

15 lutego, 2017 0