Italo-Disco
18 lutego 2017
Kristian Conde
Urodził się 9 czerwca 1960 roku we Francji. Jako młody chłopak przenosi się do Barcelony, gdzie szuka szczęścia jako model i piosenkarz. W 1986 roku poznaje David’a Lyme. Spotkanie to miało ogromne znaczenie do kariery Kristiana bowiem skomponowany przez Davida Lyme utwór „Dolce Vita” staje się w 1986 roku przebojem dyskotek na całym europejskim kontynencie. Dzięki temu nawet po latach, to właśnie Kristian Conde kojarzony jest z tym przebojem, mimo, że David Lyme również zamieścił ten numer na swoim albumie solowym. Utwór początkowo miał być tylko hołdem dla przeboju Ryan’a Paris o tym samym tytule, wydanym w 1983 roku.
Na tym właściwie można byłoby zakończyć opowieść o Kristianie Conde, gdyby nie odrodzenie się nurtu New Generation Italo-Disco. Wówczas Kristian zostaje zaproszony na organizowaną w Polsce imprezę Italo Spain w 2014 roku. Odwiedza Warszawę, aby zaśpiewać swój przebój na żywo. Zostaje dość entuzjastycznie przyjęty i wkrótce po tym wydarzeniu Kristian Conde podejmuje decyzje o powrocie do muzyki. W 2014 roku pisze tekst do nowej piosenki „Forbidden Game”. Utwór zostaje wydany na płycie winylowej przez hiszpańską wytwórnię Five4It Records, a na stronie B singla nagrano nie mniej udaną kompozycję „It’s A Dream”, która czekała w szufladzie Kristiana od dłuższego czasu. Jest też gościem Sthlm Italo Party w 2014 roku co owocuje coraz większą popularnością artysty. Jeszcze tego samego roku nagrywa piosenkę „Disco Come Back” w duecie z nowo wschodzącą gwiazdą disco z Rosji. – Margo. Rok później, w 2015 roku podejmuje krótką współpracę z innym producentem i kompozytorem – Tonym Costa. Owocem tej współpracy jest nagrany utwór „Light In The Dark”. Niestety panowie Costa i Conde nie dogadali się co do praw do utworu i sprawa otarła się o sąd. Niemniej jednak utwór początkowo nagrany dla Kristiana Conde finalnie zaśpiewał Ryan Paris, a Kristian stracił prawo do jego publikacji pod swoim nazwiskiem. Mimo wszystko zamieszanie wokół jego osoby sprawiło, ze został dostrzeżony przez producentów TQ i wspólnie nagrywają odnowioną wersję przeboju „Dolce Vita”. Znów utwór ukazuje się jedynie na solowym albumie TQ. W 2015 roku Kristian nagrywa EP-kę „Oblivion”, jednak oficjalnie produkcja nie została wydana przez żadną wytwórnię. Od początków 2016 roku powołuje do życia projekt Komgo, wraz z Inmą Gomes y Wanlu Lara. Wspólnie nagrywają kolejne utwory, oparte bardziej na muzyce klubowej, nowoczesnym brzmieniu elektronicznym.
Okazuje się, że Kristian Conde nie pożegnał się jednak z muzyką Italo-Disco bowiem 8 września 2018 roku ukazuje się vinyl The Spark nakładem Vintage Pleasure Boutique z Polski. Autorem nagrania jest Rafał Lachmirowicz.
Pozostaje pytanie, czy doczekamy się końcu oficjalnie wydanego albumu z udziałem Kristiana Conde, który raczej zapadnie fanom muzyki dyskotekowej na zawsze ze swoim „Dolce Vita” zaśpiewanym w 1986 roku.
opracowanie: Artur Góralczyk dla RM80.pl
18 lutego 2017
The Flirts
The Flirts, żeńskie trio wokalne nurtu muzyki Dance i Italo Disco pochodzące ze Stanów Zjednoczonych. Istniało w latach 1982-1990, a największe ich sukcesy muzyczne przypadają na pierwszą połowę dekady lat osiemdziesiątych!
Zespół ten utworzony przez amerykańskiego producenta Bobby’ego Orlando (Robert Philip Orlando, znany również jako „Boby O”).
Skład grupy często ulegał zmianie z każdym nowym albumem pojawiały się nowe twarze. Zawsze były to trzy pięknej urody, seksowne dziewczyny.
Ich imiona (pseudonimy?) to: w 1982 – Andrea, Holly i Rebecca, w 1983 – Christina, Debby i Holly, w 1984 – Debby, Christy, Christina, w 1985 – Tricia, Debby, Christina, w 1986 – Geri, Christina, Debby.
Wielu ludzi, fanów zastanawiało się kim były te kobiety dlaczego i jak często się zmieniały? Jednak nie miało to większego znaczenia, ponieważ w typowy dla grup muzyki disco tamtego okresu sposób The Flirts składało się w rzeczywistości z dwóch zespołów – pierwszy to atrakcyjne modelki śpiewające na scenie z playbacku, drugi, to grupa zawodowców, bezimiennych wokalistów i muzyków tworzących właściwą muzykę!
Ci drudzy kierowani byli w wypadku The Flirts właśnie przez Bobby’ego Orlando i dlatego dziś można napotkać opinie, że prawdziwy zespół The Flirts, to w rzeczywistości Bobby Orlando, a śpiewające na scenie atrakcyjne kobiety trudno w rzeczywistości nazwać prawdziwym zespołem!
Tylko jedna z pań Christina, która w grupie występowała ponad 5 lat, zrobiła w latach późniejszych karierę i w historii gatunku muzyki Italo Disco odniosła znaczące sukcesy, a fanom gatunku Italo znana jest jako Linda Jo Rizzo!!!
Pierwszy album zespołu 10c a Dance ukazał się w 1982 roku, a piosenka „Passion” stała się od razu światowym megahitem.
Kolejnymi udanymi nagraniami, które święciły triumfy na parkietach światowych dyskotek były „Helpless”, „With I Only Wanna Be With You”.
Największym sukcesem płytowym zespołu był album Blondes Brunettes & Redheads z roku 1985 z którego wydano 3 single „Voulez-Vous”, „You And Me”, „New Toy” , który z sukcesem sprzedał się w Stanach Zjednoczonych, Europie i Kanadzie.
Po roku 1985 złotej dekady lat 80′ Bobby Orlando niestety stracił zainteresowanie projektem i zespołem by w niedalekiej przyszłości rozpocząć współpracę z brytyjskim duetem Pet Shop Boys.
Do The Flirts wrócił na początku lat 90′, gdzie zajął się tworzeniem remiksów przebojów grupy z ubiegłych lat.
Tym samym nie udało się już sprawić by zespół odnosił tak wielkie sukcesy jak w połowie lat osiemdziesiątych! Kilka piosenek The Flirts zostało wykorzystanych w ścieżkach dźwiękowych filmów lat 80’… Karate Kid i Dziewczyna z doliny.
Albumy:
1982 10c a Dance
1982 Calling All Boys
1983 Born to Flirt
1984 Made in America
1985 Blondes Brunettes & Redheads
1986 Questions of the Heart
1991 The Best of the Flirts
1992 Take A Chance On Me
1993 Greatest Hits
2002 De Luxe Collection
2013 Flirts Hits Feat. Linda Jo Rizzo – P.A.S.S.I.O.N. (The Remix Album)
Ważniejsze single:
1982 Jukebox (Don’t Put Another Dime)
1982 Passion
1982 Calling All Boys
1982 Jungle Rock
1982 We Just Want to Dance
1982 On the Beach
1991 Miss You
1982 Boy Crazy
1984 Helpless (You Took My Love)
1984 Dancing Madly Backwards
1983 Danger
1985 Voulez-Vous
1985 You and Me
1985 New Toy
1983 Oriental Boy
1986 After Midnight
1986 All You Ever Think About Is (Sex)
z materiałów internetowych opracował ejtismen dla RM80.pl
17 lutego 2017
Righeira
Początków „Righeira”, elektronicznej muzyki w wykonaniu włoskiego duetu trzeba doszukiwać się pod koniec lat 70-tych, kiedy Stefano Rota i Stefano Righi weszli w kontakt ze światem muzyki tworząc swoją własną grupę jeszcze jako studenci liceum naukowego im. Alberta Einstein’a w Turynie.
W trakcie tych pierwszych doświadczeń, początkiem lat 80-tych obaj zdecydowali o dalszej karierze muzycznej i w 1981 roku przybrali artystyczna nazwę „Michael & Johnson Righeira” próbując niejako zasugerować, iż duet tworzy dwóch braci, co jednak nie było prawdą.
W 1983 roku nagrywają pierwszy album „Righeira” dla wytwórni CGD. Z tej płyty wyłowiono pierwszy singiel „Vamos a la playa”, zaśpiewany po hiszpańsku. Nagranie to zawierało prosty i łatwy do zaśpiewania tekst oraz porywający refren. Całość bardzo dobrze przybrane elektronicznym brzmieniem. „Vamos a la playa” stało się wielkim hitem lata we Włoszech, Niemczech, Hiszpanii oraz odbiło się szerokim echem w całej Europie.
W 1984 roku wydany zostaje drugi singiel „No tengo dinero”, który powtórzył sukces pierwszego hitu. W ramach promocji nagrano oryginalny animowany i pełny kolorów teledysk a duet Righeira wygrał znany wówczas festiwal „Festivalbar”. Obie piosenki, które zaśpiewane były po hiszpańsku, w samej Hiszpanii były mocno promowane przez stacje radiowe oraz grane niemal w każdej dyskotece, jednak pomimo tego, że utwór „Vamos a la playa” zanucić potrafił niemal każdy to mało kto pamiętał nazwę zespołu i kojarzył duet „Righeira” ale wówczas była to niemal norma. Wielu wykonawców, którzy w tamtym czasie zdobyli popularność swoimi piosenkami pozostało w anonimacie.
Drugi album zatytułowany „Bambini Forever” duet nagrywa w roku 1985, jednak nie odnosi on większego sukcesu, podobnie jak też kilka innych singli na przestrzeni końca lat 80-tych i początku lat 90-tych. Jednym z bardziej znanych utworów staje się „L’estate sta finendo” z roku 1985. Należy też wymienić singiel „Innamoratissimo”, który został wydany w roku 1986 i zaśpiewany rok później na festiwalu San Remo. Righeira wydaje również takie single jak „Bambini Forever” (1987), „Italians A Go-Go” (1987), „Oasi In Citta” (1987), „Companero” (1988), „Garageamos” (1989) oraz „Ferragosto” (1990).
W roku 1992 duet nagrywa swój trzeci longplay zatytułowany „Uno Zero Centomila”. Album wyprodukowała firma RCA a jedynym singlem była tytułowa piosenka. Do końca lat 90-tych grupa niemal znika ze sceny. Pojawia się jednak w roku 2001, kiedy nagrywają ponownie zremiksowaną wersję „Vamos a la playa”, która później zostaje wydana na płycie „EP2002”. Na fali popularności przebojów lat 80-tych duet ponownie staje na scenie 23 sierpnia 2003 roku. Niemal do obecnej chwili koncertują aby utrzymać się na muzycznej scenie.
źródło: http://quefuede.lacoctelera.net/ (tłumaczenie – Arti dla RM80.pl)
17 lutego 2017
Boys Next Door
Boys Next Door, co w dowolnym tłumaczeniu znaczy Chłopcy z sąsiedztwa? To niemiecki zespół eurodisco założony w 1985 roku w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Grupa składała się z Holgera Flescha, oraz Norberta Endlicha.
Zanim zespół ten zmienił nazwę na Boys Next Door i podpisał kontrakt z wytwórnią Metronome znany był jako H+N. Jako H+N odnosili duże sukcesy w NRD. Nową nazwę nadała im nowa wytwórnia gdyż H+N było nazwą nic nikomu nie mówiącą. Zespół istniał około 5 lat.
Członkowie zespołu myśleli, że na zachodzie uda im się zrobić wielką karierę muzyczną i zarobić dużą kasę, więc przenieśli się w 1987 do RFN. I od tego roku już nie było o nich więcej słychać w Niemczech wschodnich, potraktowano ich tak jakby zmarli.
Zespół nagrał i wypuścił na rynek trzy single „I will follow you”, który to utwór ma w sobie coś takiego, że niesamowicie potrafi „zarazić”. Szybciutko wpada w ucho, bo jest szalenie melodyjny, ale rzecz w tym, że w ogóle nie chce już też potem z tego ucha wypaść. (1987), idealny na tamte czasy „Lady of the night”(„Flick Flack in die Nacht” 1987) w stylu Bad Boys Blue, Modern Talking, oraz chwytliwy, przebojowy, taneczny, naprawdę świetny „Stop watch killer” (1988).
Boys Next Door nigdy nie wydali żadnego albumu ani w NRD, ani w RFN. Jedynie winylowe single i maxisingle.
Dopiero w 2007 roku wytwórnia ESonCD wydała w Rosji album zatytułowany I will follow you. Znalazły się na nim różne utwory zespołu Boys Next Door, w tym utwór tytułowy w wersji zwykłej i tej z maxi-singla.
W latach 80′ panowie z zespołu komponowali i wyadawali pod inną nazwą. W roku 1988 oboj panowie skomponowali jeszcze jeden utwór dla niejakiego Roy Blacka.Wiadomo że Norbert Endlich do roku 2000 pracował jako producent, a w ostatnim czasie wyprodukował ostatni album Inki, która to piosenkarka była również wielką gwiazdą muzyki szlagierowej we wschodnich Niemczech.
Należy tylko żałować że zespół ten nic więcej nie nagrał, bo nagrania ich były mile dla ucha i bardzo melodyjne, tym bardziej że zespół na pewno miał potencjał, o czym świadczy szczególnie wspomniana prześliczna ballada „I Will Follow You”.
Albumy:
2007 I will follow you
Ważniejsze nagrania:
1987 Lady Of The Night
1987 I will follow you
1988 Stop watch killer
16 lutego 2017
Savage
Roberto Zanetti urodził się we włoskiej miejscowości Massa 28. listopada 1956 roku. W trakcie uczęszczania do szkoły podstawowej zainteresowania jego skierowały się ku muzyce i majac 14. lat rozpoczął naukę gry na fortepianie.
Swoje hobby postanowił już wtedy uczynić centralnym punktem przyszłej kariery. W szkole średniej próbował swoich sił występując z różnymi grupami muzycznymi, między innymi z SANTAROSA, zbierając jednocześnie doświadczenia mogące przydać się w jego planach dotyczących przyszłej kariery. Założył wtedy własną grupę TAXI, w której obok niego występował kolega ze szkoły, ZUCCHERO „Cukier” Fornaciari, grający na gitarze.
W 1983 roku Roberto wydał utwor „To Miami” a następnie , już pod nazwą STARGO „Capsicum”. Następnym jego produktem była „Angelica”, nagrana na przełomie października i listopada ’83 i oficjalnie wydana pod pseudonimem JOEY MOON na początku ’84, „Buenas Noches” jako KAMILLO i „Starman” stworzony wspólnie z CLAUDIO MINGARDI.
Wtedy to właśnie Roberto, przy okazji produkcji coveru Mike Oldfielda „Incantaion” dla zespołu GANG, dzięki namowie DJ’a Mingardiego i ALBERTO CARPANIEGO (Albert One), zdecydował się na współparcę z mediolańską wytwórnią DISCOMAGIC, produkujac „Magic Carillon” dla ROSE, „Computerized Love” (własny utwór pod pseudonimem TANGO) i wydając tamże niektóre swoje poprzednie piosenki.
Pracujac dla Discomagic jako producent, Roberto obrał pseudonim ROBYX, bądący połączeniem jego imienia i litery X. Było to oznaczenie komety odkrytej w czasach szkolnych Zanettiego i będącej motywem jego ówczesnych karykatur i rysunków, wspólnie tworzonych z FABRIZIO BONINIM.
1984 rok przyniósł Zanettiemu wielki sukces, który stał się jednocześnie pierwszym kamieniem milowym w jego wspaniałej muzycznej karierze. „Don’t cry tonight”, będący zapowiedzią trendu sleezy italo disco, (którego nikt tak jak Roberto nie dopracował do artyzmu), łączył nastrojowość i tzw. low-drum-beat; zdobywając przebojem dyskoteki całej Europy i otwierając mu drogę do sławy. Następny hit „Only You” ugruntował opinie o Zanettim i był podwaliną programu każdej dyskoteki w Europie, stając się jednocześnie klasykiem całego nurtu Italodisco.
Oba utwory, wydane pod pseudonimem SAVAGE (kolejny bohater rysunków i komiksów w biografii R.Z.), skłoniły go do skoncentrowania się właśnie nad tym projektem, owocując wydaniem jeszcze w 1984 roku kompletnego albumu „Tonight”. Poza pracą nad doskonaleniem własnego image jedynie projekt STARGO zajął na krótki czas Zanettiego. Wydał On mianowicie cover-wersje przeboju „Live is Life” grupy OPUS, dyskotekowego szlagieru, który stał się „złotą płytą” na francuskiej liście przebojów dzięki sprzedaży 250.000 egzemplarzy.
Kolejne lata przepełnione były koncertami Roberto w wielu krajach Europy, jako SAVAGE stał się gwiazdą również we wschodniej jej części (m.in. w Polsce i Rosji), prezentując swoje kolejne przeboje: „Radio”, „Time”, „Celebrate”, „A Love Again”, czy „Love is Death”. Wiele z nich wydał w wersjach singlowych.
Pod koniec roku 1986 Zanetti, cieszący się już uznaniem i popularnością w świecie muzycznym, zdecydował się rozpocząć kolejny rozdział w swojej karierze: samodzielną produkcją i dystrybucją własnych utworów. Zalożył studio nagrań CASABLANCA RECORDS i stworzył własną firme produkcyjną ROBYX.
Jego doświadczenia w grze na pianinie pomogły dość szybko opanować mu pracę z komputerem i oprzyrządowaniem cyfrowym, instrumentami które wkrótce potem stały się podstawą przy tworzeniu jego muzyki. Był jednym z pionierów wykorzystujących do tworzenia (w latach 84-85 !) elektronicznej perkusji, Yamahy DX7 i Rolanda MC 700/500 sterowanych komputerem.
Poczatkowe projekty Zanettiego w nowym studio nagran napietnowane byly rodzacemu sie nurtowi muzyki dyskotekowej: House, ktory w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych swietowal juz swoje tryumfy i zwiastowal atak na dyskotekowe parkiety calego swiata. Roberto zaadaptowal utwor „The Party” grupy CRAZE, zmieniajac slowa angielskie na zartobliwy tekst wloski. W ten sposob powstal „Non Toccarmi Il Culo Dai”, ktory zostal blyskawicznie skopiowany przez SALVI ze zmienionym tytulem: „C’e’ Da Spostare Una Macchina”. W przeciagu kilku kolejnych miesiecy wyprodukowal Roberto okolo 10-ciu kolejnych tego typu utworow, sprzedajac je, w nieprawdopodobnych jak na wloskie stosunki ilosciach 200.000 egzemplarzy !
Rok 1987 zanotowal kolejne odkrycie Roberto: LENA i jej utwor „Run to me”. Pracowal tez nad produkcja kolejnych utworow SAVAGE: „I’m Loosing You” i „So Close”, ktore wypuscil na rynek wiosna kolejnego roku, zajmowal sie tez remixowaniem swoich poprzednich nagran.
Nastepnym projektem ROBYX’a w roku 1988 stal sie brytyjski piosenkarz pochodzenia jamajkanskiego Ian Cambell (I+C=ICE), ktorego Roberto opatrzyl dodatkiem MC (tytul wlasciwie zagwarantowany niepisana umowa jedynie muzykom tworzacym w amerykanskich gettach!). Wspolpraca obu muzykow przy tworzeniu „Easy” (wydany w pazdzierniku ’89) okazala sie na tyle obiecujaca, ze podpisano dlugoterminowa umowe na produkcje kolejnych utworow i albumow. „Easy” jest jednoczesnie utworem, w ktorym Roberto osobiscie dolozyl swoj glos w refrenie: „…easy, easy to remeber…”, co od tego czasu zdarzalo mu sie dosyc czesto przy produkcjach innych wykonawcow.
W 1989 roku Zanetti wydal kolejny album zatytulowany „Greatest Hits” i nagral cover-wersje utworu „I Just Died In Your Arms” grupy Cutting Crew, pracujac jednoczesnie nad kolejnymi kompozycjami dla ICE MC: „Scream” i „Cinema”.
Lata 1990-1991 wypelnione byly koncertami i promocja ICE MC, mniej bylo czasu na wlasne utwory. Roberto jakby „przy okazji” wyprodukowal „Pianonegro” dla PIANONEGRO i „Party Children” dla WAREBAND (feat. Tad Robinson, vocalize by Scattt). Spotkal sie tez z DOUBLE YOU (William Naraine), ktory byl zainteresowany wspolpraca z Zanettim i nagraniem we Wloszech albumu. Wydano singiel „Please don’t go” (kompozycja KC), ktory stal sie rozchwytywanym artykulem na rynku muzycznym. Na tyle ciekawym, ze zapoczatkowal on prawdziwa lawine tzw. Coverow, utworow kopiowanych przez inne zespoly i wydawanych pod wlasna nazwa. Brytyjski firma nagraniowa NETWORK poprosila Roberto o prawa licencyjne , jednakze utwor zostal juz sprzedany grupie KWS i prosba NETWORK spotkala sie z negatywna odpowiedzia. Mimo wszystko NETWORK zdecydowal sie na plagiat, ktory po paru latach zakonczyl swoj zywot dzieki sprawie sadowej (wygranej na korzysc DWA – pozniejszej firmy Zanettiego). Grupa KWS sprzedajaca swoj cover w USA i Wielkiej Brytanii nie odniosla poza tym wyjatkiem zadnych wiekszych sukcesow, podczas gdy czas na DOUBLE YOU dopiero mial nadejsc.
Na przelomie 1992-1993 Roberto zajety byl tworzeniem i ugruntowaniem nowej firmy DWA (Dance World Attack), majacej stac sie zalazkiem nowego muzycznego brzmienia i popieraniem mlodych talentow. Rozwijano sukces ICE MC, rozpoczela sie rowniez praca nad projektem CORONA. Przy produkcji pierwszego przeboju CORONY „Rhythm of the Night”zaangazowany byl wylacznie Francesco Bontempi (Lee Marrow !), a Roberto udzielal jedynie swoich porad. Kolejny utwor „Baby Baby” zostal juz osobiscie przez niego zmiksowany i stal sie dla niego kolejnym waznym projektem.
W 1994 roku powstaly kolejne utwory Corony, Roberto pracowal nad remixami i szlifowal kolejne probki przyszlych przebojow dla Ice MC (It’s a rainy Day, Think about the Way). Nowe brzmienie, charakterystyczne dla pozniejszego trendu EURODANCE, takie jak twarde uderzenia perkusji i modulacja basu, wlasnie wtedy ujrzaly po raz pierwszy swiatlo dzienne ! W przeciagu paru lat katapultowal sie Robyx samodzielnie na olimp najwazniejszych producentow sprzedajac ponad 6 milionow Albumow Ice Mc i Corony na rynkach swiatowych. Wydana zostala kolejna plyta SAVAGE „STRANGELOVE” z remixami (m.in. Lee Marrowa i Claudio Mingardiego) dawnych przebojow Roberto i czterema wersjami coveru „Strangelove” zespolu DEPECHE MODE. Zanetti nagral tez maxi singla „Don’t you want me”, wydanego przez jego firme DWA.
1995 rok stal dla Zanettiego pod znakiem pierwszych rozczarowan. Rozbudowywal swoja firme DWA reorganizujac jednoczesnie presonel artystyczny, zaniedbujac niestety przy tym projekt Ice MC. Ten zas za jego plecami podpisal kontrakt z inna firma promocyjna (POLYDOR), ignorujac przy tym uprzednia umowe z Robyxem. Ice twierdzil, ze pragnie zmienic swoj image, sprobowac swoich sil w innych kierunkach muzycznych. Chcial jednak, mimo wszystko, nadal uzywac dodatku „MC”, ktory byl zastrzezonym znakiem ROBYX’a. Zanetti zerwal wszelkie stosunki z Ice, rowniez wokalistki Ice’a Alexia (!) i Jasmine zdecydowaly sie na odejscie od niego i pozostaly przy Roberto (ktory stal sie ich pozniejszym producentem i promotorem). Na marginesie nalezy odnowtowac, iz plyta Ice’a wydana przez Polydor okazala sie kompletna klapa.
Od roku 1996-ego skupia sie Roberto nad tworzeniem kolejnego projektu ALEXIA. Powstaja „Summer is Crazy” i „Number One”, zapowiedzi wielkich kolejnych sukcesow DWA. Obok istniejacej juz firmy EXTRAVAGANZA w sklad DWA wchodzi LEE MARROW PRODUCTION, ktora skupia sie na kreowaniu i dalszym rozwoju projektu CORONA. Poza tym Zanetti produkuje piosenki dla Raimundy Navarro („Jesahel” i „C.I.A.O”) oraz DOUBLE YOU (m.in. „Please don’t go”, „We all need Love”, „Part-time Lover”).
Wiosna 1997-ego roku ukazuje sie pierwszy album ALEXII, Roberto przenosi sie ostatecznie do wykonczonego komplesu biurowo-studyjnego DWA. Roberto skupia sie nad produkcjami wielu roznych artystow (m.in. Alexia, Data Drama, Tuttifrutti, Hono, Double You, Ural 13 Diktators, V.I.R.U.S.666). Coraz wieksza jego uwage (i wiekszosc czasu) pochlania dozor wlasciwego funkcjonowania DWA, co niestety oznacza mniejsza intensywnosc w produkcji kolejnych utworow.
W kolejnych latach ukazują się następne albumy Alexii (w chorkach do utworu „Shake you up” brała udzial Viviana Zanetti !), Corony i Double You, jest to jednakże jednocześnie okres milczenia w twórczości Roberto Zanettiego jako SAVAGE. Po odejściu Alexii w 1999 roku Roberto zainteresował sie młodym zespołem GAZOSA, dla którego wyprodukował utwór „www.mipiacitu”. Nawiazął też ponownie współpracę z Zucchero („Baila” i „Ahum”).
W 2009 Savage wystąpił na jednej scenie z gwiazdami disco polo na Ostródzkim festiwalu muzyki tanecznej, gdzie odebrał nagrodę za całokształt działalności artystycznej.
22 września 2012 roku Savage wystąpił na 15 urodzinach Radia Złote Przeboje. Koncert odbył się w warszawskiej hali Torwar. Podczas tej imprezy na scenie wystąpili również: Fancy, Boney M, Sandra i Krzysztof Krawczyk.
Miejmy jednak nadzieję, że dawne czasy świetności SAVAGE jeszcze wrócą…
Dyskografia Savage
1984 – Tonight
1987 – Maxi Singles
1989 – Greatest Hits
1990 – Greatest Hits And More
1990 – More Greatest Hits And Remixes
1994 – Don’t Cry (Greatest Hits) (2-CD)
1994 – Strangelove
2002 – Gold
2010 – Ten Years Ago
Dziękujemy
15 lutego 2017
Radiorama
Duet Radiorama powstał w 1985 roku i stał się jednym z fundamentów muzyki nurtu Italo Disco. W latach 1985-1992 utwory śpiewane były początkowo przez Mauro Farinę – wokal męski wiodący i oraz Clarę Moroni – głos żeński, w późniejszym okresie również przez Simonę Zanini Na okładkach płyt trudno jednak szukac ich wizerunku bowiem modele użyczający twarzy Radioramie zmieniali się, co łatwo zaobserwować na okładkach gdy posiada się wszystkie oryginalne single. I tak Antonella Ferri oraz Oscar Branfazzi byli twarzami Radioramy od 1987 do 1989 roku. Potem Antonella pojawiała się solo z uwagi na repertuar z wyłącznie żeńskim głosem. Oscar pojawił się na kilku singlach solowych w latach 1988 – 1992 przeznaczonych głównie na rynek japoński. Oczywiście użyczał tylko twarzy do okładek płyt, bo piosenki śpiewał Mauro Farina wraz z Clarą Moroni w chórkach. Fakty te były często mało znane w ówczesnym okresie, co myliło fanów, ale nie było sprzeczne z konwencją samego nurtu, choćby ze względu na medialny image – na zachodzie już w tym okresie stawiano na „urodę”, którą nie grzeszył Mauro. Aranżacje i kompozycje grupy były w większości dziełem Giuliano Crivellente i Mauro Fariny. Byli oni jednocześnie producentami, muzykami i kompozytorami, a pomagali im w tej działalności Marco Bresciani i Paolo Gemma.
Pierwszym hitem pod szyldem Radiorama stał sie utwór „Chance To Desire” wykonywany przez Włocha Hanka Shostack’a, utwór ten cieszył się wielką popularnością w dyskotekach włoskich, niemieckich i szwajcarskich. Kolejnym singlem okazał się „Desire”, który ukazał się na Gwiazdkę w 1985 roku stanowiąc doskonały prezent dla fanów. Pierwszy album „Desires and Vampires” trafił na półki w roku 1986 roku, nakładem wytwórni Out Records. Dzięki jego popularności w całej Europie i nie tylko, odbyło się pierwsze wielkie tourne Radioramy . Odniosło ono spory sukces także w kraju kwitnącej wiśni gdzie do tej pory Radiorama ma swoich zagorzałych zwolenników.
Drugi album „2nd Album” ukazał się w 1987 roku, już w wytwórni Radiorama Records i zawierał 8 utworów na dwóch stronach. Duża popularnością cieszyły się nagrania „Yeti” i „Aliens”. W latach 1988 i 1989 Radiorama wydała kolejne dwa longplaye.
Od roku 1989 zespół artystów mimo, że tworzył nadal zaniechał użyczania swoich głosów (wyjątek to piosenka „Aliens2” z 1992 roku). Także rok 1990 był dla grupy przełomowy, gdyż idąc zgodnie z trendami mody zdecydowali się na zmianę stylu z Italo na bardziej modne Euroenergy i Eurobeat. W tym zabarwieniu Radiorama wydała nowy album „The Fifth” zawierający 9 nowych kompozycji. Mimo tych zabiegów zespół największe sukcesy święcił w latach 80, kiedy sprzedaż sięgała dziesiątków milionów egzemplarzy a samo „Aliens” znalazło ponad milion nabywców. W 1999 roku team Radioramy wydał jeszcze Album „Word Of Radiorama” będący różnymi mixami ich wcześniejszych przebojów.
Warto podkreślic, że w latach świetności zespół wystąpił także w Polsce. W ramach programu „dyskoteka po włosku”z dwójki modeli na scenie i przed telewidzami pojawiła sie wyłacznie Antonella Ferii (ur. 13.VI.1965). Zabrakło Oskara Branfazzi gdyż w 1989 (a wtedy duet przebywał w Polsce) drogi artystyczne gwiazd się rozeszły.
Obecnie Mauro Farina wraz z grupą sprawdzonych przyjaciół z Factory Sound Studio w Weronie co jakis czas wydaje nowe kompozycje pod szyldem Radioramy. Ukazuja sie one również na winylach za sprawą 21st Century Records – wytwórni należącej i założonej przez Mauro. Wyróżnic tu nalezy kompozycje tj. „Di Da Di”, „Cause the night” czy „Let be me”. Dawna legenda Radioramy – najsłynniejszej grupy spod znaku Italo ciągle pobrzmiewa i te nowe wydawnictwa wciąż znajdują nabywców ale daleko im do oryginału – oryginału który dwie dekady temu wyznaczał co w muzyce tanecznej przebojowe i oryginalne.
Obecnie RADIORAMA jest marką – studyjnym projektem, który od czasu do czasu ożywa na potrzeby komercyjne.
Materiał źródłowy z internetu, sprostowania: Rafalo dla RM80.pl
15 lutego 2017
Linda Jo Rizzo
Urodzona 1 kwietnia 1955 roku w Nowym Jorku, gdzie spędziła swoje dzieciństwo. Jako nastolatka marzy o karierze modelki i piosenkarki. Przeprowadza się do Mediolanu we Włoszech gdzie pracuje początkowo jako modelka, ale też rozpoczyna pierwsze próby wokalne w studio CBS oraz Baby Records. Występuje również w telewizji, koncertuje z takimi wykonawcami jak Pupo, Umberto Tozzi czy Adiano Celentino. Na krótko przeprowadza się teź do Lisbony w Portugalii gdzie pracuje ponownie jako modelka, a magazyn „Muhler d’ Hoje” wybiera ją modelką roku.
Kończąc swoją karierę jako modelka Linda wraca do Nowego Jorku aby skończyć studia w zakresie żywienia. Prowadzi też swoją własną działalność jako konsultant do spraw żywności dużej firmy w San Francisco.
Krótko po tym, w roku 1982 roku poznaje w Nowym Jorku Bobby Orlando, który proponuje jej dołączenie do grupy The Flirts, co okazało się znamienne w późniejszej karierze Lindy. Rok później razem z The Flirts nagrywa Passion – jeden z największych klasyków disco. Również w 1983 roku z The Flirts nagrywa pierwszy album zatytułowany Born To Flirt. Po niemal trzyletniej przygodzie z The Flirts w 1985 roku rozpoczyna swoją solową karierę. Jej pierwszy singiel Fly Me High od razu staje się przebojem nie tylko w europejskich dyskotekach. Na fali popularności gatunku Italo-Disco nagrywa kolejne przeboje dla niemieckiej wytwórni ZYX Records. Są to Heartflash (Tonight) oraz jej najbardziej rozpoznawalny przebój You’re My First, You’re My Last, oba nagrane w 1986 roku.
Linda koncertuje w największych dyskotekach po obu stronach Atlantyku. Jej kariera nieco przygasa w latach 90-tych za sprawą spadku popularności muzyki Italo-Disco. Dopiero odrodzenie się tego gatunku, nazywanego również New Generation Italo-Disco sprawia, ze ponownie usłyszeliśmy o Lindzie. W roku 2012 nagrywa swój tak naprawdę pierwszy album solowy Day Of The Light. Kolejne single nagrywa w duecie z TQ i Fancy’m, a w 2014 roku cover przeboju U.S.S.R z repertuaru Eddy Huntingtona. W końcu ponownie dla ZYX-a powstaje też drugi solowy album – Fly Me High (The Album) wydany w 2015 roku.
W roku 2017 wystąpi pierwszy raz w Polsce jako gwiazda Baltic Party – imprezy Italo-Disco organizowanej corocznie na promie Stena Line.
15 lutego 2017
David Lyme – I Don’t Wanna Lose You (1986)
15 lutego 2017
David Lyme
Prawdziwe imię i nazwisko, to Jordi Cubino Bermejo urodzony 22 listpada 1966roku. Hiszpański piosenkarz, autor tekstów i fotomodel.
Jest jednym z filarów tzw. dźwięku Valley, który zasłynął w Europie w 1980 roku. David Lyme swoje muzyczne warsztaty zaczynał w operach, a swoje powołanie do nurtu Disco odkrył całkiem przypadkowo. Przełomem w jego muzycznej karierze był rok 1985, wtedy to na rynku muzycznym pojawił się jego pierwszy singiel zatytułowany „Bambina”. W tym samym roku piosenkarzowi udaje się wylansować jeszcze jeden super hit „Let’s Go To Sitges”. Piosenka ta była śpiewana również w dwóch innych wersjach „Let’s go to Canariess”, oraz „Let’s go to Lloret”.
Popularność tego piosenkarza rosła z dnia na dzień z tygodnia na tydzień nie tylko dyskoteki w całej Europie grały jego przeboje, ale również na Filipinach, czy w Japonii gdzie przez wiele lat był bardzo popularny!
Maszyna zatytułowana David Lyme nie zwalnia tempa i powstają kolejne wspaniałe przeboje „Playboy” (1986), „I Don’t Wanna Lose You” (1986). Już w następnym roku (1987) możemy słuchać i bawić się na dyskotekach przy takim pięknym i tanecznym utworze tego artysty jak „Bye Bye Mi Amor”.
Kolejne lata piosenkarz spędza na koncertowaniu po Europejskich miastach w swoim studiu pisze teksty, tworzy muzykę, powstają kolejne piosenki takie jak „Never Say You Love Me”(1988), oraz „Lady” (1989). Lata 90’ to walka o byt na muzycznym rynku Euro i Italo w roku 1990 David Lyme wydaje swój ostatni singiel „Perestroika”, który nie odniósł już takiego sukcesu jak jego poprzednie piosenki.
Tym samym kariera dość barwna obfitująca, okraszona wielkimi przebojami, które rozgrzewały nie jeden parkiet w dyskotekach całej Europy w tym Polski dobiegła końca.
Pocieszające jest to że ten utalentowany artysta nurtu eurodisco nie spoczął na laurach zaszył się w swoim studio muzycznym i komponował muzykę dla innych artystów.
Jest on producentem, autorem muzyki do spotów reklamowych uznanych światowych koncernów między innymi Coca Cola, czy Chupa Chups. W roku 2004 wytwórnia muzyczna Sony Music wypuściła na rynek kompilację singli z dorobku tego hiszpańskiego artysty.
Oficjalny hymn Mistrzostw Świata FIFA 2006, który sprzedał się w ponad 2.000.000 egzemplarzy w trakcie uroczystości, to dzieło samego Davida Lyme.
Wchodząc na oficjalną stronę tego artysty możemy się dowiedzieć że ten piosenkarz nadal jest aktywny w muzycznym świecie, nadal tworzy muzykę, pisze teksty… nie tylko dla siebie, ale również dla innych gwiazd światowego formatu.
W listopadzie 2016 roku David Lyme nagrywa nowy utwór, który dostępny jest jedynie w formacie cyfrowym. Jak powiedział, zrobił to jako ukoronowanie swojej 30 letniej pracy jako artysta. Numer „Supersonic Love” utrzymany jest w tanecznym klimacie, jednak odbiegającym znacznie od tego, do czego przyzwyczaił swoich fanów w początkach swojej kariery jako David Lyme.
15 lutego 2017
Eddy Huntington – Up And Down (1987)
