Synth Pop
13 marca 2017
Alphaville – Sounds Like A Melody (1984)
10 marca 2017
Alphaville – Heartbreak City (2017)
1 marca 2017
Papa Dance
Pierwszy skład (1984-1985)
Początkowo zespół był tylko muzycznym eksperymentem założycieli zespołu – Sławomira Wesołowskiego i Mariusza Zabrodzkiego (współpracowników Andrzeja Korzyńskiego), którzy z pomocą wokalisty Grzegorza Wawrzyszaka w trójkę dokonali w studio programu III na Myśliwieckiej w Warszawie nagrań W 40 dni dookoła świata i Ordynarny faul. Na potrzeby teledysków do wokalisty dołączono dwóch muzyków. Pierwszy skład grupy tworzyli: Grzegorz Wawrzyszak (wokal), Marek Karczmarek (instr. klawiszowe) i Tadeusz Łyskawa (perkusja). Początkowo grupa działała pod nazwą Papa Dock, lecz wkrótce zmieniono ją pod naciskiem cenzury, gdyż była kojarzona z przydomkiem dyktatora Haiti François’a Duvaliera, brzmiącym Papa Doc. Zachowując dotychczasowe inicjały grupa przemianowała się na Papa Dance.
Pierwsze przeboje – W 40 dni dookoła świata i Ordynarny faul z 1984 spotkały się z życzliwym przyjęciem publiczności. Wkrótce, z myślą o możliwości zaprezentowania się na żywo, do składu dołączono dwóch nowych muzyków grających na instrumentach klawiszowych: Konstantego Yoriadisa i Krzysztofa Kasprzyka. Kolejnymi hitami stały się piosenki nagrywane odtąd w studiu Tonpressu: Kamikaze wróć (wydana w 1985 na singlu przez Tonpress z piosenką Czy ty lubisz to co ja?) i Pocztówka z wakacji (wydana w 1985 na singlu Tonpressu z piosenką Kanał XO2). Do większych przebojów pierwszego składu należą też takie utwory jak: Panorama Tatr czy Te głupie strachy.
Latem 1985 wydana została debiutancka płyta zatytułowana Papa Dance (Savitor), na której jedną piosenkę – Bez sensacji zaśpiewał perkusista – Tadeusz Łyskawa. Zespół wystąpił w 1985 na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w koncercie przebojów „Od Opola do Opola” z piosenką Kamikaze wróć i zdobył dzięki głosom publiczności drugie miejsce. Występ nie należał do udanych – zaczęto pisać, że zespół nie umie grać i śpiewać na żywo. Jesienią zespół nagrał dla zachodnioniemieckiej firmy Norton singiel z niemiecką i angielską wersją przeboju Kamikaze wróć – Kamikaze You Are Mine. Również jesienią na polskim rynku muzycznym ukazała się nakładem firmy Polmark kaseta magnetofonowa z częścią materiału z pierwszej płyty plus nagrania, które nie wyszły wcześniej na jakimkolwiek nośniku, czyli: w 40 dni dookoła świata, Ordynarny faul i utwór instrumentalny Papa Dance.
Po półtora roku działalności założyciele zespołu rozwiązali grupę, a w jej miejsce powołali do życia duet. Pozostali muzycy przez kilka miesięcy używali bezprawnie nazwy Papa Dance (działały wówczas dwa zespoły o tej nazwie), lecz wkrótce zmuszeni byli przemianować się na Ex-Dance. Dodajmy,ze teksty dla Papa Dance pisal p. Sokół, ojciec dzisiejszego hiphopowca z warszawskiej grupy WWO, Wojtka Sokoła.
Drugi skład – Papa Dance New Sound (1986)
Na miejscu starego Papa Dance Wesołowski i Zabrodzki powołali do życia duet Papa Dance New Sound, w skład którego weszli: Paweł Stasiak i Kostek Yoriadis. Grupa znana jest za sprawą piosenek: Naj Story (która na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1986 zdobyła 3. nagrodę w głosowaniu publiczności, jak również była jedynym przebojem zespołu, który osiągnął 1. pozycję na Liście Przebojów Programu III), Miłość z walkmana, O-la-la oraz Ocean wspomnień (która zdobyła tytuł przeboju roku w I programie Polskiego Radia, a w 1987 ukazała się na singlu z piosenką Bez dopingu, wydanym przez Arston).
Papa Dance New Sound nagrał materiał na płytę Poniżej Krytyki. Duet nagrał również w nowych wersjach stare przeboje Mateusza Święcickiego: Jedziemy autostopem (z repertuaru Karin Stanek) oraz Był taki ktoś – zaśpiewany wspólnie z jego pierwszą wykonawczynią – Kasią Sobczyk. Duet wziął udział w nagraniu teledysku dla niemieckiej TV do piosenki Kamikaze You Are Mine (wokal Grzegorza Wawrzyszaka, a na wizji Paweł Stasiak). Duet nagrał również, wydany przez Elizabeth Sound Music, singiel z niemieckim wokalistą Jesse Colem Little Lady (na str. B był utwór Lovers Lane, a w Polsce wydała go firma Tonpress). Kilka miesięcy później z duetu odszedł Kostek Yoriadis. Do oficjalnego składu oprócz Pawła Stasiaka dołączono muzyków dotychczas towarzyszących duetowi podczas koncertów.
Trzeci skład (1986-1990)
Pod koniec 1986 powstał trzeci (wzbogacony brzmieniowo o gitary) skład grupy. Od tej pory tworzyli ją: Paweł Stasiak (wokal), Jacek Szewczyk (gitara solowa), Waldemar Kuleczka (gitara basowa), Konstanty Dinos (instrumenty klawiszowe; odszedł z zespołu po około roku), Andrzej Zieliński (instr. klawiszowe; obecnie z Grzegorzem Wawrzyszakiem tworzy reaktywowany Ex-Dance) i Tadeusz Łyskawa (perkusja). Grupa bardzo szybko zdobyła popularność wśród nastoletniej publiczności dzięki takim przebojom jak: Maxi singiel (pierwsze miejsce w głosowaniu publiczności na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1987), Nasz Disneyland (1. miejsce w głosowaniu publiczności na KFPP w Opolu w 1988) czy Nietykalni (nagroda Bursztynowa Patera na KFPP w Opolu w 1988 w koncercie premier, stanowiąca jednocześnie zaproszenie od organizatorów Festiwalu Piosenki Krajów Nadbałtyckich w Rostoku do udziału w nim).
Zespół koncertował w Związku Radzieckim, gdzie między innymi wziął udział w festiwalu polskiej piosenki w Witebsku. W Moskwie na koncercie Papa Dance gościło 120000 widzów. Grupa współpracowała z czeskim wokalistą Petrem Kotvaldem, z którym nagrała anglojęzyczną piosenkę It’s A Simple Song (w chórkach pojawiła się Anna Jurksztowicz). Papa Dance wydał w tamtym czasie dwie płyty długogrające: Poniżej Krytyki (nagrana w 1986 jeszcze w duecie Paweł/Kostek, Arston 1987) i Nasz Ziemski Eden (nagrywana w latach 1987-1988, a wydana przez Tonpress w 1989, wersja na kasecie magnetofonowej wydana przez Polmark). Wraz z płytą Nasz Ziemski Eden pojawił się w sprzedaży maxisingiel Nasz Disneyland (Tonpress 1989). Rok później materiał z płyt winylowych, wydanych w 1989, ukazał się na płycie CD Tonpressu jako jeden z pierwszych polskich kompaktów – Nasz Ziemski Eden. Ponadto utwory Papa Dance znalazły się na składankach Dyskoteka Pana Jacka:Na dzień dobry jestem dobry i Złudzenia telelenia na części pierwszej oraz Kosmiczne Disco na części drugiej.
W 1989 i 1990 zespół zarejestrował nowe nagrania: Okinawa, Dla Ciebie jestem (dziś wykonywany jako Ogień jest w Tobie, a w anglojęzycznej wersji jako Fire In Your Eyes), High Time oraz Before The Rainbow (dziś znany jako Bez braw na finał), które być może były zalążkiem czwartej płyty zespołu. Papa Dance wziął udział w jednej z pierwszych polskich reklam telewizyjnych dla firmy Konkret z Poznania (tekst reklamowy zaśpiewany do podkładu z piosenki Okinawa). Nagrał również w angielskich wersjach pięć utworów ze swojego repertuaru do filmu reklamowego Metalexportu. Latem 1989 grupa wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie jako reprezentant firmy Tonpress. Pod koniec 1989 i w 1990 grupa koncertowała w Stanach Zjednoczonych – głównie w klubach polonijnych. W tym czasie odszedł z zespołu Jacek Szewczyk, a zastąpił go grający wcześniej w Lady Pank Edmund Stasiak. W USA Papa Dance wydali swój pierwszy składankowy CD The Best Of Papa Dance vol. 1 (Adriador 1990). Podczas tego wyjazdu grupa rozpadła się i do wydania nowej płyty nie doszło. W latach 80. zespół Papa Dance dał około 600 koncertów, a płyty i kasety magnetofonowe rozeszły się w ponadpółmilionowym nakładzie.
Powrót Papa Dance
Pierwszą próbę reaktywacji Papa Dance podjął w 1999 pierwszy wokalista – Grzegorz Wawrzyszak. Zakończyła się ona wydaniem tylko jednego singla – Panorama Tatr ’99 Koch International . W 1999 roku firma Point Music wydała na CD i kasecie magnetofonowej nieautoryzowaną przez zespół składankę Platynowa Kolekcja, która zawierała jedynie w zmienionej kolejności materiał z płyty Nasz Ziemski Eden. Kilka reedycji płyty Nasz Ziemski Eden wydały firmy: Andromeda, Tomi, Koch International i MTJ.
Drugą i udaną próbę podjął trzeci skład – reaktywowany w roku 2001. W 2002 ukazał się singiel Wszystko się zdarzy na plaży (Magic Records). W 2003 wydana została składanka największych przebojów grupy Złota Kolekcja – Naj Story (Pomaton EMI), zawierająca jedno premierowe nagranie – Zwykła historia (obecnie Ona i on). Reedycja Złotej Kolekcji ukazała się w 2005 roku ze zmienioną kolorystycznie szatą graficzną. W tym samym roku Agencja Artystyczna MTJ w serii „The Best” wydała składankę „Nasz Disneyland”.
W połowie marca 2005 roku na rynek trafił przede wszystkim cały album z premierowymi piosenkami 1 000 000 fanek nie mogło się mylić! (Warner Music Poland), do którego dołączono płytę z nowymi wersjami największych hitów grupy z lat 80. Pochodziły z niego przeboje: Czarny śnieg, Gdzie one są? oraz Bez braw na finał, z którym zespół startował w polskich preselekcjach do konkursu „Bursztynowy Słowik” międzynarodowego festiwalu piosenki Sopot Festival. Powrót okazał się sukcesem, gdyż wydawnictwo to doszło aż do 1. pozycji na oficjalnej polskiej liście bestsellerów płytowych OLiS. W 2007 roku ukazała się reedycja tego albumu, wydana jako dual disc (płyta hybrydowa, kompakt dwustronnego odtwarzania – na jednej stronie dysk audio, a na drugiej DVD), wzbogacona o sześć remiksów oraz zawierająca trzy teledyski, ale przeszła niezauważona.
Pod koniec marca 2008 nakładem firmy A.A. MTJ po raz pierwszy na CD ukazały się dwie pierwsze płyty Papa Dance – pierwsza – Papa Dance (po 23 latach) oraz druga – Poniżej Krytyki (po 21 latach). Były to jedynie zremasterowane kopie płyt winylowych, które pod względem jakości pozostawiały wiele do życzenia.
Papa D
Pod koniec listopada 2007 Papa Dance zmienił nazwę na Papa D. Zespół zakończył współpracę z perkusistą Tadeuszem Łyskawą i współzałożycielem grupy – Mariuszem Zabrodzkim. Odtąd grupę tworzą: Paweł Stasiak – wokal, Jacek Szewczyk – gitara solowa, Waldemar Kuleczka – gitara basowa, Marcin Tywoniuk – instrumenty klawiszowe i Dariusz Piskorz – perkusja.
W listopadzie 2007 roku miał premierę utwór Będziemy tańczyć, zapowiadający piąty album zespołu Papa D. W marcu 2008 roku premierę miał kolejny singiel – Dla Ciebie, a w czerwcu pojawił się następny – Bezimienni, z którym zespół wystąpił na Sopot Hit Festiwal 2008 w konkursie na polski przebój lata. Latem Papa D trzykrotnie pojawił się na transmitowanym przez telewizyjną Dwójkę cyklu koncertów „Hity na czasie” Radia Eska.
Pod koniec sierpnia ukazała się cała płyta zatytułowana Bezimienni, zawierająca 12 premierowych nagrań. Od września wokalista Papa D – Paweł Stasiak był uczestnikiem ósmej edycji show „Taniec z gwiazdami” w stacji TVN.
Na początku roku 2009 z zespołu odszedł Marcin Tywoniuk, a jego miejsce zajął producent ostatniej płyty Filip Siejka.
26 marca 2011 zespół wystąpił na benefisie Adama Małysza. W 2015 r. Zespół obchodził rocznicę 30-lecia pracy i został odznaczony medalem Zasłużeni dla Kultury Polskiej nadanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Otrzymał nagrody Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów ZAIKS oraz Stowarzyszenia Polskich Artystów Wykonawców SAWP. Swoją rocznicę zespół obchodził również wcześniej, 31 grudnia 2013, wtedy to zespół wykonał różne utwory i odebrał specjalną nagrodę za 30 lat pracy artystycznej, przyznanej przez Polsat, Radio Zet i Fakt.Zespół wystąpił także na Sylwestrowej Mocy Przebojów 2014/2015 w Gdyni, gdzie świętowali swoje 30-lecie pracy artystycznej.
W 2016 roku Paweł Stasiak i Papa D wystąpili w serialu Ojciec Mateusz
Albumy:
1985 – Papa Dance
1986 – Poniżej krytyki
1988 – Nasz ziemski Eden
1990 – The Best Of
1999 – Platynowa Kolekcja Papa Dance
2004 – Złote przeboje
2005 – 1 000 000 fanek nie mogło się mylić
Jako Papa D
2008 – Bezimienni Lemon Records
2013 – Papa Loves Dance Fonografika
źródło: wikipedia.pl
1 marca 2017
Kajagoogoo
Kajagoogoo – angielski zespół grający muzykę z pogranicza synth pop i new romantic. Został założony w 1979 roku przez basistę Nicka Beggsa jako Art Noveau. W pierwszym składzie znaleźli się wspomniany już Nick Beggs, Steve Askew, Stuard Neale i Jez Strode. Pochodzili z miejscowości Leighton Buzzard Bedfordshire w Wielkiej Brytanii. W 1980 roku ukazał się ich pierwszy singiel „Fear Machine”, wydany w limitowanej edycji 1.000 kopii. Niestety początki grupy nie przynosiły żadnych sukcesów, dlatego zdecydowali się poszukać nowego wokalisty a zarazem głównego frontmana grupy. Po ogłoszeniu zamieszczonym w Melody Maker w 1981 w trakcie przesłuchań wybierają Chrisa Hamilla (Limahl).
W 1982 po koncercie w Embassy Club w Londynie podpisują kontrakt z EMI. Rok 1983 przynosi pierwszego singla 'Too Shy’ Odnieśli nim spory sukces docierając w Wielkiej Brytanii, oraz siedmiu innych europejskich krajach, do 1 miejsca list przebojów. W Stanach Zjednoczonych zaś wylądowali na 5 miejscu. W tym samym roku wydają pierwszy długogrający album White Feathers. Zawarta na nich muzyka to synth-pop. W tym samym roku zespół planuje swoją pierwszą amerykańską trasę. Przed jej rozpoczęciem z zespołu odchodzi Limahl, z powodu sporu o pieniądze, które chciał za piosenki swojego autorstwa i rozpoczyna karierę solową.
W 1984 roku pod przewodnictwem basisty Nicka Beggsa zespół nagrywa swoje drugie wydawnictwo zatytułowane 'Islands’. Album ukazał się również w USA pod tytułem 'Extra play’, a nazwę zespołu skrócono do Kaja. Promowały go single: „Big Apple” (piosenka o Nowym Jorku), „The Lions Mouth” i „Turn Your Back On Me”. Jednak druga płyta zespołu nie odniosła sukcesu komercyjnego na skalę White Feathers”. W 1985 roku z zespołu odchodzi Jez Strode. Pozostali decydują by dalej działać jako trio.
Po przeprowadzce do Kalifornii nagrywają kolejny, trzeci już album Crazy People’s Right to Speak.
Płyta odzwierciedlała bardziej rockowe ambicje jej członków, ale nie znalazła uznania w oczach wytwórni EMI. W 1986 zespół postanawia zawiesić swoją działalność.
W 2003 roku na potrzeby stacji telewizyjnej VH-1, odbył się koncert zespołu w oryginalnym składzie zatytułowany Bands Reunited. Mimo tego podejścia pełna reaktywacja nie udała się i grupa występowała jako trio, w którym wokalistą pozostaje Nick Beggs. Wraz z wieloma innymi gwiazdami lat 80. zespół wystąpił 2 września 2007 roku na festiwalu RetroFest nieopodal Culzean Castle w Szkocji. W roku 2008 ukazuje się premierowy album studyjny Gone To The Moon.
Do największych przebojów Kajagoogoo zalicza się takie utwory jak Too Shy, Ooh To Be Ahh, Turn Your Back On Me, Lion’s Mouth, Big Apple.
Pod koniec lutego 2008 roku, trio Kaja rozpoczęło rozmowy z Limahlem i Jez Strodem. Od 28.02.2008 r. zespół istnieje znów jako Kajagoogoo, a w jego skład wchodzi cała znakomita piątka muzyków: Christopher Hamill (Limahl) – vocal, Nick Beggs – bass, Jez Strode – drums, Stuart Neale – keyboards oraz Steve Askew – guitars. Umowę między muzykami podpisano 7 kwietnia 2008.
Na oficjalnej stronie internetowej grupy można było pobrać ostatni ich album Gone To The Moon, nagrany zanim Limahl i Jez Strode ponownie dołączyli do grupy.
Dyskografia
Albumy studyjne
1983 – White Feathers
1984 – Islands (wersję na rynek US zatytuowano Extra Play pod nazwą Kaja)
1985 – Crazy Peoples Right to Speak (wydany pod nazwą Kaja)
2008 – Gone To The Moon (darmowy download z oficjalnej strony zespołu)
Składanki
1993 – Too Shy: The Singles and More
1996 – The Best of Kajagoogoo & Limahl
1996 – The Very Best of Kajagoogoo
2003 – Very Best of Kajagoogoo
Single
1983 – „Too Shy”
1983 – „Ooh to Be Ah”
1983 – „Hang on Now”
1983 – „Big Apple”
1984 – „The Lion’s Mouth”
1984 – „Turn Your Back On Me”
1985 – „Shouldn’t Do That” (jako Kaja)
2007 – „Rocket Boy” (jako reaktywowane KajaGooGoo)
materiał źródłowy wikipedii
1 marca 2017
Kombi
Kombi – polski zespół muzyczny, początkowo rockowy, potem elektroniczny założony w 1976 r. przez Sławomira Łosowskiego.
Zespół zdobył popularność dzięki charakterystycznemu pop-rockowemu brzmieniu i głosowi Grzegorza Skawińskiego. W początkowym okresie działalności grupy, Grzegorz Skawiński bez specjalnego entuzjazmu podchodził do roli wokalisty więc prowadzono także poszukiwania innych muzyków mogących wykonywać partie wokalne. Jednym z nich był, w latach 70. mało jeszcze znany szerszej publiczności, Stanisław Sojka. Śladem tej współpracy jest utwór „Katar” (do słów Jana Brzechwy), ilustrowany pomysłowym na owe czasy teledyskiem. We wczesnym stadium (lata 1976-1982) Kombi grało utwory rockowo-bluesowe oraz krótkie formy instrumentalne o charakterze ilustracyjnym, z niewielkim udziałem elektroniki, a także fusion i funky. Od 1983 r. (wraz z singlem „Inwazja z Plutona”, tuż przed wydaniem płyty Nowy rozdział) grupa przerzuciła się na granie elektronicznej „przystępnej awangardy” spod znaku new romantic czy „synth pop-rock”. Taką muzykę zespół grał aż do rozwiązania w 1992. Jednymi ze słynnych instrumentów muzycznych zespołu w tym czasie były elektroniczna perkusja Simmons (model SDS V) oraz komputer Commodore 64 (jako sekwencer MIDI).
W 2003 powołano do życia (jednak bez udziału i wiedzy założyciela – Sławomira Łosowskiego), zespół o nazwie Kombii.
Najbardziej znane przeboje to: „Przytul mnie”, „Królowie życia”, „Black and White”, „Nasze rendez-vous”, „Słodkiego miłego życia”, „Linia życia”, „Kochać cię – za późno”, „Tabu – obcy ląd”, „Nie ma zysku”, „Za ciosem cios” oraz najpopularniejszy chyba utwór instrumentalny „Bez ograniczeń” będący przez wiele lat sygnałem muzycznym audycji telewizyjnej 5-10-15.
Muzycy
Byli członkowie zespołu
Sławomir Łosowski – instrumenty klawiszowe, programowanie
Grzegorz Skawiński – wokal, gitara, syntezator gitarowy
Waldemar Tkaczyk – gitara basowa, chóry, perkusja elektroniczna
Jan Pluta – perkusja, perkusja elektroniczna
Jerzy Piotrowski – perkusja, perkusja elektroniczna
Tomasz Łosowski – perkusja
Mariusz Bryl – perkusja
Zbigniew Kraszewski – perkusja
Dyskografia:
Albumy
1980 Kombi
1981 Królowie życia
1984 Nowy rozdział
1985 Kombi 4
1986 10 Years – The Best of Kombi – Live
1989 Tabu
1990 Jubileusz
1990 15 lat
1991 The best of Kombi
1992 Ostatni koncert
1993 The Singles
2007 Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – składanka
Single:
1979 „Wspomnienia z pleneru”, „Przeciąg”
1980 „Hej rock and roll”, „Przytul mnie” instrumental
1980 „Hotel Twoich snów”, „Przytul mnie”
1981 „Taniec w słońcu”, „Królowie życia” instrumental
1981 „Wejdź siostro”
1981 „Victoria Hotel”, „Open-air remembrance”
1982 „Spring in Poland”, „Dance in the sunshine”
1983 „Inwazja z Plutona”, „Nie ma jak szpan”
1983 „Linia życia”, „Komputerowe serce”
1984 „Słodkiego miłego życia”, „Nie ma zysku”
1986 „You are wrong” (także na maksisinglu w wersji „extended”, co było dużą rzadkością wśród polskich wykonawców).
źródło: wikipedia
27 lutego 2017
Peter Schilling
Peter Schilling, właściwie Pierre Michael Schilling (ur. 28 stycznia 1956 w Stuttgarcie) – niemiecki piosenkarz, wykonawca muzyki synth pop.
Pierwszy profesjonalny album Peter Schilling wydał w 1982. Przebojem okazała się jednak dopiero piosenka z jego trzeciej płyty Error In The System zatytułowana „Major Tom (Coming Home)”, a opowiadająca o powrocie do domu fikcyjnego astronauty (tytułowego Majora Toma), który pierwszy raz pojawił się w utworach Davida Bowie (Space Oddity, Ashes to Ashes). Chociaż pierwotnie została nagrana w języku niemieckim, to swoją popularność uzyskała dzięki swojej angielskiej wersji.
Peter Schilling wydał kilkanaście płyt, które nie odniosły jednak takiego sukcesu. Na listy przebojów trafił utwór „The Different Story” z 1989, wyprodukowany we współpracy z Michaelem Cretu, a także niektóre inne jego single m.in. „Die Wüste Lebt” i „Terra Titanic”.
Terra Titanic zadebiutował na liscie przebojów programu 3 14.07.1984 roku, przebywając tam przez 16 tygodni i utrzymując sie w ścisłej TOP10 przez 6 tygodni.W połowie lat 90. piosenkarz m.in. wraz ze swoją (obecnie byłą) żoną stworzył zespół Space Pilots, który nagrał tylko jedną piosenkę.
Albumy
1982 – Fehler im System
1982 – Major Tom (Völlig losgelöst)
1983 – Error In The System
1984 – 120 Grad
1985 – Things To Come
1989 – The Different Story (World Of Lust And Crime)
1993 – Geheime Macht
1994 – Major Tom 94
1994 – Sonne
1999 – Von anfangan…bis jetzt
2003 – Raumnot
2004 – Retrospektive
2004 – Zeitsprung
2005 – Delight Factor Wellness
2006 – Das Prinzip Mensch
2006 – Tauch Mit Mir… In Eine Neue Zeit… Das Beste Von 2003-2006
2014 – DNA
materiał źródłowy wikipedii
10 kwietnia 1987
Belinda Carlisle – Heaven Is A Place On Earth (1987)
8 maja 1984
Urszula – Malinowy Król (1984)
29 marca 1983
Trans-X – Living On Video (1983)
