4 kwietnia 2017

Duran Duran

Duran Duran, zespół angielski powstał latem 1978 roku w Birmingham, a jego założycielami byli dwaj szkolni koledzy Nick Rhodes i John Taylor.
Po zakończeniu nauki postanowili założyć grupę, którą początkowo nazwali RAF (skrót od Royal Air Force). Później zmienioną na Duran Duran, a zaczerpniętą z kultowego filmu science-fiction „Barbarella”(1968, reż. Roger Vadim). Dokładnie pochodziła od nazwiska szalonego naukowca jakim był Dr Durand-Durand.
Pierwszy skład zespołu utworzyli John Taylor, Nick Rhodes, Stephen Duffy i Simon Colley. Swój pierwszy występ zaprezentowali w Birmingham Art School. Wokalistą został Stephen Duffy, Nick Rhodes obsługiwał syntezator, automat perkusyjny i odtwarzał taśmy z nagranymi fragmentami dialogów i programów informacyjnych, a John Taylor i Simon Colley zajęli się gitarami basowymi. Jednak kwartet w tym składzie nie przetrwał długo. Zagrał tylko kilka koncertów. Stephen Duffy i Simon Colley szybko opuścili szeregi DD i założyli własną formację o nazwie Subterranean Hawks. W 1979 roku za Stephena Duffy przyszedł nowy wokalista, Andy Wickett z grupy TV Eye. W tym samym czasie Duran Duran zdecydowali się na zatrudnienie prawdziwego perkusisty, którym został Roger Taylor wywodzący się ze sceny punkowej. Po tych personalnych roszadach zespół mógł zająć się nagraniem pierwszego materiału demo.

Muzycy zarejestrowali cztery nagrania: „Girls On Film”, „Dreaming Of Your Cars”, „Reincarnation” i „Working The Steel”. Nad produkcją czuwał Bob Lamb (m.in. producent debiutanckiej płyty grupy UB40). Niedługo po sesji nagraniowej do Duran Duran dołączył były gitarzysta Cowboys International, Alan Curtis. Ale jednocześnie zespół opuścił wokalista Andy Wickett, którego zastąpił Geoff Thomas, kolega Rogera Taylora z czasów, gdy występowali razem w The Scent Organs. Niestety Duran Duran w tym składzie nie zagrali ani jednego koncertu, ale chociaż zarejestrowali następne nagrania m.in. „See Me Repeat Me” i „Enigmatic Swimmers”. W międzyczasie w Birmingham powstał nowy klub nazwany The Rum Runner, w którym grywano przeboje Davida Bowie, Roxy Music i Chic. Zafascynowani członkowie Duran Duran byli stałymi gośćmi klubu. Nawet Nick Rhodes otrzymał pracę jako DJ. W późniejszym czasie pozwolono im na występy i organizowanie prób, a właściciele lokalu bracia Paul i Michael Berrow zostali ich nieoficjalnymi menadżerami. Jednak nie byli przekonani do umiejętności wokalnych Geoffa Thomasa. Wkrótce odszedł gitarzysta Alan Curtis, a John, Nick i Roger zmuszeni zostali do organizowania przesłuchań dla kandydatów na wokalistę i gitarzystę. Mając problem ze znalezieniem speca od gitary zamieścili ogłoszenie w Melody Maker. Dzięki temu zgłosił się Andy Taylor, który został przyjęty do zespołu. Nowym wokalistą został Oliver Guy Watts. Niestety opuścił zespół po dwóch tygodniach. Zastąpił go Simon LeBon, który o poszukiwaniach wokalisty przez Duran Duran dowiedział się od byłej dziewczyny, Fiony Kemp zatrudnionej jako barmanka w klubie The Rum Runner. Simon szybko wpasował się w szeregi zespołu i już po pierwszych próbach mieli gotowe nagranie „Sound Of Thunder”, w którym wykorzystano jeden z wierszy Simona. Inne zostały wykorzystane w późniejszym terminie np. „The Chauffeur”. Simon LeBon został wokalistą DD, a zadowoleni z jego talentu bracia Paul i Michael Berrow oficjalnie zostali menadżerami zespołu. W londyńskim Air Studio nagrali dwa utwory „Tel Aviv” i „Girls On Film”, ale to nie były te wersje znane z albumu „Duran Duran”. Charakteryzowały się mocniejszym rockowym brzmieniem.

W 1980 roku wreszcie wykrystalizował się skład Duran Duran, a jego oficjalnymi członkami zostali: Simon LeBon, Nick Rhodes, John, Andy i Roger Taylor. W tym samym czasie w magazynie muzycznym „Sounds” znalazł się artykuł poświęcony grupie Spandau Ballet i mówiący także o narodzinach nowego nurtu o nazwie New Romantic. Gdy Duran Duran przeczytali w Sounds o Spandau Ballet, doszli do wniosku, że ten zespół podąża w tym samym kierunku co oni. Szybko zadzwonili do autorki artykułu, Betty Page. Powiedzieli jej, że są częścią ruchu, o którym pisała, ale mieszkają w Birmingham. Zaprosili ją do swojego miasta. Betty Page przyjechała i niedługo później w Sounds ukazał się pierwszy artykuł o Duran Duran. Teraz przyszła pora na wydanie pierwszego singla, ale nie było na to funduszy. Z pomocą pośpieszył Michael Berrow, który sprzedał własne mieszkanie, a dzięki uzyskanej kwocie można było także wysłać Duran Duran na wspólną trasę koncertową z Hazel O’Connor (listopad 1980).

Zespół robił się coraz bardziej popularny, a to pomogło przy wyborze wytwórni. Najlepsze warunki zaproponowała EMI. Kontrakt podpisany pod koniec 1980 roku gwarantował muzykom całkowitą swobodę artystyczną. Grupa udała się do londyńskiego Red Bus Studios, aby zrealizować materiał na ciągle oczekiwany debiutancki album. Tym razem odpowiedzialnym za produkcję został Colin Thurston, który brał udział w nagraniu płyty „Heroes” Davida Bowie i był producentem pierwszego albumu The Human League, „Reproduction”. Wreszcie pod koniec lutego 1981 roku ukazał się pierwszy singiel Duran Duran zatytułowany „Planet Earth”, który w marcu dotarł do 12 miejsca na brytyjskiej liście przebojów. W następnym miesiącu zespół rozpoczął trasę koncertową trwającą aż do świąt Bożego Narodzenia. W maju ukazała się na singlu piosenka „Careless Memories”, ale doszła tylko do 37 pozycji. Za to następny utwór „Girls on Film”, w sierpniu wylądował na 5 miejscu. Debiutancki album zespołu nazwany po prostu „Duran Duran”, 5 września 1981 roku osiągnął 3 pozycję na brytyjskiej TOP 75. Jak się później okazało, spędził na niej 118 tygodni. I tak Duran Duran stali się jednym z najbardziej popularnych zespołów w Wielkiej Brytanii, a czytelnicy muzycznego pisma Melody Maker uznali ich za najlepiej ubrany zespół roku.

Jeszcze przed nastaniem MTV, menadżerowie namówili muzyków, aby nakręcili video do utworu „Planet Earth”, bo to pozwoli zaistnieć na całym świecie bez potrzeby podróżowania. Drugi album promowany był przez singla „My Own Way”, który w grudniu 1981 roku pojawił się na 14 pozycji brytyjskiej listy przebojów. Natomiast sama płyta „Rio” ukazała się w 1982 r. i ponownie jej producentem był Colin Thurston. Krążek „Rio” cieszył się wielkim powodzeniem. W Anglii, w maju 1982 uplasował się na 2 miejscu listy przebojó goszcząc na niej przez kolejnych 109 tygodni. Kolejne single również znajdowały się w czołówce: „Hungry Like the Wolf”(5), „Save a Prayer” (2) i tytułowy „Rio”(9). Teledyski do wyżej wymienionych piosenek, a także do „Lonely in Your Nightmare” i „Night Boat” grupa kręciła w egzotycznych krajach (Sri Lanka, Antigua). Dodatkowo w Londynie zrealizowali jeszcze video do „The Chauffeur”. Wszystkie powyższe i dwa wcześniejsze do utworów „Planet Earth” i „My Own Way” wyreżyserował Russell Mulcahy, który w późniejszych latach zasłynął jako twórca dwóch pierwszych części filmu „Highlander”, u nas znanych jako „Nieśmiertelny I i II”. Duran Duran w pełni potrafił wykorzystać możliwość zareklamowania się poprzez pomysłowe teledyski, na które nie szczędzono środków finansowych.

Kolejne płyty w postaci „Seven And The Ragged Tiger” (1983) i koncertowej „Areny” (1984) ugruntowały pozycję zespołu. Duran Duran zdobywał popularność w wielu krajach świata, ale ciągle nie potrafił podbić rynku w USA. Nadarzyła się ku temu okazja dopiero w 1985 roku, kiedy grupa stworzyła utwór „A View To A Kill” nagrany do identycznie zatytułowanego filmu o przygodach Bonda w reżyserii Johna Glenna. W Polsce znanego jako „Zabójczy widok”. Ameryka była zachwycona nagraniem „A View To A Kill”. W lipcu zespół zagrał na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym w celu zebrania funduszy na głodujące dzieci w Afryce. Był to ostatni wspólny występ Duran Duran. Jeszcze w 1985 roku muzycy podzielili się na dwie grupy: John Taylor i Andy Taylor stworzyli razem z Robertem Palmerem zespół The Power Station natomiast Simon, Nick i Roger projekt o nazwie Arcadia (album „So Red The Rose” promowany przebojem „Election Day”). W 1986 roku odeszli Andy Taylor i Roger Taylor. Pozostali członkowie zdecydowali się wówczas na działalność jako trio, które będzie wspomagać się zaproszonymi instrumentalistami. Powrócili albumem „Notorious” zupełnie nie przypominającym ich dawnego, syntezatorowego stylu. Wielu fanów uważało, że cały duch dawnych Duranów zanikł. Podobnie było z dwoma kolejnymi propozycjami płytowymi „Big Thing” (1988) i „Liberty” (1990).

W 1989 roku w zespole pojawiło się dwóch nowych muzyków: Warren Cuccurullo (gitara) i Sterling Campbell (perkusja). Dość nieoczekiwanie sporym powodzeniem cieszył się utwór „Ordinary World” z płyty „The Wedding Album”. W 1995 roku powstał krążek z coverami ulubionych piosenek zespołu zatytułowany „Thank You”. W tym samym czasie dołączył dawny perkusista – Roger Taylor. Następnie zespół wydał dwie mało znane płyty „Medazzaland” (1997) i „Pop Trash” (2000). Najbardziej znane z nich piosenki to: „Out Of My Mind” nagrana do filmu „Święty” i „Someone Else Not Me”. Podczas nagrywania płyty „Medazzaland” odszedł jeden z założycieli zespołu John Taylor.

W maju 2001 roku doszło do wznowienia działalności Duran Duran w najsłynniejszym składzie, czyli: Simon LeBon, Nick Rhodes, Roger Taylor, Andy Taylor i John Taylor. Jak na razie efektem ich wspólnej pracy jest studyjny album „Astronaut”(2004) promowany przez nagrania „Reach Up For The Sunrise” i „What Happens Tomorrow” oraz pierwsze, oficjalne DVD zatytułowane „Live From London”(2005) zrealizowane podczas koncertów w 2004 roku. 23 września 2006 zespół wystąpił w Warszawie na służewieckim Torze Wyścigów Konnych.

Albumy studyjne:

Duran Duran 1981
Rio 1982
Seven And The Ragged Tiger 1983
Notorious 1986
Big Thing 1988
Liberty 1990
The Wedding Album 1993
Thank You 1995
Medazzaland 1997
Pop Trash 2000
Astronaut 2004
Red Carpet Massacre 2007
All you need is now 2011
Paper Gods 2015

Składanki i albumy koncertowe:
Carnival (Harvest, 1982)
Arena (EMI, 1984)
Decade (EMI, 1989)
Greatest (EMI, 1998)
Strange Behavoir (EMI, 1999)
Girls On Film: The Collection (EMI, 2000)
The Singles 81-85 (EMI, 2003)
Singles Box 2 1986-1995 (EMI, 2004)

na podstawie: romantic-synthesis.blog