Pop

20 lutego 2017
Alan Michael
Alan Michael urodził się 20 lipca 1970 roku Jugosławii w miejscowości Rijeka. W 1987 roku został objawieniem największego święta muzyki rozrywkowej w Polsce, na Festiwalu Piosenki w Sopocie, zajął piąte miejsce z piosenką „Remeo i Julia”.
Kraj był wtedy coraz bliżej ustrojowego przewrotu, choć dalej tkwił w sporym mentalnym i kulturowym zacofaniu. Nic więc dziwnego, że do słodkiego, przystojnego i nieco limalo-podobnego Alana Michaela, śpiewającego radosne piosenki o miłości, wzdychały nie tylko nastolatki.
Nikt poza tym nie miał u nas takiej blond czupryny. Co ciekawe Alan Michael, rocznik 1970, to nie Polak, lecz Holender, choć mama była Polką (ojciec Jugosłowianinem). Oczy brązowe, włosy blond. Swobodnie mówi po angielsku, niemiecku, chorwacku, holendersku i po polsku.
Warto podkreślić, że wokalista zazwyczaj sam pisał sobie teksty, komponował muzykę i ją aranżował.
Swój pierwszy SP nagrał w wieku 12 lat, zaś drugi jego singiel „Is That You” nagrany został w trzy lata później, a zamieszczone na niej piosenki znalazły się na zachodnich listach przebojów.
W roku 1987 otrzymał nagrodę holenderskiej fundacji kulturalnej za popularyzację tego kraju na forum międzynarodowym. Wystąpił na Festiwalu w Sopocie (1987), gdzie dostał nagrodę FIDOFU (Międzynarodowej Federacji Organizatorów Festiwali) oraz . najwięcej kwiatów od najmłodszej części publiczności.
11, 12 i 13 grudnia 1987 roku artysta wystąpił z koncertami w Poznańskiej Arenie, a bilety na trzy koncerty sprzedały się na pniu.
Po wydaniu kilku singli z wytwórniami płytowymi WEA, Arston i CBS, wydał swój debiutancki album „Alan Michael” w 1988 roku z polską marką Pronit. Sam Michael grał na wszystkich instrumentach i nagrał album w Krakowie. Album zawierający 11 utworów, w tym jeden polski „Kocham Cię we śnie” autorstwa Jacka Cygana, a rok wcześniej SP „Now is the time” / „Romeo and Juliet”. Ulubionym kolorem artysty jest niebieski, ulubiona potrawa to lody, czekolada, sernik, kuchnia polsko-jugosławiańska. Hobby, tenis, jazda na nartach, pływanie, komputer.
W 1992 roku przeniósł się do Red Bullet i wydał swój trzeci album „One For A While”. Album został wyprodukowany przez Attie Bauw. Tło wokali zapewniła Holenderska piosenkarka Jody Pijper.
Po wielu latach pracy jako artysta postanowił zacząć pisać piosenki dla innych artystów, a następnie wycofać się z branży muzycznej. Ma syna i mieszka w Zandvoort. Przez długi czas prowadził AM Studios, które sam założył.
Centralny Fan Klub Alana Michaela działał w Poznaniu – ul. Chociszewskiego 32a m. 9, kod pocztowy 60-258 (prezes A.M. Piotrowicz).
Album:
1988: Alan Michael
Ważniejsze nagrania:
1987: Romeo And Juliet / Now Is The Time
1987: Is That You
1988: Kocham Cię We Śnie
1988: Dreams Of Love
1988: Sandy
1988: Don’t Want You No More
1992: The One You Love
1992: Don’t Dream It’s Oper
współredagowali Tomex/ejtismen
materiał źródłowy własny
Korekta tekstu i dat: Krzysiek Michałek

20 lutego 2017
Belinda Carlisle
Belinda Carlisle (Belinda Jo Kurczeski Carlisle) urodzona 17.08.1958 w Hollywood USA,aktorka, wokalistka. Muzyczną karierę rozpoczynała jako perkusistka w zespole The Germs (w 1977 roku) pod pseudonimem Dottie Danger, a rok później (1987) pojawiła się w dziewczęcej grupie Go-Go’s. Kwintet w którym występowała (8 lat) wylansował siedem bestsellerowych singli i trzy albumy w tym Beauty and the Beat, sprzedany w kilku milionowych egzemplarzach. Do największych przebojów z tego okresu zalicza się „Head Over Heels”, „Vacation”, „Our Lips Are Sealed”.
W maju 1986 koncert w Cleavland rozpoczął solową karierę Belindy z nowym wizerunkiem bardzo sympatycznej, usmiechniętej, poukładanej dziewczyny. Pierwszy singiel „Mad about You” dotarł do trzeciego miejsca na liście bestsellerów w Stanach Zjednoczonych, a debiutancki album Belinda zyskał status złotej płyty (nakład 500 tysięcy egzemplarzy).
W grudniu roku 1986 piosenka „Heave is a Place on Earth” znalazła się na pierwszych miejscach listy najlepszych singli w USA i na kontynencie europejskim. Teledysk do tego nagrania był dziełem aktorki Diane Keaton!
Następna piosenka z tego albumu „I get Weak” również stała się popularnym światowym hitem ( 2 miejsce w USA 10 w Anglii).
W połowie 1988 piosenkarka rozpoczęła swoje pierwsze światowe tourne, mając wtedy na listach przebojów utwór „Circle in the Sand”. Pod koniec lat 80′, kiedy doszły następne poularne jej piosenki „Leave a Light on 7” i „Want the Same Thing”, piosenkarka była już światową gwiazdą muzyki pop, zaangażowaną w akcje humanitarne i ochronę środowiska. Jeszcze w 1989 roku ukazał się kolejny album Runaway Horses, który również odniósł olbrzymi sukces w świecie muzycznym. Płytę promowały single „Summer Rain”, „Leave a Light On” i nieśmiertelne nagranie „La Luna”.W 1992 roku poślubiła syna aktora Jamesa Masona, Morgana.
Po przerwie związanej z urodzeniem syna Jamesa Duke’a, artystka wylansowała piosenki „Little Black Book”, „Big Scary Animal”, „Lay Down Your Arms”. Tym samym Belinda Carlisle stała się częstym gościem popularnych programów telewizji amerykańskiej.
W 1993 roku wzięła udział w nagraniu albumu Come on Feel the Lemonheads rockowego zespołu The Lemonheads.
W następnym roku (1994) wraz z reaktywaną grupą Go-Go’s ( powodem była fatalna recenzja krytyków muzycznych płyty Live Your Life Be Free (1991),oraz wydana dwa lata później Real z roku 1993), nagrała płytę Return to the Valley of the Go-Go’s, popartą intensywną trasą koncertową.
W drugiej połowie lat 90′ piosenkarka przeniosła się do Francji i rozpoczęła współpracę z wytwórnią Chrysalis, w której wydała album A Woman and a Man z tej płyty pochodzi przebój „In Too Deep”.
Belinda Carlisle znalazła też nową pasję, a są nią podróże po świecie między innymi Azja, Afryka i Ameryka Południowa.
W 1999 roku ukazała się kompilacja największych jej przebojów, uzupełniona trzema nowymi nagraniami, wydanymi na singlach „Feels Like I’ve Known You Forever”, „All God’s Children” i „A Prayer for Everyone”.
W swojej muzycznej karierze, oraz w swoim życiu nie ustrzegła się narkotyków i alkoholu, a te nałogi zamieniły jej życie w piekło. Przełom nastąpił w 2005 roku w jednym z wywiadów Belinda powiedziała… Pojechałam do Londynu w interesach, ale zamiast tego spędziłam trzy dni zamknięta w pokoju hotelowym i wciągałam kokainę.Wpadłam w największy ciąg w swoim życiu – wiem o czym mówię, przez ostatnich 30 lat nadużywałam narkotyków i alkoholu. Kiedy spojrzałam w lustro, nie znalazłam w nim swojego odbicia. Moje wewnętrzne światło zniknęło. Nie istniałam. Przestraszyłam się – ale nie potrafiłam przestać, do momentu, kiedy doznałam czegoś przerażającego i niezwykłego – opuściłam swoje ciało i zobaczyłam jak przedawkowuję i zostaję znaleziona martwa w pokoju hotelowym. Zrozumiałam, że jeśli dalej będę brać kokę, to umrę. Wtedy zamknęłam oczy i kiedy znów je otworzyłam podjęłam decyzję, którą zbyt długo odkładałam. Otworzyłam się na życie.
Dyskografia:
1986: Belinda
1987: Heaven on Earth
1989: Runaway Horses
1991: Live Your Life Be Free
1993: Real
1996: A Woman & A Man
1999: A Place On Earth – The Greatest Hits
2006: Voila
2013: ICON
2013: Live From Metropolis Studios
2015: Access All Areas
Najważniejsze nagrania:
1986: Mad about you
1987: Heaven is a place on earth
1988: Circle in the sand
1988: I get weak
1989: La luna
1989: Leave a light on
1990: Runaway horses
1990: Vision of you
1990: Summer rain
1991: Half the world
1991: Do you feel like i feel
1992: Little black book
1992: I plead insanity
1997: California
2013: Sun
współredagowali witrek/ejtismen dla RM80.pl
materiał żródłowy własny

20 lutego 2017
Billy Idol
Billy Idol , właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Middlesex) – muzyk brytyjski.Mieszkał w Worthing zanim zaczął uczęszczać do Uniwersytetu w Sussex, jedynie na rok przed dołączeniem do Bromley Contingent – grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i, w 1976, stworzył zespół o nazwie Generation X.
Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records wydał trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął karierę solową współpracując z gitarzystą Stevem Stevensem, a jego utwory „White Wedding” oraz „Dancing with Myself” zdobyły szybko uznanie MTV. Jego drugi longplay Rebel Yell (1984) został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych.
Idol nie wydał nowego albumu przed 1986; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przez wydaniem albumu Charmed Life w 1990, Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę i w 1991 zagrał niewielką rolę w głośnym filmie Olivera Stone’a The Doors. Z powodu wypadku motocyklowego nie mógł zagrać dużej roli, która została mu przeznaczona i Stone pozwolił mu na epizodyczna rolę, gdyż Idol poruszał się jeszcze o kulach.
Po wydaniu w 1993 chłodno przyjętego w Stanach Zjednoczonych albumu Cyberpunk, Idol znajdował się raczej poza zainteresowaniem mediów i popadł w narkotykowy nałóg, prawie umierając z przedawkowania w 1994.
W 1998 zagrał siebie w romantycznej komedii The Wedding Singer, z Adamem Sandlerem oraz Drew Barrymore w rolach głównych. W 2001 wydał album z największymi hitami Greatest Hits CD.
W 2002 Idol wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał. Ta sytuacja udowodniła przynajmniej, że nie śpiewał z playbacku. W 2005 powrócił na scenę muzyczną albumem Devil’s Playground, który jest jego pierwszym nowym materiałem od prawie 12 lat.
Trzy lata później, w 2008. wydana została kompilacja największych przebojów Billy’ego Idola Idolize Yourself.
Ważniejsze albumy:
1981: Don’t Stop (EP)
1982: Billy Idol
1984: Rebel Yell
1985: Vital Idol (Wielka Brytania)
1986: Whiplash Smile
1987: Vital Idol (USA)
1988: Idol Songs: 11 of the Best
1990: Charmed Life
1993: Cyberpunk
1999: Rebel Yell: Expanded
2001: Greatest Hits
2002: VH1’s Storytellers
2003: Essential Billy Idol
2005: Devil’s Playground
2008: Idolize Yourself
2014: Kings & Queens Of The Underground
materiał źródłowy z wikipedii

18 lutego 2017
Pia Zadora
Pia Zadora, właściwie Pia Alfreda Schipani (ur. 4 maja 1954 roku w Hoboken, w stanie New Jersey) – amerykańska aktorka filmowa i piosenkarka.
Od strony matki Saturniny Zadorowski ma pochodzenie polskie a ze strony ojca Alphonse Schipani włoskie. Już jako mała dziewczynka wystąpiła na scenie Broadwayu u boku Tallulah Bankhead w spektaklu Midgie Purvis. Ukończyła szkołę podstawową w Forest Hills, w stanie Nowego Jorku, przy Our Lady Queen of Martyrs i szkołę średnią High School of the Professional Arts w Nowego Jorku. Po raz pierwszy na kinowym ekranie pojawiła się w wieku dziesięciu lat w filmie dla dzieci Święty Mikołaj wyrusza na podbój Marsa (Santa Claus Conquers the Martians, 1964) jako Girmar, dziewczynka z Marsa.
Dla kina odkrył ją Matt Cimber, powierzając rolę piosenkarki z Las Vegas i przyjaciółki gangstera w komedii sensacyjnej Gorączka stanu Nevada (Fake-Out, 1982) z udziałem Telly Savalasa. Jednak następna jej rola Kady Tyler w dramacie Motylek (Butterfly, 1982) pomimo, że została uhonorowana nagrodą Złotego Globu, zebrała fatalne recenzje i przyniosła jej antynagrodę Złotej Maliny w dwóch kategoriach – Najgorsza Aktorka i Najgorsza Nowa Gwiazda. Stąd właśnie powstały pogłoski, że ową nagrodę i ShoWest Award kupił jej mąż, izraelski multimilioner Meshulam Riklis, właściciel McCrory’s, który sfinansował film i rzekomo przekupił krytyków. 12 grudnia 1982 roku w Hotelu Bonaventure w Hollywood przyznano jej nagrodę Kwaśnego Jabłka. Za postać młodej hollywoodzkiej scenarzystki Jerilee Randall w dramacie Kobieta samotna (The Lonely Lady, 1983) otrzymała kolejną antynagrodę Złotej Maliny jako Najgorsza Aktorka. W 1985 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes wywołała skandal, pozując w stringach do zdjęć, które pojawiły się w rozmaitych publikacjach. W niemieckiej komedii muzycznej Der Formel Eins Film (1985) zaśpiwała swój przebój „Little Bit of Heaven”. Zagrała potem małą, lecz znaczącą rolę dziewczyny beatnika w komedii muzycznej Lakier do włosów (Hairspray, 1988) u boku Deborah Harry. W 1990 roku zdobyła jeszcze jedną antynagrodę Złotej Maliny jako Najgorsza Nowa Gwiazda Dekady.
Ogromną popularność przyniosły jej płyty: Pia (1982) i Let’s Dance Tonight (1984), a jako piosenkarka została nominowana w 1984 roku do nagrody Grammy. Jej nowa wersja piosenki Shirley Ellis pt. „The Clapping Song” dotarła na pozycję 40 listy przebojów U.S. Top w 1983, a przebój „When the Rain Begins to Fall” w 1984 w duecie z Jermaine Jackson w Niemczech przez cztery tygodnie był numerem jeden. W nagraniu światowych standardów pt. Pia & Phil (1987) wspomogła artystkę Filharmonia Londyńska. Wystąpiła w komedii Naga broń 33 ?: Ostateczna zniewaga (Naked Gun 33 1/3: The Final Insult, 1994), gdzie w finałowej scenie podczas gali wręczenia nagród filmowych zaśpiewała piosenkę „This Could Be the Start of Something”.
Życie prywatne
Jej pierwszy związek małżeński z Meshulamem Riklisem (ur. 1923) trwał od 18 września 1977 do 1993). Mają córkę Kady (ur. 1 stycznia 1985) i syna Christopher Barzie (ur. 1987). Od 27 sierpnia 1995 do 30 listopada 2001 roku jej drugim mężem był scenarzysta, reżyser i aktor Jonathan Kaufer (ur. 1956), z którym ma syna Jordana Maxwell (ur. 13 kwietnia 1997).
Filmografia
2002: Pia Zadora: The E! True Hollywood Story jako ona sama
1999: Frasier (serial TV) jako Jill (głos)
1995: Ulubione grzechy śmiertelne (Favorite Deadly Sins) jako ona sama
1994: Kobiety Hollywood (Hollywood Women, dokumentalny) jako ona sama
1994: Naga broń 33 ?: Ostateczna zniewaga (Naked Gun 33 1/3: The Final Insult) jako ona sama
1994: Jestem legendą (I Am Legend) jako ona sama
1990: Mother Goose Rock 'n’ Rhyme (TV) jako mała panna Muffet
1989: Drużyna z Beverly Hills (Troop Beverly Hills) jako ona sama
1988: Voyage of the Rock Aliens jako Dee Dee
1988: Lakier do włosów (Hairspray) jako laska beatnika
1985: Der Formel Eins Film jako ona sama
1984: Pajama Tops (TV) jako Babette Latouche
1983: Kobieta samotna (The Lonely Lady) jako Jerilee Randall
1982: Motylek (Butterfly) jako Kady Tyler
1982: Gorączka stanu Nevada (Fake-Out) jako Bobbie Warren
1964: Święty Mikołaj wyrusza na podbój Marsa (Santa Claus Conquers the Martians) jako Girmar
Dyskografia
1989: Pia Z.
1988: When the Lights Go Out
1986: I Am What I Am
1985: Pia & Phil (z London Philharmonic Orchestra)
1984: Let’s Dance Tonight
1982: Pia
materiał źródłowy z wikipedii

18 lutego 2017
Kim Wilde
Kim Wilde urodziła się 18 listopada w Chiswick, w zachodnim Londynie, jako pierwsze dziecko gwiazdy rock & rolla z lat 50. Marty’ego Wilde’a i Joyce Baker. Kim naprawdę nazywa się Smith, a pseudonim Wilde, tak jak i cała rodzina, przejęła po ojcu, Martym. Reginald Smith, bo tak się naprawdę nazywa, w latach 50. został odkryty przez Larry’ego Parnesa, śpiewając w niewielkich londyńskich klubach. Parnes dostrzegł w Martym wielki talent i zaproponował mu kontrakt płytowy, jednocześnie wymyślając dla Reginalda pseudonim Marty Wilde. Rok później nazwisko Marty Wilde było już znane w całej Anglii.
W 1959 roku Marty ożenił się z Joyce Baker, założycielką popularnej w tamtych czasach żeńskiej grupy Vernons Girls. Oboje poznali się dwa lata wcześniej przy nagrywaniu programu „Oh Boy!”. W 1960 roku na świat przyszła ich pierwsza córka Kim, a rok później syn Ricky.
Dzieci urodziły się w momencie, gdy Marty odnosił swoje największe sukcesy. Wraz z Joyce, która aktywnie uczestniczyła w karierze męża, jeździli razem w trasy koncertowe. Podczas jednego takiego występu w Liverpool dotarła do rodziców wiadomość o 8-letniej wówczas Kim, która została przywieziona do szpitala z objawami wirusowego zapalenia opon mózgowych. Stan Kim z początku był ciężki i lekarze w ostatniej chwili uratowali życie i zdrowie dziewczynki.
Rok później, gdy Kim miała 9 lat, rodzice kupili piękną posiadłość w hrabstwie Hertfordshire w Welwyn Garden. Kim wraz z bratem uczęszczała tam do prywatnej Presdales School w Ware. W Hertfordshire Kim poznała Clare Smith, z którą przyjaźni się do dzisiejszego dnia. Clare jako pierwsza wprowadziła Kim w świat ogrodnictwa, mając przepiękny ogród, którym Kim się zachwycała, marząc, że kiedyś stworzy taki sam dla siebie.
Fakt, że ojciec Kim był znanym wokalistą, początkowo źle wpływał na Kim, która wstydziła się tego, nawet odmawiała często pójścia do szkoły w obawie przed wytykaniem palcami i wyśmiewaniem. W późniejszych latach brakowało jej również pewności siebie. Była zakompleksioną nastolatką, nie podobał się jej wygląd, uważała, że jest gruba i brzydka. Nie lubiła swojego życia, swojego wielkiego domu i tego, że jej tata był znany w całej Anglii. Do tego zaczęła się buntować, a nie chcąc być wciąż zależną od rodziców, w bardzo młodym wieku dorywczo pracowała, najpierw sprzedawała kwiaty, potem pracowała w sklepie Harrods oraz w szpitalu. Gdy Kim miała 18 lat, wszystko się zmieniło. Jej podejście do życia, świata i tego kim jest. Malarstwo było jedną z jej pasji, dlatego po ukończeniu liceum w Presdales, Kim zaczęła studiować w Art College w St. Albans, w Hertfordshire.
W 1972 roku Kim i jej brat zadebiutowali na scenie przed dużą publicznością. Podczas koncertu ojca w Melbourne, w Australii, zaśpiewali razem piosenkę Johna Denvera „Take me home country roads”. Niedługo później w Hertfordshire podczas kolejnego koncertu, rodzeństwo zaśpiewało piosenki: „Bad boy” oraz „Sweet little 16”. Po tym koncercie Ricky otrzymał propozycję z wytwórni płytowej UK-Records i nagrał dla niej takie single jak: „I’m an astronaut”, „Teen wave” i „I wanna go to a disco”, które napisał i wyprodukował Marty. Kim nie ukrywa, że w tamtych czasach była bardzo zazdrosna o brata, gdyż sama marzyła o karierze piosenkarki i chciała być sławna, ale to jej brat robił karierę młodego wokalisty. Marty był początkowo przeciwny karierze córki, twierdząc, że jest to „praca” dla chłopców, dlatego Kim skupiała się na nauce, a Ricky przerwał szkołę i zaczął grać i śpiewać w zespole ojca.
W 1980 roku Ricky wraz z Kim nagrał kilka piosenek demo, i rozesłał je po różnych wytwórniach. Niestety nikt nagraniami się nie zainteresował. Przypadek jednak sprawił, że Kim została zauważona przez jednego z najbardziej wpływowych producentów tamtych lat w Anglii, Micky’ego Mosta, szefa wytwórni RAK Records. Ricky wówczas nagrywał już dla RAK, a w nagraniach śpiewała Kim oraz jej zdjęcia były zamieszczane na okładkach. Most bardzo szybko zainteresował się młodziutką wokalistką i zaproponował jej kontrakt. Przed 20-letnią Kim otworzyła się wielka szansa, o której marzyła od lat, i której nie zamierzała zaprzepaścić.
Rok 1981
Datę premiery pierwszego singla zaplanowano na 26 stycznia 1981 roku. Piosenkę napisali brat Ricky i ojciec Marty. Ricky zajął się również produkcją. Na sukces nie musieli długo czekać, gdy singel „Kids in America” okazał się wielkim hitem na całym świecie. Piosenka dotarła do 1 miejsca we Francji i Południowej Afryce oraz do 2 miejsca w Anglii i Australii. Debiutancki singel został również zauważony w Japonii oraz USA, gdzie na początku 1982 r. Kim Wilde podpisała kontrakt z amerykańską EMI/Liberty, a singel dotarł do 25 miejsca, przebywając na liście przebojów ponad 4 miesiące.
Po sukcesie singla wszystkie stacje telewizyjne zaczęły się interesować młodziutką wokalistką. Pierwszym występem Kim w telewizji było brytyjskie 'Top of the Pops’, gdzie 26 lutego 1981 roku Kim zaśpiewała „Kids in America”. Później Kim gościła m.in. w niemieckich i francuskich stacjach telewizyjnych, jednocześnie nagrywając swoją pierwszą płytę, której producentem był Ricky, i który wraz z ojcem napisał wszystkie piosenki do albumu.
27 kwietnia odbyła się premiera drugiego singla Kim, „Chequered Love”, który okazał się również wielkim hitem docierając do 1 miejsca we Francji i Afryce Południowej, do 2 w Niemczech, Szwajcarii i Holandii oraz do 4 w Anglii i Australii. Sukces dwóch pierwszych singli został szybko powtórzony wydaną w czerwcu pierwszą płytą zatytułowaną po prostu „Kim Wilde”, która dotarła do 1 miejsca w Niemczech i Szwecji, oraz do 2 w Holandii i 3 miejsca w Anglii. W Niemczech ponadto Kim za płytę „Kim Wilde” otrzymała Złotą Płytę oraz nagrody dla najlepszej wokalistki: Golden Otto bravo i Golden Hammer-Smurf.
17 lipca Kim wydała jeszcze jeden singel z płyty, „Water on Glass”, ale w studio wraz z ojcem i bratem pracowała już nad piosenkami do drugiego albumu. Trzeba tu także wspomnieć o matce Kim, Joyce, która również zaangażowała się w karierę córki, będąc jej menadżerem, a w późniejszym okresie także i prowadząc oficjalny fan-club piosenkarki. Cztery miesiące po wydaniu ostatniego singla, 2 listopada w sklepach pojawił się kolejny, zatytułowany „Cambodia”, zwiastujący drugą płytę Kim. Ta piosenka okazała się nawet większym hitem od „Kids in America”, docierając do 1 miejsca we Francji, Szwecji i Szwajcarii oraz 2 w Niemczech, Holandii i Afryce Południowej.
Rok 1982
Na początku 1982 roku Kim pojechała w swoją pierwszą poza europejską promocyjną podróż do Japonii. Kim miała tam podpisany kontrakt z wytwórnią płytową Toshiba-EMI, która na 21 marca zaplanowała wydać na singla piosenkę Kim „Bitter is Better”, napisaną przez Masami Tsuchiya i Billa Crunchfielda. Przyszły singel stał się priorytetem wytwórni Toshiba-EMI, i jej szefa, Kinjo Ogino. Kim piosenkę nagrała w studio RAK w Londynie, i jednocześnie była filmowana przez telewizję japońską, by potem zarejestrowany materiał wykorzystać w promocji telewizyjnej.
10 kwietnia odbyła się w Europie premiera kolejnego singla „View from a bridge”, a 5 dni później, 10 kwietnia Kim wzięła udział w akcji charytatywnej 'Help a london child’, pojawiając się w brytyjskim radiu Capitol, udzielając na żywo wywiadu oraz podpisując swoją płytę, single oraz złotą płytę, otrzymaną we Francji. Wszystko później zostało sprzedane na aukcji, a dochód ze sprzedaży zasilił konto akcji.
10 maja odbyła się premiera drugiej płyty Kim, „Select”, która poza Anglią, gdzie album doszedł tylko do 19 miejsca listy sprzedanych płyt, znalazła się w pierwszej dziesiątce większości europejskich państw.
W pierwszej połowie 1982 roku w brytyjskiej prasie zaczęły pojawiać się plotki na temat romansu Kim z Simonem Le Bonem, wokalistą Duran Duran. W pewnym momencie plotki dotyczyły również wspólnej piosenki, jaką mieli nagrać razem, i choć pomysł znakomity, piosenka nie została nagrana, a Kim utrzymywała, że łączy ją z Simonem jedynie przyjaźń. Ogromna popularność Kim Wilde sprawiła, że z niecierpliwością oczekiwano pierwszej trasy koncertowej wokalistki po Europie. Kim nigdy wcześniej nie występowała na żywo, nie licząc szkolnych występów oraz okresu, gdy jako nastoletnia dziewczynka zaśpiewała parę piosenek przed publicznością swojego ojca. W wywiadach często wspominała o koncertach, o tym, że bardzo pragnie w końcu wystąpić na żywo, i nie może się doczekać dnia, kiedy to nastąpi. Aczkolwiek zaznaczała również, że ma przed takim występem ogromną tremę, zwłaszcza przed występem przed brytyjską publicznością.
10 września 1982 roku odbył się pierwszy koncert Kim Wilde, w Slagelse, w Danii. Po kolejnych pięciu koncertach w tym kraju, 5 października Kim zadebiutowała na brytyjskiej scenie, w Bristol. Dzień wcześniej, 4 października wyszedł jej singel „Child come away”. Po 19 koncertach w Wielkiej Brytanii, Kim wyruszyła w trasę po Europie, odwiedzając Francję, Belgię i Holandię. Kim odniosła wielki sukces, zbierając wiele pochlebnych recenzji na temat jej trasy koncertowej. Podobne, choć już mniej optymistyczne okazały się recenzje płyty „Select”, gdzie prasa sugerowała, że ’15 minut sławy’ Kim Wilde właśnie minęło. Również singel „Child come away” nie sprzedał się już tak dobrze jak poprzednie. Jednak wszystko zbiegło się w czasie wydania przez wytwórnię EMI singla „Kids in America” w USA, gdzie piosenka dotarła do 25 miejsca list przebojów, co na debiut brytyjskiej wokalistki było wielkim sukcesem. Również w życiu prywatnym zaczęło się Kim układać, kiedy zaczęła się spotykać z Garym Barnacle’em, saksofonistą ze swojego zespołu.
Rok 1982 roku Kim Wilde zakończyła z sukcesem sprzedanych ponad 6 milionów płyt i singli, tyle ile Marty Wilde sprzedał przez całą swoją karierę. Kim zdobyła również platynową płytę za „Cambodia” we Francji oraz Srebrnego Otto (bravo)za drugie miejsce wśród najlepszych wokalistek.
Rok 1983
Po długich wakacjach i odpoczynku, na początku 1983 roku Kim wraz bratem i ojcem powróciła do studia. W lutym 1983 roku Kim i Ricky pojawili się na uroczystości rozdania nagród brytyjskiego przemysłu fonicznego, gdzie Kim była nominowana w kategorii najlepszej wokalistki. Kim Wilde wygrała w tej kategorii i nie kryła zaskoczenia, gdy Angela Rippon wyczytała jej nazwisko. 18 lipca Kim Wilde wydała długo oczekiwanego singla „Love blonde” promującego jej trzeci album. Pierwotnie miał on nosić tytuł „Shoot to disable”, jednak w ostateczności wyszedł 24 października pod tytułem „Catch as catch can”. Tego samego dnia został również wydany drugi singel z płyty, „Dancing in the dark”. Natomiast 26 listopada Kim wyruszyła w kolejną trasę koncertową po Europie nazwaną „Catch tour”.
Nie był to jednak dobry rok dla piosenkarki. Jedynie singel „Love blonde” dobrze się sprzedał w Europie, zajmując nawet 1 miejsce we Francji. Po zanotowaniu 23 miejsca pierwszego singla w Wielkiej Brytanii, drugi, „Dancing in the dark” tylko przez dwa tygodnie przebywał na brytyjskiej liście, docierając zaledwie do 67 miejsca. Jednak najbardziej nieoczekiwaną klapę poniósł sam album „Catch as catch can”, który w Anglii dotarł zaledwie do 90 miejsca i wypadł z listy po dwóch tygodniach. Tak nieoczekiwane wydarzenia bardzo źle wpłynęły na młodą wokalistkę. W grudniu, po zakończeniu trasy koncertowej Kim wyraźnie zniechęcona wydarzeniami i niepowodzeniami postanowiła na dłuższy czas zrobić sobie przerwę od śpiewania. Atmosfera w rodzinie również była dosyć napięta, gdyż za niepowodzenie ostatniej płyty najbardziej odpowiedzialni czuli się Ricky z ojcem, którzy byli autorami niemalże wszystkich piosenek znajdujących się na płycie. Wygrana w kolejnym konkursie niemieckiego magazynu Bravo i zdobycie Złotego Otto, oraz nagroda Silver Hammer-Smurf, za zajęcie drugiego miejsca w kategorii najlepszej wokalistki nie okazały się znaczną pociechą dla artystki,, która zaczęła poważnie zastanawiać się nad sensem kontynuowania kariery.
Rok 1984
Początek 1984 roku przyniósł nieoczekiwane zmiany. Przekonana przez rodzinę do kontynuowania kariery, Kim zaczęła nagrywać kolejny album. Pamiętając jednak zeszłoroczne niepowodzenie, Kim wiedziała, że nadszedł czas na zmiany. Przede wszystkim zakończyła współpracę z wytwórnią RAK Records, m.in. tłumacząc swą decyzję faktem, iż szefowie z wytwórni nie dawali jej szans się rozwinąć, a ich jedyną troską były single i ich sprzedaż. Po sukcesie „Kids in America” w USA, Kim chciała wydać tam kolejne single, ale była uwiązana kontraktem z RAK, a Mickey Most nie był zainteresowany promowaniem Kim Wilde za oceanem.
Po zerwaniu współpracy z RAK, która jeszcze wydała trzeci singel z „Catch as catch can”, „House of salome”, bardzo szybko pojawiły się propozycje z innych wytwórni i wkrótce Kim Wilde podpisała kontrakt z wytwórnią MCA Records. Bardzo szybko można było dostrzec trafność tego wyboru. Jednak zmiana wytwórni nie była jedyna zmianą w życiu Kim Wilde. Chcąc stać się bardziej samodzielną Kim postanowiła wyprowadzić się z rodzinnego domu w Hertfordshire, i kupiła mieszkanie w północno-zachodnim Londynie. Prasa nie przestawała pisać o kryzysie w rodzinie Wilde i konflikcie córki z rodzicami. Kim nigdy nie potwierdziła tych plotek, zawsze podkreślając jej silne więzi z rodziną, oraz szczególnie silną przyjaźń ze swoim bratem.
Kim od kiedy zaczęła śpiewać, chciała sama zacząć pisać i komponować. Szansa ta nadarzyła się już przy nagrywaniu czwartej płyty, gdzie obok ojca i brata pojawiły się piosenki autorstwa samej piosenkarki. W sumie Kim Wilde napisała i skomponowała dwie piosenki, „Shangri-la” i „Fit in” oraz razem z Martym i Rickym napisała „Thought it was goodbye”. Kim wraz z rodziną wyprodukowała również wyżej wymienione piosenki, a do „Shangri-la” piosenkarka zajęła się również aranżacją muzyki. Wraz z wydaniem nowej płyty, Kim potrzebna była odpowiednia promocja i całkiem nowy image. Kim Wilde nie była już małą córeczką tatusia, jak często nazywała ją prasa. Chciała udowodnić, że jest już dojrzałą kobietą oraz dojrzałą wokalistką, autorką swoich piosenek, która potrafi sama zająć się swoją karierą.
1 października wytwórnia MCA Records wydała nowy singel Kim Wilde, „The second time”. Tego samego dnia wyszła w USA i Kanadzie ta sama piosenka, ale pod zmienionym tytułem „Go for it”. Miesiąc później, 1 listopada wytwórnia RAK Records wypuściła do sprzedaży składankę „The very best of (1984)” z największymi przebojami Kim z pierwszych trzech lat jej kariery. 12 listopada natomiast odbyła się premiera czwartego albumu Kim Wilde „Teases & dares”. Płyta nie powtórzyła sukcesu dwóch pierwszych albumów, ale poza Anglią, gdzie album nie wszedł do pierwszej pięćdziesiątki, w Europie sprzedał się w miarę dobrze. 26 listopada wyszedł kolejny singel, „The touch”. Pod koniec roku Kim zdobyła czwartą z rzędu statuetkę Otto magazynu bravo, i trzecią za pierwsze miejsce w kategorii najlepszej wokalistki.
Rok 1985
15 marca Kim Wilde wyruszyła w swoją kolejną trasę koncertową po Europie, dając w sumie 20 koncertów, w tym 7 koncertów we Francji i 9 w Niemczech. 15 kwietnia wyszedł trzeci singel z płyty „Teases & dares”, „Rage to love”, który dotarł do 19 miejsca brytyjskiej listy przebojów. W drugiej połowie 85 roku francuski wokalista Laurent Voulzy zafascynowany Kim Wilde, postanowił nagrać piosenkę o nocach spędzonych bez Kim Wilde, „Les nuits sans Kim Wilde”. Kim została poproszona o zaśpiewanie w piosence kilku wersów, a także o wystąpienie w teledysku. Kim z chęcią przyjęła propozycję a singel został wydany we Francji na początku 1986 roku. Artyści szybko się zaprzyjaźnili, jeszcze parę razy występując razem we francuskiej telewizji śpiewając piosenkę Laurenta, „Belle-ile en mer marie-galante” oraz „Bye bye love”. Pod koniec roku, 7 grudnia, Kim wystąpiła we Francji na koncercie przeciwko rasizmowi; „Rock against Racism”.
Rok 1986
Na początku 1986 roku, po dłuższych wakacjach na wyspach Oceanu Indyjskiego, Kim ponownie weszła do studia, by nagrać kolejną płytę. Po rozstaniu z Garym Barnacle, Kim intensywnie zajęła się pisaniem piosenek, gdzie z 13, które znalazły się na nowej płycie, 9 napisała sama we współpracy z bratem i Steve’em Byrdem, długoletnim gitarzystą z jej zespołu. Wśród piosenek była jedna, „Don’t say nothing’s changed”, którą Kim napisała samodzielnie, komponując do niej muzykę. Począwszy od 21 kwietnia 1986 roku w Londynie odbyło się 5 koncertów, z których dochód został przekazany dla organizacji „Greenpeace”, walczącej o ochronę środowiska naturalnego. Kim Wilde wraz z Nikiem Kershawem byli czołowymi gwiazdami koncertu. Kim całkowicie wspierała koncert, nie ukrywając, że według niej wojna nuklearna i coraz większe zanieczyszczenie środowiska są największym zagrożeniem dla ludzkości.
Nie minął tydzień od tych słów wypowiedzianych w jednym z wywiadów gdy światem wstrząsnął ogromny kataklizm. 26 kwietnia doszło do awarii i wybuchu jednego z reaktorów nuklearnych w Czarnobylu na Ukrainie. Po tym wydarzeniu Kim napisała piosenkę „Schoolgirl” zainspirowaną przez młodszą siostrę, Roxanne, która akurat zaczęła chodzić do szkoły. Kim później powiedziała o katastrofie na Ukrainie, że jest to jedna z najstraszliwszych i haniebnych rzeczy jaka się wydarzyła na świecie, coś, za co wszyscy są odpowiedzialni i powinni zrobić wszystko, by coś podobnego nigdy się już nie wydarzyło.
8 czerwca Kim wydała wyżej wspomnianą piosenkę na singlu, która później znalazła się na piątej płycie Kim, która została zatytułowana „Another Step”, a jej premiera odbyła się 3 października. Dwa tygodnie wcześniej na singlu wyszedł remake wielkiego przeboju z lat 60. grupy The Supremes, „You keep me hangin’on”. Pomysł nagrania piosenki wyszedł od Ricky’ego, który kiedyś usłyszał piosenkę w radio. Na sukces singla nie trzeba było długo czekać, gdy w szybkim czasie dotarł on do 1 miejsca najlepiej sprzedawanych singli w USA, Kanadzie, Australii, Norwegii, Izraelu, Afryce Południowej oraz do 2 miejsca w Anglii i Szwajcarii.
5 listopada Kim wyruszyła w kolejną swoja trasę koncertową po Europie, odwiedzając m.in. sześć miast we Francji. 6 grudnia został odwołany jeden koncert w Niemczech, z powodu infekcji gardła wokalistki. Był to jedyny występ Kim Wilde w całej jej karierze, który został odwołany. 31 grudnia w Chippenham, w Anglii Kim Wilde wraz z liczbą kilkaset fanów przywitała Nowy Rok śpiewając swoje największe przeboje.
Rok 1987
6 marca zatonął prom Herald linii Free Enterprise wypływając z portu Zeebrugge, w Belgii. Zginęło wówczas ponad 200 osób, w tym wielu Brytyjczyków, którym gazeta „The Sun” sponsorowała wycieczkę promem. Parę dni po tragedii gazeta ta zorganizowała akcję („Ferry Aid”) zbierania pieniędzy na rzecz rodzin ofiar tragedii. W dniach 14, 15 oraz 16 marca zorganizowano nagranie singla, piosenki Paula McCartneya, „Let it be”, którego dochód ze sprzedaży miał zasilić konto akcji. Do zaśpiewania piosenki wraz z innymi gwiazdami została również zaproszona Kim Wilde, a sam singel, który wyszedł 23 marca, bardzo szybko trafił na szczyty list przebojów w całej Europie.
Mniej więcej w tym samym czasie Kim wyjechała do Stanów Zjednoczonych z promocją swoich dwóch singli, „You keep me hangin’on” oraz „Say you really want me”, który w USA wyszedł już w 1986 roku, i doszedł do 44 miejsca tamtejszej listy przebojów.
Również w marcu, dokładnie 16, wytwórnia MCA wydała kolejny singel Kim, „Another Step (closer to you)”. Piosenkę Kim napisała wraz ze Steve’em Byrdem, i pierwotnie to on miał zaśpiewać z Kim w duecie, jednak później zdecydowano, że będzie to brytyjski wokalista Junior Giscombe, który z radością przyjął zaproszenie nagranie piosenki, która wówczas jeszcze nie była planowana na singla. Wybór Juniora oraz samej piosenki na singla okazał się strzałem w dziesiątkę, w samej Anglii singel dotarł do 6 miejsca listy przebojów.
1 kwietnia na stadionie Wembley w Londynie odbył się wielki koncert charytatywny na rzecz chorych na AIDS. Na koncercie oczywiście pojawiła się również Kim Wilde, która w duecie z ojcem zaśpiewała piosenkę Eltona Johna „Sorry seems to be the hardest word”, przy akompaniamencie tylko jednego instrumentu, fortepianu, na którym zagrał Ricky.
20 lipca Kim wydała na singla kolejną piosenkę z płyty „Another Step”, „Say you really want me”, do której teledysk wyraźnie poruszył świat muzyki. Parę stacji telewizyjnych w Wielkiej Brytanii odmówiło emitowania teledysku, twierdząc, że demoralizuje on dzieci. Samą Kim niektóre gazety oskarżały do propagowania seksu zbiorowego z nieznajomymi. Kim bardzo odważnie i stanowczo odrzucała te ataki. Jak powiedziała w jednym z wywiadów, ma 26 lat, jest kobietą i jest symbolem seksu, choć sama nigdy z takim wizerunkiem swojej osoby się nie zgadzała i nie rozumiała „co ludzie w niej widzą”. Jednak w końcu postanowiła to wykorzystać. Poza tym Kim również chciała przekazać tym videoklipem, że jeśli jesteś dorosła i odpowiedzialna, umiesz korzystać i cieszyć się z życia, nic dla ciebie nie powinno być tabu. Zwracała jednocześnie uwagę na to, że teledysk nie pokazuje niczego co inni nazywają demoralizacją, i że sama pokazała go młodszemu rodzeństwu, które dopiero zaczęło chodzić do szkoły, i dla nich siostra się po prostu znakomicie bawiła i była szczęśliwa. Sama Kim bardzo miło wspomina kręcenie teledysku, i choć przyznała, że na początku czuła się nieco spięta, bawiła się wyśmienicie.
Kim odrzucała także ataki, że demoralizuje śmiałym teledyskiem dzieci i młodzież. Wokalistka powiedziała, że dwulicowością jest oskarżanie jej o demoralizację najmłodszych, podczas gdy dzieci w podstawówce wiedzą na temat seksu więcej niż ich rodzice mogliby przypuszczać, codziennie oglądając na filmach w telewizji śmiałe sceny z udziałem aktorów, a takie unikanie tematu powoduje, że młodzież bardzo szybko wybiera złą drogę i popełnia poważne błędy, które czasem kończą się dla nich tragicznie, gdy zostają zarażeni wirusem HIV. Mówienie o tym oraz rozmowa z dziećmi na temat seksu, a nie ciągłe zakazywanie i udawanie, że dzieci są „chronione” może je przed tym uchronić.
Jednym z członków brytyjskiego zespołu Johnny Hates Jazz był Calvin Hayes, wieloletni przyjaciel Kim Wilde oraz syn Micky’ego Mosta. Calvin w 1981 roku pojawił się nawet na okładce pierwszego singla Kim, „Kids in America”. Zafascynowana piosenką zespołu „I don’t wanna be a hero”, Kim zaproponowała Calvinowi, że jeśli kiedyś będą potrzebowali żeńskiego głosu w chórkach, to żeby się do niej odezwał. Tak więc jakiś czas później, 9 listopada na singlu wyszła piosenka zespołu „Turn back the clock”, w której w tle można usłyszeć głos Kim. Raz nawet Kim wystąpiła z zespołem śpiewając tą piosenką dla telewizji BBC. Niedługo później wieloletnia przyjaźń przerodziła się w miłość, kiedy w 1988 roku Kim i Calvin stali się parą.
W 1987 roku Kim Wilde zbierała pieniądze jeszcze dla jednej organizacji charytatywnej, Comic Relief. Wraz z Melem Smithem, znanym komikiem brytyjskim postanowili nagrać i wydać na singlu dla fundacji nową wersję piosenki świątecznej, wykonywanej już przez wielu artystów, „Rockin’ Around The Christmas Tree”, jako Mel & Kim. Nowa i oryginalna przeróbka znanego przeboju z dodatkiem wielu wstawek oraz scen humorystycznych, które znalazły się na teledysku, wyszła na singlu 19 października i szybko dotarła do pierwszej trójki sprzedaży singli w Anglii.
Rok 1988
Z początkiem nowego roku Kim wraz z nowym producentem, Tonym Swainem zaczęła pracę nad kolejnym albumem. Tony miał wnieść trochę zmian w ogólne brzmienie nowych piosenek wokalistki. Do nagrania jednej piosenki „Hey Mister Heartache” Kim zaprosiła ponownie Juniora. Miał to być pierwszy singel, którego data premiery została zaplanowana na 9 kwietnia. Junior śpiewał na końcu piosenki i na teledysku się nie pojawił. Jednak rok 1988 nie miał być tylko kolejnym rokiem Kim Wilde z nowym albumem. Na początku roku Kim otrzymała specjalne zaproszenie od samego Michaela Jacksona by pojechała z nim jako gość specjalny na wielkie europejskie tourne.
Pierwszy koncert odbył się 23 maja we Włoszech, w Rzymie. Od tego dnia na każdym kolejnym koncercie przed Michaelem występowała Kim śpiewając średnio po 10 swoich utworów. W sumie odbyło się 37 koncertów, w 11 krajach, w tym 5 koncertów na stadionie Wembley w Londynie. Trasa trwała 4 miesiące a zakończyła się 11 września w Anglii, w mieście Liverpool. Kim Wilde bardzo dobrze wspomina tourne oraz samego Jacksona, mimo że jej kontakt z Michaelem był sporadyczny, a Kim większość czasu spędzała ze swoim zespołem oraz z muzykami z grupy Michaela. O samym Michaelu mówiła jedynie tyle, że jest bardzo miły i sympatyczny, ale i dosyć nieśmiały i sprawia wrażenie, jakby żył w swoim świecie, do którego nikt nie ma dostępu.
Podczas trasy, a dokładnie na samym jej początku, Kim Wilde ukradziono prywatny pamiętnik. Poza prywatnymi informacjami i tekstami nieukończonych jeszcze piosenek, było tam wiele prywatnych numerów telefonów, do Kim, jej przyjaciół, a nawet do samego Michaela Jacksona oraz informacje na temat sumy pieniędzy, jaką Kim ma na koncie w banku. Notes trafił w ręce fanatycznego fana, który zaczął wydzwaniać do Kim i do jej domu, i szantażował wokalistkę, że rozpowszechni informacje zawarte w pamiętniku. Nie ma jednak informacji, jak cała ta sprawa się zakończyła, i czy Kim odzyskała notes.
Podczas trasy koncertowej, wytwórnia Kim wydała 1 czerwca album „Close” a miesiąc później, 4 lipca, drugi singel z płyty, „You Came”, do którego teledysk został nakręcony podczas trasy z Jacksonem. Singel okazał się wielkim przebojem w całej Europie, z którym do dzisiejszego dnia Kim Wilde jest utożsamiana. Piosenka dotarła do 1 miejsca w Danii, 3 w Wielkiej Brytanii, Szwajcarii oraz 4 we Włoszech i 5 we Francji i w Niemczech. Singel został również zauważony za oceanem, gdzie doszedł do 41 miejsca w USA i 42 w Kanadzie. Sam album dotarł do pierwszej dziesiątki wielu list przebojów, w tym do 8 w Anglii, i był to największy sukces Kim Wilde od czasu płyty „Select” w 1982 roku. Kolejna piosenka „Never Trust a Stranger” wydana 19 września na singlu również okazał się wielkim przebojem, docierając do pierwszej dziesiątki wielu list przebojów.
Jednak 20 sierpnia miało miejsce jeszcze jedno wydarzenie, kiedy Kim Wilde po raz pierwszy odwiedziła Polskę, występując na festiwalu w Sopocie. Koncert ten został rozsławiony przez dwóch fanów, którzy w pewnym momencie weszli na scenę z kwiatami i prezentami, i postanowili zostać tam przez następnych parę minut. Dwóch mężczyzn towarzyszyło Kim, kiedy ona śpiewała piosenkę „Cambodia”, uzupełniając brak tancerzy w jej zespole. Wokalistka z początku zdezorientowana całą sytuacją, później się rozluźniła, a z jej twarzy nie znikał uśmiech podczas popisów tanecznych dwóch panów.
21 listopada Kim wydała na singlu kolejny utwór w płyty „Close”, zatytułowany „Four Letter Word”, który dotarł do 6 miejsca w Anglii.
W listopadzie w jednej z brytyjskich gazet wywiadu udzielił ojciec Kim, Marty, który zapowiedział, że wkrótce Kim zakończy karierę, gdyż jest zmęczona ciągłymi koncertami i nagraniami w studio i myśli o założeniu rodziny ze swoim obecnym chłopakiem, Calvinem Hayesem. Kim bardzo szybko zdementowała tą informację, jakoby miała przestać śpiewać, a nawet zapowiedziała, że niedługo zacznie pracować nad materiałem do następnej płyty. Po tym oświadczeniu zaczęły się pojawiać plotki na temat konfliktu Kim z ojcem, a w następnym roku zaczęły się również pojawiać później zdementowane plotki o ślubie Kim i Calvina.
Rok 1989
W 1989 roku Kim wyraźnie odpoczęła od kariery i koncertów. Za 200 tysięcy funtów kupiła piękną XVI-wieczną posiadłość w Heredfordshire, w Welwyn, niedaleko rodzinnego domu. Jednak Kim początkowo nie zamierzała w nim zamieszkać. Wciąż miała mieszkanie w Londynie, skąd wszędzie miała bliżej. Kim planowała wyremontować i przerobić kupioną posiadłość, a potem sprzedać dom, i może kupić kolejny. 20 lutego MCA wydała jeszcze jeden singel z płyty „Close”, „Love in the Natural Way”, do którego teledysk został nagrany w ciągu paru godzin a większość fragmentów video pochodziła z wcześniejszych videoclipów i nagrań zarejestrowanych podczas tourne z Jacksonem.
W 1989 roku Kim wzięła udział w projekcie grupy Gentlemen without weapons, która w 1988 roku wydała płytę „Transmissions”. Cała płyta składała się z dźwięków wydawanych przez zwierzęta, które zarejestrowano w ich naturalnym środowisku. Podobne dźwięki zostały wykorzystane w utworze „Spirit of the forest”, przy czym swoich głosów w piosence udzieliło kilka znanych gwiazd muzyki, jak np. Kate Bush i oczywiście Kim Wilde. Piosenka została wydana 5 czerwca 1989 roku, a dochód ze sprzedaży singla został przeznaczony dla fundacji Earth Love, na ratowanie lasów.
Rok 1990
26 marca, po rocznym odpoczynku i długich wakacjach Kim Wilde powróciła na rynek muzyczny z nowym singlem „It’s Here”, promującym nowy album „Love Moves”, który wyszedł miesiąc później, 1 maja. Kim wyraźnie zmieniła image i brzmienie na bardziej dojrzałe, i mniej komercyjne, co jednak nie zostało w pełni docenione i zauważone. Pierwszy singel nie dotarł nawet do pierwszej dziesiątki list przebojów, podobnie było z płytą. Wydany 4 czerwca drugi singel „Time”, do którego teledysk był kręcony w Wenecji, w Anglii dotarł zaledwie do 71 miejsca i utrzymał się w pierwszej 100 tylko przez 3 tygodnie. Kolejny singel „Can’t Get Enough (of your love)” sprzedał się trochę lepiej, ale już czwarty „I Can’t Say Goodbye” oraz piąty „World in Perfect Harmony” przeszły praktycznie niezauważone.
4 sierpnia Kim wraz z Davidem Bowiem wyruszyła w wielką trasę koncertową po Europie, odwiedzając w sumie 23 miasta.
Jeszcze w tym samym miesiącu, 12 sierpnia Kim wzięła udział w wielkiej akcji organizowanej przez Radio 1 UK, tzw. „Sega Splash”, która spełnia marzenia poważnie chorych dzieci, które cały dzień spędziły na zabawach wodnych w towarzystwie kilku znanych gwiazd, w tym oczywiście Kim.
Druga połowa roku nie zaczęła się jednak dla Kim pomyślnie, pomimo trasy koncertowej z Bowiem. Piosenkarka bardzo przeżyła niepowodzenia singli oraz swojej nowej płyty, jednak najgorsze miało dopiero nastąpić, gdy po dwóch latach rozpadł się jej związek z Calvinem. W późniejszych wywiadach Kim przyznała, że wpadła w depresję i przeszła załamanie nerwowe. Do tego przybrała sporo na wadze i mało ją to obchodziło. Straciła pewność siebie i tę radość życia, którą jeszcze kilka miesięcy wcześniej tryskała.
Rok 1991
Początek nowego roku dla Kim Wilde rozpoczął się rewelacyjnie. Po zeszłorocznych niepowodzeniach i załamaniu nerwowym, znów odzyskała chęć do życia. Jeszcze pod koniec 1989 roku Kim wyprowadziła się z mieszkania w Londynie i zamieszkała w swojej posiadłości w Hertfordshire, którą kupiła rok wcześniej. W wolnych chwilach powróciła do swoich dwóch wielkich pasji, malowania i ogrodnictwa. Kim Wilde bardzo szybko zaczęła inaczej patrzeć na świat i na to co ją spotkało. Nauczyła się na nowo doceniać to co ma i co osiągnęła. W jednym z wywiadów powiedziała, że czuje się, jakby się na nowo narodziła, i że jest szczęśliwsza jak nigdy wcześniej, a ostatnie rozczarowania tylko ją wzmocniły, fizycznie i psychicznie. „Teraz najważniejsze jest dla mnie być szczęśliwą. a to szczęście nie musi być wcale spowodowane sprzedażą większej ilości płyt czy singli, ani robienia większego show na koncertach od innych. Szczęście o wiele łatwiej jest osiągnąć dzięki prostym rzeczom, które naprawdę się w życiu liczą, czyli rodzina, najbliżsi przyjaciele oraz życie według twoich własnych wartości. Kiedyś za bardzo byłam zapatrzona w siebie i we własną karierę i to mnie zgubiło.”
29 stycznia Kim Wilde pojawiła się na koncercie charytatywnym Rock-a-Baby, z którego dochód miał zostać przekazany na rzecz dzieci specjalnej troski szpitala w Hackney. W pierwszej połowie roku Kim zaczęła się spotykać z Paulem Holmesem, którego poznała jeszcze w zeszłym roku. Kim zaprzeczyła jakoby łączył ich poważny związek, zawsze powtarzając, że Paul okazał się dla niej przede wszystkim dobrym przyjacielem i pomógł jej powrócić do równowagi po załamaniu nerwowym.
Pod koniec roku Kim zaśpiewała w duecie z Jasonem Donovanem piosenkę „Harvest for the world”, którą oboje nagrali specjalnie dla programu telewizyjnego z okazji 30-lecia Amnesty International. Program został wyemitowany w brytyjskiej telewizji ITV 28 grudnia 1991 roku.
Rok 1992
Kolejny rok Kim rozpoczęła od pracy nad nowym albumem. Obok oczywiście brata Kim, który wyprodukował wszystkie albumy siostry, nad płytą pracował Rick Nowels, twórca wielu przebojów Belindy Carlisle. Kim wraz z Nowelsem napisała również dwie piosenki, choć większość utworów napisała jak zwykle wspólnie z bratem Rickym.
Pierwszy singel z płyty „Love is Holy” wyszedł 2 kwietnia, i w Wielkiej Brytanii dotarł do 16 miejsca list przebojów. Album „Love Is” wyszedł 18 maja, i również cieszył się sporą popularnością. 8 czerwca kolejna piosenka Kim”Heart Over Mind”, została wydana na singlu, a po niej 13 lipca „Who Do You Think You Are”. Z końcem lipca całą Polskę obiegła wiadomość, że 26 sierpnia Kim Wilde znów odwiedzi nasz kraj, występując drugi raz w Sopocie. Kim na koncercie zaśpiewała w sumie 6 piosenek, jednak dla publiczności i fanów Kim zgromadzonych w amfiteatrze, którzy znakomicie się bawili porwani przez występ piosenkarki, było mało, i wokalistka po długim skandowaniu jej imienia wyszła ponownie by jeszcze raz zaśpiewać. Później na konferencji prasowej zorganizowanej po koncercie piosenkarka wyznała, iż reakcja publiczności znacznie bardziej podobała się jej w tym roku niż 4 lata temu podczas jej pierwszego występu.
1 listopada na singlu został wydany utwór „Million Miles Away” a miesiąc później Kim wyruszyła w pierwszą od 2 lat trasę koncertową po Europie.
Rok 1993
28 czerwca Kim Wilde wydała nową wersję przeboju napisanego przez braci Gibb, „If I Can’t Have You”, który wykonała po raz pierwszy Yvonne Elliman, a sam utwór znalazł się na składance utworów z filmu „Gorączka sobotniej nocy”. Singel promował nowa płytę Kim, zawierającą największe przeboje od czasów początku kariery, w 1981 roku. Premiera składanki zatytułowanej „The Singles Collection 1981-93” odbyła się 6 września, a sam album dotarł do 1 miejsca w Danii, 5 w Finlandii i Francji, 6 w Australii oraz 11 w Wielkiej Brytanii. Album był też zapowiedzią wielkiego światowego tournee Kim, które miało się odbyć w następnym roku. Również bardzo dobrze się sprzedał pierwszy singel, dochodząc do 2 miejsca w Australii i 12 w Anglii. Kolejna piosenka wydana na singlu, „In My Life” nie powtórzyła już tego sukcesu docierając w Anglii zaledwie do 51 miejsca.
Pod koniec roku, począwszy od 8 listopada, Kim Wilde pojawiła się w serii 5 porannych programów brytyjskiej stacji Channel 4, „The Big Breakfast”, gdzie prowadziła program wraz z gospodarzem programu, Chrisem Evansem. Odcinki cieszyły się w Anglii dużą popularnością, gdzie obok komika Evansa, ogromne poczucie humoru okazała Kim Wilde, jednocześnie ujawniając talent w prowadzeniu tego typu programów. W jednym z odcinków jako goście specjalni, pojawiła się rodzina Kim, mama z ojcem oraz siostra Raxanne. Niedługo potem gazety zaczęły się rozpisywać o romansie Kim z Chrisem, który jednak skończył się po sześciu tygodniach. Jednak mimo to Kim i Evans pozostali przyjaciółmi, a Kim okres ten bardzo miło wspomina.
Rok 1994
Koncertem w Paryżu, 31 stycznia Kim rozpoczęła swoje największe w karierze światowe tourne: 'Hits Tour’ z okazji wydania albumu „The Singles Collection 1981-1993”. W sumie odbyło się 47 koncertów, po czterech pierwszych w Europie, Kim pojechała do Japonii oraz Australii, gdzie odwiedziła 9 miast. Po jednym koncercie w marcu w Bangkoku i kwietniowej przerwie, w ciągu maja i czerwca Kim dała 30 koncertów w Europie odwiedzając nawet takie państwa jak Czechy, Litwę czy Estonię. 5 września na festiwalu w Gross Greau, w Niemczech, 48 koncertem Kim zakończyła wielkie tourne, które osiągnęło ogromny sukces, a sama Kim zbierała ze wszystkich stron mnóstwo pochlebnych recenzji.
W trakcie trwania tourne, 2 maja na singlu został wydany stary wielki przebój Kim „Kids in America’ 94” w nowej aranżacji grupy Capella, która zremiksowała utwór jeszcze w 1993 roku. Po sukcesie trasy koncertowej, Kim mogła cieszyć się jeszcze jednym, kiedy odtrzymała od wytwórni MCA Records Złotą oraz Platynową Płytę za sprzedaż ponad 50 tysięcy egzemplarzy albumu „The Singles Collection 81-93”. 6 grudnia Kim Wilde pojawiła się na zabawie świątecznej jako gość specjalny zorganizowanej dla 500 niepełnosprawnych dzieci.
Rok 1995
Przez pierwszą połowę 1995 roku Kim zdala od światła kamer odpoczywała po intensywnym poprzednim roku, myśląc już jednak o nowym albumie. Tym razem Kim zdecydowała się na całkowitą zmianę swojego wizerunku a przede wszystkim brzmienia, zapraszając do współpracy przy produkcji płyty dwóch DJ-ów; Serious Rope i CJ Mackintosh. Kim zafascynowana muzyką soul i dance postanowiła także w takim stylu nagrać swoją nową płytę. Jak się później okazało, taka zmiana nie przypadła do gustu fanom. Krążek „Now & Forever”, który wyszedł 30 października oraz singel „Breakin’ Away” przeszły praktycznie niezauważone, podobnie jak drugi singel wydany w styczniu w 1996 roku, „This I Swear”.
Kim coraz częściej zaczęła mówić o narastającym znużeniu swoją karierą oraz show bussinesem, coraz częściej w wywiadach zaczęła opowiadać o uciekającym czasie, braku stabilizacji w życiu prywatnym i obawy, że nigdy nie będzie mieć dzieci, które tak kocha, gdyż nie spotka odpowiedniego mężczyzny. Pod koniec roku Kim otrzymała propozycję zagrania w znanym musicalu stworzonym w 1969 roku przez zespół The Who, zatytułowanym „Tommy”. Wówczas jeszcze nie wiedziała, że musical ten zmieni jej życie na zawsze.
Rok 1996
Musical Tommy zwany rock-operą w 1969 roku zdobył ogromną popularność i co parę lat był odtwarzany na deskach wielu teatrów, w tym na Broadwayu. Kim miała zagrać panią Walker, matkę głuchego i niewidomego Tommy’ego. Próby do musicalu rozpoczęły się na początku 1996 roku.
Podczas pierwszych dni prób, Kim poznała Hala Fowlera, aktora, który grał Kevina, kuzyna Tommy’ego. Przy pierwszym spotkaniu oboje nie przypadli sobie do gust. Do dnia, kiedy Hal postanowił zaprosić Kim na kolację, w odpowiedzi na uwagi znajomych, że nie odważy się umówić z nią na randkę. Jak później oboje wspominają, była to „miłość od trzeciego wejrzenia”.
Kim nie ukrywała, że jest bardzo szczęśliwa i już dawno nie czuła się tak zrelaksowana. Do tego premiera musicalu, która odbyła się 5 marca okazała się wielkim sukcesem, i Kim mogła się cieszyć z kolejnego triumfu.
W drugiej połowie czerwca Kim wyjechała z Halem na romantyczną dwudniową podróż do Francji. Parę dni później, 26 czerwca para oficjalnie ogłosiła swoje zaręczyny, a 1 września 1996 roku, w hrabstwie Hertfordshire, w kościele St. Giles, w Herts odbył się ślub Kim Wilde i Hala Fowler, w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Podczas ceremoni, siostra Kim, Roxanne zaśpiewała specjalnie napisaną przez brata i ojca na tą uroczystość piosenkę, „So Wide Awake”. Niestety młoda para nie mogła wyjechać w podróż poślubną, z powodu przedstawień „Tommy’iego”, oraz planowanej promocji najnowszego singla Kim, „Shame”, który na rynku ukazał się 30 września.
Rok 1997
W styczniu odbyło się ostatnie przedstawienie „Tommy’ego”. Kim zaczęła również pracę nad nowym albumem, jednak gdy zaszła w ciążę, zrezygnowała z wydania płyty a i zapowiedziała, że już nigdy żadnej nie wyda. Piosenkarka oficjalnie ogłosiła zakończenie kariery, chcąc się skupić na rodzinie, na nienarodzonym jeszcze dziecku oraz ogrodnictwie. Chcąc zająć się profesjonalnie projektowaniem ogrodów, Kim Wilde zaczęła studiować ogrodnictwo w college’u w Capel Manor.
Lata 1998-1999
3 stycznia 1998 roku na w londyńskim szpitalu na świat przyszedł Harry Tristan Fowler, pierwsze dziecko Kim i Hala. W czerwcu 1999 roku Kim otrzymała propozycję poprowadzenia programu telewizyjnego „Better Gardens” dla brytyjskiej telewizji ITV. Kim przyjęła propozycję, mimo tego, iż spodziewała się drugiego dziecka. Zdjęcia rozpoczęły się na jesieni a Kim miała wystąpić w sumie w 8 odcinkach.
Rok 2000
9 stycznia w telewizji ITV odbyła się premiera pierwszego odcinka program z serii „Better Gardens”, w którym Kim Wilde wraz z gospodarzem programu projektuje i doradza jak zaprojektować samemu ogród przed własnym domem. 14 stycznia w szpitalu w Hertfordshire na świat przyszła córeczka Kim i Hala, Rose Elisabeth. 5 sierpnia 2000 roku Kim zaprezentowała zaprojektowany przez siebie ogród zabytkowego domu w Codicote.
Rok 2001
13 stycznia, w mieście Kim, w Welwyn Garden odbył się koncert na cześć Abby, w którym wystąpił zespół Fabba, śpiewając piosenki słynnego szwedzkiego zespołu. W drugiej części koncertu jako gość specjalny pojawiła się Kim Wilde, śpiewając „The Name of the Game”, „Rage to love” oraz „You keep me hangin’ on”. Na koniec koncertu Kim bisowała piosenką „Kids in America” oraz „Thank you for the music”, która została zaśpiewana przez wszystkich uczestników koncertu.
Był to pierwszy koncert Kim przed publicznością od 1996 roku i bardzo Kim przeżyła ten występ. Ze sceny zeszła ze łzami w oczach, wzruszona niesamowicie żywiołowym przyjęciem jej przez publiczność ale przede wszystkim samym wydarzeniem, że znów zaśpiewała na scenie. Kim chyba wcześniej nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo kocha śpiewanie, i jak bardzo brakuje jej tego, gdy całe niemal życie spędziła na scenie, i ta paroletnia przerwa wywołała w niej tyle pozytywnych emocji.
Parę dni po koncercie powiedziała, że bardzo jest zadowolona z występu, ale to nie znaczy, że wróci do śpiewania. Przypomniała, że nadal ma zamiar zajmować się projektowaniem ogrodów, gdyż to także bardzo kocha, a obecne zajęcie pozwala jej więcej czasu spędzać z mężem i dziećmi, i nie myśli o powrocie na scenę. A bardziej od nagrania nowej płyty, marzy o trzecim dziecku i to w tym momencie jest dla niej najważniejsze.
Jeszcze pod koniec 2000 roku Kim otrzymała kolejną telewizyjną propozycję, tym razem od stacji BBC, na poprowadzenie programu „Garden Invaders” na temat ogrodów i ich projektowania. Kim przyjęła propozycję, i wraz z gospodarzem programu, Markiem Evansem poprowadziła w sumie 20 odcinków, których emisję telewizja BBC rozpoczęła pod koniec kwietnia.
Kim zaczęł również odnosić pierwsze sukcesy w świecie ogrodnictwa, zdobywając wraz z Davidem Fountainem Złoty Medal RHS Tatton Flower Show za najlepszy zaprojektowany ogród; All about Alice. W tym samym roku, także z Davidem Fountainem, Kim pobiła rekord za przeszczepienie największego drzewa świata, który trafił do Księgi Guinessa.
Pomimo sukcesów w ogrodnictwie, Kim coraz więcej zaczęła myśleć o śpiewaniu i o tym, jaką radość daje jej obcowanie na scenie z publicznością. Zaczęła przyjmować propozycje występów na koncertach charytatywnych. Jednak najważniejszą propozycją, która później miała ogromny wpływ na dalszy przebieg kariery muzycznej, okazało się zaproszenie Kim do wzięcia udziału w tourne po Wielkiej Brytanii z innymi gwiazdami muzyki lat 80. jak Paul Young czy Carol Decker z zespołu T’Pau. „Here and Now Tour”, bo tak została nazwana trasa koncertowa, wystartowała 8 listopada w Newcastle. Kim w sumie wystąpiła w 7 koncertach, a jej występy za każdym razem porywały publiczność oraz krytyków, którzy nie szczędzili Kim słów uznania oraz pochwały za rewelacyjne występy. „Here and Now Tour” odniosło wielki sukces i zaraz po zakończeniu koncertów, zaczęto planować trasę na przyszły rok i Kim od razu zapowiedziała, że wystąpi również na kolejnej trasie koncertowej. Na początku 2001 roku pierwszy raz od 5 lat Kim weszła do studia i nagrała piosenkę „Loved”, napisaną m.in. przez Ricky’ego, którą postanowiła wydać na singlu. Utwór pojawił się w sklepach paru państw europejskich 5 listopada, odnosząc sukces w Belgii, gdzie piosenka dotarła do 7 miejsca tamtejszej listy przebojów.
Rok 2002
Na początku roku na BBC ruszyła kolejna seria popularnego w Anglii programu „Garden Invaders”. W drugiej połowie roku Kim ponownie weszła do studia, by nagrać przeróbkę starego hitu z 1969 roku „Born to be Wild”. Singel z tym utworem wyszedł 14 października, jednak z powodu braku większej promocji, przeszedł niezauważony.
Parę dni wcześniej, 11 października Kim Wilde wystąpiła gościnnie na koncercie niemieckiej wokalistki Neny, a zarazem serdecznej przyjaciółki, z którą zaśpiewała, wcześniej nagraną w studio piosenkę „Anyplace Anywhere Anytime”. Utwór ten znalazł się na płycie niemieckiej wokalistki „Nena feat. Nena”, którego wykonywała już wcześniej w połowie lat 80. Pod koniec roku, w grudniu, Kim wraz z innymi artystami z lat 80. wyruszyła w kolejną trasę po Anglii z serii „Here and Now Tour”, występując na dziewięciu koncertach.
Rok 2003
Po sukcesach dwóch poprzednich programów, w brytyjskiej telewizji ITV rozpoczęła się emisja kolejnego programu, „Great Garden Guide”, który Kim poprowadziła z japońskim projektantem ogrodów, dr Tobym Musgrave’em.
W kwietniu, w dziecięcym hospicjum „Little Haven” w miejscowości Thundersley, w Esex został otwarty Wielki Ogród zainspirowany ogrodem Hobbitów z „Władcy Pierścieni” Tolkiena, który zdobył wiele nagród oraz wielkie uznanie w świecie ogrodnictwa. W projekcie tworzenia ogrodu brała udział Kim Wilde oraz David Fountain.
Trzy miesiące później w Woodstock Lane North, w samym centrum miasta, Kim otworzyła kolejny zaprojektowany przez siebie ogród.
Po sukcesach w Anglii, 6 listopada w Australii rozpoczęła się wielka trasa „Here and Now”, gdzie dołączyła również Belinda Carlisle. Koncerty ponownie odniosły wielki sukces, a sama Kim Wilde na każdym koncercie porywała publiczność, co później także miało odzwierciedlenie w rewelacyjnych recenzjach jej wystepów.
Miesiąc później „Here and Now Tour” zawitało ponownie w kilku miastach Wielkiej Brytanii. Był to niewątpliwie dla Kim Wilde rok sukcesów, jednak ten największy i zarazem najważniejszy przyszedł pod koniec pierwszej połowy 2003 roku, kiedy 19 maja na singlu została wydana piosenka „Anyplace Anywhere Anytime”, duetu Kim i Neny. Piosenka okazała się wielkim europejskim hitem, który dotarł do 1 miejsca w Holandii i Austrii, 2 w Belgii oraz 3 w Niemczech. Po tym wielkim sukcesie przed Kim Wilde pojawiła się realna szansa na nagranie nowej płyty, choć na ten dzień fanom Kim przyszło jeszcze poczekać 3 lata.
Rok 2004
Po wielkim sukcesie singla „Anyplace Anywhere Anytime” zaczęło pojawiać się coraz więcej informacji o planach Kim dotyczących nagrania nowej płyty, choć sama zainteresowana za każdym razem zaprzeczała, jakoby miała zamiar nagrać i wydać nowy krążek, a na dowód na to artystka ponownie postanowiła skupić się na ogrodnictwie. W ciągu pierwszych paru miesięcy pojawiła się na paru przyjęciach oraz innych uroczystościach dotyczących ogrodów oraz ich projektowania. W połowie czerwca telewizja ITV rozpoczęła emisję kolejnego programu o ogrodach z udziałem Kim Wilde, „London Tonight”.
W ciągu całego roku Kim pojawiła się na kilku koncertach, a w grudniu wyruszyła już po raz piąty w cieszącą się ogromną popularnością trasę „Here and Now Tour” po Anglii, występując w pięciu z siedmiu organizowanych koncertów.
Rok 2005
W pierwszej połowie 2005 roku cała Anglia mogła poznać Kim Wilde w kolejnej roli, jako pisarki. 4 kwietnia do księgarń trafiła pierwsza książka autorstwa Kim Wilde, „Gardening with Children”. Książkę Kim napisała latem 2004 roku, z myślą o dzieciach, jak stworzyć prosty ogród, gdzie dzieci mogłyby się uczyć i bawić, ogród bezpieczny dla najmłodszych, na każdą porę roku. W książce pojawia się szóstka dzieci w różnym wieku, w tym sześcioletni synek Kim, Harry oraz czteroletnia córeczka, Rose. Również w kwietniu Kim Wilde podpisała kontrakt reklamowy z linią kosmetyczną Timotei, specjalizującą się w szamponach do włosów. Jednak największy sukces tego roku przyszedł w maju, kiedy na corocznym prestiżowym konkursie na najlepszy zaprojektowany ogród „RHS Chelsea Flower Show”, Złoty Medal za zajęcie 1 miejsca otrzymała Kim Wilde wraz z Richardem Lucasem.
Rok 2006
Z nowym rokiem do księgarń w całej Anglii trafiły trzy kolejne książki autorstwa Kim Wilde, „First-time Gardener”, „Harry’s Garden” oraz „How to make a scarecrow”. Pierwsza książka została skierowana do wszystkich początkujących, którzy nie mając pojęcia o projektowaniu ogrodów, potrafili stworzyć taki dla siebie. Druga książka opowiada o ogrodzie, jaki Kim stworzyła dla swojego synka, i jaki mógłby zostać stworzony dla każdego innego dziecka. Trzecia kilkustronicowa książeczka jest dobrą instrukcją dla każdego, kto chciałby zrobić i postawić w swoim ogrodzie stracha na wróble, na co pomysł został zaczerpnięty z pierwszej książki Kim, „Gardening with children”.
Jednak początek 2006 dla każdego fana Kim Wilde będzie się kojarzył z pierwszymi oficjalnymi zapowiedziami i informacjami o podpisaniu przez Kim kontraktu z wytwórnią płytową EMI Germany. Niedługo potem pojawiła się informacja o powstającej nowej płycie Kim, która miała się pojawić późną jesienią.
Na kolejne informacje przyszło fanom Kim czekać do czerwca 2006, kiedy to miało miejsce inne bardzo ważne wydarzenie dla wszystkich fanów w Polsce. Kim Wilde 3 czerwca trzeci raz przyjechała do Polski, by wystąpić na koncercie w Płocku zorganizowanym przez PKN Orlen, corocznej imprezy z okazji Dnia Chemika. Na koncert została także zaproszona inna wielka gwiazda lat 80., niemiecka wokalistka Sandra oraz polski duet Blog 27, niesamowicie popularny wśród nastoletniej publiczności. Dziewczyny z Blog 27 rozpoczęły koncert, po czym na scenę wyszła Sandra. Jednak kulminacyjnym punktem koncertu okazał się występ Kim Wilde, która śpiewając 13 piosenek, porwała parotysięczną publiczność zgromadzoną na placu Starego Miasta w Płocku.
Przed koncertem odbyła się mała konferencja prasowa, na której najważniejszą informacją była niewątpliwie zapowiedź, iż nowy album piosenkarki ukaże się jeszcze w lecie. Kim zapowiedziała również, że koncert w Płocku jest jednym z ostatnich, na którym śpiewa jedynie swoje dawne przeboje gdyż będzie już chciała się skupić w pełni na promocji swoich nowych utworów.
Kim przyznała, że powrót na scenę po tylu latach nie jest prosty i liczy się z tym, że może okazać się niepowodzeniem, i na pewno nie zdobyłaby się na to gdyby nie całkowite wsparcie jej rodziny a przede wszystkim męża. Powiedziała również, że liczy się z ewentualną porażką, która i tak nie zmieni wiele w jej życiu, gdyż ma rodzinę oraz swoją pracę w Anglii (ogrodnictwo), którą kocha, i do której w każdej chwili może powrócić.
Jeszcze w czerwcu pojawiły się oficjalne informacje, iż za nowym brzmieniem nowego albumu Kim Wilde stoi znany niemiecki producent oraz twórca największych przebojów Neny, Uwe Fahrenkrog-Petersen. Kim płytę nagrywała w Niemczech oraz w Anglii. Nowa płyta Kim będzie nosić tytuł „Never Say Never”, którego słowa odnoszą się do niegdyś wypowiedzianego zdania przez Kim, która powiedziała, że nigdy więcej nie nagra płyty.
Premiera płyty odbyła się 8 września, na której znalazło się 14 utworów, w tym 8 nowych piosenek i 6 remake’ów największych przebojów Kim. Podpisany kontrakt z niemiecką wytwórnią EMI przewidywał pojawienie się płyty tylko na rynku niemieckim, szwajcarskim oraz austriackim, a wydanie albumu w innych krajach miało być uzależnione od popularności płyty w Niemczech. Pomimo tych zapowiedzi, album pojawił się w sklepach w niemalże całej Europie, w paru krajach Azji oraz w Stanach Zjednoczonych, pomijając jednak rynek brytyjski.
18 sierpnia wyszedł pierwszy singel z płyty, który promował cały album. Była to przeróbka przeboju z 1988, „You Came 2006”.
Singel zadebiutował na 20 miejscu niemieckiego notowania, natomiast płyta na 17. pozycji. Kim odniosła największy sukces od czasów płyty „Close” w 1988.
Rok 2007
Z początkiem nowego roku Kim wraz ze swoim zespołem ropoczęła próby do zaplanowanej na przełom lutego i marca pierwszej samodzielnej trasy koncertowej od 13 lat, zatytułowanej „Perfect Girl”. Pierwszy koncert odbył się 20 lutego na La Cigale w Paryżu. Na wszystkich koncertach Kim towarzyszył jak zwykle Ricky, a także jej młodsza siostra Roxanne, która śpiewała w chórkach. Na koncercie we Francji oraz w Luxemburgu nie zabrakło także córki Ricka, Scarlett, która dołączała do Roxanne na zakończenie koncertu. Trasa odniosła duży sukces, a jej ostatni koncert odbył się 23 marca w Koszycach, przy obecności 5 tysięcznej słowackiej publiczności.
Półtora miesiąca później koncertem na popularnym festiwalu we Frankfurcie w dniach 12 i 13 maja, Kim rozpczęła swoję letnią trasę, śpiewając pod gołym niebem na licznych europejskich festiwalach.
W międzyczasie wytwórnia EMI wydała kolejne trzy single z płyty „Never Say Never”, wydany jeszcze w poprzendim roku „Perfect Girl”, oraz „Together We Belong” i „Baby Obey Me”, który wyszedł prawie rok po premierze singla „You Came 2006”.
Jeszcze w marcu ojciec Kim, Marty Wilde wydał płytę „Born to Rock’n’Roll” zawierającą wszystkie jego największe przeboje. Na krążku nie zabrakło także duetu ojca z obiema córkmi. Kim wraz z ojcem nagrali specjalnie na jego płytę piosenkę „Sorry seems to be the hardest word”, którą wykonali razem na Wembley 20 lat wcześniej.
Dyskografia:
* 1981: Kim Wilde
* 1982: Select
* 1983: Catch as Catch Can
* 1984: Teases & Dares
* 1986: Another Step
* 1988: Close
* 1990: Love Moves
* 1992: Love Is
* 1993: The Singles Collection 1981-1993
* 1995: Now & Forever
* 2006: Never Say Never
* 2010: Come Out And Play
* 2011: Snapshots
* 2013: Wilde Winter Songbook
Najważniejsze utwory:
* Cambodia
* Chequered Love
* Hey Mister Heartache
* Kids in America
* Love Blonde
* View from the Bridge
* You Came
* You Keep Me Hangin’ On
* Never Trust a Stranger
* Anyplace Anywhere Anytime (duet z Neną)
* You Came 2006
* Perfect Girl
* Game Over
* I Fly
* Cambodia (remiks)
* Love is Holy
* Who Do You Think You Are?
* It’s Alright & Sleeping Satellite
materiał źródłowy z wikipedii

18 lutego 2017
Jennifer Rush
Jennifer Rush, właściwie Heidi Stern, to amerykańska piosenkarka popowa. Urodziła się 28 września 1960 w Nowym Jorkuw, w rodzinie niemieckich muzyków żydowskiego pochodzenia. Jej ojciec jest śpiewakiem operowym (tenor), matka pianistką. Wychowywała się w Nowym Jorku i w Niemczech.
W 1979 roku podpisała swój pierwszy kontrakt z wytwórnią CBS. Zadebiutowała wówczas albumem nagranym pod swoim prawdziwym nazwiskiem i zatytułowanym po prostu Heidi Stern. Album przeszedł bez echa, podobnie jak wydany w 1982 roku singiel Tonight.
W 1983 roku zaczęła firmować swoje nagrania pseudonimem Jennifer Rush. Już pierwsze dwa single, Into My Dreams i Come Give Me Your Hand, zaistniały w radiu i na kilku europejskich listach przebojów. Jednak pierwszym europejskim przebojem okazał się wydany w 1984 roku trzeci singiel 25 Lovers. Jego sukces powtórzył kolejny, Ring of Ice. W tym samym roku do sprzedaży trafił pierwszy album artystki pod nowym nazwiskiem, zatytułowany Jennifer Rush.
Dopiero piąty singiel z płyty pozwolił Jennifer trafić na czołówki list przebojów na całym świecie. A wszystko za sprawą singla The Power Of Love, który w roku 1985 odniósł spektakularny triumf. W Wielkiej Brytanii singiel ten prowadził na liście sprzedaży singli przez 5 tygodni i został zapisany w „Księdze Rekordów Guinessa” jako najlepiej sprzedawany singiel wokalistki w historii tego kraju. Przebój ten szybko zaliczono do najpopularniejszych ballad w dziejach muzyki. Jedynie w Stanach Zjednoczonych piosenka ta cieszyła się umiarkowanym powodzeniem. Mimo rekordowych wyników sprzedaży, jakie artystka osiągała w innych krajach, a zwłaszcza w Europie, w swojej ojczyźnie Rush nie potrafiła się przebić.
Do końca lat 80. Jennifer Rush wydała jeszcze cztery bestsellerowe albumy, z takimi hitami jak „Destiny”, „If I Ever Gonna Lose My Love”, „I Come Undone”, „Heart Over Mind”, „You’re My One And Only” czy „Higher Ground”, a także duety „Flames Of Paradise” z Eltonem Johnem, „Same Heart” z Michaelem Boltonem i „Till I Loved You” z Placido Domingo.
W 1992 roku Rush podpisała nowy kontrakt płytowy, tym razem z koncernem EMI, dla którego nagrała trzy albumy z premierowym materiałem oraz płytę z największymi przebojami nagranymi na nowo wspólnie z orkiestrą. Jednak w latach 90. wokalistka sprzedawała znacznie mniej płyt i to głównie na rynkach niemieckojęzycznych, lansując jedynie trzy większe przeboje: „Never Say Never” w 1992, „Tears in the Rain” w 1995 oraz „Credo” w 1997. W 1998 roku została bez kontraktu i porzuciła showbiznes, poświęcając się wychowywaniu swojej córki, która przyszła na świat w 1993 roku.
Powrót na scenę
Po kilku latach prac nad kolejnym albumem Jennifer Rush znalazła w 2009 roku nowego wydawcę i został nim koncern Sony, będący właścicielem wytwórni CBS, z którą Rush była związana w najlepszych latach swojej kariery. Dwa lata wcześniej koncern Sony wydał kolekcję trzech płyt z największymi przebojami Rush z lat 80. Stronghold – The Collector’s Hit Box. Zestaw ten zawierał ponadto wszystkie dostępne remiksy, wersje specjalne oraz niepublikowane na poszczególnych albumach nagrania artystki. W 2004 roku na rynek trafiła kolekcja teledysków Jennifer Rush na DVD The Power of Love – The Complete Video Collection. Premierowa płyta „Now Is the Hour” ukazała się w marcu 2010 roku. To pierwszy studyjny album Jennifer Rush od 13 lat. Pochodzą z niego przeboje „Before the Dawn” oraz „Echoes Love”[1].
Jennifer Rush w Polsce
Jennifer Rush dwukrotnie gościła w Polsce. W 1995 roku promowała album Out Of My Hands występem w talk-show „Wieczór z Alicją” w TVP1. Natomiast w 2009 roku wystąpiła na Placu Teatralnym w Warszawie na koncercie z okazji pięciolecia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Wspólnie z polskim chórem i orkiestrą Filharmonii Narodowej, zaprezentowała swoje największe przeboje w aranżacjach z płyty Classics. Udzieliła także wywiadu programowi „Pytanie na śniadanie” w TVP2.
Albumy:
Heidi Stern 1979 – jako Heidi Stern
Jennifer Rush 1984/1985
Movin 1985/1986
Heart Over Mind 1987
Passion 1988
Wings of Desire 1989/1990
The Power of Jennifer Rush 1991
Jennifer Rush 1992
Out of My Hands 1995
Credo 1997
Classics 1998
Stronghold – The Collector’s Hit Box 2007
Now Is The Hour 2010
material źródłowy z wikipedii 2017 rok

18 lutego 2017
Dusty Springfield
Mary Isabel Catherine Bernadette O’Brien znana jako Dusty Springfield (16 kwietnia 1939 – 2 marca 1999) – brytyjska piosenkarka popowa, przedstawicielka takich stylów i gatunków jak biały soul (blue eyes soul), brytyjska inwazja, folk, taneczny pop i innych.
Dusty Springfield była największą brytyjską gwiazdą pop lat sześćdziesiątych. Wbrew powszechnemu mniemaniu, które wiąże początek brytyjskiego najazdu z fenomenalnym sukcesem The Beatles, to właśnie Springfield zapoczątkowała obecność brytyjskiej muzyki pop na amerykańskim rynku. Jej singel Silver Threads and Golden Needles podbił rynek amerykański na całe 15 miesięcy wcześniej niż I Want to Hold Your Hand Beatlesów. Mimo że początkowo śpiewała muzykę folk rock (występując z grupą The Springfields – stąd jej pseudonim), wkrótce pod wpływem muzyki rhythmandbluesowej i soulowej zainteresowania jej zwróciły się w ich kierunku. Jej piosenki śpiewane lekko zachrypniętym głosem (Dusty) nie miały wiele wspólnego z opartym na elektrycznym brzmieniu brytyjskim rock and rollem, lecz opierały się na typowych dla wytwórni płytowej Motown bogatych, orkiestrowych aranżacjach.
W 1999 Dusty Springfield została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
Springfield identyfikowała się jako osoba biseksualna. Pierwszy raz poruszyła publicznie tę kwestię w 1970 roku w The Evening Standard. Na początku lat osiemdziesiątych przez pewien okres związana była z kanadyjską wokalistką rockową Carole Pope.
Dusty Springfield zmarła na raka piersi w 1999 r. Do największych jej przebojów należały Silver Threads and Golden Needles, Only Want to Be with You, Wishin’ and Hopin’ , The Look of Love, You Don’t Have to Say You Love Me, Son of a Preacher Man, Breakfast in Bed i inne.
Dyskografia:
1964 A Girl Called Dusty
1964 Stay Awhile-I Only Want to Be with You
1964 Dusty
1965 Ooooooweeee!!!
1965 Ev’rything’s Coming Up Dusty
1966 You Don’t Have to Say You Love Me
1967 Where Am I Going
1967 The Look of Love
1967 The Peking Medalion
1968 Dusty… Definitely
1969 Dusty in Memphis
1969 Dusty Springfield
1970 From Dusty With Love
1970 A Brand New Me
1971 This Is Dusty Springfield
1972 See All Her Faces
1973 Cameo
1973 Magic Garden (This Is, Vol. 2)
1974 Longing (album nie został wydany)
1975 Sings Bacharach & King
1978 It Begins Again
1979 Living Without Your Love
1982 White Heat
1990 The Corrupt Ones (Original Soundtrack)
1991 Reputation
1995 A Very Fine Love
2000 Blue for You
2000 Son of a Preacher Man
materiały źródłowe z wikipedii

18 lutego 2017
Billy Ocean
Billy Ocean (właściwe Leslie Sebastian Charles, ur. 21 stycznia 1950 r. w Fyzabad – Trynidad i Tobago) – wykonawca muzyki pop, tworzący w Wielkiej Brytanii, zdobył popularność w latach 70. i 80. hitami w stylu rhythm and blues (R&B).
Urodził się w Fyzabad na wyspie Trynidad. W wieku ośmiu lat przeprowadził się z rodziną do Anglii. Jako nastolatek regularnie śpiewał w londyńskich klubach. Swój pierwszy singel wydał w 1972 roku jako Les Charles w wytwórni Spark Records.
Około roku 1976 przybrał pseudonim Billy Ocean i nagrał swój debiutancki album Billy Ocean z pierwszym singlem Love Really Hurts Without You, który osiągnął na listach przebojów drugie miejsce w Wielkiej Brytanii, a 22. w USA. Więcej hitów pojawiło się na drugim singlu L.O.D. (Love On Delivery). Pisał też piosenki dla innych artystów takich jak La Toya Jackson. W 1982 na amerykańskich listach przebojów Rhythm and Bluesa pojawił się kolejny utwór, Nights (Feel Like Getting Down).
Okres największej popularności artysty zaczął się z albumem Suddenly w 1984 roku i jego głównym singlem Caribbean Queen. Tytuł oraz tekst tej piosenki były zmieniane dla różnych regionów, dlatego znana jest również jako African Queen lub European Queen. Utwór tytułowy także stał się hitem. Album z 1986 roku Love Zone również sprzedał się bardzo dobrze. Zawierał on utwory (również dostępne jako single): When The Going Gets Tough, The Tough Get Going (temat z filmu Klejnot Nilu) i był to przebój z pierwszego miejsca brytyjskich i drugiego amerykańskich list przebojów oraz There’ll Be Sad Songs (To Make You Cry) (numer jeden w USA).
Kolejny album Billy’ego Oceana, Tear Down These Walls (1988) poprzedził singel, numer jeden amerykańskich list przebojów, Get Outta My Dreams, Get Into My Car.
Jego późniejsze albumy, takie jak Time to Move On, Love is For Ever (także znany jako L.I.F.E.) i Showdown, nie zdołały zrodzić przebojów, ale kolekcja największych przebojów (Greatest Hits) z 1989 roku dobrze sprzedawała się przez lata.
Album Time to Move On Ocean nagrał z gwiazdą R&B R. Kelly.
W roku 2002 Uniwersytet Westminster w Londynie przyznał Oceanowi honorowy tytuł doktora muzyki.
Mieszka wraz z żoną Imelda’ą i ich dziewięciorgiem potomstwa w angielskim hrabstwie Essex.
DYSKOGRAFIA
1975 – Billy Ocean
1980 – City Limit
1981 – Nights (Feel Like Getting Down)
1982 – Inner Feelings
1984 – Suddenly
1986 – Love Zone
1988 – Tear Down These Walls
1989 – Greatest Hits
1993 – Time to Move On
1997 – Love is For Ever
2002 – Emotions in Motion
2003 – On The Run
2003 – Let’s Get Back Together
2004 – The Ultimate Collection
2004 – Showdown
2005 – Can You Feel It
2007 – YBC!
2008 – Because I Love You
2013 – Here You Are
2014 – Live In The UK 2014
2016 – Here You Are: The Best of Billy Ocean
materiały źródłowe z wikipedii

18 lutego 2017
Celine Dion
Celine Dion – właściwie Céline Marie Claudette Dion Angélil (ur. 30 marca 1968 w Charlemagne, prowincja Quebec w Kanadzie) – Kanadyjska piosenkarka, pochodzi z francuskojęzycznej prowincji Quebec. Poza śpiewaniem zajmuje się w dużej mierze działalnością charytatywną. Bierze czynny udział w wielu akcjach charytatywnych, wspiera finansowo fundacje, przeznacza na nie m.in. części dochodów ze swoich koncertów czy sprzedaży płyt. Ponadto jest przedstawicielką i prezesem kanadyjskiej fundacji Cystic Fibrosis Fundation, założyła własną fundację The Celine Dion Foundation.
Włada kilkoma językami; śpiewa po francusku, angielsku, hiszpańsku, niemiecku i włosku. W jej karierze można wyraźnie dostrzec dwutorowość. Francuskojęzyczna twórczość została ukształtowana głównie przez jej korzenie, kulturę i tradycję, z której się wywodzi. Dlatego też w tematach piosenek często sięga do swoich przekonań i moralności, dotyka problemów współczesnego świata takich jak wojny, choroby czy głód. Często odwołuje się także do spraw wiary i religii, prywatnie jest praktykująca katoliczką. Jako artystka frankofońska najbardziej zasłynęła z działalności artystycznej z Jean-Jacquesem Goldmanem. Swoją współpracę zaczęli w roku 1994 przy okazji nagrywania albumu D’eux. Razem opowiadali się za suwerennością Quebecku, do tego tematu często też nawiązywali w muzyce. W 2007 roku była jedną z organizatorek i główną artystką koncertu Sur les Plaines, czyli muzycznego przedsięwzięcia upamiętniającego bitwę o Quebec na Równinie Abrahama. Często wyróżniana i odznaczana za działalność na rzecz ojczyzny, rozpowszechnianie języka francuskiego oraz podtrzymywanie i rozsławianie tradycji i kultury francusko-kanadyjskiej. Otrzymała za to m.in. Order Kanady, Order Quebecu, tytuł naukowy Doctor Honoris Causa kanadyjskiego Uniwersytetu w Laval oraz francuską Legię Honorową.
Anglojęzyczna kariera Celine to nieco inne gatunki i przesłania. Zaczynając śpiewać po angielsku artystka chciała dotrzeć do szerszej rzeszy odbiorców. Nagrywanie w tym języku przyczyniło się także do szybszego rozwoju jej kariery i do osiągnięcia gigantycznej sławy.
Jako piosenkarka zdobyła ponad 1000 muzycznych nagród i wyróżnień. W kwietniu 2007 wytwórnia Sony BMG ogłosiła, że Céline Dion sprzedała na całym świecie ponad 220 milionów albumów.
Urodzona w dużej, ubogiej rodzinie, dorastała jako najmłodsze z czternaściorga dzieci. Od najmłodszych lat wiedziała, co to bieda, dlatego też pracować zaczęła jako kilkuletnie dziecko, śpiewając w barze rodziców. W 1981 roku wydała pierwszą płytę i zaczęła współpracę z Rene Angelilem. W 1994 zostali małżeństwem. Celine początkowo odniosła sukces w Kanadzie i Francji, wraz z kolejnymi poczynaniami zdobywała cały świat. Przełomowy w jej karierze okazał się utwór My heart will go on z filmu Titanic. Dzisiaj jest już znana i doceniana na wszystkich kontynentach.
Dzieciństwo i początki kariery
Céline, najmłodsza z czternaściorga dzieci Adhémara Diona i Thérese Tanguay, wychowała się w katolickiej rodzinie, która choć biedna, była szczęśliwa. Jej rodzinne miasteczko Charlemagne położone jest 30 mil od Montrealu. Jako dziecko razem z rodzeństwem śpiewała w rodzinnym barze 'Le Vieux Baril’ i marzyła o tym, by zostać piosenkarką.
Mając dwanaście lat, Dion razem z matką i bratem Jacques’em skomponowała swoją pierwszą piosenkę zatytułowaną Ce n’était qu’un reve. Jej brat Michel wysłał nagranie do menadżera René Angélil, którego imię znalazł na opakowaniu płyty Ginette Reno. René bardzo spodobała się piosenka Céline i zdecydował że zrobi z niej gwiazdę. Zastawił swój dom, aby uzyskać pieniądze na sfinansowanie jej pierwszego albumu La voix du bon Dieu (tytuł płyty jest grą słów i znaczy tyle co „Głos Boga/Droga do Boga”; 1981), który stał się przebojem w Quebecu. Céline stała się znana na całym świecie, gdy w 1982 roku wzięła udział w konkursie Yamaha World Popular Song Festival w Tokio w Japonii i wygrała w kategorii Wykonawca i Najlepsza Piosenka śpiewając Tellement j’ai d’amour pour toi. W 1983 roku była pierwszym kanadyjskim artystą, który otrzymał we Francji złotą płytę (za singel D’amour ou d’amitié), otrzymała także kilka Félix Awards (m.in. w kategoriach Najlepsza Piosenkarka i Odkrycie Roku). Kolejne sukcesy w Europie, Azji i Australii odniosła reprezentując Szwajcarię w Konkursie Eurowizji w 1988 roku z piosenką Ne partez pas sans moi, który wygrała. Jednakże ze względu na swoją francuskojęzyczność na sukces w Stanach musiała jeszcze poczekać.
Mając lat osiemnaście, po obejrzeniu występu Michaela Jacksona Celine powiedziała swojemu menedżerowi, że chce być gwiazdą taką jak on. Choć Angélil wierzył w jej talent, uznał iż powinna zmienić wizerunek, jeżeli chce odnieść światowy sukces. Céline zniknęła za sceny na kilka miesięcy, w czasie których przechodziła przeobrażenie. W 1989 roku uczęszczała m.in. do Ecole Berlitz School, aby poprawić swój angielski.
1990-1992
Po roku nauki angielskiego, Céline powróciła na scenę, próbując zdobyć anglojęzyczny rynek płytą Unison. Pomagali jej w tym znani muzycy, w tym kanadyjski producent muzyczny David Foster i Vito Luprano. Album ten jest pod silnymi wpływami soft rocka z lat 80. Unison został wysoko oceniony przez krytyków. Na singlach wydano piosenki (If There Was) Any Other Way, The Last to Know, Unison i Where Does My Heart Beat Now, wolne, rockowe ballady. Dzięki temu albumowi Céline stała się znana w Stanach Zjednoczonych, w Europie i Azji.
Gdy Dion stawała się coraz bardziej popularna w Stanach, jej kanadyjscy fani byli niezadowoleni iż ich zaniedbała. Dlatego podczas rozdania Félix Awards, gdy otrzymała nagrodę jako Najlepsza angielska artystka roku, odmówiła jej przyjęcia, podkreślając iż była i zawsze będzie francuską artystką, a nie angielską.
Prawdziwy światowy sukces przyniosła nagrana wspólnie z Peabo Brysonem tytułowa piosenka do filmu animowanego Disneya Piękna i Bestia (1991). Piosenka ta doskonale wyraża przyszły muzyczny styl Dion. Utwór został doceniony zarówno przez krytyków jak i publiczność oraz otrzymał wiele nagród. Wszedł w program wydanej w 1992 roku płyty Celine Dion, którą – jak jej debiutancką płytę – cechuje silny wpływ rocka połączony z elementami soulu i muzyki klasycznej.
Dion osiągnęła sukces na anglojęzycznym rynku muzycznym, zdobywając rzesze fanów i sławę. W tym samym czasie rozwijał się jej związek z jej menedżerem Angélilm, który jednak utrzymywali w tajemnicy, obawiając się reakcji opinii na dzielącą ich różnicę wieku (26 lat).
1993-1995: The Colour of My Love i D’eux
W 1993 roku Dion publicznie wyraziła uczucia do swojego menedżera, nazywając go the colour of [her] love w dedykacji do swojego trzeciego anglojęzycznego albumu The Colour of My Love. Mimo iż Dion obawiała się krytyki, fani zareagowali bardzo przyjaźnie. Ostatecznie Angélil i Dion pobrali się w grudniu 1994 roku.
Motywem przewodnim trzeciego albumu jest miłość. Z albumu tego pochodzi singel, który wspiął się na szczyty list przebojów – The Power of Love – remake piosenki Jennifer Rush z 1985 roku. Album ten odniósł spory sukces w Europie, a zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, gdzie piosenka Think Twice stała się jej pierwszym numerem 1 a singel z nią sprzedał się tam w ponad 1,2 mln egzemplarzy. Album na całym świecie znalazł ponad 17 milionów nabywców.
Dion zachowała swoje frankofońskie korzenie i ciągle wydawała francuskojęzyczne albumy – w 1991 Dion chante Plamondon, A l’Olympia – nagrany podczas koncertu w Olympia Theatre w Paryżu w 1994 roku i D’eux w 1995 – znany w Stanach jako The French Album. D’eux jest do tej pory najlepiej sprzedającym się na świecie albumem francuskojęzycznym w historii muzyki. W samej Francji sprzedano rekordową liczbę 4,4 mln egzemplarzy tego albumu. Krążek spędził tam aż 44 tygodnie na szczycie listy najlepiej sprzedających się albumów. Do tej pory nikomu nie udało się pobić tego wyniku. Piosenka Pour que tu m’aimes encore jest wciąż jedną z najczęściej puszczanych francuskojęzycznych piosenek w stacjach radiowych na całym świecie.
W połowie lat 90. Dion zmieniła swój styl, powoli przechodząc z rocka do bardziej popowej i soulowej muzyki. Melodia jej piosenek stała się delikatniejsza. Była przez to porównywana do takich wykonawczyń jak Whitney Houston i Mariah Carey.
1996-1999: Światowy sukces
Album Falling into You (1996) ukazał się w szczytowym okresie jej kariery. Aby dotrzeć do szerszej publiczności, krążek łączył w sobie wiele technik muzycznych i instrumentów, takich jak skrzypce, gitara klasyczna, puzon, cavaquinho i saksofon. Płyta uzyskała bardzo dobre recenzje oraz została świetnie przyjęta przez słuchaczy. Osiągnęła pierwsze miejsce na listach albumowych w 12 krajach. Z albumu pochodzi utwór Because You Loved Me który w Stanach Zjednoczonych spędził aż 14 tygodni na pierwszym miejscu listy airplay oraz 6 tygodni na szczycie listy Billboard Hot 100. Teledysk do przeboju It’s All Coming Back to Me Now jest najdroższym klipem Celine. Kosztował ponad 2,5 miliona dolarów. Z albumu pochodzą także inne przeboje takie jak All by Myself czy Falling into You. Płyta sprzedała się w ogromnej ilości 31 milionów egzemplarzy na całym świecie, w tym w 11 milionach w samych Stanach Zjednoczonych. Nagrodzono ją także dwiema nagrodami Grammy w kategoriach Najlepszy Album Pop i Album Roku. W 1996 Dion wystąpiła na ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Atlancie śpiewając piosenkę The Power of the Dream. W marcu tego samego roku piosenkarka wyruszyła w trwającą rok trasę koncertową promującą jej najnowszy album.
Dion poszła za ciosem i nagrała sequel Falling into You. Wydany pod koniec 1997 roku krążek Let’s Talk About Love okazał się jeszcze większym sukcesem niż jego poprzednik. Płytę nagrywano w Londynie, Nowym Jorku i Los Angeles, a do współpracy nad nią zaproszono Barbrę Streisand (Tell Him), zespół Bee Gees (Immortality), tenora Luciano Pavarotti (I Hate You Then I Love You), Carole King (The Reason), George Martin oraz pochodząca z Jamajki piosenkarkę Dianę King, która nadała piosence Treat Her Like a Lady brzmienia reggae. Z płyty pochodzi singel My Heart Will Go On który trafił na szczyty list przebojów niemal na całym świecie. Singel bardzo długo nie schodził z czołowych miejsc list przebojów, we Francji oraz Niemczech piosenka znajdowała się na szczycie list singlowych przez 13 tygodni. W Stanach Zjednoczonych singel był najczęściej granym utworem przez stacje radiowe konsekwentnie przez 10 tygodni. Piosenka stała się jednym z najlepiej sprzedających się singli w historii muzyki oraz jednym z największych przebojów wszech czasów. Utwór zdobył 4 nagrody Grammy m.in. w kategorii Piosenka Roku. Album Let’s Talk About Love sprzedał się w 31 milionach kopii na całym świecie. Jeszcze lepiej wypadł soundtrack do filmu Titanic, którego przewodnim motywem była ballada My Heart Will Go On. W trasie promującej album piosenkarce towarzyszył magik Jamie Porter.
W 1998 Dion wydała francuskojęzyczny album S’il suffisait d’aimer, który był jej kolejnym sukcesem sprzedając się w ponad 4 milionach egzemplarzy. W grudniu tego samego roku piosenkarka po raz kolejny zawojowała listy przebojów w Stanach Zjednoczonych z piosenką I’m Your Angel nagraną w duecie z R. Kellym. Świąteczny album These Are Special Times z którego pochodziła piosenka stał się jednym z najlepiej sprzedających tego typu albumów na świecie rozchodząc się w blisko 10-milionowym nakładzie. W listopadzie 1999 roku Dion wydała składankę największych przebojów zatytułowaną All the Way… A Decade of Song z której pochodził kolejny międzynarodowy hit piosenkarki That’s the Way It Is. Kompilacja sprzedała się w sumie w ponad 22 milionach egzemplarzy.
2000-2002: Przerwa w karierze
Po wydaniu i wypromowaniu trzynastu albumów w latach 90., Dion odczuła potrzebę ustatkowania się i po wydaniu płyty All the Way… A Decade of Song oznajmiła iż zamierza zrobić przerwę. Na decyzję miało też wpływ zdiagnozowanie u Angélilego raka krtani. Artystka poddała się też kuracji hormonalnej i 25 stycznia 2001 roku urodziła syna, René-Charlesa. W październiku 2000 roku wydano nie promowaną żadnym nowym utworem kompilację The Collector’s Series, Volume One zawierającą największe przeboje gwiazdy, wybrane przez nią samą. W 2001 roku Dion zaśpiewała w duecie z Garou piosenkę Sous le vent, która stała się przebojem we francuskojęzycznych krajach. Po zamachu na World Trade Center i Pentagon (11 września 2001), Dion powróciła na scenę i po raz pierwszy od 31 grudnia 1999 roku wystąpiła na żywo podczas koncertu charytatywnego „America: A Tribute to Heroes” śpiewając utwór God Bless America.
2002-2003: Powrót
Dion trafnie wybrała tytuł albumu – A New Day Has Come, który został wydany w marcu 2002 roku, po dwuletniej przerwie. Tematem przewodnim płyty są „nowe początki”. Gościnnie z Céline śpiewają Shania Twain i Chantal Kreviazuk. Piosenki takie jak A New Day Has Come, Nature Boy i Goodbye’s (The Saddest Word) ukazują bardziej dojrzałą Dion. Zmiana ta była według artystki spowodowana jej nowymi obowiązkami macierzyńskimi.
A New Day Has Come zadebiutował na szczytach list albumowych w siedemnastu krajach. W promocji albumu pomogła artystce m.in. telewizja CBS – Celine wystąpiła z Destiny’s Child i Brianem McKnight. Krytycy nie wyrazili się zbyt pochlebnie o albumie, jednak nie przeszkodziło to w osiągnięciu przez niego ogromnego sukcesu na całym świecie. Album w sumie sprzedał się w ponad 10 mln egzemplarzy.
Czerpiąc inspirację z osobistych doświadczeń Dion w marcu 2003 wydała kolejny, nagrany w ciągu zaledwie 3 miesięcy album zatytułowany One Heart. Płyta promowana przebojowym I Drove All Night w większości zawierała muzykę taneczną. Zbierając słabe recenzje, osiągnęła umiarkowany sukces sprzedając się w zaledwie 4,5 mln egzemplarzy. Francuskojęzyczny krążek 1 Fille & 4 Types wydany pół roku później wypadł dużo lepiej. W produkcji nad tym albumem Dion pomagali Jean-Jacques Goldman, Gildas Arzel, Eric Benzi i Jacques Veneruso, z którymi wcześniej piosenkarka współpracowała przy nagrywaniu S’il suffisait d’aimer i D’eux.
2003-2007: A New Day… Live in Las Vegas
Na początku roku 2002 Dion zapowiedziała trwający trzy lata show, składający się z 600 koncertów w Caesars Palace w Las Vegas, zatytułowany A New Day…. Piosenkarka przekonała się do tego pomysłu po obejrzeniu O. Seria pokazów rozpoczęła się 25 marca 2003 roku. Show, wyprodukowany przez Franco Dragone był kombinacją tańca, muzyki i efektów wizualnych. Dion zaśpiewała swoje największe hity, wspomagana przez tancerzy i efekty specjalne. Pokazy zostały dobrze ocenione przez krytyków i publiczność. Mimo iż bilety były drogie, za każdym razem na widowni był komplet widzów. Ponieważ show okazał się sukcesem, Dion przedłużyła kontrakt do 2007 roku. Ostatni pokaz miał miejsce 15 grudnia 2007. W ciągu pięciu lat trwania pokazów, Dion w Las Vegas miało okazję zobaczyć blisko 3 miliony widzów, a zysk z wszystkich koncertów przyniósł rekordową sumę 400 milionów dolarów.
W przerwach między pokazami piosenkarka nie próżnowała. W 2003 roku nagrała album 1 Fille & 4 Types. Rok później, w czerwcu 2004 roku światło dzienne ujrzał pierwszy w pełni anglojęzyczny koncertowy album Dion A New Day… Live in Las Vegas zawierający wybór piosenek wykonywanych na żywo podczas show w Las Vegas oraz dodatkowo dwa premierowe studyjne utwory. W październiku 2004 ukazał się multimedialny projekt Dion i fotografki Anne Geddes zatytułowany Miracle. Koncept-album przesycony kołysankami i innego rodzaju piosenkami wyrażającymi macierzyńską miłość nie był promowany żadnym komercyjnym singlem. Jednak mimo słabych recenzji i braku dużej promocji osiągnął sprzedaż ponad 2 mln egzemplarzy na całym świecie. Natomiast w 2005 roku artystka wydała składankę zawierającą francuskie przeboje, On Ne Change Pas, na której umieszczono dodatkowo trzy nowe piosenki, w tym duet z Il Divo zatytułowany I Believe in You. Kompilację promował m.in. napisany przez artystkę specjalnie dla fanów utwór Je ne vous oublie pas. Składanka zadebiutowała na francuskiej liście najlepszych albumów z rekordową sprzedażą 110 tys. egzemplarzy. Żadnej innej kompilacji w tym kraju nie udało się osiągnąć wcześniej takiego wyniku.
2007-2009: Taking Chances
18 maja 2007 roku w wybranych krajach europejskich oraz w Kanadzie ukazał się kolejny francuskojęzyczny studyjny album Céline D’elles. Pierwszy singel promujący płytę Et s’il n’en restait qu’une (je serais celle-la) pojawił się w stacjach radiowych 14 lutego. Album zadebiutował na pierwszych miejscach list albumowych w Kanadzie i we Francji. W Kanadzie w dniu premiery płyta od razu pokryła się podwójną platyną.
Pół roku później, 12 listopada 2007 miała miejsce premiera nowego anglojęzycznego studyjnego wydawnictwa zatytułowanego Taking Chances promowanego singlem o tym samym tytule. W ciągu dwóch miesięcy album sprzedał się w ponad 2 mln egzemplarzy na całym świecie i stał się obok As I Am Alicii Keys najlepiej sprzedającym się albumem wytwórni Sony BMG w 2007 roku. Fani piosenkarki 10 grudnia 2007 otrzymali także DVD z koncertem A New Day… Live in Las Vegas. W Kanadzie DVD w ciągu miesiąca sprzedało się w rekordowej ilości 300 tys. egzemplarzy, stając się najlepiej sprzedającą płytą DVD w historii przemysłu muzycznego w tym kraju. Płyta pokryła się tam potrójnym diamentem. Po roku od premiery sprzedaż krążka z zapisem koncertu przekroczyła w Kanadzie 400 tys. egzemplarzy, z kolei w sąsiednich Stanach Zjednoczonych 360 tys. kopii. Łącznie na całym świecie sprzedano w ciągu roku od premiery rekordową liczbę ponad 1,5 mln egzemplarzy tej płyty.
14 lutego 2008 roku w Johannesburgu rozpoczęła się światowa trasa koncertowa promująca album Taking Chances, w trakcie której piosenkarka ma zamiar dać 115 koncertów w 85 miastach na pięciu kontynentach. 28 czerwca 2008 roku Celine Dion wystąpiła na krakowskich Błoniach w ramach festiwalu „May B Kraków – Muzyczne Wydarzenie Krakowa”. Koncert został uznany za jedno z najważniejszych muzycznych wydarzeń w Polsce w 2008 roku, a recenzje uczestników czerwcowej imprezy są jednoznacznie entuzjastyczne i pozytywne. W trakcie tournée reżyserowanego przez Jamie Kinga (odpowiedzialny m.in. za trasy The Confessions Tour Madonny oraz Back to Basics Tour Christiny Aguilery), Céline Dion zaprezentuje swoje największe hity oraz nowe utwory. Koniec trasy przewidziano na 15 lutego 2009 roku.
21 sierpnia 2008 piosenkarka uzyskała tytuł doctora honoris causa francuskojęzycznego uniwersytetu w Laval. 27 października ukazało się wydawnictwo My Love: Essential Collection zawierające największe przeboje piosenkarki. Na składance obok największych muzycznych szlagierów z całej kariery Dion pojawiły się także dwa niewydane wcześniej utwory oraz nowa wersja ballady My Love pochodzącej z ostatniego studyjnego albumu artystki. Wydawnictwo ukazało się także w wersji dwupłytowej zatytułowanej My Love: Ultimate Essential Collection. Na początku 2009 roku wytwórnia piosenkarki poinformowała, że wydawnictwo sprzedano w łącznym nakładzie 1,5 mln kopii.
2009-obecnie: Ciąża, film, 52. Grammy Awards
18 sierpnia 2009 r. media na całym świecie podały, iż Celine Dion i jej mąż, Rene Angelil, spodziewają się dziecka. Celine Dion na swojej oficjalnej stronie internetowej potwierdziła informację. Dziecko zostało poczęte metodą in vitro. W środę (11 listopada 2009 r.) pojawiły się informacje, że Dion jednak straciła ciążę. Jej mąż powiedział kanadyjskiej gazecie „Journal de Montreal”, że nadal będą starać się o dziecko.
27 listopada 2009 r. odbyła się premiera reedycji albumu D’eux. Wydawnictwo zostało rozszerzone o utwory instrumentalne i wersje demo takich piosenek jak Pour Que Tu M’Aime Encore czy Le Ballet. Do płyty został dołączony dysk DVD z zapisem telewizyjnego specialu D’eux z 1995 roku oraz kilkoma teledyskami.
W styczniu 2010 roku Amerykański magazyn Los Angeles Times sporządził listę The Ultimate Top 10 of the Decade. Jest to zestawienie 10 artystów, którzy mieli największe przychody z wydanych płyt czy koncertów w Stanach Zjednoczonych w przeciągu ostatnich 10 lat. Suma ta nie obejmuje produktów sygnowanych nazwiskiem gwiazdy np. perfum, ubrań, czy różnych gadżetów wydawanych przez artystów. Pierwsze miejsce zajęła Celine Dion z ilością 747.9 mln $. Dodatkowo, Dion została nazwana „Artystą Dekady” w jej rodzinnej prowincji Quebec.
Na 52. Grammy Awards, Dion wystąpiła obok Smokey Robinson, Ushera, Jennifer Hudson i Carrie Underwood. Artyści oddali w ten sposób hołd dla Michaela Jacksona. Pięciu wykonawców śpiewało „Earth Song”, przed ekranem 3D.
23 stycznia 2010 r. Celine Dion poruszona tragedią ludzi na Haiti, wystąpiła w kanadyjskiej telewizji z apelem o pomoc do wszystkich ludzi dobrej woli. Celine i Rene przekazali na pomoc dla ofiar 500 000 dolarów.
2 lutego 2010 r. Celine Dion wraz z innymi artystami wzięła udział w nagraniu nowej wersji znanego hitu „We are the world”. Premiera utworu odbyła się 12 lutego 2010 r. podczas relacji z otwarcia zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver.
W wywiadzie dla magazynu „People” opublikowanym w lutym 2010 r. Dion ogłosiła, że powraca do Pałacu Cezara w Las Vegas na trzyletni pobyt, począwszy od 15 marca 2011 r. Dion Stwierdziła, że będzie to show zaprojektowane z dużym rozmachem dostosowane do ogromnych możliwości Colosseum. Celin ogłosiła, że pracuje nad dwoma nowymi albumami – angielsko i francuskojęzycznym.
Dnia 17 lutego 2010 r. odbyła się prapremiera filmu Celine: Through The Eyes Of The World. Niesamowity film ukazujący życie Celine Dion i jej rodziny podczas światowej trasy koncertowej promującej płytę „Taking Chances”, w ramach której artystka zagrała 135 koncertów w 93 miastach w 23 krajach, również w Polsce.
W maju 2010 Celine poinformowała, iż po szóstej próbie zapłodnienia in vitro jest w bliźniaczej ciąży.
W listopadzie 2013 roku premierę miał jedenasty anglojęzyczny album studyjny w karierze Céline – Loved Me Back to Life, który promowany był przez singiel o tym samym tytule.
W lipcu 2014 roku ogłosiła zawieszenie kariery muzycznej z powodu zdiagnozowania nawrotu raka u jej męża. Wokalistka odwołała wówczas wszystkie zaplanowane na najbliższy czas koncerty w Las Vegas oraz jesienną trasę koncertową po Azji
Dyskografia
Albumy
1981 Le voix du bon Dieu
1981 Céline Dion chante Noël
1982 Tellement j’ai d’amour pour toi
1983 Les chemins de ma maison
1983 Du soleil au cour
1983 Chants et contes de Noël
1984 Mélanie
1984 Les plus grands succes de Céline Dion
1984 Les oiseaux du bonheur
1985 C’est pour toi
1985 Céline Dion en concert
1986 Les chansons en Or
1987 Incognito
1990 Unison
1991 Dion chante Plamondon
1992 Celine Dion
1993 The Colour of My Love
1994 A l’Olympia
1995 D’eux / The French Album
1996 Falling into You
1996 Live a Paris
1997 Let’s Talk About Love
1998 S’il suffisait d’aimer
1998 These Are Special Times
1999 Au cour du stade
1999 All the Way… A Decade of Song
2000 The Collector’s Series, Volume One
2002 A New Day Has Come
2003 One Heart
2003 1 Fille & 4 Types
2004 Miracle
2007 Taking Chances
2007 D’elles
2012 Sans attendre
2013 Loved Me Back to Life
2014 Une Seule Fois / Live 2013

18 lutego 2017
Bonnie Tyler
Ten głos zachwyca fanów już od ponad 40 lat!
Ta niepozorna, niewysoka blondynka z charakterystyczną chrypką w latach 70/80′ podbijała listy przebojów na całym świecie.
Gaynor Hopkins, bo tak naprawdę nazywa się wokalistka, urodziła się 08.06.1951 roku, w niewielkim miasteczku Skewen w Walii.
Dzięki namowom rodziny wzięła udział w konkursie talentów, zajmując na nim drugie miejsce. Wtedy to na dobre zaczęła się jej muzyczna kariera. Młodą Bonnie fascynowały soulowe brzmienia Motown i Janis Joplin. Przy takich dźwiękach dojrzewało jej marzenie o karierze wokalnej. Występowała w zespole The Dixies, które śpiewały w chórkach u Bobby’ego Wayne’a. Później założyła własną grupę Sherene and Imagination. Przez prawie 10 lat regularnie grała w The Townsman Club w Swansea, oraz koncertowała po południowej Walii.
Pewnego dnia usłyszał ją Roger Bell z wytwórni Chappell Music i tak narodziła się gwiazda o pseudonimie Bonnie Tyler.
W 1976 roku Bonnie poddała się operacji gardła. Jej tembr głosu stał się bardziej ochrypły, przez co niepowtarzalny i bardziej rozpoznawalny! W tym samym roku podbiła listy przebojów piosenką „Lost in France”, dzięki rosnącej popularności Bonnie Tyler wystąpiła w programie „Top of the Pops”.
Debiutancka płyta The World Starts Tonight spotkała się z dużym uznaniem krytyków, a nagranie „It’s a Heartache” okazało się strzałem w dziesiątkę i ponad czasowym mega hitem. Był to jeden z największych przebojów w 1978 roku, a co więcej nagranie to wylądowało na trzecim miejscu notowania Billboard Hot 100! Dzięki piosence „Total Eclipse of the Heart” Bonnie przeszła do historii, jako jedyna Walijka, która zdobyła pierwsze miejsce na listach przebojów zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i USA. Płyta Faster Than The Speed of Night, z której pochodzi ten utwór otrzymała dwie nominacje do nagrody Grammy. W tym samym czasie Bonnie Tyler koncertowała przed kompletem publiczności na całym świecie. Przez lata ukazywały się jej kolejne płyty studyjne, składanki, wspólne projekty z innymi artystami, między innymi z Rickiem Wakemanem , Mike’em Oldfieldem i Toddem Rundgrenem.
W trakcie tej fenomenalnej kariery piosenkarka zdobyła mnóstwo nagród, a rzesze jej fanów stale rosły dzięki jej zdolności do niemal „taśmowej produkcji” prawdziwych przebojów. Rok 2003 przyniósł krążek Heart Strings, na którym Bonnie prezentuje własne interpretacja swoich ulubionych wykonawców, a w nagraniach towarzyszy jej 76-osobowa orkiestra Filharmonii Praskiej. Wszystkie utwory na albumie są „cudze”, ale zostały niepowtarzalnie zinterpretowane przez niezwykły głos Bonnie Tyler, a sama artystka wspomina … Te utwory, to ballady niosące ze sobą niezwykle silny ładunek emocjonalny!
Rok później (2004) ukazał się album Simply Believe z największymi przebojami piosenkarki. Wraz z płytą artystka zaczęła odnosić duże sukcesy we Francj, Belgii i Polsce. A stało się tak za sprawą nowej wersji jej wielkiego przeboju „Total Eclipse Of The Heart” („Si Demain”), wykonywanej w duecie z francuską wokalistką Kareen Antonn. Fani wręcz pokochali to wykonanie, a obie artystki zdecydowały się także na wspólne wykonanie „It’s a Heartache” („Si Tout S’arrete”).
W 2005 roku ukazał się album Wings, na którym, po długiej przerwie, Bonnie zaprezentowała nowy, autorski materiał. Piosenkarka zaprezentowała 12 nowych utworów. Dwa z nich „Louise” i „Celebrate”, ukazały się w wersji francuskiej. To ukłon w stronę francuskojęzycznych fanów, którzy nie zapomnieli o swojej idolce w chudszych latach.
W tym samym roku (2005) polska publiczność miała okazję posłuchać Bonnie na żywo podczas Festiwalu Piosenki w Sopocie.
Bonnie Tyler musiała polubić nasz kraj 7 marca 2010 roku wystąpiła gościnnie w programie Jaka to melodia. A wydarzeniem roku (2011) był koncert wokalistki w Sali Kongresowej w Warszawie, który odbył się 30 czerwca.
Jako ciekawostke warto napisać że jej przebój „Holding out for a Hero” pojawił się w filmie Footloose (1984) kinowym przeboju Shrek 2 (2004), w reklamie jednej z sieci telefonii komórkowej, a w 2011 w grze Saints Row: The Third.
W szwedzkim mieście Malmö z utworem „Believe In Me” piosenkarka reprezentowała Wielką Brytanie podczas Festiwalu Eurowizji. W finale konkursu kompozycja ta zajęła 19. miejsce.
Albumy:
1977 The World Starts Tonight
1978 Natural Force
1978 It’s A Heartache
1979 Diamond Cut
1981 Goodbye To The Island
1983 Faster Than The Speed of Night
1986 Secret Dreams And Forbidden Fire
1988 Hide Your Heart / Notes from America
1991 Bitterblue
1992 Angel Heart
1993 Silhouette In Red
1996 Free Spirit
1998 All In One Voice
2002 Bonnie Tyler with City Of Prague Philharmonic Orchestra, The Heart Strings
2004 Simply Believe
2005 Wings
2006 Live
2011 Live In Germany 1993
2013 Rocks And Honey
Ważniejsze single:
1976 Lost In France
1977 It’s A Heartache
1978 Louisiana Rain
1979 I Believe In Your Sweet Love
1982 Total Eclipse Of The Heart
1983 Bonnie Tyler & Shakin’Stevens – A Rockin’ Good Way
1984 Holding Out For A Hero
1987 Bonnie Tyler & Mike Oldfield – Islands
współredagowali: Motylek & ejtismen dla RM80.pl

17 lutego 2017
Herreys
Herreys… tworzą bo zdarza się że jeszcze występują na scenie muzycznej razem, trzej bracia: Per ( 09.08.1958), Richard ( 19.08.1964) i Louis ( 03.11.1966).
Tych trzech sympatycznych Szwedów poznaliśmy w roku 1984 kiedy to wygrali konkurs Eurowizji nagraniem „Diggi-Loo Diggi-Ley”.
Jednak przygoda trzech braci z show-biznesem zaczęła się jeszcze kilka lat wcześniej. Richard, już w wieku 7 lat swym wyraźnym zamiłowaniem do tańca flamenco przyciągał uwagę postronnych osób, a jego starszy brat Per nie dość że dobrze sobie radził grając na gitarze, to również pisał piosenki. Do 1976 roku bracia występowali razem ze swoją siostrą Marie Herrey w Kościele Mormońskim, którego członkami jest cała rodzina Herreys. Ciekawostkę jaką można o nich przeczytać jest to, że pod koniec lat 70′ bracia Richard, Louis i ich ojciec Willy występowali przez dwa lata w cyrku (chłopcy byli klownami, a ojciec konferansjerem). Nie widząc perspektywy rozwoju artystycznego w Szwecji, rodzina Herreys w roku 1981 opuszcza rodzinny kraj, oraz Europę i decyduje się wyruszyć do Los Angeles. Tam dwaj bracia Richard i Louis zasilili szeregi Dupree Dance Academy (jedna z lepszych uczelni w Hollywood edukująca przyszłych aktórów i tancerzy). Warto było podjąć ten trud, bo osiemnastoletni wówczas Richard zaangażowany został w popularnym w latach 80′ serialu Fame, oraz zagrał epizod u boku samego Johna Travolty w Staying Alive. Jeszcze w czasie pobytu w Szwecji bracia Herreys nawiązali kontakt ze znanym producentem muzycznym i właścicielem studia nagrań w Skara, samym Bertem Karlssonem, który to odpowiedzialny był za późniejsze sukcesy tej grupy.
To właśnie tam z własnych funduszy zespół nagrał swój pierwszy album, a Bert Karlsson w roku 1984 zgłosił swoich podopiecznych do Melodifestival, będącego szwedzkimi eliminacjami do Eurowizji. Z kilku wybranych piosenek ostatecznie za namową ojca Willa, wybrano wspomniany wcześniej utwór „Diggi-Loo Diggi-Ley”. Piosenka ta w 1984 roku wygrała konkurs Eurowizji odbywający się w Luksemburgu. Nie bez powodu i żadnej złośliwości mówiono, że zespół „wyśpiewał i wytańczył sobie zwycięstwo”.
Odpowiedzialnym za ich choreografię do występu opracował Billy Goodson, który współpracował z takimi muzycznymi gwiazdami jak król popu Michael Jackson, czy Diana Ross.
Mniej więcej w tym samym roku na rynek muzyczny trafił dwujęzyczny (szwedzki i angielski) album Diggi-Loo Diggi-Ley (84′) , oraz maxi singiel „Varje liten droppe regn”.
Rok 1985 przynosi kolejne albumy zespołu Herreys Crazy people, Not funny, oraz mnóstwo zaproszeń na koncerty w niemal całej Europie. W ówczesnym ZSRR występowali razem z divą radzieckiej sceny muzycznej Ałłą Pugaczową.
Tego samego roku (85′) pojawili się w Polsce na Festiwalu w Sopocie. Zapraszano ich jako gwiazdę, jednak zespół wziął udział w rywalizacji festiwalowej, czego w efekcie było zdobycie Grand Prix XXII Miedzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie.
Kolejnym albumem zespołu wydany w roku 1986 był Different I’s, znalazły się na niej autorskie utwory braci, które zaprezentowali podczas gościnnego występu na kolejnym Festiwalu w Sopocie, ale tym razem już w charakterze gwiazdy wieczoru.
Darząc Polskę wielkim szacunkiem w tym samym roku na polski rynek trafia płyta The best of Herreys zadedykowana w szczególności fanom z naszego kraju.
W 1987 roku zespól Herreys zawiesza działalność, z zespołu odchodzi Louis, aby wypełnić swą misję dla Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich w USA (kościół Mormoński). Wcześniej bo od 1977 roku na takiej misji w Chile przez 2 lata przebywał też starszy z braci, Per. 27 lipca 1987 roku odbył się ostatni koncert Herreys w Tivoli (Kopenhaga), który został wydany na płycie Live in Tivoli.
Richard w roku 1989 nagrał swój solowy singiel „Who’s responsible” (tekst i muzyka Richard i Lennart Widén), który nie najgorzej radził sobie na liście przebojów Bilboard.
Po zakończeniu swej misji Louis wraca do zespołu i panowie z Herreys rozpoczynają pracę nad nową płytą Dar vindarna mots, wydana zostaje w roku 1995, to kolejny album zawierający ich własne kompozycje, a jego producentem zostaje Louis.
Fani zespołu jeszcze w tym samym roku otrzymują prezent w postaci kolejnego krążka zatytułowany Herreys Story, zawierający wydaną w 1982 roku najwcześniejszą wersję utworu „Crazy people”.
Znów następuje cisza, która trwa aż do lipca 2002 roku, wtedy to na rynek trafia jak na razie ostatnie ich dzieło Gyllene Hits, to składanka ich największych muzycznych przebojów.
W szwedzkich mediach głośno było wtedy o powrocie Herreys, zespół wyruszył w trasę koncertową po Szwecji zapoczątkowaną 12 sierpnia niesamowitym koncertem w strugach ulewy w Liseberg (Göteborg). Każdy z braci oprócz wystepów z zespołem, prowadzi też niezależną działalność bardziej lub mniej związaną z show-biznesem.
Przykładem niech będzie tłumaczenie musicalu West Side Story na język szwedzki autorstwa Richarda z roku 1989, sam został producentem musicalu i zagrał w nim jedną z głównych ról. Musical ten wystawiany był przez 2 lata w Sztokholmie i otrzymał wiele nagród.
Louis jest nauczycielem w Międzynarodowej Szkole Regionu Gothenburg (ISGR), oraz koordynatorem w Church Educational System w Sztokholmie, gdzie wykłada na kursach religijnych. Jest On również przewodniczacym zgromadzenia w Mormonchurch w Södertälje.
Natomiast Per po ukończeniu Instytutu Prawa (Handelshögskolan) w Göteborgu pracuje jako adwokat.
Albumy:
1984 Diggi-loo Diggi-ley
1985 Crazy People
1985 Not Funny
1986 Different I’s
1987 Live in Tivoli
1994 Där vindarna möts
1995 Herreys Story
2002 Gyllene Hits
2010 The Greatest Hits
Ważniejsze nagrania:
1981 Crazy people
1984 Diggi-Loo Diggi-Ley
1984 Mirror Mirror upon the wall
1984 Mit hjarta slar samma slag
1985 Summerparty
1985 People From Ibiza
1985 Candy Girl / Din Telefon
1985 Stopp
2002 Don’t wanna dance no more
