Header

Pop

27 lutego 2017

Limahl

Limahl, właściwie Christopher Hamill (ur. 19 grudnia 1958 roku w Wigan, w obrębie hrabstwa Lancashire, w stołecznym okręgu Większego Manchesteru) – brytyjski piosenkarz pop. Syn Erica i Cynthii Hamill, dorastał wraz z trojgiem rodzeństwa; dwoma braćmi – Paulem i Anthony oraz siostrą Caroline. Po ukończeniu Mesnes High School w Wigan, związał się z Westcliff-on-Sea Palace Theatre Repertory Company. Występował z powodzeniem w biblijnym musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat). Przez krótki okres był punkiem w zespole Vox Deus, a następnie śpiewał w grupie Crossword i formacji Brooks z Mike’em Nolanem. Jego sceniczny pseudonim Limahl powstał z anagramu jego nazwiska (nazwisko czytane od tyłu, jedna z „L” została przestawiona miejscami). Pracował również jako fryzjer.

W 1981 został wokalistą zespołu pop Art Nouveau przekształconego na Kajagoogoo, a jego karierą pokierował jako współproducent pierwszych nagrań Nick Rhodes z zespołu Duran Duran. Wylansowany przebój „Too Shy” szybko znalazł się na miejscu pierwszym w Wielkiej Brytanii i dotarł do miejsca piątego amerykańskiej listy Billboard Hot 100. Piosenka stała się symbolem pop kultury lat 80. i zyskała ogromną popularność. Jego odejście od Kajagoogoo w 1983 roku spowodowane było częściowo zbyt dużą kontrolą nad grupą gitarzysty Nicka Beggsa. Rok potem grupa zmieniła nazwę z Kajagoogoo na Kaja i działała do 1986.

W 1983 Limahl rozpoczął karierę solową, a jego pierwszy utwór „Only For Love” trafił na dwudzieste miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Rok później odniósł sukces przebojami „Too Much Trouble” i „Never Ending Story” – muzycznym motywem przewodnim baśniowego filmu fantasy Wolfganga Petersena Niekończąca się opowieść (Die Unendliche Geschichte, 1984) z Noah Hathawayem oraz debiutanckim albumem „Don’t Suppose…”. Jego kolejne płyty „Colour All My Days” (1986) i „Love is Blind” (1992) oraz singel „Tell Me Why” (2006) nie cieszyły się tak wielkim powodzeniem. W 2004 roku wystąpił w muzycznym reality show PRO 7 Comeback – Die große Chance, a rok później pojawił się w programie ITV Hit Me Baby One More Time. W sierpniu 2008 wystąpił na Sopot Festival.

Limahl, który jest gejem, był związany o dziewięć lat starszym Paulem Gambaccini, brytyjskim djejem, prezenterem radiowym i telewizyjnym, autorem pierwszej oficjalnej biografii Kajagoogoo.

W lutym 2008 grupa KajaGooGoo reaktywowała się w oryginalnym składzie: Limahl (wokal), Nick Beggs (wokal, gitara basowa, Chapman stick), Jez Strode (perkusja), Steve Askew (gitara) oraz Stuart Croxford Neale (klawisze).
W kwietniu tego samego roku Limahl gościł w programie Wideoteka Dorosłego Człowieka, a 24 sierpnia 2008 Limahl wraz z zespołem KajaGooGoo wystąpił na Sopot Festival.

26 lipca 2012 muzyk wystąpił na koncercie Disco Fever zorganizowanym w ramach Sunrise Festival w Kołobrzegu.

29 sierpnia 2013 Limahl wystąpił na stadionie w Iłowie, w ramach imprezy Wielkie Pożegnanie Lata!

Dyskografia:
Single:

Z Kajagoogoo
Too Shy (1982)
Ooh To Be Aah (1983)
Hang On Now (1983)
Space Cadet (2009)

solo
Only For Love (1983)
Too Much Trouble (1984)
Never Ending Story (1984)
Tar Beach (1984)
Love In Your Eyes (1986)
Inside To Outside (1986)
Colour All My Days (1986)
Stop (wydany tylko w Japonii, 1990)
Maybe This Time (1991)
Too Shy – 92 (1992)
Love Is Blind (1992)
Love That Lasts (2002)
Tell Me Why (2006)
1983 (2012)
London For Christmas (2012)
Don’t Suppose (reedycja) (2013)

Albumy:

Z Kajagoogoo
White Feathers (1983)
EP Death Defying Headlines 2008
EP Death Defying Headlines – The Dancing Remixes 2009

solo
Don’t Suppose (1984)
Colour All My Days (1986)
Love Is Blind (1992)
Kajagoogoo & Limahl. The Singles and More (1993)
The Best of Limahl (1996)
The Very Best of Kajagoogoo & Limahl (2003)
Limahl Never Ending Story (2006)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Kylie Minogue

Kylie Ann Minogue przyszła na świat 28 maja 1968 roku w szpitalu Bethlehem w Melbourne.
Najbliższa rodzina to rodzice: Carol i Ron, siostra Danielle (Dannii Minogue – piosenkarka) oraz brat Brendan (operator TV).
Od samego początku wszystko wskazywało na to, że bycie gwiazdą jest jej pisane w gwiazdach. Już w wieku 11 lat pojawiła się po raz pierwszy w telewizji w serialu „Skyways”. W 1981r.zaczęła występować w kolejnym serialu „The Sullivans”. W latach 1984-1985 grała w „The Henderson kids”, a w roku 1986 opuściła szkołę i przyjęla rolę Charlene w „Neighbours”, znanym u nas pod tytułem „Sąsiedzi.Ta rola przyniosła jej olbrzymią popularność w Australii, a potem w Wielkiej Brytanii.

W 1987 roku został wydany pierwszy singiel Kylie – „Locomotion”, który osiągnął wielki sukces w Australii. Jednak bramy do prawdziwej wielkiej kariery otworzyl jej kolejny przebój „I Should Be So Lucky” wyprodukowany przez bardzo popularną wówczas grupę producencką Stock/Aitken/Waterman.
Pojawiały się kolejne single, debiutancki album „Kylie”, Kylie wspięła się na szczyty list przebojów na całym świecie. Duet z Jasonem Donovanem „Especially For You” był jednym z największych hitów 1989 roku.
Trzynasty singiel Kylie „Shocked” okazał się, wbrew pozorom, bardzo szczęśliwym dla niej, gdyż został uwzględniony w „Music Week Bible” jako rekord. Był to bowiem 13-ty kolejny singiel jednego artysty, który wszedł do pierwszej dziesiątki listy przebojów. Taka sytuacja nie zdarzyła się dotychczas nikomu. Kylie pobiła tu takie sławy jak Madonna, Michael Jackson i sam Elvis Presley!
W 1992 roku Kylie nagrała ostatni album z wytwórnią PWL – „Greatest Hits”, na którym pojawiły się wszystkie singlowe hity i dodatkowo 3 nowe utwory. Nową wytwórnią Kylie stał się deConstruction – label BMG. Kylie nagrala z nimi 2 albumy, które pomimo dość ambitnej muzyki na nich zawartej, nie zostały przyjęte z wielkim entuzjazmem. Kylie ponadto wystąpiła wraz z Nickiem Cave, a ich wspólna piosenka „Where The Wild Roses Grow” stała się w 1995 roku dużym hitem. Innym ciekawym eksperymentem muzycznym tamtych lat był duet z Towa Tei (z grupy Deee Lite) i utwór „G.B.I.”.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Kylie znowu postanowiła zmienić pracodawcę. Tym razem stał się nim koncern EMI, z którym Kylie w 2000 roku nagrała pierwszy od wielu lat album w klimacie pop-disco – „Light Years”. Album zebrał znakomite recenzje, jednak było to niczym w porównaniu do tego, co stało się rok później.

Dokładnie we wrześniu 2001 roku pojawił się singiel „Can’t Get You Out Of My Head”, który rozpętał wokół Kylie taką „gorączkę” (nawiązując do tytułu albumu – „Fever”) jakiej się nikt nie spodziewał. Singiel przez pół roku nie schodził z pierwszych miejsc list przebojów, a „La la la…” nuciło chyba każde dziecko na świecie. Kylie znowu stała się gwiazdą nr 1. W 2002 r. Kylie wyruszyła w trasę koncertową „Fever Tour”.

Po sukcesie płyty „Fever” przyszła pora na następny album. W listopadzie 2003 r. pojawił się na rynku nowy album „Body Language”, promowany singlem „Slow”.

W 2004 r. ukazała się kompilacja „Ultimate Kylie”, podsumowująca całą dotychczasową karierę Kylie. Na albumie znalazło się 31 największych przebojów Kylie z lat 1987-2004 oraz dwa premierowe utwory: „I Believe In You” oraz „Giving You Up”.

Wiosną 2005 r. Kylie rozpoczęła najbardziej spektakularną w swojej karierze trasę koncertową „Showgirl”. Niestety w maju tournee zostało przerwane, gdy świat obiegła wiadomość o tym, iż Kylie cierpi na raka piersi. Kylie natychmiast poddała się operacji i leczeniu, odkładając na później wszelkie plany związane z kontynuacją trasy koncertowej oraz pracą nad nowym materiałem.

Po ponad rocznej przerwie Kylie powróciła do świata show-businessu. We wrześniu 2006 r. pojawił się w sprzedaży „The Showgirl Princess” – pierwsza książka dla dzieci jej autorstwa. W drogeriach pojawiły się również perfumy „Darling” firmowane jej imieniem. W listopadzie Kylie wyruszyła w trasę koncertową „Showgirl Homecoming Tour”, która jest kontynuacją przerwanego wskutek choroby tournee. Na koncertach Kylie zaprezentowała publiczności premierową piosenkę „White Diamond”, a na kilku koncertach pojawili się goście specjalni – Dannii Minogue oraz Bono z zespołu U2. W styczniu 2007 r. w sklepach muzycznych pojawił się album „Showgirl Homecoming Live” z zapisem koncertu.

W październiku 2007 roku premierę miał pierwszy od dwóch lat singiel piosenkarki, glam rockowy przebój „2 Hearts”, wyprodukowany przez londyńską formację Kish Mauve, a w listopadzie tego samego roku wydany został jubileuszowy, 10 album piosenkarki zatytułowany „X”. Longplay to efekt współpracy Kylie z grupą najbardziej znanych ostatnio producentów, między innymi Calvinem Harrisem, Freemasons i Bloodshy & Avant, a także stałymi współpracownikami i współtwórcami największych hitów Kylie – Karen Poole, Cathy Dennis i Guyem Chambersem. Drugimi singlami były piosenki „In My Arms” i „Wow”. „In My Arms” promowało płytę w Europie natomiast „Wow” w UK, Australii, Japoni, Irlandii. W kwietniu 2008 płyta „X” trafiła do sklepów w USA i pierwszym singlem promującym tam płytę była piosenka „All I See” (w wersji albumowej a także rapowej z Mimsem). Trzecimi singlami okazały się te same piosenki, czyli „In My Arms” i „Wow” tyle że w Europie była piosenka „Wow” a w UK, Australii i pozostałych „In My Arms”. Pod koniec lipca premierę miał czwarty singiel z płyty „X” i była to piosenka „The One” w wersji Freemasons Mix a także w wersji albumowej skróconej.
6 maja Kylie ruszyła w trasę promującą album „X”. Trasa nosi tytuł „X2008” i odbywa się na terenie Europy. Liczba koncertów wynosi 51.
4 czerwca 2009 z okazji obchodów dwudziestej rocznicy pierwszych wolnych wyborów Kylie Minogue wystąpiła na specjalnym koncercie w Stoczni Gdańskiej.
Kariera filmowa Kylie nie jest może aż tak wielka jak muzyczna, jednak warto wiedzieć, że zagrała ona w kilku filmach. Pierwszym był „The Delinquents” z 1989 roku, opowiadający o wielkiej miłości dwojga nastolatków. Inną ważną rolą filmową była rola Cammy w filmie „Streetfighter”, gdzie Kylie partnerowała takim sławom jak Jean-Claude Van-Damme czy Raul Julia. Kylie mogliśmy również zobaczyć (tylko przez kilka minut) w kinowym megahicie „Moulin Rouge”, gdzie wcieliła się w rolę wróżki Green Fairy. Ponadto Kylie zagrała jeszcze w kilku filmach, m.in. „Bio-Dome”, „Hayride to Hell” i „Cut”. W 2004 r. Kylie zadebiutowała w filmie animowanym, udzielając głosu Florence – bohaterce filmu „The Magic Roundabout” – kinowej wersji klasycznego serialu dla dzieci.

Albumy:

„Kylie” (1988)
„Enjoy Yourself” (1989)
„Rhythm of Love” (1990)
„Let’s get to it” (1991)
„Greatest Hits” (1992)
„Kylie Minogue” (1994)
„Impossible Princess” (1998)
„Intimate and Live” (1999)
„Light Years” (2000)
„Fever” (2001)
„Body Language” (2003)
„Ultimate Kylie” (2004)
„Showgirl Homecoming – Live” (2007)
„X” (2007)
„Aphrodite” (2010)
„Kiss Me Once” (2014)
„Kylie Christmas” (2015)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

25 lutego 2017

Halina Frąckowiak

Halina Frąckowiak debiutowała w 1963 r. na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Konkurowała tam z Czesławem Niemenem, Zdzisławą Sośnicką i Krzysztofem Klenczonem, została laureatką tak zwanej „Złotej Dziesiątki”. Współpracowała z takimi zespołami, jak Tony, Takty i Tarpany. Następnie zdobywała kolejne nagrody na festiwalach piosenki w Opolu i w Kołobrzegu w latach: 1969, 1976, 1977, 1988, 1991 i 1993. W roku 1975 w Opolu nagrodzono ją dodatkowo tytułem „Miss Obiektywu”.

Pracując z takimi zespołami jak Czerwono-Czarni, Grupa ABC, Tarpany czy Drumlersi, wylansowała swoje największe przeboje („Ktoś”, „Czekam tu”, „Napisz, proszę”, „Za mną nie oglądaj się”). Jednocześnie doskonaliła swoje umiejętności wokalne u Alicji Barskiej.

W 1972 rozpoczęła karierę solową. Wtedy to właśnie wygrała kilkakrotnie plebiscyt na najpopularniejszą piosenkarkę, brała udział w zagranicznych festiwalach (Ostenda, Rostock, Drezno), gdzie otrzymała najważniejsze wyróżnienia i nagrody, m.in. „Złoty Mikrofon” Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej.

W drodze na koncert, który miał odbyć się w 1990 w Gorzowie Wielkopolskim, uległa poważnemu wypadkowi drogowemu. Miała pokaleczoną przez szkło twarz i połamane nogi. Chociaż obrażenia twarzy zagoiły się stosunkowo szybko bez widocznych blizn, to uszkodzenia nóg były poważniejsze i wymagały wielotygodniowego leczenia i wielomiesięcznej rehabilitacji.

Piosenkarka nagrała ponad 20 płyt i kaset, a jej koncerty można było obejrzeć w wielu miejscach Europy oraz w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Występowała m.in. w Teatrze Muzycznym w Gdyni, w Teatrze Wielkim w Łodzi i Warszawie.

Płyta Ogród Luizy (i cykl 20 liryków miłosnych) powstała jako owoc zafascynowania Haliny Frąckowiak poezją Kazimierza Wierzyńskiego. Kolejnym ważnym wydarzeniem stała się płyta nagrana z grupą SBB – Geira. Na listach przebojów znalazły się takie utwory jak: „Tin Pan Alley”, „Papierowy księżyc” czy „Anna już tu nie mieszka”. To efekt stopniowej zmiany repertuaru piosenkarki na poważniejszy i bardziej liryczny.

Polskie Nagrania, na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, przyznały Halinie Frąckowiak Złotą Płytę za całokształt dokonań artystycznych.

W 2008 roku nagrała nową wersję swojego przeboju „Papierowy księżyc” razem z zespołem Muchy.

W 2010 weszła w skład komitetu poparcia Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.

Była związana z politologiem Józefem Szaniawskim, z którym ma syna Filipa Frąckowiaka.
Pamięć o Annie Jantar

Nagrała piosenkę „Anna już tu nie mieszka”. Słowa do tego utworu napisał Janusz Kondratowicz, a muzykę skomponował Jarosław Kukulski.

Od roku 1984 wspólnie z Jarosławem Kukulskim, Natalią Kukulską, Eleni, Zbigniewem Hołdysem, Romualdem Lipko, Markiem Karewiczem, Michałem Rybczyńskim, Danutą Mizgalską była członkiem honorowym Klubu Muzycznego im. Anny Jantar, którego prezesem była Agata Materowicz.

Uczestniczyła w czterech dużych koncertach poświęconych Annie Jantar:

wiosną 2000 r. w 20. rocznicę śmierci.
w październiku 2007 r. „Pejzaż bez Ciebie” na scenie bydgoskiej Opery Nova.
w 2012 r. „Życia mała garść” w Opolu.
31.12.2014 r. – „Przetańczyć z tobą chcę całą noc”. Koncert zorganizowano w Poznaniu, rodzinnym mieście Anny Jantar, z okazji zbliżającej się 65. rocznicy urodzin i 35. rocznicy śmierci.

Dyskografia

Albumy solowe

1974 Idę
1977 Geira (z zespołem SBB)
1981 Ogród Luizy (z Józefem Skrzekiem)
1983 Serca gwiazd
1987 Halina Frąckowiak
2005 Przystanek bez drogowskazu. Garaże gwiazd

Z zespołem ABC

1970 Grupa ABC Andrzeja Nebeskiego
1971 Hallo nr 2 dla NRD

Składanki

1992 Dawne i nowe przeboje
1998 Antologia 2 CD
1998 Bądź gotowy do drogi
1999 Platynowa kolekcja – Złote przeboje
2000 Złota kolekcja – Mały Elf
2013 Jubileusz. 50 piosenek na 50-lecie

teks źródłowy z wikipedii

25 lutego, 2017 0

25 lutego 2017

Elżbieta Dmoch

Elżbieta Dmoch (ur. 29 września 1951 w Warszawie) – polska wokalistka i flecistka, była członkini zespołu 2 plus 1.

Była jedną z najjaśniejszych polskich gwiazd lat 70. i 80. Piękna, czarująca, utalentowana, osiągnęła wraz z grupą 2 plus 1 niemal wszystko. Później los wystawił ją na ciężką próbę, po której zupełnie wycofała się z muzyki. Dziś żyje samotnie, skromnie, w zapomnieniu.

Biografia Elżbiety Dmoch to z jednej strony historia wyjątkowa, a z drugiej – opowieść oddająca twarde realia rządzące branżą muzyczną. Można ją sprowadzić do prostej reguły: „Artysta jest tak dobry, jak dobrze sprzedała się jego ostatnia płyta”. Albo rozwinąć w drugiej: „Artysta, który nie nagrywa, nie istnieje”. Brutalne, ale prawdziwe.

W latach 70. i na początku kolejnej dekady piosenki, które nagrała z zespołem 2 plus 1, znali niemal wszyscy – „Chodź, pomaluj mój świat”, „Windą do nieba”, „Czerwone słoneczko”, „Wstawaj, szkoda dnia”, „Hej, dogonię lato” czy „Iść w stronę słońca” to tylko garstka z przebojów, które nie schodziły z czołówek list. Ona sama była ozdobą ówczesnych okładek, programów telewizyjnych i radiowych, błyszczała towarzysko, ale przede wszystkim elektryzowała na scenie.

Elektryzujące było też jej małżeństwo z liderem, kompozytorem i gitarzystą zespołu, Januszem Krukiem. – Byli najpiękniejszą parą lat 70. – wspomina dziennikarka Maria Szabłowska, długoletnia przyjaciółka Elżbiety Dmoch. I rzeczywiście. wystarczy spojrzeć na liczne wspólne fotografie obojga. Uśmiechnięci, szczęśliwi, spełnieni, właściwie żadnych znaków, które mogłyby zdradzać, że nie wszystko w ich życiu było takie kolorowe.

Piękna nieznajoma

Zaczęło się trochę jak w baśni o Kopciuszku, poznającym na balu księcia, czy raczej króla życia, bo tak nazywano towarzysko usposobionego Kruka. Skończyło zdecydowanie mniej bajkowo, choć liczni fani Elżbiety Dmoch i grupy 2 plus 1 nadal wierzą, że ich ulubienica jeszcze na scenę wróci. Niestety, z każdym rokiem ich wiara słabnie. Bo nic przecież takiego obrotu spraw nie zapowiada.

Gdy się poznali, Elżbieta miała zaledwie siedemnaście lat. Była utalentowana artystycznie, od wczesnego dzieciństwa brała lekcje śpiewu i uczęszczała do szkoły muzycznej, a od niedawna występowała z rockową grupą Nieznajomi. – Graliśmy w szkole na Grochowie na studniówce – wspomina Cezary Szlązak, długoletni członek 2 plus 1. – Janusz wypatrzył piękną wysoką dziewczynę, która wystartowała w konkursie piosenki podczas tego wieczoru.

Wtedy, w 1968 roku, nie było jeszcze 2 plus 1 – Janusz Kruk prowadził grupę Warszawskie Kuranty. Znajomi wspominają, że choć starszy o pięć lat artysta był żonaty, miał nawet córkę, natychmiast zakochał się w Eli. Bez problemu i on zawrócił jej w głowie. W konsekwencji porzucił rodzinę i równie szybko zwerbował dziewczynę do swojego zespołu, nie tylko w roli wokalistki, ale i flecistki. Ale to nie Warszawskie Kuranty miały podbić serca publiczności, także tej zagranicznej.

Same plusy

Nowa grupa, nazwana 2 plus 1, powstała w 1971 roku. W jej składzie, oprócz Dmoch i Kruka, znalazł się Andrzej Rybiński, zastąpiony później przez Andrzeja Krzysztofika, a w 1976 roku – Cezarego Szlązaka, który już wcześniej współpracował z formacją, choć nie na prawach oficjalnego członka.

Zespół bardzo szybko zdobył ogromną popularność, a jego piosenki bez przerwy grane były nie tylko w radiu, ale i telewizji. Już w 1971 roku dostał w Opolu nagrodę za utwór „Nie zmogła go kula”. Rok później wylansował swoje pierwsze duże przeboje: „Czerwone słoneczko” i „Chodź, pomaluj mój świat”. Spora w tym zasługa właśnie czaru i wdzięku Elżbiety Dmoch. Od początku budziła wielką sympatię, przyciągała wzrok, ale na szczęście potrafiła też dobrze śpiewać.

Muzyka bez limitu

Grupa wykraczała poza schemat polskiej muzyki rozrywkowej, choć ma dziś pewne miejsce w jej kanonie. Piosenki były pogodne, czasem refleksyjne, na pewno melodyjne i łatwo wpadające w ucho, z dobrymi tekstami, pisanymi przez takich autorów jak Marek Dutkiewicz, Ernest Bryll, Wojciech Młynarski czy Jonasz Kofta. Dwa plus 1 cały czas przy tym było grupą poszukującą. Trio potrafiło wzbogacić swoją muzykę o elementy symfoniczne („Wyspa dzieci”), nagrać ambitną jazzującą suitę poświęconą tragicznie zmarłemu aktorowi Zbigniewowi Cybulskiemu („Aktor”) czy inspirować się kulturą celtycką („Irlandzki tancerz”). Na początku lat 80. Elżbieta i Janusz zaczęli nawet – z powodzeniem – penetrować rejony muzyki new wave i popowo-elektronicznej („Bez limitu”).

Jak podkreśla Maria Szabłowska, Dmoch i Kruk mieli wiele szczęścia, że na siebie trafili. Ona, gdyż jej wybranek był wyjątkowo utalentowanym muzykiem i kompozytorem. A on, gdyż trafił na piękną, zdolną i muzykalną dziewczynę. – Na scenie była żywiołowa, dynamiczna. Świetnie się ubierała, lecz trudno się temu dziwić, skoro stroje szykowała jej Grażyna Hasse.

Zwei Plus Einz, czyli cyferki na eksport

Okres największej świetności zespołu, także za granicą, przypadł na lata 70. i początek 80. Elżbieta była wielką gwiazdą. – Jeśli samolot czekał na nią pół godziny, to chyba trudno nie powiedzieć, że była kochana – podkreśla Cezary Szlązak

Wraz z zespołem występowała i wydawała płyty nie tylko w Polsce. Dwa plus 1 można było zobaczyć m.in. w Berlinie Zachodnim, Związku Radzieckim, na Kubie, w Kandzie i USA. Trio wylansowało za granicą tak znane przeboje jak „Easy Come, Easy Go” i „Singapore”. – Byliśmy pierwszą kapelą, która przetarła szlak na Zachód – wspomina Szlązak. – Oprócz Marka i Vacka mieliśmy jako jedyni własną półkę w sklepach muzycznych. Trzy longplaye i kilkanaście singli oraz składanki, to było ostre wejście na rynek. Graliśmy na balach naszej wytwórni płytowej, tej samej zresztą, w której był Michał Urbaniak. Przed meczem na Stadionie Olimpijskim w Monachium pojawiała się wielka świetlna reklama ,”Zwei Plus Einz”.
Elżbieta przez ten cały czas żyła bardzo intensywnie. Ogromną rolę w tym, że nie przewróciło jej się wtedy w głowie, odegrał menedżer, Janusz Szewczyk. – Janek wszystko załatwiał – mówi Maria Szabłowska. Dzięki temu tak naprawdę nie znała tej drugiej, drapieżnej strony show-biznesu.

Dom wchodzącego gościa

Błyskawiczna kariera nie była jedynym przełomem w życiu Elżbiety. W marcu 1973 roku wzięła z Januszem ślub. Najpierw wynajmowali mieszkania, szybko jednak dorobili się dużego domu przy ul. Zdrojowej na warszawskiej Sadybie. Było to nie tylko wspaniałe miejsce do życia, ale i warsztat pracy, połączony z prywatnym, dobrze wyposażonym studiem.

Dom obojga był wyjątkowo otwarty na gości, bardziej przypominał salon towarzysko-muzyczny, choć niekoniecznie taki, w którym bywały tylko gwiazdy. Zdarzały się wieczory, gdy przyjmowali nawet pięćdziesięciu gości!

Elżbieta, choć rozrywkowy styl życia męża, nazywanego w środowisku muzycznym królem życia, wzięła niejako z nim w pakiecie, z czasem zaczęła odczuwać coraz większe zmęczenie codziennymi imprezami i prywatkami.

Zmęczenie materiału

W drugiej połowie lat 80. popularność 2 plus 1 osłabła, podobnie jak i uczucie łączące Elżbietę z Januszem – wydany w 1989 album „Antidotum” przeszedł bez echa, w przeciwieństwie do mającego miejsce w tym samym czasie rozwodu pary. – Janusz na pewno bardzo ją kochał, dla Elżbiety zostawił żonę i dziecko. Ale w końcu spotkał inną kobietę – tłumaczy Barbara Sawicka, przyjaciółka matki artystki.

Skończyła się miłość, ale nie przyjaźń. Po sprzedaży domu na Sadybie Elżbieta zamieszkała w bloku, a Janusz rozpoczął budowę nowego domu, do którego miał zamiar wprowadzić się ze swoją trzecią żoną. Niestety, artysta miał coraz większe problemy zdrowotne – bardzo poważnie chorował na serce.

Requiem dla siebie samej

Janusz Kruk zmarł nagle, na zawał, 18 czerwca 1992 roku. – Dla Eli cały świat się skończył. Jej świat to była estrada, garderoba, wywiady, telewizja. Gdy umarł Kruk, wszystko się zawaliło – przyznaje były perkusista 2 plus 1, Wacław Laskowski. – Dla niej on był wszystkim – potwierdza Barbara Sawicka. – To była jej jedyna miłość, jedyny człowiek w jej życiu. Gdy odszedł, zaczęła chorować.

Po śmierci Janusza Elżbieta wyprowadziła się z Warszawy. Zamieszkała we wsi Gładków, usunęła się w cień i zamknęła w sobie. Przyjaciele mówili, że nie może się ze stratą pogodzić – nawet po rozwodzie w głębi duszy miała wierzyć, że Janusz do niej jeszcze wróci.

Easy Come, Easy Go

Na scenę wróciła na krótko jesienią 1998r, reaktywując 2 plus 1 ze Szlązakiem i nowymi muzykami. Grupa pojawiła się między innymi na koncercie „Piknik Dwójki: Pożegnanie lata w Gnieźnie” – Była w świetnej formie, nawet jeśli nie czuła się na scenie po takiej przerwie zbyt pewnie – wspomina Maria Szabłowska. – Publiczność przyjęła ją owacyjnie, na granicy szaleństwa. Ela była tak zachwycona, że byliśmy pewni, iż ją odzyskaliśmy. Sukces kolejnych koncertów sprawił, że Elżbieta zaczęła myśleć o nagraniu nowej płyty ze Szlązakiem. Niestety, wkrótce potem znowu wycofała się ze sceny.

Następny raz zaśpiewała publicznie dopiero w 2002 roku w Łomży, gdy młodzież z tamtejszego domu kultury wykonała w hołdzie dla 2 plus 1 sztukę-hołd „Iść w stronę słońca”. Dmoch nie tylko przyjęła zaproszenie autorów i pojawiła się na premierze spektaklu, ale wykonała z nimi jedną piosenkę.

Gdzie leży prawda

W 2005 roku opinią publiczną wstrząsnął jeden z odcinków programu „Uwaga” w TVN. Cała Polska dowiedziała się wtedy, że dawna gwiazda żyje nawet nie na granicy ubóstwa, a w totalnej nędzy, w rozpadającej się wiejskiej chatce. Nie płaci rachunków, przez co wyłączono jej prąd, a nawet chodzi po śmietnikach. Nie była to jednak prawda, przynajmniej nie do końca – Dmoch nie żyła wcale w nędzy, choć jej sytuacja materialna nie była wcale dobra, choćby dlatego, że nigdy w życiu nie płaciła składek do ZUS ani nie przykładała wagi do należnych jej wykonawczych tantiem za utwory 2 plus 1.

Prawdą jednak było, że artystka miała coraz poważniejsze problemy zdrowotne, głównie natury psychicznej. – Elżbieta borykała się z chorobą psychiczną już od czasu śmierci Janusza Kruka – mówi osoba z otoczenia Dmoch, pragnąca zachować anonimowość. – Gdy się leczyła, wszystko było w porządku. Gdy je jednak odstawiała, zaczynały się kłopoty. I tak jest niestety do dziś.

Ocalę Cię

Odcinek „Uwagi” sprawił, że o Elżbiecie znów zrobiło się głośno, choć raczej nie w sposób, którego by sobie życzyła. By znaleźć spokój, przeprowadziła się do domu matki, na warszawskiej Saskiej Kępie. Pozytywnym aspektem emisji programu było to, że jej los poruszył fanów i wielu dawnych przyjaciół. Niektórzy postanowili jej pomóc. Najbardziej pomógł Jacek Skubikowski, dzięki któremu zaczęła w końcu otrzymywać tantiemy za dawne przeboje.

W 2008 roku zmarła matka artystki. Zrozpaczona gwiazda przeniosła się na chwilę z powrotem na wieś, ale szybko wróciła do warszawskiego domu na Saskiej Kępie. Cały czas leczyła się psychiatrycznie.

Dotyk zszarzałej bieli

Dziś Elżbieta Dmoch nadal żyje skromnie, na uboczu, na szczęście z dala od obiektywów paparazzi. Niekiedy odwiedza dawnych znajomych, utrzymuje też kontakt z rodziną. Nie udziela jednak żadnych wywiadów, gdyż, jak powiedziała trzy lata temu na zamkniętym zlocie fanów 2 plus 1, zakończyła działalność artystyczną i nie ma zamiaru do tego wracać. Można ją czasem spotkać spacerującą po ulicach Warszawy.

– Zdarza się, że ludzie ją rozpoznają, bo choć mocno się zmieniła, nadal ma w sobie coś z dawnej siebie – dodaje nam znajoma gwiazdy. – Wciąż ma świetną figurę, nosi te swoje długie piękne charakterystyczne włosy. Zazwyczaj ma na sobie białą bluzkę. Białą, choć z każdym dniem jakby coraz bardziej zszarzałą…

Widocznie taki już musi być dziś ten świat Elżbiety Dmoch, pomalowany na pewno nie jak w piosence, na żółto czy na niebiesko.

Autor: Paweł Piotrowicz
Źródło: Onet.pl

25 lutego, 2017 0

24 lutego 2017

Czerwone Gitary

Czerwone Gitary – polski zespół muzyczny, założony przez Jerzego Kosselę i Henryka Zomerskiego 3 stycznia 1965 roku, w kawiarni „Crystal” w Gdańsku Wrzeszczu.
W pierwszym składzie występowali jeszcze Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon i Jerzy Skrzypczyk. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych 5 latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 000 egzemplarzy. W marcu 1967 r. zespół opuścił założyciel i pierwszy lider J.Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą Czerwone Gitary 2 sprzedaną w rekordowej ilości 240 000 sztuk. W tym samym roku Seweryn Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 000 egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.

W 1970 został nagrany longplay Na fujarce, uznawany przez niektórych krytyków muzycznych za najlepszy w historii zespołu. W 1971 r. ukazał się kolejny długogrający album Spokój serca – najbardziej zróżnicowany stylistycznie (kolejna Złota Płyta). Na IX KFPP w Opolu piosenka „Płoną góry, płoną lasy” spotkała się z gorącym przyjęciem publiczności. Czerwone Gitary wróciły na szczyty list przebojów. Grupa koncertowała z sukcesami m.in w NRD i ZSRR. W 1974 zespół nagrał album Rytm Ziemi. W 1976 ukazały się dwa longplaye: Port piratów oraz świąteczny Dzień jeden w roku
W latach 80. zespół zniknął z polskiej estrady na kilkanaście lat. W tym czasie grał w USA oraz w dawnych ZSRR i NRD. W 1991 r. nastąpił wielki i tryumfalny powrót zespołu na 25-lecie. W 1997 roku z CZG odszedł kolejny lider, Seweryn Krajewski. W 1998 zespół wydał nową płytę, pt …jeszcze gra muzyka, pierwszą od 24 lat. W roku 2005 zespół obchodził jubileusz 40-lecia. Z tej okazji wydał nową płytę Czerwone Gitary OK, a piosenka z tej płyty „Senny szept” zdobyła 4 miejsce na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
W 2013 roku w Warszawie, oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.
Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz.

Obecny skład zespołu:

Jerzy Skrzypczyk
Jerzy Kosela
Mieczysław Wądołowski
Arkadiusz Wiśniewski
Dariusz Olszewski
Marcin Niewęgłowski

Muzycy zespołu

Jerzy Skrzypczyk – perkusja, śpiew (1965 -)
Jerzy Kossela – gitara, śpiew (1965 – 1967, 1991 – 1993, 1999 -)
Henryk Zomerski – instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew (1965, 1999 -)
Mieczysław Wądołowski – śpiew, gitara akustyczna (1997 -)
Marek Kisieliński – gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (2004 -)
Arkadiusz Wiśniewski – śpiew, gitara basowa (2003 -)
Bernard Dornowski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1999)
Seweryn Krajewski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1997)
Krzysztof Klenczon – śpiew, gitara (1965 – 1970)
Dominik Konrad – flet, gitara, śpiew (1970)
Ryszard Kaczmarek – gitara basowa (1972 – 1977)
Jan Pospieszalski – gitara basowa (1977 – 1979)
Wojciech Hoffmann – gitara (1997 – 2000)
Dariusz Olszewski – gitara, śpiew (2000 – 2004)
Arkadiusz Malinowski – gitara basowa, wokal (1999 – 2003)

Dyskografia
1966 – To właśnie my
1967 – Czerwone Gitary (2)
1968 – Czerwone Gitary (3)
1970 – Na fujarce
1971 – Spokój serca
1971 – Consuela (płyta nagrana i wydana w NRD)
1974 – Rytm Ziemi
1976 – Dzień jeden w roku
1976 – Port piratów
1978 – Rote Gitarren (płyta nagrana i wydana w NRD)
1999 – … jeszcze gra muzyka
2005 – O.K.
2009 – Herz verschenkt
2015 – Jeszcze raz

materiał źródłowy wikipedii

24 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Richard Marx

Richard Noel Marx (ur. 16 września 1963 w Winnetka, na obrzeżach Chicago, w stanie Illinois) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.

Zanim stał się popularnym na całym świecie wokalistą parał się przeróżnymi zajęciami – śpiewał piosenki do reklamówek telewizyjnych, był członkiem chórku towarzyszącego Lionelowi Richie w trasie koncertowej.
W 1987 roku ukazały się debiutancki singiel Richarda – „Don’t Mean Nothing” oraz płyta „Richard Marx”, które zatrzęsły światem muzycznym i stały się błyskotliwym początkiem solowej kariery artysty. Kolejny krążek, „Repeat Offender” przyniósł w 1989 roku takie przeboje jak „Hold on to the Nights”, „Satisfied” oraz „Right Here Waiting”. Marx osiągnął szczyt, lecz nie pozostał na nim zbyt długo.
W latach 90. jego muzyka, a przede wszystkim romantyczne ballady, nie wzbudzały już tak wielu emocji, słuchacze nie kupowali już tak często płyt wokalisty – choć artysta wydał jeszcze kilka albumów, przeszły one raczej bez echa.
Równocześnie Richard Marx z wielkim powodzeniem zajął się produkcją płyt najbardziej znanych nazwisk w branży muzycznej. Znaleźli się wśród nich między innymi: *NSYNC, Barbra Streisand, Luther Vandross, Kenny Rogers, Sarah Brightman, Lara Fabian, Emerson Drive, Natalie Cole, Michael Bolton, czy Sissel.

W lutym 2004 roku Richard zdobył nagrodę Grammy za rok 2003 dla najlepszej piosenki – nagrodzono utwór „Dance With My Father,” który napisał wspólnie z Lutherem Vandrossem. We wrześniu 2004 roku ukazał się album „My Own Best Enemy” – pierwsza po siedmiu latach milczenia – płyta wokalisty. W pracy nad krążkiem artyście pomagali między innymi gwiazda country Keith Urban, gitarzyści Michael Landau, Michael Thompson i Shane Fontayne, basista Glen Whorf i perkusista Matt Laug. Na pierwszego singla wybrano utwór „When You’re Gone”.
W dniu 8 stycznia 1989 roku poślubił tancerkę i aktorkę Cynthię Rhodes, znaną m.in. z roli Penny Johnson w melodramacie muzycznym Dirty Dancing. Mają trzech synów: Brandona (ur. 1990), Lucasa (ur. 1992) i Jesse’ego (ur. 1994).

Dyskografia

1987: Richard Marx
1989: Repeat Offender
1991: Rush Street
1994: Paid Vacation
1997: Flesh and Bone
1997: Greatest Hits
2000: Days in Avalon
2004: My Own Best Enemy
2005: Voice Covered
2008: Duo (z Mattem Scannelem)
2008: Emotional Remains
2008: Sundown
2011: Stories to tell
2012: Inside My Head
2014: Beautiful Goodbye

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Phil Collins

Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.

Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów „Billboardu” pomiędzy 1984 (1984 w muzyce) a 1989 (1989 w muzyce, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji „In the Air Tonight”, poprzez dance-popowe „Sussudio”, do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych „Another Day in Paradise”. Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.

Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: „God If I Saw Her Now” w albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera.
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – „Follow You, Follow Me” – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy.
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonim Banksem, Mike’em Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.

Dyskografia:

1981: Face Value
1982: Hello, I Must Be Going!
1985: No Jacket Required
1987: 12″Ers
1989: …But Seriously
1990: Serious Hits Live!
1993: Both Sides
1996: Dance Into the Light
1998: Hits
1999: Tarzán: An Original Walt Disney Records Soundtrack
2002: Testify
2003: Brother Bear
2004: The Platinum Collection
2004: Love Songs: A Compilation… Old and New
2010: Going Back

materiały źródłowe wikipedii

 

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Nik Kershaw

Brytyjski wokalista i gitarzysta Nik Kershaw (Nicholas David Kershaw) urodził się w Bristolu 1 marca 1958 roku. Zanim zdecydował się na karierę solową grał i śpiewał w wielu grupach undergroundowych.
W 1974 roku związał się z zespołem Half Pint Hogg, który skupiał się przede wszystkim na wykonywaniu coverów Deep Purple. Następnie grał jazz-funkowej formacji Fusion, z którą pod koniec lat 70. wydał album „’Til I Hear From You”.
W roku 1983 Kerhsow podpisał kontrakt z MCA Records i wydał pierwszy solowy singiel „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, który dotarł do 47. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Natomiast już następny singiel Kershowa, „Wouldn’t It Be Good”, wspiął się do UK Top Five i został zauważony za oceanem. Ten sukces spowodował reedycję piosenki „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, która w roku 1984 zajęła drugie miejsce brytyjskiego notowania.
W tym czasie ukazały się także dwa albumy wokalisty – „Human Racing” (1984) i „The Riddle” (1984), które odniosły znaczny sukces. Niestety jego trzecia płyta „Radio Musicola” (1985) nie spotkała się z dobrym przyjęciem. Kershaw stopniowo wycofywał się z aktywnej pracy w studiu oraz koncertów. Pomimo wszystko w roku 1989 ukazał się krążek „The Works”.
W późniejszych latach artysta skupił się na tworzeniu utworów dla innych wykonawców (Boyzone, Eltona Johna, Cliffa Richarda, Chesneya Hawkesa). Powrócił dopiero w 1999 roku z albumem „15 Minutes”. Ta i nastepna plyta „To Be Frank” wydana w 2001 roku zostala przychylnie oceniona przez krytyków, ale słabo się sprzedawała.
W roku 2005 ukazała się składanka jego największych przebojów „Then and Now”, która zawierała również pięć premierowych nagrań artysty. Niestety nowe kompozycje znowu nie trafiły do odbiorców, a to przez ich słabą promocję.
Moje osobiste wspomnienie z tym panem jest takie, że pierwszą oryginalną kasetą magnetofonową jaką nabyłem w życiu była kaseta z płytą The Riddle. A takie hity z niej pochodzące jak Wide Boy czy The Riddle pozostały głęboko w moim sercu. Zresztą cała płyta jest fantastyczna i jak dla mnie najlepsza w jego dyskografii.
Nik Kershaw dwukrotnie był żonaty. W roku 1983 poślubił Kanadyjkę imieniem Sheri, z którą później miał 3 synów. Jeden z nich urodził się z zespołem Downa. Po 2003 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem.
W czerwcu 2009 roku małżonką Kershawa została Sarah, z którą był już związany od 4 lat. Miała ona już z pierwszego małżeństwa córkę imieniem Renee. Rok później żona Kershawa urodziła syna.

Albumy:

1984 Human Racing
1984 The Riddle
1986 Radio Musicola
1989 The Works
1991 The Collection
1991 Wouldn’t It Be Good
1993 The Best of Nik Kershaw
1995 Anthology
1998 Greatest Hits
1999 15 Minutes
2000 The Essential
2001 To Be Frank
2005 Then and Now
2006 You’ve Got To Laugh
2010 No Frills
2012 Ei8ht

Ważniejsze single:

1983 I Won’t Let The Sun Go Down On Me
1984 Wouldn’t It Be Good
1984 The Riddle
1985 When a Heart Beats
1985 Wild Horses
1986 Radio Musicola
1986 L.A.B.A.T.Y.D.
1986 Nobody Knows
1988 One Step Ahead
1989 Elisabeth’s Eyes

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Nino de Angelo

Nino de Angelo (właściwie Domenico Gerhard Gorgoglione) ur. 18 grudnia 1963 w Karlsruhe w Niemczech – niemiecki wokalista.
Nino zyskał sławę, dzięki przebojowi Jenseits von Eden, który odnióśł ogromny sukces. Nino niestety nie był w stanie tego sukcesu powtórzyć…aż do 1989 roku, gdy zaczął współpracę z Dieterem Bohlenem. W 1989 roku, Nino, wraz z jego piosenką, zajął 14 miejsce (z 46 punktami) na Konkursie Piosenki Eurowizji. Ze współpracy wokalisty z Dieterem Bohlenem, wynikł album Samuraj z 11 premierowymi piosenkami i z jednym coverem Modern Talking – There’s Too Much Blue In Missing You. Wydany został jeszcze później album Flieger z dwoma kompozycjami Dietera i Zurück nach vorn z dwoma piosenkami Dietera Bohlena w nowych aranżacjach. Nino de Angelo od 1983 do tej pory, nagrał 16 płyt.

Dyskografia

Junges Blut, 1983
Jenseits von Eden 1984
Nino 1984
Zeit für Rebellen 1984
Time To Recover 1985
Ich suche nach Liebe 1986
Durch tausend Feuer 1987
Baby Jane 1988
Samuraj 1989
Flieger 1989
De Angelo 1991
Verfluchte Zeiten 1993
Schwindelfrei 2000
Solange man liebt . 2002
Zurück nach vorn 2003
Un Momento Italiano 2004
Nino 2005
Das Leben ist schön 2012

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Rick Astley

Richard Paul Astley, urodził się 6 Lipca 1966 w Newton-le-Willows w Anglii. Jedno z czwórki rodzeństwa, siostra Jayne, oraz dwóch braci Johna & Mike’a. Jego rodzeństwo było od niego starsze. Będąc nastolatkiem rodzice Ricka Ossie i Cynthia rozwiedli się, a On postanowił kontynuowac muzyczne tradycje jego matki.
Nagrywał, tworzył piosenki w klimacie dance pop, na początku lat 80′ śpiewał w grupie FBI, a następnie pracował w studio nagraniowym jako chłopak na posyłki. Czego by nie mówić, było to jednak studio, w którym nauczył się jak powstaje muzyka od kuchni, było to niezwykłe kompedium wiedzy.
Rick nagrał kilka kawałków, ale nikt nie wierzył, że to jest jego głos. Producenci byli przekonani, że taki wokal mogą posiadać jedynie czarnoskórzy wokaliści. A dziennikarze muzyczni uważali nawet, że Rick jest tylko przykrywką dla jakiegoś ciemnoskórego piosenkarza, który chce się wypromować w niekonwencjonalny sposób.
Wreszcie udało mu się zwrócić uwagę producenta nagrań i łowcy talentów Petera Watermana. W 1987 roku wydał swój debiutancki krążek Whenever You Need Somebody, a pochodzący z niego utwór „Never Gonna Give You Up” szybko stał się niezwykle popularny. Album w mgnieniu oka podbił listy przebojów, pobijając nawet płytę Father Figure George’a Michaela.
Według oficjalnej strony artysty album sprzedał się w nakładzie 15,2 mln egzemplarzy!
W osiągnięciu sukcesu pomagali mu panowie Stock, Aitken i wyżej wspomniany Waterman.
Kolejne przeboje, które zapewniły mu status super gwiazdy dyskotek lat 80′ to m.in. „Together Forever”, „She Wants To Dance With Me”.
Największe sukcesy Rick Astley odnosił w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Ciągle kojarzony z trójką producentów i zmęczony współpracą postanowił w roku 1989 zerwać z nimi kontakty.
Powrócił w roku 1991 lansując przebój „Cry for Help”, który znalazł się na krążku zatytułowanym Free.
Na kolejny album fani tego artysty czekali do roku 1993, to wtedy światło dzienne ujrzał album Body & Soul znalazło się na nim 10 nagrań, które nie odbiły się szerszym echem w świecie muzycznym.
Swoją karierę muzyczną przerwał nagle w 1993 roku, sprzedając łącznie 19 milionów płyt. Po latach artysta tłumaczył, że chciał odpocząć od zgiełku popkultury, oraz poświęcić się wychowaniu córki. Podobno odczuwał także lęk przed lataniem samolotami, co było sporą przeszkodą do koncertowania poza Wyspami Brytyjskimi.
W roku 2008 na gali MTV Europe Music Awards Rick Astley został laureatem w kategorii Najlepszy wykonawca wszech czasów!
W 2010 roku, po ponad 17 latach muzycznej ciszy piosenkarz powrócił z nowym nagraniem. Piosenka „Lights Out” wielu byłym fanom nie przypadła do gustu, zarzucali jej i piosenkarzowi zarazem, że jest to zbyt banalny i prosty utwór. W jednym z wywiadów artysta powiedział … Nie boję się, że będą się śmiali, bo wiem, że będą. Mam taką nadzieję. Nie chodzi tu o nabijanie się ze mnie, kiedy śpiewam „Never Gonna Give You Up”, ale o wspólne pośmianie się z tego wszystkiego. Bo ja potrafię już się z tego śmiać.
Ciekawostką, której nie można pominąć jest fakt, że piosenka „Never gonna give you up” pod koniec pierwszej dekady XXI wieku stała się fenomenem zwanym Rick roll. Był to żart , który polegał na wysłaniu linka do piosenki wraz z teledyskiem, kiedy odbiorca oczekiwał czegoś zupełnie innego.
W latach 80′ obiekt westchnień… piosenki szybko wpadały w ucho, popularność wzrastała. Niestety w roku 2012 (kwiecień) pojawił się news jakoby Rick Astley został oskarżony o molestowanie. Na oficjalnej stronie artysty ciężko się dowiedzieć, czy to tylko internetowa plotka, czy też prawda, ale „rysa na szkle” zostanie na zawsze…Życzymy Rickowi… sprawiedliwości.
W sierpniu 2013 roku artysta był gwiazdą Sopot Top Of The Top Festival 2013 i według organizatorów, oraz wielu jego fanów była to najjaśniesza gwiazda tego muzycznego wydarzenia.

Albumy:
1987 Whenever You Need Somebody
1988 Hold Me in Your Arms
1991 Free
1993 Body & Soul
2001 Keep It Turned On
2001 Songwriter (New Song Demos)
2005 Portrait
2016 50

Najważniejsze single:
1987 It Would Take A Strong Man
1987 Whenever You Need Somebody
1987 Never Gonna Give You Up
1988 Together Forever
1988 She Wants To Dance With Me
1988 Hold Me In Your Arms
1991 Cry For Help
1993 Hopelessly
2001 Sleeping

współredagowali motylek/ejtismen

materiały źródłowe własne

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Taylor Dayne

Taylor Dayne właściwie Leslie Wunderman (ur. 7 marca 1962 w hrabstwie Nassau w stanie Nowy Jork) – amerykańska piosenkarka, wykonawczymi muzyki pop i house, autorka tekstów i aktorka. Po ukończeniu szkoły średniej śpiewała w zespołach rockowych (Felony i Next), które nie odniosły jednak większych sukcesów. Artystka rozpoczęła karierę solową, w 1987 wydała pierwszy profesjonalny singel z piosenką „Tell It to My Heart”. Utwór ten wszedł do pierwszej dziesiątki na listach przebojów (m.in. Billboard Hot 100). Rok później Taylor Dayne nagrała swój debiutancki album studyjny pod tym samym tytułem.
W 1994 nagrała piosenkę „Original Sin”, której autorem jest Jim Steinman. Utwór ten znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Cień” („The Shadow”).
Do 1998 wydała łącznie cztery płyty, zawierające takie utwory, jak „Prove Your Love”, „I’ll Always Love You”, „Don’t Rush Me”, „Love Will Lead You Back”, „I’ll Be Your Shelter” oraz kompilację swoich przebojów zatytułowaną Greatest Hits.
W 1999 jej nowa piosenka „Planet Love” została umieszczona na soundtracku z filmu Flawless z Robertem De Niro. W lat 90. Taylor Dayne zaczęła też zajmować się aktorstwem, zagrała w kilku filmach kina niezależnego i serialach, a w 2001 wystąpiła w musicalu Aida Eltona Johna.
W lutym 2008 po dziesięciu latach przerwy wydała piąty album studyjny. W lipcu 2010 jej piosenka „Facing a miracle” została oficjalnym hymnem 10. zawodów z cyklu Gay Games odbywanych w Kolonii.

Albumy:
1988 – Tell It to My Heart
1989 – Can’t Fight Fate
1993 – Soul Dancing
1998 – Naked Without You
2008 – Satisfied
Single:
1987 – „Tell It To My Heart”
1988 – „Prove Your Love”
1988 – „I’ll Always Love You”
1989 – „Don’t Rush Me”
1989 – „With Every Beat of My Heart”
1990 – „Love Will Lead You Back”
1990 – „I’ll Be Your Shelter”
1990 – „Heart of Stone”
1990 – „Can’t Get Enough of Your Love”
1993 – „Send Me a Lover”
1994 – „I’ll Wait”
1994 – „Original Sin”
1995 – „Say a Prayer”
1996 – „Tell It to My Heart” (remix)
1998 – „Whatever You Want”
1998 – „Naked Without You”
1999 – „Planet Love”
2002 – „How Many”
2003 – „Supermodel”
2007 – „I’m Not Featuring You”
2007 – „Beautiful”

materiał źródłowy wikipedii

opracowane przez witrek dla RM80.pl

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Sting

Gordon Matthew Sumner czyli Sting – wokalista, kompozytor, aktor, działacz na rzecz praw człowieka i ochrony przyrody, to niewątpliwie jedna z największych indywidualności w historii muzyki rockowej. Odznaczony tytułem komandora Orderu Imperium Brytyjskiego.

Sting urodził się w 1951 roku w Wallsend robotniczej dzielnicy Newcastle w Anglii. Jest najstarszym z czworga dzieci Audrey Cowell i jej męża, Ernesta Sumnera. Ma brata Philipa oraz dwie siostry: Angelę i Anitę. Sumner został wychowany w tradycji religii rzymskokatolickiej (jego babka pochodziła z irlandzkiej rodziny). Naukę zaczął w szkole podstawowej St. Cuthbert’s – katolickiej instytucji o bardzo surowych zasadach. Następnie zdał egzaminy wstępne na Uniwersytet Warwick w Coventry, by studiować filologię angielską. Wytrzymał tam jeden semestr i wrócił do Newcastle, gdzie przez pół roku pracował na budowie. Później pracował w administracji jako urzędnik w dziale zajmującym się podatkiem dochodowym. W latach 1971-1974 uczęszczał do szkoły o profilu pedagogicznym. Następnie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w rzymskokatolickiej szkole podstawowej w Cramlington.. Początkowo grał na basie w jazzowym zespole Last Exit i uczył języka angielskiego.
Sting wyjaśnił, że otrzymał swój pseudonim podczas występu z Phoenix Jazzmen. Na jednym z koncertów wystąpił w swetrze w czarno-żółte pasy. Lider grupy Gordon Solomon stwierdził, że Gordon wygląda jak trzmiel i stąd jego pseudonim Sting (czyli Żądło).
W 1977 roku Sting, Stewart Copeland i Henry Padovani (bardzo szybko zastąpiony przez Andy’ego Summersa) utworzyli w Londynie rockową grupę The Police.
O ile pierwsza płyta grupy – „Outlandos D’Amour” – była jeszcze zbiorem prostych piosenek inspirowanych rockiem i karaibskimi rytmami, to z czasem brzmienie formacji rozwinęło się w stronę formuły, której zwieńczeniem był wydany w 1983 roku krążek „Synchronicity” – kamień milowy w historii rocka i kwintesencja stylu The Police. Wkrótce po jej wydaniu kapela rozpadła się, a Sting skoncentrował się na karierze solowej.
Jednak już w początkach lat 80., jeszcze jako lider The Police, Sting pracował samodzielnie. W 1982 nagrał wersję ballady „Spread a Little Happiness”, która znalazła się na ścieżce dźwiękowej filmu „Brimstone and Treacle”. Współpracował także z Dire Straits przy piosence „Money For Nothing” oraz z Philem Collinsem.

W 1985 roku ukazał się pierwszy solowy album wokalisty „The Dream of the Blue Turtles”. Sting nagrał go na Jamajce, z pomocą znanych muzyków jazzowych takich jak Branford Marsalis, Kenny Kirkland i Omar Hakim, którzy występowali jak Blue Turtles. Trzy najbardziej znane utwory z tego krążka to: „If You Love Somebody Set Them Free”, „Fortress Around Your Heart” i „Russians”.
Wkrótce artysta wyruszył w trasę koncertową, udokumentowaną dwupłytowym wydawnictwem live „Bring On The Night” oraz, noszącym taki sam tytuł, filmem dokumentalnym Michaela Apteda. Dwa lata później ukazał się kolejny longplay wokalisty „Nothing Like The Sun” (tytuł zaczerpnięty z sonetu Szekspira). Stingowi ponownie towarzyszyli muzycy z Blue Turtles, a także trójka gitarzystów: Andy Summers (The Police), Mark Knopfler i Eric Clapton. Na płycie znalazł się utwór „They Dance Alone (Gueca Solo)” – hołd Stinga złożony ofiarom represji w Argentynie.

W 1988 roku artysta wziął udział w trasie koncertowej Human Rights Now! Amnesty International. W ciągu następnych kilku lat Sting bardzo mocno zaangażował się w działania na rzecz obrony praw człowieka, a w szczególności Indian brazylijskich oraz w walkę o zachowanie lasów równikowych nad Amazonką. Pod koniec lat 80. artysta założył własne wydawnictwo płytowe Pangaea, aby promować młodych wykonawców jazzowych i awangardowych.

Następny krążek „The Soul Cages” z 1991 roku – był kolejnym triumfem. Tym razem Sting jeszcze bardziej zwrócił się w stronę spokojnych, balladowych brzmień i tylko w kilku kompozycjach nawiązywał wyraźnie do rockowej przeszłości. W 1993 roku ukazała się, utrzymana w podobnym klimacie, płyta „The Summoner’s Tales”. Znalazły się tam dwa wielki przeboje „If I Ever Lose My Faith In You” i „Fields Of Gold”. Trzy lata poźniej został wydany krążek „Mercury Falling”. Ósmy solowy album Stinga „Brand New Day” pojawił się na rynku w 1999 roku. Zyskał sobie ogromną popularność, szczególnie za oceanem i pokrył się trzykrotnie platyną.

Koncertowy longplay artysty „All This Time” został nagrany w dniu zamachu terrorystycznego na WTC, 11 września 2001 roku. Sting poddał przeróbkom swoje najbardziej znane piosenki. Wśród 16 zamieszczonych na tej płycie utworów znalazły się więc takie klasyki, jak „Mad About You”, „When We Dance”, „Roxanne”, „(If You Love Someone) Set Them Free”, „Fields of Gold”, „Moon Over Bourbon Street” i „Every Breath You Take”.

Przez dwa kolejne lata Sting pracował nad najnowszą studyjną płytą, zatytułowaną „Sacred Love”. Przy tworzeniu albumu artysta ponownie połączył swoje siły z Kipperem – mistrzem klawiszy i programmingu, który również współprodukował albumy „Brand New Day” oraz „…All This Time”. Oprócz Kippera oraz gości – takich jak Mary J. Blige i Anoushka Shankar – muzycy uczestniczący w nagraniu płyty są od lat członkami muzycznej rodziny Stinga. Krążek premierę miał we wrześniu 2003 roku.

W swoich działaniach Sting nie ogranicza się jedynie do muzyki. Występował w wielu filmach, między innymi w „Diunie” Davida Lyncha, „Burzliwym poniedziałku” Mike’a Figgisa czy „Quadrophenii” Franca Roddama. Występował także na deskach National Theatre w Waszyngtonie w adaptacji „Opery za trzy grosze” Bertolda Brechta.

Dyskografia
Albumy
1985 The Dream of the Blue Turtles
1987 …Nothing Like the Sun
1991 The Soul Cages
1993 Ten Summoner’s Tales
1996 Mercury Falling
1999 Brand New Day
2003 Sacred Love
2006 Songs from the Labyrinth
2009 If on a Winter’s Night…
2010 Symphonicities
2013 The Last Ship

Albumy koncertowe

1986 Bring On the Night
1991 Acoustic Live in Newcastle
1996 Live at TFI Friday
2000 Live at Universal Amphitheater
2001 …All This Time
2007 The Journey and the Labyrinth

Składanki

1994 Fields of Gold: The Best of Sting 1984-1994
1997 The Very Best of Sting & The Police
1997 Sting At the Movies

Ścieżki dźwiękowe i albumy wspólne z innymi artystami

1982 The Secret Policeman’s Other Ball – The Music
1993 Demolition Man
1995 The Living Sea: Soundtrack from the IMAX Film
1995 Sabrina: Original Motion Picture Soundtrack
2000 Dolphins: Soundtrack From The IMAX Theatre Film
2007 Welcome to the Voice

Albumy w innym języku niż angielski

1988 Nada Como el Sol – zawiera 5 utworów z albumu Nothing Like the Sun, wykonanych w języku hiszpańskim i portugalskim.

Koncerty w Polsce

Sting występował w Polsce 6-krotnie:
18 czerwca 1996 na warszawskim Stadionie Gwardii – trasa „Mercury Falling”
13 stycznia 1997 w katowickim Spodku – trasa „Mercury Falling”
13 marca 2000 w katowickim Spodku – trasa „Brand New Day”
19 czerwca 2001 na warszawskim Stadionie Gwardii – trasa „Brand New Day”
24 września 2005 na terenie Torów Wyścigów Konnych na Służewcu w Warszawie
26 czerwca 2008 w Chorzowie na Stadionie Śląskim – światowe tournée „The Police”

materiał źródłowy wikipedii

23 lutego, 2017 0

Loading