Tag: Pop - Strona 10

RM80.pl Pop

Pop

Zespół byłej wokalistki Lombardu, Wandy Kwietniewskiej grający pop-rock, usytułowany na zapleczu czołówki pierwszej połowy lat 80′. Wanda Kwietniewska urodzona 08.08.1957 odeszła z Lombardu pod koniec roku 1981, nagrawszy z nim jeden album Śmierć dyskotece!. Rok później przedstawiła własny projekt Banda i Wanda, w skład której weszli gitarzyści Marek Raduli i Jacek Krzaklewski, basista Henryk Baran, oraz perkusista Andrzej Tylec, którego po śmierci w roku 1990 zastąpił Marek Kapłon.
Grupa wykazywała sporą aktywność koncertową zarówno w kraju jak i za granicą. Zespół wylansował melodyjne, ale także dynamiczne duże przeboje „Fabryka marzeń”, „Hi-Fi” i „Nie będę Julią”, wydane na singlu (drugi i trzeci), oraz na albumie Banda i Wanda (84′). Niestety była to płyta nierówna, ponieważ oprócz „6,22” pozostałe piosenki np. „Bilet na dno”, „Zgrywa”, „Chcę zapomnieć” wyraźnie ustępowały wcześniej wymienionym.
Album ten wskazał też na prawidłowość, iż zespół lepiej niż w balladach wypadał właśnie w kompozycjach o rockowym temperamencie. Warto dodać że na tej płycie Kwietniewska zadebiutowała w roli kompozytorki.
Wkrótce Banda i Wanda nagrała dziewięć piosenek do telewizyjnego serialu „Siedem życzeń”, oraz „Magię sceny” do musicalu „Żeglując w dobry czas” Katarzyny Gartner, a potem album Mamy czas z roku 1985.
Album ten stylistycznie przypominał pierwszy album tej grupy, ale przyniósł już mniejsze przeboje „Mamy czas”, „Para goni parę”, „Kochaj mnie miły”. I choć w roku wydania drugiego longplaya grupa była gościem festiwalu Bratysławska Lira, nie mogąc utrzymać wcześniej zdobytej popularności rozwiązała się w roku następnym (86′).
Marek Kapłon trafił do Dżemu, Henryk Baran do Lombardu, Marek Raduli z przesiadką do Budki Suflera, Jacek Krzaklewski do Perfectu i Nurtu, natomiast Wanda Kwietniewska rozpoczęła karierę solową.
W roku 1987 i 88′ Kwietniewska przez sześć miesięcy śpiewała w japońskim kurorcie Kinugara, potem była częstym gościem festiwali w Opolu, a w roku 1989 otrzymała nagrodę publiczności, zaś w następnym roku trzecia nagroda w konkursie. Wystąpiła też na festiwalu w Sopocie i Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu.
Ten okres udokumentował album Własna Kalifornia wydany w roku 1989 wyłącznie w wersji kasetowej, w nagraniu którego wokalistkę wsparli Marek Raduli, basista Mirek Łączyński i gitarzysta Grzegorz Skawiński ten ostatni w piosence „Uważaj na siebie”. Ponadto Wanda Kwietniewska w roku 1991 wzięła udział w dwóch koncertach Lombardu zorganizowanych w Warszawie z okazji dziesięciolecia tego zespołu, a także na płytę Największe przeboje 81-91, nagrała nowe wersje śpiewanych przez siebie w tym zespole dawnych hitów „Dworzec pełen snów”, „O jeden dreszcz”, „Śmierć dyskotece!”. Natomiast w roku 1992 wystąpiła na koncercie Dla Ady dedykowanej tragicznie zmarłej Adriannie Rusowicz z Niebiesko-Czarnych, gdzie wykonała „Nie lubię kłamać”, „Czekałam na ciebie tysiąc lat” i „Hej dziewczyno hej” wydane na płycie Koncert dla Ady w roku 1993.
Jeszcze w roku 1993 Kwietniewska reaktywowała Bandę i Wandę, co zwiastował składankowy album Wanda z Bandą i bez Bandy z piosenkami z trzech poprzednich wydawnictw, uzupełnionymi lansowanym pod koniec lat 80′ „Chicago nad Wisłą” samej Kwietniewskiej.
Nowa Banda i Wanda w której grali Zbigniew Krebs, Wojciech Wysocki i Dominik Dobrowolski wystąpiła w roku 1994 na rockowym festiwalu na molo w Sopocie, a także na festiwalu polskiej piosenki w Witebsku na Białorusi.
Zespół opublikował tylko jedno nowe nagranie „Nie słuchaj innych” na składance Ballady rockowe (94′) wypełnionej głównie piosenkami z serialu „Siedem życzeń” „Chcę być dorosły”, „Chcę być sam”, „Nie ma już nic” i „Własnej Kalifornii”.
W roku 1995 Banda i Wanda rozpadła się po raz drugi, a reaktywacja nastąpiła w roku 2000. Rok później grupa wygrała plebiscyt na przebój Lata z Radiem 2001 premierową piosenką „Te noce są gorące”. I jeszcze tego samego roku zespół wydał nowy utwór „Kanonady, galopady”, a w 2005 roku zespół Banda i Wanda wydał również singel „Wiruje świat”.
Na jesieni roku 2008 ukazał się długo oczekiwany studyjny album zespołu, Z miłości do strun, na którym znalazło się kilkanaście premierowych piosenek, a nagraniem promującym album zostało „Nie zmieniajmy się”.
W maju 2011 roku premierę miał nowy singel zespołu, „To mój świat”.
W kwietniu 2013 roku zespół zaprezentował nowy utwór „Lęk wysokości”. Piosenka zapowiada płytę, która ukaże się na 30-lecie zespołu Wanda i Banda.
Obecny skład zespołu Banda i Wanda przedstwia się następującą…Wanda Kwietniewska – wokal, Damian Grodziński – perkusja, Bartek Jończyk – gitara, Dominik Samborski – gitara basowa, Wiktoria Trynkiewicz – chórki, Marek Tymkoff – gitara, chórki.

Albumy:

1984 Banda i Wanda
1985 Mamy czas
1989 Własna Kalifornia (Wanda Kwietniewska)
1992 Wanda z Bandą i bez Bandy
1994 Ballady rockowe
2008 Z miłości do strun
2009 Siedem życzeń

Ważniejsze nagrania:

1983 Hi-Fi
1983 Nie będę Julią
1983 Fabryka marzeń
1984 Siedem życzeń
1984 Nie ma już nic
1985 Mamy czas
1985 Para goni parę
1985 Kochaj mnie miły
2008 Kanonady, galopady

współtworzyli: motylek/ejtismen

źródło:materiały własne

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Bajm

Bajm – polski zespół poprockowy, powstały w 1978 w Lublinie. Jego skład kilkukrotnie się zmieniał, jedyną osobą będącą w zespole od jego początków jest wokalistka oraz współzałożycielka grupy, Beata Kozidrak.
Zespół stał się sławny po występie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1978 roku, gdzie dzięki utworowi „Piechotą do lata” zajął drugie miejsce w koncercie Debiuty.
Nazwa pochodzi od pierwszych liter imion jego założycieli: Beaty Kozidrak, Andrzeja Pietrasa, Jarosława Kozidraka i Marka Winiarskiego. Ostateczny skład od 1993 roku tworzą: Beata Kozidrak, Adam Drath, Piotr Bielecki, Artur Daniewski, Krzysztof Nieścior, a od 2000 roku także Maria Dobrzańska.

Historia grupy Bajm zaczęła się w marcu 1978. Wokalista Andrzej Pietras zaproponował wówczas rodzeństwu Kozidraków: wokalistce Beacie oraz śpiewającemu gitarzyście Jarosławowi po ich występie na scenie lubelskiego Domu Kultury, stworzenie wspólnego zespołu. Do grupy wkrótce dołączył kolejny gitarzysta, Marek Winiarski. Zespół stopniowo poszerzał instrumentarium i skład poszerzył szybko o kongistę Andrzeja Koziarę, a później basistę Andrzeja Grądkiewicza. Już w ciągu pierwszych dwóch miesięcy działalności zespół zaczął w tym składzie odnosić sukcesy. Najpierw, podczas VII Przeglądu Wokalistów i Zespołów Młodzieżowych w Świdniku, Bajm zdobył Brązowego Koziołka za piosenkę „Rano”. Następnie wystąpił na Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki w Toruniu, gdzie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce z piosenką „Piechotą do lata”, dzięki czemu zakwalifikował się do konkursu „Debiuty” festiwalu polskiej piosenki „Opole ’78”. Występ w Opolu okazał się przełomowy dla grupy. Dzięki „Piechotą do lata” Bajm zdobył tam drugie miejsce, a wyróżniona piosenka podbiła całą Polskę, błyskawicznie zapewniając zespołowi status gwiazdy. Przebój ten utrzymany był w harcersko-turystycznej stylistyce i taki też był cały początkowy repertuar Bajmu aż do 1980 roku. Bajm grał wtedy w akustycznym składzie, a jedyną pozostałością po tym okresie były single, bo do wydania całego albumu z tym materiałem nigdy nie doszło. Od samego początku za repertuar odpowiedzialni byli głównie Kozidrakowie – Jarosław za kompozycje, a Beata za teksty. W 1979 Bajm opuścił Winiarski, który wybrał karierę lekarza oraz Grądkiewicz, zastępowani tymczasowo przez Adama Honca i Tomasza Olejnickiego, a od początku 1980 przez Dariusza Kwietniewskiego i Krzysztofa Taracha.

Przełom lat 70. i 80. to rockowy boom i całkowita muzyczna metamorfoza Bajmu. W 1980 Beata i Jarosław gościnnie zaśpiewali na płycie Ona przyszła prosto z chmur czołowego wówczas zespołu w Polsce, Budka Suflera. W tym samym roku do zespołu dołączył perkusista Bogdan Tchórzewski i w elektrycznym już składzie, Bajm zaczął grać muzykę pop-rockową. Z tego powodu w połowie 1981, grupę opuścił Koziara. Na początku 1982 nowym gitarzystą został Henryk Mazurek, a basistą Marek Makuch, natomiast Jarosław Kozidrak grał nie tylko na gitarze i udzielał się wokalnie, ale grał także na instrumentach klawiszowych. W tym samym roku Bajm odniósł swój pierwszy zagraniczny sukces, zdobywając nagrodę dziennikarzy na niemieckim festiwalu piosenki Schlagerfestival w Dreźnie, za niemieckojęzyczne wersje hitów „Piechotą do lata” oraz nowego, „Żal prostych słów”. Wkrótce Bajm trafił na szczyty polskich list przebojów z takimi przebojami jak: „W drodze do jej serca”, „Józek, nie daruję Ci tej nocy”, „Co mi Panie dasz”, a w 1983 także „Różowa kula” czy „Nie ma wody na pustyni”. Wszystkie utwory z tego okresu zebrano na debiutanckiej płycie zespołu, zatytułowanej po prostu Bajm. Album trafił na rynek pod koniec 1983, najpierw w postaci kasety magnetofonowej, a później z nieco innym zestawem piosenek, w postaci płyty winylowej. Szybko rozszedł się w rekordowym, ponad półmilionowym nakładzie. W 1984 Bajm odbywał tournée również po Wietnamie.

Rok 1984 to w twórczości zespołu zmiana brzmienia na bardziej surowe, a przede wszystkim zaangażowane politycznie teksty inspirowane przeżyciami w stanie wojennym. Wyrazem buntu jest nawet inny, bardziej ekspresyjny, styl śpiewania Kozidrak, inspirowany wokalem Niny Hagen. Owocem tej przemiany był drugi album, Martwa woda, z przebojami „Małpa i ja” oraz „Piramidy na niby” na czele, wydany dopiero rok później, w 1985.

Jeszcze zanim trafił na rynek, tuż po jego nagraniu, nastąpiły kolejne zmiany personalne i do stanowiących trzon zespołu Kozidraków i Pietrasa, dołączyli gitarzyści Grzegorz Płecha i Dariusz Lipiński, basista Robert Kozak oraz perkusista i główny aranżer Jarosław Pruszkowski. Grupa powróciła do grania optymistycznego pop-rocka. W tym składzie, w 1985 Bajm szybko zrobił furorę za sprawą przebojów „Płynie w nas gorąca krew”, „Dwa serca, dwa smutki” czy „Diament i sól”. W następnym roku trafiły one na trzeci album Bajmu, Chroń mnie. Ponadto przebój „Diament i sól” za granicą pozwolił Kozidrak wygrać szwedzki Festiwal Piosenki Krajów Nadbałtyckich w Karlshamn, po czym cały zespół zdobył za niego wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’86. Na początku roku Bajm zdobył Grand Prix na niemieckim festiwalu Ost-West Rocktreff w Wundsiedel.

Pod koniec 1986 z zespołu odeszli Lipiński i Kozak, a w następnym roku również główny kompozytor Bajmu, czyli Jarosław Kozidrak. Kozidrak skompletowała więc kolejny skład, tym razem z udziałem muzyków grających dotąd głównie w zespołach rockowych. Odtąd grali z nią jeszcze: gitarzysta Piotr Nalepa, basista Dariusz Adamczyk, klawiszowiec Konstanty Joriadis oraz perkusista Alan Baster, którzy byli także odpowiedzialni za nowe kompozycje Bajmu. Pierwsze wyniki tej współpracy, czyli przeboje „Nagie skały” i „Jezioro szczęścia”, opublikowano w 1987. W 1988 cały materiał ukazał się na czwartej płycie, Nagie skały, zaskakującej stonowanym, lirycznym charakterem. Za aranżacje odpowiedzialni byli głównie Joriadis wraz z Kozidrak. Tuż po jej nagraniu, jeszcze w 1987 grupę opuścili wszyscy muzycy poza Płechą i Basterem, a dołączyli odpowiedzialni także za kolejne nowe kompozycje, basista Adam Abramek oraz klawiszowiec Paweł Sot. W tym składzie zespół wyruszył także na tournée po Bułgarii, Włoszech i dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.

W 1988 Bajm wygrał kolejny zagraniczny konkurs, tym razem na jugosłowiańskim festiwalu MESAN w Belgradzie w 1988, dzięki anglojęzycznej wersji przeboju „Męski świat”. Dodatkowo, na początku roku zespół przygotował kilka nowych kompozycji do musicali z cyklu „Dziecko potrafi”, w których także występował. Pod koniec roku wystąpił ponadto gościnnie w ówczesnej superprodukcji filmowej Pan Kleks w kosmosie, do której nagrał premierową piosenkę „Ratujmy kosmos”. Odbył też serię koncertów w Związku Radzieckim, począwszy od udziału w Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Po tak udanym roku polscy fani docenili Kozidrak, wybierając ją w 1989 najlepszą wokalistką roku w prestiżowym plebiscycie magazynu muzycznego „Non Stop”.

Pod koniec 1988 Andrzej Pietras postanowił opuścić skład Bajmu, aby poświęcić się wyłącznie funkcji menedżera i producenta grupy. Liczne zagraniczne wyjazdy Bajmu na koncerty w drugiej połowie lat 80. oraz opuszczenie zespołu przez wszystkich oryginalnych muzyków, stały się jednocześnie inspiracją do pracy nad solową, anglojęzyczną płytą Beaty Kozidrak. W 1989 jej przedsmak stanowiło nagranie „Hurry My Love”, z którym wokalistka wygrała fiński festiwal Midnight Sun w Lahti. Gorzej przyjęto solowy recital Kozidrak na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’89. Artystka zrezygnowała więc z planów nagrania solowego albumu i szybko przystąpiła do prac pod sprawdzonym szyldem Bajm. Z zespołem koncertowała również ponownie we Włoszech.

Odrodzony Bajm w tym samym roku podbił listy przebojów hitem „Biała armia”, który dał tytuł piątemu albumowi. W trakcie prac nad nim, na początku 1990 Płechę zastąpił Marek Raduli. Zespół zaprezentował tu dynamiczny, inspirowany amerykańskim brzmieniem pop-rockowy materiał, wyprodukowany przez czołowego wówczas w Polsce producenta, Rafała Paczkowskiego. Biała armia przyniosła jeszcze takie hity, jak „Miłość i ja” oraz „U stóp szklanych gór”. Album trafił na rynek dopiero pod koniec 1990. W tym samym roku Bajm dwa razy wyruszał na tournée dla Polonii po Stanach Zjednoczonych, gdzie spędził łącznie pół roku.

Na początku 1991 Bastera zastąpił Jakub Majerczyk, a rok później Sebastian Urban. W połowie 1992 Raduli udał się na półroczny urlop, a zastępował go wtedy Piotr Zander, gitarzysta rozwiązanego właśnie zespołu Lombard. W tym samym roku z Bajmu odeszli Abramek i Sot. Z zespołem przez kilka lat ponownie koncertował Jarosław Kozidrak.

W latach 1992-1993 liczne przeboje Bajmu zgromadzono na płytach The Very Best of i The Very Best of, vol. II. Trafiły na nie również pierwsze, nie wydane dotąd na płytach nagrania zespołu, z „Piechotą do lata” na czele.

Lata 90. w karierze Bajmu to czas ostrego kontrastu. W 1993 na rynek trafił szósty, popowy i najbardziej melancholijny album zespołu, Płomień z nieba. Głównym kompozytorem okazał się, jak za dawnych lat, Jarosław Kozidrak. Abramek i Sot odeszli bowiem tuż przed jego nagraniem. Obok pozostałego z ostatniego składu Radulego, do grupy dołączył klawiszowiec Grzegorz Górkiewicz, który na komputerze programował ponadto bas i perkusję oraz odpowiedzialny był za większość aranżacji. Album przyniósł takie przeboje jak „Płomień z nieba”, „Ta sama chwila” czy „Już bez Ciebie”. Wkrótce po nagraniu albumu, na początku 1993 skompletowano nowy skład Bajmu. Do Beaty Kozidrak dołączyli gitarzyści Adam Drath i Piotr Bielecki, basista Wojciech Nawracała, klawiszowiec i harmonijkarz Tomasz Spodyniuk oraz perkusista Krzysztof Nieścior. Po wakacjach Nawracałę zastąpił Artur Daniewski. Tak ugruntował się stały skład zespołu, jedynie Spodyniuk grał do 2000 roku.

W 1993 Kozidrak zaśpiewała ponadto z grupą Universe przebój „Tyle chciałem Ci dać”, promujący ich płytę Być przy Tobie. Bajm odbył też tournée dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, a w następnym roku kolejne, poszerzone o Kanadę. W tym samym roku Bajm występując na telewizyjnej „Gali Piosenki Biesiadnej” na nowo spopularyzował klasyk Andrzeja Dąbrowskiego „Zielono mi”. Również w 1994 Kozidrak uhonorowano Złotą Karolinką za całokształt twórczości, podczas Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.

W 1995 Bajm nagrał siódmy, dla odmiany swój najbardziej dynamiczny i rockowy album w dyskografii, Etna, zaskakujący niemal soft-metalowym brzmieniem. Za tworzenie nowych kompozycji odpowiedzialni byli Drath, Bielecki i Spodyniuk. Pochodziły z niego przeboje „Dziesięć przykazań” i „Dzień za dniem”. W 1997 do sklepów trafiła kolejna kompilacja hitów Bajmu Ballady, tym razem z samymi wolnymi. Znalazł się tutaj także premierowy hit „Kraina miłości”, skomponowany przez samą wokalistkę, jak również nowe wersje aż czterech przebojów z pierwszych trzech płyt. Zespół koncertował wtedy także dla Polonii w Niemczech.

Na dwudziestą rocznicę powstania zespołu w 1998 fani otrzymali niespodziewanie pierwszy solowy album Beaty Kozidrak, zatytułowany Beata. Wokalistka przedstawiła tu dojrzały popowy materiał, który znacznie poszerzył grono jej wielbicieli, zdobywając przy tym uznanie krytyki i branży muzycznej, na które rzadko mogła liczyć z Bajmem. Największym powodzeniem cieszyły się nagrania „Siedzę i myślę” oraz „Taka Warszawa”. Za niemal wszystkie kompozycje byli odpowiedzialni Abramek i Sot, znani z płyty Bajmu Biała armia. W następnym roku album został wyróżniony dwiema statuetkami „Fryderyk”, czyli prestiżowymi nagrodami polskiego przemysłu fonograficznego, dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop. Kozidrak zdobyła też najważniejsze wówczas nagrody radiowe, czyli „Play-Box” – dwie w kategorii „Przebój Roku – Złota Dziesiątka” oraz jedną dla najlepszej wokalistki. Artystka została ponadto wyróżniona przez Akademię Telewizyjną, która przyznaje nagrody „Wiktory” dla największych osobowości telewizyjnych i otrzymała statuetkę dla najpopularniejszej gwiazdy estrady.
W 1999 Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.

W 2000 ukazała się ósma płyta Bajmu, Szklanka wody, na której grupa powróciła do pop-rockowego grania. Tuż po jej nagraniu Spodyniuka zastąpiła Maria Dobrzańska. Oprócz Dratha i Bieleckiego, nowe kompozycje stworzyli też byli członkowie Bajmu: Abramek, Sot, a ponadto wykorzystano niepublikowane kompozycje nieżyjącego już Pruszkowskiego. Największy rozgłos uzyskały hity: „Szklanka wody”, „Modlitwa o złoty deszcz” oraz „O Tobie”. Album ten był notowany w Top 50 polskiej listy bestsellerów OLiS rekordową ilość 93 razy, nieprzerwanie aż do 104 tygodnia sprzedaży, a więc dokładnie dwa lata (notowania nie uwzględniły pierwszych pięciu tygodni, kiedy lista jeszcze nie istniała, a w przypadku notowań uwzględniających dwa tygodnie sprzedaży liczono je jako jeden). Ogromny sukces komercyjny przyniósł też kolejne wyróżnienia. W 2001 Bajm został uhonorowany pierwszymi zespołowymi „Fryderykami” w swojej karierze – dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop-rockowy oraz uzyskał nominacje w kategoriach: zespół roku i autor roku. Grupa otrzymała również statuetki „Superjedynki”, przyznawane przez publiczność podczas festiwalu polskiej piosenki w Opolu – za najlepszy album pop oraz dla najlepszej wokalistki.

W trakcie promocji płyty Szklanka wody, Kozidrak solowo nagrała przebój „Rzeka marzeń” z filmu W pustyni i w puszczy, z muzyką Krzesimira Dębskiego, opublikowany pod koniec 2000. W latach 2002 i 2003 otrzymała kolejne „Superjedynki” dla najlepszej wokalistki. W 2002 Bajm koncertował również dla Polonii po Europie i Stanach Zjednoczonych.

W 2003 roku na rynek trafił dziewiąty album Bajmu, Myśli i słowa, który przyniósł takie przeboje jak tytułowe „Myśli i słowa” oraz „Noc po ciężkim dniu”. Obok Dratha i Bieleckiego nowe piosenki komponowała też Dobrzańska oraz były członek, Paweł Sot. Płytę nagrodzono w 2004 „Superjedynką” za najlepszy album pop. Kozidrak ponownie nominowano również do „Fryderyków” jako najlepszą wokalistkę. Album ten spędził na liście OLiS ponad rok, bo aż 59 tygodni, z czego 57 nieprzerwanie. Tuż po premierze pierwszego singla z płyty, w połowie 2003 roku premierę miała kolejna filmowa piosenka Kozidrak, napisana z Dębskim. Tym razem została nagrana w duecie z córką, Kasią Pietras, a był to tytułowy temat przewodni do filmu Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem. W 2004 Bajm po raz kolejny wyruszył na tournée również dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii.

W 2005 na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot Festival zespół Bajm został uhonorowany „Złotym Słowikiem” za całokształt twórczości. Wkrótce Kozidrak wydała drugi solowy album, Teraz płynę, utrzymany w stylistyce swojego solowego debiutu i przygotowany z tymi samymi kompozytorami, czyli Abramkiem i Sotem. Płyta zaowocowała kolejnymi przebojami, „Teraz płynę” oraz „Złota brama”. W 2006 album ten został uznany przez Radio WAWA za najlepszą płytę roku, za co artystka odebrała statuetkę „Złoty Dziób”. W tym samym roku Kozidrak odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Polskiej Piosenki w Opolu. W 2007 cały Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii.

W 2008 Bajm obchodził swoje trzydziestolecie, a w ramach obchodów tego jubileuszu na rynek trafiła druga część bestsellerowej kompilacji Ballady 2, promowana premierowym utworem „Krótka historia”, skomponowanym przez Dobrzańską wraz z bratem, Bohdanem. Utwór ten spędził aż 23 tygodnie, czyli blisko pół roku, na liście przebojów Marka Niedźwieckiego w radiostacji Złote Przeboje. Tym samym okazał się dłużej notowanym hitem w jego karierze, niż jakikolwiek wcześniejszy na słynnej liście przebojów radiowej Trójki.

Bajm zapowiedział wówczas na koniec roku premierę dziesiątego studyjnego albumu, boks z kompletną dyskografią oraz książkę opisującą 30 lat kariery zespołu, jednak w zapowiadanym terminie nie doszło do premiery żadnego z tych wydawnictw. Zamiast boksu z dyskografią na rynek trafił jedynie boks zawierający obie części kompilacji Ballady, natomiast zamiast nowego albumu ukazał się okolicznościowy mini-album zawierający siedem kolęd, będący dodatkiem do magazynu „Olivia”. Przesunęły się także prace nad książką, które potrwały jeszcze cztery lata. W tym samym roku Bajm ponownie grał dla Polonii w Wielkiej Brytanii, tym razem jako gwiazda Festiwalu Polskiej Muzyki PKO BP London Live, na stadionie Wembley.

W 2009 roku odbyła się premiera solowej piosenki Beaty Kozidrak „Nie pytaj o miłość”, która została nowym tematem muzycznym bijącego rekordy powodzenia serialu telewizyjnego M jak miłość. Artystka napisała tekst do muzyki swojego sprawdzonego teamu Abramek-Sot. Natomiast kilka dni później cały zespół przedstawił premierowe nagranie „P.S. Zabierz mnie tam”. 13 grudnia 2009 roku Bajm zagrał uroczysty jubileuszowy koncert w Sali Kongresowej w Warszawie. Ponad rok później swój jubileusz uczcił dodatkowo koncertami 20 grudnia 2010 w Hali Arena w Poznaniu i 21 grudnia ponownie w Sali Kongresowej w Warszawie.

W 2011 roku Bajm odbył trasy koncertowe także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Wielkiej Brytanii. W tym samym roku premierę miał singiel „Blondynka”, zapowiadający przekładany od kilku lat nowy album zespołu. Na początku 2012 do radiostacji trafił kolejny singiel „Góra, dół”. Dopiero wtedy na rynek trafiła cała płyta zatytułowana Blondynka[4]. Większość kompozycji na album stworzyli nadworni kompozytorzy Bajmu, Abramek i Sot. Tym razem, spośród członków zespołu, tylko Maria Dobrzańska przygotowała jedną kompozycję. Trzy utwory, w tym pierwsze dwa single, były jednak autorstwa zewnętrznego kompozytora, Michała Grymuzy, a jedna Kamila Wyzińskiego – lidera zespołu starszej córki Kozidrak.

W maju na festiwalu TOP trendy zespół otrzymał statuetkę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. Pod koniec roku na rynek trafiła zapowiadana cztery lata wcześniej biografia zespołu „Płynie w nas gorąca krew”, autorstwa tour managerki zespołu – Ewy Tutki, mająca formę wywiadu-rzeki.

Podczas tournée promującego album Bajm koncertował również dla Polonii w Szwecji w 2012, a w następnym roku w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech, a także w Czechach w ramach polsko-czesko-słowackiego Festiwalu Dolański Gróm w Karwinie. Jesienią 2013 zespół wyruszył w swoją pierwszą akustyczno-elektryczną trasę koncertową po Polsce.

W marcu 2014 zespół Bajm uhonorowano nagrodą Piękniejsza Polska, przyznawaną przez Ruch Piękniejsza Polska i ministra kultury. Zgodnie z uzasadnieniem kapituły zrzeszającej wybitnych przedstawicieli polskiej kultury zespół nagrodzono „za tworzenie piękna, którym możemy szczycić się przed światem”.

Dyskografia:

1983 Bajm
1984 Martwa Woda
1986 Chroń mnie
1988 Nagie skały
1990 Biała Armia
1992 The Very Best of
1993 The Very Best of, vol. II
1993 Płomień z nieba
1995 Etna
1997 Ballady
2000 Szklanka wody
2003 Myśli i słowa
2008 Ballady 2
2012 Blondynka

opracowane przez Aga dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Laura Branigan

Laura Ann Branigan (ur. 3 lipca 1952, zm. 26 sierpnia 2004) – była nominowaną do nagrody Grammy amerykańską piosenkarką popową oraz aktorką z włoskimi i irlandzkimi korzeniami. W Stanach Zjednoczonych jest najbardziej znana z platynowego hitu „Gloria”, a w Europie z zajmującego pierwsze miejsca list przebojów singla „Self Control”. Branigan jest również znana z albumu „Solitaire”, a także z hitu „How Am I Supposed to Live Without You”.

Przyczyniła się również do nagrania kilku piosenek i telewizyjnych soundtracków, włączając nagrodę Grammy dla soundtracku z filmu „Flashdance” (1983), soundtrack filmu „Ghostbusters” (1984), soundtrack ze „Słonecznego patrolu” (1994). Kilka jej piosenek zostało również wykorzystanych w ścieżce dźwiękowej serii gier komputerowych „Grand Theft Auto”. Jej piosenka „Gloria” pozostawała na Billboard Hot 100 przez 36 tygodni, czasie rekordowym dla artystki żeńskiej. Piosenka zajmowała miejsca w pierwszej 100 singli w 1982 i 1983 roku.

W początku lat 70. Branigan była członkiem zespołu „Meadow”, który wydał jedyny album, „The Friend Ship” w 1973 roku. Album nie został nigdy wznowiony. Branigan wolała nie dyskutować o swoim związku z „Meadow” publicznie. Przez lata po upadku zespołu, Branigan wykonywała różne zajęcia, między innymi należała do chórku Leonarda Cohena podczas jego europejskiej trasy koncertowej.

W 1979 Branigan została zauważona przez Ahmeta Erteguna z Atlantic Records. Moc jej dramatycznego altowego głosu ironicznie przeszkadzała w jej początkowej karierze, chociaż jej etykieta przechodziła proces kategoryzacji. Ostatecznie została sklasyfikowana jako piosenkarka popowa i wydała singiel „Looking Out for Number One”, który zrobił ogromne wrażenie na liście U.S. Dance Chart. Jej pierwszy solowy album „Branigan” został wydany w 1982; pierwsza piosenka z tego albumu „All Night With Me” zajęła 69. miejsce na liście Billboardu w początku 1982 roku. Krytycy porównywali jej głos do takich gwiazd, jak Donna Summer czy Barbra Streisand.

Debiutancki album „Branigan” zawierał 9 piosenek: cztery niezwykle szybkie i energiczne oraz pięć ballad, wliczając jedną z kilku piosenek napisanych przez samą artystkę, „I Wish We Could Be Alone”. „Gloria”, w oryginale włoska piosenka o miłości stworzona przez Umberto Tozzi w 1979 (zdobyła sukces w kilku europejskich krajach), została na albumie umieszczona jako druga. Wersja Branigan była tworzona wraz z aranżerem Tozziego, Gregiem Mathiesonem, który zaostrzył wersję piosenki i zaktualizował ją, współpracując między innymi z producentem Jackiem White, który nadał piosence, coś, co Branigan nazwała „american kick” i dopasował do niej agresywny angielski tekst. Amerykańskie stacje radiowe nie były przygotowane na puszczanie „Glorii”, ze względu na połączenie dźwięków amerykańskich i brytyjskich. Piosenkę grano w klubach muzycznych, zwłaszcza klubach dla gejów, w końcu zdobyła amerykańskie stacje radiowe i stała się jednym z największych hitów lat 80.. Płyta została uznana Złotą, a singiel Platynowym (w USA sprzedano powyżej dwóch milionów kopii). Jej umiejętności wokalne zostały nominowane do Best Pop Vocal Performance, nagrody Grammy (obok Lindy Ronstadt, Olivii Newton-John, Juice Newton i zwyciężczyni Melissy Manchester); „Gloria” była pierwszą z czterech nominacji Laury Branigan.

Wiosną 1983 roku, Laura Branigan wydała swój drugi album „Branigan 2”. W tym czasie w Europie rosła popularność synth-popu. Branigan wydała angielskojęzyczną wersję francuskiej piosenki „Solitaire”: zajęła wysokie miejsce na amerykańskiej liście przebojów. W oryginale „Solitaire” została stworzona w 1981 roku przez francuską piosenkarkę Martine Clemenceau. W ten sposób zapewniła sobie trwałe miejsce w historii popu. Jej drugi album był również początkiem kariery wcześniej nieznanych osób, które stały się potem legendami przemysłu muzycznego. Angielskie tłumaczenie „Solitaire” było wielkim sukcesem pisarki lirycznej Diane Warren, a drugi singel z płyty, ballada „How Am I Supposed To Live Without You” była pierwszym wielkim sukcesem jej współtwórcy Michaela Boltona. Przebój „How Am I Supposed To Live Without You” zajął 12. miejsce na liście przebojów Billboard Hot 100, ponadto przez trzy tygodnie zajmowała pierwsze miejsce na liście Billboard Adult Contemporary.

W filmie „Flashdance” (1983) wykorzystano dwie piosenki Laury Branigan: „Gloria” oraz zupełnie nowy przebój „Imagination”. Ten właśnie utwór pomógł zdobyć Grammy dla ścieżki dźwiękowej Flashdance. W Stanach Zjednoczonych zajęła ona pierwsze miejsce i sprzedała się w ponad sześciu milionach egzemplarzy.

Rok 1984 był w Europie okresem największej popularności synth-popu. „Self Control”, tytułowy hit trzeciego albumu Laury Branigan stał się jej największym przebojem aż do dnia dzisiejszego. Singel stał się najpopularniejszym międzynarodowym hitem, zajmując wysokie miejsca na listach przebojów w wielu krajach, zwłaszcza w RFN, gdzie na pierwszym miejscu znajdował się przez siedem tygodni. Oryginalna wersja „Self Control” nagrana kilka miesięcy wcześniej przez piosenkarza Raffaele Riefoli (bardziej znanego pod pseudonimem RAF), w Niemczech była na drugim miejscu w tym okresie; wszędzie poza Włochami będącymi ojczyzną RAF, wykonanie Laury Branigan spotkało się z większym uznaniem.

Inne utwory pop i dancefloor z albumu „Self Control” to „The Lucky One” (który zdobył nagrodę Tokyo Music Festival), kontynentalna ballada „Ti Amo” (inny hit Umberto Tozzi, zajął drugie miejsce na listach przebojów w Australii), a także przebój dance „Satisfaction”. Na albumie znalazło się również inne wykonanie piosenki Carole King „Will You Still Love Me Tomorrow”; jako kontrapunkt do wszystkich produkcji disco, to wersja gry na fortepianie (na koncertach i występach telewizyjnych w całej swojej karierze, Branigan towarzyszył podkład pianina do utworu). W tym roku dwukrotnie nagrano koncerty piosenkarki na żywo: pierwszy to cykl koncertów przeznaczonych dla konsorcjum stacji radiowych oraz drugi koncert, który wydano na kasetach wideo. Branigan została ponadto nominowana do American Music Awards 1985 w kategorii Najlepsza Żeńska Artystka Pop/Rock (obok Cyndi Lauper, która wygrała). Również w 1985 roku Laura wykonała piosenkę do wysoko ocenianego mini-serialu „Holywood Wives”, wyprodukowanego na podstawie powieści Jackie Collins.

Jednym z największych przebojów Laury była piosenka I Believe, śpiewana w duecie z aktorem Davidem Hasselhoffem, która była elementem ścieżki dźwiękowej filmu telewizyjnego Słoneczny patrol (Baywatch). Innymi znanymi przebojami piosenkarki były Solitaire, How Am I Supposed to Live Without You, Imagination, Shattered Glass, Gloria, The Lucky One, I Found, Someone, Spanish Eddie, The Power of Love, Self Control i wiele innych. W początku lat dziewięćdziesiątych Laura Branigan wycofała się z czynnego życia muzycznego, by w 2001 powrócić na estrady w roli aktorki scenicznej. Wystąpiła wtedy w musicalu Love, Janis, w którym zagrała tytułową rolę Janis Joplin.

Laura Branigan zmarła podczas snu w swoim domu na Long Island, New York 26 sierpnia 2004 roku. Badania wykazały, że śmierć nastąpiła o godz. 2:34. Jej przyczyną był tętniak mózgu. Media relacjonowały później, że Branigan miewała kilka tygodni przed śmiercią bóle głowy, jednak nie chciała pomocy lekarzy. Pogrzeb odbył się 30 sierpnia. Jej prochy zostały rozsypane wokół Long Island Sound.

Dyskografia

1982 Branigan
1983 Branigan 2
1984 Self Control
1985 Hold Me
1987 Touch Atlantic
1990 Laura Branigan
1993 Over My Heart

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Magda Durecka

Magdalena Jadwiga Durecka urodziła się 3 marca 1967roku w Kluczborku pod znakiem Ryby.Swoje pierwsze artystyczne kroki stawiała w zespole „ŚMIESZKI”działającym przy Szkole Podstawowej Nr.4 w Kluczborku.Występowali w szkolnych akademiach,konkursach wojewódzkich i ogólnopolskich.Później było Liceum Ogólnokształcące i matura.Pragnęła studiować pedagogikę,ale miłość do muzyki i piosenki zwyciężyła.Do tego dowiaduje się od przyjaciół o istnieniu Pomaturalnego Studium Piosenki w Poznaniu przy ul.Glogowskiej.
„Chciałam śpiewać-wspomina Magda Durecka-więc spróbowałam i choć wydawało mi się,że na egzaminach wypadłam fatalnie,znalazłam swoje nazwisko na liście przyjętych”
Los zrządził,że w komisji egzaminacyjnej zasiadali między innymi Ryszard Kniat i Andrzej Kosmala;
„.patrzymy,a na salę wchodzi taka śliczna dziewczyna i mówimy do siebie:O Boże,żeby tak ona jeszcze zaśpiewała!zaśpiewała!Wtedy jeszcze a capella,co nie jest takie łatwe.”.
Nie tylko wtedy zaśpiewała.Podczas dwuletniej muzycznej edukacji doszło do nagrania pierwszego studyjnego utworu pt.Zapowiedź pięknych dni”(rok 1987).
.kiedy skończyła śpiewać-wspomina Andrzej Kosmala-nastała cisza w studiu.Ja nadusiłem na domofon i powiedziałem:No,Magda,teraz nic innego ci nie pozostaje,jak urodzić syna”.
„Miałam wtedy 21 lat-wyznaje Magda-i twierdziłam,że nie powinnam śpiewać o macierzyństwie.Powiedziałam to szefowi,trzasnęłam drzwiami i wyszłam.”.
Nie tylko ze studia wyszła,także za maż,a na świat przychodzi syn Patryk.Czyżby proroctwo szlagwortu tej piosenki(„Synku mój”)?
Po ukończeniu szkoły i otrzymaniu dyplomu w roku’88,i „flircie”z efemerydalną grupą”Greenland”,z którą była w Australii wraca tam,skąd wyszła i nawiązuje współprace z Andrzejem Kosmala oraz Ryszardem Kniatem.Ten pierwszy roztacza nad Magdą opiekę artystyczna,zostaje jej menagerem,pisze też dla niej teksty piosenek.Ten drugi-kompozytor i aranżer-staje się głównym dostarczycielem piosenek dla Magdy.We troje bardzo dużo pracują i nagrywają w poznańskim studiu”Giełda”szereg znakomitych przebojów.
W roku 1989 Magda Durecka debiutuje w telewizyjnej edycji
„Od Opola do Opola”piosenką”Świat za oknem”.Nie wygrywa,ale zostaje zauważona.Utwór natomiast zdobywa sporą popularność i jest gościem na listach przebojów „Rytmu” oraz”Panoramy”.
Magda nadal dużo pracuje.Uczy się i nagrywa nowe piosenki.Rejestruje kolędy,użycza swego głosu (wokaliza)w Krawczykowych wierszach o miłości,śpiewa w duecie z Bogdanem Smoleniem nową wersje „Klubu wesołego szampana”.w Plebiscycie tygodnika: „Panorama” zostaje uznana za Talent roku’89,a jej piosenka”Świat za oknem”plasuje się na 6 pozycji wśród przebojów roku’89.Ryszard Kniat-„nadworny kompozytor
Magdy-zdobywa w tymże plebiscycie tytuł Aranżera dziesięciolecia(lata 80).Początek został zrobiony!wkrótce okaże się,że był on zapowiedzią pięknych dni.Na prawdziwa popularność Magda Durecka musi jeszcze poczekać.Okazuje się-niezbyt długo.Jej pracowitość,talent i przebojowe piosenki przynoszą rezultaty.
Trzynastego maja1990 roku w XIII edycji „Premii i Premier” Durecka wykonuje przepiękną i interesującą muzycznie piosenkę „Nie znamy siebie”..Tym razem jest bezkonkurencyjna i wygrywa,a wieść o tym szybko rozchodzi się w polskim świecie muzycznym.Dwa dni później Magda jest gościem audycji radiowej „Magazyn Muzyczny Rytm”.Opowiada o sobie,początkach swojej kariery,a z bardzo wielu rozmów telefonicznych dowiaduje się,że ogromnie lubiana i.porównywana do niezapomnianej Anny Jantar.wkrótce”Nie znamy siebie”zdobywa pierwsze miejsca list przebojów „Rytmu” i „Panoramy” .W czerwcu jedzie do Opola na XXVII Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej.Występuje w trzech koncertach:”Premiery”(Jaki piękny ten świat),”Przeboje Sezonu”(Nie znamy siebie),”Mikrofon i Ekran”,w którym śpiewa i bisuje nową wersje piosenki z repertuaru grupy”Waganci”pod tytułem „Co ja w tobie widziałam”.Otrzymuje burzę braw oraz tytuł Miss Obiektywu Opola’90.

Podczas festiwalu ukazują się dwie płyty długogrające:debiutancki album”Magda”i LP”piosenki Anny Jantar”,z którego pochodzi „Co ja w tobie widziałam”.Przebój ten od lipca do końca września króluje na listach przebojów”Panoramy”i”Rytmu”(11 tygodni,dochodząc do I pozycji).Zostaje również Przebojem lata w”Panoramie”.
14 lipca występuje w Koncercie Galowym na XXIV Festiwalu Piosenki Żołnierskiej-Kolobrzeg’90.Publiczność przyjmuje artystkę owacyjnie.Magda bisuje piosenkę”Jaki piękny ten świat”.
Wszystkie festiwalowe koncerty z udziałem Dureckiej są re- i transmitowane przez TVP;tym samym”wpada w oko”telewidzom.Także poprzez występy w TV”Tęczowym Music Boxie”.jesienią wchodzą na listy przebojów kolejne dwa udane hity:”Jaki piękny ten świat” oraz „Piosenka z listy przebojów”,a zima”Australijska kolęda”.W pierwszym dniu świąt Bożego Narodzenia TVP prezentuje recital pt.”Mała jasność nadzieją”,w którym Magda śpiewa 4 kolędy występując ze swoja pociecha,Patrykiem.Recitalowy tytuł nosi również druga płyta Magdy wydana przez ZPR Records.Częściej bierze także udział w koncertach odbywających się w rożnych miastach kraju,m.in.w VI Estradowym Wydaniu Magazynu Muzycznego Rytm(Gdańsk,15.12.90r.).
Miesiące styczeń i luty przynoszą kolejne miłe i zaskakujące chyba wszystkich niespodzianki.Już 1 stycznia 1991 roku radiowy”Rytm”ogłasza wyniki plebiscytu”Radiowa Piosenka Roku’90”.utwór „Co ja w tobie widziałam”zajmuje V lokatę .Trzy tygodnie później okazuje się,że ta piosenka jest II Przebojem Roku 1990 w zestawieniu”Panoramy”.Czytelnicy tegoż tygodnika honorują Magdę Durecką tytułem Piosenkarka Roku’90,a Andrzeja Kosmale Managerem Roku’90.Mało tego,w lutym miesięcznik”Brawo”publikuje swoje Naj.90″.W tym plebiscycie nazwisko Durecka pojawia się w 4 kategoriach,m.in.Wokalistka Roku,w której plasuje się na IV miejscu.Tak wiec z dwuletnim stażem w zawodzie piosenkarka artystka odnosi niepodważalny Sukces!
Nie gorzej wiedzie się jej w roku 1991.Coraz częściej otrzymuje zaproszenia na udział w koncertach,z których korzysta.Na listy przebojów wprowadza dwie nowe piosenki:”Jak w bajce”i”Dziewczyna ze skrzypcami”.Ta druga wiosna’91 odnosi wielki sukces.Bije rekord pobytu na KLP”Panoramy”,a przez 12 tygodni utrzymuje się na liście”Rytmu”.Natomiast”Jak w bajce”w okresie letnim jest tylko 5 tygodni na RPT-Rytm,za to jesienią szybko zdobywa I lokatę wśród przebojów”Panoramy”.
Od marca’91 poznajemy nowe i bardzo oryginalne oblicze Magdy Dureckiej.Z wielką gracją i aktorskim wręcz zacięciem prowadzi Telewizyjne Koncerty Życzeń.W tej roli ogromnie podoba się telewidzom,którzy piszą listy z prośbami o teledyski z jej piosenkami.
29 czerwca bierze udział w jednym z koncertów festiwalu opolskiego.Jej występ odnotowuje jedynie”Panorama”w osobie red.Z.Kiszakiewicza.Na początku lata firma Brawo wydaje 3 nowe kasety Magdy mające ogromne powodzenie u wielbicieli jej talentu,których ciągle przybywa.Zrzeszają się tworząc fan klub”Magda”-jest to również miara popularności.
3 sierpnia w towarzystwie m.in.swojego managera odlatuje w pierwszą artystyczna podroż za Ocean.Dużo zwiedza(m.in.Nashvile-stolicę muzyki cantry,”Graceland”-posiadłość Elvisa Presleya)i dużo występuje.Wśród koncertów najważniejsze są dwa charytatywne na rzecz dzieci i młodzieży niepełnosprawnej w ramach fundacji „Dar Serca”.Piosenka „Dziewczyna ze skrzypcami” zdobywa tytuł Przeboju sierpnia’91 w polonijnej radiostacji chicagowskiej „WKTI” ,a artystka jest jej gościem i współprowadzącą audycję.Wśród wielu wyrazów uznania przez polonijną publiczność wyróżnia się kryształowe puzderko w kształcie serca z wygrawerowanym napisem”MAGDA YOU ARE IN USA.Z Ameryki wraca z bagażem wrażeń,nowych doświadczeń i z piosenką nagraną w Chicago pt.”Otwarte serca,zamknięte drzwi”.W kraju nadal nagrywa TVKZ,udziela wywiadów do prasy,występuje.W grudniu ukazują się aż 3 płyty kompaktowe,m.in.”The best of Magda”.To za nami,a przed-kolejne roczne plebiscyty muzyczne.
U progu 1992 roku Magda Durecka może się poszczycić tytułami:Talent roku’89,Piosenkarka roku’90,Miss obiektywu Opola’90,3 kompaktami,2 longplayami,8 kasetami,półtoramiesięcznym pobytem w USA,wieloma znakomitymi przebojami itd..Ujmując to wszystko w ramy czasowe-3 lata-należy stwierdzić,że sukces Magdy jest ogromny i odniesiony w oszołamiającym tempie.Wielu wykonawców może jej tylko pozazdrościć,a wielbiciele pogratulować.Na pytanie:Jak ocenia swoje dotychczasowe dokonania?-Magda odpowiada:”Dużo tego było,sama się zdziwiłam.Ja myślę,że to wszystko dzięki Andrzejowi Kosmali,bo co ja sama mogłabym zrobić?Taki samotny wykonawca niewiele może zdziałać,ponieważ potrzebny jest ktoś z taka siłą przebicia,jaką ma Andrzej(.)sama nie dotarłabym tak wysoko,jak jestem w tej chwili.Na pewne!.Tu muszę jemu oddać wielki ukłon za to,co zrobił dla mnie”.
Andrzej Kosmala:człowiek-firma,człowiek-instytucja,manager z ogromnym doświadczeniem zna i świetnie wyczuwa potrzeby publiczności.Wie z kim współpracować,wie w które drzwi zapukać,które otworzyć,a które ominąć,by jego podopieczna Magda Durecka była słyszana,by była na tzw.”topie”.On i Ryszard Kniat -znakomity kompozytor,muzyk,aranżer-robią wszystko,żeby Magda miała repertuar i reklamę.Ona z tej współpracy i pomocy korzysta jak umie najlepiej,od siebie dając duży talent,ciekawy głos i pracowitość.

Albumy solowe:

1990 Magda
1993 Diabeł W Przebraniu
1994 Tak Mało Ciebie Mam
1997 W Moim Sercu Gra Muzyka

Tekst źródłowy pochodzi ze strony last.fm

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Madonna

Madonna sprzedała ponad 150 milionów albumów, niemal każdy jej krążek znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów, piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów, aktorka, producentka, wydawca i business woman, skandalistka, fenomen dekady lat 80.

Madonna, właściwie Madonna Louise Veronica Ciccone (ur. 16 sierpnia 1958 w Bay City, stan Michigan) to amerykańska piosenkarka i aktorka włoskiego pochodzenia, jedna z najbardziej znaczących kobiet w świecie muzyki. Laureatka siedmiu nagród Grammy. Piosenkarka od 1982 roku utrzymuje się na szczytach list przebojów, nagrywa utwory w wielu gatunkach muzycznych, przybiera dziesiątki wizerunków.

Madonna wg Księgi Rekordów Guinnessa, wydanej w 2007 roku, jest najlepiej zarabiającą piosenkarką w historii muzyki pop. Madonna jest także rekordzistką w kategorii najbardziej dochodowej kobiecej trasy koncertowej wszech czasów (The Confessions Tour). W 2008 roku piosenkarka pobiła jednak i ten rekord, bowiem ostatnia trasa (The Sticky & Sweet Tour) zarobiła ponad 303 mln dolarów.

Urodzona jako trzecia z szóstki dzieci włoskich emigrantów mieszkających w małym przemysłowym miasteczku Bay City niedaleko Detroit. Matka dziewczynki zmarła na raka piersi w wieku trzydziestu lat (1 września 1963), co piosenkarka wielokrotnie określała jako najtrudniejszą rzecz, której stawiła czoło w życiu. Ojciec Madonny ożenił się po śmierci pierwszej żony ze służącą, z którą miał później jeszcze dwoje dzieci. W dzieciństwie pobierała przez kilka miesięcy lekcje muzyki oraz lekcje baletu. Uczęszczała do szkoły Adams High School, gdzie była uczennicą wyróżniającą się w sporcie.
Jest osobą biseksualną.

1977

Za namową swojego nauczyciela baletu, Christophera Flynna, Madonna rzuciła szkołę i wyjechała do Nowego Jorku, aby rozpocząć tam karierę tancerki. Zamieszkała u chłopaka, którego poznała na ulicy i zaczęła pracować jako kelnerka w cukierni Dunkin’ Donuts. Z powodu trudności finansowych podejmowała się wielu niskopłatnych zajęć. Pozowała nago do zdjęć erotycznych i zagrała w niskobudżetowym horrorze A Certain Sacrifice, który trafił do dystrybucji dopiero wtedy, gdy Madonna była już od kilku lat na topie.

1979

Założyła swój pierwszy zespół, The Breakfast Club, w którym oprócz śpiewania grała też na perkusji i gitarze. W tym okresie wspólnie z Stephenem Brayem napisała utwór Everybody, dzięki któremu uzyskała w 1980 kontrakt z wytwórnią płytową Sire. Piosenka Everybody wydana oficjalnie w 1982 była jej pierwszym singlem i teledyskiem, odniosła umiarkowany sukces, głównie na listach R&B. Utwór zdobył popularność wśród bywalców dyskotek.

1983

Wydała swój pierwszy album, Madonna, zawierający pięć przebojów, w tym jej pierwszy międzynarodowy hit Holiday

1984

14 września miał miejsce występ na pierwszej w historii gali rozdania nagród MTV Video Music Awards. W czasie wykonywania tytułowego Like a Virgin ubrana w suknię ślubną wywołała skandal namiętnie tarzając się po scenie w trakcie występu. Album Like a Virgin (1984) był niekwestionowanym międzynarodowym sukcesem sprzedając się w liczbie 20 milionów egzemplarzy, pochodzi z niego pięć przebojów. Za kontrowersyjną prezentację piosenki tytułowej Like a Virgin otrzymała swoją pierwszą nagrodę MTV Video Music Awards.

1985

Zadebiutowała w dziedzinie popularnych filmów, grając niewielką rolę w Zwariowałem dla Ciebie (Vision Quest). W tym samym roku zagrała też tytułową bohaterkę Rozpaczliwie poszukując Susan (Desperately Seeking Susan). Piosenki ze ścieżek dźwiękowych obu filmów takie jak nominowana do nagrody Grammy ballada Crazy for You czy pierwszy numer 1 Madonny w Wielkiej Brytanii Into the Groove stały się jej kolejnymi przebojami. W tym samym roku wspomagana przez zespół The Beastie Boys wyruszyła w swoją pierwszą dużą trasę koncertową The Virgin Tour, obejmującą 14 miast w Stanach Zjednoczonych. W lipcu zainteresowanie piosenkarką wzrosło jeszcze bardziej, gdy magazyny Penthouse i Playboy opublikowały serie aktów piosenkarki, wykonanych w latach 70. 13 lipca zaśpiewała trzy utwory przed 90.000 publicznością na stadionie JFK w Filadelfii w ramach koncertu Live Aid. W dniu urodzin wyszła za mąż za Seana Penna aktora, którego poznała na planie teledysku do piosenki Material Girl. Była w nim w związku przez cztery lata.

1986

Zaprezentowała album True Blue z którego pochodziły kolejne przeboje Live to Tell, Papa Don’t Preach, Open Your Heart, True Blue i La Isla Bonita. Wszystkie single dotarły do top 5 w Stanach Zjednoczonych, zaś trzy pierwsze osiągnęły tam pozycję 1. Album stał się numerem 1 w wielu krajach, utrzymując pozycję nawet przez 20 tygodni. Do dziś krążek sprzedano w 20 mln egzemplarzy.

1987

Ukazał się film pt Kim jest ta dziewczyna? (Who’s That Girl), a wraz z nim ukazał się soundtrack do filmu z tytułowym przebojem oraz odbyła się trasa koncertowa pod takim samym szyldem. Pod koniec roku ukazała się płyta You Can Dance z tanecznymi przeróbkami wcześniejszych przebojów Madonny. Album jest do tej pory jednym z najlepiej sprzedających się albumów z remiksami piosenek.

1989

W marcu wydała piosenkę Like a Prayer ze skandalizującym teledyskiem do niej. Wideoklip, w którym roznegliżowana Madonna tańczy na tle płonących krzyży oraz całuje czarnoskórego Jezusa został potępiony przez Watykan za mieszanie symboli religijnych i erotyki. Piosenka Like a Prayer była wykorzystana również w reklamie Pepsi, z którą Madonna podpisała wówczas kontrakt. Również owa reklama została potępiona przez Watykan, a firma Pepsi natychmiast zdecydowała się wycofać z kampanii z Madonną. Skandal nie zaszkodził jednak samej płycie, która zebrała bardzo dobre recenzje od krytyków i sprzedała się w wielomilionowym nakładzie. Z albumu prócz piosenki tytułowej popularność zyskały także Express Yourself oraz Cherish.

W latach 1989-1990 wydała trzy multiplatynowe albumy, w tym kompilację The Immaculate Collection, która stała się jej najlepiej sprzedającym albumem, rozchodząc się na całym świecie w nakładzie ponad 25 mln egzemplarzy. Piosenkarka wystąpiła także u boku Warrena Beatty w ekranizacji komiksu Dick Tracy.

1990

W kwietniu wyruszyła w jedną z najgłośniejszych tras koncertowych w historii muzyki rozrywkowej Blond Ambition Tour. Podczas koncertów w Toronto próbowała aresztować ją policja, która nie chciała dopuścić do występu, w trakcie którego piosenkarka odgrywała scenę masturbacji. W Rzymie z tego powodu koncert musiał zostać odwołany. W tym samym czasie piosenkarka zdołała także zdominować światowe listy singlowe przebojem Vogue. W grudniu wywołała kontrowersje prezentując uznany przez MTV za obsceniczny, klip do utworu Justify My Love. Stacje MTV i VH1 odmówiły emisji klipu. Wówczas Madonna wydała go na kasecie VHS, która jest do dziś najlepiej sprzedającą się kasetą video z teledyskiem.

1991

W maju miała miejsce premiera szokującego filmu dokumentującego trasę Blond Ambition Tour zatytułowanego Truth or Dare (poza USA; In Bed with Madonna; W łóżku z Madonną). Piosenkarka nie tylko utrwaliła w nim najbardziej kontrowersyjne momenty swojej ostatniej trasy koncertowej, ale także pokazała się w nim w łóżku ze swoimi tancerzami.

1992

Ukazał się fotoalbum Sex, zawierający zdjęcia piosenkarki w erotycznych scenach, przez niektórych uznawanych nawet za pornografię. Publikacja spowodowała skandal oraz wzmożone zainteresowanie piosenkarką, które zostało wykorzystane do promocji albumu Erotica. Tytułowy utwór zadebiutował w USA na 2. pozycji na liście airplay i jest to jak dotąd najwyższy debiut piosenki w historii tej listy. Pełna wersja teledysku do piosenki tytułowej była tak kontrowersyjna, że MTV emitowała ją tylko późno w nocy.

1993

Piosenkarka wyruszyła w trasę koncertową The Girlie Show Tour, określaną jako najbardziej wulgarną i naładowaną seksualnie z dotychczasowych jej tras oraz zagrała w thrillerze erotycznym pt. Body of Evidence (Sidła miłości).

1994

Na początku roku przedstawiła bardziej stonowany wizerunek w wideoklipie do utworu I’ll Remember pochodzącego z ścieżki dźwiękowej do filmu With Honors. Piosenka była w USA jednym z największych hitów 1994. W październiku miała miejsce premiera płyty Bedtime Stories, z której pochodzi utwór Take a Bow. Piosenka odniosła sukces w Stanach Zjednoczonych, spędzając na 1 miejscu listy Billboard Hot 100 siedem kolejnych tygodni, stając się dzięki temu największym przebojem Madonny w tym kraju.

1995

Jesienią została wydana składanka najlepszych ballad zatytułowana Something to Remember.

1996

Grając Evę Perón w filmowej wersji musicalu Evita artystka po raz kolejny radykalnie zmieniła swój wizerunek. Ścieżka dźwiękowa z tego filmu była jej dwunastą platynową płytą, a występ w filmie okazał się największym aktorskim sukcesem Madonny, nagrodzonym Złotym Globem. Wcześniej, 14 października urodziła córkę Lourdes Marię Ciccone Leon, owoc związku z masażystą Carlosem Leonem.

1998

3 marca zaprezentowała oparty na elektronice album Ray of Light, który stał się sukcesem na miarę albumu Like a Prayer. Album jest uznawany przez wielu krytyków za najlepsze dzieło muzyczne Madonny. Z płyty pochodzi pięć singli, z których największy sukces odniosły Frozen, Ray of Light oraz The Power of Good-Bye.

1999

Początek roku przyniósł Madonnie cztery nagrody Grammy za album Ray of Light. W tymże roku piosenkarka nagrała motyw przewodni do filmu Austin Powers: Szpieg, który nie umiera nigdy zatytułowany Beautiful Stranger. Piosenka w 2000 dostała nagrodę Grammy w kategorii Najlepsza Piosenka z Filmu, stała się także jednym z najczęściej odtwarzanych utworów przez brytyjskie stacje radiowe w historii.

2000

W marcu odbyła się premiera filmu The Next Best Thing (Układ prawie idealny) w którym główną rolę powierzono Madonnie. Piosenkarka nagrała także dwie piosenki na ścieżkę dźwiękową do filmu, z których sukces odniósł wydany na singlu cover utworu Dona McLeana American Pie. We wrześniu odbyła się premiera kolejnego, tym razem tanecznego krążka Music, który stał się numerem 1 w 27 krajach. 22 grudnia wyszła za mąż za brytyjskiego reżysera Guya Ritchiego, z którym ma syna. Wspólnie z Guyem wychowuje starszą córkę oraz adoptowanego w 2006 roku czarnoskórego chłopca. Ritchie wyreżyserował dla niej kolejny kontrowersyjny teledysk do piosenki What It Feels Like for a Girl oraz film Swept Away (Rejs w nieznane).

2001

Madonna wyruszyła w pierwsze od 8 lat światowe tournee zatytułowane Drowned World Tour. Wydanie DVD z koncertem zbiegło się z premierą drugiej kompilacji największych przebojów Madonny Greatest Hits Volume 2, która miała miejsce w listopadzie.

2002

Piosenkarka nagrała przewodni motyw do filmu o przygodach Jamesa Bonda zatytułowany Die Another Day. Do tytułowej kompozycji nagrano jeden z najdroższych teledysków w historii muzyki rozrywkowej, kosztujący 6 milionów $.

2003

W atmosferze skandalu w kwietniu został wydany album American Life. Kontrowersje wzbudził teledysk do tytułowej kompozycji, który przedstawiał wojnę. Teledysk został wycofany, ponieważ jego wydanie zbiegło się z wybuchem wojny w Iraku a chłodno przyjęty przez krytykę album odniósł bardzo umiarkowany sukces, szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Madonna wywołała kolejny skandal w trakcie ceremonii rozdania nagród MTV Video Music Awards, gdzie podczas wykonywania utworu Hollywood niespodziewanie pocałowała w usta towarzyszące jej na scenie Britney Spears oraz Christinę Aguilerę. Madonna tworzy serię pięciu bajek dla dzieci. Pierwsza cześć to „Angielskie różyczki”.

2004

Udana, dochodowa trasa koncertowa 2004 roku The Re Invention Tour przyniosła 125 milionów dolarów zysku

Madonna podczas trasy koncertowej promuje album Confessions on a Dance Floor

2005

Pod koniec roku powróciła z nagrodzonym m.in. nagrodą Grammy albumem Confessions on a Dance Floor. Wylansowała jeden z największych przebojów w swojej karierze Hung Up, zawierający wysamplowany fragment utworu Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight) zespołu ABBA.

2006

Latem wyruszyła w kolejną trasę koncertową The Confessions Tour, która stała się najbardziej dochodową trasą w historii kobiecej muzyki rozrywkowej, przynosząc 260,1 mln $ zysku (powiększyło to majątek królowej popu o 11,8 mln funtów). Koncertom towarzyszyły duże kontrowersje w związku z wykonywanym przez Madonnę utworem Live to Tell w trakcie którego była przytwierdzona do ogromnego lustrzanego krzyża mając na głowie koronę cierniową.

2007

W styczniu magazyn Forbes umieścił ją na 4. miejscu najbogatszych kobiet show-biznesu, szacując wartość jej majątku na 325 milionów dolarów. W pierwszej połowie 2007 roku wzięła udział w kampanii reklamowej firmy odzieżowej Hennes & Mauritz, na potrzeby której zaprojektowała specjalną linię ubrań zatytułowaną M by Madonna. 7 lipca wystąpiła na Live Earth w Londynie. Koncerty na rzecz kryzysu cieplarnianego na ziemi zorganizował, były wiceprezydent USA Al Gore. Madonna specjalnie na potrzeby koncertu na stadionie Wembley nagrała piosenkę Hey You, która miała swoją premierę na stronie internetowej firmy Microsoft. Podczas występu na żywo królowa popu zagrała kolejno cztery utwory: Hey You, Ray of Light, La Isla Bonita (gościnnie z zespołem Gogol Bordello) oraz Hung Up. W listopadzie 2007 podpisała umowę z nową wytwórnią płytową Live Nation opiewającą na kwotę 120 mln $. Zgodnie z jej postanowieniami piosenkarka w ciągu 10 lat wyruszy 4 razy w trasę koncertową oraz w ciągu dwóch lat od podpisania kontraktu wyda nowy album.

2008

Pod koniec marca ukazał się pierwszy singel 4 Minutes, zwiastujący nowe studyjne wydawnictwo. Wysokobudżetowy wideoklip do utworu, w którym obok Madonny pojawiają się Justin Timberlake oraz Timbaland wyreżyserował duet Jonas & François. 28 kwietnia nastąpiła światowa premiera nowego studyjnego albumu zatytułowanego Hard Candy, nad którym piosenkarka pracowała od początku 2007 m.in. z Timbalandem, Justinem Timberlake, Pharrellem Williamsem. Hard Candy jest ostatnim albumem studyjnym wydanym przez wytwórnię Warner Bros. W sierpniu Madonna wyruszyła w kolejną światową trasę koncertową zatytułowaną The Sticky & Sweet Tour. Podczas występu w Los Angeles przy utworze Human Nature obok królowej pop pojawiła się Britney Spears. Trasa została uznana za bardziej dochodową niż The Confessions Tour. Pod koniec czerwca 2008 r. pojawił się nowy teledysk Madonny do drugiego singla z albumu Hard Candy pt. Give It 2 Me. W teledysku oprócz Madonny pojawił się Pharell Williams. W listopadzie ukazał się trzeci już singiel promujący Hard Candy – Miles Away jednak zabrakło dla niego teledysku (pierwotnie miał nim być zapis z najnowszej trasy Madonny, The Sticky & Sweet Tour). Planowane jest również wydanie czwartego singla z utworem Beat Goes On, jednak na razie szczegóły są nie znane. W listopadzie rozpoczął się proces rozwodowy artystki z Guyem Ritchie. Pretekstem do rozwodu była zdrada Madonny. Madonna uzyskała rozwód 21 listopada 2008 roku. W grudniu ukazały się zdjęcia Madonny promujące dom mody Louis Vuitton. Według doniesień Madonna za sesję dostała $10 000 000.

2009

W pierwszym kwartale 2009 Live Nation zapowiedziało premierę 3 kompilacji największych hitów Madonny, oraz DVD z zapisem koncertu z najnowszej trasy, The Sticky & Sweet Tour. Będzie to wydanie dwupłytowe, zawierające dokument ukazujący powstawanie landrynkowego show lub CD z utworami z trasy. Pod koniec stycznia oficjalny fanclub Madonny, Icon poinformował o drugiej części jej ostatniej trasy. The Sticky & Sweet: Reloaded ponownie obejmie Europę, a także Azję i Australię, grając m.in. koncert na warszawskim lotnisku Bemowo.

2010 – obecnie…

W styczniu 2010 Madonna wykonała „Like a Prayer” podczas koncertu charytatywnego Hope for Haiti Now: A Global Benefit for Earthquake Relief. W marcu ukazał się jej trzeci album koncertowy, Sticky & Sweet Tour, który – jako pierwsze wydawnictwo w jej karierze – został oficjalnie wydany przez Live Nation, choć wciąż dystrybuowany był przez Warner Bros. W kwietniu tego samego roku wyemitowano „The Power of Madonna” – odcinek serialu Glee, poświęcony Madonnie i jej muzyce, który sama artystka skomentowała: „wspaniały w każdym stopniu” i pochwaliła jego scenariusz oraz przesłanie równości. Glee: The Music, The Power of Madonna, minialbum z coverami jej utworów, pełniący funkcję ścieżki dźwiękowej do odcinka, zadebiutował na pierwszym miejscu listy Billboard 200 i sprzedał się w USA w około 98 tysiącach sztuk.

W 2010 Madonna wydała wraz ze spółką Macy’s kolekcję ubrań zaprojektowanych przez jej córkę Lourdes, „Material Girl”. Wchodzące w jej skład stroje inspirowane są punkowym stylem lat 80. XX wieku, którym interesowała się wówczas sama Madonna. Niedługo później producent odzieży L.A. Triumph Inc. pozwał artystkę do sądu, twierdząc, że „Material Girl” jest nazwą handlową, pod którą od 1997 spółka sprzedaje ubrania, a sama Madonna używa jej bezprawnie. W owej sprawie znalazł się wniosek o zaniechanie dystrybucji kolekcji i oddanie producentowi wszystkich dochodów zarządzanej przez piosenkarkę linii. Tymczasem Madonna potwierdziła plany otwarcia międzynarodowej sieci klubów fitness nazwanej Hard Candy Fitness. Otwarcie pierwszej takiej siłowni miało miejsce 29 listopada 2010 w mieście Meksyk. We wrześniu 2011 na weneckim festiwalu filmowym zaprezentowano premierowo W.E., drugi wyreżyserowany i napisany przez Madonnę film, który zyskał mieszane recenzje. Produkcja opowiada o romansie brytyjskiego króla Edwarda VIII z Wallis Simpson.

Wiosną 2012 roku ukazał się dwunasty album studyjny Madonny MDNA, którego głównym producentem jest William Orbit (współpracujący z Madonną nad płytami Ray of Light z 1998 i Music z 2000). W lutym ukazał się natomiast pierwszy promujący go singel, natomiast 5 lutego artystka wystąpiła w przerwie finału Super Bowl (half-time show).

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Bonnie Raitt

Bonnie Raitt – (ur. 8 listopada, 1949) – amerykańska piosenkarka i gitarzystka rockowa i popowa, przedstawicielka blues rocka i współczesnego popu. Bonnie Raitt debiutowała w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku śpiewając folk rock z silnymi wpływami bluesa. Raitt była swoistym fenomenem na zdominowanej przez mężczyzn scenie blues rocka. Mimo tego, a może właśnie dzięki temu, zdołała się wybić osiągając status gwiazdy kultowej.

Raitt śpiewała swym nieco skrzeczącym głosem przy akompaniamencie gitary. Okres największej popularności artystki przypadł na lata siedemdziesiąte. W latach osiemdziesiątych kariera jej się załamała. Dopiero album Nick of Time, nagrany w 1989, przywrócił jej status gwiazdy, lecz już w innym gatunku muzyki. Bonnie Raitt powróciła na sceny z nowym popowym repertuarem, kierowanym w stronę dojrzałego odbiorcy. Nawet jednak w tym okresie Reitt nie do końca zrezygnowała ze swych bluesowych ciągot, i wpływ tej muzyki wyraźnie daje się zauważyć nawet w jej najnowszych produkcjach. Największym przebojem Bonnie Raitt był Something to Talk About. W 1990 jej album Nick of Time otrzymał Nagrodę Grammy. W 2000 Bonnie Raitt została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

Dyskografia

1971 Bonnie Raitt
1972 Give It Up
1972 Sigma Sound Studios 72
1973 Takin’ My Time
1973 Sofa Blues [With Little Feat] 1974 Streetlights
1975 Home Plate
1977 Sweet Forgiveness
1979 The Glow
1982 Green Light
1986 Nine Lives’
1989 Nick of Time
1991 Luck of the Draw
1994 Longing in Their Hearts
1995 Road Tested [live] 1998 Fundamental
2002 Silver Lining
2005 Souls Alike
2006 Bonnie Raitt & Friends
2012 Slipstream
2012 The Lost Broadcast – Philadelphia 1972

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Francesco Napoli

Francesco Napoli – urodzony 26 luty 1962 spod znaku zodiaku Ryby.

Urodzony w średnio zamożnej szlacheckiej rodzinie. Ojciec pokładał w synu wielkie nadzieje, planował dla niego karierę prawniczą.
Miał zostać prokuratorem lub notariuszem. Niestety – a może na szczęście mały Francesco o wiele bardziej od realizacji planów ojca wolał grac na gitarze i fortepianie a jego marzeniem było zostać muzykiem. Plany swoje zrealizował, został gwiazdą włoskiej piosenki. Jego utwory utrzymane w klimacie POP znane są na całym świecie. Swiadczy o tym sprzedaż w 44 krajach ostatniej
płyty „LADY FANTASY” w ilości 12 milionów egzemplarzy. Do Polski po raz pierwszy Francesco przyjechał w 1988 roku na zaproszenie organizatorów festiwalu w Sopocie. Jego najbardziej popularne utwory „Balla Balla”, „Borneo”, Piano piano”, „Marina” ”Ciao Italia ” ” Symphony of love” ” Sexy Lady” oraz przebój z ostatniej płyty „Lady Fantasy” gwarantują wspaniałą zabawę na koncertach, których daje mnóstwo do dzisiaj, głównie w Europie i Ameryce płd. Obecnie Francesco mieszka w Niemczech skąd planuje swoje kolejne tourne tym razem po Polsce.

Albumy:

1987 Balla… The First Dance
1988 Magico
1990 Ciao – Balla Italia!
1990 Balla…Balla
1992 Arriv
1995 Bellami
1997 Komm Mit!
2005 Festa Italiana (kompilacja)
2005 Besame Mucho
2010 Esistere-Le Mie Emozioni
2010 Disco Italiano ?(kompilacja) ?

Ważniejsze single:

1982 Arrivederci ?
1986 Stai Con Me
1987 Balla..Balla! – Italian Hit Connection
1988 Piano, Piano
1988 Balla..Balla! Vol. 2 – Italian Hit Connection
1990 Balla Balla Mega Party Mix Balla … Balla Vol. 3 (Ptp) ?
1995 Leila
2000 Tornero
2002 Gente Che Vá ?

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Ace Of Base

Ace of Base – szwedzka grupa muzyczna grająca pop, pochodząca z Göteborga w Szwecji, której obecni członkowie to: Ulf Ekberg (Buddha) oraz rodzeństwo Jonas Berggren (Joker) i Jenny Berggren. Zespół wydał swój debiutancki album „Happy Nation” w 1993 – nagranie okazało się dużym sukcesem komercyjnym i sprzedało się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy na całym świecie. Dwa single z albumu: „All That She Wants” i „The Sign” uplasowały się na 1. miejscach list przebojów w wielu krajach. Po odejściu z zespołu Linn Berggren w 2007, zespół udał się na trasę koncertową po Europie i Azji.

Historia

Utworzenie zespołu

W 1987, po kilku latach spędzonych w zespole związanym z nową falą, grającym kowery znanych utworów, G Konrad, Jonas Berggren stworzył amatorski zespół wraz z Johnnym Lindénem i Niklasem Tränk; do zespołu po kilku miesiącach dołączyły siostry Jonasa, wokalistki Linn i Jenny. Zespół w początkowej fazie działalności miał kilka nazw – Kalinin Prospect (ulica w Moskwie); CAD (Computer-Aided Disco) i Tech-Noir (francuska nazwa określenia czarna technologia (ang. black technology); nazwa pochodzi od klubu nocnego z filmu Terminator). Formacja dawała koncerty w klubach w całej Szwecji, prezentując własny materiał, zainspirowany twórczością takich artystów jak The KLF i Snap!.

Lindén opuścił zespół w 1989. Tränk został wyrzucony z zespołu po tym, jak nie pojawił się na koncercie zespołu w Bältesspännarparken 6 sierpnia 1990, gdyż udał się na występ The Rolling Stones po drugiej stronie miasta. Jonas poprosił swojego przyjaciela Ulfa Ekberga, o przystąpienie do zespołu. Grupa zaczęła myśleć nad nową nazwą formacji; Linn powiedziała „nikt nie będzie w stanie przeliterować nazwy naszego zespołu i nikt nie będzie umiał jej zapamiętać”. Grupę nazwano Ace of Base, gdyż członkowie zespołu sami siebie nazywali „mistrzami studia” (ang. masters of their studio), którym był stary garaż należący do serwisu naprawczego.

Zespołowi nie udawało się zaistnieć na lokalnej scenie, gdyż, wg Jenny, ich rodzinne miasto preferowało muzykę zbliżoną do heavy metalu, a nie do techno. W 1991 John Ballard umieścił w jednej ze szwedzkich gazet ogłoszenie w sprawie naboru talentów; Ace of Base udali się na casting. Z relacji członków zespołu wiadomo, że Ballard nie był pewien co do potencjału zespołu, jednak umówił muzyków na spotkanie z Klasem Lunding z wytwórni płytowej Telegram Records, który później pomógł formacji nagrać demo piosenki „Wheel of Fortune”. Nagranie nie spowodowało jednak podpisania kontraktu z Telegram Records. Ostatecznie niedokończone i niedopracowane demo zostało sprzedane za niewielką sumę niezależnej duńskiej wytwórni Mega Records w marcu 1992. „Wheel of Fortune” został nagrany ponownie i wydany jako singel w Danii w maju, nie uplasował się jednak na listach przebojów. Nagrano amatorskie, niskobudżetowe wideo, którego reżyserem był Viking Nielsson. We wrześniu, po dwóch nieudanych próbach, singel wszedł na listy przebojów.

Międzynarodowy sukces (1993-1994)

Piosenka była jednym z utworów, które pomogły Ace of Base odnieść ogólnoświatowy sukces i uznanie. Po wysłuchaniu utworu „Another Mother” autorstwa Kayo Shekoni (znalazł się w czołowej dwudziestce notowań w Szwecji), zespół zdał sobie sprawę z tego, że zamierza tworzyć podobną muzykę. Zespół skontaktował się z producentem muzycznym, Denniz Pop, i wysłał mu nagranie demo zatytułowane „Mr Ace”. Anegdota mówi, że kaseta zaklinowała się w samochodowym odtwarzaczu producenta, przez co zmuszony był słuchać utworu kilkadziesiąt razy z rzędu. Piosenkę ostatecznie wydano jako singel pod nazwą „All That She Wants”, połączenie muzyki dub – utwór stał się w późniejszym okresie symbolem brzmienia grupy. Wydana w październiku 1992, w szybkim tempie uplasowała się na 1. miejscu duńskiej listy przebojów. Wytwórnia Mega Records postanowiła skorzystać z rosnącej popularności zespołu i w celu wydania albumu studyjnego w okresie Świąt Bożego Narodzenia zaproponowała formacji kontrakt. Album został nagrany, wyprodukowany i wydany w ciągu kilku tygodni.

Happy Nation, którego wydanie poprzedziła emisja singla o tym samym tytule, stał się hitem w Danii i stopniowo osiągał 1. miejsca list przebojów w Europie. Zespół zamierzał podpisać kontrakt z PolyGram (później Universal Music Group) na wydanie albumu na całym świecie, wytwórnia jednak odrzuciła propozycję wydania płyty w Stanach Zjednoczonych. W ciągu ilku miesięcy „All That She Wants” osiągnął 3. miejsce na listach przebojów w Szwecji, a także przez 8 tygodni przewodził listom w Niemczech. Utwór „The Sign” został wykorzystany w jednym z odcinków serialu South Park pt. Prehistoric Ice Man (emitowany w 1999).
Zespół był w 1993 powodem kontrowersji – 27 marca 1993 szwedzki magazyn Expressen napisał, że Ekberg w młodości był członkiem formacji Commit Suicide, śpiewającej teksty o podłożu rasistowskim i neonazistowskim. Muzyk był również członkiem skrajnie prawicowej partii Sverigedemokraterna. Ulf potwierdził informacje zawarte w artykule, zaprzeczył jednak informacji o swoim zamiłowaniu do rasizmu. W filmie dokumentalnym opowiadającym o historii Ace of Base pt. Our Story (1997) Ekberg powiedział:

„Mówiłem wszystkim, że żałuję tego, co zrobiłem. Zamknąłem ten rozdział swojego życia. Nie chcę nawet o tym rozmawiać, to dla mnie w ogóle nie istnieje. Zamknąłem to i wyrzuciłem za siebie. Nauczyłem się z tego okresu bardzo dużo. Jestem teraz kimś innym. Innym człowiekiem”

Pogłoski nie przeszkodziły zespołowi w dalszej karierze. Formacja w kwietniu 1993 wystąpiła w Tel Awiwie obok takich wykonawców jak: Inner Circle i Dr. Alban. Liczbę widzów oszacowano na 55 000, co jest rekordem w historii formacji.

Przez trzy tygodnie maja „All That She Wants” zajmował 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Pomimo starań wytwórni Mega Records, by wydać album w Stanach Zjednoczonych, zespół nie wyrażał zgody na występy w USA. Ostatecznie jednak singel został wydany w USA pod koniec 1993 za pośrednictwem Arista Records i uplasował się na 2. miejscu listy Billboard Hot 100.

W celu „odświeżenia” materiału w celu wydania go w USA, założyciel i szef Arista Records, Clive Davis, nalegał na nagranie kilku nowych utworów. Nagrano kilka piosenek, m.in. „The Sign”, od którego pochodzi nazwa amerykańskiej wersji płyty i który był drugim singlem wydanym w USA. Singel spędził 6 tygodni na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 i został najlepiej sprzedającym się singlem w 1994. Nagranie uplasowało się również na 2.miejscu w Wielkiej Brytanii i Szwecji, a także na 1. w Niemczech. Album został wydany ponownie przez PolyGram pod nazwą Happy Nation (US Version).

Z albumu pochodzą dwa pozostałe single – „Living in Danger” i „Don’t Turn Around”, kower utworu autorstwa Diane Warren. Drugi utwór został pierwotnie wydany przez Tinę Turner, a następnie przez zespół Aswad (piosenka osiągnęła 1. miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii). Nagranie nowej wersji zostało zasugerowane przez Davisa; utwór okazał się kolejnym hitem z płyty. Happy Nation okazał się dużym ogólnoświatowym sukcesem komercyjnym.

Zespół, porównywany swoim potencjałem do ABBA, udał się w niemal dwuletnią trasę koncertową i zorganizował zakrojoną na międzynarodową skalę akcję promującą Happy Nation. W kwietniu 1994 chora psychicznie niemiecka fanka zespołu, Manuela Behrendt, wtargnęła do domu Berggrenów mając przy sobie nóż. Krótko po incydencie zespół podpisał kontrakt z firmą ochroniarską. Zespół zmuszony był bezzwłocznie zacząć pracować nad kolejnym albumem z powodu ponagleń ze strony zakontraktowanych z grupą wytwórni muzycznych na całym świecie. Wyjątkowo w procesie pisania materiału na album i produkcji uczestniczyli wszyscy członkowie zespołu w niemal równym stopniu (na poprzednim i na kolejnych albumach zajmują się tym Jonas i Ulf).

Ostatecznie napisanych zostało 17 utworów, które zostały umieszczone na drugim albumie studyjnym grupy, The Bridge. Album zaakcentował zmianę brzmienia zespołu – usunięte zostały nurty reggae i muzyki klubowej, które uczyniły z grupy gwiazdy muzyki pop. Pierwszy singel z płyty, „Lucky Love”, tuż po swojej emisji w październiku 1995, uplasował się n1 1. miejscu list przebojów w Szwecji, 13. w Niemczech i 20. w Wielkiej Brytanii; Arista Records zdecydowała, że singel nie jest odpowiedni na amerykański rynek fonograficzny; zamiast „Lucky Love” wydany został „Beautiful Life”, który uplasował się na 15. miejscu zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii. The Bridge zdobył status platynowej i sprzedał się w nakładzie ponad 6 milionów egzemplarzy, jednak sukces Happy Nation okazał się niemożliwy do powtórzenia. W lutym 1996 zespół zagrał na festiwalu w Viña del Mar obok takich wykonawców jak 2 Unlimited.

Następnie zespół zniknął ze sceny na ponad pół roku, pojawiając się w lipcu 1997 na koncercie z okazji 20. urodzin Księżnej Wiktorii. Zespół dostał pełną dowolność zarówno w sferze czasu jak i tematu ich trzeciego albumu; większość materiału została nagrana w prywatnym studiu Jonasa „The Barn”. Tuż po wydaniu Flowers w czerwcu 1998 zespół stwierdził, że jest to ich najlepszy dotychczas wydany album. Tytuł jest wywołany faktem, że zespół wierzył, ze materiał zawarty na albumie (zainspirowany muzyką gospel) komponuje się idealnie jak bukiet kwiatów. Fani zespołu byli zdziwieni faktem, ze funkcję dominującej wokalistki przejęła Jenny; dodatkowo Linn nie znalazła się na wielu promocyjnych fotografiach. Niechęć Linn do bycia liderem i główną wokalistką grupy była tłumaczona uszkodzeniem głosu, obawą przed lataniem samolotem i znienawidzeniem sławy.

Pierwszy singel, „Life Is a Flower”, został najczęściej nadawanym w europejskich rozgłośniach radiowych utworem roku 1998 i sprzedał się w samej Wielkiej Brytanii w nakładzie ponad 250 000 kopii, a także uplasował się na 5. miejscu miejscowych list przebojów. Drugim singlem został „Cruel Summer”, wydany przez wytwónię London Records; wytwórnia stwierdziła, że „Life Is a Flower” jest „zbyt europejski z natury”. Clive Davis postanowił wydać singel „Cruel Summer” w USA, co zakustkowąło pojawieniem się Ace of Base w pierwszej 10. notowań po czteroletniej przerwie. W USA wydano nieco zmienioną wersję albumu pod nazwą Cruel Summer (zmieniony spis utworów). Davis poprosił Linn o nagranie utworu „Everytime It Rains”, zaś „Life Is a Flower” został nagrany ponownie i wydany pod nazwą „Whenever You’re Near Me” – utwór ten został drugim singlem, osiągnął jednak jedynie 76. miejsce. „Always Have, Always Will” i „Travel to Romantis” zostały wydane w Europie i uplasowały się na listach przebojów m.in. w państwach skandynawskich. „Everytime It Rains” został wydany jedynie w Wielkiej Brytanii, podobnie jak reedycja Flowers.

Singles of the 90s i Greatest Hits (1999-2000)

W listopadzie 1999 zespół wydał kompilację szesnastu singli pt. Singles of the 90s. Pierwszy z nich, C’est la Vie (Always 21), uplasował się na 1. miejscu listy przebojów w Hiszpanii. Z nadzieją na podobny sukces, zespół wydał singel „Hallo Hallo” jedynie na rynek hiszpański. Ostatnim singlem promocyjnym pochodzącym z Singles of the 90s był „Love in December” (był nadawany jedynie w radiu). „Everytime It Rains”, wydany wcześniej na Cruel Summer, został wydany jako singel jedynie w Stanach Zjednoczonych w formie remixu autorstwa Clive’a Davisa w celu promocji kompilacji hitów Greatest Hits na rynku amerykańskim; singel nie pojawił się na żadnej z list przebojów i sprzedał się w nakładzie mniejszym niż 5000 w ciągu pierwszego tygodnia od wydania. Album zakończył kontrakt z Arista Records, który nie został przedłużony. „Hallo Hallo” był w planach jako pierwszy singel z amerykańskiego wydania kompilacji, w ostatecznym rozrachunku nie został jednak w ogóle umieszczony na albumie. „C’est La Vie (Always 21)” był jedynym utworem bonusowym dołączonym do wersji wydanej w USA. Do kompilacji dołączono dwa remixy utworów: „Lucky Love” i „Beautiful Life”.

Nowe tysiąclecie i Da Capo (2002-2003)

Ace of Base wydał swój czwarty album studyjny zatytułowany Da Capo 30 września 2002 w Europie i w Japonii (za pośrednictwem EMI Music Japan) z alternatywną wersją okładką i trzema bonusowymi utworami. Album pierwotnie zawierał 12 utworów, zaś datę jego wydania zaplanowano na lato 2000; datę wydania wielokrotnie przekładano z uwagi na nieporozumienia z wytwórniami muzycznymi. Tytuł płyty pochodzi od zwrotu Da capo al fine, który oznacza „od nowa od początku”. Album był próbą powrotu zespołu do ich brzmienia z wczesnego okresu ich kariery.

Pomimo tego, ze album pojawił się na listach przebojów w wielu europejskich krajach, nie okazał się sukcesem komercyjnym w podobnym stopniu, jak jego poprzednicy. Jedynie Jenny i Ulf wyruszyli w krótką trasę promocyjną obejmującą Szwecję, Danię, Norwegię, Finlandię, Niemcy, Polskę i Austrię; Jonas został w domu w celu opieki nad dzieckiem, Linn pojawiła się jedynie na jednym koncercie w Niemczech. Album nie został wydany w obu Amerykach i Australii, zaś w Wielkiej Brytanii został wydany nieoficjalnie przez wytwórnię Polydor Records, która uważała, że brzmienie Ace of Base „przedawniło się”.
Pierwszym singlem pochodzącym z Da Capo był „Beautiful Morning”, który uplasował się na 14. miejscu list przebojów w Szwecji i 38. w Niemczech. Drugim singlem był „The Juvenile” – utwór uplasował się na 78. miejscu list w Niemczech oraz został wykorzystany w kampanii świątecznej przez niemiecką stację telewizyjną RTL; był tzw. „zgubionym utworem” – został napisany w 1995 na potrzeby filmu GoldenEye. Zakontraktowana z zespołem wówczas wytwórnia Arista Records zdecydowała się nie wydawać utworu, przez co nie został on w filmie użyty. Zamiast tego w filmie wykorzystany został utwór „GoldenEye” śpiewany przez Tinę Turner.
W Skandynawii wydany został za pośrednictwem Mega Records jeszcze jeden singel – utwór otwierający płytę, „Unspeakable”. Z powodu małej popularności singla w zasadzie nie przeprowadzono jego promocji.

Zawieszenie działalności zespołu (2003-2006

Zespół nie był pokazywany w mediach w 2003 i 2004. Jenny wydała swój solowy album i wyruszyła w europejską trasę koncertową, a także dołączyła do zespołu Arose wraz ze swoim mężem Jakobem Pétrenem.

Pod koniec 2005 zespół zagrał koncert na belgijskim festiwalu Night of the Proms obok takich wykonawców jak Donna Summer; grupa zagrała swoje największe hity, m.in. „All That She Wants” i „The Sign”. Następnie zespół powrócił do Szwecji i zaczął prace nad swoim piątym albumem studyjnym.

Powrót do mediów i trasa koncertowa (od 2007)

14 sierpnia 2007 rzecznik zespołu, Lasse Karlsson, poinformował o tym, ze zespół zagra swój pierwszy od 1996 koncert w Bangalore w Indiach 24 listopada 2007. Występ został anulowany, jednak formacja wystąpiła w takich miastach jak Jekaterynburg (15 listopada 2007) i Sankt Petersburg (17 listopada). Formacja wystąpiła również w Danii, Estonii i na Litwie; seria koncertów była wstępem do ogólnoświatowej trasy koncertowej zapowiedzianej na 2008. Spis utworów na koncerty zawierał utwory szczególnie z pierwszych dwóch albumów grupy, a także remix piosenki „Wheel of Fortune”.
Ekberg w wywiadzie udzielonym 28 listopada 2007 potwierdził, iż Linn Berggren nie jest już oficjalnie członkiem zespołu i nie zostanie zaangażowana do pisania materiału na nowy album. Grupa koncertowała bez Linn właściwie już od 1999. Jenny potwierdziła odejście Linn z zespołu w wywiadzie udzielonym duńskiej prasie: „Ona nie jest częścią Ace of Base już od kilku lat”. Po odejściu z grupy Linn zapowiedziała skupienie się na studiach i rodzinie. Jej odejście odbiło się na brzmieniu grupy – głos Linn, uznawany przez fanów za mocniejszy i przyjemniejszy dla ucha niż głos Jenny, był jednym z czynników, dzięki którym zespół odniósł sukces komercyjny w 1. poł. lat 90.

Zespół zaczął planować wydanie swojego piątego albumu studyjnego już w październiku 2004, po zakończeniu krótkiej trasy koncertowej promujące album Da Capo; pierwszą wstępna datą wydania płyty było lato 2005. Data wydania została przełożona z powodu ślubu Jenny i problemami z kontraktami z wytwórniami muzycznymi. Zespół rozpoczął nagrana albumu 4 listopada 2007, po oficjalnym odejściu Linn. Pomimo tego, ze zespół nie podpisał z żadną wytwórnią kontaktu na wydanie płyty, jej wydanie jest zapowiedziane na lato 2009. Zespół zapowiedział umieszczenie na albumie remixów hitów z poprzednich płyt – cały projekt tworzenia remixów nazwano Global Remix Project, który zakłada również pojawienie się remixów i teledysków na stronie internetowej Ace of Base; projekt został rozpoczęty w grudniu 2008. Formacja planowała wydać pięć teledysków, do każdego dodatkowo teledysk; przy tworzeniu każdego z utworów uczestniczył gościnnie inny szwedzki DJ. Niewiadomym jest, czy single zostaną umieszczone na nowym albumie.

14 grudnia 2007 Jonas Berggren na spotkaniu z fanami po koncercie na Litwie oznajmił, że zespół pracuje ze słynnymi amerykańskimi producentami, nie ujawnił jednak nazwisk. Susanna Safsund i Linnea Deb, wokalistki wspomagające zespół w trasie, będą dodawały wokal wspierający na nowym albumie.

4 kwietnia 2008 umieszczone zostały (w serwisie UnitedStage.se) promocyjne fotografie zespołu. 10 kwietnia uruchomiono nową stronę internetową formacji. Wiosną 2008 zespół poinformował, ze ich nowym menadżerem jest Orlando John z korporacji Urbania Group, który wcześniej towarzyszył zespołowi w podróżach po Azji, Europie Wschodniej i Afryce.

W czasie koncertu na festiwalu Rock Under Broen (Dania) 14 czerwca 2008 zespół zagrał nową piosenkę pt. „Sparks from a Fire”. Niewiadomym jest, czy utwór pojawi się na nowej płycie Ace of Base.

12 listopada 2008 wydano składankę hitów i teledysków – Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos. Box składa się z trzech płyt: CD z utworami, drugiej CD z remixami i DVD z teledyskami. Do zestawu dołączona jest specjalna poligrafia i fotografie cżłonków grupy. Cztery utwory nagrano w nieco zmienionej wersji – „Wheel Of Fortune 2009”, „Lucky Love 2009” i „Don’t Turn Around 2009”; do japońskiej wersji składanki dołączono piosenkę „The Sign – Freedom Bunch Mix”. „Wheel of Fortune 2009” został wydany jako singel 24 października 2008 jako pierwszy singel ze składanki.

Obecnie zespół pracuje nad nowym albumem wraz z producentem (Peer Åström). W dalszym ciągu jednak zespół nie ma podpisanego kontraktu z oficjalną wytwórnią muzyczną.

Zespół obecnie jest w trakcie trasy koncertowej. Zespół ma za sobą występ na festiwalu Smukfest w Skanderborgu w Danii. Wiosną 2009 grupa rozpoczęła amerykański etap trasy. Obecnie zespół ma dwie nowe wokalistki Clarę Hagman i Julię. Na lipiec 2010 r. planowany jest nowy singiel nowego Ace of Base, a pełen album jest w produkcji, jego premiera planowana jest na jesień tego roku. Pierwszego solowego singla wydała za to była wokalistka tej grupy Jenny Berggren, nosi on tytuł „Here I am”.

Osiągnięcia

Zespół jest zdobywcą kilku prestiżowych nagród związanych z przemysłem muzycznym. Album Happy Nation został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako „Najlepiej Sprzedający się Debiutancki Album”. Łączny nakład Happy Nation i The Sign oszacowano na ponad 23 miliony na całym świecie. Album uplasował się na 1. miejscu list przebojów w przynajmniej 16 krajach, w tym m.in. takich jak:

Argentyna
Australia
Kanada
Chile
Dania
Francja
Niemcy
Grecja
Węgry
Izrael
Japonia
Nowa Zelandia
Norwegia
Portugalia
Wielka Brytania
Stany Zjednoczone

W 1994 grupa została laureatem dwóch American Music Awards m.in. „Najlepszy Singel” dla „The Sign”, który zdobył rónież nagrodę Billboard Music Awards. dla najlepiej sprzedającego się singla roku 1994[28]. W tym samym roku Ace of Base bł nominowany do Nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy Nowy Zespół”, nagrodę zdobyła jednak Sheryl Crow.

Zespół ma w dorobku kilka wydawnictw posiadający certyfikaty nadane w Stanach Zjednoczonych przez RIAA. Są to:

12 listopada 1993 „All That She Wants” platyna
6 kwietnia 1994 „The Sign” platyna; nagroda BMI Million-Air award (2007)
19 czerwca 1994 „Don’t Turn Around” złoto
1 września 1998 „Cruel Summer” złoto
21 maja 2002[31] Happy Nation diament
21 maja 2002 The Bridge 2x platyna

Ponadto składanka „The Sign: Home Video Collection” zdobyła status złotej płyty.

W Europie Ace of Base zdobył nagrodę „Najlepiej Sprzedający się Artysta Skandynawski” na World Music Awards w 1994, 1995, 1996 i 1997 w Monako. Zespół jest również laureatem nagrody World Music Awards w kategorii „Nowość w Świecie Popu” w 1994. Utwó „Life Is a Flower” był najczęściej nadawanym przez radia europejskie utworem w 1998.

W Wielkiej Brytanii singel „All That She Wants” sprzedał się w nakładzie ponad 600 000 kopii (był trzecim najlepiej sprzedającym się singlem w 1993). Dwanaście singli zespołu pojawiło się na liście UK Singles Chart, ponadto grupa dziesięciokrotnie wystąpiła w programie Top of the Pops.

Dyskografia

Albumy studyjne

19 lutego 1993 Happy Nation
Single:
All That She Wants
Wheel Of Fortune
Happy Nation
Waiting for Magic
The Sign
Don’t Turn Around
Living In Danger
Liczba sprzedanych kopii: ponad 23 miliony

21 listopada 1995 The Bridge
Single:
Lucky Love
Beautiful Life
Never Gonna Say I’m Sorry
My Déjà Vu
Liczba sprzedanych kopii: 6 milionów

14 lipca 1998 Flowers
Single:
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Always Have Always Will
Travel To Romantis
Everytime It Rains
Donnie
Cecilia
Tokyo Girl
Liczba sprzedanych kopii: 2 miliony

30 września 2002 Da Capo
Single:
Beautiful Morning
The Juvenile
Unspeakable
Liczba sprzedanych kopii: ok. 500 tys.

Album

Happy Nation / The Sign

Single:
1992 „All That She Wants”
1993 „Wheel of Fortune” „Happy Nation” „Waiting for Magic” „The Sign”
1994 „Don’t Turn Around” „Living in Danger”

Album

The Bridge

Single:
1995 „Lucky Love” „Beautiful Life”
1996 „Never Gonna Say I’m Sorry”

Album

Flowers

Single:

1998
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Travel to Romantis
Always Have Always Will

Album

Singles of the 90s

Single:

1999 „Everytime It Rains” „C’est la Vie (Always 21)”
2000 „Hallo Hallo”

Album

Da Capo

Single:

2002 „Beautiful Morning” „The Juvenile”
2003 „Unspeakable”

Album

Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos

Singiel:

2008 „Wheel of Fortune 2009”

Single na pierwszych miejscach list przebojów

1993 „All That She Wants” „Happy Nation”
1994 „The Sign” „Don’t Turn Around” „Living In Danger”
1995/1996 „Lucky Love” „Beautiful Life”

2010 The Golden Ratio
2015 Face To Face?

tekst źródłoy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Peter Schilling

Peter Schilling, właściwie Pierre Michael Schilling (ur. 28 stycznia 1956 w Stuttgarcie) – niemiecki piosenkarz, wykonawca muzyki synth pop.

Pierwszy profesjonalny album Peter Schilling wydał w 1982. Przebojem okazała się jednak dopiero piosenka z jego trzeciej płyty Error In The System zatytułowana „Major Tom (Coming Home)”, a opowiadająca o powrocie do domu fikcyjnego astronauty (tytułowego Majora Toma), który pierwszy raz pojawił się w utworach Davida Bowie (Space Oddity, Ashes to Ashes). Chociaż pierwotnie została nagrana w języku niemieckim, to swoją popularność uzyskała dzięki swojej angielskiej wersji.

Peter Schilling wydał kilkanaście płyt, które nie odniosły jednak takiego sukcesu. Na listy przebojów trafił utwór „The Different Story” z 1989, wyprodukowany we współpracy z Michaelem Cretu, a także niektóre inne jego single m.in. „Die Wüste Lebt” i „Terra Titanic”.
Terra Titanic zadebiutował na liscie przebojów programu 3 14.07.1984 roku, przebywając tam przez 16 tygodni i utrzymując sie w ścisłej TOP10 przez 6 tygodni.W połowie lat 90. piosenkarz m.in. wraz ze swoją (obecnie byłą) żoną stworzył zespół Space Pilots, który nagrał tylko jedną piosenkę.

Albumy

1982 – Fehler im System
1982 – Major Tom (Völlig losgelöst)
1983 – Error In The System
1984 – 120 Grad
1985 – Things To Come
1989 – The Different Story (World Of Lust And Crime)
1993 – Geheime Macht
1994 – Major Tom 94
1994 – Sonne
1999 – Von anfangan…bis jetzt
2003 – Raumnot
2004 – Retrospektive
2004 – Zeitsprung
2005 – Delight Factor Wellness
2006 – Das Prinzip Mensch
2006 – Tauch Mit Mir… In Eine Neue Zeit… Das Beste Von 2003-2006
2014 – DNA

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Edyta Geppert

Edyta Geppert ur. 27 listopada 1953 w Nowej Rudzie) – polska piosenkarka. Od 1985 roku żona Piotra Loretza (syna aktora – Mieczysława Mileckiego, właśc. Loretza, i aktorki Haliny Michalskiej) – aktora i pedagoga, który nie tylko towarzyszy artystce w życiu prywatnym, ale również we wszelkich jej dokonaniach artystycznych. Mają syna Mieczysława (ur. 1988).

Działalność artystki
Przed rozpoczęciem nauki na Wydziale Piosenki w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”. Przed śpiewaniem w zespole i na szkolnych akademiach – jak sama artystka wspomina – śpiewała, odkąd pamięta. Pochodzi z muzykalnej rodziny – matka Edyty Geppert była Węgierką, dlatego też bliskie są artystce czardasze węgierskie.

Edyta Geppert zaprezentowała się po raz pierwszy szerszej publiczności w 1984. Zdobyła wówczas I nagrodę na V Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix XXI Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Sukcesy na opolskim festiwalu odnosiła jeszcze w 1986 i 1995. Jest jedyną polską piosenkarką, która do tej pory otrzymała trzykrotnie Grand Prix na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu – 1984 – „Jaka róża, taki cierń”, 1986 – „Och, życie kocham cię nad życie” i 1995 – „Idź swoją drogą” (romans oparty na folklorze cygańskim według słów J. Kofty do muz. E. Dębickiego).

Edyta Geppert śpiewa nie tylko spokojne i nastrojowe piosenki, jest wszechstronna – mierzy się także z piosenką dramatyczną, refleksyjną, liryczną i kabaretową. Wykonywała także utwory z muzyką country, hardrockową i heavymetalową oraz rap. Jej twórczość klasyfikowana jest najczęściej jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana, choć artystka tych klasyfikacji nie lubi. Jej odpowiedzią na próby „zaszufladkowania” jest to, że jest piosenkarką, która śpiewa piosenki. Piosenka dla Edyty Geppert „to rodzaj wiersza krótkiego, do którego dodaje się muzykę, aby był śpiewany przy okazjach towarzyskich takich, jak: przy stole, z przyjaciółmi, z ukochaną, aby lżej znosić nudę, jeśli się jest bogatym oraz aby lżej znosić nędzę, jeśli się jest biednym”

Teksty do jej piosenek są autorstwa znanych polskich twórców, do których należą m.in. Jacek Cygan, Magda Czapińska, Bożena Ptak, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Marek Dagnan, Jerzy Ficowski i inni. Z Edytą Geppert w latach 1985-2002 na stałe współpracowali: Tomasz Bajerski – fortepian, i Henryk Alber – gitara. Obecnie artystce towarzyszą muzycy: Krzysztof Herdzin (lub Piotr Matuszczyk) – fortepian, Jerzy Szarecki – trąbka oraz zespół Kroke.

Album piosenkarki Śpiewam życie ma charakter folkowy – żydowsko-bałkański. Obecnie artystka nagrała kilkanaście utworów z muzyką Seweryna Krajewskiego (z 56-osobową orkiestrą) w aranżacjach Krzysztofa Herdzina. Premiera albumu we wrześniu 2008 r.

W 2005 roku wspierała kampanię wyborczą Prawa i Sprawiedliwości uczestnicząc w cyklu koncertów Wiosna Polaków.
3 maja 2009 odznaczona przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Dyskografia
1984 – Edyta Geppert Recital – Live
1986 – Och, życie kocham cię nad życie
1991 – Historie prawdziwe
1992 – Follow The Call
1994 – Śpiewajmy
1997 – Pytania do księżyca
1998 – Pamiętnik, czyli kocham cię życie
1999 – Debiut…
2002 – Wierzę piosence
2006 – Moje królestwo – Edyta Geppert i Krzysztof Herdzin
2006 – Śpiewam życie – Edyta Geppert i Kroke
2008 – Nic nie muszę – 25-Lecie – Edyta Geppert i Krzysztof Herdzin
2011 – Święta z bajki

Najważniejsze piosenki:
A gdy uznamy, że to już
By
Idź swoją drogą
Jaka róża, taki cierń
Kamień i mgła
Mamo… córko…
Meshuge
Na Krakowskim czy w Nohant
Nie, nie żałuję
Nie przejmuj się
Nocny dyżur
Paryski walczyk
Przepraszam, że żyję
Rimbaud – Aniele Stróżu mój
Serenada
Sopockie bolero
Szukaj mnie
Śpiewam życie
To nic, że to sen
To się nie sprzeda, pani Geppert
Uciekaj, moje serce (w j. francuskim Sauve-toi mon pauvre coeur)
Zamiast
Życie, kocham Cię nad życie

opracowane przez Aga dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

George Michael

George Michael (właściwie Georgios Kyriacos Panayiotou, ur. 25 czerwca 1963 r. w Finchley w północnej części Londynu – zm. 25.12.2016 ) – brytyjski piosenkarz i kompozytor pop i soul.

Jego ojciec, Jack Panayiotou, był greckim emigrantem z Cypru, a matka, Leslie, rodowitą Angielką. Yog (jak go nazywali rodzice i siostry) był najmłodszy w rodzinie, gdzie były już dwie dziewczynki Yoda i Melania. Jack pracował ciężko jako kelner, a później we własnej restauracji, więc Yog większość czasu spędzał z matką, z którą był bardzo emocjonalnie związany.

Po przeprowadzce w 1975 r. George trafił do Bushey Meads Comprehensive School w Herts i tam właśnie poznał Andrew Ridgeleya. Nieśmiały ale zdolny syn greckiego emigranta, szybko zaprzyjaźnił się z wesołym, pewnym siebie synem egipskiego emigranta. Obu ich fascynowała muzyka, spędzali więc całe popołudnia i wieczory na słuchaniu i komponowaniu piosenek, ale także na imprezowaniu w londyńskich klubach. Już wtedy Yog wiedział, że chce być znanym muzykiem. Z innym bliskim przyjacielem, Davidem Austinem, uciekał z lekcji w piątkowe poranki, żeby zarobić kilka groszy na nocne wypady do klubów, grając i śpiewając w londyńskim metrze.

Kiedy Yog miał 17 lat i zbliżały się egzaminy końcowe, odmówił pójścia na studia – chciał śpiewać. Zdesperowany ojciec zagroził mu, że wyrzuci go z domu jeśli nie znajdzie dobrej pracy, ale Yog cały czas powtarzał, że jedyne, co chce robić, to muzyka. Ojciec uważając syna za nieudacznika zatrudnił go w swojej restauracji do zmywania naczyń.

Yog pracował też jako DJ w restauracji i jako bileter w kinie, ale cały czas pisał piosenki i razem z Andym marzył o muzycznej karierze. To właśnie wtedy powstał największy przebój George’a Michaela, „Careless Whisper”. 17-letni Yog jechał właśnie autobusem do pracy. Kiedy podawał kierowcy drobne na bilet, w jego głowie pojawiła się słynna melodia saksofonu. Potem wspólnie z Andym dokończyli piosenkę, która 4 lata później miała się stać znakiem rozpoznawczym George’a Michaela.

Początki kariery

W 1979 r. Yog razem z Andym, wspomnianym już Davidem Austinem i jego bratem Paulem stworzyli zespół ska, który nazywał się The Executive. Nie odniósł on większego sukcesu, ale zainspirował Yoga i Andego do stworzenia duetu Wham!. Pierwszy kontrakt podpisali w 1982 r. z małą wytwórnią Innervision. Dla świata narodził się George Michael.

Pierwszy singel zatytułowany „Wham! Rap” nie odniósł wielkiego sukcesu, za to kolejny singel „Young Guns” stał się prawdziwym hitem, głównie dzięki występowi w „Top of the Pops” i niekłamanemu sexappealowi obu chłopców. Kiedy ukazał się singel „Club Tropicana”, pierwszy album Wham!, „Fantastic”, rozchodził się jak świeże bułeczki, a prawie każda nastolatka w Anglii chciała mieć plakat z Andym i George’em.

Kolejny rok, 1984, przyniósł nowy album, „Make it Big”, ze słynnymi przebojami „Wake Me Up Before You Go-Go” i „Careless Whisper” (wydany jako solowy singel George’a Michaela). Zaczęła się prawdziwa Wham!-mania, głównie dzięki udanemu tournée w USA i bardzo nagłośnionym koncertom w Chinach. W latach 1984-1986 zespół stał się sławny na całym świecie, a utwory podbijały listy przebojów i serca fanów. Światowa trasa koncertowa duetu Wham objęła między innymi Australię, Japonię i Stany Zjednoczone. W międzyczasie George wziął udział w przedsięwzięciu Boba Geldofa, Band Aid, które pomagało ofiarom głodu w Etiopii.

Jednak mimo sukcesów w 1986 r. George i Andy postanawiają rozwiązać duet. Ostatni koncert, „The Final”, który odbył się 28 czerwca 1986 roku na Wembley Stadium, stanowił symboliczny koniec wspólnej kariery George’a i Andy’ego. George zaczyna solową karierę, a Andy zakłada rodzinę i jak określa George -„surfuje na wodach Kornwalii”.

Kariera solowa

W wieku 21 lat artysta otrzymuje jako najmłodszy kompozytor nagrodę Ivor Novello Songwriter Award za utwór „Carless Whisper” i zaczyna solowa karierę udanym duetem z Arethą Franklin, „I Knew You Were Waiting”. Następnie George szokuje fanów piosenką i teledyskiem „I Want Your Sex”, promującym pierwszy solowy album „Faith”. Rozgłośnie radiowe zakazały puszczania utworu przed godz. 22.00, ale to nie przeszkodziło, aby utwór stał się wielkim przebojem.

„Faith” została zasypana nagrodami i przynosi artyście jeszcze większą sławę. Płyta całkowicie zrywa z wizerunkiem uśmiechniętego chłopca z zespołu Wham! George pojawia się tu trzymając gitarę w skórzanej kurtce poplamionych dżinsach i z dwudniowym zarostem. Album zrobił zawrotną karierę po obu stronach Atlantyku, a w 1988 r. George wyrusza w światowe tournée. W 1989 r. płyta zbiera kolejne nagrody, m.in. American Music Awards. W niedługim czasie George odbiera Grammy, kolejnym wyróżnieniem jest już druga nagroda Ivor Novello Award dla najlepszego kompozytora.

W 1990 r. pojawia się płyta „Listen Without Prejudice”, promowana przez singel „Freedom’90”. Towarzyszy mu kolejny „skandal”, tym razem spowodowany przez decyzję George’a, który chce zerwać z dawnym wizerunkiem seksownego piosenkarza pop i bardziej skupić się na muzyce i swoim życiu osobistym. W teledysku „Freedom ’90” nie występuje już George, lecz możemy zobaczyć znane modelki. Symbolicznie zrywa z epoką Faith – w „Freedom ’90” niszczone są kurtka, gitara i szafa grająca, znaki firmowe George’a Michaela z teledysku „Faith”. W 1991 r. odbiera kolejną Grammy tym razem za „Freedom ’90” i zaczyna trasę koncertową nazwaną „Cover to Cover”. W 1992 wychodzi singel zatytułowany „Too Funky” oraz „Crazy Man Dance”. W 1992 wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu oddanie hołdu zmarłemu frontmenowi grupy Queen – Freddiemu Mercuremu. Wykonał na nim następujące piosenki: ’39, Somebody to Love, oraz w duecie These are the days of our lives.

Związek z Anselmo Feleppe

Wydaje się, że George Michael ukrywa się przed swoją publicznością. Wydaje coraz mniej singli, a październiku 1992 r. zaczął spór sądowy o wolność artystyczną ze swoją wytwórnią Sony, który to spór ogranicza go twórczo i kończy się przegraną George’a dopiero w 1994 r. Czego nie wie publiczność, to fakt, że w 1991, podczas koncertu „Rock in Rio” George poznał swoją pierwszą wielką miłość, brazylijskiego projektanta Anselmo Feleppe. Oczywiście orientacja seksualna George’a była tajemnicą dla wszystkich oprócz jego rodziny i przyjaciół.

Niestety, idylla nie trwa długo; Anselmo dowiaduje się, że ma wirusa HIV i w 1993 roku umiera na wylew mózgu, pozostawiając George’a w żałobie, w trakcie procesu sądowego, nie będącego w stanie pisać. Nieprzypadkowo w latach 1991-1993 George angażuje się w akcje charytatywne związane z finansowaniem leczenia AIDS, jak płyta „Red Hot & Dance” w 1991 roku lub koncert pamięci Freddie’ego Mercury’ego w 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie, gdzie wykonuje trzy utwory, w tym niezapomniany „Somebody to Love”.

Powrót na scenę

Dopiero w roku 1996, po okresie 3-letniej żałoby, George może pisać. Powstaje wspaniała, lekko jazzowa i spokojna płyta „Older”. Znów zauważamy zmianę wizerunku: bardzo krótkie włosy i bródka. Teksty na płycie wyraźnie odnoszą się do Anselmo, ich wspólnego związku i bólu artysty po jego stracie, jednak George odmawia wyraźnej odpowiedzi jaka jest jego orientacja seksualna i kim jest Anselmo, któremu dedykował płytę. Poznaje za to swoją kolejna wielką miłość, Amerykanina Kenny’ego Gossa, z którym jest w udanym związku do dziś.

„Older” nie przynosi tournée, za to George bierze udział w projekcie „MTV Unplugged”, który według fanów i jego samego jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym koncertem, jaki zagrał. Jest to również wyjątkowy koncert ze względów osobistych – był to ostatni występ George’a, który oglądała jego matka. W lutym 1997 kolejna ukochana przez George’a osoba, Leslie Panayiotou, umiera na raka skóry.

W roku 1998 światową prasą wstrząsnął skandal z George’em Michaelem w roli głównej. Yorgos Panayiotou został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills. George nie miał innego wyjścia jak otwarte przyznanie się, że jest gejem, co robi podczas programu w CNN. Po kilku miesiącach wokalista wydaje singel „Outside”, który jest ironiczną odpowiedzią artysty na cały skandal dotyczący epizodu w toalecie w L.A. Piosenka zdobywa popularność i uznanie za poczucie humoru; „Outside” jak i „A Moment With You”, żartobliwy utwór dedykowany policjantowi, który go aresztował, oraz kilka innych nowych piosenek ukazuje się na dwupłytowym albumie „Ladies & Gentleman”, będącej zbiorem jego największych przebojów tanecznych i ballad.

Rok 1999 to dalsza działalność charytatywna, jak na przykład koncert Net Aid na stadionie Wembley w Londynie. W listopadzie tego roku wystąpił również w Royal Albert Hall w Londynie na „Equality Show” dla uczczenia 30. rocznicy wydarzeń w Stonewall Inn (razem z Jimmym Somervillem, Boyem George’em i Eltonem Johnem). George wydał płytę „Songs from the Last Century”, najbardziej nietypowy album w jego twórczości. Płyta składa się wyłącznie z coverów, jak „Roxanne” Stinga, „Miss Sarajevo” U2 oraz piosenki z lat 30., 40. i 50. Cały album jest utrzymany w atmosferze swingu i jazzu, gdzie George mógł w pełni pokazać swój talent wokalny. I tym razem nie obyło się bez nagród – George zdobywa nagrodę dla najlepszego wokalisty.

Kolejne lata, 2000-2004, George spędził w studiu, pracując ciężko nad albumem. W tym czasie ukazały się zaledwie trzy single. Czerwiec 2000 roku to duet z Whitney Houston i utwór „If I Told You That”. W marcu 2002 roku ukazał się singel „Freeek!”, promujący nową płytę, która nie ukazała się jednak jeszcze w 2002 roku. Piosenka, ze względu na swój tekst i wideoklip (jeden z najdroższych w historii popu), wywołała wiele kontrowersji. George jednak wykorzystał mocno erotyzujące przesłanie piosenki na charakterystyczny dla siebie ironiczny sposób. „Freeek!”, raczej niezrozumiane przez krytykę, miało być satyrą na współczesną kulturę, szczególnie telewizyjną, a także Internet, przepełnione seksem dostępnym dla wszystkich, również dla dzieci.

W tym samym roku George angażuje się w kolejną kontrowersyjną dysputę, tym razem na temat udziału Wielkiej Brytanii w wojnie w Iraku. W lipcu ukazuje się singel „Shoot the Dog”, a muzyk jest często zapraszany do programów telewizyjnych, gdzie próbuje przekonać opinię publiczną o bezsensowności tej wojny. Swoją „misję” George kontynuuje w 2003 roku, wykonując cover piosenki „The Grave” w „Top of the Pops” oraz śpiewając podczas rozdania nagród MTV w duecie z Ms Dynamite swój stary przebój „Faith” ze zmienionym, antywojennym tekstem.

Wreszcie 2004 rok przynosi długo oczekiwany autorski album George’a Michaela „Patience”. 1 marca 2004 roku ukazuje się w sprzedaży singel promujący płytę „Amazing”. Płyta pełna jest bardzo osobistych piosenek, będących zapisem głębokich przeżyć i przemyśleń artysty, jak również utworów będących komentarzem do bolączek współczesnego świata. Jednocześnie George ogłosił, że po wydaniu albumu z duetami w 2005 roku ma zamiar wycofać się z showbusinessu i publikować swoje utwory w sieci, udostępniając je swoim fanom za darmo lub za dobrowolny datek na cele charytatywne.

Fani na całym świecie przyjęli płytę entuzjastycznie, w USA, głównie za sprawą wywiadu w Oprah Winfrey Show, album został okrzyknięty wielkim comebackiem George’a Michaela. Również w swojej ojczyźnie George został doceniony – w kwietniu tego roku został uhonorowany przez Akademię Radiową jako najczęściej słuchany artysta w Wielkiej Brytanii.

Od 1998 roku powszechnie wiadomo, że piosenkarz jest homoseksualistą. Jeszcze do niedawna partnerem artysty był Kenny Goss – przedsiębiorca przemysłu sportowego oraz kolekcjoner sztuki. Przyczyną rozstania się Kenny’ego i George’a były ostatnio coraz częstsze problemy z narkotykami i prawem tego drugiego. W 2006 brytyjski tabloid News of the World opublikował zdjęcia wokalisty w parku Hampstead Heath w Londynie (popularne miejsce schadzek gejów) twierdząc, że był tam w celu anonimowego seksu.

George Michael był wielokrotnie aresztowany przez policję za posiadanie narkotyków. W dniu 24 sierpnia 2010 roku piosenkarz przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków przed sądem w Highbury w Londynie, a w dniu 14 września 2010 roku przez ten sam sąd został skazany na osiem tygodni więzienia.
12 sierpnia 2012 roku wystąpił w ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

26 października 2011 roku George Michael odwołał występ w londyńskim Royal Albert Hall z powodu infekcji wirusowej. 21 listopada 2011 roku w szpitalu w Wiedniu skarżył się na bóle w klatce piersiowej przy hotelu dwie godziny przed jego występem Symphonica Tour. Do 1 grudnia był na oddziale intensywnej opieki medycznej z powodu zapalenia płuc. Stan ten doprowadził do odwołania i odroczenia pozostałych występów w roku 2011, które zostały zaplanowane głównie w Wielkiej Brytanii.

Zmarł 25 grudnia 2016 roku w swojej posiadłości w hrabstwie Oxfordshire z powodu niewydolności serca w wieku 53 lat.

Albumy studyjne
1987: Faith
1990: Listen Without Prejudice, Vol. 1
1996: Older
1999: Songs from the Last Century
2004: Patience
2006: Twenty Five
2014: Symphonica

Kompilacje
1998: Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael
2006: Twenty Five

Albumy koncertowe
1993: Five Live

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Morten Harket

Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.

W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Dyskografia
Albumy solowe

Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0