Header

Pop-rock

4 marca 2020

Genesis reaktywuje się na trasę koncertową

Zespół Genesis potwierdził, że w 2020 roku zagra trasę koncertową.

Zespół Genesis poinformował, że w 2020 roku wyruszy w trasę koncertową w składzie z Mike’em Ruthefordem, Tonym Banksem i Philem Collinsem. Grupa ogłosiła pierwszą serię koncertów.

Muzycy zespołu pojawili się w brytyjskiej telewizji śniadaniowej, gdzie poinformowali o swojej decyzji. W koncertowym składzie zespołu znajdzie się także syn Phila, Nick Collins, który zagra na perkusji. Phil Collins ze względu na problemy zdrowotne nie może objąć roli perkusisty, ale obiecuje, że spróbuje trochę pograć:

04 marca, 2020Koncerty 0

6 lutego 2019

Transvision Vamp

Oryginalny skład stanowili: Wendy James (wokal), Nick Christian Sayer (gitara), Dave Parsons (bass), Tex Axile (klawisze) i Pol Burton (perkusja). W 1986 podpisali kontrakt z MCA, publikując cztery single i album Pop Art (1988). Płyta odniosła duży sukces komercyjny – przez 32 tygodnie znajdowała się na brytyjskiej liście przebojów, dochodząc do miejsca czwartego. W Australii album znajdował się na liście przez 45 tygodni, dochodząc do miejsca trzynastego. Jeszcze większym powodzeniem cieszyły się wydane w 1989 singel Baby I Don’t Care i album Velveteen. Singel dotarł do miejsca trzeciego w Wielkiej Brytanii i Australii. Album na brytyjskiej liście przebojów spędził 26 tygodni, docierając do miejsca pierwszego, zaś na australijskiej 16 tygodni, docierając do miejsca drugiego. W Australii albumy Pop Art i Velveteen zajęły odpowiednio 25. i 39. miejsce na liście najlepiej sprzedających się albumów w 1989 roku. Sukcesu nie powtórzyła trzecia płyta, wydana w 1991 Little Magnets Versus the Bubble Of Babble. Spowodowało to rozpad formacji w lutym 1992. Większość muzyków kontynuowała działalność muzyczną w innych projektach: Dave Parsons był członkiem formacji Bush, Tex Axile został członkiem grupy Max, a po jej rozpadzie rozpoczął działalność solową, Wendy James wydała albumy solowe: Now Ain’t The Time for Your Tears (1993) i I Came Here to Blow Minds (2011). W latach 2004-2008 była wokalistką założonej przez siebie grupy Racine, z którą nagrała dwa albumy: Number One (2004) i Racine 2 (2007).

materiał źródłowy: wikipedia

06 lutego, 2019 0

6 lutego 2019

Brigitte Nielsen

Brigitte Nielsen, właściwie Gitte Nielsen (ur. 15 lipca 1963 w Rødovre) – duńska aktorka, modelka, prezenterka i piosenkarka. Przyszła na świat w Rødovre, na przedmieściach Kopenhagi jako jedyna córka inżyniera Svenda Nielsena (zm. 1999) i bibliotekarki Hanne Nielsen. Wychowywała się z młodszym bratem Janem (ur. 1965).
Po ukończeniu szkoły średniej w wieku 16 lat pozostawiła rodzinę i wyjechała do Włoch, by rozpocząć karierę modelki dla renomowanej agencji Elite Models. Pracowała tam między innymi z takimi projektantami mody jak Giorgiem Armanim, Gianni Versace i Gianfranco Ferré. Była ozdobą światowych wybiegów w Rzymie, Mediolanie, Nowym Jorku, Paryżu i Berlinie. Na początku lat 80. pracowała z takimi fotografami jako Greg Gorman i Helmut Newton. Wielokrotnie jej zdjęcia znalazły się w magazynie Playboy, m.in. w grudniu 1987, a w Marvel Comics pozowała do zdjęć ubrana jak komiksowy charakter She-Hulk. Na jej zdjęcia trafił włoski producent filmowy Dino de Laurentiis, szukający partnerki dla Arnolda Schwarzeneggera do baśni kostiumowej Czerwona Sonja (Red Sonja, 1984), gdzie zadebiutowała jako tytułowa bohaterka kobieta-wojownik. Jednak krytycy nie byli zachwyceni jej talentem aktorskim, przyznając anty-nagrodę Złotej Maliny dla Najgorszej Gwiazdy i nominację dla Najgorszej Aktorki. W 1985 roku wyszła za mąż za Sylvestra Stallone’a, który zaangażował ją do roli Ludmiły Vobet Drago, żony sowieckiego boksera (Dolph Lundgren) w swoim filmie Rocky IV (1985). Lecz i ta kinowa postać była nominowana do Złotej Maliny w dwóch kategoriach: Najgorsza Nowa Gwiazda i Najgorsza Aktorka Drugoplanowa. U boku swojego męża wystąpiła ponownie w roli prześladowanej przez okrutnego seryjnego mordercę modelki Ingrid w kryminalnym filmie akcji Kobra (Cobra, 1986) i po raz kolejny otrzymała nominację do Złotej Maliny jako Najgorsza Aktorka Roku. W 1987 roku odbył się głośny rozwód państwa Stallone. Jako Karla Fry, posągowa wspólniczka handlarza bronią znalazła się w obsadzie komedii sensacyjnej Gliniarz z Beverly Hills II (Beverly Hills Cop II, 1987) z Eddie Murphym. Pod koniec 1987 Nielsen nagrała w duecie z austriackim piosenkarzem Falco singel „Body Next to Body”, którego producentem był Giorgio Moroder. Piosenka ta trafiła na jej debiutancką płytę „Everybody Tells a Story”. Brała udział w drugorzędnych włoskich dramatach – Bye Bye Baby (1988, jeszcze jedna nominacja do Złotej Maliny) u boku Carol Alt, Luca Barbareschi i Jasona Connery i Domino (1988). Mimo tego była jednak absolutną gwiazdą kina światowego końca lat 80-tych, która zgasła równie szybko, jak się pojawiała. Powodzeniem wśród widzów cieszyły się zwłaszcza jej role kobiet heroicznych, wyrachowanych i żądnych władzy, jak choćby kultowa dziś Czerwona Sonja czy Czarna Wiedźma z serii włoskich baśni telewizyjnych Fantaghiro (Fantaghirò, 1992-96). Pojawiła się w teledysku do przeboju Michaela Jacksona Liberian Girl (1989) oraz zespołu Korn do piosenki Make Me Bad (2000) jako lekarka. Nagrała dwa single: „No More Turning Back” oraz w duecie z drag-queen RuPaul – „You’re No Lady” (2002).

Z życia prywatnego:

W kwietniu 1983 roku poślubiła duńskiego muzyka i kompozytora Kaspera Windinga (ur. 1956), przyrodniego brata reżysera Drive – Nicolasa Windinga Refna, któremu urodziła syna Juliana (ur. 12 kwietnia 1984 w Kopenhadze), lecz w październiku 1984 roku małżeństwo rozpadło się. W latach 1984-85 była zaręczona z Arnoldem Schwarzeneggerem. Spotykała się z brytyjskim wokalistą z grupy muzycznej Simply Red – Mickie Hucknallem, aktorem Seanem Pennem, raperem Vanillą Ice. 15 grudnia 1985 w Beverly Hills w posiadłości Irwina Winklera poślubiła Sylvestra Stallone’a. Małżeństwo przetrwało 19 miesięcy i zakończyło się 13 lipca 1987. Romansowała z reżyserem Tony Scottem (1987) i jego sekretarką Kelly Sahnger (1987-88)[8]. Jej kolejnymi mężami byli: kuzyn Orlando Blooma – Sebastian Copeland (od 29 września 1990 do maja 1992) i szwajcarski kierowca rajdowy Raoul Meyer Ortolani (ur. 1960; od 17 grudnia 1993 do kwietnia 2005), z którym ma dwóch synów: Douglasa Aarona (ur. 20 kwietnia 1993) i Raoula Ayrtona Jr. (ur. 21 maja 1995). W latach 1988-1990 była w nieformalnym związku z amerykańskim graczem w football – Markiem Gastineau (ur. 1956). W latach 2003-2005 jej narzeczonym był amerykański raper Public Enemy Flavor Flav (ur. 1959). W marcu 2005 roku poznała włoskiego byłego modela i barmana Mattia’go Dessì (ur. 1978), który został jej piątym mężem – para pobrała się 8 lipca 2006 na Malcie.

Albumy:
1988: Every Body Tells a Story
1992: I’m the One… Nobody Else

06 lutego, 2019 0

14 kwietnia 2018

Shania Twain

Shania Twain, tak naprawdę nazywa się Eilleen Regina Edwards a urodziła się 28.08.1965 roku w Windsor, w prowincji Ontario, Kanada. Wokalistka, autorka piosenek, jedna z najpopularniejszych gwiazd muzyki country w drugiej połowie lat 90′. Umiejętnie łączy stylistykę country z rockiem i popem. Jedna z pierwszych wokalistek country, która w pełni wykorzystała promocyjne możliwości muzycznej stacji MTV. Erotycznymi teledyskami stworzyła swój wizerunek scenicznej pełnej seksu, przepełnionej pięknem kobiety!
Jej imie w języku plemienia Indian Odżibuejów, z którego wywodzi się jej ojczym, oznacza – „jestem na własnej drodze”.
Twain jest córką Sharon i Clarence’a Edwardsów urodziła się w ubogiej rodzinie na prowincji Ontario w wiejskiej prowincji. Po rozwodzie rodziców matka, wraz z Eilleen oraz jej siostrą Jill przeprowadziła się do Timmins, w prowincji Ontario, gdzie poślubiła Jerry’ego Twaina, Indianina z plemienia Ojibwa.
Podstaw gry na gitarze przyswoiła sobie jako dziecko, już od najmłodszych lat próbowała pisać piosenki i śpiewać. Jej rodzice szybko zorientowali się w możliwościach wokalnych córki i zachęcali ją do ćwiczeń głosu i udziału w konkursach piosenki. Profesjonalnie śpiewać zaczęła jako nastolatka w klubach, lokalnym radiu i telewizji.
Mając 13 lat Shania Twain została zaproszona do występu w programie telewizji CBS Tommy Hunter Show. Uczęszczała do szkoły średniej w Timmins (Timmins High and Vocational School).
Kiedy miała 21 lat jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, co zmusiło ją do zajęcia się wychowaniem czworga młodszego rodzeństwa. Za honoraria z występów w kurorcie Deehurst kupiła niewielki dom i wprowadziła się do niego wraz z rodzeństwem. W jej ówczesnym repertuarze znajdowały się klasyczne piosenki George’a Garshwina i Andrew Lloyda Webera.
W 1993 roku podpisała kontrakt fonograficzny z wydawnictwem Mercury, dla którego nagrała swój debiutancki krążek Shania Twain. Płyta ta nie osiągnęła wielkich sukcesów komercyjnych, jednak dzięki takim nagraniom jak „What Made You Say That” i „Dance With the One That Brought You” młoda wokalistka została zauważona przez sympatyków nurtu country nie tylko w USA, ale również w Europie.
Krótko po ukazaniu się tego krążka wokalistka poznała swojego przyszłego męża Mutta Lange’a, doskonałego producenta muzycznego. gitarzystę i autora piosenek, który produkował między innymi płyty dla AC/DC, Def Leppard, The Cars, czy Foreigner. Muzyk ten zainteresował się muzyką country i podjął współpracę z piękną wokalistką.
Para przygotowała wspólnie zestaw piosenek na nową płytę The Woman in Me, która ukazała się wiosną roku 1995 promowana przez takie piosenki jak „Whose Bed Your Boots Been Under?”, „Any Man of Mine”, „The Woman In Me”, „I’m Outta Here!”, oraz „No One Needs To Know” osiagnęła wielomilionowy nakład, a w samych tylko Stanach Zjednoczonych sprzedano jej przeszło 9 milionów egzemplarzy!
Ten sukces wywindował wokalistkę do grona suprgwiazd nie tylko muzyki country, ale i amerykańskiej muzyki popularnej. Krytycy muzyczni współpracujący z Nashville nie szczędzili jej uwag krytycznych za rockowe aranżacje, bezwstydne teledyski, zły repertuar, na co publiczność nie zwracała uwagi.
Kolejna płyta Come On Over z roku 1997 wyprodukowana według tego samego modelu odniosła jeszcze większy sukces komercyjny i przyniosła artystce uznanie branży muzycznej, która nagrodziła ją dwukrotnie w roku 1998 i 1999 nagrodą Grammy.
W roku 2011 stacja telewizyjna OWN rozpoczęła emisję reality show z Shanią Twain. Program przedstawia życie piosenkarki od dzieciństwa do chwili obecnej. Pokazuje podróż w czasie, podczas której artystka próbuje odzyskać pewność siebie utraconą po trudnym rozstaniu z mężem.
W programie Shania Twain często mówi o tym, jak trudno jest jej teraz powrócić na scenę. Próbuje odnaleźć drogę wewnątrz siebie.

Albumy:

1993 Shania Twain
1995 The Woman In Me
1997 Come On Over
1998 Celine, Gloria, Aretha, Shania, Mariah – Divas Live (CD, Album)
1999 Come On Over (Australian Tour Edition)
1999 Come On Over (International Version)
2002 Up!
2004 Greatest Hits
2005 Music From And Inspired By Desperate Housewives
2007 Birth Of A Star
2015 Still The One – Live From Vega
2017 Now

Ważniejsze single:

1993 What Made You Say That
1993 Dance With The One That Brought You
1995 The Woman In Me
1995 I’m Outta Here!
1996 You Win My Love
1996 Home Ain’t Where His Heart Is (Anymore)
1997 Love Gets Me Every Time
1998 When
1998 You’re Still The One
2002 Ka-Ching!

przygotowanie na podstawie wikipedii i materiałów własnych dla RM80: witrek/ejtismen

14 kwietnia, 2018 0

3 grudnia 2017

Robert Chojnacki – Polskie kolędy

Najpiękniejsze utwory świąteczne w przepięknych aranżacjach Roberta Chojnackiego, jednego z najlepszych polskich instrumentalistów. Płyta dostępna w sklepach muzycznych od 1 grudnia.

Tracklista:
1. Bóg się rodzi
2. Przybieżeli do Betlejem
3. Pójdźmy wszyscy do stajenki
4. Dzisiaj w Betlejem
5. Gdy śliczna Panna
6. Jezus malusieńki
7. W żłobie leży
8. Anioł pasterzom mówił
9. Lulajże Jezuniu
10. Mizerna cicha
11. Oj, Maluśki
12. Cóż to za dziecie
13. Wśród nocnej ciszy
14. Cicha noc

03 grudnia, 2017Płyty 0