Eurodance
14 marca 2017
Haddaway – I Miss You (1993)
14 marca 2017
Haddaway
Haddaway , właściwe nazwisko Alexander Nestor Haddaway (ur. 9 stycznia 1965 w Port-of-Spain na Trynidadzie) – niemiecki muzyk eurodance i house.
Dorastał podróżując z ojcem po Europie. Jako 16-latek zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie poznał rockowe formacje, takie jak KISS, The Eagles, Journey i Styx.
Zainteresował go także funk (Parliament i Funkadelic) oraz muzyka soulowa, przede wszystkim Aretha Franklin, Bill Withers i James Brown.
W USA Haddaway ukończył studia, a w 1989 roku przeniósł się do Niemiec i zamieszkał w Kolonii.
Tam też odniósł największy sukces muzyczny.
W 1993 roku zasłynął wielkim dyskotekowym przebojem – What Is Love.
Piosenka pochodziła z jego przebojowego debiutanckiego longplaya Haddaway wydanego w tym samym roku.
Jego późniejsze nagrania nie cieszyły się już taką popularnością.
W 2010 r. Haddaway wystąpił jako gwiazda wieczoru na jubileuszowej, piętnastej edycji Festiwalu Muzyki Tanecznej w Ostródzie.
Dziś jako miłośnik sportów zimowych – mieszka w austriackim Kitzbühel
Dyskografia
1993 Haddaway
1995 The Drive
1997 Let’s Do It Now
1999 All The Best – His Greatest Hits
2001 My Face
2002 The Greatest Hits
2002 Love Makes
2005 Pop Splits
2008 Crucified
opracowane przez witrek dla RM80.pl
źródło: wikipedia
1 marca 2017
E-Rotic
E-Rotic – zespół muzyczny założony w 1994 roku przez Lyane Leigh i Richarda Michaela Smitha.
W 1994 roku wydali pierwszy singel „Max Don’t Have Sex With Your Ex”, który dostał się na szczyty list przebojów. Kolejny singel „Fred Come To Bed” stał się równie popularny jak poprzedni. Z powodu konfliktów z managerem rozstali się z nim w 1996 roku i założyli zespół S.E.X. Appeal. Nowymi członkami zespołu stali się Jeanette Christensen ze Szwajcarii i amerykański raper Terence d’Arby (nie mylić z amerykańskim wokalistą i autorem piosenek Terencem Trent D’Arbym, aktualnie nagrywającym pod nazwiskiem Sananda Maitreya).
W ścisłej tajemnicy było utrzymywane to że Lyane Leigh podkładała swój głos na kolejnych produkcjach zespołu E-Rotic. Dopiero na płycie „Gimme Gimme Gimme” wydanej w 2000 roku można było usłyszeć głos Jeanette Christensen.
Około października 1996 roku Terence d’Arby opuścił zespół, a jego miejsce zajął amerykański piosenkarz i tancerz Ché Jouaner. Jeanette odeszła z zespołu w 2001 roku a kolejni członkowie zespołu, którzy dołączyli w międzyczasie to Yasemin, która opuściła zespół w 2002 roku i Lydia, która odeszła na początku 2004 roku.
Zespół E-Rotic zakończył działalność pod koniec 2003 roku.
Albumy
1995 – Sex Affairs
1996 – The Power Of Sex
1997 – Thank You For The Music
1997 – Sexual Madness
1998 – Greatest Tits
1999 – Kiss Me (w Japonii)
1999 – Mambo no. Sex
2000 – Gimme Gimme Gimme (w Japonii)
2000 – Missing You
2001 – Sexual Healing
2001 – The Very Best Of E-Rotic (w Japonii)
2001 – Sex Generation
2002 – The Collection (w Japonii)
2003 – Total Recall (ostatni wydany album)
2003 – Cocktail E-Rotic (w Japonii, ostatni wydany album)
28 lutego 2017
Ace Of Base
Ace of Base – szwedzka grupa muzyczna grająca pop, pochodząca z Göteborga w Szwecji, której obecni członkowie to: Ulf Ekberg (Buddha) oraz rodzeństwo Jonas Berggren (Joker) i Jenny Berggren. Zespół wydał swój debiutancki album „Happy Nation” w 1993 – nagranie okazało się dużym sukcesem komercyjnym i sprzedało się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy na całym świecie. Dwa single z albumu: „All That She Wants” i „The Sign” uplasowały się na 1. miejscach list przebojów w wielu krajach. Po odejściu z zespołu Linn Berggren w 2007, zespół udał się na trasę koncertową po Europie i Azji.
Historia
Utworzenie zespołu
W 1987, po kilku latach spędzonych w zespole związanym z nową falą, grającym kowery znanych utworów, G Konrad, Jonas Berggren stworzył amatorski zespół wraz z Johnnym Lindénem i Niklasem Tränk; do zespołu po kilku miesiącach dołączyły siostry Jonasa, wokalistki Linn i Jenny. Zespół w początkowej fazie działalności miał kilka nazw – Kalinin Prospect (ulica w Moskwie); CAD (Computer-Aided Disco) i Tech-Noir (francuska nazwa określenia czarna technologia (ang. black technology); nazwa pochodzi od klubu nocnego z filmu Terminator). Formacja dawała koncerty w klubach w całej Szwecji, prezentując własny materiał, zainspirowany twórczością takich artystów jak The KLF i Snap!.
Lindén opuścił zespół w 1989. Tränk został wyrzucony z zespołu po tym, jak nie pojawił się na koncercie zespołu w Bältesspännarparken 6 sierpnia 1990, gdyż udał się na występ The Rolling Stones po drugiej stronie miasta. Jonas poprosił swojego przyjaciela Ulfa Ekberga, o przystąpienie do zespołu. Grupa zaczęła myśleć nad nową nazwą formacji; Linn powiedziała „nikt nie będzie w stanie przeliterować nazwy naszego zespołu i nikt nie będzie umiał jej zapamiętać”. Grupę nazwano Ace of Base, gdyż członkowie zespołu sami siebie nazywali „mistrzami studia” (ang. masters of their studio), którym był stary garaż należący do serwisu naprawczego.
Zespołowi nie udawało się zaistnieć na lokalnej scenie, gdyż, wg Jenny, ich rodzinne miasto preferowało muzykę zbliżoną do heavy metalu, a nie do techno. W 1991 John Ballard umieścił w jednej ze szwedzkich gazet ogłoszenie w sprawie naboru talentów; Ace of Base udali się na casting. Z relacji członków zespołu wiadomo, że Ballard nie był pewien co do potencjału zespołu, jednak umówił muzyków na spotkanie z Klasem Lunding z wytwórni płytowej Telegram Records, który później pomógł formacji nagrać demo piosenki „Wheel of Fortune”. Nagranie nie spowodowało jednak podpisania kontraktu z Telegram Records. Ostatecznie niedokończone i niedopracowane demo zostało sprzedane za niewielką sumę niezależnej duńskiej wytwórni Mega Records w marcu 1992. „Wheel of Fortune” został nagrany ponownie i wydany jako singel w Danii w maju, nie uplasował się jednak na listach przebojów. Nagrano amatorskie, niskobudżetowe wideo, którego reżyserem był Viking Nielsson. We wrześniu, po dwóch nieudanych próbach, singel wszedł na listy przebojów.
Międzynarodowy sukces (1993-1994)
Piosenka była jednym z utworów, które pomogły Ace of Base odnieść ogólnoświatowy sukces i uznanie. Po wysłuchaniu utworu „Another Mother” autorstwa Kayo Shekoni (znalazł się w czołowej dwudziestce notowań w Szwecji), zespół zdał sobie sprawę z tego, że zamierza tworzyć podobną muzykę. Zespół skontaktował się z producentem muzycznym, Denniz Pop, i wysłał mu nagranie demo zatytułowane „Mr Ace”. Anegdota mówi, że kaseta zaklinowała się w samochodowym odtwarzaczu producenta, przez co zmuszony był słuchać utworu kilkadziesiąt razy z rzędu. Piosenkę ostatecznie wydano jako singel pod nazwą „All That She Wants”, połączenie muzyki dub – utwór stał się w późniejszym okresie symbolem brzmienia grupy. Wydana w październiku 1992, w szybkim tempie uplasowała się na 1. miejscu duńskiej listy przebojów. Wytwórnia Mega Records postanowiła skorzystać z rosnącej popularności zespołu i w celu wydania albumu studyjnego w okresie Świąt Bożego Narodzenia zaproponowała formacji kontrakt. Album został nagrany, wyprodukowany i wydany w ciągu kilku tygodni.
Happy Nation, którego wydanie poprzedziła emisja singla o tym samym tytule, stał się hitem w Danii i stopniowo osiągał 1. miejsca list przebojów w Europie. Zespół zamierzał podpisać kontrakt z PolyGram (później Universal Music Group) na wydanie albumu na całym świecie, wytwórnia jednak odrzuciła propozycję wydania płyty w Stanach Zjednoczonych. W ciągu ilku miesięcy „All That She Wants” osiągnął 3. miejsce na listach przebojów w Szwecji, a także przez 8 tygodni przewodził listom w Niemczech. Utwór „The Sign” został wykorzystany w jednym z odcinków serialu South Park pt. Prehistoric Ice Man (emitowany w 1999).
Zespół był w 1993 powodem kontrowersji – 27 marca 1993 szwedzki magazyn Expressen napisał, że Ekberg w młodości był członkiem formacji Commit Suicide, śpiewającej teksty o podłożu rasistowskim i neonazistowskim. Muzyk był również członkiem skrajnie prawicowej partii Sverigedemokraterna. Ulf potwierdził informacje zawarte w artykule, zaprzeczył jednak informacji o swoim zamiłowaniu do rasizmu. W filmie dokumentalnym opowiadającym o historii Ace of Base pt. Our Story (1997) Ekberg powiedział:
„Mówiłem wszystkim, że żałuję tego, co zrobiłem. Zamknąłem ten rozdział swojego życia. Nie chcę nawet o tym rozmawiać, to dla mnie w ogóle nie istnieje. Zamknąłem to i wyrzuciłem za siebie. Nauczyłem się z tego okresu bardzo dużo. Jestem teraz kimś innym. Innym człowiekiem”
Pogłoski nie przeszkodziły zespołowi w dalszej karierze. Formacja w kwietniu 1993 wystąpiła w Tel Awiwie obok takich wykonawców jak: Inner Circle i Dr. Alban. Liczbę widzów oszacowano na 55 000, co jest rekordem w historii formacji.
Przez trzy tygodnie maja „All That She Wants” zajmował 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Pomimo starań wytwórni Mega Records, by wydać album w Stanach Zjednoczonych, zespół nie wyrażał zgody na występy w USA. Ostatecznie jednak singel został wydany w USA pod koniec 1993 za pośrednictwem Arista Records i uplasował się na 2. miejscu listy Billboard Hot 100.
W celu „odświeżenia” materiału w celu wydania go w USA, założyciel i szef Arista Records, Clive Davis, nalegał na nagranie kilku nowych utworów. Nagrano kilka piosenek, m.in. „The Sign”, od którego pochodzi nazwa amerykańskiej wersji płyty i który był drugim singlem wydanym w USA. Singel spędził 6 tygodni na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 i został najlepiej sprzedającym się singlem w 1994. Nagranie uplasowało się również na 2.miejscu w Wielkiej Brytanii i Szwecji, a także na 1. w Niemczech. Album został wydany ponownie przez PolyGram pod nazwą Happy Nation (US Version).
Z albumu pochodzą dwa pozostałe single – „Living in Danger” i „Don’t Turn Around”, kower utworu autorstwa Diane Warren. Drugi utwór został pierwotnie wydany przez Tinę Turner, a następnie przez zespół Aswad (piosenka osiągnęła 1. miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii). Nagranie nowej wersji zostało zasugerowane przez Davisa; utwór okazał się kolejnym hitem z płyty. Happy Nation okazał się dużym ogólnoświatowym sukcesem komercyjnym.
Zespół, porównywany swoim potencjałem do ABBA, udał się w niemal dwuletnią trasę koncertową i zorganizował zakrojoną na międzynarodową skalę akcję promującą Happy Nation. W kwietniu 1994 chora psychicznie niemiecka fanka zespołu, Manuela Behrendt, wtargnęła do domu Berggrenów mając przy sobie nóż. Krótko po incydencie zespół podpisał kontrakt z firmą ochroniarską. Zespół zmuszony był bezzwłocznie zacząć pracować nad kolejnym albumem z powodu ponagleń ze strony zakontraktowanych z grupą wytwórni muzycznych na całym świecie. Wyjątkowo w procesie pisania materiału na album i produkcji uczestniczyli wszyscy członkowie zespołu w niemal równym stopniu (na poprzednim i na kolejnych albumach zajmują się tym Jonas i Ulf).
Ostatecznie napisanych zostało 17 utworów, które zostały umieszczone na drugim albumie studyjnym grupy, The Bridge. Album zaakcentował zmianę brzmienia zespołu – usunięte zostały nurty reggae i muzyki klubowej, które uczyniły z grupy gwiazdy muzyki pop. Pierwszy singel z płyty, „Lucky Love”, tuż po swojej emisji w październiku 1995, uplasował się n1 1. miejscu list przebojów w Szwecji, 13. w Niemczech i 20. w Wielkiej Brytanii; Arista Records zdecydowała, że singel nie jest odpowiedni na amerykański rynek fonograficzny; zamiast „Lucky Love” wydany został „Beautiful Life”, który uplasował się na 15. miejscu zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii. The Bridge zdobył status platynowej i sprzedał się w nakładzie ponad 6 milionów egzemplarzy, jednak sukces Happy Nation okazał się niemożliwy do powtórzenia. W lutym 1996 zespół zagrał na festiwalu w Viña del Mar obok takich wykonawców jak 2 Unlimited.
Następnie zespół zniknął ze sceny na ponad pół roku, pojawiając się w lipcu 1997 na koncercie z okazji 20. urodzin Księżnej Wiktorii. Zespół dostał pełną dowolność zarówno w sferze czasu jak i tematu ich trzeciego albumu; większość materiału została nagrana w prywatnym studiu Jonasa „The Barn”. Tuż po wydaniu Flowers w czerwcu 1998 zespół stwierdził, że jest to ich najlepszy dotychczas wydany album. Tytuł jest wywołany faktem, że zespół wierzył, ze materiał zawarty na albumie (zainspirowany muzyką gospel) komponuje się idealnie jak bukiet kwiatów. Fani zespołu byli zdziwieni faktem, ze funkcję dominującej wokalistki przejęła Jenny; dodatkowo Linn nie znalazła się na wielu promocyjnych fotografiach. Niechęć Linn do bycia liderem i główną wokalistką grupy była tłumaczona uszkodzeniem głosu, obawą przed lataniem samolotem i znienawidzeniem sławy.
Pierwszy singel, „Life Is a Flower”, został najczęściej nadawanym w europejskich rozgłośniach radiowych utworem roku 1998 i sprzedał się w samej Wielkiej Brytanii w nakładzie ponad 250 000 kopii, a także uplasował się na 5. miejscu miejscowych list przebojów. Drugim singlem został „Cruel Summer”, wydany przez wytwónię London Records; wytwórnia stwierdziła, że „Life Is a Flower” jest „zbyt europejski z natury”. Clive Davis postanowił wydać singel „Cruel Summer” w USA, co zakustkowąło pojawieniem się Ace of Base w pierwszej 10. notowań po czteroletniej przerwie. W USA wydano nieco zmienioną wersję albumu pod nazwą Cruel Summer (zmieniony spis utworów). Davis poprosił Linn o nagranie utworu „Everytime It Rains”, zaś „Life Is a Flower” został nagrany ponownie i wydany pod nazwą „Whenever You’re Near Me” – utwór ten został drugim singlem, osiągnął jednak jedynie 76. miejsce. „Always Have, Always Will” i „Travel to Romantis” zostały wydane w Europie i uplasowały się na listach przebojów m.in. w państwach skandynawskich. „Everytime It Rains” został wydany jedynie w Wielkiej Brytanii, podobnie jak reedycja Flowers.
Singles of the 90s i Greatest Hits (1999-2000)
W listopadzie 1999 zespół wydał kompilację szesnastu singli pt. Singles of the 90s. Pierwszy z nich, C’est la Vie (Always 21), uplasował się na 1. miejscu listy przebojów w Hiszpanii. Z nadzieją na podobny sukces, zespół wydał singel „Hallo Hallo” jedynie na rynek hiszpański. Ostatnim singlem promocyjnym pochodzącym z Singles of the 90s był „Love in December” (był nadawany jedynie w radiu). „Everytime It Rains”, wydany wcześniej na Cruel Summer, został wydany jako singel jedynie w Stanach Zjednoczonych w formie remixu autorstwa Clive’a Davisa w celu promocji kompilacji hitów Greatest Hits na rynku amerykańskim; singel nie pojawił się na żadnej z list przebojów i sprzedał się w nakładzie mniejszym niż 5000 w ciągu pierwszego tygodnia od wydania. Album zakończył kontrakt z Arista Records, który nie został przedłużony. „Hallo Hallo” był w planach jako pierwszy singel z amerykańskiego wydania kompilacji, w ostatecznym rozrachunku nie został jednak w ogóle umieszczony na albumie. „C’est La Vie (Always 21)” był jedynym utworem bonusowym dołączonym do wersji wydanej w USA. Do kompilacji dołączono dwa remixy utworów: „Lucky Love” i „Beautiful Life”.
Nowe tysiąclecie i Da Capo (2002-2003)
Ace of Base wydał swój czwarty album studyjny zatytułowany Da Capo 30 września 2002 w Europie i w Japonii (za pośrednictwem EMI Music Japan) z alternatywną wersją okładką i trzema bonusowymi utworami. Album pierwotnie zawierał 12 utworów, zaś datę jego wydania zaplanowano na lato 2000; datę wydania wielokrotnie przekładano z uwagi na nieporozumienia z wytwórniami muzycznymi. Tytuł płyty pochodzi od zwrotu Da capo al fine, który oznacza „od nowa od początku”. Album był próbą powrotu zespołu do ich brzmienia z wczesnego okresu ich kariery.
Pomimo tego, ze album pojawił się na listach przebojów w wielu europejskich krajach, nie okazał się sukcesem komercyjnym w podobnym stopniu, jak jego poprzednicy. Jedynie Jenny i Ulf wyruszyli w krótką trasę promocyjną obejmującą Szwecję, Danię, Norwegię, Finlandię, Niemcy, Polskę i Austrię; Jonas został w domu w celu opieki nad dzieckiem, Linn pojawiła się jedynie na jednym koncercie w Niemczech. Album nie został wydany w obu Amerykach i Australii, zaś w Wielkiej Brytanii został wydany nieoficjalnie przez wytwórnię Polydor Records, która uważała, że brzmienie Ace of Base „przedawniło się”.
Pierwszym singlem pochodzącym z Da Capo był „Beautiful Morning”, który uplasował się na 14. miejscu list przebojów w Szwecji i 38. w Niemczech. Drugim singlem był „The Juvenile” – utwór uplasował się na 78. miejscu list w Niemczech oraz został wykorzystany w kampanii świątecznej przez niemiecką stację telewizyjną RTL; był tzw. „zgubionym utworem” – został napisany w 1995 na potrzeby filmu GoldenEye. Zakontraktowana z zespołem wówczas wytwórnia Arista Records zdecydowała się nie wydawać utworu, przez co nie został on w filmie użyty. Zamiast tego w filmie wykorzystany został utwór „GoldenEye” śpiewany przez Tinę Turner.
W Skandynawii wydany został za pośrednictwem Mega Records jeszcze jeden singel – utwór otwierający płytę, „Unspeakable”. Z powodu małej popularności singla w zasadzie nie przeprowadzono jego promocji.
Zawieszenie działalności zespołu (2003-2006
Zespół nie był pokazywany w mediach w 2003 i 2004. Jenny wydała swój solowy album i wyruszyła w europejską trasę koncertową, a także dołączyła do zespołu Arose wraz ze swoim mężem Jakobem Pétrenem.
Pod koniec 2005 zespół zagrał koncert na belgijskim festiwalu Night of the Proms obok takich wykonawców jak Donna Summer; grupa zagrała swoje największe hity, m.in. „All That She Wants” i „The Sign”. Następnie zespół powrócił do Szwecji i zaczął prace nad swoim piątym albumem studyjnym.
Powrót do mediów i trasa koncertowa (od 2007)
14 sierpnia 2007 rzecznik zespołu, Lasse Karlsson, poinformował o tym, ze zespół zagra swój pierwszy od 1996 koncert w Bangalore w Indiach 24 listopada 2007. Występ został anulowany, jednak formacja wystąpiła w takich miastach jak Jekaterynburg (15 listopada 2007) i Sankt Petersburg (17 listopada). Formacja wystąpiła również w Danii, Estonii i na Litwie; seria koncertów była wstępem do ogólnoświatowej trasy koncertowej zapowiedzianej na 2008. Spis utworów na koncerty zawierał utwory szczególnie z pierwszych dwóch albumów grupy, a także remix piosenki „Wheel of Fortune”.
Ekberg w wywiadzie udzielonym 28 listopada 2007 potwierdził, iż Linn Berggren nie jest już oficjalnie członkiem zespołu i nie zostanie zaangażowana do pisania materiału na nowy album. Grupa koncertowała bez Linn właściwie już od 1999. Jenny potwierdziła odejście Linn z zespołu w wywiadzie udzielonym duńskiej prasie: „Ona nie jest częścią Ace of Base już od kilku lat”. Po odejściu z grupy Linn zapowiedziała skupienie się na studiach i rodzinie. Jej odejście odbiło się na brzmieniu grupy – głos Linn, uznawany przez fanów za mocniejszy i przyjemniejszy dla ucha niż głos Jenny, był jednym z czynników, dzięki którym zespół odniósł sukces komercyjny w 1. poł. lat 90.
Zespół zaczął planować wydanie swojego piątego albumu studyjnego już w październiku 2004, po zakończeniu krótkiej trasy koncertowej promujące album Da Capo; pierwszą wstępna datą wydania płyty było lato 2005. Data wydania została przełożona z powodu ślubu Jenny i problemami z kontraktami z wytwórniami muzycznymi. Zespół rozpoczął nagrana albumu 4 listopada 2007, po oficjalnym odejściu Linn. Pomimo tego, ze zespół nie podpisał z żadną wytwórnią kontaktu na wydanie płyty, jej wydanie jest zapowiedziane na lato 2009. Zespół zapowiedział umieszczenie na albumie remixów hitów z poprzednich płyt – cały projekt tworzenia remixów nazwano Global Remix Project, który zakłada również pojawienie się remixów i teledysków na stronie internetowej Ace of Base; projekt został rozpoczęty w grudniu 2008. Formacja planowała wydać pięć teledysków, do każdego dodatkowo teledysk; przy tworzeniu każdego z utworów uczestniczył gościnnie inny szwedzki DJ. Niewiadomym jest, czy single zostaną umieszczone na nowym albumie.
14 grudnia 2007 Jonas Berggren na spotkaniu z fanami po koncercie na Litwie oznajmił, że zespół pracuje ze słynnymi amerykańskimi producentami, nie ujawnił jednak nazwisk. Susanna Safsund i Linnea Deb, wokalistki wspomagające zespół w trasie, będą dodawały wokal wspierający na nowym albumie.
4 kwietnia 2008 umieszczone zostały (w serwisie UnitedStage.se) promocyjne fotografie zespołu. 10 kwietnia uruchomiono nową stronę internetową formacji. Wiosną 2008 zespół poinformował, ze ich nowym menadżerem jest Orlando John z korporacji Urbania Group, który wcześniej towarzyszył zespołowi w podróżach po Azji, Europie Wschodniej i Afryce.
W czasie koncertu na festiwalu Rock Under Broen (Dania) 14 czerwca 2008 zespół zagrał nową piosenkę pt. „Sparks from a Fire”. Niewiadomym jest, czy utwór pojawi się na nowej płycie Ace of Base.
12 listopada 2008 wydano składankę hitów i teledysków – Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos. Box składa się z trzech płyt: CD z utworami, drugiej CD z remixami i DVD z teledyskami. Do zestawu dołączona jest specjalna poligrafia i fotografie cżłonków grupy. Cztery utwory nagrano w nieco zmienionej wersji – „Wheel Of Fortune 2009”, „Lucky Love 2009” i „Don’t Turn Around 2009”; do japońskiej wersji składanki dołączono piosenkę „The Sign – Freedom Bunch Mix”. „Wheel of Fortune 2009” został wydany jako singel 24 października 2008 jako pierwszy singel ze składanki.
Obecnie zespół pracuje nad nowym albumem wraz z producentem (Peer Åström). W dalszym ciągu jednak zespół nie ma podpisanego kontraktu z oficjalną wytwórnią muzyczną.
Zespół obecnie jest w trakcie trasy koncertowej. Zespół ma za sobą występ na festiwalu Smukfest w Skanderborgu w Danii. Wiosną 2009 grupa rozpoczęła amerykański etap trasy. Obecnie zespół ma dwie nowe wokalistki Clarę Hagman i Julię. Na lipiec 2010 r. planowany jest nowy singiel nowego Ace of Base, a pełen album jest w produkcji, jego premiera planowana jest na jesień tego roku. Pierwszego solowego singla wydała za to była wokalistka tej grupy Jenny Berggren, nosi on tytuł „Here I am”.
Osiągnięcia
Zespół jest zdobywcą kilku prestiżowych nagród związanych z przemysłem muzycznym. Album Happy Nation został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako „Najlepiej Sprzedający się Debiutancki Album”. Łączny nakład Happy Nation i The Sign oszacowano na ponad 23 miliony na całym świecie. Album uplasował się na 1. miejscu list przebojów w przynajmniej 16 krajach, w tym m.in. takich jak:
Argentyna
Australia
Kanada
Chile
Dania
Francja
Niemcy
Grecja
Węgry
Izrael
Japonia
Nowa Zelandia
Norwegia
Portugalia
Wielka Brytania
Stany Zjednoczone
W 1994 grupa została laureatem dwóch American Music Awards m.in. „Najlepszy Singel” dla „The Sign”, który zdobył rónież nagrodę Billboard Music Awards. dla najlepiej sprzedającego się singla roku 1994[28]. W tym samym roku Ace of Base bł nominowany do Nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy Nowy Zespół”, nagrodę zdobyła jednak Sheryl Crow.
Zespół ma w dorobku kilka wydawnictw posiadający certyfikaty nadane w Stanach Zjednoczonych przez RIAA. Są to:
12 listopada 1993 „All That She Wants” platyna
6 kwietnia 1994 „The Sign” platyna; nagroda BMI Million-Air award (2007)
19 czerwca 1994 „Don’t Turn Around” złoto
1 września 1998 „Cruel Summer” złoto
21 maja 2002[31] Happy Nation diament
21 maja 2002 The Bridge 2x platyna
Ponadto składanka „The Sign: Home Video Collection” zdobyła status złotej płyty.
W Europie Ace of Base zdobył nagrodę „Najlepiej Sprzedający się Artysta Skandynawski” na World Music Awards w 1994, 1995, 1996 i 1997 w Monako. Zespół jest również laureatem nagrody World Music Awards w kategorii „Nowość w Świecie Popu” w 1994. Utwó „Life Is a Flower” był najczęściej nadawanym przez radia europejskie utworem w 1998.
W Wielkiej Brytanii singel „All That She Wants” sprzedał się w nakładzie ponad 600 000 kopii (był trzecim najlepiej sprzedającym się singlem w 1993). Dwanaście singli zespołu pojawiło się na liście UK Singles Chart, ponadto grupa dziesięciokrotnie wystąpiła w programie Top of the Pops.
Dyskografia
Albumy studyjne
19 lutego 1993 Happy Nation
Single:
All That She Wants
Wheel Of Fortune
Happy Nation
Waiting for Magic
The Sign
Don’t Turn Around
Living In Danger
Liczba sprzedanych kopii: ponad 23 miliony
21 listopada 1995 The Bridge
Single:
Lucky Love
Beautiful Life
Never Gonna Say I’m Sorry
My Déjà Vu
Liczba sprzedanych kopii: 6 milionów
14 lipca 1998 Flowers
Single:
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Always Have Always Will
Travel To Romantis
Everytime It Rains
Donnie
Cecilia
Tokyo Girl
Liczba sprzedanych kopii: 2 miliony
30 września 2002 Da Capo
Single:
Beautiful Morning
The Juvenile
Unspeakable
Liczba sprzedanych kopii: ok. 500 tys.
Album
Happy Nation / The Sign
Single:
1992 „All That She Wants”
1993 „Wheel of Fortune” „Happy Nation” „Waiting for Magic” „The Sign”
1994 „Don’t Turn Around” „Living in Danger”
Album
The Bridge
Single:
1995 „Lucky Love” „Beautiful Life”
1996 „Never Gonna Say I’m Sorry”
Album
Flowers
Single:
1998
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Travel to Romantis
Always Have Always Will
Album
Singles of the 90s
Single:
1999 „Everytime It Rains” „C’est la Vie (Always 21)”
2000 „Hallo Hallo”
Album
Da Capo
Single:
2002 „Beautiful Morning” „The Juvenile”
2003 „Unspeakable”
Album
Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos
Singiel:
2008 „Wheel of Fortune 2009”
Single na pierwszych miejscach list przebojów
1993 „All That She Wants” „Happy Nation”
1994 „The Sign” „Don’t Turn Around” „Living In Danger”
1995/1996 „Lucky Love” „Beautiful Life”
2010 The Golden Ratio
2015 Face To Face?
tekst źródłoy z wikipedii
28 lutego 2017
Blümchen
Blümchen ( Jasmin Wagner ) (ur. 20 kwietnia 1980 w Hamburgu) – niemiecka piosenkarka pop, aktorka i modelka występująca pod pseudonimem scenicznym Blümchen, bądź, w krajach anglojęzycznych, Blossom.
Od czwartego roku życia pracowała jako modelka, w liceum należała do słynnego w Niemczech zespołu cheerleaderek Hamburg Blue Angels działającego przy zespole futbolu amerykańskiego, Hamburg Blue Devils.
W 1995 wypatrzyli ją dwaj producenci muzycznie związani z Niemiecką nową falą, Stani Djukanovic oraz Arn Schürmann. Pomogli jej nagrać debiutancki album, Herzfrequenz, który, dzięki przebojom takim jak Herz an Herz czy Kleiner Satellit (Piep, Piep) odniósł duży sukces w krajach niemieckojęzycznych.
Kolejne albumy i kolejne przeboje, m.in. Nur geträumt (cover piosenki Neny), Gib mir noch Zeit czy Es ist vorbei ugruntowały pozycję Jasmin na niemieckiej scenie muzycznej. Od 1998 reklamowała kolekcję amerykańskiego projektanta Tommyego Hilfigera.
W 2001, krótko przed ukończeniem 21 lat, Jasmin ogłosiła, że rezygnuje z występów pod dotychczasowym pseudonimem Blümchen (pol: Kwiatek). Artystka chciała w ten sposób zerwać z dotychczasowym wizerunkiem nastoletniej gwiazdy. Potwierdziła to kolejna, wydana po kilku latach milczenia, już pod własnym nazwiskiem, płyta.
Jasmin Wagner jest zdeklarowaną wegetarianką, należy do licznych organizacji, m.in. People for the Ethical Treatment of Animals oraz Whale and Dolphin Conservation Society, walczących o ochronę dzikich zwierząt.
Aktywnie działa również w ruchach zbierających pieniądze na pomoc dzieciom chorym na nowotwory, w 2004, po trzęsieniu ziemi oraz fali tsunami które nawiedziły region Oceanu Indyjskiego, założyła fundację, która zebrała i przekazała rodzinom ofiar ok. 60.000 euro pomocy.
Dyskografia:
Jako Blümchen
1996 Herzfrequenz
1997 Verliebt…
1998 Jasmin
1999 Live in Berlin
2000 Die Welt gehört dir
2001 Für immer und ewig
2003 The Best of Blümchen (kompilacja)
Jako Blossom
1996 Heartbeat
1997 In Love
Jako Jasmin Wagner
2006 Die Versuchung
W 2001 roku Jasmin Wagner rozpoczęła również karierę filmową. Wystąpiła jak dotąd w trzech produkcjach:
2003 Operation Dance Sensation … Schwester Stefanie
2003 Randgruppe … Jasmin
2001 Wyścig … Ingrid
tekst źródłowy z wikipedii
24 lutego 2017
Whigfield
Whigfield (wł. Sannie Charlotte Carlson; ur. 11 kwietnia 1970 w Skaelskor, Dania) – duńska wokalistka eurodance. Jako dziecko kilka lat spędziła w Afryce. Jej prawdziwa kariera muzyczna zaczęła się razem z sukcesem singla „Saturday Night”, który stał się przebojem lata 1994, a szczególnie dużą popularnością cieszył się wśród DJ-ów śródziemnomorskich dyskotek. Dzięki temu zagościł na listach przebojów praktycznie w całej Europie.
Niestety kolejne single wokalistki (między innymi „Think of You”, „Close To You”, „Last Christmas”, „Gimme Gimme” i „Sexy Eyes”) nie odniosły już takiego sukcesu.
Artystka wydała 8 longplayów. Ostatni singel Was a Time został wydany w 2004. W roku 2005 Sannie, jako NAAN, pojawiła się na płycie „Phobia” włoskich producentów, znanych jako Benassi Bros, udzielając się wokalnie w dwóch utworach.
Sannie cały czas pozostaje aktywna na muzycznej scenie jednak przede wszystkim jako autorka tekstów i producentka, aktywnie współpracuje także z gwiazdami sceny eurodance.
Dyskografia:
* Whigfield (1995)
* Whigfield II (1997)
* Whigfield III (2000)
* Whigfield IV (2002)
* Greatest Remix Hits (2006)
* Dance With Whigfield (2005)
* Waiting For Saturday Night – Her Greatest Hits (2005)
* All in One Greatest Hits (2007)
* W (2012)
źródło: wikipedia (przygotował dla RM80: witrek)
17 lutego 2017
Captain Jack
Captain Jack – niemiecki zespół Eurodance założony w 1995 roku. Jego członkami od 2000 roku byli Francisco Alejandro Gutierrez (pseudonim: Franky Gee) oraz Sunny. Pierwotnie, podczas debiutu w 1995 roku, żeńską wokalistką była Liza da Costa, zmieniona w 1999 roku przez Marię Lucię „Maloy” Lozanes, którą w 2001 roku zastąpiła z kolei Ilka-Anna-Antonia Traue (pseudonim: Illi Love).
Muzyka oraz postać Captain Jacka była stylizowana na wzór treningu wojskowego. Kostium Franky’ego składał się z munduru wojskowego, z czerwonym nakryciem głowy jaki noszą amerykańscy Marines. Franky wybrał ten styl, ze względu na służbę w Armii Stanów Zjednoczonych. Gdy jego armia zakończyła stacjonowanie w Niemczech, Franky postanowił zostać i rozpoczął solową karierę pod pseudonimem Westside.
Grupa zdobyła 19 złotych i platynowych płyt w Europie.
Zespół zawiesił działalność ponieważ Frankie doznał krwotoku mózgowego 17 października 2005 i zmarł po 5 dniach przebywania w śpiączce.
Po śmierci Frankie’go zespół wydał składankę Greatest Hits w 2005 roku, którą promował utwór Capitano a później zawiesił działalność. Powrócili w 2008 roku z singlem Turkish Bazar, który promuje ich nowy album Captain Jack Is Back oraz ukazała się nowa wersja utworu Captain Jack w wykonaniu Johna Le DJ. W maju 2010 wydano singel Deutschland Schiess Ein Tor jako niemiecki hymn Mistrzostw świata w piłce nożnej w RPA 2010.
W dniu 22 kwietnia 2011 roku ukazał się nowy album grupy Back To The Dancefloor album jest promowany przez singel People Like To Party, który został wydany jeszcze w 2010 roku.
Obecni członkowie
Bruce Eric Lacy (Captain)
Michelle Stanley (Vocals)
Byli członkowie
Liza da Costa (1995-1999)
MaLoY (1999-2001)
Ilka-Anna-Antonia Traue (2001-2005)
Franky Gee (1995-2005)
Jamie Lee (2005-)
Dyskografia:
Albumy studyjne:
1996 The Mission
1997 Operation Dance
1999 The Captain’s Revenge
2001 Top Secret
2002 Party Warriors: The Playhit Collection
2003 Cafe Cubar
2004 Music Instructor
2005 Greatest Hits
2008 Captain Jack Is Back
2011 Back To The Dancefloor
materiały internetowe i wikipedia, opracował witrek dla RM80.pl
17 lutego 2017
Alexia
Alexia, właściwie Alessia Aquilani urodziła się we Włoszech, 19 maja 1967 w La Spezia. Piosenkarka zdobyła sławę w latach 90-tych ubiegłego wieku jako artystka nurtu Eurodance.
Od wczesnego dzieciństwa interesowała się muzyką. Mając siedem lat rozpoczęła naukę śpiewu i gry na fortepianie. Kiedy miała dwanaście lat, zaczęła pobierać lekcje tańca. Rok 1990 był przełomowym w jej karierze. Wtedy poznała Roberto Zannettiego (znanego jako Savage), szefa wytwórni DWA Records. Wkrótce Alexia stała się jedną z głównych postaci w jego najnowszym projekcie – Ice MC (1993 i 1994). Niebawem cała Europa śpiewała takie utwory jak „Take Away The Colour”, „Think About The Way” i „It’s A Rainy Day”. Po rozpadzie projektu Ice MC pozostała przy Zanettim i już jako solistka debiutowała albumem „Fan Club” (1997), który promował jej najsłynniejszy przebój „Uh La La La”. Dzięki rozważnej i mądrej promocji, kierowanej przez Zanettiego, Alexia stała się jedną z największych gwiazd muzyki dance na starym kontynencie. Po wydaniu czterech albumów i 5 latach wspólnej pracy, jej współpraca z Zannettim została zakończona. Późniejsze albumy nie zdobyły już takiej popularności, a od wydanej w 2002 płyty Alexia piosenkarka śpiewa już prawie wyłącznie po włosku, wydając albumy tylko na rynku włoskim.
Alexia powraca w 2007 roku z nową piosenką „Du Du Du”, jest to to jej pierwszy singiel, który sprzedaje się cyfrowo. Po jego wydaniu, Alexia opuściła Sony Music, z którym była związana od 2001 roku.
W 2008 roku Alexia wydała swój pierwszy album studyjny po niemal czterech latach. Podpisuje nowy kontrakt płytowy z Edel. Album „Ale'” został poprzedzony singlem „Grande coraggio”, a później „Guardarti Dentro”. W 2009 roku Alexia ponownie uczestniczy w festiwalu Sanremo i śpiewa w duecie z Mario Lavezzi utwór „Biancaneve”. Ta piosenka stała się prawdziwym hitem we Włoszech, docierając do pierwszej 10-tki list przebojów.
22 czerwca 2010 roku, Alexia wydała album zatytułowany Stars. Album promowany był tylko jednym singlem „Star” wydanym 11 czerwca. Natomiast wydany w lipcu 2012 roku nowy singiel „A volte Si a volte No” ukazał się tylko we Włoszech. W lutym 2013 roku Alexia nagrała jeszcze nową wersję „Summer Is Crazy”, który zapowiadał album „iCanzonissime”. Na kolejny album fani Alexii musieli czekać aż do 2015 roku. Album „Tu Puoi Se Vuoi” ponownie został przygotowany z myślą o włoskich fanach.W swojej karierze Alexia sprzedała ponad 7 milionów płyt na całym świecie, ale na zawsze zapamiętana będzie głównie ze współpracy z Robertem Zanettim i przebojami Eurodance.
W październiku 2005 roku Alexia poślubiła bratanka Giorgio Armaniego – Andrea Camerana, a w lutym 2007 roku urodziło im się pierwsze dziecko, córeczka Maria Vittoria.
Fan Club (1997)
The Party (1998)
Happy (1999)
The Hits (2000)
Mad For Music (2001)
Alexia (2002)
Il cuore a modo mio (2003)
Gli occhi grandi della Luna (2004)
Da grande (2005)
Ale’ (2008)
Ale&c. (2009)
Stars (2010)
iCanzonissime (2013)
Tu Puoi Se Vuoi (2015)
materiał z wikipedii oraz z oficjalnej strony artystki
6 lutego 2000
Gitta – No More Turning Back!! (2000)
Gitta – No More Turning Back!!
Singiel wydany w 2000 roku
Wokal: Brigitte Nielsen
Muzyka i słowa: Carlos Toro Montoro, Christian De Walden, Steve Singer, Giovanbattista Giorgilli
- 1
- 2
