Eurodance
15 stycznia 2021
Twenty 4 Seven feat. Nance, Jacks & Hanks – Do You Want Me (2021)
Twenty 4 Seven feat. Nance, Jacks & Hanks – Do You Want Me
Singiel wydany 15 stycznia 2021 roku
10 września 2019
Mika Ella
Chorwatka o węgierskich korzeniach, to właśnie Mika Ella. Naprawdę nazywa się Mihaela Varga. Jak sama przyznaje urodziła się w sobotę, zatem jest to jej ulubiony dzień i być może z tego właśnie powodu jeden z jej artystycznych pseudonimów to June Saturday.
Wracając do jej dzieciństwa, które naznaczone było wojną na Bałkanach, Mihaela kilkukrotnie była aresztowana za protesty nawołujące do pokoju. Po wojnie zaangażowała się też kilka lat w prace dla ONZ wspierające wolność i sprawiedliwość społeczną.
Wracając do muzycznej kariery Miki, zaczęła się ona w 1999 roku, kiedy to ukazał się pierwszy jej singiel w euro-dance’owym projekcie Matrix. Z zespołem, który współzałożyła, a także była jego główną wokalistką, Mika nagrała 3 albumy oraz piętnaście singli. Większość z powodzeniem radziła sobie na listach przebojów. Aż siedem utworów znalazło się na pierwszym miejscu Chorwackiej listy. Z zespołem Matrix koncertowała po Europie występując w takich krajach jak Niemcy, Austria, Szwajcaria , Słowenia i oczywiście w rodzimej Chorwacji. Przez całą muzyczną karierę związana z życiowym partnerem Chrisem Hurtsem, który też wspomagał ją we wszystkich projektach.
Po latach świetności nadszedł schyłek popularności gatunku eurodance, wtedy Mika również zniknęła z muzycznej sceny. Powodem dla którego wróciła było odrodzenie się gatunku New Generation Italo-Disco i chęć śpiewania dla większego grona odbiorców w języku angielskim. Tym sposobem dzieli się ze swoimi fanami miłością do muzyki i spełnia się jako autorka tekstów.
W 2017 roku wróciła jako June Saturday z utworem „The Girl With Golden Hair” i w ten sposób rozpoczęła się jej przygoda z dyskotekową muzyką nowej generacji. Utwór okazał się strzałem w dziesiątkę i zaistniał na trudnym rynku internetowych stacji radiowych grających muzykę taneczną nowej generacji. Dwa lata później zmienia swój pseudonim muzyczny, wracając niejako do korzeni. Mika Ella jest grą słów jej prawdziwego imienia Mihaela.
Z nowym image nagrywa kolejne dwa przeboje… „Take It Or Leave It” – wydany oficjalnie 9 lutego 2019 roku oraz w sierpniu tego samego roku „Free Like Amsterdam”. Początkiem 2020 roku nagrywa „Last 2 Girls On The Dancefloor” w duecie z Lindą Jo Rizzo. Utwór znalazł się na 16 części składanki ZYX Italo Disco New Generation, wydanej w marcu przez niemiecką wytwórnię ZYX Music.
Jako, że jest wojowniczką o idee i sprawiedliwość, jej piosenki niosą takie przesłanie. Teksty mówią o miłości i radości gdyż z charakteru jest śmiała i odważna, uwielbia śmiech i żarty, nie kryje emocji. Taka po prostu jest Mihaela. Poza muzyką pisze też wiersze, a więc przelewa swą poetycką duszę na kartkę papieru lub po prostu śpiewa.
28 kwietnia 2017
Dr. Alban – Look Whos Talking (1994)
28 kwietnia 2017
Dr. Alban – Sing Hallelujah (1993)
15 kwietnia 2017
2 Unlimited – Let The Beat Control Your Body (1993)
8 kwietnia 2017
Love Message – Love Message (1996)
„Love Message” – utwór muzyczny z 1996 roku stworzony przez: Scootera , Masterboya , Captain Jacka , U96 , Dj.Bobo , Fun Factory , Worlds Apart , E-Rotic oraz Mr.Presidenta . Jest to ostrzeżenie przed chorobą AIDS. Utwór znalazł się na albumie DMA Dance : Eurodance vol.2 wydany przez wytwórnie Interhit Record. Nagranie zostało wydane także jako singiel pt. Love Message – Love Message.
27 marca 2017
Milli Vanilli
Niemiecki duet Milli Vanilli został wskrzeszony w roku 1988 przez niemieckiego producenta Franka Fariana, który postanowił skompletować grupę wokalistów, którzy wyśpiewają dla niego przeboje warte miliony dolarów.
Pamiętajmy że w latach 70′ Frank Farian dorobił się fortuny, powołując do życia słynny zespół Boney M.
Niestety, kiedy znalazł już głosy idealne do napisanych piosenek, okazało się, że ich posiadacze nie są wystarczająco ładni, aby pokochały ich tłumy. Wtedy pojawił się iście szatański pomysł, jak oszukać cały muzyczny świat.
Do współpracy zatrudniono dwóch modeli, Roba Pilatusa i Fabrice’a Morvana, którzy zaczęli występować jako duet Milli Vanilli.
Pod koniec lat 80′ duet ten podbił serca fanów po obu stronach Atlantyku, a ich debiutancki album All or Nothing z roku 1988, kupiło aż 10 milionów osób.
To właśnie z tego albumu pochodzą największe przeboje grupy „Girl You Know It’s True” i „I’m Gonna Miss You”, które to nagrania bardzo długo były grane we wszystkich dyskotekach.
Kiedy wydawało się że kariera obu panów nabiera tempa Frank Farian oświadcza publicznie…pod ogromną presją medialną że żaden z powszechnie znanych przystojniaków nie zaśpiewał ani jednej z dotychczasowych piosenek Milli Vanilli że panowie Pilatus i Morvan… w ogóle nie uczestniczyli w nagraniu bestsellerowej płyty, a jedynie występując w teledyskach, a na płycie zespołu śpiewali wynajęci wokaliści, John Davis i Brad Howell.
Choć brzmiało, to dość nieprawdopodobnie, świat dał się oszukać. W lutym 1990 roku, przy okrzykach uwielbienia i ogromnych oklaskach, Milli Vanilli otrzymali najbardziej prestiżowe wyróżnienie muzyczne, czyli statuetkę Grammy (muzyczny Oscar) w kategorii Best New Artist (najlepszy artysta roku).
Panowie Rob i Fab dumnie wkroczyli na scenę i odbierając nagrodę dodali nawet, że dedykują ją wszystkim artystom na świecie!
Niedługo potem po ujawnieniu skandalu Robert i Fabrice wzięli udział w konferencji, podczas której zwrócili statuetki, oraz potwierdzili oszustwo, zwalając w dużej mierze winę na Franka Fariana.
O tym, że Rob i Fab śpiewają z playbacku publiczność przekonała się już w roku 1989, kiedy w trakcie jednego z występów zacięła się płyta z ich wokalem, obaj zbiegli wtedy ze sceny z poczuciem ogromnego wstydu.
Nigdy wcześniej, ani później w historii tej nagrody nie doszło do tak wielkiego skandalu, jaki miał miejsce w 1990 roku. Jak się okazało później, oszustwo to zakończyło się nie tylko oburzeniem, ale i tragedią.
Jednak producent nie zamierzał się tak łatwo poddać, chociaż druga płyta Milli Vanilli była już nagrana i gotowa do wydania, w ostatnim momencie wprowadził kilka niezwykle istotnych zmian.
Zamiast twarzy znanych modeli, na okładce pojawili się wokaliści, którzy rzeczywiście zaśpiewali nagrane piosenki, a nazwę zmieniono na The Real Milli Vanilli.
Niestety, publiczność była zbyt zbulwersowana, aby spojrzeć na to przychylnym okiem i sam projekt poniósł dotkliwą klęskę.
Jednak koniec duetu był dopiero początkiem dramatu jednego z dwóch rozsławionych „wokalistów”.
Chociaż obaj próbowali jeszcze się ratować, nagrywając album pod szyldem Rob & Fab, starczyło im pieniędzy na wydanie płyty tylko w Stanach Zjednoczonych, czyli kraju w którym zostali najbardziej znienawidzeni.
Od tamtej pory Robert Pilatus zaczął się staczać, uciekł w alkohol i narkotyki, a w roku 1996 trafił do więzienia za bójki, akty wandalizmu i napaść rabunkową.
Niedługo potem narodziła się propozycja reaktywowania duetu Milli Vanilli, ale z Robem i Fabem na wokalu. W tym okresie Pilatus trafił na sześciomiesięczny odwyk.
Niestety, w kwietniu 1998 roku został znaleziony martwy w swym pokoju hotelowym we Frankfurcie nad Menem. Przyczyną śmierci było przedawkowanie silnych leków w mieszance z alkoholem, w chwili śmierci miał 32 lata.
Fab Morvan w 1999 roku rozpoczął karierę solową, której wynikiem było wydanie w 2003 roku pierwszego solowego albumu Love Revolution.
Albumy:
All or Nothing 1988
Ważniejsze nagrania:
1988 Blame It On The Rain
1988 Ma Baker
1988 Girl You Know It’s True
1989 I’m Gonna Miss You
1989 Baby Don’t Forget My Number
1990 Keep On Running
źródło:własne materiały
27 marca 2017
Gazebo
Gazebo czyli Paul Mazzolini (ur. 18 lutego 1960 w Bejrucie, Liban) – włoski piosenkarz, wykonawca gatunku italo disco. Urodził się w Libanie jako syn włoskiego dyplomaty i amerykańskiej piosenkarki.
Dzieciństwo spędził podróżując z rodzicami po całym świecie. Gry na gitarze nauczył się w wieku 10 lat, by zaimponować nią szkolnej koleżance. Jako nastolatek rozpoczął karierę muzyczną, początkowo były to epizody w zespołach różnych stylów muzycznych – jazz, rock, punk. W 1974 roku założył kapelę szkolną „Skunk Tussle” w Los Angeles. Tam też występował po raz pierwszy na scenie, w szkolnym teatrzyku.
Studiował grę na gitarze klasycznej w Paryżu. Przez kolejne dwa lata przebywał w Londynie, gdzie był zaangażowany w scenę punkową. Następnie wrócił do Włoch i na początku lat 80-tych, dokładnie w 1982 roku poznał i zaprzyjaźnił się z gitarzystą basowym, Pierluigim Giombinim. To wtedy narodził się pomysł na Masterpiece i I like Chopin.
W 1983 roku po ukończeniu studiów literatury francuskiej w Rzymie, wydał debiutancki album, zatytułowany „Gazebo”, na którym znalazł się wielki przebój „I Like Chopin” oraz wspomniany „Masterpiece”. Taneczno-popowy LP sprzedał się w wielomilionowym nakładzie, a singiel „I Like Chopin” znalazł się na szczytach zestawień w 15 krajach.
Kolejny utwór, Lunatic, wydano w 1984 na płycie o tej samej nazwie, w całej Europie zdołała się ona wedrzeć do dwudziestki najchętniej kupowanych płyt.
Następne jego produkcje nie powtórzyły już sukcesu wyżej wymienionych, aż do jesieni 2006, kiedy to singel „Tears for Galileo” osiągnął pierwszą pozycję na liście Euro dance.
Dyskografia
Gazebo (Baby Records, 1983)
Telephone Mama (Baby Records, 1984)
Univision (Carosello, 1986)
The Rainbow Tales (Carosello, 1988)
Sweet Life (Carosello, 1989)
Scenes From The Broadcast (Lunatic, 1991)
I Like Chopin – Best Of Gazebo (Jimco, 1991) – wydane w Japonii
Greatest Hits (Baby Records, 1992)
Classics (RCA Italiana 1994)
Portrait (Giungla-BMG Italy, 1994)
Viewpoint (Softworks, 1997)
Portrait & Viewpoint (Softworks, 2000)
Ladies ! (iTunes Softworks, 2007)
The Syndrone (Softworks, 2008)
I Like Live ?(Softworks 2013)
Reset (2015)
źródło: wikipedia
27 marca 2017
La Bouche
Duet muzyczny stworzony przez wokalistkę Melanie Thornton i rapera Lane McCray, powstały w 1994 roku w Niemczech we Frankfurcie nad Menem. La Bouche daleko było do łatki „gwiazdek dance” zaś w oczach krytyków muzycznych byli szanowanymi muzykami, choć rzuconymi w wir komercyjnej machiny.
Wokaliści pochodzili ze Stanów Zjednoczonych Melanie z Charleston, a Lane z Anchorage. Poznali się w Niemczech, gdzie Melanie pracowała jako wokalistka studyjna, zaś Lance stacjonował wraz z siłami powietrznymi USA, w których służył jako zawodowy żołnierz.
Oboje mieli już za sobą spore doświadczenie na estradzie muzycznej.
Melanie występowała w jazzowych i bluesowych kapelach, użyczała również swojego głosu w rozmaitych projektach muzycznych. Melanie z formacją Le Click wylansowała przebój „Tonight Is The Night”, który to utwór pojawił się potem na pierwszej płycie La Bouche Sweet Dreams.
Lane z kolei miał już na swoim koncie występy w teatrze muzycznym i w dance’owym projekcie Cold Cut.
Za całym przedsięwzięciem duetu La Bouche stał nie kto inny jak Frank Farian, odpowiedzialny wcześniej za sukcesy Boney M, czy Milli Vanilli.
Frankowi bardzo spodobał się utwór „Sweet Dreams” z roku 1994, do którego Melanie podłożyła ścieżkę wokalną i postanowił wydać go jako singel. W tym celu zaproponował jej przewodzenie grupie muzycznej, na którą miał już pomysł co do repertuaru i zakrojonej na szeroką skalę akcji promocyjnej. W ten sposób do składu trafił Lane, dając początek duetowi La Bouche.
Rok później (1995) na listy przebojów trafił ich kolejny utwór „Be My Lover”, uznany w tym samym roku za najczęściej graną piosenkę w Stanach Zjednoczonych i na niemal wszystkich dyskotekach starego kontynentu.
Następnym krokiem było zatem wydanie oficjalnego debiutu duetu. Krążek zatytułowany Sweet Dreams ukazał się w 1995 roku i błyskawicznie znikał z półek sklepowych nie tylko w Europie, ale także i w Stanach Zjednoczonych. Płytę kupiło ponad 8 milionów fanów, a poza Europą, najliczniej sprzedawał się w Brazylii, w Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych.
W 1996 grupa wystąpiła w Polsce na Sopot Festival w Sopocie. Również w tym roku ukazała się płyta All Mixed Up z remiksami piosenek zespołu. Po krótkiej przerwie zespół powrócił pod koniec 1997 z nowym singlem „You Won’t Forget Me”, pochodzącym z albumu A Moment Of Love.
Ostatni krążek S.O.S. tego duetu ukazał się w 1998 roku, a płyta nie odniosła sukcesu, przez co Frank Farian przestał interesować się La Bouche i nie inwestował już pieniędzy w promocję grupy. Oburzona takim zachowanie i podejściem do całej sprawy Melanie postanowiła opuścić grupę i rozpocząć karierę solową.
Do zespołu La Bouche dołączyła w jej zastępstwo Natascha Wright, znana ze współpracy z popularnym w latach 90′ raperem MC Hammerem.
W późniejszym czasie ( od roku 2004) Nataschę zastąpiła szwedka Kayo Shekoni. Nowy duet posługujący się marką La Bouche wydał singel „All I Want”, który nie przebił się na listach przebojów.
W tym samym czasie Melanie Thornton zadebiutowała na listach przebojów swoim solowym utworem „Love How You Love Me”. Niedługo przed wydaniem nowego singla „Wonderful Dream (Holidays Are Coming)” i premierą albumu Ready To Fly zginęła w katastrofie lotniczej niedaleko Zurychu 24 listopada 2001 roku (*).
Mimo jej nagłej, niespodziewanej śmierci, firma Coca-Cola wykorzystała nagrany specjalnie na potrzeby świątecznej akcji promocyjnej utwór „Wonderful Dream” zaśpiewany przez Melanie. Utwór odtąd często gości w niemieckich stacjach radiowych właśnie w okresie świątecznym, sama piosenka osiągnęła taką popularność, że stała się największym przebojem Melanie.
W rok po śmierci Melanie (2002), Frank Farian przygotował singel „In Your Life”, promowany jako hołd dla zmarłej piosenkarki. Utwór został zarejestrowany jeszcze za jej życia, ale nigdy wcześniej nie ujrzał światła dziennego. Piosenka dotarła do Top 10 listy przebojów Hot Dance Club Play.
Wydane zostały również dwie kompilacje z największymi przebojami La Bouche.
Lane McCray powrócił na scenę muzyczną dopiero w 2009 roku w duecie z Daną Rayne.
W swojej karierze zespół sprzedali ponad 10 milionów płyt zyskując status „złota” i „platyny” w ponad 15 krajach.
Albumy:
1995 Sweet Dreams
1995 All Mixed Up
1997 A Moment of Love
1998 S.O.S.
2002 The Best of La Bouche (feat. Melanie Thornton)
2006 Greatest Hits
Ważniejsze single:
1994 Sweet Dreams
1995 Be My Lover
1995 Fallin’ In Love
1995 I Love To Love
1996 Forget Me Nots
1996 Bolingo (Love Is In The Air)
1997 You Won’t Forget Me
1998 A Moment of Love
1999 S.O.S.
2000 All I Want
2002 In Your Life
współredagowali motylek/ejtismen
źródło:materiały własne
20 marca 2017
Sandra – Around My Heart (1989)
20 marca 2017
Frank Lozano
Francisco Jesús Lozano Mateosto to prawdziwe imię i nazwisko DJ-a i piosenkarza Frank’a Lozano. Urodzony w Guadalajarze, 55 kilometrów od stolicy Hiszpanii – Madrytu.
Frank Lozano swoją przygodę z muzyką rozpoczął w 1990 roku od nieistniejącego już lokalnego Radio Mouguer 107.8 FM. Tam, we współpracy z innym DJ-em Manolo Rasco stworzyli program „Nowa Generacja”, który dedykowany był nowym gatunkom muzycznym, które królowały w dyskotekach pod koniec lat 80-tych i początkach 90-tych. To właśnie dzięki temu programowi Frank miał przyjemność poznać wielu artystów i producentów tamtej epoki. Niedługo potem obaj zostają zatrudnieni w Disco Pubie Califa de Moguer jako główni dj-e lokalu.
W 1990 roku Frank i Manolo decydują się na założenie własnego zespołu rapowego, zgodnie z wchodzącą wówczas modą na rap. Duet nazywał się The End i stworzył dwa pierwsze dema utworów, które miały zostać wydane na składance Rap Andalusi, którą to serię produkował Benito Peinado dla wytwórni Mano Negra z Sewilli. Ostatecznie wytwórnia zdecydowała się nie umieścić The End na swojej składance.
Frank przeprowadza się krótko potem, w roku 1991 na Majorkę, do swojego przyjaciela Sabas (Bravo & DJ – Isla San Juan). Tam powstają 2 nowe piosenki, które zostają zaprezentowane różnym wytwórniom z Walencji. Niestety ponownie nie udało się wydać piosenek na vinylu. W tym czasie Frank był dj-em w różnych dyskotekach prowincji Huelva. W Clubie Young People poznaje nurt italo-disco i singiel Ivan’a – „Fotonovela”, który zapadł mu w pamięci.
W 1992 roku jest dj-em znanego Disco Pubu El Puerto i do 1995 roku grywa też w rożnych innych dyskotekach Guadalajary i okolic. Rok później otwiera sklep muzyczny i sprzętem dla dj’s.
W roku 1994 poznaje producenta Rafę Gisbert’a, założyciela pochodzącej z Walencji formacji Spanic i proponuje mu nagranie covera nagrania „Fotonovela” z repertuaru Ivan’a. W listopadzie tego roku wybiera się do Walencji aby w studio Spanic nagrać swój pierwszy maxi singiel w stylu Eurodance. Singiel ostatecznie ukazuje się w styczniu 1995 roku. Niestety słabe wyniki sprzedaży nie pozwoliły na nagranie kolejnej wersji eurodance do utworu Ivan’a – „Baila”. Wkrótce potem studio Spanic zamyka działalność. W trakcie promocji singla „Fotonovela” Frank podróżuje i jest gościem wielu imprez i dyskotek. Singiel też dotarł do radia Los 40 Proincipales i był grany w najbardziej znanym w Hiszpanii programie „World Dance Music”.
Po wielu latach pracy jako dj i po późniejszym pozostawieniu muzyki na boku, Frank za sprawą swojego kolegi dowiaduje się, że muzyka italo-disco znów wraca do mody i za jego namową nawiązuje kontakt z hiszpańskim producentem z Sabadell – Tony’m Costa. Pomysł nagrania na nowo „Fotonoveli” przypadł do gustu Toniemu i w 2015 roku powstaje cyfrowa wersja singla sprzedawana elektronicznie bezpośrednio przez wytwórnię Gloobal Music. Rok później Frank nagrywa dla Maxi Music wraz z producentem Juan’em Martinezem, kolejny utwór „Story Of My Life”, który został wydany na niemieckiej serii New Generation Italo-Disco wydanej przez ZYX Music. Jeszcze tego samego roku z kolei dla Gloobal Music kolejny singiel „Forever Love” umieszczony również na składance ZYX-a.
Na rok 2017 zapowiedziany jest kolejny singiel Franka „I Wanna Fly”, który został nagrany na potrzeby pierwszej hiszpańskiej składanki z muzyką Italo-Disco New Generation. Podwójny album zatytułowany jest „Italo Disco Made In Spain” i jest owocem współpracy Gloobal Music i Maxi Music.
opracował Artur Góralczyk dla RM80.pl
19 marca 2017
Kasia Lesing
Katarzyna Lesing (ur. 1972) ? polska piosenkarka, występująca również jako Kasia Lesing, bądź Kate Lesing.
Początkowo związana z zespołem Top One, w którym śpiewała w chórku. Brała także gościnny udział w nagrywaniu jego kilku płyt i niektórych występach. Solo zadebiutowała utworem „Świat zza grubych szyb”, do którego teledysk był prezentowany w programie Muzyczna Jedynka . Kolejnym ważnym etapem w karierze było wydanie przez włoską firmę fonograficzną „Discomagic” singla Jamrose z udziałem Kasi „Do the dance”, gdzie obok tytułowego nagrania znalazł się utwór „Do you wanna stay”. Nagranie pochodziło z nadchodzącej solowej płyty, gdyż była to anglojęzyczna wersja piosenki „Nie zostawiaj mnie”. W 1995 r. roku nakładem Jam Records/Magic Records ukazała się solowa płyta „Wielki błękit”. Za jej produkcję odpowiadał Maciej Jamroz (założyciel grup Top One i Jamrose), a teksty piosenek pisali Janusz Kondratowicz, Jacek Skubikowski i Mark Śledziewski.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku Lesing występowała także gościnnie z innymi wykonawcami spod znaku „Power Dance”, m.in. Mr Ghana (Frank Evans), Daniel Skarżyński. Jej wokal możemy usłyszeć również w utworze „Gdy zgaśnie słońce” zespołu Zero. Krążek „Wielki Błękit” w bardzo szybkim czasie uzyskał status złotej płyty. Utwory wokalistki były emitowane na antenie TVP2 w programie „30-ton lista, lista przebojów”. Po tym, jak zniknęła z rynku firma Jam Records, rozpoczęła współpracę z m.in. zespołem East Clubbers oraz ze znanym twórcą muzyki klubowej ? Janardaną (znanym też pod pseudonimem Clubringer).
W 2015 i 2016 roku w wyniku współpracy z Maciejem Jamrozem z grupy Jamrose wydane zostały remiksy utworów „Zamienię w perły”, „Big room”, „Miłość” i „Wielki Błękit”.
Dyskografia
1995 Wielki błękit
materiał źródłowy wikipedii
