Dead or Alive ,to pochodzący z Wielkiej Brytanii nowofalowy zespół powstały w Liverpoolu w 1980 roku, który stał się znany na początku lat osiemdziesiątych. Zespół powstał na bazie formacji działającej w latach siedemdziesiątych o nazwie Nightmares in Wax. Największą sławę przyniosła mu piosenka z 1984 – „You Spin Me Round ”

Członkowie zespołu
Pete Burns (1980-2016 ): wokalista i frontman zespołu. Burns nigdy nie grał na żadnym z instrumentów.
Wayne Hussey (1982-1984): W początkowym okresie istnienia zespołu to Hussey był najbardziej utalentowanym twórcą repertuaru zespołu. Napisał większość piosenek z lat 1982-1983, a także ich pierwsze większe przeboje wydane przez Epic Records takie jak „Misty Circles” oraz „What I Want”. Hussey odszedł na początku 1984 do zespołu The Sisters of Mercy (gdzie był członkiem tylko jeden rok), a następnie założył własną formację The Mission pod koniec 1985.
Mike Percy (1980-1989): gitarzysta basowy. Percy był zauważalny ze względu na jego charakterystyczną fryzurę. Wraz z Timem Leverem, napisał najwięcej piosenek zespołu Dead or Alive od roku 1984 aż do czasu własnego odejścia w 1989. Percy jest autorem piosenki oraz śpiewał dodatkowy wokal w największym przeboju zespołu „You Spin Me Round (Like a Record)”.
Steve Coy (1980- ): Perkusista zespołu. Jedyny członek zespołu określany jako przyjaciel przez lidera i wokalistę Pete Burnsa. Najmłodszy członek zespołu, okazyjnie pisał także muzykę.
Timothy Lever (1983-1989): multinstrumentalista – grał na instrumentach klawiszowych, saksofonie oraz na gitarach. Lever oraz basista Mike Percy byli odpowiedzialni za większość piosenek powstałych po 1984 roku.
Jason Alburey (1995- ): gra na instrumentach klawiszowych. Alburey wystąpił w ponownie nagranym w 2003 roku teledysku do piosenki „You Spin Me Round (Like a Record)”, pomimo tego, że nie miał z tym utworem nic wspólnego.

„You spin me right round, baby, right round like a record, baby, right round round round”. W XXI wieku ten refren kojarzony jest pewnie częściej z przebojem „Right Round” Flo-Ridy niż pochodzącym z lat 80. ubiegłego stulecia. Utwór „You Spin Me Round (Like a Record)” to dzieło zapomnianego nieco po latach zespołu Dead or Alive.

Z perspektywy czasu możne się wydawać, że to kapela jednego hitu, ale jej losy, a szczególnie życie jej lidera, Pete’a Burnsa to temat na hollywoodzką produkcję. Wystarczy wspomnieć, że biseksualny wokalista przeszedł serię bolesnych i dramatycznych w skutkach operacji plastycznych (cztery korekty nosa, implanty kości policzkowych, wielokrotne powiększanie ust, w sumie ponad 100 zabiegów rekonstrukcyjnych poprawiających te źle wykonane).

Eksperymenty z wyglądem Pete zaczął w wieku 12 lat (tapirowanie włosów). Spotykając się z dezaprobatą ze strony nauczycieli i rówieśników porzucił szkołę skończywszy 16 lat. Mniej więcej w tym czasie poznał też przyszłą żonę, Lynne Corlett, która była… fryzjerką. Pobrali się 8 sierpnia 1980 roku. Urzędnik miał wówczas pół żartem, pół serio zapytać, które z nich jest panną młodą.

Jako nastolatek Burns zorientował się, że ma talent wokalny. Pierwsze muzyczne kroki stawiał w formacji o dość mylącej nazwie The Mystery Girls. Styczność z branżą fonograficzną miał jednak wcześniej, dzięki pracy w Probe Records w Liverpoolu. Talent rozwijał dalej w gotycko-punkowym zespole Nightmares in Wax. Grając z kolegami pod tym szyldem artysta wydał kilka EP-ek póki nie zmienił nazwy na – jego zdaniem bardziej medialną – Dead or Alive. Przez lata przez formację przewijało się wielu muzyków, w latach 1982-1984 nawet Wayne Hussey znany z The Mission i The Sisters of Mercy. Jedynym stałym członkiem pozostawał Burns, który miał pełne prawo do nazwy Dead or Alive.

Z uwagi na androgeniczny wizerunek (Burns nie bał się ostrych makijaży i damskich ubrań). frontmana często porównywano do Boya George’a a cały zespół do Culture Club. Burns wymyślił jednak bardziej trafną etykietę określając Dead or Alive mianem „glam rock dance band”.

W drodze na szczyt, jak wielu brytyjskim twórcom, pomógł John Peel, który zaprosił zespół Burnsa do nagrania radiowej sesji. Popularność formacji wzrastała (piosenka „The Stranger” dobrze radziła sobie na UK Indie Chart), do tego stopnia, że przedstawiciele wytworni Epic posunęli muzykom do podpisania kontrakt. W barwach dużej wytwórni grupa wydała w 1983 roku singel „Misty Circles”. W maju 1984 roku ukazał się długogrający debiut formacji, „Sophisticated Boom Boom”, z którego pochodził dobrze przyjęty cover nagrania „That’s the Way (I Like It)” z repertuaru KC and the Sunshine Band.

Jeszcze latem muzycy weszli do studia, aby nagrać kolejny album „Youthquake”, który ujrzał światło dzienne w 1985 roku. Na produkcją czuwał rozpoczynający wówczas karierę team Stock Aitken Waterman, odpowiedzialny później za hity Kylie Minogue czy Jasona Donovana. Efekt współpracy przyniósł sławę zarówno muzykom, jak i panom za konsoletą a wszystko za sprawą piosenki „You Spin Me Round (Like a Record)”. Partia smyków zaczerpnięta została z Wagnerowskiej „Walkirii”. Numer dotarł do 1.miejsca UK Charts i 11. pozycji za Atlantykiem. Do dziś uważany jest za szlagierowy kawałek Dead or Alive i synth-popowy klasyk. Po piosenkę chętnie sięgali później inni artyści, jak chociażby Jessica Simpson, Dope (na potrzeby soundtracku „American Psycho”) czy wspomniany Flo Rida. Własnej interpretacji podjął się również Adam Sandler w filmie „Od wesela do wesela”. Klip stał się bardzo popularny w serwisie YouTube osiągając widownię rzędu 6 milionów.

Sukces singla zagwarantował dobrą sprzedaż całego albumu, który na Wyspach ostatecznie rozszedł się w nakładzie przekraczającym 100 tysięcy kopii.
Zachęcony powodzeniem, Burns do realizacji trzeciej płyty zaangażował ponownie panów Stocka, Aitkena i Watermana. Owocem był krążek „Mad, Bad, and Dangerous to Know” z następnym przebojem, „Brand New Lover”. Kolejne single wzbudzały kontrowersje z uwagi na bluźniercze okładki („Something in My House”), wsamplowane cytaty z „Egzorcysty” („Mortevicar”) czy homoseksualne akcenty (klip do „I’ll Save You All My Kisses”).

Po rozstaniu z zaprzyjaźnionymi producentami i dwoma muzykami, Burns kontynuował działalność Dead or Alive w duecie ze Steve’em Coyem, wydając longplay „Nude” z popularnym głównie w Japonii numerem „Turn Around and Count 2 Ten” oraz hitem w Brazylii, „Come Home with Me Baby”. W ramach promocji dzieła, formacji udało zagrać się koncert w Tokio dla 45 tysięcy fanów. Zespół zdobył także statuetkę Japan Grand Prix za album roku.

Dalsza kariera zespołu to już raczej równia pochyła, choć solidne grono fanów pozostało niezmiennie wierne Dead or Alive. W latach 90. ukazały się płyty „Fan the Flame (Part 1)” (z pierwszą w karierze Burnsa balladą „Blue Christmas”), „Fan the Flame (Part 2)” oraz po kilkuletniej przerwie „Nukleopatra” (z coverem „Rebel Rebel” Davida Bowiego).

W nowe stulecie Dead or Alive wkroczyło z kompilacją „Fragile”, którą wypełniły remiksy, kilka nowych kompozycji i przeróbki piosenek „Even Better Than the Real Thing” U2 i „I Promised Myself” Nicka Kamena. Siostrzana składanka, „Unbreakable”, trafiła do sklepów w 2001 roku. Kolejny zestaw, „Evolution: the Hits”, ukazał się w 2003 roku.

Wokalista podkreślał zawsze, że wizualny aspekt koncertów oraz taneczna choreografia są bardzo ważnym elementem działalności i sukcesu Dead or Alive.

Burns z czasem stał się postacią telewizyjną, biorąc udział w brytyjskim programie „Celebrity Big Brother” w 2006 roku. W tym samym roku ukazała się autobiografia Pete’a zatytułowana „Freak Unique”. Artysta, a dokładniej operacje plastyczne, którym się poddał i zdrowotne komplikacje z nimi związane (m.in. pękały i ropiały mu usta) były tematem dokumentu „Cosmetic Surgery Nightmares”.
Po 25 latach małżeństwa z Lynn Corbett, Pete Burns rozwiódł się i w lipcu 2007 roku wyszedł za mąż za Michaela Simpsona.
– Inni myślą, że wiodę rozpustne życie, tymczasem jest wręcz przeciwnie – przekonuje artysta. – Właśnie odebrałem pranie, ludzie pewnie są przekonani, że nie zajmuję się takimi przyziemnymi sprawami. Tymczasem ja staram się żyć jak najspokojniej.
Burns kontynuuje działalność Dead or Alive skupiając się jednak głównie na koncertach.

Dyskografia:

1984 Sophisticated Boom Boom
1985 Youthquake
1986 Mad, Bad, and Dangerous to Know
1987 Rip It Up
1988 Nude
1989 Nude: Remade, Remodelled
1990 Fan the Flame (Part 1) (tylko w Japonii)
1995 Nukleopatra
2000 Fragile (tylko w Japonii)
2001 Unbreakable
2003 Evolution: The Hits

opracowane przez witrek dla RM80.pl
źródło: wikipedia