Rock
22 lutego 2017
Blondie
Blondie, amerykański zespół Nowej Fali rockowej, utworzony w Nowym Jorku w roku 1975 przez wokalistkę Debbie Harry i gitarzystę Chrisa Steina, oboje byli autorami wpadających w ucho rockowych hitów i błyskotliwych, ironicznych tekstów. Obecny skład zespołu przedstawia się następująco Debbie Harry – wokal prowadzący, Chris Stein – gitara, gitara basowa, Clem Burke – perkusja, wokal wspierający, Leigh Foxx – gitara basowa, Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe, Tommy Kessler – gitara.
Debbie Harry debiutowała w latach 60′ na płycie folkrockowej grupy Wind in the Willows. Pracowała także jako kelnerka, zajączek w klubie Playboya i hostessa w klubie Andy’ego Warhola. Prowadziła przez kilka lat grupę Stilettos, do której dołączył wyżej wspomniany Chris Stein związany wcześniej z zespołem Left Banke.
Zespół Blondie pierwszy sukces odniósł występując w klubach Max’s CBGB, a w roku 1975 ukazał się ich pierwszy singiel „X Offender” zaś w roku następnym (1976) debiutancki album zespołu Blondie.
Znaczenie zespołu wzrosło po koncertach przed słynną grupą punk rocka Ramones, w klubie Whisky-A-Go-Go w Los Ageles i dłuższą trasą z Iggy Popem.
Międzynarodowy sukces nadszedł wraz z koncertami w Londynie i wydaniem drugiego albumu Plastic Letters w listopadzie roku 1977.
W tym czasie zespół posiadał już w swym dorobku dwa przeboje „Denis” i „(I’m Always Touched by Your) Presence, Dear”. Następny album Parallel Lines (1978), wydany przez wytwórnię Chrysalis, powstał pod okiem specjalisty od glam rocka, producenta Mike’a Chapmana. Z trzech przebojów na płycie, singiel „Picture This” osiągnął 12 miejsce na liście przebojów w Anglii, nagranie „Hanging On The Telephone” zająło miejsce 5, a na pierwsze miejsce list przebojów wspiął się utwór „Heart of Glass”. Cały album osiągnął status platynowej płyty. Wizerunek grupy grającej melodyjny punk rock ugruntowały nagrania „Dreaming”, „Atomic” i „Union City Blue”, pochodzące z albumu Eat to the Beat (1979), również dużą popularnością cieszyło się nagranie „Call Me” z filmu American Gigolo.
W zespole Blondie następował rozdźwięk z powodu skoncentrowania uwagi mediów na Debbie Harry, a nawet uznawania zespołu jako pseudonimu artystki.
Wydany w roku 1981 album Autoamerican podtrzymał popularność grupy głównie dzięki utworom „The Tide Is High”, oraz „Rapture”. Debbie nagrala także solową płytę Koo Koo, a rok później zespół wydał ostatni nieudany album The Hunter, z jedną przebojową piosenką „War Child”.
Podczas pracy nad płytą zachorował Chris Stein. Przez dwa lata Debbie zawiesiła występy i opiekowała się chorym przyjacielem. W roku 1985 wróciła do nagrań solowych i koncertowała z zespołem Jazz Passengers, z którym wystąpiła w Poznaniu na Jazz Fair w roku 1996.
Po szesnastu latach milczenia choć członkowie grupy utrzymywali ze sobą stały kontakt pod namową swych fanów zespół Blondie reaktywował swoją działalność w czerwcu roku 1997.
Postanowili znowu zrobić coś razem. Poszło im na tyle dobrze, że zdecydowali się na wydanie nowej płyty. No Exit, to siódma studyjna płyta Blondie, która została wyprodukowana przez Craiga Leona, na płycie znalazł się światowy przebój „Maria”, a sama piosenkarka przykuwała uwagę swoim pięknym wyglądem jak na jej lata! Album ten okazał się jedynie rozgrzewką dla kolejnej produkcj zespołu The Curse Of Blondie z 2003 roku.
Ten utrzymany w typowym dla Blondie stylu album, zawierał 14 nowych energetycznych kompozycji, które wydają się być najbardziej eksperymentalne i zróżnicowane muzycznie w całej dotychczasowej historii zespołu.
Koncertowy album Live By Request został nagrany w Nowym Jorku, w maju 2004 roku, a rok później (2005) zespół Blondie wystąpił na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
Skład zespołu:
Debbie Harry – wokal prowadzący (1975-1982, od 1997)
Chris Stein – gitara, gitara basowa (1975-1982, od 1997)
Clem Burke – perkusja, wokal wspierający (1975-1982, od 1997)
Leigh Foxx – gitara basowa (od 1997)
Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe (od 2008)
Tommy Kessler – gitara (od 2010)
Byli członkowie zespołu
Gary Valentine – gitara basowa, gitara (1975-1977, 1997)
Jimmy Destri – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1975-1982, 1997-2003)
Frank Infante – gitara, gitara basowa, wokal wspierający (1977-1982)
Nigel Harrison – gitara basowa (1977-1982)
Eddie Martinez – gitara (1982)
Kevin Patrick – instrumenty klawiszowe (2004-2007)
Paul Carbonara – gitara (1997-2010)
Albumy:
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1981 Autoamerican
1982 The Hunter
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
2004 Live By Request
2011 Panic of Girls
2014 Greatest Hits: Deluxe Redux…
Ważniejsze single:
1976 In The Flesh
1977 Denis
1978 Picture This
1978 Hanging on the Telephone
1979 Heart of Glass
1979 Sunday Girl
1979 Dreaming
1979 Union City Blue
1980 The Hardest Part
1980 Call Me
1980 Atomic
1982 War Child
1999 Maria
2003 Good Boys
współredagowali Tomex i ejtismen
20 lutego 2017
Chris Norman
Chris Norman, właśc. Christopher Ward Norman (ur. 25 października 1950 w Redcar, Yorkshire) – brytyjski muzyk, wokalista zespołu Smokie.
Chris Norman znany jest przed wszystkim jako wokalista brytyjskiej grupy Smokie. W latach 70. zespołowi udało się kilkakrotnie wspiąć do czołówki brytyjskich list przebojów. W 1976 roku Smokie zdobyło ogromną popularność w całej Europie singlem „Living Next Door to Alice”, rok później na topie była piosenka „It’s Your Life”, a w 1978 miażdżący hit „Oh Carol”.
W 1982 roku rozpoczął karierę solową, a w 1986 roku ostateczne odszedł z zespołu Smokie. Największe triumfy święcił w RFN i Skandynawii. W latach 1982-2000 ukazało się, przede wszystkim w Niemczech, blisko 20 LP Normana. Od 1994 roku wokalista występuje również z zespołem Chris Norman Band. W tym samym roku jego piosenka „Midnight Lady”, napisana przez Dietera Bohlena stała się hitem.
Dyskografia:
2015: Crossover
2013: There And Back
2011: Time Traveller
2009: The Hits!
2007: Close Up
2006: Million Miles
2005: One Acoustic Evening – DVD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2005: One Acoustic Evening – CD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2004: Break Away
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part I
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part II
2003: Handmade
2001: Breathe Me In
2000: Love Songs
1999: Full Circle
1997: Christmas Together
1997: Into The Night
1995: Reflections
1995: Every Little Thing
1994: Screaming Love Album
1994: The Album
1993: Jealous Heart
1992: The Growing Years
1991: The Interchange
1989: Break The Ice
1987: Different Shades
1986: Some Hearts Are Diamonds
1982: Rock Away Your Teardrops
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Beverley Craven
Beverley Craven (ur. 28 czerwca 1963 w Kolombo na Sri Lance, jednak dorastała w Berkhamstead, w Anglii) – brytyjska piosenkarka i kompozytorka. Muzyka towarzyszyła jej od dzieciństwa – jej matka była skrzypaczką, a Beverley już w wieku 7 lat uczyła się grać na pianinie. Jej najbardziej znany utwór to Promise Me z 1991 r. Jako nastolatka, zakochała się w śpiewie Kate Bush i Stevie’ego Wondera. Kiedy przeprowadziła się do Londynu, gdzie studiowała, zaczęła grać z różnymi zespołami w pubach i zajęła się tworzeniem własnych piosenek. Niebawem jej kompozycje zwróciły uwagę Bobby’ego Womacka, który zaprosił młodą wokalistkę do wzięcia udziału w swojej europejskiej trasie koncertowej.
Beverley podpisała kontrakt z wytwórnią Epic i w 1990 roku wydała debiutancki album „Beverley Craven”. Pierwszy singel z tej płyty „Promise Me” zyskał ogromną popularność. Piosenka ta przez cały 1992 rok pozostawała na najwyższych miejscach list przebojów. Wtedy też artystka otrzymała nagrodę Brit Awards w kategorii „Najlepszy Debiut”.
Kolejny album wokalistki, zatytułowany „Love Scenes” ukazał się 1993 roku. Płyta odniosła wcale nie mniejszy sukces niż poprzednia, zawierała 5 przebojów, a w trzech piosenkach wystąpił Jeff Beck.
Dopiero w grudniu 1998 roku, Beverley rozpoczęła trasę koncertową – wraz z chórem dziecięcym zaśpiewała na pięciu charytatywnych koncertach: na Wembley, Sheffield oraz w Birmingham, Manchesterze i Newcastle.
W 1999 roku, wokalistka powróciła z nowym albumem – „Mixed Emotions”, który zachwycił jej wielbicieli. Beverley jest autorką muzyki i tekstów do wszystkim utworów znajdujących się na płycie.
Beverley wierzy w siłę dobrej piosenki. „Kocham melodię i wyrazisty tekst. Lubię gdy ludzie czują coś gdy słuchają moich piosenek. Jeśli widzę że ktoś się wzruszył, to wiem, że wykonałam kawał dobrej roboty. I chyba o to właśnie chodzi.” Beverley Craven wystąpiła 28 maja 2000 w Warszawie na koncercie galowym „Teraz Polska” w Teatrze Wielkim.
Dyskografia:
1990: Beverley Craven
1993: Love Scenes
1999: Mixed Emotions
2004: The Very Best of Beverley Craven
2005: Legends
2009: Close To Home
2014: Change Of Heart
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Alan Michael
Alan Michael urodził się 20 lipca 1970 roku Jugosławii w miejscowości Rijeka. W 1987 roku został objawieniem największego święta muzyki rozrywkowej w Polsce, na Festiwalu Piosenki w Sopocie, zajął piąte miejsce z piosenką „Remeo i Julia”.
Kraj był wtedy coraz bliżej ustrojowego przewrotu, choć dalej tkwił w sporym mentalnym i kulturowym zacofaniu. Nic więc dziwnego, że do słodkiego, przystojnego i nieco limalo-podobnego Alana Michaela, śpiewającego radosne piosenki o miłości, wzdychały nie tylko nastolatki.
Nikt poza tym nie miał u nas takiej blond czupryny. Co ciekawe Alan Michael, rocznik 1970, to nie Polak, lecz Holender, choć mama była Polką (ojciec Jugosłowianinem). Oczy brązowe, włosy blond. Swobodnie mówi po angielsku, niemiecku, chorwacku, holendersku i po polsku.
Warto podkreślić, że wokalista zazwyczaj sam pisał sobie teksty, komponował muzykę i ją aranżował.
Swój pierwszy SP nagrał w wieku 12 lat, zaś drugi jego singiel „Is That You” nagrany został w trzy lata później, a zamieszczone na niej piosenki znalazły się na zachodnich listach przebojów.
W roku 1987 otrzymał nagrodę holenderskiej fundacji kulturalnej za popularyzację tego kraju na forum międzynarodowym. Wystąpił na Festiwalu w Sopocie (1987), gdzie dostał nagrodę FIDOFU (Międzynarodowej Federacji Organizatorów Festiwali) oraz . najwięcej kwiatów od najmłodszej części publiczności.
11, 12 i 13 grudnia 1987 roku artysta wystąpił z koncertami w Poznańskiej Arenie, a bilety na trzy koncerty sprzedały się na pniu.
Po wydaniu kilku singli z wytwórniami płytowymi WEA, Arston i CBS, wydał swój debiutancki album „Alan Michael” w 1988 roku z polską marką Pronit. Sam Michael grał na wszystkich instrumentach i nagrał album w Krakowie. Album zawierający 11 utworów, w tym jeden polski „Kocham Cię we śnie” autorstwa Jacka Cygana, a rok wcześniej SP „Now is the time” / „Romeo and Juliet”. Ulubionym kolorem artysty jest niebieski, ulubiona potrawa to lody, czekolada, sernik, kuchnia polsko-jugosławiańska. Hobby, tenis, jazda na nartach, pływanie, komputer.
W 1992 roku przeniósł się do Red Bullet i wydał swój trzeci album „One For A While”. Album został wyprodukowany przez Attie Bauw. Tło wokali zapewniła Holenderska piosenkarka Jody Pijper.
Po wielu latach pracy jako artysta postanowił zacząć pisać piosenki dla innych artystów, a następnie wycofać się z branży muzycznej. Ma syna i mieszka w Zandvoort. Przez długi czas prowadził AM Studios, które sam założył.
Centralny Fan Klub Alana Michaela działał w Poznaniu – ul. Chociszewskiego 32a m. 9, kod pocztowy 60-258 (prezes A.M. Piotrowicz).
Album:
1988: Alan Michael
Ważniejsze nagrania:
1987: Romeo And Juliet / Now Is The Time
1987: Is That You
1988: Kocham Cię We Śnie
1988: Dreams Of Love
1988: Sandy
1988: Don’t Want You No More
1992: The One You Love
1992: Don’t Dream It’s Oper
współredagowali Tomex/ejtismen
materiał źródłowy własny
Korekta tekstu i dat: Krzysiek Michałek
20 lutego 2017
Belinda Carlisle
Belinda Carlisle (Belinda Jo Kurczeski Carlisle) urodzona 17.08.1958 w Hollywood USA,aktorka, wokalistka. Muzyczną karierę rozpoczynała jako perkusistka w zespole The Germs (w 1977 roku) pod pseudonimem Dottie Danger, a rok później (1987) pojawiła się w dziewczęcej grupie Go-Go’s. Kwintet w którym występowała (8 lat) wylansował siedem bestsellerowych singli i trzy albumy w tym Beauty and the Beat, sprzedany w kilku milionowych egzemplarzach. Do największych przebojów z tego okresu zalicza się „Head Over Heels”, „Vacation”, „Our Lips Are Sealed”.
W maju 1986 koncert w Cleavland rozpoczął solową karierę Belindy z nowym wizerunkiem bardzo sympatycznej, usmiechniętej, poukładanej dziewczyny. Pierwszy singiel „Mad about You” dotarł do trzeciego miejsca na liście bestsellerów w Stanach Zjednoczonych, a debiutancki album Belinda zyskał status złotej płyty (nakład 500 tysięcy egzemplarzy).
W grudniu roku 1986 piosenka „Heave is a Place on Earth” znalazła się na pierwszych miejscach listy najlepszych singli w USA i na kontynencie europejskim. Teledysk do tego nagrania był dziełem aktorki Diane Keaton!
Następna piosenka z tego albumu „I get Weak” również stała się popularnym światowym hitem ( 2 miejsce w USA 10 w Anglii).
W połowie 1988 piosenkarka rozpoczęła swoje pierwsze światowe tourne, mając wtedy na listach przebojów utwór „Circle in the Sand”. Pod koniec lat 80′, kiedy doszły następne poularne jej piosenki „Leave a Light on 7” i „Want the Same Thing”, piosenkarka była już światową gwiazdą muzyki pop, zaangażowaną w akcje humanitarne i ochronę środowiska. Jeszcze w 1989 roku ukazał się kolejny album Runaway Horses, który również odniósł olbrzymi sukces w świecie muzycznym. Płytę promowały single „Summer Rain”, „Leave a Light On” i nieśmiertelne nagranie „La Luna”.W 1992 roku poślubiła syna aktora Jamesa Masona, Morgana.
Po przerwie związanej z urodzeniem syna Jamesa Duke’a, artystka wylansowała piosenki „Little Black Book”, „Big Scary Animal”, „Lay Down Your Arms”. Tym samym Belinda Carlisle stała się częstym gościem popularnych programów telewizji amerykańskiej.
W 1993 roku wzięła udział w nagraniu albumu Come on Feel the Lemonheads rockowego zespołu The Lemonheads.
W następnym roku (1994) wraz z reaktywaną grupą Go-Go’s ( powodem była fatalna recenzja krytyków muzycznych płyty Live Your Life Be Free (1991),oraz wydana dwa lata później Real z roku 1993), nagrała płytę Return to the Valley of the Go-Go’s, popartą intensywną trasą koncertową.
W drugiej połowie lat 90′ piosenkarka przeniosła się do Francji i rozpoczęła współpracę z wytwórnią Chrysalis, w której wydała album A Woman and a Man z tej płyty pochodzi przebój „In Too Deep”.
Belinda Carlisle znalazła też nową pasję, a są nią podróże po świecie między innymi Azja, Afryka i Ameryka Południowa.
W 1999 roku ukazała się kompilacja największych jej przebojów, uzupełniona trzema nowymi nagraniami, wydanymi na singlach „Feels Like I’ve Known You Forever”, „All God’s Children” i „A Prayer for Everyone”.
W swojej muzycznej karierze, oraz w swoim życiu nie ustrzegła się narkotyków i alkoholu, a te nałogi zamieniły jej życie w piekło. Przełom nastąpił w 2005 roku w jednym z wywiadów Belinda powiedziała… Pojechałam do Londynu w interesach, ale zamiast tego spędziłam trzy dni zamknięta w pokoju hotelowym i wciągałam kokainę.Wpadłam w największy ciąg w swoim życiu – wiem o czym mówię, przez ostatnich 30 lat nadużywałam narkotyków i alkoholu. Kiedy spojrzałam w lustro, nie znalazłam w nim swojego odbicia. Moje wewnętrzne światło zniknęło. Nie istniałam. Przestraszyłam się – ale nie potrafiłam przestać, do momentu, kiedy doznałam czegoś przerażającego i niezwykłego – opuściłam swoje ciało i zobaczyłam jak przedawkowuję i zostaję znaleziona martwa w pokoju hotelowym. Zrozumiałam, że jeśli dalej będę brać kokę, to umrę. Wtedy zamknęłam oczy i kiedy znów je otworzyłam podjęłam decyzję, którą zbyt długo odkładałam. Otworzyłam się na życie.
Dyskografia:
1986: Belinda
1987: Heaven on Earth
1989: Runaway Horses
1991: Live Your Life Be Free
1993: Real
1996: A Woman & A Man
1999: A Place On Earth – The Greatest Hits
2006: Voila
2013: ICON
2013: Live From Metropolis Studios
2015: Access All Areas
Najważniejsze nagrania:
1986: Mad about you
1987: Heaven is a place on earth
1988: Circle in the sand
1988: I get weak
1989: La luna
1989: Leave a light on
1990: Runaway horses
1990: Vision of you
1990: Summer rain
1991: Half the world
1991: Do you feel like i feel
1992: Little black book
1992: I plead insanity
1997: California
2013: Sun
współredagowali witrek/ejtismen dla RM80.pl
materiał żródłowy własny
20 lutego 2017
Billy Idol
Billy Idol , właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Middlesex) – muzyk brytyjski.Mieszkał w Worthing zanim zaczął uczęszczać do Uniwersytetu w Sussex, jedynie na rok przed dołączeniem do Bromley Contingent – grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i, w 1976, stworzył zespół o nazwie Generation X.
Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records wydał trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął karierę solową współpracując z gitarzystą Stevem Stevensem, a jego utwory „White Wedding” oraz „Dancing with Myself” zdobyły szybko uznanie MTV. Jego drugi longplay Rebel Yell (1984) został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych.
Idol nie wydał nowego albumu przed 1986; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przez wydaniem albumu Charmed Life w 1990, Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę i w 1991 zagrał niewielką rolę w głośnym filmie Olivera Stone’a The Doors. Z powodu wypadku motocyklowego nie mógł zagrać dużej roli, która została mu przeznaczona i Stone pozwolił mu na epizodyczna rolę, gdyż Idol poruszał się jeszcze o kulach.
Po wydaniu w 1993 chłodno przyjętego w Stanach Zjednoczonych albumu Cyberpunk, Idol znajdował się raczej poza zainteresowaniem mediów i popadł w narkotykowy nałóg, prawie umierając z przedawkowania w 1994.
W 1998 zagrał siebie w romantycznej komedii The Wedding Singer, z Adamem Sandlerem oraz Drew Barrymore w rolach głównych. W 2001 wydał album z największymi hitami Greatest Hits CD.
W 2002 Idol wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał. Ta sytuacja udowodniła przynajmniej, że nie śpiewał z playbacku. W 2005 powrócił na scenę muzyczną albumem Devil’s Playground, który jest jego pierwszym nowym materiałem od prawie 12 lat.
Trzy lata później, w 2008. wydana została kompilacja największych przebojów Billy’ego Idola Idolize Yourself.
Ważniejsze albumy:
1981: Don’t Stop (EP)
1982: Billy Idol
1984: Rebel Yell
1985: Vital Idol (Wielka Brytania)
1986: Whiplash Smile
1987: Vital Idol (USA)
1988: Idol Songs: 11 of the Best
1990: Charmed Life
1993: Cyberpunk
1999: Rebel Yell: Expanded
2001: Greatest Hits
2002: VH1’s Storytellers
2003: Essential Billy Idol
2005: Devil’s Playground
2008: Idolize Yourself
2014: Kings & Queens Of The Underground
materiał źródłowy z wikipedii
18 lutego 2017
Pia Zadora
Pia Zadora, właściwie Pia Alfreda Schipani (ur. 4 maja 1954 roku w Hoboken, w stanie New Jersey) – amerykańska aktorka filmowa i piosenkarka.
Od strony matki Saturniny Zadorowski ma pochodzenie polskie a ze strony ojca Alphonse Schipani włoskie. Już jako mała dziewczynka wystąpiła na scenie Broadwayu u boku Tallulah Bankhead w spektaklu Midgie Purvis. Ukończyła szkołę podstawową w Forest Hills, w stanie Nowego Jorku, przy Our Lady Queen of Martyrs i szkołę średnią High School of the Professional Arts w Nowego Jorku. Po raz pierwszy na kinowym ekranie pojawiła się w wieku dziesięciu lat w filmie dla dzieci Święty Mikołaj wyrusza na podbój Marsa (Santa Claus Conquers the Martians, 1964) jako Girmar, dziewczynka z Marsa.
Dla kina odkrył ją Matt Cimber, powierzając rolę piosenkarki z Las Vegas i przyjaciółki gangstera w komedii sensacyjnej Gorączka stanu Nevada (Fake-Out, 1982) z udziałem Telly Savalasa. Jednak następna jej rola Kady Tyler w dramacie Motylek (Butterfly, 1982) pomimo, że została uhonorowana nagrodą Złotego Globu, zebrała fatalne recenzje i przyniosła jej antynagrodę Złotej Maliny w dwóch kategoriach – Najgorsza Aktorka i Najgorsza Nowa Gwiazda. Stąd właśnie powstały pogłoski, że ową nagrodę i ShoWest Award kupił jej mąż, izraelski multimilioner Meshulam Riklis, właściciel McCrory’s, który sfinansował film i rzekomo przekupił krytyków. 12 grudnia 1982 roku w Hotelu Bonaventure w Hollywood przyznano jej nagrodę Kwaśnego Jabłka. Za postać młodej hollywoodzkiej scenarzystki Jerilee Randall w dramacie Kobieta samotna (The Lonely Lady, 1983) otrzymała kolejną antynagrodę Złotej Maliny jako Najgorsza Aktorka. W 1985 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes wywołała skandal, pozując w stringach do zdjęć, które pojawiły się w rozmaitych publikacjach. W niemieckiej komedii muzycznej Der Formel Eins Film (1985) zaśpiwała swój przebój „Little Bit of Heaven”. Zagrała potem małą, lecz znaczącą rolę dziewczyny beatnika w komedii muzycznej Lakier do włosów (Hairspray, 1988) u boku Deborah Harry. W 1990 roku zdobyła jeszcze jedną antynagrodę Złotej Maliny jako Najgorsza Nowa Gwiazda Dekady.
Ogromną popularność przyniosły jej płyty: Pia (1982) i Let’s Dance Tonight (1984), a jako piosenkarka została nominowana w 1984 roku do nagrody Grammy. Jej nowa wersja piosenki Shirley Ellis pt. „The Clapping Song” dotarła na pozycję 40 listy przebojów U.S. Top w 1983, a przebój „When the Rain Begins to Fall” w 1984 w duecie z Jermaine Jackson w Niemczech przez cztery tygodnie był numerem jeden. W nagraniu światowych standardów pt. Pia & Phil (1987) wspomogła artystkę Filharmonia Londyńska. Wystąpiła w komedii Naga broń 33 ?: Ostateczna zniewaga (Naked Gun 33 1/3: The Final Insult, 1994), gdzie w finałowej scenie podczas gali wręczenia nagród filmowych zaśpiewała piosenkę „This Could Be the Start of Something”.
Życie prywatne
Jej pierwszy związek małżeński z Meshulamem Riklisem (ur. 1923) trwał od 18 września 1977 do 1993). Mają córkę Kady (ur. 1 stycznia 1985) i syna Christopher Barzie (ur. 1987). Od 27 sierpnia 1995 do 30 listopada 2001 roku jej drugim mężem był scenarzysta, reżyser i aktor Jonathan Kaufer (ur. 1956), z którym ma syna Jordana Maxwell (ur. 13 kwietnia 1997).
Filmografia
2002: Pia Zadora: The E! True Hollywood Story jako ona sama
1999: Frasier (serial TV) jako Jill (głos)
1995: Ulubione grzechy śmiertelne (Favorite Deadly Sins) jako ona sama
1994: Kobiety Hollywood (Hollywood Women, dokumentalny) jako ona sama
1994: Naga broń 33 ?: Ostateczna zniewaga (Naked Gun 33 1/3: The Final Insult) jako ona sama
1994: Jestem legendą (I Am Legend) jako ona sama
1990: Mother Goose Rock 'n’ Rhyme (TV) jako mała panna Muffet
1989: Drużyna z Beverly Hills (Troop Beverly Hills) jako ona sama
1988: Voyage of the Rock Aliens jako Dee Dee
1988: Lakier do włosów (Hairspray) jako laska beatnika
1985: Der Formel Eins Film jako ona sama
1984: Pajama Tops (TV) jako Babette Latouche
1983: Kobieta samotna (The Lonely Lady) jako Jerilee Randall
1982: Motylek (Butterfly) jako Kady Tyler
1982: Gorączka stanu Nevada (Fake-Out) jako Bobbie Warren
1964: Święty Mikołaj wyrusza na podbój Marsa (Santa Claus Conquers the Martians) jako Girmar
Dyskografia
1989: Pia Z.
1988: When the Lights Go Out
1986: I Am What I Am
1985: Pia & Phil (z London Philharmonic Orchestra)
1984: Let’s Dance Tonight
1982: Pia
materiał źródłowy z wikipedii
