Rock
28 lutego 2017
Banda i Wanda
Zespół byłej wokalistki Lombardu, Wandy Kwietniewskiej grający pop-rock, usytułowany na zapleczu czołówki pierwszej połowy lat 80′. Wanda Kwietniewska urodzona 08.08.1957 odeszła z Lombardu pod koniec roku 1981, nagrawszy z nim jeden album Śmierć dyskotece!. Rok później przedstawiła własny projekt Banda i Wanda, w skład której weszli gitarzyści Marek Raduli i Jacek Krzaklewski, basista Henryk Baran, oraz perkusista Andrzej Tylec, którego po śmierci w roku 1990 zastąpił Marek Kapłon.
Grupa wykazywała sporą aktywność koncertową zarówno w kraju jak i za granicą. Zespół wylansował melodyjne, ale także dynamiczne duże przeboje „Fabryka marzeń”, „Hi-Fi” i „Nie będę Julią”, wydane na singlu (drugi i trzeci), oraz na albumie Banda i Wanda (84′). Niestety była to płyta nierówna, ponieważ oprócz „6,22” pozostałe piosenki np. „Bilet na dno”, „Zgrywa”, „Chcę zapomnieć” wyraźnie ustępowały wcześniej wymienionym.
Album ten wskazał też na prawidłowość, iż zespół lepiej niż w balladach wypadał właśnie w kompozycjach o rockowym temperamencie. Warto dodać że na tej płycie Kwietniewska zadebiutowała w roli kompozytorki.
Wkrótce Banda i Wanda nagrała dziewięć piosenek do telewizyjnego serialu „Siedem życzeń”, oraz „Magię sceny” do musicalu „Żeglując w dobry czas” Katarzyny Gartner, a potem album Mamy czas z roku 1985.
Album ten stylistycznie przypominał pierwszy album tej grupy, ale przyniósł już mniejsze przeboje „Mamy czas”, „Para goni parę”, „Kochaj mnie miły”. I choć w roku wydania drugiego longplaya grupa była gościem festiwalu Bratysławska Lira, nie mogąc utrzymać wcześniej zdobytej popularności rozwiązała się w roku następnym (86′).
Marek Kapłon trafił do Dżemu, Henryk Baran do Lombardu, Marek Raduli z przesiadką do Budki Suflera, Jacek Krzaklewski do Perfectu i Nurtu, natomiast Wanda Kwietniewska rozpoczęła karierę solową.
W roku 1987 i 88′ Kwietniewska przez sześć miesięcy śpiewała w japońskim kurorcie Kinugara, potem była częstym gościem festiwali w Opolu, a w roku 1989 otrzymała nagrodę publiczności, zaś w następnym roku trzecia nagroda w konkursie. Wystąpiła też na festiwalu w Sopocie i Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu.
Ten okres udokumentował album Własna Kalifornia wydany w roku 1989 wyłącznie w wersji kasetowej, w nagraniu którego wokalistkę wsparli Marek Raduli, basista Mirek Łączyński i gitarzysta Grzegorz Skawiński ten ostatni w piosence „Uważaj na siebie”. Ponadto Wanda Kwietniewska w roku 1991 wzięła udział w dwóch koncertach Lombardu zorganizowanych w Warszawie z okazji dziesięciolecia tego zespołu, a także na płytę Największe przeboje 81-91, nagrała nowe wersje śpiewanych przez siebie w tym zespole dawnych hitów „Dworzec pełen snów”, „O jeden dreszcz”, „Śmierć dyskotece!”. Natomiast w roku 1992 wystąpiła na koncercie Dla Ady dedykowanej tragicznie zmarłej Adriannie Rusowicz z Niebiesko-Czarnych, gdzie wykonała „Nie lubię kłamać”, „Czekałam na ciebie tysiąc lat” i „Hej dziewczyno hej” wydane na płycie Koncert dla Ady w roku 1993.
Jeszcze w roku 1993 Kwietniewska reaktywowała Bandę i Wandę, co zwiastował składankowy album Wanda z Bandą i bez Bandy z piosenkami z trzech poprzednich wydawnictw, uzupełnionymi lansowanym pod koniec lat 80′ „Chicago nad Wisłą” samej Kwietniewskiej.
Nowa Banda i Wanda w której grali Zbigniew Krebs, Wojciech Wysocki i Dominik Dobrowolski wystąpiła w roku 1994 na rockowym festiwalu na molo w Sopocie, a także na festiwalu polskiej piosenki w Witebsku na Białorusi.
Zespół opublikował tylko jedno nowe nagranie „Nie słuchaj innych” na składance Ballady rockowe (94′) wypełnionej głównie piosenkami z serialu „Siedem życzeń” „Chcę być dorosły”, „Chcę być sam”, „Nie ma już nic” i „Własnej Kalifornii”.
W roku 1995 Banda i Wanda rozpadła się po raz drugi, a reaktywacja nastąpiła w roku 2000. Rok później grupa wygrała plebiscyt na przebój Lata z Radiem 2001 premierową piosenką „Te noce są gorące”. I jeszcze tego samego roku zespół wydał nowy utwór „Kanonady, galopady”, a w 2005 roku zespół Banda i Wanda wydał również singel „Wiruje świat”.
Na jesieni roku 2008 ukazał się długo oczekiwany studyjny album zespołu, Z miłości do strun, na którym znalazło się kilkanaście premierowych piosenek, a nagraniem promującym album zostało „Nie zmieniajmy się”.
W maju 2011 roku premierę miał nowy singel zespołu, „To mój świat”.
W kwietniu 2013 roku zespół zaprezentował nowy utwór „Lęk wysokości”. Piosenka zapowiada płytę, która ukaże się na 30-lecie zespołu Wanda i Banda.
Obecny skład zespołu Banda i Wanda przedstwia się następującą…Wanda Kwietniewska – wokal, Damian Grodziński – perkusja, Bartek Jończyk – gitara, Dominik Samborski – gitara basowa, Wiktoria Trynkiewicz – chórki, Marek Tymkoff – gitara, chórki.
Albumy:
1984 Banda i Wanda
1985 Mamy czas
1989 Własna Kalifornia (Wanda Kwietniewska)
1992 Wanda z Bandą i bez Bandy
1994 Ballady rockowe
2008 Z miłości do strun
2009 Siedem życzeń
Ważniejsze nagrania:
1983 Hi-Fi
1983 Nie będę Julią
1983 Fabryka marzeń
1984 Siedem życzeń
1984 Nie ma już nic
1985 Mamy czas
1985 Para goni parę
1985 Kochaj mnie miły
2008 Kanonady, galopady
współtworzyli: motylek/ejtismen
źródło:materiały własne
28 lutego 2017
Bajm
Bajm – polski zespół poprockowy, powstały w 1978 w Lublinie. Jego skład kilkukrotnie się zmieniał, jedyną osobą będącą w zespole od jego początków jest wokalistka oraz współzałożycielka grupy, Beata Kozidrak.
Zespół stał się sławny po występie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1978 roku, gdzie dzięki utworowi „Piechotą do lata” zajął drugie miejsce w koncercie Debiuty.
Nazwa pochodzi od pierwszych liter imion jego założycieli: Beaty Kozidrak, Andrzeja Pietrasa, Jarosława Kozidraka i Marka Winiarskiego. Ostateczny skład od 1993 roku tworzą: Beata Kozidrak, Adam Drath, Piotr Bielecki, Artur Daniewski, Krzysztof Nieścior, a od 2000 roku także Maria Dobrzańska.
Historia grupy Bajm zaczęła się w marcu 1978. Wokalista Andrzej Pietras zaproponował wówczas rodzeństwu Kozidraków: wokalistce Beacie oraz śpiewającemu gitarzyście Jarosławowi po ich występie na scenie lubelskiego Domu Kultury, stworzenie wspólnego zespołu. Do grupy wkrótce dołączył kolejny gitarzysta, Marek Winiarski. Zespół stopniowo poszerzał instrumentarium i skład poszerzył szybko o kongistę Andrzeja Koziarę, a później basistę Andrzeja Grądkiewicza. Już w ciągu pierwszych dwóch miesięcy działalności zespół zaczął w tym składzie odnosić sukcesy. Najpierw, podczas VII Przeglądu Wokalistów i Zespołów Młodzieżowych w Świdniku, Bajm zdobył Brązowego Koziołka za piosenkę „Rano”. Następnie wystąpił na Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki w Toruniu, gdzie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce z piosenką „Piechotą do lata”, dzięki czemu zakwalifikował się do konkursu „Debiuty” festiwalu polskiej piosenki „Opole ’78”. Występ w Opolu okazał się przełomowy dla grupy. Dzięki „Piechotą do lata” Bajm zdobył tam drugie miejsce, a wyróżniona piosenka podbiła całą Polskę, błyskawicznie zapewniając zespołowi status gwiazdy. Przebój ten utrzymany był w harcersko-turystycznej stylistyce i taki też był cały początkowy repertuar Bajmu aż do 1980 roku. Bajm grał wtedy w akustycznym składzie, a jedyną pozostałością po tym okresie były single, bo do wydania całego albumu z tym materiałem nigdy nie doszło. Od samego początku za repertuar odpowiedzialni byli głównie Kozidrakowie – Jarosław za kompozycje, a Beata za teksty. W 1979 Bajm opuścił Winiarski, który wybrał karierę lekarza oraz Grądkiewicz, zastępowani tymczasowo przez Adama Honca i Tomasza Olejnickiego, a od początku 1980 przez Dariusza Kwietniewskiego i Krzysztofa Taracha.
Przełom lat 70. i 80. to rockowy boom i całkowita muzyczna metamorfoza Bajmu. W 1980 Beata i Jarosław gościnnie zaśpiewali na płycie Ona przyszła prosto z chmur czołowego wówczas zespołu w Polsce, Budka Suflera. W tym samym roku do zespołu dołączył perkusista Bogdan Tchórzewski i w elektrycznym już składzie, Bajm zaczął grać muzykę pop-rockową. Z tego powodu w połowie 1981, grupę opuścił Koziara. Na początku 1982 nowym gitarzystą został Henryk Mazurek, a basistą Marek Makuch, natomiast Jarosław Kozidrak grał nie tylko na gitarze i udzielał się wokalnie, ale grał także na instrumentach klawiszowych. W tym samym roku Bajm odniósł swój pierwszy zagraniczny sukces, zdobywając nagrodę dziennikarzy na niemieckim festiwalu piosenki Schlagerfestival w Dreźnie, za niemieckojęzyczne wersje hitów „Piechotą do lata” oraz nowego, „Żal prostych słów”. Wkrótce Bajm trafił na szczyty polskich list przebojów z takimi przebojami jak: „W drodze do jej serca”, „Józek, nie daruję Ci tej nocy”, „Co mi Panie dasz”, a w 1983 także „Różowa kula” czy „Nie ma wody na pustyni”. Wszystkie utwory z tego okresu zebrano na debiutanckiej płycie zespołu, zatytułowanej po prostu Bajm. Album trafił na rynek pod koniec 1983, najpierw w postaci kasety magnetofonowej, a później z nieco innym zestawem piosenek, w postaci płyty winylowej. Szybko rozszedł się w rekordowym, ponad półmilionowym nakładzie. W 1984 Bajm odbywał tournée również po Wietnamie.
Rok 1984 to w twórczości zespołu zmiana brzmienia na bardziej surowe, a przede wszystkim zaangażowane politycznie teksty inspirowane przeżyciami w stanie wojennym. Wyrazem buntu jest nawet inny, bardziej ekspresyjny, styl śpiewania Kozidrak, inspirowany wokalem Niny Hagen. Owocem tej przemiany był drugi album, Martwa woda, z przebojami „Małpa i ja” oraz „Piramidy na niby” na czele, wydany dopiero rok później, w 1985.
Jeszcze zanim trafił na rynek, tuż po jego nagraniu, nastąpiły kolejne zmiany personalne i do stanowiących trzon zespołu Kozidraków i Pietrasa, dołączyli gitarzyści Grzegorz Płecha i Dariusz Lipiński, basista Robert Kozak oraz perkusista i główny aranżer Jarosław Pruszkowski. Grupa powróciła do grania optymistycznego pop-rocka. W tym składzie, w 1985 Bajm szybko zrobił furorę za sprawą przebojów „Płynie w nas gorąca krew”, „Dwa serca, dwa smutki” czy „Diament i sól”. W następnym roku trafiły one na trzeci album Bajmu, Chroń mnie. Ponadto przebój „Diament i sól” za granicą pozwolił Kozidrak wygrać szwedzki Festiwal Piosenki Krajów Nadbałtyckich w Karlshamn, po czym cały zespół zdobył za niego wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’86. Na początku roku Bajm zdobył Grand Prix na niemieckim festiwalu Ost-West Rocktreff w Wundsiedel.
Pod koniec 1986 z zespołu odeszli Lipiński i Kozak, a w następnym roku również główny kompozytor Bajmu, czyli Jarosław Kozidrak. Kozidrak skompletowała więc kolejny skład, tym razem z udziałem muzyków grających dotąd głównie w zespołach rockowych. Odtąd grali z nią jeszcze: gitarzysta Piotr Nalepa, basista Dariusz Adamczyk, klawiszowiec Konstanty Joriadis oraz perkusista Alan Baster, którzy byli także odpowiedzialni za nowe kompozycje Bajmu. Pierwsze wyniki tej współpracy, czyli przeboje „Nagie skały” i „Jezioro szczęścia”, opublikowano w 1987. W 1988 cały materiał ukazał się na czwartej płycie, Nagie skały, zaskakującej stonowanym, lirycznym charakterem. Za aranżacje odpowiedzialni byli głównie Joriadis wraz z Kozidrak. Tuż po jej nagraniu, jeszcze w 1987 grupę opuścili wszyscy muzycy poza Płechą i Basterem, a dołączyli odpowiedzialni także za kolejne nowe kompozycje, basista Adam Abramek oraz klawiszowiec Paweł Sot. W tym składzie zespół wyruszył także na tournée po Bułgarii, Włoszech i dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.
W 1988 Bajm wygrał kolejny zagraniczny konkurs, tym razem na jugosłowiańskim festiwalu MESAN w Belgradzie w 1988, dzięki anglojęzycznej wersji przeboju „Męski świat”. Dodatkowo, na początku roku zespół przygotował kilka nowych kompozycji do musicali z cyklu „Dziecko potrafi”, w których także występował. Pod koniec roku wystąpił ponadto gościnnie w ówczesnej superprodukcji filmowej Pan Kleks w kosmosie, do której nagrał premierową piosenkę „Ratujmy kosmos”. Odbył też serię koncertów w Związku Radzieckim, począwszy od udziału w Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Po tak udanym roku polscy fani docenili Kozidrak, wybierając ją w 1989 najlepszą wokalistką roku w prestiżowym plebiscycie magazynu muzycznego „Non Stop”.
Pod koniec 1988 Andrzej Pietras postanowił opuścić skład Bajmu, aby poświęcić się wyłącznie funkcji menedżera i producenta grupy. Liczne zagraniczne wyjazdy Bajmu na koncerty w drugiej połowie lat 80. oraz opuszczenie zespołu przez wszystkich oryginalnych muzyków, stały się jednocześnie inspiracją do pracy nad solową, anglojęzyczną płytą Beaty Kozidrak. W 1989 jej przedsmak stanowiło nagranie „Hurry My Love”, z którym wokalistka wygrała fiński festiwal Midnight Sun w Lahti. Gorzej przyjęto solowy recital Kozidrak na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’89. Artystka zrezygnowała więc z planów nagrania solowego albumu i szybko przystąpiła do prac pod sprawdzonym szyldem Bajm. Z zespołem koncertowała również ponownie we Włoszech.
Odrodzony Bajm w tym samym roku podbił listy przebojów hitem „Biała armia”, który dał tytuł piątemu albumowi. W trakcie prac nad nim, na początku 1990 Płechę zastąpił Marek Raduli. Zespół zaprezentował tu dynamiczny, inspirowany amerykańskim brzmieniem pop-rockowy materiał, wyprodukowany przez czołowego wówczas w Polsce producenta, Rafała Paczkowskiego. Biała armia przyniosła jeszcze takie hity, jak „Miłość i ja” oraz „U stóp szklanych gór”. Album trafił na rynek dopiero pod koniec 1990. W tym samym roku Bajm dwa razy wyruszał na tournée dla Polonii po Stanach Zjednoczonych, gdzie spędził łącznie pół roku.
Na początku 1991 Bastera zastąpił Jakub Majerczyk, a rok później Sebastian Urban. W połowie 1992 Raduli udał się na półroczny urlop, a zastępował go wtedy Piotr Zander, gitarzysta rozwiązanego właśnie zespołu Lombard. W tym samym roku z Bajmu odeszli Abramek i Sot. Z zespołem przez kilka lat ponownie koncertował Jarosław Kozidrak.
W latach 1992-1993 liczne przeboje Bajmu zgromadzono na płytach The Very Best of i The Very Best of, vol. II. Trafiły na nie również pierwsze, nie wydane dotąd na płytach nagrania zespołu, z „Piechotą do lata” na czele.
Lata 90. w karierze Bajmu to czas ostrego kontrastu. W 1993 na rynek trafił szósty, popowy i najbardziej melancholijny album zespołu, Płomień z nieba. Głównym kompozytorem okazał się, jak za dawnych lat, Jarosław Kozidrak. Abramek i Sot odeszli bowiem tuż przed jego nagraniem. Obok pozostałego z ostatniego składu Radulego, do grupy dołączył klawiszowiec Grzegorz Górkiewicz, który na komputerze programował ponadto bas i perkusję oraz odpowiedzialny był za większość aranżacji. Album przyniósł takie przeboje jak „Płomień z nieba”, „Ta sama chwila” czy „Już bez Ciebie”. Wkrótce po nagraniu albumu, na początku 1993 skompletowano nowy skład Bajmu. Do Beaty Kozidrak dołączyli gitarzyści Adam Drath i Piotr Bielecki, basista Wojciech Nawracała, klawiszowiec i harmonijkarz Tomasz Spodyniuk oraz perkusista Krzysztof Nieścior. Po wakacjach Nawracałę zastąpił Artur Daniewski. Tak ugruntował się stały skład zespołu, jedynie Spodyniuk grał do 2000 roku.
W 1993 Kozidrak zaśpiewała ponadto z grupą Universe przebój „Tyle chciałem Ci dać”, promujący ich płytę Być przy Tobie. Bajm odbył też tournée dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, a w następnym roku kolejne, poszerzone o Kanadę. W tym samym roku Bajm występując na telewizyjnej „Gali Piosenki Biesiadnej” na nowo spopularyzował klasyk Andrzeja Dąbrowskiego „Zielono mi”. Również w 1994 Kozidrak uhonorowano Złotą Karolinką za całokształt twórczości, podczas Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.
W 1995 Bajm nagrał siódmy, dla odmiany swój najbardziej dynamiczny i rockowy album w dyskografii, Etna, zaskakujący niemal soft-metalowym brzmieniem. Za tworzenie nowych kompozycji odpowiedzialni byli Drath, Bielecki i Spodyniuk. Pochodziły z niego przeboje „Dziesięć przykazań” i „Dzień za dniem”. W 1997 do sklepów trafiła kolejna kompilacja hitów Bajmu Ballady, tym razem z samymi wolnymi. Znalazł się tutaj także premierowy hit „Kraina miłości”, skomponowany przez samą wokalistkę, jak również nowe wersje aż czterech przebojów z pierwszych trzech płyt. Zespół koncertował wtedy także dla Polonii w Niemczech.
Na dwudziestą rocznicę powstania zespołu w 1998 fani otrzymali niespodziewanie pierwszy solowy album Beaty Kozidrak, zatytułowany Beata. Wokalistka przedstawiła tu dojrzały popowy materiał, który znacznie poszerzył grono jej wielbicieli, zdobywając przy tym uznanie krytyki i branży muzycznej, na które rzadko mogła liczyć z Bajmem. Największym powodzeniem cieszyły się nagrania „Siedzę i myślę” oraz „Taka Warszawa”. Za niemal wszystkie kompozycje byli odpowiedzialni Abramek i Sot, znani z płyty Bajmu Biała armia. W następnym roku album został wyróżniony dwiema statuetkami „Fryderyk”, czyli prestiżowymi nagrodami polskiego przemysłu fonograficznego, dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop. Kozidrak zdobyła też najważniejsze wówczas nagrody radiowe, czyli „Play-Box” – dwie w kategorii „Przebój Roku – Złota Dziesiątka” oraz jedną dla najlepszej wokalistki. Artystka została ponadto wyróżniona przez Akademię Telewizyjną, która przyznaje nagrody „Wiktory” dla największych osobowości telewizyjnych i otrzymała statuetkę dla najpopularniejszej gwiazdy estrady.
W 1999 Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.
W 2000 ukazała się ósma płyta Bajmu, Szklanka wody, na której grupa powróciła do pop-rockowego grania. Tuż po jej nagraniu Spodyniuka zastąpiła Maria Dobrzańska. Oprócz Dratha i Bieleckiego, nowe kompozycje stworzyli też byli członkowie Bajmu: Abramek, Sot, a ponadto wykorzystano niepublikowane kompozycje nieżyjącego już Pruszkowskiego. Największy rozgłos uzyskały hity: „Szklanka wody”, „Modlitwa o złoty deszcz” oraz „O Tobie”. Album ten był notowany w Top 50 polskiej listy bestsellerów OLiS rekordową ilość 93 razy, nieprzerwanie aż do 104 tygodnia sprzedaży, a więc dokładnie dwa lata (notowania nie uwzględniły pierwszych pięciu tygodni, kiedy lista jeszcze nie istniała, a w przypadku notowań uwzględniających dwa tygodnie sprzedaży liczono je jako jeden). Ogromny sukces komercyjny przyniósł też kolejne wyróżnienia. W 2001 Bajm został uhonorowany pierwszymi zespołowymi „Fryderykami” w swojej karierze – dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop-rockowy oraz uzyskał nominacje w kategoriach: zespół roku i autor roku. Grupa otrzymała również statuetki „Superjedynki”, przyznawane przez publiczność podczas festiwalu polskiej piosenki w Opolu – za najlepszy album pop oraz dla najlepszej wokalistki.
W trakcie promocji płyty Szklanka wody, Kozidrak solowo nagrała przebój „Rzeka marzeń” z filmu W pustyni i w puszczy, z muzyką Krzesimira Dębskiego, opublikowany pod koniec 2000. W latach 2002 i 2003 otrzymała kolejne „Superjedynki” dla najlepszej wokalistki. W 2002 Bajm koncertował również dla Polonii po Europie i Stanach Zjednoczonych.
W 2003 roku na rynek trafił dziewiąty album Bajmu, Myśli i słowa, który przyniósł takie przeboje jak tytułowe „Myśli i słowa” oraz „Noc po ciężkim dniu”. Obok Dratha i Bieleckiego nowe piosenki komponowała też Dobrzańska oraz były członek, Paweł Sot. Płytę nagrodzono w 2004 „Superjedynką” za najlepszy album pop. Kozidrak ponownie nominowano również do „Fryderyków” jako najlepszą wokalistkę. Album ten spędził na liście OLiS ponad rok, bo aż 59 tygodni, z czego 57 nieprzerwanie. Tuż po premierze pierwszego singla z płyty, w połowie 2003 roku premierę miała kolejna filmowa piosenka Kozidrak, napisana z Dębskim. Tym razem została nagrana w duecie z córką, Kasią Pietras, a był to tytułowy temat przewodni do filmu Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem. W 2004 Bajm po raz kolejny wyruszył na tournée również dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii.
W 2005 na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot Festival zespół Bajm został uhonorowany „Złotym Słowikiem” za całokształt twórczości. Wkrótce Kozidrak wydała drugi solowy album, Teraz płynę, utrzymany w stylistyce swojego solowego debiutu i przygotowany z tymi samymi kompozytorami, czyli Abramkiem i Sotem. Płyta zaowocowała kolejnymi przebojami, „Teraz płynę” oraz „Złota brama”. W 2006 album ten został uznany przez Radio WAWA za najlepszą płytę roku, za co artystka odebrała statuetkę „Złoty Dziób”. W tym samym roku Kozidrak odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Polskiej Piosenki w Opolu. W 2007 cały Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii.
W 2008 Bajm obchodził swoje trzydziestolecie, a w ramach obchodów tego jubileuszu na rynek trafiła druga część bestsellerowej kompilacji Ballady 2, promowana premierowym utworem „Krótka historia”, skomponowanym przez Dobrzańską wraz z bratem, Bohdanem. Utwór ten spędził aż 23 tygodnie, czyli blisko pół roku, na liście przebojów Marka Niedźwieckiego w radiostacji Złote Przeboje. Tym samym okazał się dłużej notowanym hitem w jego karierze, niż jakikolwiek wcześniejszy na słynnej liście przebojów radiowej Trójki.
Bajm zapowiedział wówczas na koniec roku premierę dziesiątego studyjnego albumu, boks z kompletną dyskografią oraz książkę opisującą 30 lat kariery zespołu, jednak w zapowiadanym terminie nie doszło do premiery żadnego z tych wydawnictw. Zamiast boksu z dyskografią na rynek trafił jedynie boks zawierający obie części kompilacji Ballady, natomiast zamiast nowego albumu ukazał się okolicznościowy mini-album zawierający siedem kolęd, będący dodatkiem do magazynu „Olivia”. Przesunęły się także prace nad książką, które potrwały jeszcze cztery lata. W tym samym roku Bajm ponownie grał dla Polonii w Wielkiej Brytanii, tym razem jako gwiazda Festiwalu Polskiej Muzyki PKO BP London Live, na stadionie Wembley.
W 2009 roku odbyła się premiera solowej piosenki Beaty Kozidrak „Nie pytaj o miłość”, która została nowym tematem muzycznym bijącego rekordy powodzenia serialu telewizyjnego M jak miłość. Artystka napisała tekst do muzyki swojego sprawdzonego teamu Abramek-Sot. Natomiast kilka dni później cały zespół przedstawił premierowe nagranie „P.S. Zabierz mnie tam”. 13 grudnia 2009 roku Bajm zagrał uroczysty jubileuszowy koncert w Sali Kongresowej w Warszawie. Ponad rok później swój jubileusz uczcił dodatkowo koncertami 20 grudnia 2010 w Hali Arena w Poznaniu i 21 grudnia ponownie w Sali Kongresowej w Warszawie.
W 2011 roku Bajm odbył trasy koncertowe także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Wielkiej Brytanii. W tym samym roku premierę miał singiel „Blondynka”, zapowiadający przekładany od kilku lat nowy album zespołu. Na początku 2012 do radiostacji trafił kolejny singiel „Góra, dół”. Dopiero wtedy na rynek trafiła cała płyta zatytułowana Blondynka[4]. Większość kompozycji na album stworzyli nadworni kompozytorzy Bajmu, Abramek i Sot. Tym razem, spośród członków zespołu, tylko Maria Dobrzańska przygotowała jedną kompozycję. Trzy utwory, w tym pierwsze dwa single, były jednak autorstwa zewnętrznego kompozytora, Michała Grymuzy, a jedna Kamila Wyzińskiego – lidera zespołu starszej córki Kozidrak.
W maju na festiwalu TOP trendy zespół otrzymał statuetkę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. Pod koniec roku na rynek trafiła zapowiadana cztery lata wcześniej biografia zespołu „Płynie w nas gorąca krew”, autorstwa tour managerki zespołu – Ewy Tutki, mająca formę wywiadu-rzeki.
Podczas tournée promującego album Bajm koncertował również dla Polonii w Szwecji w 2012, a w następnym roku w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech, a także w Czechach w ramach polsko-czesko-słowackiego Festiwalu Dolański Gróm w Karwinie. Jesienią 2013 zespół wyruszył w swoją pierwszą akustyczno-elektryczną trasę koncertową po Polsce.
W marcu 2014 zespół Bajm uhonorowano nagrodą Piękniejsza Polska, przyznawaną przez Ruch Piękniejsza Polska i ministra kultury. Zgodnie z uzasadnieniem kapituły zrzeszającej wybitnych przedstawicieli polskiej kultury zespół nagrodzono „za tworzenie piękna, którym możemy szczycić się przed światem”.
Dyskografia:
1983 Bajm
1984 Martwa Woda
1986 Chroń mnie
1988 Nagie skały
1990 Biała Armia
1992 The Very Best of
1993 The Very Best of, vol. II
1993 Płomień z nieba
1995 Etna
1997 Ballady
2000 Szklanka wody
2003 Myśli i słowa
2008 Ballady 2
2012 Blondynka
opracowane przez Aga dla RM80.pl
materiał źródłowy wikipedii
28 lutego 2017
Aya RL
Aya RL – Zespół powstał na wiosnę 1984 roku w Warszawie założony przez muzyka rosyjskiego pochodzenia Igora Czerniawskiego, oraz dwóch członków, laureata Jarocina 83′ grupy Hak, Pawła Kukiza grającego również w zespole Piersi i Jarosława Lacha.
Jeden z najbardziej oryginalnych zespołów lat 80′, potrafiący w wyjątkowy sposób odnieść się do otaczającej rzeczywistości, oraz umiejętnie zastosować decydujące o jego brzmieniu instrumenty elektroniczne.
Nazwa stanowi skrót od Aya Red Love.
Pomysłodawcą i zarazem menadżerem Aya RL był organizator festiwali w Jarocinie Walter Chełstowski, któremu później zespół poświęcił „Waltera pamięci rapsod żałobny”.
„Jazz”, pierwsze nagranie tria, cieszyło się jeszcze umiarkowanym powodzeniem, ale następna piosenka, niemal kultowa „Skóra” została mega wielkim przebojem i wręcz hymnem pokolenia wychowanego na jarocińskich festiwalach.
W prosty, ale dosadny sposób ukazała kołtuństwo Polaków, oraz nieakceptowanie przez nich ludzi inaczej myślących i wyglądających.
Zresztą Paweł Kukiz, wychowany w małym dolnośląskim mieście Niemodlin, napisał tekst „Skóry” na podstawie własnych przeżyć, tak jak i inne utwory zespołu.
Piosenkę te znakomicie przyjęto na festiwalu Jarocin 84′, gdzie miał miejsce pierwszy publiczny występ Ayi RL.
Na wiosnę roku następnego zespół nagrał swój debiutancki album Aya RL, tzw. Czerwony, wydany w roku 1985 co prawda nie zawierający „Skóry”, ale z dziesięcioma bardzo udanymi, jednorodnymi stylistycznie kompozycjami o słowach ukazujących Kukiza jako wybitnego autora, tylko nagranie „Wariant C” napisał Robert Gawliński, wówczas występujący w formacji Madame.
Wokalista Ayi RL, zwłaszcza w „Ulicy miasta” i „Naszej ścianie”, świetnie odmalował problemy ludzi doby stanu wojennego, szarych ulic i kartek na żywność.
Jedyna instrumentalna kompozycja na płycie „Polska” zdobyła nagrodę na dorocznym konkursie organizowanym przez firmę Roland. Ponadto kilka piosenek zostało wykorzystanych w filmach „Fala” w reżyserii Piotra Łazarkiewicza i „My Blood Your Blood” obraz wyprodukowany dla telewizji BBC, nakręcony podczas festiwalu Jarocin 86′.
Czerwony album Ayi RL jedna z najważniejszych polskich płyt lat 80′ okazał się apogeum artystycznym formy i popularności tria, tym bardziej że nie prowadziło ono ożywionej działalności koncertowej. Zresztą w listopadzie 1985 roku Lach schronił się przed służbą wojskową w USA, toteż dalsza działalność zespołu stanęła pod dużym znakiem zapytania. Dopiero po trzech latach absolutnej stagnacji zespół został zasilony przez gitarzystę Adama Romanowskiego, który na na pierwszym albumie Ayi RL gościnie grał na instrumentach perkusyjnych.
Czerniawski, Kukiz i Romanowski nagrali w marcu 1989 roku jeden album znów zatytułowany Aya RL, a od koloru okładki zwany Niebieskim. Przyniósł on muzykę o wiele bardziej skomplikowaną i o wiele gorzej przyjętą zarówno przez publiczność, jak i krytyków.
W roku 1989 zespół wziął udział w koncercie Rock Opole, a w następnym w Romana Libera w Warszawie.
Potem Aya RL właściwie przestała istnieć. Kukiz reaktywował zespół Piersi i osiągnął z tą grupą duży sukces, przyłączył się też do Emigrantów.
Romanowski nagrał solową płytę. Dziesięć łatwych utworów z muzyką New Age i został prezenterem radiowym. Czerniawski zaś ilustrował filmy, sztuki teatralne i spektakle baletowe, oraz wydał dwa albumy z muzyką elektroniczną Jutro będzie wczoraj (93′) nota bene wydany tylko w ZSRR i Gone (94′). Ponadto wspomógł zespół Róże Europy na Krwi Marylin Monroe.
Po powrocie do Polski Lacha w 1992 roku Aya RL została reaktywowana w oryginalnym składzie, jednak Kukiz szybko zniechęcił się do zespołu. W efekcie nagrana w duecie w 1993 i 94′ roku płyta Nomadeus zawierała muzykę odmienną od płyt poprzednich, stonowaną, głównie o charakterze ilustracyjnym, w całości opartą na instrumentarium komputerowym. Choć płyta ta została nominowana do nagrody Fryderyka w kategorii „album z muzyką teneczną”, nie zdołał zaintersować publiczności
Na jesień 1996 roku Aya RL zapowiedziała wydanie albumu Calma, który poprzedził maksisingiel z czterema wersjami utworu „Ameryka”, oraz nową wersją „Jazzu”. W sesji tej wziął udział Paweł Kukiz.
Rok 1998 przynosi ostatni jak dotąd przejaw działalności Ayi RL, płytę Change in Form.
Igor Czerniawski zrezygnował już z odniesień do world music, muzyka jest mniej przystępna, bardziej zbliżona ku elektronicznej awangardzie.
Początków grupy Aya RL szukać trzeba na festiwalu w Jarocinie w 1983 r. Wtedy to doszło do spotkania występującego tam solowo przebywającego od 1982 r. w Polsce Rosjanina Igora Czerniawskiego z dwoma muzykami laureata tej edycji festiwalu, grupy „Hak” – Pawłem Kukizem i Jarkiem Lachem. W następnym roku już jako trio AYA RL (wcześniej przez chwilę z zespołem współpracował także klawiszowiec Robert Milewski) grupa odnosi sukces w Jarocinie, gdzie Paweł Kukiz dodatkowo wystąpił jako wokalista grupy „Piersi”. Wkrótce po festiwalu utwór Ayi „Skóra” (ku zaskoczeniu samych autorów) staje się jednym z największych hitów nie tylko roku 1984. Sukces utworu przynosi jednak mylne wyobrażenie o zespole, który nie planował iść w kierunku młodzieżowych „hymnów”
W 1985 roku ukazuje się pierwsza płyta grupy (zatytułowana po prostu „Aya RL”), która staje się autentycznym wydarzeniem. Nie ma na niej (z premedytacją) „Skóry”, jest za to muzyka wysublimowana, przesycona intelektualnym smaczkiem (choć na szczęście, dzięki tekstom Kukiza nie przeintelektualizowana). I mimo braku de facto przebojowości płyty, kilka utworów staje się autentycznymi „hitami” (choćby „Ściana” czy „Ulica”). Zachwytom i krytyki i publiczności (także podczas prezentacji na żywo, np. na festiwalu w Jarocinie’85) praktycznie nie ma końca.
Wkrótce po nagraniu pierwszej płyty do Stanów Zjednoczonych wyjeżdża Jarek Lach. Igor z Pawłem zaczynają pracę nad następnym materiałem, jednak w związku z brakiem przekonania odnośnie stworzonych rzeczy obaj postanawiają poczekać z kontynuacją prac. Wtedy też Czerniawski wpada na pomysł, żeby zorganizować pod nazwą AYA, mającej być symbolem sztuki otwartej, większa grupę ludzi i rozpocząć wspólną pracę. Mieli w tym uczestniczyć m.in. Paweł Kukiz, Robert Gawliński, Beata Pater. Plan upada, okazuje się utopią. Jedyną pozostałością jest realizacja kilku nagrań z Beatą Pater, z których jedno – „Ażeby”, wydane pod szyldem Brygady Miłości (B. Pater, I. Czerniawski, Cezary Włodarczyk i Adam Romanowski) ukazuje się na składance Tonpressu „Cisza jest, nic się nie dzieje”
Igor Czerniawski pracuje w tym czasie także jako producent nagrań. Realizuje m.in. Kosmetyki Mrs Pinki (których w pewnym momencie staje się członkiem), Miliona Bułgarów, Ziyo, RAP, Kineo RA, zgrywał płytę Aurory.
Od września 1987 roku, już z Adamem Romanowskim jako gitarzystą (z którym Czerniawski znał się jeszcze ze wspólnych studiów na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie i grania w grupie Tanie Wino), grupa wznawia prace nad nową płytą. Ich efektem jest druga płyta, prezentująca muzykę bardziej zróżnicowaną, czasami wręcz drapieżną i agresywną. Jednak chłodne jej przyjęcie powoduje, że na następny album Ayi znowu trzeba czekać ponad 5 lat. W międzyczasie współpracę z zespołem kończy Paweł Kukiz, natomiast Adam Romanowski koncentruje się na pracy dziennikarza. Jego miejsce ponownie zajmuje Jarek Lach, jednocześnie następuje rezygnacja z wypełnienia zwolnionego przez Kukiza miejsca wokalisty. Od tej pory Ayę RL stanowią dwie osoby: I. Czerniawski i J. Lach.
„Nomadeus”, trzecia płyta Ayi RL (wydana w 1994 r.) stanowi polską wersję „world music” – muzyki elektronicznej, zabarwionej odniesieniami do etnicznych brzmień światowej muzyki (nurt największą popularność zyskał po komercyjnym sukcesie grupy „Deep Forest”). Z pierwszymi dwiema płytami grupy „Nomadeus” nie ma wiele wspólnego. Śpiew (i teksty) Kukiza zastąpiony zostaje etnicznymi wokalizami, muzyka jest mocno zrytmizowana i na pewno bardziej przystępna od wcześniejszych dokonań.
W listopadzie 1996 r. ukazuje się czwarty album Ayi – „Calma”. Płyta jest de facto kontynuacją „Nomadeusa” – ciągle oparta jest na elektronicznej wersji muzyki etnicznej. Pewną ciekawostką jest udział na płycie Pawła Kukiza – jego głos ze starych nagrań wykorzystano w remiksach starych utworów – „Ameryki” (dawne „Za chlebem”), „Jazz” oraz „Wy to ja”. Kukiz uczestniczył także w kręceniu promocyjnego teledysku do utworu „Ameryka”.
Albumy:
1985 Aya RL (czerwona)
1989 Aya RL (niebieska)
1994 Nomadeus
1996 Calma
1998 Change in Form
Ważniejsze nagrania:
1984 Jazz
1984 Skóra
1985 Ulica miasta
1989 Waltera pamięci rapsod żałobny
1989 Za chlebem
1989 Jak ze stali i ze szkła
współredagowali: motylek/ejtismen
źródło: materiały własne
28 lutego 2017
Prince
Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.
Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).
Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.
Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.
Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).
Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.
W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).
Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).
W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…
…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.
Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).
Muzyka filmowa
W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)
W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.
Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.
Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.
Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.
Dyskografia
1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two
materiał źródłowy wikipedii
28 lutego 2017
Lita Ford
Carmelita Rosanna Ford – (ur. 19 września 1958) – piosenkarka heavymetalowa i gitarzystka, odnosząca największe sukcesy w latach 80.
Urodziła się w Londynie w rodzinie pochodzącej z Włoch. Kiedy była jeszcze mała jej rodzina przeniosła się do USA. W wieku 16 lat została członkinią zespołu The Runaways, a po jego rozpadzie w 1979 rozpoczęła karierę solową. Jej dwa pierwsze albumy miały umiarkowane powodzenie.
W 1985 była nominowana do nagrody Grammy dla najlepszej rockowej wokalistki wraz z Wendy O. Williams i Pia Zadorą. W 1988 gdy jej menedżerką była Sharon Osbourne odniosła swój największy sukces dzięki piosence „Close My Eyes Forever” śpiewanej w duecie z Ozzy Osbournem (mężem Sharon Osbourne).
W życiu prywatnym w latach 1986-1992 jej mężem był Chris Holmes z zespołu W.A.S.P. Potem była związana z takimi muzykami jak Nikki Sixx i Tony Iommi. Obecnie jej mężem jest Jim Gillette z zespołu Nitro.
W 2009 roku Ford została sklasyfikowana na 38. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records.
Dyskografia
1983 – Out For Blood
1984 – Dancin’ On The Edge
1988 – Lita
1990 – Stiletto
1991 – Dangerous Curves
1994 – Black
2009 – Wicked Wonderland
2012 – Living Like A Runaway
2012 – Nobody’s Child
2013 – The Bitch Is Back… Live
2014 – Live & Deadly
źródło: wikipedia
28 lutego 2017
Bonnie Raitt
Bonnie Raitt – (ur. 8 listopada, 1949) – amerykańska piosenkarka i gitarzystka rockowa i popowa, przedstawicielka blues rocka i współczesnego popu. Bonnie Raitt debiutowała w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku śpiewając folk rock z silnymi wpływami bluesa. Raitt była swoistym fenomenem na zdominowanej przez mężczyzn scenie blues rocka. Mimo tego, a może właśnie dzięki temu, zdołała się wybić osiągając status gwiazdy kultowej.
Raitt śpiewała swym nieco skrzeczącym głosem przy akompaniamencie gitary. Okres największej popularności artystki przypadł na lata siedemdziesiąte. W latach osiemdziesiątych kariera jej się załamała. Dopiero album Nick of Time, nagrany w 1989, przywrócił jej status gwiazdy, lecz już w innym gatunku muzyki. Bonnie Raitt powróciła na sceny z nowym popowym repertuarem, kierowanym w stronę dojrzałego odbiorcy. Nawet jednak w tym okresie Reitt nie do końca zrezygnowała ze swych bluesowych ciągot, i wpływ tej muzyki wyraźnie daje się zauważyć nawet w jej najnowszych produkcjach. Największym przebojem Bonnie Raitt był Something to Talk About. W 1990 jej album Nick of Time otrzymał Nagrodę Grammy. W 2000 Bonnie Raitt została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
Dyskografia
1971 Bonnie Raitt
1972 Give It Up
1972 Sigma Sound Studios 72
1973 Takin’ My Time
1973 Sofa Blues [With Little Feat]
1974 Streetlights
1975 Home Plate
1977 Sweet Forgiveness
1979 The Glow
1982 Green Light
1986 Nine Lives’
1989 Nick of Time
1991 Luck of the Draw
1994 Longing in Their Hearts
1995 Road Tested [live]
1998 Fundamental
2002 Silver Lining
2005 Souls Alike
2006 Bonnie Raitt & Friends
2012 Slipstream
2012 The Lost Broadcast – Philadelphia 1972
tekst źródłowy z wikipedii
27 lutego 2017
Morten Harket
Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.
W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa
Dyskografia
Albumy solowe
Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)
materiał źródłowy wikipedii