Rock
22 lutego 2017
Annie Lennox
Annie Lennox (ur. 25 grudnia 1954 w Aberdeen) – szkocka piosenkarka solowa, wokalistka i kompozytorka duetu Eurythmics. Łączna sprzedaż jej płyt, zarówno albumów solowych, jak i Eurythmics, przekroczyła liczbę 80 milionów egzemplarzy. Na swoim koncie ma Oscara, Brit Awards, Grammy oraz Złoty Glob. Lennox jest także działaczką społeczną, przewodząc od 2007 roku akcji SING Campaign, mającej na celu walkę z AIDS w Afryce. Jej głos jest klasyfikowany jako kontral.
Biografia:
1954-1980: Początki
Annie Lennox urodziła się 25 grudnia 1954 roku w szkockim mieście Aberdeen. Jej ojciec pracował w stoczni przy produkcji kotłów okrętowych, matka natomiast była kucharką. Była jedynaczką i wspólnie z rodzicami mieszkała w dwupokojowym mieszkaniu. Pomimo ciężkiej sytuacji finansowej, pobierała lekcje gry na fortepianie, a mając 11 lat, rozpoczęła także naukę gry na flecie. Interesowała się też śpiewaniem i często spędzała czas śpiewając popularne w tamtym czasie piosenki, m.in. zespołu The Beatles. Uczęszczała do Aberdeen High School for Girls.
W wieku 17 lat Lennox dostała się do Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie, gdzie studiowała trzy lata muzykę klasyczną. Czuła się wówczas nieszczęśliwa, częściowo z powodu swojej samotności i nieśmiałości. Tuż przed końcowymi egzaminami rzuciła studia. Pracowała m.in. w fabryce rybnej i sklepie odzieżowym. Przez następne lata występowała w klubach i barach z różnymi zespołami, aż w końcu podjęła pracę jako kelnerka w Pippins Restaurant. Tam poznała Dave’a Stewarta. Pierwsze słowa, jakie do niej skierował, brzmiały podobno: „Czy wyjdziesz za mnie?”. Nie wyszła, ale niedługo potem Lennox i Stewart zostali parą i rozpoczęli wspólną karierę muzyczną.
Razem z Peetem Coombesem założyli trio The Catch w 1975 roku. Dwa lata później ukazał się ich debiutancki (i jedyny) singel „Borderline”. Nie odniósł on jednak sukcesu i nie wszedł na żadną listę przebojów. Nie zniechęciło to jednak zespołu. Do grupy dołączyli Jim Tooney oraz Eddie Chin i odtąd The Catch działali jako The Tourists. Zespół wydał trzy albumy studyjne oraz kilka singli. Dwa z nich, „I Only Want to Be with You” i „So Good to Be Back Home Again”, dotarły do pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy. Mimo to zespół nie odniósł większego sukcesu i w 1980 roku został rozwiązany
1981-1991: Eurythmics
Wraz z rozpadem The Tourists zakończył się też związek Annie i Davida. Postanowili jednak kontynuować wspólną karierę muzyczną i założyli synthpopowy duet Eurythmics (nazwa pochodziła od słowa „eurytmia”).
Pierwszy album duetu, In the Garden, ukazał się w 1981 roku. Mimo dobrych ocen krytyków, nie znalazł on zbyt wielu nabywców. Dopiero wydany w 1983 roku album Sweet Dreams (Are Made of This) okazał się wielkim sukcesem. Singel „Sweet Dreams” dotarł do pierwszego miejsca listy Billboard Hot 100 i drugiego na liście brytyjskiej. W wideoklipie „Sweet Dreams” Annie Lennox zaprezentowała swój charakterystyczny image kobiety z krótkimi, pomarańczowymi włosami, w męskim garniturze. W Europie nie wzbudziło to sensacji, lecz w USA wizerunek artystki wywołał oburzenie. Przez pewien czas zakazane nawet było emitowanie teledysków Eurythmics w MTV. Kontrowersje wzbudził też teledysk do piosenki „Love Is a Stranger”. Pod koniec 1983 roku ukazał się kolejny album Eurythmics, Touch. Zawierał on takie hity jak: „Who’s That Girl?” i „Here Comes the Rain Again”. W tymże roku Lennox poznała Randha Ramana, zakonnika religii Hare Kryszna. Zafascynowana jego osobą i poglądami w 1984 roku wzięła z nim ślub. Małżeństwo rozpadło się jednak po upływie niespełna roku. W tym samym roku Stewart i Lennox przyjęli propozycję nagrania ścieżki dźwiękowej do filmu 1984. Ukazała się ona na krążku 1984 (For the Love of Big Brother). Płyta nie odniosła sukcesu, a zespół wdał się w nieporozumienie z reżyserem filmu i firmą Virgin Records, która zleciła nagranie soundtracku.
W roku 1985 Eurythmics wydali kolejny album, Be Yourself Tonight, który jest uważany za jeden z najlepszych w historii zespołu. Zawierał takie przeboje jak: „There Must Be an Angel” oraz „Sisters Are Doin’ It for Themselves” (zaśpiewane razem z Arethą Franklin). Następny album duetu, Revenge ukazał się w 1986 roku i kontynuował pop-rockowe brzmienie zapoczątkowane na poprzednim krążku. Spośród znajdujących się na nim piosenek singlami zostały m.in. „The Miracle of Love” i „Missionary Man”. W tym samym roku Lennox i Stewart wyruszyli w największą w swej karierze trasę koncertową – Revenge Tour. Koncertując w Japonii, artystka poznała izraelskiego producenta filmowego, Uri’ego Fruchtmanna. Dwa lata później, w 1988 roku, wzięli ślub. Małżeństwo to przetrwało 12 lat.
1992-2009: Kariera solowa
Jej pierwsza solowa płyta zatytułowana Diva ukazała się dopiero w 1992 roku i spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem, zarówno krytyków jak i publiczności (numer 1 na brytyjskiej liście sprzedaży). Pochodzące z niej single „Why”, „Walking on Broken Glass” i „Little Bird” stały się wielkimi przebojami. Albumowi towarzyszyło wydawnictwo video zatytułowane Totally Diva, zawierające teledyski do piosenek z płyty. W tym samym roku piosenkarka nagrała utwór „Love Song for a Vampire” do filmu Drakula.
Po kilkuletniej przerwie, podczas której artystka poświęciła się wychowywaniu dzieci, w 1995 roku ukazał się album Medusa, zawierający covery m.in. Boba Marley’a czy zespołu The Clash. Płyta powtórzyła sukces debiutanckiego albumu i dotarła do miejsca 1. na brytyjskiej liście sprzedaży. Dwa pierwsze single z płyty, „No More „I Love You’s”” i „A Whiter Shade of Pale” stały się ogromnymi przebojami, plasując się na wysokich miejscach list przebojów. Za piosenkę „No More „I Love You’s”” wokalistka otrzymała w 1995 roku Nagrodę Grammy. Latem wystąpiła jako jedna z głównych gwiazd polskiego Sopot Festival. W tym samym roku Lennox spotkała się z Dalajlamą i zajęła się działalnością charytatywną.
W 1998 roku, po śmierci jednego z byłych członków The Tourists, Annie Lennox odnowiła swój kontakt z Davidem Stewartem. W roku 1999 nastąpiła reaktywacja Eurythmics i wydana została płyta Peace. Przypadła ona do gustu i krytykom i publiczności, a singel „I Saved the World Today” osiągnął spory sukces. Zespół zorganizował także tournée pod nazwą Peacetour.
W roku 2003 ukazał się długo oczekiwany, trzeci solowy krążek Lennox, pt. Bare. Został on oceniony jeszcze lepiej niż Medusa i dotarł do 3. miejsca na liście sprzedaży w Wielkiej Brytanii. Trzy single z niego pochodzące trafiły na pierwsze miejsce amerykańskiej listy tanecznej. W tym samym roku piosenkarka nagrała utwór „Into the West” do filmu Władca Pierścieni: Powrót Króla. Za tę piosenkę została uhonorowana Oscarem.
W lipcu 2005 roku wystąpiła podczas koncertu Live 8 w Hyde Parku w Londynie, obok takich artystów jak Madonna czy Sting.
1 października 2007 ukazał się czwarty album artystki, Songs of Mass Destruction. Jak powiedziała sama wokalistka, na płycie znalazło się „dwanaście mocnych, emocjonalnych piosenek”. Album, nagrany w Los Angeles, prezentował bardziej mroczne oblicze, niż poprzednie wydawnictwa Annie Lennox. Pierwszym singlem z płyty został utwór „Dark Road”, a kolejnym „Sing”. W nagraniu tej drugiej piosenki, która manifestuje zaangażowanie Lennox w walkę z AIDS, wzięły udział 23 światowej sławy wykonawczynie, m.in. Madonna, Celine Dion, Melissa Etheridge, Pink, Shakira i zespół Sugababes. Artystka promowała płytę trasą koncertową pod nazwą Annie Lennox Sings. Wtedy też założyła kampanię charytatywną o nazwie SING Campaign.
W 2008 roku ogłoszono wydanie pierwszej solowej kompilacji Annie Lennox. Ostatecznie album The Annie Lennox Collection ukazał się w lutym i w marcu 2009 roku. Zawierał on dodatkowo dwa nowe utwory oraz, zależnie od wersji, płytę DVD z teledyskami. Składanka zadebiutowała na miejscu 2. w Wielkiej Brytanii. Płyta The Annie Lennox Collection zakończyła współpracę artystki z wytwórnią Sony BMG. Toczone są rozmowy pomiędzy Lennox a wytwórnią w sprawie przedłużenia kontraktu. Piosenkarka planuje wydać nowy album pod koniec 2010 roku.
W 1987 roku na rynku ukazał się kolejny album Eurythmics, Savage. Zebrał on mieszane recenzje i nie powtórzył sukcesu swych poprzedników. W 1988 roku Annie Lennox razem z Alem Greenem nagrała świąteczną piosenkę „Put a Little Love in Your Heart”. Tego samego roku miało także miejsce tragiczne wydarzenie w życiu wokalistki. Urodziła ona martwego synka, Daniela. Skłoniło ją to do napisania piosenki „Angel”.
Następny album duetu, We Too Are One ukazał się w 1989 roku. W Wielkiej Brytanii sprzedawał się bardzo dobrze (zadebiutował na pierwszym miejscu listy sprzedaży), jednak w USA odniósł umiarkowany sukces. Po dziesięciu latach działalności duet rozstał się i zarówno Annie Lennox jak i Dave Stewart postanowili rozpocząć kariery solowe. Jednak, podczas gali rozdania Brit Awards, piosenkarka oświadczyła, że wycofuje się na 2 lata z życia publicznego, aby urodzić dziecko.
Życie prywatne
Rodzice Annie Lennox zmarli na raka.
Jej pierwszym mężem, w latach 1984 – 1985, był niemiecki kapłan Hare Kryszna, Radha Raman. Małżeństwo z kolejnym partnerem, izraelskim producentem filmowym Uri Fruchtmannem, trwało 12 lat (1988 – 2000). Z drugiego związku piosenkarki pochodzą dwie córki: Lola (ur. 1990) i Tali (ur. 1993).
Działalność charytatywna i społeczna
Annie Lennox od wielu lat jest aktywną działaczką na rzecz praw człowieka i bierze udział w wielu akcjach humanitarnych.
Jest poważnie zaangażowana w pomoc dla afrykańskich kobiet zakażonych wirusem HIV. Od jesieni 2007 roku prowadzi swoją kampanię charytatywną o nazwie SING Campaign. Stara się zainteresować ludzi problemami Afryki.
Na początku lat 90., po zawieszeniu działalności Eurythmics, zajęła się pomocą dla bezdomnych.
Po zakończeniu trasy koncertowej Peacetour w 1999 roku, Annie Lennox i Dave Stewart przekazali cały dochód organizacjom Amnesty International i Greenpeace.
Annie Lennox wspiera organizację pozarządową Burma Campaign UK, która ma na celu przywrócenie praw człowieka i demokracji w Birmie.
Artystka głośno sprzeciwiła się również działaniom zbrojnym w Strefie Gazy. W styczniu 2009 wzięła udział w dwóch protestach na placu Trafalgar Square w Londynie. Apelowała też o zaprzestanie tego konfliktu w kilku programach brytyjskiej telewizji.
31 grudnia 2010 ogłoszono iż w uznaniu jej działalności charytatywnej została uhonorowana Orderem Imperium Brytyjskiego klasy Oficer.
Dyskografia
Albumy
1992 – Diva
1995 – Medusa
2003 – Bare
2007 – Songs of Mass Destruction
2009 – The Annie Lennox Collection
2010 – A Christmas Cornucopia
2014 – Nostalgia
Single
1988 – „Put a Little Love in Your Heart”
1992 – „Why”
1992 – „Precious”
1992 – „Walking on Broken Glass”
1992 – „Cold”
1993 – „Little Bird”
1993 – „Love Song for a Vampire”
1995 – „No More „I Love You’s””
1995 – „A Whiter Shade of Pale”
1995 – „Waiting in Vain”
1995 – „Something So Right”
2003 – „Pavement Cracks”
2004 – „A Thousand Beautiful Things”
2004 – „Wonderful”
2007 – „Dark Road”
2007 – „Sing”
2009 – „Shining Light”
2009 – „Pattern of My Life”
2010 – „Universal Child”
Nagrody
1984: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1986: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1989: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1990: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1993: Brit Award w kategorii Best British Female Solo Artist
1993: Brit Award w kategorii Best British Album za album Diva
1993: Nagroda Grammy w kategorii Best Long Form Music Video za video album Diva
1993: Brit Award w kategorii Best British Female Solo Artist
1996: Nagroda Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance za piosenkę „No More „I Love You’s””
2002: Billboard – Billboard Century Award
2004: Złoty Glob w kategorii Best Original Song za piosenkę „Into the West”
2004: Oscar w kategorii Best Original Song za piosenkę „Into the West”
2005: Nagroda Grammy w kategorii Best Song Written for a Motion Picture, Television or Other Visual Media za piosenkę „Into the West”
2008: American Music Award – Award of Merit za działalność charytatywną i społeczną
2008: Webby Award za swoją stronę internetową
2010: GQ Charity Women of the Year
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Alannah Myles
Alannah Myles (ur. 25 grudnia 1958 w Toronto) – kanadyjska piosenkarka rockowa i autorka tekstów.
Karierę rozpoczęła w wieku 18 lat w południowym Ontario, gdzie wraz z Christopherem Wardem założyła zespół wykonujący covery piosenek m.in. Boba Segera i Arethy Franklin.
Poważne sukcesy artystce przyniósł jednak dopiero jej debiutancki solowy i w pełni profesjonalny album Alannah Myles z 1989 roku. Singlem „Just One Kiss”, zwróciła na siebie uwagę kanadyjskiej publiczności. Ale to drugi z promujących tę płytę singli „Black Velvet” (utwór poświęcony Elvisovi Presleyovi) dostał się na szczyt amerykańskiej listy Billboard Hot 100 oraz na czołówki list przebojów w kilku innych krajach. Piosenka ta przyniosła artystce Grammy w kategorii „Best Female Rock Vocal Performance”. Płyta ta okazała się najlepiej sprzedającym się debiutem w historii kanadyjskiej muzyki rozrywkowej. Bardzo dobre recenzje zebrał również jej drugi album Rockinghorse, z którego pochodzi m.in. rockowa ballada „Song Instead of a Kiss”. W ciągu następnych lat Alannah Myles wydała jeszcze dwie płyty, które nie odniosły takich sukcesów, a także kompilację swych przebojów.
Albumy
1989 Alannah Myles
1992 Rockinghorse
1995 A-lan-nah
1997 Arival
1998 Alannah Myles: The Very Best Of
2008 Black Velvet
2014 85 BPM
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Meat Loaf
Meat Loaf, właściwie Michael Lee Aday (ur. 27 września 1947 w Dallas w Teksasie jako Marvin Lee Aday), amerykański piosenkarz i aktor. Jest głównie znany ze swoich występów na scenie muzycznej i płyty „Bat Out Of Hell” (1977), która sprzedała się w ponad 43 milionach egzemplarzy, niemal wyrównując wynik finansowy albumu Thriller Michael Jacksona. Mimo tego, że od jej wydania minęło 30 lat, nadal corocznie sprzedaje się około 200 000 jej kopii. Do jego najpopularniejszych piosenek zaliczyć należy I’d Do Anything For Love (But I Won’t Do That), która pochodzi z innego albumu, czyli z „Bat Out Of Hell 2: Back Into Hell” (1993), który sprzedał się w ponad 18 milionach egzemplarzy. Meat Loaf wystąpił w około 50 filmach i programach telewizyjnych, czasem nawet jako on sam. Najbardziej znany jest z roli w musicalu The Rocky Horror Picture Show, gdzie zagrał Eddiego.
Dyskografia
Solowe albumy studyjne:
1977: Bat Out Of Hell
1981: Dead Ringer
1983: Midnight At The Lost And Found
1984: Bad Attitude
1986: Blind Before I Stop
1993: Bat Out Of Hell II: Back Into Hell
1995: Welcome To The Neighborhood
2003: Couldn’t Have Said It Better
2006: Bat Out Of Hell III: The Monster Is Loose
2010: Hang Cool Teddy Bear
2011: Hell in a Handbasket
Albumy Live:
1987: Live at Wembley
1996: Live Around the World
1999: VH1: Storytellers
2004: Bat Out Of Hell: Live with the Melbourne Symphony Orchestra
Inne albumy i najważniejsze składanki:
1971: Stoney & Meatloaf
1998: The Very Best Of Meat Loaf
Muzyczne DVD i VHS:
1986: Bad Attitude – Live!
1999: VH1: Storytellers
2004: Meat Loaf – Live with the Melbourne Symphony Orchestra
2007: 3 Bats Live
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Holly Johnson
Holly Johnson właśc. William Johnson (ur. 9 lutego 1960 w Liverpoolu) – angielski muzyk i piosenkarz. W latach 80. należał do popularnego zespołu pop-rockowego Frankie Goes to Hollywood. Od 1989 roku prowadzi karierę solową, nagrywając muzykę w stylach pop, dance i house.
Swoją działalność muzyczną rozpoczął w 1977 roku w Liverpoolu jako basista w punk-rockowej grupie Big in Japan. Z zespołem tym nie osiągnął sukcesu i szybko się z nim rozstał. Pierwszy singel sygnowany własnym nazwiskiem, „Yankiee Rose”, Holly wydał jeszcze w roku 1979. Rok później ukazał się drugi, „Hobo Joe”, jednak oba spotkały się z niepowodzeniem.
Największą sławę zyskał w pierwszej połowie lat 80., jako wokalista i autor tekstów kwintetu Frankie Goes to Hollywood. Z zespołem tym nagrał dwie płyty studyjne i wylansował takie przeboje jak „Relax”, „Two Tribes” i „The Power of Love”. W 1987 roku, pomimo osiągnięcia wielkiego sukcesu, Holly rozstał się z zespołem. Głównym powodem odejścia był konflikt na tle finansowym z producentem Trevorem Hornem z wytwórni płytowej ZTT Records, który miał swój finał w sądzie.
Pierwszą solową płytę, zatytułowaną Blast, wydał w 1989 roku. Okazała się ona sporym sukcesem i dotarła do pierwszego miejsca na liście w Wielkiej Brytanii. Udało jej się także zdobyć status platynowej, a single „Love Train”, „Americanos” i „Atomic City” stały się przebojami. W maju tego samego roku razem z innymi artystami nagrał charytatywny singel z coverem „Ferry 'Cross the Mersey” zespołu Gerry and the Pacemakers, który zdobył szczyt brytyjskiej i irlandzkiej listy przebojów. Idąc za ciosem, w 1990 roku Holly wypuścił album Hollelujah – de facto składankę zawierającą przeróbki i remiksy piosenek z płyty Blast.
Rok 1991 przyniósł kolejny taneczny album, Dreams That Money Can’t Buy. Nie powtórzył on jednak sukcesu Blast, z powodu braku promocji ze strony wytwórni MCA Records. Stosunki piosenkarza z firmą znacznie się pogorszyły i jeszcze przed wydaniem tej płyty Johnson opuścił MCA. W listopadzie tego samego roku odkrył, że jest nosicielem wirusa HIV. Informację tą oficjalnie ogłosił dwa lata później w dzienniku The Times.
W roku 1994 wydał autobiografię A Bone in My Flute, która zebrała pozytywne recenzje i stała się bestsellerem. Napisał i nagrał piosenkę „Love & Hate” wspólnie z japońskim kompozytorem Ryuichi Sakamoto, a także solowy singel „Legendary Children”, będący hołdem dla społeczności gejowskiej. Oba wydawnictwa nie osiągnęły jednak sukcesu komercyjnego.
W połowie lat 90. Holly poświęcił się swojej drugiej życiowej pasji – malarstwu. Jego prace wystawiane były w takich galeriach jak Tate Liverpool czy londyńskiej Royal Academy. Rozpoczął współpracę z magazynami Details i Modern Painters.
Na rynek muzyczny powrócił wydaną w 1999 roku płytą Soulstream, wydaną przez jego własną wytwórnię Pleasuredome. Z tego albumu szerszym echem odbiła się tylko dyskotekowa wersja przeboju „The Power of Love” z czasów Frankie Goes to Hollywood. Johnson sam wyreżyserował teledysk do singla „Disco Heaven”, w którym pojawił się Boy George.
Dyskografia
Albumy
1989 – Blast
1990 – Hollelujah
1991 – Dreams That Money Can’t Buy
1999 – Soulstream
2014 – Europa
Single
1989 – „Love Train”
1989 – „Americanos”
1989 – „Atomic City”
1989 – „Heaven’s Here”
1990 – „Where Has Love Gone?”
1991 – „Across the Universe”
1991 – „The People Want to Dance”
1994 – „Legendary Children (All of Them Queer)”
1998 – „Hallelujah!”
1999 – „Disco Heaven”
1999 – „The Power of Love”
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Elton John
Sir Elton Hercules John (ur. 25 marca 1947 w Pinner jako Reginald Kenneth Dwight) – brytyjski piosenkarz, kompozytor i pianista początkowo związany z gatunkami rock and roll i rock psychodeliczny, później ewoluujący w kierunku muzyki środka, soft rocka, stał się w końcu gwiazdą współczesnej muzyki pop.
Reginald rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 3 lat. Później grą na fortepianie zaczął urozmaicać rodzinne uroczystości, a w wieku 7 lat zaczął pobierać profesjonalne lekcje. Na zajęciach wyróżniał się swymi zdolnościami i umiejętnością komponowania melodii. W wieku 11 lat wygrał stypendium dla juniorów do Royal Academy of Music. W ciągu następnych pięciu lat, uczęszczał tam na sobotnie lekcje, gdzie grywał m.in. utwory Chopina i Bacha oraz śpiewał w akademickim chórze. W wieku 17 lat postanowił opuścić szkołę County Grammar School w Pinner i rozpocząć karierę muzyczną.
W wieku 15 lat Dwight został weekendowym pianistą pobliskiego pubu Northwood Hills, gdzie grał utwory country z repertuaru Jim Reevesa (He’ll Have to Go), irlandzkie piosenki takie jak When Irish Eyes Are Smiling, stare pubowe szlagiery jak Roll Out the Barrel oraz własne utwory.
W 1964 roku poznał wokalistę Longa Johna Baldry’ego i saksofonistę Eltona Deana (później związanego m.in. z Soft Machine) i z nimi uformował swój pierwszy zespół Bluesology. Wkrótce znudziło mu się granie muzyki soulowej w Bluesology i przez ogłoszenie prasowe wytwórni Liberty, szukającej nowych talentów, poznał Berniego Taupina, który został jego tekściarzem i jest nim do dziś jako autor tekstów niemal wszystkich piosenek Eltona Johna.
7 maja 1968 roku Reginald Kenneth Dwight oficjalnie zmienił nazwisko na Elton John (Elton po saksofoniście Eltonie Deanie, a John po Long Johnie Baldrym), a już rok później wydał pierwszy solowy album zatytułowany Empty Sky. Płyta została ciepło przyjęta przez krytyków, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Natomiast kolejny album Elton John (1970) stał się wielkim hitem, tak jak i utwór Your Song, który skutecznie wypromował macierzystą płytę, która to jako pierwsza zdobyła za Oceanem tytuł złotej. Następne albumy biły rekordy popularności, zwłaszcza w USA. W połowie lat 70. artysta zaczął szokować na koncertach – zarówno strojem, jak i zachowaniem.
Muzyka Eltona Johna cały czas się zmieniała. W latach 70. dominował w niej fortepian i gitara. Z okresu lekkiego popowego glamour rocka pochodzi kiczowaty wizerunek artysty, z którym jest najczęściej kojarzony. Zahaczając o styl disco w końcu lat 70. i nową falę w początku osiemdziesiątych, stał się piosenkarzem zrównoważonego popu dla dorosłych. W latach 80. uległ modzie na dźwięki syntetyczne, zaczął też komponować bardziej dynamiczne piosenki jak I’m Still Standing. W latach 90. uwydatnił swój głos w balladach, z których wiele stało się przebojami. Niezmienny w jego twórczości pozostaje fortepian.
W 1976 roku ogłosił publicznie, że jest biseksualistą, jednak później to odwołał i przyznał, że jest gejem. 14 lutego 1984 r. na prośbę swojej matki poślubił Niemkę Renate Blauel, z którą po czterech latach się rozwiódł. W 1993 roku poznał 30-letniego Davida Furnisha, który wkrótce został jego partnerem. 21 grudnia 2005 roku po 12 latach związku zawarli związek cywilny na zamku w Windsorze.
Przez dość długi okres swojej kariery walczył z uzależnieniem od alkoholu, kokainy, jedzenia czy szaleństwa zakupowego, a w latach 80. również z bulimią. Bywały okresy kiedy nie brał narkotyków i zaczynał wracać do zdrowia, ale zawsze kończyło się to jednak kolejnym powrotem do nałogu i jeszcze silniejszym uzależnieniem. Po 16 latach choroby rozpoczął terapię odwykową, na tę decyzję wpłynęła śmierć Ryana White, amerykańskiego nastolatka, który zmarł na AIDS w 1990 roku (na jego pogrzebie Elton zagrał utwór Skyline Pigeon); a także jego ówczesny partner Hue, który podobnie jak Elton był alkoholikiem, narkomanem i bulimikiem.
5 stycznia 1987 r. artysta przeszedł poważną operację strun głosowych w szpitalu w Australii. Tym samym stracił swój głęboki głos i zyskał charakterystyczną do dzisiaj chrypkę. Piosenkarz był posądzany o znaczące problemy finansowe spowodowane rozrzutnością. W latach 90. Elton nawiązał przyjaźń z Michaelem Jacksonem, który w 1997 roku zadedykował mu album Blood on the Dance Floor (HIStory in the Mix), wyrażając tym samym wdzięczność za wsparcie, jakim Brytyjczyk obdarzał Jacksona podczas jego walki z uzależnieniem od środków przeciwbólowych. W lipcu 1999 roku Eltonowi wszczepiono sztuczny rozrusznik serca. Domy gwiazdora rozsiane są po całym świecie. W Old Windsor ma 15-hektarową wiejską posiadłość Woodside z trzema jeziorami, basenem, windą i prywatnym kinem, w Londynie jego apartamenty sąsiadują z siedzibą królowej Elżbiety, jest właścicielem również luksusowych apartamentów w Atlancie, Nicei, Wenecji, posiadłości Castel Mont Alban na Lazurowym Wybrzeżu i apartamentu w hotelu Caesars Palace w Las Vegas. Mieszkanie to zostało zaprojektowane na specjalne zamówienie Eltona, który co roku gra w tym mieście kilkadziesiąt koncertów. Wystrojem wnętrz zajęła się Jane Carroll, pracująca dla największych gwiazd dekoratorka wnętrz.
Ojciec chrzestny syna Johna Lennona, Seana. Artysta jest kolekcjonerem sztuki i posiada jedną z największych prywatnych kolekcji fotografii na świecie.
13 lipca 1985 roku Elton John wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa. Wraz z ponad 50 innymi gwiazdami muzyki zebrał ponad 100 milionów dolarów na rzecz ofiar głodu w Afryce. Zaangażował się w zbieranie funduszy na walkę z AIDS, na co wpływ miała wywołana tą chorobą śmierć jego przyjaciół (Ryan White i Freddie Mercury). W roku 1986 dołączył do takich artystów jak Dionne Warwick, Gladys Knight i Stevie Wonder by nagrać singiel That’s What Friends Are For, ze sprzedaży którego całkowity dochód przeznaczony został fundacji American Foundation for AIDS Research.
W 1992 roku artysta powołał do życia Elton John AIDS Fundation, która finansuje programy ds. profilaktyki HIV/AIDS, przeciwdziała uprzedzeniom i dyskryminacji wobec ludzi dotkniętych AIDS oraz wspiera ludzi żyjących z ryzykiem zarażenia się wirusem HIV. W 2006 roku John przeznaczył jeden ze swoich dwóch czerwonych fortepianów Yamaha, na którym grał na koncertach w Las Vegas, na aukcję internetową eBay i zysk ze sprzedaży przeznaczył na fundację. 29 lipca 1993 r. sprzedał swoją kolekcję 48 000 płyt za 271 500 dolarów, które zasiliły charytatywny fundusz Terrence Higgins, pomagający chorym na AIDS.
5 lipca 2001 r. podczas charytatywnego przyjęcia w swojej posiadłości w Windsorze zebrał 1,3 miliona dolarów na walkę z AIDS. 30 września 2003 r. w domu aukcyjnym Sotheby’s wystawiono na sprzedaż wyposażenie rezydencji Eltona Johna w zachodniej dzielnicy Londynu Holland Park. Sprzedano ponad 400 przedmiotów, m.in. poduszki Versacego, łóżko w stylu art déco, meble w stylu biedermeier, obrazy, za łączną sumę 2,24 miliona dolarów. Od 2004 roku muzyk corocznie otwiera sklep ze swoimi używanymi ubraniami. W styczniu 2008 r. zakupił 120 terenowych motocykli dla służb medycznym w Lesotho. Podczas wizyty piosenkarza w Maseru, stolicy Lesotho, doszło do symbolicznego przekazania motocykli. Corocznie organizuje bal charytatywny White Tie & Tiara dla sławnych osobistości. W 2007 roku na balowej aukcji wystawiony był na sprzedaż Rolls Royce Phantom drophead coupe i prace artystyczne Tracey Emin, przedmioty te sprzedano za kwotę 800 000 funtów, a całkowita suma zebrana podczas imprezy wyniosła 4 600 000 funtów. 27 czerwca 2008 r. odbył się on po raz dziesiąty. W grudniu 2008 r. muzyk przekazał dwóm szpitalom 1000 biletów na swój koncert, władze placówek sprzedały wejściówki za symboliczne sumy, zaś zyski przekazały na cele charytatywne.
Ważniejsze wydarzenia:
28 czerwca 1986 r. na pożegnalnym koncercie zespołu Wham! na londyńskim stadionie Wembley w Londynie Elton John wystąpił gościnnie, śpiewając z George’em Michaelem piosenkę Candle in the Wind.
20 kwietnia 1992 r. wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, poświęconym pamięci Freddiego Mercury’ego. Z Axlem Rose wykonał Bohemian Rhapsody i The Show Must Go On.
W 1994 r. został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
W marcu 1995 roku Elton John i Tim Rice otrzymali Oscara za piosenkę Can You Feel the Love Tonight z filmu Król Lew.
W 1995 roku otrzymał nagrodę Polar Music Prize Szwedzkiej Akademii Muzycznej.
27 lutego 1996 r. w Pałacu Buckingham w Londynie odebrał Order Imperium Brytyjskiego, przyznany mu przez królową.
W 1996 roku otrzymał nagrodę Royal Academy of Music jako jedyny w historii kompozytor muzyki rozrywkowej.
Rok 1997 był dla artysty trudny ze względu na śmierć jego bliskich przyjaciół: Gianniego Versace, włoskiego projektanta mody i Księżnej Diany. Piosenka Candle in the Wind z nowym tekstem zaśpiewana przez Eltona na pogrzebie Diany sprzedała się w 32 mln egzemplarzy, pobijając dotychczasowy rekord sprzedaży singla ustanowionego przez Binga Crosby utworem White Christmas.
1 stycznia 1998 r. Królowa Elżbieta II nadała Eltonowi szlachectwo za promocję kultury brytyjskiej w świecie. Uroczystość odbyła się 24 lutego.
25 lutego 1998 r. zdobył swoją piątą nagrodę Grammy w kategorii najlepszy męski wykonawca popowy za piosenkę Candle in the Wind – w jednym roku zdobył 3 najważniejsze nagrody amerykańskiego przemysłu muzycznego, pozostałe to nagroda magazynu Billboard (ang. Billboard Magazine Award) i American Music Award w kategorii najlepszy dojrzały wykonawca męski.
W 1998 r. odeszli kolejni znajomi Eltona: Tammy Wynette, Linda McCartney i Frank Sinatra. Sam Elton pokłócił się ze swoim wieloletnim menedżerem Johnem Reidem, kończąc z nim współpracę.
Również w 1998 r. Elton skomponował muzykę do dwóch musicali wytwórni Disneya, która po sukcesie ścieżki dźwiękowej filmu Król Lew zaproponowała jemu i Timowi Rice’owi stałą współpracę: do musicalowej wersji Króla Lwa (przedstawienie zdobyło 6 nagród Tony) i do musicalu Aida.
Albumy
1969: Empty Sky
1970: Elton John, Tumbleweed Connection
1971: Friends (soundtrack), 17-11-70 (11-17-70 w USA) (live), Madman Across the Water
1972: Honky Chateau
1973: Don’t Shoot Me I’m Only the Piano Player, Goodbye Yellow Brick Road
1974: Elton John’s Greatest Hits, Caribou
1975: Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy, Rock of the Westies, West of the Rockies (live)
1976: Here and There (live), Blue Moves
1977: Elton John’s Greatest Hits Volume II
1978: A Single Man
1979: A Single Man In Moscow, Victim of Love
1980: 21 at 33, Lady Samantha, Elton John’s Milestones
1981: The Fox
1982: Jump Up!
1983: Too Low for Zero
1984: Breaking Hearts
1985: Your Songs, Ice on Fire
1986: Leather Jackets
1987: Elton John’s Greatest Hits Vol. 3, Live in Australia
1988: Reg Strikes Back
1989: Sleeping With the Past
1990: To Be Continued, The Very Best Of Elton John
1992: The One, Rare Masters, Elton John’s Greatest Hits 1976-1986
1993: Duets
1994: Reg Dwight’s Piano Goes Pop, Chartbusters Go Pop! 20 Legendary Covers from 1969/70 as Sung by Elton John, The Lion King Soundtrack, Classic Elton John
1995: Made in England, Love Songs
1997: The Big Picture, In Memory
1998: Tammy Wynette remembered
1999: The Muse, Aida
2000: Elton John One Night Only (live)
2001: Songs from the West Coast, Prologue
2002: Live at the Ritz, Greatest Hits 1970 – 2002
2004: Peachtree Road
2006: The Captain & the Kid
2007: Rocket Man: The Definitive Hits
2008: The Red Piano (live)
2010: The Union z Leonem Russellem
2012: Good Morning To The Night (Elton John vs Pnau)
2013: The Diving Board
2016: Wonderful Crazy Night
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Boy George
Boy George, właśc. George Alan O’Dowd (ur. 14 czerwca 1961 w Londynie) – brytyjski piosenkarz i DJ irlandzkiego pochodzenia, były wokalista zespołu Culture Club.
Największe sukcesy odnosił w pierwszej połowie lat 80. jako wokalista zespołu Culture Club, z którym wylansował takie przeboje jak „Do You Really Want to Hurt Me” (1982) i „Karma Chameleon” (1983). Szokował wówczas swoim niekonwencjonalnym wyglądem i stylem bycia. Po rozstaniu z Culture Club rozpoczął solową karierę i w 1987 roku wydał debiutancki album, zatytułowany Sold. Okazał się on dużym sukcesem, podobnie jak pierwszy singel „Everything I Own”. Rok później ukazał się drugi solowy album, lecz nie sprzedał się dobrze. Jego kariera ponownie nabrała tempa w 1992 roku, kiedy to nagrał piosenkę „The Crying Game” do filmu Gra pozorów. Trzy lata później wydana została jego kolejna płyta, Cheapness and Beauty. W latach 1998 i 1999 miała miejsce krótka reaktywacja Culture Club.
Jest homoseksualistą. W latach 80. był związany z perkusistą Culture Club, Jonem Mossem, i większość napisanych przez niego wówczas piosenek opowiadała o burzliwym związku muzyków. Wyznaje buddyzm. Już w latach 80. uzależnił się od heroiny i kokainy. 7 października 2005 został aresztowany w Nowym Jorku za posiadanie narkotyków.
W styczniu 2009, za znęcanie się nad norweskim pracownikiem agencji towarzyskiej, Audunem Carlsenem, został skazany na 15 miesięcy więzienia.
Osiągnięcia Boy George’a wykraczają daleko poza świat klubowy – jest felietonistą dla Daily Express, autorem dwóch świetnie sprzedających się autobiografii, współproducentem, autorem tekstów muzycznych i gwiazdą sceny nagradzanego musicalu 'Taboo” na Broadway’u I londyńskim West Endzie. Boy George stworzył także swoją własną linię ubrań B-Rude ze sklepami w Nowym Jorku, Los Angeles czy Londynie, nie mówiąc już o miksowaniu na pokazach takich domów mody jak Versace, Phillip Treacy, a także Hugo Boss. Nie dziwi zatem fakt, iż artysta został zaliczony do pierwszej pięćdziesiątki rankingu „100 najwspanialszych Brytyjczyków” BBC.
Jako profesjonalny dj już od lat 70tych, Boy George od niemal 30tu lat związany jest przede wszystkim z muzyką house – od samych jej początków (acid house, Chicago) aż po bardziej współczesne jej odsłony (electro house, techouse). W trakcie swej dj-skiej kariery udało mu się zwiedzić cały niemal świat, od pokrytych śniegiem szczytów Vancouver aż po obsypane złotym piaskiem plaże Bondi. Jego wizyty zapełniały kluby w ponad 70 krajach całego świata.
Jako producent zasłynął na całym świecie przebojami takimi jak „Generations of Love” czy „When Will You Learn”, jego utwory były wydawane nakładem największych wytwórni skupiających się na muzyce tanecznej Ministry of Sound, Sony, GU Music, Virgin, Polystar, Hed Kandi, Universal, Subliminal, EMI, Fantazia a także pojawiały się na tak prestiżowych kompilacjach jak Global Underground, Bedrock, Chill Out Ibiza i Clubbers Guide. Warto także napomknąć o licznych kolaboracjach z przedstawicielami pierwszej ligi światowego dance music, m.in. Erick Morillo, Jeremy Healy, Deep Dish, Rui Da Silva, Afrika Bambaataa, Hi-Gate, Adamski czy Faithless.
Jako centralna postać brytyjskiej sceny klubowej, George, wraz z weteranem Radio 1 Petem Tongiem, zapoczątkował wydawanie flagowej kompilacji Ministry Of Sound, zatytułowanej „The Annual”. Album sprzedał się w przeszło 200 tysiącach egzemplarzy I był swoistym katalizatorem dla globalnej wytwórni MOS. Inne kompilacje firmowane jego nazwiskiem to m.in. „Galaxy Weekender”, „Dance Nation”, a także kolejne odsłony „The Annual”, tym razem skompilowane we współpracy z innym weteranem Radio 1 – Judge Julesem.
Poza własnymi audycjami na antenach Radio 1, Kiss FM, Sirius I Galaxy, Boy George regularnie pojawiał się w wielu programach telewizyjnych, m.in. BBC 1 Jonathan Ross, BBC 2 Jools Holland, MTV Cribs, BPM:tv, Brit Awards, Never Mind the Buzzcocks, CNN, VH1, Top of the Pops oraz CD:TV. Działalność w mediach nie kończy się na radiu I TV: jego felietony ukazały się na łamach tak prestiżowych czasopism branżowych jak Rolling Stone, NME, Q Magazine, The Guardian, New York Times i Mumbai Mirror.
Albumy:
1987: Sold
1988: Tense Nervous Headache
1989: Boyfriend
1989: High Hat
1991: The Martyr Mantras
1993: At Worst… The Best of Boy George and Culture Club
1995: Cheapness and Beauty
1999: The Unrecoupable One Man Bandit
1999: Everything I Own
2002: U Can Never Be 2 Straight
2002: Classic Masters
2010: Ordinary Alien
2013: This Is What I Do
2015: This Is What I Dub Vol 1
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Blondie
Blondie, amerykański zespół Nowej Fali rockowej, utworzony w Nowym Jorku w roku 1975 przez wokalistkę Debbie Harry i gitarzystę Chrisa Steina, oboje byli autorami wpadających w ucho rockowych hitów i błyskotliwych, ironicznych tekstów. Obecny skład zespołu przedstawia się następująco Debbie Harry – wokal prowadzący, Chris Stein – gitara, gitara basowa, Clem Burke – perkusja, wokal wspierający, Leigh Foxx – gitara basowa, Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe, Tommy Kessler – gitara.
Debbie Harry debiutowała w latach 60′ na płycie folkrockowej grupy Wind in the Willows. Pracowała także jako kelnerka, zajączek w klubie Playboya i hostessa w klubie Andy’ego Warhola. Prowadziła przez kilka lat grupę Stilettos, do której dołączył wyżej wspomniany Chris Stein związany wcześniej z zespołem Left Banke.
Zespół Blondie pierwszy sukces odniósł występując w klubach Max’s CBGB, a w roku 1975 ukazał się ich pierwszy singiel „X Offender” zaś w roku następnym (1976) debiutancki album zespołu Blondie.
Znaczenie zespołu wzrosło po koncertach przed słynną grupą punk rocka Ramones, w klubie Whisky-A-Go-Go w Los Ageles i dłuższą trasą z Iggy Popem.
Międzynarodowy sukces nadszedł wraz z koncertami w Londynie i wydaniem drugiego albumu Plastic Letters w listopadzie roku 1977.
W tym czasie zespół posiadał już w swym dorobku dwa przeboje „Denis” i „(I’m Always Touched by Your) Presence, Dear”. Następny album Parallel Lines (1978), wydany przez wytwórnię Chrysalis, powstał pod okiem specjalisty od glam rocka, producenta Mike’a Chapmana. Z trzech przebojów na płycie, singiel „Picture This” osiągnął 12 miejsce na liście przebojów w Anglii, nagranie „Hanging On The Telephone” zająło miejsce 5, a na pierwsze miejsce list przebojów wspiął się utwór „Heart of Glass”. Cały album osiągnął status platynowej płyty. Wizerunek grupy grającej melodyjny punk rock ugruntowały nagrania „Dreaming”, „Atomic” i „Union City Blue”, pochodzące z albumu Eat to the Beat (1979), również dużą popularnością cieszyło się nagranie „Call Me” z filmu American Gigolo.
W zespole Blondie następował rozdźwięk z powodu skoncentrowania uwagi mediów na Debbie Harry, a nawet uznawania zespołu jako pseudonimu artystki.
Wydany w roku 1981 album Autoamerican podtrzymał popularność grupy głównie dzięki utworom „The Tide Is High”, oraz „Rapture”. Debbie nagrala także solową płytę Koo Koo, a rok później zespół wydał ostatni nieudany album The Hunter, z jedną przebojową piosenką „War Child”.
Podczas pracy nad płytą zachorował Chris Stein. Przez dwa lata Debbie zawiesiła występy i opiekowała się chorym przyjacielem. W roku 1985 wróciła do nagrań solowych i koncertowała z zespołem Jazz Passengers, z którym wystąpiła w Poznaniu na Jazz Fair w roku 1996.
Po szesnastu latach milczenia choć członkowie grupy utrzymywali ze sobą stały kontakt pod namową swych fanów zespół Blondie reaktywował swoją działalność w czerwcu roku 1997.
Postanowili znowu zrobić coś razem. Poszło im na tyle dobrze, że zdecydowali się na wydanie nowej płyty. No Exit, to siódma studyjna płyta Blondie, która została wyprodukowana przez Craiga Leona, na płycie znalazł się światowy przebój „Maria”, a sama piosenkarka przykuwała uwagę swoim pięknym wyglądem jak na jej lata! Album ten okazał się jedynie rozgrzewką dla kolejnej produkcj zespołu The Curse Of Blondie z 2003 roku.
Ten utrzymany w typowym dla Blondie stylu album, zawierał 14 nowych energetycznych kompozycji, które wydają się być najbardziej eksperymentalne i zróżnicowane muzycznie w całej dotychczasowej historii zespołu.
Koncertowy album Live By Request został nagrany w Nowym Jorku, w maju 2004 roku, a rok później (2005) zespół Blondie wystąpił na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
Skład zespołu:
Debbie Harry – wokal prowadzący (1975-1982, od 1997)
Chris Stein – gitara, gitara basowa (1975-1982, od 1997)
Clem Burke – perkusja, wokal wspierający (1975-1982, od 1997)
Leigh Foxx – gitara basowa (od 1997)
Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe (od 2008)
Tommy Kessler – gitara (od 2010)
Byli członkowie zespołu
Gary Valentine – gitara basowa, gitara (1975-1977, 1997)
Jimmy Destri – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1975-1982, 1997-2003)
Frank Infante – gitara, gitara basowa, wokal wspierający (1977-1982)
Nigel Harrison – gitara basowa (1977-1982)
Eddie Martinez – gitara (1982)
Kevin Patrick – instrumenty klawiszowe (2004-2007)
Paul Carbonara – gitara (1997-2010)
Albumy:
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1981 Autoamerican
1982 The Hunter
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
2004 Live By Request
2011 Panic of Girls
2014 Greatest Hits: Deluxe Redux…
Ważniejsze single:
1976 In The Flesh
1977 Denis
1978 Picture This
1978 Hanging on the Telephone
1979 Heart of Glass
1979 Sunday Girl
1979 Dreaming
1979 Union City Blue
1980 The Hardest Part
1980 Call Me
1980 Atomic
1982 War Child
1999 Maria
2003 Good Boys
współredagowali Tomex i ejtismen
