Tag: Pop - Strona 8

RM80.pl Pop

Pop

Bonnie Raitt – (ur. 8 listopada, 1949) – amerykańska piosenkarka i gitarzystka rockowa i popowa, przedstawicielka blues rocka i współczesnego popu. Bonnie Raitt debiutowała w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku śpiewając folk rock z silnymi wpływami bluesa. Raitt była swoistym fenomenem na zdominowanej przez mężczyzn scenie blues rocka. Mimo tego, a może właśnie dzięki temu, zdołała się wybić osiągając status gwiazdy kultowej.

Raitt śpiewała swym nieco skrzeczącym głosem przy akompaniamencie gitary. Okres największej popularności artystki przypadł na lata siedemdziesiąte. W latach osiemdziesiątych kariera jej się załamała. Dopiero album Nick of Time, nagrany w 1989, przywrócił jej status gwiazdy, lecz już w innym gatunku muzyki. Bonnie Raitt powróciła na sceny z nowym popowym repertuarem, kierowanym w stronę dojrzałego odbiorcy. Nawet jednak w tym okresie Reitt nie do końca zrezygnowała ze swych bluesowych ciągot, i wpływ tej muzyki wyraźnie daje się zauważyć nawet w jej najnowszych produkcjach. Największym przebojem Bonnie Raitt był Something to Talk About. W 1990 jej album Nick of Time otrzymał Nagrodę Grammy. W 2000 Bonnie Raitt została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

Dyskografia

1971 Bonnie Raitt
1972 Give It Up
1972 Sigma Sound Studios 72
1973 Takin’ My Time
1973 Sofa Blues [With Little Feat] 1974 Streetlights
1975 Home Plate
1977 Sweet Forgiveness
1979 The Glow
1982 Green Light
1986 Nine Lives’
1989 Nick of Time
1991 Luck of the Draw
1994 Longing in Their Hearts
1995 Road Tested [live] 1998 Fundamental
2002 Silver Lining
2005 Souls Alike
2006 Bonnie Raitt & Friends
2012 Slipstream
2012 The Lost Broadcast – Philadelphia 1972

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Francesco Napoli

Francesco Napoli – urodzony 26 luty 1962 spod znaku zodiaku Ryby.

Urodzony w średnio zamożnej szlacheckiej rodzinie. Ojciec pokładał w synu wielkie nadzieje, planował dla niego karierę prawniczą.
Miał zostać prokuratorem lub notariuszem. Niestety – a może na szczęście mały Francesco o wiele bardziej od realizacji planów ojca wolał grac na gitarze i fortepianie a jego marzeniem było zostać muzykiem. Plany swoje zrealizował, został gwiazdą włoskiej piosenki. Jego utwory utrzymane w klimacie POP znane są na całym świecie. Swiadczy o tym sprzedaż w 44 krajach ostatniej
płyty „LADY FANTASY” w ilości 12 milionów egzemplarzy. Do Polski po raz pierwszy Francesco przyjechał w 1988 roku na zaproszenie organizatorów festiwalu w Sopocie. Jego najbardziej popularne utwory „Balla Balla”, „Borneo”, Piano piano”, „Marina” ”Ciao Italia ” ” Symphony of love” ” Sexy Lady” oraz przebój z ostatniej płyty „Lady Fantasy” gwarantują wspaniałą zabawę na koncertach, których daje mnóstwo do dzisiaj, głównie w Europie i Ameryce płd. Obecnie Francesco mieszka w Niemczech skąd planuje swoje kolejne tourne tym razem po Polsce.

Albumy:

1987 Balla… The First Dance
1988 Magico
1990 Ciao – Balla Italia!
1990 Balla…Balla
1992 Arriv
1995 Bellami
1997 Komm Mit!
2005 Festa Italiana (kompilacja)
2005 Besame Mucho
2010 Esistere-Le Mie Emozioni
2010 Disco Italiano ?(kompilacja) ?

Ważniejsze single:

1982 Arrivederci ?
1986 Stai Con Me
1987 Balla..Balla! – Italian Hit Connection
1988 Piano, Piano
1988 Balla..Balla! Vol. 2 – Italian Hit Connection
1990 Balla Balla Mega Party Mix Balla … Balla Vol. 3 (Ptp) ?
1995 Leila
2000 Tornero
2002 Gente Che Vá ?

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Ace Of Base

Ace of Base – szwedzka grupa muzyczna grająca pop, pochodząca z Göteborga w Szwecji, której obecni członkowie to: Ulf Ekberg (Buddha) oraz rodzeństwo Jonas Berggren (Joker) i Jenny Berggren. Zespół wydał swój debiutancki album „Happy Nation” w 1993 – nagranie okazało się dużym sukcesem komercyjnym i sprzedało się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy na całym świecie. Dwa single z albumu: „All That She Wants” i „The Sign” uplasowały się na 1. miejscach list przebojów w wielu krajach. Po odejściu z zespołu Linn Berggren w 2007, zespół udał się na trasę koncertową po Europie i Azji.

Historia

Utworzenie zespołu

W 1987, po kilku latach spędzonych w zespole związanym z nową falą, grającym kowery znanych utworów, G Konrad, Jonas Berggren stworzył amatorski zespół wraz z Johnnym Lindénem i Niklasem Tränk; do zespołu po kilku miesiącach dołączyły siostry Jonasa, wokalistki Linn i Jenny. Zespół w początkowej fazie działalności miał kilka nazw – Kalinin Prospect (ulica w Moskwie); CAD (Computer-Aided Disco) i Tech-Noir (francuska nazwa określenia czarna technologia (ang. black technology); nazwa pochodzi od klubu nocnego z filmu Terminator). Formacja dawała koncerty w klubach w całej Szwecji, prezentując własny materiał, zainspirowany twórczością takich artystów jak The KLF i Snap!.

Lindén opuścił zespół w 1989. Tränk został wyrzucony z zespołu po tym, jak nie pojawił się na koncercie zespołu w Bältesspännarparken 6 sierpnia 1990, gdyż udał się na występ The Rolling Stones po drugiej stronie miasta. Jonas poprosił swojego przyjaciela Ulfa Ekberga, o przystąpienie do zespołu. Grupa zaczęła myśleć nad nową nazwą formacji; Linn powiedziała „nikt nie będzie w stanie przeliterować nazwy naszego zespołu i nikt nie będzie umiał jej zapamiętać”. Grupę nazwano Ace of Base, gdyż członkowie zespołu sami siebie nazywali „mistrzami studia” (ang. masters of their studio), którym był stary garaż należący do serwisu naprawczego.

Zespołowi nie udawało się zaistnieć na lokalnej scenie, gdyż, wg Jenny, ich rodzinne miasto preferowało muzykę zbliżoną do heavy metalu, a nie do techno. W 1991 John Ballard umieścił w jednej ze szwedzkich gazet ogłoszenie w sprawie naboru talentów; Ace of Base udali się na casting. Z relacji członków zespołu wiadomo, że Ballard nie był pewien co do potencjału zespołu, jednak umówił muzyków na spotkanie z Klasem Lunding z wytwórni płytowej Telegram Records, który później pomógł formacji nagrać demo piosenki „Wheel of Fortune”. Nagranie nie spowodowało jednak podpisania kontraktu z Telegram Records. Ostatecznie niedokończone i niedopracowane demo zostało sprzedane za niewielką sumę niezależnej duńskiej wytwórni Mega Records w marcu 1992. „Wheel of Fortune” został nagrany ponownie i wydany jako singel w Danii w maju, nie uplasował się jednak na listach przebojów. Nagrano amatorskie, niskobudżetowe wideo, którego reżyserem był Viking Nielsson. We wrześniu, po dwóch nieudanych próbach, singel wszedł na listy przebojów.

Międzynarodowy sukces (1993-1994)

Piosenka była jednym z utworów, które pomogły Ace of Base odnieść ogólnoświatowy sukces i uznanie. Po wysłuchaniu utworu „Another Mother” autorstwa Kayo Shekoni (znalazł się w czołowej dwudziestce notowań w Szwecji), zespół zdał sobie sprawę z tego, że zamierza tworzyć podobną muzykę. Zespół skontaktował się z producentem muzycznym, Denniz Pop, i wysłał mu nagranie demo zatytułowane „Mr Ace”. Anegdota mówi, że kaseta zaklinowała się w samochodowym odtwarzaczu producenta, przez co zmuszony był słuchać utworu kilkadziesiąt razy z rzędu. Piosenkę ostatecznie wydano jako singel pod nazwą „All That She Wants”, połączenie muzyki dub – utwór stał się w późniejszym okresie symbolem brzmienia grupy. Wydana w październiku 1992, w szybkim tempie uplasowała się na 1. miejscu duńskiej listy przebojów. Wytwórnia Mega Records postanowiła skorzystać z rosnącej popularności zespołu i w celu wydania albumu studyjnego w okresie Świąt Bożego Narodzenia zaproponowała formacji kontrakt. Album został nagrany, wyprodukowany i wydany w ciągu kilku tygodni.

Happy Nation, którego wydanie poprzedziła emisja singla o tym samym tytule, stał się hitem w Danii i stopniowo osiągał 1. miejsca list przebojów w Europie. Zespół zamierzał podpisać kontrakt z PolyGram (później Universal Music Group) na wydanie albumu na całym świecie, wytwórnia jednak odrzuciła propozycję wydania płyty w Stanach Zjednoczonych. W ciągu ilku miesięcy „All That She Wants” osiągnął 3. miejsce na listach przebojów w Szwecji, a także przez 8 tygodni przewodził listom w Niemczech. Utwór „The Sign” został wykorzystany w jednym z odcinków serialu South Park pt. Prehistoric Ice Man (emitowany w 1999).
Zespół był w 1993 powodem kontrowersji – 27 marca 1993 szwedzki magazyn Expressen napisał, że Ekberg w młodości był członkiem formacji Commit Suicide, śpiewającej teksty o podłożu rasistowskim i neonazistowskim. Muzyk był również członkiem skrajnie prawicowej partii Sverigedemokraterna. Ulf potwierdził informacje zawarte w artykule, zaprzeczył jednak informacji o swoim zamiłowaniu do rasizmu. W filmie dokumentalnym opowiadającym o historii Ace of Base pt. Our Story (1997) Ekberg powiedział:

„Mówiłem wszystkim, że żałuję tego, co zrobiłem. Zamknąłem ten rozdział swojego życia. Nie chcę nawet o tym rozmawiać, to dla mnie w ogóle nie istnieje. Zamknąłem to i wyrzuciłem za siebie. Nauczyłem się z tego okresu bardzo dużo. Jestem teraz kimś innym. Innym człowiekiem”

Pogłoski nie przeszkodziły zespołowi w dalszej karierze. Formacja w kwietniu 1993 wystąpiła w Tel Awiwie obok takich wykonawców jak: Inner Circle i Dr. Alban. Liczbę widzów oszacowano na 55 000, co jest rekordem w historii formacji.

Przez trzy tygodnie maja „All That She Wants” zajmował 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Pomimo starań wytwórni Mega Records, by wydać album w Stanach Zjednoczonych, zespół nie wyrażał zgody na występy w USA. Ostatecznie jednak singel został wydany w USA pod koniec 1993 za pośrednictwem Arista Records i uplasował się na 2. miejscu listy Billboard Hot 100.

W celu „odświeżenia” materiału w celu wydania go w USA, założyciel i szef Arista Records, Clive Davis, nalegał na nagranie kilku nowych utworów. Nagrano kilka piosenek, m.in. „The Sign”, od którego pochodzi nazwa amerykańskiej wersji płyty i który był drugim singlem wydanym w USA. Singel spędził 6 tygodni na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 i został najlepiej sprzedającym się singlem w 1994. Nagranie uplasowało się również na 2.miejscu w Wielkiej Brytanii i Szwecji, a także na 1. w Niemczech. Album został wydany ponownie przez PolyGram pod nazwą Happy Nation (US Version).

Z albumu pochodzą dwa pozostałe single – „Living in Danger” i „Don’t Turn Around”, kower utworu autorstwa Diane Warren. Drugi utwór został pierwotnie wydany przez Tinę Turner, a następnie przez zespół Aswad (piosenka osiągnęła 1. miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii). Nagranie nowej wersji zostało zasugerowane przez Davisa; utwór okazał się kolejnym hitem z płyty. Happy Nation okazał się dużym ogólnoświatowym sukcesem komercyjnym.

Zespół, porównywany swoim potencjałem do ABBA, udał się w niemal dwuletnią trasę koncertową i zorganizował zakrojoną na międzynarodową skalę akcję promującą Happy Nation. W kwietniu 1994 chora psychicznie niemiecka fanka zespołu, Manuela Behrendt, wtargnęła do domu Berggrenów mając przy sobie nóż. Krótko po incydencie zespół podpisał kontrakt z firmą ochroniarską. Zespół zmuszony był bezzwłocznie zacząć pracować nad kolejnym albumem z powodu ponagleń ze strony zakontraktowanych z grupą wytwórni muzycznych na całym świecie. Wyjątkowo w procesie pisania materiału na album i produkcji uczestniczyli wszyscy członkowie zespołu w niemal równym stopniu (na poprzednim i na kolejnych albumach zajmują się tym Jonas i Ulf).

Ostatecznie napisanych zostało 17 utworów, które zostały umieszczone na drugim albumie studyjnym grupy, The Bridge. Album zaakcentował zmianę brzmienia zespołu – usunięte zostały nurty reggae i muzyki klubowej, które uczyniły z grupy gwiazdy muzyki pop. Pierwszy singel z płyty, „Lucky Love”, tuż po swojej emisji w październiku 1995, uplasował się n1 1. miejscu list przebojów w Szwecji, 13. w Niemczech i 20. w Wielkiej Brytanii; Arista Records zdecydowała, że singel nie jest odpowiedni na amerykański rynek fonograficzny; zamiast „Lucky Love” wydany został „Beautiful Life”, który uplasował się na 15. miejscu zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii. The Bridge zdobył status platynowej i sprzedał się w nakładzie ponad 6 milionów egzemplarzy, jednak sukces Happy Nation okazał się niemożliwy do powtórzenia. W lutym 1996 zespół zagrał na festiwalu w Viña del Mar obok takich wykonawców jak 2 Unlimited.

Następnie zespół zniknął ze sceny na ponad pół roku, pojawiając się w lipcu 1997 na koncercie z okazji 20. urodzin Księżnej Wiktorii. Zespół dostał pełną dowolność zarówno w sferze czasu jak i tematu ich trzeciego albumu; większość materiału została nagrana w prywatnym studiu Jonasa „The Barn”. Tuż po wydaniu Flowers w czerwcu 1998 zespół stwierdził, że jest to ich najlepszy dotychczas wydany album. Tytuł jest wywołany faktem, że zespół wierzył, ze materiał zawarty na albumie (zainspirowany muzyką gospel) komponuje się idealnie jak bukiet kwiatów. Fani zespołu byli zdziwieni faktem, ze funkcję dominującej wokalistki przejęła Jenny; dodatkowo Linn nie znalazła się na wielu promocyjnych fotografiach. Niechęć Linn do bycia liderem i główną wokalistką grupy była tłumaczona uszkodzeniem głosu, obawą przed lataniem samolotem i znienawidzeniem sławy.

Pierwszy singel, „Life Is a Flower”, został najczęściej nadawanym w europejskich rozgłośniach radiowych utworem roku 1998 i sprzedał się w samej Wielkiej Brytanii w nakładzie ponad 250 000 kopii, a także uplasował się na 5. miejscu miejscowych list przebojów. Drugim singlem został „Cruel Summer”, wydany przez wytwónię London Records; wytwórnia stwierdziła, że „Life Is a Flower” jest „zbyt europejski z natury”. Clive Davis postanowił wydać singel „Cruel Summer” w USA, co zakustkowąło pojawieniem się Ace of Base w pierwszej 10. notowań po czteroletniej przerwie. W USA wydano nieco zmienioną wersję albumu pod nazwą Cruel Summer (zmieniony spis utworów). Davis poprosił Linn o nagranie utworu „Everytime It Rains”, zaś „Life Is a Flower” został nagrany ponownie i wydany pod nazwą „Whenever You’re Near Me” – utwór ten został drugim singlem, osiągnął jednak jedynie 76. miejsce. „Always Have, Always Will” i „Travel to Romantis” zostały wydane w Europie i uplasowały się na listach przebojów m.in. w państwach skandynawskich. „Everytime It Rains” został wydany jedynie w Wielkiej Brytanii, podobnie jak reedycja Flowers.

Singles of the 90s i Greatest Hits (1999-2000)

W listopadzie 1999 zespół wydał kompilację szesnastu singli pt. Singles of the 90s. Pierwszy z nich, C’est la Vie (Always 21), uplasował się na 1. miejscu listy przebojów w Hiszpanii. Z nadzieją na podobny sukces, zespół wydał singel „Hallo Hallo” jedynie na rynek hiszpański. Ostatnim singlem promocyjnym pochodzącym z Singles of the 90s był „Love in December” (był nadawany jedynie w radiu). „Everytime It Rains”, wydany wcześniej na Cruel Summer, został wydany jako singel jedynie w Stanach Zjednoczonych w formie remixu autorstwa Clive’a Davisa w celu promocji kompilacji hitów Greatest Hits na rynku amerykańskim; singel nie pojawił się na żadnej z list przebojów i sprzedał się w nakładzie mniejszym niż 5000 w ciągu pierwszego tygodnia od wydania. Album zakończył kontrakt z Arista Records, który nie został przedłużony. „Hallo Hallo” był w planach jako pierwszy singel z amerykańskiego wydania kompilacji, w ostatecznym rozrachunku nie został jednak w ogóle umieszczony na albumie. „C’est La Vie (Always 21)” był jedynym utworem bonusowym dołączonym do wersji wydanej w USA. Do kompilacji dołączono dwa remixy utworów: „Lucky Love” i „Beautiful Life”.

Nowe tysiąclecie i Da Capo (2002-2003)

Ace of Base wydał swój czwarty album studyjny zatytułowany Da Capo 30 września 2002 w Europie i w Japonii (za pośrednictwem EMI Music Japan) z alternatywną wersją okładką i trzema bonusowymi utworami. Album pierwotnie zawierał 12 utworów, zaś datę jego wydania zaplanowano na lato 2000; datę wydania wielokrotnie przekładano z uwagi na nieporozumienia z wytwórniami muzycznymi. Tytuł płyty pochodzi od zwrotu Da capo al fine, który oznacza „od nowa od początku”. Album był próbą powrotu zespołu do ich brzmienia z wczesnego okresu ich kariery.

Pomimo tego, ze album pojawił się na listach przebojów w wielu europejskich krajach, nie okazał się sukcesem komercyjnym w podobnym stopniu, jak jego poprzednicy. Jedynie Jenny i Ulf wyruszyli w krótką trasę promocyjną obejmującą Szwecję, Danię, Norwegię, Finlandię, Niemcy, Polskę i Austrię; Jonas został w domu w celu opieki nad dzieckiem, Linn pojawiła się jedynie na jednym koncercie w Niemczech. Album nie został wydany w obu Amerykach i Australii, zaś w Wielkiej Brytanii został wydany nieoficjalnie przez wytwórnię Polydor Records, która uważała, że brzmienie Ace of Base „przedawniło się”.
Pierwszym singlem pochodzącym z Da Capo był „Beautiful Morning”, który uplasował się na 14. miejscu list przebojów w Szwecji i 38. w Niemczech. Drugim singlem był „The Juvenile” – utwór uplasował się na 78. miejscu list w Niemczech oraz został wykorzystany w kampanii świątecznej przez niemiecką stację telewizyjną RTL; był tzw. „zgubionym utworem” – został napisany w 1995 na potrzeby filmu GoldenEye. Zakontraktowana z zespołem wówczas wytwórnia Arista Records zdecydowała się nie wydawać utworu, przez co nie został on w filmie użyty. Zamiast tego w filmie wykorzystany został utwór „GoldenEye” śpiewany przez Tinę Turner.
W Skandynawii wydany został za pośrednictwem Mega Records jeszcze jeden singel – utwór otwierający płytę, „Unspeakable”. Z powodu małej popularności singla w zasadzie nie przeprowadzono jego promocji.

Zawieszenie działalności zespołu (2003-2006

Zespół nie był pokazywany w mediach w 2003 i 2004. Jenny wydała swój solowy album i wyruszyła w europejską trasę koncertową, a także dołączyła do zespołu Arose wraz ze swoim mężem Jakobem Pétrenem.

Pod koniec 2005 zespół zagrał koncert na belgijskim festiwalu Night of the Proms obok takich wykonawców jak Donna Summer; grupa zagrała swoje największe hity, m.in. „All That She Wants” i „The Sign”. Następnie zespół powrócił do Szwecji i zaczął prace nad swoim piątym albumem studyjnym.

Powrót do mediów i trasa koncertowa (od 2007)

14 sierpnia 2007 rzecznik zespołu, Lasse Karlsson, poinformował o tym, ze zespół zagra swój pierwszy od 1996 koncert w Bangalore w Indiach 24 listopada 2007. Występ został anulowany, jednak formacja wystąpiła w takich miastach jak Jekaterynburg (15 listopada 2007) i Sankt Petersburg (17 listopada). Formacja wystąpiła również w Danii, Estonii i na Litwie; seria koncertów była wstępem do ogólnoświatowej trasy koncertowej zapowiedzianej na 2008. Spis utworów na koncerty zawierał utwory szczególnie z pierwszych dwóch albumów grupy, a także remix piosenki „Wheel of Fortune”.
Ekberg w wywiadzie udzielonym 28 listopada 2007 potwierdził, iż Linn Berggren nie jest już oficjalnie członkiem zespołu i nie zostanie zaangażowana do pisania materiału na nowy album. Grupa koncertowała bez Linn właściwie już od 1999. Jenny potwierdziła odejście Linn z zespołu w wywiadzie udzielonym duńskiej prasie: „Ona nie jest częścią Ace of Base już od kilku lat”. Po odejściu z grupy Linn zapowiedziała skupienie się na studiach i rodzinie. Jej odejście odbiło się na brzmieniu grupy – głos Linn, uznawany przez fanów za mocniejszy i przyjemniejszy dla ucha niż głos Jenny, był jednym z czynników, dzięki którym zespół odniósł sukces komercyjny w 1. poł. lat 90.

Zespół zaczął planować wydanie swojego piątego albumu studyjnego już w październiku 2004, po zakończeniu krótkiej trasy koncertowej promujące album Da Capo; pierwszą wstępna datą wydania płyty było lato 2005. Data wydania została przełożona z powodu ślubu Jenny i problemami z kontraktami z wytwórniami muzycznymi. Zespół rozpoczął nagrana albumu 4 listopada 2007, po oficjalnym odejściu Linn. Pomimo tego, ze zespół nie podpisał z żadną wytwórnią kontaktu na wydanie płyty, jej wydanie jest zapowiedziane na lato 2009. Zespół zapowiedział umieszczenie na albumie remixów hitów z poprzednich płyt – cały projekt tworzenia remixów nazwano Global Remix Project, który zakłada również pojawienie się remixów i teledysków na stronie internetowej Ace of Base; projekt został rozpoczęty w grudniu 2008. Formacja planowała wydać pięć teledysków, do każdego dodatkowo teledysk; przy tworzeniu każdego z utworów uczestniczył gościnnie inny szwedzki DJ. Niewiadomym jest, czy single zostaną umieszczone na nowym albumie.

14 grudnia 2007 Jonas Berggren na spotkaniu z fanami po koncercie na Litwie oznajmił, że zespół pracuje ze słynnymi amerykańskimi producentami, nie ujawnił jednak nazwisk. Susanna Safsund i Linnea Deb, wokalistki wspomagające zespół w trasie, będą dodawały wokal wspierający na nowym albumie.

4 kwietnia 2008 umieszczone zostały (w serwisie UnitedStage.se) promocyjne fotografie zespołu. 10 kwietnia uruchomiono nową stronę internetową formacji. Wiosną 2008 zespół poinformował, ze ich nowym menadżerem jest Orlando John z korporacji Urbania Group, który wcześniej towarzyszył zespołowi w podróżach po Azji, Europie Wschodniej i Afryce.

W czasie koncertu na festiwalu Rock Under Broen (Dania) 14 czerwca 2008 zespół zagrał nową piosenkę pt. „Sparks from a Fire”. Niewiadomym jest, czy utwór pojawi się na nowej płycie Ace of Base.

12 listopada 2008 wydano składankę hitów i teledysków – Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos. Box składa się z trzech płyt: CD z utworami, drugiej CD z remixami i DVD z teledyskami. Do zestawu dołączona jest specjalna poligrafia i fotografie cżłonków grupy. Cztery utwory nagrano w nieco zmienionej wersji – „Wheel Of Fortune 2009”, „Lucky Love 2009” i „Don’t Turn Around 2009”; do japońskiej wersji składanki dołączono piosenkę „The Sign – Freedom Bunch Mix”. „Wheel of Fortune 2009” został wydany jako singel 24 października 2008 jako pierwszy singel ze składanki.

Obecnie zespół pracuje nad nowym albumem wraz z producentem (Peer Åström). W dalszym ciągu jednak zespół nie ma podpisanego kontraktu z oficjalną wytwórnią muzyczną.

Zespół obecnie jest w trakcie trasy koncertowej. Zespół ma za sobą występ na festiwalu Smukfest w Skanderborgu w Danii. Wiosną 2009 grupa rozpoczęła amerykański etap trasy. Obecnie zespół ma dwie nowe wokalistki Clarę Hagman i Julię. Na lipiec 2010 r. planowany jest nowy singiel nowego Ace of Base, a pełen album jest w produkcji, jego premiera planowana jest na jesień tego roku. Pierwszego solowego singla wydała za to była wokalistka tej grupy Jenny Berggren, nosi on tytuł „Here I am”.

Osiągnięcia

Zespół jest zdobywcą kilku prestiżowych nagród związanych z przemysłem muzycznym. Album Happy Nation został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako „Najlepiej Sprzedający się Debiutancki Album”. Łączny nakład Happy Nation i The Sign oszacowano na ponad 23 miliony na całym świecie. Album uplasował się na 1. miejscu list przebojów w przynajmniej 16 krajach, w tym m.in. takich jak:

Argentyna
Australia
Kanada
Chile
Dania
Francja
Niemcy
Grecja
Węgry
Izrael
Japonia
Nowa Zelandia
Norwegia
Portugalia
Wielka Brytania
Stany Zjednoczone

W 1994 grupa została laureatem dwóch American Music Awards m.in. „Najlepszy Singel” dla „The Sign”, który zdobył rónież nagrodę Billboard Music Awards. dla najlepiej sprzedającego się singla roku 1994[28]. W tym samym roku Ace of Base bł nominowany do Nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy Nowy Zespół”, nagrodę zdobyła jednak Sheryl Crow.

Zespół ma w dorobku kilka wydawnictw posiadający certyfikaty nadane w Stanach Zjednoczonych przez RIAA. Są to:

12 listopada 1993 „All That She Wants” platyna
6 kwietnia 1994 „The Sign” platyna; nagroda BMI Million-Air award (2007)
19 czerwca 1994 „Don’t Turn Around” złoto
1 września 1998 „Cruel Summer” złoto
21 maja 2002[31] Happy Nation diament
21 maja 2002 The Bridge 2x platyna

Ponadto składanka „The Sign: Home Video Collection” zdobyła status złotej płyty.

W Europie Ace of Base zdobył nagrodę „Najlepiej Sprzedający się Artysta Skandynawski” na World Music Awards w 1994, 1995, 1996 i 1997 w Monako. Zespół jest również laureatem nagrody World Music Awards w kategorii „Nowość w Świecie Popu” w 1994. Utwó „Life Is a Flower” był najczęściej nadawanym przez radia europejskie utworem w 1998.

W Wielkiej Brytanii singel „All That She Wants” sprzedał się w nakładzie ponad 600 000 kopii (był trzecim najlepiej sprzedającym się singlem w 1993). Dwanaście singli zespołu pojawiło się na liście UK Singles Chart, ponadto grupa dziesięciokrotnie wystąpiła w programie Top of the Pops.

Dyskografia

Albumy studyjne

19 lutego 1993 Happy Nation
Single:
All That She Wants
Wheel Of Fortune
Happy Nation
Waiting for Magic
The Sign
Don’t Turn Around
Living In Danger
Liczba sprzedanych kopii: ponad 23 miliony

21 listopada 1995 The Bridge
Single:
Lucky Love
Beautiful Life
Never Gonna Say I’m Sorry
My Déjà Vu
Liczba sprzedanych kopii: 6 milionów

14 lipca 1998 Flowers
Single:
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Always Have Always Will
Travel To Romantis
Everytime It Rains
Donnie
Cecilia
Tokyo Girl
Liczba sprzedanych kopii: 2 miliony

30 września 2002 Da Capo
Single:
Beautiful Morning
The Juvenile
Unspeakable
Liczba sprzedanych kopii: ok. 500 tys.

Album

Happy Nation / The Sign

Single:
1992 „All That She Wants”
1993 „Wheel of Fortune” „Happy Nation” „Waiting for Magic” „The Sign”
1994 „Don’t Turn Around” „Living in Danger”

Album

The Bridge

Single:
1995 „Lucky Love” „Beautiful Life”
1996 „Never Gonna Say I’m Sorry”

Album

Flowers

Single:

1998
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Travel to Romantis
Always Have Always Will

Album

Singles of the 90s

Single:

1999 „Everytime It Rains” „C’est la Vie (Always 21)”
2000 „Hallo Hallo”

Album

Da Capo

Single:

2002 „Beautiful Morning” „The Juvenile”
2003 „Unspeakable”

Album

Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos

Singiel:

2008 „Wheel of Fortune 2009”

Single na pierwszych miejscach list przebojów

1993 „All That She Wants” „Happy Nation”
1994 „The Sign” „Don’t Turn Around” „Living In Danger”
1995/1996 „Lucky Love” „Beautiful Life”

2010 The Golden Ratio
2015 Face To Face?

tekst źródłoy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Peter Schilling

Peter Schilling, właściwie Pierre Michael Schilling (ur. 28 stycznia 1956 w Stuttgarcie) – niemiecki piosenkarz, wykonawca muzyki synth pop.

Pierwszy profesjonalny album Peter Schilling wydał w 1982. Przebojem okazała się jednak dopiero piosenka z jego trzeciej płyty Error In The System zatytułowana „Major Tom (Coming Home)”, a opowiadająca o powrocie do domu fikcyjnego astronauty (tytułowego Majora Toma), który pierwszy raz pojawił się w utworach Davida Bowie (Space Oddity, Ashes to Ashes). Chociaż pierwotnie została nagrana w języku niemieckim, to swoją popularność uzyskała dzięki swojej angielskiej wersji.

Peter Schilling wydał kilkanaście płyt, które nie odniosły jednak takiego sukcesu. Na listy przebojów trafił utwór „The Different Story” z 1989, wyprodukowany we współpracy z Michaelem Cretu, a także niektóre inne jego single m.in. „Die Wüste Lebt” i „Terra Titanic”.
Terra Titanic zadebiutował na liscie przebojów programu 3 14.07.1984 roku, przebywając tam przez 16 tygodni i utrzymując sie w ścisłej TOP10 przez 6 tygodni.W połowie lat 90. piosenkarz m.in. wraz ze swoją (obecnie byłą) żoną stworzył zespół Space Pilots, który nagrał tylko jedną piosenkę.

Albumy

1982 – Fehler im System
1982 – Major Tom (Völlig losgelöst)
1983 – Error In The System
1984 – 120 Grad
1985 – Things To Come
1989 – The Different Story (World Of Lust And Crime)
1993 – Geheime Macht
1994 – Major Tom 94
1994 – Sonne
1999 – Von anfangan…bis jetzt
2003 – Raumnot
2004 – Retrospektive
2004 – Zeitsprung
2005 – Delight Factor Wellness
2006 – Das Prinzip Mensch
2006 – Tauch Mit Mir… In Eine Neue Zeit… Das Beste Von 2003-2006
2014 – DNA

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Edyta Geppert

Edyta Geppert ur. 27 listopada 1953 w Nowej Rudzie) – polska piosenkarka. Od 1985 roku żona Piotra Loretza (syna aktora – Mieczysława Mileckiego, właśc. Loretza, i aktorki Haliny Michalskiej) – aktora i pedagoga, który nie tylko towarzyszy artystce w życiu prywatnym, ale również we wszelkich jej dokonaniach artystycznych. Mają syna Mieczysława (ur. 1988).

Działalność artystki
Przed rozpoczęciem nauki na Wydziale Piosenki w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”. Przed śpiewaniem w zespole i na szkolnych akademiach – jak sama artystka wspomina – śpiewała, odkąd pamięta. Pochodzi z muzykalnej rodziny – matka Edyty Geppert była Węgierką, dlatego też bliskie są artystce czardasze węgierskie.

Edyta Geppert zaprezentowała się po raz pierwszy szerszej publiczności w 1984. Zdobyła wówczas I nagrodę na V Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix XXI Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Sukcesy na opolskim festiwalu odnosiła jeszcze w 1986 i 1995. Jest jedyną polską piosenkarką, która do tej pory otrzymała trzykrotnie Grand Prix na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu – 1984 – „Jaka róża, taki cierń”, 1986 – „Och, życie kocham cię nad życie” i 1995 – „Idź swoją drogą” (romans oparty na folklorze cygańskim według słów J. Kofty do muz. E. Dębickiego).

Edyta Geppert śpiewa nie tylko spokojne i nastrojowe piosenki, jest wszechstronna – mierzy się także z piosenką dramatyczną, refleksyjną, liryczną i kabaretową. Wykonywała także utwory z muzyką country, hardrockową i heavymetalową oraz rap. Jej twórczość klasyfikowana jest najczęściej jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana, choć artystka tych klasyfikacji nie lubi. Jej odpowiedzią na próby „zaszufladkowania” jest to, że jest piosenkarką, która śpiewa piosenki. Piosenka dla Edyty Geppert „to rodzaj wiersza krótkiego, do którego dodaje się muzykę, aby był śpiewany przy okazjach towarzyskich takich, jak: przy stole, z przyjaciółmi, z ukochaną, aby lżej znosić nudę, jeśli się jest bogatym oraz aby lżej znosić nędzę, jeśli się jest biednym”

Teksty do jej piosenek są autorstwa znanych polskich twórców, do których należą m.in. Jacek Cygan, Magda Czapińska, Bożena Ptak, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Marek Dagnan, Jerzy Ficowski i inni. Z Edytą Geppert w latach 1985-2002 na stałe współpracowali: Tomasz Bajerski – fortepian, i Henryk Alber – gitara. Obecnie artystce towarzyszą muzycy: Krzysztof Herdzin (lub Piotr Matuszczyk) – fortepian, Jerzy Szarecki – trąbka oraz zespół Kroke.

Album piosenkarki Śpiewam życie ma charakter folkowy – żydowsko-bałkański. Obecnie artystka nagrała kilkanaście utworów z muzyką Seweryna Krajewskiego (z 56-osobową orkiestrą) w aranżacjach Krzysztofa Herdzina. Premiera albumu we wrześniu 2008 r.

W 2005 roku wspierała kampanię wyborczą Prawa i Sprawiedliwości uczestnicząc w cyklu koncertów Wiosna Polaków.
3 maja 2009 odznaczona przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Dyskografia
1984 – Edyta Geppert Recital – Live
1986 – Och, życie kocham cię nad życie
1991 – Historie prawdziwe
1992 – Follow The Call
1994 – Śpiewajmy
1997 – Pytania do księżyca
1998 – Pamiętnik, czyli kocham cię życie
1999 – Debiut…
2002 – Wierzę piosence
2006 – Moje królestwo – Edyta Geppert i Krzysztof Herdzin
2006 – Śpiewam życie – Edyta Geppert i Kroke
2008 – Nic nie muszę – 25-Lecie – Edyta Geppert i Krzysztof Herdzin
2011 – Święta z bajki

Najważniejsze piosenki:
A gdy uznamy, że to już
By
Idź swoją drogą
Jaka róża, taki cierń
Kamień i mgła
Mamo… córko…
Meshuge
Na Krakowskim czy w Nohant
Nie, nie żałuję
Nie przejmuj się
Nocny dyżur
Paryski walczyk
Przepraszam, że żyję
Rimbaud – Aniele Stróżu mój
Serenada
Sopockie bolero
Szukaj mnie
Śpiewam życie
To nic, że to sen
To się nie sprzeda, pani Geppert
Uciekaj, moje serce (w j. francuskim Sauve-toi mon pauvre coeur)
Zamiast
Życie, kocham Cię nad życie

opracowane przez Aga dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

George Michael

George Michael (właściwie Georgios Kyriacos Panayiotou, ur. 25 czerwca 1963 r. w Finchley w północnej części Londynu – zm. 25.12.2016 ) – brytyjski piosenkarz i kompozytor pop i soul.

Jego ojciec, Jack Panayiotou, był greckim emigrantem z Cypru, a matka, Leslie, rodowitą Angielką. Yog (jak go nazywali rodzice i siostry) był najmłodszy w rodzinie, gdzie były już dwie dziewczynki Yoda i Melania. Jack pracował ciężko jako kelner, a później we własnej restauracji, więc Yog większość czasu spędzał z matką, z którą był bardzo emocjonalnie związany.

Po przeprowadzce w 1975 r. George trafił do Bushey Meads Comprehensive School w Herts i tam właśnie poznał Andrew Ridgeleya. Nieśmiały ale zdolny syn greckiego emigranta, szybko zaprzyjaźnił się z wesołym, pewnym siebie synem egipskiego emigranta. Obu ich fascynowała muzyka, spędzali więc całe popołudnia i wieczory na słuchaniu i komponowaniu piosenek, ale także na imprezowaniu w londyńskich klubach. Już wtedy Yog wiedział, że chce być znanym muzykiem. Z innym bliskim przyjacielem, Davidem Austinem, uciekał z lekcji w piątkowe poranki, żeby zarobić kilka groszy na nocne wypady do klubów, grając i śpiewając w londyńskim metrze.

Kiedy Yog miał 17 lat i zbliżały się egzaminy końcowe, odmówił pójścia na studia – chciał śpiewać. Zdesperowany ojciec zagroził mu, że wyrzuci go z domu jeśli nie znajdzie dobrej pracy, ale Yog cały czas powtarzał, że jedyne, co chce robić, to muzyka. Ojciec uważając syna za nieudacznika zatrudnił go w swojej restauracji do zmywania naczyń.

Yog pracował też jako DJ w restauracji i jako bileter w kinie, ale cały czas pisał piosenki i razem z Andym marzył o muzycznej karierze. To właśnie wtedy powstał największy przebój George’a Michaela, „Careless Whisper”. 17-letni Yog jechał właśnie autobusem do pracy. Kiedy podawał kierowcy drobne na bilet, w jego głowie pojawiła się słynna melodia saksofonu. Potem wspólnie z Andym dokończyli piosenkę, która 4 lata później miała się stać znakiem rozpoznawczym George’a Michaela.

Początki kariery

W 1979 r. Yog razem z Andym, wspomnianym już Davidem Austinem i jego bratem Paulem stworzyli zespół ska, który nazywał się The Executive. Nie odniósł on większego sukcesu, ale zainspirował Yoga i Andego do stworzenia duetu Wham!. Pierwszy kontrakt podpisali w 1982 r. z małą wytwórnią Innervision. Dla świata narodził się George Michael.

Pierwszy singel zatytułowany „Wham! Rap” nie odniósł wielkiego sukcesu, za to kolejny singel „Young Guns” stał się prawdziwym hitem, głównie dzięki występowi w „Top of the Pops” i niekłamanemu sexappealowi obu chłopców. Kiedy ukazał się singel „Club Tropicana”, pierwszy album Wham!, „Fantastic”, rozchodził się jak świeże bułeczki, a prawie każda nastolatka w Anglii chciała mieć plakat z Andym i George’em.

Kolejny rok, 1984, przyniósł nowy album, „Make it Big”, ze słynnymi przebojami „Wake Me Up Before You Go-Go” i „Careless Whisper” (wydany jako solowy singel George’a Michaela). Zaczęła się prawdziwa Wham!-mania, głównie dzięki udanemu tournée w USA i bardzo nagłośnionym koncertom w Chinach. W latach 1984-1986 zespół stał się sławny na całym świecie, a utwory podbijały listy przebojów i serca fanów. Światowa trasa koncertowa duetu Wham objęła między innymi Australię, Japonię i Stany Zjednoczone. W międzyczasie George wziął udział w przedsięwzięciu Boba Geldofa, Band Aid, które pomagało ofiarom głodu w Etiopii.

Jednak mimo sukcesów w 1986 r. George i Andy postanawiają rozwiązać duet. Ostatni koncert, „The Final”, który odbył się 28 czerwca 1986 roku na Wembley Stadium, stanowił symboliczny koniec wspólnej kariery George’a i Andy’ego. George zaczyna solową karierę, a Andy zakłada rodzinę i jak określa George -„surfuje na wodach Kornwalii”.

Kariera solowa

W wieku 21 lat artysta otrzymuje jako najmłodszy kompozytor nagrodę Ivor Novello Songwriter Award za utwór „Carless Whisper” i zaczyna solowa karierę udanym duetem z Arethą Franklin, „I Knew You Were Waiting”. Następnie George szokuje fanów piosenką i teledyskiem „I Want Your Sex”, promującym pierwszy solowy album „Faith”. Rozgłośnie radiowe zakazały puszczania utworu przed godz. 22.00, ale to nie przeszkodziło, aby utwór stał się wielkim przebojem.

„Faith” została zasypana nagrodami i przynosi artyście jeszcze większą sławę. Płyta całkowicie zrywa z wizerunkiem uśmiechniętego chłopca z zespołu Wham! George pojawia się tu trzymając gitarę w skórzanej kurtce poplamionych dżinsach i z dwudniowym zarostem. Album zrobił zawrotną karierę po obu stronach Atlantyku, a w 1988 r. George wyrusza w światowe tournée. W 1989 r. płyta zbiera kolejne nagrody, m.in. American Music Awards. W niedługim czasie George odbiera Grammy, kolejnym wyróżnieniem jest już druga nagroda Ivor Novello Award dla najlepszego kompozytora.

W 1990 r. pojawia się płyta „Listen Without Prejudice”, promowana przez singel „Freedom’90”. Towarzyszy mu kolejny „skandal”, tym razem spowodowany przez decyzję George’a, który chce zerwać z dawnym wizerunkiem seksownego piosenkarza pop i bardziej skupić się na muzyce i swoim życiu osobistym. W teledysku „Freedom ’90” nie występuje już George, lecz możemy zobaczyć znane modelki. Symbolicznie zrywa z epoką Faith – w „Freedom ’90” niszczone są kurtka, gitara i szafa grająca, znaki firmowe George’a Michaela z teledysku „Faith”. W 1991 r. odbiera kolejną Grammy tym razem za „Freedom ’90” i zaczyna trasę koncertową nazwaną „Cover to Cover”. W 1992 wychodzi singel zatytułowany „Too Funky” oraz „Crazy Man Dance”. W 1992 wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu oddanie hołdu zmarłemu frontmenowi grupy Queen – Freddiemu Mercuremu. Wykonał na nim następujące piosenki: ’39, Somebody to Love, oraz w duecie These are the days of our lives.

Związek z Anselmo Feleppe

Wydaje się, że George Michael ukrywa się przed swoją publicznością. Wydaje coraz mniej singli, a październiku 1992 r. zaczął spór sądowy o wolność artystyczną ze swoją wytwórnią Sony, który to spór ogranicza go twórczo i kończy się przegraną George’a dopiero w 1994 r. Czego nie wie publiczność, to fakt, że w 1991, podczas koncertu „Rock in Rio” George poznał swoją pierwszą wielką miłość, brazylijskiego projektanta Anselmo Feleppe. Oczywiście orientacja seksualna George’a była tajemnicą dla wszystkich oprócz jego rodziny i przyjaciół.

Niestety, idylla nie trwa długo; Anselmo dowiaduje się, że ma wirusa HIV i w 1993 roku umiera na wylew mózgu, pozostawiając George’a w żałobie, w trakcie procesu sądowego, nie będącego w stanie pisać. Nieprzypadkowo w latach 1991-1993 George angażuje się w akcje charytatywne związane z finansowaniem leczenia AIDS, jak płyta „Red Hot & Dance” w 1991 roku lub koncert pamięci Freddie’ego Mercury’ego w 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie, gdzie wykonuje trzy utwory, w tym niezapomniany „Somebody to Love”.

Powrót na scenę

Dopiero w roku 1996, po okresie 3-letniej żałoby, George może pisać. Powstaje wspaniała, lekko jazzowa i spokojna płyta „Older”. Znów zauważamy zmianę wizerunku: bardzo krótkie włosy i bródka. Teksty na płycie wyraźnie odnoszą się do Anselmo, ich wspólnego związku i bólu artysty po jego stracie, jednak George odmawia wyraźnej odpowiedzi jaka jest jego orientacja seksualna i kim jest Anselmo, któremu dedykował płytę. Poznaje za to swoją kolejna wielką miłość, Amerykanina Kenny’ego Gossa, z którym jest w udanym związku do dziś.

„Older” nie przynosi tournée, za to George bierze udział w projekcie „MTV Unplugged”, który według fanów i jego samego jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym koncertem, jaki zagrał. Jest to również wyjątkowy koncert ze względów osobistych – był to ostatni występ George’a, który oglądała jego matka. W lutym 1997 kolejna ukochana przez George’a osoba, Leslie Panayiotou, umiera na raka skóry.

W roku 1998 światową prasą wstrząsnął skandal z George’em Michaelem w roli głównej. Yorgos Panayiotou został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills. George nie miał innego wyjścia jak otwarte przyznanie się, że jest gejem, co robi podczas programu w CNN. Po kilku miesiącach wokalista wydaje singel „Outside”, który jest ironiczną odpowiedzią artysty na cały skandal dotyczący epizodu w toalecie w L.A. Piosenka zdobywa popularność i uznanie za poczucie humoru; „Outside” jak i „A Moment With You”, żartobliwy utwór dedykowany policjantowi, który go aresztował, oraz kilka innych nowych piosenek ukazuje się na dwupłytowym albumie „Ladies & Gentleman”, będącej zbiorem jego największych przebojów tanecznych i ballad.

Rok 1999 to dalsza działalność charytatywna, jak na przykład koncert Net Aid na stadionie Wembley w Londynie. W listopadzie tego roku wystąpił również w Royal Albert Hall w Londynie na „Equality Show” dla uczczenia 30. rocznicy wydarzeń w Stonewall Inn (razem z Jimmym Somervillem, Boyem George’em i Eltonem Johnem). George wydał płytę „Songs from the Last Century”, najbardziej nietypowy album w jego twórczości. Płyta składa się wyłącznie z coverów, jak „Roxanne” Stinga, „Miss Sarajevo” U2 oraz piosenki z lat 30., 40. i 50. Cały album jest utrzymany w atmosferze swingu i jazzu, gdzie George mógł w pełni pokazać swój talent wokalny. I tym razem nie obyło się bez nagród – George zdobywa nagrodę dla najlepszego wokalisty.

Kolejne lata, 2000-2004, George spędził w studiu, pracując ciężko nad albumem. W tym czasie ukazały się zaledwie trzy single. Czerwiec 2000 roku to duet z Whitney Houston i utwór „If I Told You That”. W marcu 2002 roku ukazał się singel „Freeek!”, promujący nową płytę, która nie ukazała się jednak jeszcze w 2002 roku. Piosenka, ze względu na swój tekst i wideoklip (jeden z najdroższych w historii popu), wywołała wiele kontrowersji. George jednak wykorzystał mocno erotyzujące przesłanie piosenki na charakterystyczny dla siebie ironiczny sposób. „Freeek!”, raczej niezrozumiane przez krytykę, miało być satyrą na współczesną kulturę, szczególnie telewizyjną, a także Internet, przepełnione seksem dostępnym dla wszystkich, również dla dzieci.

W tym samym roku George angażuje się w kolejną kontrowersyjną dysputę, tym razem na temat udziału Wielkiej Brytanii w wojnie w Iraku. W lipcu ukazuje się singel „Shoot the Dog”, a muzyk jest często zapraszany do programów telewizyjnych, gdzie próbuje przekonać opinię publiczną o bezsensowności tej wojny. Swoją „misję” George kontynuuje w 2003 roku, wykonując cover piosenki „The Grave” w „Top of the Pops” oraz śpiewając podczas rozdania nagród MTV w duecie z Ms Dynamite swój stary przebój „Faith” ze zmienionym, antywojennym tekstem.

Wreszcie 2004 rok przynosi długo oczekiwany autorski album George’a Michaela „Patience”. 1 marca 2004 roku ukazuje się w sprzedaży singel promujący płytę „Amazing”. Płyta pełna jest bardzo osobistych piosenek, będących zapisem głębokich przeżyć i przemyśleń artysty, jak również utworów będących komentarzem do bolączek współczesnego świata. Jednocześnie George ogłosił, że po wydaniu albumu z duetami w 2005 roku ma zamiar wycofać się z showbusinessu i publikować swoje utwory w sieci, udostępniając je swoim fanom za darmo lub za dobrowolny datek na cele charytatywne.

Fani na całym świecie przyjęli płytę entuzjastycznie, w USA, głównie za sprawą wywiadu w Oprah Winfrey Show, album został okrzyknięty wielkim comebackiem George’a Michaela. Również w swojej ojczyźnie George został doceniony – w kwietniu tego roku został uhonorowany przez Akademię Radiową jako najczęściej słuchany artysta w Wielkiej Brytanii.

Od 1998 roku powszechnie wiadomo, że piosenkarz jest homoseksualistą. Jeszcze do niedawna partnerem artysty był Kenny Goss – przedsiębiorca przemysłu sportowego oraz kolekcjoner sztuki. Przyczyną rozstania się Kenny’ego i George’a były ostatnio coraz częstsze problemy z narkotykami i prawem tego drugiego. W 2006 brytyjski tabloid News of the World opublikował zdjęcia wokalisty w parku Hampstead Heath w Londynie (popularne miejsce schadzek gejów) twierdząc, że był tam w celu anonimowego seksu.

George Michael był wielokrotnie aresztowany przez policję za posiadanie narkotyków. W dniu 24 sierpnia 2010 roku piosenkarz przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków przed sądem w Highbury w Londynie, a w dniu 14 września 2010 roku przez ten sam sąd został skazany na osiem tygodni więzienia.
12 sierpnia 2012 roku wystąpił w ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

26 października 2011 roku George Michael odwołał występ w londyńskim Royal Albert Hall z powodu infekcji wirusowej. 21 listopada 2011 roku w szpitalu w Wiedniu skarżył się na bóle w klatce piersiowej przy hotelu dwie godziny przed jego występem Symphonica Tour. Do 1 grudnia był na oddziale intensywnej opieki medycznej z powodu zapalenia płuc. Stan ten doprowadził do odwołania i odroczenia pozostałych występów w roku 2011, które zostały zaplanowane głównie w Wielkiej Brytanii.

Zmarł 25 grudnia 2016 roku w swojej posiadłości w hrabstwie Oxfordshire z powodu niewydolności serca w wieku 53 lat.

Albumy studyjne
1987: Faith
1990: Listen Without Prejudice, Vol. 1
1996: Older
1999: Songs from the Last Century
2004: Patience
2006: Twenty Five
2014: Symphonica

Kompilacje
1998: Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael
2006: Twenty Five

Albumy koncertowe
1993: Five Live

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Morten Harket

Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.

W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Dyskografia
Albumy solowe

Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Limahl

Limahl, właściwie Christopher Hamill (ur. 19 grudnia 1958 roku w Wigan, w obrębie hrabstwa Lancashire, w stołecznym okręgu Większego Manchesteru) – brytyjski piosenkarz pop. Syn Erica i Cynthii Hamill, dorastał wraz z trojgiem rodzeństwa; dwoma braćmi – Paulem i Anthony oraz siostrą Caroline. Po ukończeniu Mesnes High School w Wigan, związał się z Westcliff-on-Sea Palace Theatre Repertory Company. Występował z powodzeniem w biblijnym musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat). Przez krótki okres był punkiem w zespole Vox Deus, a następnie śpiewał w grupie Crossword i formacji Brooks z Mike’em Nolanem. Jego sceniczny pseudonim Limahl powstał z anagramu jego nazwiska (nazwisko czytane od tyłu, jedna z „L” została przestawiona miejscami). Pracował również jako fryzjer.

W 1981 został wokalistą zespołu pop Art Nouveau przekształconego na Kajagoogoo, a jego karierą pokierował jako współproducent pierwszych nagrań Nick Rhodes z zespołu Duran Duran. Wylansowany przebój „Too Shy” szybko znalazł się na miejscu pierwszym w Wielkiej Brytanii i dotarł do miejsca piątego amerykańskiej listy Billboard Hot 100. Piosenka stała się symbolem pop kultury lat 80. i zyskała ogromną popularność. Jego odejście od Kajagoogoo w 1983 roku spowodowane było częściowo zbyt dużą kontrolą nad grupą gitarzysty Nicka Beggsa. Rok potem grupa zmieniła nazwę z Kajagoogoo na Kaja i działała do 1986.

W 1983 Limahl rozpoczął karierę solową, a jego pierwszy utwór „Only For Love” trafił na dwudzieste miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Rok później odniósł sukces przebojami „Too Much Trouble” i „Never Ending Story” – muzycznym motywem przewodnim baśniowego filmu fantasy Wolfganga Petersena Niekończąca się opowieść (Die Unendliche Geschichte, 1984) z Noah Hathawayem oraz debiutanckim albumem „Don’t Suppose…”. Jego kolejne płyty „Colour All My Days” (1986) i „Love is Blind” (1992) oraz singel „Tell Me Why” (2006) nie cieszyły się tak wielkim powodzeniem. W 2004 roku wystąpił w muzycznym reality show PRO 7 Comeback – Die große Chance, a rok później pojawił się w programie ITV Hit Me Baby One More Time. W sierpniu 2008 wystąpił na Sopot Festival.

Limahl, który jest gejem, był związany o dziewięć lat starszym Paulem Gambaccini, brytyjskim djejem, prezenterem radiowym i telewizyjnym, autorem pierwszej oficjalnej biografii Kajagoogoo.

W lutym 2008 grupa KajaGooGoo reaktywowała się w oryginalnym składzie: Limahl (wokal), Nick Beggs (wokal, gitara basowa, Chapman stick), Jez Strode (perkusja), Steve Askew (gitara) oraz Stuart Croxford Neale (klawisze).
W kwietniu tego samego roku Limahl gościł w programie Wideoteka Dorosłego Człowieka, a 24 sierpnia 2008 Limahl wraz z zespołem KajaGooGoo wystąpił na Sopot Festival.

26 lipca 2012 muzyk wystąpił na koncercie Disco Fever zorganizowanym w ramach Sunrise Festival w Kołobrzegu.

29 sierpnia 2013 Limahl wystąpił na stadionie w Iłowie, w ramach imprezy Wielkie Pożegnanie Lata!

Dyskografia:
Single:

Z Kajagoogoo
Too Shy (1982)
Ooh To Be Aah (1983)
Hang On Now (1983)
Space Cadet (2009)

solo
Only For Love (1983)
Too Much Trouble (1984)
Never Ending Story (1984)
Tar Beach (1984)
Love In Your Eyes (1986)
Inside To Outside (1986)
Colour All My Days (1986)
Stop (wydany tylko w Japonii, 1990)
Maybe This Time (1991)
Too Shy – 92 (1992)
Love Is Blind (1992)
Love That Lasts (2002)
Tell Me Why (2006)
1983 (2012)
London For Christmas (2012)
Don’t Suppose (reedycja) (2013)

Albumy:

Z Kajagoogoo
White Feathers (1983)
EP Death Defying Headlines 2008
EP Death Defying Headlines – The Dancing Remixes 2009

solo
Don’t Suppose (1984)
Colour All My Days (1986)
Love Is Blind (1992)
Kajagoogoo & Limahl. The Singles and More (1993)
The Best of Limahl (1996)
The Very Best of Kajagoogoo & Limahl (2003)
Limahl Never Ending Story (2006)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Kylie Minogue

Kylie Ann Minogue przyszła na świat 28 maja 1968 roku w szpitalu Bethlehem w Melbourne.
Najbliższa rodzina to rodzice: Carol i Ron, siostra Danielle (Dannii Minogue – piosenkarka) oraz brat Brendan (operator TV).
Od samego początku wszystko wskazywało na to, że bycie gwiazdą jest jej pisane w gwiazdach. Już w wieku 11 lat pojawiła się po raz pierwszy w telewizji w serialu „Skyways”. W 1981r.zaczęła występować w kolejnym serialu „The Sullivans”. W latach 1984-1985 grała w „The Henderson kids”, a w roku 1986 opuściła szkołę i przyjęla rolę Charlene w „Neighbours”, znanym u nas pod tytułem „Sąsiedzi.Ta rola przyniosła jej olbrzymią popularność w Australii, a potem w Wielkiej Brytanii.

W 1987 roku został wydany pierwszy singiel Kylie – „Locomotion”, który osiągnął wielki sukces w Australii. Jednak bramy do prawdziwej wielkiej kariery otworzyl jej kolejny przebój „I Should Be So Lucky” wyprodukowany przez bardzo popularną wówczas grupę producencką Stock/Aitken/Waterman.
Pojawiały się kolejne single, debiutancki album „Kylie”, Kylie wspięła się na szczyty list przebojów na całym świecie. Duet z Jasonem Donovanem „Especially For You” był jednym z największych hitów 1989 roku.
Trzynasty singiel Kylie „Shocked” okazał się, wbrew pozorom, bardzo szczęśliwym dla niej, gdyż został uwzględniony w „Music Week Bible” jako rekord. Był to bowiem 13-ty kolejny singiel jednego artysty, który wszedł do pierwszej dziesiątki listy przebojów. Taka sytuacja nie zdarzyła się dotychczas nikomu. Kylie pobiła tu takie sławy jak Madonna, Michael Jackson i sam Elvis Presley!
W 1992 roku Kylie nagrała ostatni album z wytwórnią PWL – „Greatest Hits”, na którym pojawiły się wszystkie singlowe hity i dodatkowo 3 nowe utwory. Nową wytwórnią Kylie stał się deConstruction – label BMG. Kylie nagrala z nimi 2 albumy, które pomimo dość ambitnej muzyki na nich zawartej, nie zostały przyjęte z wielkim entuzjazmem. Kylie ponadto wystąpiła wraz z Nickiem Cave, a ich wspólna piosenka „Where The Wild Roses Grow” stała się w 1995 roku dużym hitem. Innym ciekawym eksperymentem muzycznym tamtych lat był duet z Towa Tei (z grupy Deee Lite) i utwór „G.B.I.”.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Kylie znowu postanowiła zmienić pracodawcę. Tym razem stał się nim koncern EMI, z którym Kylie w 2000 roku nagrała pierwszy od wielu lat album w klimacie pop-disco – „Light Years”. Album zebrał znakomite recenzje, jednak było to niczym w porównaniu do tego, co stało się rok później.

Dokładnie we wrześniu 2001 roku pojawił się singiel „Can’t Get You Out Of My Head”, który rozpętał wokół Kylie taką „gorączkę” (nawiązując do tytułu albumu – „Fever”) jakiej się nikt nie spodziewał. Singiel przez pół roku nie schodził z pierwszych miejsc list przebojów, a „La la la…” nuciło chyba każde dziecko na świecie. Kylie znowu stała się gwiazdą nr 1. W 2002 r. Kylie wyruszyła w trasę koncertową „Fever Tour”.

Po sukcesie płyty „Fever” przyszła pora na następny album. W listopadzie 2003 r. pojawił się na rynku nowy album „Body Language”, promowany singlem „Slow”.

W 2004 r. ukazała się kompilacja „Ultimate Kylie”, podsumowująca całą dotychczasową karierę Kylie. Na albumie znalazło się 31 największych przebojów Kylie z lat 1987-2004 oraz dwa premierowe utwory: „I Believe In You” oraz „Giving You Up”.

Wiosną 2005 r. Kylie rozpoczęła najbardziej spektakularną w swojej karierze trasę koncertową „Showgirl”. Niestety w maju tournee zostało przerwane, gdy świat obiegła wiadomość o tym, iż Kylie cierpi na raka piersi. Kylie natychmiast poddała się operacji i leczeniu, odkładając na później wszelkie plany związane z kontynuacją trasy koncertowej oraz pracą nad nowym materiałem.

Po ponad rocznej przerwie Kylie powróciła do świata show-businessu. We wrześniu 2006 r. pojawił się w sprzedaży „The Showgirl Princess” – pierwsza książka dla dzieci jej autorstwa. W drogeriach pojawiły się również perfumy „Darling” firmowane jej imieniem. W listopadzie Kylie wyruszyła w trasę koncertową „Showgirl Homecoming Tour”, która jest kontynuacją przerwanego wskutek choroby tournee. Na koncertach Kylie zaprezentowała publiczności premierową piosenkę „White Diamond”, a na kilku koncertach pojawili się goście specjalni – Dannii Minogue oraz Bono z zespołu U2. W styczniu 2007 r. w sklepach muzycznych pojawił się album „Showgirl Homecoming Live” z zapisem koncertu.

W październiku 2007 roku premierę miał pierwszy od dwóch lat singiel piosenkarki, glam rockowy przebój „2 Hearts”, wyprodukowany przez londyńską formację Kish Mauve, a w listopadzie tego samego roku wydany został jubileuszowy, 10 album piosenkarki zatytułowany „X”. Longplay to efekt współpracy Kylie z grupą najbardziej znanych ostatnio producentów, między innymi Calvinem Harrisem, Freemasons i Bloodshy & Avant, a także stałymi współpracownikami i współtwórcami największych hitów Kylie – Karen Poole, Cathy Dennis i Guyem Chambersem. Drugimi singlami były piosenki „In My Arms” i „Wow”. „In My Arms” promowało płytę w Europie natomiast „Wow” w UK, Australii, Japoni, Irlandii. W kwietniu 2008 płyta „X” trafiła do sklepów w USA i pierwszym singlem promującym tam płytę była piosenka „All I See” (w wersji albumowej a także rapowej z Mimsem). Trzecimi singlami okazały się te same piosenki, czyli „In My Arms” i „Wow” tyle że w Europie była piosenka „Wow” a w UK, Australii i pozostałych „In My Arms”. Pod koniec lipca premierę miał czwarty singiel z płyty „X” i była to piosenka „The One” w wersji Freemasons Mix a także w wersji albumowej skróconej.
6 maja Kylie ruszyła w trasę promującą album „X”. Trasa nosi tytuł „X2008” i odbywa się na terenie Europy. Liczba koncertów wynosi 51.
4 czerwca 2009 z okazji obchodów dwudziestej rocznicy pierwszych wolnych wyborów Kylie Minogue wystąpiła na specjalnym koncercie w Stoczni Gdańskiej.
Kariera filmowa Kylie nie jest może aż tak wielka jak muzyczna, jednak warto wiedzieć, że zagrała ona w kilku filmach. Pierwszym był „The Delinquents” z 1989 roku, opowiadający o wielkiej miłości dwojga nastolatków. Inną ważną rolą filmową była rola Cammy w filmie „Streetfighter”, gdzie Kylie partnerowała takim sławom jak Jean-Claude Van-Damme czy Raul Julia. Kylie mogliśmy również zobaczyć (tylko przez kilka minut) w kinowym megahicie „Moulin Rouge”, gdzie wcieliła się w rolę wróżki Green Fairy. Ponadto Kylie zagrała jeszcze w kilku filmach, m.in. „Bio-Dome”, „Hayride to Hell” i „Cut”. W 2004 r. Kylie zadebiutowała w filmie animowanym, udzielając głosu Florence – bohaterce filmu „The Magic Roundabout” – kinowej wersji klasycznego serialu dla dzieci.

Albumy:

„Kylie” (1988)
„Enjoy Yourself” (1989)
„Rhythm of Love” (1990)
„Let’s get to it” (1991)
„Greatest Hits” (1992)
„Kylie Minogue” (1994)
„Impossible Princess” (1998)
„Intimate and Live” (1999)
„Light Years” (2000)
„Fever” (2001)
„Body Language” (2003)
„Ultimate Kylie” (2004)
„Showgirl Homecoming – Live” (2007)
„X” (2007)
„Aphrodite” (2010)
„Kiss Me Once” (2014)
„Kylie Christmas” (2015)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

25 lutego 2017

Halina Frąckowiak

Halina Frąckowiak debiutowała w 1963 r. na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Konkurowała tam z Czesławem Niemenem, Zdzisławą Sośnicką i Krzysztofem Klenczonem, została laureatką tak zwanej „Złotej Dziesiątki”. Współpracowała z takimi zespołami, jak Tony, Takty i Tarpany. Następnie zdobywała kolejne nagrody na festiwalach piosenki w Opolu i w Kołobrzegu w latach: 1969, 1976, 1977, 1988, 1991 i 1993. W roku 1975 w Opolu nagrodzono ją dodatkowo tytułem „Miss Obiektywu”.

Pracując z takimi zespołami jak Czerwono-Czarni, Grupa ABC, Tarpany czy Drumlersi, wylansowała swoje największe przeboje („Ktoś”, „Czekam tu”, „Napisz, proszę”, „Za mną nie oglądaj się”). Jednocześnie doskonaliła swoje umiejętności wokalne u Alicji Barskiej.

W 1972 rozpoczęła karierę solową. Wtedy to właśnie wygrała kilkakrotnie plebiscyt na najpopularniejszą piosenkarkę, brała udział w zagranicznych festiwalach (Ostenda, Rostock, Drezno), gdzie otrzymała najważniejsze wyróżnienia i nagrody, m.in. „Złoty Mikrofon” Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej.

W drodze na koncert, który miał odbyć się w 1990 w Gorzowie Wielkopolskim, uległa poważnemu wypadkowi drogowemu. Miała pokaleczoną przez szkło twarz i połamane nogi. Chociaż obrażenia twarzy zagoiły się stosunkowo szybko bez widocznych blizn, to uszkodzenia nóg były poważniejsze i wymagały wielotygodniowego leczenia i wielomiesięcznej rehabilitacji.

Piosenkarka nagrała ponad 20 płyt i kaset, a jej koncerty można było obejrzeć w wielu miejscach Europy oraz w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Występowała m.in. w Teatrze Muzycznym w Gdyni, w Teatrze Wielkim w Łodzi i Warszawie.

Płyta Ogród Luizy (i cykl 20 liryków miłosnych) powstała jako owoc zafascynowania Haliny Frąckowiak poezją Kazimierza Wierzyńskiego. Kolejnym ważnym wydarzeniem stała się płyta nagrana z grupą SBB – Geira. Na listach przebojów znalazły się takie utwory jak: „Tin Pan Alley”, „Papierowy księżyc” czy „Anna już tu nie mieszka”. To efekt stopniowej zmiany repertuaru piosenkarki na poważniejszy i bardziej liryczny.

Polskie Nagrania, na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, przyznały Halinie Frąckowiak Złotą Płytę za całokształt dokonań artystycznych.

W 2008 roku nagrała nową wersję swojego przeboju „Papierowy księżyc” razem z zespołem Muchy.

W 2010 weszła w skład komitetu poparcia Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.

Była związana z politologiem Józefem Szaniawskim, z którym ma syna Filipa Frąckowiaka.
Pamięć o Annie Jantar

Nagrała piosenkę „Anna już tu nie mieszka”. Słowa do tego utworu napisał Janusz Kondratowicz, a muzykę skomponował Jarosław Kukulski.

Od roku 1984 wspólnie z Jarosławem Kukulskim, Natalią Kukulską, Eleni, Zbigniewem Hołdysem, Romualdem Lipko, Markiem Karewiczem, Michałem Rybczyńskim, Danutą Mizgalską była członkiem honorowym Klubu Muzycznego im. Anny Jantar, którego prezesem była Agata Materowicz.

Uczestniczyła w czterech dużych koncertach poświęconych Annie Jantar:

wiosną 2000 r. w 20. rocznicę śmierci.
w październiku 2007 r. „Pejzaż bez Ciebie” na scenie bydgoskiej Opery Nova.
w 2012 r. „Życia mała garść” w Opolu.
31.12.2014 r. – „Przetańczyć z tobą chcę całą noc”. Koncert zorganizowano w Poznaniu, rodzinnym mieście Anny Jantar, z okazji zbliżającej się 65. rocznicy urodzin i 35. rocznicy śmierci.

Dyskografia

Albumy solowe

1974 Idę
1977 Geira (z zespołem SBB)
1981 Ogród Luizy (z Józefem Skrzekiem)
1983 Serca gwiazd
1987 Halina Frąckowiak
2005 Przystanek bez drogowskazu. Garaże gwiazd

Z zespołem ABC

1970 Grupa ABC Andrzeja Nebeskiego
1971 Hallo nr 2 dla NRD

Składanki

1992 Dawne i nowe przeboje
1998 Antologia 2 CD
1998 Bądź gotowy do drogi
1999 Platynowa kolekcja – Złote przeboje
2000 Złota kolekcja – Mały Elf
2013 Jubileusz. 50 piosenek na 50-lecie

teks źródłowy z wikipedii

25 lutego, 2017 0

25 lutego 2017

Elżbieta Dmoch

Elżbieta Dmoch (ur. 29 września 1951 w Warszawie) – polska wokalistka i flecistka, była członkini zespołu 2 plus 1.

Była jedną z najjaśniejszych polskich gwiazd lat 70. i 80. Piękna, czarująca, utalentowana, osiągnęła wraz z grupą 2 plus 1 niemal wszystko. Później los wystawił ją na ciężką próbę, po której zupełnie wycofała się z muzyki. Dziś żyje samotnie, skromnie, w zapomnieniu.

Biografia Elżbiety Dmoch to z jednej strony historia wyjątkowa, a z drugiej – opowieść oddająca twarde realia rządzące branżą muzyczną. Można ją sprowadzić do prostej reguły: „Artysta jest tak dobry, jak dobrze sprzedała się jego ostatnia płyta”. Albo rozwinąć w drugiej: „Artysta, który nie nagrywa, nie istnieje”. Brutalne, ale prawdziwe.

W latach 70. i na początku kolejnej dekady piosenki, które nagrała z zespołem 2 plus 1, znali niemal wszyscy – „Chodź, pomaluj mój świat”, „Windą do nieba”, „Czerwone słoneczko”, „Wstawaj, szkoda dnia”, „Hej, dogonię lato” czy „Iść w stronę słońca” to tylko garstka z przebojów, które nie schodziły z czołówek list. Ona sama była ozdobą ówczesnych okładek, programów telewizyjnych i radiowych, błyszczała towarzysko, ale przede wszystkim elektryzowała na scenie.

Elektryzujące było też jej małżeństwo z liderem, kompozytorem i gitarzystą zespołu, Januszem Krukiem. – Byli najpiękniejszą parą lat 70. – wspomina dziennikarka Maria Szabłowska, długoletnia przyjaciółka Elżbiety Dmoch. I rzeczywiście. wystarczy spojrzeć na liczne wspólne fotografie obojga. Uśmiechnięci, szczęśliwi, spełnieni, właściwie żadnych znaków, które mogłyby zdradzać, że nie wszystko w ich życiu było takie kolorowe.

Piękna nieznajoma

Zaczęło się trochę jak w baśni o Kopciuszku, poznającym na balu księcia, czy raczej króla życia, bo tak nazywano towarzysko usposobionego Kruka. Skończyło zdecydowanie mniej bajkowo, choć liczni fani Elżbiety Dmoch i grupy 2 plus 1 nadal wierzą, że ich ulubienica jeszcze na scenę wróci. Niestety, z każdym rokiem ich wiara słabnie. Bo nic przecież takiego obrotu spraw nie zapowiada.

Gdy się poznali, Elżbieta miała zaledwie siedemnaście lat. Była utalentowana artystycznie, od wczesnego dzieciństwa brała lekcje śpiewu i uczęszczała do szkoły muzycznej, a od niedawna występowała z rockową grupą Nieznajomi. – Graliśmy w szkole na Grochowie na studniówce – wspomina Cezary Szlązak, długoletni członek 2 plus 1. – Janusz wypatrzył piękną wysoką dziewczynę, która wystartowała w konkursie piosenki podczas tego wieczoru.

Wtedy, w 1968 roku, nie było jeszcze 2 plus 1 – Janusz Kruk prowadził grupę Warszawskie Kuranty. Znajomi wspominają, że choć starszy o pięć lat artysta był żonaty, miał nawet córkę, natychmiast zakochał się w Eli. Bez problemu i on zawrócił jej w głowie. W konsekwencji porzucił rodzinę i równie szybko zwerbował dziewczynę do swojego zespołu, nie tylko w roli wokalistki, ale i flecistki. Ale to nie Warszawskie Kuranty miały podbić serca publiczności, także tej zagranicznej.

Same plusy

Nowa grupa, nazwana 2 plus 1, powstała w 1971 roku. W jej składzie, oprócz Dmoch i Kruka, znalazł się Andrzej Rybiński, zastąpiony później przez Andrzeja Krzysztofika, a w 1976 roku – Cezarego Szlązaka, który już wcześniej współpracował z formacją, choć nie na prawach oficjalnego członka.

Zespół bardzo szybko zdobył ogromną popularność, a jego piosenki bez przerwy grane były nie tylko w radiu, ale i telewizji. Już w 1971 roku dostał w Opolu nagrodę za utwór „Nie zmogła go kula”. Rok później wylansował swoje pierwsze duże przeboje: „Czerwone słoneczko” i „Chodź, pomaluj mój świat”. Spora w tym zasługa właśnie czaru i wdzięku Elżbiety Dmoch. Od początku budziła wielką sympatię, przyciągała wzrok, ale na szczęście potrafiła też dobrze śpiewać.

Muzyka bez limitu

Grupa wykraczała poza schemat polskiej muzyki rozrywkowej, choć ma dziś pewne miejsce w jej kanonie. Piosenki były pogodne, czasem refleksyjne, na pewno melodyjne i łatwo wpadające w ucho, z dobrymi tekstami, pisanymi przez takich autorów jak Marek Dutkiewicz, Ernest Bryll, Wojciech Młynarski czy Jonasz Kofta. Dwa plus 1 cały czas przy tym było grupą poszukującą. Trio potrafiło wzbogacić swoją muzykę o elementy symfoniczne („Wyspa dzieci”), nagrać ambitną jazzującą suitę poświęconą tragicznie zmarłemu aktorowi Zbigniewowi Cybulskiemu („Aktor”) czy inspirować się kulturą celtycką („Irlandzki tancerz”). Na początku lat 80. Elżbieta i Janusz zaczęli nawet – z powodzeniem – penetrować rejony muzyki new wave i popowo-elektronicznej („Bez limitu”).

Jak podkreśla Maria Szabłowska, Dmoch i Kruk mieli wiele szczęścia, że na siebie trafili. Ona, gdyż jej wybranek był wyjątkowo utalentowanym muzykiem i kompozytorem. A on, gdyż trafił na piękną, zdolną i muzykalną dziewczynę. – Na scenie była żywiołowa, dynamiczna. Świetnie się ubierała, lecz trudno się temu dziwić, skoro stroje szykowała jej Grażyna Hasse.

Zwei Plus Einz, czyli cyferki na eksport

Okres największej świetności zespołu, także za granicą, przypadł na lata 70. i początek 80. Elżbieta była wielką gwiazdą. – Jeśli samolot czekał na nią pół godziny, to chyba trudno nie powiedzieć, że była kochana – podkreśla Cezary Szlązak

Wraz z zespołem występowała i wydawała płyty nie tylko w Polsce. Dwa plus 1 można było zobaczyć m.in. w Berlinie Zachodnim, Związku Radzieckim, na Kubie, w Kandzie i USA. Trio wylansowało za granicą tak znane przeboje jak „Easy Come, Easy Go” i „Singapore”. – Byliśmy pierwszą kapelą, która przetarła szlak na Zachód – wspomina Szlązak. – Oprócz Marka i Vacka mieliśmy jako jedyni własną półkę w sklepach muzycznych. Trzy longplaye i kilkanaście singli oraz składanki, to było ostre wejście na rynek. Graliśmy na balach naszej wytwórni płytowej, tej samej zresztą, w której był Michał Urbaniak. Przed meczem na Stadionie Olimpijskim w Monachium pojawiała się wielka świetlna reklama ,”Zwei Plus Einz”.
Elżbieta przez ten cały czas żyła bardzo intensywnie. Ogromną rolę w tym, że nie przewróciło jej się wtedy w głowie, odegrał menedżer, Janusz Szewczyk. – Janek wszystko załatwiał – mówi Maria Szabłowska. Dzięki temu tak naprawdę nie znała tej drugiej, drapieżnej strony show-biznesu.

Dom wchodzącego gościa

Błyskawiczna kariera nie była jedynym przełomem w życiu Elżbiety. W marcu 1973 roku wzięła z Januszem ślub. Najpierw wynajmowali mieszkania, szybko jednak dorobili się dużego domu przy ul. Zdrojowej na warszawskiej Sadybie. Było to nie tylko wspaniałe miejsce do życia, ale i warsztat pracy, połączony z prywatnym, dobrze wyposażonym studiem.

Dom obojga był wyjątkowo otwarty na gości, bardziej przypominał salon towarzysko-muzyczny, choć niekoniecznie taki, w którym bywały tylko gwiazdy. Zdarzały się wieczory, gdy przyjmowali nawet pięćdziesięciu gości!

Elżbieta, choć rozrywkowy styl życia męża, nazywanego w środowisku muzycznym królem życia, wzięła niejako z nim w pakiecie, z czasem zaczęła odczuwać coraz większe zmęczenie codziennymi imprezami i prywatkami.

Zmęczenie materiału

W drugiej połowie lat 80. popularność 2 plus 1 osłabła, podobnie jak i uczucie łączące Elżbietę z Januszem – wydany w 1989 album „Antidotum” przeszedł bez echa, w przeciwieństwie do mającego miejsce w tym samym czasie rozwodu pary. – Janusz na pewno bardzo ją kochał, dla Elżbiety zostawił żonę i dziecko. Ale w końcu spotkał inną kobietę – tłumaczy Barbara Sawicka, przyjaciółka matki artystki.

Skończyła się miłość, ale nie przyjaźń. Po sprzedaży domu na Sadybie Elżbieta zamieszkała w bloku, a Janusz rozpoczął budowę nowego domu, do którego miał zamiar wprowadzić się ze swoją trzecią żoną. Niestety, artysta miał coraz większe problemy zdrowotne – bardzo poważnie chorował na serce.

Requiem dla siebie samej

Janusz Kruk zmarł nagle, na zawał, 18 czerwca 1992 roku. – Dla Eli cały świat się skończył. Jej świat to była estrada, garderoba, wywiady, telewizja. Gdy umarł Kruk, wszystko się zawaliło – przyznaje były perkusista 2 plus 1, Wacław Laskowski. – Dla niej on był wszystkim – potwierdza Barbara Sawicka. – To była jej jedyna miłość, jedyny człowiek w jej życiu. Gdy odszedł, zaczęła chorować.

Po śmierci Janusza Elżbieta wyprowadziła się z Warszawy. Zamieszkała we wsi Gładków, usunęła się w cień i zamknęła w sobie. Przyjaciele mówili, że nie może się ze stratą pogodzić – nawet po rozwodzie w głębi duszy miała wierzyć, że Janusz do niej jeszcze wróci.

Easy Come, Easy Go

Na scenę wróciła na krótko jesienią 1998r, reaktywując 2 plus 1 ze Szlązakiem i nowymi muzykami. Grupa pojawiła się między innymi na koncercie „Piknik Dwójki: Pożegnanie lata w Gnieźnie” – Była w świetnej formie, nawet jeśli nie czuła się na scenie po takiej przerwie zbyt pewnie – wspomina Maria Szabłowska. – Publiczność przyjęła ją owacyjnie, na granicy szaleństwa. Ela była tak zachwycona, że byliśmy pewni, iż ją odzyskaliśmy. Sukces kolejnych koncertów sprawił, że Elżbieta zaczęła myśleć o nagraniu nowej płyty ze Szlązakiem. Niestety, wkrótce potem znowu wycofała się ze sceny.

Następny raz zaśpiewała publicznie dopiero w 2002 roku w Łomży, gdy młodzież z tamtejszego domu kultury wykonała w hołdzie dla 2 plus 1 sztukę-hołd „Iść w stronę słońca”. Dmoch nie tylko przyjęła zaproszenie autorów i pojawiła się na premierze spektaklu, ale wykonała z nimi jedną piosenkę.

Gdzie leży prawda

W 2005 roku opinią publiczną wstrząsnął jeden z odcinków programu „Uwaga” w TVN. Cała Polska dowiedziała się wtedy, że dawna gwiazda żyje nawet nie na granicy ubóstwa, a w totalnej nędzy, w rozpadającej się wiejskiej chatce. Nie płaci rachunków, przez co wyłączono jej prąd, a nawet chodzi po śmietnikach. Nie była to jednak prawda, przynajmniej nie do końca – Dmoch nie żyła wcale w nędzy, choć jej sytuacja materialna nie była wcale dobra, choćby dlatego, że nigdy w życiu nie płaciła składek do ZUS ani nie przykładała wagi do należnych jej wykonawczych tantiem za utwory 2 plus 1.

Prawdą jednak było, że artystka miała coraz poważniejsze problemy zdrowotne, głównie natury psychicznej. – Elżbieta borykała się z chorobą psychiczną już od czasu śmierci Janusza Kruka – mówi osoba z otoczenia Dmoch, pragnąca zachować anonimowość. – Gdy się leczyła, wszystko było w porządku. Gdy je jednak odstawiała, zaczynały się kłopoty. I tak jest niestety do dziś.

Ocalę Cię

Odcinek „Uwagi” sprawił, że o Elżbiecie znów zrobiło się głośno, choć raczej nie w sposób, którego by sobie życzyła. By znaleźć spokój, przeprowadziła się do domu matki, na warszawskiej Saskiej Kępie. Pozytywnym aspektem emisji programu było to, że jej los poruszył fanów i wielu dawnych przyjaciół. Niektórzy postanowili jej pomóc. Najbardziej pomógł Jacek Skubikowski, dzięki któremu zaczęła w końcu otrzymywać tantiemy za dawne przeboje.

W 2008 roku zmarła matka artystki. Zrozpaczona gwiazda przeniosła się na chwilę z powrotem na wieś, ale szybko wróciła do warszawskiego domu na Saskiej Kępie. Cały czas leczyła się psychiatrycznie.

Dotyk zszarzałej bieli

Dziś Elżbieta Dmoch nadal żyje skromnie, na uboczu, na szczęście z dala od obiektywów paparazzi. Niekiedy odwiedza dawnych znajomych, utrzymuje też kontakt z rodziną. Nie udziela jednak żadnych wywiadów, gdyż, jak powiedziała trzy lata temu na zamkniętym zlocie fanów 2 plus 1, zakończyła działalność artystyczną i nie ma zamiaru do tego wracać. Można ją czasem spotkać spacerującą po ulicach Warszawy.

– Zdarza się, że ludzie ją rozpoznają, bo choć mocno się zmieniła, nadal ma w sobie coś z dawnej siebie – dodaje nam znajoma gwiazdy. – Wciąż ma świetną figurę, nosi te swoje długie piękne charakterystyczne włosy. Zazwyczaj ma na sobie białą bluzkę. Białą, choć z każdym dniem jakby coraz bardziej zszarzałą…

Widocznie taki już musi być dziś ten świat Elżbiety Dmoch, pomalowany na pewno nie jak w piosence, na żółto czy na niebiesko.

Autor: Paweł Piotrowicz
Źródło: Onet.pl

25 lutego, 2017 0

24 lutego 2017

Czerwone Gitary

Czerwone Gitary – polski zespół muzyczny, założony przez Jerzego Kosselę i Henryka Zomerskiego 3 stycznia 1965 roku, w kawiarni „Crystal” w Gdańsku Wrzeszczu.
W pierwszym składzie występowali jeszcze Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon i Jerzy Skrzypczyk. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych 5 latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 000 egzemplarzy. W marcu 1967 r. zespół opuścił założyciel i pierwszy lider J.Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą Czerwone Gitary 2 sprzedaną w rekordowej ilości 240 000 sztuk. W tym samym roku Seweryn Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 000 egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.

W 1970 został nagrany longplay Na fujarce, uznawany przez niektórych krytyków muzycznych za najlepszy w historii zespołu. W 1971 r. ukazał się kolejny długogrający album Spokój serca – najbardziej zróżnicowany stylistycznie (kolejna Złota Płyta). Na IX KFPP w Opolu piosenka „Płoną góry, płoną lasy” spotkała się z gorącym przyjęciem publiczności. Czerwone Gitary wróciły na szczyty list przebojów. Grupa koncertowała z sukcesami m.in w NRD i ZSRR. W 1974 zespół nagrał album Rytm Ziemi. W 1976 ukazały się dwa longplaye: Port piratów oraz świąteczny Dzień jeden w roku
W latach 80. zespół zniknął z polskiej estrady na kilkanaście lat. W tym czasie grał w USA oraz w dawnych ZSRR i NRD. W 1991 r. nastąpił wielki i tryumfalny powrót zespołu na 25-lecie. W 1997 roku z CZG odszedł kolejny lider, Seweryn Krajewski. W 1998 zespół wydał nową płytę, pt …jeszcze gra muzyka, pierwszą od 24 lat. W roku 2005 zespół obchodził jubileusz 40-lecia. Z tej okazji wydał nową płytę Czerwone Gitary OK, a piosenka z tej płyty „Senny szept” zdobyła 4 miejsce na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
W 2013 roku w Warszawie, oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.
Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz.

Obecny skład zespołu:

Jerzy Skrzypczyk
Jerzy Kosela
Mieczysław Wądołowski
Arkadiusz Wiśniewski
Dariusz Olszewski
Marcin Niewęgłowski

Muzycy zespołu

Jerzy Skrzypczyk – perkusja, śpiew (1965 -)
Jerzy Kossela – gitara, śpiew (1965 – 1967, 1991 – 1993, 1999 -)
Henryk Zomerski – instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew (1965, 1999 -)
Mieczysław Wądołowski – śpiew, gitara akustyczna (1997 -)
Marek Kisieliński – gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (2004 -)
Arkadiusz Wiśniewski – śpiew, gitara basowa (2003 -)
Bernard Dornowski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1999)
Seweryn Krajewski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1997)
Krzysztof Klenczon – śpiew, gitara (1965 – 1970)
Dominik Konrad – flet, gitara, śpiew (1970)
Ryszard Kaczmarek – gitara basowa (1972 – 1977)
Jan Pospieszalski – gitara basowa (1977 – 1979)
Wojciech Hoffmann – gitara (1997 – 2000)
Dariusz Olszewski – gitara, śpiew (2000 – 2004)
Arkadiusz Malinowski – gitara basowa, wokal (1999 – 2003)

Dyskografia
1966 – To właśnie my
1967 – Czerwone Gitary (2)
1968 – Czerwone Gitary (3)
1970 – Na fujarce
1971 – Spokój serca
1971 – Consuela (płyta nagrana i wydana w NRD)
1974 – Rytm Ziemi
1976 – Dzień jeden w roku
1976 – Port piratów
1978 – Rote Gitarren (płyta nagrana i wydana w NRD)
1999 – … jeszcze gra muzyka
2005 – O.K.
2009 – Herz verschenkt
2015 – Jeszcze raz

materiał źródłowy wikipedii

24 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Richard Marx

Richard Noel Marx (ur. 16 września 1963 w Winnetka, na obrzeżach Chicago, w stanie Illinois) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.

Zanim stał się popularnym na całym świecie wokalistą parał się przeróżnymi zajęciami – śpiewał piosenki do reklamówek telewizyjnych, był członkiem chórku towarzyszącego Lionelowi Richie w trasie koncertowej.
W 1987 roku ukazały się debiutancki singiel Richarda – „Don’t Mean Nothing” oraz płyta „Richard Marx”, które zatrzęsły światem muzycznym i stały się błyskotliwym początkiem solowej kariery artysty. Kolejny krążek, „Repeat Offender” przyniósł w 1989 roku takie przeboje jak „Hold on to the Nights”, „Satisfied” oraz „Right Here Waiting”. Marx osiągnął szczyt, lecz nie pozostał na nim zbyt długo.
W latach 90. jego muzyka, a przede wszystkim romantyczne ballady, nie wzbudzały już tak wielu emocji, słuchacze nie kupowali już tak często płyt wokalisty – choć artysta wydał jeszcze kilka albumów, przeszły one raczej bez echa.
Równocześnie Richard Marx z wielkim powodzeniem zajął się produkcją płyt najbardziej znanych nazwisk w branży muzycznej. Znaleźli się wśród nich między innymi: *NSYNC, Barbra Streisand, Luther Vandross, Kenny Rogers, Sarah Brightman, Lara Fabian, Emerson Drive, Natalie Cole, Michael Bolton, czy Sissel.

W lutym 2004 roku Richard zdobył nagrodę Grammy za rok 2003 dla najlepszej piosenki – nagrodzono utwór „Dance With My Father,” który napisał wspólnie z Lutherem Vandrossem. We wrześniu 2004 roku ukazał się album „My Own Best Enemy” – pierwsza po siedmiu latach milczenia – płyta wokalisty. W pracy nad krążkiem artyście pomagali między innymi gwiazda country Keith Urban, gitarzyści Michael Landau, Michael Thompson i Shane Fontayne, basista Glen Whorf i perkusista Matt Laug. Na pierwszego singla wybrano utwór „When You’re Gone”.
W dniu 8 stycznia 1989 roku poślubił tancerkę i aktorkę Cynthię Rhodes, znaną m.in. z roli Penny Johnson w melodramacie muzycznym Dirty Dancing. Mają trzech synów: Brandona (ur. 1990), Lucasa (ur. 1992) i Jesse’ego (ur. 1994).

Dyskografia

1987: Richard Marx
1989: Repeat Offender
1991: Rush Street
1994: Paid Vacation
1997: Flesh and Bone
1997: Greatest Hits
2000: Days in Avalon
2004: My Own Best Enemy
2005: Voice Covered
2008: Duo (z Mattem Scannelem)
2008: Emotional Remains
2008: Sundown
2011: Stories to tell
2012: Inside My Head
2014: Beautiful Goodbye

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Phil Collins

Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.

Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów „Billboardu” pomiędzy 1984 (1984 w muzyce) a 1989 (1989 w muzyce, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji „In the Air Tonight”, poprzez dance-popowe „Sussudio”, do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych „Another Day in Paradise”. Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.

Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: „God If I Saw Her Now” w albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera.
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – „Follow You, Follow Me” – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy.
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonim Banksem, Mike’em Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.

Dyskografia:

1981: Face Value
1982: Hello, I Must Be Going!
1985: No Jacket Required
1987: 12″Ers
1989: …But Seriously
1990: Serious Hits Live!
1993: Both Sides
1996: Dance Into the Light
1998: Hits
1999: Tarzán: An Original Walt Disney Records Soundtrack
2002: Testify
2003: Brother Bear
2004: The Platinum Collection
2004: Love Songs: A Compilation… Old and New
2010: Going Back

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Nik Kershaw

Brytyjski wokalista i gitarzysta Nik Kershaw (Nicholas David Kershaw) urodził się w Bristolu 1 marca 1958 roku. Zanim zdecydował się na karierę solową grał i śpiewał w wielu grupach undergroundowych.
W 1974 roku związał się z zespołem Half Pint Hogg, który skupiał się przede wszystkim na wykonywaniu coverów Deep Purple. Następnie grał jazz-funkowej formacji Fusion, z którą pod koniec lat 70. wydał album „’Til I Hear From You”.
W roku 1983 Kerhsow podpisał kontrakt z MCA Records i wydał pierwszy solowy singiel „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, który dotarł do 47. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Natomiast już następny singiel Kershowa, „Wouldn’t It Be Good”, wspiął się do UK Top Five i został zauważony za oceanem. Ten sukces spowodował reedycję piosenki „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, która w roku 1984 zajęła drugie miejsce brytyjskiego notowania.
W tym czasie ukazały się także dwa albumy wokalisty – „Human Racing” (1984) i „The Riddle” (1984), które odniosły znaczny sukces. Niestety jego trzecia płyta „Radio Musicola” (1985) nie spotkała się z dobrym przyjęciem. Kershaw stopniowo wycofywał się z aktywnej pracy w studiu oraz koncertów. Pomimo wszystko w roku 1989 ukazał się krążek „The Works”.
W późniejszych latach artysta skupił się na tworzeniu utworów dla innych wykonawców (Boyzone, Eltona Johna, Cliffa Richarda, Chesneya Hawkesa). Powrócił dopiero w 1999 roku z albumem „15 Minutes”. Ta i nastepna plyta „To Be Frank” wydana w 2001 roku zostala przychylnie oceniona przez krytyków, ale słabo się sprzedawała.
W roku 2005 ukazała się składanka jego największych przebojów „Then and Now”, która zawierała również pięć premierowych nagrań artysty. Niestety nowe kompozycje znowu nie trafiły do odbiorców, a to przez ich słabą promocję.
Moje osobiste wspomnienie z tym panem jest takie, że pierwszą oryginalną kasetą magnetofonową jaką nabyłem w życiu była kaseta z płytą The Riddle. A takie hity z niej pochodzące jak Wide Boy czy The Riddle pozostały głęboko w moim sercu. Zresztą cała płyta jest fantastyczna i jak dla mnie najlepsza w jego dyskografii.
Nik Kershaw dwukrotnie był żonaty. W roku 1983 poślubił Kanadyjkę imieniem Sheri, z którą później miał 3 synów. Jeden z nich urodził się z zespołem Downa. Po 2003 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem.
W czerwcu 2009 roku małżonką Kershawa została Sarah, z którą był już związany od 4 lat. Miała ona już z pierwszego małżeństwa córkę imieniem Renee. Rok później żona Kershawa urodziła syna.

Albumy:

1984 Human Racing
1984 The Riddle
1986 Radio Musicola
1989 The Works
1991 The Collection
1991 Wouldn’t It Be Good
1993 The Best of Nik Kershaw
1995 Anthology
1998 Greatest Hits
1999 15 Minutes
2000 The Essential
2001 To Be Frank
2005 Then and Now
2006 You’ve Got To Laugh
2010 No Frills
2012 Ei8ht

Ważniejsze single:

1983 I Won’t Let The Sun Go Down On Me
1984 Wouldn’t It Be Good
1984 The Riddle
1985 When a Heart Beats
1985 Wild Horses
1986 Radio Musicola
1986 L.A.B.A.T.Y.D.
1986 Nobody Knows
1988 One Step Ahead
1989 Elisabeth’s Eyes

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Nino de Angelo

Nino de Angelo (właściwie Domenico Gerhard Gorgoglione) ur. 18 grudnia 1963 w Karlsruhe w Niemczech – niemiecki wokalista.
Nino zyskał sławę, dzięki przebojowi Jenseits von Eden, który odnióśł ogromny sukces. Nino niestety nie był w stanie tego sukcesu powtórzyć…aż do 1989 roku, gdy zaczął współpracę z Dieterem Bohlenem. W 1989 roku, Nino, wraz z jego piosenką, zajął 14 miejsce (z 46 punktami) na Konkursie Piosenki Eurowizji. Ze współpracy wokalisty z Dieterem Bohlenem, wynikł album Samuraj z 11 premierowymi piosenkami i z jednym coverem Modern Talking – There’s Too Much Blue In Missing You. Wydany został jeszcze później album Flieger z dwoma kompozycjami Dietera i Zurück nach vorn z dwoma piosenkami Dietera Bohlena w nowych aranżacjach. Nino de Angelo od 1983 do tej pory, nagrał 16 płyt.

Dyskografia

Junges Blut, 1983
Jenseits von Eden 1984
Nino 1984
Zeit für Rebellen 1984
Time To Recover 1985
Ich suche nach Liebe 1986
Durch tausend Feuer 1987
Baby Jane 1988
Samuraj 1989
Flieger 1989
De Angelo 1991
Verfluchte Zeiten 1993
Schwindelfrei 2000
Solange man liebt . 2002
Zurück nach vorn 2003
Un Momento Italiano 2004
Nino 2005
Das Leben ist schön 2012

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0