Header

Pop

8 kwietnia 2017

Anna Jantar – Tyle słońca w całym mieście (1974)

„Tyle słońca w całym mieście” –  6 singiel Anny Jantar z albumu Tyle słońca w całym mieście wydany w 1974 roku. Autorem tekstu jest Janusz Kondratowicz a kompozycję napisał mąż wokalistki – Jarosław Kukulski. Utwór zajmował 1 miejsce na liście przebojów – Liście Przyjaciół Przebojów Radiowej Jedynki , 2 miejsce na Wakacyjnej Liście Przebojów, oraz w 1999 roku wykonany przez córkę wokalistki- Natalii Kukulskiej zajmował 19 miejsce na Liście Przebojów Programu Trzeciego.

08 kwietnia, 2017 0

4 kwietnia 2017

Al Bano & Romina Power

Romina Francesca Power (ur. 2 października 1951 w Los Angeles) – włoska piosenkarka i aktorka. Albano Carrisi (znany też jako Al Bano lub Al Bano Carrisi, ur. 20 maja 1943 w Cellino San Marco, Włochy), włoski piosenkarz i aktor. Ogromny sukces para odniosła na początku lat 80. kiedy wylansowali swoje największe przeboje i wydali albumy takie jak: „Aria Pura”, „Siempre Siempre”, „Liberta!”, „Navidad Ha Llegado” i wiele innych.

Dwukrotnie brali udział w konkursie Eurowizji w 1976 i 1985 roku. Przełom w karierze duetu nastąpił w 1982 roku za sprawą utworu Felicita, będącego zarazem ich największym przebojem. W 1984 roku wielką popularnością cieszył się utwór Ci Sara, z którym para wygrała festiwal w San Remo, a rok później Magic Oh magic, który zajął 7 miejsce na konkursie Eurowizji 1985. W roku 1986 duet podpisał lukratywny kontrakt z wytwórnią WEA, którego owocem był album Sempre sempre, z tytułowym przebojem. W 1987 roku ukazał się album Liberta, a piosenka o tym tytule ponownie zawędrowała na szczyty list przebojów. W 1991 roku para po raz kolejny wystąpiła na festiwalu w San Remo z udanym utworem Oggi Sposi. W 1995 roku ukazał się ostatni wspólny album duetu Emozionale, a pod koniec 1996 roku wydano jeszcze składankę zawierającą trzy nowe utwory.

Po rozstaniu z Rominą Al Bano poświęcił się karierze solowej – wydał między innymi płyty „Verso In Sole” i „Ancora il Volo” oraz wystąpił na festiwalu w Sanremo, zdobywając drugie miejsce w 2007 roku. Romina powróciła do działalności filmowej i teatralnej (wystąpiła między innymi w „Monologach waginy” Eve Ensler oraz filmie „The Power of Color”), zajęła się także literaturą (w 2000 roku wydała książkę poświęconą zaginionej córeczce „Ho Sognato Don Chisciotte”) oraz malarstwem.

Natomiast Romina Power w 1999 i 2000 roku była prezeterką telewizyjnego show Per Tutta La Vita. Wydała też kilka książek m.in. poświęconą Ylenii powieść Ho Sognato Don Chisciotte (2000). Od 2000 roku regularnie wystawia swoje prace malarskie w ramach autorskich cykli m.in. The power of color (2003), Indian Power 2004, Power’s Flowers 2007 . W 2001 roku zadebiutowała jako aktorka teatralna w sztuce I Monologhi Della Vagina. W roku 2005 wzięła udział we włoskim programie Ballando con le Stelle, którego polskim odpowiednikiem jest Taniec z gwiazdami. W roku 2005 wyreżyserowała film na kanwie własnej powieści Upaya. Od czasu rozstania z Al Bano niewiele wiadomo o jej życiu prywatnym, wyjąwszy olbrzymie roszczenia finansowe, jakie sądownie kieruje pod adresem byłego męża.

a oto historia ich życia
Pochodzili z bardzo różnych rodzin, o różnych tradycjach, historii. Może dlatego nie wróżono temu duetowi i zarazem temu małżeństwu zbyt długiego trwania, zbyt długiej przyszłości.

Al Bano urodził się w ubogiej rodzinie. Rodzice jego pracowali w gospodarstwie rolnym produkującym oliwę z oliwek. Zapewne zostałby na stale w tej malej miejscowości, gdyby nie chęć odnalezienia swego miejsca na ziemi, chęć podbicia świata, która dla wielu utalentowanych i młodych ludzi była motorem do dalszego, skutecznego działania. Jako nastolatek na dalsze miejsce swego pobytu wybrał Mediolan. Znalazł się tam pewnego dnia bez pracy, miejsca do spania i naturalnie bez grosza przy duszy. Początkowo rozpoczął prace na budowie. Remontował mieszkania. Spal na ławkach, na dworcu, w parku. Brakowało mu jedzenia. Ale nie poddawał się Był przekonany, że ma talent muzyczny jak niemal każdy młody Włoch, marzył o śpiewaniu , o wielkiej scenie. Zgłaszał się na różnego rodzaju konkursy dla wykonawców amatorów i na jednym z nich został zauważony. Zaproponowano mu pierwsze koncerty i nagrania płytowe.
W połowie lat 60 był już znanym piosenkarzem. Jego repertuar trafiał przede wszystkim do serc miodnych Włoszek marzących o prawdziwej miłości. Tak jak inni włoscy piosenkarze śpiewał głównie o miłości, czasem szczęśliwej a czasem tej niespełnionej.
Romina Power była prawdziwym dzieckiem Hollywoodu, wychowanym w bogactwie i przepychu. Urodziła się w stolicy filmowego przemysłu w Los Angeles, a jej ojcem był słynny aktor Tyrone Power, zwany królem Hollywoodu.

Al Bano: Pewnego razu zadzwonił do mnie producent filmowy Gilberto Cabrone I powiedział, że chciałby nakręcić ze mną film. Stwierdziłem, że nie jestem aktorem. „To nim zostaniesz” – odparł Carbone. I właśnie na planie filmowym poznałem kobietę mojego życia. Romina wydała mi się najzwyklejsza dziewczyna, pod słońcem, choć może trochę bardziej nowoczesną. Nosiła mini spódniczki nieco krótsze niż inne dziewczyny.

Romina: Miałam wtedy 17 lat i wydawało mi się, że świat należał do mnie. Mój ojciec był człowiekiem bardzo zajętym. Ja natomiast podróżowałam z opiekunką po całym świecie i mieszkałam w luksusowych rezydencjach. W tamtych latach moim ideałem mężczyzny był Paul Mc Cartney. Intrygował mnie też przystojny Sean Connery. Praca w takim filmie jak „Nel sole” nie była dla mnie żadną rewelacją. A tu jeszcze pojawił się Al, nawet przez mysi mi nie przeszło, że to on się stanie mężczyzna mojego życia. Musiałam go bardzo „studiować”. Po zdjęciach do „Nel sole” nie widzieliśmy się parę miesięcy. W tym czasie przydarzyła mi sie dziwna historia. Pewnego dnia nasza gosposia, imieniem Margara, siedziała w kuchni i przy włączonym telewizorze przygotowywała kolacje. Nagle usłyszałam hałas tłukących się talerzy i krzyk Meksykanki. Pobiegłam do niej. W telewizji występował Al Bano. Margara siedziała wśród potłuczonych naczyń, wyglądała przerażająco, jakby była w jakimś narkotycznym transie i powtarzała w kółko: „Znajdź tego chłopaka, to mężczyzna twego życia”. Kiedy skończył się występ Al Bano w telewizji, Margara nie wiedziała, so się z nią działo. To wszystko było takie dziwne i sugestywne, że zadzwoniłam do Al Bano. Od tamtej pory codziennie przysyłał mi 12 czerwonych róż.

Ślub odbył się 26 lipca 1970 roku. Tłum wielbicieli niósł na rękach samochód, którym młoda para podążała do kościoła. Od tego czasu nie rozstawali się ani na chwile. Al pisał dla Rominy miłosne piosenki, które potem razem śpiewali na scenie. Dla wszystkich Włochów byli wzorem rodziny. Pobrali się w Apulii. Zbudowali swój dom w samym sercu ogromnego lasu, z dala od ludzkiego wścibstwa i natrętnych dziennikarzy. Niedługo po ślubie urodziła się córka Ylenia i syn Yari.
Ich piosenki przez lata nie schodziły z list przebojów, a największym hitem duetu była piosenka „Felicita”.
Idylla trwała. Wszystkie zarobione pieniądze małżonkowie inwestowali w opuszczone wioski Apulii, które Al Bano, dzięki swojej miłości do ziemi i talentom biznesmena, przekształcał w znakomicie prosperujące gospodarstwa rolne lub ośrodki turystyczne. Jednak małżeństwo ich przeszło kilka momentów kryzysowych. W połowie lat siedemdziesiątych Romina przerażona wzrostem terroryzmu i brakiem stabilności politycznej we Włoszech, coraz częściej myślała o powrocie do Stanów Zjednoczonych. Al Bano nie próbował jej zatrzymać: „Twoje życie należy do ciebie. Ale pamiętaj ,jeśli opuścisz dom, który dla Ciebie zbudowałem, nie będzie już w nim dla ciebie miejsca”. Romina została. Dla męża zrezygnowała nawet z propozycji Sergio Leone, ktory chciał aby zagrała w jednym z jego filmów u boku Al Pacino. Romina znała już włoską mentalność i wiedziała doskonale, że Al Bano nie ścierpiałby widoku swojej żony w ramionach innego mężczyzny.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych Romina Power, mimo tragedii, która dotknęła ją i jej męża (o tym za chwile), nadal pracowała. Odkryła w sobie talent malarski, no i naturalnie grała w serialach telewizyjnych. Myślała też a karierze solowej. Natomiast Al Bano, poza śpiewaniem, zajmował się także procesem, który wytoczył Michaelowi Jacksonowi. „Zaczęło się od tego, ze Yari, syn Al Bano i Rominy Power, zagorzały fan Michaela Jacksona, powiedział tacie, ze jedna z piosenek jego Idola, do złudzenia przypomina jeden z utworów Ten nie chciał w to uwierzyć. Jednak za namowa syna wysłuchał piosenki „Will You Be There” i stwierdził Yaro ma racje. Dlatego sprawa trafiła do sądu, Al Bano zażądał od Michaela wysokiego odszkodowania.

Dramat rodzinny rozpoczął się w 1994 roku, kiedy to w styczniu Al Bano i Romina Power, po raz ostatni rozmawiali ze swoją córką Ylenią. Ta, wówczas 23 letnia dziewczyna poleciała do USA, aby napisać książkę. Alexander Masakela, nazywany synem diabła, uliczny muzyk jazzowy w Nowym Orleanie. Czarny, 53 lata, brzydki i zaniedbany, szara broda i takiż warkocz z tyłu. U niego to znaleziono paszport Ylenii i jej bagaże. Ylenia, przebywająca wraz z rodzicami w USA w Nowym Orleanie (kręcili program dla włoskiej TV) nawiązała z Alexandrem przyjaźń. Podarował on wówczas Ylenii książkę Edwarda de Bono „New Thinking” (nowe myślenie) i od tego czasu stal się dla Ylenii kimś’ w rodzaju guru, maestro. Pod koniec grudnia Ylenia przebywała w USA zbierając materiały do swojej książki.

Gdy Al Bano dowiedział się, ze wbrew zakazom córka przemieściła się ze środkowych stanów do Nowego Orleanu, miasta tyleż fascynującego co kryminalnego, rozkazał jej natychmiast wracać do domu. Ostatni telefon zadzwonił 1 stycznia. Od tego momentu zapanowała cisza. Najpierw do Nowego Orleanu wyjechał brat Ylenii, a po nim pospiesznie Al Bano i Romina. O zaginięciu dziewczyny zawiadomiono konsulat włoski w Waszyngtonie. Nie chciano rozgłosu, ale nie udała się. Włączono do tej sprawy nie tylko Włochy, ale i amerykańską opinie publiczną, policję, FBI, prasę i telewizję. Zainteresowanie wynika z faktu, że Ylenia jest nie tylko córką słynnych piosenkarzy, ale i wnuczką idola hollywoodzkiego. W poszukiwaniu Ylenii Al Bano i Romina poruszyli niebo i ziemie. Nad przypadkiem tym pracował sztab prywatnych detektywów oraz amerykańska agencja FBI. Zdjęcie Ylenii ukazało się we wszystkich telewizjach prywatnych Luizjany. Rozważano różne hipotezy zaginięcia córki Al Bano i Rominy. Samobójstwo. Policja i FBI uważała tę tezę za najbardziej prawdopodobną. O godzinie 22.30, 6 stycznia. W dniu w którym widziano Ylenię po raz ostatni, gwardia nocna zauważyła dziewczynę rzucającą się do Missisipi. Po obejrzeniu zdjęć Ylenii, strażnik uważa, że to była ona, być może pod wpływem narkotyków. Według Rominy, córka mogła stać się ofiarą handlu niewolnikami. Jak wiadomo istnieje handel białymi kobietami uprowadzonymi na zachodzie, sprzedawanymi później haremom szejków. Ylenii nie podobał się nigdy świat spektaklu i życie estradowe rodziców. Szukała nowych doświadczeń. Czuła się bardzo związana z kulturą czarnych i biednych. Co godzinę w USA przepada bez śladu jedna osoba. Włoska policja otrzymywała różne donosy dotyczące zaginięcia dziewczyny. Zaginięcie córki zupełnie odmieniło życie duetu. Częste wyjazdy do Ameryki, wzajemne obwinianie się, ciągłe telefony dziennikarzy sprawiły, że życie rodzinne legło w gruzach. Na domiar złego Romina zaczęła mieć problemy ze zdrowiem. Dzisiaj trudno zobaczyć ją szczęśliwą i uśmiechnięta jak za dawnych czasów. Jednak rok 1997 był dla nich rokiem wielkiej nadziei. Jan Paweł II poprosił Al Bano o napisanie piosenki, którą miał zaśpiewać w Rio De Janeiro.
Musimy nauczyć się żyć od nowa- mówili.

Od czasu porwania córki, Al Bano i Romina Power w zasadzie nie występowali razem. Pod koniec roku 1994 dali sześć zapowiadanych wcześniej koncertów w Australii. Nie mogli ich odwołać bez zapłacenia wysokiego odszkodowania. W podróży towarzyszyły im młodsze córki, Crystel i Romina jr. Przyjaciel Al Bano Pippo Baudo od pewnego czasu namawiał go do występów „musisz śpiewać dalej, ludzie cię przecież kochają, masz tylu wielbicieli. Zobaczysz, to ci na pewno dobrze zrobi”. Al. Bano opierał się dość długo, ale w końcu dał się namówić. Do powrotu na scenę skłoniło go zapewne 700 listów i telegramów, które otrzymywał od swoich wielbicieli, po zapowiedzi jego występu w popularnym programie „Papoveri a Papere”. Romina nie chciała jednak wrócić na estradę. Przed dzień występu, w programie telewizyjnym w telewizji włoskiej, odbyła się próba generalna z udziałem Al Bano. Kiedy zabrzmiały pierwsze takty muzyki wszyscy obecni wstrzymali oddech. Piosenkarz chciał zacząć, ale jego głos odmówił mu posłuszeństwa. Al Bano przerwał, wypił kilka łyków wody i spróbował jeszcze raz. Niestety z takim samym efektem. „Nie, nie” wyszeptał opuszczając głowę, po czym ze łzami w oczach zszedł ze sceny. „pamięć o Ylenie jest jeszcze dla mnie zbyt świeża. Powinienem być teraz razem z Rominą ona potrzebuje mego wsparcia” powiedział Al Bano, któremu najwyraźniej puściły nerwy. Wyglądało na to, że muzyczna kariera Al Bano dobiegła końca. A jednak 29 kwietnia 1995 roku piosenkarz wystąpił w telewizji austriackiej wraz z Rominą. Dwa lata później, duet śpiewał w Operze Leśnej w Sopocie. Występ włoskiej pary to przede wszystkim wspaniały głos Al Bano.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych poszukiwania córki zamiast zbliżyć zaczęły oddalać Ala i Rominę. Miała do niego żal, że nie potrafił zapobiec tragedii. Jego słowa zaczęły być przyjmowane przez nią krytycznie. Było coraz gorzej. Czuli, że ich związek ma się ku końcowi. Do separacji doszło, kiedy Romina ostatecznie przekonała się, że mąż przestał wierzyć że Ylenia żyje. Pękła ostatnia nić, która ich łączyła. 3 marca 1999 roku złożyli pozew o rozwód. Al Bano twierdzi, że Romina nie chce go w swoim życiu i że to nie jest ta sama kobieta dlatego ich rozstanie jest ostateczne. Natomiast Romina mówi że nie zwiąże się już z żadnym mężczyzną i pragnie żyć jak zakonnica. Na razie jednak Romina nadal pracuje głównie nad swą karierą filmową. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Al i Romina występowali znowu razem. Przerwa we wspólnych koncertach wynikała z tego, że nieco wcześniej kultywowali swe solowe plany. W 1999 powodzeniem cieszyła się jego solowa płyta „Volare” na których znalazło się wiele starych włoskich przebojów w jego wersji.

W roku 1991 Al Bano obchodził uroczyście 25 lecie swej artystycznej działalności. Na cześć tej rocznicy ukazała się płyta „Le piu`belle canzone”. W tym samym roku została wydana książka oraz długi film wideo. W roku 1996 Al Bano rozpoczął występy i nagrania solowe. Samodzielnie też zaśpiewał na festiwalu w San Remo i odniósł wielki sukces piosenką ” E`la mia vita”. Pomyślny był też dla niego rok 1999, wtedy to bowiem ukazała się wspomniana wcześnie płyta „Volare”, a na festiwalu w San Remo zaśpiewał dobrze przyjętą piosenkę „Ancora in volo” (nadal w locie). Ta piękna piosenka opowiadała o smutku utraconej miłości. Całe włochy wiedziały, że chodzi o rozstanie z Rominą, bowiem właśnie w 1999 roku małżeństwo wszczęło kroki rozwodowe.

Niestety Al Bano i Romina ułożyli sobie życie na nowo ale już niestety osobno.
Al Bano obecnie żyje ze swoją towarzyszką Lorendaną Leccisto z którą ma dwójkę dzieci zaś Romina obecnie jest w związku z Peterem Reymondem.

04 kwietnia, 2017 0

4 kwietnia 2017

Wham! – Wake Me Up Before You Go-Go (1984)

Wake Me Up Before You Go-Go – piosenka duetu Wham! wydana w roku 1984 z albumu Make It Big. Stała się ich pierwszym wiEkszym przebojem.

Teledysk był kręcony w  Carling Academy Brixton w Londynie. W wideoklipie wystąpili Michael i Ridgeley , i Peps & Shirlie oraz publiczność. Scenografia , ubiory oraz kolory były utrzymane w konwencji lat 80.

04 kwietnia, 2017 0

27 marca 2017

Gazebo

Gazebo czyli Paul Mazzolini (ur. 18 lutego 1960 w Bejrucie, Liban) – włoski piosenkarz, wykonawca gatunku italo disco. Urodził się w Libanie jako syn włoskiego dyplomaty i amerykańskiej piosenkarki.
Dzieciństwo spędził podróżując z rodzicami po całym świecie. Gry na gitarze nauczył się w wieku 10 lat, by zaimponować nią szkolnej koleżance. Jako nastolatek rozpoczął karierę muzyczną, początkowo były to epizody w zespołach różnych stylów muzycznych – jazz, rock, punk. W 1974 roku założył kapelę szkolną „Skunk Tussle” w Los Angeles. Tam też występował po raz pierwszy na scenie, w szkolnym teatrzyku.
Studiował grę na gitarze klasycznej w Paryżu. Przez kolejne dwa lata przebywał w Londynie, gdzie był zaangażowany w scenę punkową. Następnie wrócił do Włoch i na początku lat 80-tych, dokładnie w 1982 roku poznał i zaprzyjaźnił się z gitarzystą basowym, Pierluigim Giombinim. To wtedy narodził się pomysł na Masterpiece i I like Chopin.
W 1983 roku po ukończeniu studiów literatury francuskiej w Rzymie, wydał debiutancki album, zatytułowany „Gazebo”, na którym znalazł się wielki przebój „I Like Chopin” oraz wspomniany „Masterpiece”. Taneczno-popowy LP sprzedał się w wielomilionowym nakładzie, a singiel „I Like Chopin” znalazł się na szczytach zestawień w 15 krajach.

Kolejny utwór, Lunatic, wydano w 1984 na płycie o tej samej nazwie, w całej Europie zdołała się ona wedrzeć do dwudziestki najchętniej kupowanych płyt.
Następne jego produkcje nie powtórzyły już sukcesu wyżej wymienionych, aż do jesieni 2006, kiedy to singel „Tears for Galileo” osiągnął pierwszą pozycję na liście Euro dance.

Dyskografia
Gazebo (Baby Records, 1983)
Telephone Mama (Baby Records, 1984)
Univision (Carosello, 1986)
The Rainbow Tales (Carosello, 1988)
Sweet Life (Carosello, 1989)
Scenes From The Broadcast (Lunatic, 1991)
I Like Chopin – Best Of Gazebo (Jimco, 1991) – wydane w Japonii
Greatest Hits (Baby Records, 1992)
Classics (RCA Italiana 1994)
Portrait (Giungla-BMG Italy, 1994)
Viewpoint (Softworks, 1997)
Portrait & Viewpoint (Softworks, 2000)
Ladies ! (iTunes Softworks, 2007)
The Syndrone (Softworks, 2008)
I Like Live ?(Softworks 2013)
Reset (2015)

źródło: wikipedia

27 marca, 2017 0

27 marca 2017

Dieter Bohlen

Dieter Günter Bohlen (ur. 7 lutego 1954 w Berne k. Bremy w powiecie Wesermarsch, RFN) – niemiecki muzyk, kompozytor i wokalista. Znany przede wszystkim jako członek duetu Modern Talking. Z wykształcenia jest ekonomistą. Muzyką zajmował się od dziecka, w połowie lat 70. koncertował z grupami Da Capo, Aorta i Mayfar. W 1978 roku wydał dwa single z grupą Monza. W 1979 podpisał profesjonalny kompozytorsko-producencki kontrakt z hamburskim wydawnictwem Intersong. Produkował piosenki dla niemieckich artystów oraz wydawał solowe single jako Steve Benson, występował też w grupie Sunday. Jego największym przebojem z tego okresu jest „Hale, Hey Louise” w wykonaniu Ricky’ego Kinga.

W 1984 wraz Thomasem Andersem założył zespół Modern Talking, z którym odniósł międzynarodowy sukces. W międzyczasie komponował i produkował też płyty dla takich artystów jak C. C. Catch czy Chris Norman. W 1987 działalność Modern Talking została zawieszona, a Dieter założył własną grupę Blue System. W 1989 stworzył płytę ze ścieżką dźwiękową do serialu telewizji ZDF „Rivalen der Rennbahn”, która rozeszła się w ponad milionowym nakładzie. W 1991 nagrał utwór It’s All Over w duecie z Dionne Warwick i wydał go pod szyldem zespołu Blue System. W tym samym roku rozpoczął trwającą do 1994 roku i obfitującą w sukcesy współpracę z Bonnie Tyler. W 1997 wydany został ostatni album Blue System, Here I Am.

Na początku 1998 wraz z Thomas Andersem reaktywowali Modern Talking i wydali zawierający remiksy starych przebojów album Back for Good, który na całym świecie znalazł 10 milionów nabywców. Do 2003 nagrał z Modern Talking jeszcze 5 albumów, po czym definitywnie zakończył działalność grupy poprzestając na 12 albumach zespołu. W tym samym czasie zaangażował się w niemiecką edycję programu „Idol” (Deutschland sucht den Superstar). Płyty produkowane przez Dietera dla jego uczestników rozchodziły się w platynowych nakładach, rozwinięta została też współpraca ze zwycięzcą Alexanderm Klawsem oraz finalistą Danielem Küblböckiem. Planowana była współpraca także z drugą w programie Juliette Schoppmann, jednak po jej odmowie Dieter z sukcesami komponował i produkował dla Yvonne Catterfeld.

W 2004 roku wydane zostały ostatnie płyty tych wykonawców z premierowym materiałem od Dietera. W 2005 roku była przerwa w działalności muzycznej i czas większego zaangażowania w życie rodzinne, przyjaciółka Estefania Küster (ostatecznie rozstali się w sierpniu 2006) urodziła Dieterowi syna Maurice’a Cassiana.
W 2006 roku telewizja RTL zdecydowała się na emisję kreskówki opartej na biografii Dietera o tytule Dieter der Film, a sam Dieter równolegle wydał pierwszy album podpisany własnym nazwiskiem. 24 listopada Dieter wystąpił podczas festiwalu Diskoteka-80 w Moskwie, wykonując trzy utwory Blue System oraz miks największych przebojów Modern Talking. Obecnie zajmuje się komponowaniem i produkcją piosenek, współpracując z wywodzącym się z Deutschland sucht den Superstar niemieckim wokalistą Markiem Medlockiem.

Muzyczne projekty Dietera

1. Monza 1978
2. Marcel Mardello 1980
3. David Bernhardt 1980
4. Mac Mono Crew 1980
5. Steve Benson 1980-1981
6. Sunday 1981
7. Ryan Simmons 1984-1985
8. Modern Talking 1984-1987 1998-2003
9. Blue System 1987-1997
10. Countdown G.T.O. 1989-1991

wikipedia.org

27 marca, 2017 0

27 marca 2017

Wham

Brytyjski duet założony przez George’a MICHAEL’A Greka z pochodzenia, oraz Andrew Ridgeley’a (25.06.1963, Windlesham) syna imigranta z Egiptu, razem uczęszczali do szkoły w Bushey.
W 1979 utworzyli grupę The Executive. Wykonywali z nią własne piosenki oparte na rytmach karaibskich, m.in. Can’t Get Used To Losing You (nagrana później przez The BEAT). Pracowali jako kelnerzy (m.in. w dyskotece „Club Tropicana”) oraz jako bileterzy w północnym Londynie.
W 1981 zdecydowali się na występy w duecie, który nazwali Wham! Przedstawili żywą, radosna muzykę taneczną inspirowaną przebojami gwiazd murzyńskich – The SUPREMES, The FOUR TOPS, Smokey ROBINSON And The Miracles, The STYLISTICS, CHIC, Gap Band.

W 1982 roku nagrywają debiutancki singiel „Wham Rap” poruszający problem bezrobocia młodzieży brytyjskiej. Choć piosenka rzadko pojawia się w radiu, to grupa zwraca na siebie uwagę. Niestety nie odnosi ona dużego sukcesu, natomiast „Young Guns” ich druga piosenka staje się prawdziwym hitem dzięki występowi w Top Of The Pops pokazującym niekłamany sexappeal obu chłopców.
Pierwszy kontrakt podpisali w 1982 r. z małą wytwórnią Innervision. Kiedy ukazał się singel „Club Tropicana”, pierwszy album Wham!, „Fantastic”, rozchodził się jak świeże bułeczki, a prawie każda nastolatka w Anglii chciała mieć plakat z Andym i George’em.

Kolejny rok, 1984, przyniósł nowy album, „Make it Big”, ze słynnymi przebojami „Wake Me Up Before You Go-Go” i „Careless Whisper” (wydany jako solowy singel George’a Michaela). Zaczęła się prawdziwa Wham!-mania, głównie dzięki udanemu tournée w USA i bardzo nagłośnionym koncertom w Chinach. Było to wydarzenie na skalę światową! Wham występił jako pierwszy zespół pop-rock w Chinach, gdzie dotychczas nie docierała tego typu muzyka. Na zakup biletów trzeba było mieć pisemne zezwolenie z zakładu pracy, mimo tego 90 tyś. Chińczyków wyraziło chęć obejrzenia koncertów, z tego 3 tyś. stało całą noc w kolejkach. Wham dał dwa koncerty. Każdy wraz z biletem otrzymywał gratisowo kasetę „Make it big”. Nakręcony został film dokumentalny o pobycie duetu w tym państwie pt. „Foreign skies”.
Album „Make it Big” bił rekordy popularności, przez kilka miesięcy znajdował się na pierwszych miejscach w Anglii, USA, RFN, Skandynawii, Holandii, otrzymując miano platynowej płyty. Wham bił rekordy w przemyśle muzycznym, „Careless Whispers” i „Wake me up before you go go” przez 2 miesiące były na pierwszych miejscach w Anglii i USA. George zostaje wybrany piosenkarzem i kompozytorem roku 1984 w Wlk. Brytanii. Radio BBC informuje iż „Careless Whisper” to najczęściej odtwarzany przebój roku. Piosenka gości na liście radiowej Trójki 35 tygodni!
W tym samym roku zespół wydaje singiel na święta „Last Christmas”. Choć w rankigach zajął on drugie miejsce to i tak stał się kultowy. Przez wielu Brytyjczyków jest on uważany za hymn świąt.

Sprzeczności w dążeniach i planach między Michaelem i Ridgleyem stają się coraz bardziej jaskrawe. 29 czerwca 1986 roku odbył się ostatni, bardzo uroczysty koncert na Wembley, zwany „The Final”. I znów rekord. widowisko to zgromadziło 75 tys. fanów duetu, więcej niż „Live Aid”. George i Andrew przybyli ze swymi przyjaciółkami: Katty Jeng i Donią Fiorentino. Wham przypomniał swe największe przeboje, a na scenie w roli pianisty towarzyszył im Elton john.
„The Final” – to również tytuł trzeciego pożegnalnego albumu, który jest podsumowaniem ich ogromnej kariery. Firma Epic wydała również oprawiony w czarna okładkę maxi singiel z utworami: „Edge of Heaven”, „Battle Stations” oraz nową wrsje „Wham rap!”.
Ostatnia wspólna piosenka Wham to „Where did your heart go?” utrzymana w sentymentalnej konwencji.

Po tym spektakularnym koncercie drogi przyjaciół rozeszły się. W styczniu 1991 duet raz jeszcze zaprezentował się publicznie – podczas brazylijskiego festiwalu „Rock In Rio”.

Andrew Ridgeley zadebiutował jako solista płytą „Son Of Albert” (Epic, 1990). Wokalistki znane z wielu nagrań Wham!, Pepsi Demacque (10.12. 1966, Londyn) i Shirlie Holliman (18.04.1962, Londyn), utworzyły duet Pepsi And Shirlie i nagrały płytę „All Right Now” (Polydor, 1987) z takimi przebojami, jak Heartache i Goodbye Stranger.

No, a George Michael, to opowieść na osobny temat…

Albumy:
1983 Fantastic
1984 Make It Big
1986 Music from the Edge of Heaven

Kompilacje:
1986 The Final
1987 12″ Mixes
1997 If You Were There…The Best of Wham!

Ważniejsze single:
1982 Young Guns (Go For It!)
1983 Bad Boys
1983 Club Tropicana
1984 Wake Me Up Before You Go-Go
1984 Careless Whispe
1984 Last Christmas
1984 I’m Your Man
1984 Freedom
1986 A Different Corner
1986 The Edge of Heaven

Teledyski:
Wham! Rap! ( Enjoy What You Do)
Club Tropicana
Young Guns (Go For It!)
Wake Me Up Before You Go-Go
Last Christmas
The Edge Of Heaven
Where Did Your Heart Go
I’m Your Man
Everything She Wants
Freedom
Careless Whisper

źródło: net.com

27 marca, 2017 0

27 marca 2017

Europe

Europe – zespół muzyczny ze Szwecji grający muzykę glam metalową, rockową, hard rockową oraz tradycyjny heavy metal powstały w 1979 roku.
Zespół stał się popularny w 1986 po wydaniu albumu The Final Countdown, z którego piosenka tytułowa oraz ballada Carrie stały się światowymi przebojami. Do samej grupy przypięto łatkę zespołu z jednym hitem. We wczesnym okresie istnienia zespół tworzyli Kee Marcello – gitara prowadząca, gitara rytmiczna, wokal wspierający (1986-1992, 1999) Tony Reno – perkusja (1979-1984), Peter Olsson – gitara basowa (1979-1981), Marcel Jacob – gitara basowa (1981).

Zespół powstał w 1979 w Upplands Väsby, z inicjatywy Joeya Tempesta (Rolfa Magnusa Joakima Larssona), pod nazwą Force. W założeniu miał grać hard rocka. W czasie powstawania zespołu, grupa wydała demo z sześcioma utworami, jednakże te otrzymały negatywne recenzje. Początkowo zespół wydając albumy Europe (1983) oraz Wings of Tomorrow (1984) nie odnosił znacznych sukcesów. Z pierwszego albumu pojawiły się przeboje Seven doors hotel, oraz In the Future to Come, które tymczasowo odnosiły sukces. Z drugiego albumu tymczasowym hitem stał się utwór Stormwind.
W 1985 stworzono utwór Rock the Night, który natychmiast stał się przebojem. Do singla został dołączony także odświeżony utwór Seven doors hotel.
W roku 1985 zespół Europe podpisał kontrakt z Epic Records, a 26 maja 1986 wydany został ich trzeci album studyjny, The Final Countdown, który okazał się najpopularniejszym albumem. Tytułową piosenkę napisał wokalista zespołu Joey Tempest. Sam utwór został zaliczony do najważniejszych utworów glam metalowych na świecie!. Album w przeciwieństwie do pozostałych wzorował się na muzyce glam metalowej i pop metalowej. Płyta znalazła się na listach TOP10 w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii. Obok nagrania The Final Countdown przebojami stały się utwory Rock the Night, Carrie, oraz Cherokee. Album sprzedał się w nakładzie ponad 8 milionów sztuk.

Dwa lata później zespół Europe wydał album Out of This World, który osiągnął tymczasowy sukces. Out of This World to pierwsza płyta na której nie gra John Norum, którego zastąpił Kee Marcello. Wraz z albumem wydany został singel Superstitious, który zajął 31 miejsce na liście Billboard Hot 100, dziewiąte na liście Mainstream Rock Tracks i 34 na liście UK Singles Chart.

W 1992 z powodu wewnętrznych nieporozumień grupa rozpadła się. W czasie przerwy, Joey Tempest, oraz John Norum wydawali albumy pod swoimi nazwiskami.
Europe został reaktywowany w 2004. W tym samym roku ukazała się pierwsza od czasu wznowienia działalności płyta Start from the Dark, która miała znacznie cięższe brzmienie niż pozostałe albumy.
25 października 2006 roku zespół wydał płytę Secret Society, na której znalazł się singel Always the Pretenders. Singel zajął drugie miejsce na liście Sverigetopplistan. Jednakże album bez żadnej promocji przepadł na rynku muzycznym.
28 marca 2010 roku grupa pojawiła się gościnnie w teleturnieju muzycznym Jaka to melodia?.
19 czerwca 2010 roku Europe zagrał koncert w ramach imprezy Wianki nad Wisłą w Warszawie.
Najnowszym studyjnym albumem zespołu jest wydany 27 kwietnia tego samego roku Bag of Bones. W ramach promocji do singla Not Supposed To Sing The Blues zrealizowano teledysk.
1 maja 2012 roku grupa wystąpiła podczas festiwalu Thanks Jimi Festival na Wyspie Słodowej we Wrocławiu.
30 maja 2014 roku zespół wystąpił na koncercie w ramach Międzynarodowego Zlotu Motocyklistów w Dolinie Charlotty – Charlotta Moto Fest 2014, który odbył się w amfiteatrze Doliny Charlotty.

Obecny skład zespołu:
Joey Tempest – wokal prowadzący, gitara akustyczna, gitara rytmiczna, keyboard (1979-1992, od 2003)
John Norum – gitara prowadząca, gitara rytmiczna, wokal wspierający (1979-1986, od 2003)
John Levén – gitara basowa (1981-1992, od 2003)
Mic Michaeli – syntezator, wokal wspierający, gitara rytmiczna (1984-1992, od 2003)
Ian Haugland – perkusja, wokal wspierający (1984-1992, od 2003)

Albumy:

1983 Europe
1984 Wings of Tomorrow
1986 The Final Countdown
1988 Out of This World
1991 Prisoners in Paradise
1993 1982-1992
1997 Definitive Collection
1999 1982-2000
2004 Rock the Night: The Very Best of Europe
2004 Start from the Dark
2006 Secret Society
2008 Almost Unplugged
2009 Last Look at Eden
2012 Bag of Bones
2014 War Of Kings

Single:
1983 „Seven Doors Hotel”
1983 „Lyin’ Eyes”
1984 „Dreamer” – – –
1984 „Stormwind” – – –
1984 „Open Your Heart”
1985 „Rock the Night”
1985 „On the Loose”
1986 „The Final Countdown”
1986 „Love Chaser”
1986 „Rock the Night”
1986 „Carrie”
1986 „Cherokee”
1988 „Superstitious”
1988 „Open Your Heart”
1989 „Let the Good Times Rock”
1989 „More Than Meets the Eye”
1991 „Prisoners in Paradise”
1991 „I’ll Cry for You”
1991 „Halfway to Heaven”
1993 „Sweet Love Child”
1999 „The Final Countdown 2000”
2004 „Got to Have Fait
2004 „Hero” – – –
2006 „Always the Pretenders

Teledyski:
1983 „In the Future to Come”
1986 „The Final Countdown”
„Rock the Night”
„Carrie”
1987 „Cherokee”
1988 „Superstitious”
„Open Your Heart”
„Let the Good Times Rock”
1991 „Prisoners in Paradise”
„I’ll Cry for You”
1992 „Halfway to Heaven”
1999 „The Final Countdown 2000”
2004 „Got to Have Faith”
2004 „Hero”
2006 „Always the Pretenders”

żródło: wikipedia

27 marca, 2017 0

26 marca 2017

Urszula Sipińska

Urszula Sipińska (ur. 19 września 1947 w Poznaniu) – polska piosenkarka, kompozytorka, pianistka oraz architekt.
Ukończyła klasę fortepianu w Wielkopolskim Studium Muzycznym oraz Wydział Architektury Wnętrz PWSSP w Poznaniu. W czasie studiów współpracowała ze studenckim teatrzykiem „Nurt”. Koncertowała na całym świecie, zdobywała liczne nagrody na festiwalach. Zakończyła karierę estradową w 1990 roku. Obecnie prowadzi własne studio architektoniczne w Poznaniu. Jak sama zapowiadała – nie zamierza wrócić do śpiewania.
Napisała książkę Hodowcy lalek (2005 wyd. Zysk i Spółka, ISBN 83-7298-796-3), w której opowiada historię kariery piosenkarki w czasach PRL-u.
Artystka powróciła do swojego wyuczonego zawodu architekta wnętrz i prowadzi własne studio architektoniczne w Poznaniu. Zaprojektowała m.in. wnętrze Collegium Polonicum w Słubicach, Centrum Prasowego Międzynarodowych Targów Poznańskich, a także licznych banków, supermarketów i hoteli. Została członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010, oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku.

Największe przeboje:

Zapomniałam (muz. Elżbieta i Urszula Sipińskie, sł. Inka Korniszewska)
Poziomki (muz. Urszula Sipińska, sł. Inka Korniszewska, 1969)
Jaka jesteś Mario (muz. Piotr Figiel, sł. Janusz Kondratowicz)
Komu weselne dzieci (muz. Katarzyna Gaertner, sł. Agnieszka Osiecka, 1974)
To był świat w zupełnie starym stylu (muz. Piotr Figiel i Urszula Sipińska, sł. Janusz Kondratowicz)
Chłopak z drewna (muz. Urszula Sipinska, sł. Agnieszka Osiecka)
Pamiętam nas (muz. Urszula Sipińska, sł. Andrzej Kuryło, 1979] Płynąć (muz. Andrzej Ellman, sł. Andrzej Kuryło)
Są takie dni w tygodniu (muz. Jerzy Konrad, sł. Andrzej Kuryło, 1980)
Mam cudownych rodziców (muz. Andrzej Ellman, Jerzy Konrad, sł. Wojciech Młynarski)
Chcę wyjechać na wieś (muz. Wojciech Trzciński, Andrzej Kuryło)
Muzyk, muzyk (muz. Andrzej Ellman, sł. Agnieszka Osiecka)
Szalala, zabawa trwa (muz. Urszula Sipińska, sł. Urszula Sipińska, Andrzej Sobczak, 1988)
Gdzie ten świat 60-tych lat (muz. U.Sipinska / sł. A.Kosmala, A.Sobczak, 1988 )

DYSKOGRAFIA
Albumy Studyjne
1971 – Urszula Sipińska, reedycja 2001
1973 – Bright days will come/Nadejdą jasne dni
1975 – Zabaw się w mój świat
1980 – Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film
1981 – W podróży
1988 – Nie zapomniałam
1992 – Białe święta

Składanki
1995 – The best of Urszula Sipińska
1997 – Antologia vol.1
1997 – Antologia vol.2
1997 – Antologia/Ballady vol.3
1999 – Są takie dni w tygodniu – Złota kolekcja
2000 – Przystanek mojej młodości
2001 – Mędrcy świata monarchowie
2003 – Wołaniem wołam cię
2006 – Nie zapomniałam – Platynowa kolekcja

Czwórki
1970 – Urszula Sipińska
1.Dłonie bliskie, dłonie dalekie
2.Kwiat
3.Poziomki
4.Trzymając się za ręce

1971 – Urszula Sipińska
1.Niepotrzebne mi są róże
2.Tak pięknie grała orkiestra
3.Nie o nas nie i dla nas
4.Po prostu wybacz mi

1972 – Urszula
1.To był świat w zupełnie starym stylu
2.Jaka jesteś Mario
3.Koniec lata
4.Najlepiej wiosną

Single
1972 – Urodzajny rok/Wiem, że w okienku
1972 – Zapomniałam
1972 – Najlepiej wiosną
1973 – Bright days will come/The memory (Meksyk ’72)
1974 – Moja mama grała mi/Fortepian w rzece
1979 – Limit czasu, czyli czy nas jeszcze pamiętasz/Wypożyczalnia snów
1979 – Pamiętam nas/Płynąć
1980 – Trochę żal szalonych lat/Tamten walc
1981 – Chcę wyjechać na wieś/Najcichsza pani

Pocztówki
1967 – Zapomniałam
1968 – Poziomki
1969 – Razem z moim psem
1969 – Jak tam jest
1970 – Ballada indiańska
1971 – Niepotrzebne mi róże
1972 – Tak pięknie grała orkiestra/Po prostu wybacz mi
1973 – Be my baby tonight/One more flower blooms and dies
1973 – To był świat w zupełnie starym stylu/Butterfly
1973 – The bright days will come/Be my baby tonight
1973 – Rafael
1974 – Zioła
1974 – Komu weselne dzieci
1975 – Zabaw się w mój świat
1975 – Kukułeczka
1976 – Gdzie nie ma nas
1976 – Świat moich kilku lat/A kiedy ludziom ludzi brak
1977 – Chłopak z drewna
1977 – Łowca paciorków
1978 – Śpiewam i gram
1978 – Za wolno płynie czas/Radosne dni
1979 – Limit czasu-medlay
1979 – Sentymentalny dzień
1979 – Weź kolorowy film
1979 – Pamiętam nas
1979 – Są takie dni w tygodniu/Ach, cóż to za romans był

żródło: wikipedia

26 marca, 2017 0

25 marca 2017

Perfect

Perfect – polski zespół rockowy, założony w 1977 roku, działający do dziś (z przerwą w latach 1983 – 1993).
Lata 70. XX wieku
Zespół został założony w roku 1977 przez perkusistę Wojciecha Morawskiego, basistę Zdzisława Zawadzkiego i gitarzystę Zbigniewa Hołdysa. Wokalistami zespołu byli Zbigniew Hołdys i Basia Trzetrzelewska.
Pierwotny skład zespołu w 1977 roku:
Zbigniew Hołdys – gitara, śpiew, lider
Zdzisław Zawadzki – gitara basowa
Basia Trzetrzelewska – śpiew
Ewa Korczyńska-Konarzewska – śpiew
Wojciech Morawski – instrumenty perkusyjne
W ankiecie pisma Non Stop uznany za debiut roku 1978, a utwór Jego nie ma za najlepszy utwór rockowy.
Na początku swej działalności zespół towarzyszył znanym gwiazdom, m.in. Annie Jantar i Halinie Frąckowiak oraz występował w klubach polonijnych w USA. Używał wtedy szyldu „Perfect Super Show And Disco Band”. Nazwa zespołu pochodzi od Christine Perfect-McVie, która w zespole Fleetwood Mac śpiewała i grała na instrumentach klawiszowych.

Lata 80. XX wieku
W Sylwestra 1980 zespół zadebiutował w warszawskim studenckim klubie Stodoła z całkowicie nowym repertuarem i w sformowanym przez Hołdysa nowym składzie. Dołączyli Ryszard Sygitowicz (gitara) Piotr Szkudelski (perkusja) oraz Grzegorz Markowski (wokal). Poprzedni perkusista, Wojciech Morawski, przeszedł do zespołu Porter Band. W kilka miesięcy zespół stał się jedną z najpopularniejszych grup polskiej sceny muzycznej.

Skład zespołu w 1980 roku:
Zbigniew Hołdys – gitara, śpiew
Zdzisław Zawadzki – gitara basowa
Ryszard Sygitowicz – gitara
Piotr Szkudelski – instrumenty perkusyjne
Grzegorz Markowski – śpiew

W tym samym roku wydał pierwszą płytę, tzw. Biały Album (od koloru okładki). Pod koniec 1981 roku sprzedano ok. miliona egzemplarzy tego albumu. Z tego czasu pochodzą wielkie przeboje Nie płacz Ewka (Hołdys/Olewicz), Chcemy być sobą (Hołdys/Hołdys), Ale wkoło jest wesoło (Hołdys/Hołdys) i Niewiele ci mogę dać (Hołdys/Olewicz).
W 1982 roku zespół zawiesił działalność na kilka miesięcy pod wpływem stanu wojennego. Jesienią 1982 Perfect wznowił koncerty z całkowicie nowym repertuarem, który znalazł się na płycie UNU. Nowym gitarzystą w miejsce Ryszarda Sygitowicza został Andrzej Urny, zaś Zdzisława Zawadzkiego zastąpił Andrzej Nowicki. Z tego czasu pochodzą inne wielkie przeboje autorstwa Zbigniewa Hołdysa (muzyka) i Bogdana Olewicza (słowa): Autobiografia, Objazdowe Nieme Kino i Wyspa, drzewo, zamek.
Na wiosnę 1982 r. utwór „Pepe wróć” na krótko przed jego premierą był promowany na antenie Trójki – puszczany był sam wokal Grzegorza Markowskiego wykonującego słowa
Odkąd ciebie brak
tracę dobry smak
błagam, pepe wróć

Przez prawie 3 lata zespół był najpopularniejszą grupą rockową w Polsce i absolutnym hegemonem na rynku płytowym oraz listach przebojów.
W marcu 1983 roku Zbigniew Hołdys ogłosił decyzję o rozwiązaniu zespołu, który koncertował jeszcze do czerwca 1983. Ostatni koncert zespół zagrał na festiwalu w Opolu.

Skład zespołu w 1983 roku:
Zbigniew Hołdys – gitara, śpiew
Andrzej Nowicki – gitara basowa
Andrzej Urny – gitara
Piotr Szkudelski – instrumenty perkusyjne
Grzegorz Markowski – śpiew

W 1987 roku zespół połączył się na krótko, by zagrać dwa koncerty – w Hali „Olivia” w Gdańsku i dla 40 tysięcy ludzi na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie oraz koncerty w katowickim Spodku.
W 1989 roku Perfect bez Markowskiego, z Hołdysem jako wokalistą, wyjechał do USA, gdzie zagrał szereg koncertów w amerykańskich klubach w Nowym Jorku, Los Angeles i San Francisco. M.in. jako pierwszy zespół z Europy Środkowej wystąpił w legendarnym klubie CBGB’s (Nowy Jork). Skutkiem koncertów granych wyłącznie dla amerykańskiej publiczności były znakomite recenzje w mediach (telewizja ABC, dziennik New York Times, magazyny „Newsweek”, „Village Voice”, i „Spin”).
Lata 90. XX wieku
W 1992 roku Hołdys definitywnie rozwiązał zespół Perfect i na wiele lat wycofał się z życia muzycznego.
W 1993 zespół Perfect powrócił, już bez Hołdysa, na tournée w Stanach Zjednoczonych. Po sukcesach za Oceanem i namowach fanów, zespół postanowił się reaktywować na stałe.
W 1994 Perfect dał koncert w katowickim Spodku (zarejestrowany i wydany na płycie Katowice Spodek Live’94 (2xCD). Płyta dedykowana jest Andrzejowi Nowickiemu.). Spodek podczas tamtego koncertu wypełniony był po brzegi. W tym samym roku Perfect wydał płytę Jestem.
W 1997 roku Perfect wydał płytę Geny, która zawierała przebój 'Niepokonani’. Krążek otrzymał status złotej płyty. Po wydaniu płyty z zespołu odszedł Ryszard Sygitowicz, którego zastąpił Dariusz Kozakiewicz, który poprzez swój na styl gry (tzw. „wioślarz”) do dziś nazywany jest polskim Hendriksem. Chwilę potem zespół opuścił Andrzej Nowicki, którego zastąpił Piotr Urbanek.
W 1999 wyszła płyta Śmigło. Odbyła się też trasa z okazji XX-lecia istnienia zespołu. 7 kwietnia 2000 roku zmarł na serce Andrzej Nowicki.

XXI wiek
Pierwszą płytą XXI wieku w Polsce był koncertowy album „Live 2001”.
W 2002 zespół Perfect odważył się na połączenie muzyki rockowej z muzyką symfoniczną. Zwieńczeniem tego projektu była płyta „Symfonicznie”, nagrana z Polską Orkiestrą Radiową, która pobiła dotychczasowy Polski rekord na rynku muzycznym, gdyż już po dwóch tygodniach od premiery, uzyskała status platynowej płyty.

W 2003 Grzegorz Markowski, wraz ze swym zespołem, zorganizował happening. O godzinie 8 rano, w centrum Warszawy, na dachu budynku „’Cepelia'” zespół zagrał koncert. Koncert zakończył się zatrzymaniem przez policję Grzegorza Markowskiego, za zakłócanie porządku publicznego.
W 2004 Zespół wydał swoją szóstą płytę studyjną, zatytułowaną „Schody”. Początkowo borykano się z problemami, lecz w końcu wydano płytę tylko w internecie. Perfect jest pierwszym polskim zespołem, który zdecydował się na wydanie swej premierowej płyty wyłącznie w internecie. Za ten krok zespół został nagrodzony specjalną nagrodą i otrzymał statuetkę Światowego Dnia Telekomunikacji, którą otrzymują wyłącznie osoby i instytucje szczególnie zasłużone dla polskiej teleinformatyki. 1 kwietnia, w dniu wydania płyty „Schody”, zespół promował swój najnowszy projekt koncertem w Warszawskiej Stodole. Pod koniec roku, Perfect zdecydował się wydać „Schody” na płycie kompaktowej i płycie analogowej.

Bieżący skład zespołu:
Grzegorz Markowski – śpiew
Jacek Krzaklewski – gitara
Dariusz Kozakiewicz – gitara
Piotr Szkudelski – instrumenty perkusyjne
Piotr Urbanek – gitara basowa

W 2006 zespół obchodził swoje 25 urodziny. Podczas Festiwalu Jedynki Sopot 2006 zespół odebrał Honorowy Złoty Mikrofon przyznany przez Polskie Radio, oraz odbył się koncert z okazji 25. urodzin Perfect-u.
W 2007 wydane zostało pierwsze koncertowe DVD Perfect-u, „Z wtorku na środę”. Zawiera ono koncert z warszawskiej Stodoły, zarejestrowany 11 kwietnia 2007 roku. Podczas tego koncertu, zespół zagrał swoje największe przeboje.DVD „Z wtorku na środę”dostało status złotej płyty, która została wręczona zespołowi 21 listopada podczas koncertu w klubie Stodoła. Zespół Perfect został również gwiazdą trasy Lata z radiem 2007, na której wykonywał specjalnie napisaną piosenkę Lato z MP3.
W roku 2008, miała miejsce reedycja płyty „Symfonicznie”.
10 listopada 2008 roku, zespół Perfect otrzymał w Sali Kongresowej specjalną nagrodę „Super Dziób” Radia WAWA za całokształt twórczości oraz 30 lat istnienia.

DYSKOGRAFIA
Albumy studyjne:
1981 – Perfect (Debiutancki album zespołu).
1982 – UNU. Album był kilkakrotnie wznawiany – w 1983 (Tonpress KAW; kaseta), 1990 (Tonpress; CD/kaseta), 1999 (Polmusic; CD/kaseta), 2002 (Andromedia; CD) i 2003 (A.A.MTJ; CD).
1994 – Jestem.Album został wydany ponownie w 1995 przez Koch International.
1997 – Geny.Ostatni album z udziałem Andrzeja Nowickiego i Ryszarda Sygitowicza.
1999 – Śmigło.Pierwszy album z udziałem Piotra Urbanka i Dariusza Kozakiewicza.
2004 – Schody.Album został najpierw wydany w internecie za pośrednictwem portalu Interia.pl.
2010 – XXX
2014 – DaDaDam (2014

Single:
1981 „Chcemy być sobą”
„Nie płacz Ewka”

1982 „Niewiele Ci mogę dać”
„Pepe wróć”
„Idź Precz”

1983 „Zamieniam się w psa”

1994 „Całkiem inny kraj”
„Nie daj się zabić”

1996 „Kołysanka dla nieznajomej”
1997 „Niepokonani”
„Wyznanie lwa”
„Idźcie do domu”

1999 „Zamykam oczy – widzę przestrzeń”
„Miłość rośnie w nas”
„Śmigło”
„Ten Moment”
2001 „Lokomotywa z ogłoszenia”
2004 „EM” ” Schody

Z Patrycją Markowską:
Perfect wydał dwa single wraz z córką wokalisty, Patrycją Markowską.
2003 „Kołysanka”
„Każdy oddech Twój”

Kompilacje
Utwory Perfectu pojawiły się na kilkudziesięciu składankach, w tym kilkukrotnie na płycie promującej Listę Przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia. Lista przedstawia kompilacje wydane oficjalnie przez Perfect.

1993 1971-1991 Historie Nieznane .Na albumie umieszczono utwór „What for?” będący angielskojęzyczną wersją piosenki „Po co ?”.
1995 Ballady
1998 Gold.Złote Przeboje
1999 Platynowa Kolekcja.Perfect: Twoja Era Muzyki
2002 Perfect Symfonicznie.Album nagrany wraz z Polską Orkiestrą Radiową
2004 Perfect dla Polpharmy
2007 Perfect Symfonicznie – Platinum.Reedycja albumu Perfect Symfonicznie. Album został wydany w ograniczonym nakładzie. Na albumie ukazał się jeden wcześniej niepublikowany utwór – „Póki mam jeden sen”.
2016 Perfect The Greatest Hits

Albumy koncertowe
1983 Live-Album zawiera zapis dwóch koncertów zrealizowanych jesienią 1982 w warszawskim Klubie Stodoła.
1987 Live April 1’1987-Album został początkowo wydany na trzech płytach gramofonowych. Wydany ponownie przez Pronit Records w 1988 formacie LP i MC. W 1992 wydana została reedycja albumu (Polton Records) z identyczną listą utworów.
1994 Katowice Spodek Live ’94-W 2003 została wydana reedycja albumu (Art-Studio Camer-Ton) na dwóch płytach CD.
1998 Suwałki Live ’98

Wydanie promocyjne:
2001 Live 2001-Do albumu dołączono teledysk utworu „Vampiria de luxe”. Ponadto na płycie znajduje się pięć mówionych ścieżek dźwiękowych zatytułowanych „Grzegorza M. wyznanie X”.

2007 Perfect – Trójka Live.Wydanie promocyjne. Płyta zawiera zapis koncertu zespołu z okazji Dnia Dziecka z 1 czerwca 2001. Na albumie zawarte są dwie słowne zapowiedzi Marka Niedźwieckiego.

5 maja 2014 zapowiedziana została premiera kolejnego albumu studyjnego grupy zatytułowanego DaDaDam, krążek ukazał się 6 czerwca nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia. Album zawiera 12 kompozycji i jest pierwszym albumem w historii grupy bez tekstów Bogdana Olewicza. Tego samego dnia na antenie radiowej Trójki pojawił się premierowy utwór „Wszystko ma swój czas” z tekstem autorstwa Jacka Cygana.
Premiera albumu miała miejsce 9 czerwca 2014, płyta ukazała się nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia.
Album jest zwrotem zespołu w kierunku cięższej, rockowej muzyki. Zawiera 12 kompozycji i jest pierwszym albumem w historii grupy bez tekstów Bogdana Olewicza.
27 czerwca 2014 album uzyskał oficjalnie status złotej, a następnie 25 lutego 2015 roku platynowej płyty.
8 marca tego samego roku zespół wystąpił w ramach jubileuszowego koncertu Niepokonani. 35-lecie Perfectu w Atlas Arenie w Łodzi. Gościnnie wystąpili Patrycja Markowska, Igor Herbut, oraz Ryszard Sygitowicz.

żródło: wikipedia

25 marca, 2017 0


23 marca 2017

Wilki

Wilki – polski zespół rockowy, a później pop rockowy, założony w 1991 roku w Warszawie przez Roberta Gawlińskiego.
Zespół został założony w 1991 roku w Warszawie przez Roberta Gawlińskiego. W 1992 roku, podczas sesji do albumu Wilki, ustalił się skład zespołu. Prace nad płytą rozpoczęły się w klubie Stodoła, w składzie Robert Gawliński – śpiew, Mikis Cupas – gitara elektryczna, Michał Rollinger – instrumenty klawiszowe, Adam Żwirski – gitara basowa, Darek Nowak – perkusja. W trakcie prac nad nagraniami zmarł nagle Adam Żwirski. Jemu też dedykowany jest utwór Son of the blue sky. Album po wydaniu okazał się bestsellerem, włącznie z nakładami pirackimi mógł rozejść się w nakładzie nawet miliona egzemplarzy. Wszystkie utwory na płycie były autorstwa Roberta Gawlińskiego, który objął obowiązki lidera grupy. Piosenki Son of the blue sky, Aborygen, Eli lama sabachtani zdobywały krajowe listy przebojów, zyskując dużą popularność.
W roku 1993 ukazał się album Przedmieścia, który różnił się od poprzednika bardziej rockowym i funkowym brzmieniem. Album został dobrze przyjęty przez publiczność i przyniósł kolejne przeboje, jak Nie zabiję nocy, czy Moja Baby.
W 1994 roku pojawił się koncertowy i akustyczny album grupy, Acousticus Rockus. Na album trafiły kompozycje z dwóch pierwszych płyt, kilka nowych piosenek, a także cover słynnego Snu o Warszawie z repertuaru Czesława Niemena.

Zespół zawiesił działalność w 1995, wtedy to lider Robert Gawliński wydał pierwszy samodzielny album, Solo, natomiast Mikis Cupas i Marek Chrzanowski zaangażowali się w projekt Hopsa.
W 1997 Robert Gawliński opublikował album Kwiaty jak relikwie, w latach 1998 i 1999 następne – X i Gra. W solowych albumach Roberta Gawlińskiego miał udział Andrzej Smolik.
W roku 2000 ukazał się album Największe przeboje, zawierający piosenki wybrane zarówno z dotychczasowej dyskografii Wilków, jak i solowej Roberta Gawlińskiego. Wydanie albumu doprowadziło do ponownego spotkania się muzyków zespołu i w rezultacie, reaktywowania grupy.
W 2001 roku zespół, w składzie sprzed zawieszenia działalności zespołu, ruszył w trasę koncertową i jednocześnie rozpoczął pracę nad nowym albumem.
W 2002 roku w rozgłośniach radiowych pojawiła się piosenka Baśka. Utwór zdobył główną nagrodę na festiwalu w Opolu i stał się przebojem lata 2002. 31 sierpnia 2002 ukazał się nowy album 4, który za sprawą piosenki promującej zdobył dużą popularność.
W roku 2003 ukazała się „walentynkowa” wersja albumu, wzbogacona wywiadami z muzykami oraz piosenką Here I Am, którą zastąpiono Balladę o Tolku Bananie.
W 2004 zespół nagrał Watrę. Płytę promował utwór Bohema. Watra już po pierwszym miesiącu sprzedaży zdobyła status Złotej Płyty. Popularność zdobył także drugi singel z krążka, zatytułowany Słońce pokonał cień.

Na początku 2006 roku nastąpiły zmiany w składzie Wilków. Odszedł perkusista Marcin Szyszko i basista Marcin Ciempel, którzy zastąpieni zostali przez Huberta Gasiula i Leszka Biolika. W tym samym roku zespół został nagrodzony Bursztynowym Słowikiem w kategorii „Nadzieja Roku” oraz kilkoma Mikrofonami Popcornu. Na przestrzeni lat zespół zdobył też kilka nagród Fryderyków. 10 listopada 2006 roku ukazał się nowy album Wilków – Obrazki, promowany przez utwór Na zawsze i na wieczność, a później Love story. Płyta nie powtórzyła sukcesu swoich poprzedniczek.
W maju 2008 roku zespół nagrał utwór Idziemy na mecz z okazji Mistrzostw Europy w piłce nożnej. Utwór został zaprezentowany podczas konkursu premier na Festiwalu w Opolu, jednak nie odniósł sukcesu.

27 lutego 2009 zespół Wilki zarejestrował koncert MTV Unplugged. Grupa wykonała 20 utworów w specjalnych, akustycznych aranżacjach w warszawskim Studio Buffo. Na liście piosenek znalazły się największe przeboje zespołu, jak „Eli lama Sabachtani”, „Baśka”, utwór „Heart of Gold” autorstwa Neila Younga. Zespół wykonał również jeden premierowy utwór. Wilki zaprosiły do współpracy Kasię Kowalską, która w duecie z liderem zespołu – Robertem Gawlińskim – wykonała przebój „Cień w Dolinie Mgieł” oraz Reni Jusis, która zagrała na fortepianie i zaśpiewała w utworze „Beniamin”. Koncert nagrywany był przy akompaniamencie czteroosobowej sekcji smyczkowej i dwuosobowej sekcji dętej. Telewizyjna premiera koncertu miała miejsce w MTV Polska 8 kwietnia. „MTV Unplugged Wilki” zostało wydane również na CD i CD/DVD. Album uzyskał status złotej płyty. W lutym 2010 roku wydawnictwo uzyskało nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka w kategorii: album roku rock. Od wiosny 2009 roku zespół ponownie zawiesił działalność, a lider (Robert) nagrał piątą już płytę solową. Tym razem jego głównym partnerem nagrań nie był, jak przy czterech poprzednich, Andrzej Smolik (instr. klawiszowe w zespole Wilki), lecz basista zespołu, Leszek Biolik. Na początku 2011 roku zespół opuścił Biolik, którego zastąpił Stanisław Wróbel. Skład uzupełnił także gitarzysta Maciej Gładysz.
Muzycy

Obecny skład zespołu
Robert Gawliński – gitara, śpiew (1991-1995, od 2001)
Mikis Cupas – gitara (1991-1995, od 2001)
Maciej Gładysz – gitara (od 2011)
Stanisław Wróbel – gitara basowa (od 2011)
Andrzej Smolik – instrumenty klawiszowe (1993-1995, od 2001)
Hubert Gasiul – perkusja (od 2006)

Byli członkowie
Michał Rollinger – instrumenty klawiszowe (1992)
Adam Żwirski – gitara basowa
Marek Chrzanowski – gitara basowa (1993-1995, 2001-2002)
Marcin Ciempiel – gitara basowa (2002-2004)
Leszek Biolik – gitara basowa (2006-2011)
Dariusz Nowak – perkusja
Marcin Szyszko – perkusja (1993-1995, 2001-2006) (zmarł 04.06.20013)

Dyskografia

Albumy
1992 Wilki
1993 Przedmieścia
1993 Wilki Live
1994 Acousticus Rockus
2000 Największe przeboje
2002 4
2004 Watra
2006 Obrazki
2009 MTV Unplugged
2012 Światło i mrok
2016 Przez dziewczyny

Single
1992 Eroll
1992 Son of the Blue Sky
1992 Aborygen
1993 Eli lama sabachtani
1993 N’Avoie
1993 Nie zabiję nocy
1993 Ballada Emanuel
1994 Moja „Baby”
1994 Jeden raz odwiedzamy świat
1994 Letnia piosenka
1994 A moje bóstwa płaczą
1995 Sen o Warszawie
2002 Baśka
2002 Urke
2002 Ja ogień ty woda
2003 Here I Am
2004 Bohema
2005 Słońce pokonał cień
2005 Niech mówi serce
2006 Atlantyda łez
2006 Na zawsze i na wieczność
2007 Love Story
2007 Zostać mistrzem
2009 Obudź mnie
2012 Rachela
2013 Spłonąć i odejść

żródło:wikipedia

23 marca, 2017 0

Loading