Pop-rock
1 lutego 2021
Hilton Valentine (The Animals) nie żyje
W wieku 77 lat zmarł Hilton Valentine, gitarzysta i współzałożyciel legendarnego brytyjskiego zespołu The Animals.
Hilton Valentine założył The Animals w 1963 roku wraz z Erikiem Burdonem, Chasem Chandlerem, Alanem Price’em i Johnem Steelem. Grał w zespole do 1966 roku, nagrywając z nim najsłynniejsze płyty i przeboje, w tym „The House Of The Rising Sun”, który zdobył szczyty list przebojów w wielu krajach. Później brał udział w reaktywacjach grupy w latach 70. i 80., a w latach 90. stał na czele Valentine’s Animals i Animals II. Wziął też udział w ostatniej reaktywacji The Animals w latach 1999-2001. Prowadził też działalność solową. Ostatnie lata życia spędził w Connecticut.
14 stycznia 2021
Tim Bogert (Vanilla Fudge, Cactus) nie żyje
13 stycznia w wieku 76 lat zmarł Tim Bogert, najlepiej znany jako założyciel i basista zespołu Vanilla Fudge. O jego śmierci poinformował jego kolega z zespołu, perkusista Carmine Appice.
Appice napisał: Zmarł mój prawdziwy przyjaciel, Tim Bogert. Przyjaźniliśmy się od ponad 50 lat, był dla mnie jak brat. Tim był jedynym w swoim rodzaju basistą. Zainspirował wielu basistów na całym świecie. Wniósł do rocka nowy poziom wirtuozerii. Był też tak bardzo inteligentny, że nazywaliśmy go Spock. Mogłeś zapytać go o wszystko
Tim Bogert założył Vanilla Fudge w 1966 roku. Zespół błyskawicznie zdobył popularność swoją oryginalną odmianą psychodelicznego rocka. Najbardziej aktywny okres działalności zespołu zakończył się w 1970 roku, ale grupa później wielokrotnie powracała. Bogert był obecny przy kolejnych reaktywacjach aż do 2010 roku, wówczas to jego miejsce zajął Pete Bermy, który gra w Vanilla Fudge do dziś.
W 1970 roku Bogert założył Cactus, z którym nagrał szereg uznanych płyt. Oprócz tego współpracował z takimi wykonawcami jak Jeff Beck i Paul Di’Anno.
20 lipca 2020
Legendarny perkusista, Jamie Oldaker, nie żyje
W wieku 68 lat zmarł Jamie Oldaker, perkusista który znany był ze współpracy z wieloma bluesowymi i rockowymi artystami. Jamie zaczynał w latach 60. w zespole Rouges Five, ale potem grał z zespołami Boba Segera i Leona Russela. W 1974 roku dostał propozycję dołączenia do zespołu Erica Claptona i występował z nim do 1979 roku, grając trasy koncertowe i występując na takich płytach, jak „E.C. Was Here” czy „Slowhand”. Mimo rozwiązania zespołu, z Claptonem grał potem jeszcze wielokrotnie w latach 80. i 90., a w międzyczasie grał też między innymi z Peterem Framptonem, Eddiem Kigiem i Ace’em Frehleyem. W 2005 roku wydał solową płytę „Mad Dogs And Okies”.
Jamie Oldaker od kilku lat zmagał się z nowotworem.
5 maja 2020
David Greenfield nie żyje. Legendarny muzyk miał koronawirusa
David Greenfield z zespołu The Stranglers zmarł 3 maja w wieku 71 lat. Muzyk trafił do szpitala z problemami serca. Na miejscu okazało się, że jest zarażony koronawirusem.
O śmierci byłego keyboardzisty i wokalisty The Stranglers dowiedzieliśmy się z oficjalnego profilu zespołu na Facebooku. Greenfield zmarł w szpitalu w nocy z niedzieli na poniedziałek. „Dave był sympatyczną, przyjazną i ekscentryczną postacią, która zawsze miała czas na rozmowy” – napisał administrator oficjalnego profilu, publikując też wypowiedzi byłych kolegów z zespołu.
Dave Greenfield grał na keyboardzie od końca lat 60. W 1975 r. dołączył do The Stranglers i współtworzył debiutancki album grupy „Rattus Norvegicus” (1977), który okrył się platyną. Greenfield udzielał się także jako tekściarz, wokalista i kompozytor. To on napisał największy przebój grupy – „Golden Brown” (1981), który został początkowo zignorowany przez pozostałych członków zespołu.
4 marca 2020
Genesis reaktywuje się na trasę koncertową
Zespół Genesis potwierdził, że w 2020 roku zagra trasę koncertową.
Zespół Genesis poinformował, że w 2020 roku wyruszy w trasę koncertową w składzie z Mike’em Ruthefordem, Tonym Banksem i Philem Collinsem. Grupa ogłosiła pierwszą serię koncertów.
Muzycy zespołu pojawili się w brytyjskiej telewizji śniadaniowej, gdzie poinformowali o swojej decyzji. W koncertowym składzie zespołu znajdzie się także syn Phila, Nick Collins, który zagra na perkusji. Phil Collins ze względu na problemy zdrowotne nie może objąć roli perkusisty, ale obiecuje, że spróbuje trochę pograć:
6 lutego 2019
Transvision Vamp
Oryginalny skład stanowili: Wendy James (wokal), Nick Christian Sayer (gitara), Dave Parsons (bass), Tex Axile (klawisze) i Pol Burton (perkusja). W 1986 podpisali kontrakt z MCA, publikując cztery single i album Pop Art (1988). Płyta odniosła duży sukces komercyjny – przez 32 tygodnie znajdowała się na brytyjskiej liście przebojów, dochodząc do miejsca czwartego. W Australii album znajdował się na liście przez 45 tygodni, dochodząc do miejsca trzynastego. Jeszcze większym powodzeniem cieszyły się wydane w 1989 singel Baby I Don’t Care i album Velveteen. Singel dotarł do miejsca trzeciego w Wielkiej Brytanii i Australii. Album na brytyjskiej liście przebojów spędził 26 tygodni, docierając do miejsca pierwszego, zaś na australijskiej 16 tygodni, docierając do miejsca drugiego. W Australii albumy Pop Art i Velveteen zajęły odpowiednio 25. i 39. miejsce na liście najlepiej sprzedających się albumów w 1989 roku. Sukcesu nie powtórzyła trzecia płyta, wydana w 1991 Little Magnets Versus the Bubble Of Babble. Spowodowało to rozpad formacji w lutym 1992. Większość muzyków kontynuowała działalność muzyczną w innych projektach: Dave Parsons był członkiem formacji Bush, Tex Axile został członkiem grupy Max, a po jej rozpadzie rozpoczął działalność solową, Wendy James wydała albumy solowe: Now Ain’t The Time for Your Tears (1993) i I Came Here to Blow Minds (2011). W latach 2004-2008 była wokalistką założonej przez siebie grupy Racine, z którą nagrała dwa albumy: Number One (2004) i Racine 2 (2007).
materiał źródłowy: wikipedia
6 lutego 2019
Brigitte Nielsen
Brigitte Nielsen, właściwie Gitte Nielsen (ur. 15 lipca 1963 w Rødovre) – duńska aktorka, modelka, prezenterka i piosenkarka. Przyszła na świat w Rødovre, na przedmieściach Kopenhagi jako jedyna córka inżyniera Svenda Nielsena (zm. 1999) i bibliotekarki Hanne Nielsen. Wychowywała się z młodszym bratem Janem (ur. 1965).
Po ukończeniu szkoły średniej w wieku 16 lat pozostawiła rodzinę i wyjechała do Włoch, by rozpocząć karierę modelki dla renomowanej agencji Elite Models. Pracowała tam między innymi z takimi projektantami mody jak Giorgiem Armanim, Gianni Versace i Gianfranco Ferré. Była ozdobą światowych wybiegów w Rzymie, Mediolanie, Nowym Jorku, Paryżu i Berlinie. Na początku lat 80. pracowała z takimi fotografami jako Greg Gorman i Helmut Newton. Wielokrotnie jej zdjęcia znalazły się w magazynie Playboy, m.in. w grudniu 1987, a w Marvel Comics pozowała do zdjęć ubrana jak komiksowy charakter She-Hulk. Na jej zdjęcia trafił włoski producent filmowy Dino de Laurentiis, szukający partnerki dla Arnolda Schwarzeneggera do baśni kostiumowej Czerwona Sonja (Red Sonja, 1984), gdzie zadebiutowała jako tytułowa bohaterka kobieta-wojownik. Jednak krytycy nie byli zachwyceni jej talentem aktorskim, przyznając anty-nagrodę Złotej Maliny dla Najgorszej Gwiazdy i nominację dla Najgorszej Aktorki. W 1985 roku wyszła za mąż za Sylvestra Stallone’a, który zaangażował ją do roli Ludmiły Vobet Drago, żony sowieckiego boksera (Dolph Lundgren) w swoim filmie Rocky IV (1985). Lecz i ta kinowa postać była nominowana do Złotej Maliny w dwóch kategoriach: Najgorsza Nowa Gwiazda i Najgorsza Aktorka Drugoplanowa. U boku swojego męża wystąpiła ponownie w roli prześladowanej przez okrutnego seryjnego mordercę modelki Ingrid w kryminalnym filmie akcji Kobra (Cobra, 1986) i po raz kolejny otrzymała nominację do Złotej Maliny jako Najgorsza Aktorka Roku. W 1987 roku odbył się głośny rozwód państwa Stallone. Jako Karla Fry, posągowa wspólniczka handlarza bronią znalazła się w obsadzie komedii sensacyjnej Gliniarz z Beverly Hills II (Beverly Hills Cop II, 1987) z Eddie Murphym. Pod koniec 1987 Nielsen nagrała w duecie z austriackim piosenkarzem Falco singel „Body Next to Body”, którego producentem był Giorgio Moroder. Piosenka ta trafiła na jej debiutancką płytę „Everybody Tells a Story”. Brała udział w drugorzędnych włoskich dramatach – Bye Bye Baby (1988, jeszcze jedna nominacja do Złotej Maliny) u boku Carol Alt, Luca Barbareschi i Jasona Connery i Domino (1988). Mimo tego była jednak absolutną gwiazdą kina światowego końca lat 80-tych, która zgasła równie szybko, jak się pojawiała. Powodzeniem wśród widzów cieszyły się zwłaszcza jej role kobiet heroicznych, wyrachowanych i żądnych władzy, jak choćby kultowa dziś Czerwona Sonja czy Czarna Wiedźma z serii włoskich baśni telewizyjnych Fantaghiro (Fantaghirò, 1992-96). Pojawiła się w teledysku do przeboju Michaela Jacksona Liberian Girl (1989) oraz zespołu Korn do piosenki Make Me Bad (2000) jako lekarka. Nagrała dwa single: „No More Turning Back” oraz w duecie z drag-queen RuPaul – „You’re No Lady” (2002).
Z życia prywatnego:
W kwietniu 1983 roku poślubiła duńskiego muzyka i kompozytora Kaspera Windinga (ur. 1956), przyrodniego brata reżysera Drive – Nicolasa Windinga Refna, któremu urodziła syna Juliana (ur. 12 kwietnia 1984 w Kopenhadze), lecz w październiku 1984 roku małżeństwo rozpadło się. W latach 1984-85 była zaręczona z Arnoldem Schwarzeneggerem. Spotykała się z brytyjskim wokalistą z grupy muzycznej Simply Red – Mickie Hucknallem, aktorem Seanem Pennem, raperem Vanillą Ice. 15 grudnia 1985 w Beverly Hills w posiadłości Irwina Winklera poślubiła Sylvestra Stallone’a. Małżeństwo przetrwało 19 miesięcy i zakończyło się 13 lipca 1987. Romansowała z reżyserem Tony Scottem (1987) i jego sekretarką Kelly Sahnger (1987-88)[8]. Jej kolejnymi mężami byli: kuzyn Orlando Blooma – Sebastian Copeland (od 29 września 1990 do maja 1992) i szwajcarski kierowca rajdowy Raoul Meyer Ortolani (ur. 1960; od 17 grudnia 1993 do kwietnia 2005), z którym ma dwóch synów: Douglasa Aarona (ur. 20 kwietnia 1993) i Raoula Ayrtona Jr. (ur. 21 maja 1995). W latach 1988-1990 była w nieformalnym związku z amerykańskim graczem w football – Markiem Gastineau (ur. 1956). W latach 2003-2005 jej narzeczonym był amerykański raper Public Enemy Flavor Flav (ur. 1959). W marcu 2005 roku poznała włoskiego byłego modela i barmana Mattia’go Dessì (ur. 1978), który został jej piątym mężem – para pobrała się 8 lipca 2006 na Malcie.
Albumy:
1988: Every Body Tells a Story
1992: I’m the One… Nobody Else
14 kwietnia 2018
Shania Twain
Shania Twain, tak naprawdę nazywa się Eilleen Regina Edwards a urodziła się 28.08.1965 roku w Windsor, w prowincji Ontario, Kanada. Wokalistka, autorka piosenek, jedna z najpopularniejszych gwiazd muzyki country w drugiej połowie lat 90′. Umiejętnie łączy stylistykę country z rockiem i popem. Jedna z pierwszych wokalistek country, która w pełni wykorzystała promocyjne możliwości muzycznej stacji MTV. Erotycznymi teledyskami stworzyła swój wizerunek scenicznej pełnej seksu, przepełnionej pięknem kobiety!
Jej imie w języku plemienia Indian Odżibuejów, z którego wywodzi się jej ojczym, oznacza – „jestem na własnej drodze”.
Twain jest córką Sharon i Clarence’a Edwardsów urodziła się w ubogiej rodzinie na prowincji Ontario w wiejskiej prowincji. Po rozwodzie rodziców matka, wraz z Eilleen oraz jej siostrą Jill przeprowadziła się do Timmins, w prowincji Ontario, gdzie poślubiła Jerry’ego Twaina, Indianina z plemienia Ojibwa.
Podstaw gry na gitarze przyswoiła sobie jako dziecko, już od najmłodszych lat próbowała pisać piosenki i śpiewać. Jej rodzice szybko zorientowali się w możliwościach wokalnych córki i zachęcali ją do ćwiczeń głosu i udziału w konkursach piosenki. Profesjonalnie śpiewać zaczęła jako nastolatka w klubach, lokalnym radiu i telewizji.
Mając 13 lat Shania Twain została zaproszona do występu w programie telewizji CBS Tommy Hunter Show. Uczęszczała do szkoły średniej w Timmins (Timmins High and Vocational School).
Kiedy miała 21 lat jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, co zmusiło ją do zajęcia się wychowaniem czworga młodszego rodzeństwa. Za honoraria z występów w kurorcie Deehurst kupiła niewielki dom i wprowadziła się do niego wraz z rodzeństwem. W jej ówczesnym repertuarze znajdowały się klasyczne piosenki George’a Garshwina i Andrew Lloyda Webera.
W 1993 roku podpisała kontrakt fonograficzny z wydawnictwem Mercury, dla którego nagrała swój debiutancki krążek Shania Twain. Płyta ta nie osiągnęła wielkich sukcesów komercyjnych, jednak dzięki takim nagraniom jak „What Made You Say That” i „Dance With the One That Brought You” młoda wokalistka została zauważona przez sympatyków nurtu country nie tylko w USA, ale również w Europie.
Krótko po ukazaniu się tego krążka wokalistka poznała swojego przyszłego męża Mutta Lange’a, doskonałego producenta muzycznego. gitarzystę i autora piosenek, który produkował między innymi płyty dla AC/DC, Def Leppard, The Cars, czy Foreigner. Muzyk ten zainteresował się muzyką country i podjął współpracę z piękną wokalistką.
Para przygotowała wspólnie zestaw piosenek na nową płytę The Woman in Me, która ukazała się wiosną roku 1995 promowana przez takie piosenki jak „Whose Bed Your Boots Been Under?”, „Any Man of Mine”, „The Woman In Me”, „I’m Outta Here!”, oraz „No One Needs To Know” osiagnęła wielomilionowy nakład, a w samych tylko Stanach Zjednoczonych sprzedano jej przeszło 9 milionów egzemplarzy!
Ten sukces wywindował wokalistkę do grona suprgwiazd nie tylko muzyki country, ale i amerykańskiej muzyki popularnej. Krytycy muzyczni współpracujący z Nashville nie szczędzili jej uwag krytycznych za rockowe aranżacje, bezwstydne teledyski, zły repertuar, na co publiczność nie zwracała uwagi.
Kolejna płyta Come On Over z roku 1997 wyprodukowana według tego samego modelu odniosła jeszcze większy sukces komercyjny i przyniosła artystce uznanie branży muzycznej, która nagrodziła ją dwukrotnie w roku 1998 i 1999 nagrodą Grammy.
W roku 2011 stacja telewizyjna OWN rozpoczęła emisję reality show z Shanią Twain. Program przedstawia życie piosenkarki od dzieciństwa do chwili obecnej. Pokazuje podróż w czasie, podczas której artystka próbuje odzyskać pewność siebie utraconą po trudnym rozstaniu z mężem.
W programie Shania Twain często mówi o tym, jak trudno jest jej teraz powrócić na scenę. Próbuje odnaleźć drogę wewnątrz siebie.
Albumy:
1993 Shania Twain
1995 The Woman In Me
1997 Come On Over
1998 Celine, Gloria, Aretha, Shania, Mariah – Divas Live (CD, Album)
1999 Come On Over (Australian Tour Edition)
1999 Come On Over (International Version)
2002 Up!
2004 Greatest Hits
2005 Music From And Inspired By Desperate Housewives
2007 Birth Of A Star
2015 Still The One – Live From Vega
2017 Now
Ważniejsze single:
1993 What Made You Say That
1993 Dance With The One That Brought You
1995 The Woman In Me
1995 I’m Outta Here!
1996 You Win My Love
1996 Home Ain’t Where His Heart Is (Anymore)
1997 Love Gets Me Every Time
1998 When
1998 You’re Still The One
2002 Ka-Ching!
przygotowanie na podstawie wikipedii i materiałów własnych dla RM80: witrek/ejtismen
16 marca 2018
Kim Wilde – Kandy Krush (2018)
30 stycznia 2018
Kim Wilde – Pop Don’t Stop (2018)
3 grudnia 2017
Robert Chojnacki – Polskie kolędy
Najpiękniejsze utwory świąteczne w przepięknych aranżacjach Roberta Chojnackiego, jednego z najlepszych polskich instrumentalistów. Płyta dostępna w sklepach muzycznych od 1 grudnia.
Tracklista:
1. Bóg się rodzi
2. Przybieżeli do Betlejem
3. Pójdźmy wszyscy do stajenki
4. Dzisiaj w Betlejem
5. Gdy śliczna Panna
6. Jezus malusieńki
7. W żłobie leży
8. Anioł pasterzom mówił
9. Lulajże Jezuniu
10. Mizerna cicha
11. Oj, Maluśki
12. Cóż to za dziecie
13. Wśród nocnej ciszy
14. Cicha noc
12 listopada 2017
Chris Isaak – Christmas Live on Soundstage
Chris Isaak, nazwany kiedyś Royem Orbisonem lat 90., autor niezapomnianych hitów „Wicked Game” i „Blue Hotel”, prezentuje się w wyjątkowych okolicznościach i w wyjątkowym, świątecznym repertuarze.
Materiał na „Chris Isaak Christmas Live on Soundstage” zarejestrowano w Soundstage Studio w Chicago. Pochodzący z Kalifornii artysta wraz z towarzyszącym mu zespołem porywająco wykonał kilkanaście piosenek związanych z Bożym Narodzeniem, w tym „Mele Kalikimaka”, „Rudolph the Red-Nosed Reindeer”, „White Christmas”, „The Christmas Song”, „Have Yourself A Merry Little Christmas”, „Blue Christmas”, „Let it Snow”. Zawarł też autorskie kompozycje – „Washington Square” i „Hey Santa”.
Co najważniejsze, na scenie wspomogło go kilkoro znamienitych gości, wśród nich Michael Buble, czy Stevie Nicks z Fleetwood Mac. Premiera 24 listopada.
Tracklista:
CD 1
1. Blue Christmas
2. Mele Kalikimaka
3. Washington Square
4. The Christmas Song
5. Let It Snow
6. Gotta Be Good
7. Pretty Paper
8. Hey Santa!
9. Brightest Star
10. Have Yourself a Merry Little Christmas
11. Last Month of the Year
12. Santa Bring My Baby Back
13. White Christmas
14. Christmas On TV
15. Santa Claus Is Coming to Town
16. I’ll Be Home for Christmas
17. Rudolph the Red-Nosed Reindeer
DVD
1. Blue Christmas
2. Mele Kalikimaka
3. Washington Square
4. The Christmas Song
5. Let It Snow
6. Gotta Be Good
7. Pretty Paper
8. Hey Santa!
9. Brightest Star
10. Have Yourself a Merry Little Christmas
11. Last Month of the Year
12. Santa Bring My Baby Back
13. White Christmas
14. Christmas On TV
15. Santa Claus Is Coming to Town
16. I’ll Be Home for Christmas
17. Rudolph the Red-Nosed Reindeer
