Whitney Elizabeth Houston (ur. 9 sierpnia 1963 w Newark, zm. 11 lutego 2012 w Beverly Hills) – amerykańska piosenkarka muzyki pop i R&B, aktorka, producentka filmowa, aranżerka, autorka piosenek i była modelka. Laureatka nagrody Grammy. Jej sukces otworzył drzwi innym czarnoskórym kobietom do sukcesu w filmach i muzyce pop. Często nazywana „The Voice”. Znana z potężnego, przeszywającego pop-gospelowego głosu. Była obdarzona pięciooktawową skalą głosu.
W latach osiemdziesiątych XX wieku Houston była pierwszą afroamerykańską artystką, która regularnie pojawiała się na stacji MTV, w czasach kiedy dominował rock „białych” ludzi[potrzebne źródło]. Jej pierwszy album stał się najlepiej sprzedającym się albumem debiutanckim solowej artystki w dziejach. Houston była pierwszą kobietą, która zadebiutowała na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 i jej kolejnych siedem singli pojawiło się na 1. miejscu na liście Billboard Hot 100. Whitney kontynuowała swój sukces w latach 90. w Hollywood, grając w filmie Bodyguard, który odniósł duży sukces kasowy. Ścieżka dźwiękowa do tego filmu stała się najczęściej kupowanym soundtrackiem w dziejach, a singel I Will Always Love You najlepiej zarabiającym kobiecym singlem i 6. najczęściej kupowaną piosenką w historii muzyki. Houston była czwartą najlepiej zarabiającą artystką muzyczną według Recording Industry Association of America i najczęściej nagradzaną w dziejach według księgi rekordów Guinnessa.
U szczytu sławy poślubiła byłego piosenkarza R&B, Bobby’ego Browna. Pogłoski o narkotykach i małżeńskie nieporozumienia zaczęły negatywnie wpływać na jej karierę. Doprowadziło to do załamania wizerunku piosenkarki w mediach, a notowania albumów gwałtownie spadły na początku XXI wieku. O prywatnych problemach i niekonsekwentnym zachowaniu mówiono więcej niż o jej muzyce, a skandale z jej udziałem regularnie pojawiały się w prasie brukowej. Houston przeszła dwa programy leczenia odwykowego w 2005 i w 2006 roku. Po drugim, zakończonym sukcesem leczeniu w 2006 rozwiodła się z Brownem i zyskała prawa rodzicielskie do opieki nad ich jedyną córką – Bobbi Kristiną Brown (ur. 04.03.1993).
W roku 2009 artystka powróciła na scenę muzyczną z albumem I Look To You, który spotkał się z pozytywnym przyjęciem fanów i krytyków. Pod koniec roku wyruszyła także w trasę koncertową promującą album.
Whitney Houston była jedną z najlepiej sprzedających się gwiazd, podczas jej ponad 25-letniej kariery jej albumy i single rozeszły się w nakładzie przekraczającym 170 milionów egzemplarzy. RIAA sklasyfikowała artystkę na 4 miejscu najlepiej sprzedających się wokalistek w Stanach Zjednoczonych, gdzie łączna sprzedaż jej albumów przekroczyła 55 milionów egzemplarzy. W roku 2008 magazyn Billboard umieścił ją na 4 miejscu listy 100 najpopularniejszych artystów. Whitney Houston została także uznana przez magazyn Rolling Stone za jedną ze 100 najlepszych gwiazd muzyki wszech czasów.
Artystka zmarła w sobotę, 11 lutego 2012 w Beverly Hills ok. 16:00 czasu pacyficznego w swoim pokoju w Beverly Hilton Hotel, w wieku 48 lat, mimo reanimacji; przyczyny śmierci nie są jeszcze znane.

Młodość
Whitney Houston urodziła się w niebezpiecznej dzielnicy w Newark (New Jersey). Była trzecim i najmłodszym dzieckiem Johna i gospelowej piosenkarki Cissy Houston[potrzebne źródło]. Jej matka, kuzynka Dionne Warwick i matka chrzestna Aretha Franklin są znaczącymi postaciami na scenie gospelowej, soulowej i R&B. Houston wychowała się w rodzinie baptystów, ale miała również kontakty z kościołem zielonoświątkowców. Po zamieszkach na dzielnicy w 1967, kiedy miała 4 lata, rodzina przeniosła się do średniej klasy okolicy w East Orange[potrzebne źródło]. Podczas gdy matka artystki podróżowała z Elvisem Presleyem i Arethą Franklin, jej ojciec spędził większość czasu wychowując dzieci. Whitney nie miała wielu przyjaciół i była szykanowana, ponieważ jej twarz była zbyt „jasna”, a włosy za długie w porównaniu do innych czarnych dziewcząt. Kiedy miała jedenaście lat zaczęła iść w ślady matki i została solistką w dziecięcym chórze przy kościele baptystycznym w Newarku, gdzie również nauczyła się grać na pianinie. Jej pierwszy solowy występ w kościele to „Guide Me, O Thou Great Jehovah”. Kiedy była nastolatką, rodzice rozwiedli się, a ona została pod opieką matki. Uczęszczała do żeńskiej szkoły katolickiej Mount Saint Dominic Academy, gdzie poznała najlepszą przyjaciółkę Robyn Crawford, którą określiła jako „siostrę, której nigdy nie miała”. Kiedy Houston nadal była w szkole, matka dawała jej nauki śpiewu. Oprócz Cissy Houston, Arethy Franklin, i Dionne Warwick, Whitney miała również kontakt z muzyką Chaki Khan, Gladys Knight i Roberty Flack, którzy wywarli na nią wpływ jako śpiewacy i wokaliści.

Kariera muzyczna
Wczesna kariera: 1977-1984
Houston spędziła dużo czasu w nocnych klubach wraz z jej matką. W 1977, kiedy miała 14 lat, była przedstawiana jako główna wokalistka singla „Life’s a Party” grupy Michael Zagera . Zager zaproponował później pomoc w podpisaniu kontraktu dla młodej piosenkarki, jednak Cissy nie zgodziła się, chcąc by jej córka najpierw skończyła szkołę. W roku 1979, w wieku 16 lat, Houston towarzyszyła wokalnie przy nagrywaniu późniejszego hitu, „I’m Every Woman”, piosenkarki Chaki Khan. We wczesnych latach 80. Houston pracowała jako modelka, po tym jak fotograf zobaczył ją w Carnegie Hall śpiewającą z matką. Pojawiała się w magazynie Vogue i stała się pierwszą kolorową kobietą, której zdjęcia ukazały się na okładce magazynu Seventeen. Wystąpiła również w reklamie napoju bezalkoholowego Canada Dry. W tym czasie kontynuowała swoją karierę muzyczną, pracując z takimi producentami jak Michael Bienhorn, Bill Laswell i Martin Bisi przy albumie zatytułowanym One Down, który jest przypisywany grupie Material. Dla tego projektu Whitney zaśpiewała balladę Memories, którą Robert Christgau zThe Village Voice określił jako jedną z najwspanialszych ballad, które kiedykolwiek słyszałeś.
Houston otrzymywała już wcześniej oferty podpisania kontraktów (Michael Zager w 1980 i Elektra Records w 1981). W 1983, Gerry Griffith, A&R przedstawiciel z Arista Records, będąc w nowojorskim klubie nocnym, był pod wrażeniem możliwości wokalnych Whitney. Przekonał Clive’a Davisa, kierownika wytwórni, by posłuchał śpiewającej Houston. Jemu również spodobał się jej śpiew, więc zaoferował artystce ogólnoświatowy kontrakt, który podpisała. Rok później, zadebiutowała w telewizji wraz z Davisem w programie The Merv Griffin Show.
Whitney podpisała kontrakt w 1983, jednak prace nad albumem nie zaczęły się natychmiastowo. Houston musiała najpierw podpisać umowę, która świadczyłaby, że nie była wcześniej związana z żadną inną wytwórnią. Następnie Davis miał wiele trudności ze znalezieniem odpowiedniego materiału dla piosenkarki. Większość producentów odsyłała ją dalej. Houston najpierw nagrała piosenkę „Hold Me” w duecie z Teddym Pendergrassem. Nagranie pojawiło się na jego albumie Love Language. Singel znalazł się na liście Top 5 R&B hit i pojawił się również na debiutanckim albumie Whitney.

Debiut: 1985-1986
Dzięki pomocy takich muzyków jak Michael Masser, Kashif, Jermaine Jackson i Narada Michael Walden, jej debiutancki album został wydany w lutym 1985 roku. Magazyn Rolling Stone wychwalał talent Witney, nazywając jej głos jako jeden z najbardziej zaskakujących w ciągu ostatnich lat. The New York Times ogłosił album Houston jako imponującą, skromną muzyczną wizytówkę dla nadzwyczajnego talentu wokalnego. Po wydaniu pierwszego, dance-funkowego singla „Someone For Me”, który nie odniósł powodzenia na amerykańskiej i brytyjskiej liście, płyta sprzedawała się skromnie. Jednak następny singiel, ballada „You Give Good Love”, znalazła się na 3. miejscu na liście Billboard Hot 100, a także na 1. miejscu na liście R&B. W rezultacie album zaczął się lepiej sprzedawać i wspinać po listach, a Whitney kontynuowała tournée promujące płytę w USA. Po sukcesie na listach R&B, Davis chciał pokazać Houston szerszej publiczności. Zaczęła pojawiać się w popularnych nocnych programach show, które zazwyczaj nie były otwarte na czarnych wykonawców[potrzebne źródło]. Jazzowo-popowa ballada „Saving All My Love for You” była następnym nagraniem i stała się pierwszą piosenką Whitney, która uplasowała się na 1. miejscu na obu listach – w USA i Wielkiej Brytanii. Uczestniczyła wtedy w ogólnonarodowym tournée piosenkarza Jeffreya Osborne’a. W tym samym czasie, stacja MTV została ostro skrytykowana za niepokazywanie teledysków afroamerykańskich artystów, przy jednoczesnej aprobacie rocka[potrzebne źródło]. Następny singel, „How Will I Know”, był na 1. miejscu na liście MTV. W konsekwencji, Whitney była pierwszą afroamerykańską piosenkarką, która regularnie pojawiała się w stacji telewizyjnej. W 1986, rok po premierze, debiutancka płyta wskoczyła na sam szczyt listy Billboard 200 i została tam przez kolejnych 14 tygodni. Ostatni singel, „Greatest Love of All” stał się największym przebojem z tej płyty, utrzymując się na 1. miejscu list przez 3 tygodnie. Houston zaczęła wtedy swoje pierwsze tournée – The Greatest Love Tour. Album stał się międzynarodowym hitem, sprzedając się w nakładzie 13 mln egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych i najczęściej kupowaną płytą debiutancką solowej artystki w historii muzyki. Do dziś, sprzedano około 25 mln kopii na całym świecie.
W roku 1986 Houston była nominowana do trzech nagród Grammy, a w tym do Album of the Year. Pomimo bycia osobą publiczną, Whitney nie mogła być nominowana w kategorii Best New Artist, wskutek jej wcześniejszych nagrań w duecie z roku 1984. Wygrała jednak Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance za piosenkę „Saving All My Love for You”. Na tej również gali wykonała tę piosenkę; za to wykonanie otrzymała swoją pierwszą i ostatnią nagrodę Emmy w kategorii Award for Outstanding Individual Performance in a Variety or Music Program. Houston wygrała również siedem American Music Awards i MTV Video Music Awards. Jej debiutancki album znajduje się na liście 500 albumów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone[36]. oraz na liście The Rock & Roll Hall Of Fame’s Definitive 200 list. Pojawienie się Whitney Houston na scenie muzycznej jest uważane za jeden z 25 kamieni milowych w ciągu ostatnich 25 lat według USA Today. Sukces Whitney otworzył drzwi do kariery innym afroamerykańskim artystkom, takich jak Janet Jackson czy Anita Baker.

Kontynuacja sukcesu: 1987-1991
Drugi album studyjny Houston zatytułowany po prostu Whitney, został wydany w czerwcu 1987 roku. Tak samo jak przy poprzednim albumie, nad płytą pracowali Masser, Kashif i Walden, a także Jellybean Benitez. Wielu krytyków zarzucało Whitney fakt dużego podobieństwa materiału między pierwszą a drugą płytą, wskazując na „brak artystycznego rozwoju”[potrzebne źródło]. W magazynie Rolling Stone uznano, że wąski kanał, przez który prowadzony jest ten talent, zawiedzie pokładane nadzieje. Mimo to, stał się pierwszym albumem solowej artystki w historii, który zadebiutował na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 w USA i w Wielkiej Brytanii, a jednocześnie będąc na szczycie list w kilku innych krajach na całym świecie. Pierwsze cztery single, „I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)”, „Didn’t We Almost Have It All”, „So Emotional” i „Where Do Broken Hearts Go” pojawiły się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100, które przyniosły jej w sumie 7 kolejnych singli będących pierwszymi na liście Hot 100 – tym samym Whitney pobiła rekord sześciu takich singli ustanowiony przez The Beatles i Bee Gees. Piąty i ostatni singel z tej płyty, „Love Will Save the Day” również pojawił się w pierwszej dziesiątce Hot 100. Jednak, w odróżnieniu od poprzedniego albumu, żaden utwór nie dostał się na listę R&B Charts. Whitney otrzymała dziewięciokrotnie status płyty platynowej sprzedając się w nakładzie 20 mln egzemplarzy na całym świecie.
Na rozdaniu nagród Grammy w roku 1988, Houston była nominowana w trzech kategoriach, w tym Album of the Year, wygrywając w jednej, tej samej co poprzednio – Best Female Pop Vocal Performance za utwór „I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)”. Wyruszyła w ogólnoświatową trasę koncertową The Moment of Truth, w trakcie której odbył się koncert wpisany na listę jednych z największych koncertów roku 1987. W tym samym roku nagrała piosenkę dla stacji NBC na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988, „One Moment in Time”, który znalazł się na 5. pozycji listy w USA, a także na 1. miejscu w Wielkiej Brytanii i Niemczech.
Dzięki sukcesie jej dwóch pierwszych albumów, Whitney stała się międzynarodową gwiazdą. Jednak wielu czarnych krytyków uznało, że muzyka Houston jest „zbyt biała”, dlatego więc jej płyty tak dobrze się sprzedawały[potrzebne źródło]. Niektórzy zauważyli „brak duszy w nagraniach studyjnych”. W roku 1989, na rozdaniu nagród Soul Train Music Awards, kiedy wywołano nazwisko Whitney, publiczność ją wygwizdała. Houston na te krytykę odpowiedziała: Jeśli zamierzasz mieć długą karierę, to jest na to sposób i ja właśnie tę drogę realizuję. Nie wstydzę się tego.
I’m Your Baby Tonight, trzeci studyjny album Whitney został wydany w listopadzie 1990 roku. Houston miała tym razem więcej kontroli nad płytą – uczestniczyła w produkcji i sama wybierała producentów. W rezultacie album jest wzbogacony o produkcję Babyface i Antonio Reida, Luthera Vandrossa i Stevie Wondera. Płyta ta pokazuje wszechstronność Whitney, która udowodniła, że potrafi poradzić sobie z trudnymi rytmami, wzruszającymi balladami i przyśpieszającymi utworami tanecznymi. Recenzje były zróżnicowane. Magazyn Rolling Stone opisał jej album jako spójny i najlepszy album roku, podczas gdy Entertainment Weekly opisuje zmianę stylu muzycznego Whitney na „powierzchowną”. Płyta uplasowała się na 3. miejscu na liście Billboard 200 i otrzymała status czterokrotnej platyny w USA, sprzedając się w nakładzie 10 mln egzemplarzy. Pierwsze dwa single, „I’m Your Baby Tonight” i „All The Man That I Need” zajęły pierwsze miejsce na liście pop i R&B. Trzeci i czwarty singel – „Miracle” i „My Name Is Not Susan” zajęły odpowiednio dziewiąte i dwunaste miejsce. Piąty singel, „I Belong to You”, znalazł się na samym szczycie listy Top 10 R&B Charts, a utwór „We Didn’t Know” w duecie ze Steviem Wonderem zmieścił się w R&B Top 20, mimo że nie był kolejnym singlem.
W 1991 Houston wyruszyła w kolejne tournée I’m Your Baby Tonight World Tour, które w głosowaniu w magazynie Rolling Stone zostało wybrane „Najgorszym tournée roku”.

Hollywoodzki sukces: 1992-1998
W listopadzie 1992, Houston zadebiutowała na dużym ekranie u boku Kevina Costnera w filmie Bodyguard, który odniósł ogromny sukces kasowy, w dużej mierze również dzięki soundtrackowi. Whitney nagrała sześć piosenek do filmu, które znalazły się też na albumie ze ścieżką filmową z filmu. Główna piosenka z filmu jest coverem utworu country I Will Always Love You w pierwotnym wykonaniu Dolly Parton. Niektórzy, m.in. David Foster byli sceptyczni co do sukcesu tej piosenki w mediach ze względu na jej wolny wstęp a capella. W dodatku, wytwórnia płytowa wydała ten utwór jako singel Whitney, który stał się jej największym przebojem w dziejach. W niemal co drugim kraju utwór uplasował się na 1. miejscu list, włączając w to m.in. Niemcy, Francję, Australię i Wielką Brytanię, a w USA utrzymywał się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 przez 14 tygodni. Singel rozszedł się w nakładzie około 10 mln egzemplarzy na całym świecie, stając się tym samym najlepiej sprzedającym się singlem solowej artystki. Płyta ze ścieżką dźwiękową z filmu przez kolejnych 12 tygodni utrzymywała się na 1. miejscu listy przebojów. Kolejne single, „I’m Every Woman”, cover w pierwotnej wersji wykonywany przez Chakę Khan i „I Have Nothing” zajęły miejsca w pierwszej piątce listy. Album otrzymał status siedemnastokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych[48], a zarabiając na całym świecie 42 mln dolarów[49] stał się najlepiej sprzedającym się soundtrackiem w dziejach. Whitney wygrała 3 nagrody Grammy za ten projekt, w tym dwie najbardziej prestiżowe – Album of the Year i Record of the Year. Magazyn Entertainment Weekly określił dwa covery z tej płyty jako artystycznie satysfakcjonujące i nietuzinkowe przeboje, podczas gdy reszta jest typowa. Natomiast Rolling Stone twierdzi, iż jest to płyta tylko przyjemna, elegancka i grzeczna. Whitney wyruszyła w kolejne ogólnoświatowe tournée, trwające w latach 1993-1994.

W grudniu 1995 r., Houston wyprodukowała z Babyface, okrzyknięty fenomenem w środowisku krytycznym, soundtrack Czekając na miłość do filmu o tym samym tytule. Pierwotnie, Babyface chciał, by Whitney sama wyprodukowała tę płytę, jednak ona odmówiła. Za to chciała, żeby album wyróżniał się kobiecym wokalem, tak, aby był zgodny z przesłaniem filmu silnych kobiet. W rezultacie znajduje się w nim wiele współczesnych artystek R&B, takich jak: Aretha Franklin, Toni Braxton, Brandy i Mary J. Blige. Houston na płycie posiada 3 swoje piosenki, w tym tytułową „Exhale (Shoop Shoop)”. Po zdobyciu 1. miejsca listy Billboard Hot 100, piosenka spadła na 2. miejsce i tam pozostała przez 11 tygodni. Pozostałe dwie piosenki to – uplasowany w pierwszej dziesiątce utwór „Count on Me” w duecie z przyjaciółką Cece Winans i „Why Does It Hurt So Bad”, który zmieścił się w pierwszej trzydziestce. Album zajął 1. miejsce na liście, otrzymał status siedmiokrotnej platyny w Ameryce i sprzedał się w nakładzie 13 mln egzemplarzy. Płyta została umieszczona na liście 100 Best Movie Soundtracks[53], a gazeta Newsday ogłosiła ją jako najbardziej znaczącą płytą R&B tej dekady

Pod koniec roku 1996, Whitney Houston nagrała i wyprodukowała razem z Mervynen Warrenen gospelowy soundtrack Żona Pastora do filmu o tym samym tytule. Sześć piosenek zostało nagranych przez Georgia Mass Choir przy kościele w Atlancie. W przeciwieństwie do poprzednich ścieżek dźwiękowych Whitney, ten zawiera aż 14 z 15 utworów, w których bierze ona udział, wliczając w to współpracę z legendą muzyki gospelowej, Shirley Caesar. Soundtrack sprzedał się w nakładzie 6 mln egzemplarzy na całym świecie i stał się najchętniej kupowanym albumem gospelowym w historii. W czasopiśmie USA Today napisano, że w tym albumie można zauważyć obecność emocjonalnej głębi, czego nie można powiedzieć o wcześniejszych płytach Whitney.

Powrót do studia: 1998-2001
Po pracy w branży filmowej we wczesnych latach 90. i wydaniu ścieżek dźwiękowych do tychże filmów, wyznaczając nowe kierunki w muzyce, Whitney wydała po 8 latach kolejny album studyjny. Wydana w listopadzie 1998 roku płyta My Love Is Your Love została dobrze przyjęta przez krytyków. Album, początkowo miał być nagrany jako największe przeboje Houston jedynie z kilkoma nowymi piosenkami, przerodził się w nowy materiał na płytę długogrającą. Nagrany i zmiksowany jedynie w 6 tygodni album zawiera produkcje takich osób jak: Rodney Jerkins, Wyclef Jean czy Missy Elliott. Brzmienie płyty jest ostrzejsze niż na jej poprzednich albumach, pokazuje jak Houston radzi sobie z muzyką hip-hopową, reggae i R&B. Pierwszy singel, laureat Oscara, „When You Believe” (Kiedy wierzysz) (duet z Mariah Carey z soundtracku do filmu Książę Egiptu) znalazł się w pierwszej dwudziestce na liście w USA, a najwyżej znalazł się na 13. miejscu. Jednak następne 3 single lepiej się sprzedawały – „Heartbreak Hotel”, nagrany wraz z Faith Evans i Kelly Price, „It’s Not Right but It’s Okay”, który był szóstym singlem w karierze Whitney, który zdobył statuetkę Grammy i „My Love Is Your Love”, który znalazł się w pierwszej 5 na liście w USA i stał się międzynarodowym hitem. Wszystkie utwory, oprócz „When You Believe”, znalazły się również na 1. miejscu w USA na liście Dance/Clubplay Chart. Płyta otrzymała status czterokrotnej platyny w USA z liczbą sprzedanych kopii 10 mln. Whitney otrzymała za ten album najlepsze recenzje ze wszystkich dotychczasowych. The Village Voice nazwało jej głos najostrzejszym i najbardziej zadowalającym do tej pory. W roku 1999, Houston uczestniczyła w koncercie VH1, wraz z innymi znanymi artystkami (m.in. Mary Jane Blige, Tina Turner, Cher). W tym samym roku wyruszyła w kolejne ogólnoświatowe tournée My Love Is Your Love.
Podczas tej trasy koncertowej wystąpiła 22 sierpnia 1999 roku w Operze Leśnej w Sopocie podczas Sopot Festival, jedyny raz w Polsce.
W kwietniu 2000 roku został wydany album Whitney: The Greatest Hits. Znalazł się na 5. miejscu listy Billboard Top 200 i 1. w Wielkiej Brytanii. Album wyróżnia zmiana tempa większości znanych piosenek Whitney (podczas gdy ballady zostały w oryginalnym wykonaniu), przez co płyta ma charakter muzyki klubowej i house. Płyta zawiera również cztery nowe utwory: „Could I Have This Kiss Forever” (duet z Enrique Iglesiasem), „Same Script, Different Cast” (duet z Deborah Cox), „If I Told You That” (duet z George’em Michaelem) i „Fine”, żadnemu jednak z tych utworów nie udało się przekroczyć 40. miejsca na liście Billboard. Wraz z albumem zostało wydane nagranie DVD z teledyskami największych przebojów Whitney. Płyta otrzymała status potrójnej platyny w USA (sprzedała się w nakładzie ponad 1,5 mln egzemplarzy). Łącznie sprzedaż płyty Whitney: The Greatest Hits do chwili obecnej osiągnęła poziom 8 mln egzemplarzy na całym świecie. W tym samym roku Whitney wystąpiła w telewizji w specjalnym programie z okazji dwudziestopięciolecia wytwórni Arista Records. W sierpniu 2001 roku, Houston podpisała największy kontrakt w historii muzyki z wytwórnią Arista/BMG. Przedłużyła swój kontrakt (o wartości 100 mln $) i zobowiązała się do wydania kolejnych sześciu nowych albumów.

Spadek popularności: 2002-2005
W grudniu 2002 roku, Houston wydała piąty studyjny album, Just Whitney. Zawierał on produkcje jej ówczesnego męża ? Bobby’ego Browna, jak i Missy Elliott oraz Babyface’a, jednak był to pierwszy jej album nagrany bez współpracy z Clive’em Davisem. Płyta otrzymała najgorsze recenzje ze wszystkich dotychczasowych wydań Whitney. Rolling Stone napisało, że album pokazuje jedynie artystę, który na próżno próbuje sięgnąć po przyszłość, jaką Whitney mogła kiedyś mieć[58], a magazyn The San Francisco Chronicle twierdzi, iż na albumie widać oznaki życia, ale nie dość silne by oznajmić wskrzeszenie. Album zadebiutował na 9. miejscu listy Billboard 200, sprzedając w pierwszym tygodniu najwięcej kopii ze wszystkich jej dotychczasowych płyt. Jednak żadnemu z singli ? „Whatchulookinat”, „One of Those Days” i „Try It on My Own” ? nie udało się wejść do pierwszej 40 listy Hot 100 singles chart i w konsekwencji płyta szybko spadła z Billboard Top 200. Uzyskała status płyty platynowej w USA, sprzedając po dziś dzień 737 tysięcy egzemplarzy, co było najsłabszym dotychczasowym rezultatem Houston. Sprzedaż płyty na świecie osiągnęła poziom 3 mln egzemplarzy.
Pod koniec roku 2003, Whitney wydała One Wish: The Holiday Album, specjalny album z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Wyprodukowała go przy współpracy z Gorden Chambers i Mervyn Warren. Niektórzy, jak Slant Magazine, zauważyli zanik jej głosu podczas gdy The New York Times mówi, iż materiał na tym albumie jest wystarczający, by wybaczyć Whitney jej postępowanie z córką. Singiel „One Wish (for Christmas)” znalazł się w Top 20 na Adult Contemporary Chart z liczbą sprzedanych egzemplarzy ok. 400 tysięcy w USA. Był to jej najsłabszy album pod względem sprzedanych płyt, a w dodatku stał się pierwszą płytą, która nie uzyskała statusu złotej.
W 2004 roku Whitney wzięła udział w międzynarodowym tournée Soul Divas Tour wraz z Natalie Cole i z kuzynką Dionne Warwick w Europie, przed jej solowym tournée obejmującym Bliski Wschód, Rosję i Azję. We wrześniu 2004 dała niespodziewany występ na rozdaniu World Music Awards. Otrzymała wtedy gromkie owacje na stojąco. Na koniec występu Houston oznajmiła, iż zamierza nagrać kolejny studyjny album. Jednakże żadne dalsze plany nie zostały ujawnione a płyta nie została nigdy wydana.

2006- : Powrót do muzyki, I Look To You, Nothing But Love Tour
Po zakończonym sukcesem leczeniu odwykowym w 2006 roku, Whitney rozwiodła się z Bobbym Brownem i zyskała prawa rodzicielskie do opieki nad ich jedyną córką, Bobbi Kristina. Artystka zaczęła odzyskiwać dawną sławę, biorąc udział w różnych ważnych wydarzeniach muzycznych. Nagrała piosenkę „Family First” z Dionne Warwick i Cissy Houston do filmu Daddy’s Little Girls. W marcu 2007 roku Clive Davis oznajmił, że Whitney pracuje nad jej pierwszym od 4 lat studyjnym albumem. Chociaż data premiery i tytuł płyty nie była jeszcze znana, wiadomo już było kogo produkcje zawierać będzie album; jest to m.in. will.i.am, Ne-Yo, R. Kelly, John Legend i inni.
W międzyczasie wytwórnia Arista wydała The Ultimate Collection Whitney Houston. Album kompilacyjny jako pierwszy zawiera wszystkie single-hity na jednym CD. Płyta zadebiutowała na 5. miejscu w Wielkiej Brytanii z ogólną sprzedażą 37 228 egzemplarzy i ostatecznie uplasowała się tam na 3. miejscu.
W grudniu 2007, Whitney przyjechała do Kuala Lumpur, gdzie została dobrze przyjęta. Jej występ został pozytywnie oceniony. Clive Davis ogłosił później, na sympozjum Billboardu w Nowym Jorku, że album zostanie wydany po okresie wakacyjnym.
W maju 2008 r. Whitney wzięła udział w festiwalu w Maroko. Także i ten występ spotkał się z pozytywnym przyjęciem.
W lipcu 2008 przeciekła do internetu piosenka Whitney, zatytułowana „Like I Never Left” wyprodukowana przez Akona, którego także można usłyszeć w piosence. Akon wypowiedział się publicznie, iż ta piosenka nie jest finalną wersją. Zaprzeczył też pogłoskom, iż jest to singiel. Nowa płyta Whitney ma być symbolem powrotu wielkiego głosu. W kwietniu 2009 roku pojawił się w sieci tytuł pierwszego singla pt. „I Didn’t Know My Own Strength” co po polsku oznacza: „Nie znałam swojej siły”, zdecydowano jednakże, że utwór ten nie zostanie ostatecznie wydany jako singel promujący album.
Na początku czerwca, na oficjalnej stronie piosenkarki podano datę premiery jej nowego albumu – 1 września 2009 roku, płyta otrzymała tytuł I Look To You. Płyta spotkała się z dobrym przyjęciem krytyków i fanów, odniosła także sukces komercyjny, sprzedając się w łącznym nakładzie wynoszącym około 2,5 miliona egzemplarzy. Album promowały single „Million Dollar Bill” oraz tytułowa kompozycja- I Look To You , które dotarły do czołówek list przebojów w wielu krajach (utwór Million Dollar Bill zdobył szczyt listy najpopularniejszych singli w Polsce- Polish National Top 50).
Album I Look To You zadebiutował na 1 miejscu amerykańskiej listy sprzedaży Billboard 200 z tygodniową sprzedażą wynoszącą 305 000 egzemplarzy, ostatnim albumem artystki, który tego dokonał była płyta Whitney z roku 1987.
We wrześniu 2009 roku artystka udzieliła pierwszego od siedmiu lat wywiadu w program Oprah Winfrey. Został on okrzyknięty najbardziej oczekiwanym wywiadem gwiazdy muzycznej dekady[68]. Wokalistka opowiedziała m.in. o przerwie w swojej karierze muzycznej oraz o używaniu narkotyków (kokainy i marihuany) w czasie jej związku z Bobbym Brownem.
Artystka w ramach promocji albumu wystąpiła w kilku europejskich telewizjach, dając występy w popularnych programach telewizyjnych. Houston wykonała utwór I Look To You w niemieckim programie Wetten Dass. Trzy dni później zaśpiewała Million Dollar Bill w jednym z programów francuskiej telewizji La Grand Journal. Wystąpiła także w brytyjskiej edycji programu The X Factor. Mimo słabych recencji brytyjskich krytyków, singel I Look To You awansował na 5 miejsce listy najpopularniejszych singli w Wielkiej Brytanii (pierwszy utwór artystki w brytyjskim Top5 od ponad dekady), a album po trzech tygodniach od wydania uzyskał w Wielkiej Brytanii status złotej płyty za sprzedaż ponad 100 000 egzemplarzy. Kilka dni później Whitney wystąpiła we włoskiej edycji programu The X Factor uzyskując pozytywne recenzje. Została także nagrodzona złotą płytą za sprzedaż ponad 50 000 egzemplarzy albumu I Look To You we Włoszech.
W listopadzie 2009 roku artystka wystąpiła z utworem I Didn’t Know My Own Strength na gali American Music Awards 2009 w Los Angeles. Występ zebrał najlepsze recencje sposród wszystkich zaprezentowanych podczas gali. Dwa dni później Whitney Houston zaprezentowała oba utwory promujące album w finale 9 edycji programu Dancing With The Stars. W grudniu 2009 roku RIAA nadała albumowi I Look To You status platynowej płyty za sprzedaż ponad miliona egzemplarzy płyty w Stanach Zjednoczonych. Płyta nie otrzymała jednakże żadnej nominacji do nagrody Grammy.
26 stycznia 2010 roku artystka z okazji 25. rocznicy ukazania się jej debiutanckiego albumu wydała jego reedycję pod nazwą Whitney Houston- The Deluxe Anniversary Edition.
W styczniu 2010 roku Whitney została nominowana do nagród NAACP Image w kategoriach: najlepsza wokalistka i najlepszy teledysk. Artystka zwyciężyła w drugiej kategorii, zdobywając nagrodę za teledysk do singla I Look To You. 16 stycznia otrzymała nagrodę BET Honors za 25-letnią aktywność na scenie muzycznej. Wokalistka ponadto uzyskała nominację do nagrody Echo Awards (niemiecka wersja nagrody Grammy) w kategorii najlepszy artysta międzynarodowy.
9 grudnia 2009 roku Whitney Houston rozpoczęła światową trasę koncertową pod nazwą Nothing But Love Tour. Była to pierwsza jej trasa koncertowa od ponad 10 lat, mająca być wielkim powrotem gwiazdy na scenę. Jednakże słabe recenzje występów postawiły pytania o to, czy artystka powinna kontynuować występy. Trasa jednak odbyła się zgodnie z planem i zakończyła się 17 czerwca 2010 roku. W jej ramach Houston zagrała 50 koncertów w Azji, Europie i Australii.
W kwietniu 2010 roku brytyjska gazeta The Mirror ogłosiła, że Whitney Houston myśli o nagraniu swojego ósmego studyjnego albumu. Artystka podjęła ponowną współpracę z takimi artystami jak will.i.am, był on prawdopodobnie główną osobą, która miała współpracować z artystką podczas prac nad jej kolejnym wydawnictwem.

2012: Planowane produkcje i śmierć
W 2012 zagrała w filmie „Sparkle” – remaku hitu z 1976. To jej pierwsza rola od czasu występu w 1996 w filmie „The Preacher’s Wife”. Zmarła 11 lutego 2012 w Beverly Hills ok. 16:00 czasu pacyficznego w swoim pokoju w Beverly Hilton Hotel, w wieku 48 lat, mimo reanimacji, nie udało się jej uratować. Pochowana w sobotę, 18 lutego w jej rodzinnym mieście Newark (stan New Jersey), w kościele baptystów, w którym śpiewała jako dziecko. Ceremonię rozpoczął występ chóru gospel, a zakończyło odtworzenie jej największego przeboju „I Will Always Love You”. „Whitney jest już w domu” – powiedział Kevin Costner w mowie pogrzebowe.
Pierwotne spekulowano, że przyczyną śmierci sławnej piosenkarki, było przedawkowanie leków przeciwdepresyjnych i alkoholu oraz narkotyków. Wykluczało się utonięcie, co miało znajdować potwierdzenie w wyniku sekcji zwłok.
22 marca 2012 roku Rzecznik biura koronera w Los Angeles Craig Harvey poinformował jednak ostatecznie, że Houston „zmarła wskutek przypadkowego utonięcia, lecz ciągłe zażywanie kokainy i problemy z sercem znacząco przyczyniły się do jej śmierci”. Oświadczył też, że testy toksykologiczne wykazały w ciele zmarłej ślady kokainy, marihuany, leku przeciwlękowego, środka zwiotczającego mięśnie i antyhistaminę. Zażycie kokainy było znaczącym czynnikiem, który przyczynił się do utonięcia Zmarła dzień przed 54. ceremonią rozdania nagród Grammy. Ostatni raz zaśpiewała 9 lutego 2012 utwór Yes Jesus Loves Me.

Dyskografia
Albumy studyjne

1985: Whitney Houston
1987: Whitney
1990: I’m Your Baby Tonight
1998: My Love Is Your Love
2002: Just Whitney
2003: One Wish: The Holiday Album
2009: I Look to You

Ścieżki dźwiękowe
1992: The Bodyguard
1995: Czekając na miłość
1996: Żona Pastora

Kompilacje
2000 – Whitney: The Greatest Hits
2001 – Love, Whitney
2004 – Artist Collection: Whitney Houston
2007 – The Ultimate Collection Whitney Houston
2011 – Essential Whitney Houston
2012 – I Will Always Love You: The Best of Whitney Houston

Wideo/DVD
1986: Number One Video Hits
1991: Star Spangled Banner
1991: Welcome Home Heroes
1994: Concert for a New South Africa
1997: Classic Whitney Concert
1999: VH1 Divas Live ’99
2000: The Greatest Hits
2000: Fine
2002: Whatchulookinat Video/Whatchulookinat Behind-the-Scenes Footage/Love to Infinity Megamix Video
2004: Artist Collection: Whitney Houston

Trasy koncertowe

Światowe trasy koncertowe
1986: Greatest Love Tour
1987-1988: Moment of Truth World Tour
1991: I’m Your Baby Tonight World Tour
1993-1994: Whitney Houston 1993-1994 World Tour|The Bodyguard World Tour
1999: My Love Is Your Love World Tour
2009-2010: Nothing But Love World Tour

Regionalne trasy koncertowe
1990: Feels So Right Tour (Japonia)
1997: Pacific Rim Tour|The Pacific Rim Tour
1998: The European Tour (Whitney Houston)|The European Tour
2004: Soul Divas Tour

Występy specjalne
1991: Welcome Home Heroes with Whitney Houston
1994: Whitney: The Concert for a New South Africa|The Concert for a New South Africa
1997: Classic Whitney Live from Washington, D.C.

opracowane przez agnieszka z leer dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii