Limahl, właściwie Christopher Hamill (ur. 19 grudnia 1958 roku w Wigan, w obrębie hrabstwa Lancashire, w stołecznym okręgu Większego Manchesteru) – brytyjski piosenkarz pop. Syn Erica i Cynthii Hamill, dorastał wraz z trojgiem rodzeństwa; dwoma braćmi – Paulem i Anthony oraz siostrą Caroline. Po ukończeniu Mesnes High School w Wigan, związał się z Westcliff-on-Sea Palace Theatre Repertory Company. Występował z powodzeniem w biblijnym musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat). Przez krótki okres był punkiem w zespole Vox Deus, a następnie śpiewał w grupie Crossword i formacji Brooks z Mike’em Nolanem. Jego sceniczny pseudonim Limahl powstał z anagramu jego nazwiska (nazwisko czytane od tyłu, jedna z „L” została przestawiona miejscami). Pracował również jako fryzjer.

W 1981 został wokalistą zespołu pop Art Nouveau przekształconego na Kajagoogoo, a jego karierą pokierował jako współproducent pierwszych nagrań Nick Rhodes z zespołu Duran Duran. Wylansowany przebój „Too Shy” szybko znalazł się na miejscu pierwszym w Wielkiej Brytanii i dotarł do miejsca piątego amerykańskiej listy Billboard Hot 100. Piosenka stała się symbolem pop kultury lat 80. i zyskała ogromną popularność. Jego odejście od Kajagoogoo w 1983 roku spowodowane było częściowo zbyt dużą kontrolą nad grupą gitarzysty Nicka Beggsa. Rok potem grupa zmieniła nazwę z Kajagoogoo na Kaja i działała do 1986.

W 1983 Limahl rozpoczął karierę solową, a jego pierwszy utwór „Only For Love” trafił na dwudzieste miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Rok później odniósł sukces przebojami „Too Much Trouble” i „Never Ending Story” – muzycznym motywem przewodnim baśniowego filmu fantasy Wolfganga Petersena Niekończąca się opowieść (Die Unendliche Geschichte, 1984) z Noah Hathawayem oraz debiutanckim albumem „Don’t Suppose…”. Jego kolejne płyty „Colour All My Days” (1986) i „Love is Blind” (1992) oraz singel „Tell Me Why” (2006) nie cieszyły się tak wielkim powodzeniem. W 2004 roku wystąpił w muzycznym reality show PRO 7 Comeback – Die große Chance, a rok później pojawił się w programie ITV Hit Me Baby One More Time. W sierpniu 2008 wystąpił na Sopot Festival.

Limahl, który jest gejem, był związany o dziewięć lat starszym Paulem Gambaccini, brytyjskim djejem, prezenterem radiowym i telewizyjnym, autorem pierwszej oficjalnej biografii Kajagoogoo.

W lutym 2008 grupa KajaGooGoo reaktywowała się w oryginalnym składzie: Limahl (wokal), Nick Beggs (wokal, gitara basowa, Chapman stick), Jez Strode (perkusja), Steve Askew (gitara) oraz Stuart Croxford Neale (klawisze).
W kwietniu tego samego roku Limahl gościł w programie Wideoteka Dorosłego Człowieka, a 24 sierpnia 2008 Limahl wraz z zespołem KajaGooGoo wystąpił na Sopot Festival.

26 lipca 2012 muzyk wystąpił na koncercie Disco Fever zorganizowanym w ramach Sunrise Festival w Kołobrzegu.

29 sierpnia 2013 Limahl wystąpił na stadionie w Iłowie, w ramach imprezy Wielkie Pożegnanie Lata!

Dyskografia:
Single:

Z Kajagoogoo
Too Shy (1982)
Ooh To Be Aah (1983)
Hang On Now (1983)
Space Cadet (2009)

solo
Only For Love (1983)
Too Much Trouble (1984)
Never Ending Story (1984)
Tar Beach (1984)
Love In Your Eyes (1986)
Inside To Outside (1986)
Colour All My Days (1986)
Stop (wydany tylko w Japonii, 1990)
Maybe This Time (1991)
Too Shy – 92 (1992)
Love Is Blind (1992)
Love That Lasts (2002)
Tell Me Why (2006)
1983 (2012)
London For Christmas (2012)
Don’t Suppose (reedycja) (2013)

Albumy:

Z Kajagoogoo
White Feathers (1983)
EP Death Defying Headlines 2008
EP Death Defying Headlines – The Dancing Remixes 2009

solo
Don’t Suppose (1984)
Colour All My Days (1986)
Love Is Blind (1992)
Kajagoogoo & Limahl. The Singles and More (1993)
The Best of Limahl (1996)
The Very Best of Kajagoogoo & Limahl (2003)
Limahl Never Ending Story (2006)

materiał źródłowy wikipedii