Herreys… tworzą bo zdarza się że jeszcze występują na scenie muzycznej razem, trzej bracia: Per ( 09.08.1958), Richard ( 19.08.1964) i Louis ( 03.11.1966).
Tych trzech sympatycznych Szwedów poznaliśmy w roku 1984 kiedy to wygrali konkurs Eurowizji nagraniem „Diggi-Loo Diggi-Ley”.
Jednak przygoda trzech braci z show-biznesem zaczęła się jeszcze kilka lat wcześniej. Richard, już w wieku 7 lat swym wyraźnym zamiłowaniem do tańca flamenco przyciągał uwagę postronnych osób, a jego starszy brat Per nie dość że dobrze sobie radził grając na gitarze, to również pisał piosenki. Do 1976 roku bracia występowali razem ze swoją siostrą Marie Herrey w Kościele Mormońskim, którego członkami jest cała rodzina Herreys. Ciekawostkę jaką można o nich przeczytać jest to, że pod koniec lat 70′ bracia Richard, Louis i ich ojciec Willy występowali przez dwa lata w cyrku (chłopcy byli klownami, a ojciec konferansjerem). Nie widząc perspektywy rozwoju artystycznego w Szwecji, rodzina Herreys w roku 1981 opuszcza rodzinny kraj, oraz Europę i decyduje się wyruszyć do Los Angeles. Tam dwaj bracia Richard i Louis zasilili szeregi Dupree Dance Academy (jedna z lepszych uczelni w Hollywood edukująca przyszłych aktórów i tancerzy). Warto było podjąć ten trud, bo osiemnastoletni wówczas Richard zaangażowany został w popularnym w latach 80′ serialu Fame, oraz zagrał epizod u boku samego Johna Travolty w Staying Alive. Jeszcze w czasie pobytu w Szwecji bracia Herreys nawiązali kontakt ze znanym producentem muzycznym i właścicielem studia nagrań w Skara, samym Bertem Karlssonem, który to odpowiedzialny był za późniejsze sukcesy tej grupy.
To właśnie tam z własnych funduszy zespół nagrał swój pierwszy album, a Bert Karlsson w roku 1984 zgłosił swoich podopiecznych do Melodifestival, będącego szwedzkimi eliminacjami do Eurowizji. Z kilku wybranych piosenek ostatecznie za namową ojca Willa, wybrano wspomniany wcześniej utwór „Diggi-Loo Diggi-Ley”. Piosenka ta w 1984 roku wygrała konkurs Eurowizji odbywający się w Luksemburgu. Nie bez powodu i żadnej złośliwości mówiono, że zespół „wyśpiewał i wytańczył sobie zwycięstwo”.
Odpowiedzialnym za ich choreografię do występu opracował Billy Goodson, który współpracował z takimi muzycznymi gwiazdami jak król popu Michael Jackson, czy Diana Ross.
Mniej więcej w tym samym roku na rynek muzyczny trafił dwujęzyczny (szwedzki i angielski) album Diggi-Loo Diggi-Ley (84′) , oraz maxi singiel „Varje liten droppe regn”.
Rok 1985 przynosi kolejne albumy zespołu Herreys Crazy people, Not funny, oraz mnóstwo zaproszeń na koncerty w niemal całej Europie. W ówczesnym ZSRR występowali razem z divą radzieckiej sceny muzycznej Ałłą Pugaczową.
Tego samego roku (85′) pojawili się w Polsce na Festiwalu w Sopocie. Zapraszano ich jako gwiazdę, jednak zespół wziął udział w rywalizacji festiwalowej, czego w efekcie było zdobycie Grand Prix XXII Miedzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie.
Kolejnym albumem zespołu wydany w roku 1986 był Different I’s, znalazły się na niej autorskie utwory braci, które zaprezentowali podczas gościnnego występu na kolejnym Festiwalu w Sopocie, ale tym razem już w charakterze gwiazdy wieczoru.
Darząc Polskę wielkim szacunkiem w tym samym roku na polski rynek trafia płyta The best of Herreys zadedykowana w szczególności fanom z naszego kraju.
W 1987 roku zespól Herreys zawiesza działalność, z zespołu odchodzi Louis, aby wypełnić swą misję dla Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich w USA (kościół Mormoński). Wcześniej bo od 1977 roku na takiej misji w Chile przez 2 lata przebywał też starszy z braci, Per. 27 lipca 1987 roku odbył się ostatni koncert Herreys w Tivoli (Kopenhaga), który został wydany na płycie Live in Tivoli.
Richard w roku 1989 nagrał swój solowy singiel „Who’s responsible” (tekst i muzyka Richard i Lennart Widén), który nie najgorzej radził sobie na liście przebojów Bilboard.
Po zakończeniu swej misji Louis wraca do zespołu i panowie z Herreys rozpoczynają pracę nad nową płytą Dar vindarna mots, wydana zostaje w roku 1995, to kolejny album zawierający ich własne kompozycje, a jego producentem zostaje Louis.
Fani zespołu jeszcze w tym samym roku otrzymują prezent w postaci kolejnego krążka zatytułowany Herreys Story, zawierający wydaną w 1982 roku najwcześniejszą wersję utworu „Crazy people”.
Znów następuje cisza, która trwa aż do lipca 2002 roku, wtedy to na rynek trafia jak na razie ostatnie ich dzieło Gyllene Hits, to składanka ich największych muzycznych przebojów.
W szwedzkich mediach głośno było wtedy o powrocie Herreys, zespół wyruszył w trasę koncertową po Szwecji zapoczątkowaną 12 sierpnia niesamowitym koncertem w strugach ulewy w Liseberg (Göteborg). Każdy z braci oprócz wystepów z zespołem, prowadzi też niezależną działalność bardziej lub mniej związaną z show-biznesem.
Przykładem niech będzie tłumaczenie musicalu West Side Story na język szwedzki autorstwa Richarda z roku 1989, sam został producentem musicalu i zagrał w nim jedną z głównych ról. Musical ten wystawiany był przez 2 lata w Sztokholmie i otrzymał wiele nagród.
Louis jest nauczycielem w Międzynarodowej Szkole Regionu Gothenburg (ISGR), oraz koordynatorem w Church Educational System w Sztokholmie, gdzie wykłada na kursach religijnych. Jest On również przewodniczacym zgromadzenia w Mormonchurch w Södertälje.
Natomiast Per po ukończeniu Instytutu Prawa (Handelshögskolan) w Göteborgu pracuje jako adwokat.

Albumy:

1984 Diggi-loo Diggi-ley
1985 Crazy People
1985 Not Funny
1986 Different I’s
1987 Live in Tivoli
1994 Där vindarna möts
1995 Herreys Story
2002 Gyllene Hits
2010 The Greatest Hits

Ważniejsze nagrania:

1981 Crazy people
1984 Diggi-Loo Diggi-Ley
1984 Mirror Mirror upon the wall
1984 Mit hjarta slar samma slag
1985 Summerparty
1985 People From Ibiza
1985 Candy Girl / Din Telefon
1985 Stopp
2002 Don’t wanna dance no more