Celine Dion – właściwie Céline Marie Claudette Dion Angélil (ur. 30 marca 1968 w Charlemagne, prowincja Quebec w Kanadzie) – Kanadyjska piosenkarka, pochodzi z francuskojęzycznej prowincji Quebec. Poza śpiewaniem zajmuje się w dużej mierze działalnością charytatywną. Bierze czynny udział w wielu akcjach charytatywnych, wspiera finansowo fundacje, przeznacza na nie m.in. części dochodów ze swoich koncertów czy sprzedaży płyt. Ponadto jest przedstawicielką i prezesem kanadyjskiej fundacji Cystic Fibrosis Fundation, założyła własną fundację The Celine Dion Foundation.

Włada kilkoma językami; śpiewa po francusku, angielsku, hiszpańsku, niemiecku i włosku. W jej karierze można wyraźnie dostrzec dwutorowość. Francuskojęzyczna twórczość została ukształtowana głównie przez jej korzenie, kulturę i tradycję, z której się wywodzi. Dlatego też w tematach piosenek często sięga do swoich przekonań i moralności, dotyka problemów współczesnego świata takich jak wojny, choroby czy głód. Często odwołuje się także do spraw wiary i religii, prywatnie jest praktykująca katoliczką. Jako artystka frankofońska najbardziej zasłynęła z działalności artystycznej z Jean-Jacquesem Goldmanem. Swoją współpracę zaczęli w roku 1994 przy okazji nagrywania albumu D’eux. Razem opowiadali się za suwerennością Quebecku, do tego tematu często też nawiązywali w muzyce. W 2007 roku była jedną z organizatorek i główną artystką koncertu Sur les Plaines, czyli muzycznego przedsięwzięcia upamiętniającego bitwę o Quebec na Równinie Abrahama. Często wyróżniana i odznaczana za działalność na rzecz ojczyzny, rozpowszechnianie języka francuskiego oraz podtrzymywanie i rozsławianie tradycji i kultury francusko-kanadyjskiej. Otrzymała za to m.in. Order Kanady, Order Quebecu, tytuł naukowy Doctor Honoris Causa kanadyjskiego Uniwersytetu w Laval oraz francuską Legię Honorową.

Anglojęzyczna kariera Celine to nieco inne gatunki i przesłania. Zaczynając śpiewać po angielsku artystka chciała dotrzeć do szerszej rzeszy odbiorców. Nagrywanie w tym języku przyczyniło się także do szybszego rozwoju jej kariery i do osiągnięcia gigantycznej sławy.

Jako piosenkarka zdobyła ponad 1000 muzycznych nagród i wyróżnień. W kwietniu 2007 wytwórnia Sony BMG ogłosiła, że Céline Dion sprzedała na całym świecie ponad 220 milionów albumów.

Urodzona w dużej, ubogiej rodzinie, dorastała jako najmłodsze z czternaściorga dzieci. Od najmłodszych lat wiedziała, co to bieda, dlatego też pracować zaczęła jako kilkuletnie dziecko, śpiewając w barze rodziców. W 1981 roku wydała pierwszą płytę i zaczęła współpracę z Rene Angelilem. W 1994 zostali małżeństwem. Celine początkowo odniosła sukces w Kanadzie i Francji, wraz z kolejnymi poczynaniami zdobywała cały świat. Przełomowy w jej karierze okazał się utwór My heart will go on z filmu Titanic. Dzisiaj jest już znana i doceniana na wszystkich kontynentach.

Dzieciństwo i początki kariery

Céline, najmłodsza z czternaściorga dzieci Adhémara Diona i Thérese Tanguay, wychowała się w katolickiej rodzinie, która choć biedna, była szczęśliwa. Jej rodzinne miasteczko Charlemagne położone jest 30 mil od Montrealu. Jako dziecko razem z rodzeństwem śpiewała w rodzinnym barze 'Le Vieux Baril’ i marzyła o tym, by zostać piosenkarką.

Mając dwanaście lat, Dion razem z matką i bratem Jacques’em skomponowała swoją pierwszą piosenkę zatytułowaną Ce n’était qu’un reve. Jej brat Michel wysłał nagranie do menadżera René Angélil, którego imię znalazł na opakowaniu płyty Ginette Reno. René bardzo spodobała się piosenka Céline i zdecydował że zrobi z niej gwiazdę. Zastawił swój dom, aby uzyskać pieniądze na sfinansowanie jej pierwszego albumu La voix du bon Dieu (tytuł płyty jest grą słów i znaczy tyle co „Głos Boga/Droga do Boga”; 1981), który stał się przebojem w Quebecu. Céline stała się znana na całym świecie, gdy w 1982 roku wzięła udział w konkursie Yamaha World Popular Song Festival w Tokio w Japonii i wygrała w kategorii Wykonawca i Najlepsza Piosenka śpiewając Tellement j’ai d’amour pour toi. W 1983 roku była pierwszym kanadyjskim artystą, który otrzymał we Francji złotą płytę (za singel D’amour ou d’amitié), otrzymała także kilka Félix Awards (m.in. w kategoriach Najlepsza Piosenkarka i Odkrycie Roku). Kolejne sukcesy w Europie, Azji i Australii odniosła reprezentując Szwajcarię w Konkursie Eurowizji w 1988 roku z piosenką Ne partez pas sans moi, który wygrała. Jednakże ze względu na swoją francuskojęzyczność na sukces w Stanach musiała jeszcze poczekać.

Mając lat osiemnaście, po obejrzeniu występu Michaela Jacksona Celine powiedziała swojemu menedżerowi, że chce być gwiazdą taką jak on. Choć Angélil wierzył w jej talent, uznał iż powinna zmienić wizerunek, jeżeli chce odnieść światowy sukces. Céline zniknęła za sceny na kilka miesięcy, w czasie których przechodziła przeobrażenie. W 1989 roku uczęszczała m.in. do Ecole Berlitz School, aby poprawić swój angielski.

1990-1992

Po roku nauki angielskiego, Céline powróciła na scenę, próbując zdobyć anglojęzyczny rynek płytą Unison. Pomagali jej w tym znani muzycy, w tym kanadyjski producent muzyczny David Foster i Vito Luprano. Album ten jest pod silnymi wpływami soft rocka z lat 80. Unison został wysoko oceniony przez krytyków. Na singlach wydano piosenki (If There Was) Any Other Way, The Last to Know, Unison i Where Does My Heart Beat Now, wolne, rockowe ballady. Dzięki temu albumowi Céline stała się znana w Stanach Zjednoczonych, w Europie i Azji.

Gdy Dion stawała się coraz bardziej popularna w Stanach, jej kanadyjscy fani byli niezadowoleni iż ich zaniedbała. Dlatego podczas rozdania Félix Awards, gdy otrzymała nagrodę jako Najlepsza angielska artystka roku, odmówiła jej przyjęcia, podkreślając iż była i zawsze będzie francuską artystką, a nie angielską.

Prawdziwy światowy sukces przyniosła nagrana wspólnie z Peabo Brysonem tytułowa piosenka do filmu animowanego Disneya Piękna i Bestia (1991). Piosenka ta doskonale wyraża przyszły muzyczny styl Dion. Utwór został doceniony zarówno przez krytyków jak i publiczność oraz otrzymał wiele nagród. Wszedł w program wydanej w 1992 roku płyty Celine Dion, którą – jak jej debiutancką płytę – cechuje silny wpływ rocka połączony z elementami soulu i muzyki klasycznej.

Dion osiągnęła sukces na anglojęzycznym rynku muzycznym, zdobywając rzesze fanów i sławę. W tym samym czasie rozwijał się jej związek z jej menedżerem Angélilm, który jednak utrzymywali w tajemnicy, obawiając się reakcji opinii na dzielącą ich różnicę wieku (26 lat).

1993-1995: The Colour of My Love i D’eux

W 1993 roku Dion publicznie wyraziła uczucia do swojego menedżera, nazywając go the colour of [her] love w dedykacji do swojego trzeciego anglojęzycznego albumu The Colour of My Love. Mimo iż Dion obawiała się krytyki, fani zareagowali bardzo przyjaźnie. Ostatecznie Angélil i Dion pobrali się w grudniu 1994 roku.

Motywem przewodnim trzeciego albumu jest miłość. Z albumu tego pochodzi singel, który wspiął się na szczyty list przebojów – The Power of Love – remake piosenki Jennifer Rush z 1985 roku. Album ten odniósł spory sukces w Europie, a zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, gdzie piosenka Think Twice stała się jej pierwszym numerem 1 a singel z nią sprzedał się tam w ponad 1,2 mln egzemplarzy. Album na całym świecie znalazł ponad 17 milionów nabywców.

Dion zachowała swoje frankofońskie korzenie i ciągle wydawała francuskojęzyczne albumy – w 1991 Dion chante Plamondon, A l’Olympia – nagrany podczas koncertu w Olympia Theatre w Paryżu w 1994 roku i D’eux w 1995 – znany w Stanach jako The French Album. D’eux jest do tej pory najlepiej sprzedającym się na świecie albumem francuskojęzycznym w historii muzyki. W samej Francji sprzedano rekordową liczbę 4,4 mln egzemplarzy tego albumu. Krążek spędził tam aż 44 tygodnie na szczycie listy najlepiej sprzedających się albumów. Do tej pory nikomu nie udało się pobić tego wyniku. Piosenka Pour que tu m’aimes encore jest wciąż jedną z najczęściej puszczanych francuskojęzycznych piosenek w stacjach radiowych na całym świecie.

W połowie lat 90. Dion zmieniła swój styl, powoli przechodząc z rocka do bardziej popowej i soulowej muzyki. Melodia jej piosenek stała się delikatniejsza. Była przez to porównywana do takich wykonawczyń jak Whitney Houston i Mariah Carey.

1996-1999: Światowy sukces

Album Falling into You (1996) ukazał się w szczytowym okresie jej kariery. Aby dotrzeć do szerszej publiczności, krążek łączył w sobie wiele technik muzycznych i instrumentów, takich jak skrzypce, gitara klasyczna, puzon, cavaquinho i saksofon. Płyta uzyskała bardzo dobre recenzje oraz została świetnie przyjęta przez słuchaczy. Osiągnęła pierwsze miejsce na listach albumowych w 12 krajach. Z albumu pochodzi utwór Because You Loved Me który w Stanach Zjednoczonych spędził aż 14 tygodni na pierwszym miejscu listy airplay oraz 6 tygodni na szczycie listy Billboard Hot 100. Teledysk do przeboju It’s All Coming Back to Me Now jest najdroższym klipem Celine. Kosztował ponad 2,5 miliona dolarów. Z albumu pochodzą także inne przeboje takie jak All by Myself czy Falling into You. Płyta sprzedała się w ogromnej ilości 31 milionów egzemplarzy na całym świecie, w tym w 11 milionach w samych Stanach Zjednoczonych. Nagrodzono ją także dwiema nagrodami Grammy w kategoriach Najlepszy Album Pop i Album Roku. W 1996 Dion wystąpiła na ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Atlancie śpiewając piosenkę The Power of the Dream. W marcu tego samego roku piosenkarka wyruszyła w trwającą rok trasę koncertową promującą jej najnowszy album.

Dion poszła za ciosem i nagrała sequel Falling into You. Wydany pod koniec 1997 roku krążek Let’s Talk About Love okazał się jeszcze większym sukcesem niż jego poprzednik. Płytę nagrywano w Londynie, Nowym Jorku i Los Angeles, a do współpracy nad nią zaproszono Barbrę Streisand (Tell Him), zespół Bee Gees (Immortality), tenora Luciano Pavarotti (I Hate You Then I Love You), Carole King (The Reason), George Martin oraz pochodząca z Jamajki piosenkarkę Dianę King, która nadała piosence Treat Her Like a Lady brzmienia reggae. Z płyty pochodzi singel My Heart Will Go On który trafił na szczyty list przebojów niemal na całym świecie. Singel bardzo długo nie schodził z czołowych miejsc list przebojów, we Francji oraz Niemczech piosenka znajdowała się na szczycie list singlowych przez 13 tygodni. W Stanach Zjednoczonych singel był najczęściej granym utworem przez stacje radiowe konsekwentnie przez 10 tygodni. Piosenka stała się jednym z najlepiej sprzedających się singli w historii muzyki oraz jednym z największych przebojów wszech czasów. Utwór zdobył 4 nagrody Grammy m.in. w kategorii Piosenka Roku. Album Let’s Talk About Love sprzedał się w 31 milionach kopii na całym świecie. Jeszcze lepiej wypadł soundtrack do filmu Titanic, którego przewodnim motywem była ballada My Heart Will Go On. W trasie promującej album piosenkarce towarzyszył magik Jamie Porter.

W 1998 Dion wydała francuskojęzyczny album S’il suffisait d’aimer, który był jej kolejnym sukcesem sprzedając się w ponad 4 milionach egzemplarzy. W grudniu tego samego roku piosenkarka po raz kolejny zawojowała listy przebojów w Stanach Zjednoczonych z piosenką I’m Your Angel nagraną w duecie z R. Kellym. Świąteczny album These Are Special Times z którego pochodziła piosenka stał się jednym z najlepiej sprzedających tego typu albumów na świecie rozchodząc się w blisko 10-milionowym nakładzie. W listopadzie 1999 roku Dion wydała składankę największych przebojów zatytułowaną All the Way… A Decade of Song z której pochodził kolejny międzynarodowy hit piosenkarki That’s the Way It Is. Kompilacja sprzedała się w sumie w ponad 22 milionach egzemplarzy.

2000-2002: Przerwa w karierze

Po wydaniu i wypromowaniu trzynastu albumów w latach 90., Dion odczuła potrzebę ustatkowania się i po wydaniu płyty All the Way… A Decade of Song oznajmiła iż zamierza zrobić przerwę. Na decyzję miało też wpływ zdiagnozowanie u Angélilego raka krtani. Artystka poddała się też kuracji hormonalnej i 25 stycznia 2001 roku urodziła syna, René-Charlesa. W październiku 2000 roku wydano nie promowaną żadnym nowym utworem kompilację The Collector’s Series, Volume One zawierającą największe przeboje gwiazdy, wybrane przez nią samą. W 2001 roku Dion zaśpiewała w duecie z Garou piosenkę Sous le vent, która stała się przebojem we francuskojęzycznych krajach. Po zamachu na World Trade Center i Pentagon (11 września 2001), Dion powróciła na scenę i po raz pierwszy od 31 grudnia 1999 roku wystąpiła na żywo podczas koncertu charytatywnego „America: A Tribute to Heroes” śpiewając utwór God Bless America.

2002-2003: Powrót

Dion trafnie wybrała tytuł albumu – A New Day Has Come, który został wydany w marcu 2002 roku, po dwuletniej przerwie. Tematem przewodnim płyty są „nowe początki”. Gościnnie z Céline śpiewają Shania Twain i Chantal Kreviazuk. Piosenki takie jak A New Day Has Come, Nature Boy i Goodbye’s (The Saddest Word) ukazują bardziej dojrzałą Dion. Zmiana ta była według artystki spowodowana jej nowymi obowiązkami macierzyńskimi.

A New Day Has Come zadebiutował na szczytach list albumowych w siedemnastu krajach. W promocji albumu pomogła artystce m.in. telewizja CBS – Celine wystąpiła z Destiny’s Child i Brianem McKnight. Krytycy nie wyrazili się zbyt pochlebnie o albumie, jednak nie przeszkodziło to w osiągnięciu przez niego ogromnego sukcesu na całym świecie. Album w sumie sprzedał się w ponad 10 mln egzemplarzy.

Czerpiąc inspirację z osobistych doświadczeń Dion w marcu 2003 wydała kolejny, nagrany w ciągu zaledwie 3 miesięcy album zatytułowany One Heart. Płyta promowana przebojowym I Drove All Night w większości zawierała muzykę taneczną. Zbierając słabe recenzje, osiągnęła umiarkowany sukces sprzedając się w zaledwie 4,5 mln egzemplarzy. Francuskojęzyczny krążek 1 Fille & 4 Types wydany pół roku później wypadł dużo lepiej. W produkcji nad tym albumem Dion pomagali Jean-Jacques Goldman, Gildas Arzel, Eric Benzi i Jacques Veneruso, z którymi wcześniej piosenkarka współpracowała przy nagrywaniu S’il suffisait d’aimer i D’eux.

2003-2007: A New Day… Live in Las Vegas

Na początku roku 2002 Dion zapowiedziała trwający trzy lata show, składający się z 600 koncertów w Caesars Palace w Las Vegas, zatytułowany A New Day…. Piosenkarka przekonała się do tego pomysłu po obejrzeniu O. Seria pokazów rozpoczęła się 25 marca 2003 roku. Show, wyprodukowany przez Franco Dragone był kombinacją tańca, muzyki i efektów wizualnych. Dion zaśpiewała swoje największe hity, wspomagana przez tancerzy i efekty specjalne. Pokazy zostały dobrze ocenione przez krytyków i publiczność. Mimo iż bilety były drogie, za każdym razem na widowni był komplet widzów. Ponieważ show okazał się sukcesem, Dion przedłużyła kontrakt do 2007 roku. Ostatni pokaz miał miejsce 15 grudnia 2007. W ciągu pięciu lat trwania pokazów, Dion w Las Vegas miało okazję zobaczyć blisko 3 miliony widzów, a zysk z wszystkich koncertów przyniósł rekordową sumę 400 milionów dolarów.

W przerwach między pokazami piosenkarka nie próżnowała. W 2003 roku nagrała album 1 Fille & 4 Types. Rok później, w czerwcu 2004 roku światło dzienne ujrzał pierwszy w pełni anglojęzyczny koncertowy album Dion A New Day… Live in Las Vegas zawierający wybór piosenek wykonywanych na żywo podczas show w Las Vegas oraz dodatkowo dwa premierowe studyjne utwory. W październiku 2004 ukazał się multimedialny projekt Dion i fotografki Anne Geddes zatytułowany Miracle. Koncept-album przesycony kołysankami i innego rodzaju piosenkami wyrażającymi macierzyńską miłość nie był promowany żadnym komercyjnym singlem. Jednak mimo słabych recenzji i braku dużej promocji osiągnął sprzedaż ponad 2 mln egzemplarzy na całym świecie. Natomiast w 2005 roku artystka wydała składankę zawierającą francuskie przeboje, On Ne Change Pas, na której umieszczono dodatkowo trzy nowe piosenki, w tym duet z Il Divo zatytułowany I Believe in You. Kompilację promował m.in. napisany przez artystkę specjalnie dla fanów utwór Je ne vous oublie pas. Składanka zadebiutowała na francuskiej liście najlepszych albumów z rekordową sprzedażą 110 tys. egzemplarzy. Żadnej innej kompilacji w tym kraju nie udało się osiągnąć wcześniej takiego wyniku.

2007-2009: Taking Chances

18 maja 2007 roku w wybranych krajach europejskich oraz w Kanadzie ukazał się kolejny francuskojęzyczny studyjny album Céline D’elles. Pierwszy singel promujący płytę Et s’il n’en restait qu’une (je serais celle-la) pojawił się w stacjach radiowych 14 lutego. Album zadebiutował na pierwszych miejscach list albumowych w Kanadzie i we Francji. W Kanadzie w dniu premiery płyta od razu pokryła się podwójną platyną.

Pół roku później, 12 listopada 2007 miała miejsce premiera nowego anglojęzycznego studyjnego wydawnictwa zatytułowanego Taking Chances promowanego singlem o tym samym tytule. W ciągu dwóch miesięcy album sprzedał się w ponad 2 mln egzemplarzy na całym świecie i stał się obok As I Am Alicii Keys najlepiej sprzedającym się albumem wytwórni Sony BMG w 2007 roku. Fani piosenkarki 10 grudnia 2007 otrzymali także DVD z koncertem A New Day… Live in Las Vegas. W Kanadzie DVD w ciągu miesiąca sprzedało się w rekordowej ilości 300 tys. egzemplarzy, stając się najlepiej sprzedającą płytą DVD w historii przemysłu muzycznego w tym kraju. Płyta pokryła się tam potrójnym diamentem. Po roku od premiery sprzedaż krążka z zapisem koncertu przekroczyła w Kanadzie 400 tys. egzemplarzy, z kolei w sąsiednich Stanach Zjednoczonych 360 tys. kopii. Łącznie na całym świecie sprzedano w ciągu roku od premiery rekordową liczbę ponad 1,5 mln egzemplarzy tej płyty.

14 lutego 2008 roku w Johannesburgu rozpoczęła się światowa trasa koncertowa promująca album Taking Chances, w trakcie której piosenkarka ma zamiar dać 115 koncertów w 85 miastach na pięciu kontynentach. 28 czerwca 2008 roku Celine Dion wystąpiła na krakowskich Błoniach w ramach festiwalu „May B Kraków – Muzyczne Wydarzenie Krakowa”. Koncert został uznany za jedno z najważniejszych muzycznych wydarzeń w Polsce w 2008 roku, a recenzje uczestników czerwcowej imprezy są jednoznacznie entuzjastyczne i pozytywne. W trakcie tournée reżyserowanego przez Jamie Kinga (odpowiedzialny m.in. za trasy The Confessions Tour Madonny oraz Back to Basics Tour Christiny Aguilery), Céline Dion zaprezentuje swoje największe hity oraz nowe utwory. Koniec trasy przewidziano na 15 lutego 2009 roku.

21 sierpnia 2008 piosenkarka uzyskała tytuł doctora honoris causa francuskojęzycznego uniwersytetu w Laval. 27 października ukazało się wydawnictwo My Love: Essential Collection zawierające największe przeboje piosenkarki. Na składance obok największych muzycznych szlagierów z całej kariery Dion pojawiły się także dwa niewydane wcześniej utwory oraz nowa wersja ballady My Love pochodzącej z ostatniego studyjnego albumu artystki. Wydawnictwo ukazało się także w wersji dwupłytowej zatytułowanej My Love: Ultimate Essential Collection. Na początku 2009 roku wytwórnia piosenkarki poinformowała, że wydawnictwo sprzedano w łącznym nakładzie 1,5 mln kopii.

2009-obecnie: Ciąża, film, 52. Grammy Awards

18 sierpnia 2009 r. media na całym świecie podały, iż Celine Dion i jej mąż, Rene Angelil, spodziewają się dziecka. Celine Dion na swojej oficjalnej stronie internetowej potwierdziła informację. Dziecko zostało poczęte metodą in vitro. W środę (11 listopada 2009 r.) pojawiły się informacje, że Dion jednak straciła ciążę. Jej mąż powiedział kanadyjskiej gazecie „Journal de Montreal”, że nadal będą starać się o dziecko.

27 listopada 2009 r. odbyła się premiera reedycji albumu D’eux. Wydawnictwo zostało rozszerzone o utwory instrumentalne i wersje demo takich piosenek jak Pour Que Tu M’Aime Encore czy Le Ballet. Do płyty został dołączony dysk DVD z zapisem telewizyjnego specialu D’eux z 1995 roku oraz kilkoma teledyskami.

W styczniu 2010 roku Amerykański magazyn Los Angeles Times sporządził listę The Ultimate Top 10 of the Decade. Jest to zestawienie 10 artystów, którzy mieli największe przychody z wydanych płyt czy koncertów w Stanach Zjednoczonych w przeciągu ostatnich 10 lat. Suma ta nie obejmuje produktów sygnowanych nazwiskiem gwiazdy np. perfum, ubrań, czy różnych gadżetów wydawanych przez artystów. Pierwsze miejsce zajęła Celine Dion z ilością 747.9 mln $. Dodatkowo, Dion została nazwana „Artystą Dekady” w jej rodzinnej prowincji Quebec.

Na 52. Grammy Awards, Dion wystąpiła obok Smokey Robinson, Ushera, Jennifer Hudson i Carrie Underwood. Artyści oddali w ten sposób hołd dla Michaela Jacksona. Pięciu wykonawców śpiewało „Earth Song”, przed ekranem 3D.

23 stycznia 2010 r. Celine Dion poruszona tragedią ludzi na Haiti, wystąpiła w kanadyjskiej telewizji z apelem o pomoc do wszystkich ludzi dobrej woli. Celine i Rene przekazali na pomoc dla ofiar 500 000 dolarów.

2 lutego 2010 r. Celine Dion wraz z innymi artystami wzięła udział w nagraniu nowej wersji znanego hitu „We are the world”. Premiera utworu odbyła się 12 lutego 2010 r. podczas relacji z otwarcia zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver.

W wywiadzie dla magazynu „People” opublikowanym w lutym 2010 r. Dion ogłosiła, że powraca do Pałacu Cezara w Las Vegas na trzyletni pobyt, począwszy od 15 marca 2011 r. Dion Stwierdziła, że będzie to show zaprojektowane z dużym rozmachem dostosowane do ogromnych możliwości Colosseum. Celin ogłosiła, że pracuje nad dwoma nowymi albumami – angielsko i francuskojęzycznym.
Dnia 17 lutego 2010 r. odbyła się prapremiera filmu Celine: Through The Eyes Of The World. Niesamowity film ukazujący życie Celine Dion i jej rodziny podczas światowej trasy koncertowej promującej płytę „Taking Chances”, w ramach której artystka zagrała 135 koncertów w 93 miastach w 23 krajach, również w Polsce.
W maju 2010 Celine poinformowała, iż po szóstej próbie zapłodnienia in vitro jest w bliźniaczej ciąży.
W listopadzie 2013 roku premierę miał jedenasty anglojęzyczny album studyjny w karierze Céline – Loved Me Back to Life, który promowany był przez singiel o tym samym tytule.
W lipcu 2014 roku ogłosiła zawieszenie kariery muzycznej z powodu zdiagnozowania nawrotu raka u jej męża. Wokalistka odwołała wówczas wszystkie zaplanowane na najbliższy czas koncerty w Las Vegas oraz jesienną trasę koncertową po Azji

Dyskografia

Albumy

1981 Le voix du bon Dieu
1981 Céline Dion chante Noël
1982 Tellement j’ai d’amour pour toi
1983 Les chemins de ma maison
1983 Du soleil au cour
1983 Chants et contes de Noël
1984 Mélanie
1984 Les plus grands succes de Céline Dion
1984 Les oiseaux du bonheur
1985 C’est pour toi
1985 Céline Dion en concert
1986 Les chansons en Or
1987 Incognito
1990 Unison
1991 Dion chante Plamondon
1992 Celine Dion
1993 The Colour of My Love
1994 A l’Olympia
1995 D’eux / The French Album
1996 Falling into You
1996 Live a Paris
1997 Let’s Talk About Love
1998 S’il suffisait d’aimer
1998 These Are Special Times
1999 Au cour du stade
1999 All the Way… A Decade of Song
2000 The Collector’s Series, Volume One
2002 A New Day Has Come
2003 One Heart
2003 1 Fille & 4 Types
2004 Miracle
2007 Taking Chances
2007 D’elles
2012 Sans attendre
2013 Loved Me Back to Life
2014 Une Seule Fois / Live 2013