27 lutego 2017

George Michael

George Michael (właściwie Georgios Kyriacos Panayiotou, ur. 25 czerwca 1963 r. w Finchley w północnej części Londynu – zm. 25.12.2016 ) – brytyjski piosenkarz i kompozytor pop i soul.

Jego ojciec, Jack Panayiotou, był greckim emigrantem z Cypru, a matka, Leslie, rodowitą Angielką. Yog (jak go nazywali rodzice i siostry) był najmłodszy w rodzinie, gdzie były już dwie dziewczynki Yoda i Melania. Jack pracował ciężko jako kelner, a później we własnej restauracji, więc Yog większość czasu spędzał z matką, z którą był bardzo emocjonalnie związany.

Po przeprowadzce w 1975 r. George trafił do Bushey Meads Comprehensive School w Herts i tam właśnie poznał Andrew Ridgeleya. Nieśmiały ale zdolny syn greckiego emigranta, szybko zaprzyjaźnił się z wesołym, pewnym siebie synem egipskiego emigranta. Obu ich fascynowała muzyka, spędzali więc całe popołudnia i wieczory na słuchaniu i komponowaniu piosenek, ale także na imprezowaniu w londyńskich klubach. Już wtedy Yog wiedział, że chce być znanym muzykiem. Z innym bliskim przyjacielem, Davidem Austinem, uciekał z lekcji w piątkowe poranki, żeby zarobić kilka groszy na nocne wypady do klubów, grając i śpiewając w londyńskim metrze.

Kiedy Yog miał 17 lat i zbliżały się egzaminy końcowe, odmówił pójścia na studia – chciał śpiewać. Zdesperowany ojciec zagroził mu, że wyrzuci go z domu jeśli nie znajdzie dobrej pracy, ale Yog cały czas powtarzał, że jedyne, co chce robić, to muzyka. Ojciec uważając syna za nieudacznika zatrudnił go w swojej restauracji do zmywania naczyń.

Yog pracował też jako DJ w restauracji i jako bileter w kinie, ale cały czas pisał piosenki i razem z Andym marzył o muzycznej karierze. To właśnie wtedy powstał największy przebój George’a Michaela, „Careless Whisper”. 17-letni Yog jechał właśnie autobusem do pracy. Kiedy podawał kierowcy drobne na bilet, w jego głowie pojawiła się słynna melodia saksofonu. Potem wspólnie z Andym dokończyli piosenkę, która 4 lata później miała się stać znakiem rozpoznawczym George’a Michaela.

Początki kariery

W 1979 r. Yog razem z Andym, wspomnianym już Davidem Austinem i jego bratem Paulem stworzyli zespół ska, który nazywał się The Executive. Nie odniósł on większego sukcesu, ale zainspirował Yoga i Andego do stworzenia duetu Wham!. Pierwszy kontrakt podpisali w 1982 r. z małą wytwórnią Innervision. Dla świata narodził się George Michael.

Pierwszy singel zatytułowany „Wham! Rap” nie odniósł wielkiego sukcesu, za to kolejny singel „Young Guns” stał się prawdziwym hitem, głównie dzięki występowi w „Top of the Pops” i niekłamanemu sexappealowi obu chłopców. Kiedy ukazał się singel „Club Tropicana”, pierwszy album Wham!, „Fantastic”, rozchodził się jak świeże bułeczki, a prawie każda nastolatka w Anglii chciała mieć plakat z Andym i George’em.

Kolejny rok, 1984, przyniósł nowy album, „Make it Big”, ze słynnymi przebojami „Wake Me Up Before You Go-Go” i „Careless Whisper” (wydany jako solowy singel George’a Michaela). Zaczęła się prawdziwa Wham!-mania, głównie dzięki udanemu tournée w USA i bardzo nagłośnionym koncertom w Chinach. W latach 1984-1986 zespół stał się sławny na całym świecie, a utwory podbijały listy przebojów i serca fanów. Światowa trasa koncertowa duetu Wham objęła między innymi Australię, Japonię i Stany Zjednoczone. W międzyczasie George wziął udział w przedsięwzięciu Boba Geldofa, Band Aid, które pomagało ofiarom głodu w Etiopii.

Jednak mimo sukcesów w 1986 r. George i Andy postanawiają rozwiązać duet. Ostatni koncert, „The Final”, który odbył się 28 czerwca 1986 roku na Wembley Stadium, stanowił symboliczny koniec wspólnej kariery George’a i Andy’ego. George zaczyna solową karierę, a Andy zakłada rodzinę i jak określa George -„surfuje na wodach Kornwalii”.

Kariera solowa

W wieku 21 lat artysta otrzymuje jako najmłodszy kompozytor nagrodę Ivor Novello Songwriter Award za utwór „Carless Whisper” i zaczyna solowa karierę udanym duetem z Arethą Franklin, „I Knew You Were Waiting”. Następnie George szokuje fanów piosenką i teledyskiem „I Want Your Sex”, promującym pierwszy solowy album „Faith”. Rozgłośnie radiowe zakazały puszczania utworu przed godz. 22.00, ale to nie przeszkodziło, aby utwór stał się wielkim przebojem.

„Faith” została zasypana nagrodami i przynosi artyście jeszcze większą sławę. Płyta całkowicie zrywa z wizerunkiem uśmiechniętego chłopca z zespołu Wham! George pojawia się tu trzymając gitarę w skórzanej kurtce poplamionych dżinsach i z dwudniowym zarostem. Album zrobił zawrotną karierę po obu stronach Atlantyku, a w 1988 r. George wyrusza w światowe tournée. W 1989 r. płyta zbiera kolejne nagrody, m.in. American Music Awards. W niedługim czasie George odbiera Grammy, kolejnym wyróżnieniem jest już druga nagroda Ivor Novello Award dla najlepszego kompozytora.

W 1990 r. pojawia się płyta „Listen Without Prejudice”, promowana przez singel „Freedom’90”. Towarzyszy mu kolejny „skandal”, tym razem spowodowany przez decyzję George’a, który chce zerwać z dawnym wizerunkiem seksownego piosenkarza pop i bardziej skupić się na muzyce i swoim życiu osobistym. W teledysku „Freedom ’90” nie występuje już George, lecz możemy zobaczyć znane modelki. Symbolicznie zrywa z epoką Faith – w „Freedom ’90” niszczone są kurtka, gitara i szafa grająca, znaki firmowe George’a Michaela z teledysku „Faith”. W 1991 r. odbiera kolejną Grammy tym razem za „Freedom ’90” i zaczyna trasę koncertową nazwaną „Cover to Cover”. W 1992 wychodzi singel zatytułowany „Too Funky” oraz „Crazy Man Dance”. W 1992 wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu oddanie hołdu zmarłemu frontmenowi grupy Queen – Freddiemu Mercuremu. Wykonał na nim następujące piosenki: ’39, Somebody to Love, oraz w duecie These are the days of our lives.

Związek z Anselmo Feleppe

Wydaje się, że George Michael ukrywa się przed swoją publicznością. Wydaje coraz mniej singli, a październiku 1992 r. zaczął spór sądowy o wolność artystyczną ze swoją wytwórnią Sony, który to spór ogranicza go twórczo i kończy się przegraną George’a dopiero w 1994 r. Czego nie wie publiczność, to fakt, że w 1991, podczas koncertu „Rock in Rio” George poznał swoją pierwszą wielką miłość, brazylijskiego projektanta Anselmo Feleppe. Oczywiście orientacja seksualna George’a była tajemnicą dla wszystkich oprócz jego rodziny i przyjaciół.

Niestety, idylla nie trwa długo; Anselmo dowiaduje się, że ma wirusa HIV i w 1993 roku umiera na wylew mózgu, pozostawiając George’a w żałobie, w trakcie procesu sądowego, nie będącego w stanie pisać. Nieprzypadkowo w latach 1991-1993 George angażuje się w akcje charytatywne związane z finansowaniem leczenia AIDS, jak płyta „Red Hot & Dance” w 1991 roku lub koncert pamięci Freddie’ego Mercury’ego w 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie, gdzie wykonuje trzy utwory, w tym niezapomniany „Somebody to Love”.

Powrót na scenę

Dopiero w roku 1996, po okresie 3-letniej żałoby, George może pisać. Powstaje wspaniała, lekko jazzowa i spokojna płyta „Older”. Znów zauważamy zmianę wizerunku: bardzo krótkie włosy i bródka. Teksty na płycie wyraźnie odnoszą się do Anselmo, ich wspólnego związku i bólu artysty po jego stracie, jednak George odmawia wyraźnej odpowiedzi jaka jest jego orientacja seksualna i kim jest Anselmo, któremu dedykował płytę. Poznaje za to swoją kolejna wielką miłość, Amerykanina Kenny’ego Gossa, z którym jest w udanym związku do dziś.

„Older” nie przynosi tournée, za to George bierze udział w projekcie „MTV Unplugged”, który według fanów i jego samego jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym koncertem, jaki zagrał. Jest to również wyjątkowy koncert ze względów osobistych – był to ostatni występ George’a, który oglądała jego matka. W lutym 1997 kolejna ukochana przez George’a osoba, Leslie Panayiotou, umiera na raka skóry.

W roku 1998 światową prasą wstrząsnął skandal z George’em Michaelem w roli głównej. Yorgos Panayiotou został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills. George nie miał innego wyjścia jak otwarte przyznanie się, że jest gejem, co robi podczas programu w CNN. Po kilku miesiącach wokalista wydaje singel „Outside”, który jest ironiczną odpowiedzią artysty na cały skandal dotyczący epizodu w toalecie w L.A. Piosenka zdobywa popularność i uznanie za poczucie humoru; „Outside” jak i „A Moment With You”, żartobliwy utwór dedykowany policjantowi, który go aresztował, oraz kilka innych nowych piosenek ukazuje się na dwupłytowym albumie „Ladies & Gentleman”, będącej zbiorem jego największych przebojów tanecznych i ballad.

Rok 1999 to dalsza działalność charytatywna, jak na przykład koncert Net Aid na stadionie Wembley w Londynie. W listopadzie tego roku wystąpił również w Royal Albert Hall w Londynie na „Equality Show” dla uczczenia 30. rocznicy wydarzeń w Stonewall Inn (razem z Jimmym Somervillem, Boyem George’em i Eltonem Johnem). George wydał płytę „Songs from the Last Century”, najbardziej nietypowy album w jego twórczości. Płyta składa się wyłącznie z coverów, jak „Roxanne” Stinga, „Miss Sarajevo” U2 oraz piosenki z lat 30., 40. i 50. Cały album jest utrzymany w atmosferze swingu i jazzu, gdzie George mógł w pełni pokazać swój talent wokalny. I tym razem nie obyło się bez nagród – George zdobywa nagrodę dla najlepszego wokalisty.

Kolejne lata, 2000-2004, George spędził w studiu, pracując ciężko nad albumem. W tym czasie ukazały się zaledwie trzy single. Czerwiec 2000 roku to duet z Whitney Houston i utwór „If I Told You That”. W marcu 2002 roku ukazał się singel „Freeek!”, promujący nową płytę, która nie ukazała się jednak jeszcze w 2002 roku. Piosenka, ze względu na swój tekst i wideoklip (jeden z najdroższych w historii popu), wywołała wiele kontrowersji. George jednak wykorzystał mocno erotyzujące przesłanie piosenki na charakterystyczny dla siebie ironiczny sposób. „Freeek!”, raczej niezrozumiane przez krytykę, miało być satyrą na współczesną kulturę, szczególnie telewizyjną, a także Internet, przepełnione seksem dostępnym dla wszystkich, również dla dzieci.

W tym samym roku George angażuje się w kolejną kontrowersyjną dysputę, tym razem na temat udziału Wielkiej Brytanii w wojnie w Iraku. W lipcu ukazuje się singel „Shoot the Dog”, a muzyk jest często zapraszany do programów telewizyjnych, gdzie próbuje przekonać opinię publiczną o bezsensowności tej wojny. Swoją „misję” George kontynuuje w 2003 roku, wykonując cover piosenki „The Grave” w „Top of the Pops” oraz śpiewając podczas rozdania nagród MTV w duecie z Ms Dynamite swój stary przebój „Faith” ze zmienionym, antywojennym tekstem.

Wreszcie 2004 rok przynosi długo oczekiwany autorski album George’a Michaela „Patience”. 1 marca 2004 roku ukazuje się w sprzedaży singel promujący płytę „Amazing”. Płyta pełna jest bardzo osobistych piosenek, będących zapisem głębokich przeżyć i przemyśleń artysty, jak również utworów będących komentarzem do bolączek współczesnego świata. Jednocześnie George ogłosił, że po wydaniu albumu z duetami w 2005 roku ma zamiar wycofać się z showbusinessu i publikować swoje utwory w sieci, udostępniając je swoim fanom za darmo lub za dobrowolny datek na cele charytatywne.

Fani na całym świecie przyjęli płytę entuzjastycznie, w USA, głównie za sprawą wywiadu w Oprah Winfrey Show, album został okrzyknięty wielkim comebackiem George’a Michaela. Również w swojej ojczyźnie George został doceniony – w kwietniu tego roku został uhonorowany przez Akademię Radiową jako najczęściej słuchany artysta w Wielkiej Brytanii.

Od 1998 roku powszechnie wiadomo, że piosenkarz jest homoseksualistą. Jeszcze do niedawna partnerem artysty był Kenny Goss – przedsiębiorca przemysłu sportowego oraz kolekcjoner sztuki. Przyczyną rozstania się Kenny’ego i George’a były ostatnio coraz częstsze problemy z narkotykami i prawem tego drugiego. W 2006 brytyjski tabloid News of the World opublikował zdjęcia wokalisty w parku Hampstead Heath w Londynie (popularne miejsce schadzek gejów) twierdząc, że był tam w celu anonimowego seksu.

George Michael był wielokrotnie aresztowany przez policję za posiadanie narkotyków. W dniu 24 sierpnia 2010 roku piosenkarz przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków przed sądem w Highbury w Londynie, a w dniu 14 września 2010 roku przez ten sam sąd został skazany na osiem tygodni więzienia.
12 sierpnia 2012 roku wystąpił w ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

26 października 2011 roku George Michael odwołał występ w londyńskim Royal Albert Hall z powodu infekcji wirusowej. 21 listopada 2011 roku w szpitalu w Wiedniu skarżył się na bóle w klatce piersiowej przy hotelu dwie godziny przed jego występem Symphonica Tour. Do 1 grudnia był na oddziale intensywnej opieki medycznej z powodu zapalenia płuc. Stan ten doprowadził do odwołania i odroczenia pozostałych występów w roku 2011, które zostały zaplanowane głównie w Wielkiej Brytanii.

Zmarł 25 grudnia 2016 roku w swojej posiadłości w hrabstwie Oxfordshire z powodu niewydolności serca w wieku 53 lat.

Albumy studyjne
1987: Faith
1990: Listen Without Prejudice, Vol. 1
1996: Older
1999: Songs from the Last Century
2004: Patience
2006: Twenty Five
2014: Symphonica

Kompilacje
1998: Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael
2006: Twenty Five

Albumy koncertowe
1993: Five Live

materiał źródłowy wikipedii