Rock
22 lutego 2017
Alannah Myles
Alannah Myles (ur. 25 grudnia 1958 w Toronto) – kanadyjska piosenkarka rockowa i autorka tekstów.
Karierę rozpoczęła w wieku 18 lat w południowym Ontario, gdzie wraz z Christopherem Wardem założyła zespół wykonujący covery piosenek m.in. Boba Segera i Arethy Franklin.
Poważne sukcesy artystce przyniósł jednak dopiero jej debiutancki solowy i w pełni profesjonalny album Alannah Myles z 1989 roku. Singlem „Just One Kiss”, zwróciła na siebie uwagę kanadyjskiej publiczności. Ale to drugi z promujących tę płytę singli „Black Velvet” (utwór poświęcony Elvisovi Presleyovi) dostał się na szczyt amerykańskiej listy Billboard Hot 100 oraz na czołówki list przebojów w kilku innych krajach. Piosenka ta przyniosła artystce Grammy w kategorii „Best Female Rock Vocal Performance”. Płyta ta okazała się najlepiej sprzedającym się debiutem w historii kanadyjskiej muzyki rozrywkowej. Bardzo dobre recenzje zebrał również jej drugi album Rockinghorse, z którego pochodzi m.in. rockowa ballada „Song Instead of a Kiss”. W ciągu następnych lat Alannah Myles wydała jeszcze dwie płyty, które nie odniosły takich sukcesów, a także kompilację swych przebojów.
Albumy
1989 Alannah Myles
1992 Rockinghorse
1995 A-lan-nah
1997 Arival
1998 Alannah Myles: The Very Best Of
2008 Black Velvet
2014 85 BPM
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Meat Loaf
Meat Loaf, właściwie Michael Lee Aday (ur. 27 września 1947 w Dallas w Teksasie jako Marvin Lee Aday), amerykański piosenkarz i aktor. Jest głównie znany ze swoich występów na scenie muzycznej i płyty „Bat Out Of Hell” (1977), która sprzedała się w ponad 43 milionach egzemplarzy, niemal wyrównując wynik finansowy albumu Thriller Michael Jacksona. Mimo tego, że od jej wydania minęło 30 lat, nadal corocznie sprzedaje się około 200 000 jej kopii. Do jego najpopularniejszych piosenek zaliczyć należy I’d Do Anything For Love (But I Won’t Do That), która pochodzi z innego albumu, czyli z „Bat Out Of Hell 2: Back Into Hell” (1993), który sprzedał się w ponad 18 milionach egzemplarzy. Meat Loaf wystąpił w około 50 filmach i programach telewizyjnych, czasem nawet jako on sam. Najbardziej znany jest z roli w musicalu The Rocky Horror Picture Show, gdzie zagrał Eddiego.
Dyskografia
Solowe albumy studyjne:
1977: Bat Out Of Hell
1981: Dead Ringer
1983: Midnight At The Lost And Found
1984: Bad Attitude
1986: Blind Before I Stop
1993: Bat Out Of Hell II: Back Into Hell
1995: Welcome To The Neighborhood
2003: Couldn’t Have Said It Better
2006: Bat Out Of Hell III: The Monster Is Loose
2010: Hang Cool Teddy Bear
2011: Hell in a Handbasket
Albumy Live:
1987: Live at Wembley
1996: Live Around the World
1999: VH1: Storytellers
2004: Bat Out Of Hell: Live with the Melbourne Symphony Orchestra
Inne albumy i najważniejsze składanki:
1971: Stoney & Meatloaf
1998: The Very Best Of Meat Loaf
Muzyczne DVD i VHS:
1986: Bad Attitude – Live!
1999: VH1: Storytellers
2004: Meat Loaf – Live with the Melbourne Symphony Orchestra
2007: 3 Bats Live
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Holly Johnson
Holly Johnson właśc. William Johnson (ur. 9 lutego 1960 w Liverpoolu) – angielski muzyk i piosenkarz. W latach 80. należał do popularnego zespołu pop-rockowego Frankie Goes to Hollywood. Od 1989 roku prowadzi karierę solową, nagrywając muzykę w stylach pop, dance i house.
Swoją działalność muzyczną rozpoczął w 1977 roku w Liverpoolu jako basista w punk-rockowej grupie Big in Japan. Z zespołem tym nie osiągnął sukcesu i szybko się z nim rozstał. Pierwszy singel sygnowany własnym nazwiskiem, „Yankiee Rose”, Holly wydał jeszcze w roku 1979. Rok później ukazał się drugi, „Hobo Joe”, jednak oba spotkały się z niepowodzeniem.
Największą sławę zyskał w pierwszej połowie lat 80., jako wokalista i autor tekstów kwintetu Frankie Goes to Hollywood. Z zespołem tym nagrał dwie płyty studyjne i wylansował takie przeboje jak „Relax”, „Two Tribes” i „The Power of Love”. W 1987 roku, pomimo osiągnięcia wielkiego sukcesu, Holly rozstał się z zespołem. Głównym powodem odejścia był konflikt na tle finansowym z producentem Trevorem Hornem z wytwórni płytowej ZTT Records, który miał swój finał w sądzie.
Pierwszą solową płytę, zatytułowaną Blast, wydał w 1989 roku. Okazała się ona sporym sukcesem i dotarła do pierwszego miejsca na liście w Wielkiej Brytanii. Udało jej się także zdobyć status platynowej, a single „Love Train”, „Americanos” i „Atomic City” stały się przebojami. W maju tego samego roku razem z innymi artystami nagrał charytatywny singel z coverem „Ferry 'Cross the Mersey” zespołu Gerry and the Pacemakers, który zdobył szczyt brytyjskiej i irlandzkiej listy przebojów. Idąc za ciosem, w 1990 roku Holly wypuścił album Hollelujah – de facto składankę zawierającą przeróbki i remiksy piosenek z płyty Blast.
Rok 1991 przyniósł kolejny taneczny album, Dreams That Money Can’t Buy. Nie powtórzył on jednak sukcesu Blast, z powodu braku promocji ze strony wytwórni MCA Records. Stosunki piosenkarza z firmą znacznie się pogorszyły i jeszcze przed wydaniem tej płyty Johnson opuścił MCA. W listopadzie tego samego roku odkrył, że jest nosicielem wirusa HIV. Informację tą oficjalnie ogłosił dwa lata później w dzienniku The Times.
W roku 1994 wydał autobiografię A Bone in My Flute, która zebrała pozytywne recenzje i stała się bestsellerem. Napisał i nagrał piosenkę „Love & Hate” wspólnie z japońskim kompozytorem Ryuichi Sakamoto, a także solowy singel „Legendary Children”, będący hołdem dla społeczności gejowskiej. Oba wydawnictwa nie osiągnęły jednak sukcesu komercyjnego.
W połowie lat 90. Holly poświęcił się swojej drugiej życiowej pasji – malarstwu. Jego prace wystawiane były w takich galeriach jak Tate Liverpool czy londyńskiej Royal Academy. Rozpoczął współpracę z magazynami Details i Modern Painters.
Na rynek muzyczny powrócił wydaną w 1999 roku płytą Soulstream, wydaną przez jego własną wytwórnię Pleasuredome. Z tego albumu szerszym echem odbiła się tylko dyskotekowa wersja przeboju „The Power of Love” z czasów Frankie Goes to Hollywood. Johnson sam wyreżyserował teledysk do singla „Disco Heaven”, w którym pojawił się Boy George.
Dyskografia
Albumy
1989 – Blast
1990 – Hollelujah
1991 – Dreams That Money Can’t Buy
1999 – Soulstream
2014 – Europa
Single
1989 – „Love Train”
1989 – „Americanos”
1989 – „Atomic City”
1989 – „Heaven’s Here”
1990 – „Where Has Love Gone?”
1991 – „Across the Universe”
1991 – „The People Want to Dance”
1994 – „Legendary Children (All of Them Queer)”
1998 – „Hallelujah!”
1999 – „Disco Heaven”
1999 – „The Power of Love”
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Elton John
Sir Elton Hercules John (ur. 25 marca 1947 w Pinner jako Reginald Kenneth Dwight) – brytyjski piosenkarz, kompozytor i pianista początkowo związany z gatunkami rock and roll i rock psychodeliczny, później ewoluujący w kierunku muzyki środka, soft rocka, stał się w końcu gwiazdą współczesnej muzyki pop.
Reginald rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 3 lat. Później grą na fortepianie zaczął urozmaicać rodzinne uroczystości, a w wieku 7 lat zaczął pobierać profesjonalne lekcje. Na zajęciach wyróżniał się swymi zdolnościami i umiejętnością komponowania melodii. W wieku 11 lat wygrał stypendium dla juniorów do Royal Academy of Music. W ciągu następnych pięciu lat, uczęszczał tam na sobotnie lekcje, gdzie grywał m.in. utwory Chopina i Bacha oraz śpiewał w akademickim chórze. W wieku 17 lat postanowił opuścić szkołę County Grammar School w Pinner i rozpocząć karierę muzyczną.
W wieku 15 lat Dwight został weekendowym pianistą pobliskiego pubu Northwood Hills, gdzie grał utwory country z repertuaru Jim Reevesa (He’ll Have to Go), irlandzkie piosenki takie jak When Irish Eyes Are Smiling, stare pubowe szlagiery jak Roll Out the Barrel oraz własne utwory.
W 1964 roku poznał wokalistę Longa Johna Baldry’ego i saksofonistę Eltona Deana (później związanego m.in. z Soft Machine) i z nimi uformował swój pierwszy zespół Bluesology. Wkrótce znudziło mu się granie muzyki soulowej w Bluesology i przez ogłoszenie prasowe wytwórni Liberty, szukającej nowych talentów, poznał Berniego Taupina, który został jego tekściarzem i jest nim do dziś jako autor tekstów niemal wszystkich piosenek Eltona Johna.
7 maja 1968 roku Reginald Kenneth Dwight oficjalnie zmienił nazwisko na Elton John (Elton po saksofoniście Eltonie Deanie, a John po Long Johnie Baldrym), a już rok później wydał pierwszy solowy album zatytułowany Empty Sky. Płyta została ciepło przyjęta przez krytyków, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Natomiast kolejny album Elton John (1970) stał się wielkim hitem, tak jak i utwór Your Song, który skutecznie wypromował macierzystą płytę, która to jako pierwsza zdobyła za Oceanem tytuł złotej. Następne albumy biły rekordy popularności, zwłaszcza w USA. W połowie lat 70. artysta zaczął szokować na koncertach – zarówno strojem, jak i zachowaniem.
Muzyka Eltona Johna cały czas się zmieniała. W latach 70. dominował w niej fortepian i gitara. Z okresu lekkiego popowego glamour rocka pochodzi kiczowaty wizerunek artysty, z którym jest najczęściej kojarzony. Zahaczając o styl disco w końcu lat 70. i nową falę w początku osiemdziesiątych, stał się piosenkarzem zrównoważonego popu dla dorosłych. W latach 80. uległ modzie na dźwięki syntetyczne, zaczął też komponować bardziej dynamiczne piosenki jak I’m Still Standing. W latach 90. uwydatnił swój głos w balladach, z których wiele stało się przebojami. Niezmienny w jego twórczości pozostaje fortepian.
W 1976 roku ogłosił publicznie, że jest biseksualistą, jednak później to odwołał i przyznał, że jest gejem. 14 lutego 1984 r. na prośbę swojej matki poślubił Niemkę Renate Blauel, z którą po czterech latach się rozwiódł. W 1993 roku poznał 30-letniego Davida Furnisha, który wkrótce został jego partnerem. 21 grudnia 2005 roku po 12 latach związku zawarli związek cywilny na zamku w Windsorze.
Przez dość długi okres swojej kariery walczył z uzależnieniem od alkoholu, kokainy, jedzenia czy szaleństwa zakupowego, a w latach 80. również z bulimią. Bywały okresy kiedy nie brał narkotyków i zaczynał wracać do zdrowia, ale zawsze kończyło się to jednak kolejnym powrotem do nałogu i jeszcze silniejszym uzależnieniem. Po 16 latach choroby rozpoczął terapię odwykową, na tę decyzję wpłynęła śmierć Ryana White, amerykańskiego nastolatka, który zmarł na AIDS w 1990 roku (na jego pogrzebie Elton zagrał utwór Skyline Pigeon); a także jego ówczesny partner Hue, który podobnie jak Elton był alkoholikiem, narkomanem i bulimikiem.
5 stycznia 1987 r. artysta przeszedł poważną operację strun głosowych w szpitalu w Australii. Tym samym stracił swój głęboki głos i zyskał charakterystyczną do dzisiaj chrypkę. Piosenkarz był posądzany o znaczące problemy finansowe spowodowane rozrzutnością. W latach 90. Elton nawiązał przyjaźń z Michaelem Jacksonem, który w 1997 roku zadedykował mu album Blood on the Dance Floor (HIStory in the Mix), wyrażając tym samym wdzięczność za wsparcie, jakim Brytyjczyk obdarzał Jacksona podczas jego walki z uzależnieniem od środków przeciwbólowych. W lipcu 1999 roku Eltonowi wszczepiono sztuczny rozrusznik serca. Domy gwiazdora rozsiane są po całym świecie. W Old Windsor ma 15-hektarową wiejską posiadłość Woodside z trzema jeziorami, basenem, windą i prywatnym kinem, w Londynie jego apartamenty sąsiadują z siedzibą królowej Elżbiety, jest właścicielem również luksusowych apartamentów w Atlancie, Nicei, Wenecji, posiadłości Castel Mont Alban na Lazurowym Wybrzeżu i apartamentu w hotelu Caesars Palace w Las Vegas. Mieszkanie to zostało zaprojektowane na specjalne zamówienie Eltona, który co roku gra w tym mieście kilkadziesiąt koncertów. Wystrojem wnętrz zajęła się Jane Carroll, pracująca dla największych gwiazd dekoratorka wnętrz.
Ojciec chrzestny syna Johna Lennona, Seana. Artysta jest kolekcjonerem sztuki i posiada jedną z największych prywatnych kolekcji fotografii na świecie.
13 lipca 1985 roku Elton John wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa. Wraz z ponad 50 innymi gwiazdami muzyki zebrał ponad 100 milionów dolarów na rzecz ofiar głodu w Afryce. Zaangażował się w zbieranie funduszy na walkę z AIDS, na co wpływ miała wywołana tą chorobą śmierć jego przyjaciół (Ryan White i Freddie Mercury). W roku 1986 dołączył do takich artystów jak Dionne Warwick, Gladys Knight i Stevie Wonder by nagrać singiel That’s What Friends Are For, ze sprzedaży którego całkowity dochód przeznaczony został fundacji American Foundation for AIDS Research.
W 1992 roku artysta powołał do życia Elton John AIDS Fundation, która finansuje programy ds. profilaktyki HIV/AIDS, przeciwdziała uprzedzeniom i dyskryminacji wobec ludzi dotkniętych AIDS oraz wspiera ludzi żyjących z ryzykiem zarażenia się wirusem HIV. W 2006 roku John przeznaczył jeden ze swoich dwóch czerwonych fortepianów Yamaha, na którym grał na koncertach w Las Vegas, na aukcję internetową eBay i zysk ze sprzedaży przeznaczył na fundację. 29 lipca 1993 r. sprzedał swoją kolekcję 48 000 płyt za 271 500 dolarów, które zasiliły charytatywny fundusz Terrence Higgins, pomagający chorym na AIDS.
5 lipca 2001 r. podczas charytatywnego przyjęcia w swojej posiadłości w Windsorze zebrał 1,3 miliona dolarów na walkę z AIDS. 30 września 2003 r. w domu aukcyjnym Sotheby’s wystawiono na sprzedaż wyposażenie rezydencji Eltona Johna w zachodniej dzielnicy Londynu Holland Park. Sprzedano ponad 400 przedmiotów, m.in. poduszki Versacego, łóżko w stylu art déco, meble w stylu biedermeier, obrazy, za łączną sumę 2,24 miliona dolarów. Od 2004 roku muzyk corocznie otwiera sklep ze swoimi używanymi ubraniami. W styczniu 2008 r. zakupił 120 terenowych motocykli dla służb medycznym w Lesotho. Podczas wizyty piosenkarza w Maseru, stolicy Lesotho, doszło do symbolicznego przekazania motocykli. Corocznie organizuje bal charytatywny White Tie & Tiara dla sławnych osobistości. W 2007 roku na balowej aukcji wystawiony był na sprzedaż Rolls Royce Phantom drophead coupe i prace artystyczne Tracey Emin, przedmioty te sprzedano za kwotę 800 000 funtów, a całkowita suma zebrana podczas imprezy wyniosła 4 600 000 funtów. 27 czerwca 2008 r. odbył się on po raz dziesiąty. W grudniu 2008 r. muzyk przekazał dwóm szpitalom 1000 biletów na swój koncert, władze placówek sprzedały wejściówki za symboliczne sumy, zaś zyski przekazały na cele charytatywne.
Ważniejsze wydarzenia:
28 czerwca 1986 r. na pożegnalnym koncercie zespołu Wham! na londyńskim stadionie Wembley w Londynie Elton John wystąpił gościnnie, śpiewając z George’em Michaelem piosenkę Candle in the Wind.
20 kwietnia 1992 r. wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, poświęconym pamięci Freddiego Mercury’ego. Z Axlem Rose wykonał Bohemian Rhapsody i The Show Must Go On.
W 1994 r. został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
W marcu 1995 roku Elton John i Tim Rice otrzymali Oscara za piosenkę Can You Feel the Love Tonight z filmu Król Lew.
W 1995 roku otrzymał nagrodę Polar Music Prize Szwedzkiej Akademii Muzycznej.
27 lutego 1996 r. w Pałacu Buckingham w Londynie odebrał Order Imperium Brytyjskiego, przyznany mu przez królową.
W 1996 roku otrzymał nagrodę Royal Academy of Music jako jedyny w historii kompozytor muzyki rozrywkowej.
Rok 1997 był dla artysty trudny ze względu na śmierć jego bliskich przyjaciół: Gianniego Versace, włoskiego projektanta mody i Księżnej Diany. Piosenka Candle in the Wind z nowym tekstem zaśpiewana przez Eltona na pogrzebie Diany sprzedała się w 32 mln egzemplarzy, pobijając dotychczasowy rekord sprzedaży singla ustanowionego przez Binga Crosby utworem White Christmas.
1 stycznia 1998 r. Królowa Elżbieta II nadała Eltonowi szlachectwo za promocję kultury brytyjskiej w świecie. Uroczystość odbyła się 24 lutego.
25 lutego 1998 r. zdobył swoją piątą nagrodę Grammy w kategorii najlepszy męski wykonawca popowy za piosenkę Candle in the Wind – w jednym roku zdobył 3 najważniejsze nagrody amerykańskiego przemysłu muzycznego, pozostałe to nagroda magazynu Billboard (ang. Billboard Magazine Award) i American Music Award w kategorii najlepszy dojrzały wykonawca męski.
W 1998 r. odeszli kolejni znajomi Eltona: Tammy Wynette, Linda McCartney i Frank Sinatra. Sam Elton pokłócił się ze swoim wieloletnim menedżerem Johnem Reidem, kończąc z nim współpracę.
Również w 1998 r. Elton skomponował muzykę do dwóch musicali wytwórni Disneya, która po sukcesie ścieżki dźwiękowej filmu Król Lew zaproponowała jemu i Timowi Rice’owi stałą współpracę: do musicalowej wersji Króla Lwa (przedstawienie zdobyło 6 nagród Tony) i do musicalu Aida.
Albumy
1969: Empty Sky
1970: Elton John, Tumbleweed Connection
1971: Friends (soundtrack), 17-11-70 (11-17-70 w USA) (live), Madman Across the Water
1972: Honky Chateau
1973: Don’t Shoot Me I’m Only the Piano Player, Goodbye Yellow Brick Road
1974: Elton John’s Greatest Hits, Caribou
1975: Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy, Rock of the Westies, West of the Rockies (live)
1976: Here and There (live), Blue Moves
1977: Elton John’s Greatest Hits Volume II
1978: A Single Man
1979: A Single Man In Moscow, Victim of Love
1980: 21 at 33, Lady Samantha, Elton John’s Milestones
1981: The Fox
1982: Jump Up!
1983: Too Low for Zero
1984: Breaking Hearts
1985: Your Songs, Ice on Fire
1986: Leather Jackets
1987: Elton John’s Greatest Hits Vol. 3, Live in Australia
1988: Reg Strikes Back
1989: Sleeping With the Past
1990: To Be Continued, The Very Best Of Elton John
1992: The One, Rare Masters, Elton John’s Greatest Hits 1976-1986
1993: Duets
1994: Reg Dwight’s Piano Goes Pop, Chartbusters Go Pop! 20 Legendary Covers from 1969/70 as Sung by Elton John, The Lion King Soundtrack, Classic Elton John
1995: Made in England, Love Songs
1997: The Big Picture, In Memory
1998: Tammy Wynette remembered
1999: The Muse, Aida
2000: Elton John One Night Only (live)
2001: Songs from the West Coast, Prologue
2002: Live at the Ritz, Greatest Hits 1970 – 2002
2004: Peachtree Road
2006: The Captain & the Kid
2007: Rocket Man: The Definitive Hits
2008: The Red Piano (live)
2010: The Union z Leonem Russellem
2012: Good Morning To The Night (Elton John vs Pnau)
2013: The Diving Board
2016: Wonderful Crazy Night
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Boy George
Boy George, właśc. George Alan O’Dowd (ur. 14 czerwca 1961 w Londynie) – brytyjski piosenkarz i DJ irlandzkiego pochodzenia, były wokalista zespołu Culture Club.
Największe sukcesy odnosił w pierwszej połowie lat 80. jako wokalista zespołu Culture Club, z którym wylansował takie przeboje jak „Do You Really Want to Hurt Me” (1982) i „Karma Chameleon” (1983). Szokował wówczas swoim niekonwencjonalnym wyglądem i stylem bycia. Po rozstaniu z Culture Club rozpoczął solową karierę i w 1987 roku wydał debiutancki album, zatytułowany Sold. Okazał się on dużym sukcesem, podobnie jak pierwszy singel „Everything I Own”. Rok później ukazał się drugi solowy album, lecz nie sprzedał się dobrze. Jego kariera ponownie nabrała tempa w 1992 roku, kiedy to nagrał piosenkę „The Crying Game” do filmu Gra pozorów. Trzy lata później wydana została jego kolejna płyta, Cheapness and Beauty. W latach 1998 i 1999 miała miejsce krótka reaktywacja Culture Club.
Jest homoseksualistą. W latach 80. był związany z perkusistą Culture Club, Jonem Mossem, i większość napisanych przez niego wówczas piosenek opowiadała o burzliwym związku muzyków. Wyznaje buddyzm. Już w latach 80. uzależnił się od heroiny i kokainy. 7 października 2005 został aresztowany w Nowym Jorku za posiadanie narkotyków.
W styczniu 2009, za znęcanie się nad norweskim pracownikiem agencji towarzyskiej, Audunem Carlsenem, został skazany na 15 miesięcy więzienia.
Osiągnięcia Boy George’a wykraczają daleko poza świat klubowy – jest felietonistą dla Daily Express, autorem dwóch świetnie sprzedających się autobiografii, współproducentem, autorem tekstów muzycznych i gwiazdą sceny nagradzanego musicalu 'Taboo” na Broadway’u I londyńskim West Endzie. Boy George stworzył także swoją własną linię ubrań B-Rude ze sklepami w Nowym Jorku, Los Angeles czy Londynie, nie mówiąc już o miksowaniu na pokazach takich domów mody jak Versace, Phillip Treacy, a także Hugo Boss. Nie dziwi zatem fakt, iż artysta został zaliczony do pierwszej pięćdziesiątki rankingu „100 najwspanialszych Brytyjczyków” BBC.
Jako profesjonalny dj już od lat 70tych, Boy George od niemal 30tu lat związany jest przede wszystkim z muzyką house – od samych jej początków (acid house, Chicago) aż po bardziej współczesne jej odsłony (electro house, techouse). W trakcie swej dj-skiej kariery udało mu się zwiedzić cały niemal świat, od pokrytych śniegiem szczytów Vancouver aż po obsypane złotym piaskiem plaże Bondi. Jego wizyty zapełniały kluby w ponad 70 krajach całego świata.
Jako producent zasłynął na całym świecie przebojami takimi jak „Generations of Love” czy „When Will You Learn”, jego utwory były wydawane nakładem największych wytwórni skupiających się na muzyce tanecznej Ministry of Sound, Sony, GU Music, Virgin, Polystar, Hed Kandi, Universal, Subliminal, EMI, Fantazia a także pojawiały się na tak prestiżowych kompilacjach jak Global Underground, Bedrock, Chill Out Ibiza i Clubbers Guide. Warto także napomknąć o licznych kolaboracjach z przedstawicielami pierwszej ligi światowego dance music, m.in. Erick Morillo, Jeremy Healy, Deep Dish, Rui Da Silva, Afrika Bambaataa, Hi-Gate, Adamski czy Faithless.
Jako centralna postać brytyjskiej sceny klubowej, George, wraz z weteranem Radio 1 Petem Tongiem, zapoczątkował wydawanie flagowej kompilacji Ministry Of Sound, zatytułowanej „The Annual”. Album sprzedał się w przeszło 200 tysiącach egzemplarzy I był swoistym katalizatorem dla globalnej wytwórni MOS. Inne kompilacje firmowane jego nazwiskiem to m.in. „Galaxy Weekender”, „Dance Nation”, a także kolejne odsłony „The Annual”, tym razem skompilowane we współpracy z innym weteranem Radio 1 – Judge Julesem.
Poza własnymi audycjami na antenach Radio 1, Kiss FM, Sirius I Galaxy, Boy George regularnie pojawiał się w wielu programach telewizyjnych, m.in. BBC 1 Jonathan Ross, BBC 2 Jools Holland, MTV Cribs, BPM:tv, Brit Awards, Never Mind the Buzzcocks, CNN, VH1, Top of the Pops oraz CD:TV. Działalność w mediach nie kończy się na radiu I TV: jego felietony ukazały się na łamach tak prestiżowych czasopism branżowych jak Rolling Stone, NME, Q Magazine, The Guardian, New York Times i Mumbai Mirror.
Albumy:
1987: Sold
1988: Tense Nervous Headache
1989: Boyfriend
1989: High Hat
1991: The Martyr Mantras
1993: At Worst… The Best of Boy George and Culture Club
1995: Cheapness and Beauty
1999: The Unrecoupable One Man Bandit
1999: Everything I Own
2002: U Can Never Be 2 Straight
2002: Classic Masters
2010: Ordinary Alien
2013: This Is What I Do
2015: This Is What I Dub Vol 1
materiał źródłowy wikipedii
22 lutego 2017
Blondie
Blondie, amerykański zespół Nowej Fali rockowej, utworzony w Nowym Jorku w roku 1975 przez wokalistkę Debbie Harry i gitarzystę Chrisa Steina, oboje byli autorami wpadających w ucho rockowych hitów i błyskotliwych, ironicznych tekstów. Obecny skład zespołu przedstawia się następująco Debbie Harry – wokal prowadzący, Chris Stein – gitara, gitara basowa, Clem Burke – perkusja, wokal wspierający, Leigh Foxx – gitara basowa, Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe, Tommy Kessler – gitara.
Debbie Harry debiutowała w latach 60′ na płycie folkrockowej grupy Wind in the Willows. Pracowała także jako kelnerka, zajączek w klubie Playboya i hostessa w klubie Andy’ego Warhola. Prowadziła przez kilka lat grupę Stilettos, do której dołączył wyżej wspomniany Chris Stein związany wcześniej z zespołem Left Banke.
Zespół Blondie pierwszy sukces odniósł występując w klubach Max’s CBGB, a w roku 1975 ukazał się ich pierwszy singiel „X Offender” zaś w roku następnym (1976) debiutancki album zespołu Blondie.
Znaczenie zespołu wzrosło po koncertach przed słynną grupą punk rocka Ramones, w klubie Whisky-A-Go-Go w Los Ageles i dłuższą trasą z Iggy Popem.
Międzynarodowy sukces nadszedł wraz z koncertami w Londynie i wydaniem drugiego albumu Plastic Letters w listopadzie roku 1977.
W tym czasie zespół posiadał już w swym dorobku dwa przeboje „Denis” i „(I’m Always Touched by Your) Presence, Dear”. Następny album Parallel Lines (1978), wydany przez wytwórnię Chrysalis, powstał pod okiem specjalisty od glam rocka, producenta Mike’a Chapmana. Z trzech przebojów na płycie, singiel „Picture This” osiągnął 12 miejsce na liście przebojów w Anglii, nagranie „Hanging On The Telephone” zająło miejsce 5, a na pierwsze miejsce list przebojów wspiął się utwór „Heart of Glass”. Cały album osiągnął status platynowej płyty. Wizerunek grupy grającej melodyjny punk rock ugruntowały nagrania „Dreaming”, „Atomic” i „Union City Blue”, pochodzące z albumu Eat to the Beat (1979), również dużą popularnością cieszyło się nagranie „Call Me” z filmu American Gigolo.
W zespole Blondie następował rozdźwięk z powodu skoncentrowania uwagi mediów na Debbie Harry, a nawet uznawania zespołu jako pseudonimu artystki.
Wydany w roku 1981 album Autoamerican podtrzymał popularność grupy głównie dzięki utworom „The Tide Is High”, oraz „Rapture”. Debbie nagrala także solową płytę Koo Koo, a rok później zespół wydał ostatni nieudany album The Hunter, z jedną przebojową piosenką „War Child”.
Podczas pracy nad płytą zachorował Chris Stein. Przez dwa lata Debbie zawiesiła występy i opiekowała się chorym przyjacielem. W roku 1985 wróciła do nagrań solowych i koncertowała z zespołem Jazz Passengers, z którym wystąpiła w Poznaniu na Jazz Fair w roku 1996.
Po szesnastu latach milczenia choć członkowie grupy utrzymywali ze sobą stały kontakt pod namową swych fanów zespół Blondie reaktywował swoją działalność w czerwcu roku 1997.
Postanowili znowu zrobić coś razem. Poszło im na tyle dobrze, że zdecydowali się na wydanie nowej płyty. No Exit, to siódma studyjna płyta Blondie, która została wyprodukowana przez Craiga Leona, na płycie znalazł się światowy przebój „Maria”, a sama piosenkarka przykuwała uwagę swoim pięknym wyglądem jak na jej lata! Album ten okazał się jedynie rozgrzewką dla kolejnej produkcj zespołu The Curse Of Blondie z 2003 roku.
Ten utrzymany w typowym dla Blondie stylu album, zawierał 14 nowych energetycznych kompozycji, które wydają się być najbardziej eksperymentalne i zróżnicowane muzycznie w całej dotychczasowej historii zespołu.
Koncertowy album Live By Request został nagrany w Nowym Jorku, w maju 2004 roku, a rok później (2005) zespół Blondie wystąpił na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
Skład zespołu:
Debbie Harry – wokal prowadzący (1975-1982, od 1997)
Chris Stein – gitara, gitara basowa (1975-1982, od 1997)
Clem Burke – perkusja, wokal wspierający (1975-1982, od 1997)
Leigh Foxx – gitara basowa (od 1997)
Matt Katz-Bohen – instrumenty klawiszowe (od 2008)
Tommy Kessler – gitara (od 2010)
Byli członkowie zespołu
Gary Valentine – gitara basowa, gitara (1975-1977, 1997)
Jimmy Destri – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1975-1982, 1997-2003)
Frank Infante – gitara, gitara basowa, wokal wspierający (1977-1982)
Nigel Harrison – gitara basowa (1977-1982)
Eddie Martinez – gitara (1982)
Kevin Patrick – instrumenty klawiszowe (2004-2007)
Paul Carbonara – gitara (1997-2010)
Albumy:
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1981 Autoamerican
1982 The Hunter
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
2004 Live By Request
2011 Panic of Girls
2014 Greatest Hits: Deluxe Redux…
Ważniejsze single:
1976 In The Flesh
1977 Denis
1978 Picture This
1978 Hanging on the Telephone
1979 Heart of Glass
1979 Sunday Girl
1979 Dreaming
1979 Union City Blue
1980 The Hardest Part
1980 Call Me
1980 Atomic
1982 War Child
1999 Maria
2003 Good Boys
współredagowali Tomex i ejtismen
20 lutego 2017
Chris Norman
Chris Norman, właśc. Christopher Ward Norman (ur. 25 października 1950 w Redcar, Yorkshire) – brytyjski muzyk, wokalista zespołu Smokie.
Chris Norman znany jest przed wszystkim jako wokalista brytyjskiej grupy Smokie. W latach 70. zespołowi udało się kilkakrotnie wspiąć do czołówki brytyjskich list przebojów. W 1976 roku Smokie zdobyło ogromną popularność w całej Europie singlem „Living Next Door to Alice”, rok później na topie była piosenka „It’s Your Life”, a w 1978 miażdżący hit „Oh Carol”.
W 1982 roku rozpoczął karierę solową, a w 1986 roku ostateczne odszedł z zespołu Smokie. Największe triumfy święcił w RFN i Skandynawii. W latach 1982-2000 ukazało się, przede wszystkim w Niemczech, blisko 20 LP Normana. Od 1994 roku wokalista występuje również z zespołem Chris Norman Band. W tym samym roku jego piosenka „Midnight Lady”, napisana przez Dietera Bohlena stała się hitem.
Dyskografia:
2015: Crossover
2013: There And Back
2011: Time Traveller
2009: The Hits!
2007: Close Up
2006: Million Miles
2005: One Acoustic Evening – DVD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2005: One Acoustic Evening – CD (Live At The Private Music Club/Live In Vienna)
2004: Break Away
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part I
2004: The Very Best Of Chris Norman, Part II
2003: Handmade
2001: Breathe Me In
2000: Love Songs
1999: Full Circle
1997: Christmas Together
1997: Into The Night
1995: Reflections
1995: Every Little Thing
1994: Screaming Love Album
1994: The Album
1993: Jealous Heart
1992: The Growing Years
1991: The Interchange
1989: Break The Ice
1987: Different Shades
1986: Some Hearts Are Diamonds
1982: Rock Away Your Teardrops
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Beverley Craven
Beverley Craven (ur. 28 czerwca 1963 w Kolombo na Sri Lance, jednak dorastała w Berkhamstead, w Anglii) – brytyjska piosenkarka i kompozytorka. Muzyka towarzyszyła jej od dzieciństwa – jej matka była skrzypaczką, a Beverley już w wieku 7 lat uczyła się grać na pianinie. Jej najbardziej znany utwór to Promise Me z 1991 r. Jako nastolatka, zakochała się w śpiewie Kate Bush i Stevie’ego Wondera. Kiedy przeprowadziła się do Londynu, gdzie studiowała, zaczęła grać z różnymi zespołami w pubach i zajęła się tworzeniem własnych piosenek. Niebawem jej kompozycje zwróciły uwagę Bobby’ego Womacka, który zaprosił młodą wokalistkę do wzięcia udziału w swojej europejskiej trasie koncertowej.
Beverley podpisała kontrakt z wytwórnią Epic i w 1990 roku wydała debiutancki album „Beverley Craven”. Pierwszy singel z tej płyty „Promise Me” zyskał ogromną popularność. Piosenka ta przez cały 1992 rok pozostawała na najwyższych miejscach list przebojów. Wtedy też artystka otrzymała nagrodę Brit Awards w kategorii „Najlepszy Debiut”.
Kolejny album wokalistki, zatytułowany „Love Scenes” ukazał się 1993 roku. Płyta odniosła wcale nie mniejszy sukces niż poprzednia, zawierała 5 przebojów, a w trzech piosenkach wystąpił Jeff Beck.
Dopiero w grudniu 1998 roku, Beverley rozpoczęła trasę koncertową – wraz z chórem dziecięcym zaśpiewała na pięciu charytatywnych koncertach: na Wembley, Sheffield oraz w Birmingham, Manchesterze i Newcastle.
W 1999 roku, wokalistka powróciła z nowym albumem – „Mixed Emotions”, który zachwycił jej wielbicieli. Beverley jest autorką muzyki i tekstów do wszystkim utworów znajdujących się na płycie.
Beverley wierzy w siłę dobrej piosenki. „Kocham melodię i wyrazisty tekst. Lubię gdy ludzie czują coś gdy słuchają moich piosenek. Jeśli widzę że ktoś się wzruszył, to wiem, że wykonałam kawał dobrej roboty. I chyba o to właśnie chodzi.” Beverley Craven wystąpiła 28 maja 2000 w Warszawie na koncercie galowym „Teraz Polska” w Teatrze Wielkim.
Dyskografia:
1990: Beverley Craven
1993: Love Scenes
1999: Mixed Emotions
2004: The Very Best of Beverley Craven
2005: Legends
2009: Close To Home
2014: Change Of Heart
materiał źródłowy wikipedii
20 lutego 2017
Alan Michael
Alan Michael urodził się 20 lipca 1970 roku Jugosławii w miejscowości Rijeka. W 1987 roku został objawieniem największego święta muzyki rozrywkowej w Polsce, na Festiwalu Piosenki w Sopocie, zajął piąte miejsce z piosenką „Remeo i Julia”.
Kraj był wtedy coraz bliżej ustrojowego przewrotu, choć dalej tkwił w sporym mentalnym i kulturowym zacofaniu. Nic więc dziwnego, że do słodkiego, przystojnego i nieco limalo-podobnego Alana Michaela, śpiewającego radosne piosenki o miłości, wzdychały nie tylko nastolatki.
Nikt poza tym nie miał u nas takiej blond czupryny. Co ciekawe Alan Michael, rocznik 1970, to nie Polak, lecz Holender, choć mama była Polką (ojciec Jugosłowianinem). Oczy brązowe, włosy blond. Swobodnie mówi po angielsku, niemiecku, chorwacku, holendersku i po polsku.
Warto podkreślić, że wokalista zazwyczaj sam pisał sobie teksty, komponował muzykę i ją aranżował.
Swój pierwszy SP nagrał w wieku 12 lat, zaś drugi jego singiel „Is That You” nagrany został w trzy lata później, a zamieszczone na niej piosenki znalazły się na zachodnich listach przebojów.
W roku 1987 otrzymał nagrodę holenderskiej fundacji kulturalnej za popularyzację tego kraju na forum międzynarodowym. Wystąpił na Festiwalu w Sopocie (1987), gdzie dostał nagrodę FIDOFU (Międzynarodowej Federacji Organizatorów Festiwali) oraz . najwięcej kwiatów od najmłodszej części publiczności.
11, 12 i 13 grudnia 1987 roku artysta wystąpił z koncertami w Poznańskiej Arenie, a bilety na trzy koncerty sprzedały się na pniu.
Po wydaniu kilku singli z wytwórniami płytowymi WEA, Arston i CBS, wydał swój debiutancki album „Alan Michael” w 1988 roku z polską marką Pronit. Sam Michael grał na wszystkich instrumentach i nagrał album w Krakowie. Album zawierający 11 utworów, w tym jeden polski „Kocham Cię we śnie” autorstwa Jacka Cygana, a rok wcześniej SP „Now is the time” / „Romeo and Juliet”. Ulubionym kolorem artysty jest niebieski, ulubiona potrawa to lody, czekolada, sernik, kuchnia polsko-jugosławiańska. Hobby, tenis, jazda na nartach, pływanie, komputer.
W 1992 roku przeniósł się do Red Bullet i wydał swój trzeci album „One For A While”. Album został wyprodukowany przez Attie Bauw. Tło wokali zapewniła Holenderska piosenkarka Jody Pijper.
Po wielu latach pracy jako artysta postanowił zacząć pisać piosenki dla innych artystów, a następnie wycofać się z branży muzycznej. Ma syna i mieszka w Zandvoort. Przez długi czas prowadził AM Studios, które sam założył.
Centralny Fan Klub Alana Michaela działał w Poznaniu – ul. Chociszewskiego 32a m. 9, kod pocztowy 60-258 (prezes A.M. Piotrowicz).
Album:
1988: Alan Michael
Ważniejsze nagrania:
1987: Romeo And Juliet / Now Is The Time
1987: Is That You
1988: Kocham Cię We Śnie
1988: Dreams Of Love
1988: Sandy
1988: Don’t Want You No More
1992: The One You Love
1992: Don’t Dream It’s Oper
współredagowali Tomex/ejtismen
materiał źródłowy własny
Korekta tekstu i dat: Krzysiek Michałek
20 lutego 2017
Belinda Carlisle
Belinda Carlisle (Belinda Jo Kurczeski Carlisle) urodzona 17.08.1958 w Hollywood USA,aktorka, wokalistka. Muzyczną karierę rozpoczynała jako perkusistka w zespole The Germs (w 1977 roku) pod pseudonimem Dottie Danger, a rok później (1987) pojawiła się w dziewczęcej grupie Go-Go’s. Kwintet w którym występowała (8 lat) wylansował siedem bestsellerowych singli i trzy albumy w tym Beauty and the Beat, sprzedany w kilku milionowych egzemplarzach. Do największych przebojów z tego okresu zalicza się „Head Over Heels”, „Vacation”, „Our Lips Are Sealed”.
W maju 1986 koncert w Cleavland rozpoczął solową karierę Belindy z nowym wizerunkiem bardzo sympatycznej, usmiechniętej, poukładanej dziewczyny. Pierwszy singiel „Mad about You” dotarł do trzeciego miejsca na liście bestsellerów w Stanach Zjednoczonych, a debiutancki album Belinda zyskał status złotej płyty (nakład 500 tysięcy egzemplarzy).
W grudniu roku 1986 piosenka „Heave is a Place on Earth” znalazła się na pierwszych miejscach listy najlepszych singli w USA i na kontynencie europejskim. Teledysk do tego nagrania był dziełem aktorki Diane Keaton!
Następna piosenka z tego albumu „I get Weak” również stała się popularnym światowym hitem ( 2 miejsce w USA 10 w Anglii).
W połowie 1988 piosenkarka rozpoczęła swoje pierwsze światowe tourne, mając wtedy na listach przebojów utwór „Circle in the Sand”. Pod koniec lat 80′, kiedy doszły następne poularne jej piosenki „Leave a Light on 7” i „Want the Same Thing”, piosenkarka była już światową gwiazdą muzyki pop, zaangażowaną w akcje humanitarne i ochronę środowiska. Jeszcze w 1989 roku ukazał się kolejny album Runaway Horses, który również odniósł olbrzymi sukces w świecie muzycznym. Płytę promowały single „Summer Rain”, „Leave a Light On” i nieśmiertelne nagranie „La Luna”.W 1992 roku poślubiła syna aktora Jamesa Masona, Morgana.
Po przerwie związanej z urodzeniem syna Jamesa Duke’a, artystka wylansowała piosenki „Little Black Book”, „Big Scary Animal”, „Lay Down Your Arms”. Tym samym Belinda Carlisle stała się częstym gościem popularnych programów telewizji amerykańskiej.
W 1993 roku wzięła udział w nagraniu albumu Come on Feel the Lemonheads rockowego zespołu The Lemonheads.
W następnym roku (1994) wraz z reaktywaną grupą Go-Go’s ( powodem była fatalna recenzja krytyków muzycznych płyty Live Your Life Be Free (1991),oraz wydana dwa lata później Real z roku 1993), nagrała płytę Return to the Valley of the Go-Go’s, popartą intensywną trasą koncertową.
W drugiej połowie lat 90′ piosenkarka przeniosła się do Francji i rozpoczęła współpracę z wytwórnią Chrysalis, w której wydała album A Woman and a Man z tej płyty pochodzi przebój „In Too Deep”.
Belinda Carlisle znalazła też nową pasję, a są nią podróże po świecie między innymi Azja, Afryka i Ameryka Południowa.
W 1999 roku ukazała się kompilacja największych jej przebojów, uzupełniona trzema nowymi nagraniami, wydanymi na singlach „Feels Like I’ve Known You Forever”, „All God’s Children” i „A Prayer for Everyone”.
W swojej muzycznej karierze, oraz w swoim życiu nie ustrzegła się narkotyków i alkoholu, a te nałogi zamieniły jej życie w piekło. Przełom nastąpił w 2005 roku w jednym z wywiadów Belinda powiedziała… Pojechałam do Londynu w interesach, ale zamiast tego spędziłam trzy dni zamknięta w pokoju hotelowym i wciągałam kokainę.Wpadłam w największy ciąg w swoim życiu – wiem o czym mówię, przez ostatnich 30 lat nadużywałam narkotyków i alkoholu. Kiedy spojrzałam w lustro, nie znalazłam w nim swojego odbicia. Moje wewnętrzne światło zniknęło. Nie istniałam. Przestraszyłam się – ale nie potrafiłam przestać, do momentu, kiedy doznałam czegoś przerażającego i niezwykłego – opuściłam swoje ciało i zobaczyłam jak przedawkowuję i zostaję znaleziona martwa w pokoju hotelowym. Zrozumiałam, że jeśli dalej będę brać kokę, to umrę. Wtedy zamknęłam oczy i kiedy znów je otworzyłam podjęłam decyzję, którą zbyt długo odkładałam. Otworzyłam się na życie.
Dyskografia:
1986: Belinda
1987: Heaven on Earth
1989: Runaway Horses
1991: Live Your Life Be Free
1993: Real
1996: A Woman & A Man
1999: A Place On Earth – The Greatest Hits
2006: Voila
2013: ICON
2013: Live From Metropolis Studios
2015: Access All Areas
Najważniejsze nagrania:
1986: Mad about you
1987: Heaven is a place on earth
1988: Circle in the sand
1988: I get weak
1989: La luna
1989: Leave a light on
1990: Runaway horses
1990: Vision of you
1990: Summer rain
1991: Half the world
1991: Do you feel like i feel
1992: Little black book
1992: I plead insanity
1997: California
2013: Sun
współredagowali witrek/ejtismen dla RM80.pl
materiał żródłowy własny
20 lutego 2017
Billy Idol
Billy Idol , właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Middlesex) – muzyk brytyjski.Mieszkał w Worthing zanim zaczął uczęszczać do Uniwersytetu w Sussex, jedynie na rok przed dołączeniem do Bromley Contingent – grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i, w 1976, stworzył zespół o nazwie Generation X.
Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records wydał trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął karierę solową współpracując z gitarzystą Stevem Stevensem, a jego utwory „White Wedding” oraz „Dancing with Myself” zdobyły szybko uznanie MTV. Jego drugi longplay Rebel Yell (1984) został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych.
Idol nie wydał nowego albumu przed 1986; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przez wydaniem albumu Charmed Life w 1990, Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę i w 1991 zagrał niewielką rolę w głośnym filmie Olivera Stone’a The Doors. Z powodu wypadku motocyklowego nie mógł zagrać dużej roli, która została mu przeznaczona i Stone pozwolił mu na epizodyczna rolę, gdyż Idol poruszał się jeszcze o kulach.
Po wydaniu w 1993 chłodno przyjętego w Stanach Zjednoczonych albumu Cyberpunk, Idol znajdował się raczej poza zainteresowaniem mediów i popadł w narkotykowy nałóg, prawie umierając z przedawkowania w 1994.
W 1998 zagrał siebie w romantycznej komedii The Wedding Singer, z Adamem Sandlerem oraz Drew Barrymore w rolach głównych. W 2001 wydał album z największymi hitami Greatest Hits CD.
W 2002 Idol wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał. Ta sytuacja udowodniła przynajmniej, że nie śpiewał z playbacku. W 2005 powrócił na scenę muzyczną albumem Devil’s Playground, który jest jego pierwszym nowym materiałem od prawie 12 lat.
Trzy lata później, w 2008. wydana została kompilacja największych przebojów Billy’ego Idola Idolize Yourself.
Ważniejsze albumy:
1981: Don’t Stop (EP)
1982: Billy Idol
1984: Rebel Yell
1985: Vital Idol (Wielka Brytania)
1986: Whiplash Smile
1987: Vital Idol (USA)
1988: Idol Songs: 11 of the Best
1990: Charmed Life
1993: Cyberpunk
1999: Rebel Yell: Expanded
2001: Greatest Hits
2002: VH1’s Storytellers
2003: Essential Billy Idol
2005: Devil’s Playground
2008: Idolize Yourself
2014: Kings & Queens Of The Underground
materiał źródłowy z wikipedii
18 lutego 2017
Pia Zadora
Pia Zadora, właściwie Pia Alfreda Schipani (ur. 4 maja 1954 roku w Hoboken, w stanie New Jersey) – amerykańska aktorka filmowa i piosenkarka.
Od strony matki Saturniny Zadorowski ma pochodzenie polskie a ze strony ojca Alphonse Schipani włoskie. Już jako mała dziewczynka wystąpiła na scenie Broadwayu u boku Tallulah Bankhead w spektaklu Midgie Purvis. Ukończyła szkołę podstawową w Forest Hills, w stanie Nowego Jorku, przy Our Lady Queen of Martyrs i szkołę średnią High School of the Professional Arts w Nowego Jorku. Po raz pierwszy na kinowym ekranie pojawiła się w wieku dziesięciu lat w filmie dla dzieci Święty Mikołaj wyrusza na podbój Marsa (Santa Claus Conquers the Martians, 1964) jako Girmar, dziewczynka z Marsa.
Dla kina odkrył ją Matt Cimber, powierzając rolę piosenkarki z Las Vegas i przyjaciółki gangstera w komedii sensacyjnej Gorączka stanu Nevada (Fake-Out, 1982) z udziałem Telly Savalasa. Jednak następna jej rola Kady Tyler w dramacie Motylek (Butterfly, 1982) pomimo, że została uhonorowana nagrodą Złotego Globu, zebrała fatalne recenzje i przyniosła jej antynagrodę Złotej Maliny w dwóch kategoriach – Najgorsza Aktorka i Najgorsza Nowa Gwiazda. Stąd właśnie powstały pogłoski, że ową nagrodę i ShoWest Award kupił jej mąż, izraelski multimilioner Meshulam Riklis, właściciel McCrory’s, który sfinansował film i rzekomo przekupił krytyków. 12 grudnia 1982 roku w Hotelu Bonaventure w Hollywood przyznano jej nagrodę Kwaśnego Jabłka. Za postać młodej hollywoodzkiej scenarzystki Jerilee Randall w dramacie Kobieta samotna (The Lonely Lady, 1983) otrzymała kolejną antynagrodę Złotej Maliny jako Najgorsza Aktorka. W 1985 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes wywołała skandal, pozując w stringach do zdjęć, które pojawiły się w rozmaitych publikacjach. W niemieckiej komedii muzycznej Der Formel Eins Film (1985) zaśpiwała swój przebój „Little Bit of Heaven”. Zagrała potem małą, lecz znaczącą rolę dziewczyny beatnika w komedii muzycznej Lakier do włosów (Hairspray, 1988) u boku Deborah Harry. W 1990 roku zdobyła jeszcze jedną antynagrodę Złotej Maliny jako Najgorsza Nowa Gwiazda Dekady.
Ogromną popularność przyniosły jej płyty: Pia (1982) i Let’s Dance Tonight (1984), a jako piosenkarka została nominowana w 1984 roku do nagrody Grammy. Jej nowa wersja piosenki Shirley Ellis pt. „The Clapping Song” dotarła na pozycję 40 listy przebojów U.S. Top w 1983, a przebój „When the Rain Begins to Fall” w 1984 w duecie z Jermaine Jackson w Niemczech przez cztery tygodnie był numerem jeden. W nagraniu światowych standardów pt. Pia & Phil (1987) wspomogła artystkę Filharmonia Londyńska. Wystąpiła w komedii Naga broń 33 ?: Ostateczna zniewaga (Naked Gun 33 1/3: The Final Insult, 1994), gdzie w finałowej scenie podczas gali wręczenia nagród filmowych zaśpiewała piosenkę „This Could Be the Start of Something”.
Życie prywatne
Jej pierwszy związek małżeński z Meshulamem Riklisem (ur. 1923) trwał od 18 września 1977 do 1993). Mają córkę Kady (ur. 1 stycznia 1985) i syna Christopher Barzie (ur. 1987). Od 27 sierpnia 1995 do 30 listopada 2001 roku jej drugim mężem był scenarzysta, reżyser i aktor Jonathan Kaufer (ur. 1956), z którym ma syna Jordana Maxwell (ur. 13 kwietnia 1997).
Filmografia
2002: Pia Zadora: The E! True Hollywood Story jako ona sama
1999: Frasier (serial TV) jako Jill (głos)
1995: Ulubione grzechy śmiertelne (Favorite Deadly Sins) jako ona sama
1994: Kobiety Hollywood (Hollywood Women, dokumentalny) jako ona sama
1994: Naga broń 33 ?: Ostateczna zniewaga (Naked Gun 33 1/3: The Final Insult) jako ona sama
1994: Jestem legendą (I Am Legend) jako ona sama
1990: Mother Goose Rock 'n’ Rhyme (TV) jako mała panna Muffet
1989: Drużyna z Beverly Hills (Troop Beverly Hills) jako ona sama
1988: Voyage of the Rock Aliens jako Dee Dee
1988: Lakier do włosów (Hairspray) jako laska beatnika
1985: Der Formel Eins Film jako ona sama
1984: Pajama Tops (TV) jako Babette Latouche
1983: Kobieta samotna (The Lonely Lady) jako Jerilee Randall
1982: Motylek (Butterfly) jako Kady Tyler
1982: Gorączka stanu Nevada (Fake-Out) jako Bobbie Warren
1964: Święty Mikołaj wyrusza na podbój Marsa (Santa Claus Conquers the Martians) jako Girmar
Dyskografia
1989: Pia Z.
1988: When the Lights Go Out
1986: I Am What I Am
1985: Pia & Phil (z London Philharmonic Orchestra)
1984: Let’s Dance Tonight
1982: Pia
materiał źródłowy z wikipedii
