Header

Rock

1 marca 2017

Grzegorz Ciechowski

Grzegorz Ciechowski (ur. 29 sierpnia 1957 w Tczewie – zm. 22 grudnia 2001 w Warszawie) – polski muzyk rockowy, flecista, poeta, kompozytor, felietonista, późniejszy lider i wokalista zespołu Republika, który swoje początki miał w toruńskim klubie studenckim Od Nowa w 1980 r. Jako solista występował m.in. pod pseudonimami Obywatel G.C. i Grzegorz z Ciechowa, pisał też teksty pod pseudonimem Ewa Omernik.

Grzegorz Ciechowski urodził się 29 sierpnia 1957 r. w Tczewie. Był średnim z trojga dzieci prezesa tamtejszej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej, miał siostry Aleksandrę i Małgorzatę. W Tczewie skończył podstawówkę i liceum, rozwinął swe zainteresowania muzyczne i literackie. Grał na flecie i pianinie, występował w chórze i w zespołach Nocny Pociąg (jako flecista), a od 1976 r. w Jazz Formation, pisał wiersze. Zbierał płyty, ale ćwiczył też kulturystykę. Na studia wybrał się do Torunia (polonistyka). Tam się po raz pierwszy ożenił, wydał tom wierszy oraz zaczął poważną karierę muzyczną. W 1979 r. dołączył do zespołu Res Publica, prowadzonego przez Jana Castora, szybko został jego liderem, napisał sam większość najpopularniejszych utworów grupy, którą od 1980 r. znamy pod nazwą Republika.

Pierwsze sukcesy przyszły szybko. Zespół Republika zaczął grać jesienią 1981 r. w Toruniu, a na wiosnę 1982 r. pojawił się w Warszawie. Tam wzbudził wielkie zainteresowanie, bo proponował nowe, ostre brzmienie, oryginalne teksty oraz czarno-biały image. Utwory Republiki odbierano jako inteligentne spojrzenie na sytuację jednostki w odhumanizowanym społeczeństwie. Pierwsze nagrania to największe przeboje zespołu: „Kombinat”, „Gadające głowy”, „Sexy Doll”, „Układ sił”, „Telefony” i „Biała flaga”.

We wrześniu 1982 r. zespół nagrał swą pierwszą płytę „Nowe sytuacje”, która została wydana w marcu 1983 r. Wszystkie 10 utworów na niej napisał Grzegorz Ciechowski i były to praktycznie same nowe piosenki. Płyta wzbudziła wielkie zainteresowanie. Zespół nagrał też jej angielską wersję, która ukazała się rok później w Wielkiej Brytanii jako „1984”. W tym samym roku grupa Republika wystąpiła za granicą, na festiwalu w Roskilde w Danii, śpiewając po polsku i angielsku. Najbardziej podobała się jednak w kraju, gdzie miała miliony fanów, choć również niemało przeciwników i krytyków. Ciechowski jako jeden z pierwszych w polskim show-biznesie zaczął stosować kontrowersję, jako sposób na promocję zespołu i swej osoby. Zasłynął wyreżyserowanym reportażem radiowym prezentującym go jako gwiazdę rocka.

Przez rok zespół przygotowywał materiał na nową płytę, która pojawiła się w listopadzie 1984 r. pod tytułem „Nieustanne tango”. Znalazły się na niej przeboje: „Obcy astronom”, „Zróbmy to (teraz)”, „Poranna wiadomość” i piosenka tytułowa.

W następnych latach grupa nagrała jeszcze kilka utworów: „Ciało”, „Klatka”, „Sam na linie” i „Moja krew”, ale w połowie 1986 roku rozpadła się. Grzegorz Ciechowski związał się wtedy z późniejszą żoną Małgorzatą Potocką, aktorką i reżyserką, która pomogła mu rozpocząć karierę solową. Już pod koniec 1986 r. zaczął nagrywać jako Obywatel G.C., rok później wydał pod tą nazwą płytę z paroma popularnymi nagraniami, a w 1988 r. następną „Tak! Tak!”. Na niej znalazł się m.in. wielki przebój „Nie pytaj o Polskę” i popularny utwór „Tak… tak… to ja”. W sierpniu tego roku G. Ciechowski wystąpił z wielkim sukcesem na festiwalu w Sopocie. Jego muzyka była bardziej osobista i łagodniejsza, a brzmienie bardziej oparte na instrumentach klawiszowych i nie tak oryginalne jak wcześniej (Ciechowski nawiązywał do Yello i Tuxedomoon). Muzyk wyraźnie wzbogacił instrumentarium, grał m.in. na pianie Fendera i organach Hammonda. W 1989 r. wydał muzykę do filmu „Stan strachu”.

Po roku na koncercie w Opolu ponownie zagrała Republika. Po fali koncertów ukazała się jej nowa płyta „1991” z popularnym utworem „Lawa”. Ciechowski tworzył w tym czasie równocześnie z zespołem i solo. Zespół wydał płytę „Siódma pieczęć”, składankę starych nagrań i koncert akustyczny, a Ciechowski nagrał album „Obywatel świata” i muzykę filmową do niemieckiego serialu „Schloss Pompon Rouge”. W 1991 r. Roland Rowiński napisał scenariusz do filmu „Obywatel Świata” na podstawie noweli Ciechowskiego.
Wtedy też rozpadł się związek Ciechowskiego z Małgorzatą Potocką, z którą miał córkę Weronikę.

Od połowy lat 90. Ciechowski powoli stabilizował swoje życie osobiste i karierę muzyczną. W 1993 roku jego żoną została Anna Wędrowska. Doczekali się trojga dzieci: Heleny, Brunona i Józefiny. Ciechowski wydał składankową płytę solową „Selekcja” i tom wierszy „Wokół niej”, a z zespołem nagrał płytę „Republika marzeń”. W 1996 r. pod nazwą „Grzegorz z Ciechowa” wydał płytę „OjDADAna” z muzyką nawiązującą do polskiego folkloru. Wielkim hitem był znajdujący się na niej utwór „Piejo kury, piejo”.

Grzegorz Ciechowski udzielał się też jako producent płytowy. Pomagał Kayah, Kasi Kowalskiej, Justynie Steczkowskiej, Marcinowi Rozynkowi, Krzysztofowi Antkowiakowi i Katarzynie Groniec.

Przedostatnia płyta Republiki „Masakra”, zawierająca przeboje takie jak: „Mamona”, „Raz na milion lat” i „Odchodząc”, została wydana w 1998 roku. Później ukazały się tylko wznowienia dawnych nagrań oraz muzyka Ciechowskiego do filmu „Wiedźmin” (2001).

Nagrania do nowej płyty grupy przerwała niespodziewana śmierć Grzegorza Ciechowskiego, w sobotę 22 grudnia 2001 r. w szpitalu w Warszawie, po zorganizowanej w trybie nagłym operacji tętniaka serca. Tuż przed tym zabiegiem artysta spisał testament.
4 stycznia 2002r. urnę z prochami Ciechowskiego złożono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C 17, rząd 5).

Kilka gotowych piosenek, m.in. „Śmierć na pięć”, wydano w następnym roku na płycie pod tytułem „Republika”. Zespół zakończył działalność na specjalnym koncercie („Kombinat”), który odbył się w ramach 23. Przeglądu Piosenki Aktorskiej 16 marca 2002 r., ale już bez lidera.

Archiwalne nagrania Ciechowskiego i grupy Republika ukazały się po jego śmierci w kilku obszernych wydawnictwach płytowych. Album z koncertem zespołu, zarejestrowanym w 1998 r. w studiu Programu Trzeciego, dołączono 7 listopada 2007 r. do dziennika „Rzeczpospolita”. Od kilku lat odbywają się w Tczewie festiwale jego muzyki „In memoriam”. Miasto Toruń przyznaje nagrodę artystyczną jego imienia. Pod koniec lata 2007 r. przygotowano książkę o Obywatelu G.C. pod tytułem Grzegorz Ciechowski 1957-2001. Wybitny artysta rodem z Tczewa. Tę publikację zredagował jego szkolny kolega, poseł Jan Kulas. Książka ukazała się w 50. urodziny muzyka.

Jego zespół Republika został uhonorowany w Toruniu w Piernikowej Alei Gwiazd, specjalną płytą mosiężną na trotuarze na Rynku Staromiejskim.
Corocznie, podczas koncertu pamięci Grzegorza Ciechowskiego w Klubie Studenckim Od Nowa na toruńskich Bielanach, przyznawana jest specjalna nagroda jego imienia dla młodych, utalentowanych muzyków.
Prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
12 września 2009 na Międzynarodowym Festiwalu Producentów Muzycznych Soundedit ’09 otrzymał pośmiertnie nagrodę „Człowiek ze Złotym Uchem”. Statuetkę w imieniu zmarłego producenta odebrała jego córka, Weronika Ciechowska.

Albumy:

Jako Obywatel G.C.
* Obywatel G.C. (1987)
* Tak! Tak! (1988)
* Citizen G.C. (EP) (1989)
* Stan strachu (1989, Ścieżka dźwiękowa)
* Obywatel świata (1992)
* Selekcja (1995)
* Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. (2007)

Jako Grzegorz z Ciechowa
* ojDADAna (1996)

Jako on sam
* Schloss Pompon Rouge (1991, Ścieżka dźwiękowa)
* Wiedźmin (2001, Ścieżka dźwiękowa)

źródło wikipedia.org

01 marca, 2017 0

1 marca 2017

Małgorzata Ostrowska

Małgorzata Ostrowska (ur. 2 maja 1958 w Szczecinku) – polska piosenkarka.

BIOGRAFIA:
Małgorzata Ostrowska zaczęła śpiewać w wieku 11 lat. Studiowała w Studiu Sztuki Estradowej przy Estradzie Poznańskiej, śpiewała wraz z grupą wokalną Vist (z Wandą Kwietniewską, Andrzejem Sobolewskim i Grzegorzem Stróżniakiem). Jest laureatką Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze, gdzie w 1975 roku zdobyła główną nagrodę, Złoty Samowar, za interpretację piosenki „Słowiki” . W roku 1981 została wokalistką zespołu Lombard, i jej współpraca z nim trwala przez dziesięć lat. W roku 1996 powróciła na scenę z Lombardem, a w roku 1999 rozpoczęła karierę solową.

Największe przeboje: „Droga pani z TV”, „Taniec pingwina na szkle”, „Śmierć dyskotece!”, „Znowu radio”, „Adriatyk, ocean gorący”, „Szklana pogoda”, „Aku-ha-ra kraj ze snu”, „Stan gotowości”, „Czeski film”, „Anatomia – Ja płynę, płynę”, „Mam dość”, „Gołębi puch”, „Odejść bez pożegnań”, „Mister Of America”, „Lawa”, „Teraz kiedy wiem”.

Prywatnie żona fotografika Jacka Gulczyńskiego, bratowa Piotra „Gulczasa” Gulczyńskiego, oraz siostra Barbary Ostrowskiej.

DYSKOGRAFIA:

Albumy solo:

Małgorzata Ostrowska CD InterSonus (1993) (składanka)
Alchemia CD Sony Music Polska (19 marca 1999)
Przed świtem CD Sony Music Polska (9 listopada 2000)
Instynkt 2 CD Sony Music Polska (29 listopada 2001), (reedycja 21 listopada 2002)
Moja Kolekcja CD Warner Music Poland (8 marca 2007)
Słowa CD Warner Music Poland (28 września 2007)
GRAMY! MTJ (5 października 2012)

Albumy z Lombardem

Śmierć dyskotece! LP Polskie Nagrania 1983, CD Koch International 1999
Live LP Savitor 1983, CD Spin 1992, CD Koch International 1999
Wolne od cła LP Klub Płytowy Razem 1984, CD Koch International 1999
Szara maść LP Savitor 1984, CD Spin 1992, CD Koch International 2000
Koncertowe przygody zespołu Lombard MC Merimpex 1984
Hope and Penicillin LP Savitor 1985 (ang. wersja CD Szara maść)
Anatomia LP Savitor 1986, CD Koch International 2000
Wings of a Dove LP Kix 4U 1986, LP Tonpress 1987 (ang. wersja CD Anatomia)
Live Hits 87 MC Polton 1987
Kreacje LP Pronit 1987, CD Koch International 2000
Koncert LP Wifon 1989
Welcome Home LP ZPR Records 1990, CD Polmark 1991, CD Koch International 2000
Rocking the East CD Polton 1991 (ang. wersja CD Welcome Home)
’81-’91 Największe przeboje CD InterSonus 1991 (składanka przebojów w nowych wersjach)
Największe przeboje 1981-1987 (1) 1994 (składanka)
Największe przeboje 1981-1987 (2) 1994 (składanka)
Ballady CD Ania Box Music 1994 (składanka)
Gold CD Koch International 1996 (składanka)
Gold CD Koch International 1998 (składanka)
The Best – Przeżyj to sam CD MTJ 2004 – reedycja albumu ’81-’91 Największe przeboje (składanka przebojów w nowych wersjach)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. CD TMM Polska/Planeta Marketing 2 października 2007 (składanka)

źródło wikipedia

01 marca, 2017 0

1 marca 2017

Kombi

Kombi – polski zespół muzyczny, początkowo rockowy, potem elektroniczny założony w 1976 r. przez Sławomira Łosowskiego.

Zespół zdobył popularność dzięki charakterystycznemu pop-rockowemu brzmieniu i głosowi Grzegorza Skawińskiego. W początkowym okresie działalności grupy, Grzegorz Skawiński bez specjalnego entuzjazmu podchodził do roli wokalisty więc prowadzono także poszukiwania innych muzyków mogących wykonywać partie wokalne. Jednym z nich był, w latach 70. mało jeszcze znany szerszej publiczności, Stanisław Sojka. Śladem tej współpracy jest utwór „Katar” (do słów Jana Brzechwy), ilustrowany pomysłowym na owe czasy teledyskiem. We wczesnym stadium (lata 1976-1982) Kombi grało utwory rockowo-bluesowe oraz krótkie formy instrumentalne o charakterze ilustracyjnym, z niewielkim udziałem elektroniki, a także fusion i funky. Od 1983 r. (wraz z singlem „Inwazja z Plutona”, tuż przed wydaniem płyty Nowy rozdział) grupa przerzuciła się na granie elektronicznej „przystępnej awangardy” spod znaku new romantic czy „synth pop-rock”. Taką muzykę zespół grał aż do rozwiązania w 1992. Jednymi ze słynnych instrumentów muzycznych zespołu w tym czasie były elektroniczna perkusja Simmons (model SDS V) oraz komputer Commodore 64 (jako sekwencer MIDI).

W 2003 powołano do życia (jednak bez udziału i wiedzy założyciela – Sławomira Łosowskiego), zespół o nazwie Kombii.
Najbardziej znane przeboje to: „Przytul mnie”, „Królowie życia”, „Black and White”, „Nasze rendez-vous”, „Słodkiego miłego życia”, „Linia życia”, „Kochać cię – za późno”, „Tabu – obcy ląd”, „Nie ma zysku”, „Za ciosem cios” oraz najpopularniejszy chyba utwór instrumentalny „Bez ograniczeń” będący przez wiele lat sygnałem muzycznym audycji telewizyjnej 5-10-15.

Muzycy
Byli członkowie zespołu

Sławomir Łosowski – instrumenty klawiszowe, programowanie
Grzegorz Skawiński – wokal, gitara, syntezator gitarowy
Waldemar Tkaczyk – gitara basowa, chóry, perkusja elektroniczna
Jan Pluta – perkusja, perkusja elektroniczna
Jerzy Piotrowski – perkusja, perkusja elektroniczna
Tomasz Łosowski – perkusja
Mariusz Bryl – perkusja
Zbigniew Kraszewski – perkusja

Dyskografia:

Albumy
1980 Kombi
1981 Królowie życia
1984 Nowy rozdział
1985 Kombi 4
1986 10 Years – The Best of Kombi – Live
1989 Tabu
1990 Jubileusz
1990 15 lat
1991 The best of Kombi
1992 Ostatni koncert
1993 The Singles
2007 Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – składanka

Single:
1979 „Wspomnienia z pleneru”, „Przeciąg”
1980 „Hej rock and roll”, „Przytul mnie” instrumental
1980 „Hotel Twoich snów”, „Przytul mnie”
1981 „Taniec w słońcu”, „Królowie życia” instrumental
1981 „Wejdź siostro”
1981 „Victoria Hotel”, „Open-air remembrance”
1982 „Spring in Poland”, „Dance in the sunshine”
1983 „Inwazja z Plutona”, „Nie ma jak szpan”
1983 „Linia życia”, „Komputerowe serce”
1984 „Słodkiego miłego życia”, „Nie ma zysku”
1986 „You are wrong” (także na maksisinglu w wersji „extended”, co było dużą rzadkością wśród polskich wykonawców).

źródło: wikipedia

01 marca, 2017 0

28 lutego 2017

IRA

IRA (łac. gniew) – polski zespół rockowy założony w połowie listopada 1987 roku w Radomiu przez gitarzystę Kubę Płucisza. IRA to jeden z najpopularniejszych i najbardziej „kasowych” polskich zespołów grających łagodniejszą odmianę heavy metalu pierwszej połowy lat 90, mający na koncie trzy złote płyty i jedną platynową. Krążki Mój dom, 1993 rok oraz koncertowy IRA Live osiągnęły nakład sięgający wielu tysięcy egzemplarzy, co pozwoliło grupie błyskawicznie awansować do czołówki polskiego rocka. Dzięki takim sukcesom, zespół miał okazję występować na wielu największych festiwalach rockowych w kraju, m.in. trzykrotnie na Festiwalu w Jarocinie, na Przystanku Woodstock, oraz na Festiwalu Odjazdy. Utwory z płyt zadebiutowały na prestiżowej polskiej Liście przebojów Programu III Polskiego Radia.

W maju 1994 roku zespół jako jedyny spośród setki polskich zespołów rockowych został wybrany do supportowania Aerosmith. W drugiej połowie lat 90 nad zespołem zaczęły gromadzić się czarne chmury. Zespół zrezygnował ze swego charakterystycznego stylu. Grupa radykalnie zmieniła swoje oblicze. Płyta Znamię wydana we wrześniu 1994 roku była wyraźnym ukłonem w stronę mocniejszych brzmień, zahaczających nawet o thrash metal, co niezbyt przypadło fanom do gustu. Przez co zespół zaczął coraz mniej koncertować.

Wydana we wrześniu 1995 roku płyta Ogrody mimo iż jest powrotem do brzmień zbliżonych z krążka Mój dom nie przekonuje fanów grupy. Krążek nie spełnia oczekiwań muzyków. 1 września 1996 roku grupę opuszcza założyciel grupy Kuba Płucisz, a parę miesięcy później kapela zawiesza swoja działalność.

Zespół wrócił na polską scenę muzyczną pod koniec 2001 roku po siedmioletnim okresie spowodowanym zawieszeniem działalności. Od momentu powrotu na scenę grupa nagrała cztery studyjne albumy, oraz jeden koncertowy, który jest zapisem wielkiego jubileuszowego koncertu z okazji 15-lecia istnienia zespołu, który się odbył w 2003 roku w rodzinnym Radomiu w amfiteatrze. Nowe utwory grupy ponownie zagościły na krajowych listach przebojów. W listopadzie 2003 roku, grupa supportowała podczas dwóch koncertów w Polsce hardrockową grupę Def Leppard. W 2002 roku grupa została nominowana do nagrody Fryderyki 2002 za album Tu i Teraz, a dwa lata później za album Ogień. Obecnie zespół wciąż intensywnie koncertuje w całym kraju i po za jego granicami.
Grupa jak do tej pory sprzedała ponad 2 mln płyt w całej Polsce.

Pomysłodawcą nazwy zespołu był gitarzysta i założyciel kapeli Kuba Płucisz. Będąc jeszcze w liceum, bardzo interesował się językiem łacińskim. Nazwę „Ira”, która po łacinie oznacza „gniew”, „zło” wymyślił w 1981 roku dla swej ówczesnej amatorskiej kapeli. Chciał, aby nazwa składała się z trzech literek (gdyż w tamtym okresie był wielkim fanem heavymetalowego zespołu TSA) oraz żeby nazwę zespołu łatwo skandowało się na koncertach przez publiczność. Z początku zespół często podkreślał w wywiadach, iż to właśnie gniew jest dla nich energią potrzebną do grania muzyki rockowej.

Zespół dość często był mylnie kojarzony z Irlandzką Armią Republikańską, której skrót brzmi dokładnie tak samo jak nazwa zespołu. Z tego powodu został odwołany koncert zespołu w Londynie, który miał się odbyć w 2006 roku w ramach „Polish Festival London 2006”. Obawiano się, że nazwa zespołu zostanie źle odebrana i wywoła niepokój.

Początki 1987-1989

Początki zespołu sięgają 22 maja 1987 roku, kiedy to w radomskim klubie Mewa, wokalistę Artura Gadowskiego występującego ze swym zespołem Landrynki dla dziewczynki na „Przeglądzie Kapel Rockowych” wypatrzyli koledzy z zespołu gitarzysty Kuby Płucisza. Parę dni później Płucisz nagłaśniał imprezę w radomskim amfiteatrze, na której grał zespół Gadowskiego. Wtedy to Płucisz złożył młodemu wokaliście propozycję współpracy. Parę dni później Gadowski przyszedł na próbę do amfiteatru do Płucisza i przyjął propozycję współpracy.

W pierwszym składzie kapeli znaleźli się: Artur Gadowski (śpiew, gitara), Kuba Płucisz (gitara), Dariusz Grudzień (gitara basowa), (został ściągnięty do zespołu z Szydłowca przez Gadowskiego), Grzegorz Wawrzeńczuk (instrumenty klawiszowe) (do kapeli został ściągnięty przez ówczesną narzeczoną Gadowskiego, Barbarę), oraz perkusista Wojciech Owczarek który grał już w poprzednim zespole Płucisza w 1986 roku. Po skompletowaniu składu, zespół rozpoczął swoje pierwsze próby w radomskim amfiteatrze.

Jednym z pierwszych etapów muzycznych IRY był występ na „Ogólnopolskim Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki” (OMPP) w Łodzi, do którego zespół zakwalifikował się w grudniu 1987 roku, a w styczniu 1988 zdobył swoje pierwsze wyróżnienie. Tam zespół zauważył Kuba Wojewódzki, dziennikarz pracujący wówczas dla III Programu Polskiego Radia. Właśnie dla tej rozgłośni IRA nagrała swoje pierwsze utwory. W lutym zespół odbywa swe pierwsze profesjonalne nagrania w Radiu Kielce. W kwietniu zespół wyjechał na „CCCP” na Festiwal „POK W MUP” w Jarosławiu gdzie również zdobył wyróżnienie. W maju IRA została laureatem „Złotej Dziesiątki” na finałach „OMPP” we Wrocławiu. W jury podczas tego przeglądu zasiadał m.in. Marek Niedźwiecki. Zespół miał także okazję nagrać dla telewizji balladę Zostań tu, z którą to wystąpił później na Festiwalu w Opolu.

Po tych sukcesach oraz zdobytych wyróżnieniach, zespół otrzymał zaproszenie na Festiwal w Opolu, który obchodził właśnie swoje 25-lecie. Był to pierwszy ważny koncert w historii zespołu. Odbył się on w czerwcu 1988 roku, IRA wykonała piosenkę Zostań tu i z rąk jurorów odebrała wyróżnienie, zarówno jako zespół jak i Gadowski jako wokalista, któremu przyznano nagrodę „Młody adept sztuki estradowej”, oraz pięć tysięcy złotych, które zespół otrzymał od ZASP.

W sierpniu 1988 roku, IRA pod okiem Rafała Paczkowskiego nagrała w warszawskim studiu S-4 dwa utwory. Były to: Zostań tu oraz Twój cały świat. W listopadzie zespół zaprezentował się na przeglądzie „Prezentacja-Estrada 88” gdzie zdobyła główną nagrodę i odebrała ją z rąk prof. A. Bardiniego. Jeszcze w tym samym miesiącu zaszła pierwsza zmiana w składzie zespołu. Grupę opuścił klawiszowiec Grzegorz Wawrzeńczyk, a w jego miejsce został przyjęty Tomasz Bracichowicz. W grudniu 1988 zespół wyrusza na koncerty po byłym ZSRR, gdzie grał w ramach imprezy „Międzynarodowym Festiwal Młodzieży Artystycznej Krajów Socjalistycznych Moskwa 88”. Koncerty odbyły się w Moskwie, Kownie oraz Wilnie. W kwietniu 1989 roku IRA ponownie nagrywała swoje utwory w studiu S-4, tym razem pod okiem Jarosława Regulskiego. Nagrano następujące utwory: Srebrne sny, Odsłoń twarz oraz Zostań tu. Utwory nagrano dla programu „Premie i Premiery”. Pobyt w studiu został sfinansowany przez TV. W czerwcu IRA ponownie wystąpiła na Festiwalu w Opolu, gdzie zagrała piosenkę Odsłoń twarz. Potem zespół otrzymał propozycję nagrania debiutanckiej płyty od firmy fonograficznej Pronit, i rozpoczął pracę nad nim.

Lata 1989-1990

Już przed samym nagrywaniem płyty, pojawiły się pierwsze problemy. Zespół chciał aby realizatorem nagrań był Jarosław Regulski, jednak właściciel studia, Walter Chełstowski nie mógł zapłacić żądanej kwoty przez Regulskiego, dlatego zespół postanowił oddać swoje pieniądze z diet i oszczędności.
Do sesji odbyło się tylko 10 sesji nagraniowych (związane to było z dość skromnym budżetem zespołu). Płyta nagrywana była w listopadzie 1989 roku. Zespół w studiu przebywał nieco ponad tydzień. Podczas nagrywania płyty, w studiu było tak zimno iż niemożliwe było nagranie perkusji, dlatego na płycie jest ona zastąpiona automatem.
Muzycy kończąc już nagrywanie płyty, nie byli zadowoleni z efektów swojej pracy. Premiera krążka odbyła się w grudniu 1989 roku. Ukazała się ona nakładem firmy Pronit z Pionek. Był to zbiór piosenek zdradzających fascynację komercyjną odmianą amerykańskiego heavy metalu spod znaku Bon Jovi i Mötley Crüe. Po zakończeniu sesji w zespole następuje kolejna zmiana personalna. Grupę opuszczają basista Dariusz Grudzień, którego zastępuje Piotr Sujka, oraz klawiszowiec Tomasz Bracichowicz, którego zastępuje Jarosław Zarychta[12]. Pierwszy z nich miał być tylko „chwilowym” basistą, jednak został w zespole na stałe. Debiutancka płyta nie odnosi żadnego sukcesu i przechodzi bez większego echa.

Na początku 1990 roku, IRA nagrała swój pierwszy teledysk, do utworu Wszystko mogę mieć. Utwór został wykonany w wersji angielskiej. Na przełomie kwietnia i maja 1990 roku IRA gra trasę koncertową po byłym ZSRR. IRA była jedyną kapelą rockową, która się znalazła na tamtej imprezie. Zespół wysłał Pagart. Zespół koncerty grał średnio dla 5000 tysięcy ludzi. W sierpniu 1990 roku, zespół zatrudnił drugiego gitarzystę Pawła Matrackiego, z którym to wystąpił już na Festiwalu w Sopocie, gdzie zaprezentował utwory Wszystko mogę mieć oraz Mów do mnie w wersjach angielskich.
Pod koniec 1990 roku pojawiły się już pierwsze szkice utworów na drugą płytę. Zespół po raz kolejny zaoszczędził pieniądze i wynajął studio S-4, w którym już wcześniej rejestrował swe utwory. Podczas wstępnych nagrań Kuba Płucisz po raz drugi spotkał gitarzystę Piotra Łukaszewskiego,(pierwszy raz spotkali się w 1989 roku na jednym z Przeglądów) który akurat nagrywał materiał na debiutancką płytę zespołu Skawalker. Wtedy to Płucisz zaoferował Łukaszewskiemu gościnny udział na płycie. Po około trzech odbytych wspólnie próbach, Łukaszewski ofertę współpracy przyjął. Zespół przystąpił do nagrywania.

Mój dom, 1993 rok, Live 1991-1993

W styczniu 1991 roku zespół oficjalnie opuszczają gitarzysta Paweł Matracki, zastępuje go Piotr Łukaszewski, który postanawia zostać w zespole na stałe, oraz klawiszowiec Jarosław Zarychta (od tej pory w zespole nie będzie już stałego klawiszowca).

W kwietniu 1991 roku zespół rozpoczyna sesję nagraniową do drugiego krążka. W roli producenta zespół zatrudnia Leszka Kamińskiego. Sesja odbywa się w warszawskim studiu S-4. Nagrania trwają niecały miesiąc, a to dlatego że szkice niektórych utworów były gotowe już na próbach pod koniec 1990 roku. Pod koniec kwietnia materiał na krążek jest już gotowy. Podczas sesji nagrany został także cover zespołu The Beatles Come together z gościnnym udziałem Grzegorza Kupczyka (voc, eks-Turbo, Non Iron, CETI), Czesława Niemena, Grzegorza Skawińskiego oraz Janusza „Johnyego” Pyzowskiego (voc, eks-TSA Evolution). Utwór miał się ukazać na płycie w formie bonusu, lecz ostatecznie do zamieszczenia go na krążku nie doszło. Parę utworów z krążka pochodzi z niezarejestrowanej twórczości zespołów Łukaszewskiego, stąd na okładce płyty wzięły się takie nazwiska jak Pyzowski czy Kraszewski. Firma LUZ zasponsorowała grupę, dzięki czemu do piosenek z albumu mogły powstać teledyski. W kręceniu brał udział również Kuba Wojewódzki. Premiera krążka Mój dom odbyła się w połowie czerwca 1991 roku. Ukazała się nakładem radomskiej firmy fonograficznej Kontakt, jednak ta parę tygodni po rozpoczęciu produkcji zrezygnowała z wydawania płyty. Zespół nawiązał współpracę z krakowską wytwórnią TOP Music, która wznowiła produkcję płyty, oraz w 1992 roku wydała reedycję pierwszej płyty, która tym razem ukazała się także na CD. Jak się okazało, album Mój dom staje się bestsellerem, jest jednym z najlepiej sprzedających się krążków, a utwory takie jak Mój dom czy Nadzieja nie opuszczają czołowych miejsc list przebojów. Krążek sprzedaje się w kilkunastotysięcznym nakładzie, zyskując najpierw miano złotej a następnie platynowej płyty. 3 sierpnia 1991 roku zespół zadebiutował na małej scenie na Festiwalu w Jarocinie, gdzie wykonał Mój dom, Bierz mnie oraz Come together z udziałem Pyzowskiego, Skawińskiego, Niemena oraz Hołdysa. IRA była także pierwszym zespołem, który w trudnych czasach początku lat 90. związał się ze sponsorami pomagającymi w zakupie dobrego sprzętu oraz finansowaniu trasy i nagrań. Głównym sponsorem grupy zostaje firma „Mustang Poland”. Rok 1991 IRA kończy z dorobkiem ponad 100 koncertów.

Na początku 1992 roku zespół wyrusza w trasę koncertową promującą płytę (trasa ta miała się już odbyć na przełomie czerwca i lipca 1991 roku, jednak w ostatniej chwili została odwołana). 7 marca w Sali Kongresowej w Warszawie odbywa się podsumowanie plebiscytu „Brum TOP”. IRA znajduje się w „trójce” najlepszych kapel. 1 maja zespół gra w nieistniejącym już dziś klubie Fugazi koncert w ramach imprezy „50 rock’n’roll”. 11 lipca wraz z m.in grupą Wilki, IRA gra koncert na warszawskiej Agrykoli przeciwko piractwu fonograficznemu. 8 sierpnia zespół ponownie gra koncert ja jarocińskim festiwalu. Prezentuje utwory Mój dom, Płonę, Bierz mnie, oraz Nadzieja. Zespół zaprezentował także covery, „Oni zaraz przyjdą tu” Breakoutu, „Come Together” Beatlesów oraz „Hey Joe” Jimiego Hendriksa. 19 września IRA zaprezentowała się podczas ostatniego dnia Festiwalu „Silmarile-Klejnoty polskiego Rocka”, gdzie wystąpiła obok takich gwiazd jak TSA czy Acid Drinkers. 7 listopada grupa zagrała jako support przed metalowym zespołem Paradise Lost oraz Tiamat, jak powiedział później w wywiadzie Gadowski, support tego pierwszego był stylową pomyłką.[19] Zespół pokazał się także podczas imprez „Brum Top” w Gdańsku oraz Warszawie. IRA kończy 1992 rok grając ponad 100 koncertów w całym kraju.

3 stycznia 1993 roku IRA występuje na koncercie WOŚP w warszawskim klubie Stodoła, który ma ogólnopolską transmisję, a piosenka Nadzieja staje się oficjalnym Hymnem akcji. Odbywa także trasę koncertową Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, wraz z Proletaryatem oraz Kobranocką. Podczas trasy został nagrany także specjalny singel z utworem Wiara, gdzie obok Gadowskiego zaśpiewali m.in. Czesław Niemen, Grzegorz Skawiński, Andrzej Krzywy, Maryla Rodowicz, Edyta Bartosiewicz i inne gwiazdy polskiej sceny muzycznej. Singel swą premierę ma w kwietniu 1993 roku. 7 marca odbyło się podsumowanie Festiwalu „Brum-TOP”, gdzie IRA zajęła 2 miejsce i zdobyła „srebrną płytę”

Po zakończeniu trasy koncertowej 20 stycznia, IRA rozpoczyna prace nad materiałem na trzeci krążek. W przedziale od 20 stycznia do 8 lutego powstają niemalże wszystkie utwory. Od 8 lutego do końca marca IRA nagrywa płytę w warszawskim studiu S-4. Ponownie produkcję i realizację albumu powierzono Leszkowi Kamińskiemu. Tym razem rolę naczelnego kompozytora przejmuje Piotr Łukaszewski, a Kuba Płucisz zajmuje się od tej pory sprawami organizacyjnymi grupy, aczkolwiek ciągle gra i komponuje. Zakłada także wraz z Waldemarem Najgrodzkim firmę fonograficzną Akar, która swoją siedzibę ma w Krakowie. Początkowo album miał nosić nazwę „Sex” (od jednego z utworów), lecz ostatecznie postanowiono zmienić nazwę na „1993 rok”.

Premiera kasety 1993 rok nastąpiła 16 kwietnia 1993 roku, natomiast CD zostało wydane pod koniec maja. Ponownie ukazała się ona nakładem firmy TOP Music. Tym razem zespół ponownie pokazał dobry warsztat komponowania melodyjnych i łatwo wpadających w ucho piosenek. Brzmienie krążka jest cięższe niż na poprzednim albumie, co jednak nie przeszkodziło w odniesieniu kolejnego wielkiego sukcesu. Utwory takie jak Sen, Sex, Wiara, Deszcz czy Wyznanie, ponownie szturmują czołowe miejsca list przebojów. Po premierze albumu, IRA ponownie wyrusza w trasę koncertową. RMF FM z okazji urodzinowego koncertu Gadowskiego, który się odbył 1 czerwca w Krakowie, wydaje specjalną kasetę, która zawiera materiał z krążka 1993 rok oraz utwór Wiara nagrany razem z gośćmi w formie bonusu.

23 czerwca IRA wystąpiła na Festiwalu w Opolu na „Dniu rocka”, gdzie zaprezentowała się obok takich zespołów jak Dżem, Oddział Zamknięty, Wilki, De Mono, Kult czy grupa Hey. IRA zaprezentowała swoje największe przeboje takie jak, Mój dom, Nadzieja, Sex, Deszcz, Bierz mnie. Koncert grupy cieszył się bardzo dużym zainteresowaniem, a publiczność chóralnie wraz z Gadowskim śpiewała utwory z repertuaru grupy.7 sierpnia po raz trzeci i jak na razie ostatni prezentuje się na Festiwalu w Jarocinie. Zespół prezentuje utwory z dwóch ostatnich albumów, w utworze Wiara z przemęczenia, wokalista Artur Gadowski zaczyna śpiewać utwór od drugiej zwrotki. Utwór Wiara został wykonany w duecie z Muńkiem Staszczykiem, który niespodziewanie wszedł na scenę podczas wykonywania utworu przez zespół. Także w 1993 roku, IRA pojawiła się na Międzynarodowym Zlocie motocyklistów „Mountain Bike Festival” w Myślcu k. Nowego Sącza, prezentując utwory z najnowszego krążka.

Jesienią 1993 roku, IRA daje specjalnie przygotowany koncert w warszawskim studiu telewizyjnym S-1, gdzie będzie rejestrować materiał na pierwszą płytę koncertową. Koncert odbył się mimo poważnych kłopotów zdrowotnych Gadowskiego. Koncert trwa ponad 1,5 godziny, a IRA znów udowadnia że na koncertach pokazuje wielką klasę.

20 listopada IRA gra na corocznie odbywającym się Festiwalu Odjazdy w katowickim Spodku. W połowie grudnia IRA wydaje wspomnianą już płytę IRA Live. Na krążku znalazło się 18 utworów, z czego 4 to covery, Oni zaraz przyjdą tu Breakoutu, Come together z repertuaru The Beatles, Hey Joe Jimiego Hendriksa, oraz Honky tonk woman The Rolling Stones. Podczas koncertu zagrano jeszcze Highway to hell AC/DC, Knocking On Heaven’s Door Boba Dylana, oraz Matyldę Testu, ale te utwory nie zostały zamieszczone na płycie. Wydawcą płyty była firma Akar, której współwłaścicielem był Kuba Płucisz. Także i ta płyta powtórzyła wielki sukces poprzednich dwóch krążków, zyskując w 1994 roku status złotej płyty. IRA kończy 1993 rok grając ponad 150 koncertów w całej Polsce.

„Znamię” rok 1994

Rok 1994 IRA rozpoczyna kolejną dawką koncertów. Zespół zagrał dla WOŚP w łódzkim klubie „West side” oraz w Radomiu na „Inwazji Mocy RMF”, oraz wraz z grupą Skawalker koncert „Remont” w warszawskiej Stodole. 23 kwietnia zespół pojawił się w studiu polskiego radia w Łodzi na koncercie z cyklu „Bez prądu”, gdzie wykonał utwory Mój dom, Nie zatrzymam się, California, Ona, Deszcz oraz Nadzieję w wersjach akustycznych. Gościnnie na koncercie w duecie z Gadowskim w dwóch utworach zaśpiewał wokalista Proletaryatu Tomasz „Oley” Olejnik. Kolejnym ważnym doświadczeniem muzycznym grupy był koncert w Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, który się odbył 6 maja. Muzycy wystąpili na koncercie wraz z orkiestrą symfoniczną na koncercie „Dwa Światy”. W orkiestrowych aranżacjach Grzegorza Daronia, zespół wykonał utwory Deszcz, Bierz mnie oraz Mój dom. Był to pierwszy w Polsce oraz na świecie koncert, podczas którego grupy rockowe grały wraz z orkiestrą symfoniczną wykorzystując tylko instrumentarium akustyczne.29 maja IRA dała jeden z najważniejszych koncertów w swej historii. Spośród setki polskich zespołów rockowych została wybrana do supportowania zespołu Extreme oraz gwiazdy rocka zespołu Aerosmith. Koncert odbył się na stadionie Gwardii Warszawa. Mimo iż nagłośnienie koncertu IRY nie było najlepsze, to muzycy pozostawili po sobie dobre wrażenie, szczególnie na muzykach grupy Aerosmith. Sekcja rytmiczna grupy Aerosmith bacznie przypatrywała się występowi grupy, a przy okazji wizyty w „Radiu Wawa”, oglądała sprzęt oraz słuchała utworów radomskiej formacji. Podczas pobytu w „Ground Zero” zespół IRA został poproszony do stolika grupy Aerosmith, a sam Gadowski dużo rozmawiał z wokalistą grupy Stevenem Tylerem.Mick Jagger w wywiadzie dla radiowej III, stwierdza iż nie spodziewał się że w Europie ktoś gra tak po amerykańsku.Po zakończeniu trasy koncertowej, zespół cały lipiec oraz sierpień spędził w warszawskim studiu S-4, nagrywając materiał na nowy album. Produkcje oraz realizację krążka powierzono ponownie Leszkowi Kamińskiemu. 1 września 1994 roku, na rynku ukazuje się czwarty studyjny album zatytułowany Znamię. Koncert promocyjny odbywa się tego samego dnia w warszawskim klubie „Stodoła”. Krążek po raz ostatni ukazuje się nakładem firmy TOP Music. 9 września wytwórnia wydaje singel na który wybrano dwa utwory Znamię oraz Nie wierzę. Płyta ta jest wielkim zaskoczeniem nie tylko dla branży, ale także dla samych fanów grupy. Zespół postanowił radykalnie zmienić swoje oblicze i odejść od charakterystycznego hardrockowego stylu, na rzecz cięższych brzmień, momentami zahaczającymi nawet o hardcore i thrash metal. Na albumie znalazło się dziewięć premierowych kompozycji, oraz dwa bonusy koncertowe z 1993 roku. Do utworu Na zawsze wsamplowano cyfrową orkiestrę smyczkową pod batutą Macieja Świtońskiego. Jedną z głównych inspiracji muzycznych podczas nagrywania tego krążka były zespoły Metallica oraz Biohazard. W listopadzie 1994 roku, grupa odbiera z rąk wytwórni złotą płytę za album Znamię. Mimo tego sukcesu, płyta nie cieszy się już tak dużym powodzeniem jak poprzednie. Obniża ona znacznie wysoką dotychczas pozycję zespołu na rynku muzycznym, który właśnie przeżywał swoje największe sukcesy, i który zdążył przyzwyczaić fanów do charakterystycznego brzmienia. Na przełomie września i października grupa odbywa trasę promującą płytę. Podczas tej trasy, we wrześniu zespół występuję na hucznych obchodach 10-lecia istnienia grupy Piersi w Niemodlinie, jako gość specjalny. Grupa wystąpiła także we Wrocławiu na koncercie „Rewelacje 94”.

W tym samym okresie światło dzienne ujrzał dokument będący formą wywiadu z zespołem, w którym muzycy w formie monologów (przerywanych wypowiedziami ich przyjaciół) opowiadają o sobie i o IRZE. Ślad po tym filmie pojawił się także w serialu „Radio Romans” (odc.12) o nieistniejącej w rzeczywistości stacji radiowej w Trójmieście. W jednym z odcinków IRA pojawia się w studiu radiowym i informuje „radiosłuchaczy” o tym że właśnie nagrywa film o sobie.

Ostatecznie płyta Znamię okazuje się mało popularna, według fanów jest „za ostra”. Zespół zaczyna tracić na popularności (Dziś po latach muzycy w wywiadzie dla magazynu Teraz Rock przyznają jednak że, nagranie tak ostrej płyty było ciekawym i potrzebnym doświadczeniem w ich karierze). W tym samym roku, Gadowski zostaje nagrodzony przyznaniem mu tytułu „Symbol sexu 94” przez jeden z najpopularniejszych programów muzycznych „Rock Noc”. IRA kończy 1994 mając na koncie 76 koncertów w całym kraju.

Ogrody,zawieszenie działalności 1995-1996

Zespół w 1995 roku podpisał pięcioletni kontrakt z wytwórnią muzyczną „Zic-Zac” . Od 12 czerwca do 30 lipca zespół pracuje nad materiałem na nową piątą już studyjną płytę. Płyta została nagrana tradycyjnie już w warszawskim studiu S-4 przy współpracy z Leszkiem Kamińskim. 16 lipca IRA gości na pierwszej edycji I Przystanku Woodstock w Czymanowie, oraz wystąpiła w roli gwiazdy na „Marlboro Rock-in’95”. W jury podczas tego koncertu zasiadał gitarzysta grupy, Kuba Płucisz.

W sierpniu zespół zagrał tylko trzy koncerty, kiedy muzycy odpoczywali po sesji nagraniowej do płyty, Gadowski prowadzi w TV letni program „Fiks” robiony przez Jerzego Grabowskiego. Przed wydaniem płyty, zespół wydał singel na który wybrano piosenkę „Światło we mgle” oraz „Jeden”. Do pierwszej z nich powstał również teledysk. 28 września 1995 roku swą premierę ma płyta Ogrody. Muzycy na tej płycie próbowali powrócić do brzmienia zbliżonego z albumu Mój dom.Koncert promujący płytę odbył się w warszawskim klubie „Tango”. . Potem zespół rusza w trasę koncertową. Niestety ani trasa, ani płyta nie przekonują fanów, poza dwiema piosenkami „Światło we mgle” i „Jestem obcy”, krążek przechodzi bez echa, nie odnosząc większego sukcesu, zespół czuje się wypalony. na skutek nieporozumień w zespole, IRĘ po ośmiu latach grania 1 września 1996 roku opuszcza jej założyciel, gitarzysta i manager Kuba Płucisz. Od tego czasu IRA sporadycznie jeszcze koncertowała w składzie czteroosobowym. 19 lipca do zespołu zaproszono w miejsce Płucisza, Jacka Owczarka z zespołu Extravaganzy. Ostatecznie muzycy uznali jednak że dalsze koncertowanie nie ma sensu i oficjalnie ogłaszają zawieszenie działalności.

Artur Gadowski solo 1996-2000

Po zawieszeniu działalności przez zespół, Gadowski wraz z Łukaszewskim, Sujką, Owczarkiem i kilkoma innymi muzykami rozpoczyna karierę solową. W 1996 roku wokalista podpisuje kontrakt z wytwórnią fonograficzną BMG. Pierwszy album Gadowskiego miał ukazać się w październiku 1996 roku, ale materiał nagrany na płytę nie spełnił oczekiwań wokalisty. Taśmy z nagranym materiałem wylądowały w koszu. W kwietniu 1997 roku Gadowski, na specjalne zaproszenie Marka Kościkiewicza zaśpiewał piosenkę Szczęśliwego Nowego Jorku, która stała się piosenką przewodnią filmu o tym samym tytule. Kompozytorem oraz autorem tekstu był Marek Kościkiewicz. We wrześniu Gadowski zdecydował się podjąć drugą próbę nagrania płyty. Tym razem udaną. Efektem jest album Artur Gadowski, wydany 20 kwietnia 1998 roku. Na krążek trafiło 10 kompozycji z 30 nagranych, w tym jedna piosenka z poprzedniej sesji z 1996 roku Wszystko jedno jak. Z krążka pochodzą takie hity jak Ona jest ze snu czy Szczęśliwego Nowego Jorku. Singlami promującymi płytę były piosenki: „Na kredyt”, „Ona jest ze snu”, „Szczęśliwego Nowego Jorku”. Dwie ostatnie są najbardziej znanymi piosenkami Gadowskiego, którymi podbił listy przebojów. W maju IRA koncertowała w USA na festiwalu Polonijnym w Chicago dla WOŚP na specjalne zaproszenie Owsiaka, oraz w klubach w Nowym Jorku, New Jersey w czteroosobowym składzie: Gadowski, Sujka, Owczarek oraz Tomasz Czyżewski. 25 czerwca 1998 roku Gadowski wraz z zespołem wystąpił na Festiwalu w Opolu, gdzie zaprezentował piosenki „Na kredyt” oraz „Szczęśliwego Nowego Jorku”. Również podczas tego festiwalu Gadowski wykonał piosenkę Czerwonych Gitar „Biały krzyż”. Według opinii wielu ludzi (organizatorzy, ludzie obecni podczas koncertu) było to najlepsze wykonanie tamtego wieczoru. 6 września Gadowski wraz ze swoim zespołem wykonał w programie „MDM po godzinach” akustyczną wersję Inwokacji. 26 września Gadowski zaśpiewał w duecie z Anną Marią Jopek piosenkę na benefisie George’a Gershwina, natomiast dwa dni później wykonał „Mszę beatową” na benefisie Katarzyny Geartner w krakowskim teatrze STU. 30 września Gadowski wystąpił w roli supportu przed gwiazdą zespołu Queen gitarzystą Brianem Mayem w warszawskiej „Stodole”. 1 maja 1999 roku, Gadowski wykonał piosenkę „Trzynasty” na benefisie Poznakowskiego, a 16 grudnia wystąpił wraz ze Zbigniewem Hołdysem w Sali Kongresowej, gdzie wykonał „Niewiele Ci mogę dać”, oraz „Autobiografię” z repertuaru zespołu Perfect.
W lutym 2000 roku Gadowski zajął się oprawą muzyczną do programów „Ferie z 2”, „Mogę wszystko” oraz „Wakacje z 2”. 20 marca były frontman IRY wydał swą drugą solową płytę zatytułowaną G.A.D.. Autorem tekstów był Krzysztof Jaryczewski znany z występów w Oddziale Zamkniętym, a kompozytorem Mark Tysper, szwedzki producent. 27 oraz 28 marca Gadowski grał jako support przed Joe Cockerem w Warszawie oraz Poznaniu. W kwietniu ukazała się jeszcze limitowana edycja płyty G.A.D., która zawierała dodatkowo dołączone w formie singla akustyczne wersje piosenek „Inny wymiar”, „Stoisz obok mnie”, „Poziom wód”, „Wish You were here” z repertuaru grupy Pink Floyd, oraz „What a wounderful world” z repertuaru Louisa Amstronga. Niestety z powodu dość słabego zainteresowania płytą, oraz niezbyt dużą ilością koncertowania Gadowski, Sujka oraz Owczarek zmuszeni sytuacją materialną wyruszają w 2000 roku do Ameryki do pracy na budowie, (źródło: wywiad z IRA Teraz Rock – 1 IV 2004) w wolnych chwilach ćwicząc stary repertuar IRY już bez Płucisza który zerwał z muzyką, oraz Łukaszewskiego, który założył własny zespół KarmaComa (obecnie od 2002 roku Ptaky). Na przełomie maja i czerwca Gadowski koncertował wraz ze Zbigniewem Hołdysem w USA. W sierpniu 2000 roku sztab olimpijski zatwierdził hymn polskiej reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Sydney. Utwór „Najlepsi z najlepszych” Gadowski nagrał wspólnie z Grzegorzem Markowskim oraz Ryszardem Rynkowskim.

26 listopada Gadowski miał zostać nowym wokalistą Oddziału Zamkniętego, oraz nagrać nową płytę ale jak się okazało 21 grudnia jednak nim nie został. Z Gadowskim został nagrany jedynie utwór „Niepotrzebnie”, który znalazł się później na płycie OZ Co na to ludzie? (źródło: Oficjalna strona zespołu) 4 stycznia 2001 roku, Gadowski wziął udział w nagraniu piosenki „Serce Sercu” wraz z grupą Ha-Dwa-O, Małgorzatą Ostrowską oraz innymi muzykami. Piosenka miała wspierać WOŚP.

Reaktywacja rok 2001

W sierpniu 2001 roku następuję tzw. „Amerykański come back IRY”. Podczas pobytu w USA Sujka, Owczarek oraz Gadowski czyli ponad połowa oryginalnego składu IRY ćwiczy stary repertuar zespołu. Do grupy dołącza gitarzysta Tomasz Ciastko (znany m.in. z współpracy z Hołdysem) i zespół zaczyna koncertować po Stanach już jako IRA. Po powrocie do kraju grupa wyrusza w trasę liczącą 13 miejscowości w kraju pod hasłem „Wracamy!”. Jesienią 2001 roku IRA przystępuje do pracy nad kolejną płytą. W składzie prócz Gadowskiego, Sujki oraz Owczarka znalazł się gitarzysta Zbigniew Suski (Szymon Wydra & Carpe Diem obecnie). 21 marca 2002 roku ma miejsce „Zjazd gwiazd” w warszawskiej „Stodole”, gdzie IRA wraz z Kobranocką oraz Sztywnym Palem Azji serwują fanom powrót do przeszłości. Później IRA daje już koncerty w całym kraju, w zarówno dużych jak i mniejszych miejscowościach.

Tu i Teraz,Ogień,Live 15-lecie 2002-2006

25 kwietnia wychodzi pierwszy singel zespołu z piosenką Mocny, z którym to zespół 29 maja 2002 roku występuje na Festiwalu w Opolu w konkursie Premiery.
13 lipca w Żywcu ma miejsce pierwszy Oficjalny Zlot Fanów Zespołu po reaktywacji grupy, natomiast 5 dni później wychodzi drugi singel, tym razem z piosenką Bez Ciebie znikam. W końcu w 12 sierpnia 2002 roku wychodzi płyta Tu i Teraz. Płyta ma spokojniejsze brzmienie porównując ją do do poprzednich płyt IRY. Od wydania krążka IRA jest niemal cały czas w trasie. 10 listopada Gadowski zostaje producentem płyty zespołu Szymon Wydra & Carpe Diem. 15 grudnia IRA jest muzycznym gościem popularnego programu Szansa na sukces. Na początku 2003 roku zespół decyduje się opuścić gitarzysta Zbigniew Suski. Zespół zasilają trzej nowi gitarzyści: Sebastian Piekarek, Maciej Gładysz oraz Marcin Bracichowicz (ten ostatni gra na stałe). W lutym zespół zostaje nominowany do nagrody „Fryderyk” w kategorii „Album roku rock”. W maju Gadowski wraz z zespołem gościnnie wystąpił na debiutanckiej płycie Eweliny Flinty śpiewając z nią w duecie utwór z repertuaru IRY „Nadzieja”. W utworze tym gościnnie na gitarze wystąpił eks-gitarzysta IRY Piotr Łukaszewski. 20 lipca w Zawierciu odbywa się kolejny Oficjalny Zlot Fanów zespołu. 25 września 2003 roku IRA daje specjalnie przygotowany koncert jubileuszowy z okazji 15-lecia zespołu. Koncert odbył się w rodzinnym Radomiu w amfiteatrze. IRA dała ponad 3 godzinny show, na którym prócz swych przebojów zaprezentowała także nowe utwory, które były przygotowywane na nową płytę, oraz 3 covery Highway to hell AC/DC, Oni zaraz przyjdą tu Breakout, oraz Venus zespołu Shocking Blue. Na koncercie było obecnych ponad 8 tysięcy fanów z całej Polski. 15 i 16 listopada IRA gra jako support przed zespołem Def Leppard w katowickim spodku, oraz na warszawskim Torwarze. 2 lutego 2004 roku IRA realizuje w Gliwicach swój najnowszy teledysk do piosenki „Ikar”. Przy kręceniu teledysku są obecni również fani z fan clubu „FC Mocni”. Singel „Ikar” swą premierę ma 8 marca 2004 roku.
29 marca wychodzi kolejna płyta IRY Ogień. Zespół zdecydowanie powrócił tym brzmieniem do swoich korzeni (charakterystyczne mocne gitarowe granie). Od premiery płyty IRA gra niemalże na okrągło koncerty w całym kraju. 21 czerwca wychodzi drugi singel, na który wybrano balladę Nie ma niepotrzebnych. 30 lipca w Toruniu ma miejsce kolejny Oficjalny Zlot Fanów zespołu. 20 sierpnia Gadowski występuje na Festiwalu w Sopocie śpiewając utwór Czesława Niemena „Włóczęga”. 9 października IRA po raz kolejny gra na corocznym koncercie „Kotan Day” w Warszawie, a piosenka „Nie ma niepotrzebnych” staje się oficjalnym hymnem tamtej akcji. 18 października swą premierę ma kolejny singel, na który wybrano cover Venus który zarazem jest zapowiedzią płyty Live z 15-lecia zespołu. 22 listopada 2004 roku wychodzi płyta z zapisem jubileuszowego koncertu w Radomiu. Wydawnictwo zawiera 2 płyty CD oraz jedną DVD. W grudniu 2004 roku IRA gra na imprezie sylwestrowej w Radomiu.

9 stycznia zespół tradycyjnie już gra na koncercie WOŚP. W czerwcu 2005 roku IRĘ oficjalnie opuszczają Sebastian Piekarek oraz Maciej Gładysz – zastępuje ich od 27 czerwca Piotr Konca. 6 sierpnia w Sławie odbywa się kolejny już Oficjalny Zlot Fanów zespołu. 9 września Gadowski zaśpiewał na koncercie z okazji Jubileuszu Pracy Artystycznej Ryszarda Wolbacha, gdzie zaprezentował utwory z solowych płyt. Po zdobyciu przez polskie siatkarki tytułu mistrzyń Europy Artur Gadowski wraz z zespołem komponuje dla nich nową wersję „Ona jest ze snu”. Kilka wersji nowej piosenki zostaje wykorzystanych w reportażu TVP „Złoty Sen”. 18 października Gadowski przechodzi pomyślnie operację tarczycy. W trakcie gdy wokalista wypoczywa w domu, zespół komponuje już nowe utwory na nową płytę.
Rok 2006 to kolejne 60 koncertów zespołu. Rozpoczęty w styczniu od WOŚP, poprzez liczne koncerty klubowe, studenckie juwenalia i udział w imprezie Lato z Radiem. Oprócz tego 15 lipca zespół wystąpił na Festiwalu Rockowym „Union of Rock” w Węgorzewie gdzie zaprezentował się z dobrej strony, tradycyjnie pojawił się w Warszawie na koncercie poświęconym pamięci Marka Kotańskiego – „Kotan Day”. Zespół zagrał także na Festiwalu Rockowym „GISO Rock Festival” który odbył się 25 sierpnia na stadionie w Dębnie. IRA miała zagrać przed główną gwiazdą festiwalu, zespołem Reamonn, lecz artyści w ostatniej chwili odwołali swój przyjazd, tak więc IRA była gwiazdą wieczoru. 14 października w krakowskim klubie „Studio” zespół świętował swoje 18 urodziny. Oprócz fanów pojawili się Ewelina Flinta i wcześniejsi gitarzyści: Maciej Gładysz i Sebastian Piekarek z utworzonym zespołem Seba. Podczas koncertu można było usłyszeć niegrane od bardzo dawna utwory „Ona i On” z solowej płyty Gadowskiego oraz „Wish You Were Here” z repertuaru Pink Floyd. 11 listopada IRA zagrała wraz z zespołem Pudelsi oraz Kobranocką podczas koncertu „Wolność nie jedno ma imię” który odbył się w Krakowie. Natomiast 25 listopada IRA wystąpiła na „Międzynarodowym Festiwalu Camerimage” w Łodzi. Kolejny udany rok IRA zakończyła sylwestrowym koncertem w Rzeszowie.

Londyn 08:15 2007-obecnie

Od 22 stycznia 2007 roku zespół intensywnie pracował nad materiałem na nową płytę. Płyta była nagrywana w radomskim studiu „K & K Studio”. W międzyczasie zespół tradycyjnie już koncertuje. 3 marca Gadowski wraz z Szymonem Wydrą, Anią Wyszkoni, Patrycją Markowską oraz Halinką Mlynkovą zaśpiewał we Wrocławskiej Hali Ludowej „Hymn Gwiazd” podczas meczu Gwiazd koszykówki Północ-Południe. Gadowski zaśpiewał także w duecie na debiutanckiej płycie Human eks-gitarzysty IRY Sebastiana Piekarka. Premiera krążka odbyła się 16 kwietnia w warszawskim „Hard Rock Cafe”. 21 kwietnia IRA zagrała koncert w Łodzi podczas imprezy „Bieg ulicą Piotrkowską”. Prócz IRY na scenie zagrał również m.in. zespół Lady Pank. W samym biegu ul. Piotrkowską wziął również udział Artur Gadowski. 5 maja] IRA zagrała na „Majówce 2007” we Wrocławiu na Polach Marsowych. Prócz IRY wystąpił min. również zespół Dżem. 23 maja w Warszawie zespół nagrywał swój najnowszy teledysk do piosenki „Trochę wolniej” która jest pierwszym singlem promującym nową płytę zespołu. 1 czerwca zespół zagrał dość nietypowy koncert, mianowicie wystąpił na szczycie 90-metrowego płonącego wieżowca we Wrocławiu. Koncert odbył się pod hasłem „ROCK kruszy mury”. Organizatorem koncertu było Radio Wrocław. Po koncercie najwyższy budynek na Dolnym Śląsku przestał istnieć. Gadowski wystąpił także w teledysku zespołu Sebastiana Piekarka do piosenki „Bruk”, która stała się kolejnym singlem. 16 czerwca Gadowski wziął udział w charytatywnym koncercie „Zaczarowana piosenka” który od kilku lat prowadzi Anna Dymna. W koncercie tym udział biorą niepełnosprawne dzieci, które śpiewają utwory ze swoimi ulubionymi wykonawcami. Koncert odbył się jak co roku na krakowskim rynku. Trzy dni później Gadowski wystąpił w rzeszowskiej hali „Podpromie” na Festiwalu pamięci Tadeusza Nalepy i Miry Kubasińskiej, znanych z zespołu Breakout. 1 sierpnia zespół zagrał na koncercie charytatywnym „Nadzieja to my” który odbył się w Częstochowie. IRA wykonała piosenkę Nadzieja”. 11 sierpnia, tym razem w Dąbrowie Górniczej odbył się kolejny Oficjalny Zlot Fanów 2007. Zespół związał się także z wytwórnią fonograficzną „Ql Music” która jest wydawcą krążka Londyn 08:15. 31 sierpnia odbyła się premiera płyty Londyn 08:15. Album ma zdecydowanie lżejsze brzmienie w porównaniu do ostatniej płyty, ale mimo to utrzymany jest w melodyjnym rockowym klimacie. Już po trzech dniach od premiery krążek był najlepiej sprzedawaną płytą w Empikach. 19 października zespół wystąpił na specjalnym koncercie, zorganizowanym na Muzycznej Scenie Empiku w Warszawie. Zespół zaprezentował publiczności 14 utworów, w tym utwory z najnowszego krążka Gdyby tak, Głaz, Trochę wolniej oraz Czy nie ma już nic?. 22 października odbyła się premiera drugiego singla na który wybrano utwór Londyn 08:15. Singel podobnie jak i Trochę wolniej został wydany jedynie elektronicznie.
Rok 2008 zespół IRA rozpoczął koncertem dla WOŚP w Myszkowie.

Brzmienie zespołu

W początkowej fazie istnienia zespołu IRA, wyraźnie widoczny był wpływ oraz fascynacja takimi zespołami jak Bon Jovi czy Mötley Crüe. Sami muzycy często w wywiadach podkreślali iż w tamtych czasach, muzyka która znalazła się na debiutanckim krążku grupy, nie była zbyt popularna. Słuchano wtedy głównie punka lub undergroundu. W grudniu 1989 roku zespół wydał swoją debiutancką płytę. Zawierała ona zbiór piosenek rażących komercyjną odmianą amerykańskiego heavy metalu spod znaku Bon Jovi. Album nie odniósł żadnego spektakularnego sukcesu, cechowała go dość amatorska produkcja oraz realizacja.

W czerwcu 1991 roku, czyli dwa lata po niezbyt udanym debiutanckim krążku, zespół wydał swój drugi krążek Mój dom. Był to album zupełnie inny od swej poprzedniczki. Przede wszystkim widać po brzmieniu krążka inspirację m.in. Guns N’Roses, gdzie zespół łącząc melodyjnego rock’n’rolla z amerykańskim rockiem oraz hard rockiem wypracował swój własny charakterystyczny styl. Album cechuje duża różnorodność, od utworów brzmiących niemalże heavy metalowo po klasyczne rockowe ballady. Z pewnością duży wkład w to miał gitarzysta grupy Piotr Łukaszewski, który dołączając do zespołu pod koniec 1990 roku, wprowadził go w najnowszy styl techniki nagrywania, oraz sprzętu. Album w całości został nagrany w warszawskim studiu S-4 pod okiem producenta Leszka Kamińskiego. Gościnnie w utworze Come together wystąpili Czesław Niemen, Grzegorz Skawiński, Grzegorz Kupczyk oraz Janusz „Johny” Pyzowski.

Trzeci krążek zespołu zatytułowany po prostu 1993 nie przynosi żadnej radykalnej zmiany stylu. Brzmienie utworów stało się nieco cięższe, w porównaniu do poprzedniej płyty, utwory są ciekawiej rozbudowane. Podobnie jak i na albumie Mój dom także i na tym krążku utwory cechuje dość duża różnorodność. Od heavy metalowo brzmiącego Szatana skończywszy na rockowej balladzie Wiara połączonej z dźwiękami fortepianu. Gościnnie w tym utworze wystąpił Tomasz Bracichowicz, muzyk z drugiego składu grupy z 1989 roku. Krążek godnie powtórzył sukces płyty Mój dom, zyskując status złotej płyty.

Czwarty krążek grupy zatytułowany Znamię przynosi radykalną zmianę. Zespół postanawia odejść z dotychczasowego charakterystycznego stylu, i zmierza w zupełnie nowym kierunku. Utwory zawarte na płycie zyskują na ciężkości oraz drapieżności, zahaczając swym brzmieniem nawet o thrash metal oraz hardcore. Utwory w porównaniu do poprzednich dokonań są bardziej rozbudowane. Zespół na dobre rezygnuje także z klasycznych rockowych ballad. W muzyce zespołu widać fascynację takimi zespołami jak Led Zeppelin, Biohazard czy Metallica. Krążek ten znacznie obniżył wysokie loty zespołu, a u niektórych fanów nie uzyskał akceptacji, ze względu iż był „za ostry”. Dziś na koncertach utwory z tego albumu najczęściej są pomijane.

Krążek Ogrody wydany we wrześniu 1995 roku, to swoista próba powrotu do sprawdzonych rozwiązań z płyty Mój dom. Utwory znów stają się bardziej melodyjne, powracają także klasyczne rockowe ballady. Zespół sięga po stare instrumenty w celu uzyskania jak najbardziej wiarygodnego klasycznego rockowego brzmienia. Płyta jednak sprzedaje się dość słabo, nie potrafi przekonać do siebie fanów. Brak jest także wyrazistych przebojów, tak jak to miało miejsce przy poprzednich płytach. Nie pomaga także dwumiesięczna trasa promująca płytę. Album ostatecznie okazuje się „niewypałem” i na skutek porażki związanej z jego sprzedażą, grupa zawiesza swoją działalność na siedem lat.
Gitarzysta grupy Marcin Bracichowicz podczas koncertu w 2007 roku
Wydana w 2002 roku po siedmioletniej przerwie płyta Tu i Teraz to jak dotąd najlżejsza płyta w historii zespołu. Panuje na niej połączenie popu z melodyjnym rockiem. Zespół na dobre odchodzi od swego dawnego charakterystycznego stylu. Wśród 14 utworów zawartych na płycie, w żadnym nie ma także solówki gitarowej. Płyta zostaje nagrana już bez gitarzystów Płucisza oraz Łukaszewskiego. Ich miejsce zajmuje radomski gitarzysta Zbigniew Suski. Mimo to płyta pozyskuje wielu nowych fanów grupy i cieszy się sporym powodzeniem.
Wydana w 2004 roku płyta Ogień, to już zdecydowany zwrot w stronę muzycznych korzeni zespołu. Panuje na niej charakterystyczne dla zespołu mocne gitarowe niemalże hardrockowe brzmienie. Utwory ponownie zyskują na ciężkości brzmienia. Nie brakuje także miejsca dla ballad, z których zespół szczególnie zasłynął w pierwszej połowie lat 90-dziesiątych. Po raz pierwszy w swej historii płyta zostaje nagrana z udziałem trzech gitarzystów. Utwory z krążka cieszą się dużym powodzeniem na listach przebojów, a sama płyta zbiera pochlebne recenzje i cieszy się dużą popularnością. Utwór „Parę chwil” staję się utworem przewodnim serialu Egzamin z życia, a ballada Nie ma niepotrzebnych oficjalnym hymnem akcji Kotan Day 2004.

Po trzech latach przerwy zespół wydaje kolejny album studyjny, zatytułowany Londyn 08:15. Krążek zostaje nagrany z nowym gitarzystą Piotrem Koncą. Tym razem brzmienie ponowie zostaje złagodzone, utwory zawarte na albumie są różnorodne. Grupa ponownie odchodzi od swojego charakterystycznego mocnego brzmienia,na rzecz utworów bliższych brzmieniu z kręgu pop oraz pop-rock .Produkcją krążka zajmują się radomscy muzycy Maciej Prusiński oraz Piotr Matysiak. Album wzbudza mieszane uczucia wśród fanów. Jedni zarzucają grupie komercjalizację,i odejście od dawnego stylu, inni natomiast są zadowoleni z płyty. Klimat zawarty na tym albumie, nawiązującego swym brzmieniem do klimatu jaki panował na płycie Tu i Teraz z 2002 roku.

Skład zespołu w poszczególnych latach

1987
Artur Gadowski – śpiew, gitara
Kuba Płucisz – gitara elektryczna
Dariusz Grudzień – gitara basowa
Grzegorz Wawrzeńczuk – instrumenty klawiszowe
Wojciech Owczarek – perkusja

1988
Artur Gadowski – śpiew
Kuba Płucisz – gitara elektryczna
Dariusz Grudzień – gitara basowa
Tomasz Bracichowicz – instrumenty klawiszowe
Wojciech Owczarek – perkusja

1989
Artur Gadowski – śpiew
Kuba Płucisz – gitara elektryczna
Piotr Sujka – gitara basowa
Jarosław Zarychta – instrumenty klawiszowe
Wojciech Owczarek – perkusja

1990
Artur Gadowski – śpiew
Kuba Płucisz – gitara elektryczna
Paweł Matracki – gitara elektryczna
Piotr Sujka – gitara basowa
Jarosław Zarychta – instrumenty klawiszowe
Wojciech Owczarek – perkusja

1991 – 1996
Artur Gadowski – śpiew
Kuba Płucisz – gitara rytmiczna
Piotr Łukaszewski – gitara prowadząca
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja

1997
Artur Gadowski – śpiew
Jacek Owczarek – gitara rytmiczna
Piotr Łukaszewski – gitara prowadząca
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja

1998
Artur Gadowski – śpiew
Kuba Płucisz – gitara elektryczna
Tomasz Czyżewski – gitara elektryczna
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja

2001
Artur Gadowski – śpiew, gitara
Tomasz Ciastko – gitara rytmiczna
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja

2001 – 2003
Artur Gadowski – śpiew
Zbigniew Suski – gitara elektryczna
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja

2003-2005
Artur Gadowski – śpiew
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja
Marcin Bracichowicz – gitara elektryczna
Sebastian Piekarek – gitara elektryczna
Maciej Gładysz – gitara elektryczna

od 2005
Artur Gadowski – śpiew
Piotr Sujka – gitara basowa
Wojciech Owczarek – perkusja
Marcin Bracichowicz – gitara elektryczna
Piotr Konca – gitara elektryczna

Gościnnie na płytach występowali z zespołem

Grzegorz Skawiński – śpiew na płycie Mój dom
Grzegorz Kupczyk – śpiew na płycie Mój dom
Czesław Niemen – śpiew na płycie Mój dom
Janusz Pyzowski – śpiew na płycie Mój dom
Tomasz Bracichowicz – fortepian na płytach: 1993 rok oraz Live 15-lecie
Maciej Świtoński – instrumenty klawiszowe – płyta Znamię – orkiestra smyczkowa w utworze Na zawsze
Sławomir Piwowar – instrumenty klawiszowe – płyta Ogrody
Lech „Groszek” Grochala – instrumenty perkusyjne – płyta Ogrody
Mariusz Noskowiak – instrumenty klawiszowe, gitara akustyczna, chórki – płyta Tu i Teraz
Przemek Momot – perkusja, programowanie – płyta Tu i Teraz
Wojtek Garwoliński – gitara – płyta Tu i Teraz
Wojtek Olszak – instrumenty klawiszowe, programowanie – płyta Tu i Teraz
Sławomir Urbański, (Blenders) – gitara basowa – płyta Tu i Teraz
Irek Wojtczak – instrumenty klawiszowe – płyta Tu i Teraz
Patrycja Kujawska, Karolina Polanowska, Grażka Graczyk – chórki – płyta Tu i Teraz
Łukasz Moskal – instrumenty perkusyjne – płyta Ogień
Marcin Trojanowicz – instrumenty klawiszowe, programowanie – płyta Ogień
Zbigniew Hołdys – gitara na płycie Live 15-lecie
Piotr Matysiak – instrumenty perkusyjne – płyta Londyn 08:15
Maciej Prusiński – chórki – płyta Londyn 08:15

Muzycy występujący podczas koncertów
Tomasz Ciastko – gitara – podczas koncertów w USA i Kanadzie w 2001 roku
Jacek Owczarek – gitara – w miejsce Płucisza podczas sporadycznych występów w 1997
Tomasz Czyżewski – gitara elektryczna – podczas koncertów w USA w 1998 oraz jako sideman podczas koncertów w 1992/1993.

Dyskografia

Albumy studyjne

1989 – IRA
1991 – Mój dom
1993 – 1993 rok
1994 – Znamię
1995 – Ogrody
2002 – Tu i Teraz
2004 – Ogień
2007 – Londyn 08:15
2009 – 9
2013 – X
2016 – My

Albumy koncertowe
1993 – IRA Live
2004 – Live 15-lecie

Single
1993: – „Wiara”
1994: – „Znamię”
1994: – „Nie wierzę”
1995: – „Światło we mgle”
1995: – „Jeden”
2002: – „Mocny”
2002: – „Bez Ciebie znikam”
2003: – „Supertajna lista pytań”
2004: – „Ikar”
2004: – „Nie ma niepotrzebnych”
2004: – „Venus”
2005: – „Parę chwil”
2007: – „Trochę wolniej”
2007: – „Londyn 08:15”
2009: – „Dobry czas”
2009: – „To, co na zawsze”
2009: – „Mój Bóg”
2010: – „Nie daj mi odejść”
2010: – „Dlaczego nic”

Nagrody i wyróżnienia
1988 – Wyróżnienie podczas występu na „OMPP” w Łodzi
1988 – Wyróżnienie „CCCP” na Festiwal „POK W MUP” w Jarosławiu
1988 – Laureat „złotej dziesiątki” podczas OMPP we Wrocławiu
1988 – Wyróżnienie za utwór Zostań tu podczas występu na Festiwalu w Opolu
1988 – Główna nagroda podczas występu na „Prezentacja-Estrada 88”. Odebranie nagrody z rąk prof. A.Bardiniego
1992 – Podsumowanie plebiscytu „Brum-TOP”. IRA znalazła się w trójce najlepszych kapel
1992 – Złota oraz platynowa płyta za album Mój dom
1993 – „Srebrna płyta” i zajęcie 2 miejsca w plebiscycie „OTTO 92”
1993 – Złota płyta za album 1993 rok
1993 – W podsumowaniu plebiscytu zorganizowanego przez magazyn Gitara i bas płyta 1993 rok zajęła drugie miejsce w kategorii „Najlepsza płyta gitarowa – Rock”
1994 – Złote płyty za albumy IRA Live oraz Znamię
1994 – W podsumowaniu plebiscytu zorganizowanego przez magazyn Gitara i bas płyta Znamię zajęła czwarte miejsce w kategorii „Najlepsza płyta gitarowa – Rock”
2002 – Nominacja do nagrody Fryderyki 2002 w kategorii Album Roku – Rock za płytę Tu i Teraz
2002 – Nominacja do nagrody „Polskie Internetowe Nagrody Muzyczne 2002” w kategorii „Płyta roku”, „Przebój”, „Wokalista”, „Zespół”
2004 – Nominacja do nagrody Fryderyki 2004 w kategorii Album Roku – Rock za płytę Ogień
2005 – Teledysk do utworu Parę chwil nominowany do najlepszej 10 teledysków 2005 roku przez portal Interia.pl
2007 – Album Londyn 08:15 zajął 10 miejsce w kategorii „Płyta Roku” w zestawieniu miesięcznika Teraz Rock
2008 – Nominacja do nagrody Superjedynki 2008 w kategoriach: „Zespół roku”, „Przebój roku” oraz „Płyta roku”

Covery
W repertuarze grupy IRA znajduje się łącznie 12 coverów różnych wykonawców, którzy inspirowali zespół. Zespół grał covery nie tylko wykonawców zagranicznych, ale także polskich. Jednym z pierwszych coverów jaki zespół zaczął grać, był utwór Rock and roll all nite, z repertuaru grupy KISS. Grany był on na przełomie 1991/1992 roku. Ostatni raz na żywo wykonany został podczas występu grupy na „Festiwalu Silmarile – Klejnoty Polskiego Rocka” w 1992 roku. Podczas koncertów w 1991, 1992 oraz 1993 roku, regularnie pojawiały się Knocking on heaven’s door Boba Dylana, Hey Joe Jimiego Hendriksa (utwór znalazł się na koncertowej płycie IRA Live), Honky tonk woman – Rolling Stonesów, Come together – Beatlesów (utwór został nagrany podczas sesji do płyty Mój dom, jednak na albumie ostatecznie się nie ukazał), oraz Highway to hell – AC/DC. Zespół często grał także Matyldę grupy Test, oraz Oni zaraz przyjdą tu z repertuaru polskiej grupy Breakout (utwór znalazł się na koncertowej płycie zespołu, oraz został zagrany na żywo podczas występu na Festiwalu w Jarocinie w 1992 roku, oaz jubileuszowym koncercie z okazji 15-lecia w 2003 roku).

Podczas koncertów solowych, w 2000 oraz 2001 roku, wokalista Artur Gadowski bardzo często wykonywał utwór grupy Pink Floyd, Wish You were here. Od 2003 roku na koncertach grany jest cover grupy Shocking Blue pt.Venus (jego nową wersję zespół nagrał na płytę Ogień). Parę razy sporadycznie pojawił się także utwór Dylana Knocking on heaven’s door. Od 2005 roku zespół wznowił na swych koncertach granie Come together oraz Highway to hell. Pojawił się także utwór Lenny’ego Kravitza Fly away, (lecz jest on sporadycznie grany na koncertach). Często pojawia się także Autobiografia z repertuaru grupy Perfect, którą zespół wykonał na Festiwalu w Opolu w 2005 roku. Podczas trasy koncertowej w 2006 roku do setlisty powrócił po dłuższej nieobecności utwór Come together.

Rock and roll all nite – KISS – (1991-1992)
Knocking on heaven’s door – Bob Dylan
Hey Joe – Jimi Hendrix
Honky tonk woman – The Rolling Stones
Come together – The Beatles
Highway to hell – AC/DC
Venus – Shocking Blue
Fly Away – Lenny Kravitz
Wish You were here – Pink Floyd
Matylda – Test
Oni zaraz przyjdą tu – Breakout
Autobiografia – Perfect

źródło: wikipedia

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Dżem

Dżem – polska grupa muzyczna grająca rocka i blues. Zaliczana jest do najważniejszych zespołów w historii polskiej muzyki rockowo-bluesowej (blues rock). Nazwa zespołu pochodzi od jamu – zbiorowego muzykowania, improwizowania na zaplanowany temat, popularnego między innymi wśród zespołów grających jam rocka, jak np. Grateful Dead czy The Band. Polski zapis nazwy pojawił się – zupełnym przypadkiem kierującym ręką organizatorki jednego z koncertów – w roku 1974.

Lata 1973-1994 (Okres z Ryszardem Riedlem)

Lata 1973-1979
Pierwsze wzmianki o zespole Dżem (Jam) można znaleźć już w 1973 roku. Zespół założyli bracia Adam i Beno Otręba wraz z Pawłem Bergerem i Aleksandrem Wojtasikiem. W grudniu tego samego roku dołączył do nich Ryszard Riedel. W latach 1973-1979 działalność formacji była bardzo nieregularna i aż do 1980 r. miała status amatorski.(Grupa powstała w Tychach)

Lata 1980-1983
W 1980 roku grupa otrzymała pierwszą nagrodę na Przeglądzie Amatorskich Zespołów Muzycznych w Tychach,[/color] a 7 czerwca tego samego roku Dżem wziął udział w I Ogólnopolskim Przeglądzie Muzyki Młodej Generacji w Jarocinie w składzie: Ryszard Riedel, Adam Otręba, Jerzy Styczyński, Leszek Faliński, Tadeusz Faliński.W ciągu kilku kolejnych lat zespół dużo koncertował i brał udział w wielu znaczących festiwalach, takich jak: Folk Blues Meeting w Poznaniu, Jarocin, Rock Na Wyspie we Wrocławiu (1982), Muzyczny Camping w Brodnicy, Fama w Świnoujściu, Rawa Blues w Katowicach.

Rok 1984
W czerwcu zespół po raz pierwszy zagrał za granicą. Koncert odbył się w Berlinie. W lipcu tego samego roku podczas koncertu na „FAMIE” w Świnoujściu zarejestrowano materiał, który został wykorzystany na pierwszym wydaniu fonograficznym grupy pt. Dżem. W późniejszym czasie nazwa została zmieniona na Dzień, w którym pękło niebo.
W sierpniu zespół wystąpił na Olsztyńskich Nocach Bluesowych, a jesienią wyjechał na trzy koncerty do Berlina Zachodniego.

Rok 1985
Na początku roku zespół wyjechał na kilka koncertów do Szwajcarii. Ukazał się również pierwszy, a zarazem jeden z najpopularniejszych, longplay grupy – Cegła. Album zawierał osiem utworów, a były to Whisky, Czerwony jak cegła, Oh, Słodka, Jesiony, Ballada o dziwnym malarzu”, „Boczny wiatr”, „Nieudany skok i Kim jestem – jestem sobie. Pod koniec roku zespół wyjechał do NRD. W Polsce grał na koncertach m.in.:

Rawa Blues Festiwal
Blues Top w Sopocie
Muzyczny Camping w Brodnicy
Olsztyńskie Noce Bluesowe
Festiwal w Jarocinie
„Rock dla Pokoju” w Gdańsku
W grudniu zespół zagrał dwa koncerty w teatrze STU w Krakowie, z których materiał znalazł się na płycie Absolutely Live.

Lata 1986-1987
W marcu 1986 roku zespół wydał album Zemsta nietoperzy, oraz jak co roku odwiedził wiele miejsc związanych z koncertami bluesowymi i rockowymi.
Na wiosnę roku 1987 zespół odbył trasę koncertową Blues/Rock Top ’86, gdzie poza swoimi koncertami, również towarzyszył artystom wybranym w ankiecie „Jazz Forum”, tj.:
Monice Adamowskiej,
Tadeuszowi Nalepie,
Ireneuszowi Dudkowi.
Przez cały rok 1987 zespół grał równolegle z Ryszardem Riedlem oraz z Tadeuszem Nalepą (wydano płytę Numero Uno) i Moniką Adamowską.

Rok 1988
W kwietniu zespół wydał longplay Tzw. przeboje – całkiem live. Po raz kolejny zespół dał wiele koncertów na wielkich festiwalach w Polsce oraz wyjechał do NRD na Folk-Blues Festival w Weimarze i w Leningradzie. Koncerty w Leningradzie odbywały się bez Ryszarda Riedla, który został odsunięty za niesubordynację w zespole. Zespołowi towarzyszyła Martyna Jakubowicz.
Zespół wystąpił w programie telewizyjnym „Dżem i przyjaciele”, w którym udziału również nie wziął Ryszard Riedel. Pod koniec roku zespół wziął udział w trasie koncertowej po Kazachstanie, a towarzyszką Dżemu była po raz kolejny Martyna Jakubowicz.

Lata 1989-1990
W połowie roku 1989, już w pełnym składzie, zespół zagrał w katowickim Spodku koncert urodzinowy. W sierpniu tego roku pojawił się na rynku nowy album Najemnik, a pod koniec roku album, który był odpowiedzią muzyków na wielokrotną absencję na koncertach Ryszarda Riedla. The Band Plays On…, bo tak była zatytułowana ta płyta, jest kompozycją instrumentalną muzyków Dżemu.

Lata 1991-1994
Dnia 1 stycznia 1991 roku Ryszard Riedel, Adam Otręba, Benedykt Otręba, Paweł Berger, Jerzy Styczyński oraz manager zespołu Leszek Martinek zakładają Spółkę Cywilną „Dżem”. Pierwszym wydawnictwem nowo powstałej spółki jest album Detox, uważany przez wielu krytyków i samych muzyków za najlepszy album grupy.
W kwietniu 1992 roku zespół towarzyszył Sławomirowi Wierzcholskiemu na jego autorskim krążku Ciśnienie. 20 czerwca 1992 roku zespół wystąpił ponownie w katowickim Spodku w programie „Dżem Session”, którego zapis ukazał się na czterech kasetach (dwóch płytach) pt. Wehikuł czasu – Spodek ’92. W kwietniu 1993 roku grupa nagrała teledysk Autsajder oraz kolejny raz wystąpiła w telewizji na koncercie Bez prądu.

W październiku 1993 roku zespół nagrał płytę Autsajder. To ostatni album z premierowymi utworami grupy, na którym zaśpiewał R. Riedel. Problemy z nałogiem narkotykowym spowodowały, że przestał się zajmować regularnie pracą. Ostatni koncert grupy z Riedlem odbył się 16 marca 1994 r. w Krakowie, w maju wokalista został tymczasowo usunięty z Dżemu. Zmarł 30 lipca 1994 roku, bezpośrednią przyczyną śmierci była niewydolność serca.

Lata 1995-2000 (Okres z Jackiem Dewódzkim)
Od 1995 roku nowym wokalistą zespołu został Jacek Dewódzki, z którym zespół koncertował i tworzył do roku 2001, kiedy zastąpił go Maciej Balcar. Rok 1995 to okres, w którym odbywają się dwa koncert upamiętniające zmarłego Ryśka Riedla. Jeden z nich zostaje upamiętniony 3 płytowym albumem koncertowym „List do R.”; drugi koncert rejestrowany jest przez telewizję i nosi ten sam tytuł. Koncerty te to występy Dżemu z wieloma zaproszonymi gwiazdami Polskiej muzyki w roli wokalisty (min. Czesław Niemen, Tadeusz Nalepa). Jeszcze w tym samym roku ma miejsce premiera nowego albumu, pierwszego z Jackiem Dewódzkim, Kilka zdartych płyt (1995). 12 lipca 1996 roku zespół wystąpił w”Operze Leśnej” w Sopocie jako support przed ZZ Top. Rok 1997 pełen był koncertów; muzycy zagrali również w studiu Telewizji Polskiej w Katowicach. We wrześniu ukazała się seria wznowień albumów grupy. Kolejny album z nowym wokalistą to Pod wiatr (1997). 14 sierpnia 1998 roku zespół wystąpił w Chorzowie jak support przed gwiazdą – The Rolling Stones. Kolejne wydawnictwa to dwie płyty z koncertu Dżemu w Operze – kolejno w 1998 oraz 1999 Dżem w operze cz. 1 i 2. Jeszcze w 1999 roku koncert zostaje wydany na kasecie VHS (obecnie niedostępny). Premiera kolejnej płyty studyjnej, ostatniej z Jackiem Dewódzkim, przypada na rok 2000 i nosi tytuł Być albo mieć (2000). Czerwiec 2000 to okres, w którym zostaje wydana pierwsza ścieżka dźwiękowa Dżemu do filmu Jacka Bromskiego To ja, złodziej (2000, ścieżka dźwiękowa) o tym samym tytule. 23 czerwca Dżem wystąpił na Festiwalu w Opolu, gdzie uczcił dwudziestolecie działalności.

Lata 2001-przyszłość (Okres z Maciejem Balcarem)
Po czterech latach wychodzi kolejny album studyjny z nowym wokalistą, którym został Maciej Balcar. Płyta nosi tytuł 2004 (2004). Z płyty pochodzi przebój „Do kołyski”. Rok 2004 to również rok, w którym zostaje wydany Przystanek Woodstock 2003 (2004), pierwsze koncertowe DVD grupy, oraz kompilacja największych przebojów Dżemu – Złoty Paw (2004). W roku 2005 zostaje wydany zapis Przystanek Woodstock 2004 (2005) również na płycie DVD. W tym samym roku do kin wchodzi film fabularny opowiadający o grupie, a głównie o Ryśku Riedlu, w reżyserii Jana Kidawy-Błońskiego, zatytułowany „Skazany na Bluesa”; rok później film zostaje wydany na płycie DVD. W 2005 roku zostaje również wydana ścieżka dźwiękowa do filmu, razem z promocyjną płytą DVD z fragmentami filmu z muzyką grupy. 27 stycznia 2005 zespół miał wypadek samochodowy na autostradzie A4. W wypadku zginął Paweł Berger. Zespół zawiesił działalność na kilka miesięcy, w trakcie których trwała rekonwalescencja basisty Benedykta Otręby. 27 kwietnia 2005 oficjalnie zaprezentowano nowego klawiszowca, którym został Janusz Borzucki. W dniu 2 maja 2005 r. Dżem wznowił działalność koncertem w Stalowej Woli. Z okazji osiągnięcia statusu złotej płyty zarówno przez Przystanek Woodstock 2003 (2004) jak i Przystanek Woodstock 2004 (2005), wydano kolekcjonerskie wydawnictwo dwóch DVD 'Przystanek Woodstock 2003 i 2004 (2006).Dokładnie w pierwszą rocznice śmierci Pawła Bergera 27 stycznia 2006 zespół daje koncert „Pamięci Pawła Bergera”, na który zostaje zaproszonych wielu gości-klawiszowców m.in. Józef Skrzek oraz były wokalista Jacek Dewódzki i syn Ryśka, Sebastian Riedel. Rok po koncercie zostaje wydana podwójna płyta koncertowa Pamięci Pawła Bergera (2007). W 2007 roku zostały wydane również składanki największych przebojów zespołu z cyklu „gwiazdy polskiej muzyki lat 80’grupie poświęcono aż dwa wydawnictwa- Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.oraz Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – vol. 2.Jeszcze w 2007 roku zespół uczestniczy w koncercie „Breakout Festival 2007” poświęconemu twórczości zespołu Breakout i Tadeuszowi Nalepie.14 sierpnia 2008 zespół wystąpił na Skwerze Kościuszki w Gdyni jako support przed koncertem Erica Claptona[1]. W roku 2009 udział Dżemu w koncercie „Breakout Festival 2007” zostaje upamiętniony na albumie 2CD,DVD,DVD+CD Breakout Festiwal 2007 – Wysłuchaj mojej pieśni Panie (2009) gdzie Dżem wykonuje 5 utworów w tym dwa z Józefem Skrzekiem. Aktualnie zespół szykuje się do nagrania nowej płyty (na koncertach pojawiają się 2 nowe utwory) oraz niespodziankę na 2009 rok,w tym roku przypada 30-lecie działalności grupy – „1979-2009”.

MUZYCY
Obecny skład zespołu
Adam Otręba – gitara, śpiew (1973 – do dziś)
Benedykt Otręba – gitara basowa, śpiew (1973 – do dziś)
Jerzy Styczyński – gitara solowa (1979 – do dziś)
Maciej Balcar – śpiew, harmonijka ustna (2001 – do dziś)
Janusz Borzucki – instrumenty klawiszowe, organy Hammonda (2005 – do dziś)
Zbigniew Szczerbiński – perkusja (1992 – do dziś)

Byli członkowie zespołu
Ryszard Riedel – śpiew, harmonijka ustna (1973-1994)
Jacek Dewódzki – śpiew (1995-2001)
Paweł Berger – instrumenty klawiszowe, organy Hammonda, śpiew (1973-2005)
Michał Giercuszkiewicz – perkusja (1981-1986)
Marek Kapłon – perkusja (1986-1991)
Jerzy Piotrowski – perkusja (1991-1992)

Muzycy występujący z zespołem
Leszek Winder – gitara (gościnnie)
Rafał Rękosiewicz – instrumenty klawiszowe, organy Hammonda (gościnnie)
Jorgos Skolias – śpiew (gościnnie w 1985)
Aleksander Korecki – saksofon (gościnnie w 1987)
Krzysztof Przybyłowicz – perkusja (1987)
Martyna Jakubowicz – śpiew (gościnnie w 1988)
Andrzej Urny – gitara (1981)
Krzysztof „pARTyzanT” Toczko – akordeon, harmonijka ustna, gitara akustyczna, instrumenty perkusyjne (1991-1994)
Aleksander Wojtasik – perkusja (1973 – ok. 1979)
Wojcech „Kafar” Grabiński – perkusja (1979)
Leszek Faliński – perkusja (1979-1980)
Tadeusz Faliński – bas (1979-1980)
Józef Adamiec – bas (1979)
Janusz Frychel – bas (gościnnie w zastępstwie w 2008)
Sebastian Riedel – gitara, śpiew, harmonijka ustna (gościnnie)
Antymos Apostolis – gitara, instrumenty perkusyjne (gościnnie)
Tadeusz Nalepa – gitara, śpiew (1987-1988,1995)
Sławomir Wierzcholski – śpiew, harmonijka ustna (1993)
Dariusz Cała – harmonijka ustna (gościnnie w 1988)
Józef Skrzek – harmonijka ustna, moog, GEM (gościnnie w 2006, 2007)
Jan „Kyks” Skrzek – harmonijka ustna, fortepian (gościnnie)
Piotr Lubertowicz – gitara (gościnnie)
Ryszard „Skiba” Skibiński – harmonijka ustna

DYSKOGRAFIA

Albumy studyjne
Cegła (1985)
Zemsta nietoperzy (1987)
Numero Uno (1988 jako Tadeusz Nalepa + Dżem)
Najemnik (1989)
The Band Plays On… (1989, instrumentalna)
Urodziny (1989)
Dżem Session 1 (1990)
Detox (1991)
Ciśnienie (1993 jako Sławek Wierzcholski + Dżem)
14 urodziny (1993)
Autsajder (1993)
Akustycznie (1994)
Akustycznie – suplement (1994)
Kilka zdartych płyt (1995)
Pod wiatr (1997)
Być albo mieć (2000)
2004 (2004)
Muza (2010)

Albumy koncertowe
Dzień, w którym pękło niebo (1985, koncertowa)
Absolutely Live (1986, koncertowa)
Lunatycy – czyli tzw. przeboje całkiem Live (1988, koncertowa)
Wehikuł czasu – Spodek ’92 (1993, koncertowa 2xCD)
List do R. na 12 głosów (1995, koncertowa 3xCD)
Dżem w operze cz. 1 i 2 (1998 (1), 1999 (2), koncertowa 2xCD)
Pamięci Pawła Bergera (2007, koncertowa 2xCD)
Rawa Blues 1987 (2007,Płyta Tadeusza Nalepy( 2 utwory z Dżemem z koncertu List do R.z 1995 r.))
Przystanek Woodstock (2009)
30 urodziny (2010)
Dżem 1979-1994 (2011)
Symfonicznie (2012)

Kompilacje
Urodziny (1989, kompilacja)
The Singles (1992, zbiór singli)
Złoty Paw (2004, kompilacja)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. (2007, kompilacja)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – vol. 2 (2007, kompilacja)
Złota kolekcja (2012)

Ścieżki dźwiękowe
To ja, złodziej (2000, ścieżka dźwiękowa)
Skazany na Bluesa (2005, ścieżka dźwiękowa)

Gościnnie
Skibiński-Winder – Super Session(2006,gościnnie zespół Dżem)
W hołdzie Tadeuszowi Nalepie (2008,gościnnie Jerzy Styczyński,Maciej Balcar)

Wideografia
„Dżem” (1994) (film dokumentalny)
„Sen o Victorii” (1994) (film dokumentalny)
Dżem w Operze (1999) (koncert VHS)
Przystanek Woodstock 2003 (2004) (koncert DVD)
Przystanek Woodstock 2004 (2005) (koncert DVD)
„Sie macie ludzie” (2004) (film dokumentalny,nie autoryzowany)
Skazany na Bluesa (2005) (fragmety filmu i koncertów dołączone do ścieżki dźwiękowej) DVD
Skazany na Bluesa (2006) (Film fabularny) DVD
Przystanek Woodstock 2003 i 2004 (2006) (wydanie kolekcjonerskie) 2DVD
Breakout Festiwal 2007 – Wysłuchaj mojej pieśni Panie (2009) (zespół wykonuje 5 utworów, w tym dwa z udziałem Józefa Skrzeka) (DVD Metalmind 2009)

żródło: wikipedia

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

De Mono

De Mono – polski zespół pop-rockowy. Powstał w 1984 i był popularny pod koniec lat 80. oraz w pierwszej połowie 90. XX wieku. Grupa koncertuje w Polsce oraz za granicą (m.in. w Stanach Zjednoczonych, Norwegii i Niemczech). BIOGRAFIA
Zespół założony został przez gitarzystę Marka Kościkiewicza, basistę Piotra Kubiaczyka i perkusistę Dariusza Krupicza pod nazwą „Mono”. Trzy lata później skrystalizował się skład – do zespołu, przemianowanego na „De Mono” dołączyli gitarzysta Jacek Perkowski, saksofonista Robert Chojnacki i wokalista Andrzej Krzywy. W 1989 ukazała się debiutancka płyta grupy Kochać inaczej, która zdobyła szereg nagród i wyróżnień, a promujący ją utwór tytułowy stał się rodzimym klasykiem (przez ponad rok gościł na Liście przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia). Kolejny album Oh Yeah! wydany w 1990 przyniósł hity „Moje miasto nocą” i „Zostańmy sami” i umocnił zespół w czołówce polskiej sceny rockowej. W tym czasie zespół często koncertował, także za granicą (trasa w Stanach Zjednoczonych).

W 1991 zespół przeżył kryzys, który doprowadził do zawieszenia działalności, ale już rok później powrócił (bez Perkowskiego, który związał się z T.Love), nagrywając swoją najpopularniejszą płytę Stop (z przebojami: „Znów jesteś ze mną”, „Statki na niebie” i „Ostatni pocałunek”). Dwa lata później ukazał się Abrasax, z którego pochodziły m.in. „Kamień i aksamit” i „Zaklęci w tańcu”. W połowie lat 90. muzycy poświęcili się solowym projektom. Chojnacki, Kościkiewicz i Krzywy wydali albumy pod swoimi nazwiskami, a Kubiaczyk i Krupicz założyli zespół Magma. Największy sukces komercyjny przypadł w udziale Chojnackiemu, którego trzy albumy sprzedały się w nakładzie półtora miliona egzemplarzy.

W 2001 zespół nagrał na potrzeby programu Big Brother piosenkę „Poznaj siebie”, stanowiącą podkład muzyczny czołówki programu. W 2003 zespół nagrał dwa covery, które znalazły się na składance RMF FM – Moja i Twoja Muzyka: „Nasza jest cała ta noc” (ang. tytuł oryg. „I’ll Be Your Baby Tonight” Boba Dylana) oraz „Bo dziś już nie ma nas” (ang. tytuł oryg. „Sacrifice” Eltona Johna).

Od 2005 zespół gra w zmienionym składzie. Do grupy dołączyli: Zdzisław Zioło, Tomasz Banaś oraz Paweł Dampc. Rok później odszedł Chojnacki, aby kontynuować karierę solową. Jego miejsce zajął Paweł Pełczyński. W marcu 2006 ukazał się album Siedem dni, promowany przez single „Siedem dni” oraz „Patrzę w Ciebie”. W 2007 odszedł Dariusz Krupicz, a jego miejsce zajął muzyk związany z zespołem Mafia Marcin Korbacz.

W roku 2008 Kościkiewicz utworzył zespół o takiej samej nazwie w skład którego wchodzą członkowie oryginalnego składu grupy: Chojnacki, Kościkiewicz, Krupicz oraz nowi muzycy: Wojciech Wójcicki, Rafał Brzozowski i Michał Grymuza. Spór o nazwę wygrała grupa De Mono. Zespół Kościkiewicza przyjął nazwę Mono.

8 września 2010 roku ukazał się dziewiąty studyjny album zespołu – No Stress. Pierwszym singlem był utwór „Póki na to czas”, a drugim utwór „Życie to sen”.
14 lipca 2013 roku zespół wystąpił podczas koncertu Lata ZET i Dwójki w Słubicach, gdzie wykonał utwory [i]”Póki na to czas” oraz „Statki na niebie”.

Krążki Spiekota, oraz Symfonicznie, to jak na razie ostatnie muzyczne produkcje zespołu De Mono.

SKŁAD ZESPOŁU

Obecni członkowie
Andrzej Krzywy – wokal
Piotr Kubiaczyk – gitara basowa
Paweł Pełczyński – saksofony, instrumenty perkusyjne
Paweł Dampc – instrumenty klawiszowe
Tomasz Banaś – gitary
Zdzisław Zioło – gitary
Marcin Korbacz – perkusja

Byli członkowie
Marek Kościkiewicz – gitara
Robert Chojnacki – saksofon
Dariusz Krupicz – perkusja
Jacek Perkowski – gitara

Zespół został wspomniany w balladzie „Gdy zamawiam pierwsze piwo” zespołu Big Cyc z płyty Miłość, muzyka, mordobicie z 1992. Na albumie Wojna plemników (wydanym rok później) tej samej grupy znajduje się krótka piosenka „De mono” będące nawiązaniem do „Kochać Inaczej” z pierwszej płyty De Mono.
Grupa jako pierwsza w Polsce wydała płytę w formacie pamięci USB – był to album Siedem dni z 2006.
De Mono otrzymało nagrodę „Drewniany Yach” za wideoklip „Asfaltowe łąki” na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film w 2008.

Dyskografia:
Albumy:
Kochać inaczej (1989)
Oh Yeah! (1990)
Stop (1992)
Abrasax (1994)
Stereo Hity (1995)
Paparazzi (1997)
Play (1999)
De Luxe (2001)
De Best (2004)
Siedem dni (2006)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. (2007)
No Stress (2010)
Spiekota (2012)
Symfonicznie (2014)

Single:
Paparazzi- 1999
Tajna Milość- 1997
Asfaltowe łąki-2008
Nocne cmy- 2007
Patrze w Ciebie -2006
Siedem Dni -2006
Najlepsze pozostanie -2004
Nasza jest cała ta noc -2003
Bez przebaczenia -2001
Chicago 2000
Nie moze być -2001
Poznaj siebie -2001
Tamtego Lata -2001
Instrumental V2
A4 1- 1999
Zyj tylko chwilą -2001
Kim naprawdę jesteś -1999
Wszystko na sprzedaż -1999

Składanki:
Świeta, świeta vol.1-2004
Święta, swieta -2004
RMF-Moja i Twoja Muzyka-2003

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Banda i Wanda

Zespół byłej wokalistki Lombardu, Wandy Kwietniewskiej grający pop-rock, usytułowany na zapleczu czołówki pierwszej połowy lat 80′. Wanda Kwietniewska urodzona 08.08.1957 odeszła z Lombardu pod koniec roku 1981, nagrawszy z nim jeden album Śmierć dyskotece!. Rok później przedstawiła własny projekt Banda i Wanda, w skład której weszli gitarzyści Marek Raduli i Jacek Krzaklewski, basista Henryk Baran, oraz perkusista Andrzej Tylec, którego po śmierci w roku 1990 zastąpił Marek Kapłon.
Grupa wykazywała sporą aktywność koncertową zarówno w kraju jak i za granicą. Zespół wylansował melodyjne, ale także dynamiczne duże przeboje „Fabryka marzeń”, „Hi-Fi” i „Nie będę Julią”, wydane na singlu (drugi i trzeci), oraz na albumie Banda i Wanda (84′). Niestety była to płyta nierówna, ponieważ oprócz „6,22” pozostałe piosenki np. „Bilet na dno”, „Zgrywa”, „Chcę zapomnieć” wyraźnie ustępowały wcześniej wymienionym.
Album ten wskazał też na prawidłowość, iż zespół lepiej niż w balladach wypadał właśnie w kompozycjach o rockowym temperamencie. Warto dodać że na tej płycie Kwietniewska zadebiutowała w roli kompozytorki.
Wkrótce Banda i Wanda nagrała dziewięć piosenek do telewizyjnego serialu „Siedem życzeń”, oraz „Magię sceny” do musicalu „Żeglując w dobry czas” Katarzyny Gartner, a potem album Mamy czas z roku 1985.
Album ten stylistycznie przypominał pierwszy album tej grupy, ale przyniósł już mniejsze przeboje „Mamy czas”, „Para goni parę”, „Kochaj mnie miły”. I choć w roku wydania drugiego longplaya grupa była gościem festiwalu Bratysławska Lira, nie mogąc utrzymać wcześniej zdobytej popularności rozwiązała się w roku następnym (86′).
Marek Kapłon trafił do Dżemu, Henryk Baran do Lombardu, Marek Raduli z przesiadką do Budki Suflera, Jacek Krzaklewski do Perfectu i Nurtu, natomiast Wanda Kwietniewska rozpoczęła karierę solową.
W roku 1987 i 88′ Kwietniewska przez sześć miesięcy śpiewała w japońskim kurorcie Kinugara, potem była częstym gościem festiwali w Opolu, a w roku 1989 otrzymała nagrodę publiczności, zaś w następnym roku trzecia nagroda w konkursie. Wystąpiła też na festiwalu w Sopocie i Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu.
Ten okres udokumentował album Własna Kalifornia wydany w roku 1989 wyłącznie w wersji kasetowej, w nagraniu którego wokalistkę wsparli Marek Raduli, basista Mirek Łączyński i gitarzysta Grzegorz Skawiński ten ostatni w piosence „Uważaj na siebie”. Ponadto Wanda Kwietniewska w roku 1991 wzięła udział w dwóch koncertach Lombardu zorganizowanych w Warszawie z okazji dziesięciolecia tego zespołu, a także na płytę Największe przeboje 81-91, nagrała nowe wersje śpiewanych przez siebie w tym zespole dawnych hitów „Dworzec pełen snów”, „O jeden dreszcz”, „Śmierć dyskotece!”. Natomiast w roku 1992 wystąpiła na koncercie Dla Ady dedykowanej tragicznie zmarłej Adriannie Rusowicz z Niebiesko-Czarnych, gdzie wykonała „Nie lubię kłamać”, „Czekałam na ciebie tysiąc lat” i „Hej dziewczyno hej” wydane na płycie Koncert dla Ady w roku 1993.
Jeszcze w roku 1993 Kwietniewska reaktywowała Bandę i Wandę, co zwiastował składankowy album Wanda z Bandą i bez Bandy z piosenkami z trzech poprzednich wydawnictw, uzupełnionymi lansowanym pod koniec lat 80′ „Chicago nad Wisłą” samej Kwietniewskiej.
Nowa Banda i Wanda w której grali Zbigniew Krebs, Wojciech Wysocki i Dominik Dobrowolski wystąpiła w roku 1994 na rockowym festiwalu na molo w Sopocie, a także na festiwalu polskiej piosenki w Witebsku na Białorusi.
Zespół opublikował tylko jedno nowe nagranie „Nie słuchaj innych” na składance Ballady rockowe (94′) wypełnionej głównie piosenkami z serialu „Siedem życzeń” „Chcę być dorosły”, „Chcę być sam”, „Nie ma już nic” i „Własnej Kalifornii”.
W roku 1995 Banda i Wanda rozpadła się po raz drugi, a reaktywacja nastąpiła w roku 2000. Rok później grupa wygrała plebiscyt na przebój Lata z Radiem 2001 premierową piosenką „Te noce są gorące”. I jeszcze tego samego roku zespół wydał nowy utwór „Kanonady, galopady”, a w 2005 roku zespół Banda i Wanda wydał również singel „Wiruje świat”.
Na jesieni roku 2008 ukazał się długo oczekiwany studyjny album zespołu, Z miłości do strun, na którym znalazło się kilkanaście premierowych piosenek, a nagraniem promującym album zostało „Nie zmieniajmy się”.
W maju 2011 roku premierę miał nowy singel zespołu, „To mój świat”.
W kwietniu 2013 roku zespół zaprezentował nowy utwór „Lęk wysokości”. Piosenka zapowiada płytę, która ukaże się na 30-lecie zespołu Wanda i Banda.
Obecny skład zespołu Banda i Wanda przedstwia się następującą…Wanda Kwietniewska – wokal, Damian Grodziński – perkusja, Bartek Jończyk – gitara, Dominik Samborski – gitara basowa, Wiktoria Trynkiewicz – chórki, Marek Tymkoff – gitara, chórki.

Albumy:

1984 Banda i Wanda
1985 Mamy czas
1989 Własna Kalifornia (Wanda Kwietniewska)
1992 Wanda z Bandą i bez Bandy
1994 Ballady rockowe
2008 Z miłości do strun
2009 Siedem życzeń

Ważniejsze nagrania:

1983 Hi-Fi
1983 Nie będę Julią
1983 Fabryka marzeń
1984 Siedem życzeń
1984 Nie ma już nic
1985 Mamy czas
1985 Para goni parę
1985 Kochaj mnie miły
2008 Kanonady, galopady

współtworzyli: motylek/ejtismen

źródło:materiały własne

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Bajm

Bajm – polski zespół poprockowy, powstały w 1978 w Lublinie. Jego skład kilkukrotnie się zmieniał, jedyną osobą będącą w zespole od jego początków jest wokalistka oraz współzałożycielka grupy, Beata Kozidrak.
Zespół stał się sławny po występie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1978 roku, gdzie dzięki utworowi „Piechotą do lata” zajął drugie miejsce w koncercie Debiuty.
Nazwa pochodzi od pierwszych liter imion jego założycieli: Beaty Kozidrak, Andrzeja Pietrasa, Jarosława Kozidraka i Marka Winiarskiego. Ostateczny skład od 1993 roku tworzą: Beata Kozidrak, Adam Drath, Piotr Bielecki, Artur Daniewski, Krzysztof Nieścior, a od 2000 roku także Maria Dobrzańska.

Historia grupy Bajm zaczęła się w marcu 1978. Wokalista Andrzej Pietras zaproponował wówczas rodzeństwu Kozidraków: wokalistce Beacie oraz śpiewającemu gitarzyście Jarosławowi po ich występie na scenie lubelskiego Domu Kultury, stworzenie wspólnego zespołu. Do grupy wkrótce dołączył kolejny gitarzysta, Marek Winiarski. Zespół stopniowo poszerzał instrumentarium i skład poszerzył szybko o kongistę Andrzeja Koziarę, a później basistę Andrzeja Grądkiewicza. Już w ciągu pierwszych dwóch miesięcy działalności zespół zaczął w tym składzie odnosić sukcesy. Najpierw, podczas VII Przeglądu Wokalistów i Zespołów Młodzieżowych w Świdniku, Bajm zdobył Brązowego Koziołka za piosenkę „Rano”. Następnie wystąpił na Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki w Toruniu, gdzie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce z piosenką „Piechotą do lata”, dzięki czemu zakwalifikował się do konkursu „Debiuty” festiwalu polskiej piosenki „Opole ’78”. Występ w Opolu okazał się przełomowy dla grupy. Dzięki „Piechotą do lata” Bajm zdobył tam drugie miejsce, a wyróżniona piosenka podbiła całą Polskę, błyskawicznie zapewniając zespołowi status gwiazdy. Przebój ten utrzymany był w harcersko-turystycznej stylistyce i taki też był cały początkowy repertuar Bajmu aż do 1980 roku. Bajm grał wtedy w akustycznym składzie, a jedyną pozostałością po tym okresie były single, bo do wydania całego albumu z tym materiałem nigdy nie doszło. Od samego początku za repertuar odpowiedzialni byli głównie Kozidrakowie – Jarosław za kompozycje, a Beata za teksty. W 1979 Bajm opuścił Winiarski, który wybrał karierę lekarza oraz Grądkiewicz, zastępowani tymczasowo przez Adama Honca i Tomasza Olejnickiego, a od początku 1980 przez Dariusza Kwietniewskiego i Krzysztofa Taracha.

Przełom lat 70. i 80. to rockowy boom i całkowita muzyczna metamorfoza Bajmu. W 1980 Beata i Jarosław gościnnie zaśpiewali na płycie Ona przyszła prosto z chmur czołowego wówczas zespołu w Polsce, Budka Suflera. W tym samym roku do zespołu dołączył perkusista Bogdan Tchórzewski i w elektrycznym już składzie, Bajm zaczął grać muzykę pop-rockową. Z tego powodu w połowie 1981, grupę opuścił Koziara. Na początku 1982 nowym gitarzystą został Henryk Mazurek, a basistą Marek Makuch, natomiast Jarosław Kozidrak grał nie tylko na gitarze i udzielał się wokalnie, ale grał także na instrumentach klawiszowych. W tym samym roku Bajm odniósł swój pierwszy zagraniczny sukces, zdobywając nagrodę dziennikarzy na niemieckim festiwalu piosenki Schlagerfestival w Dreźnie, za niemieckojęzyczne wersje hitów „Piechotą do lata” oraz nowego, „Żal prostych słów”. Wkrótce Bajm trafił na szczyty polskich list przebojów z takimi przebojami jak: „W drodze do jej serca”, „Józek, nie daruję Ci tej nocy”, „Co mi Panie dasz”, a w 1983 także „Różowa kula” czy „Nie ma wody na pustyni”. Wszystkie utwory z tego okresu zebrano na debiutanckiej płycie zespołu, zatytułowanej po prostu Bajm. Album trafił na rynek pod koniec 1983, najpierw w postaci kasety magnetofonowej, a później z nieco innym zestawem piosenek, w postaci płyty winylowej. Szybko rozszedł się w rekordowym, ponad półmilionowym nakładzie. W 1984 Bajm odbywał tournée również po Wietnamie.

Rok 1984 to w twórczości zespołu zmiana brzmienia na bardziej surowe, a przede wszystkim zaangażowane politycznie teksty inspirowane przeżyciami w stanie wojennym. Wyrazem buntu jest nawet inny, bardziej ekspresyjny, styl śpiewania Kozidrak, inspirowany wokalem Niny Hagen. Owocem tej przemiany był drugi album, Martwa woda, z przebojami „Małpa i ja” oraz „Piramidy na niby” na czele, wydany dopiero rok później, w 1985.

Jeszcze zanim trafił na rynek, tuż po jego nagraniu, nastąpiły kolejne zmiany personalne i do stanowiących trzon zespołu Kozidraków i Pietrasa, dołączyli gitarzyści Grzegorz Płecha i Dariusz Lipiński, basista Robert Kozak oraz perkusista i główny aranżer Jarosław Pruszkowski. Grupa powróciła do grania optymistycznego pop-rocka. W tym składzie, w 1985 Bajm szybko zrobił furorę za sprawą przebojów „Płynie w nas gorąca krew”, „Dwa serca, dwa smutki” czy „Diament i sól”. W następnym roku trafiły one na trzeci album Bajmu, Chroń mnie. Ponadto przebój „Diament i sól” za granicą pozwolił Kozidrak wygrać szwedzki Festiwal Piosenki Krajów Nadbałtyckich w Karlshamn, po czym cały zespół zdobył za niego wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’86. Na początku roku Bajm zdobył Grand Prix na niemieckim festiwalu Ost-West Rocktreff w Wundsiedel.

Pod koniec 1986 z zespołu odeszli Lipiński i Kozak, a w następnym roku również główny kompozytor Bajmu, czyli Jarosław Kozidrak. Kozidrak skompletowała więc kolejny skład, tym razem z udziałem muzyków grających dotąd głównie w zespołach rockowych. Odtąd grali z nią jeszcze: gitarzysta Piotr Nalepa, basista Dariusz Adamczyk, klawiszowiec Konstanty Joriadis oraz perkusista Alan Baster, którzy byli także odpowiedzialni za nowe kompozycje Bajmu. Pierwsze wyniki tej współpracy, czyli przeboje „Nagie skały” i „Jezioro szczęścia”, opublikowano w 1987. W 1988 cały materiał ukazał się na czwartej płycie, Nagie skały, zaskakującej stonowanym, lirycznym charakterem. Za aranżacje odpowiedzialni byli głównie Joriadis wraz z Kozidrak. Tuż po jej nagraniu, jeszcze w 1987 grupę opuścili wszyscy muzycy poza Płechą i Basterem, a dołączyli odpowiedzialni także za kolejne nowe kompozycje, basista Adam Abramek oraz klawiszowiec Paweł Sot. W tym składzie zespół wyruszył także na tournée po Bułgarii, Włoszech i dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.

W 1988 Bajm wygrał kolejny zagraniczny konkurs, tym razem na jugosłowiańskim festiwalu MESAN w Belgradzie w 1988, dzięki anglojęzycznej wersji przeboju „Męski świat”. Dodatkowo, na początku roku zespół przygotował kilka nowych kompozycji do musicali z cyklu „Dziecko potrafi”, w których także występował. Pod koniec roku wystąpił ponadto gościnnie w ówczesnej superprodukcji filmowej Pan Kleks w kosmosie, do której nagrał premierową piosenkę „Ratujmy kosmos”. Odbył też serię koncertów w Związku Radzieckim, począwszy od udziału w Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Po tak udanym roku polscy fani docenili Kozidrak, wybierając ją w 1989 najlepszą wokalistką roku w prestiżowym plebiscycie magazynu muzycznego „Non Stop”.

Pod koniec 1988 Andrzej Pietras postanowił opuścić skład Bajmu, aby poświęcić się wyłącznie funkcji menedżera i producenta grupy. Liczne zagraniczne wyjazdy Bajmu na koncerty w drugiej połowie lat 80. oraz opuszczenie zespołu przez wszystkich oryginalnych muzyków, stały się jednocześnie inspiracją do pracy nad solową, anglojęzyczną płytą Beaty Kozidrak. W 1989 jej przedsmak stanowiło nagranie „Hurry My Love”, z którym wokalistka wygrała fiński festiwal Midnight Sun w Lahti. Gorzej przyjęto solowy recital Kozidrak na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’89. Artystka zrezygnowała więc z planów nagrania solowego albumu i szybko przystąpiła do prac pod sprawdzonym szyldem Bajm. Z zespołem koncertowała również ponownie we Włoszech.

Odrodzony Bajm w tym samym roku podbił listy przebojów hitem „Biała armia”, który dał tytuł piątemu albumowi. W trakcie prac nad nim, na początku 1990 Płechę zastąpił Marek Raduli. Zespół zaprezentował tu dynamiczny, inspirowany amerykańskim brzmieniem pop-rockowy materiał, wyprodukowany przez czołowego wówczas w Polsce producenta, Rafała Paczkowskiego. Biała armia przyniosła jeszcze takie hity, jak „Miłość i ja” oraz „U stóp szklanych gór”. Album trafił na rynek dopiero pod koniec 1990. W tym samym roku Bajm dwa razy wyruszał na tournée dla Polonii po Stanach Zjednoczonych, gdzie spędził łącznie pół roku.

Na początku 1991 Bastera zastąpił Jakub Majerczyk, a rok później Sebastian Urban. W połowie 1992 Raduli udał się na półroczny urlop, a zastępował go wtedy Piotr Zander, gitarzysta rozwiązanego właśnie zespołu Lombard. W tym samym roku z Bajmu odeszli Abramek i Sot. Z zespołem przez kilka lat ponownie koncertował Jarosław Kozidrak.

W latach 1992-1993 liczne przeboje Bajmu zgromadzono na płytach The Very Best of i The Very Best of, vol. II. Trafiły na nie również pierwsze, nie wydane dotąd na płytach nagrania zespołu, z „Piechotą do lata” na czele.

Lata 90. w karierze Bajmu to czas ostrego kontrastu. W 1993 na rynek trafił szósty, popowy i najbardziej melancholijny album zespołu, Płomień z nieba. Głównym kompozytorem okazał się, jak za dawnych lat, Jarosław Kozidrak. Abramek i Sot odeszli bowiem tuż przed jego nagraniem. Obok pozostałego z ostatniego składu Radulego, do grupy dołączył klawiszowiec Grzegorz Górkiewicz, który na komputerze programował ponadto bas i perkusję oraz odpowiedzialny był za większość aranżacji. Album przyniósł takie przeboje jak „Płomień z nieba”, „Ta sama chwila” czy „Już bez Ciebie”. Wkrótce po nagraniu albumu, na początku 1993 skompletowano nowy skład Bajmu. Do Beaty Kozidrak dołączyli gitarzyści Adam Drath i Piotr Bielecki, basista Wojciech Nawracała, klawiszowiec i harmonijkarz Tomasz Spodyniuk oraz perkusista Krzysztof Nieścior. Po wakacjach Nawracałę zastąpił Artur Daniewski. Tak ugruntował się stały skład zespołu, jedynie Spodyniuk grał do 2000 roku.

W 1993 Kozidrak zaśpiewała ponadto z grupą Universe przebój „Tyle chciałem Ci dać”, promujący ich płytę Być przy Tobie. Bajm odbył też tournée dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, a w następnym roku kolejne, poszerzone o Kanadę. W tym samym roku Bajm występując na telewizyjnej „Gali Piosenki Biesiadnej” na nowo spopularyzował klasyk Andrzeja Dąbrowskiego „Zielono mi”. Również w 1994 Kozidrak uhonorowano Złotą Karolinką za całokształt twórczości, podczas Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.

W 1995 Bajm nagrał siódmy, dla odmiany swój najbardziej dynamiczny i rockowy album w dyskografii, Etna, zaskakujący niemal soft-metalowym brzmieniem. Za tworzenie nowych kompozycji odpowiedzialni byli Drath, Bielecki i Spodyniuk. Pochodziły z niego przeboje „Dziesięć przykazań” i „Dzień za dniem”. W 1997 do sklepów trafiła kolejna kompilacja hitów Bajmu Ballady, tym razem z samymi wolnymi. Znalazł się tutaj także premierowy hit „Kraina miłości”, skomponowany przez samą wokalistkę, jak również nowe wersje aż czterech przebojów z pierwszych trzech płyt. Zespół koncertował wtedy także dla Polonii w Niemczech.

Na dwudziestą rocznicę powstania zespołu w 1998 fani otrzymali niespodziewanie pierwszy solowy album Beaty Kozidrak, zatytułowany Beata. Wokalistka przedstawiła tu dojrzały popowy materiał, który znacznie poszerzył grono jej wielbicieli, zdobywając przy tym uznanie krytyki i branży muzycznej, na które rzadko mogła liczyć z Bajmem. Największym powodzeniem cieszyły się nagrania „Siedzę i myślę” oraz „Taka Warszawa”. Za niemal wszystkie kompozycje byli odpowiedzialni Abramek i Sot, znani z płyty Bajmu Biała armia. W następnym roku album został wyróżniony dwiema statuetkami „Fryderyk”, czyli prestiżowymi nagrodami polskiego przemysłu fonograficznego, dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop. Kozidrak zdobyła też najważniejsze wówczas nagrody radiowe, czyli „Play-Box” – dwie w kategorii „Przebój Roku – Złota Dziesiątka” oraz jedną dla najlepszej wokalistki. Artystka została ponadto wyróżniona przez Akademię Telewizyjną, która przyznaje nagrody „Wiktory” dla największych osobowości telewizyjnych i otrzymała statuetkę dla najpopularniejszej gwiazdy estrady.
W 1999 Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.

W 2000 ukazała się ósma płyta Bajmu, Szklanka wody, na której grupa powróciła do pop-rockowego grania. Tuż po jej nagraniu Spodyniuka zastąpiła Maria Dobrzańska. Oprócz Dratha i Bieleckiego, nowe kompozycje stworzyli też byli członkowie Bajmu: Abramek, Sot, a ponadto wykorzystano niepublikowane kompozycje nieżyjącego już Pruszkowskiego. Największy rozgłos uzyskały hity: „Szklanka wody”, „Modlitwa o złoty deszcz” oraz „O Tobie”. Album ten był notowany w Top 50 polskiej listy bestsellerów OLiS rekordową ilość 93 razy, nieprzerwanie aż do 104 tygodnia sprzedaży, a więc dokładnie dwa lata (notowania nie uwzględniły pierwszych pięciu tygodni, kiedy lista jeszcze nie istniała, a w przypadku notowań uwzględniających dwa tygodnie sprzedaży liczono je jako jeden). Ogromny sukces komercyjny przyniósł też kolejne wyróżnienia. W 2001 Bajm został uhonorowany pierwszymi zespołowymi „Fryderykami” w swojej karierze – dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop-rockowy oraz uzyskał nominacje w kategoriach: zespół roku i autor roku. Grupa otrzymała również statuetki „Superjedynki”, przyznawane przez publiczność podczas festiwalu polskiej piosenki w Opolu – za najlepszy album pop oraz dla najlepszej wokalistki.

W trakcie promocji płyty Szklanka wody, Kozidrak solowo nagrała przebój „Rzeka marzeń” z filmu W pustyni i w puszczy, z muzyką Krzesimira Dębskiego, opublikowany pod koniec 2000. W latach 2002 i 2003 otrzymała kolejne „Superjedynki” dla najlepszej wokalistki. W 2002 Bajm koncertował również dla Polonii po Europie i Stanach Zjednoczonych.

W 2003 roku na rynek trafił dziewiąty album Bajmu, Myśli i słowa, który przyniósł takie przeboje jak tytułowe „Myśli i słowa” oraz „Noc po ciężkim dniu”. Obok Dratha i Bieleckiego nowe piosenki komponowała też Dobrzańska oraz były członek, Paweł Sot. Płytę nagrodzono w 2004 „Superjedynką” za najlepszy album pop. Kozidrak ponownie nominowano również do „Fryderyków” jako najlepszą wokalistkę. Album ten spędził na liście OLiS ponad rok, bo aż 59 tygodni, z czego 57 nieprzerwanie. Tuż po premierze pierwszego singla z płyty, w połowie 2003 roku premierę miała kolejna filmowa piosenka Kozidrak, napisana z Dębskim. Tym razem została nagrana w duecie z córką, Kasią Pietras, a był to tytułowy temat przewodni do filmu Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem. W 2004 Bajm po raz kolejny wyruszył na tournée również dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii.

W 2005 na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot Festival zespół Bajm został uhonorowany „Złotym Słowikiem” za całokształt twórczości. Wkrótce Kozidrak wydała drugi solowy album, Teraz płynę, utrzymany w stylistyce swojego solowego debiutu i przygotowany z tymi samymi kompozytorami, czyli Abramkiem i Sotem. Płyta zaowocowała kolejnymi przebojami, „Teraz płynę” oraz „Złota brama”. W 2006 album ten został uznany przez Radio WAWA za najlepszą płytę roku, za co artystka odebrała statuetkę „Złoty Dziób”. W tym samym roku Kozidrak odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Polskiej Piosenki w Opolu. W 2007 cały Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii.

W 2008 Bajm obchodził swoje trzydziestolecie, a w ramach obchodów tego jubileuszu na rynek trafiła druga część bestsellerowej kompilacji Ballady 2, promowana premierowym utworem „Krótka historia”, skomponowanym przez Dobrzańską wraz z bratem, Bohdanem. Utwór ten spędził aż 23 tygodnie, czyli blisko pół roku, na liście przebojów Marka Niedźwieckiego w radiostacji Złote Przeboje. Tym samym okazał się dłużej notowanym hitem w jego karierze, niż jakikolwiek wcześniejszy na słynnej liście przebojów radiowej Trójki.

Bajm zapowiedział wówczas na koniec roku premierę dziesiątego studyjnego albumu, boks z kompletną dyskografią oraz książkę opisującą 30 lat kariery zespołu, jednak w zapowiadanym terminie nie doszło do premiery żadnego z tych wydawnictw. Zamiast boksu z dyskografią na rynek trafił jedynie boks zawierający obie części kompilacji Ballady, natomiast zamiast nowego albumu ukazał się okolicznościowy mini-album zawierający siedem kolęd, będący dodatkiem do magazynu „Olivia”. Przesunęły się także prace nad książką, które potrwały jeszcze cztery lata. W tym samym roku Bajm ponownie grał dla Polonii w Wielkiej Brytanii, tym razem jako gwiazda Festiwalu Polskiej Muzyki PKO BP London Live, na stadionie Wembley.

W 2009 roku odbyła się premiera solowej piosenki Beaty Kozidrak „Nie pytaj o miłość”, która została nowym tematem muzycznym bijącego rekordy powodzenia serialu telewizyjnego M jak miłość. Artystka napisała tekst do muzyki swojego sprawdzonego teamu Abramek-Sot. Natomiast kilka dni później cały zespół przedstawił premierowe nagranie „P.S. Zabierz mnie tam”. 13 grudnia 2009 roku Bajm zagrał uroczysty jubileuszowy koncert w Sali Kongresowej w Warszawie. Ponad rok później swój jubileusz uczcił dodatkowo koncertami 20 grudnia 2010 w Hali Arena w Poznaniu i 21 grudnia ponownie w Sali Kongresowej w Warszawie.

W 2011 roku Bajm odbył trasy koncertowe także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Wielkiej Brytanii. W tym samym roku premierę miał singiel „Blondynka”, zapowiadający przekładany od kilku lat nowy album zespołu. Na początku 2012 do radiostacji trafił kolejny singiel „Góra, dół”. Dopiero wtedy na rynek trafiła cała płyta zatytułowana Blondynka[4]. Większość kompozycji na album stworzyli nadworni kompozytorzy Bajmu, Abramek i Sot. Tym razem, spośród członków zespołu, tylko Maria Dobrzańska przygotowała jedną kompozycję. Trzy utwory, w tym pierwsze dwa single, były jednak autorstwa zewnętrznego kompozytora, Michała Grymuzy, a jedna Kamila Wyzińskiego – lidera zespołu starszej córki Kozidrak.

W maju na festiwalu TOP trendy zespół otrzymał statuetkę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. Pod koniec roku na rynek trafiła zapowiadana cztery lata wcześniej biografia zespołu „Płynie w nas gorąca krew”, autorstwa tour managerki zespołu – Ewy Tutki, mająca formę wywiadu-rzeki.

Podczas tournée promującego album Bajm koncertował również dla Polonii w Szwecji w 2012, a w następnym roku w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech, a także w Czechach w ramach polsko-czesko-słowackiego Festiwalu Dolański Gróm w Karwinie. Jesienią 2013 zespół wyruszył w swoją pierwszą akustyczno-elektryczną trasę koncertową po Polsce.

W marcu 2014 zespół Bajm uhonorowano nagrodą Piękniejsza Polska, przyznawaną przez Ruch Piękniejsza Polska i ministra kultury. Zgodnie z uzasadnieniem kapituły zrzeszającej wybitnych przedstawicieli polskiej kultury zespół nagrodzono „za tworzenie piękna, którym możemy szczycić się przed światem”.

Dyskografia:

1983 Bajm
1984 Martwa Woda
1986 Chroń mnie
1988 Nagie skały
1990 Biała Armia
1992 The Very Best of
1993 The Very Best of, vol. II
1993 Płomień z nieba
1995 Etna
1997 Ballady
2000 Szklanka wody
2003 Myśli i słowa
2008 Ballady 2
2012 Blondynka

opracowane przez Aga dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Aya RL


Aya RL – Zespół powstał na wiosnę 1984 roku w Warszawie założony przez muzyka rosyjskiego pochodzenia Igora Czerniawskiego, oraz dwóch członków, laureata Jarocina 83′ grupy Hak, Pawła Kukiza grającego również w zespole Piersi i Jarosława Lacha.

Jeden z najbardziej oryginalnych zespołów lat 80′, potrafiący w wyjątkowy sposób odnieść się do otaczającej rzeczywistości, oraz umiejętnie zastosować decydujące o jego brzmieniu instrumenty elektroniczne.
Nazwa stanowi skrót od Aya Red Love.
Pomysłodawcą i zarazem menadżerem Aya RL był organizator festiwali w Jarocinie Walter Chełstowski, któremu później zespół poświęcił „Waltera pamięci rapsod żałobny”.
„Jazz”, pierwsze nagranie tria, cieszyło się jeszcze umiarkowanym powodzeniem, ale następna piosenka, niemal kultowa „Skóra” została mega wielkim przebojem i wręcz hymnem pokolenia wychowanego na jarocińskich festiwalach.
W prosty, ale dosadny sposób ukazała kołtuństwo Polaków, oraz nieakceptowanie przez nich ludzi inaczej myślących i wyglądających.
Zresztą Paweł Kukiz, wychowany w małym dolnośląskim mieście Niemodlin, napisał tekst „Skóry” na podstawie własnych przeżyć, tak jak i inne utwory zespołu.
Piosenkę te znakomicie przyjęto na festiwalu Jarocin 84′, gdzie miał miejsce pierwszy publiczny występ Ayi RL.
Na wiosnę roku następnego zespół nagrał swój debiutancki album Aya RL, tzw. Czerwony, wydany w roku 1985 co prawda nie zawierający „Skóry”, ale z dziesięcioma bardzo udanymi, jednorodnymi stylistycznie kompozycjami o słowach ukazujących Kukiza jako wybitnego autora, tylko nagranie „Wariant C” napisał Robert Gawliński, wówczas występujący w formacji Madame.
Wokalista Ayi RL, zwłaszcza w „Ulicy miasta” i „Naszej ścianie”, świetnie odmalował problemy ludzi doby stanu wojennego, szarych ulic i kartek na żywność.
Jedyna instrumentalna kompozycja na płycie „Polska” zdobyła nagrodę na dorocznym konkursie organizowanym przez firmę Roland. Ponadto kilka piosenek zostało wykorzystanych w filmach „Fala” w reżyserii Piotra Łazarkiewicza i „My Blood Your Blood” obraz wyprodukowany dla telewizji BBC, nakręcony podczas festiwalu Jarocin 86′.
Czerwony album Ayi RL jedna z najważniejszych polskich płyt lat 80′ okazał się apogeum artystycznym formy i popularności tria, tym bardziej że nie prowadziło ono ożywionej działalności koncertowej. Zresztą w listopadzie 1985 roku Lach schronił się przed służbą wojskową w USA, toteż dalsza działalność zespołu stanęła pod dużym znakiem zapytania. Dopiero po trzech latach absolutnej stagnacji zespół został zasilony przez gitarzystę Adama Romanowskiego, który na na pierwszym albumie Ayi RL gościnie grał na instrumentach perkusyjnych.
Czerniawski, Kukiz i Romanowski nagrali w marcu 1989 roku jeden album znów zatytułowany Aya RL, a od koloru okładki zwany Niebieskim. Przyniósł on muzykę o wiele bardziej skomplikowaną i o wiele gorzej przyjętą zarówno przez publiczność, jak i krytyków.
W roku 1989 zespół wziął udział w koncercie Rock Opole, a w następnym w Romana Libera w Warszawie.
Potem Aya RL właściwie przestała istnieć. Kukiz reaktywował zespół Piersi i osiągnął z tą grupą duży sukces, przyłączył się też do Emigrantów.
Romanowski nagrał solową płytę. Dziesięć łatwych utworów z muzyką New Age i został prezenterem radiowym. Czerniawski zaś ilustrował filmy, sztuki teatralne i spektakle baletowe, oraz wydał dwa albumy z muzyką elektroniczną Jutro będzie wczoraj (93′) nota bene wydany tylko w ZSRR i Gone (94′). Ponadto wspomógł zespół Róże Europy na Krwi Marylin Monroe.
Po powrocie do Polski Lacha w 1992 roku Aya RL została reaktywowana w oryginalnym składzie, jednak Kukiz szybko zniechęcił się do zespołu. W efekcie nagrana w duecie w 1993 i 94′ roku płyta Nomadeus zawierała muzykę odmienną od płyt poprzednich, stonowaną, głównie o charakterze ilustracyjnym, w całości opartą na instrumentarium komputerowym. Choć płyta ta została nominowana do nagrody Fryderyka w kategorii „album z muzyką teneczną”, nie zdołał zaintersować publiczności
Na jesień 1996 roku Aya RL zapowiedziała wydanie albumu Calma, który poprzedził maksisingiel z czterema wersjami utworu „Ameryka”, oraz nową wersją „Jazzu”. W sesji tej wziął udział Paweł Kukiz.
Rok 1998 przynosi ostatni jak dotąd przejaw działalności Ayi RL, płytę Change in Form.
Igor Czerniawski zrezygnował już z odniesień do world music, muzyka jest mniej przystępna, bardziej zbliżona ku elektronicznej awangardzie.

Początków grupy Aya RL szukać trzeba na festiwalu w Jarocinie w 1983 r. Wtedy to doszło do spotkania występującego tam solowo przebywającego od 1982 r. w Polsce Rosjanina Igora Czerniawskiego z dwoma muzykami laureata tej edycji festiwalu, grupy „Hak” – Pawłem Kukizem i Jarkiem Lachem. W następnym roku już jako trio AYA RL (wcześniej przez chwilę z zespołem współpracował także klawiszowiec Robert Milewski) grupa odnosi sukces w Jarocinie, gdzie Paweł Kukiz dodatkowo wystąpił jako wokalista grupy „Piersi”. Wkrótce po festiwalu utwór Ayi „Skóra” (ku zaskoczeniu samych autorów) staje się jednym z największych hitów nie tylko roku 1984. Sukces utworu przynosi jednak mylne wyobrażenie o zespole, który nie planował iść w kierunku młodzieżowych „hymnów”

W 1985 roku ukazuje się pierwsza płyta grupy (zatytułowana po prostu „Aya RL”), która staje się autentycznym wydarzeniem. Nie ma na niej (z premedytacją) „Skóry”, jest za to muzyka wysublimowana, przesycona intelektualnym smaczkiem (choć na szczęście, dzięki tekstom Kukiza nie przeintelektualizowana). I mimo braku de facto przebojowości płyty, kilka utworów staje się autentycznymi „hitami” (choćby „Ściana” czy „Ulica”). Zachwytom i krytyki i publiczności (także podczas prezentacji na żywo, np. na festiwalu w Jarocinie’85) praktycznie nie ma końca.

Wkrótce po nagraniu pierwszej płyty do Stanów Zjednoczonych wyjeżdża Jarek Lach. Igor z Pawłem zaczynają pracę nad następnym materiałem, jednak w związku z brakiem przekonania odnośnie stworzonych rzeczy obaj postanawiają poczekać z kontynuacją prac. Wtedy też Czerniawski wpada na pomysł, żeby zorganizować pod nazwą AYA, mającej być symbolem sztuki otwartej, większa grupę ludzi i rozpocząć wspólną pracę. Mieli w tym uczestniczyć m.in. Paweł Kukiz, Robert Gawliński, Beata Pater. Plan upada, okazuje się utopią. Jedyną pozostałością jest realizacja kilku nagrań z Beatą Pater, z których jedno – „Ażeby”, wydane pod szyldem Brygady Miłości (B. Pater, I. Czerniawski, Cezary Włodarczyk i Adam Romanowski) ukazuje się na składance Tonpressu „Cisza jest, nic się nie dzieje”

Igor Czerniawski pracuje w tym czasie także jako producent nagrań. Realizuje m.in. Kosmetyki Mrs Pinki (których w pewnym momencie staje się członkiem), Miliona Bułgarów, Ziyo, RAP, Kineo RA, zgrywał płytę Aurory.

Od września 1987 roku, już z Adamem Romanowskim jako gitarzystą (z którym Czerniawski znał się jeszcze ze wspólnych studiów na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie i grania w grupie Tanie Wino), grupa wznawia prace nad nową płytą. Ich efektem jest druga płyta, prezentująca muzykę bardziej zróżnicowaną, czasami wręcz drapieżną i agresywną. Jednak chłodne jej przyjęcie powoduje, że na następny album Ayi znowu trzeba czekać ponad 5 lat. W międzyczasie współpracę z zespołem kończy Paweł Kukiz, natomiast Adam Romanowski koncentruje się na pracy dziennikarza. Jego miejsce ponownie zajmuje Jarek Lach, jednocześnie następuje rezygnacja z wypełnienia zwolnionego przez Kukiza miejsca wokalisty. Od tej pory Ayę RL stanowią dwie osoby: I. Czerniawski i J. Lach.

„Nomadeus”, trzecia płyta Ayi RL (wydana w 1994 r.) stanowi polską wersję „world music” – muzyki elektronicznej, zabarwionej odniesieniami do etnicznych brzmień światowej muzyki (nurt największą popularność zyskał po komercyjnym sukcesie grupy „Deep Forest”). Z pierwszymi dwiema płytami grupy „Nomadeus” nie ma wiele wspólnego. Śpiew (i teksty) Kukiza zastąpiony zostaje etnicznymi wokalizami, muzyka jest mocno zrytmizowana i na pewno bardziej przystępna od wcześniejszych dokonań.

W listopadzie 1996 r. ukazuje się czwarty album Ayi – „Calma”. Płyta jest de facto kontynuacją „Nomadeusa” – ciągle oparta jest na elektronicznej wersji muzyki etnicznej. Pewną ciekawostką jest udział na płycie Pawła Kukiza – jego głos ze starych nagrań wykorzystano w remiksach starych utworów – „Ameryki” (dawne „Za chlebem”), „Jazz” oraz „Wy to ja”. Kukiz uczestniczył także w kręceniu promocyjnego teledysku do utworu „Ameryka”.

Albumy:

1985 Aya RL (czerwona)
1989 Aya RL (niebieska)
1994 Nomadeus
1996 Calma
1998 Change in Form

Ważniejsze nagrania:

1984 Jazz
1984 Skóra
1985 Ulica miasta
1989 Waltera pamięci rapsod żałobny
1989 Za chlebem
1989 Jak ze stali i ze szkła

współredagowali: motylek/ejtismen

źródło: materiały własne

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Prince

Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.

Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).

Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.

Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.

Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).

Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.

W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).

Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).

W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…

…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.

Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).

Muzyka filmowa

W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)

W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.

Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.

Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.

Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.

Dyskografia

1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Lita Ford

Carmelita Rosanna Ford – (ur. 19 września 1958) – piosenkarka heavymetalowa i gitarzystka, odnosząca największe sukcesy w latach 80.
Urodziła się w Londynie w rodzinie pochodzącej z Włoch. Kiedy była jeszcze mała jej rodzina przeniosła się do USA. W wieku 16 lat została członkinią zespołu The Runaways, a po jego rozpadzie w 1979 rozpoczęła karierę solową. Jej dwa pierwsze albumy miały umiarkowane powodzenie.
W 1985 była nominowana do nagrody Grammy dla najlepszej rockowej wokalistki wraz z Wendy O. Williams i Pia Zadorą. W 1988 gdy jej menedżerką była Sharon Osbourne odniosła swój największy sukces dzięki piosence „Close My Eyes Forever” śpiewanej w duecie z Ozzy Osbournem (mężem Sharon Osbourne).
W życiu prywatnym w latach 1986-1992 jej mężem był Chris Holmes z zespołu W.A.S.P. Potem była związana z takimi muzykami jak Nikki Sixx i Tony Iommi. Obecnie jej mężem jest Jim Gillette z zespołu Nitro.
W 2009 roku Ford została sklasyfikowana na 38. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records.

Dyskografia

1983 – Out For Blood
1984 – Dancin’ On The Edge
1988 – Lita
1990 – Stiletto
1991 – Dangerous Curves
1994 – Black
2009 – Wicked Wonderland
2012 – Living Like A Runaway
2012 – Nobody’s Child
2013 – The Bitch Is Back… Live
2014 – Live & Deadly

źródło: wikipedia

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Bonnie Raitt

Bonnie Raitt – (ur. 8 listopada, 1949) – amerykańska piosenkarka i gitarzystka rockowa i popowa, przedstawicielka blues rocka i współczesnego popu. Bonnie Raitt debiutowała w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku śpiewając folk rock z silnymi wpływami bluesa. Raitt była swoistym fenomenem na zdominowanej przez mężczyzn scenie blues rocka. Mimo tego, a może właśnie dzięki temu, zdołała się wybić osiągając status gwiazdy kultowej.

Raitt śpiewała swym nieco skrzeczącym głosem przy akompaniamencie gitary. Okres największej popularności artystki przypadł na lata siedemdziesiąte. W latach osiemdziesiątych kariera jej się załamała. Dopiero album Nick of Time, nagrany w 1989, przywrócił jej status gwiazdy, lecz już w innym gatunku muzyki. Bonnie Raitt powróciła na sceny z nowym popowym repertuarem, kierowanym w stronę dojrzałego odbiorcy. Nawet jednak w tym okresie Reitt nie do końca zrezygnowała ze swych bluesowych ciągot, i wpływ tej muzyki wyraźnie daje się zauważyć nawet w jej najnowszych produkcjach. Największym przebojem Bonnie Raitt był Something to Talk About. W 1990 jej album Nick of Time otrzymał Nagrodę Grammy. W 2000 Bonnie Raitt została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

Dyskografia

1971 Bonnie Raitt
1972 Give It Up
1972 Sigma Sound Studios 72
1973 Takin’ My Time
1973 Sofa Blues [With Little Feat] 1974 Streetlights
1975 Home Plate
1977 Sweet Forgiveness
1979 The Glow
1982 Green Light
1986 Nine Lives’
1989 Nick of Time
1991 Luck of the Draw
1994 Longing in Their Hearts
1995 Road Tested [live] 1998 Fundamental
2002 Silver Lining
2005 Souls Alike
2006 Bonnie Raitt & Friends
2012 Slipstream
2012 The Lost Broadcast – Philadelphia 1972

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Morten Harket

Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.

W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Dyskografia
Albumy solowe

Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

24 lutego 2017

Czerwone Gitary

Czerwone Gitary – polski zespół muzyczny, założony przez Jerzego Kosselę i Henryka Zomerskiego 3 stycznia 1965 roku, w kawiarni „Crystal” w Gdańsku Wrzeszczu.
W pierwszym składzie występowali jeszcze Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon i Jerzy Skrzypczyk. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych 5 latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 000 egzemplarzy. W marcu 1967 r. zespół opuścił założyciel i pierwszy lider J.Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą Czerwone Gitary 2 sprzedaną w rekordowej ilości 240 000 sztuk. W tym samym roku Seweryn Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 000 egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.

W 1970 został nagrany longplay Na fujarce, uznawany przez niektórych krytyków muzycznych za najlepszy w historii zespołu. W 1971 r. ukazał się kolejny długogrający album Spokój serca – najbardziej zróżnicowany stylistycznie (kolejna Złota Płyta). Na IX KFPP w Opolu piosenka „Płoną góry, płoną lasy” spotkała się z gorącym przyjęciem publiczności. Czerwone Gitary wróciły na szczyty list przebojów. Grupa koncertowała z sukcesami m.in w NRD i ZSRR. W 1974 zespół nagrał album Rytm Ziemi. W 1976 ukazały się dwa longplaye: Port piratów oraz świąteczny Dzień jeden w roku
W latach 80. zespół zniknął z polskiej estrady na kilkanaście lat. W tym czasie grał w USA oraz w dawnych ZSRR i NRD. W 1991 r. nastąpił wielki i tryumfalny powrót zespołu na 25-lecie. W 1997 roku z CZG odszedł kolejny lider, Seweryn Krajewski. W 1998 zespół wydał nową płytę, pt …jeszcze gra muzyka, pierwszą od 24 lat. W roku 2005 zespół obchodził jubileusz 40-lecia. Z tej okazji wydał nową płytę Czerwone Gitary OK, a piosenka z tej płyty „Senny szept” zdobyła 4 miejsce na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
W 2013 roku w Warszawie, oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.
Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz.

Obecny skład zespołu:

Jerzy Skrzypczyk
Jerzy Kosela
Mieczysław Wądołowski
Arkadiusz Wiśniewski
Dariusz Olszewski
Marcin Niewęgłowski

Muzycy zespołu

Jerzy Skrzypczyk – perkusja, śpiew (1965 -)
Jerzy Kossela – gitara, śpiew (1965 – 1967, 1991 – 1993, 1999 -)
Henryk Zomerski – instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew (1965, 1999 -)
Mieczysław Wądołowski – śpiew, gitara akustyczna (1997 -)
Marek Kisieliński – gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (2004 -)
Arkadiusz Wiśniewski – śpiew, gitara basowa (2003 -)
Bernard Dornowski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1999)
Seweryn Krajewski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1997)
Krzysztof Klenczon – śpiew, gitara (1965 – 1970)
Dominik Konrad – flet, gitara, śpiew (1970)
Ryszard Kaczmarek – gitara basowa (1972 – 1977)
Jan Pospieszalski – gitara basowa (1977 – 1979)
Wojciech Hoffmann – gitara (1997 – 2000)
Dariusz Olszewski – gitara, śpiew (2000 – 2004)
Arkadiusz Malinowski – gitara basowa, wokal (1999 – 2003)

Dyskografia
1966 – To właśnie my
1967 – Czerwone Gitary (2)
1968 – Czerwone Gitary (3)
1970 – Na fujarce
1971 – Spokój serca
1971 – Consuela (płyta nagrana i wydana w NRD)
1974 – Rytm Ziemi
1976 – Dzień jeden w roku
1976 – Port piratów
1978 – Rote Gitarren (płyta nagrana i wydana w NRD)
1999 – … jeszcze gra muzyka
2005 – O.K.
2009 – Herz verschenkt
2015 – Jeszcze raz

materiał źródłowy wikipedii

24 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Richard Marx

Richard Noel Marx (ur. 16 września 1963 w Winnetka, na obrzeżach Chicago, w stanie Illinois) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.

Zanim stał się popularnym na całym świecie wokalistą parał się przeróżnymi zajęciami – śpiewał piosenki do reklamówek telewizyjnych, był członkiem chórku towarzyszącego Lionelowi Richie w trasie koncertowej.
W 1987 roku ukazały się debiutancki singiel Richarda – „Don’t Mean Nothing” oraz płyta „Richard Marx”, które zatrzęsły światem muzycznym i stały się błyskotliwym początkiem solowej kariery artysty. Kolejny krążek, „Repeat Offender” przyniósł w 1989 roku takie przeboje jak „Hold on to the Nights”, „Satisfied” oraz „Right Here Waiting”. Marx osiągnął szczyt, lecz nie pozostał na nim zbyt długo.
W latach 90. jego muzyka, a przede wszystkim romantyczne ballady, nie wzbudzały już tak wielu emocji, słuchacze nie kupowali już tak często płyt wokalisty – choć artysta wydał jeszcze kilka albumów, przeszły one raczej bez echa.
Równocześnie Richard Marx z wielkim powodzeniem zajął się produkcją płyt najbardziej znanych nazwisk w branży muzycznej. Znaleźli się wśród nich między innymi: *NSYNC, Barbra Streisand, Luther Vandross, Kenny Rogers, Sarah Brightman, Lara Fabian, Emerson Drive, Natalie Cole, Michael Bolton, czy Sissel.

W lutym 2004 roku Richard zdobył nagrodę Grammy za rok 2003 dla najlepszej piosenki – nagrodzono utwór „Dance With My Father,” który napisał wspólnie z Lutherem Vandrossem. We wrześniu 2004 roku ukazał się album „My Own Best Enemy” – pierwsza po siedmiu latach milczenia – płyta wokalisty. W pracy nad krążkiem artyście pomagali między innymi gwiazda country Keith Urban, gitarzyści Michael Landau, Michael Thompson i Shane Fontayne, basista Glen Whorf i perkusista Matt Laug. Na pierwszego singla wybrano utwór „When You’re Gone”.
W dniu 8 stycznia 1989 roku poślubił tancerkę i aktorkę Cynthię Rhodes, znaną m.in. z roli Penny Johnson w melodramacie muzycznym Dirty Dancing. Mają trzech synów: Brandona (ur. 1990), Lucasa (ur. 1992) i Jesse’ego (ur. 1994).

Dyskografia

1987: Richard Marx
1989: Repeat Offender
1991: Rush Street
1994: Paid Vacation
1997: Flesh and Bone
1997: Greatest Hits
2000: Days in Avalon
2004: My Own Best Enemy
2005: Voice Covered
2008: Duo (z Mattem Scannelem)
2008: Emotional Remains
2008: Sundown
2011: Stories to tell
2012: Inside My Head
2014: Beautiful Goodbye

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Phil Collins

Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.

Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów „Billboardu” pomiędzy 1984 (1984 w muzyce) a 1989 (1989 w muzyce, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji „In the Air Tonight”, poprzez dance-popowe „Sussudio”, do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych „Another Day in Paradise”. Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.

Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: „God If I Saw Her Now” w albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera.
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – „Follow You, Follow Me” – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy.
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonim Banksem, Mike’em Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.

Dyskografia:

1981: Face Value
1982: Hello, I Must Be Going!
1985: No Jacket Required
1987: 12″Ers
1989: …But Seriously
1990: Serious Hits Live!
1993: Both Sides
1996: Dance Into the Light
1998: Hits
1999: Tarzán: An Original Walt Disney Records Soundtrack
2002: Testify
2003: Brother Bear
2004: The Platinum Collection
2004: Love Songs: A Compilation… Old and New
2010: Going Back

materiały źródłowe wikipedii

 

23 lutego, 2017 0

Loading