Rock
28 sierpnia 2018
Ed King, były gitarzysta Lynyrd Skynyrd, nie żyje
W wieku 68 lat zmarł gitarzysta Ed King, który w swojej karierze występował między innymi w legendarnej grupie Lynyrd Skynyrd. O śmierci muzyka poinformowała jego rodzina.
– Z wielką przykrością informujemy o śmierci Eda Kinga, który odszedł w swoim domu w Nashville 22 sierpnia 2018 roku – możemy przeczytać w oświadczeniu opublikowanym przez rodzinę gitarzysty. – Dziękujemy przyjaciołom i fanom, którzy wspierali Eda swoją miłością przez całe jego życie i karierę – zakończono krótki wpis na Facebooku.
Choć nie podano oficjalnej przyczyny śmierci 68-letniego Eda Kinga, wszystko wskazuje na to, że była nią choroba nowotworowa. Ostatnimi czasy muzyk trafił do szpitala w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia – spowodował je nowotwór płuc, który już jakiś czas temu zdiagnozowano u gitarzysty.
Ed King dołączał do Lynyrd Skynyrd dwukrotnie – najpierw w 1972 roku, ale ta przygoda z zespołem potrwała zaledwie trzy lata, czyli do 1975 roku. Później, przy okazji kolejnej reaktywacji grupy, znów znalazło się dla niego miejsce – grał z Lynyrd Skynyrd od 1987 do 1996 roku. W swojej karierze King występował również w zespole Strawberry Alarm Clock wykonującym psychodeliczną odmianę rocka.
Gitarzysta został wprowadzony do Rock And Roll Hall Of Fame w 2006 roku jako jeden z najważniejszych członków zespołu Lynyrd Skynyrd. To między innymi on uczestniczył w pracach nad trzema pierwszymi albumami amerykańskiej grupy: „Pronounced Leh-nerd Skin-nerd”, „Second Helping” oraz „Nuthin’ Fancy”.
Jest jednym ze współtwórców legendarnego „Sweet Home Alabama”.
terazmuzyka.pl
12 czerwca 2018
Nie żyje były gitarzysta Fleetwood Mac – Danny Kirwan
Danny Kirwan, były gitarzysta Fleetwood Mac, zmarł 8 czerwca 2018 w wieku 68 lat. Jak na razie nie podano przyczyny jego nagłej śmierci.
Informacja pojawiła się na fanpage’u na Facebooku Fleetwood Mac. Lider kapeli, Mick Fleetwood, tak wspomina zmarłego kolegę: „Dzisiaj dotarła do mnie smutna informacja, że Danny Kirwan zmarł w Londynie. Danny był wielką siłą we wczesnych latach zespołu. Jego miłość do bluesa spowodowała, że zaproponowałem mu dołączenie do Fleetwood Mac w 1968 i przez wiele lat był to jego „muzyczny dom”. Uważam, że jego spuścizna będzie żyć wiecznie w muzyce, którą stworzył i grał tak pięknie jako część fundamentu Fleetwood Mac, który przetrwał 50 lat. Dziękuję ci Danny, będziemy za tobą tęsknić.”
Danny Kirwan dołączył w wieku 18 lat do zespołu w 1968 roku po ukazaniu się albumu „Mr. Wonderful”. Pierwszym jego nagraniem z Fleetwood Mac okazał się singiel „Albatross”. W sumie gitarzysta pojawił się na 5 krążkach – „Then Play On” z 1969, „Blues Jam at Chess”, „Kiln House” z 1970, „Future Games” z 1971 oraz „Bare Trees” z 1972.
W czasie trasy w 1972 roku gitarzysta został wyrzucony z kapeli z powodu swoich problemów z alkoholem. Kirwan w drugiej połowie lat 70. wydał 4 solowe albumy, w kolejnych dekadach muzyk borykał się z chorobą psychiczną i bezdomnością.
W 1998 roku Danny Kirwan został włączony jako członek Fleetwood Mac do Rock and Roll Hall of Fame, jednak nie pojawił się na ceremonii wprowadzenia do galerii sław.
antyradio.pl
14 kwietnia 2018
Shania Twain
Shania Twain, tak naprawdę nazywa się Eilleen Regina Edwards a urodziła się 28.08.1965 roku w Windsor, w prowincji Ontario, Kanada. Wokalistka, autorka piosenek, jedna z najpopularniejszych gwiazd muzyki country w drugiej połowie lat 90′. Umiejętnie łączy stylistykę country z rockiem i popem. Jedna z pierwszych wokalistek country, która w pełni wykorzystała promocyjne możliwości muzycznej stacji MTV. Erotycznymi teledyskami stworzyła swój wizerunek scenicznej pełnej seksu, przepełnionej pięknem kobiety!
Jej imie w języku plemienia Indian Odżibuejów, z którego wywodzi się jej ojczym, oznacza – „jestem na własnej drodze”.
Twain jest córką Sharon i Clarence’a Edwardsów urodziła się w ubogiej rodzinie na prowincji Ontario w wiejskiej prowincji. Po rozwodzie rodziców matka, wraz z Eilleen oraz jej siostrą Jill przeprowadziła się do Timmins, w prowincji Ontario, gdzie poślubiła Jerry’ego Twaina, Indianina z plemienia Ojibwa.
Podstaw gry na gitarze przyswoiła sobie jako dziecko, już od najmłodszych lat próbowała pisać piosenki i śpiewać. Jej rodzice szybko zorientowali się w możliwościach wokalnych córki i zachęcali ją do ćwiczeń głosu i udziału w konkursach piosenki. Profesjonalnie śpiewać zaczęła jako nastolatka w klubach, lokalnym radiu i telewizji.
Mając 13 lat Shania Twain została zaproszona do występu w programie telewizji CBS Tommy Hunter Show. Uczęszczała do szkoły średniej w Timmins (Timmins High and Vocational School).
Kiedy miała 21 lat jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, co zmusiło ją do zajęcia się wychowaniem czworga młodszego rodzeństwa. Za honoraria z występów w kurorcie Deehurst kupiła niewielki dom i wprowadziła się do niego wraz z rodzeństwem. W jej ówczesnym repertuarze znajdowały się klasyczne piosenki George’a Garshwina i Andrew Lloyda Webera.
W 1993 roku podpisała kontrakt fonograficzny z wydawnictwem Mercury, dla którego nagrała swój debiutancki krążek Shania Twain. Płyta ta nie osiągnęła wielkich sukcesów komercyjnych, jednak dzięki takim nagraniom jak „What Made You Say That” i „Dance With the One That Brought You” młoda wokalistka została zauważona przez sympatyków nurtu country nie tylko w USA, ale również w Europie.
Krótko po ukazaniu się tego krążka wokalistka poznała swojego przyszłego męża Mutta Lange’a, doskonałego producenta muzycznego. gitarzystę i autora piosenek, który produkował między innymi płyty dla AC/DC, Def Leppard, The Cars, czy Foreigner. Muzyk ten zainteresował się muzyką country i podjął współpracę z piękną wokalistką.
Para przygotowała wspólnie zestaw piosenek na nową płytę The Woman in Me, która ukazała się wiosną roku 1995 promowana przez takie piosenki jak „Whose Bed Your Boots Been Under?”, „Any Man of Mine”, „The Woman In Me”, „I’m Outta Here!”, oraz „No One Needs To Know” osiagnęła wielomilionowy nakład, a w samych tylko Stanach Zjednoczonych sprzedano jej przeszło 9 milionów egzemplarzy!
Ten sukces wywindował wokalistkę do grona suprgwiazd nie tylko muzyki country, ale i amerykańskiej muzyki popularnej. Krytycy muzyczni współpracujący z Nashville nie szczędzili jej uwag krytycznych za rockowe aranżacje, bezwstydne teledyski, zły repertuar, na co publiczność nie zwracała uwagi.
Kolejna płyta Come On Over z roku 1997 wyprodukowana według tego samego modelu odniosła jeszcze większy sukces komercyjny i przyniosła artystce uznanie branży muzycznej, która nagrodziła ją dwukrotnie w roku 1998 i 1999 nagrodą Grammy.
W roku 2011 stacja telewizyjna OWN rozpoczęła emisję reality show z Shanią Twain. Program przedstawia życie piosenkarki od dzieciństwa do chwili obecnej. Pokazuje podróż w czasie, podczas której artystka próbuje odzyskać pewność siebie utraconą po trudnym rozstaniu z mężem.
W programie Shania Twain często mówi o tym, jak trudno jest jej teraz powrócić na scenę. Próbuje odnaleźć drogę wewnątrz siebie.
Albumy:
1993 Shania Twain
1995 The Woman In Me
1997 Come On Over
1998 Celine, Gloria, Aretha, Shania, Mariah – Divas Live (CD, Album)
1999 Come On Over (Australian Tour Edition)
1999 Come On Over (International Version)
2002 Up!
2004 Greatest Hits
2005 Music From And Inspired By Desperate Housewives
2007 Birth Of A Star
2015 Still The One – Live From Vega
2017 Now
Ważniejsze single:
1993 What Made You Say That
1993 Dance With The One That Brought You
1995 The Woman In Me
1995 I’m Outta Here!
1996 You Win My Love
1996 Home Ain’t Where His Heart Is (Anymore)
1997 Love Gets Me Every Time
1998 When
1998 You’re Still The One
2002 Ka-Ching!
przygotowanie na podstawie wikipedii i materiałów własnych dla RM80: witrek/ejtismen
4 kwietnia 2018
Martyna Jakubowicz – Zwykły Włóczęga
13 kwietnia 2018 r. nakładem Universal Music Polska ukaże się nowy album Martyny Jakubowicz zatytułowany „Zwykły włóczęga”, który jest poświęcony twórczości Boba Dylana (w 2016 otrzymał literacką nagrodę Nobla). Dylan jest autorem i kompozytorem ponad 500 piosenek. Jego ogromny wpływ na światową muzykę rozrywkową jest niezaprzeczalny.
„Zwykły włóczęga” to 11 piosenek w 11 różnych, niekiedy zaskakujących aranżacjach.
Martyna Jakubowicz mówi:
To moje drugie podejście do piosenek Dylana. Nie sądziłam, że jeszcze się to wydarzy. Propozycja przyszła sama. Nie miałam w planie takiej płyty. Nagroda Nobla dla Dylana nie była dla mnie zaskoczeniem, ale też nie ona była powodem tej sesji nagraniowej – po prostu lubię jego piosenki.
W komentarzu do płyty Martyna Jakubowicz napisała tak:
– Od momentu wyjazdu Roberta Allena Zimmermana z miasteczka Hibbing w stanie Minnesota minęło już wiele lat, jednak Bobo Dylan nadal gra swoją trasę bez końca.
– Wierzy, że Buddy Holly tchnął w niego całą duszę na koncercie dzień, czy dwa przed śmiercią.
– Wierzy, że sny są prawdziwe, że dzieją się naprawdę.
– Wierzy, że śpiewanie o rzeczach ważnych dla ludzi i tym samym dla niego, jest źródłem sensu.
– Nie chce, aby słowa były kołkami na których wiesza się nuty.
– Chce, aby ze słów piosenki można było nauczyć się żyć i żeby ludzie poczuli swoje własne emocje.
– Nie da się go zdefiniować, bo jest człowiekiem kameleonem.
– Zresztą definicja nie jest tu potrzebna, bo i po co.
– Wielu ludzi widzi w nim proroka, ja widzę w nim człowieka.
– Czy jego piosenki, to literatura?
– Nie sądzę, żeby zaprzątał sobie głowę odpowiedzią na to pytanie.
– Cieszy go, że jego piosenki znalazły miejsce w sercach wielu ludzi na całym świecie.
– Moje serce też mu dziękuje i jest mu bardzo wdzięczne.
Lista utworów:
1. Ballada o Chudzinie (5:57)
2. Zwykły włóczęga (2:51)
3. Nie mów nic, szkoda słów (3:23)
4. Skąd tyle zmian (3:54)
5. Ballada o Hollisie Brownie (3:23)
6. Posłaniec zła (3:29)
7. Polityczny świat (2:38)
8. To nie dla mnie (3:37)
9. Do Ramony (3:36)
10. Handy Dandy – Śliczny Gładki (5:05)
11. Kilka słów na koniec opowieści (1:02) kilku słów Martyny
12. Piosenka dla Woody’ego (3:11)
W nagraniu płyty uczestniczyli Dariusz Bafeltowski grający na gitarach i innych instrumentach strunowych, Mieczysław Jurecki na basie, Tomasz Zeliszewski na perkusji (sekcja znana ze współpracy z zespołem Budka Suflera), Adam Niedzielin zagrał na instrumentach klawiszowych. Gościnnie wystąpił Dariusz Grela na co dzień współpracujący z zespołem Kroke.
www.universalmusic.pl
22 stycznia 2018
Nie żyje Dave Holland, były perkusista Judas Priest
Według hiszpańskiej gazety „El Progreso” w wieku 69 lat odszedł były perkusista Judas Priest, Dave Holland.
Muzyk zmarł w ubiegły wtorek w szpitalu w Lugo, w Hiszpanii. Póki co nie ujawniono przyczyny śmierci. Jego ciało zostało już skremowane.
Holland osiadł w Hiszpanii po odsiedzeniu ośmiu lat w brytyjskim więzieniu za próbę gwałtu na 17-latku, którego uczył gry na perkusji. Nadużycie zostało ujawnione przez nastolatka w liście napisanym do jego rodziców. Muzyk nigdy nie przyznał się do postawionych zarzutów. W najbliższej przyszłości planował napisać swoją biografię opowiadającą zarówno o życiu, jak i karierze.
Wraz z Judas Priest Holland nagrał sześć albumów w latach 1980-1988.
Źródło: Blabbermouth.net / Fot. DMME.net
11 stycznia 2018
Eddie Clarke nie żyje! Odszedł gitarzysta Motörhead
Nie żyje Eddie Clark, były gitarzysta Motorhead. Muzyk miał 67 lat. Zmarł w szpitalu, gdzie leczył się na zapalenie płuc.
Eddie Clark trafił do Motorhead w 1976 roku. To właśnie on grał w czasach, gdy zespół nagrywał swoje najpopularniejsze płyty „Motorhead” (1977), „Overkill” (1980) czy najbardziej znane „Ace of Spades”.
Po opuszczeniu Motorhead Clark założył zespół Fastaway, z byłym basistą grupy UFO – Petem Wayem.
Eddie Clark był ostatnim żyjącym członkiem składu Motorhead nagrywającego najważniejsze płyty. Lider zespołu Lemmy Kilmister zmarł 28 grudnia 2015 roku, a perkusista Phil Taylor odszedł 15 listopada tego samego roku.
8 stycznia 2018
Ray Thomas, wokalista i założyciel The Moody Blues, nie żyje
W wieku 76 lat zmarł Ray Thomas, wokalista i jeden z założycieli zespołu The Moody Blues.
Ray Thomas zmarł 4 stycznia 2018 roku, ale dopiero teraz poinformowała o tym jego wytwórnia. Nie podano oficjalnej przyczyny śmierci, jednak wiadomo, że od kilku lat Ray walczył z nowotworem prostaty.
Ray Thomas urodził się 29 grudnia 1941 roku w Anglii. W 1964 roku wraz z kolegami powołali w Birmingham zespół The Moody Blues, który jeszcze w tym samym roku wydał singel „Go Now”, który dotarł na szczyt brytyjskiej listy przebojów.
Pierwszy album The Moody Blues ukazał się w 1965 roku pod tytułem „The Magnificent Moodies”, docierając do piątego miejsca w Anglii. Grupa po wydaniu pierwszej płyty przeszła przetasowania w składzie, doszedł do niej wokalista i gitarzysta Justin Hayward i basista John Lodge, a w 1967 roku ukazał się album „Days of Future Passed” z przebojem „Nights In White Satin”. The Moody Blues zaczął odchodzić od stylu brytyjskiej inwazji i podążać w stronę wyrafinowanego rocka progresywnego o klasycyzujących wpływach. W 1968 roku ukazał się album „In Search of the Lost Chord”, zespół zaś płynął na fali wznoszącej i każda jego płyta aż do wczesnych lat 80. docierała do pierwszej dziesiątki w Wielkiej Brytanii, większość z nich także w USA i Kanadzie. Płyty „On the Threshold of a Dream” (1969), „A Question Of Balance” (1970) i „Every Good Boy Deserves Favour” (1971) dotarły w Anglii na szczyt, zaś w USA do pierwszego miejsca Billboardu dotarły albumy „Seventh Sojourn” (1972) i „Long Distance Voyager” (1981).
Ray Thomas opuścił skład The Moody Blues w 2002 roku z przyczyn zdrowotnych, pozostali członkowie wydali bez niego jeszcze jeden album – „December” w 2003 roku.
Ray Thomas funkcjonował także jako artysta solowy, debiutując albumem „From Mighty Oaks” w 1975 roku. Jego drugi solowy album ukazał się w 1976 roku pod tytułem „Hopes, Wishes and Dreams”. Obie płyty zostały ponownie wydane w 2010 roku.
Zespół The Moody Blues zostanie w kwietniu 2018 roku włączony do Rock And Roll Hall Of Fame.
terazrock.pl
