Pop

25 marca 2019
Scott Walker nie żyje
Scott Walker zmarł 25 marca 2019 roku w wieku 76 lat. O jego śmierci poinformowała jego wytwórnia , 4AD. Był znanym brytyjskim wokalistą znanym z The Walker Brothers i twórczości solowej.
Scott Walker w rzeczywistości nazywał się Noel Scott Engel i urodzoł się 9 stycznia 1943 roku. W połowie lat 60-tych odniósł sukces ze swoimi braćmi , jako The Walker Brothers , a w 1967 roku wydał swój pierwszy album , zatytuowany „Scott”
Jego niezwykły głos wraz z bujnymi aranżacjami tworzyły oryginalny , pełen przepychu styl , który zapewnił mu pod koniec lat 60-tych kilka przebojów w Wielkiej Brytanii.
W póżniejszych latach Scott Walker zaczoł tworzyć nagrania bardziej eksperymentalne i awangardowe . Jednym z jego najwspanialszych osiągnięć jest album „The Drift” z 2006 roku z bezkompromisową , nie kłaniającą się żadnym trendom.
Jego ostatnia płyta to nagrany z udziałem zespołu Sunn O))) album „Soused” z 2014 roku. Scott Walker współpracował z takimi artystami jak Pulp i Bat For Lashes.
inf. Teraz Muzyka.

6 lutego 2019
Amanda Lear
Amanda Lear, urodziła się 18 listopada 1939 w Hongkongu lub 1950 w Sajgonie – francuska piosenkarka, autorka teksów prezenterka telewizyjna, malarka, aktorka i była modelka. Po dziś dzień pochodzenie Amandy Lear nie jest do końca wyjaśnione. Nie ma praktycznie żadnych wiarygodnych informacji odnośnie daty i miejsca urodzenia piosenkarki czy jej dzieciństwa. Sama artystka dostarczała mediom za każdym razem innych informacji. Jako miejsce swego urodzenia podawała już Hongkong, Singapur, Sajgon i Szwajcarię. Jeśli chodzi o datę urodzenia, zależnie od wersji podawane są różne lata między 1939 i 1950. Nie wiadomo też prawie nic o jej rodzicach: jakie nosili imiona, skąd pochodzili, czym się zajmowali. W wywiadzie z 1976 roku przeprowadzonym dla niemieckiej telewizji Lear wyznała, że jej matka była Rosjanką, a ojciec brytyjskim oficerem, a także, że rodzice od dawna już nie żyli.
Swą karierę rozpoczęła jako modelka jeszcze w latach 60., pozując do magazynów takich jak Elle i Vogue. W tamtym czasie nawiązała też znajomość z hiszpańskim malarzem Salvadorem Dalí, którego była muzą i najbliższą przyjaciółką przez następne ponad 15 lat. Szczyt popularności osiągnęła jednak jako piosenkarka pod koniec lat 70. dzięki takim przebojom jak „Tomorrow”, „Queen of Chinatown”, „Follow Me”, „Enigma (Give a Bit of Mmh to Me)”, „The Sphinx” i „Fashion Pack”. Była wówczas jedną z najpopularniejszych wykonawczyń muzyki disco w Europie. W latach 80. zajęła się głównie pracą w telewizji, zwłaszcza we Włoszech, gdzie prowadziła wiele popularnych programów rozrywkowych, jak i karierą malarską, wystawiając swoje prace w wielu galeriach Europy. W kolejnych latach kontynuowała karierę telewizyjną i malarską, sporadycznie pojawiając się w filmach i wydając nowe albumy. Pod koniec pierwszej dekady XXI wieku rozpoczęła karierę teatralną. Obecnie często pojawia się we włoskiej i francuskiej telewizji i nadal nagrywa. Dotąd sprzedała łącznie około 15 milionów albumów oraz około 25 milionów singli na całym świecie. W 1965 trafiła do agencji modelingowej Catherine Harlé. Chcąc uzyskać fundusze na studia, wróciła do Paryża pracując jako modelka dla takich projektantów jak Paco Rabanne i Yves Saint-Laurent. Niedługo potem zaczęła pojawiać się w takich magazynach jak Elle czy Vogue i została modelką dla m.in. Mary Quant i Coco Chanel. Po jakimś czasie rzuciła szkołę plastyczną, poświęcając się wyłącznie karierze modelki. Mieszkając w Londynie, pojawiała się na wielu przyjęciach towarzyskich i poznała takie sławy jak The Beatles, The Rolling Stones, Marianne Faithfull, Anita Pallenberg, Twiggy i Keith Moon. Po jednym z pokazów mody w Paryżu poznała hiszpańskiego malarza surrealistycznego Salvadora Dalí. W 1973 roku pozowała do zdjęcia na okładkę płyty For Your Pleasure zespołu Roxy Music. W 1975, zachęcona przez ówczesnego chłopaka Davida Bowiego, Amanda zdecydowała się na rozpoczęcie kariery muzycznej. Debiutancki singel „La Bagarre”, wydany dzięki francuskiej wytwórni Polydor, był przeróbką słynnego hitu Elvisa Presleya pt. „Trouble”. Osiągnął on względny sukces w Niemczech, gdzie Amandą zainteresowali się przedstawiciele wytwórni Ariola, zaintrygowani niskim głosem piosenkarki. Pierwszy album Amandy Lear, „I Am a Photograph” pojawił się w 1977 roku – tytuł płyty był odniesieniem do jej kariery modelki. Większość piosenek na płycie skomponował Anthony Monn, a prawie wszystkie teksty napisała sama Amanda. Album zawierał jej pierwsze duże hity: „Blood and Honey”, „Tomorrow” i „Queen of Chinatown”. Okazał się hitem i utrzymywał się na niemieckich listach sprzedaży przez 33 tygodnie. 1978 przyniósł jeszcze większe sukcesy. Amanda wydała Sweet Revenge, koncepcyjny album opowiadający historię dziewczyny, która oddała duszę diabłu, by zdobyć sławę i szczęście. Pierwszym singlem z albumu został utwór „Follow Me”, który odniósł ogromny sukces w całej Europie i dziś jest największym hitem piosenkarki. Album sprzedał się w kilkumilionowym nakładzie i zdobył status złotej płyty m.in. w Niemczech[5]. Płytę promowały kolejne single: „Run Baby Run”, „Enigma (Give a Bit of Mmh to Me)” i „Gold”. Podobnie jak na poprzednim albumie, tak i na tym Amanda napisała większość tekstów. W tym samym roku artystka wystąpiła też w sześcioodcinkowym programie muzyczno-rozrywkowym Stryx, emitowanym we włoskiej telewizji, u boku Grace Jones i Patty Pravo. Wykonała tam sześć piosenek – głównie utwory z płyty Sweet Revenge. W tym samym roku nagrała dwie piosenki, „Your Yellow Pyjama” oraz „Look at Her Dancing”, do włoskiej produkcji La ragazza dal pigiama giallo, które również ukazały się na ścieżce dźwiękowej filmu. Jeszcze w 1978 Amanda i Monn zaczęli pracować nad kolejną płytą, Never Trust a Pretty Face. Album zawierał zestaw bardzo zróżnicowanych piosenek, począwszy od dyskotekowego „Fashion Pack”, przez kabaretowe „Miroir”, aż po refleksyjne ballady takie jak „The Sphinx”. Amanda i na tę płytę nagrała cover – tym razem taneczną przeróbkę wielkiego hitu Marleny Dietrich, „Lili Marleen”. Wydana na początku 1979 roku płyta cieszyła się dużym zainteresowaniem i powtórzyła sukces poprzednich albumów. W tym samym roku artystka wyszła za mąż za francuskiego arystokratę Alain-Philippe Malagnac d’Argens de Villele. W 1980 Amanda Lear wydała czwartą płytę, Diamonds for Breakfast. Album, choć w Niemczech nie sprzedał się tak dobrze jak poprzednie wydawnictwa piosenkarki, okazał się przełomem w krajach skandynawskich i zawierał przebojowe single „Fabulous (Lover, Love Me)” i „Diamonds”. Tym razem duet Lear i Monn stworzył płytę bliższą muzyce rockowej niż poprzednim, dyskotekowym dokonaniom gwiazdy. Amanda czuła się jednak niekomfortowo wobec oczekiwań i wymogów ówczesnego przemysłu muzycznego, a szczególnie jej niemieckiej wytwórni. W Londynie zaczęła nagrywać piosenki na nowy album, a w nagraniach towarzyszył jej słynny producent Trevor Horn, który stał później za sukcesami Frankie Goes to Hollywood i płytą „Slave to the Rhythm” Grace Jones. Wytwórnia Ariola odrzuciła jednak przygotowywany materiał i kazała piosenkarce wrócić do Monachium, by tam rozpocząć pracę nad nowym albumem z Anthonym Monnem. Rezultatem tych nagrań była wydana w 1981 roku piąta płyta, Incognito, stylistycznie stanowiąca połączenie disco, popu i rocka. Promowana była m.in. singlami „Egal”, „Nymphomania” i „Hollywood Is Just a Dream When You’re Seventeen”, okazując się dużym sukcesem w Skandynawii i Ameryce Południowej. Specjalnie na południowoamerykański rynek muzyczny Amanda nagrała 3 piosenki z płyty w języku hiszpańskim.
Od 1982 roku piosenkarka współprowadziła włoski program rozrywkowy Premiatissima, który cieszył się dużą popularnością. Wydała single „Fever”, „Incredibilmente donna” i „Love Your Body”, a także pierwszą kompilację w karierze, Ieri, oggi. Jednak muzyczna kariera Amandy zaczęła słabnąć, a kontakty z jej wytwórnią płytową stopniowo się pogarszały. W roku 1983 wydała ostatni album dla Arioli, ale tylko po to, by wypełnić warunki kontraktu. W przeciwieństwie do poprzednich jej płyt, album Tam-Tam nagrała we współpracy z włoskimi producentami. Nowym piosenkom nadano „afrykańskie”, surowe brzmienie. Jednak album przeszedł w Europie prawie niezauważony, do czego przyczynił się zupełny brak promocji ze strony wytwórni. W końcu artystka zdecydowała się na rozwinięcie swojej kariery telewizyjnej. Pomógł jej w tym przyszły premier, Silvio Berlusconi. W kolejnych latach Amanda nagrała kilka dyskotekowych singli dla różnych wytwórni, między innymi „Assassino” i „No Credit Card”, z powodzeniem kontynuując karierę telewizyjną. W 1986 roku zaczęła pracować w Stanach Zjednoczonych nad nową płytą, Secret Passion, stanowiącą mieszankę muzyki tanecznej i rocka, zawierającą między innymi cover piosenki „Wild Thing” grupy The Troggs. Płyta miała być nie tylko powrotem Amandy Lear na szczyty list przebojów w Europie, ale także próbą podbicia Wielkiej Brytanii, USA, Kanady i Australii. Plany pokrzyżował jednak wypadek samochodowy, któremu Amanda uległa tuż przed promocją płyty. Musiała spędzić wiele miesięcy w szpitalu, by dojść do zdrowia i nie była w stanie promować albumu, który ostatecznie nie sprzedał się dobrze po żadnej stronie Atlantyku. Będąc w szpitalu, artystka zaczęła pisać powieść, zatytułowaną L’Immortelle. Była to surrealistyczna opowieść opisująca cierpienia kobiety nieśmiertelnej i wiecznie młodej, która stopniowo traciła swoich przyjaciół i nie mogła zatrzymać upływu czasu. We Włoszech w 1989 roku Lear prowadziła program rozrywkowy Ars Amanda, którego była pomysłodawczynią. Nagrała też album Uomini più uomini, zawierający wyłącznie włoskojęzyczny materiał stworzony wspólnie z popularnymi włoskimi muzykami, m.in. Paolo Conte. Płyta, nie będąca promowana żadnym singlem, nie okazała się sukcesem. Wkrótce ukazała się też jej francuskojęzyczna wersja, zatytułowana Tant qu’il y aura des hommes, zawierająca nowy singel „Métamorphose”. W 1992 roku piosenkarka powróciła do nagrywania muzyki tanecznej. Wydała singel „Fantasy”, który zdobył sporą popularność w klubach, zwłaszcza gejowskich. Rok później ukazała się płyta Cadavrexquis, wyprodukowana przez modnych wówczas twórców muzyki klubowej, m.in. Bass Bumpers.
W 1995 artystka powróciła do Monachium, by po raz pierwszy od 12 lat nagrywać tam płytę. Tak powstał album Alter Ego, nagrany dla słynnej wytwórni muzyki tanecznej ZYX Music, zawierający dyskotekowe piosenki w stylistyce eurodance. Promowano go trzema singlami, m.in. „Peep!”, który reklamował także nowy program erotyczny Amandy pod tym samym tytułem dla niemieckiej telewizji. W czerwcu 1995 roku Amanda wzięła udział w koncercie poświęconym muzyce disco i wystąpiła w Paryżu przed 5 tysiącami widzów obok takich sław jak Gloria Gaynor czy Boney M. Kolejne lata artystka spędziła przede wszystkim na prowadzeniu swoich własnych programów i gościnnych występach w telewizji. W 1998 roku nagrała płytę Back in Your Arms z nowymi wersjami starych piosenek. Wydawnictwo to nie zdobyło jednak uznania słuchaczy. W grudniu 2000 roku mąż Amandy zmarł w pożarze ich domu, mając 51 lat. Rok po tym wydarzeniu piosenkarka wydała płytę Heart, stanowiącą zbiór tanecznych piosenek, m.in. singlowy utwór „I Just Wanna Dance Again”, ballad oraz kilku coverów, w tym „Love Boat” z popularnego serialu z lat 70. oraz ponownie „Lili Marleen”, z nowym tekstem napisanym przez oryginalnego kompozytora Norberta Schultze’a. W tym samym roku we włoskiej telewizji pojawił się kolejny program z udziałem Amandy Lear jako prowadzącej, Cocktail d’amore, do którego artystka nagrała także premierową piosenkę pod tym samym tytułem. W roku 2004 na nowo popularność zdobył jeden z jej starych przebojów. Piosenka „Enigma (Give a Bit of Mmh to Me)” została wykorzystana w reklamie batonika Kinder Bueno w środkowej i wschodniej Europie. W 2005 roku wydano kompilację Forever Glam!, pierwszą, jaka posiadała autoryzację samej Amandy Lear. Zawierała jedne z najpopularniejszych piosenek gwiazdy, niektóre w nowym wersjach, a także dwa nowe utwory, między innymi cover przeboju „Copacabana”. Również w 2005 roku Lear zaczęła występować jako członek jury we włoskiej edycji Tańca z gwiazdami.
W lipcu 2006 otrzymała prestiżową nagrodę Chevalier dans l’Ordre National des Arts et des Lettres od francuskiego Ministra Kultury za swój udział w rozwoju sztuki francuskiej. W październiku 2006 dzięki wytwórni Dance Street wydano album With Love. Zawierał on standardy jazzowe zinterpretowane przez Amandę, między innymi „My Baby Just Cares for Me”, „Déshabillez-moi” i „C’est magnifique”. W niektórych krajach Europy wydano album na początku 2007 roku, a w 2008 ukazała się we Włoszech jego specjalna reedycja. W marcu 2009 Lear zadebiutowała jako aktorka teatralna w dobrze przyjętej sztuce Panique au Ministère. Kolejny studyjny album piosenkarki, zatytułowany Brief Encounters, ukazał się w październiku dzięki niezależnej wytwórni. Pierwszym singlem została piosenka „Someone Else’s Eyes”, a już kilka miesięcy później wydana została następna płyta, Brand New Love Affair, zawierająca wyłącznie taneczne utwory. W tym samym roku Amanda wydała swoją autobiografię.
Wiosną 2011 ukazał się singel i teledysk „Chinese Walk”, a w styczniu 2012 ukazał się najnowszy album, I Don’t Like Disco, promowany następnym singlem, „La Bete et la Belle”. Jesienią Amanda pojawiła się jako modelka na pokazie kolekcji Jean-Paul Gaultiera, a następnie występowała w dwóch kolejnych sztukach wystawianych w paryskich teatrach, Lady Oscar i Divina. W 2014 roku ukazał się jej album My Happiness, zawierający wyłącznie utwory z repertuaru Elvisa Presleya. Już od początku swojej kariery Amanda Lear uważana jest za transseksualistę. Przyczynia się do tego bardzo niski, wręcz barytonowy głos, duży jak na kobietę wzrost (ok. 180 cm) oraz męskie rysy twarzy. Te spekulacje ciągną się do dziś, chociaż sama Lear od połowy lat 70. wielokrotnie temu zaprzeczała, tłumacząc, że był to celowo obmyślony chwyt reklamowy i dobry sposób na nadanie rozpędu jej karierze, który wymyśliła wraz z Salvadorem Dalí. Na początku kariery uważana była nawet za mężczyznę przebranego za kobietę – te pogłoski ucichły jednak szybko po tym, jak wzięła udział w rozbieranej sesji dla Playboya. Jednak legendarna angielska transseksualistka i modelka, April Ashley, w swojej autobiografii April Ashley’s Odyssey wspomina, że pracowała z Amandą w paryskim klubie Carrousel w późnych latach 50. Według niej Lear była wówczas dwudziestokilkuletnim mężczyzną, nazywała się Alain Tapp, jednak występowała na scenie jako drag queen o pseudonimie Peki d’Oslo. Pseudonim ten mógł mieć odniesienie do euroazjatyckich korzeni Amandy: zawierał w nazwie skojarzenia z Pekinem – miastem azjatyckim i europejskim, Oslo. April Ashley twierdzi też, że kiedy Alain Tapp (Peki d’Oslo) zmienił swój pseudonim na Amanda, przekonał starszego szkockiego mężczyznę do zawarcia z nim małżeństwa za 50 funtów, by w ten sposób otrzymać brytyjskie obywatelstwo. Ashley uważa także, jakoby Amanda i Dalí poznali się nie w połowie lat 60, ale już w 1958 lub 1959 roku, kiedy Lear jeszcze pracowała w klubie Carrousel jako drag queen. Przypuszczenia, jakoby Lear była transseksualistą, potwierdza też niemiecka transseksualna piosenkarka i aktorka Romy Haag w swojej autobiografii Eine Frau und mehr, wydanej w 1999 roku. Tak jak Ashley, Haag pisze, że pierwszy raz poznała Amandę jako Peki d’Oslo w Carrousel oraz że obie pracowały jako drag queen w klubie Chez Romy w Berlinie we wczesnych latach 60. Plotki na temat operacji zmiany płci potwierdza również menadżer muzyczny Simon Napier-Bell, wysłany przez swoich wydawców do Paryża, by dokonać nagrań z Amandą Lear. Napier-Bell wyznaje, że poznał Amandę wiele lat wcześniej jako Peki – chłopca o azjatyckim wyglądzie, w gejowskim barze Gigolo w połowie lat 60. w Londynie. Uważa się również, że imię i nazwisko Amandy powstało z połączenia angielskiego słowa „a man” (mężczyzna, człowiek) oraz nazwiska jej mentora (Dalí). Inni uważają, że pochodzi od francuskiego wyrażenia „l’amant Dalí”, co oznacza „kochanka Dalego”. Niektóre źródła podają nawet, że to właśnie Dalí sfinansował Amandzie operację zmiany płci, która rzekomo miała się odbyć w Casablance w Maroku w 1966 roku. Co ciekawe, w słowach do piosenki „Fabulous (Lover, Love Me)” z 1979 roku Amanda Lear niemal przyznaje się do operacji zmiany płci. Piosenkarka śpiewa: „Chirurdzy zbudowali mnie tak dobrze, że nikt nie powiedziałby, że kiedyś byłam kim innym”. Później wyznaje też: „A kiedy przyjrzysz się mojemu życiu, to odkryjesz powód, dla którego chcę to wszystko zostawić za sobą”. Słowa te pokrywają się z rzeczywistymi faktami, gdyż artystka niechętnie rozmawia na temat swojej przeszłości. Podobne kontrowersje wzbudza tekst do piosenki „I’m a Mistery” z 1987 roku. Prowokacyjny jest już sam tytuł. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest on błędny i prawidłowo powinien być zapisany „I’m a Mystery”. Tymczasem istnieją teorie, iż słowo „mistery” w tytule miałoby się kojarzyć z angielskim słowem „mister”, co nasuwa sugestie na temat rzekomej operacji zmiany płci. Poza tym, słowa piosenki również stymulują słuchacza do myślenia w tym kierunku. Do obiegu trafił także skan odpisu aktu urodzenia Amandy Lear, który potwierdza pogłoski o zmianie płci. Według materiału, Lear urodziła się 18 czerwca 1939 roku w Sajgonie jako Alain Maurice Louis René Tap. Pierwszym, i ostatnim jak do tej pory, mężem Amandy Lear był Alain-Philippe Malagnac d’Argens de Villele, którego poznała w 1978 roku (był on biseksualistą). Pobrali się rok później w Las Vegas. Małżeństwo zakończyło się po 21 latach, kiedy to w 2000 roku Alain-Philippe zginął w pożarze ich domu. Przez wiele lat Amanda była najbliższą przyjaciółką Salvadora Dalí, jego powierniczką i protegowaną, choć nigdy nie był to związek intymny. Amanda Lear i słynny hiszpański malarz oficjalnie poznali się w 1965 roku w jednym z paryskich klubów nocnych. Już na początku ich znajomości zawiązała się między nimi szczególna przyjaźń, która trwała nieprzerwanie aż do śmierci artysty w roku 1989. Przez ten okres piosenkarka towarzyszyła mu oraz jego żonie podczas wycieczek. Spędzała każde lato z malarzem w jego domu w Cadaqués w Katalonii. Dalí służył jej jako mentor: podróżując z nim odkrywała bogate zbiory wielu europejskich muzeów, bywała na paryskich salonach, chadzała do modnych nowojorskich restauracji, zwiedziła jego ojczysty kraj. Poznała wielu interesujących ludzi, między innymi Andy’ego Warhola. Amanda z kolei zaznajomiła go z twórczością artystów młodszego pokolenia, przybliżyła mu ich dorobek w dziedzinie sztuki, fotografii, mody czy muzyki. W latach 80. Amanda wydała książkę zatytułowaną My Life with Dalí. Była to autobiografia dająca szczegółowy i intrygujący wgląd w życie malarza i jego muzy. Lear romansowała też z artystami takimi jak Brian Jones z zespołu The Rolling Stones, David Bowie i Bryan Ferry. Znała się również z Pablo Picasso.
Albumy:
1977: I Am a Photograph
1978: Sweet Revenge
1979: Never Trust a Pretty Face
1980: Diamonds for Breakfas
1981: Incognito
1982: Ieri, oggi
1983: Tam-Tam
1986: Secret Passion
1989: Uomini più uomini
1989: Tant qu’il y aura des hommes
1989: Super 20
1991: The Collection
1993: Cadavrexquis
1995: Alter Ego
1998: Back in Your Arms
2000: Made of Blood & Honey
2001: Heart
2003: Tendance
2005: Forever Glam!
2005: Amanda Lear Sings Evergreens
2006: The Sphinx – Das beste aus den Jahren 1976-1983
2006: With Love
2009: Brief Encounters
2009: Brand New Love Affair
2012: I Don’t Like Disco
2014: My Happiness
tekst źródłowy z wikipedii

6 lutego 2019
Brigitte Nielsen
Brigitte Nielsen, właściwie Gitte Nielsen (ur. 15 lipca 1963 w Rødovre) – duńska aktorka, modelka, prezenterka i piosenkarka. Przyszła na świat w Rødovre, na przedmieściach Kopenhagi jako jedyna córka inżyniera Svenda Nielsena (zm. 1999) i bibliotekarki Hanne Nielsen. Wychowywała się z młodszym bratem Janem (ur. 1965).
Po ukończeniu szkoły średniej w wieku 16 lat pozostawiła rodzinę i wyjechała do Włoch, by rozpocząć karierę modelki dla renomowanej agencji Elite Models. Pracowała tam między innymi z takimi projektantami mody jak Giorgiem Armanim, Gianni Versace i Gianfranco Ferré. Była ozdobą światowych wybiegów w Rzymie, Mediolanie, Nowym Jorku, Paryżu i Berlinie. Na początku lat 80. pracowała z takimi fotografami jako Greg Gorman i Helmut Newton. Wielokrotnie jej zdjęcia znalazły się w magazynie Playboy, m.in. w grudniu 1987, a w Marvel Comics pozowała do zdjęć ubrana jak komiksowy charakter She-Hulk. Na jej zdjęcia trafił włoski producent filmowy Dino de Laurentiis, szukający partnerki dla Arnolda Schwarzeneggera do baśni kostiumowej Czerwona Sonja (Red Sonja, 1984), gdzie zadebiutowała jako tytułowa bohaterka kobieta-wojownik. Jednak krytycy nie byli zachwyceni jej talentem aktorskim, przyznając anty-nagrodę Złotej Maliny dla Najgorszej Gwiazdy i nominację dla Najgorszej Aktorki. W 1985 roku wyszła za mąż za Sylvestra Stallone’a, który zaangażował ją do roli Ludmiły Vobet Drago, żony sowieckiego boksera (Dolph Lundgren) w swoim filmie Rocky IV (1985). Lecz i ta kinowa postać była nominowana do Złotej Maliny w dwóch kategoriach: Najgorsza Nowa Gwiazda i Najgorsza Aktorka Drugoplanowa. U boku swojego męża wystąpiła ponownie w roli prześladowanej przez okrutnego seryjnego mordercę modelki Ingrid w kryminalnym filmie akcji Kobra (Cobra, 1986) i po raz kolejny otrzymała nominację do Złotej Maliny jako Najgorsza Aktorka Roku. W 1987 roku odbył się głośny rozwód państwa Stallone. Jako Karla Fry, posągowa wspólniczka handlarza bronią znalazła się w obsadzie komedii sensacyjnej Gliniarz z Beverly Hills II (Beverly Hills Cop II, 1987) z Eddie Murphym. Pod koniec 1987 Nielsen nagrała w duecie z austriackim piosenkarzem Falco singel „Body Next to Body”, którego producentem był Giorgio Moroder. Piosenka ta trafiła na jej debiutancką płytę „Everybody Tells a Story”. Brała udział w drugorzędnych włoskich dramatach – Bye Bye Baby (1988, jeszcze jedna nominacja do Złotej Maliny) u boku Carol Alt, Luca Barbareschi i Jasona Connery i Domino (1988). Mimo tego była jednak absolutną gwiazdą kina światowego końca lat 80-tych, która zgasła równie szybko, jak się pojawiała. Powodzeniem wśród widzów cieszyły się zwłaszcza jej role kobiet heroicznych, wyrachowanych i żądnych władzy, jak choćby kultowa dziś Czerwona Sonja czy Czarna Wiedźma z serii włoskich baśni telewizyjnych Fantaghiro (Fantaghirò, 1992-96). Pojawiła się w teledysku do przeboju Michaela Jacksona Liberian Girl (1989) oraz zespołu Korn do piosenki Make Me Bad (2000) jako lekarka. Nagrała dwa single: „No More Turning Back” oraz w duecie z drag-queen RuPaul – „You’re No Lady” (2002).
Z życia prywatnego:
W kwietniu 1983 roku poślubiła duńskiego muzyka i kompozytora Kaspera Windinga (ur. 1956), przyrodniego brata reżysera Drive – Nicolasa Windinga Refna, któremu urodziła syna Juliana (ur. 12 kwietnia 1984 w Kopenhadze), lecz w październiku 1984 roku małżeństwo rozpadło się. W latach 1984-85 była zaręczona z Arnoldem Schwarzeneggerem. Spotykała się z brytyjskim wokalistą z grupy muzycznej Simply Red – Mickie Hucknallem, aktorem Seanem Pennem, raperem Vanillą Ice. 15 grudnia 1985 w Beverly Hills w posiadłości Irwina Winklera poślubiła Sylvestra Stallone’a. Małżeństwo przetrwało 19 miesięcy i zakończyło się 13 lipca 1987. Romansowała z reżyserem Tony Scottem (1987) i jego sekretarką Kelly Sahnger (1987-88)[8]. Jej kolejnymi mężami byli: kuzyn Orlando Blooma – Sebastian Copeland (od 29 września 1990 do maja 1992) i szwajcarski kierowca rajdowy Raoul Meyer Ortolani (ur. 1960; od 17 grudnia 1993 do kwietnia 2005), z którym ma dwóch synów: Douglasa Aarona (ur. 20 kwietnia 1993) i Raoula Ayrtona Jr. (ur. 21 maja 1995). W latach 1988-1990 była w nieformalnym związku z amerykańskim graczem w football – Markiem Gastineau (ur. 1956). W latach 2003-2005 jej narzeczonym był amerykański raper Public Enemy Flavor Flav (ur. 1959). W marcu 2005 roku poznała włoskiego byłego modela i barmana Mattia’go Dessì (ur. 1978), który został jej piątym mężem – para pobrała się 8 lipca 2006 na Malcie.
Albumy:
1988: Every Body Tells a Story
1992: I’m the One… Nobody Else

11 listopada 2018
Nicki French
Nicki French to brytyjska wokalistka współczesnej muzyki popowej. Urodziła się 28 września 1964 roku w Carlisle w hrabstwie Kumbria nad rzeką Eden, przy granicy ze Szkocją. Swoją muzyczną przygodę rozpoczęła w 1992 roku jako chórzystka i wokalistka studyjna, udzielając się przy produkcji albumu Emotional Exposure Rose-Marie. Przełomowym momentem stało się nagranie własnej interpretacji znanego przeboju Total Eclipse of the Heart z repertuaru Bonnie Tyler. Singiel wydany oficjalnie rok później stał się przebojem w Wielkiej Brytani docierając do piątego miejsca na brytyjskiej liście przebojów, a w stanach Zjednoczonych do miejsca 2. Sprzedaż singla w ponad 250 tys. egzemplarzy w Wielkiej Brytanii przyczyniła się do szybkich prac nad debiutanckim albumem artystki, który ukazał się jeszcze tego samego roku. Album Secrets promowały kolejne single „Total Eclipse of the Heart”, „Did You Ever Really Love Me?”, „Is There Anybody Out There?”, „For All We Know” oraz „Never in a Million Years”. W 1997 roku premierę miał drugi album długogrający piosenkarki zatytułowany French Revolution, na którym znalazł się m.in. singiel „Te amo” oraz utwór „Hard to Say I’m Sorry” z repertuaru zespołu Chicago w interpretacji artystki. W 2000 roku French została zakwalifikowała do stawki półfinałowej krajowych eliminacji eurowizyjnych Song for Europe 2000, do których zgłosiła się z utworem „Don’t Play That Song Again”. W styczniu wystąpiła w półfinale selekcji i awansowała do finału, który ostatecznie wygrała po zdobyciu największego poparcia telewidzów (47 355 głosów), dzięki czemu została wybrana na reprezentantkę Wielkiej Brytanii w 45. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Sztokholmie. 13 maja wystąpiła w finale widowiska i zajęła w nim ostatecznie 16. miejsce z 28 punktami na koncie. W listopadzie 2004 roku Nicki wydała nowy singiel – „I Surrender” będący coverem piosenki Céline Dion o tym samym tytule, zaś na początku czerwca kolejnego roku ukazał się jej kolejny singiel – „Calling Out My Name”. W 2009 roku ukazał się nowy singiel piosenkarki – „Ain’t No Smoke (Without Fire)”. Dwa lata później premierę miały cztery nowe utwory artystki: „Red Light (Spells Danger)”, „Leave A Light On”, „In The Heat Of The Night” i „Love to Call My Own”. W 2013 roku ukazały się nowe, rozszerzone wydania pierwszych singli w dorobku Nicki French, tj. „For All We Know” i „Did You Ever Really Love Me”. W 2014 roku premierę miało czteropłytowe wydawnictwo zatytułowane One Step Further. Na pierwszej i trzeciej płycie znalazły się nagrane w poprzednich latach utwory piosenkarki, w tym m.in. single „In the Heat of the Night”, „Love to Call My Own” oraz eurowizyjna propozycja „Don’t Play That Song Again”, a także kilka utworów wydanych na początku kariery (w tym m.in. singiel „Total Eclipse of the Heart”) oraz nowy singiel – „The Boss”, na drugiej – megamix jej utworów, a na czwartej – wszystkie single artystki wydane w latach 1997-2004. W 2015 roku French nagrała i wydała nowy singiel – „This Love”, teledyskiem do którego wyraziła swoje wsparcie dla środowisk LGBT. W tym samym roku ukazał się jej nowy minialbum zatytułowany Eurovision E.P, na którym umieściła remiksy swojej eurowizyjnej piosenki „Don’t Play That Song Again”, a także swoich interpretacji utworów „Hold Me Now” Johnny’ego Logana i „Ding A Dong” holenderskiego zespołu Teach In 19 listopada 2018 roku nakładem wytwórni Energise Records ukaże się nowy album Nicki, zatytułowany „Glitter To The Neon Light”.
opracował dla RM80: Artur Góralczyk
materiał źródłowy: wikipedia / discogs

8 listopada 2018
Nicki French – On Your Marks, Get Set, Go Away! (2018)
Nicki French – On Your Marks, Get Set, Go Away!
Singiel wydany 8 listopada 2018 roku
Muzyka i słowa: Gordon Pogoda, Michael Jay

5 października 2018
Anna Jurksztowicz – O miłości, ptakach i złych chłopakach
„Diamentowy kolczyk”, „Stan pogody”, „Hey Man!”, „Zmysły” – to największe przeboje Anny Jurksztowicz. Gwiazda lat 80. i 90. powraca albumem „O miłości, ptakach i złych chłopakach”. Premiera – 5 października.
Przy nowym albumie wokalistce pomagali producent muzyczny, pianista i aranżer Grzegorz Stasiuk (przez osiem lat był klawiszowcem w zespole Psychodancing Macieja Maleńczuka) oraz autor wszystkich tekstów Michał Zabłocki (pisał m.in. dla Grzegorza Turnaua i Czesława Mozila) i kompozytor wszystkich piosenek Andrzej Bonarek, obecnie szef muzyczny Małopolskiego Ogrodu Sztuk.
„Zabłocki stworzył coś na wzór concept albumu – opowiedział historie skupione wokół spraw damsko-męskich, składające się w jedną spójną całość. Tytuł płyty zdradza, że nie są to koniecznie historie szczęśliwe” – opowiada wokalistka.
„Co mnie szczególnie uderzyło u Michała, to znajomość natury kobiecej. Groźny typ! Gdyby był psychologiem, kobiety by waliły do niego drzwiami i oknami” – podkreśla Jurksztowicz.
Pierwszym singlem promującym album jest „Mój książę”.
Wersja preorderowa dodatkowo zawiera autograf wokalistki oraz nagrany w 1992 roku i nigdy wcześniej nie publikowany album Anny Jurksztowicz z piosenkami Krzesimira Dębskiego i Jacka Cygana „Kochaj mnie zwyczajnie”.
Oto szczegóły płyty „O miłości, ptakach i złych chłopakach”:
1. „Kogo zechcę tego mam”
2. „Popieprzona”
3. „Ty baba ja chłop”
4. „Mój książę”
5. „Bujamy się (po słowie słowo)”
6. „Nigdy w życiu nic na siłę”
7. „Sto papug”
8. „Zamienię się na los (SOS)”
9. „Deklinacje”
10. „Oskarżam cię”
11. „Przez drogi”
12. „Błąd”
13. „Titanic”
14. „Tylko luz”
15. „Będę miała dom”.
interia.pl

6 maja 2018
Rita Coolidge – Safe in the Arms of Time
Piosenkarka Rita Coolidge wydała 4 maja 2018 roku swój nowy solowy album, „Safe in the Arms of Time”. Album oznacza powrót dwukrotnej zwycięzczyni Grammy do pisania piosenek, a jak wspomniała w swoim pamiętniku z 2015 roku, „Delta Lady”, inspirowała się swoimi przezyciami z osobistej podróży. Rita 1 maja skończyła 73 lata.
„Napisałam wiele piosenek, które zakładały śpiewanie w roli obserwatora cudzych przeżyć, ale tym razem pisałam z doświadczenia”, mówi Coolidge. Coolidge współtworzyła trzy z 12 kawałków albumu.
Pod wieloma względami nowa płyta jest zarówno odbiciem, jak i kontynuacją niezwykłej historii Rity Coolidge, tej, która zabrzmiała podczas rozkwitu sceny muzycznej lat 70. w Los Angeles, gdy śpiewała chórki w utworach Stephenie Stillsie „Love the One You With With” i Erica Claptona „After Midnight”. Warto przypomnieć, że Rita Coolidge zaśpiewała też w 1983 r. „All Time High” – piosenkę do filmu „Ośmiorniczka” – kolejnej opowieści o przygodach agenta 007. „Pomysł polegał na stworzeniu albumu, który posiada urok moich wczesnych nagrań – stanowi powrót do korzeni” – mówi Coolidge.

19 kwietnia 2018
Kylie Minogue – Stop Me From Falling feat. Gente De Zona (2018)
Kylie Minogue – Stop Me From Falling feat. Gente De Zona
Singiel wydany 20 kwietnia 2018 roku
Muzyka i słowa: Kylie Minogue

14 kwietnia 2018
Shania Twain
Shania Twain, tak naprawdę nazywa się Eilleen Regina Edwards a urodziła się 28.08.1965 roku w Windsor, w prowincji Ontario, Kanada. Wokalistka, autorka piosenek, jedna z najpopularniejszych gwiazd muzyki country w drugiej połowie lat 90′. Umiejętnie łączy stylistykę country z rockiem i popem. Jedna z pierwszych wokalistek country, która w pełni wykorzystała promocyjne możliwości muzycznej stacji MTV. Erotycznymi teledyskami stworzyła swój wizerunek scenicznej pełnej seksu, przepełnionej pięknem kobiety!
Jej imie w języku plemienia Indian Odżibuejów, z którego wywodzi się jej ojczym, oznacza – „jestem na własnej drodze”.
Twain jest córką Sharon i Clarence’a Edwardsów urodziła się w ubogiej rodzinie na prowincji Ontario w wiejskiej prowincji. Po rozwodzie rodziców matka, wraz z Eilleen oraz jej siostrą Jill przeprowadziła się do Timmins, w prowincji Ontario, gdzie poślubiła Jerry’ego Twaina, Indianina z plemienia Ojibwa.
Podstaw gry na gitarze przyswoiła sobie jako dziecko, już od najmłodszych lat próbowała pisać piosenki i śpiewać. Jej rodzice szybko zorientowali się w możliwościach wokalnych córki i zachęcali ją do ćwiczeń głosu i udziału w konkursach piosenki. Profesjonalnie śpiewać zaczęła jako nastolatka w klubach, lokalnym radiu i telewizji.
Mając 13 lat Shania Twain została zaproszona do występu w programie telewizji CBS Tommy Hunter Show. Uczęszczała do szkoły średniej w Timmins (Timmins High and Vocational School).
Kiedy miała 21 lat jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, co zmusiło ją do zajęcia się wychowaniem czworga młodszego rodzeństwa. Za honoraria z występów w kurorcie Deehurst kupiła niewielki dom i wprowadziła się do niego wraz z rodzeństwem. W jej ówczesnym repertuarze znajdowały się klasyczne piosenki George’a Garshwina i Andrew Lloyda Webera.
W 1993 roku podpisała kontrakt fonograficzny z wydawnictwem Mercury, dla którego nagrała swój debiutancki krążek Shania Twain. Płyta ta nie osiągnęła wielkich sukcesów komercyjnych, jednak dzięki takim nagraniom jak „What Made You Say That” i „Dance With the One That Brought You” młoda wokalistka została zauważona przez sympatyków nurtu country nie tylko w USA, ale również w Europie.
Krótko po ukazaniu się tego krążka wokalistka poznała swojego przyszłego męża Mutta Lange’a, doskonałego producenta muzycznego. gitarzystę i autora piosenek, który produkował między innymi płyty dla AC/DC, Def Leppard, The Cars, czy Foreigner. Muzyk ten zainteresował się muzyką country i podjął współpracę z piękną wokalistką.
Para przygotowała wspólnie zestaw piosenek na nową płytę The Woman in Me, która ukazała się wiosną roku 1995 promowana przez takie piosenki jak „Whose Bed Your Boots Been Under?”, „Any Man of Mine”, „The Woman In Me”, „I’m Outta Here!”, oraz „No One Needs To Know” osiagnęła wielomilionowy nakład, a w samych tylko Stanach Zjednoczonych sprzedano jej przeszło 9 milionów egzemplarzy!
Ten sukces wywindował wokalistkę do grona suprgwiazd nie tylko muzyki country, ale i amerykańskiej muzyki popularnej. Krytycy muzyczni współpracujący z Nashville nie szczędzili jej uwag krytycznych za rockowe aranżacje, bezwstydne teledyski, zły repertuar, na co publiczność nie zwracała uwagi.
Kolejna płyta Come On Over z roku 1997 wyprodukowana według tego samego modelu odniosła jeszcze większy sukces komercyjny i przyniosła artystce uznanie branży muzycznej, która nagrodziła ją dwukrotnie w roku 1998 i 1999 nagrodą Grammy.
W roku 2011 stacja telewizyjna OWN rozpoczęła emisję reality show z Shanią Twain. Program przedstawia życie piosenkarki od dzieciństwa do chwili obecnej. Pokazuje podróż w czasie, podczas której artystka próbuje odzyskać pewność siebie utraconą po trudnym rozstaniu z mężem.
W programie Shania Twain często mówi o tym, jak trudno jest jej teraz powrócić na scenę. Próbuje odnaleźć drogę wewnątrz siebie.
Albumy:
1993 Shania Twain
1995 The Woman In Me
1997 Come On Over
1998 Celine, Gloria, Aretha, Shania, Mariah – Divas Live (CD, Album)
1999 Come On Over (Australian Tour Edition)
1999 Come On Over (International Version)
2002 Up!
2004 Greatest Hits
2005 Music From And Inspired By Desperate Housewives
2007 Birth Of A Star
2015 Still The One – Live From Vega
2017 Now
Ważniejsze single:
1993 What Made You Say That
1993 Dance With The One That Brought You
1995 The Woman In Me
1995 I’m Outta Here!
1996 You Win My Love
1996 Home Ain’t Where His Heart Is (Anymore)
1997 Love Gets Me Every Time
1998 When
1998 You’re Still The One
2002 Ka-Ching!
przygotowanie na podstawie wikipedii i materiałów własnych dla RM80: witrek/ejtismen

14 kwietnia 2018
Gloria Estefan
Gloria Estefan, właściwie Gloria María Milagrosa Fajardo (ur. 1 września 1957 w Hawanie) – piosenkarka latynoamerykańska.
Urodziła się 1 września 1957 roku w Hawanie, na Kubie. Wychowywała się jednak w Miami. Karierę rozpoczęła od występów w grupie Miami Sound Machine. Jednym z założycieli zespołu był Emilio Estefan, z którym Gloria wzięła ślub po czterech latach znajomości. Pod koniec lat 70. grupa wydała kilka hiszpańskojęzycznych płyt, z których każdy odniósł sukces wśród latynoskiej publiczności. Przełom nastąpił w 1984 roku, gdy zespół wydał pierwszy anglojęzyczny singel pt. „Dr Beat”. Chociaż piosenka nie odniosła większego sukcesu w USA, stała się przebojem w Europie. Płyta „Eyes Of Innocence” zyskał status złotej płyty i sprzedał się na całym świecie w ponad milionowym nakładzie.
W 1985 roku Miami Sound Machine opublikowało studyjną płytę „Primitive Love”. Album, dzięki sukcesowi przebojowych singli („Conga”, „Bad Boy”, „Words Get In The Way” i „Falling In Love”) dostał potrójną platynę w Stanach Zjednoczonych. W 1987 roku zespół wydał płytę „Let It Loose”, która sprzedana została w prawie 10 milionach egzemplarzy na całym świecie, lansując przeboje: „1,2,3…”, „Rhythm Is Gonna Get You”, „Anything For You” i „Can’t Stay Away From You”. W 1989 roku Gloria rozpoczęła solową karierę, ale muzycy z Miami Sound Machine nadal towarzyszyli jej w studio i na scenie. Debiutancki solowy album „Cuts Both Ways” sprzedany został się w ponad 10 milionach egzemplarzy i wylansował utwory: „Here We Are”, „Don’t Wanna Lose You”, „Get On Your Feet” i „Oye Mi Canto”. Za egzotyczny teledysk do piosenki „Oye Mi Canto” Estefan otrzymała nagrodę MTV Video Music Award.
Gloria wyruszyła w tym czasie w światową trasę koncertową, „Get On Your Feet World Tour”. Trasa ta została przerwana na skutek ciężkiego wypadku samochodowego, któremu uległa. Po rehabilitacji Estefan powróciła na listy przebojów w 1991 roku z albumem „Into The Light”, zawierającym utwory: „Coming Out Of The Dark”, „Live For Loving You” i „Seal Our Fate”. Promocji płyty towarzyszyła światowa trasa koncertowa „Into The Light World Tour”. W jej trakcie Estefan wystąpiła na kilku kontynentach przed prawie 10 milionową publicznością. W 1992 roku Gloria wydała składankę „Greatest Hits”. Album promowany przebojowymi premierowymi singlami: „Go Away”, „I See Your Smile” i „Always Tomarrow” zyskał status multiplatyny, sprzedając się w ponad 10 milionach egzemplarzy na całym świecie.
W 1993 roku Estefan wydała dwie płyty: hiszpańskojęzyczny „Mi Tierra”, za który otrzymała nagrodę Grammy i który sprzedano w ponad 8 milionach egzemplarzy, przy czym w samej Hiszpanii album kilkunastokrotnie status platynowej płyty oraz świąteczny „Christmas Through Your Eyes” (platynowa płyta w USA). W 1994 roku Gloria wydała album z coverami pt. „Hold Me Thrill Me Kiss Me”. Zyskał on status multiplatynowej płyty i wylansował dwa przeboje: „Turn The Beat Around” i „Everlasting Love”. W 1995 roku Estefan odniosła komercyjny i artystyczny sukces dzięki hiszpańskojęzycznemu wydawnictwu „Abriendo Puertas”, za który otrzymała drugą nagrodę Grammy. W 1996 roku Estefan została poproszona o zaśpiewanie hymnu Letnich Igrzysk Olimpijskich w Atlancie. Wydana wkrótce płyta „Destiny” zdołała sprzedać się w kilku milionach kopii. W 1996 roku Estefan wyruszyła w kolejną światową trasę koncertową „Evolution World Tour”, która przyniosła wielomilionowe zyski. W 1998 roku artystka powróciła z dyskotekową płyta „Gloria!”. Chociaż single „Heaven’s What I Feel”, „Oye” i „Don’t Let This Moment End” nie odniosły zbyt dużego sukcesu, płyta zdołała sprzedać się w kilku milionach egzemplarzy (w Hiszpanii pięciokrotnie uzyskała status platynowej pły
W 2000 roku Estefan wydała trzeci studyjny, hiszpańskojęzyczny album pt. „Alma Caribena”, za który otrzymała nagrodę Grammy. W 2001 roku Gloria opublikowała płytę „Greatest Hits Vol.2”. Album nie odniósł jednak spodziewanego sukcesu, a pochodzące z niego premierowe piosenki nie zdołały dotrzeć wysoko na listach przebojów. W 2003 roku Gloria wydała album „Unwrapped”. Album został dobrze przyjęty przez krytyków, jednak wysublimowane brzmienie albumu zniechęciło znaczną część fanów artystki. W 2004 roku Estefan wydała składankową płytę „Amor Y Suerte: Exitos Romanticos”, zawierającą hiszpańskojęzyczne ballady z repertuaru piosenkarki. W 2006 roku Estefan wydała trzy kolejne kompilacje: „The Essential” (dwupłytowe wydawnictwo), „The Very Best Of” (która dotarła do TOP 40 w Wielkiej Brytanii) oraz „Oye Mi Canto” (zawierające hiszpańskojęzyczne przeboje artystki). We wrześniu 2007 roku ukazał się w sprzedaży, hiszpańskojęzyczny, studyjny album Glorii Estefan pt. „90 Millas”. Na płycie znalazły się utwory inspirowane tradycyjną kubańską muzyką. Na płycie gościnnie wystąpili: Sheila E., Carlos Santana i Jose Feliciano. Pierwszy singel z płyty, pt. „No Llores” pojawił się w niektórych rozgłośniach radiowych już pod koniec czerwca. Singel zdążył już osiągnąć szczyt latynoskich zestawień. Artystka wzbudziła także pewne kontrowersje w związku z wydaniem singla „No Llores”. W jego nagraniu udział wziął słynny, latynoski gitarzysta Santana, który znany jest ze swoich komunistycznych sympatii politycznych. Jego udział wzbudził oburzenie wśród kubańskiej społeczności żyjącej w Stanach Zjednoczonych. Społeczność chciała nawet doprowadzić do bojkotu płyty „90 Millas”. Sprawa została rozwiązana dzięki specjalnemu pismu, jakie Gloria Estefan opublikowała w prasie, a w którym odcina się od wszelkich pro-komunistycznych poglądów.
Gloria jest żoną znanego producenta muzycznego Emilio Estefana. Emilio produkował albumy takich gwiazd jak: Jennifer Lopez, Shakira, Ricky Martin i wielu innych. Gloria i jej mąż są właścicielami sieci ekskluzywnych restauracji Bongos. Mają także swój własny hotel w Miami oraz studio nagraniowe. Według magazynu Forbes ich majątek szacuje się na ponad 200 milionów dolarów. Gloria ma dwójkę dzieci: syna Nayiba oraz córkę Emily. Razem z rodziną Estefan mieszka w ekskluzywnej rezydencji na Star Island w Miami.
Albumy:
Z Miami Sound Machine
* Eyes of Innocence (1984) złota płyta w USA
* Primitive Love (1985) trzykortna platyna w USA
* Let It Loose / Anything for You (1987) czterokrotna platyna w USA
Solowo:
* Cuts Both Ways (1989) trzykrotna platyna w USA
* Exitos de Gloria Estefan (1990)
* Into The Light (1991) dwukrotna platyna w USA
* Greatest Hits (1992) czterokrotna platyna w USA
* Mi Tierra (1993) platyna w USA, piętnastokrotna platyna w Hiszpanii
* Christmas Through Your Eyes (1993) platyna w USA
* Hold Me Thrill Me Kiss Me (1994) dwukrotna platyna w USA
* Abriendo Puertas (1995) złota płyta w USA, siedmiokrotna platyna w Hiszpanii
* Destiny (1996) platyna w USA
* Gloria! (1998) złota płyta w USA, pięciokrotna platyna w Hiszpanii
* Alma Caribena (2000) złota płyta w USA, trzykrotna platyna w Hiszpanii
* Greatest Hits Vol.2 (2001) złota płyta w Hiszpanii
* Unwrapped (2003) złota płyta w Hiszpanii
* Amor Y Suerte: Exitos Romanticos (2004) złota płyta w Hiszpanii
* The Essential (2006)
* The Very Best of Gloria Estefan (2006)
* Oye Mi Canto!: Los Grandes Exitos (2006)
* 90 Millas (2007)
* Miss Little Havana (2011)
* The Standards (2013)
* Soy Mujer (2015)

14 kwietnia 2018
Anastacia
Anastacia Lyn Newkirk, to amerykańska wokalistka urodzona 17 września 1968 roku w Chicago (Stany Zjednoczone).
Anastacia jest jedną z niewielu wokalistek, które same piszą teksty, komponują piosenki i zajmują się ich produkcją w studio. Początkowo z show biznesem związała się jako tancerka, wstępując między innymi. w teledyskach zespołu Salt’n’ Pepa.
Piosenkarka na scenie muzycznej zadebiutowała w roku 2000 albumem Not That Kind, który w jej rodzimym kraju został źle przyjęty natomiast w Europie krążek odniósł duży sukces zajmując miejsca w Top 10 europejskich notowań najczęściej kupowanych albumów muzycznych. A pochodzące z tego albumu nagranie „I’m Outta Love” dość długo gościło w stacjach radiowych w niemal całej Europie. Dopiero kolejny krążek Freak Of Nature z roku 2001 przyniósł jej światową sławę, na całym świecie krążek nabyło ponad 7,5 miliona ludzi.
Pierwsze 4 lata kariery Anastacii, to prawdziwe pasmo sukcesów muzycznych miliony sprzedanych płyt i rozgłos w świecie muzyki. Została uhonorowana niezliczoną ilością nagród na całym świecie. Stała się znana jako „Biała kobieta z czarnym głosem”!
Niestety w roku 2003 u piosenkarki wykryto raka piersi, przez co jej kariera została raptownie zatrzymana na nieco dłuższą chwilę. Anastacia nie poddała się jednak i zaczęła walczyć. Tuż przed operacją nakręciła teledysk do piosenki „Love Is A Crime” ze ścieżki dźwiękowej do filmu Chicago. Walkę z rakiem wygrała i od razu zaczęła pracę nad kolejnym albumem.
Anastacia bo tak nazywał się kolejny album został wydany w marcu 2004 roku. Znajdowały się na nim takie hity jak „Left Outside Alone”, czy „Sick And Tirem”. Piosenkarce w tym projekcie pomagali panowie Dallas Austin, Patrick Leonard, oraz David A.Stewart. Pomimo sporego sukcesu piosenkarka ocenia pracę nad albumem jako bardzo ciężką. Jak sama twierdzi. „po operacji nie mogłam się dostatecznie skoncentrować i napisać żadnego tekstu”. W ten krążek Anastacia włożyła dużo surowych emocji co było efektem jej przeżyć i trudnych chwil podczas pracy nad albumem.
W listopadzie 2005 roku został wydany album Pieces Of A Dream – Greatest Hits na którym znalazły się najlepsze utwory Anastacii, a także tytułowy singiel. Na płycie można było usłyszeć współpracę z włoskim piosenkarzem Erosem Ramazzottim.
21 kwietnia 2007 roku wyszła za mąż za swojego ochroniarza Wayne’a Newtona, a wkrótce bo 1 lipca 2007 roku artystka gościła na koncercie Concert for Diana zorganizowanym by uczcić 10 rocznicę śmierci księżnej Diany.
Heavy Rotation z roku 2008, to czwarty album studyjny nagrany przez tę amerykańską wokalistkę, który przez krytków i fanów piosenkarki został bardzo dobrze przyjety.
27 lutego 2013 roku piosenkarka poinformowała o nawrocie choroby i odwołała zaplanowaną trasę koncertową. Jesienią tego samego roku poddała się zabiegowi obustronnej mastektomii i późniejszej rekonstrukcji piersi.
Ważniejsze albumy:
2000 Not That Kind
2001 Freak of Nature
2004 Anastacia
2005 Pieces of a Dream
2008 Heavy Rotation
2012 It’s a Man’s World
2014 Resurrection
2017 Evolution
Ważniejsze single:
2000 I’m Outta Love
2000 Made for Lovin’ You
2000 Not That Kind
2001 One Day in Your Life
2001 You’ll Never Be Alone
2004 Left Outside Alone
2004 Sick and Tired
2008 I Can Feel You

11 kwietnia 2018
Nicki French – Steal The Crown (2018)
Nicki French – Steal The Crown
Singiel wydany 11 kwietnia 2018 roku
Muzyka i słowa: Charlie Mason, Mark Smith