New Wave
12 października 2019
Simon S. – Super Hero – Nowy singiel
23 sierpnia miała miejsce premiera najnowszego singla Simona S. Utwór „Super Hero” to elektroniczna mieszanka synthpopu oraz new weve. Słychać wyraźnie nawiązania do brzmień rodem z lat 80-tych, ale całość brzmi całkiem nowocześnie. Za produkcję odpowiedzialny jest Ziemowit „Chippy” Wójcik, a singiel wydano pod patronatem River’s Edge. Warto podkreślić, że jest to już 6 singiel w dorobku młodego artysty z Gdańska. Słowa do tytułowego utworu napisał Simon, który zadedykował go swoim fanom i przyjaciołom. Drugi utwór z singla to remix „French Girl On The Dancefloor„. Przy produkcji singla wokalnie udzieliła się też Carmen Van Killer, natomiast szata graficzna została przygotowana przez Dominikę „Fenek” Wiśniewską. RM80 wspiera Simona i jego kawałek możecie już usłyszeć od jakiegoś czasu na naszym pilocie. Zapraszamy również do wysłuchania utworu w serwisie YouTube..
4 kwietnia 2017
Duran Duran
Duran Duran, zespół angielski powstał latem 1978 roku w Birmingham, a jego założycielami byli dwaj szkolni koledzy Nick Rhodes i John Taylor.
Po zakończeniu nauki postanowili założyć grupę, którą początkowo nazwali RAF (skrót od Royal Air Force). Później zmienioną na Duran Duran, a zaczerpniętą z kultowego filmu science-fiction „Barbarella”(1968, reż. Roger Vadim). Dokładnie pochodziła od nazwiska szalonego naukowca jakim był Dr Durand-Durand.
Pierwszy skład zespołu utworzyli John Taylor, Nick Rhodes, Stephen Duffy i Simon Colley. Swój pierwszy występ zaprezentowali w Birmingham Art School. Wokalistą został Stephen Duffy, Nick Rhodes obsługiwał syntezator, automat perkusyjny i odtwarzał taśmy z nagranymi fragmentami dialogów i programów informacyjnych, a John Taylor i Simon Colley zajęli się gitarami basowymi. Jednak kwartet w tym składzie nie przetrwał długo. Zagrał tylko kilka koncertów. Stephen Duffy i Simon Colley szybko opuścili szeregi DD i założyli własną formację o nazwie Subterranean Hawks. W 1979 roku za Stephena Duffy przyszedł nowy wokalista, Andy Wickett z grupy TV Eye. W tym samym czasie Duran Duran zdecydowali się na zatrudnienie prawdziwego perkusisty, którym został Roger Taylor wywodzący się ze sceny punkowej. Po tych personalnych roszadach zespół mógł zająć się nagraniem pierwszego materiału demo.
Muzycy zarejestrowali cztery nagrania: „Girls On Film”, „Dreaming Of Your Cars”, „Reincarnation” i „Working The Steel”. Nad produkcją czuwał Bob Lamb (m.in. producent debiutanckiej płyty grupy UB40). Niedługo po sesji nagraniowej do Duran Duran dołączył były gitarzysta Cowboys International, Alan Curtis. Ale jednocześnie zespół opuścił wokalista Andy Wickett, którego zastąpił Geoff Thomas, kolega Rogera Taylora z czasów, gdy występowali razem w The Scent Organs. Niestety Duran Duran w tym składzie nie zagrali ani jednego koncertu, ale chociaż zarejestrowali następne nagrania m.in. „See Me Repeat Me” i „Enigmatic Swimmers”. W międzyczasie w Birmingham powstał nowy klub nazwany The Rum Runner, w którym grywano przeboje Davida Bowie, Roxy Music i Chic. Zafascynowani członkowie Duran Duran byli stałymi gośćmi klubu. Nawet Nick Rhodes otrzymał pracę jako DJ. W późniejszym czasie pozwolono im na występy i organizowanie prób, a właściciele lokalu bracia Paul i Michael Berrow zostali ich nieoficjalnymi menadżerami. Jednak nie byli przekonani do umiejętności wokalnych Geoffa Thomasa. Wkrótce odszedł gitarzysta Alan Curtis, a John, Nick i Roger zmuszeni zostali do organizowania przesłuchań dla kandydatów na wokalistę i gitarzystę. Mając problem ze znalezieniem speca od gitary zamieścili ogłoszenie w Melody Maker. Dzięki temu zgłosił się Andy Taylor, który został przyjęty do zespołu. Nowym wokalistą został Oliver Guy Watts. Niestety opuścił zespół po dwóch tygodniach. Zastąpił go Simon LeBon, który o poszukiwaniach wokalisty przez Duran Duran dowiedział się od byłej dziewczyny, Fiony Kemp zatrudnionej jako barmanka w klubie The Rum Runner. Simon szybko wpasował się w szeregi zespołu i już po pierwszych próbach mieli gotowe nagranie „Sound Of Thunder”, w którym wykorzystano jeden z wierszy Simona. Inne zostały wykorzystane w późniejszym terminie np. „The Chauffeur”. Simon LeBon został wokalistą DD, a zadowoleni z jego talentu bracia Paul i Michael Berrow oficjalnie zostali menadżerami zespołu. W londyńskim Air Studio nagrali dwa utwory „Tel Aviv” i „Girls On Film”, ale to nie były te wersje znane z albumu „Duran Duran”. Charakteryzowały się mocniejszym rockowym brzmieniem.
W 1980 roku wreszcie wykrystalizował się skład Duran Duran, a jego oficjalnymi członkami zostali: Simon LeBon, Nick Rhodes, John, Andy i Roger Taylor. W tym samym czasie w magazynie muzycznym „Sounds” znalazł się artykuł poświęcony grupie Spandau Ballet i mówiący także o narodzinach nowego nurtu o nazwie New Romantic. Gdy Duran Duran przeczytali w Sounds o Spandau Ballet, doszli do wniosku, że ten zespół podąża w tym samym kierunku co oni. Szybko zadzwonili do autorki artykułu, Betty Page. Powiedzieli jej, że są częścią ruchu, o którym pisała, ale mieszkają w Birmingham. Zaprosili ją do swojego miasta. Betty Page przyjechała i niedługo później w Sounds ukazał się pierwszy artykuł o Duran Duran. Teraz przyszła pora na wydanie pierwszego singla, ale nie było na to funduszy. Z pomocą pośpieszył Michael Berrow, który sprzedał własne mieszkanie, a dzięki uzyskanej kwocie można było także wysłać Duran Duran na wspólną trasę koncertową z Hazel O’Connor (listopad 1980).
Zespół robił się coraz bardziej popularny, a to pomogło przy wyborze wytwórni. Najlepsze warunki zaproponowała EMI. Kontrakt podpisany pod koniec 1980 roku gwarantował muzykom całkowitą swobodę artystyczną. Grupa udała się do londyńskiego Red Bus Studios, aby zrealizować materiał na ciągle oczekiwany debiutancki album. Tym razem odpowiedzialnym za produkcję został Colin Thurston, który brał udział w nagraniu płyty „Heroes” Davida Bowie i był producentem pierwszego albumu The Human League, „Reproduction”. Wreszcie pod koniec lutego 1981 roku ukazał się pierwszy singiel Duran Duran zatytułowany „Planet Earth”, który w marcu dotarł do 12 miejsca na brytyjskiej liście przebojów. W następnym miesiącu zespół rozpoczął trasę koncertową trwającą aż do świąt Bożego Narodzenia. W maju ukazała się na singlu piosenka „Careless Memories”, ale doszła tylko do 37 pozycji. Za to następny utwór „Girls on Film”, w sierpniu wylądował na 5 miejscu. Debiutancki album zespołu nazwany po prostu „Duran Duran”, 5 września 1981 roku osiągnął 3 pozycję na brytyjskiej TOP 75. Jak się później okazało, spędził na niej 118 tygodni. I tak Duran Duran stali się jednym z najbardziej popularnych zespołów w Wielkiej Brytanii, a czytelnicy muzycznego pisma Melody Maker uznali ich za najlepiej ubrany zespół roku.
Jeszcze przed nastaniem MTV, menadżerowie namówili muzyków, aby nakręcili video do utworu „Planet Earth”, bo to pozwoli zaistnieć na całym świecie bez potrzeby podróżowania. Drugi album promowany był przez singla „My Own Way”, który w grudniu 1981 roku pojawił się na 14 pozycji brytyjskiej listy przebojów. Natomiast sama płyta „Rio” ukazała się w 1982 r. i ponownie jej producentem był Colin Thurston. Krążek „Rio” cieszył się wielkim powodzeniem. W Anglii, w maju 1982 uplasował się na 2 miejscu listy przebojó goszcząc na niej przez kolejnych 109 tygodni. Kolejne single również znajdowały się w czołówce: „Hungry Like the Wolf”(5), „Save a Prayer” (2) i tytułowy „Rio”(9). Teledyski do wyżej wymienionych piosenek, a także do „Lonely in Your Nightmare” i „Night Boat” grupa kręciła w egzotycznych krajach (Sri Lanka, Antigua). Dodatkowo w Londynie zrealizowali jeszcze video do „The Chauffeur”. Wszystkie powyższe i dwa wcześniejsze do utworów „Planet Earth” i „My Own Way” wyreżyserował Russell Mulcahy, który w późniejszych latach zasłynął jako twórca dwóch pierwszych części filmu „Highlander”, u nas znanych jako „Nieśmiertelny I i II”. Duran Duran w pełni potrafił wykorzystać możliwość zareklamowania się poprzez pomysłowe teledyski, na które nie szczędzono środków finansowych.
Kolejne płyty w postaci „Seven And The Ragged Tiger” (1983) i koncertowej „Areny” (1984) ugruntowały pozycję zespołu. Duran Duran zdobywał popularność w wielu krajach świata, ale ciągle nie potrafił podbić rynku w USA. Nadarzyła się ku temu okazja dopiero w 1985 roku, kiedy grupa stworzyła utwór „A View To A Kill” nagrany do identycznie zatytułowanego filmu o przygodach Bonda w reżyserii Johna Glenna. W Polsce znanego jako „Zabójczy widok”. Ameryka była zachwycona nagraniem „A View To A Kill”. W lipcu zespół zagrał na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym w celu zebrania funduszy na głodujące dzieci w Afryce. Był to ostatni wspólny występ Duran Duran. Jeszcze w 1985 roku muzycy podzielili się na dwie grupy: John Taylor i Andy Taylor stworzyli razem z Robertem Palmerem zespół The Power Station natomiast Simon, Nick i Roger projekt o nazwie Arcadia (album „So Red The Rose” promowany przebojem „Election Day”). W 1986 roku odeszli Andy Taylor i Roger Taylor. Pozostali członkowie zdecydowali się wówczas na działalność jako trio, które będzie wspomagać się zaproszonymi instrumentalistami. Powrócili albumem „Notorious” zupełnie nie przypominającym ich dawnego, syntezatorowego stylu. Wielu fanów uważało, że cały duch dawnych Duranów zanikł. Podobnie było z dwoma kolejnymi propozycjami płytowymi „Big Thing” (1988) i „Liberty” (1990).
W 1989 roku w zespole pojawiło się dwóch nowych muzyków: Warren Cuccurullo (gitara) i Sterling Campbell (perkusja). Dość nieoczekiwanie sporym powodzeniem cieszył się utwór „Ordinary World” z płyty „The Wedding Album”. W 1995 roku powstał krążek z coverami ulubionych piosenek zespołu zatytułowany „Thank You”. W tym samym czasie dołączył dawny perkusista – Roger Taylor. Następnie zespół wydał dwie mało znane płyty „Medazzaland” (1997) i „Pop Trash” (2000). Najbardziej znane z nich piosenki to: „Out Of My Mind” nagrana do filmu „Święty” i „Someone Else Not Me”. Podczas nagrywania płyty „Medazzaland” odszedł jeden z założycieli zespołu John Taylor.
W maju 2001 roku doszło do wznowienia działalności Duran Duran w najsłynniejszym składzie, czyli: Simon LeBon, Nick Rhodes, Roger Taylor, Andy Taylor i John Taylor. Jak na razie efektem ich wspólnej pracy jest studyjny album „Astronaut”(2004) promowany przez nagrania „Reach Up For The Sunrise” i „What Happens Tomorrow” oraz pierwsze, oficjalne DVD zatytułowane „Live From London”(2005) zrealizowane podczas koncertów w 2004 roku. 23 września 2006 zespół wystąpił w Warszawie na służewieckim Torze Wyścigów Konnych.
Albumy studyjne:
Duran Duran 1981
Rio 1982
Seven And The Ragged Tiger 1983
Notorious 1986
Big Thing 1988
Liberty 1990
The Wedding Album 1993
Thank You 1995
Medazzaland 1997
Pop Trash 2000
Astronaut 2004
Red Carpet Massacre 2007
All you need is now 2011
Paper Gods 2015
Składanki i albumy koncertowe:
Carnival (Harvest, 1982)
Arena (EMI, 1984)
Decade (EMI, 1989)
Greatest (EMI, 1998)
Strange Behavoir (EMI, 1999)
Girls On Film: The Collection (EMI, 2000)
The Singles 81-85 (EMI, 2003)
Singles Box 2 1986-1995 (EMI, 2004)
na podstawie: romantic-synthesis.blog
21 marca 2017
Nena – 99 Luftballons (1983)
20 marca 2017
Nena
Nena , właśc. Gabriele Susanne Kerner (ur. 24 marca 1960 w Hagen w Niemczech) – wokalistka. Jej piosenka „99 Luftballons” (1984), również w angielskiej wersji („99 Red Balloons” – punkrockowy zespół Goldfinger nagrał cover tejże piosenki, który stał się najwiekszym hitem zespołu), zajmowała wysokie miejsca na światowych listach przebojów (drugie na US Billboard Charts, pierwsze w Wielkiej Brytanii). Nagrał ją również zespół 7 Seconds pochodzący z USA grający w stylu punk hardcore.18 września 2009 ukazał się nowy singiel NENY „Wir sind wahr” promujący jej nową płytę pt.Made in Germany , której premiera odbyła się 2.10.2009r.
Nena na początku była typową „dziewczyną z sąsiedztwa”, niczym nie różniła się od zwykłych dziewczyn z Hagen, długie włosy, dżinsy i skórzana kurtka. Codziennie wieczorem siedziała w dyskotece gdzie puszczali Stonesów, Floydów i inne zespoły rockowe. Pewnego wieczoru podszedł do niej zupełnie nieznany chłopak i powiedział „Cześć, jestem Rainer. Zakładam zespół rockowy. Chciałabyś przyjść do nas na próbę?” Nena pomyślała sobie „Wariat! Jeszcze nigdy nie śpiewałam publicznie, ale mogę spróbować.” Następnego dnia Nena przyszła do Rainera i tam poznała się z pozostałymi członkami zespołu. Skład był następujący :
Nena Kerner – wokal
Rainer Kitzman – gitara solowa
Frank Rohrer – gitara basowa
Rolf Brendel – perkusja
Zagrali kilka kawałków rockowych i tak powstał zespół The Stripes, którego nazwa wzięła się od modnych wówczas ubrań w paski. Później zespół zagrał w klubie przed publicznością z czego większość to była ich rodzina i przyjaciele. Podczas występu zauważył ich Andy Kirnberger z firmy CBS. Wkrótce podpisali kontrakt i dostali 40 tys. marek zaliczki. Za te pieniądze kupili sprzęt i ruszyli w trasę po Niemczech. Jeszcze w 1979 roku ukazał się ich debiutancki singel Ecstasy, który stał się przebojem lokalnych dyskotek. Dwa lata później wydany został album The Stripes oraz pochodzące z niego single Strangers, Tell me your Name i Don’t you think that I’m a lady?.
Zespół wystąpił w programach telewizyjnych Plattenkuche i Disco, na koncertach mieli swoją stałą publiczność, wielbiciele założyli nawet ich fan club, ale sprzedaż płyty nie szła najlepiej. Po trzech latach działalności muzycy stracili motywację do dalszej współpracy. Zespół przestał istnieć, ale firma CBS nie straciła zainteresowania młodą wokalistką. Wkrótce Nena odebrała telefon z bardzo interesującą propozycją…
Pierwszy album
14 stycznia 1983 roku ukazał się na rynkach niemieckojęzycznych longplay Nena – do dziś jeden z najważniejszych albumów w historii niemieckiej muzyki pop, dla fanów Neue Deutsche Welle niemal kultowy.
Płyta, wyprodukowana przez byłych muzyków Niny Hagen – Reinholda Heila i Manne Preakera, tworzących wówczas zespół Spliff, nagrana została w ciągu kilku tygodni. Po fenomenalnym sukcesie singla Nur getraumt ciśnienie było ogromne. Sceptycy uważali, ze Nena pozostanie gwiazdką jednego przeboju i na tym się jej błyskotliwa kariera zakończy, fani natomiast z napięciem czekali na dalsze propozycje swojej nowej ulubienicy. W tym czasie wokalistka krążyła między studiem Spliff w Berlinie, gdzie nagrywano materiał, a planem filmowym w Monachium, gdzie kręciła Gib Gas, ich will Spass.
Koledzy z zespołu nie byli zbyt zadowoleni z jej aktorskiej przygody, ale mieli świadomość tego, że film będzie dobrą reklamą dla całej grupy, tym bardziej, ze miała być w nim wykorzystana ich muzyka. Materiał na płytę tworzyli wspólnie, każdy z członków zespołu miał swój wkład w ten album.
Nena – Band:
Nena Kerner – wokal
Rolf Brendel – perkusja
Jurgen Dehmel – gitara basowa
Uwe Fahrenkrog-Petersen – keyboard
Carlo Karges – gitara solowa
współcześnie:
Nena Kerner – wokal
Patrick „PC” Christensen ( odszedł z zespołu )- gitara
Nader Rahy – gitara i wokal
Richard Fortus ( odszedł ) – gitara
Paul DiLeo – gitara basowa
Van Romaine – perkusja ( na zmiane z Tobiasem Ralphem i Phillipem Palmem )
Arne Augustin – klawisze
Derek Von Krogh – klawisze
Andreas „Bindi” Binder – gitara akustyczna
Dyskografia:
Nena – Band
1983: Nena
1984: Fragezeichen
1984: International Album
1985: Feuer & Flamme
1985: It’s All In The Game
1986: Eisbrecher
Nena
1989: Wunder Gescheh’n
1990: Komm lieber Mai…
1991: Nena – Die Band
1992: Bongo Girl
1994: Und alles dreht sich
1994: Nena singt die schönsten Kinderlieder
1995: Nena Live
1995: Unser Apfelhaus
1996: Nena und die Bambus Bären Bande
1997: Jamma nich
1997: Nenas Weihnachtsreise
1998: Wenn alles richtig ist, dann stimmt was nicht
1999: Nena macht… Rabatz
2001: Chokmah
2002: 20 Jahre Nena feat. Nena
2004: Nena Live Nena
2005: Willst du mit mir gehn
2007: Cover Me 2CD <niem.& ang.>
2009: Made in Germany
2012: Du bist gut
2015: Oldschool
opracowane przez witrek dla RM80.pl
źródło: wikipedia
11 marca 2017
Alphaville
Wszystko rozpoczęło się w 1981 roku. Bernhard Lloyd i Frank Mertens, obaj zainteresowani muzyką postanowili założyć zespół. To czego im brakowało to „prawdziwy” piosenkarz. Okazało się, że głos Bernharda już nie wystarczał. Bernd znał Mariana od trzech lat (choć według niektórych źródeł wszyscy trzej spotkali się w barze pod koniec 1982 roku). W każdym razie Marian po przesłuchaniu ich dotychczasowych kompozycji ułożył spontanicznie słowa do kilku piosenek, tak powstało m.in.’Forever young’.
Ich pierwszy oficjalny występ miał miejsce w 1981 roku w Münster przed 7-osobową komuną 'Nelson Project’, jej członkowie: Ariana (wtedy dziewczyna Mariana), Bernd, Frank, Julia, Steffi, Ulli i oczywiście Marian, byli zainteresowani różnymi dziedzinami sztuki. Poglądami i pomysłami wymieniali się przy słynnym okrągłym, kuchennym stole. Grupa pod nazwą 'Forever Young’ dała swój drugi koncert na przełomie 1982/83 roku. Niestety ostatni na następne 10 lat.
W 1984 roku ukazały się ich debiutanckie single: „Big in Japan’, 'Sounds like a melody’ i 'Forever young’. W październiku światło dzienne ujrzał krążek 'Forever young’ – uważany od tej pory za jeden z najlepszych albumów muzyki z pogranicza elektro-popu lat 80-tych. Zespół funkcjonuje pod nową 'Alphaville’, zainspirowaną filmem francuskiego reżysera Jean Luca Godarda o samotnym mieście położonym w odległej galaktyce. Filmy zawsze odgrywały ogromną rolę w ich twórczości. Każda piosenka: oryginalna, kolorowa, opowiadająca ciekawą historię jest właściwie jak mini-film.
W czasie gdy światowe listy przebojów podbijał pierwszy single 'Big in Japan’, Marian pracował jeszcze w restauracji, Frank uczył się, a Bernhard pracował dla IDIS (the Institute of Documentation and Information of Social Medicine and Public Healthcare). Z pewnością nie zapomną swojej pierwszej sesji zdjęciowej, której nie wspominają zbyt mile: 'W WEA był facet (…), który doskonale wiedział jak powinniśmy wyglądać: ubrani w grube, ogromne, ręcznej roboty norweskie swetry (…), musieliśmy siedzieć ściśnięci ciasno razem, w świetle 1000 watowej żarówki. Byliśmy niemalże upieczeni żywcem’.
W grudniu Frank Mertens opuścił zespół. Zastąpił go gitarzysta i specjalista od keyboardów Ricky Echolette (właściwie Wolfgang Neuhause. Echolette to nazwa starego rodzaju niemieckiego mikrofonu), znajomy Mariana z zespołu 'Chinchilla Green’. Frank niedługo po swoim odejściu założył własny zespół 'The Lonely Boys’. Pod koniec 1984 roku Alphaville napisali ścieżkę dźwiękową do filmu 'Der Bulle Und Das Madchen’ w reżyserii P. Keglowicza (w rolach głównych wystapili Anette V. Klier i Jurgen Prochnow), wzieli także udział w charytatywnym projekcie 'Band Für Afrika’.
W 1985 roku wydany zostaje czwarty singiel 'The Jet Set’, zmiksowany później przez Johna 'Jellybeana’ Beniteza. Powstało także video pod tym samym tytułem, w którym oprócz Mariana, Ricky’ego i Bernharda, wystąpili m.in.: The Electric Captains, Kit&Kitty, The Klaatu. Sisters. Marian i s-ka fundusze z singli i pierwszego albumu zainwestowali w swoje własne studio – Lunapark.
Z początkiem 1986 roku ukazał się singiel 'Dance with me’, który był zapowiedzią drugiej płyty 'Afternoons in Utopia’, wyprodukowanej przez Petera Walsh’a (Simple Minds) i Steve’a Thompsona (A-ha, David Bowie). Wraz z powstaniem płyty zrodził się projekt sceniczny z wyraźnie zarysowanymi bohaterami, mający ilustrować teksty piosenek i uzupełniać obraz wędrówki ku lepszej przyszłości, która jest motywem przewodnim 'Afternoons in Utopia’. Niestety do urzeczywistnienia tych marzeń nie dochodzi, gdyż grupa zdecydowała się na zarzuceniem działalności scenicznej na rzecz pracy w studio. W czerwcu ukazały się 'Popołudnia w Utopii’ razem z singlem 'Universal daddy’, w grudniu został wydany kolejny singel – 'Jerusalem’.
Zaraz po zakończeniu pracy nad drugim albumem, Alphaville zabrali się za pracę nad trzecim krążkiem. Tym razem chcieli zrobić coś innego – film. Była to bezpośrednia odpowiedź na presję ze strony firmy nagraniowej; członkowie Alphaville uważali, że gdy nakręcą film o nowym albumie unikną trasy koncertowej, której byli niechętni. Dałoby im to także czas na rozwinięcie pomysłów z czasów Nelson Project. Jeszcze w 1986 roku we wschodnich Niemczech album zatytułowany po prostu 'Alphaville’ ukazał się pod szyldem wytwórni Amiga. Zawierał 6 utworów z płyty 'Forever young’ i 6 z 'Afternoons In Utopia’. Wkład grupy w składankę był minimalny, ale zaaprobowali pomysł ze względu na trudności ze zdobyciem innych albumów w NRD.
W 1987 roku to początek współpracy z Klausem Schulze rozpoczętej od żartu. Klaus zaproponował, że jeśli się spieszą, on może zmiksować dla nich utwory. Marian odpowiedział: Jasne, zaczynaj. Dwie godziny z zespołem zamieniły się w półtoraroczny pobyt w Berlinie wraz z Alphaville.
Utwór 'Forever young’ został wydany ponownie na singlu w 1988 roku i rozpoczął wędrówkę na szczyt list przebojów w USA. Ten sukces spotęgował 'The Singles Collection’ zrealizowany w Stanach Zjednoczonych. Był to album zawierający 8 kawałków: po dwa mixy piosenek 'Forever young’, 'Big in Japan’, 'Red Rose’ i 'Dance with me’.
W maju 1989 roku został wydany trzeci album 'The Breathtaking Blue’. Niestety tym razem płyta nie cieszyła się taką popularnością jak poprzednie krążki. WEA niechętnie udzielała funduszy, a możliwości finansowe członków Alphaville były ograniczone. Pomimo przeszkód udało im się spełnić fantastyczny sen: film zatytułowany 'Songlines’. 'Linie śpiewu’ to wg wierzeń Aborygenów niewidzialne ślady stwórców kosmosu, którzy „wyśpiewali” świat. Aby uniknąć estetyki zwykłego wideoklipu, zrodził się pomysł połączenia muzyki z krótkometrażowymi, niebanalnymi filmami. Pracowało nad nim 9 producentów, w tym Godrey Reggio. Wśród reżyserów był również Ricky Echolette odpowiedzialny za film do piosenki 'Ariana’. Dzieło Christopha i Wolfganga Lauensteinów zainspirowane 'Middle of the Riddle’ jako 'Balance’ zdobyło filmowego Oskara. Niestety zostało zaprezentowane ze zmienioną ścieżką dźwiękową. The Breathtaking Blue to pierwsza próba podwyższenia statusu CD połączonego z grafiką, poprzednika DVD.
Po wydaniu trzeciego albumu Alphaville zrobili sobie zasłużoną przerwę. Marian rozpoczął pracę nad swoim pierwszym solowym albumem 'So Long Celeste’, a Bernhard miał czas na pracę w studio remixując co bardziej znane utwory grupy, które w końcu znalazły się na wydanej w 1992 roku płycie 'First Harvest 1984-92′ podsumuwującej dotychczasową działalność grupy.
W swoim studio Lunapark, Alphaville zaczeli wstępnie pracować nad 'Prostitute’ – albumem, który mieli sobie sami wyprodukować. Ukazało się dzieło Mariana 'So Long Celeste’, zaś prace nad 'Prostitute’ wydłużyły się i pochłonęły więcej czasu niż planowano, więc data wydania oddaliła się na ponad półtora roku. W 1993 roku skuszeni zaproszeniem spontanicznie postanowili dać koncert w Bejrucie (po 10 latach nieobecności na scenie!!!). Był to pierwszy koncert zachodniego zespołu w tym kraju. Alphaville wzbudzili ogromny entuzjazm!!!
W 1994 rou równo dziesięć lat od założenia zespołu ukazał się czwarty album – 'Prostitute’ oraz singel 'Fools’, do którego powstał wspaniały teledysk nakręcony w Meksyku. Ciekawostką jest, że MTV odmówiło jego rozpowszechniania ze względu na obecne w nim walki kogutów, mimo, że jak zapewniał Marian: „koguty z natury nie lubią się nawzajem”, a żadnemu ze zwierząt nie stała się krzywda. CD miało formę kalejdoskopu, złożonego z ogromnej ilości materiału, który narósł w ciągu ponad dwóch lat pracy. Mimo, że zespół nadal ociągał się z podjęciem decyzji o wyruszeniu w trasę koncertową, w 1995 roku menadżer nakłonił ich do osiągnięcia kompromisu i skompletował zespół, w którym Marian był jedynym oryginalnym członkiem. Ten pomysł pozwalał grupie „pokazać się”, dając jednocześnie pozostałym członkom Alphaville szansę pracy nad piątym longplayem. W tym celu grupa udała się do Południowej Francji, by tam razem tworzyć materiał na przyszły album. W 1996 roku Bernhard dołączył do zespołu grającego na żywo.
W 1997 roku Ricky Echolette z niewiadomych przyczyn opuszcza alphavillowy pokład. (Może zniechęcony wizją grania na żywo, za którym nigdy nie przepadał??). Przedtem czyniąc istotny wkład w albumy 'Salvation’ i 'United’ – drugą solową płytę Mariana wydaną wyłącznie w Południowej Afryce w 1996 roku i w USA w maju 1999. Grupa koncertowa osiadła w Londynie gdzie miały miejsce nagrania do 'Salvation’ z producentem Andym Richardsem (Art of Noise/OMD). Mniej więcej w tym samym czasie zaprezentowali także swą główną bazę komunikacji z fanami i zarazem oficjalną stronę www.alphaville.de. Zwiastunem nowej płyty jest singiel 'Wishful thinking’, a album 'Salvation’ ukazał się we wrześniu. Była to ostatnia płyta z WEA, kontrakt między grupą a wytwórnią został zakończony.
W 1998 Alphaville koncertował w Niemczech i Wschodniej Europie, grał także w Peru i Rosji. Przygotował również swoją antologię (co nie oznacza oczywiście końca zespołu). Wydane w styczniu 1999 roku 'Dreamscapes’ to 125 piosenek na 8 kompaktach na które złożyła się ich historia od późnych lat 70 -tych aż po końcówkę 90-tych. Ten wyjątkowy album zawiera, nagrania koncertowe, wcześniej niepublikowane utwory oraz remiksy. 'Dreamscapes’ sprzedawał się niewiarygodnie dobrze i Alphaville podejeli ryzyko: wydali utwór 'Flame’ w Stanach Zjednoczonych i podobnie jak 'Dreamscapes’ był wydany wyłącznie przez Alphaville bez udziału dużej firmy nagraniowej. Singiel zawiera remiks piosenki 'Flame’, unplugged 'Forever young’ i 'Big in Japan’ w wersji live. Pierwsza edycja 'Dreamscapes’ zostaje wyprzedana w przeciągu trzech miesięcy. Jakby dopełnieniem ekspansji na rynek amerykański było wydanie w 2000 roku w zmienionej szacie graficznej i z bonusami albumu 'Salvation’. W lipcu miały miejsce dwa duże koncerty w Salt Lake City w Stanach Zjednoczonych. Na obydwa występy bilety zostały wykupione niemal natychmiast, zanim nawet rozpoczęto promowanie wydarzenia!!! Do końca czerwca Alphaville zagrali również w Portugalii dla 17-tysięcznego tłumu.
Zespół w dalszym ciągu koncertował na całym świecie, pracując równolegle nad nowym studyjnym albumem, którego premierę zapowiedziano na 2002 rok. Póki co w czerwcu 2000 roku ukazał się 'Stark Naked And Absolutely Live’ – ich pierwszy oficjalny album nagrany na żywo. Podbijał on niemieckie alternatywne listy przebojów, będąc numerem 1 przez trzy tygodnie. W sierpniu zagrali także swój największy jak dotąd koncert, który odbył się w Szczecinie!!! Tak, tak, przed publicznością złożoną niemal z 300 tysięcy polskich alphafanów!!!
W 2001 roku okazało się, że Bernhard stoi za enigmatycznym, wirtualnym projektem 'Atlantic Popes’ ze specjalnie zaprojektowaną, wartą odwiedzenia stroną www.atlanticpopes.de). Założyciel Alphaville, Frank Mertens pracuje w tym czasie nad swoim internetowym projektem Maelstrom i udziela się nie tylko jako muzyk, ale również jako malarz, rzeźbiarz i poeta. Marian Gold pracował równocześnie pisząc teksty na nowy album Alphaville, razem z Effjottem Krugerem (Ideal) i Klausem Schulze – gigantami muzyki elektronicznej nad projektem 'Sputnik Roadhouse’ (www.sputnikroadhouse.de) oraz dla niemieckiego filmu telewizyjnego 'Klassentreffen’ rozpowszechnianego przez SAT 1. Marian i chłopaki wystąpili w jednej ze scen jako trupa 'Woundering Stars’ z przebojową piosenką 'Those were the days’.
Ukazało się także DVD z zapisem koncertów w Salt Lake City, powstałe dzięki fanom z Ameryki, którzy profesjonalnie sfilmowali to wielkie wydarzenie. DVD ukazało się pod tytułem: 'Little America’ (nazwa hotelu, w którym przebywał Marian z ekipą) podpisane przez Golda. W październiku ukazał się album 'Forever pop’, który zawierał utwory zremixowane (za przyzwoleniem AV) przez znanych DJ-ów: De Phazza, Paula Van Dyka, Marka Platiego, F.A.F., Jose Alvareza, Brilla, Eiffela 65 i innych. Właściwie Alphaville miało wkład wyłącznie w jedną piosenkę na tym albumie: 'Lassie come home’. Album z remiksami to wymysł wytwórni muzycznej, która wydaje się, że w pogoni za finansowym zyskiem wymusiła na muzykach Alphaville zgodę na wydanie tego krążka.
W kwietniu 2002 roku rozpoczęła się trasa koncertowa 'Miracle Healing’ (Cudowne Uzdrowienie), która wiodła przez Szwajcarię, Czechy, Węgry, Austrię, a także przez całą Republikę Federalną Niemiec. Alphaville zagrali także na kilku letnich festiwalach. Po koncertowych bojach przyszedł czas na pracę nad nowym albumem 'Crazyshow’, który zapowiadał kolejne zmiany w składzie. Był to pierwszy album, w którym nie wziął udziału Bernhard Lloyd. W grudniu Marian Gold koncertował z 'Nokia Night of the Proms’ po Niemczech.
Od 14 lutego 2003 roku można było zakupić przez Internet nowy album 'Crazyshow’ – limitowany zestaw 4-ech płyt w specjalnym formacie. 18 marca Marian Gold został sam na pokładzie. Bernhard opuszcza zespół i obwieszcza oficjalnie, że już dłużej nie jest członkiem Alphaville. Centrum zespołu jest teraz Marian Gold, keyboardzista Rainer Bloss, który współkomponował muzykę Alphaville od początku lat 90. i Anglik Martin Lister, który był dotychczas muzycznym dyrektorem zespołu na trasie i który miał wkład w dwa utwory na Crazyshow: 'Ways’ i 'Still falls the rain’. 5 kwietnia na festiwalu 'Eurorock’ w Belgii po raz pierwszy zaprezentowano na żywo piosenki z najnowszego albumu. Niedługo potem ruszyły nagrania opery 'L’invenzione Degli Angeli/the Invention of Angels’ napisanej przez Klausa Schulze i Hermanna Schneidera. Co ciekawe, libretto opery jest po włosku. Marian wcielił się w rolę Wysłannika. 9 listopada rusza produkcja nowego albumu.
W 2004 roku zespół świętował 20-lecie powstania. Kwiecień i maj Marian spędził w Londynie pracując z Martinem Listerem nad piosenkami na nową płytę. W maju wokalista Alphaville świętował swoje 50-te urodziny!!! Uroczystość zbiegła się 20-tą rocznicą AV, która była celebrowana 29 sierpnia w Tipi Tent Tiergarten w Berlinie. Fani, przyjaciele i zespół zebrali się, by wziąć udział w imprezie. Po raz pierwszy Alphaville akompaniował kwartet smyczkowy. Zachęcony sukcesem 'Berlin Salonorchester Quartet’ zdecydował się towarzyszyć AV w ich dużej, rocznicowej trasie. Grają na Wegrzech, w Czechach, Słowacji, Szwajcarii, Danii, Szwecji i Niemczech. Razem ze znanymi przebojami prezentowane są całkiem nowe piosenki. Po zakończeniu trasy Marian, Martin i Rainer zaczeli pracę nad musicalem opartym na baśni 'Alicja w Krainie Czarów’ Lewisa Carolla, który planowano wystawić w 2006 roku w niemieckim Würzburgu. Od listopada 2005 roku można kupić w internetowym sklepie „Alphaville Webshop” rzeczy związane z zespołem
W styczniu 2006 roku ukazał się album 'Dreamscapes Revisited’, który jest odpowiedzią na prośby fanów o wznowienie wydawnictwa z 1999 roku. Aby zachować niepowtarzalność poprzedniej limitowanej edycji 'Dreamscapes’, reedycja różni się nieznacznie od pierwszej wersji. Przez cały rok trwają pracę nad nowym studyjnym albumem, niestety wydanie nowego krązka zostało ponownie przesunięte, tym razem na rok 2007. Według nieoficjalnych informacji zespół nagrał już wszystkie utwory na następny album studyjny. Już w tej chwili wiadomo, że płyta ma mieć charakter bardzo elektroniczny i nowoczesny. Niestety, termin oficjalnej premiery nie jest jeszcze znany. Ostatecznie album „Catching Rays on Giant” ukazuje się 19 listopada 2010 roku i jest gorąco przyjęty przez fanów.
Na kolejną płytę trzeba było poczekać niemal 7 lat. Album „Strange Attractor” ukaże się w marcu 2017 roku i jest promowany singlem „Heartbreak City”, który odbiega stylem od tego co grupa zaprezentowała 7 lat wcześnej. CDN.
Członkowie
Obecni
Marian Gold (wł. Hartwig Schierbaum, ur. 26 maja 1954) – śpiew
Rainer Bloss – instrumenty klawiszowe
Mattes Leon – perkusja
David Goodes – gitara
Byli
Frank Mertens (wł. Frank Sorgatz, ur. 26 października 1961) – instrumenty klawiszowe (tylko 1984)
Ricky Echolette (wł. Wolfgang Neuhaus, ur. 6 sierpnia 1958) – instrumenty klawiszowe, gitara (1985-1996)
Bernhard Lloyd (wł. Bernhard Gößling, ur. 2 czerwca 1960) – instrumenty klawiszowe (do 2003)
Martin Lister – instrumenty klawiszowe (ur. w 1962, zmarł 21 maja 2014 roku)
Albumy
Forever Young (1984)
Afternoons In Utopia (1986)
The Singles Collection(1988)
The Breathtaking Blue (1989)
First Harvest (1992) – album składankowy
Prostitute (1994)
Salvation (1997)
Dreamscapes (1999) – 8-płytowa antologia niepublikowanych i rzadkich utworów
Visions of Dreamscapes (1999) – limitowana wersja, wydana tylko w Brazylii
Salvation (1999) – wydanie amerykańskie
Stark Naked And Absolutely Live (2000) – album koncertowy
Forever Pop (2001) – płyta z remiksami
CrazyShow (2003) – album 4-płytowy
Dreamscapes Revisited (2005) – 8-płytowa antologia niepublikowanych i rzadkich utworów (reedycja częściowa)
Catching Rays on Giant (2010)
Strange Attractor (2017)
Koncerty w Polsce
1995 – Wrocław
sierpień 1997 – Sopot Festival (honorarium za występ przekazał na rzecz ofiar powodzi tysiąclecia)
luty 1999 – Poznań, Warszawa, Katowice
5 sierpnia 2000 – Szczecin
4 czerwca 2005 – Płock
12 marca 2007 – Warszawa (w Teatrze Muzycznym Roma)
23 czerwca 2007 – Kraków (w czasie corocznego koncertu „Wianki”)
7 września 2007 – Łódź (w ramach Festiwalu Dialogu Czterech Kultur)
7 czerwca 2008 – Toruń (z okazji przemianowania Radia Toruń na VOX FM Toruń)
14 września 2008 – Opole (koncert z okazji zakończenia lata)
30 listopad 2013 – Discotex Łódź
21 czerwca 2014 – Chodzież
22 czerwca 2014 – Wrocław Wromantic Festival
