Dance
21 marca 2017
Stevie B
Stevie B (ur. Steven Bernard Hill, 19 kwietnia 1958 r.) To amerykański piosenkarz , producent tekstów piosenek i producent płyt, który miał swój wpływ na freestyle i hipotekę muzyki hipotecznej Hi-NRG pod koniec lat osiemdziesiątych, głównie w Miami. Stevie B stał się najbardziej znany z rewelacyjnej ballady Because I Love You” („The Postman Song ” ) w 1990 roku.
Urodzony w Fort Lauderdale na Florydzie.Stevie B zanim zdobył uznanie w swoim klubie za utwór „Party Your Body” w 1987 roku zajmował się różnymi rzeczami poczynając od mycia samochodów po sprzedaż fast food’ów. Hit „Party Your Body” był także tytułowym utwórem z jego debiutanckiego albumu z 1988 roku, który ostatecznie przeszedłzłoto. W 1989 roku jego utwory zdobył pierwsze 40 najlepszych hitów ” I Wanna Be the One „, ” In My Eyes ” i „Love Me For Life”. W 1990 roku album ” Love & Emotion” osiągnął sukces, wraz z towarzyszącym mu singlem „Because I Love You”, który w grudniu 1990 roku wygrał się na pierwszym miejscu w rankingu Billboard Hot 100 w Stanach Zjednoczonych. Kolejne to 15 hitów z Love and Emotion z „I’ll Be Your Your Side” oraz utwór z albumu.
W 1998 r.Stevie B wydał ponownie „The Best of” podkreślając w tym albumie lekką nutę dance-pop, która oznaczała początek jego kariery.Po tym czasie stał się sławą w Brazylii, gdzie jego piosenki regularnie pojawiały się nie tylko w audycjach radiowych, ale płyty miały zainteresowanie wśród dziesiątkom tysiećy fanów. Zwłaszcza miejsckiej młodzieży.
Discografia
Albumy
1988: Party Your Body
1988: In My Eyes
1990: Love & Emotion
1992: Healing
1993: Running Back
1994: Funky Melody
1996: Waiting For Your Love
1998: Right Here, Right Now!
1998: Summer Nights
1999: Freestyle Then And Now!
2001: It’s So Good
2006: This Time…
2009: The Terminator
2014: The King of Hearts
Kompilacje
1991: Best Of Stevie B
1992: Best Of Stevie B
1993: The Best Of Stevie B
1996: The Best Of Stevie B Vol. 2
1996: Finally
1997: Hit Collection
1998: Best Of Stevie B
2001: The Greatest Hits
2004: The Greatest Hits Volume 2
2005: The World Of Stevie B
2008: Greatest Freestyle Ballads
2009: B-Sides And Outtakes
źródło wikipedia
20 marca 2017
Janet Jackson
Janet Damita Jo Jackson (ur. 16 maja 1966 w Gary w stanie Indiana) – wokalistka amerykańska, kompozytorka, autorka tekstów, producentka nagrań, aktorka, tancerka. Wychowała się w Encino, Los Angeles, Kalifornia. Jest najmłodszym dzieckiem w rodzinie Jacksonów pracującym w branży muzycznej. Zaczęła występować na scenie z rodziną już w wieku 7 lat, później rozpoczęła karierę zawodową jako aktorka w różnych odcinkach serialu telewizyjnego The Jacksons z 1976 r.
W wieku 16 lat, w 1982 r. Janet podpisała kontrakt z wytwórnią A&M, która wydała jej samodzielny, debiutancki album w tym samym roku, pod tytułem Janet Jackson. Dwa lata później wydała drugi album: „Dream Street”. Oba jednak nie osiągnęły większych sukcesów.
Przed wydaniem trzeciego albumu studyjnego Control (1986) Jackson podpisała długą współpracę fonograficzną z producentami Jimmy Jam and Terry Lewis. Jej muzyka z Jam i Lewis łączyła współczesny Rhythm and blues z elementami rapu, próbki pętli, potrójnej huśtawki i przemysłowych bitów, które wiele wniosły w muzyce popularnej.
Trzy lata później wydała czwarty album, Rhythm Nation 1814, który pokrył się sześciokrotną platyną w USA.
Wysoką pozycję w MTV zapewniła jej innowacyjność albumów, choreografii i teledysków oraz świadome społecznie teksty piosenek.
W 1991 podpisała pierwszy z dwóch rekordowych kontraktów z wytwórnią Virgin Records, którego wartość wynosiła wiele milionów dolarów i który ustanowił ją jednym z najwyżej zarabiających artystów w przemyśle muzycznym. Wartość kontraktu oszacowano na pomiędzy 32 – 50 mln dolarów. Jej pierwszy album pod etykietą tej wytwórni, Janet (1993) wzmocnił jej publiczny wizerunek jako symbol seksu. W tym samym roku wystąpiła ze swoją pierwszą główną rolą w filmie Poetic Justice.
W 1997 został wydany szósty studyjny album artystki, The Velvet Rope, który tak jak poprzednie albumy przyniósł jej wiele nagród i pochwał.
Pod koniec dekady Janet została mianowana drugim najbardziej odnoszącym sukcesy artystą z lat 90 zaraz za Mariah Carey.
7 album studyjny, All For You z 2001r. kolejnym, piątym albumem studyjnym, który zadebiutował na 1 miejscu na amerykańskiej liście sprzedaży Billboard 200. Zagrała również w kolejnym filmie: Gruby i chudszy 2: Rodzina Klumpów.
Kolejne dwa albumy: Damita Jo (2004) i 20 Y.O. (2006) zostały wydane w tej samej wytwórni.
W 2007 roku zmieniła wytwórnię, podpisując kontrakt z The Island Def Jam Music Group i wydała swój dziesiąty studyjny album – Discipline (2008).
Janet Jackson jest notowana w rankingu Billboard Magazine jako jeden z pierwszej dziesiątki najlepiej sprzedających się artystów w historii muzyki współczesnej, sprzedając ponad 100 milionów albumów na całym świecie. Recording Industry Association of America (RIAA) wymienia ją jako jedenastą najlepiej sprzedającą się artystkę w Stanach Zjednoczonych, z 26 milionami certyfikowanych albumów. Długowieczność Janet w branży stawia ją na równi z kilkoma największymi artystami, jej styl muzyczny i choreografie miały wpływ na szereg współczesnych artystów Pop i R&B.
W 2010 r. zagrała w filmie „For Colored Girls” za który otrzymała Czarną Szpule (Black Reel), w tym samym roku zagrała w kolejnej części „Why Did I Get Married Too?”.
W 2012 r. Po raz trzeci wyszła za mąż za Wissama al Mana.
W maju 2015 r. Janet Jackson ogłosiła plany wydania nowej płyty oraz wyruszenia w trasę koncertową. Pierwszym singlem do płyty „Unbreakable” była piosenka „No sleep” w duecie z J.Cole. Trasa „Unbreakable” rozpoczęła się w sierpniu 2015 r. Płyta wydana 2 października, zadebiutowała na 1 miejscu listy Billboard 200. . Gwiazda w kwietniu 2016 roku ogłosiła przerwanie trasy koncertowej z powodu planowania rodziny. 3 stycznia 2017 urodziła syna Eissa Al Mana
Albumy
* Janet Jackson (1982)
* Dream Street (1984)
* Control (1986)
* Janet Jackson’s Rhythm Nation 1814 (1989)
* janet. (1993)
* The Velvet Rope (1997)
* All for You (2001)
* Damita Jo (2004)
* 20 Y.O. (2006)
* Discipline (2008)
* The Best (2009)
* Unbreakable (2015)
wikipedia.org
19 marca 2017
Kasia Lesing
Katarzyna Lesing (ur. 1972) ? polska piosenkarka, występująca również jako Kasia Lesing, bądź Kate Lesing.
Początkowo związana z zespołem Top One, w którym śpiewała w chórku. Brała także gościnny udział w nagrywaniu jego kilku płyt i niektórych występach. Solo zadebiutowała utworem „Świat zza grubych szyb”, do którego teledysk był prezentowany w programie Muzyczna Jedynka . Kolejnym ważnym etapem w karierze było wydanie przez włoską firmę fonograficzną „Discomagic” singla Jamrose z udziałem Kasi „Do the dance”, gdzie obok tytułowego nagrania znalazł się utwór „Do you wanna stay”. Nagranie pochodziło z nadchodzącej solowej płyty, gdyż była to anglojęzyczna wersja piosenki „Nie zostawiaj mnie”. W 1995 r. roku nakładem Jam Records/Magic Records ukazała się solowa płyta „Wielki błękit”. Za jej produkcję odpowiadał Maciej Jamroz (założyciel grup Top One i Jamrose), a teksty piosenek pisali Janusz Kondratowicz, Jacek Skubikowski i Mark Śledziewski.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku Lesing występowała także gościnnie z innymi wykonawcami spod znaku „Power Dance”, m.in. Mr Ghana (Frank Evans), Daniel Skarżyński. Jej wokal możemy usłyszeć również w utworze „Gdy zgaśnie słońce” zespołu Zero. Krążek „Wielki Błękit” w bardzo szybkim czasie uzyskał status złotej płyty. Utwory wokalistki były emitowane na antenie TVP2 w programie „30-ton lista, lista przebojów”. Po tym, jak zniknęła z rynku firma Jam Records, rozpoczęła współpracę z m.in. zespołem East Clubbers oraz ze znanym twórcą muzyki klubowej ? Janardaną (znanym też pod pseudonimem Clubringer).
W 2015 i 2016 roku w wyniku współpracy z Maciejem Jamrozem z grupy Jamrose wydane zostały remiksy utworów „Zamienię w perły”, „Big room”, „Miłość” i „Wielki Błękit”.
Dyskografia
1995 Wielki błękit
materiał źródłowy wikipedii
2 marca 2017
Gayga
Gayga, właściwie Krystyna Stolarska (ur. 30 października 1954 roku w Będzinie, zmarła 30 lipca 2010 w Siemianowicach Śląskich) – polska piosenkarka, kompozytor, aranżer i skrzypaczka.
Kariera
Ukończyła Państwową Średnią Szkołę Muzyczną w klasie skrzypiec oraz studia na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. W latach 1973-80 występowała w żeńskim zespole muzycznym Amazonki i Pro Contra. Współpracowała jako wokalistka z grupą Krzysztofa Sadowskiego i zespołem Blues and Rock Wojciecha Skowrońskiego.
Debiut {solo} Krystyny Stolarskiej w zespole Pro Contra na KFPP w Opolu z piosenką Miłosennie i w koncercie „Gala Polska” z piosenką Mam to co chcę na MFP w Sopocie 1976. W 1982 rozpoczęła solową karierę pod pseudonimem Gayga, współpracując kolejno z towarzyszącymi zespołami Pro-Rock, Din, Sei Channel, Jork, MC Diva. Na listy przebojów trafiła z utworami Ostatni singel, Jeszcze godzin tyle, Ja ruchomy cel, później Graj, nie żałuj strun.
W swym repertuarze posiadała utwory z pogranicza bluesa, rocka i popu. Gayga wielokrotnie zdobywała tytuły Talent Roku i Wokalistka Roku oraz nagrody za Piosenkę Roku i Teledysk Roku. Tournée koncertowe w 28 krajach na pięciu kontynentach. „Guest Star” – na europejskich rockowiskach i międzynarodowych festiwalach piosenki. Udział w międzynarodowych trasach koncertowych. Nagrała 30 recitali telewizyjnych w Polsce i za granicą. Nagrywała z orkiestrami radiowymi: Warszawa, Łódź, Katowice, Kolonia, Baden-Baden, Berlin, Rostok, Drezno, Praga, Ostrawa, Hawana.
Zdobyła wiele nagród i wygrała wiele plebiscytów prasowych, radiowych i telewizyjnych, m.in. wielki sukces w telewizyjnym plebiscycie „Muzyczna Jedynka” w latach 90. – wielokrotna wygrana z zespołem Jork i MC Diva {założycielem obu grup był znany muzyk i kompozytor Bernard Sołtysik, który od samego początku zajmował się muzyczną stroną działalności Gaygi}. Wielokrotnie uczestniczyła w festiwalach w Opolu i Sopocie. Od organizatorów festiwalu w Opolu otrzymała dyplom „…. jako osoba wielce zasłużona dla Polskiej Piosenki i jej Festiwali…”. Jest laureatką nagrody fotoreporterów MISS Obiektywu na XX KFPP-Opole 83.
Muzykę komponuje samodzielnie lub korzysta z utworów, które skomponowali: Bernard Sołtysik, Tadeusz Nalepa, Katarzyna Gärtner, Bogdan Kisiel. Autorami tekstów są: Andrzej Kuryło, Janusz Kondratowicz, Andrzej Sikorowski, Janusz Wegiera, Marek Gaszyński, Julian Matej, Magda Wojtaszewska, Marcin Lenda, Irena Buczek, Jarosław Nowosad, Ziemowit Kosmowski, Marek Nawrat, Robert Noszczyk.
W latach 90. pod pseudonimem MC Diva (także nazwa zespołu) wydała kilka albumów w stylu dance, z których pochodzą takie przeboje jak Panie, coś Pan, Anything you want, To Ja, Mały Książę, Muzyka naszych serc, Dziewczyna z St. Pauli. Koncertowała z wielkimi gwiazdami muzyki dance: DJ Bobo, Fun Factory, Captain Jack, Erotika, Hit Hunter, MC Erik & Barbara.
W 2006 roku powróciła jako Gayga z nowym albumem Dziennik z podróży nawiązując do dorobku artystycznego i swoich tras koncertowych.
Zmarła wskutek choroby nowotworowej. Uroczystości pogrzebowe artystki odbyły się 4 sierpnia 2010. Urnę z jej prochami złożono w rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy kościele św. Antoniego w Dąbrowie Górniczej.
Więcej informacji na portalu YouTube (biografia i wycinki prasowe przy piosenkach: Świat dalej z nami kręci się i Tak jak zimne ognie).
Dyskografia:
Albumy:
1987: GAYGA (EP; wyd. Tonpress)
CD:
1993: GAYGA (wyd. Starling S.A.)
1994: Gayga & Jork (wyd. Laser Sound)
1994: MC Diva: Panie coś pan (wyd. Laser Sound)
1996: MC Diva: Anything You Want – Wszystko czego chcesz (wyd. Snake’s Music)
1997: MC Diva: Mały Książę (wyd. Magic Records)
1998: Dance Juice (wyd. Magic Records)
2006: The Best: Ja ruchomy cel (wyd. MTJ)
2006: Z list przebojów (wyd. Box Music)[5]
2006: Dziennik z podróży (wyd. Box Music)
2008: MC Diva: MC Diva The Best (wyd. Universal Music Polska)
Inne:
1985: Gayga & Din (wyd. Pronit)
Single:
1984: Gayga: „Ja – ruchomy cel” (wyd. Tonpress)
1985: Gayga: „Graj, nie żałuj strun” (wyd. Pronit)
1995: MC Diva & Michael Morgan: „Anything You Want” (maxisingel; wyd. Snake’s Music)
1997: MC Diva: „Mały Książę” (maxisingel; wyd. Magic Records / PolyGram Polska)
Składanki:
1994: Bitt 1 – MC Diva: piosenka „Panie coś pan” (wyd. Laser Sound)
1995: Polski Power Dance vol. 1 – MC Diva: piosenka „Dziewczyna z St. Pauli” (wyd. Snake’s Music)
1995: Polski Power Dance vol. 2 – MC Diva: piosenka „Anything You Want” – Mix (wyd. Snake’s Music)
1995: Polski Power Dance vol. 3 – MC Diva: piosenki „Anything You Want”, „Szklane serce” (wyd. Snake’s Music)
2003: Wideoteka dorosłego człowieka – Gayga: piosenka „Graj, nie żałuj strun”
2003: To dla ciebie gramy nr 3 – Gayga: piosenka „Ja ruchomy cel” (wyd. MTJ)
2005: Dee Jay Mix Club 1 – Gayga: piosenka „Jak to dobrze, że śnię” (wyd. Dee Jay)
2005: Dee Jay Mix Club 7 – Gayga: piosenka „Tango przyciszone” (wyd. Dee Jay)
tekst źródłowy z wikipedii
28 lutego 2017
Prince
Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.
Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).
Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.
Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.
Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).
Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.
W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).
Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).
W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…
…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.
Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).
Muzyka filmowa
W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)
W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.
Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.
Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.
Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.
Dyskografia
1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two
materiał źródłowy wikipedii
