Header

Soul

23 lipca 2017

Stevie Wonder wziął ślub

W wieku 67 lat wokalista Stevie Wonder stanął na ślubnym kobiercu. Soulowy gwiazdor poślubił swą 42-letnią narzeczoną Tomeekę Robyn Bracy. Autor przeboju „Isn’t She Lovely” poślubił ukochaną podczas wystawnego i romantycznego wesela, które odbyło się w hotelu Bel-Air w Los Angeles.

Na przyjęciu dla młodej pary zaśpiewali John Legend, Usher i Pharrell Williams. Wonder także chwycił za mikrofon i wykonał dla żony „Try a Little Tenderness”.

Dla Steviego Wondera to już trzecie małżeństwo. Był związany z Syreeta Wright w latach 1970 – 1972 oraz z Kaią Millard od 2001 do 2012. W grudniu 2014 roku 25-krotny laureat Grammy został po raz dziewiąty ojcem. Tomeeka urodziła córkę imieniem Nia.

Stevie Wonder to ceniony soulowy wokalista, autor piosenek, producent i multiinstrumentalista. Uważany jest za jednego z najlepszych artystów XX wieku. Zdobył 25 nagród Grammy, sprzedał 100 milionów płyt i nagrał 30 przebojów, które dotarły do top 10 amerykańskiej listy. Ostatnio nagrał z Arianą Grande piosnkę „Faith” do animacji „Sing”.

koncertomania.pl

23 lipca, 2017Artyści 0

28 lutego 2017

Prince

Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.

Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).

Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.

Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.

Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).

Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.

W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).

Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).

W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…

…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.

Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).

Muzyka filmowa

W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)

W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.

Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.

Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.

Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.

Dyskografia

1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

George Michael

George Michael (właściwie Georgios Kyriacos Panayiotou, ur. 25 czerwca 1963 r. w Finchley w północnej części Londynu – zm. 25.12.2016 ) – brytyjski piosenkarz i kompozytor pop i soul.

Jego ojciec, Jack Panayiotou, był greckim emigrantem z Cypru, a matka, Leslie, rodowitą Angielką. Yog (jak go nazywali rodzice i siostry) był najmłodszy w rodzinie, gdzie były już dwie dziewczynki Yoda i Melania. Jack pracował ciężko jako kelner, a później we własnej restauracji, więc Yog większość czasu spędzał z matką, z którą był bardzo emocjonalnie związany.

Po przeprowadzce w 1975 r. George trafił do Bushey Meads Comprehensive School w Herts i tam właśnie poznał Andrew Ridgeleya. Nieśmiały ale zdolny syn greckiego emigranta, szybko zaprzyjaźnił się z wesołym, pewnym siebie synem egipskiego emigranta. Obu ich fascynowała muzyka, spędzali więc całe popołudnia i wieczory na słuchaniu i komponowaniu piosenek, ale także na imprezowaniu w londyńskich klubach. Już wtedy Yog wiedział, że chce być znanym muzykiem. Z innym bliskim przyjacielem, Davidem Austinem, uciekał z lekcji w piątkowe poranki, żeby zarobić kilka groszy na nocne wypady do klubów, grając i śpiewając w londyńskim metrze.

Kiedy Yog miał 17 lat i zbliżały się egzaminy końcowe, odmówił pójścia na studia – chciał śpiewać. Zdesperowany ojciec zagroził mu, że wyrzuci go z domu jeśli nie znajdzie dobrej pracy, ale Yog cały czas powtarzał, że jedyne, co chce robić, to muzyka. Ojciec uważając syna za nieudacznika zatrudnił go w swojej restauracji do zmywania naczyń.

Yog pracował też jako DJ w restauracji i jako bileter w kinie, ale cały czas pisał piosenki i razem z Andym marzył o muzycznej karierze. To właśnie wtedy powstał największy przebój George’a Michaela, „Careless Whisper”. 17-letni Yog jechał właśnie autobusem do pracy. Kiedy podawał kierowcy drobne na bilet, w jego głowie pojawiła się słynna melodia saksofonu. Potem wspólnie z Andym dokończyli piosenkę, która 4 lata później miała się stać znakiem rozpoznawczym George’a Michaela.

Początki kariery

W 1979 r. Yog razem z Andym, wspomnianym już Davidem Austinem i jego bratem Paulem stworzyli zespół ska, który nazywał się The Executive. Nie odniósł on większego sukcesu, ale zainspirował Yoga i Andego do stworzenia duetu Wham!. Pierwszy kontrakt podpisali w 1982 r. z małą wytwórnią Innervision. Dla świata narodził się George Michael.

Pierwszy singel zatytułowany „Wham! Rap” nie odniósł wielkiego sukcesu, za to kolejny singel „Young Guns” stał się prawdziwym hitem, głównie dzięki występowi w „Top of the Pops” i niekłamanemu sexappealowi obu chłopców. Kiedy ukazał się singel „Club Tropicana”, pierwszy album Wham!, „Fantastic”, rozchodził się jak świeże bułeczki, a prawie każda nastolatka w Anglii chciała mieć plakat z Andym i George’em.

Kolejny rok, 1984, przyniósł nowy album, „Make it Big”, ze słynnymi przebojami „Wake Me Up Before You Go-Go” i „Careless Whisper” (wydany jako solowy singel George’a Michaela). Zaczęła się prawdziwa Wham!-mania, głównie dzięki udanemu tournée w USA i bardzo nagłośnionym koncertom w Chinach. W latach 1984-1986 zespół stał się sławny na całym świecie, a utwory podbijały listy przebojów i serca fanów. Światowa trasa koncertowa duetu Wham objęła między innymi Australię, Japonię i Stany Zjednoczone. W międzyczasie George wziął udział w przedsięwzięciu Boba Geldofa, Band Aid, które pomagało ofiarom głodu w Etiopii.

Jednak mimo sukcesów w 1986 r. George i Andy postanawiają rozwiązać duet. Ostatni koncert, „The Final”, który odbył się 28 czerwca 1986 roku na Wembley Stadium, stanowił symboliczny koniec wspólnej kariery George’a i Andy’ego. George zaczyna solową karierę, a Andy zakłada rodzinę i jak określa George -„surfuje na wodach Kornwalii”.

Kariera solowa

W wieku 21 lat artysta otrzymuje jako najmłodszy kompozytor nagrodę Ivor Novello Songwriter Award za utwór „Carless Whisper” i zaczyna solowa karierę udanym duetem z Arethą Franklin, „I Knew You Were Waiting”. Następnie George szokuje fanów piosenką i teledyskiem „I Want Your Sex”, promującym pierwszy solowy album „Faith”. Rozgłośnie radiowe zakazały puszczania utworu przed godz. 22.00, ale to nie przeszkodziło, aby utwór stał się wielkim przebojem.

„Faith” została zasypana nagrodami i przynosi artyście jeszcze większą sławę. Płyta całkowicie zrywa z wizerunkiem uśmiechniętego chłopca z zespołu Wham! George pojawia się tu trzymając gitarę w skórzanej kurtce poplamionych dżinsach i z dwudniowym zarostem. Album zrobił zawrotną karierę po obu stronach Atlantyku, a w 1988 r. George wyrusza w światowe tournée. W 1989 r. płyta zbiera kolejne nagrody, m.in. American Music Awards. W niedługim czasie George odbiera Grammy, kolejnym wyróżnieniem jest już druga nagroda Ivor Novello Award dla najlepszego kompozytora.

W 1990 r. pojawia się płyta „Listen Without Prejudice”, promowana przez singel „Freedom’90”. Towarzyszy mu kolejny „skandal”, tym razem spowodowany przez decyzję George’a, który chce zerwać z dawnym wizerunkiem seksownego piosenkarza pop i bardziej skupić się na muzyce i swoim życiu osobistym. W teledysku „Freedom ’90” nie występuje już George, lecz możemy zobaczyć znane modelki. Symbolicznie zrywa z epoką Faith – w „Freedom ’90” niszczone są kurtka, gitara i szafa grająca, znaki firmowe George’a Michaela z teledysku „Faith”. W 1991 r. odbiera kolejną Grammy tym razem za „Freedom ’90” i zaczyna trasę koncertową nazwaną „Cover to Cover”. W 1992 wychodzi singel zatytułowany „Too Funky” oraz „Crazy Man Dance”. W 1992 wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu oddanie hołdu zmarłemu frontmenowi grupy Queen – Freddiemu Mercuremu. Wykonał na nim następujące piosenki: ’39, Somebody to Love, oraz w duecie These are the days of our lives.

Związek z Anselmo Feleppe

Wydaje się, że George Michael ukrywa się przed swoją publicznością. Wydaje coraz mniej singli, a październiku 1992 r. zaczął spór sądowy o wolność artystyczną ze swoją wytwórnią Sony, który to spór ogranicza go twórczo i kończy się przegraną George’a dopiero w 1994 r. Czego nie wie publiczność, to fakt, że w 1991, podczas koncertu „Rock in Rio” George poznał swoją pierwszą wielką miłość, brazylijskiego projektanta Anselmo Feleppe. Oczywiście orientacja seksualna George’a była tajemnicą dla wszystkich oprócz jego rodziny i przyjaciół.

Niestety, idylla nie trwa długo; Anselmo dowiaduje się, że ma wirusa HIV i w 1993 roku umiera na wylew mózgu, pozostawiając George’a w żałobie, w trakcie procesu sądowego, nie będącego w stanie pisać. Nieprzypadkowo w latach 1991-1993 George angażuje się w akcje charytatywne związane z finansowaniem leczenia AIDS, jak płyta „Red Hot & Dance” w 1991 roku lub koncert pamięci Freddie’ego Mercury’ego w 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie, gdzie wykonuje trzy utwory, w tym niezapomniany „Somebody to Love”.

Powrót na scenę

Dopiero w roku 1996, po okresie 3-letniej żałoby, George może pisać. Powstaje wspaniała, lekko jazzowa i spokojna płyta „Older”. Znów zauważamy zmianę wizerunku: bardzo krótkie włosy i bródka. Teksty na płycie wyraźnie odnoszą się do Anselmo, ich wspólnego związku i bólu artysty po jego stracie, jednak George odmawia wyraźnej odpowiedzi jaka jest jego orientacja seksualna i kim jest Anselmo, któremu dedykował płytę. Poznaje za to swoją kolejna wielką miłość, Amerykanina Kenny’ego Gossa, z którym jest w udanym związku do dziś.

„Older” nie przynosi tournée, za to George bierze udział w projekcie „MTV Unplugged”, który według fanów i jego samego jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym koncertem, jaki zagrał. Jest to również wyjątkowy koncert ze względów osobistych – był to ostatni występ George’a, który oglądała jego matka. W lutym 1997 kolejna ukochana przez George’a osoba, Leslie Panayiotou, umiera na raka skóry.

W roku 1998 światową prasą wstrząsnął skandal z George’em Michaelem w roli głównej. Yorgos Panayiotou został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills. George nie miał innego wyjścia jak otwarte przyznanie się, że jest gejem, co robi podczas programu w CNN. Po kilku miesiącach wokalista wydaje singel „Outside”, który jest ironiczną odpowiedzią artysty na cały skandal dotyczący epizodu w toalecie w L.A. Piosenka zdobywa popularność i uznanie za poczucie humoru; „Outside” jak i „A Moment With You”, żartobliwy utwór dedykowany policjantowi, który go aresztował, oraz kilka innych nowych piosenek ukazuje się na dwupłytowym albumie „Ladies & Gentleman”, będącej zbiorem jego największych przebojów tanecznych i ballad.

Rok 1999 to dalsza działalność charytatywna, jak na przykład koncert Net Aid na stadionie Wembley w Londynie. W listopadzie tego roku wystąpił również w Royal Albert Hall w Londynie na „Equality Show” dla uczczenia 30. rocznicy wydarzeń w Stonewall Inn (razem z Jimmym Somervillem, Boyem George’em i Eltonem Johnem). George wydał płytę „Songs from the Last Century”, najbardziej nietypowy album w jego twórczości. Płyta składa się wyłącznie z coverów, jak „Roxanne” Stinga, „Miss Sarajevo” U2 oraz piosenki z lat 30., 40. i 50. Cały album jest utrzymany w atmosferze swingu i jazzu, gdzie George mógł w pełni pokazać swój talent wokalny. I tym razem nie obyło się bez nagród – George zdobywa nagrodę dla najlepszego wokalisty.

Kolejne lata, 2000-2004, George spędził w studiu, pracując ciężko nad albumem. W tym czasie ukazały się zaledwie trzy single. Czerwiec 2000 roku to duet z Whitney Houston i utwór „If I Told You That”. W marcu 2002 roku ukazał się singel „Freeek!”, promujący nową płytę, która nie ukazała się jednak jeszcze w 2002 roku. Piosenka, ze względu na swój tekst i wideoklip (jeden z najdroższych w historii popu), wywołała wiele kontrowersji. George jednak wykorzystał mocno erotyzujące przesłanie piosenki na charakterystyczny dla siebie ironiczny sposób. „Freeek!”, raczej niezrozumiane przez krytykę, miało być satyrą na współczesną kulturę, szczególnie telewizyjną, a także Internet, przepełnione seksem dostępnym dla wszystkich, również dla dzieci.

W tym samym roku George angażuje się w kolejną kontrowersyjną dysputę, tym razem na temat udziału Wielkiej Brytanii w wojnie w Iraku. W lipcu ukazuje się singel „Shoot the Dog”, a muzyk jest często zapraszany do programów telewizyjnych, gdzie próbuje przekonać opinię publiczną o bezsensowności tej wojny. Swoją „misję” George kontynuuje w 2003 roku, wykonując cover piosenki „The Grave” w „Top of the Pops” oraz śpiewając podczas rozdania nagród MTV w duecie z Ms Dynamite swój stary przebój „Faith” ze zmienionym, antywojennym tekstem.

Wreszcie 2004 rok przynosi długo oczekiwany autorski album George’a Michaela „Patience”. 1 marca 2004 roku ukazuje się w sprzedaży singel promujący płytę „Amazing”. Płyta pełna jest bardzo osobistych piosenek, będących zapisem głębokich przeżyć i przemyśleń artysty, jak również utworów będących komentarzem do bolączek współczesnego świata. Jednocześnie George ogłosił, że po wydaniu albumu z duetami w 2005 roku ma zamiar wycofać się z showbusinessu i publikować swoje utwory w sieci, udostępniając je swoim fanom za darmo lub za dobrowolny datek na cele charytatywne.

Fani na całym świecie przyjęli płytę entuzjastycznie, w USA, głównie za sprawą wywiadu w Oprah Winfrey Show, album został okrzyknięty wielkim comebackiem George’a Michaela. Również w swojej ojczyźnie George został doceniony – w kwietniu tego roku został uhonorowany przez Akademię Radiową jako najczęściej słuchany artysta w Wielkiej Brytanii.

Od 1998 roku powszechnie wiadomo, że piosenkarz jest homoseksualistą. Jeszcze do niedawna partnerem artysty był Kenny Goss – przedsiębiorca przemysłu sportowego oraz kolekcjoner sztuki. Przyczyną rozstania się Kenny’ego i George’a były ostatnio coraz częstsze problemy z narkotykami i prawem tego drugiego. W 2006 brytyjski tabloid News of the World opublikował zdjęcia wokalisty w parku Hampstead Heath w Londynie (popularne miejsce schadzek gejów) twierdząc, że był tam w celu anonimowego seksu.

George Michael był wielokrotnie aresztowany przez policję za posiadanie narkotyków. W dniu 24 sierpnia 2010 roku piosenkarz przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków przed sądem w Highbury w Londynie, a w dniu 14 września 2010 roku przez ten sam sąd został skazany na osiem tygodni więzienia.
12 sierpnia 2012 roku wystąpił w ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

26 października 2011 roku George Michael odwołał występ w londyńskim Royal Albert Hall z powodu infekcji wirusowej. 21 listopada 2011 roku w szpitalu w Wiedniu skarżył się na bóle w klatce piersiowej przy hotelu dwie godziny przed jego występem Symphonica Tour. Do 1 grudnia był na oddziale intensywnej opieki medycznej z powodu zapalenia płuc. Stan ten doprowadził do odwołania i odroczenia pozostałych występów w roku 2011, które zostały zaplanowane głównie w Wielkiej Brytanii.

Zmarł 25 grudnia 2016 roku w swojej posiadłości w hrabstwie Oxfordshire z powodu niewydolności serca w wieku 53 lat.

Albumy studyjne
1987: Faith
1990: Listen Without Prejudice, Vol. 1
1996: Older
1999: Songs from the Last Century
2004: Patience
2006: Twenty Five
2014: Symphonica

Kompilacje
1998: Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael
2006: Twenty Five

Albumy koncertowe
1993: Five Live

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

22 lutego 2017

Eddy Grant

Eddy Grant, właśc. Edmond Montague Grant (ur. 5 marca 1948 w Plaisance w Gujanie) – brytyjski muzyk reggae. W 1960 roku wyemigrował z rodzicami do Londynu. Karierę rozpoczął w latach 60-tych wraz z zespołem The Equals, znanym głównie z przeboju „Baby Come Back”. Od lat 70-tych występował solo nagrywając głównie dla własnej wytwórni Ice Records utwory reggae, często traktujące o konfliktach na tle rasowym. W roku 1977 wydał debiutancki solowy album „Message Man” i topowe single „Do You Feel My Love” i „Can’t Get Enough Of You”.
Jego muzyka stanowiła mieszankę soulu, reggae i wpadających w ucho melodii. W roku 1982 Grant przeniósł się na Barbados i wydał singiel „I Don’t Wanna Dance”, który znalazł się na 1. miejscu UK Top Ten. Rok później piosenka „Electric Avenue” wspięła się na 2. miejsce zestawień po obu stronach Atlantyku. W 1988 pojawił się kolejny hit artysty – „Gimme Hope Jo’anna”.
Jest wegetarianinem z powodów etycznych. Mawia… „Wielu ludzi uważa, że tym, którzy stają się wegetarianami, czegoś w życiu brakuje. Tym brakującym „czymś” jest zabijanie”.

Albumy
1977: Message Man
1979: Walking on Sunshine
1980: Love in Exile
1981: Can’t get enough
1981: Live at Notting Hill
1982: Killer on the Rampage
1984: Going for Broke
1984: The Killer at his Best (składanka)
1986: Born Tuff
1988: File under Rock
1989: Walking on Sunshine (składanka)
1990: Barefoot Soldier
1992: Paintings of the Soul
1993: Soca Baptism
1999: Hit Collection (składanka)
2001: Greatest Hits (składanka)
2002: Hearts and Diamonds
2005: Reparation 

materiał źródłowy wikipedii

22 lutego, 2017 0