Header

Pop

27 lutego 2017

Kylie Minogue

Kylie Ann Minogue przyszła na świat 28 maja 1968 roku w szpitalu Bethlehem w Melbourne.
Najbliższa rodzina to rodzice: Carol i Ron, siostra Danielle (Dannii Minogue – piosenkarka) oraz brat Brendan (operator TV).
Od samego początku wszystko wskazywało na to, że bycie gwiazdą jest jej pisane w gwiazdach. Już w wieku 11 lat pojawiła się po raz pierwszy w telewizji w serialu „Skyways”. W 1981r.zaczęła występować w kolejnym serialu „The Sullivans”. W latach 1984-1985 grała w „The Henderson kids”, a w roku 1986 opuściła szkołę i przyjęla rolę Charlene w „Neighbours”, znanym u nas pod tytułem „Sąsiedzi.Ta rola przyniosła jej olbrzymią popularność w Australii, a potem w Wielkiej Brytanii.

W 1987 roku został wydany pierwszy singiel Kylie – „Locomotion”, który osiągnął wielki sukces w Australii. Jednak bramy do prawdziwej wielkiej kariery otworzyl jej kolejny przebój „I Should Be So Lucky” wyprodukowany przez bardzo popularną wówczas grupę producencką Stock/Aitken/Waterman.
Pojawiały się kolejne single, debiutancki album „Kylie”, Kylie wspięła się na szczyty list przebojów na całym świecie. Duet z Jasonem Donovanem „Especially For You” był jednym z największych hitów 1989 roku.
Trzynasty singiel Kylie „Shocked” okazał się, wbrew pozorom, bardzo szczęśliwym dla niej, gdyż został uwzględniony w „Music Week Bible” jako rekord. Był to bowiem 13-ty kolejny singiel jednego artysty, który wszedł do pierwszej dziesiątki listy przebojów. Taka sytuacja nie zdarzyła się dotychczas nikomu. Kylie pobiła tu takie sławy jak Madonna, Michael Jackson i sam Elvis Presley!
W 1992 roku Kylie nagrała ostatni album z wytwórnią PWL – „Greatest Hits”, na którym pojawiły się wszystkie singlowe hity i dodatkowo 3 nowe utwory. Nową wytwórnią Kylie stał się deConstruction – label BMG. Kylie nagrala z nimi 2 albumy, które pomimo dość ambitnej muzyki na nich zawartej, nie zostały przyjęte z wielkim entuzjazmem. Kylie ponadto wystąpiła wraz z Nickiem Cave, a ich wspólna piosenka „Where The Wild Roses Grow” stała się w 1995 roku dużym hitem. Innym ciekawym eksperymentem muzycznym tamtych lat był duet z Towa Tei (z grupy Deee Lite) i utwór „G.B.I.”.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Kylie znowu postanowiła zmienić pracodawcę. Tym razem stał się nim koncern EMI, z którym Kylie w 2000 roku nagrała pierwszy od wielu lat album w klimacie pop-disco – „Light Years”. Album zebrał znakomite recenzje, jednak było to niczym w porównaniu do tego, co stało się rok później.

Dokładnie we wrześniu 2001 roku pojawił się singiel „Can’t Get You Out Of My Head”, który rozpętał wokół Kylie taką „gorączkę” (nawiązując do tytułu albumu – „Fever”) jakiej się nikt nie spodziewał. Singiel przez pół roku nie schodził z pierwszych miejsc list przebojów, a „La la la…” nuciło chyba każde dziecko na świecie. Kylie znowu stała się gwiazdą nr 1. W 2002 r. Kylie wyruszyła w trasę koncertową „Fever Tour”.

Po sukcesie płyty „Fever” przyszła pora na następny album. W listopadzie 2003 r. pojawił się na rynku nowy album „Body Language”, promowany singlem „Slow”.

W 2004 r. ukazała się kompilacja „Ultimate Kylie”, podsumowująca całą dotychczasową karierę Kylie. Na albumie znalazło się 31 największych przebojów Kylie z lat 1987-2004 oraz dwa premierowe utwory: „I Believe In You” oraz „Giving You Up”.

Wiosną 2005 r. Kylie rozpoczęła najbardziej spektakularną w swojej karierze trasę koncertową „Showgirl”. Niestety w maju tournee zostało przerwane, gdy świat obiegła wiadomość o tym, iż Kylie cierpi na raka piersi. Kylie natychmiast poddała się operacji i leczeniu, odkładając na później wszelkie plany związane z kontynuacją trasy koncertowej oraz pracą nad nowym materiałem.

Po ponad rocznej przerwie Kylie powróciła do świata show-businessu. We wrześniu 2006 r. pojawił się w sprzedaży „The Showgirl Princess” – pierwsza książka dla dzieci jej autorstwa. W drogeriach pojawiły się również perfumy „Darling” firmowane jej imieniem. W listopadzie Kylie wyruszyła w trasę koncertową „Showgirl Homecoming Tour”, która jest kontynuacją przerwanego wskutek choroby tournee. Na koncertach Kylie zaprezentowała publiczności premierową piosenkę „White Diamond”, a na kilku koncertach pojawili się goście specjalni – Dannii Minogue oraz Bono z zespołu U2. W styczniu 2007 r. w sklepach muzycznych pojawił się album „Showgirl Homecoming Live” z zapisem koncertu.

W październiku 2007 roku premierę miał pierwszy od dwóch lat singiel piosenkarki, glam rockowy przebój „2 Hearts”, wyprodukowany przez londyńską formację Kish Mauve, a w listopadzie tego samego roku wydany został jubileuszowy, 10 album piosenkarki zatytułowany „X”. Longplay to efekt współpracy Kylie z grupą najbardziej znanych ostatnio producentów, między innymi Calvinem Harrisem, Freemasons i Bloodshy & Avant, a także stałymi współpracownikami i współtwórcami największych hitów Kylie – Karen Poole, Cathy Dennis i Guyem Chambersem. Drugimi singlami były piosenki „In My Arms” i „Wow”. „In My Arms” promowało płytę w Europie natomiast „Wow” w UK, Australii, Japoni, Irlandii. W kwietniu 2008 płyta „X” trafiła do sklepów w USA i pierwszym singlem promującym tam płytę była piosenka „All I See” (w wersji albumowej a także rapowej z Mimsem). Trzecimi singlami okazały się te same piosenki, czyli „In My Arms” i „Wow” tyle że w Europie była piosenka „Wow” a w UK, Australii i pozostałych „In My Arms”. Pod koniec lipca premierę miał czwarty singiel z płyty „X” i była to piosenka „The One” w wersji Freemasons Mix a także w wersji albumowej skróconej.
6 maja Kylie ruszyła w trasę promującą album „X”. Trasa nosi tytuł „X2008” i odbywa się na terenie Europy. Liczba koncertów wynosi 51.
4 czerwca 2009 z okazji obchodów dwudziestej rocznicy pierwszych wolnych wyborów Kylie Minogue wystąpiła na specjalnym koncercie w Stoczni Gdańskiej.
Kariera filmowa Kylie nie jest może aż tak wielka jak muzyczna, jednak warto wiedzieć, że zagrała ona w kilku filmach. Pierwszym był „The Delinquents” z 1989 roku, opowiadający o wielkiej miłości dwojga nastolatków. Inną ważną rolą filmową była rola Cammy w filmie „Streetfighter”, gdzie Kylie partnerowała takim sławom jak Jean-Claude Van-Damme czy Raul Julia. Kylie mogliśmy również zobaczyć (tylko przez kilka minut) w kinowym megahicie „Moulin Rouge”, gdzie wcieliła się w rolę wróżki Green Fairy. Ponadto Kylie zagrała jeszcze w kilku filmach, m.in. „Bio-Dome”, „Hayride to Hell” i „Cut”. W 2004 r. Kylie zadebiutowała w filmie animowanym, udzielając głosu Florence – bohaterce filmu „The Magic Roundabout” – kinowej wersji klasycznego serialu dla dzieci.

Albumy:

„Kylie” (1988)
„Enjoy Yourself” (1989)
„Rhythm of Love” (1990)
„Let’s get to it” (1991)
„Greatest Hits” (1992)
„Kylie Minogue” (1994)
„Impossible Princess” (1998)
„Intimate and Live” (1999)
„Light Years” (2000)
„Fever” (2001)
„Body Language” (2003)
„Ultimate Kylie” (2004)
„Showgirl Homecoming – Live” (2007)
„X” (2007)
„Aphrodite” (2010)
„Kiss Me Once” (2014)
„Kylie Christmas” (2015)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

25 lutego 2017

Halina Frąckowiak

Halina Frąckowiak debiutowała w 1963 r. na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Konkurowała tam z Czesławem Niemenem, Zdzisławą Sośnicką i Krzysztofem Klenczonem, została laureatką tak zwanej „Złotej Dziesiątki”. Współpracowała z takimi zespołami, jak Tony, Takty i Tarpany. Następnie zdobywała kolejne nagrody na festiwalach piosenki w Opolu i w Kołobrzegu w latach: 1969, 1976, 1977, 1988, 1991 i 1993. W roku 1975 w Opolu nagrodzono ją dodatkowo tytułem „Miss Obiektywu”.

Pracując z takimi zespołami jak Czerwono-Czarni, Grupa ABC, Tarpany czy Drumlersi, wylansowała swoje największe przeboje („Ktoś”, „Czekam tu”, „Napisz, proszę”, „Za mną nie oglądaj się”). Jednocześnie doskonaliła swoje umiejętności wokalne u Alicji Barskiej.

W 1972 rozpoczęła karierę solową. Wtedy to właśnie wygrała kilkakrotnie plebiscyt na najpopularniejszą piosenkarkę, brała udział w zagranicznych festiwalach (Ostenda, Rostock, Drezno), gdzie otrzymała najważniejsze wyróżnienia i nagrody, m.in. „Złoty Mikrofon” Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej.

W drodze na koncert, który miał odbyć się w 1990 w Gorzowie Wielkopolskim, uległa poważnemu wypadkowi drogowemu. Miała pokaleczoną przez szkło twarz i połamane nogi. Chociaż obrażenia twarzy zagoiły się stosunkowo szybko bez widocznych blizn, to uszkodzenia nóg były poważniejsze i wymagały wielotygodniowego leczenia i wielomiesięcznej rehabilitacji.

Piosenkarka nagrała ponad 20 płyt i kaset, a jej koncerty można było obejrzeć w wielu miejscach Europy oraz w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Występowała m.in. w Teatrze Muzycznym w Gdyni, w Teatrze Wielkim w Łodzi i Warszawie.

Płyta Ogród Luizy (i cykl 20 liryków miłosnych) powstała jako owoc zafascynowania Haliny Frąckowiak poezją Kazimierza Wierzyńskiego. Kolejnym ważnym wydarzeniem stała się płyta nagrana z grupą SBB – Geira. Na listach przebojów znalazły się takie utwory jak: „Tin Pan Alley”, „Papierowy księżyc” czy „Anna już tu nie mieszka”. To efekt stopniowej zmiany repertuaru piosenkarki na poważniejszy i bardziej liryczny.

Polskie Nagrania, na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, przyznały Halinie Frąckowiak Złotą Płytę za całokształt dokonań artystycznych.

W 2008 roku nagrała nową wersję swojego przeboju „Papierowy księżyc” razem z zespołem Muchy.

W 2010 weszła w skład komitetu poparcia Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.

Była związana z politologiem Józefem Szaniawskim, z którym ma syna Filipa Frąckowiaka.
Pamięć o Annie Jantar

Nagrała piosenkę „Anna już tu nie mieszka”. Słowa do tego utworu napisał Janusz Kondratowicz, a muzykę skomponował Jarosław Kukulski.

Od roku 1984 wspólnie z Jarosławem Kukulskim, Natalią Kukulską, Eleni, Zbigniewem Hołdysem, Romualdem Lipko, Markiem Karewiczem, Michałem Rybczyńskim, Danutą Mizgalską była członkiem honorowym Klubu Muzycznego im. Anny Jantar, którego prezesem była Agata Materowicz.

Uczestniczyła w czterech dużych koncertach poświęconych Annie Jantar:

wiosną 2000 r. w 20. rocznicę śmierci.
w październiku 2007 r. „Pejzaż bez Ciebie” na scenie bydgoskiej Opery Nova.
w 2012 r. „Życia mała garść” w Opolu.
31.12.2014 r. – „Przetańczyć z tobą chcę całą noc”. Koncert zorganizowano w Poznaniu, rodzinnym mieście Anny Jantar, z okazji zbliżającej się 65. rocznicy urodzin i 35. rocznicy śmierci.

Dyskografia

Albumy solowe

1974 Idę
1977 Geira (z zespołem SBB)
1981 Ogród Luizy (z Józefem Skrzekiem)
1983 Serca gwiazd
1987 Halina Frąckowiak
2005 Przystanek bez drogowskazu. Garaże gwiazd

Z zespołem ABC

1970 Grupa ABC Andrzeja Nebeskiego
1971 Hallo nr 2 dla NRD

Składanki

1992 Dawne i nowe przeboje
1998 Antologia 2 CD
1998 Bądź gotowy do drogi
1999 Platynowa kolekcja – Złote przeboje
2000 Złota kolekcja – Mały Elf
2013 Jubileusz. 50 piosenek na 50-lecie

teks źródłowy z wikipedii

25 lutego, 2017 0

25 lutego 2017

Elżbieta Dmoch

Elżbieta Dmoch (ur. 29 września 1951 w Warszawie) – polska wokalistka i flecistka, była członkini zespołu 2 plus 1.

Była jedną z najjaśniejszych polskich gwiazd lat 70. i 80. Piękna, czarująca, utalentowana, osiągnęła wraz z grupą 2 plus 1 niemal wszystko. Później los wystawił ją na ciężką próbę, po której zupełnie wycofała się z muzyki. Dziś żyje samotnie, skromnie, w zapomnieniu.

Biografia Elżbiety Dmoch to z jednej strony historia wyjątkowa, a z drugiej – opowieść oddająca twarde realia rządzące branżą muzyczną. Można ją sprowadzić do prostej reguły: „Artysta jest tak dobry, jak dobrze sprzedała się jego ostatnia płyta”. Albo rozwinąć w drugiej: „Artysta, który nie nagrywa, nie istnieje”. Brutalne, ale prawdziwe.

W latach 70. i na początku kolejnej dekady piosenki, które nagrała z zespołem 2 plus 1, znali niemal wszyscy – „Chodź, pomaluj mój świat”, „Windą do nieba”, „Czerwone słoneczko”, „Wstawaj, szkoda dnia”, „Hej, dogonię lato” czy „Iść w stronę słońca” to tylko garstka z przebojów, które nie schodziły z czołówek list. Ona sama była ozdobą ówczesnych okładek, programów telewizyjnych i radiowych, błyszczała towarzysko, ale przede wszystkim elektryzowała na scenie.

Elektryzujące było też jej małżeństwo z liderem, kompozytorem i gitarzystą zespołu, Januszem Krukiem. – Byli najpiękniejszą parą lat 70. – wspomina dziennikarka Maria Szabłowska, długoletnia przyjaciółka Elżbiety Dmoch. I rzeczywiście. wystarczy spojrzeć na liczne wspólne fotografie obojga. Uśmiechnięci, szczęśliwi, spełnieni, właściwie żadnych znaków, które mogłyby zdradzać, że nie wszystko w ich życiu było takie kolorowe.

Piękna nieznajoma

Zaczęło się trochę jak w baśni o Kopciuszku, poznającym na balu księcia, czy raczej króla życia, bo tak nazywano towarzysko usposobionego Kruka. Skończyło zdecydowanie mniej bajkowo, choć liczni fani Elżbiety Dmoch i grupy 2 plus 1 nadal wierzą, że ich ulubienica jeszcze na scenę wróci. Niestety, z każdym rokiem ich wiara słabnie. Bo nic przecież takiego obrotu spraw nie zapowiada.

Gdy się poznali, Elżbieta miała zaledwie siedemnaście lat. Była utalentowana artystycznie, od wczesnego dzieciństwa brała lekcje śpiewu i uczęszczała do szkoły muzycznej, a od niedawna występowała z rockową grupą Nieznajomi. – Graliśmy w szkole na Grochowie na studniówce – wspomina Cezary Szlązak, długoletni członek 2 plus 1. – Janusz wypatrzył piękną wysoką dziewczynę, która wystartowała w konkursie piosenki podczas tego wieczoru.

Wtedy, w 1968 roku, nie było jeszcze 2 plus 1 – Janusz Kruk prowadził grupę Warszawskie Kuranty. Znajomi wspominają, że choć starszy o pięć lat artysta był żonaty, miał nawet córkę, natychmiast zakochał się w Eli. Bez problemu i on zawrócił jej w głowie. W konsekwencji porzucił rodzinę i równie szybko zwerbował dziewczynę do swojego zespołu, nie tylko w roli wokalistki, ale i flecistki. Ale to nie Warszawskie Kuranty miały podbić serca publiczności, także tej zagranicznej.

Same plusy

Nowa grupa, nazwana 2 plus 1, powstała w 1971 roku. W jej składzie, oprócz Dmoch i Kruka, znalazł się Andrzej Rybiński, zastąpiony później przez Andrzeja Krzysztofika, a w 1976 roku – Cezarego Szlązaka, który już wcześniej współpracował z formacją, choć nie na prawach oficjalnego członka.

Zespół bardzo szybko zdobył ogromną popularność, a jego piosenki bez przerwy grane były nie tylko w radiu, ale i telewizji. Już w 1971 roku dostał w Opolu nagrodę za utwór „Nie zmogła go kula”. Rok później wylansował swoje pierwsze duże przeboje: „Czerwone słoneczko” i „Chodź, pomaluj mój świat”. Spora w tym zasługa właśnie czaru i wdzięku Elżbiety Dmoch. Od początku budziła wielką sympatię, przyciągała wzrok, ale na szczęście potrafiła też dobrze śpiewać.

Muzyka bez limitu

Grupa wykraczała poza schemat polskiej muzyki rozrywkowej, choć ma dziś pewne miejsce w jej kanonie. Piosenki były pogodne, czasem refleksyjne, na pewno melodyjne i łatwo wpadające w ucho, z dobrymi tekstami, pisanymi przez takich autorów jak Marek Dutkiewicz, Ernest Bryll, Wojciech Młynarski czy Jonasz Kofta. Dwa plus 1 cały czas przy tym było grupą poszukującą. Trio potrafiło wzbogacić swoją muzykę o elementy symfoniczne („Wyspa dzieci”), nagrać ambitną jazzującą suitę poświęconą tragicznie zmarłemu aktorowi Zbigniewowi Cybulskiemu („Aktor”) czy inspirować się kulturą celtycką („Irlandzki tancerz”). Na początku lat 80. Elżbieta i Janusz zaczęli nawet – z powodzeniem – penetrować rejony muzyki new wave i popowo-elektronicznej („Bez limitu”).

Jak podkreśla Maria Szabłowska, Dmoch i Kruk mieli wiele szczęścia, że na siebie trafili. Ona, gdyż jej wybranek był wyjątkowo utalentowanym muzykiem i kompozytorem. A on, gdyż trafił na piękną, zdolną i muzykalną dziewczynę. – Na scenie była żywiołowa, dynamiczna. Świetnie się ubierała, lecz trudno się temu dziwić, skoro stroje szykowała jej Grażyna Hasse.

Zwei Plus Einz, czyli cyferki na eksport

Okres największej świetności zespołu, także za granicą, przypadł na lata 70. i początek 80. Elżbieta była wielką gwiazdą. – Jeśli samolot czekał na nią pół godziny, to chyba trudno nie powiedzieć, że była kochana – podkreśla Cezary Szlązak

Wraz z zespołem występowała i wydawała płyty nie tylko w Polsce. Dwa plus 1 można było zobaczyć m.in. w Berlinie Zachodnim, Związku Radzieckim, na Kubie, w Kandzie i USA. Trio wylansowało za granicą tak znane przeboje jak „Easy Come, Easy Go” i „Singapore”. – Byliśmy pierwszą kapelą, która przetarła szlak na Zachód – wspomina Szlązak. – Oprócz Marka i Vacka mieliśmy jako jedyni własną półkę w sklepach muzycznych. Trzy longplaye i kilkanaście singli oraz składanki, to było ostre wejście na rynek. Graliśmy na balach naszej wytwórni płytowej, tej samej zresztą, w której był Michał Urbaniak. Przed meczem na Stadionie Olimpijskim w Monachium pojawiała się wielka świetlna reklama ,”Zwei Plus Einz”.
Elżbieta przez ten cały czas żyła bardzo intensywnie. Ogromną rolę w tym, że nie przewróciło jej się wtedy w głowie, odegrał menedżer, Janusz Szewczyk. – Janek wszystko załatwiał – mówi Maria Szabłowska. Dzięki temu tak naprawdę nie znała tej drugiej, drapieżnej strony show-biznesu.

Dom wchodzącego gościa

Błyskawiczna kariera nie była jedynym przełomem w życiu Elżbiety. W marcu 1973 roku wzięła z Januszem ślub. Najpierw wynajmowali mieszkania, szybko jednak dorobili się dużego domu przy ul. Zdrojowej na warszawskiej Sadybie. Było to nie tylko wspaniałe miejsce do życia, ale i warsztat pracy, połączony z prywatnym, dobrze wyposażonym studiem.

Dom obojga był wyjątkowo otwarty na gości, bardziej przypominał salon towarzysko-muzyczny, choć niekoniecznie taki, w którym bywały tylko gwiazdy. Zdarzały się wieczory, gdy przyjmowali nawet pięćdziesięciu gości!

Elżbieta, choć rozrywkowy styl życia męża, nazywanego w środowisku muzycznym królem życia, wzięła niejako z nim w pakiecie, z czasem zaczęła odczuwać coraz większe zmęczenie codziennymi imprezami i prywatkami.

Zmęczenie materiału

W drugiej połowie lat 80. popularność 2 plus 1 osłabła, podobnie jak i uczucie łączące Elżbietę z Januszem – wydany w 1989 album „Antidotum” przeszedł bez echa, w przeciwieństwie do mającego miejsce w tym samym czasie rozwodu pary. – Janusz na pewno bardzo ją kochał, dla Elżbiety zostawił żonę i dziecko. Ale w końcu spotkał inną kobietę – tłumaczy Barbara Sawicka, przyjaciółka matki artystki.

Skończyła się miłość, ale nie przyjaźń. Po sprzedaży domu na Sadybie Elżbieta zamieszkała w bloku, a Janusz rozpoczął budowę nowego domu, do którego miał zamiar wprowadzić się ze swoją trzecią żoną. Niestety, artysta miał coraz większe problemy zdrowotne – bardzo poważnie chorował na serce.

Requiem dla siebie samej

Janusz Kruk zmarł nagle, na zawał, 18 czerwca 1992 roku. – Dla Eli cały świat się skończył. Jej świat to była estrada, garderoba, wywiady, telewizja. Gdy umarł Kruk, wszystko się zawaliło – przyznaje były perkusista 2 plus 1, Wacław Laskowski. – Dla niej on był wszystkim – potwierdza Barbara Sawicka. – To była jej jedyna miłość, jedyny człowiek w jej życiu. Gdy odszedł, zaczęła chorować.

Po śmierci Janusza Elżbieta wyprowadziła się z Warszawy. Zamieszkała we wsi Gładków, usunęła się w cień i zamknęła w sobie. Przyjaciele mówili, że nie może się ze stratą pogodzić – nawet po rozwodzie w głębi duszy miała wierzyć, że Janusz do niej jeszcze wróci.

Easy Come, Easy Go

Na scenę wróciła na krótko jesienią 1998r, reaktywując 2 plus 1 ze Szlązakiem i nowymi muzykami. Grupa pojawiła się między innymi na koncercie „Piknik Dwójki: Pożegnanie lata w Gnieźnie” – Była w świetnej formie, nawet jeśli nie czuła się na scenie po takiej przerwie zbyt pewnie – wspomina Maria Szabłowska. – Publiczność przyjęła ją owacyjnie, na granicy szaleństwa. Ela była tak zachwycona, że byliśmy pewni, iż ją odzyskaliśmy. Sukces kolejnych koncertów sprawił, że Elżbieta zaczęła myśleć o nagraniu nowej płyty ze Szlązakiem. Niestety, wkrótce potem znowu wycofała się ze sceny.

Następny raz zaśpiewała publicznie dopiero w 2002 roku w Łomży, gdy młodzież z tamtejszego domu kultury wykonała w hołdzie dla 2 plus 1 sztukę-hołd „Iść w stronę słońca”. Dmoch nie tylko przyjęła zaproszenie autorów i pojawiła się na premierze spektaklu, ale wykonała z nimi jedną piosenkę.

Gdzie leży prawda

W 2005 roku opinią publiczną wstrząsnął jeden z odcinków programu „Uwaga” w TVN. Cała Polska dowiedziała się wtedy, że dawna gwiazda żyje nawet nie na granicy ubóstwa, a w totalnej nędzy, w rozpadającej się wiejskiej chatce. Nie płaci rachunków, przez co wyłączono jej prąd, a nawet chodzi po śmietnikach. Nie była to jednak prawda, przynajmniej nie do końca – Dmoch nie żyła wcale w nędzy, choć jej sytuacja materialna nie była wcale dobra, choćby dlatego, że nigdy w życiu nie płaciła składek do ZUS ani nie przykładała wagi do należnych jej wykonawczych tantiem za utwory 2 plus 1.

Prawdą jednak było, że artystka miała coraz poważniejsze problemy zdrowotne, głównie natury psychicznej. – Elżbieta borykała się z chorobą psychiczną już od czasu śmierci Janusza Kruka – mówi osoba z otoczenia Dmoch, pragnąca zachować anonimowość. – Gdy się leczyła, wszystko było w porządku. Gdy je jednak odstawiała, zaczynały się kłopoty. I tak jest niestety do dziś.

Ocalę Cię

Odcinek „Uwagi” sprawił, że o Elżbiecie znów zrobiło się głośno, choć raczej nie w sposób, którego by sobie życzyła. By znaleźć spokój, przeprowadziła się do domu matki, na warszawskiej Saskiej Kępie. Pozytywnym aspektem emisji programu było to, że jej los poruszył fanów i wielu dawnych przyjaciół. Niektórzy postanowili jej pomóc. Najbardziej pomógł Jacek Skubikowski, dzięki któremu zaczęła w końcu otrzymywać tantiemy za dawne przeboje.

W 2008 roku zmarła matka artystki. Zrozpaczona gwiazda przeniosła się na chwilę z powrotem na wieś, ale szybko wróciła do warszawskiego domu na Saskiej Kępie. Cały czas leczyła się psychiatrycznie.

Dotyk zszarzałej bieli

Dziś Elżbieta Dmoch nadal żyje skromnie, na uboczu, na szczęście z dala od obiektywów paparazzi. Niekiedy odwiedza dawnych znajomych, utrzymuje też kontakt z rodziną. Nie udziela jednak żadnych wywiadów, gdyż, jak powiedziała trzy lata temu na zamkniętym zlocie fanów 2 plus 1, zakończyła działalność artystyczną i nie ma zamiaru do tego wracać. Można ją czasem spotkać spacerującą po ulicach Warszawy.

– Zdarza się, że ludzie ją rozpoznają, bo choć mocno się zmieniła, nadal ma w sobie coś z dawnej siebie – dodaje nam znajoma gwiazdy. – Wciąż ma świetną figurę, nosi te swoje długie piękne charakterystyczne włosy. Zazwyczaj ma na sobie białą bluzkę. Białą, choć z każdym dniem jakby coraz bardziej zszarzałą…

Widocznie taki już musi być dziś ten świat Elżbiety Dmoch, pomalowany na pewno nie jak w piosence, na żółto czy na niebiesko.

Autor: Paweł Piotrowicz
Źródło: Onet.pl

25 lutego, 2017 0

24 lutego 2017

Czerwone Gitary

Czerwone Gitary – polski zespół muzyczny, założony przez Jerzego Kosselę i Henryka Zomerskiego 3 stycznia 1965 roku, w kawiarni „Crystal” w Gdańsku Wrzeszczu.
W pierwszym składzie występowali jeszcze Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon i Jerzy Skrzypczyk. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych 5 latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 000 egzemplarzy. W marcu 1967 r. zespół opuścił założyciel i pierwszy lider J.Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą Czerwone Gitary 2 sprzedaną w rekordowej ilości 240 000 sztuk. W tym samym roku Seweryn Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 000 egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.

W 1970 został nagrany longplay Na fujarce, uznawany przez niektórych krytyków muzycznych za najlepszy w historii zespołu. W 1971 r. ukazał się kolejny długogrający album Spokój serca – najbardziej zróżnicowany stylistycznie (kolejna Złota Płyta). Na IX KFPP w Opolu piosenka „Płoną góry, płoną lasy” spotkała się z gorącym przyjęciem publiczności. Czerwone Gitary wróciły na szczyty list przebojów. Grupa koncertowała z sukcesami m.in w NRD i ZSRR. W 1974 zespół nagrał album Rytm Ziemi. W 1976 ukazały się dwa longplaye: Port piratów oraz świąteczny Dzień jeden w roku
W latach 80. zespół zniknął z polskiej estrady na kilkanaście lat. W tym czasie grał w USA oraz w dawnych ZSRR i NRD. W 1991 r. nastąpił wielki i tryumfalny powrót zespołu na 25-lecie. W 1997 roku z CZG odszedł kolejny lider, Seweryn Krajewski. W 1998 zespół wydał nową płytę, pt …jeszcze gra muzyka, pierwszą od 24 lat. W roku 2005 zespół obchodził jubileusz 40-lecia. Z tej okazji wydał nową płytę Czerwone Gitary OK, a piosenka z tej płyty „Senny szept” zdobyła 4 miejsce na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
W 2013 roku w Warszawie, oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.
Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz.

Obecny skład zespołu:

Jerzy Skrzypczyk
Jerzy Kosela
Mieczysław Wądołowski
Arkadiusz Wiśniewski
Dariusz Olszewski
Marcin Niewęgłowski

Muzycy zespołu

Jerzy Skrzypczyk – perkusja, śpiew (1965 -)
Jerzy Kossela – gitara, śpiew (1965 – 1967, 1991 – 1993, 1999 -)
Henryk Zomerski – instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew (1965, 1999 -)
Mieczysław Wądołowski – śpiew, gitara akustyczna (1997 -)
Marek Kisieliński – gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (2004 -)
Arkadiusz Wiśniewski – śpiew, gitara basowa (2003 -)
Bernard Dornowski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1999)
Seweryn Krajewski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1997)
Krzysztof Klenczon – śpiew, gitara (1965 – 1970)
Dominik Konrad – flet, gitara, śpiew (1970)
Ryszard Kaczmarek – gitara basowa (1972 – 1977)
Jan Pospieszalski – gitara basowa (1977 – 1979)
Wojciech Hoffmann – gitara (1997 – 2000)
Dariusz Olszewski – gitara, śpiew (2000 – 2004)
Arkadiusz Malinowski – gitara basowa, wokal (1999 – 2003)

Dyskografia
1966 – To właśnie my
1967 – Czerwone Gitary (2)
1968 – Czerwone Gitary (3)
1970 – Na fujarce
1971 – Spokój serca
1971 – Consuela (płyta nagrana i wydana w NRD)
1974 – Rytm Ziemi
1976 – Dzień jeden w roku
1976 – Port piratów
1978 – Rote Gitarren (płyta nagrana i wydana w NRD)
1999 – … jeszcze gra muzyka
2005 – O.K.
2009 – Herz verschenkt
2015 – Jeszcze raz

materiał źródłowy wikipedii

24 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Richard Marx

Richard Noel Marx (ur. 16 września 1963 w Winnetka, na obrzeżach Chicago, w stanie Illinois) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.

Zanim stał się popularnym na całym świecie wokalistą parał się przeróżnymi zajęciami – śpiewał piosenki do reklamówek telewizyjnych, był członkiem chórku towarzyszącego Lionelowi Richie w trasie koncertowej.
W 1987 roku ukazały się debiutancki singiel Richarda – „Don’t Mean Nothing” oraz płyta „Richard Marx”, które zatrzęsły światem muzycznym i stały się błyskotliwym początkiem solowej kariery artysty. Kolejny krążek, „Repeat Offender” przyniósł w 1989 roku takie przeboje jak „Hold on to the Nights”, „Satisfied” oraz „Right Here Waiting”. Marx osiągnął szczyt, lecz nie pozostał na nim zbyt długo.
W latach 90. jego muzyka, a przede wszystkim romantyczne ballady, nie wzbudzały już tak wielu emocji, słuchacze nie kupowali już tak często płyt wokalisty – choć artysta wydał jeszcze kilka albumów, przeszły one raczej bez echa.
Równocześnie Richard Marx z wielkim powodzeniem zajął się produkcją płyt najbardziej znanych nazwisk w branży muzycznej. Znaleźli się wśród nich między innymi: *NSYNC, Barbra Streisand, Luther Vandross, Kenny Rogers, Sarah Brightman, Lara Fabian, Emerson Drive, Natalie Cole, Michael Bolton, czy Sissel.

W lutym 2004 roku Richard zdobył nagrodę Grammy za rok 2003 dla najlepszej piosenki – nagrodzono utwór „Dance With My Father,” który napisał wspólnie z Lutherem Vandrossem. We wrześniu 2004 roku ukazał się album „My Own Best Enemy” – pierwsza po siedmiu latach milczenia – płyta wokalisty. W pracy nad krążkiem artyście pomagali między innymi gwiazda country Keith Urban, gitarzyści Michael Landau, Michael Thompson i Shane Fontayne, basista Glen Whorf i perkusista Matt Laug. Na pierwszego singla wybrano utwór „When You’re Gone”.
W dniu 8 stycznia 1989 roku poślubił tancerkę i aktorkę Cynthię Rhodes, znaną m.in. z roli Penny Johnson w melodramacie muzycznym Dirty Dancing. Mają trzech synów: Brandona (ur. 1990), Lucasa (ur. 1992) i Jesse’ego (ur. 1994).

Dyskografia

1987: Richard Marx
1989: Repeat Offender
1991: Rush Street
1994: Paid Vacation
1997: Flesh and Bone
1997: Greatest Hits
2000: Days in Avalon
2004: My Own Best Enemy
2005: Voice Covered
2008: Duo (z Mattem Scannelem)
2008: Emotional Remains
2008: Sundown
2011: Stories to tell
2012: Inside My Head
2014: Beautiful Goodbye

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Phil Collins

Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.

Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów „Billboardu” pomiędzy 1984 (1984 w muzyce) a 1989 (1989 w muzyce, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji „In the Air Tonight”, poprzez dance-popowe „Sussudio”, do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych „Another Day in Paradise”. Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.

Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: „God If I Saw Her Now” w albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera.
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – „Follow You, Follow Me” – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy.
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonim Banksem, Mike’em Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.

Dyskografia:

1981: Face Value
1982: Hello, I Must Be Going!
1985: No Jacket Required
1987: 12″Ers
1989: …But Seriously
1990: Serious Hits Live!
1993: Both Sides
1996: Dance Into the Light
1998: Hits
1999: Tarzán: An Original Walt Disney Records Soundtrack
2002: Testify
2003: Brother Bear
2004: The Platinum Collection
2004: Love Songs: A Compilation… Old and New
2010: Going Back

materiały źródłowe wikipedii

 

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Nik Kershaw

Brytyjski wokalista i gitarzysta Nik Kershaw (Nicholas David Kershaw) urodził się w Bristolu 1 marca 1958 roku. Zanim zdecydował się na karierę solową grał i śpiewał w wielu grupach undergroundowych.
W 1974 roku związał się z zespołem Half Pint Hogg, który skupiał się przede wszystkim na wykonywaniu coverów Deep Purple. Następnie grał jazz-funkowej formacji Fusion, z którą pod koniec lat 70. wydał album „’Til I Hear From You”.
W roku 1983 Kerhsow podpisał kontrakt z MCA Records i wydał pierwszy solowy singiel „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, który dotarł do 47. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Natomiast już następny singiel Kershowa, „Wouldn’t It Be Good”, wspiął się do UK Top Five i został zauważony za oceanem. Ten sukces spowodował reedycję piosenki „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, która w roku 1984 zajęła drugie miejsce brytyjskiego notowania.
W tym czasie ukazały się także dwa albumy wokalisty – „Human Racing” (1984) i „The Riddle” (1984), które odniosły znaczny sukces. Niestety jego trzecia płyta „Radio Musicola” (1985) nie spotkała się z dobrym przyjęciem. Kershaw stopniowo wycofywał się z aktywnej pracy w studiu oraz koncertów. Pomimo wszystko w roku 1989 ukazał się krążek „The Works”.
W późniejszych latach artysta skupił się na tworzeniu utworów dla innych wykonawców (Boyzone, Eltona Johna, Cliffa Richarda, Chesneya Hawkesa). Powrócił dopiero w 1999 roku z albumem „15 Minutes”. Ta i nastepna plyta „To Be Frank” wydana w 2001 roku zostala przychylnie oceniona przez krytyków, ale słabo się sprzedawała.
W roku 2005 ukazała się składanka jego największych przebojów „Then and Now”, która zawierała również pięć premierowych nagrań artysty. Niestety nowe kompozycje znowu nie trafiły do odbiorców, a to przez ich słabą promocję.
Moje osobiste wspomnienie z tym panem jest takie, że pierwszą oryginalną kasetą magnetofonową jaką nabyłem w życiu była kaseta z płytą The Riddle. A takie hity z niej pochodzące jak Wide Boy czy The Riddle pozostały głęboko w moim sercu. Zresztą cała płyta jest fantastyczna i jak dla mnie najlepsza w jego dyskografii.
Nik Kershaw dwukrotnie był żonaty. W roku 1983 poślubił Kanadyjkę imieniem Sheri, z którą później miał 3 synów. Jeden z nich urodził się z zespołem Downa. Po 2003 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem.
W czerwcu 2009 roku małżonką Kershawa została Sarah, z którą był już związany od 4 lat. Miała ona już z pierwszego małżeństwa córkę imieniem Renee. Rok później żona Kershawa urodziła syna.

Albumy:

1984 Human Racing
1984 The Riddle
1986 Radio Musicola
1989 The Works
1991 The Collection
1991 Wouldn’t It Be Good
1993 The Best of Nik Kershaw
1995 Anthology
1998 Greatest Hits
1999 15 Minutes
2000 The Essential
2001 To Be Frank
2005 Then and Now
2006 You’ve Got To Laugh
2010 No Frills
2012 Ei8ht

Ważniejsze single:

1983 I Won’t Let The Sun Go Down On Me
1984 Wouldn’t It Be Good
1984 The Riddle
1985 When a Heart Beats
1985 Wild Horses
1986 Radio Musicola
1986 L.A.B.A.T.Y.D.
1986 Nobody Knows
1988 One Step Ahead
1989 Elisabeth’s Eyes

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0