Header

Soft-rock

26 października 2017

Weekend z… Michael Learns To Rock

Z cyklu WEEKEND z. w najbliższy weekend 28-29 października zapraszamy na naszą antenę na podwójne spotkanie z duńską grupą softrockową Michael Learns To Rock. Sobota, Niedziela g.10.00-12.00 oraz g.16.00-18.00. Takie rzeczy tylko u nas. RM80 i wszystko jasne.

26 października, 2017 RM80 0

27 marca 2017

U2

U2 – irlandzki zespół rockowy, powstały w Dublinie w roku 1976. W jego skład wchodzą: Bono (frontman – wokal i gitara), The Edge (gitara, instrumenty klawiszowe, drugi głos), Adam Clayton (gitara basowa) i Larry Mullen Jr. (perkusja). Zespół powstał w 1976 r., gdy jego członkowie byli jedynie nastolatkami o ograniczonych możliwościach technicznych i muzycznych. Początkowo był to kwintet pod nazwą Feedback, który jednak już po dwóch koncertach zmienił nazwę na The Hype. Po odejściu jednego z muzyków (brata The Edge’a – Dicka Evansa) zmienił nazwę na U2. Do połowy lat 80. zespół zyskał międzynarodowy rozgłos, za sprawą pełnego pasji wokalu Bono (tenor, ponad 3 oktawy), gry gitarowej Edge’a i repertuaru, który pozwala kwalifikować U2 do przedstawicieli tzw. rocka stadionowego. Sukces grupy jako zjawiska przewyższał sukces sprzedaży płyt, aż do roku 1987, kiedy ukazał się album „The Joshua Tree”. Jak pisał magazyn „Rolling Stone”, podniósł on U2 na wyższą rangę, „od bohaterów do supergwiazd”. Muzycy dokonali znacznej zmiany albumem „Achtung Baby” (1991) oraz towarzyszącą wydaniu płyty trasą Zoo TV Tour. Była to odpowiedź na ich własną muzyczną stagnację, rewolucje dance i rocka alternatywnego oraz krytykę wizerunku zespołu. Podobne eksperymenty kontynuowane były przez całe lata 90. Od roku 2000 U2 powrócili do bardziej tradycyjnych brzmień, ale bez wyraźnego pozbywania się wpływu wcześniejszych muzycznych doświadczeń.
U2 to kwartet należący do tych, które zdefiniowały brzmienie rocka lat osiemdziesiątych. Grupa zyskała światową popularność około roku 1983, podczas światowego tournée promującego płytę War. Jako jeden z nielicznych zespołów utrzymują ją do początku XXI wieku. Brzmienie grupy oparte jest na wibrującym, elektronicznie obrabianym dźwięku gitary elektrycznej z zastosowaniem wielokrotnego pogłosu, melodyjnym śpiewie i typowej dla nowej fali solidnie grającej sekcji rytmicznej.

Zespół U2 na swojej płycie War zamieścił utwór pt. „Sunday Bloody Sunday” (Krwawa Niedziela) odnoszący się do wydarzeń w Derry 30 stycznia 1972. Pomimo licznych zapewnień członków zespołu, że piosenka jest pacyfistyczna i nie ma na celu nawoływania do walki, część radykałów z Irlandzkiej Armii Republikańskiej posługuje się nią jak hymnem.
Dokonania muzyczne U2 można podzielić na trzy okresy: pierwszy, trwający od wydania pierwszej płyty Boy w 1980, aż do Rattle and Hum w 1989. Muzyka zespołu w tym okresie odznaczała się bardzo prostymi brzmieniami, opierającymi się na wibrującym brzmieniu gitary elektrycznej The Edge’a. Teksty z płyt wydanych w latach osiemdziesiątych traktowały głównie o sprawach wiary (October), sytuacji politycznej i sposobie życia (War) czy choćby pojęciu miłości i codzienności na The Joshua Tree.Drugi okres rozpoczął się w 1991 roku poprzez wydanie singla „The Fly” z płyty Achtung Baby i charakteryzował się diametralnie różnym brzmieniem i charakterem. Bono określił „The Fly” jako ścinanie przez czterech facetów Drzewa Jozuego (ang. The Joshua Tree) i jest to bardzo trafna charakterystyka tamtego okresu w muzyce U2. Członkowie zespołu zerwali z tym, co ich wyróżniało w latach osiemdziesiątych, stawiając na pierwszym miejscu eksperymentalne, pełne elektroniki utwory. Na lata dziewięćdziesiąte przypada też okres największych tras koncertowych U2, np. Zoo TV Live. Fani charakteryzują albumy wydane w latach dziewięćdziesiątych jako „Trylogię” (Achtung Baby, Zooropa i Pop), jako że wszystkie trzy albumy były pełne nowych rozwiązań, poszukiwań miłości w zmaterializowanym świecie. Pop, wydany w 1997 jest uznawany za najbardziej mroczną i ponurą płytę U2, choć Bono sam przyznał, że album był próbą przebicia się przez technologiczną otoczkę do sedna życia. Po zakończeniu trasy koncertowej PopMart w 1998 roku U2 zniknęli na dwa lata z życia publicznego.
Ostatni i trwający do dziś okres stanowi swojego rodzaju powrót do prostych melodii z lat osiemdziesiątych, czego zapowiedzią była wydana w 2000 roku płyta All That You Can’t Leave Behind, przez część krytyków uznana wręcz za zbyt „prostą”. U2 odrzucili charakteryzującą zespół w latach 90. ironię, pastisz i elektronikę, stawiając na autentyzm i prostotę przekazów. Kolejnym krokiem w tę stronę przemiany była wydana cztery lata później płyta How to Dismantle an Atomic Bomb, uznana za najbardziej osobisty album w historii zespołu. W listopadzie 2006 r. wydano kompilację 16 najpopularniejszych utworów U2 + 2 nowych („Window in the Skies” oraz „The Saints Are Coming” – cover grupy The Skids nagrany razem z zespołem Green Day) pod tytułem U218 Singles. 9 grudnia 2006 r. U2 zakończyło trwająca od 2005 roku trasę koncertową Vertigo Tour podczas koncertu w Honolulu. W marcu 2009 ukazał się najnowszy album grupy pt. „No Line on the Horizon”.

Grupa znana jest ze spektakularnych, multimedialnych występów prezentujących ich tematyczne albumy. Muzycy U2 znani są ze stanowczych wypowiedzi o treści politycznej, społecznej i religijnej, a równocześnie zaangażowania w różne ruchy społeczne i charytatywne. W 2005 otrzymali od Amnesty International tytuł „Ambasadora sumienia”.

Zespół trzy razy wystąpił w Polsce. Pierwszy raz na warszawskim Służewcu 12 sierpnia 1997, podczas trasy PopMart. Dwa kolejne występy miały miejsce przed 70-tysięczną widownią zgromadzoną na Stadionie Śląskim w Chorzowie. 5 lipca 2005 występ poprzedziły formacje The Killers oraz The Magic Numbers a 6 sierpnia 2009, w trakcie tournée o nazwie 360° Tour, zespół Snow Patrol.
4 kwietnia 2008 r. w Polsce miała miejsce premiera filmu „U2 3D” wykonanego w nowoczesnej technologii 3D, zawierającego nagrania koncertów U2 z tournée Vertigo w Ameryce Południowej. Film wyreżyserowali Catherine Owens – odpowiedzialna za oprawę wizualną koncertów U2 przez ponad 15 lat i Mark Pellington – autor wideo „One” zespołu.
Obecnie grupa U2 zakończyła prace nad nowym albumem. Kwartet wspierali Brian Eno oraz Daniel Lanois. Podczas pracy nad albumem nie obyło się bez wpadek – cztery utwory z nowej płyty przedostały się w sierpniu 2008 do sieci. Zespół dozując emocje, co jakiś czas udostępniał subskrybentom strony u2.com filmiki z prac nad albumem, kręcone przez Adama Claytona. Ujrzeć możemy w nich kawałki nowych melodii, które znalazły się na albumie. 19 stycznia 2009 miejsce miała radiowa premiera pierwszego singla o tytule Get on Your Boots, promującego nowy album. 30 stycznia natomiast, pojawił się teledysk do wymienionego utworu. 27 lutego miał premierę album „No Line On The Horizon”. Został przyjęty mieszanymi recenzjami – jedni oceniają go jako arcydzieło („The Rolling Stone Magazine”), inni jako „bubel” („Dziennik”). Następnym singlem z „No Line…” był Magnificent, wydany 4 maja 2009 roku.
Teledysk do tego utworu ukazał się na U2.com 6 maja 2009 roku. Kolejny singiel I’ll Go Crazy If I Don’t Crazy Tonight, ukazał się 17 sierpnia 2009 roku.

Skład zespołu
Bono (właściwie Paul Hewson) – (wokal, gitara, harmonijka)
The Edge (właściwie Dave Evans) – (gitara, pianino, wokal)
Adam Clayton – (gitara basowa)
Larry Mullen Jr. – (perkusja)

Dyskografia

Albumy studyjne
Boy (1980)
October (1981)
War (1983)
The Unforgettable Fire (1984)
The Joshua Tree (1987)
Rattle and Hum (1988)
Achtung Baby (1991)
Zooropa (1993)
Pop (1997)
All That You Can’t Leave Behind (2000)
How to Dismantle an Atomic Bomb (2004)
No Line on the Horizon (2009)
Songs Of Innocence (2014)

na podstawie: wikipedia.org

 

27 marca, 2017 0

27 marca 2017

Europe

Europe – zespół muzyczny ze Szwecji grający muzykę glam metalową, rockową, hard rockową oraz tradycyjny heavy metal powstały w 1979 roku.
Zespół stał się popularny w 1986 po wydaniu albumu The Final Countdown, z którego piosenka tytułowa oraz ballada Carrie stały się światowymi przebojami. Do samej grupy przypięto łatkę zespołu z jednym hitem. We wczesnym okresie istnienia zespół tworzyli Kee Marcello – gitara prowadząca, gitara rytmiczna, wokal wspierający (1986-1992, 1999) Tony Reno – perkusja (1979-1984), Peter Olsson – gitara basowa (1979-1981), Marcel Jacob – gitara basowa (1981).

Zespół powstał w 1979 w Upplands Väsby, z inicjatywy Joeya Tempesta (Rolfa Magnusa Joakima Larssona), pod nazwą Force. W założeniu miał grać hard rocka. W czasie powstawania zespołu, grupa wydała demo z sześcioma utworami, jednakże te otrzymały negatywne recenzje. Początkowo zespół wydając albumy Europe (1983) oraz Wings of Tomorrow (1984) nie odnosił znacznych sukcesów. Z pierwszego albumu pojawiły się przeboje Seven doors hotel, oraz In the Future to Come, które tymczasowo odnosiły sukces. Z drugiego albumu tymczasowym hitem stał się utwór Stormwind.
W 1985 stworzono utwór Rock the Night, który natychmiast stał się przebojem. Do singla został dołączony także odświeżony utwór Seven doors hotel.
W roku 1985 zespół Europe podpisał kontrakt z Epic Records, a 26 maja 1986 wydany został ich trzeci album studyjny, The Final Countdown, który okazał się najpopularniejszym albumem. Tytułową piosenkę napisał wokalista zespołu Joey Tempest. Sam utwór został zaliczony do najważniejszych utworów glam metalowych na świecie!. Album w przeciwieństwie do pozostałych wzorował się na muzyce glam metalowej i pop metalowej. Płyta znalazła się na listach TOP10 w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii. Obok nagrania The Final Countdown przebojami stały się utwory Rock the Night, Carrie, oraz Cherokee. Album sprzedał się w nakładzie ponad 8 milionów sztuk.

Dwa lata później zespół Europe wydał album Out of This World, który osiągnął tymczasowy sukces. Out of This World to pierwsza płyta na której nie gra John Norum, którego zastąpił Kee Marcello. Wraz z albumem wydany został singel Superstitious, który zajął 31 miejsce na liście Billboard Hot 100, dziewiąte na liście Mainstream Rock Tracks i 34 na liście UK Singles Chart.

W 1992 z powodu wewnętrznych nieporozumień grupa rozpadła się. W czasie przerwy, Joey Tempest, oraz John Norum wydawali albumy pod swoimi nazwiskami.
Europe został reaktywowany w 2004. W tym samym roku ukazała się pierwsza od czasu wznowienia działalności płyta Start from the Dark, która miała znacznie cięższe brzmienie niż pozostałe albumy.
25 października 2006 roku zespół wydał płytę Secret Society, na której znalazł się singel Always the Pretenders. Singel zajął drugie miejsce na liście Sverigetopplistan. Jednakże album bez żadnej promocji przepadł na rynku muzycznym.
28 marca 2010 roku grupa pojawiła się gościnnie w teleturnieju muzycznym Jaka to melodia?.
19 czerwca 2010 roku Europe zagrał koncert w ramach imprezy Wianki nad Wisłą w Warszawie.
Najnowszym studyjnym albumem zespołu jest wydany 27 kwietnia tego samego roku Bag of Bones. W ramach promocji do singla Not Supposed To Sing The Blues zrealizowano teledysk.
1 maja 2012 roku grupa wystąpiła podczas festiwalu Thanks Jimi Festival na Wyspie Słodowej we Wrocławiu.
30 maja 2014 roku zespół wystąpił na koncercie w ramach Międzynarodowego Zlotu Motocyklistów w Dolinie Charlotty – Charlotta Moto Fest 2014, który odbył się w amfiteatrze Doliny Charlotty.

Obecny skład zespołu:
Joey Tempest – wokal prowadzący, gitara akustyczna, gitara rytmiczna, keyboard (1979-1992, od 2003)
John Norum – gitara prowadząca, gitara rytmiczna, wokal wspierający (1979-1986, od 2003)
John Levén – gitara basowa (1981-1992, od 2003)
Mic Michaeli – syntezator, wokal wspierający, gitara rytmiczna (1984-1992, od 2003)
Ian Haugland – perkusja, wokal wspierający (1984-1992, od 2003)

Albumy:

1983 Europe
1984 Wings of Tomorrow
1986 The Final Countdown
1988 Out of This World
1991 Prisoners in Paradise
1993 1982-1992
1997 Definitive Collection
1999 1982-2000
2004 Rock the Night: The Very Best of Europe
2004 Start from the Dark
2006 Secret Society
2008 Almost Unplugged
2009 Last Look at Eden
2012 Bag of Bones
2014 War Of Kings

Single:
1983 „Seven Doors Hotel”
1983 „Lyin’ Eyes”
1984 „Dreamer” – – –
1984 „Stormwind” – – –
1984 „Open Your Heart”
1985 „Rock the Night”
1985 „On the Loose”
1986 „The Final Countdown”
1986 „Love Chaser”
1986 „Rock the Night”
1986 „Carrie”
1986 „Cherokee”
1988 „Superstitious”
1988 „Open Your Heart”
1989 „Let the Good Times Rock”
1989 „More Than Meets the Eye”
1991 „Prisoners in Paradise”
1991 „I’ll Cry for You”
1991 „Halfway to Heaven”
1993 „Sweet Love Child”
1999 „The Final Countdown 2000”
2004 „Got to Have Fait
2004 „Hero” – – –
2006 „Always the Pretenders

Teledyski:
1983 „In the Future to Come”
1986 „The Final Countdown”
„Rock the Night”
„Carrie”
1987 „Cherokee”
1988 „Superstitious”
„Open Your Heart”
„Let the Good Times Rock”
1991 „Prisoners in Paradise”
„I’ll Cry for You”
1992 „Halfway to Heaven”
1999 „The Final Countdown 2000”
2004 „Got to Have Faith”
2004 „Hero”
2006 „Always the Pretenders”

żródło: wikipedia

27 marca, 2017 0

20 marca 2017

Chris de Burg

Właściwe imię i nazwisko brzmi Christopher Davidson urodzony 15.10.1948 w Argentynie. Irlandzki wokalista, autor piosenek, gitarzysta. Syn dyplomaty jego ojcem był Charles Davidson, a matka irlandzka sekretarka Maeve Emily de Burgh.
Ukończył słynnny Trinity Colege w Dublinie w Iralndii.
Występował dla gości w rodzinnym hotelu zamku z XII wieku. Pod koniec 1973 roku koncertował z grupą Horslips, a kiedy w następnym roku spotkał producentów Douga Fletta i Guya Fletchera podpisał kontrakt płytowy z wytwórnią A&M Records.
Tuż po trasie koncertowej z grupą Supertramp, w lutym 1975 roku wydał debiutanckiego singla „Hold On”, oraz album Far Beyond These Castle Walls. Następny singiel „Flying” przepadł w Wielkiej Brytanii, natomiast doszedł do pierwszego miejsca na liście bestsellerów w Brazylii i okupował tę pozycję przez 17 tygodni.
Kolejny album Chrisa Spanish Train and Other Stories i wybrane z płyty single nie odniosły znaczącego sukcesu na rynku muzycznym. Jedynie w radiu upodobano sobie piosenkę „A Spaceman Came Traveling”.
Mimo braku zainteresowania muzyką artysty w Anglii i USA, w drugiej połowie lat 70′ jego sukcesy w Europie, Ameryce Południowej i Afryce Południowej przebiły wiele renomowanych gwiazd.
W Norwegii album Eastern Wind osiągnął nakład 125 tysięcy kopii, co było rekordowym wynikiem w historii tego kraju, ustępującym jedynie wielkością sprzedaży albumowi Abbey Road grupy The Beatles!
Dopiero jesienią roku 1982 piosenka „Don’t Pay the Ferryman” z albumu The Getaway weszła do Top 50 list bestsellerowych singli w USA i Anglii w samych tylko Stanach Zjednoczonych album ten przebywał na liście bestsellerów przez 5 miesięcy.
Po dwóch latach ukazał się kolejny album tego piosenkarza Man on the Line (11 pozycja w Anglii), który zawierał wielki przebój „High on Emotion”.
Duża kampania reklamowa towarzyszyła wydaniu kompilacji przebojów The Very Best of Chris de Burgh. Promocja ta okazała się na tyle skuteczna, że album ten dotarł aż do szóstego miejsca listy bestsellerów w Anglii i pozostał w zestawieniu przez 70 tygodni!
W sierpniu 1986 roku pojawił się dwudziesty czwarty z kolei singiel Chrisa De Burgha z piosenką „The Lady in Red”, przyjęło się, że piosenka została napisana o pierwszej żonie Chrisa, Diane. Sam Chris De Burgh przyznał że to o niej napisał tę piosenkę przypominając sobie jak pierwszy raz ją zobaczył. Dodał też że zrobił, to dlatego że wiele mężczyzn nie pamięta w co były ubrane ich żony gdy je poznawali.
Utwór ten osiagnął upragnione pierwsze miejsce na angielskiej liście przebojów i pozostał na szczycie przez 3 tygodnie, a z pierwszego miejsca UK Singles Charts piosenka spadła przez „I want to wake up with you” (Boris Gardiner).
Chris De Burgh mówi że napisał piosenkę w 20 minut, a 6 miesięcy ją udoskonalał, dodał też że wie że ma ona wpływ na życie różnych ludzi i że często jest używana na pogrzebach.
Do trzeciego miejsca na angielskiej liście dotarł w listopadzie roku 1988 singiel „Missing You”, natomiast na szczyt wdarł się miesiąc wcześniej album Flying Colours.
Tym samym piosenkarz zdobył miano mistrza przebojów w stylu pop.
W 1990 roku w Dublinie nagrał album koncertowy, a w następnym roku (1991) w sali Wembley Arena w Londynie wziął udział w koncercie charytatywnym na rzecz uciekinierów kurdyjskich.
W roku 1993 na finałowym wystepie trasy koncertowej po Afryce Południowej piosenkarza słuchało ponad 100 tysięcy ludzi. W roku 1995 arysta stał się na dłuższy czas objektem prasy brukowej, kiedy wyszedł na jaw jego romans z opiekunką do dzieci Maresą Morgan.
Pod koniec tego trudnego dla artysty roku nagrał z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej album Beautiful Dreams. Mimo długiego stażu estradowego Chris De Burgh nadal intensywnie koncertuje ( ponad 2.5 tysiąca koncertów) również i w kraju nad Wisłą można go było wielokrotnie posłuchać i zobaczyć na żywo.
Przez 25 lat związany jest z wytwórnią muzyczną A&M Records, ma na swoim koncie ponad 40 milionów sprzedanych płyt.
W roku 1999 przygotował kolejny album Queit Revolution. Nie zmieniając stylu powstało jeszcze kilka ciekawych albumów. Artysta tworzy świetnie zaaranżowane, przepojone romantyzmem, nostalgią i pełne uroku piosenki.
Artysta nadal mieszka w Irlandii, w hrabstwie Wicklow. Ma trójkę dzieci, jego najstarsza córka Rosanna Davidson (ur. 1984) została Miss Świata w 2003!

Albumy:

1974 Far Beyond These Castle Walls
1975 Spanish Train and Other Stories
1977 At the End of a Perfect Day
1979 Crusader
1980 Eastern Wind
1981 Best Moves
1982 The Getaway
1984 Man on the Line
1986 Into the Light
1988 Flying Colours
1989 Spark to a Flame: The Very Best of Chris de Burgh
1990 High on Emotion – Live from Dublin
1992 Power of Ten
1994 This Way Up
1995 Beautiful Dreams
1997 Live in South Africa
1997 The Love Songs
1999 Quiet Revolution
2002 Timing Is Everything
2004 The Road To Freedom
2005 Live In Dortmund
2005 The Ultimate Collection
2006 The Storyman
2008 Footsteps
2010 Moonfleet and Other Stories
2012 Home
2014 The Hands Of Man

Ważniejsze single:

1975 A Spaceman Came Travelling
1978 Spanish Train / Perfect Day
1981 Waiting For The Hurricane
1982 Don’t Pay The Ferryman
1984 I Love The Night
1984 High On Emotion
1986 The Lady In Red
1988 Missing You
1992 By My Side
1997 So Beautiful
2004 The Words I Love You
2011 Go Where Your Heart Believes

źródło:materiały własne

20 marca, 2017 0
Loading