Rock
28 lutego 2017
Prince
Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.
Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).
Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.
Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.
Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).
Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.
W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).
Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).
W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…
…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.
Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).
Muzyka filmowa
W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)
W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.
Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.
Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.
Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.
Dyskografia
1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two
materiał źródłowy wikipedii
28 lutego 2017
Lita Ford
Carmelita Rosanna Ford – (ur. 19 września 1958) – piosenkarka heavymetalowa i gitarzystka, odnosząca największe sukcesy w latach 80.
Urodziła się w Londynie w rodzinie pochodzącej z Włoch. Kiedy była jeszcze mała jej rodzina przeniosła się do USA. W wieku 16 lat została członkinią zespołu The Runaways, a po jego rozpadzie w 1979 rozpoczęła karierę solową. Jej dwa pierwsze albumy miały umiarkowane powodzenie.
W 1985 była nominowana do nagrody Grammy dla najlepszej rockowej wokalistki wraz z Wendy O. Williams i Pia Zadorą. W 1988 gdy jej menedżerką była Sharon Osbourne odniosła swój największy sukces dzięki piosence „Close My Eyes Forever” śpiewanej w duecie z Ozzy Osbournem (mężem Sharon Osbourne).
W życiu prywatnym w latach 1986-1992 jej mężem był Chris Holmes z zespołu W.A.S.P. Potem była związana z takimi muzykami jak Nikki Sixx i Tony Iommi. Obecnie jej mężem jest Jim Gillette z zespołu Nitro.
W 2009 roku Ford została sklasyfikowana na 38. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records.
Dyskografia
1983 – Out For Blood
1984 – Dancin’ On The Edge
1988 – Lita
1990 – Stiletto
1991 – Dangerous Curves
1994 – Black
2009 – Wicked Wonderland
2012 – Living Like A Runaway
2012 – Nobody’s Child
2013 – The Bitch Is Back… Live
2014 – Live & Deadly
źródło: wikipedia
28 lutego 2017
Bonnie Raitt
Bonnie Raitt – (ur. 8 listopada, 1949) – amerykańska piosenkarka i gitarzystka rockowa i popowa, przedstawicielka blues rocka i współczesnego popu. Bonnie Raitt debiutowała w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku śpiewając folk rock z silnymi wpływami bluesa. Raitt była swoistym fenomenem na zdominowanej przez mężczyzn scenie blues rocka. Mimo tego, a może właśnie dzięki temu, zdołała się wybić osiągając status gwiazdy kultowej.
Raitt śpiewała swym nieco skrzeczącym głosem przy akompaniamencie gitary. Okres największej popularności artystki przypadł na lata siedemdziesiąte. W latach osiemdziesiątych kariera jej się załamała. Dopiero album Nick of Time, nagrany w 1989, przywrócił jej status gwiazdy, lecz już w innym gatunku muzyki. Bonnie Raitt powróciła na sceny z nowym popowym repertuarem, kierowanym w stronę dojrzałego odbiorcy. Nawet jednak w tym okresie Reitt nie do końca zrezygnowała ze swych bluesowych ciągot, i wpływ tej muzyki wyraźnie daje się zauważyć nawet w jej najnowszych produkcjach. Największym przebojem Bonnie Raitt był Something to Talk About. W 1990 jej album Nick of Time otrzymał Nagrodę Grammy. W 2000 Bonnie Raitt została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
Dyskografia
1971 Bonnie Raitt
1972 Give It Up
1972 Sigma Sound Studios 72
1973 Takin’ My Time
1973 Sofa Blues [With Little Feat]
1974 Streetlights
1975 Home Plate
1977 Sweet Forgiveness
1979 The Glow
1982 Green Light
1986 Nine Lives’
1989 Nick of Time
1991 Luck of the Draw
1994 Longing in Their Hearts
1995 Road Tested [live]
1998 Fundamental
2002 Silver Lining
2005 Souls Alike
2006 Bonnie Raitt & Friends
2012 Slipstream
2012 The Lost Broadcast – Philadelphia 1972
tekst źródłowy z wikipedii
27 lutego 2017
Morten Harket
Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.
W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa
Dyskografia
Albumy solowe
Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)
materiał źródłowy wikipedii
24 lutego 2017
Czerwone Gitary
Czerwone Gitary – polski zespół muzyczny, założony przez Jerzego Kosselę i Henryka Zomerskiego 3 stycznia 1965 roku, w kawiarni „Crystal” w Gdańsku Wrzeszczu.
W pierwszym składzie występowali jeszcze Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon i Jerzy Skrzypczyk. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych 5 latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 000 egzemplarzy. W marcu 1967 r. zespół opuścił założyciel i pierwszy lider J.Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą Czerwone Gitary 2 sprzedaną w rekordowej ilości 240 000 sztuk. W tym samym roku Seweryn Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 000 egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.
W 1970 został nagrany longplay Na fujarce, uznawany przez niektórych krytyków muzycznych za najlepszy w historii zespołu. W 1971 r. ukazał się kolejny długogrający album Spokój serca – najbardziej zróżnicowany stylistycznie (kolejna Złota Płyta). Na IX KFPP w Opolu piosenka „Płoną góry, płoną lasy” spotkała się z gorącym przyjęciem publiczności. Czerwone Gitary wróciły na szczyty list przebojów. Grupa koncertowała z sukcesami m.in w NRD i ZSRR. W 1974 zespół nagrał album Rytm Ziemi. W 1976 ukazały się dwa longplaye: Port piratów oraz świąteczny Dzień jeden w roku
W latach 80. zespół zniknął z polskiej estrady na kilkanaście lat. W tym czasie grał w USA oraz w dawnych ZSRR i NRD. W 1991 r. nastąpił wielki i tryumfalny powrót zespołu na 25-lecie. W 1997 roku z CZG odszedł kolejny lider, Seweryn Krajewski. W 1998 zespół wydał nową płytę, pt …jeszcze gra muzyka, pierwszą od 24 lat. W roku 2005 zespół obchodził jubileusz 40-lecia. Z tej okazji wydał nową płytę Czerwone Gitary OK, a piosenka z tej płyty „Senny szept” zdobyła 4 miejsce na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
W 2013 roku w Warszawie, oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.
Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz.
Obecny skład zespołu:
Jerzy Skrzypczyk
Jerzy Kosela
Mieczysław Wądołowski
Arkadiusz Wiśniewski
Dariusz Olszewski
Marcin Niewęgłowski
Muzycy zespołu
Jerzy Skrzypczyk – perkusja, śpiew (1965 -)
Jerzy Kossela – gitara, śpiew (1965 – 1967, 1991 – 1993, 1999 -)
Henryk Zomerski – instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew (1965, 1999 -)
Mieczysław Wądołowski – śpiew, gitara akustyczna (1997 -)
Marek Kisieliński – gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (2004 -)
Arkadiusz Wiśniewski – śpiew, gitara basowa (2003 -)
Bernard Dornowski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1999)
Seweryn Krajewski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1997)
Krzysztof Klenczon – śpiew, gitara (1965 – 1970)
Dominik Konrad – flet, gitara, śpiew (1970)
Ryszard Kaczmarek – gitara basowa (1972 – 1977)
Jan Pospieszalski – gitara basowa (1977 – 1979)
Wojciech Hoffmann – gitara (1997 – 2000)
Dariusz Olszewski – gitara, śpiew (2000 – 2004)
Arkadiusz Malinowski – gitara basowa, wokal (1999 – 2003)
Dyskografia
1966 – To właśnie my
1967 – Czerwone Gitary (2)
1968 – Czerwone Gitary (3)
1970 – Na fujarce
1971 – Spokój serca
1971 – Consuela (płyta nagrana i wydana w NRD)
1974 – Rytm Ziemi
1976 – Dzień jeden w roku
1976 – Port piratów
1978 – Rote Gitarren (płyta nagrana i wydana w NRD)
1999 – … jeszcze gra muzyka
2005 – O.K.
2009 – Herz verschenkt
2015 – Jeszcze raz
materiał źródłowy wikipedii
23 lutego 2017
Richard Marx
Richard Noel Marx (ur. 16 września 1963 w Winnetka, na obrzeżach Chicago, w stanie Illinois) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.
Zanim stał się popularnym na całym świecie wokalistą parał się przeróżnymi zajęciami – śpiewał piosenki do reklamówek telewizyjnych, był członkiem chórku towarzyszącego Lionelowi Richie w trasie koncertowej.
W 1987 roku ukazały się debiutancki singiel Richarda – „Don’t Mean Nothing” oraz płyta „Richard Marx”, które zatrzęsły światem muzycznym i stały się błyskotliwym początkiem solowej kariery artysty. Kolejny krążek, „Repeat Offender” przyniósł w 1989 roku takie przeboje jak „Hold on to the Nights”, „Satisfied” oraz „Right Here Waiting”. Marx osiągnął szczyt, lecz nie pozostał na nim zbyt długo.
W latach 90. jego muzyka, a przede wszystkim romantyczne ballady, nie wzbudzały już tak wielu emocji, słuchacze nie kupowali już tak często płyt wokalisty – choć artysta wydał jeszcze kilka albumów, przeszły one raczej bez echa.
Równocześnie Richard Marx z wielkim powodzeniem zajął się produkcją płyt najbardziej znanych nazwisk w branży muzycznej. Znaleźli się wśród nich między innymi: *NSYNC, Barbra Streisand, Luther Vandross, Kenny Rogers, Sarah Brightman, Lara Fabian, Emerson Drive, Natalie Cole, Michael Bolton, czy Sissel.
W lutym 2004 roku Richard zdobył nagrodę Grammy za rok 2003 dla najlepszej piosenki – nagrodzono utwór „Dance With My Father,” który napisał wspólnie z Lutherem Vandrossem. We wrześniu 2004 roku ukazał się album „My Own Best Enemy” – pierwsza po siedmiu latach milczenia – płyta wokalisty. W pracy nad krążkiem artyście pomagali między innymi gwiazda country Keith Urban, gitarzyści Michael Landau, Michael Thompson i Shane Fontayne, basista Glen Whorf i perkusista Matt Laug. Na pierwszego singla wybrano utwór „When You’re Gone”.
W dniu 8 stycznia 1989 roku poślubił tancerkę i aktorkę Cynthię Rhodes, znaną m.in. z roli Penny Johnson w melodramacie muzycznym Dirty Dancing. Mają trzech synów: Brandona (ur. 1990), Lucasa (ur. 1992) i Jesse’ego (ur. 1994).
Dyskografia
1987: Richard Marx
1989: Repeat Offender
1991: Rush Street
1994: Paid Vacation
1997: Flesh and Bone
1997: Greatest Hits
2000: Days in Avalon
2004: My Own Best Enemy
2005: Voice Covered
2008: Duo (z Mattem Scannelem)
2008: Emotional Remains
2008: Sundown
2011: Stories to tell
2012: Inside My Head
2014: Beautiful Goodbye
materiały źródłowe wikipedii
23 lutego 2017
Phil Collins
Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.
Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów „Billboardu” pomiędzy 1984 (1984 w muzyce) a 1989 (1989 w muzyce, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji „In the Air Tonight”, poprzez dance-popowe „Sussudio”, do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych „Another Day in Paradise”. Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.
Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: „God If I Saw Her Now” w albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera.
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – „Follow You, Follow Me” – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy.
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonim Banksem, Mike’em Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.
Dyskografia:
1981: Face Value
1982: Hello, I Must Be Going!
1985: No Jacket Required
1987: 12″Ers
1989: …But Seriously
1990: Serious Hits Live!
1993: Both Sides
1996: Dance Into the Light
1998: Hits
1999: Tarzán: An Original Walt Disney Records Soundtrack
2002: Testify
2003: Brother Bear
2004: The Platinum Collection
2004: Love Songs: A Compilation… Old and New
2010: Going Back
materiały źródłowe wikipedii
23 lutego 2017
Nik Kershaw
Brytyjski wokalista i gitarzysta Nik Kershaw (Nicholas David Kershaw) urodził się w Bristolu 1 marca 1958 roku. Zanim zdecydował się na karierę solową grał i śpiewał w wielu grupach undergroundowych.
W 1974 roku związał się z zespołem Half Pint Hogg, który skupiał się przede wszystkim na wykonywaniu coverów Deep Purple. Następnie grał jazz-funkowej formacji Fusion, z którą pod koniec lat 70. wydał album „’Til I Hear From You”.
W roku 1983 Kerhsow podpisał kontrakt z MCA Records i wydał pierwszy solowy singiel „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, który dotarł do 47. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Natomiast już następny singiel Kershowa, „Wouldn’t It Be Good”, wspiął się do UK Top Five i został zauważony za oceanem. Ten sukces spowodował reedycję piosenki „I Won’t Let the Sun Go Down on Me”, która w roku 1984 zajęła drugie miejsce brytyjskiego notowania.
W tym czasie ukazały się także dwa albumy wokalisty – „Human Racing” (1984) i „The Riddle” (1984), które odniosły znaczny sukces. Niestety jego trzecia płyta „Radio Musicola” (1985) nie spotkała się z dobrym przyjęciem. Kershaw stopniowo wycofywał się z aktywnej pracy w studiu oraz koncertów. Pomimo wszystko w roku 1989 ukazał się krążek „The Works”.
W późniejszych latach artysta skupił się na tworzeniu utworów dla innych wykonawców (Boyzone, Eltona Johna, Cliffa Richarda, Chesneya Hawkesa). Powrócił dopiero w 1999 roku z albumem „15 Minutes”. Ta i nastepna plyta „To Be Frank” wydana w 2001 roku zostala przychylnie oceniona przez krytyków, ale słabo się sprzedawała.
W roku 2005 ukazała się składanka jego największych przebojów „Then and Now”, która zawierała również pięć premierowych nagrań artysty. Niestety nowe kompozycje znowu nie trafiły do odbiorców, a to przez ich słabą promocję.
Moje osobiste wspomnienie z tym panem jest takie, że pierwszą oryginalną kasetą magnetofonową jaką nabyłem w życiu była kaseta z płytą The Riddle. A takie hity z niej pochodzące jak Wide Boy czy The Riddle pozostały głęboko w moim sercu. Zresztą cała płyta jest fantastyczna i jak dla mnie najlepsza w jego dyskografii.
Nik Kershaw dwukrotnie był żonaty. W roku 1983 poślubił Kanadyjkę imieniem Sheri, z którą później miał 3 synów. Jeden z nich urodził się z zespołem Downa. Po 2003 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem.
W czerwcu 2009 roku małżonką Kershawa została Sarah, z którą był już związany od 4 lat. Miała ona już z pierwszego małżeństwa córkę imieniem Renee. Rok później żona Kershawa urodziła syna.
Albumy:
1984 Human Racing
1984 The Riddle
1986 Radio Musicola
1989 The Works
1991 The Collection
1991 Wouldn’t It Be Good
1993 The Best of Nik Kershaw
1995 Anthology
1998 Greatest Hits
1999 15 Minutes
2000 The Essential
2001 To Be Frank
2005 Then and Now
2006 You’ve Got To Laugh
2010 No Frills
2012 Ei8ht
Ważniejsze single:
1983 I Won’t Let The Sun Go Down On Me
1984 Wouldn’t It Be Good
1984 The Riddle
1985 When a Heart Beats
1985 Wild Horses
1986 Radio Musicola
1986 L.A.B.A.T.Y.D.
1986 Nobody Knows
1988 One Step Ahead
1989 Elisabeth’s Eyes
materiały źródłowe wikipedii
23 lutego 2017
Rick Astley
Richard Paul Astley, urodził się 6 Lipca 1966 w Newton-le-Willows w Anglii. Jedno z czwórki rodzeństwa, siostra Jayne, oraz dwóch braci Johna & Mike’a. Jego rodzeństwo było od niego starsze. Będąc nastolatkiem rodzice Ricka Ossie i Cynthia rozwiedli się, a On postanowił kontynuowac muzyczne tradycje jego matki.
Nagrywał, tworzył piosenki w klimacie dance pop, na początku lat 80′ śpiewał w grupie FBI, a następnie pracował w studio nagraniowym jako chłopak na posyłki. Czego by nie mówić, było to jednak studio, w którym nauczył się jak powstaje muzyka od kuchni, było to niezwykłe kompedium wiedzy.
Rick nagrał kilka kawałków, ale nikt nie wierzył, że to jest jego głos. Producenci byli przekonani, że taki wokal mogą posiadać jedynie czarnoskórzy wokaliści. A dziennikarze muzyczni uważali nawet, że Rick jest tylko przykrywką dla jakiegoś ciemnoskórego piosenkarza, który chce się wypromować w niekonwencjonalny sposób.
Wreszcie udało mu się zwrócić uwagę producenta nagrań i łowcy talentów Petera Watermana. W 1987 roku wydał swój debiutancki krążek Whenever You Need Somebody, a pochodzący z niego utwór „Never Gonna Give You Up” szybko stał się niezwykle popularny. Album w mgnieniu oka podbił listy przebojów, pobijając nawet płytę Father Figure George’a Michaela.
Według oficjalnej strony artysty album sprzedał się w nakładzie 15,2 mln egzemplarzy!
W osiągnięciu sukcesu pomagali mu panowie Stock, Aitken i wyżej wspomniany Waterman.
Kolejne przeboje, które zapewniły mu status super gwiazdy dyskotek lat 80′ to m.in. „Together Forever”, „She Wants To Dance With Me”.
Największe sukcesy Rick Astley odnosił w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Ciągle kojarzony z trójką producentów i zmęczony współpracą postanowił w roku 1989 zerwać z nimi kontakty.
Powrócił w roku 1991 lansując przebój „Cry for Help”, który znalazł się na krążku zatytułowanym Free.
Na kolejny album fani tego artysty czekali do roku 1993, to wtedy światło dzienne ujrzał album Body & Soul znalazło się na nim 10 nagrań, które nie odbiły się szerszym echem w świecie muzycznym.
Swoją karierę muzyczną przerwał nagle w 1993 roku, sprzedając łącznie 19 milionów płyt. Po latach artysta tłumaczył, że chciał odpocząć od zgiełku popkultury, oraz poświęcić się wychowaniu córki. Podobno odczuwał także lęk przed lataniem samolotami, co było sporą przeszkodą do koncertowania poza Wyspami Brytyjskimi.
W roku 2008 na gali MTV Europe Music Awards Rick Astley został laureatem w kategorii Najlepszy wykonawca wszech czasów!
W 2010 roku, po ponad 17 latach muzycznej ciszy piosenkarz powrócił z nowym nagraniem. Piosenka „Lights Out” wielu byłym fanom nie przypadła do gustu, zarzucali jej i piosenkarzowi zarazem, że jest to zbyt banalny i prosty utwór. W jednym z wywiadów artysta powiedział … Nie boję się, że będą się śmiali, bo wiem, że będą. Mam taką nadzieję. Nie chodzi tu o nabijanie się ze mnie, kiedy śpiewam „Never Gonna Give You Up”, ale o wspólne pośmianie się z tego wszystkiego. Bo ja potrafię już się z tego śmiać.
Ciekawostką, której nie można pominąć jest fakt, że piosenka „Never gonna give you up” pod koniec pierwszej dekady XXI wieku stała się fenomenem zwanym Rick roll. Był to żart , który polegał na wysłaniu linka do piosenki wraz z teledyskiem, kiedy odbiorca oczekiwał czegoś zupełnie innego.
W latach 80′ obiekt westchnień… piosenki szybko wpadały w ucho, popularność wzrastała. Niestety w roku 2012 (kwiecień) pojawił się news jakoby Rick Astley został oskarżony o molestowanie. Na oficjalnej stronie artysty ciężko się dowiedzieć, czy to tylko internetowa plotka, czy też prawda, ale „rysa na szkle” zostanie na zawsze…Życzymy Rickowi… sprawiedliwości.
W sierpniu 2013 roku artysta był gwiazdą Sopot Top Of The Top Festival 2013 i według organizatorów, oraz wielu jego fanów była to najjaśniesza gwiazda tego muzycznego wydarzenia.
Albumy:
1987 Whenever You Need Somebody
1988 Hold Me in Your Arms
1991 Free
1993 Body & Soul
2001 Keep It Turned On
2001 Songwriter (New Song Demos)
2005 Portrait
2016 50
Najważniejsze single:
1987 It Would Take A Strong Man
1987 Whenever You Need Somebody
1987 Never Gonna Give You Up
1988 Together Forever
1988 She Wants To Dance With Me
1988 Hold Me In Your Arms
1991 Cry For Help
1993 Hopelessly
2001 Sleeping
współredagowali motylek/ejtismen
materiały źródłowe własne
23 lutego 2017
Suzanne Vega
Suzanne Vega urodzona 11 lipca 1959 w Santa Monica w USA, amerykańska piosenkarka folkowa i folk rockowa, kompozytorka i autorka tekstów piosenek, producent muzyczny.
Wychowywała się w dzielnicy latynoskiej Nowego Jorku. Jej ojczym, Ed Vega pisarz pochodzenia portorykańskiego, zachęcił ją do podjęcia nauki w nowojorskiej High School of Performing Arts.
Tam uczyła się tańca i zaczęła komponować swoje pierwsze piosenki. Wykonywała je z własnym akompaniamentem gitarowym w klubach Bottom Line, Speakeasy i Folk City. Suzanne studiowała także literaturę angielską w Barnard College.
Pierwsze piosenki inspirowane były twórczością Joni Mitchell, Leonarda Cohena, Laury Nyro, Lou Reda, oraz malarstwem Edwarda Hoppera.
New York Times zamieścił w lipcu roku 1984 recenzję z jej koncertu sugerując że”… jest jednym z najbardziej obiecujących talentów nowojorskiej sceny folkowej”. Wzrost zainteresowania jej muzyką skłonił wydawnictwo A&M do podpisania z wokalistką kontraktu. Pod okiem producenta Steve’a Addabbo i przy ogromnej pomocy Lenny’ego Kaye’a, związanego poprzednio z Patti Smith rozpoczęła nagrania w nowojorskim Celestial Studio.
Pierwsza płyta zatytułowana Suzanne Vega, ukazała się w kwietniu 1985 roku i od razu zyskała uznanie krytyki, oraz zainteresowanie publiczności. Dotarła do 11 miejsca na liście bestsellerów w Wielkiej Brytanii i uzyskała tam status podwójnej złotej płyty (nakład 200 tysięcy egzemplarzy).
W 1986 roku napisała piosenkę do filmu Pretty in Pink, oraz słowa do dwóch utworów cyklu „Songs from the Liquid Days” Phillipa Glassa. Na rynku amerykańskim odniosła sukces następnym albumem, zatytułowanym Solitude Standing z przebojowym utworem „Luka”, które to nagranie uplasowało się na 11 miejscu listy bestsellerów w USA i 2 miejsce w Wielkiej Brytanii.
Następny krążek Days of Open Hand z roku 1990 nie odniósł już tak znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak zremiksowana przez brytyjski duet DNA piosenka „Tom’s Dinner” z poprzedniej płyty dostała się do pierwszej piątki na liście bestsellerów w USA i na Wyspach.
Zachęcona tym wokalistka nagrała album 99.9 F najbardziej taneczny krążek w całym swoim dorobku.
Album Nine Objects of Desire przynosi piosenki nawiązujące do pełnych skupienia i intymności ballad z początkowego okresu.
W 2000 roku rozeszła się z mężem Mitchellem Froomem, producentem jej wielu płyt z którym ma córkę Ruby Froom. W następnym roku powstała udana kolekcja nowych piosenek na płycie Songs in Red and Gray. Artystka jest szczególnie ceniona za literackie teksty piosenek, w których opisuje rzeczywistość świeżym językiem z wielką wrażliwością i spostrzegawczością.
Suzanne Vega na przestrzeni ostatnich lat wielokrotnie koncertowała w Polsce (Warszawa, Kołobrzeg, Rzeszów, Białystok, Gdańsk, Wrocław, Olsztyn, Sopot).
Albumy:
1985 Suzanne Vega
1987 Solitude Standing
1990 Days of Open Hand
1992 99.9F°
1996 Nine Objects of Desire
2001 Songs in Red and Gray
2007 Beauty & Crime
2010 Close-Up Vol 1, Love Songs
2010 Close-Up Vol 2, People & Places
2011 Close-Up Vol 3, States Of Being
2012 Close-Up Vol 4, Songs Of Family
2014 Tales from the Realm of the Queen of Pentacles
2014 Live At The Speakeasy
Najważniejsze single:
1985 Marlene On The Wall
1986 Gypsy
1987 Luka
1990 DNA Featuring Suzanne Vega – Tom’s Diner
1992 99.9F°
1999 Rosemary (Remember Me)
2007 Unbound
współredagowali Tomex/ejtismen
materiały źródłowe własne
23 lutego 2017
Taylor Dayne
Taylor Dayne właściwie Leslie Wunderman (ur. 7 marca 1962 w hrabstwie Nassau w stanie Nowy Jork) – amerykańska piosenkarka, wykonawczymi muzyki pop i house, autorka tekstów i aktorka. Po ukończeniu szkoły średniej śpiewała w zespołach rockowych (Felony i Next), które nie odniosły jednak większych sukcesów. Artystka rozpoczęła karierę solową, w 1987 wydała pierwszy profesjonalny singel z piosenką „Tell It to My Heart”. Utwór ten wszedł do pierwszej dziesiątki na listach przebojów (m.in. Billboard Hot 100). Rok później Taylor Dayne nagrała swój debiutancki album studyjny pod tym samym tytułem.
W 1994 nagrała piosenkę „Original Sin”, której autorem jest Jim Steinman. Utwór ten znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Cień” („The Shadow”).
Do 1998 wydała łącznie cztery płyty, zawierające takie utwory, jak „Prove Your Love”, „I’ll Always Love You”, „Don’t Rush Me”, „Love Will Lead You Back”, „I’ll Be Your Shelter” oraz kompilację swoich przebojów zatytułowaną Greatest Hits.
W 1999 jej nowa piosenka „Planet Love” została umieszczona na soundtracku z filmu Flawless z Robertem De Niro. W lat 90. Taylor Dayne zaczęła też zajmować się aktorstwem, zagrała w kilku filmach kina niezależnego i serialach, a w 2001 wystąpiła w musicalu Aida Eltona Johna.
W lutym 2008 po dziesięciu latach przerwy wydała piąty album studyjny. W lipcu 2010 jej piosenka „Facing a miracle” została oficjalnym hymnem 10. zawodów z cyklu Gay Games odbywanych w Kolonii.
Albumy:
1988 – Tell It to My Heart
1989 – Can’t Fight Fate
1993 – Soul Dancing
1998 – Naked Without You
2008 – Satisfied
Single:
1987 – „Tell It To My Heart”
1988 – „Prove Your Love”
1988 – „I’ll Always Love You”
1989 – „Don’t Rush Me”
1989 – „With Every Beat of My Heart”
1990 – „Love Will Lead You Back”
1990 – „I’ll Be Your Shelter”
1990 – „Heart of Stone”
1990 – „Can’t Get Enough of Your Love”
1993 – „Send Me a Lover”
1994 – „I’ll Wait”
1994 – „Original Sin”
1995 – „Say a Prayer”
1996 – „Tell It to My Heart” (remix)
1998 – „Whatever You Want”
1998 – „Naked Without You”
1999 – „Planet Love”
2002 – „How Many”
2003 – „Supermodel”
2007 – „I’m Not Featuring You”
2007 – „Beautiful”
materiał źródłowy wikipedii
opracowane przez witrek dla RM80.pl
23 lutego 2017
Sting
Gordon Matthew Sumner czyli Sting – wokalista, kompozytor, aktor, działacz na rzecz praw człowieka i ochrony przyrody, to niewątpliwie jedna z największych indywidualności w historii muzyki rockowej. Odznaczony tytułem komandora Orderu Imperium Brytyjskiego.
Sting urodził się w 1951 roku w Wallsend robotniczej dzielnicy Newcastle w Anglii. Jest najstarszym z czworga dzieci Audrey Cowell i jej męża, Ernesta Sumnera. Ma brata Philipa oraz dwie siostry: Angelę i Anitę. Sumner został wychowany w tradycji religii rzymskokatolickiej (jego babka pochodziła z irlandzkiej rodziny). Naukę zaczął w szkole podstawowej St. Cuthbert’s – katolickiej instytucji o bardzo surowych zasadach. Następnie zdał egzaminy wstępne na Uniwersytet Warwick w Coventry, by studiować filologię angielską. Wytrzymał tam jeden semestr i wrócił do Newcastle, gdzie przez pół roku pracował na budowie. Później pracował w administracji jako urzędnik w dziale zajmującym się podatkiem dochodowym. W latach 1971-1974 uczęszczał do szkoły o profilu pedagogicznym. Następnie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w rzymskokatolickiej szkole podstawowej w Cramlington.. Początkowo grał na basie w jazzowym zespole Last Exit i uczył języka angielskiego.
Sting wyjaśnił, że otrzymał swój pseudonim podczas występu z Phoenix Jazzmen. Na jednym z koncertów wystąpił w swetrze w czarno-żółte pasy. Lider grupy Gordon Solomon stwierdził, że Gordon wygląda jak trzmiel i stąd jego pseudonim Sting (czyli Żądło).
W 1977 roku Sting, Stewart Copeland i Henry Padovani (bardzo szybko zastąpiony przez Andy’ego Summersa) utworzyli w Londynie rockową grupę The Police.
O ile pierwsza płyta grupy – „Outlandos D’Amour” – była jeszcze zbiorem prostych piosenek inspirowanych rockiem i karaibskimi rytmami, to z czasem brzmienie formacji rozwinęło się w stronę formuły, której zwieńczeniem był wydany w 1983 roku krążek „Synchronicity” – kamień milowy w historii rocka i kwintesencja stylu The Police. Wkrótce po jej wydaniu kapela rozpadła się, a Sting skoncentrował się na karierze solowej.
Jednak już w początkach lat 80., jeszcze jako lider The Police, Sting pracował samodzielnie. W 1982 nagrał wersję ballady „Spread a Little Happiness”, która znalazła się na ścieżce dźwiękowej filmu „Brimstone and Treacle”. Współpracował także z Dire Straits przy piosence „Money For Nothing” oraz z Philem Collinsem.
W 1985 roku ukazał się pierwszy solowy album wokalisty „The Dream of the Blue Turtles”. Sting nagrał go na Jamajce, z pomocą znanych muzyków jazzowych takich jak Branford Marsalis, Kenny Kirkland i Omar Hakim, którzy występowali jak Blue Turtles. Trzy najbardziej znane utwory z tego krążka to: „If You Love Somebody Set Them Free”, „Fortress Around Your Heart” i „Russians”.
Wkrótce artysta wyruszył w trasę koncertową, udokumentowaną dwupłytowym wydawnictwem live „Bring On The Night” oraz, noszącym taki sam tytuł, filmem dokumentalnym Michaela Apteda. Dwa lata później ukazał się kolejny longplay wokalisty „Nothing Like The Sun” (tytuł zaczerpnięty z sonetu Szekspira). Stingowi ponownie towarzyszyli muzycy z Blue Turtles, a także trójka gitarzystów: Andy Summers (The Police), Mark Knopfler i Eric Clapton. Na płycie znalazł się utwór „They Dance Alone (Gueca Solo)” – hołd Stinga złożony ofiarom represji w Argentynie.
W 1988 roku artysta wziął udział w trasie koncertowej Human Rights Now! Amnesty International. W ciągu następnych kilku lat Sting bardzo mocno zaangażował się w działania na rzecz obrony praw człowieka, a w szczególności Indian brazylijskich oraz w walkę o zachowanie lasów równikowych nad Amazonką. Pod koniec lat 80. artysta założył własne wydawnictwo płytowe Pangaea, aby promować młodych wykonawców jazzowych i awangardowych.
Następny krążek „The Soul Cages” z 1991 roku – był kolejnym triumfem. Tym razem Sting jeszcze bardziej zwrócił się w stronę spokojnych, balladowych brzmień i tylko w kilku kompozycjach nawiązywał wyraźnie do rockowej przeszłości. W 1993 roku ukazała się, utrzymana w podobnym klimacie, płyta „The Summoner’s Tales”. Znalazły się tam dwa wielki przeboje „If I Ever Lose My Faith In You” i „Fields Of Gold”. Trzy lata poźniej został wydany krążek „Mercury Falling”. Ósmy solowy album Stinga „Brand New Day” pojawił się na rynku w 1999 roku. Zyskał sobie ogromną popularność, szczególnie za oceanem i pokrył się trzykrotnie platyną.
Koncertowy longplay artysty „All This Time” został nagrany w dniu zamachu terrorystycznego na WTC, 11 września 2001 roku. Sting poddał przeróbkom swoje najbardziej znane piosenki. Wśród 16 zamieszczonych na tej płycie utworów znalazły się więc takie klasyki, jak „Mad About You”, „When We Dance”, „Roxanne”, „(If You Love Someone) Set Them Free”, „Fields of Gold”, „Moon Over Bourbon Street” i „Every Breath You Take”.
Przez dwa kolejne lata Sting pracował nad najnowszą studyjną płytą, zatytułowaną „Sacred Love”. Przy tworzeniu albumu artysta ponownie połączył swoje siły z Kipperem – mistrzem klawiszy i programmingu, który również współprodukował albumy „Brand New Day” oraz „…All This Time”. Oprócz Kippera oraz gości – takich jak Mary J. Blige i Anoushka Shankar – muzycy uczestniczący w nagraniu płyty są od lat członkami muzycznej rodziny Stinga. Krążek premierę miał we wrześniu 2003 roku.
W swoich działaniach Sting nie ogranicza się jedynie do muzyki. Występował w wielu filmach, między innymi w „Diunie” Davida Lyncha, „Burzliwym poniedziałku” Mike’a Figgisa czy „Quadrophenii” Franca Roddama. Występował także na deskach National Theatre w Waszyngtonie w adaptacji „Opery za trzy grosze” Bertolda Brechta.
Dyskografia
Albumy
1985 The Dream of the Blue Turtles
1987 …Nothing Like the Sun
1991 The Soul Cages
1993 Ten Summoner’s Tales
1996 Mercury Falling
1999 Brand New Day
2003 Sacred Love
2006 Songs from the Labyrinth
2009 If on a Winter’s Night…
2010 Symphonicities
2013 The Last Ship
Albumy koncertowe
1986 Bring On the Night
1991 Acoustic Live in Newcastle
1996 Live at TFI Friday
2000 Live at Universal Amphitheater
2001 …All This Time
2007 The Journey and the Labyrinth
Składanki
1994 Fields of Gold: The Best of Sting 1984-1994
1997 The Very Best of Sting & The Police
1997 Sting At the Movies
Ścieżki dźwiękowe i albumy wspólne z innymi artystami
1982 The Secret Policeman’s Other Ball – The Music
1993 Demolition Man
1995 The Living Sea: Soundtrack from the IMAX Film
1995 Sabrina: Original Motion Picture Soundtrack
2000 Dolphins: Soundtrack From The IMAX Theatre Film
2007 Welcome to the Voice
Albumy w innym języku niż angielski
1988 Nada Como el Sol – zawiera 5 utworów z albumu Nothing Like the Sun, wykonanych w języku hiszpańskim i portugalskim.
Koncerty w Polsce
Sting występował w Polsce 6-krotnie:
18 czerwca 1996 na warszawskim Stadionie Gwardii – trasa „Mercury Falling”
13 stycznia 1997 w katowickim Spodku – trasa „Mercury Falling”
13 marca 2000 w katowickim Spodku – trasa „Brand New Day”
19 czerwca 2001 na warszawskim Stadionie Gwardii – trasa „Brand New Day”
24 września 2005 na terenie Torów Wyścigów Konnych na Służewcu w Warszawie
26 czerwca 2008 w Chorzowie na Stadionie Śląskim – światowe tournée „The Police”
materiał źródłowy wikipedii
