Header

Rock

28 lutego 2017

Dżem

Dżem – polska grupa muzyczna grająca rocka i blues. Zaliczana jest do najważniejszych zespołów w historii polskiej muzyki rockowo-bluesowej (blues rock). Nazwa zespołu pochodzi od jamu – zbiorowego muzykowania, improwizowania na zaplanowany temat, popularnego między innymi wśród zespołów grających jam rocka, jak np. Grateful Dead czy The Band. Polski zapis nazwy pojawił się – zupełnym przypadkiem kierującym ręką organizatorki jednego z koncertów – w roku 1974.

Lata 1973-1994 (Okres z Ryszardem Riedlem)

Lata 1973-1979
Pierwsze wzmianki o zespole Dżem (Jam) można znaleźć już w 1973 roku. Zespół założyli bracia Adam i Beno Otręba wraz z Pawłem Bergerem i Aleksandrem Wojtasikiem. W grudniu tego samego roku dołączył do nich Ryszard Riedel. W latach 1973-1979 działalność formacji była bardzo nieregularna i aż do 1980 r. miała status amatorski.(Grupa powstała w Tychach)

Lata 1980-1983
W 1980 roku grupa otrzymała pierwszą nagrodę na Przeglądzie Amatorskich Zespołów Muzycznych w Tychach,[/color] a 7 czerwca tego samego roku Dżem wziął udział w I Ogólnopolskim Przeglądzie Muzyki Młodej Generacji w Jarocinie w składzie: Ryszard Riedel, Adam Otręba, Jerzy Styczyński, Leszek Faliński, Tadeusz Faliński.W ciągu kilku kolejnych lat zespół dużo koncertował i brał udział w wielu znaczących festiwalach, takich jak: Folk Blues Meeting w Poznaniu, Jarocin, Rock Na Wyspie we Wrocławiu (1982), Muzyczny Camping w Brodnicy, Fama w Świnoujściu, Rawa Blues w Katowicach.

Rok 1984
W czerwcu zespół po raz pierwszy zagrał za granicą. Koncert odbył się w Berlinie. W lipcu tego samego roku podczas koncertu na „FAMIE” w Świnoujściu zarejestrowano materiał, który został wykorzystany na pierwszym wydaniu fonograficznym grupy pt. Dżem. W późniejszym czasie nazwa została zmieniona na Dzień, w którym pękło niebo.
W sierpniu zespół wystąpił na Olsztyńskich Nocach Bluesowych, a jesienią wyjechał na trzy koncerty do Berlina Zachodniego.

Rok 1985
Na początku roku zespół wyjechał na kilka koncertów do Szwajcarii. Ukazał się również pierwszy, a zarazem jeden z najpopularniejszych, longplay grupy – Cegła. Album zawierał osiem utworów, a były to Whisky, Czerwony jak cegła, Oh, Słodka, Jesiony, Ballada o dziwnym malarzu”, „Boczny wiatr”, „Nieudany skok i Kim jestem – jestem sobie. Pod koniec roku zespół wyjechał do NRD. W Polsce grał na koncertach m.in.:

Rawa Blues Festiwal
Blues Top w Sopocie
Muzyczny Camping w Brodnicy
Olsztyńskie Noce Bluesowe
Festiwal w Jarocinie
„Rock dla Pokoju” w Gdańsku
W grudniu zespół zagrał dwa koncerty w teatrze STU w Krakowie, z których materiał znalazł się na płycie Absolutely Live.

Lata 1986-1987
W marcu 1986 roku zespół wydał album Zemsta nietoperzy, oraz jak co roku odwiedził wiele miejsc związanych z koncertami bluesowymi i rockowymi.
Na wiosnę roku 1987 zespół odbył trasę koncertową Blues/Rock Top ’86, gdzie poza swoimi koncertami, również towarzyszył artystom wybranym w ankiecie „Jazz Forum”, tj.:
Monice Adamowskiej,
Tadeuszowi Nalepie,
Ireneuszowi Dudkowi.
Przez cały rok 1987 zespół grał równolegle z Ryszardem Riedlem oraz z Tadeuszem Nalepą (wydano płytę Numero Uno) i Moniką Adamowską.

Rok 1988
W kwietniu zespół wydał longplay Tzw. przeboje – całkiem live. Po raz kolejny zespół dał wiele koncertów na wielkich festiwalach w Polsce oraz wyjechał do NRD na Folk-Blues Festival w Weimarze i w Leningradzie. Koncerty w Leningradzie odbywały się bez Ryszarda Riedla, który został odsunięty za niesubordynację w zespole. Zespołowi towarzyszyła Martyna Jakubowicz.
Zespół wystąpił w programie telewizyjnym „Dżem i przyjaciele”, w którym udziału również nie wziął Ryszard Riedel. Pod koniec roku zespół wziął udział w trasie koncertowej po Kazachstanie, a towarzyszką Dżemu była po raz kolejny Martyna Jakubowicz.

Lata 1989-1990
W połowie roku 1989, już w pełnym składzie, zespół zagrał w katowickim Spodku koncert urodzinowy. W sierpniu tego roku pojawił się na rynku nowy album Najemnik, a pod koniec roku album, który był odpowiedzią muzyków na wielokrotną absencję na koncertach Ryszarda Riedla. The Band Plays On…, bo tak była zatytułowana ta płyta, jest kompozycją instrumentalną muzyków Dżemu.

Lata 1991-1994
Dnia 1 stycznia 1991 roku Ryszard Riedel, Adam Otręba, Benedykt Otręba, Paweł Berger, Jerzy Styczyński oraz manager zespołu Leszek Martinek zakładają Spółkę Cywilną „Dżem”. Pierwszym wydawnictwem nowo powstałej spółki jest album Detox, uważany przez wielu krytyków i samych muzyków za najlepszy album grupy.
W kwietniu 1992 roku zespół towarzyszył Sławomirowi Wierzcholskiemu na jego autorskim krążku Ciśnienie. 20 czerwca 1992 roku zespół wystąpił ponownie w katowickim Spodku w programie „Dżem Session”, którego zapis ukazał się na czterech kasetach (dwóch płytach) pt. Wehikuł czasu – Spodek ’92. W kwietniu 1993 roku grupa nagrała teledysk Autsajder oraz kolejny raz wystąpiła w telewizji na koncercie Bez prądu.

W październiku 1993 roku zespół nagrał płytę Autsajder. To ostatni album z premierowymi utworami grupy, na którym zaśpiewał R. Riedel. Problemy z nałogiem narkotykowym spowodowały, że przestał się zajmować regularnie pracą. Ostatni koncert grupy z Riedlem odbył się 16 marca 1994 r. w Krakowie, w maju wokalista został tymczasowo usunięty z Dżemu. Zmarł 30 lipca 1994 roku, bezpośrednią przyczyną śmierci była niewydolność serca.

Lata 1995-2000 (Okres z Jackiem Dewódzkim)
Od 1995 roku nowym wokalistą zespołu został Jacek Dewódzki, z którym zespół koncertował i tworzył do roku 2001, kiedy zastąpił go Maciej Balcar. Rok 1995 to okres, w którym odbywają się dwa koncert upamiętniające zmarłego Ryśka Riedla. Jeden z nich zostaje upamiętniony 3 płytowym albumem koncertowym „List do R.”; drugi koncert rejestrowany jest przez telewizję i nosi ten sam tytuł. Koncerty te to występy Dżemu z wieloma zaproszonymi gwiazdami Polskiej muzyki w roli wokalisty (min. Czesław Niemen, Tadeusz Nalepa). Jeszcze w tym samym roku ma miejsce premiera nowego albumu, pierwszego z Jackiem Dewódzkim, Kilka zdartych płyt (1995). 12 lipca 1996 roku zespół wystąpił w”Operze Leśnej” w Sopocie jako support przed ZZ Top. Rok 1997 pełen był koncertów; muzycy zagrali również w studiu Telewizji Polskiej w Katowicach. We wrześniu ukazała się seria wznowień albumów grupy. Kolejny album z nowym wokalistą to Pod wiatr (1997). 14 sierpnia 1998 roku zespół wystąpił w Chorzowie jak support przed gwiazdą – The Rolling Stones. Kolejne wydawnictwa to dwie płyty z koncertu Dżemu w Operze – kolejno w 1998 oraz 1999 Dżem w operze cz. 1 i 2. Jeszcze w 1999 roku koncert zostaje wydany na kasecie VHS (obecnie niedostępny). Premiera kolejnej płyty studyjnej, ostatniej z Jackiem Dewódzkim, przypada na rok 2000 i nosi tytuł Być albo mieć (2000). Czerwiec 2000 to okres, w którym zostaje wydana pierwsza ścieżka dźwiękowa Dżemu do filmu Jacka Bromskiego To ja, złodziej (2000, ścieżka dźwiękowa) o tym samym tytule. 23 czerwca Dżem wystąpił na Festiwalu w Opolu, gdzie uczcił dwudziestolecie działalności.

Lata 2001-przyszłość (Okres z Maciejem Balcarem)
Po czterech latach wychodzi kolejny album studyjny z nowym wokalistą, którym został Maciej Balcar. Płyta nosi tytuł 2004 (2004). Z płyty pochodzi przebój „Do kołyski”. Rok 2004 to również rok, w którym zostaje wydany Przystanek Woodstock 2003 (2004), pierwsze koncertowe DVD grupy, oraz kompilacja największych przebojów Dżemu – Złoty Paw (2004). W roku 2005 zostaje wydany zapis Przystanek Woodstock 2004 (2005) również na płycie DVD. W tym samym roku do kin wchodzi film fabularny opowiadający o grupie, a głównie o Ryśku Riedlu, w reżyserii Jana Kidawy-Błońskiego, zatytułowany „Skazany na Bluesa”; rok później film zostaje wydany na płycie DVD. W 2005 roku zostaje również wydana ścieżka dźwiękowa do filmu, razem z promocyjną płytą DVD z fragmentami filmu z muzyką grupy. 27 stycznia 2005 zespół miał wypadek samochodowy na autostradzie A4. W wypadku zginął Paweł Berger. Zespół zawiesił działalność na kilka miesięcy, w trakcie których trwała rekonwalescencja basisty Benedykta Otręby. 27 kwietnia 2005 oficjalnie zaprezentowano nowego klawiszowca, którym został Janusz Borzucki. W dniu 2 maja 2005 r. Dżem wznowił działalność koncertem w Stalowej Woli. Z okazji osiągnięcia statusu złotej płyty zarówno przez Przystanek Woodstock 2003 (2004) jak i Przystanek Woodstock 2004 (2005), wydano kolekcjonerskie wydawnictwo dwóch DVD 'Przystanek Woodstock 2003 i 2004 (2006).Dokładnie w pierwszą rocznice śmierci Pawła Bergera 27 stycznia 2006 zespół daje koncert „Pamięci Pawła Bergera”, na który zostaje zaproszonych wielu gości-klawiszowców m.in. Józef Skrzek oraz były wokalista Jacek Dewódzki i syn Ryśka, Sebastian Riedel. Rok po koncercie zostaje wydana podwójna płyta koncertowa Pamięci Pawła Bergera (2007). W 2007 roku zostały wydane również składanki największych przebojów zespołu z cyklu „gwiazdy polskiej muzyki lat 80’grupie poświęcono aż dwa wydawnictwa- Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.oraz Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – vol. 2.Jeszcze w 2007 roku zespół uczestniczy w koncercie „Breakout Festival 2007” poświęconemu twórczości zespołu Breakout i Tadeuszowi Nalepie.14 sierpnia 2008 zespół wystąpił na Skwerze Kościuszki w Gdyni jako support przed koncertem Erica Claptona[1]. W roku 2009 udział Dżemu w koncercie „Breakout Festival 2007” zostaje upamiętniony na albumie 2CD,DVD,DVD+CD Breakout Festiwal 2007 – Wysłuchaj mojej pieśni Panie (2009) gdzie Dżem wykonuje 5 utworów w tym dwa z Józefem Skrzekiem. Aktualnie zespół szykuje się do nagrania nowej płyty (na koncertach pojawiają się 2 nowe utwory) oraz niespodziankę na 2009 rok,w tym roku przypada 30-lecie działalności grupy – „1979-2009”.

MUZYCY
Obecny skład zespołu
Adam Otręba – gitara, śpiew (1973 – do dziś)
Benedykt Otręba – gitara basowa, śpiew (1973 – do dziś)
Jerzy Styczyński – gitara solowa (1979 – do dziś)
Maciej Balcar – śpiew, harmonijka ustna (2001 – do dziś)
Janusz Borzucki – instrumenty klawiszowe, organy Hammonda (2005 – do dziś)
Zbigniew Szczerbiński – perkusja (1992 – do dziś)

Byli członkowie zespołu
Ryszard Riedel – śpiew, harmonijka ustna (1973-1994)
Jacek Dewódzki – śpiew (1995-2001)
Paweł Berger – instrumenty klawiszowe, organy Hammonda, śpiew (1973-2005)
Michał Giercuszkiewicz – perkusja (1981-1986)
Marek Kapłon – perkusja (1986-1991)
Jerzy Piotrowski – perkusja (1991-1992)

Muzycy występujący z zespołem
Leszek Winder – gitara (gościnnie)
Rafał Rękosiewicz – instrumenty klawiszowe, organy Hammonda (gościnnie)
Jorgos Skolias – śpiew (gościnnie w 1985)
Aleksander Korecki – saksofon (gościnnie w 1987)
Krzysztof Przybyłowicz – perkusja (1987)
Martyna Jakubowicz – śpiew (gościnnie w 1988)
Andrzej Urny – gitara (1981)
Krzysztof „pARTyzanT” Toczko – akordeon, harmonijka ustna, gitara akustyczna, instrumenty perkusyjne (1991-1994)
Aleksander Wojtasik – perkusja (1973 – ok. 1979)
Wojcech „Kafar” Grabiński – perkusja (1979)
Leszek Faliński – perkusja (1979-1980)
Tadeusz Faliński – bas (1979-1980)
Józef Adamiec – bas (1979)
Janusz Frychel – bas (gościnnie w zastępstwie w 2008)
Sebastian Riedel – gitara, śpiew, harmonijka ustna (gościnnie)
Antymos Apostolis – gitara, instrumenty perkusyjne (gościnnie)
Tadeusz Nalepa – gitara, śpiew (1987-1988,1995)
Sławomir Wierzcholski – śpiew, harmonijka ustna (1993)
Dariusz Cała – harmonijka ustna (gościnnie w 1988)
Józef Skrzek – harmonijka ustna, moog, GEM (gościnnie w 2006, 2007)
Jan „Kyks” Skrzek – harmonijka ustna, fortepian (gościnnie)
Piotr Lubertowicz – gitara (gościnnie)
Ryszard „Skiba” Skibiński – harmonijka ustna

DYSKOGRAFIA

Albumy studyjne
Cegła (1985)
Zemsta nietoperzy (1987)
Numero Uno (1988 jako Tadeusz Nalepa + Dżem)
Najemnik (1989)
The Band Plays On… (1989, instrumentalna)
Urodziny (1989)
Dżem Session 1 (1990)
Detox (1991)
Ciśnienie (1993 jako Sławek Wierzcholski + Dżem)
14 urodziny (1993)
Autsajder (1993)
Akustycznie (1994)
Akustycznie – suplement (1994)
Kilka zdartych płyt (1995)
Pod wiatr (1997)
Być albo mieć (2000)
2004 (2004)
Muza (2010)

Albumy koncertowe
Dzień, w którym pękło niebo (1985, koncertowa)
Absolutely Live (1986, koncertowa)
Lunatycy – czyli tzw. przeboje całkiem Live (1988, koncertowa)
Wehikuł czasu – Spodek ’92 (1993, koncertowa 2xCD)
List do R. na 12 głosów (1995, koncertowa 3xCD)
Dżem w operze cz. 1 i 2 (1998 (1), 1999 (2), koncertowa 2xCD)
Pamięci Pawła Bergera (2007, koncertowa 2xCD)
Rawa Blues 1987 (2007,Płyta Tadeusza Nalepy( 2 utwory z Dżemem z koncertu List do R.z 1995 r.))
Przystanek Woodstock (2009)
30 urodziny (2010)
Dżem 1979-1994 (2011)
Symfonicznie (2012)

Kompilacje
Urodziny (1989, kompilacja)
The Singles (1992, zbiór singli)
Złoty Paw (2004, kompilacja)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. (2007, kompilacja)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – vol. 2 (2007, kompilacja)
Złota kolekcja (2012)

Ścieżki dźwiękowe
To ja, złodziej (2000, ścieżka dźwiękowa)
Skazany na Bluesa (2005, ścieżka dźwiękowa)

Gościnnie
Skibiński-Winder – Super Session(2006,gościnnie zespół Dżem)
W hołdzie Tadeuszowi Nalepie (2008,gościnnie Jerzy Styczyński,Maciej Balcar)

Wideografia
„Dżem” (1994) (film dokumentalny)
„Sen o Victorii” (1994) (film dokumentalny)
Dżem w Operze (1999) (koncert VHS)
Przystanek Woodstock 2003 (2004) (koncert DVD)
Przystanek Woodstock 2004 (2005) (koncert DVD)
„Sie macie ludzie” (2004) (film dokumentalny,nie autoryzowany)
Skazany na Bluesa (2005) (fragmety filmu i koncertów dołączone do ścieżki dźwiękowej) DVD
Skazany na Bluesa (2006) (Film fabularny) DVD
Przystanek Woodstock 2003 i 2004 (2006) (wydanie kolekcjonerskie) 2DVD
Breakout Festiwal 2007 – Wysłuchaj mojej pieśni Panie (2009) (zespół wykonuje 5 utworów, w tym dwa z udziałem Józefa Skrzeka) (DVD Metalmind 2009)

żródło: wikipedia

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

De Mono

De Mono – polski zespół pop-rockowy. Powstał w 1984 i był popularny pod koniec lat 80. oraz w pierwszej połowie 90. XX wieku. Grupa koncertuje w Polsce oraz za granicą (m.in. w Stanach Zjednoczonych, Norwegii i Niemczech). BIOGRAFIA
Zespół założony został przez gitarzystę Marka Kościkiewicza, basistę Piotra Kubiaczyka i perkusistę Dariusza Krupicza pod nazwą „Mono”. Trzy lata później skrystalizował się skład – do zespołu, przemianowanego na „De Mono” dołączyli gitarzysta Jacek Perkowski, saksofonista Robert Chojnacki i wokalista Andrzej Krzywy. W 1989 ukazała się debiutancka płyta grupy Kochać inaczej, która zdobyła szereg nagród i wyróżnień, a promujący ją utwór tytułowy stał się rodzimym klasykiem (przez ponad rok gościł na Liście przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia). Kolejny album Oh Yeah! wydany w 1990 przyniósł hity „Moje miasto nocą” i „Zostańmy sami” i umocnił zespół w czołówce polskiej sceny rockowej. W tym czasie zespół często koncertował, także za granicą (trasa w Stanach Zjednoczonych).

W 1991 zespół przeżył kryzys, który doprowadził do zawieszenia działalności, ale już rok później powrócił (bez Perkowskiego, który związał się z T.Love), nagrywając swoją najpopularniejszą płytę Stop (z przebojami: „Znów jesteś ze mną”, „Statki na niebie” i „Ostatni pocałunek”). Dwa lata później ukazał się Abrasax, z którego pochodziły m.in. „Kamień i aksamit” i „Zaklęci w tańcu”. W połowie lat 90. muzycy poświęcili się solowym projektom. Chojnacki, Kościkiewicz i Krzywy wydali albumy pod swoimi nazwiskami, a Kubiaczyk i Krupicz założyli zespół Magma. Największy sukces komercyjny przypadł w udziale Chojnackiemu, którego trzy albumy sprzedały się w nakładzie półtora miliona egzemplarzy.

W 2001 zespół nagrał na potrzeby programu Big Brother piosenkę „Poznaj siebie”, stanowiącą podkład muzyczny czołówki programu. W 2003 zespół nagrał dwa covery, które znalazły się na składance RMF FM – Moja i Twoja Muzyka: „Nasza jest cała ta noc” (ang. tytuł oryg. „I’ll Be Your Baby Tonight” Boba Dylana) oraz „Bo dziś już nie ma nas” (ang. tytuł oryg. „Sacrifice” Eltona Johna).

Od 2005 zespół gra w zmienionym składzie. Do grupy dołączyli: Zdzisław Zioło, Tomasz Banaś oraz Paweł Dampc. Rok później odszedł Chojnacki, aby kontynuować karierę solową. Jego miejsce zajął Paweł Pełczyński. W marcu 2006 ukazał się album Siedem dni, promowany przez single „Siedem dni” oraz „Patrzę w Ciebie”. W 2007 odszedł Dariusz Krupicz, a jego miejsce zajął muzyk związany z zespołem Mafia Marcin Korbacz.

W roku 2008 Kościkiewicz utworzył zespół o takiej samej nazwie w skład którego wchodzą członkowie oryginalnego składu grupy: Chojnacki, Kościkiewicz, Krupicz oraz nowi muzycy: Wojciech Wójcicki, Rafał Brzozowski i Michał Grymuza. Spór o nazwę wygrała grupa De Mono. Zespół Kościkiewicza przyjął nazwę Mono.

8 września 2010 roku ukazał się dziewiąty studyjny album zespołu – No Stress. Pierwszym singlem był utwór „Póki na to czas”, a drugim utwór „Życie to sen”.
14 lipca 2013 roku zespół wystąpił podczas koncertu Lata ZET i Dwójki w Słubicach, gdzie wykonał utwory [i]”Póki na to czas” oraz „Statki na niebie”.

Krążki Spiekota, oraz Symfonicznie, to jak na razie ostatnie muzyczne produkcje zespołu De Mono.

SKŁAD ZESPOŁU

Obecni członkowie
Andrzej Krzywy – wokal
Piotr Kubiaczyk – gitara basowa
Paweł Pełczyński – saksofony, instrumenty perkusyjne
Paweł Dampc – instrumenty klawiszowe
Tomasz Banaś – gitary
Zdzisław Zioło – gitary
Marcin Korbacz – perkusja

Byli członkowie
Marek Kościkiewicz – gitara
Robert Chojnacki – saksofon
Dariusz Krupicz – perkusja
Jacek Perkowski – gitara

Zespół został wspomniany w balladzie „Gdy zamawiam pierwsze piwo” zespołu Big Cyc z płyty Miłość, muzyka, mordobicie z 1992. Na albumie Wojna plemników (wydanym rok później) tej samej grupy znajduje się krótka piosenka „De mono” będące nawiązaniem do „Kochać Inaczej” z pierwszej płyty De Mono.
Grupa jako pierwsza w Polsce wydała płytę w formacie pamięci USB – był to album Siedem dni z 2006.
De Mono otrzymało nagrodę „Drewniany Yach” za wideoklip „Asfaltowe łąki” na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film w 2008.

Dyskografia:
Albumy:
Kochać inaczej (1989)
Oh Yeah! (1990)
Stop (1992)
Abrasax (1994)
Stereo Hity (1995)
Paparazzi (1997)
Play (1999)
De Luxe (2001)
De Best (2004)
Siedem dni (2006)
Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. (2007)
No Stress (2010)
Spiekota (2012)
Symfonicznie (2014)

Single:
Paparazzi- 1999
Tajna Milość- 1997
Asfaltowe łąki-2008
Nocne cmy- 2007
Patrze w Ciebie -2006
Siedem Dni -2006
Najlepsze pozostanie -2004
Nasza jest cała ta noc -2003
Bez przebaczenia -2001
Chicago 2000
Nie moze być -2001
Poznaj siebie -2001
Tamtego Lata -2001
Instrumental V2
A4 1- 1999
Zyj tylko chwilą -2001
Kim naprawdę jesteś -1999
Wszystko na sprzedaż -1999

Składanki:
Świeta, świeta vol.1-2004
Święta, swieta -2004
RMF-Moja i Twoja Muzyka-2003

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Banda i Wanda

Zespół byłej wokalistki Lombardu, Wandy Kwietniewskiej grający pop-rock, usytułowany na zapleczu czołówki pierwszej połowy lat 80′. Wanda Kwietniewska urodzona 08.08.1957 odeszła z Lombardu pod koniec roku 1981, nagrawszy z nim jeden album Śmierć dyskotece!. Rok później przedstawiła własny projekt Banda i Wanda, w skład której weszli gitarzyści Marek Raduli i Jacek Krzaklewski, basista Henryk Baran, oraz perkusista Andrzej Tylec, którego po śmierci w roku 1990 zastąpił Marek Kapłon.
Grupa wykazywała sporą aktywność koncertową zarówno w kraju jak i za granicą. Zespół wylansował melodyjne, ale także dynamiczne duże przeboje „Fabryka marzeń”, „Hi-Fi” i „Nie będę Julią”, wydane na singlu (drugi i trzeci), oraz na albumie Banda i Wanda (84′). Niestety była to płyta nierówna, ponieważ oprócz „6,22” pozostałe piosenki np. „Bilet na dno”, „Zgrywa”, „Chcę zapomnieć” wyraźnie ustępowały wcześniej wymienionym.
Album ten wskazał też na prawidłowość, iż zespół lepiej niż w balladach wypadał właśnie w kompozycjach o rockowym temperamencie. Warto dodać że na tej płycie Kwietniewska zadebiutowała w roli kompozytorki.
Wkrótce Banda i Wanda nagrała dziewięć piosenek do telewizyjnego serialu „Siedem życzeń”, oraz „Magię sceny” do musicalu „Żeglując w dobry czas” Katarzyny Gartner, a potem album Mamy czas z roku 1985.
Album ten stylistycznie przypominał pierwszy album tej grupy, ale przyniósł już mniejsze przeboje „Mamy czas”, „Para goni parę”, „Kochaj mnie miły”. I choć w roku wydania drugiego longplaya grupa była gościem festiwalu Bratysławska Lira, nie mogąc utrzymać wcześniej zdobytej popularności rozwiązała się w roku następnym (86′).
Marek Kapłon trafił do Dżemu, Henryk Baran do Lombardu, Marek Raduli z przesiadką do Budki Suflera, Jacek Krzaklewski do Perfectu i Nurtu, natomiast Wanda Kwietniewska rozpoczęła karierę solową.
W roku 1987 i 88′ Kwietniewska przez sześć miesięcy śpiewała w japońskim kurorcie Kinugara, potem była częstym gościem festiwali w Opolu, a w roku 1989 otrzymała nagrodę publiczności, zaś w następnym roku trzecia nagroda w konkursie. Wystąpiła też na festiwalu w Sopocie i Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu.
Ten okres udokumentował album Własna Kalifornia wydany w roku 1989 wyłącznie w wersji kasetowej, w nagraniu którego wokalistkę wsparli Marek Raduli, basista Mirek Łączyński i gitarzysta Grzegorz Skawiński ten ostatni w piosence „Uważaj na siebie”. Ponadto Wanda Kwietniewska w roku 1991 wzięła udział w dwóch koncertach Lombardu zorganizowanych w Warszawie z okazji dziesięciolecia tego zespołu, a także na płytę Największe przeboje 81-91, nagrała nowe wersje śpiewanych przez siebie w tym zespole dawnych hitów „Dworzec pełen snów”, „O jeden dreszcz”, „Śmierć dyskotece!”. Natomiast w roku 1992 wystąpiła na koncercie Dla Ady dedykowanej tragicznie zmarłej Adriannie Rusowicz z Niebiesko-Czarnych, gdzie wykonała „Nie lubię kłamać”, „Czekałam na ciebie tysiąc lat” i „Hej dziewczyno hej” wydane na płycie Koncert dla Ady w roku 1993.
Jeszcze w roku 1993 Kwietniewska reaktywowała Bandę i Wandę, co zwiastował składankowy album Wanda z Bandą i bez Bandy z piosenkami z trzech poprzednich wydawnictw, uzupełnionymi lansowanym pod koniec lat 80′ „Chicago nad Wisłą” samej Kwietniewskiej.
Nowa Banda i Wanda w której grali Zbigniew Krebs, Wojciech Wysocki i Dominik Dobrowolski wystąpiła w roku 1994 na rockowym festiwalu na molo w Sopocie, a także na festiwalu polskiej piosenki w Witebsku na Białorusi.
Zespół opublikował tylko jedno nowe nagranie „Nie słuchaj innych” na składance Ballady rockowe (94′) wypełnionej głównie piosenkami z serialu „Siedem życzeń” „Chcę być dorosły”, „Chcę być sam”, „Nie ma już nic” i „Własnej Kalifornii”.
W roku 1995 Banda i Wanda rozpadła się po raz drugi, a reaktywacja nastąpiła w roku 2000. Rok później grupa wygrała plebiscyt na przebój Lata z Radiem 2001 premierową piosenką „Te noce są gorące”. I jeszcze tego samego roku zespół wydał nowy utwór „Kanonady, galopady”, a w 2005 roku zespół Banda i Wanda wydał również singel „Wiruje świat”.
Na jesieni roku 2008 ukazał się długo oczekiwany studyjny album zespołu, Z miłości do strun, na którym znalazło się kilkanaście premierowych piosenek, a nagraniem promującym album zostało „Nie zmieniajmy się”.
W maju 2011 roku premierę miał nowy singel zespołu, „To mój świat”.
W kwietniu 2013 roku zespół zaprezentował nowy utwór „Lęk wysokości”. Piosenka zapowiada płytę, która ukaże się na 30-lecie zespołu Wanda i Banda.
Obecny skład zespołu Banda i Wanda przedstwia się następującą…Wanda Kwietniewska – wokal, Damian Grodziński – perkusja, Bartek Jończyk – gitara, Dominik Samborski – gitara basowa, Wiktoria Trynkiewicz – chórki, Marek Tymkoff – gitara, chórki.

Albumy:

1984 Banda i Wanda
1985 Mamy czas
1989 Własna Kalifornia (Wanda Kwietniewska)
1992 Wanda z Bandą i bez Bandy
1994 Ballady rockowe
2008 Z miłości do strun
2009 Siedem życzeń

Ważniejsze nagrania:

1983 Hi-Fi
1983 Nie będę Julią
1983 Fabryka marzeń
1984 Siedem życzeń
1984 Nie ma już nic
1985 Mamy czas
1985 Para goni parę
1985 Kochaj mnie miły
2008 Kanonady, galopady

współtworzyli: motylek/ejtismen

źródło:materiały własne

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Bajm

Bajm – polski zespół poprockowy, powstały w 1978 w Lublinie. Jego skład kilkukrotnie się zmieniał, jedyną osobą będącą w zespole od jego początków jest wokalistka oraz współzałożycielka grupy, Beata Kozidrak.
Zespół stał się sławny po występie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1978 roku, gdzie dzięki utworowi „Piechotą do lata” zajął drugie miejsce w koncercie Debiuty.
Nazwa pochodzi od pierwszych liter imion jego założycieli: Beaty Kozidrak, Andrzeja Pietrasa, Jarosława Kozidraka i Marka Winiarskiego. Ostateczny skład od 1993 roku tworzą: Beata Kozidrak, Adam Drath, Piotr Bielecki, Artur Daniewski, Krzysztof Nieścior, a od 2000 roku także Maria Dobrzańska.

Historia grupy Bajm zaczęła się w marcu 1978. Wokalista Andrzej Pietras zaproponował wówczas rodzeństwu Kozidraków: wokalistce Beacie oraz śpiewającemu gitarzyście Jarosławowi po ich występie na scenie lubelskiego Domu Kultury, stworzenie wspólnego zespołu. Do grupy wkrótce dołączył kolejny gitarzysta, Marek Winiarski. Zespół stopniowo poszerzał instrumentarium i skład poszerzył szybko o kongistę Andrzeja Koziarę, a później basistę Andrzeja Grądkiewicza. Już w ciągu pierwszych dwóch miesięcy działalności zespół zaczął w tym składzie odnosić sukcesy. Najpierw, podczas VII Przeglądu Wokalistów i Zespołów Młodzieżowych w Świdniku, Bajm zdobył Brązowego Koziołka za piosenkę „Rano”. Następnie wystąpił na Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki w Toruniu, gdzie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce z piosenką „Piechotą do lata”, dzięki czemu zakwalifikował się do konkursu „Debiuty” festiwalu polskiej piosenki „Opole ’78”. Występ w Opolu okazał się przełomowy dla grupy. Dzięki „Piechotą do lata” Bajm zdobył tam drugie miejsce, a wyróżniona piosenka podbiła całą Polskę, błyskawicznie zapewniając zespołowi status gwiazdy. Przebój ten utrzymany był w harcersko-turystycznej stylistyce i taki też był cały początkowy repertuar Bajmu aż do 1980 roku. Bajm grał wtedy w akustycznym składzie, a jedyną pozostałością po tym okresie były single, bo do wydania całego albumu z tym materiałem nigdy nie doszło. Od samego początku za repertuar odpowiedzialni byli głównie Kozidrakowie – Jarosław za kompozycje, a Beata za teksty. W 1979 Bajm opuścił Winiarski, który wybrał karierę lekarza oraz Grądkiewicz, zastępowani tymczasowo przez Adama Honca i Tomasza Olejnickiego, a od początku 1980 przez Dariusza Kwietniewskiego i Krzysztofa Taracha.

Przełom lat 70. i 80. to rockowy boom i całkowita muzyczna metamorfoza Bajmu. W 1980 Beata i Jarosław gościnnie zaśpiewali na płycie Ona przyszła prosto z chmur czołowego wówczas zespołu w Polsce, Budka Suflera. W tym samym roku do zespołu dołączył perkusista Bogdan Tchórzewski i w elektrycznym już składzie, Bajm zaczął grać muzykę pop-rockową. Z tego powodu w połowie 1981, grupę opuścił Koziara. Na początku 1982 nowym gitarzystą został Henryk Mazurek, a basistą Marek Makuch, natomiast Jarosław Kozidrak grał nie tylko na gitarze i udzielał się wokalnie, ale grał także na instrumentach klawiszowych. W tym samym roku Bajm odniósł swój pierwszy zagraniczny sukces, zdobywając nagrodę dziennikarzy na niemieckim festiwalu piosenki Schlagerfestival w Dreźnie, za niemieckojęzyczne wersje hitów „Piechotą do lata” oraz nowego, „Żal prostych słów”. Wkrótce Bajm trafił na szczyty polskich list przebojów z takimi przebojami jak: „W drodze do jej serca”, „Józek, nie daruję Ci tej nocy”, „Co mi Panie dasz”, a w 1983 także „Różowa kula” czy „Nie ma wody na pustyni”. Wszystkie utwory z tego okresu zebrano na debiutanckiej płycie zespołu, zatytułowanej po prostu Bajm. Album trafił na rynek pod koniec 1983, najpierw w postaci kasety magnetofonowej, a później z nieco innym zestawem piosenek, w postaci płyty winylowej. Szybko rozszedł się w rekordowym, ponad półmilionowym nakładzie. W 1984 Bajm odbywał tournée również po Wietnamie.

Rok 1984 to w twórczości zespołu zmiana brzmienia na bardziej surowe, a przede wszystkim zaangażowane politycznie teksty inspirowane przeżyciami w stanie wojennym. Wyrazem buntu jest nawet inny, bardziej ekspresyjny, styl śpiewania Kozidrak, inspirowany wokalem Niny Hagen. Owocem tej przemiany był drugi album, Martwa woda, z przebojami „Małpa i ja” oraz „Piramidy na niby” na czele, wydany dopiero rok później, w 1985.

Jeszcze zanim trafił na rynek, tuż po jego nagraniu, nastąpiły kolejne zmiany personalne i do stanowiących trzon zespołu Kozidraków i Pietrasa, dołączyli gitarzyści Grzegorz Płecha i Dariusz Lipiński, basista Robert Kozak oraz perkusista i główny aranżer Jarosław Pruszkowski. Grupa powróciła do grania optymistycznego pop-rocka. W tym składzie, w 1985 Bajm szybko zrobił furorę za sprawą przebojów „Płynie w nas gorąca krew”, „Dwa serca, dwa smutki” czy „Diament i sól”. W następnym roku trafiły one na trzeci album Bajmu, Chroń mnie. Ponadto przebój „Diament i sól” za granicą pozwolił Kozidrak wygrać szwedzki Festiwal Piosenki Krajów Nadbałtyckich w Karlshamn, po czym cały zespół zdobył za niego wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’86. Na początku roku Bajm zdobył Grand Prix na niemieckim festiwalu Ost-West Rocktreff w Wundsiedel.

Pod koniec 1986 z zespołu odeszli Lipiński i Kozak, a w następnym roku również główny kompozytor Bajmu, czyli Jarosław Kozidrak. Kozidrak skompletowała więc kolejny skład, tym razem z udziałem muzyków grających dotąd głównie w zespołach rockowych. Odtąd grali z nią jeszcze: gitarzysta Piotr Nalepa, basista Dariusz Adamczyk, klawiszowiec Konstanty Joriadis oraz perkusista Alan Baster, którzy byli także odpowiedzialni za nowe kompozycje Bajmu. Pierwsze wyniki tej współpracy, czyli przeboje „Nagie skały” i „Jezioro szczęścia”, opublikowano w 1987. W 1988 cały materiał ukazał się na czwartej płycie, Nagie skały, zaskakującej stonowanym, lirycznym charakterem. Za aranżacje odpowiedzialni byli głównie Joriadis wraz z Kozidrak. Tuż po jej nagraniu, jeszcze w 1987 grupę opuścili wszyscy muzycy poza Płechą i Basterem, a dołączyli odpowiedzialni także za kolejne nowe kompozycje, basista Adam Abramek oraz klawiszowiec Paweł Sot. W tym składzie zespół wyruszył także na tournée po Bułgarii, Włoszech i dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.

W 1988 Bajm wygrał kolejny zagraniczny konkurs, tym razem na jugosłowiańskim festiwalu MESAN w Belgradzie w 1988, dzięki anglojęzycznej wersji przeboju „Męski świat”. Dodatkowo, na początku roku zespół przygotował kilka nowych kompozycji do musicali z cyklu „Dziecko potrafi”, w których także występował. Pod koniec roku wystąpił ponadto gościnnie w ówczesnej superprodukcji filmowej Pan Kleks w kosmosie, do której nagrał premierową piosenkę „Ratujmy kosmos”. Odbył też serię koncertów w Związku Radzieckim, począwszy od udziału w Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Po tak udanym roku polscy fani docenili Kozidrak, wybierając ją w 1989 najlepszą wokalistką roku w prestiżowym plebiscycie magazynu muzycznego „Non Stop”.

Pod koniec 1988 Andrzej Pietras postanowił opuścić skład Bajmu, aby poświęcić się wyłącznie funkcji menedżera i producenta grupy. Liczne zagraniczne wyjazdy Bajmu na koncerty w drugiej połowie lat 80. oraz opuszczenie zespołu przez wszystkich oryginalnych muzyków, stały się jednocześnie inspiracją do pracy nad solową, anglojęzyczną płytą Beaty Kozidrak. W 1989 jej przedsmak stanowiło nagranie „Hurry My Love”, z którym wokalistka wygrała fiński festiwal Midnight Sun w Lahti. Gorzej przyjęto solowy recital Kozidrak na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot ’89. Artystka zrezygnowała więc z planów nagrania solowego albumu i szybko przystąpiła do prac pod sprawdzonym szyldem Bajm. Z zespołem koncertowała również ponownie we Włoszech.

Odrodzony Bajm w tym samym roku podbił listy przebojów hitem „Biała armia”, który dał tytuł piątemu albumowi. W trakcie prac nad nim, na początku 1990 Płechę zastąpił Marek Raduli. Zespół zaprezentował tu dynamiczny, inspirowany amerykańskim brzmieniem pop-rockowy materiał, wyprodukowany przez czołowego wówczas w Polsce producenta, Rafała Paczkowskiego. Biała armia przyniosła jeszcze takie hity, jak „Miłość i ja” oraz „U stóp szklanych gór”. Album trafił na rynek dopiero pod koniec 1990. W tym samym roku Bajm dwa razy wyruszał na tournée dla Polonii po Stanach Zjednoczonych, gdzie spędził łącznie pół roku.

Na początku 1991 Bastera zastąpił Jakub Majerczyk, a rok później Sebastian Urban. W połowie 1992 Raduli udał się na półroczny urlop, a zastępował go wtedy Piotr Zander, gitarzysta rozwiązanego właśnie zespołu Lombard. W tym samym roku z Bajmu odeszli Abramek i Sot. Z zespołem przez kilka lat ponownie koncertował Jarosław Kozidrak.

W latach 1992-1993 liczne przeboje Bajmu zgromadzono na płytach The Very Best of i The Very Best of, vol. II. Trafiły na nie również pierwsze, nie wydane dotąd na płytach nagrania zespołu, z „Piechotą do lata” na czele.

Lata 90. w karierze Bajmu to czas ostrego kontrastu. W 1993 na rynek trafił szósty, popowy i najbardziej melancholijny album zespołu, Płomień z nieba. Głównym kompozytorem okazał się, jak za dawnych lat, Jarosław Kozidrak. Abramek i Sot odeszli bowiem tuż przed jego nagraniem. Obok pozostałego z ostatniego składu Radulego, do grupy dołączył klawiszowiec Grzegorz Górkiewicz, który na komputerze programował ponadto bas i perkusję oraz odpowiedzialny był za większość aranżacji. Album przyniósł takie przeboje jak „Płomień z nieba”, „Ta sama chwila” czy „Już bez Ciebie”. Wkrótce po nagraniu albumu, na początku 1993 skompletowano nowy skład Bajmu. Do Beaty Kozidrak dołączyli gitarzyści Adam Drath i Piotr Bielecki, basista Wojciech Nawracała, klawiszowiec i harmonijkarz Tomasz Spodyniuk oraz perkusista Krzysztof Nieścior. Po wakacjach Nawracałę zastąpił Artur Daniewski. Tak ugruntował się stały skład zespołu, jedynie Spodyniuk grał do 2000 roku.

W 1993 Kozidrak zaśpiewała ponadto z grupą Universe przebój „Tyle chciałem Ci dać”, promujący ich płytę Być przy Tobie. Bajm odbył też tournée dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, a w następnym roku kolejne, poszerzone o Kanadę. W tym samym roku Bajm występując na telewizyjnej „Gali Piosenki Biesiadnej” na nowo spopularyzował klasyk Andrzeja Dąbrowskiego „Zielono mi”. Również w 1994 Kozidrak uhonorowano Złotą Karolinką za całokształt twórczości, podczas Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.

W 1995 Bajm nagrał siódmy, dla odmiany swój najbardziej dynamiczny i rockowy album w dyskografii, Etna, zaskakujący niemal soft-metalowym brzmieniem. Za tworzenie nowych kompozycji odpowiedzialni byli Drath, Bielecki i Spodyniuk. Pochodziły z niego przeboje „Dziesięć przykazań” i „Dzień za dniem”. W 1997 do sklepów trafiła kolejna kompilacja hitów Bajmu Ballady, tym razem z samymi wolnymi. Znalazł się tutaj także premierowy hit „Kraina miłości”, skomponowany przez samą wokalistkę, jak również nowe wersje aż czterech przebojów z pierwszych trzech płyt. Zespół koncertował wtedy także dla Polonii w Niemczech.

Na dwudziestą rocznicę powstania zespołu w 1998 fani otrzymali niespodziewanie pierwszy solowy album Beaty Kozidrak, zatytułowany Beata. Wokalistka przedstawiła tu dojrzały popowy materiał, który znacznie poszerzył grono jej wielbicieli, zdobywając przy tym uznanie krytyki i branży muzycznej, na które rzadko mogła liczyć z Bajmem. Największym powodzeniem cieszyły się nagrania „Siedzę i myślę” oraz „Taka Warszawa”. Za niemal wszystkie kompozycje byli odpowiedzialni Abramek i Sot, znani z płyty Bajmu Biała armia. W następnym roku album został wyróżniony dwiema statuetkami „Fryderyk”, czyli prestiżowymi nagrodami polskiego przemysłu fonograficznego, dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop. Kozidrak zdobyła też najważniejsze wówczas nagrody radiowe, czyli „Play-Box” – dwie w kategorii „Przebój Roku – Złota Dziesiątka” oraz jedną dla najlepszej wokalistki. Artystka została ponadto wyróżniona przez Akademię Telewizyjną, która przyznaje nagrody „Wiktory” dla największych osobowości telewizyjnych i otrzymała statuetkę dla najpopularniejszej gwiazdy estrady.
W 1999 Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych.

W 2000 ukazała się ósma płyta Bajmu, Szklanka wody, na której grupa powróciła do pop-rockowego grania. Tuż po jej nagraniu Spodyniuka zastąpiła Maria Dobrzańska. Oprócz Dratha i Bieleckiego, nowe kompozycje stworzyli też byli członkowie Bajmu: Abramek, Sot, a ponadto wykorzystano niepublikowane kompozycje nieżyjącego już Pruszkowskiego. Największy rozgłos uzyskały hity: „Szklanka wody”, „Modlitwa o złoty deszcz” oraz „O Tobie”. Album ten był notowany w Top 50 polskiej listy bestsellerów OLiS rekordową ilość 93 razy, nieprzerwanie aż do 104 tygodnia sprzedaży, a więc dokładnie dwa lata (notowania nie uwzględniły pierwszych pięciu tygodni, kiedy lista jeszcze nie istniała, a w przypadku notowań uwzględniających dwa tygodnie sprzedaży liczono je jako jeden). Ogromny sukces komercyjny przyniósł też kolejne wyróżnienia. W 2001 Bajm został uhonorowany pierwszymi zespołowymi „Fryderykami” w swojej karierze – dla najlepszej wokalistki i za najlepszy album pop-rockowy oraz uzyskał nominacje w kategoriach: zespół roku i autor roku. Grupa otrzymała również statuetki „Superjedynki”, przyznawane przez publiczność podczas festiwalu polskiej piosenki w Opolu – za najlepszy album pop oraz dla najlepszej wokalistki.

W trakcie promocji płyty Szklanka wody, Kozidrak solowo nagrała przebój „Rzeka marzeń” z filmu W pustyni i w puszczy, z muzyką Krzesimira Dębskiego, opublikowany pod koniec 2000. W latach 2002 i 2003 otrzymała kolejne „Superjedynki” dla najlepszej wokalistki. W 2002 Bajm koncertował również dla Polonii po Europie i Stanach Zjednoczonych.

W 2003 roku na rynek trafił dziewiąty album Bajmu, Myśli i słowa, który przyniósł takie przeboje jak tytułowe „Myśli i słowa” oraz „Noc po ciężkim dniu”. Obok Dratha i Bieleckiego nowe piosenki komponowała też Dobrzańska oraz były członek, Paweł Sot. Płytę nagrodzono w 2004 „Superjedynką” za najlepszy album pop. Kozidrak ponownie nominowano również do „Fryderyków” jako najlepszą wokalistkę. Album ten spędził na liście OLiS ponad rok, bo aż 59 tygodni, z czego 57 nieprzerwanie. Tuż po premierze pierwszego singla z płyty, w połowie 2003 roku premierę miała kolejna filmowa piosenka Kozidrak, napisana z Dębskim. Tym razem została nagrana w duecie z córką, Kasią Pietras, a był to tytułowy temat przewodni do filmu Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem. W 2004 Bajm po raz kolejny wyruszył na tournée również dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii.

W 2005 na międzynarodowym festiwalu piosenki Sopot Festival zespół Bajm został uhonorowany „Złotym Słowikiem” za całokształt twórczości. Wkrótce Kozidrak wydała drugi solowy album, Teraz płynę, utrzymany w stylistyce swojego solowego debiutu i przygotowany z tymi samymi kompozytorami, czyli Abramkiem i Sotem. Płyta zaowocowała kolejnymi przebojami, „Teraz płynę” oraz „Złota brama”. W 2006 album ten został uznany przez Radio WAWA za najlepszą płytę roku, za co artystka odebrała statuetkę „Złoty Dziób”. W tym samym roku Kozidrak odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Polskiej Piosenki w Opolu. W 2007 cały Bajm koncertował także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii.

W 2008 Bajm obchodził swoje trzydziestolecie, a w ramach obchodów tego jubileuszu na rynek trafiła druga część bestsellerowej kompilacji Ballady 2, promowana premierowym utworem „Krótka historia”, skomponowanym przez Dobrzańską wraz z bratem, Bohdanem. Utwór ten spędził aż 23 tygodnie, czyli blisko pół roku, na liście przebojów Marka Niedźwieckiego w radiostacji Złote Przeboje. Tym samym okazał się dłużej notowanym hitem w jego karierze, niż jakikolwiek wcześniejszy na słynnej liście przebojów radiowej Trójki.

Bajm zapowiedział wówczas na koniec roku premierę dziesiątego studyjnego albumu, boks z kompletną dyskografią oraz książkę opisującą 30 lat kariery zespołu, jednak w zapowiadanym terminie nie doszło do premiery żadnego z tych wydawnictw. Zamiast boksu z dyskografią na rynek trafił jedynie boks zawierający obie części kompilacji Ballady, natomiast zamiast nowego albumu ukazał się okolicznościowy mini-album zawierający siedem kolęd, będący dodatkiem do magazynu „Olivia”. Przesunęły się także prace nad książką, które potrwały jeszcze cztery lata. W tym samym roku Bajm ponownie grał dla Polonii w Wielkiej Brytanii, tym razem jako gwiazda Festiwalu Polskiej Muzyki PKO BP London Live, na stadionie Wembley.

W 2009 roku odbyła się premiera solowej piosenki Beaty Kozidrak „Nie pytaj o miłość”, która została nowym tematem muzycznym bijącego rekordy powodzenia serialu telewizyjnego M jak miłość. Artystka napisała tekst do muzyki swojego sprawdzonego teamu Abramek-Sot. Natomiast kilka dni później cały zespół przedstawił premierowe nagranie „P.S. Zabierz mnie tam”. 13 grudnia 2009 roku Bajm zagrał uroczysty jubileuszowy koncert w Sali Kongresowej w Warszawie. Ponad rok później swój jubileusz uczcił dodatkowo koncertami 20 grudnia 2010 w Hali Arena w Poznaniu i 21 grudnia ponownie w Sali Kongresowej w Warszawie.

W 2011 roku Bajm odbył trasy koncertowe także dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Wielkiej Brytanii. W tym samym roku premierę miał singiel „Blondynka”, zapowiadający przekładany od kilku lat nowy album zespołu. Na początku 2012 do radiostacji trafił kolejny singiel „Góra, dół”. Dopiero wtedy na rynek trafiła cała płyta zatytułowana Blondynka[4]. Większość kompozycji na album stworzyli nadworni kompozytorzy Bajmu, Abramek i Sot. Tym razem, spośród członków zespołu, tylko Maria Dobrzańska przygotowała jedną kompozycję. Trzy utwory, w tym pierwsze dwa single, były jednak autorstwa zewnętrznego kompozytora, Michała Grymuzy, a jedna Kamila Wyzińskiego – lidera zespołu starszej córki Kozidrak.

W maju na festiwalu TOP trendy zespół otrzymał statuetkę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. Pod koniec roku na rynek trafiła zapowiadana cztery lata wcześniej biografia zespołu „Płynie w nas gorąca krew”, autorstwa tour managerki zespołu – Ewy Tutki, mająca formę wywiadu-rzeki.

Podczas tournée promującego album Bajm koncertował również dla Polonii w Szwecji w 2012, a w następnym roku w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech, a także w Czechach w ramach polsko-czesko-słowackiego Festiwalu Dolański Gróm w Karwinie. Jesienią 2013 zespół wyruszył w swoją pierwszą akustyczno-elektryczną trasę koncertową po Polsce.

W marcu 2014 zespół Bajm uhonorowano nagrodą Piękniejsza Polska, przyznawaną przez Ruch Piękniejsza Polska i ministra kultury. Zgodnie z uzasadnieniem kapituły zrzeszającej wybitnych przedstawicieli polskiej kultury zespół nagrodzono „za tworzenie piękna, którym możemy szczycić się przed światem”.

Dyskografia:

1983 Bajm
1984 Martwa Woda
1986 Chroń mnie
1988 Nagie skały
1990 Biała Armia
1992 The Very Best of
1993 The Very Best of, vol. II
1993 Płomień z nieba
1995 Etna
1997 Ballady
2000 Szklanka wody
2003 Myśli i słowa
2008 Ballady 2
2012 Blondynka

opracowane przez Aga dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Aya RL


Aya RL – Zespół powstał na wiosnę 1984 roku w Warszawie założony przez muzyka rosyjskiego pochodzenia Igora Czerniawskiego, oraz dwóch członków, laureata Jarocina 83′ grupy Hak, Pawła Kukiza grającego również w zespole Piersi i Jarosława Lacha.

Jeden z najbardziej oryginalnych zespołów lat 80′, potrafiący w wyjątkowy sposób odnieść się do otaczającej rzeczywistości, oraz umiejętnie zastosować decydujące o jego brzmieniu instrumenty elektroniczne.
Nazwa stanowi skrót od Aya Red Love.
Pomysłodawcą i zarazem menadżerem Aya RL był organizator festiwali w Jarocinie Walter Chełstowski, któremu później zespół poświęcił „Waltera pamięci rapsod żałobny”.
„Jazz”, pierwsze nagranie tria, cieszyło się jeszcze umiarkowanym powodzeniem, ale następna piosenka, niemal kultowa „Skóra” została mega wielkim przebojem i wręcz hymnem pokolenia wychowanego na jarocińskich festiwalach.
W prosty, ale dosadny sposób ukazała kołtuństwo Polaków, oraz nieakceptowanie przez nich ludzi inaczej myślących i wyglądających.
Zresztą Paweł Kukiz, wychowany w małym dolnośląskim mieście Niemodlin, napisał tekst „Skóry” na podstawie własnych przeżyć, tak jak i inne utwory zespołu.
Piosenkę te znakomicie przyjęto na festiwalu Jarocin 84′, gdzie miał miejsce pierwszy publiczny występ Ayi RL.
Na wiosnę roku następnego zespół nagrał swój debiutancki album Aya RL, tzw. Czerwony, wydany w roku 1985 co prawda nie zawierający „Skóry”, ale z dziesięcioma bardzo udanymi, jednorodnymi stylistycznie kompozycjami o słowach ukazujących Kukiza jako wybitnego autora, tylko nagranie „Wariant C” napisał Robert Gawliński, wówczas występujący w formacji Madame.
Wokalista Ayi RL, zwłaszcza w „Ulicy miasta” i „Naszej ścianie”, świetnie odmalował problemy ludzi doby stanu wojennego, szarych ulic i kartek na żywność.
Jedyna instrumentalna kompozycja na płycie „Polska” zdobyła nagrodę na dorocznym konkursie organizowanym przez firmę Roland. Ponadto kilka piosenek zostało wykorzystanych w filmach „Fala” w reżyserii Piotra Łazarkiewicza i „My Blood Your Blood” obraz wyprodukowany dla telewizji BBC, nakręcony podczas festiwalu Jarocin 86′.
Czerwony album Ayi RL jedna z najważniejszych polskich płyt lat 80′ okazał się apogeum artystycznym formy i popularności tria, tym bardziej że nie prowadziło ono ożywionej działalności koncertowej. Zresztą w listopadzie 1985 roku Lach schronił się przed służbą wojskową w USA, toteż dalsza działalność zespołu stanęła pod dużym znakiem zapytania. Dopiero po trzech latach absolutnej stagnacji zespół został zasilony przez gitarzystę Adama Romanowskiego, który na na pierwszym albumie Ayi RL gościnie grał na instrumentach perkusyjnych.
Czerniawski, Kukiz i Romanowski nagrali w marcu 1989 roku jeden album znów zatytułowany Aya RL, a od koloru okładki zwany Niebieskim. Przyniósł on muzykę o wiele bardziej skomplikowaną i o wiele gorzej przyjętą zarówno przez publiczność, jak i krytyków.
W roku 1989 zespół wziął udział w koncercie Rock Opole, a w następnym w Romana Libera w Warszawie.
Potem Aya RL właściwie przestała istnieć. Kukiz reaktywował zespół Piersi i osiągnął z tą grupą duży sukces, przyłączył się też do Emigrantów.
Romanowski nagrał solową płytę. Dziesięć łatwych utworów z muzyką New Age i został prezenterem radiowym. Czerniawski zaś ilustrował filmy, sztuki teatralne i spektakle baletowe, oraz wydał dwa albumy z muzyką elektroniczną Jutro będzie wczoraj (93′) nota bene wydany tylko w ZSRR i Gone (94′). Ponadto wspomógł zespół Róże Europy na Krwi Marylin Monroe.
Po powrocie do Polski Lacha w 1992 roku Aya RL została reaktywowana w oryginalnym składzie, jednak Kukiz szybko zniechęcił się do zespołu. W efekcie nagrana w duecie w 1993 i 94′ roku płyta Nomadeus zawierała muzykę odmienną od płyt poprzednich, stonowaną, głównie o charakterze ilustracyjnym, w całości opartą na instrumentarium komputerowym. Choć płyta ta została nominowana do nagrody Fryderyka w kategorii „album z muzyką teneczną”, nie zdołał zaintersować publiczności
Na jesień 1996 roku Aya RL zapowiedziała wydanie albumu Calma, który poprzedził maksisingiel z czterema wersjami utworu „Ameryka”, oraz nową wersją „Jazzu”. W sesji tej wziął udział Paweł Kukiz.
Rok 1998 przynosi ostatni jak dotąd przejaw działalności Ayi RL, płytę Change in Form.
Igor Czerniawski zrezygnował już z odniesień do world music, muzyka jest mniej przystępna, bardziej zbliżona ku elektronicznej awangardzie.

Początków grupy Aya RL szukać trzeba na festiwalu w Jarocinie w 1983 r. Wtedy to doszło do spotkania występującego tam solowo przebywającego od 1982 r. w Polsce Rosjanina Igora Czerniawskiego z dwoma muzykami laureata tej edycji festiwalu, grupy „Hak” – Pawłem Kukizem i Jarkiem Lachem. W następnym roku już jako trio AYA RL (wcześniej przez chwilę z zespołem współpracował także klawiszowiec Robert Milewski) grupa odnosi sukces w Jarocinie, gdzie Paweł Kukiz dodatkowo wystąpił jako wokalista grupy „Piersi”. Wkrótce po festiwalu utwór Ayi „Skóra” (ku zaskoczeniu samych autorów) staje się jednym z największych hitów nie tylko roku 1984. Sukces utworu przynosi jednak mylne wyobrażenie o zespole, który nie planował iść w kierunku młodzieżowych „hymnów”

W 1985 roku ukazuje się pierwsza płyta grupy (zatytułowana po prostu „Aya RL”), która staje się autentycznym wydarzeniem. Nie ma na niej (z premedytacją) „Skóry”, jest za to muzyka wysublimowana, przesycona intelektualnym smaczkiem (choć na szczęście, dzięki tekstom Kukiza nie przeintelektualizowana). I mimo braku de facto przebojowości płyty, kilka utworów staje się autentycznymi „hitami” (choćby „Ściana” czy „Ulica”). Zachwytom i krytyki i publiczności (także podczas prezentacji na żywo, np. na festiwalu w Jarocinie’85) praktycznie nie ma końca.

Wkrótce po nagraniu pierwszej płyty do Stanów Zjednoczonych wyjeżdża Jarek Lach. Igor z Pawłem zaczynają pracę nad następnym materiałem, jednak w związku z brakiem przekonania odnośnie stworzonych rzeczy obaj postanawiają poczekać z kontynuacją prac. Wtedy też Czerniawski wpada na pomysł, żeby zorganizować pod nazwą AYA, mającej być symbolem sztuki otwartej, większa grupę ludzi i rozpocząć wspólną pracę. Mieli w tym uczestniczyć m.in. Paweł Kukiz, Robert Gawliński, Beata Pater. Plan upada, okazuje się utopią. Jedyną pozostałością jest realizacja kilku nagrań z Beatą Pater, z których jedno – „Ażeby”, wydane pod szyldem Brygady Miłości (B. Pater, I. Czerniawski, Cezary Włodarczyk i Adam Romanowski) ukazuje się na składance Tonpressu „Cisza jest, nic się nie dzieje”

Igor Czerniawski pracuje w tym czasie także jako producent nagrań. Realizuje m.in. Kosmetyki Mrs Pinki (których w pewnym momencie staje się członkiem), Miliona Bułgarów, Ziyo, RAP, Kineo RA, zgrywał płytę Aurory.

Od września 1987 roku, już z Adamem Romanowskim jako gitarzystą (z którym Czerniawski znał się jeszcze ze wspólnych studiów na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie i grania w grupie Tanie Wino), grupa wznawia prace nad nową płytą. Ich efektem jest druga płyta, prezentująca muzykę bardziej zróżnicowaną, czasami wręcz drapieżną i agresywną. Jednak chłodne jej przyjęcie powoduje, że na następny album Ayi znowu trzeba czekać ponad 5 lat. W międzyczasie współpracę z zespołem kończy Paweł Kukiz, natomiast Adam Romanowski koncentruje się na pracy dziennikarza. Jego miejsce ponownie zajmuje Jarek Lach, jednocześnie następuje rezygnacja z wypełnienia zwolnionego przez Kukiza miejsca wokalisty. Od tej pory Ayę RL stanowią dwie osoby: I. Czerniawski i J. Lach.

„Nomadeus”, trzecia płyta Ayi RL (wydana w 1994 r.) stanowi polską wersję „world music” – muzyki elektronicznej, zabarwionej odniesieniami do etnicznych brzmień światowej muzyki (nurt największą popularność zyskał po komercyjnym sukcesie grupy „Deep Forest”). Z pierwszymi dwiema płytami grupy „Nomadeus” nie ma wiele wspólnego. Śpiew (i teksty) Kukiza zastąpiony zostaje etnicznymi wokalizami, muzyka jest mocno zrytmizowana i na pewno bardziej przystępna od wcześniejszych dokonań.

W listopadzie 1996 r. ukazuje się czwarty album Ayi – „Calma”. Płyta jest de facto kontynuacją „Nomadeusa” – ciągle oparta jest na elektronicznej wersji muzyki etnicznej. Pewną ciekawostką jest udział na płycie Pawła Kukiza – jego głos ze starych nagrań wykorzystano w remiksach starych utworów – „Ameryki” (dawne „Za chlebem”), „Jazz” oraz „Wy to ja”. Kukiz uczestniczył także w kręceniu promocyjnego teledysku do utworu „Ameryka”.

Albumy:

1985 Aya RL (czerwona)
1989 Aya RL (niebieska)
1994 Nomadeus
1996 Calma
1998 Change in Form

Ważniejsze nagrania:

1984 Jazz
1984 Skóra
1985 Ulica miasta
1989 Waltera pamięci rapsod żałobny
1989 Za chlebem
1989 Jak ze stali i ze szkła

współredagowali: motylek/ejtismen

źródło: materiały własne

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Prince

Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.

Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).

Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.

Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.

Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).

Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.

W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).

Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).

W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…

…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.

Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).

Muzyka filmowa

W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)

W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.

Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.

Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.

Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.

Dyskografia

1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Lita Ford

Carmelita Rosanna Ford – (ur. 19 września 1958) – piosenkarka heavymetalowa i gitarzystka, odnosząca największe sukcesy w latach 80.
Urodziła się w Londynie w rodzinie pochodzącej z Włoch. Kiedy była jeszcze mała jej rodzina przeniosła się do USA. W wieku 16 lat została członkinią zespołu The Runaways, a po jego rozpadzie w 1979 rozpoczęła karierę solową. Jej dwa pierwsze albumy miały umiarkowane powodzenie.
W 1985 była nominowana do nagrody Grammy dla najlepszej rockowej wokalistki wraz z Wendy O. Williams i Pia Zadorą. W 1988 gdy jej menedżerką była Sharon Osbourne odniosła swój największy sukces dzięki piosence „Close My Eyes Forever” śpiewanej w duecie z Ozzy Osbournem (mężem Sharon Osbourne).
W życiu prywatnym w latach 1986-1992 jej mężem był Chris Holmes z zespołu W.A.S.P. Potem była związana z takimi muzykami jak Nikki Sixx i Tony Iommi. Obecnie jej mężem jest Jim Gillette z zespołu Nitro.
W 2009 roku Ford została sklasyfikowana na 38. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records.

Dyskografia

1983 – Out For Blood
1984 – Dancin’ On The Edge
1988 – Lita
1990 – Stiletto
1991 – Dangerous Curves
1994 – Black
2009 – Wicked Wonderland
2012 – Living Like A Runaway
2012 – Nobody’s Child
2013 – The Bitch Is Back… Live
2014 – Live & Deadly

źródło: wikipedia

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Bonnie Raitt

Bonnie Raitt – (ur. 8 listopada, 1949) – amerykańska piosenkarka i gitarzystka rockowa i popowa, przedstawicielka blues rocka i współczesnego popu. Bonnie Raitt debiutowała w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku śpiewając folk rock z silnymi wpływami bluesa. Raitt była swoistym fenomenem na zdominowanej przez mężczyzn scenie blues rocka. Mimo tego, a może właśnie dzięki temu, zdołała się wybić osiągając status gwiazdy kultowej.

Raitt śpiewała swym nieco skrzeczącym głosem przy akompaniamencie gitary. Okres największej popularności artystki przypadł na lata siedemdziesiąte. W latach osiemdziesiątych kariera jej się załamała. Dopiero album Nick of Time, nagrany w 1989, przywrócił jej status gwiazdy, lecz już w innym gatunku muzyki. Bonnie Raitt powróciła na sceny z nowym popowym repertuarem, kierowanym w stronę dojrzałego odbiorcy. Nawet jednak w tym okresie Reitt nie do końca zrezygnowała ze swych bluesowych ciągot, i wpływ tej muzyki wyraźnie daje się zauważyć nawet w jej najnowszych produkcjach. Największym przebojem Bonnie Raitt był Something to Talk About. W 1990 jej album Nick of Time otrzymał Nagrodę Grammy. W 2000 Bonnie Raitt została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

Dyskografia

1971 Bonnie Raitt
1972 Give It Up
1972 Sigma Sound Studios 72
1973 Takin’ My Time
1973 Sofa Blues [With Little Feat] 1974 Streetlights
1975 Home Plate
1977 Sweet Forgiveness
1979 The Glow
1982 Green Light
1986 Nine Lives’
1989 Nick of Time
1991 Luck of the Draw
1994 Longing in Their Hearts
1995 Road Tested [live] 1998 Fundamental
2002 Silver Lining
2005 Souls Alike
2006 Bonnie Raitt & Friends
2012 Slipstream
2012 The Lost Broadcast – Philadelphia 1972

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Morten Harket

Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.

W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Dyskografia
Albumy solowe

Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

24 lutego 2017

Czerwone Gitary

Czerwone Gitary – polski zespół muzyczny, założony przez Jerzego Kosselę i Henryka Zomerskiego 3 stycznia 1965 roku, w kawiarni „Crystal” w Gdańsku Wrzeszczu.
W pierwszym składzie występowali jeszcze Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon i Jerzy Skrzypczyk. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych 5 latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 000 egzemplarzy. W marcu 1967 r. zespół opuścił założyciel i pierwszy lider J.Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą Czerwone Gitary 2 sprzedaną w rekordowej ilości 240 000 sztuk. W tym samym roku Seweryn Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 000 egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.

W 1970 został nagrany longplay Na fujarce, uznawany przez niektórych krytyków muzycznych za najlepszy w historii zespołu. W 1971 r. ukazał się kolejny długogrający album Spokój serca – najbardziej zróżnicowany stylistycznie (kolejna Złota Płyta). Na IX KFPP w Opolu piosenka „Płoną góry, płoną lasy” spotkała się z gorącym przyjęciem publiczności. Czerwone Gitary wróciły na szczyty list przebojów. Grupa koncertowała z sukcesami m.in w NRD i ZSRR. W 1974 zespół nagrał album Rytm Ziemi. W 1976 ukazały się dwa longplaye: Port piratów oraz świąteczny Dzień jeden w roku
W latach 80. zespół zniknął z polskiej estrady na kilkanaście lat. W tym czasie grał w USA oraz w dawnych ZSRR i NRD. W 1991 r. nastąpił wielki i tryumfalny powrót zespołu na 25-lecie. W 1997 roku z CZG odszedł kolejny lider, Seweryn Krajewski. W 1998 zespół wydał nową płytę, pt …jeszcze gra muzyka, pierwszą od 24 lat. W roku 2005 zespół obchodził jubileusz 40-lecia. Z tej okazji wydał nową płytę Czerwone Gitary OK, a piosenka z tej płyty „Senny szept” zdobyła 4 miejsce na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
W 2013 roku w Warszawie, oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.
Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz.

Obecny skład zespołu:

Jerzy Skrzypczyk
Jerzy Kosela
Mieczysław Wądołowski
Arkadiusz Wiśniewski
Dariusz Olszewski
Marcin Niewęgłowski

Muzycy zespołu

Jerzy Skrzypczyk – perkusja, śpiew (1965 -)
Jerzy Kossela – gitara, śpiew (1965 – 1967, 1991 – 1993, 1999 -)
Henryk Zomerski – instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew (1965, 1999 -)
Mieczysław Wądołowski – śpiew, gitara akustyczna (1997 -)
Marek Kisieliński – gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (2004 -)
Arkadiusz Wiśniewski – śpiew, gitara basowa (2003 -)
Bernard Dornowski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1999)
Seweryn Krajewski – śpiew, gitara, gitara basowa (1965 – 1997)
Krzysztof Klenczon – śpiew, gitara (1965 – 1970)
Dominik Konrad – flet, gitara, śpiew (1970)
Ryszard Kaczmarek – gitara basowa (1972 – 1977)
Jan Pospieszalski – gitara basowa (1977 – 1979)
Wojciech Hoffmann – gitara (1997 – 2000)
Dariusz Olszewski – gitara, śpiew (2000 – 2004)
Arkadiusz Malinowski – gitara basowa, wokal (1999 – 2003)

Dyskografia
1966 – To właśnie my
1967 – Czerwone Gitary (2)
1968 – Czerwone Gitary (3)
1970 – Na fujarce
1971 – Spokój serca
1971 – Consuela (płyta nagrana i wydana w NRD)
1974 – Rytm Ziemi
1976 – Dzień jeden w roku
1976 – Port piratów
1978 – Rote Gitarren (płyta nagrana i wydana w NRD)
1999 – … jeszcze gra muzyka
2005 – O.K.
2009 – Herz verschenkt
2015 – Jeszcze raz

materiał źródłowy wikipedii

24 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Richard Marx

Richard Noel Marx (ur. 16 września 1963 w Winnetka, na obrzeżach Chicago, w stanie Illinois) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.

Zanim stał się popularnym na całym świecie wokalistą parał się przeróżnymi zajęciami – śpiewał piosenki do reklamówek telewizyjnych, był członkiem chórku towarzyszącego Lionelowi Richie w trasie koncertowej.
W 1987 roku ukazały się debiutancki singiel Richarda – „Don’t Mean Nothing” oraz płyta „Richard Marx”, które zatrzęsły światem muzycznym i stały się błyskotliwym początkiem solowej kariery artysty. Kolejny krążek, „Repeat Offender” przyniósł w 1989 roku takie przeboje jak „Hold on to the Nights”, „Satisfied” oraz „Right Here Waiting”. Marx osiągnął szczyt, lecz nie pozostał na nim zbyt długo.
W latach 90. jego muzyka, a przede wszystkim romantyczne ballady, nie wzbudzały już tak wielu emocji, słuchacze nie kupowali już tak często płyt wokalisty – choć artysta wydał jeszcze kilka albumów, przeszły one raczej bez echa.
Równocześnie Richard Marx z wielkim powodzeniem zajął się produkcją płyt najbardziej znanych nazwisk w branży muzycznej. Znaleźli się wśród nich między innymi: *NSYNC, Barbra Streisand, Luther Vandross, Kenny Rogers, Sarah Brightman, Lara Fabian, Emerson Drive, Natalie Cole, Michael Bolton, czy Sissel.

W lutym 2004 roku Richard zdobył nagrodę Grammy za rok 2003 dla najlepszej piosenki – nagrodzono utwór „Dance With My Father,” który napisał wspólnie z Lutherem Vandrossem. We wrześniu 2004 roku ukazał się album „My Own Best Enemy” – pierwsza po siedmiu latach milczenia – płyta wokalisty. W pracy nad krążkiem artyście pomagali między innymi gwiazda country Keith Urban, gitarzyści Michael Landau, Michael Thompson i Shane Fontayne, basista Glen Whorf i perkusista Matt Laug. Na pierwszego singla wybrano utwór „When You’re Gone”.
W dniu 8 stycznia 1989 roku poślubił tancerkę i aktorkę Cynthię Rhodes, znaną m.in. z roli Penny Johnson w melodramacie muzycznym Dirty Dancing. Mają trzech synów: Brandona (ur. 1990), Lucasa (ur. 1992) i Jesse’ego (ur. 1994).

Dyskografia

1987: Richard Marx
1989: Repeat Offender
1991: Rush Street
1994: Paid Vacation
1997: Flesh and Bone
1997: Greatest Hits
2000: Days in Avalon
2004: My Own Best Enemy
2005: Voice Covered
2008: Duo (z Mattem Scannelem)
2008: Emotional Remains
2008: Sundown
2011: Stories to tell
2012: Inside My Head
2014: Beautiful Goodbye

materiały źródłowe wikipedii

23 lutego, 2017 0

23 lutego 2017

Phil Collins

Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.

Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów „Billboardu” pomiędzy 1984 (1984 w muzyce) a 1989 (1989 w muzyce, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji „In the Air Tonight”, poprzez dance-popowe „Sussudio”, do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych „Another Day in Paradise”. Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.

Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: „God If I Saw Her Now” w albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera.
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – „Follow You, Follow Me” – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy.
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonim Banksem, Mike’em Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.

Dyskografia:

1981: Face Value
1982: Hello, I Must Be Going!
1985: No Jacket Required
1987: 12″Ers
1989: …But Seriously
1990: Serious Hits Live!
1993: Both Sides
1996: Dance Into the Light
1998: Hits
1999: Tarzán: An Original Walt Disney Records Soundtrack
2002: Testify
2003: Brother Bear
2004: The Platinum Collection
2004: Love Songs: A Compilation… Old and New
2010: Going Back

materiały źródłowe wikipedii

 

23 lutego, 2017 0

Loading