New romantic
25 lutego 2019
Mark Hollis (Talk Talk) nie żyje
Nie żyje Mark Hollis – lider brytyjskiego zespołu Talk Talk. Przyczyna śmierci nie jest na ten moment znana.
Informacje o śmierci pojawiły się w mediach amerykańskich i brytyjskich. Swój żal wyraził m.in. zespół The The na swoim profilu na Twitterze.
Mark Hollis miał 64lata.
4 kwietnia 2017
Duran Duran
Duran Duran, zespół angielski powstał latem 1978 roku w Birmingham, a jego założycielami byli dwaj szkolni koledzy Nick Rhodes i John Taylor.
Po zakończeniu nauki postanowili założyć grupę, którą początkowo nazwali RAF (skrót od Royal Air Force). Później zmienioną na Duran Duran, a zaczerpniętą z kultowego filmu science-fiction „Barbarella”(1968, reż. Roger Vadim). Dokładnie pochodziła od nazwiska szalonego naukowca jakim był Dr Durand-Durand.
Pierwszy skład zespołu utworzyli John Taylor, Nick Rhodes, Stephen Duffy i Simon Colley. Swój pierwszy występ zaprezentowali w Birmingham Art School. Wokalistą został Stephen Duffy, Nick Rhodes obsługiwał syntezator, automat perkusyjny i odtwarzał taśmy z nagranymi fragmentami dialogów i programów informacyjnych, a John Taylor i Simon Colley zajęli się gitarami basowymi. Jednak kwartet w tym składzie nie przetrwał długo. Zagrał tylko kilka koncertów. Stephen Duffy i Simon Colley szybko opuścili szeregi DD i założyli własną formację o nazwie Subterranean Hawks. W 1979 roku za Stephena Duffy przyszedł nowy wokalista, Andy Wickett z grupy TV Eye. W tym samym czasie Duran Duran zdecydowali się na zatrudnienie prawdziwego perkusisty, którym został Roger Taylor wywodzący się ze sceny punkowej. Po tych personalnych roszadach zespół mógł zająć się nagraniem pierwszego materiału demo.
Muzycy zarejestrowali cztery nagrania: „Girls On Film”, „Dreaming Of Your Cars”, „Reincarnation” i „Working The Steel”. Nad produkcją czuwał Bob Lamb (m.in. producent debiutanckiej płyty grupy UB40). Niedługo po sesji nagraniowej do Duran Duran dołączył były gitarzysta Cowboys International, Alan Curtis. Ale jednocześnie zespół opuścił wokalista Andy Wickett, którego zastąpił Geoff Thomas, kolega Rogera Taylora z czasów, gdy występowali razem w The Scent Organs. Niestety Duran Duran w tym składzie nie zagrali ani jednego koncertu, ale chociaż zarejestrowali następne nagrania m.in. „See Me Repeat Me” i „Enigmatic Swimmers”. W międzyczasie w Birmingham powstał nowy klub nazwany The Rum Runner, w którym grywano przeboje Davida Bowie, Roxy Music i Chic. Zafascynowani członkowie Duran Duran byli stałymi gośćmi klubu. Nawet Nick Rhodes otrzymał pracę jako DJ. W późniejszym czasie pozwolono im na występy i organizowanie prób, a właściciele lokalu bracia Paul i Michael Berrow zostali ich nieoficjalnymi menadżerami. Jednak nie byli przekonani do umiejętności wokalnych Geoffa Thomasa. Wkrótce odszedł gitarzysta Alan Curtis, a John, Nick i Roger zmuszeni zostali do organizowania przesłuchań dla kandydatów na wokalistę i gitarzystę. Mając problem ze znalezieniem speca od gitary zamieścili ogłoszenie w Melody Maker. Dzięki temu zgłosił się Andy Taylor, który został przyjęty do zespołu. Nowym wokalistą został Oliver Guy Watts. Niestety opuścił zespół po dwóch tygodniach. Zastąpił go Simon LeBon, który o poszukiwaniach wokalisty przez Duran Duran dowiedział się od byłej dziewczyny, Fiony Kemp zatrudnionej jako barmanka w klubie The Rum Runner. Simon szybko wpasował się w szeregi zespołu i już po pierwszych próbach mieli gotowe nagranie „Sound Of Thunder”, w którym wykorzystano jeden z wierszy Simona. Inne zostały wykorzystane w późniejszym terminie np. „The Chauffeur”. Simon LeBon został wokalistą DD, a zadowoleni z jego talentu bracia Paul i Michael Berrow oficjalnie zostali menadżerami zespołu. W londyńskim Air Studio nagrali dwa utwory „Tel Aviv” i „Girls On Film”, ale to nie były te wersje znane z albumu „Duran Duran”. Charakteryzowały się mocniejszym rockowym brzmieniem.
W 1980 roku wreszcie wykrystalizował się skład Duran Duran, a jego oficjalnymi członkami zostali: Simon LeBon, Nick Rhodes, John, Andy i Roger Taylor. W tym samym czasie w magazynie muzycznym „Sounds” znalazł się artykuł poświęcony grupie Spandau Ballet i mówiący także o narodzinach nowego nurtu o nazwie New Romantic. Gdy Duran Duran przeczytali w Sounds o Spandau Ballet, doszli do wniosku, że ten zespół podąża w tym samym kierunku co oni. Szybko zadzwonili do autorki artykułu, Betty Page. Powiedzieli jej, że są częścią ruchu, o którym pisała, ale mieszkają w Birmingham. Zaprosili ją do swojego miasta. Betty Page przyjechała i niedługo później w Sounds ukazał się pierwszy artykuł o Duran Duran. Teraz przyszła pora na wydanie pierwszego singla, ale nie było na to funduszy. Z pomocą pośpieszył Michael Berrow, który sprzedał własne mieszkanie, a dzięki uzyskanej kwocie można było także wysłać Duran Duran na wspólną trasę koncertową z Hazel O’Connor (listopad 1980).
Zespół robił się coraz bardziej popularny, a to pomogło przy wyborze wytwórni. Najlepsze warunki zaproponowała EMI. Kontrakt podpisany pod koniec 1980 roku gwarantował muzykom całkowitą swobodę artystyczną. Grupa udała się do londyńskiego Red Bus Studios, aby zrealizować materiał na ciągle oczekiwany debiutancki album. Tym razem odpowiedzialnym za produkcję został Colin Thurston, który brał udział w nagraniu płyty „Heroes” Davida Bowie i był producentem pierwszego albumu The Human League, „Reproduction”. Wreszcie pod koniec lutego 1981 roku ukazał się pierwszy singiel Duran Duran zatytułowany „Planet Earth”, który w marcu dotarł do 12 miejsca na brytyjskiej liście przebojów. W następnym miesiącu zespół rozpoczął trasę koncertową trwającą aż do świąt Bożego Narodzenia. W maju ukazała się na singlu piosenka „Careless Memories”, ale doszła tylko do 37 pozycji. Za to następny utwór „Girls on Film”, w sierpniu wylądował na 5 miejscu. Debiutancki album zespołu nazwany po prostu „Duran Duran”, 5 września 1981 roku osiągnął 3 pozycję na brytyjskiej TOP 75. Jak się później okazało, spędził na niej 118 tygodni. I tak Duran Duran stali się jednym z najbardziej popularnych zespołów w Wielkiej Brytanii, a czytelnicy muzycznego pisma Melody Maker uznali ich za najlepiej ubrany zespół roku.
Jeszcze przed nastaniem MTV, menadżerowie namówili muzyków, aby nakręcili video do utworu „Planet Earth”, bo to pozwoli zaistnieć na całym świecie bez potrzeby podróżowania. Drugi album promowany był przez singla „My Own Way”, który w grudniu 1981 roku pojawił się na 14 pozycji brytyjskiej listy przebojów. Natomiast sama płyta „Rio” ukazała się w 1982 r. i ponownie jej producentem był Colin Thurston. Krążek „Rio” cieszył się wielkim powodzeniem. W Anglii, w maju 1982 uplasował się na 2 miejscu listy przebojó goszcząc na niej przez kolejnych 109 tygodni. Kolejne single również znajdowały się w czołówce: „Hungry Like the Wolf”(5), „Save a Prayer” (2) i tytułowy „Rio”(9). Teledyski do wyżej wymienionych piosenek, a także do „Lonely in Your Nightmare” i „Night Boat” grupa kręciła w egzotycznych krajach (Sri Lanka, Antigua). Dodatkowo w Londynie zrealizowali jeszcze video do „The Chauffeur”. Wszystkie powyższe i dwa wcześniejsze do utworów „Planet Earth” i „My Own Way” wyreżyserował Russell Mulcahy, który w późniejszych latach zasłynął jako twórca dwóch pierwszych części filmu „Highlander”, u nas znanych jako „Nieśmiertelny I i II”. Duran Duran w pełni potrafił wykorzystać możliwość zareklamowania się poprzez pomysłowe teledyski, na które nie szczędzono środków finansowych.
Kolejne płyty w postaci „Seven And The Ragged Tiger” (1983) i koncertowej „Areny” (1984) ugruntowały pozycję zespołu. Duran Duran zdobywał popularność w wielu krajach świata, ale ciągle nie potrafił podbić rynku w USA. Nadarzyła się ku temu okazja dopiero w 1985 roku, kiedy grupa stworzyła utwór „A View To A Kill” nagrany do identycznie zatytułowanego filmu o przygodach Bonda w reżyserii Johna Glenna. W Polsce znanego jako „Zabójczy widok”. Ameryka była zachwycona nagraniem „A View To A Kill”. W lipcu zespół zagrał na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym w celu zebrania funduszy na głodujące dzieci w Afryce. Był to ostatni wspólny występ Duran Duran. Jeszcze w 1985 roku muzycy podzielili się na dwie grupy: John Taylor i Andy Taylor stworzyli razem z Robertem Palmerem zespół The Power Station natomiast Simon, Nick i Roger projekt o nazwie Arcadia (album „So Red The Rose” promowany przebojem „Election Day”). W 1986 roku odeszli Andy Taylor i Roger Taylor. Pozostali członkowie zdecydowali się wówczas na działalność jako trio, które będzie wspomagać się zaproszonymi instrumentalistami. Powrócili albumem „Notorious” zupełnie nie przypominającym ich dawnego, syntezatorowego stylu. Wielu fanów uważało, że cały duch dawnych Duranów zanikł. Podobnie było z dwoma kolejnymi propozycjami płytowymi „Big Thing” (1988) i „Liberty” (1990).
W 1989 roku w zespole pojawiło się dwóch nowych muzyków: Warren Cuccurullo (gitara) i Sterling Campbell (perkusja). Dość nieoczekiwanie sporym powodzeniem cieszył się utwór „Ordinary World” z płyty „The Wedding Album”. W 1995 roku powstał krążek z coverami ulubionych piosenek zespołu zatytułowany „Thank You”. W tym samym czasie dołączył dawny perkusista – Roger Taylor. Następnie zespół wydał dwie mało znane płyty „Medazzaland” (1997) i „Pop Trash” (2000). Najbardziej znane z nich piosenki to: „Out Of My Mind” nagrana do filmu „Święty” i „Someone Else Not Me”. Podczas nagrywania płyty „Medazzaland” odszedł jeden z założycieli zespołu John Taylor.
W maju 2001 roku doszło do wznowienia działalności Duran Duran w najsłynniejszym składzie, czyli: Simon LeBon, Nick Rhodes, Roger Taylor, Andy Taylor i John Taylor. Jak na razie efektem ich wspólnej pracy jest studyjny album „Astronaut”(2004) promowany przez nagrania „Reach Up For The Sunrise” i „What Happens Tomorrow” oraz pierwsze, oficjalne DVD zatytułowane „Live From London”(2005) zrealizowane podczas koncertów w 2004 roku. 23 września 2006 zespół wystąpił w Warszawie na służewieckim Torze Wyścigów Konnych.
Albumy studyjne:
Duran Duran 1981
Rio 1982
Seven And The Ragged Tiger 1983
Notorious 1986
Big Thing 1988
Liberty 1990
The Wedding Album 1993
Thank You 1995
Medazzaland 1997
Pop Trash 2000
Astronaut 2004
Red Carpet Massacre 2007
All you need is now 2011
Paper Gods 2015
Składanki i albumy koncertowe:
Carnival (Harvest, 1982)
Arena (EMI, 1984)
Decade (EMI, 1989)
Greatest (EMI, 1998)
Strange Behavoir (EMI, 1999)
Girls On Film: The Collection (EMI, 2000)
The Singles 81-85 (EMI, 2003)
Singles Box 2 1986-1995 (EMI, 2004)
na podstawie: romantic-synthesis.blog
2 kwietnia 2017
A-ha – Take On Me (1985)
Take On Me – pierwszy singiel zespołu a-ha.
Take On Me posiada ciekawą historię: początkowo nagrano zupełnie inną wersję tego utworu i wydano w małym nakładzie. Płyta znalazła 300 nabywców. Postanowiono dać jeszcze jedną szanse zespołowi i ich muzyce. Poprawiona wersja Take On Me zawojowała listy przebojów i sprawiła, że zespół stał się w roku 1985 znany na całym świecie.
1 marca 2017
Papa Dance
Pierwszy skład (1984-1985)
Początkowo zespół był tylko muzycznym eksperymentem założycieli zespołu – Sławomira Wesołowskiego i Mariusza Zabrodzkiego (współpracowników Andrzeja Korzyńskiego), którzy z pomocą wokalisty Grzegorza Wawrzyszaka w trójkę dokonali w studio programu III na Myśliwieckiej w Warszawie nagrań W 40 dni dookoła świata i Ordynarny faul. Na potrzeby teledysków do wokalisty dołączono dwóch muzyków. Pierwszy skład grupy tworzyli: Grzegorz Wawrzyszak (wokal), Marek Karczmarek (instr. klawiszowe) i Tadeusz Łyskawa (perkusja). Początkowo grupa działała pod nazwą Papa Dock, lecz wkrótce zmieniono ją pod naciskiem cenzury, gdyż była kojarzona z przydomkiem dyktatora Haiti François’a Duvaliera, brzmiącym Papa Doc. Zachowując dotychczasowe inicjały grupa przemianowała się na Papa Dance.
Pierwsze przeboje – W 40 dni dookoła świata i Ordynarny faul z 1984 spotkały się z życzliwym przyjęciem publiczności. Wkrótce, z myślą o możliwości zaprezentowania się na żywo, do składu dołączono dwóch nowych muzyków grających na instrumentach klawiszowych: Konstantego Yoriadisa i Krzysztofa Kasprzyka. Kolejnymi hitami stały się piosenki nagrywane odtąd w studiu Tonpressu: Kamikaze wróć (wydana w 1985 na singlu przez Tonpress z piosenką Czy ty lubisz to co ja?) i Pocztówka z wakacji (wydana w 1985 na singlu Tonpressu z piosenką Kanał XO2). Do większych przebojów pierwszego składu należą też takie utwory jak: Panorama Tatr czy Te głupie strachy.
Latem 1985 wydana została debiutancka płyta zatytułowana Papa Dance (Savitor), na której jedną piosenkę – Bez sensacji zaśpiewał perkusista – Tadeusz Łyskawa. Zespół wystąpił w 1985 na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w koncercie przebojów „Od Opola do Opola” z piosenką Kamikaze wróć i zdobył dzięki głosom publiczności drugie miejsce. Występ nie należał do udanych – zaczęto pisać, że zespół nie umie grać i śpiewać na żywo. Jesienią zespół nagrał dla zachodnioniemieckiej firmy Norton singiel z niemiecką i angielską wersją przeboju Kamikaze wróć – Kamikaze You Are Mine. Również jesienią na polskim rynku muzycznym ukazała się nakładem firmy Polmark kaseta magnetofonowa z częścią materiału z pierwszej płyty plus nagrania, które nie wyszły wcześniej na jakimkolwiek nośniku, czyli: w 40 dni dookoła świata, Ordynarny faul i utwór instrumentalny Papa Dance.
Po półtora roku działalności założyciele zespołu rozwiązali grupę, a w jej miejsce powołali do życia duet. Pozostali muzycy przez kilka miesięcy używali bezprawnie nazwy Papa Dance (działały wówczas dwa zespoły o tej nazwie), lecz wkrótce zmuszeni byli przemianować się na Ex-Dance. Dodajmy,ze teksty dla Papa Dance pisal p. Sokół, ojciec dzisiejszego hiphopowca z warszawskiej grupy WWO, Wojtka Sokoła.
Drugi skład – Papa Dance New Sound (1986)
Na miejscu starego Papa Dance Wesołowski i Zabrodzki powołali do życia duet Papa Dance New Sound, w skład którego weszli: Paweł Stasiak i Kostek Yoriadis. Grupa znana jest za sprawą piosenek: Naj Story (która na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1986 zdobyła 3. nagrodę w głosowaniu publiczności, jak również była jedynym przebojem zespołu, który osiągnął 1. pozycję na Liście Przebojów Programu III), Miłość z walkmana, O-la-la oraz Ocean wspomnień (która zdobyła tytuł przeboju roku w I programie Polskiego Radia, a w 1987 ukazała się na singlu z piosenką Bez dopingu, wydanym przez Arston).
Papa Dance New Sound nagrał materiał na płytę Poniżej Krytyki. Duet nagrał również w nowych wersjach stare przeboje Mateusza Święcickiego: Jedziemy autostopem (z repertuaru Karin Stanek) oraz Był taki ktoś – zaśpiewany wspólnie z jego pierwszą wykonawczynią – Kasią Sobczyk. Duet wziął udział w nagraniu teledysku dla niemieckiej TV do piosenki Kamikaze You Are Mine (wokal Grzegorza Wawrzyszaka, a na wizji Paweł Stasiak). Duet nagrał również, wydany przez Elizabeth Sound Music, singiel z niemieckim wokalistą Jesse Colem Little Lady (na str. B był utwór Lovers Lane, a w Polsce wydała go firma Tonpress). Kilka miesięcy później z duetu odszedł Kostek Yoriadis. Do oficjalnego składu oprócz Pawła Stasiaka dołączono muzyków dotychczas towarzyszących duetowi podczas koncertów.
Trzeci skład (1986-1990)
Pod koniec 1986 powstał trzeci (wzbogacony brzmieniowo o gitary) skład grupy. Od tej pory tworzyli ją: Paweł Stasiak (wokal), Jacek Szewczyk (gitara solowa), Waldemar Kuleczka (gitara basowa), Konstanty Dinos (instrumenty klawiszowe; odszedł z zespołu po około roku), Andrzej Zieliński (instr. klawiszowe; obecnie z Grzegorzem Wawrzyszakiem tworzy reaktywowany Ex-Dance) i Tadeusz Łyskawa (perkusja). Grupa bardzo szybko zdobyła popularność wśród nastoletniej publiczności dzięki takim przebojom jak: Maxi singiel (pierwsze miejsce w głosowaniu publiczności na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1987), Nasz Disneyland (1. miejsce w głosowaniu publiczności na KFPP w Opolu w 1988) czy Nietykalni (nagroda Bursztynowa Patera na KFPP w Opolu w 1988 w koncercie premier, stanowiąca jednocześnie zaproszenie od organizatorów Festiwalu Piosenki Krajów Nadbałtyckich w Rostoku do udziału w nim).
Zespół koncertował w Związku Radzieckim, gdzie między innymi wziął udział w festiwalu polskiej piosenki w Witebsku. W Moskwie na koncercie Papa Dance gościło 120000 widzów. Grupa współpracowała z czeskim wokalistą Petrem Kotvaldem, z którym nagrała anglojęzyczną piosenkę It’s A Simple Song (w chórkach pojawiła się Anna Jurksztowicz). Papa Dance wydał w tamtym czasie dwie płyty długogrające: Poniżej Krytyki (nagrana w 1986 jeszcze w duecie Paweł/Kostek, Arston 1987) i Nasz Ziemski Eden (nagrywana w latach 1987-1988, a wydana przez Tonpress w 1989, wersja na kasecie magnetofonowej wydana przez Polmark). Wraz z płytą Nasz Ziemski Eden pojawił się w sprzedaży maxisingiel Nasz Disneyland (Tonpress 1989). Rok później materiał z płyt winylowych, wydanych w 1989, ukazał się na płycie CD Tonpressu jako jeden z pierwszych polskich kompaktów – Nasz Ziemski Eden. Ponadto utwory Papa Dance znalazły się na składankach Dyskoteka Pana Jacka:Na dzień dobry jestem dobry i Złudzenia telelenia na części pierwszej oraz Kosmiczne Disco na części drugiej.
W 1989 i 1990 zespół zarejestrował nowe nagrania: Okinawa, Dla Ciebie jestem (dziś wykonywany jako Ogień jest w Tobie, a w anglojęzycznej wersji jako Fire In Your Eyes), High Time oraz Before The Rainbow (dziś znany jako Bez braw na finał), które być może były zalążkiem czwartej płyty zespołu. Papa Dance wziął udział w jednej z pierwszych polskich reklam telewizyjnych dla firmy Konkret z Poznania (tekst reklamowy zaśpiewany do podkładu z piosenki Okinawa). Nagrał również w angielskich wersjach pięć utworów ze swojego repertuaru do filmu reklamowego Metalexportu. Latem 1989 grupa wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie jako reprezentant firmy Tonpress. Pod koniec 1989 i w 1990 grupa koncertowała w Stanach Zjednoczonych – głównie w klubach polonijnych. W tym czasie odszedł z zespołu Jacek Szewczyk, a zastąpił go grający wcześniej w Lady Pank Edmund Stasiak. W USA Papa Dance wydali swój pierwszy składankowy CD The Best Of Papa Dance vol. 1 (Adriador 1990). Podczas tego wyjazdu grupa rozpadła się i do wydania nowej płyty nie doszło. W latach 80. zespół Papa Dance dał około 600 koncertów, a płyty i kasety magnetofonowe rozeszły się w ponadpółmilionowym nakładzie.
Powrót Papa Dance
Pierwszą próbę reaktywacji Papa Dance podjął w 1999 pierwszy wokalista – Grzegorz Wawrzyszak. Zakończyła się ona wydaniem tylko jednego singla – Panorama Tatr ’99 Koch International . W 1999 roku firma Point Music wydała na CD i kasecie magnetofonowej nieautoryzowaną przez zespół składankę Platynowa Kolekcja, która zawierała jedynie w zmienionej kolejności materiał z płyty Nasz Ziemski Eden. Kilka reedycji płyty Nasz Ziemski Eden wydały firmy: Andromeda, Tomi, Koch International i MTJ.
Drugą i udaną próbę podjął trzeci skład – reaktywowany w roku 2001. W 2002 ukazał się singiel Wszystko się zdarzy na plaży (Magic Records). W 2003 wydana została składanka największych przebojów grupy Złota Kolekcja – Naj Story (Pomaton EMI), zawierająca jedno premierowe nagranie – Zwykła historia (obecnie Ona i on). Reedycja Złotej Kolekcji ukazała się w 2005 roku ze zmienioną kolorystycznie szatą graficzną. W tym samym roku Agencja Artystyczna MTJ w serii „The Best” wydała składankę „Nasz Disneyland”.
W połowie marca 2005 roku na rynek trafił przede wszystkim cały album z premierowymi piosenkami 1 000 000 fanek nie mogło się mylić! (Warner Music Poland), do którego dołączono płytę z nowymi wersjami największych hitów grupy z lat 80. Pochodziły z niego przeboje: Czarny śnieg, Gdzie one są? oraz Bez braw na finał, z którym zespół startował w polskich preselekcjach do konkursu „Bursztynowy Słowik” międzynarodowego festiwalu piosenki Sopot Festival. Powrót okazał się sukcesem, gdyż wydawnictwo to doszło aż do 1. pozycji na oficjalnej polskiej liście bestsellerów płytowych OLiS. W 2007 roku ukazała się reedycja tego albumu, wydana jako dual disc (płyta hybrydowa, kompakt dwustronnego odtwarzania – na jednej stronie dysk audio, a na drugiej DVD), wzbogacona o sześć remiksów oraz zawierająca trzy teledyski, ale przeszła niezauważona.
Pod koniec marca 2008 nakładem firmy A.A. MTJ po raz pierwszy na CD ukazały się dwie pierwsze płyty Papa Dance – pierwsza – Papa Dance (po 23 latach) oraz druga – Poniżej Krytyki (po 21 latach). Były to jedynie zremasterowane kopie płyt winylowych, które pod względem jakości pozostawiały wiele do życzenia.
Papa D
Pod koniec listopada 2007 Papa Dance zmienił nazwę na Papa D. Zespół zakończył współpracę z perkusistą Tadeuszem Łyskawą i współzałożycielem grupy – Mariuszem Zabrodzkim. Odtąd grupę tworzą: Paweł Stasiak – wokal, Jacek Szewczyk – gitara solowa, Waldemar Kuleczka – gitara basowa, Marcin Tywoniuk – instrumenty klawiszowe i Dariusz Piskorz – perkusja.
W listopadzie 2007 roku miał premierę utwór Będziemy tańczyć, zapowiadający piąty album zespołu Papa D. W marcu 2008 roku premierę miał kolejny singiel – Dla Ciebie, a w czerwcu pojawił się następny – Bezimienni, z którym zespół wystąpił na Sopot Hit Festiwal 2008 w konkursie na polski przebój lata. Latem Papa D trzykrotnie pojawił się na transmitowanym przez telewizyjną Dwójkę cyklu koncertów „Hity na czasie” Radia Eska.
Pod koniec sierpnia ukazała się cała płyta zatytułowana Bezimienni, zawierająca 12 premierowych nagrań. Od września wokalista Papa D – Paweł Stasiak był uczestnikiem ósmej edycji show „Taniec z gwiazdami” w stacji TVN.
Na początku roku 2009 z zespołu odszedł Marcin Tywoniuk, a jego miejsce zajął producent ostatniej płyty Filip Siejka.
26 marca 2011 zespół wystąpił na benefisie Adama Małysza. W 2015 r. Zespół obchodził rocznicę 30-lecia pracy i został odznaczony medalem Zasłużeni dla Kultury Polskiej nadanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Otrzymał nagrody Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów ZAIKS oraz Stowarzyszenia Polskich Artystów Wykonawców SAWP. Swoją rocznicę zespół obchodził również wcześniej, 31 grudnia 2013, wtedy to zespół wykonał różne utwory i odebrał specjalną nagrodę za 30 lat pracy artystycznej, przyznanej przez Polsat, Radio Zet i Fakt.Zespół wystąpił także na Sylwestrowej Mocy Przebojów 2014/2015 w Gdyni, gdzie świętowali swoje 30-lecie pracy artystycznej.
W 2016 roku Paweł Stasiak i Papa D wystąpili w serialu Ojciec Mateusz
Albumy:
1985 – Papa Dance
1986 – Poniżej krytyki
1988 – Nasz ziemski Eden
1990 – The Best Of
1999 – Platynowa Kolekcja Papa Dance
2004 – Złote przeboje
2005 – 1 000 000 fanek nie mogło się mylić
Jako Papa D
2008 – Bezimienni Lemon Records
2013 – Papa Loves Dance Fonografika
źródło: wikipedia.pl
1 marca 2017
Kajagoogoo
Kajagoogoo – angielski zespół grający muzykę z pogranicza synth pop i new romantic. Został założony w 1979 roku przez basistę Nicka Beggsa jako Art Noveau. W pierwszym składzie znaleźli się wspomniany już Nick Beggs, Steve Askew, Stuard Neale i Jez Strode. Pochodzili z miejscowości Leighton Buzzard Bedfordshire w Wielkiej Brytanii. W 1980 roku ukazał się ich pierwszy singiel „Fear Machine”, wydany w limitowanej edycji 1.000 kopii. Niestety początki grupy nie przynosiły żadnych sukcesów, dlatego zdecydowali się poszukać nowego wokalisty a zarazem głównego frontmana grupy. Po ogłoszeniu zamieszczonym w Melody Maker w 1981 w trakcie przesłuchań wybierają Chrisa Hamilla (Limahl).
W 1982 po koncercie w Embassy Club w Londynie podpisują kontrakt z EMI. Rok 1983 przynosi pierwszego singla 'Too Shy’ Odnieśli nim spory sukces docierając w Wielkiej Brytanii, oraz siedmiu innych europejskich krajach, do 1 miejsca list przebojów. W Stanach Zjednoczonych zaś wylądowali na 5 miejscu. W tym samym roku wydają pierwszy długogrający album White Feathers. Zawarta na nich muzyka to synth-pop. W tym samym roku zespół planuje swoją pierwszą amerykańską trasę. Przed jej rozpoczęciem z zespołu odchodzi Limahl, z powodu sporu o pieniądze, które chciał za piosenki swojego autorstwa i rozpoczyna karierę solową.
W 1984 roku pod przewodnictwem basisty Nicka Beggsa zespół nagrywa swoje drugie wydawnictwo zatytułowane 'Islands’. Album ukazał się również w USA pod tytułem 'Extra play’, a nazwę zespołu skrócono do Kaja. Promowały go single: „Big Apple” (piosenka o Nowym Jorku), „The Lions Mouth” i „Turn Your Back On Me”. Jednak druga płyta zespołu nie odniosła sukcesu komercyjnego na skalę White Feathers”. W 1985 roku z zespołu odchodzi Jez Strode. Pozostali decydują by dalej działać jako trio.
Po przeprowadzce do Kalifornii nagrywają kolejny, trzeci już album Crazy People’s Right to Speak.
Płyta odzwierciedlała bardziej rockowe ambicje jej członków, ale nie znalazła uznania w oczach wytwórni EMI. W 1986 zespół postanawia zawiesić swoją działalność.
W 2003 roku na potrzeby stacji telewizyjnej VH-1, odbył się koncert zespołu w oryginalnym składzie zatytułowany Bands Reunited. Mimo tego podejścia pełna reaktywacja nie udała się i grupa występowała jako trio, w którym wokalistą pozostaje Nick Beggs. Wraz z wieloma innymi gwiazdami lat 80. zespół wystąpił 2 września 2007 roku na festiwalu RetroFest nieopodal Culzean Castle w Szkocji. W roku 2008 ukazuje się premierowy album studyjny Gone To The Moon.
Do największych przebojów Kajagoogoo zalicza się takie utwory jak Too Shy, Ooh To Be Ahh, Turn Your Back On Me, Lion’s Mouth, Big Apple.
Pod koniec lutego 2008 roku, trio Kaja rozpoczęło rozmowy z Limahlem i Jez Strodem. Od 28.02.2008 r. zespół istnieje znów jako Kajagoogoo, a w jego skład wchodzi cała znakomita piątka muzyków: Christopher Hamill (Limahl) – vocal, Nick Beggs – bass, Jez Strode – drums, Stuart Neale – keyboards oraz Steve Askew – guitars. Umowę między muzykami podpisano 7 kwietnia 2008.
Na oficjalnej stronie internetowej grupy można było pobrać ostatni ich album Gone To The Moon, nagrany zanim Limahl i Jez Strode ponownie dołączyli do grupy.
Dyskografia
Albumy studyjne
1983 – White Feathers
1984 – Islands (wersję na rynek US zatytuowano Extra Play pod nazwą Kaja)
1985 – Crazy Peoples Right to Speak (wydany pod nazwą Kaja)
2008 – Gone To The Moon (darmowy download z oficjalnej strony zespołu)
Składanki
1993 – Too Shy: The Singles and More
1996 – The Best of Kajagoogoo & Limahl
1996 – The Very Best of Kajagoogoo
2003 – Very Best of Kajagoogoo
Single
1983 – „Too Shy”
1983 – „Ooh to Be Ah”
1983 – „Hang on Now”
1983 – „Big Apple”
1984 – „The Lion’s Mouth”
1984 – „Turn Your Back On Me”
1985 – „Shouldn’t Do That” (jako Kaja)
2007 – „Rocket Boy” (jako reaktywowane KajaGooGoo)
materiał źródłowy wikipedii
