Duet Pet Shop Boys powstał w 1984 roku, stworzyli go Brytyjczycy – Neil Tennant (wokalista) i Chris Lowe (instrumenty klawiszowe). Na początku nazywali się „West End”. Późniejszą nazwę „Pet Shop Boys” zapożyczyli od znajomych pracujących w sklepie zoologicznym. Przypadek sprawił, że w 1982 roku obaj panowie spotkali się w sklepie elektronicznym. Rok później dokonali nagrań wyprodukowanych przez Boba „O” Orlando w Nowym Jorku, wydanych na singlu przez firmę Bobcat. W 1985 roku, już jako Pet Shop Boys, stworzyli utwór „West End Girls”, który zdobył pierwsze miejsce na angielskiej liście przebojów, a potem stał się numerem 1 na całym świecie. Za ten utwór zespół otrzymał w 1987 prestiżową nagrodę Ivor Novello. Kolejne utwory z ich debiutanckiego albumu zatytułowanego „Please” („Love Comes Quickly”, „Suburbia”) także stały się przebojami z TOP 20. W 1987 roku ukazał się singiel „What Have I Done”, w którym Tennant zaśpiewał w duecie z Dusty Springfield. Następny singlowy przebój „It’s A Sin” również zdobył szczyt listy przebojów. Kolejnym hitem w karierze grupy był utwór „Always On My Mind” z repertuaru Elvisa Presleya. W 1989 roku Tennant i Lowe spotkali się ponownie z Dusty Springfield, by wyprodukować jej singiel „Nothing Has Been Proved”, który wszedł do TOP 20 brytyjskiej listy przebojów. W tym samym roku duet wyprodukował dla Lizy Minelli przebój „Losin’ My Mind”. W 1990 roku zespół wydał kolejny album, zatytułowany „Behaviour”. A następnie wyruszył na koncerty do najbardziej wymagającej publiczności – do USA. Na kolejny album fani czekali przez 3 lata. Wtedy to pojawiła się płyta „Very” zawierająca takie przeboje jak „Go West”, czy „Can You Forgive Her”. 11 października 1999 powrócili na listy przebojów albumem „Nightlife”. Wśród producentów znaleźli się: Craig Armstrong, Rollo, David Morales oraz sam zespół. W piosence „In Denial”, Neil śpiewa w duecie z Kylie Minogue. Następny album Pet Shop Boys zatytułowany został „Release”. Do nagrania płyty Pet Shop Boys zaprosili gitarzystę Johnny’ego Marra. Chris Lowe mówi: „Jesteśmy dumni z naszych nowych piosenek, nie możemy się już doczekać żeby wyjść z nimi na scenę i koncertować”. Album wydany został w czterech różnych wersjach kolorystycznych okładki – miedzianej, zielonej, różowej i czerwonej, a na każdej znajduje się inny kwiat. Edycja specjalna płyty różni się od zwyczajnej opakowaniem. Jest to tekturowa wsuwka o metalicznym połysku. Pierwszym singlem z „Release” był utwór „Home And Dry”. Rok 2002 to dla Pet Shop Boys nie tylko muzyka, zespół połączył swoje siły z pisarzem Jonathanem Harvey’em, współpracując przy musicalu „Closer To Heaven”. Duet napisał słowa i muzykę, zaś fabuła musicalu została oparta na książce Jonathana Harveya. W lutym 2003 roku ukazał się kolejny album brytyjskiego duetu. Na „Disco 3” umieszczono głównie utanecznione wersje utworów zarejestrowanych podczas sesji albumu „Release”, choć wiele z nich poddano dość gruntownej przeróbce. Za nowe wersje odpowiedzialni byli między innymi Felix da Housecat, Blank&Jones i Superchumbo. Wśród 10 nagrań znalazł się jednak także niepublikowany materiał, który nie zmieścił się na „Release”. Natomiast 24 listopada 2003 roku ukazało się podwójne CD, zatytułowane „PopArt – The Hits”. Płyta zawierała wszystkie 33 przeboje zespołu, które dotarły do pierwszej 20 brytyjskiej listy i dzięki którym zespół Pet Shop Boys stał się najsłynniejszym duetem w historii. W wersji limitowanej do płyty zostanie dołączony trzeci krążek, zatytułowany „Mix”, na którym znalazły się wybrane remiksy Pet Shop Boys.\r\n\r\nW maju 2006 roku światło dzienne ujrzał dziewiąty studyjny album cenionego duetu, zatytułowany „Fundamental”. Pet Shop Boys do współpracy zaprosili legendarnego producenta Trevora Horna (Frankie Goes To Hollywood, Seal, Art of Noise), który po raz pierwszy pracował z nimi przy przełomowym albumie „Left To My Own Devices” z 1988 roku. 8 października 2007 r. ukazał się kolejny album duetu 'Disco 4′ zawierający remiksy utworów własnych, a także takich wykonawców jak: Madonna, The Killers, Yoko Ono, Atomizer i Rammstein. Premiera nowej płyty zatytułowanej 'Yes’ przewidziana jest na 23 marca 2009 roku. Powstała ona we współpracy z grupą Xenomania. Pierwszy singiel z tej płyty, 'Love etc’ pojawi się 16 marca. Neil Francis Tennant. Urodził się 10 lipca 1954 roku w North Shields, przedmieściu Newcastle w Anglii. Ma troje rodzeństwa- starszą siostrę Susan i młodszych braci- Philipp i Simon. Uczęszczał do szkoły klasztornej St. Cuthbert Grammar School. Bardzo chciał zostać kaznodzieją. W tym czasie rozpoczął wraz z siostrą naukę gry na fortepianie, później sam na gitarze. W 1970 roku założył folkową grupę Dust w New Castle, w której grał i pisał teksty do 1971 roku. Po zdaniu matury wyjechał do Londynu, aby studiować historię na Wyższej Szkole Politechnicznej North London. Równolegle pracował w „Marvel Comics”, później w oficynie wydającej podręczniki szkolne (Macdonald Education Publishing), a w końcu zaczął pracę na stanowisku redaktora w brytyjskim czasopiśmie muzycznym Smash Hits pisując do działu o grupach pop. W swoim domu posiada różnego rodzaju antyki, także dość pokaźnych rozmiarów biblioteczkę, mając trochę czasu wolnego zaczytuje się głównie w książkach historycznych. Jest także wielkim miłośnikiem czytania gazet (teledysk „Suburbia”), a także bacznym obserwatorem życia codziennego, swoje spostrzeżenia ukazuje w często społeczno-obyczjowych reporterskich tekstach utworów. Jest wielkim wielbicielem twórczości Stinga, z którym chodził do tej samej szkoły, oraz Madonny.Christopher Sean Lower. Urodził się 4 października 1959 roku w Blackpool niedaleko Liverpoolu. Ma troje rodzeństwa- Vicky, Timothy i Gregory. Pochodzi z rodziny muzyków (ojciec i dziadek grali na puzonie). Jako nastolatek uczęszczał do prywatnego liceum „Arnold School”. W wieku 17 lat grał na puzonie w siedmioosobowym tanecznym zespole One Under Eight. Dwa lata później przeniósł się do Liverpoolu, aby studiować architekturę. W przeciwieństwie do Neil\’a nie znosi antyków, swój dom urządzony ma w sposób nowoczesny, mając w każdym pokoju sprzęt audio. Jest wielkim entuziastą komputerów i elektronicznych instrumentów, choć jak mówi stara się, aby muzyka tworzona przez niego nie była odhumanizowana. Jest fanem grupy U2 od momentu, gdy widział trasę koncertową „Zooropa”. Jako dodatek do całości powyższego materiału chciałbym Wam przedstawić dyskusję obu panów na temat muzyki Italo Disco opublikowaną na łamach Record Mirror w grudniu 1985 roku:\r\n\r\n….Zwykliśmy ją określać jako doszczętnie tragiczną…. to typowe „bum ciach bum ciach – ciach ciach”, czyli to, co szczególnie podoba mi się w Euro Disco i zazwyczaj trafiają się też dobre produkcje. Drugą sprawą jest fakt, że ta muzyka potrafi być przygnębiająca. Ale mają też słodziutkie piosenki, w stylu Savage’a „Don’t Cry Tonight”. Duża część nagrań, które lubimy, to raczej włoskie produkcje. Sporo nagrań brzmi jak zwykła tandeta. Uważam, że na tym polega ich urok. To trochę jak z punkowcami – podniecają się i ekscytują nawet najbanalniejszymi dźwiękami. Nas również ekscytują proste i banalne rytmy oraz brzmienia. Bardzo często zawierają dźwięki, które stanowią hit sezonu…. i w wybranym sezonie w każdym nagraniu musi się pojawić przynajmniej raz. Na przykład, weźmy ten ostatni wokal „ooo uaaa ooo” – tego lata w każdej włoskiej produkcji pojawiło się przynajmniej jedno takie „ooo uaaa ooo”. Tak sobie myślę, że to jest motyw lata roku 1985! Zaczęło się utworem „Self Control” grupy RAF, który oczywiście jest pierwowzorem, natomiast wersja Laury Branigan coverem. „Self Control” to ten pierwszy, po nim pojawił się sprytnie zarażony tym motywem „Tarzan Boy”. Kiedyś „syndromem” był jakiś pojedynczy dźwięk. Ale twórcy Euro się ciągle zmieniają. Zwykle mają też bardzo dobre wokalistki, tak samo jak twórcy Hi-NRG czy Bobby O. Męskie wokale zwykle nie mają tak dobrego poziomu. Teksty piosenek są często banalne…. jest taki jeden świetny pt. „Capsicum”… to zielony pieprz prawda? W refrenie mamy „Capsi capsicum ooo uaaa ooo”. Znakomite! Taka “banalność” często jakoś tak dziwnie porusza. Myślę, że niewielu ludzi docenia takie rzeczy. Sęk w tym, że ta muzyka to w Europie straszliwy przeżytek. Wyjeżdżamy za granicę i od razu padają pytania, czy nie powariowaliśmy. Mówią: „To nie słuchasz Simple Minds?”. Nie mogą uwierzyć, że może nam się podobać „capsi capsicum”. Ogólnie częścią frajdy słuchania Disco jest sam w sobie fakt lubienia czegoś ogólnie nielubianego. Szczerze mówiąc ta muzyka podoba mi się dlatego, że jest taka zagadkowa… ale i również dlatego, że jest tak fantastycznie niemodna.”

Dyskografia: Please (1986), Disco (płyta z remiksami, 1986), Actually (1987), Introspective (1988), Behaviour (1990), Very (1993), Relentless (1993), Disco 2″ (płyta z remiksami, 1994), Alternative (utwory ze stron B singli, 1995), Bilingual (1996), Nightlife (1999), Release (2002), Disco 3 (płyta z remiksami, 2003), PopArt: The Hits (składanka, 2003), Battleship Potemkin (soundtrack, 2005), Fundamental (2006), Concrete (live, 2006), Disco 4 (remiksy utworow innych wykonawcow 2007), Yes (2009), Pandemonium (2010), Elysium (2012), Electric (2013), Super (2016)

materiał źródłowy wikipedii