styczeń 2018
8 stycznia 2018
Ray Thomas, wokalista i założyciel The Moody Blues, nie żyje
W wieku 76 lat zmarł Ray Thomas, wokalista i jeden z założycieli zespołu The Moody Blues.
Ray Thomas zmarł 4 stycznia 2018 roku, ale dopiero teraz poinformowała o tym jego wytwórnia. Nie podano oficjalnej przyczyny śmierci, jednak wiadomo, że od kilku lat Ray walczył z nowotworem prostaty.
Ray Thomas urodził się 29 grudnia 1941 roku w Anglii. W 1964 roku wraz z kolegami powołali w Birmingham zespół The Moody Blues, który jeszcze w tym samym roku wydał singel „Go Now”, który dotarł na szczyt brytyjskiej listy przebojów.
Pierwszy album The Moody Blues ukazał się w 1965 roku pod tytułem „The Magnificent Moodies”, docierając do piątego miejsca w Anglii. Grupa po wydaniu pierwszej płyty przeszła przetasowania w składzie, doszedł do niej wokalista i gitarzysta Justin Hayward i basista John Lodge, a w 1967 roku ukazał się album „Days of Future Passed” z przebojem „Nights In White Satin”. The Moody Blues zaczął odchodzić od stylu brytyjskiej inwazji i podążać w stronę wyrafinowanego rocka progresywnego o klasycyzujących wpływach. W 1968 roku ukazał się album „In Search of the Lost Chord”, zespół zaś płynął na fali wznoszącej i każda jego płyta aż do wczesnych lat 80. docierała do pierwszej dziesiątki w Wielkiej Brytanii, większość z nich także w USA i Kanadzie. Płyty „On the Threshold of a Dream” (1969), „A Question Of Balance” (1970) i „Every Good Boy Deserves Favour” (1971) dotarły w Anglii na szczyt, zaś w USA do pierwszego miejsca Billboardu dotarły albumy „Seventh Sojourn” (1972) i „Long Distance Voyager” (1981).
Ray Thomas opuścił skład The Moody Blues w 2002 roku z przyczyn zdrowotnych, pozostali członkowie wydali bez niego jeszcze jeden album – „December” w 2003 roku.
Ray Thomas funkcjonował także jako artysta solowy, debiutując albumem „From Mighty Oaks” w 1975 roku. Jego drugi solowy album ukazał się w 1976 roku pod tytułem „Hopes, Wishes and Dreams”. Obie płyty zostały ponownie wydane w 2010 roku.
Zespół The Moody Blues zostanie w kwietniu 2018 roku włączony do Rock And Roll Hall Of Fame.
terazrock.pl
7 stycznia 2018
NIE ŻYJE FRANCE GALL
W niedzielę, 7 stycznia, w Paryżu zmarła francuska piosenkarka i zwyciężczyni konkursu Eurowizji 1965, France Gall. Miała 70 lat.
France Gallbyła jedną z najpopularniejszych popowych wokalistek we Francji. Artystka zmarła na skutek choroby nowotworowej w niedzielę 7 stycznia. Pod koniec grudnia była hospitalizowana z powodu „poważnej infekcji”. O śmierci wokalistki poinformował jej przedstawiciel, Genevieve Salama.
U France Gall zdiagnozowano raka piersi w 1993 roku, czyli rok po tym jak jej mąż, Michel Berger zmarł na zawał serca.
Urodziła się 9 października 1947 roku w Paryżu. Wiosną 1963 roku ojciec Robert Gall, namówił córkę do zaśpiewania kilku piosenek, a następnie wysłał je do wydawcy Denisa Bourgeoisa. W lipcu zaproszono France na przesłuchania, które odbyły się w Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu. Młoda artystka przeszła przez nie pomyślnie, co zaowocowało podpisaniem kontraktu z wytwórnią Philips Records.
W 1965 roku reprezentowała Luksemburg podczas Konkursu Piosenki Eurowizji w Neapolu, który wygrała. Wykonała piosenkę „Poupee, die cire, poupee de son”, autorstwaSerge’a Gainsbourga. Kiedy France Gall miała szesnaście lat, Francja usłyszała jej pierwszy singel „Don’t Be So Stupid”, który stał się wielkim hitem. W 1964 roku Gainsbourg napisał kolejny utwór dla France Gall, zatytułowany „N’ecounte pas les idoles” – który był na czele francuskiej listy przebojów.
Kilka lat później ta młoda artystka podjęła współpracę z Marice Teze, dzięki któremu stworzony został oryginalny repertuar. W lecie 1965 roku France Gall wyruszyła w kilkumiesięczne tournee po Francji, będące połączeniem występów solowych z pokazami cyrkowymi. W tym samym roku Gall zawitała do branży filmowej. Podkładała głos głównej bohaterki w filmie „Alicja w Krainie Czarów”. Artystka zagrała również w filmie Federico Felliniego „Juliet of the Spirits”. Wystąpiła u boku Christie Lebail.
W 1997 zmarła córka France Gall, o imieniu Pauline. Dziewczynka miała poważne kłopoty zdrowotne. Od śmierci córki Galla zagrała kilka, okazjonalnych koncertów. Piosenkarka była patronem jednej z francuskich organizacji na rzecz bezdomnych kobiet.
W latach 80. France Gall wylansowała wielki przebój „Ella, Elle L’a”, który w 2008 roku na warsztat wzięła belgijska wokalistkaKate Ryan. Na wieść o śmierci Gall, Ryan opublikowała na swoim Instagramie trzy zdjęcia Francuzki z dopiskiem o podziękowaniach za jej muzykę.
Czytaj więcej na http://muzyka.interia.pl/wiadomosci/news-nie-zyje-france-gall-miala-70-lat,nId,2505114#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome
5 stycznia 2018
Weekend z… Piosenki Filmowe
Z cyklu WEEKEND z. w najbliższy weekend 6-7 stycznia zapraszamy na naszą antenę na podwójne spotkanie z PIOSENKAMI FILMOWYMI. Sobota, Niedziela g.10.00-12.00 oraz g.16.00-18.00. Takie rzeczy tylko u nas. RM80 i wszystko jasne.
2 stycznia 2018
Joe Satriani – What Happens Next
Joe Satriani oraz Sony Music / Legacy Recordings z dumą ogłaszają premierę albumu wirtuoza gitary zatytułowanego „What Happens Next”. Szesnasty album artysty wydany zostanie 12 stycznia 2018 roku. Dzień przed premierą płyty w amerykańskim Seattle rozpocznie się trasa koncertowa G3 do udziału, w której zaproszeni zostali John Petrucci (Dream Theater) oraz Phil Collen (Def Leppard).
Elektryzujący album zaprezentuje legendarne trio: Satriani na gitarze, basista Glenn Hughes (Deep Purple / Black Country) i perkusista Chad Smith (Red Hot Chili Peppers). Producentem albumu jest Mike Fraser (od 1990 roku współpracujący przy nagrywaniu wszystkich albumów AC/DC).
Utwory, które znalazły się na płycie emanują niespotykana energią – począwszy od dynamicznego utworu „Energy” na majestatycznym „Thunder High On The Mountain” kończąc.
Od 1996 roku w tournée G3 Satrianiego uczestniczyli najwięksi gitarzyści świata m.in.: Steve Vai, Eric Johnson, Steve Lukather i Robert Fripp. Koncert te zapełniały po brzegi sale koncertowe na całym świecie. „Mógłbym powiedzieć, że jestem zaskoczony trwałością G3, ale w pewnym sensie nie jestem” – mówi ze śmiechem Satriani.
„Myślę, że część jego uroku to trzech najlepszych gitarzystów na jednej scenie. To jest zabawne, nieprzewidywalne i dzikie – wszystko, co można mieć podczas występu”.
Tracklista:
1. Energy
2. Catbot
3. Thunder High On The Mountain
4. Cherry Blossoms
5. Righteous
6. Smooth Soul
7. Headrush
8. Looper
9. What Happens Next
10. Super Funky Badass
11. Invisible
12. Forever and Ever
- 1
- 2
