Header

Pop

23 lutego 2017

Izabela Trojanowska

Aktorka i piosenkarka, Izabela Trojanowska urodziła się 22 kwietnia 1955 w Olsztynie.

Pierwszy sukces, pod panieńskim nazwiskiem Schütz, odniosła na Festiwalu Pieśni Sakralnej Sacrosong w Chorzowie w 1971 roku jako członkini chóru, wygrywając nagrodę im. Maksymiliana Kolbego, którą wręczył kardynał Karol Wojtyła. W 1972 jako solistka wzięła udział w Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (zdobyła wówczas nagrodę Związku Kompozytorów Radzieckich) i na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (nagroda za debiut). W latach 1974-1978 studiowała w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni. Zagrała w sztukach Poemat pedagogiczny oraz Fontanna z Neptunem.

W roku 1980 rozpoczęła karierę muzyczną nawiązując współpracę z Budką Suflera. W tym okresie lider tego zespołu, Romuald Lipko, skomponował dla niej kilka piosenek, które stały się przebojami: „Wszystko czego dziś chcę”, „Tyle samo prawd ile kłamstw”, „Tydzień łez”, „Jestem twoim grzechem”, „Sobie na złość” i „Nic za nic”. Piosenki te zostały wydane m.in. w 1980 roku na tzw. „czwórce”. Za wykonanie przeboju „Wszystko czego dziś chcę” na XVIII KFPP w Opolu dostała jedną z głównych nagród. Rok później ukazała się jej debiutancka płyta długogrająca, pt. Iza, która została zamówiona w ilości ok. miliona egzemplarzy, ale tłocznia „Tonpress” mogła wyprodukować tylko 50 tys. sztuk z powodu braków materiałowych.

Po zakończeniu współpracy z Budką Suflera, z Trojanowską rozpoczął współpracę zespół Stalowy Bagaż w składzie: Aleksander Mrożek (gitara, lider), Kazimierz Cwynar (gitara basowa) i Jacek Krzaklewski (gitara). Z tym zespołem Trojanowska wystąpiła w Opolu w 1981 roku, śpiewając piosenkę „Pieśń o cegle” ubrana w ZMP-owski strój z czerwonym krawatem. Wywołało to spore kontrowersje, a zarząd krakowskiego oddziału ZSMP wystosował protest przeciwko rzekomemu sprofanowaniu symbolu tej organizacji przez artystkę. Z zespołem Stalowy Bagaż nagrała jedną płytę – EP z czterema piosenkami.

Następna płyta, Układy, ukazała się w 1982 roku i zagrali na niej między innymi Aleksander Mrożek, Jan Borysewicz, Wojciech Bruślik, Andrzej Dylewski i Janusz Grzywacz. Układy prezentowały bardziej rockowe brzmienie niż pierwsza płyta piosenkarki. Z tego albumu największymi przebojami stały się „Brylanty”, „Karmazynowa noc” i „Obce dni”.

W tym samym roku nagrała z Tadeuszem Nalepą płytę Pożegnalny cyrk, która zawierała utwory silnie krytykujące stan wojenny. Cenzura nie dopuściła do wydania albumu – czekał on na wydanie 11 lat. W tym okresie Trojanowska była z jednej strony atakowana przez „Solidarność” za pokazany w telewizji występ w Sali Kongresowej, a z drugiej strony szykanowana przez władzę za odmowę kolejnych występów. Wraz z mężem zdecydowała się na emigrację: przebywała w Holandii, USA, Wielkiej Brytanii, a w 1987 osiadła w Berlinie Zachodnim.

W 1989 Trojanowska wystąpiła w Sopocie, w 1990 wydała kolejny studyjny album, zawierający wyłącznie anglojęzyczne utwory. Rok później, w czerwcu 1991, urodziła córkę Roxanę. W 1994 zaśpiewała razem z Budką Suflera na ich jubileuszowym tournée, a rok później wydała płytę Chcę inaczej. W roku 1997 przyjęła rolę Moniki Ross-Nawrot w serialu Klan. Do 2008 roku występowała z zespołem w składzie: Krzysztof Bożek – gitara, Tomasz Dąbrowski – gitara, Filip Leszczyński – perkusja, Maciej Pyc – instrumenty klawiszowe, Piotr Żak – bas i Bożena Zalewska – chórki.

Od stycznia 2009 roku współpracuje z zespołem Mafia i przygotowuje się do wydania nowej płyty. W sierpniu 2009 wystąpiła z Budką Suflera w Sopocie, Nałęczowie oraz Katowicach z okazji 35-lecia zespołu Budka Suflera.

W 2011 ukazał się album pt. Życia zawsze mało. Natomiast w roku 2016 dlugo oczekiwany kolejny album ¨Na skos¨. Muzykę do tego albumu przygotował Jan Borysewicz i jest ona swoistym powrotem do rockowych brzmień lat 80-tych. Płytę na skos promuje singiel ¨Posłańcy Wszystkich Burz¨.

Dyskografia:

* 1981: Iza
* 1982: Układy
* 1982: Pożegnalny cyrk
* 1990: Izabela Trojanowska
* 1991: The Best Of
* 1996: Chcę inaczej
* 1999: Złota kolekcja – Wszystko czego dziś chcę
* 2006: The Best – Komu więcej, komu mniej
* 2007: Platynowe przeboje – Sobie na złość
* 2007: Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.
* 2011: Życia zawsze mało
* 2016: Na skos

Filmografia”

* 1979: Strachy
* 1980: Kariera Nikodema Dyzmy
* 1980: Wielki Dodek
* 1980: Carmilla
* 1981: 07 zgłoś się (odc. 12)
* 1981: Kat czeka niecierpliwie
* 1982: Sto jedenasty (A száztizenegyes)
* 1982: Blisko, coraz bliżej
* 1983: Punkty za pochodzenie
* 1987: Szkoda twoich łez
* 1989: Kraj ojców, kraj synów (Land der Väter – Land der Söhne)
* 1991: Rok dobrego dziecka (God khoroshego rebionka)
* 1997- nadal: Klan
* 1997: Die Kids von Berlin
* 2008: Historia polskiego rocka
* 2009: Fenomen

wikipedia.org

23 lutego, 2017 0

22 lutego 2017

Vanessa Paradis

Przyszła na świat na przedmieściach Paryża tuż przed świętami Bożego Narodzenia -22 grudnia 1972r. Pierwszy raz wystąpiła na scenie za sprawą swojego wujka Didiera Paina, producenta muzycznego, który zaproponował jej występ w amatorskim przesłuchaniu „L’école des enfants”. Zaśpiewała tam piosenkę „Emilie Jolie”, która została pokazana we francuskiej telewizji 3 maja 1980 roku. Vanessa miała wówczas siedem lat.

Pięć lat później, jej wujek zarejestrował piosenkę „La magie des surprises-parties”. Utwór ten nigdy nie został wydany na singlu, ale dzięki niemu doszło do spotkania z kompozytorem Franckiem Langolffem i twórcą tekstów Etienne Roda-Gilem, którzy obiecali napisać piosenkę dla Vanessy. Utwór „Joe le taxi” został wydany w 1986 roku i stał się ogólnoeuropejskim przebojem. Vanessa miała wtedy 14 lat. W 1987 roku Vanessa nagrała swój pierwszy album, zatytułowany M&J. Właśnie z jej pierwszej płyty pochodzą przeboje m.in. „M&J”, „Manolo Manolette”, „Coupe, coupe”.
Pierwszym filmem, w którym zagrała był Noce Blanche (1989) w reżyserii Jean Claude’a Brisseau. Rola wrażliwej, zakochanej w nauczycielu nastolatki przyniosła jej pierwszą filmową nagrodę – Cesara w kategorii najlepiej zapowiadającej się aktorki 1990 roku. Po sukcesie pierwszej płyty, przyszedł czas na kolejną zatytułowaną „Variations sur le meme t’aime”, nagraną z pomocą Serge Gainsbourga.
W 1991 roku Vanessa podpisała kontrakt na 3 mln franków z firmą Chanel, jako nowa twarz perfum Coco Chanel. W kampanii reklamowej ukazana została pod postacią ptaka w pozłacanej klatce. Fotografem był Jean-Paul Goude. Jej trzeci album został przygotowany we współpracy z Lennym Kravitzem w Nowym Jorku i wydany w 1992 roku. Zawierał m.in. hity „Sunday Mondays” i „Be My Baby”.

W 1994 zaczęła pracę u boku Gérarda Depardieu nad drugim filmem pt. Elisa w reżyserii Jeana Beckera. Odegrała główną rolę nieporadnej sieroty Marie, błąkającej się po ulicach Paryża w celu odnalezienia swojego ojca i dokonania na nim zemsty. Film wszedł na ekrany kin w 1995 roku i zebrał pozytywne opinie krytyków. Vanessa otrzymała wiele pochwał za znakomitą grę aktorską, a Gérard Depardieu podsumował pracę z nią słowami: „Stale zaskakiwała mnie swoją siłą, którą w to wkładała. Posiada wszystko co potrzebne, by zostać wielką aktorką”.
W 1997 roku na ekrany kin francuskich wszedł film Jak kochają czarownice, w którym zagrała wspólnie z Jeanne Moreau. Kolejną produkcją filmową w jakiej wystąpiła był film Dziewczyna dla dwóch z Alain Delonem i Jean-Paulem Belmondo w reżyserii Patrice Leconte. Z Lecontem ponownie spotkała się na planie filmu Dziewczyna na moście, gdzie partnerował jej Daniel Auteuil.
Od roku 1998 Vanessa jest związana z aktorem Johnnym Deppem. 27 maja 1999 na świat przyszła ich córka Lily Rose Melody Depp, a 3 lata później, 9 kwietnia 2002 roku urodził się ich syn Jack John Christopher Depp III. W 2000 wydała kolejny album z którego singlami były m.in. „Pourtant” (teledysk nakręcony przez Johnny’ego) i „Commando”. W 2005 roku ukazała się jej płyta koncertowa Au Zénith.
W czerwcu 2012 roku para ogłosiła rozstanie.
Następnie zagrała w kolejnych filmach: Atomik Circus – Le retour de James Bataille (2004), Mon ange (2005) – pierwszy długometrażowy film Serge’a Frydmana i scenarzysty Patrice’a Leconte.

Pod koniec roku 2007 wydała album Divine Idylle (Johnny Depp wyreżyserował oraz wystąpił w teledysku do piosenki L’incendie ) .W 2008 została wiodącą modelką, tzw. twarzą firmy Miu Miu.

Albumy:
1988: M & J
1990: Variations Sur Le Meme T’aime
1992: Vanessa Paradis
1994: Live
2000: Bliss
2001: Au Zénith
2007: Divine Idylle
2009: Best of…
2013: Love Songs
2014: Love Songs Tour

Single we Francji:

1987: „Joe le Taxi”
1988: „Manolo Manolete”
1988: „Marilyn & John”
1988: „Maxou”
1989: „Coupe Coupe”
1990: „Tandem”
1990: „Dis Lui Toi Que Je T’aime”
1992: „Be My Baby”
1992: „Sunday Mondays”

2000: 2″Commando”
2007: „Divine Idylle”
2007: „L’incendie”
2009: „Il Y A”

w Wielkiej Brytanii:

1988: „Joe le Taxi”
1992: „Be My Baby”
1993: „Sunday Mondays”
1993: „Just As Long As You Are There”

Filmografia:

2005: The Gypsy’s Curse
2005: Magiczna karuzela (The Magic Roundabout) jako Margote (fran.) (głos)
2004: Tony’n’Tina’s Wedding jako Marina Galino
2004: Atomik Circus – Le retour de James Bataille jako Concia
2004: Mon ange jako Colette
1999: Dziewczyna na moście (La Fille sur le pont) jako Adele
1998: Dziewczyna dla dwóch (Une chance sur deux) jako Alice Tomaso
1997: Jak kochają czarownice (Un Amour de sorciere) jako Morgane
1995: Élisa jako Marie
1989: Białe małżeństwo (Noce blanche) jako Mathilde Tessier
2012: Dom w Bretanii

NAGRODY:

2000: Dziewczyna na moście – (nominacja) César – najlepsza aktorka
1990: Białe małżeństwo – Nagroda Główna César – najbardziej obiecująca aktorka.

opracowane przez Aneta dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

22 lutego, 2017 0

22 lutego 2017

Whitney Houston

Whitney Elizabeth Houston (ur. 9 sierpnia 1963 w Newark, zm. 11 lutego 2012 w Beverly Hills) – amerykańska piosenkarka muzyki pop i R&B, aktorka, producentka filmowa, aranżerka, autorka piosenek i była modelka. Laureatka nagrody Grammy. Jej sukces otworzył drzwi innym czarnoskórym kobietom do sukcesu w filmach i muzyce pop. Często nazywana „The Voice”. Znana z potężnego, przeszywającego pop-gospelowego głosu. Była obdarzona pięciooktawową skalą głosu.
W latach osiemdziesiątych XX wieku Houston była pierwszą afroamerykańską artystką, która regularnie pojawiała się na stacji MTV, w czasach kiedy dominował rock „białych” ludzi[potrzebne źródło]. Jej pierwszy album stał się najlepiej sprzedającym się albumem debiutanckim solowej artystki w dziejach. Houston była pierwszą kobietą, która zadebiutowała na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 i jej kolejnych siedem singli pojawiło się na 1. miejscu na liście Billboard Hot 100. Whitney kontynuowała swój sukces w latach 90. w Hollywood, grając w filmie Bodyguard, który odniósł duży sukces kasowy. Ścieżka dźwiękowa do tego filmu stała się najczęściej kupowanym soundtrackiem w dziejach, a singel I Will Always Love You najlepiej zarabiającym kobiecym singlem i 6. najczęściej kupowaną piosenką w historii muzyki. Houston była czwartą najlepiej zarabiającą artystką muzyczną według Recording Industry Association of America i najczęściej nagradzaną w dziejach według księgi rekordów Guinnessa.
U szczytu sławy poślubiła byłego piosenkarza R&B, Bobby’ego Browna. Pogłoski o narkotykach i małżeńskie nieporozumienia zaczęły negatywnie wpływać na jej karierę. Doprowadziło to do załamania wizerunku piosenkarki w mediach, a notowania albumów gwałtownie spadły na początku XXI wieku. O prywatnych problemach i niekonsekwentnym zachowaniu mówiono więcej niż o jej muzyce, a skandale z jej udziałem regularnie pojawiały się w prasie brukowej. Houston przeszła dwa programy leczenia odwykowego w 2005 i w 2006 roku. Po drugim, zakończonym sukcesem leczeniu w 2006 rozwiodła się z Brownem i zyskała prawa rodzicielskie do opieki nad ich jedyną córką – Bobbi Kristiną Brown (ur. 04.03.1993).
W roku 2009 artystka powróciła na scenę muzyczną z albumem I Look To You, który spotkał się z pozytywnym przyjęciem fanów i krytyków. Pod koniec roku wyruszyła także w trasę koncertową promującą album.
Whitney Houston była jedną z najlepiej sprzedających się gwiazd, podczas jej ponad 25-letniej kariery jej albumy i single rozeszły się w nakładzie przekraczającym 170 milionów egzemplarzy. RIAA sklasyfikowała artystkę na 4 miejscu najlepiej sprzedających się wokalistek w Stanach Zjednoczonych, gdzie łączna sprzedaż jej albumów przekroczyła 55 milionów egzemplarzy. W roku 2008 magazyn Billboard umieścił ją na 4 miejscu listy 100 najpopularniejszych artystów. Whitney Houston została także uznana przez magazyn Rolling Stone za jedną ze 100 najlepszych gwiazd muzyki wszech czasów.
Artystka zmarła w sobotę, 11 lutego 2012 w Beverly Hills ok. 16:00 czasu pacyficznego w swoim pokoju w Beverly Hilton Hotel, w wieku 48 lat, mimo reanimacji; przyczyny śmierci nie są jeszcze znane.

Młodość
Whitney Houston urodziła się w niebezpiecznej dzielnicy w Newark (New Jersey). Była trzecim i najmłodszym dzieckiem Johna i gospelowej piosenkarki Cissy Houston[potrzebne źródło]. Jej matka, kuzynka Dionne Warwick i matka chrzestna Aretha Franklin są znaczącymi postaciami na scenie gospelowej, soulowej i R&B. Houston wychowała się w rodzinie baptystów, ale miała również kontakty z kościołem zielonoświątkowców. Po zamieszkach na dzielnicy w 1967, kiedy miała 4 lata, rodzina przeniosła się do średniej klasy okolicy w East Orange[potrzebne źródło]. Podczas gdy matka artystki podróżowała z Elvisem Presleyem i Arethą Franklin, jej ojciec spędził większość czasu wychowując dzieci. Whitney nie miała wielu przyjaciół i była szykanowana, ponieważ jej twarz była zbyt „jasna”, a włosy za długie w porównaniu do innych czarnych dziewcząt. Kiedy miała jedenaście lat zaczęła iść w ślady matki i została solistką w dziecięcym chórze przy kościele baptystycznym w Newarku, gdzie również nauczyła się grać na pianinie. Jej pierwszy solowy występ w kościele to „Guide Me, O Thou Great Jehovah”. Kiedy była nastolatką, rodzice rozwiedli się, a ona została pod opieką matki. Uczęszczała do żeńskiej szkoły katolickiej Mount Saint Dominic Academy, gdzie poznała najlepszą przyjaciółkę Robyn Crawford, którą określiła jako „siostrę, której nigdy nie miała”. Kiedy Houston nadal była w szkole, matka dawała jej nauki śpiewu. Oprócz Cissy Houston, Arethy Franklin, i Dionne Warwick, Whitney miała również kontakt z muzyką Chaki Khan, Gladys Knight i Roberty Flack, którzy wywarli na nią wpływ jako śpiewacy i wokaliści.

Kariera muzyczna
Wczesna kariera: 1977-1984
Houston spędziła dużo czasu w nocnych klubach wraz z jej matką. W 1977, kiedy miała 14 lat, była przedstawiana jako główna wokalistka singla „Life’s a Party” grupy Michael Zagera . Zager zaproponował później pomoc w podpisaniu kontraktu dla młodej piosenkarki, jednak Cissy nie zgodziła się, chcąc by jej córka najpierw skończyła szkołę. W roku 1979, w wieku 16 lat, Houston towarzyszyła wokalnie przy nagrywaniu późniejszego hitu, „I’m Every Woman”, piosenkarki Chaki Khan. We wczesnych latach 80. Houston pracowała jako modelka, po tym jak fotograf zobaczył ją w Carnegie Hall śpiewającą z matką. Pojawiała się w magazynie Vogue i stała się pierwszą kolorową kobietą, której zdjęcia ukazały się na okładce magazynu Seventeen. Wystąpiła również w reklamie napoju bezalkoholowego Canada Dry. W tym czasie kontynuowała swoją karierę muzyczną, pracując z takimi producentami jak Michael Bienhorn, Bill Laswell i Martin Bisi przy albumie zatytułowanym One Down, który jest przypisywany grupie Material. Dla tego projektu Whitney zaśpiewała balladę Memories, którą Robert Christgau zThe Village Voice określił jako jedną z najwspanialszych ballad, które kiedykolwiek słyszałeś.
Houston otrzymywała już wcześniej oferty podpisania kontraktów (Michael Zager w 1980 i Elektra Records w 1981). W 1983, Gerry Griffith, A&R przedstawiciel z Arista Records, będąc w nowojorskim klubie nocnym, był pod wrażeniem możliwości wokalnych Whitney. Przekonał Clive’a Davisa, kierownika wytwórni, by posłuchał śpiewającej Houston. Jemu również spodobał się jej śpiew, więc zaoferował artystce ogólnoświatowy kontrakt, który podpisała. Rok później, zadebiutowała w telewizji wraz z Davisem w programie The Merv Griffin Show.
Whitney podpisała kontrakt w 1983, jednak prace nad albumem nie zaczęły się natychmiastowo. Houston musiała najpierw podpisać umowę, która świadczyłaby, że nie była wcześniej związana z żadną inną wytwórnią. Następnie Davis miał wiele trudności ze znalezieniem odpowiedniego materiału dla piosenkarki. Większość producentów odsyłała ją dalej. Houston najpierw nagrała piosenkę „Hold Me” w duecie z Teddym Pendergrassem. Nagranie pojawiło się na jego albumie Love Language. Singel znalazł się na liście Top 5 R&B hit i pojawił się również na debiutanckim albumie Whitney.

Debiut: 1985-1986
Dzięki pomocy takich muzyków jak Michael Masser, Kashif, Jermaine Jackson i Narada Michael Walden, jej debiutancki album został wydany w lutym 1985 roku. Magazyn Rolling Stone wychwalał talent Witney, nazywając jej głos jako jeden z najbardziej zaskakujących w ciągu ostatnich lat. The New York Times ogłosił album Houston jako imponującą, skromną muzyczną wizytówkę dla nadzwyczajnego talentu wokalnego. Po wydaniu pierwszego, dance-funkowego singla „Someone For Me”, który nie odniósł powodzenia na amerykańskiej i brytyjskiej liście, płyta sprzedawała się skromnie. Jednak następny singiel, ballada „You Give Good Love”, znalazła się na 3. miejscu na liście Billboard Hot 100, a także na 1. miejscu na liście R&B. W rezultacie album zaczął się lepiej sprzedawać i wspinać po listach, a Whitney kontynuowała tournée promujące płytę w USA. Po sukcesie na listach R&B, Davis chciał pokazać Houston szerszej publiczności. Zaczęła pojawiać się w popularnych nocnych programach show, które zazwyczaj nie były otwarte na czarnych wykonawców[potrzebne źródło]. Jazzowo-popowa ballada „Saving All My Love for You” była następnym nagraniem i stała się pierwszą piosenką Whitney, która uplasowała się na 1. miejscu na obu listach – w USA i Wielkiej Brytanii. Uczestniczyła wtedy w ogólnonarodowym tournée piosenkarza Jeffreya Osborne’a. W tym samym czasie, stacja MTV została ostro skrytykowana za niepokazywanie teledysków afroamerykańskich artystów, przy jednoczesnej aprobacie rocka[potrzebne źródło]. Następny singel, „How Will I Know”, był na 1. miejscu na liście MTV. W konsekwencji, Whitney była pierwszą afroamerykańską piosenkarką, która regularnie pojawiała się w stacji telewizyjnej. W 1986, rok po premierze, debiutancka płyta wskoczyła na sam szczyt listy Billboard 200 i została tam przez kolejnych 14 tygodni. Ostatni singel, „Greatest Love of All” stał się największym przebojem z tej płyty, utrzymując się na 1. miejscu list przez 3 tygodnie. Houston zaczęła wtedy swoje pierwsze tournée – The Greatest Love Tour. Album stał się międzynarodowym hitem, sprzedając się w nakładzie 13 mln egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych i najczęściej kupowaną płytą debiutancką solowej artystki w historii muzyki. Do dziś, sprzedano około 25 mln kopii na całym świecie.
W roku 1986 Houston była nominowana do trzech nagród Grammy, a w tym do Album of the Year. Pomimo bycia osobą publiczną, Whitney nie mogła być nominowana w kategorii Best New Artist, wskutek jej wcześniejszych nagrań w duecie z roku 1984. Wygrała jednak Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance za piosenkę „Saving All My Love for You”. Na tej również gali wykonała tę piosenkę; za to wykonanie otrzymała swoją pierwszą i ostatnią nagrodę Emmy w kategorii Award for Outstanding Individual Performance in a Variety or Music Program. Houston wygrała również siedem American Music Awards i MTV Video Music Awards. Jej debiutancki album znajduje się na liście 500 albumów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone[36]. oraz na liście The Rock & Roll Hall Of Fame’s Definitive 200 list. Pojawienie się Whitney Houston na scenie muzycznej jest uważane za jeden z 25 kamieni milowych w ciągu ostatnich 25 lat według USA Today. Sukces Whitney otworzył drzwi do kariery innym afroamerykańskim artystkom, takich jak Janet Jackson czy Anita Baker.

Kontynuacja sukcesu: 1987-1991
Drugi album studyjny Houston zatytułowany po prostu Whitney, został wydany w czerwcu 1987 roku. Tak samo jak przy poprzednim albumie, nad płytą pracowali Masser, Kashif i Walden, a także Jellybean Benitez. Wielu krytyków zarzucało Whitney fakt dużego podobieństwa materiału między pierwszą a drugą płytą, wskazując na „brak artystycznego rozwoju”[potrzebne źródło]. W magazynie Rolling Stone uznano, że wąski kanał, przez który prowadzony jest ten talent, zawiedzie pokładane nadzieje. Mimo to, stał się pierwszym albumem solowej artystki w historii, który zadebiutował na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 w USA i w Wielkiej Brytanii, a jednocześnie będąc na szczycie list w kilku innych krajach na całym świecie. Pierwsze cztery single, „I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)”, „Didn’t We Almost Have It All”, „So Emotional” i „Where Do Broken Hearts Go” pojawiły się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100, które przyniosły jej w sumie 7 kolejnych singli będących pierwszymi na liście Hot 100 – tym samym Whitney pobiła rekord sześciu takich singli ustanowiony przez The Beatles i Bee Gees. Piąty i ostatni singel z tej płyty, „Love Will Save the Day” również pojawił się w pierwszej dziesiątce Hot 100. Jednak, w odróżnieniu od poprzedniego albumu, żaden utwór nie dostał się na listę R&B Charts. Whitney otrzymała dziewięciokrotnie status płyty platynowej sprzedając się w nakładzie 20 mln egzemplarzy na całym świecie.
Na rozdaniu nagród Grammy w roku 1988, Houston była nominowana w trzech kategoriach, w tym Album of the Year, wygrywając w jednej, tej samej co poprzednio – Best Female Pop Vocal Performance za utwór „I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)”. Wyruszyła w ogólnoświatową trasę koncertową The Moment of Truth, w trakcie której odbył się koncert wpisany na listę jednych z największych koncertów roku 1987. W tym samym roku nagrała piosenkę dla stacji NBC na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988, „One Moment in Time”, który znalazł się na 5. pozycji listy w USA, a także na 1. miejscu w Wielkiej Brytanii i Niemczech.
Dzięki sukcesie jej dwóch pierwszych albumów, Whitney stała się międzynarodową gwiazdą. Jednak wielu czarnych krytyków uznało, że muzyka Houston jest „zbyt biała”, dlatego więc jej płyty tak dobrze się sprzedawały[potrzebne źródło]. Niektórzy zauważyli „brak duszy w nagraniach studyjnych”. W roku 1989, na rozdaniu nagród Soul Train Music Awards, kiedy wywołano nazwisko Whitney, publiczność ją wygwizdała. Houston na te krytykę odpowiedziała: Jeśli zamierzasz mieć długą karierę, to jest na to sposób i ja właśnie tę drogę realizuję. Nie wstydzę się tego.
I’m Your Baby Tonight, trzeci studyjny album Whitney został wydany w listopadzie 1990 roku. Houston miała tym razem więcej kontroli nad płytą – uczestniczyła w produkcji i sama wybierała producentów. W rezultacie album jest wzbogacony o produkcję Babyface i Antonio Reida, Luthera Vandrossa i Stevie Wondera. Płyta ta pokazuje wszechstronność Whitney, która udowodniła, że potrafi poradzić sobie z trudnymi rytmami, wzruszającymi balladami i przyśpieszającymi utworami tanecznymi. Recenzje były zróżnicowane. Magazyn Rolling Stone opisał jej album jako spójny i najlepszy album roku, podczas gdy Entertainment Weekly opisuje zmianę stylu muzycznego Whitney na „powierzchowną”. Płyta uplasowała się na 3. miejscu na liście Billboard 200 i otrzymała status czterokrotnej platyny w USA, sprzedając się w nakładzie 10 mln egzemplarzy. Pierwsze dwa single, „I’m Your Baby Tonight” i „All The Man That I Need” zajęły pierwsze miejsce na liście pop i R&B. Trzeci i czwarty singel – „Miracle” i „My Name Is Not Susan” zajęły odpowiednio dziewiąte i dwunaste miejsce. Piąty singel, „I Belong to You”, znalazł się na samym szczycie listy Top 10 R&B Charts, a utwór „We Didn’t Know” w duecie ze Steviem Wonderem zmieścił się w R&B Top 20, mimo że nie był kolejnym singlem.
W 1991 Houston wyruszyła w kolejne tournée I’m Your Baby Tonight World Tour, które w głosowaniu w magazynie Rolling Stone zostało wybrane „Najgorszym tournée roku”.

Hollywoodzki sukces: 1992-1998
W listopadzie 1992, Houston zadebiutowała na dużym ekranie u boku Kevina Costnera w filmie Bodyguard, który odniósł ogromny sukces kasowy, w dużej mierze również dzięki soundtrackowi. Whitney nagrała sześć piosenek do filmu, które znalazły się też na albumie ze ścieżką filmową z filmu. Główna piosenka z filmu jest coverem utworu country I Will Always Love You w pierwotnym wykonaniu Dolly Parton. Niektórzy, m.in. David Foster byli sceptyczni co do sukcesu tej piosenki w mediach ze względu na jej wolny wstęp a capella. W dodatku, wytwórnia płytowa wydała ten utwór jako singel Whitney, który stał się jej największym przebojem w dziejach. W niemal co drugim kraju utwór uplasował się na 1. miejscu list, włączając w to m.in. Niemcy, Francję, Australię i Wielką Brytanię, a w USA utrzymywał się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 przez 14 tygodni. Singel rozszedł się w nakładzie około 10 mln egzemplarzy na całym świecie, stając się tym samym najlepiej sprzedającym się singlem solowej artystki. Płyta ze ścieżką dźwiękową z filmu przez kolejnych 12 tygodni utrzymywała się na 1. miejscu listy przebojów. Kolejne single, „I’m Every Woman”, cover w pierwotnej wersji wykonywany przez Chakę Khan i „I Have Nothing” zajęły miejsca w pierwszej piątce listy. Album otrzymał status siedemnastokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych[48], a zarabiając na całym świecie 42 mln dolarów[49] stał się najlepiej sprzedającym się soundtrackiem w dziejach. Whitney wygrała 3 nagrody Grammy za ten projekt, w tym dwie najbardziej prestiżowe – Album of the Year i Record of the Year. Magazyn Entertainment Weekly określił dwa covery z tej płyty jako artystycznie satysfakcjonujące i nietuzinkowe przeboje, podczas gdy reszta jest typowa. Natomiast Rolling Stone twierdzi, iż jest to płyta tylko przyjemna, elegancka i grzeczna. Whitney wyruszyła w kolejne ogólnoświatowe tournée, trwające w latach 1993-1994.

W grudniu 1995 r., Houston wyprodukowała z Babyface, okrzyknięty fenomenem w środowisku krytycznym, soundtrack Czekając na miłość do filmu o tym samym tytule. Pierwotnie, Babyface chciał, by Whitney sama wyprodukowała tę płytę, jednak ona odmówiła. Za to chciała, żeby album wyróżniał się kobiecym wokalem, tak, aby był zgodny z przesłaniem filmu silnych kobiet. W rezultacie znajduje się w nim wiele współczesnych artystek R&B, takich jak: Aretha Franklin, Toni Braxton, Brandy i Mary J. Blige. Houston na płycie posiada 3 swoje piosenki, w tym tytułową „Exhale (Shoop Shoop)”. Po zdobyciu 1. miejsca listy Billboard Hot 100, piosenka spadła na 2. miejsce i tam pozostała przez 11 tygodni. Pozostałe dwie piosenki to – uplasowany w pierwszej dziesiątce utwór „Count on Me” w duecie z przyjaciółką Cece Winans i „Why Does It Hurt So Bad”, który zmieścił się w pierwszej trzydziestce. Album zajął 1. miejsce na liście, otrzymał status siedmiokrotnej platyny w Ameryce i sprzedał się w nakładzie 13 mln egzemplarzy. Płyta została umieszczona na liście 100 Best Movie Soundtracks[53], a gazeta Newsday ogłosiła ją jako najbardziej znaczącą płytą R&B tej dekady

Pod koniec roku 1996, Whitney Houston nagrała i wyprodukowała razem z Mervynen Warrenen gospelowy soundtrack Żona Pastora do filmu o tym samym tytule. Sześć piosenek zostało nagranych przez Georgia Mass Choir przy kościele w Atlancie. W przeciwieństwie do poprzednich ścieżek dźwiękowych Whitney, ten zawiera aż 14 z 15 utworów, w których bierze ona udział, wliczając w to współpracę z legendą muzyki gospelowej, Shirley Caesar. Soundtrack sprzedał się w nakładzie 6 mln egzemplarzy na całym świecie i stał się najchętniej kupowanym albumem gospelowym w historii. W czasopiśmie USA Today napisano, że w tym albumie można zauważyć obecność emocjonalnej głębi, czego nie można powiedzieć o wcześniejszych płytach Whitney.

Powrót do studia: 1998-2001
Po pracy w branży filmowej we wczesnych latach 90. i wydaniu ścieżek dźwiękowych do tychże filmów, wyznaczając nowe kierunki w muzyce, Whitney wydała po 8 latach kolejny album studyjny. Wydana w listopadzie 1998 roku płyta My Love Is Your Love została dobrze przyjęta przez krytyków. Album, początkowo miał być nagrany jako największe przeboje Houston jedynie z kilkoma nowymi piosenkami, przerodził się w nowy materiał na płytę długogrającą. Nagrany i zmiksowany jedynie w 6 tygodni album zawiera produkcje takich osób jak: Rodney Jerkins, Wyclef Jean czy Missy Elliott. Brzmienie płyty jest ostrzejsze niż na jej poprzednich albumach, pokazuje jak Houston radzi sobie z muzyką hip-hopową, reggae i R&B. Pierwszy singel, laureat Oscara, „When You Believe” (Kiedy wierzysz) (duet z Mariah Carey z soundtracku do filmu Książę Egiptu) znalazł się w pierwszej dwudziestce na liście w USA, a najwyżej znalazł się na 13. miejscu. Jednak następne 3 single lepiej się sprzedawały – „Heartbreak Hotel”, nagrany wraz z Faith Evans i Kelly Price, „It’s Not Right but It’s Okay”, który był szóstym singlem w karierze Whitney, który zdobył statuetkę Grammy i „My Love Is Your Love”, który znalazł się w pierwszej 5 na liście w USA i stał się międzynarodowym hitem. Wszystkie utwory, oprócz „When You Believe”, znalazły się również na 1. miejscu w USA na liście Dance/Clubplay Chart. Płyta otrzymała status czterokrotnej platyny w USA z liczbą sprzedanych kopii 10 mln. Whitney otrzymała za ten album najlepsze recenzje ze wszystkich dotychczasowych. The Village Voice nazwało jej głos najostrzejszym i najbardziej zadowalającym do tej pory. W roku 1999, Houston uczestniczyła w koncercie VH1, wraz z innymi znanymi artystkami (m.in. Mary Jane Blige, Tina Turner, Cher). W tym samym roku wyruszyła w kolejne ogólnoświatowe tournée My Love Is Your Love.
Podczas tej trasy koncertowej wystąpiła 22 sierpnia 1999 roku w Operze Leśnej w Sopocie podczas Sopot Festival, jedyny raz w Polsce.
W kwietniu 2000 roku został wydany album Whitney: The Greatest Hits. Znalazł się na 5. miejscu listy Billboard Top 200 i 1. w Wielkiej Brytanii. Album wyróżnia zmiana tempa większości znanych piosenek Whitney (podczas gdy ballady zostały w oryginalnym wykonaniu), przez co płyta ma charakter muzyki klubowej i house. Płyta zawiera również cztery nowe utwory: „Could I Have This Kiss Forever” (duet z Enrique Iglesiasem), „Same Script, Different Cast” (duet z Deborah Cox), „If I Told You That” (duet z George’em Michaelem) i „Fine”, żadnemu jednak z tych utworów nie udało się przekroczyć 40. miejsca na liście Billboard. Wraz z albumem zostało wydane nagranie DVD z teledyskami największych przebojów Whitney. Płyta otrzymała status potrójnej platyny w USA (sprzedała się w nakładzie ponad 1,5 mln egzemplarzy). Łącznie sprzedaż płyty Whitney: The Greatest Hits do chwili obecnej osiągnęła poziom 8 mln egzemplarzy na całym świecie. W tym samym roku Whitney wystąpiła w telewizji w specjalnym programie z okazji dwudziestopięciolecia wytwórni Arista Records. W sierpniu 2001 roku, Houston podpisała największy kontrakt w historii muzyki z wytwórnią Arista/BMG. Przedłużyła swój kontrakt (o wartości 100 mln $) i zobowiązała się do wydania kolejnych sześciu nowych albumów.

Spadek popularności: 2002-2005
W grudniu 2002 roku, Houston wydała piąty studyjny album, Just Whitney. Zawierał on produkcje jej ówczesnego męża ? Bobby’ego Browna, jak i Missy Elliott oraz Babyface’a, jednak był to pierwszy jej album nagrany bez współpracy z Clive’em Davisem. Płyta otrzymała najgorsze recenzje ze wszystkich dotychczasowych wydań Whitney. Rolling Stone napisało, że album pokazuje jedynie artystę, który na próżno próbuje sięgnąć po przyszłość, jaką Whitney mogła kiedyś mieć[58], a magazyn The San Francisco Chronicle twierdzi, iż na albumie widać oznaki życia, ale nie dość silne by oznajmić wskrzeszenie. Album zadebiutował na 9. miejscu listy Billboard 200, sprzedając w pierwszym tygodniu najwięcej kopii ze wszystkich jej dotychczasowych płyt. Jednak żadnemu z singli ? „Whatchulookinat”, „One of Those Days” i „Try It on My Own” ? nie udało się wejść do pierwszej 40 listy Hot 100 singles chart i w konsekwencji płyta szybko spadła z Billboard Top 200. Uzyskała status płyty platynowej w USA, sprzedając po dziś dzień 737 tysięcy egzemplarzy, co było najsłabszym dotychczasowym rezultatem Houston. Sprzedaż płyty na świecie osiągnęła poziom 3 mln egzemplarzy.
Pod koniec roku 2003, Whitney wydała One Wish: The Holiday Album, specjalny album z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Wyprodukowała go przy współpracy z Gorden Chambers i Mervyn Warren. Niektórzy, jak Slant Magazine, zauważyli zanik jej głosu podczas gdy The New York Times mówi, iż materiał na tym albumie jest wystarczający, by wybaczyć Whitney jej postępowanie z córką. Singiel „One Wish (for Christmas)” znalazł się w Top 20 na Adult Contemporary Chart z liczbą sprzedanych egzemplarzy ok. 400 tysięcy w USA. Był to jej najsłabszy album pod względem sprzedanych płyt, a w dodatku stał się pierwszą płytą, która nie uzyskała statusu złotej.
W 2004 roku Whitney wzięła udział w międzynarodowym tournée Soul Divas Tour wraz z Natalie Cole i z kuzynką Dionne Warwick w Europie, przed jej solowym tournée obejmującym Bliski Wschód, Rosję i Azję. We wrześniu 2004 dała niespodziewany występ na rozdaniu World Music Awards. Otrzymała wtedy gromkie owacje na stojąco. Na koniec występu Houston oznajmiła, iż zamierza nagrać kolejny studyjny album. Jednakże żadne dalsze plany nie zostały ujawnione a płyta nie została nigdy wydana.

2006- : Powrót do muzyki, I Look To You, Nothing But Love Tour
Po zakończonym sukcesem leczeniu odwykowym w 2006 roku, Whitney rozwiodła się z Bobbym Brownem i zyskała prawa rodzicielskie do opieki nad ich jedyną córką, Bobbi Kristina. Artystka zaczęła odzyskiwać dawną sławę, biorąc udział w różnych ważnych wydarzeniach muzycznych. Nagrała piosenkę „Family First” z Dionne Warwick i Cissy Houston do filmu Daddy’s Little Girls. W marcu 2007 roku Clive Davis oznajmił, że Whitney pracuje nad jej pierwszym od 4 lat studyjnym albumem. Chociaż data premiery i tytuł płyty nie była jeszcze znana, wiadomo już było kogo produkcje zawierać będzie album; jest to m.in. will.i.am, Ne-Yo, R. Kelly, John Legend i inni.
W międzyczasie wytwórnia Arista wydała The Ultimate Collection Whitney Houston. Album kompilacyjny jako pierwszy zawiera wszystkie single-hity na jednym CD. Płyta zadebiutowała na 5. miejscu w Wielkiej Brytanii z ogólną sprzedażą 37 228 egzemplarzy i ostatecznie uplasowała się tam na 3. miejscu.
W grudniu 2007, Whitney przyjechała do Kuala Lumpur, gdzie została dobrze przyjęta. Jej występ został pozytywnie oceniony. Clive Davis ogłosił później, na sympozjum Billboardu w Nowym Jorku, że album zostanie wydany po okresie wakacyjnym.
W maju 2008 r. Whitney wzięła udział w festiwalu w Maroko. Także i ten występ spotkał się z pozytywnym przyjęciem.
W lipcu 2008 przeciekła do internetu piosenka Whitney, zatytułowana „Like I Never Left” wyprodukowana przez Akona, którego także można usłyszeć w piosence. Akon wypowiedział się publicznie, iż ta piosenka nie jest finalną wersją. Zaprzeczył też pogłoskom, iż jest to singiel. Nowa płyta Whitney ma być symbolem powrotu wielkiego głosu. W kwietniu 2009 roku pojawił się w sieci tytuł pierwszego singla pt. „I Didn’t Know My Own Strength” co po polsku oznacza: „Nie znałam swojej siły”, zdecydowano jednakże, że utwór ten nie zostanie ostatecznie wydany jako singel promujący album.
Na początku czerwca, na oficjalnej stronie piosenkarki podano datę premiery jej nowego albumu – 1 września 2009 roku, płyta otrzymała tytuł I Look To You. Płyta spotkała się z dobrym przyjęciem krytyków i fanów, odniosła także sukces komercyjny, sprzedając się w łącznym nakładzie wynoszącym około 2,5 miliona egzemplarzy. Album promowały single „Million Dollar Bill” oraz tytułowa kompozycja- I Look To You , które dotarły do czołówek list przebojów w wielu krajach (utwór Million Dollar Bill zdobył szczyt listy najpopularniejszych singli w Polsce- Polish National Top 50).
Album I Look To You zadebiutował na 1 miejscu amerykańskiej listy sprzedaży Billboard 200 z tygodniową sprzedażą wynoszącą 305 000 egzemplarzy, ostatnim albumem artystki, który tego dokonał była płyta Whitney z roku 1987.
We wrześniu 2009 roku artystka udzieliła pierwszego od siedmiu lat wywiadu w program Oprah Winfrey. Został on okrzyknięty najbardziej oczekiwanym wywiadem gwiazdy muzycznej dekady[68]. Wokalistka opowiedziała m.in. o przerwie w swojej karierze muzycznej oraz o używaniu narkotyków (kokainy i marihuany) w czasie jej związku z Bobbym Brownem.
Artystka w ramach promocji albumu wystąpiła w kilku europejskich telewizjach, dając występy w popularnych programach telewizyjnych. Houston wykonała utwór I Look To You w niemieckim programie Wetten Dass. Trzy dni później zaśpiewała Million Dollar Bill w jednym z programów francuskiej telewizji La Grand Journal. Wystąpiła także w brytyjskiej edycji programu The X Factor. Mimo słabych recencji brytyjskich krytyków, singel I Look To You awansował na 5 miejsce listy najpopularniejszych singli w Wielkiej Brytanii (pierwszy utwór artystki w brytyjskim Top5 od ponad dekady), a album po trzech tygodniach od wydania uzyskał w Wielkiej Brytanii status złotej płyty za sprzedaż ponad 100 000 egzemplarzy. Kilka dni później Whitney wystąpiła we włoskiej edycji programu The X Factor uzyskując pozytywne recenzje. Została także nagrodzona złotą płytą za sprzedaż ponad 50 000 egzemplarzy albumu I Look To You we Włoszech.
W listopadzie 2009 roku artystka wystąpiła z utworem I Didn’t Know My Own Strength na gali American Music Awards 2009 w Los Angeles. Występ zebrał najlepsze recencje sposród wszystkich zaprezentowanych podczas gali. Dwa dni później Whitney Houston zaprezentowała oba utwory promujące album w finale 9 edycji programu Dancing With The Stars. W grudniu 2009 roku RIAA nadała albumowi I Look To You status platynowej płyty za sprzedaż ponad miliona egzemplarzy płyty w Stanach Zjednoczonych. Płyta nie otrzymała jednakże żadnej nominacji do nagrody Grammy.
26 stycznia 2010 roku artystka z okazji 25. rocznicy ukazania się jej debiutanckiego albumu wydała jego reedycję pod nazwą Whitney Houston- The Deluxe Anniversary Edition.
W styczniu 2010 roku Whitney została nominowana do nagród NAACP Image w kategoriach: najlepsza wokalistka i najlepszy teledysk. Artystka zwyciężyła w drugiej kategorii, zdobywając nagrodę za teledysk do singla I Look To You. 16 stycznia otrzymała nagrodę BET Honors za 25-letnią aktywność na scenie muzycznej. Wokalistka ponadto uzyskała nominację do nagrody Echo Awards (niemiecka wersja nagrody Grammy) w kategorii najlepszy artysta międzynarodowy.
9 grudnia 2009 roku Whitney Houston rozpoczęła światową trasę koncertową pod nazwą Nothing But Love Tour. Była to pierwsza jej trasa koncertowa od ponad 10 lat, mająca być wielkim powrotem gwiazdy na scenę. Jednakże słabe recenzje występów postawiły pytania o to, czy artystka powinna kontynuować występy. Trasa jednak odbyła się zgodnie z planem i zakończyła się 17 czerwca 2010 roku. W jej ramach Houston zagrała 50 koncertów w Azji, Europie i Australii.
W kwietniu 2010 roku brytyjska gazeta The Mirror ogłosiła, że Whitney Houston myśli o nagraniu swojego ósmego studyjnego albumu. Artystka podjęła ponowną współpracę z takimi artystami jak will.i.am, był on prawdopodobnie główną osobą, która miała współpracować z artystką podczas prac nad jej kolejnym wydawnictwem.

2012: Planowane produkcje i śmierć
W 2012 zagrała w filmie „Sparkle” – remaku hitu z 1976. To jej pierwsza rola od czasu występu w 1996 w filmie „The Preacher’s Wife”. Zmarła 11 lutego 2012 w Beverly Hills ok. 16:00 czasu pacyficznego w swoim pokoju w Beverly Hilton Hotel, w wieku 48 lat, mimo reanimacji, nie udało się jej uratować. Pochowana w sobotę, 18 lutego w jej rodzinnym mieście Newark (stan New Jersey), w kościele baptystów, w którym śpiewała jako dziecko. Ceremonię rozpoczął występ chóru gospel, a zakończyło odtworzenie jej największego przeboju „I Will Always Love You”. „Whitney jest już w domu” – powiedział Kevin Costner w mowie pogrzebowe.
Pierwotne spekulowano, że przyczyną śmierci sławnej piosenkarki, było przedawkowanie leków przeciwdepresyjnych i alkoholu oraz narkotyków. Wykluczało się utonięcie, co miało znajdować potwierdzenie w wyniku sekcji zwłok.
22 marca 2012 roku Rzecznik biura koronera w Los Angeles Craig Harvey poinformował jednak ostatecznie, że Houston „zmarła wskutek przypadkowego utonięcia, lecz ciągłe zażywanie kokainy i problemy z sercem znacząco przyczyniły się do jej śmierci”. Oświadczył też, że testy toksykologiczne wykazały w ciele zmarłej ślady kokainy, marihuany, leku przeciwlękowego, środka zwiotczającego mięśnie i antyhistaminę. Zażycie kokainy było znaczącym czynnikiem, który przyczynił się do utonięcia Zmarła dzień przed 54. ceremonią rozdania nagród Grammy. Ostatni raz zaśpiewała 9 lutego 2012 utwór Yes Jesus Loves Me.

Dyskografia
Albumy studyjne

1985: Whitney Houston
1987: Whitney
1990: I’m Your Baby Tonight
1998: My Love Is Your Love
2002: Just Whitney
2003: One Wish: The Holiday Album
2009: I Look to You

Ścieżki dźwiękowe
1992: The Bodyguard
1995: Czekając na miłość
1996: Żona Pastora

Kompilacje
2000 – Whitney: The Greatest Hits
2001 – Love, Whitney
2004 – Artist Collection: Whitney Houston
2007 – The Ultimate Collection Whitney Houston
2011 – Essential Whitney Houston
2012 – I Will Always Love You: The Best of Whitney Houston

Wideo/DVD
1986: Number One Video Hits
1991: Star Spangled Banner
1991: Welcome Home Heroes
1994: Concert for a New South Africa
1997: Classic Whitney Concert
1999: VH1 Divas Live ’99
2000: The Greatest Hits
2000: Fine
2002: Whatchulookinat Video/Whatchulookinat Behind-the-Scenes Footage/Love to Infinity Megamix Video
2004: Artist Collection: Whitney Houston

Trasy koncertowe

Światowe trasy koncertowe
1986: Greatest Love Tour
1987-1988: Moment of Truth World Tour
1991: I’m Your Baby Tonight World Tour
1993-1994: Whitney Houston 1993-1994 World Tour|The Bodyguard World Tour
1999: My Love Is Your Love World Tour
2009-2010: Nothing But Love World Tour

Regionalne trasy koncertowe
1990: Feels So Right Tour (Japonia)
1997: Pacific Rim Tour|The Pacific Rim Tour
1998: The European Tour (Whitney Houston)|The European Tour
2004: Soul Divas Tour

Występy specjalne
1991: Welcome Home Heroes with Whitney Houston
1994: Whitney: The Concert for a New South Africa|The Concert for a New South Africa
1997: Classic Whitney Live from Washington, D.C.

opracowane przez agnieszka z leer dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

22 lutego, 2017 0

22 lutego 2017

Bruce Springsteen

Bruce Frederick Joseph Springsteen alias The Boss (ur. 23 września 1949 w Long Branch, New Jersey) – amerykański gitarzysta, piosenkarz i kompozytor rockowy.
Urodzony w szpitalu Manmouth Memorial znajdującym się w Long Branch, New Jersey, kilkanaście kilometrów od jego rodzinnej miejscowości, Freehold, również stan New Jersey.
Bruce Springsteen na koncertach zazwyczaj występuje z własnym zespołem instrumentalnym The E Street Band, chociaż czasami, jak np. w albumie We Shall Overcome: The Seeger Sessions występuje z innymi grupami.
W 1985 roku wziął udział, razem z artystami Stanów Zjednoczonych, w nagraniu piosenki We Are the World skomponowanej przez Michaela Jacksona i Lionela Richiego, by zebrać fundusze na walkę z głodem w Etiopii, spowodowanym suszą w 1984/1985.
Za piosenkę „Streets of Philadelphia” (z filmu „Filadelfia”) otrzymał Oskara w 1994 roku i nagrodę Grammy w 1995 roku. W 1999 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Bruce Springsteen brał udział w wielu koncertach charytatywnych upamiętniających tragedię z 11 września 2001. Wiele jego utworów powstało bezpośrednio po zamachu terrorystycznym. Są to kompozycje, „My City Of Ruins”, „Further On (Up The Road)”, „Into The Fire”, „Empty Sky”, „The Fuse” i „The Rising”.  Jego żoną jest wokalistka i autorka tekstów Patti Scialfa.

Dyskografia
1973 – Greetings From Asbury Park, N.J.
1973 – The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle
1975 – Born to Run
1978 – Darkness on the Edge of Town
1980 – The River
1982 – Nebraska
1984 – Born in the U.S.A.
1986 – Live 1975-1985
1987 – Tunnel of Love
1988 – Chimes of Freedom
1992 – Human Touch
1992 – Lucky Town
1993 – In Concert MTV Plugged
1995 – Greatest Hits
1995 – The Ghost of Tom Joad
1998 – Tracks
1999 – 18 Tracks (Highlights From Tracks)
2001 – Live in New York City
2002 – The Rising
2003 – The Essential Bruce Springsteen
2005 – Devils & Dust
2006 – Hammersmith Odeon, London ’75
2006 – We Shall Overcome: The Seeger Sessions
2007 – Live in Dublin
2007 – Magic
2009 – Greatest Hits
2009 – Working On a Dream
2010 – The Promise
2012 – Wrecking Ball
2014 – High Hopes
2015 – The Ties That Bind: The River Collection

materiał źródłowy wikipedii

22 lutego, 2017 0

22 lutego 2017

Annie Lennox

Annie Lennox (ur. 25 grudnia 1954 w Aberdeen) – szkocka piosenkarka solowa, wokalistka i kompozytorka duetu Eurythmics. Łączna sprzedaż jej płyt, zarówno albumów solowych, jak i Eurythmics, przekroczyła liczbę 80 milionów egzemplarzy. Na swoim koncie ma Oscara, Brit Awards, Grammy oraz Złoty Glob. Lennox jest także działaczką społeczną, przewodząc od 2007 roku akcji SING Campaign, mającej na celu walkę z AIDS w Afryce. Jej głos jest klasyfikowany jako kontral.
Biografia:
1954-1980: Początki

Annie Lennox urodziła się 25 grudnia 1954 roku w szkockim mieście Aberdeen. Jej ojciec pracował w stoczni przy produkcji kotłów okrętowych, matka natomiast była kucharką. Była jedynaczką i wspólnie z rodzicami mieszkała w dwupokojowym mieszkaniu. Pomimo ciężkiej sytuacji finansowej, pobierała lekcje gry na fortepianie, a mając 11 lat, rozpoczęła także naukę gry na flecie. Interesowała się też śpiewaniem i często spędzała czas śpiewając popularne w tamtym czasie piosenki, m.in. zespołu The Beatles. Uczęszczała do Aberdeen High School for Girls.
W wieku 17 lat Lennox dostała się do Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie, gdzie studiowała trzy lata muzykę klasyczną. Czuła się wówczas nieszczęśliwa, częściowo z powodu swojej samotności i nieśmiałości. Tuż przed końcowymi egzaminami rzuciła studia. Pracowała m.in. w fabryce rybnej i sklepie odzieżowym. Przez następne lata występowała w klubach i barach z różnymi zespołami, aż w końcu podjęła pracę jako kelnerka w Pippins Restaurant. Tam poznała Dave’a Stewarta. Pierwsze słowa, jakie do niej skierował, brzmiały podobno: „Czy wyjdziesz za mnie?”. Nie wyszła, ale niedługo potem Lennox i Stewart zostali parą i rozpoczęli wspólną karierę muzyczną.
Razem z Peetem Coombesem założyli trio The Catch w 1975 roku. Dwa lata później ukazał się ich debiutancki (i jedyny) singel „Borderline”. Nie odniósł on jednak sukcesu i nie wszedł na żadną listę przebojów. Nie zniechęciło to jednak zespołu. Do grupy dołączyli Jim Tooney oraz Eddie Chin i odtąd The Catch działali jako The Tourists. Zespół wydał trzy albumy studyjne oraz kilka singli. Dwa z nich, „I Only Want to Be with You” i „So Good to Be Back Home Again”, dotarły do pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy. Mimo to zespół nie odniósł większego sukcesu i w 1980 roku został rozwiązany

1981-1991: Eurythmics

Wraz z rozpadem The Tourists zakończył się też związek Annie i Davida. Postanowili jednak kontynuować wspólną karierę muzyczną i założyli synthpopowy duet Eurythmics (nazwa pochodziła od słowa „eurytmia”).
Pierwszy album duetu, In the Garden, ukazał się w 1981 roku. Mimo dobrych ocen krytyków, nie znalazł on zbyt wielu nabywców. Dopiero wydany w 1983 roku album Sweet Dreams (Are Made of This) okazał się wielkim sukcesem. Singel „Sweet Dreams” dotarł do pierwszego miejsca listy Billboard Hot 100 i drugiego na liście brytyjskiej. W wideoklipie „Sweet Dreams” Annie Lennox zaprezentowała swój charakterystyczny image kobiety z krótkimi, pomarańczowymi włosami, w męskim garniturze. W Europie nie wzbudziło to sensacji, lecz w USA wizerunek artystki wywołał oburzenie. Przez pewien czas zakazane nawet było emitowanie teledysków Eurythmics w MTV. Kontrowersje wzbudził też teledysk do piosenki „Love Is a Stranger”. Pod koniec 1983 roku ukazał się kolejny album Eurythmics, Touch. Zawierał on takie hity jak: „Who’s That Girl?” i „Here Comes the Rain Again”. W tymże roku Lennox poznała Randha Ramana, zakonnika religii Hare Kryszna. Zafascynowana jego osobą i poglądami w 1984 roku wzięła z nim ślub. Małżeństwo rozpadło się jednak po upływie niespełna roku. W tym samym roku Stewart i Lennox przyjęli propozycję nagrania ścieżki dźwiękowej do filmu 1984. Ukazała się ona na krążku 1984 (For the Love of Big Brother). Płyta nie odniosła sukcesu, a zespół wdał się w nieporozumienie z reżyserem filmu i firmą Virgin Records, która zleciła nagranie soundtracku.
W roku 1985 Eurythmics wydali kolejny album, Be Yourself Tonight, który jest uważany za jeden z najlepszych w historii zespołu. Zawierał takie przeboje jak: „There Must Be an Angel” oraz „Sisters Are Doin’ It for Themselves” (zaśpiewane razem z Arethą Franklin). Następny album duetu, Revenge ukazał się w 1986 roku i kontynuował pop-rockowe brzmienie zapoczątkowane na poprzednim krążku. Spośród znajdujących się na nim piosenek singlami zostały m.in. „The Miracle of Love” i „Missionary Man”. W tym samym roku Lennox i Stewart wyruszyli w największą w swej karierze trasę koncertową – Revenge Tour. Koncertując w Japonii, artystka poznała izraelskiego producenta filmowego, Uri’ego Fruchtmanna. Dwa lata później, w 1988 roku, wzięli ślub. Małżeństwo to przetrwało 12 lat.

1992-2009: Kariera solowa
Jej pierwsza solowa płyta zatytułowana Diva ukazała się dopiero w 1992 roku i spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem, zarówno krytyków jak i publiczności (numer 1 na brytyjskiej liście sprzedaży). Pochodzące z niej single „Why”, „Walking on Broken Glass” i „Little Bird” stały się wielkimi przebojami. Albumowi towarzyszyło wydawnictwo video zatytułowane Totally Diva, zawierające teledyski do piosenek z płyty. W tym samym roku piosenkarka nagrała utwór „Love Song for a Vampire” do filmu Drakula.
Po kilkuletniej przerwie, podczas której artystka poświęciła się wychowywaniu dzieci, w 1995 roku ukazał się album Medusa, zawierający covery m.in. Boba Marley’a czy zespołu The Clash. Płyta powtórzyła sukces debiutanckiego albumu i dotarła do miejsca 1. na brytyjskiej liście sprzedaży. Dwa pierwsze single z płyty, „No More „I Love You’s”” i „A Whiter Shade of Pale” stały się ogromnymi przebojami, plasując się na wysokich miejscach list przebojów. Za piosenkę „No More „I Love You’s”” wokalistka otrzymała w 1995 roku Nagrodę Grammy. Latem wystąpiła jako jedna z głównych gwiazd polskiego Sopot Festival. W tym samym roku Lennox spotkała się z Dalajlamą i zajęła się działalnością charytatywną.
W 1998 roku, po śmierci jednego z byłych członków The Tourists, Annie Lennox odnowiła swój kontakt z Davidem Stewartem. W roku 1999 nastąpiła reaktywacja Eurythmics i wydana została płyta Peace. Przypadła ona do gustu i krytykom i publiczności, a singel „I Saved the World Today” osiągnął spory sukces. Zespół zorganizował także tournée pod nazwą Peacetour.
W roku 2003 ukazał się długo oczekiwany, trzeci solowy krążek Lennox, pt. Bare. Został on oceniony jeszcze lepiej niż Medusa i dotarł do 3. miejsca na liście sprzedaży w Wielkiej Brytanii. Trzy single z niego pochodzące trafiły na pierwsze miejsce amerykańskiej listy tanecznej. W tym samym roku piosenkarka nagrała utwór „Into the West” do filmu Władca Pierścieni: Powrót Króla. Za tę piosenkę została uhonorowana Oscarem.

W lipcu 2005 roku wystąpiła podczas koncertu Live 8 w Hyde Parku w Londynie, obok takich artystów jak Madonna czy Sting.
1 października 2007 ukazał się czwarty album artystki, Songs of Mass Destruction. Jak powiedziała sama wokalistka, na płycie znalazło się „dwanaście mocnych, emocjonalnych piosenek”. Album, nagrany w Los Angeles, prezentował bardziej mroczne oblicze, niż poprzednie wydawnictwa Annie Lennox. Pierwszym singlem z płyty został utwór „Dark Road”, a kolejnym „Sing”. W nagraniu tej drugiej piosenki, która manifestuje zaangażowanie Lennox w walkę z AIDS, wzięły udział 23 światowej sławy wykonawczynie, m.in. Madonna, Celine Dion, Melissa Etheridge, Pink, Shakira i zespół Sugababes. Artystka promowała płytę trasą koncertową pod nazwą Annie Lennox Sings. Wtedy też założyła kampanię charytatywną o nazwie SING Campaign.
W 2008 roku ogłoszono wydanie pierwszej solowej kompilacji Annie Lennox. Ostatecznie album The Annie Lennox Collection ukazał się w lutym i w marcu 2009 roku. Zawierał on dodatkowo dwa nowe utwory oraz, zależnie od wersji, płytę DVD z teledyskami. Składanka zadebiutowała na miejscu 2. w Wielkiej Brytanii. Płyta The Annie Lennox Collection zakończyła współpracę artystki z wytwórnią Sony BMG. Toczone są rozmowy pomiędzy Lennox a wytwórnią w sprawie przedłużenia kontraktu. Piosenkarka planuje wydać nowy album pod koniec 2010 roku.
W 1987 roku na rynku ukazał się kolejny album Eurythmics, Savage. Zebrał on mieszane recenzje i nie powtórzył sukcesu swych poprzedników. W 1988 roku Annie Lennox razem z Alem Greenem nagrała świąteczną piosenkę „Put a Little Love in Your Heart”. Tego samego roku miało także miejsce tragiczne wydarzenie w życiu wokalistki. Urodziła ona martwego synka, Daniela. Skłoniło ją to do napisania piosenki „Angel”.
Następny album duetu, We Too Are One ukazał się w 1989 roku. W Wielkiej Brytanii sprzedawał się bardzo dobrze (zadebiutował na pierwszym miejscu listy sprzedaży), jednak w USA odniósł umiarkowany sukces. Po dziesięciu latach działalności duet rozstał się i zarówno Annie Lennox jak i Dave Stewart postanowili rozpocząć kariery solowe. Jednak, podczas gali rozdania Brit Awards, piosenkarka oświadczyła, że wycofuje się na 2 lata z życia publicznego, aby urodzić dziecko.

Życie prywatne
Rodzice Annie Lennox zmarli na raka.
Jej pierwszym mężem, w latach 1984 – 1985, był niemiecki kapłan Hare Kryszna, Radha Raman. Małżeństwo z kolejnym partnerem, izraelskim producentem filmowym Uri Fruchtmannem, trwało 12 lat (1988 – 2000). Z drugiego związku piosenkarki pochodzą dwie córki: Lola (ur. 1990) i Tali (ur. 1993).

Działalność charytatywna i społeczna
Annie Lennox od wielu lat jest aktywną działaczką na rzecz praw człowieka i bierze udział w wielu akcjach humanitarnych.
Jest poważnie zaangażowana w pomoc dla afrykańskich kobiet zakażonych wirusem HIV. Od jesieni 2007 roku prowadzi swoją kampanię charytatywną o nazwie SING Campaign. Stara się zainteresować ludzi problemami Afryki.
Na początku lat 90., po zawieszeniu działalności Eurythmics, zajęła się pomocą dla bezdomnych.
Po zakończeniu trasy koncertowej Peacetour w 1999 roku, Annie Lennox i Dave Stewart przekazali cały dochód organizacjom Amnesty International i Greenpeace.
Annie Lennox wspiera organizację pozarządową Burma Campaign UK, która ma na celu przywrócenie praw człowieka i demokracji w Birmie.
Artystka głośno sprzeciwiła się również działaniom zbrojnym w Strefie Gazy. W styczniu 2009 wzięła udział w dwóch protestach na placu Trafalgar Square w Londynie. Apelowała też o zaprzestanie tego konfliktu w kilku programach brytyjskiej telewizji.
31 grudnia 2010 ogłoszono iż w uznaniu jej działalności charytatywnej została uhonorowana Orderem Imperium Brytyjskiego klasy Oficer.
Dyskografia
Albumy
1992 – Diva
1995 – Medusa
2003 – Bare
2007 – Songs of Mass Destruction
2009 – The Annie Lennox Collection
2010 – A Christmas Cornucopia
2014 – Nostalgia
Single
1988 – „Put a Little Love in Your Heart”
1992 – „Why”
1992 – „Precious”
1992 – „Walking on Broken Glass”
1992 – „Cold”
1993 – „Little Bird”
1993 – „Love Song for a Vampire”
1995 – „No More „I Love You’s””
1995 – „A Whiter Shade of Pale”
1995 – „Waiting in Vain”
1995 – „Something So Right”
2003 – „Pavement Cracks”
2004 – „A Thousand Beautiful Things”
2004 – „Wonderful”
2007 – „Dark Road”
2007 – „Sing”
2009 – „Shining Light”
2009 – „Pattern of My Life”
2010 – „Universal Child”

Nagrody
1984: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1986: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1989: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1990: Brit Award w kategorii Best British Female Artist
1993: Brit Award w kategorii Best British Female Solo Artist
1993: Brit Award w kategorii Best British Album za album Diva
1993: Nagroda Grammy w kategorii Best Long Form Music Video za video album Diva
1993: Brit Award w kategorii Best British Female Solo Artist
1996: Nagroda Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance za piosenkę „No More „I Love You’s””
2002: Billboard – Billboard Century Award
2004: Złoty Glob w kategorii Best Original Song za piosenkę „Into the West”
2004: Oscar w kategorii Best Original Song za piosenkę „Into the West”
2005: Nagroda Grammy w kategorii Best Song Written for a Motion Picture, Television or Other Visual Media za piosenkę „Into the West”
2008: American Music Award – Award of Merit za działalność charytatywną i społeczną
2008: Webby Award za swoją stronę internetową
2010: GQ Charity Women of the Year

materiał źródłowy wikipedii

22 lutego, 2017 0