Header

Pop

28 lutego 2017

Francesco Napoli

Francesco Napoli – urodzony 26 luty 1962 spod znaku zodiaku Ryby.

Urodzony w średnio zamożnej szlacheckiej rodzinie. Ojciec pokładał w synu wielkie nadzieje, planował dla niego karierę prawniczą.
Miał zostać prokuratorem lub notariuszem. Niestety – a może na szczęście mały Francesco o wiele bardziej od realizacji planów ojca wolał grac na gitarze i fortepianie a jego marzeniem było zostać muzykiem. Plany swoje zrealizował, został gwiazdą włoskiej piosenki. Jego utwory utrzymane w klimacie POP znane są na całym świecie. Swiadczy o tym sprzedaż w 44 krajach ostatniej
płyty „LADY FANTASY” w ilości 12 milionów egzemplarzy. Do Polski po raz pierwszy Francesco przyjechał w 1988 roku na zaproszenie organizatorów festiwalu w Sopocie. Jego najbardziej popularne utwory „Balla Balla”, „Borneo”, Piano piano”, „Marina” ”Ciao Italia ” ” Symphony of love” ” Sexy Lady” oraz przebój z ostatniej płyty „Lady Fantasy” gwarantują wspaniałą zabawę na koncertach, których daje mnóstwo do dzisiaj, głównie w Europie i Ameryce płd. Obecnie Francesco mieszka w Niemczech skąd planuje swoje kolejne tourne tym razem po Polsce.

Albumy:

1987 Balla… The First Dance
1988 Magico
1990 Ciao – Balla Italia!
1990 Balla…Balla
1992 Arriv
1995 Bellami
1997 Komm Mit!
2005 Festa Italiana (kompilacja)
2005 Besame Mucho
2010 Esistere-Le Mie Emozioni
2010 Disco Italiano ?(kompilacja) ?

Ważniejsze single:

1982 Arrivederci ?
1986 Stai Con Me
1987 Balla..Balla! – Italian Hit Connection
1988 Piano, Piano
1988 Balla..Balla! Vol. 2 – Italian Hit Connection
1990 Balla Balla Mega Party Mix Balla … Balla Vol. 3 (Ptp) ?
1995 Leila
2000 Tornero
2002 Gente Che Vá ?

tekst źródłowy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

28 lutego 2017

Ace Of Base

Ace of Base – szwedzka grupa muzyczna grająca pop, pochodząca z Göteborga w Szwecji, której obecni członkowie to: Ulf Ekberg (Buddha) oraz rodzeństwo Jonas Berggren (Joker) i Jenny Berggren. Zespół wydał swój debiutancki album „Happy Nation” w 1993 – nagranie okazało się dużym sukcesem komercyjnym i sprzedało się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy na całym świecie. Dwa single z albumu: „All That She Wants” i „The Sign” uplasowały się na 1. miejscach list przebojów w wielu krajach. Po odejściu z zespołu Linn Berggren w 2007, zespół udał się na trasę koncertową po Europie i Azji.

Historia

Utworzenie zespołu

W 1987, po kilku latach spędzonych w zespole związanym z nową falą, grającym kowery znanych utworów, G Konrad, Jonas Berggren stworzył amatorski zespół wraz z Johnnym Lindénem i Niklasem Tränk; do zespołu po kilku miesiącach dołączyły siostry Jonasa, wokalistki Linn i Jenny. Zespół w początkowej fazie działalności miał kilka nazw – Kalinin Prospect (ulica w Moskwie); CAD (Computer-Aided Disco) i Tech-Noir (francuska nazwa określenia czarna technologia (ang. black technology); nazwa pochodzi od klubu nocnego z filmu Terminator). Formacja dawała koncerty w klubach w całej Szwecji, prezentując własny materiał, zainspirowany twórczością takich artystów jak The KLF i Snap!.

Lindén opuścił zespół w 1989. Tränk został wyrzucony z zespołu po tym, jak nie pojawił się na koncercie zespołu w Bältesspännarparken 6 sierpnia 1990, gdyż udał się na występ The Rolling Stones po drugiej stronie miasta. Jonas poprosił swojego przyjaciela Ulfa Ekberga, o przystąpienie do zespołu. Grupa zaczęła myśleć nad nową nazwą formacji; Linn powiedziała „nikt nie będzie w stanie przeliterować nazwy naszego zespołu i nikt nie będzie umiał jej zapamiętać”. Grupę nazwano Ace of Base, gdyż członkowie zespołu sami siebie nazywali „mistrzami studia” (ang. masters of their studio), którym był stary garaż należący do serwisu naprawczego.

Zespołowi nie udawało się zaistnieć na lokalnej scenie, gdyż, wg Jenny, ich rodzinne miasto preferowało muzykę zbliżoną do heavy metalu, a nie do techno. W 1991 John Ballard umieścił w jednej ze szwedzkich gazet ogłoszenie w sprawie naboru talentów; Ace of Base udali się na casting. Z relacji członków zespołu wiadomo, że Ballard nie był pewien co do potencjału zespołu, jednak umówił muzyków na spotkanie z Klasem Lunding z wytwórni płytowej Telegram Records, który później pomógł formacji nagrać demo piosenki „Wheel of Fortune”. Nagranie nie spowodowało jednak podpisania kontraktu z Telegram Records. Ostatecznie niedokończone i niedopracowane demo zostało sprzedane za niewielką sumę niezależnej duńskiej wytwórni Mega Records w marcu 1992. „Wheel of Fortune” został nagrany ponownie i wydany jako singel w Danii w maju, nie uplasował się jednak na listach przebojów. Nagrano amatorskie, niskobudżetowe wideo, którego reżyserem był Viking Nielsson. We wrześniu, po dwóch nieudanych próbach, singel wszedł na listy przebojów.

Międzynarodowy sukces (1993-1994)

Piosenka była jednym z utworów, które pomogły Ace of Base odnieść ogólnoświatowy sukces i uznanie. Po wysłuchaniu utworu „Another Mother” autorstwa Kayo Shekoni (znalazł się w czołowej dwudziestce notowań w Szwecji), zespół zdał sobie sprawę z tego, że zamierza tworzyć podobną muzykę. Zespół skontaktował się z producentem muzycznym, Denniz Pop, i wysłał mu nagranie demo zatytułowane „Mr Ace”. Anegdota mówi, że kaseta zaklinowała się w samochodowym odtwarzaczu producenta, przez co zmuszony był słuchać utworu kilkadziesiąt razy z rzędu. Piosenkę ostatecznie wydano jako singel pod nazwą „All That She Wants”, połączenie muzyki dub – utwór stał się w późniejszym okresie symbolem brzmienia grupy. Wydana w październiku 1992, w szybkim tempie uplasowała się na 1. miejscu duńskiej listy przebojów. Wytwórnia Mega Records postanowiła skorzystać z rosnącej popularności zespołu i w celu wydania albumu studyjnego w okresie Świąt Bożego Narodzenia zaproponowała formacji kontrakt. Album został nagrany, wyprodukowany i wydany w ciągu kilku tygodni.

Happy Nation, którego wydanie poprzedziła emisja singla o tym samym tytule, stał się hitem w Danii i stopniowo osiągał 1. miejsca list przebojów w Europie. Zespół zamierzał podpisać kontrakt z PolyGram (później Universal Music Group) na wydanie albumu na całym świecie, wytwórnia jednak odrzuciła propozycję wydania płyty w Stanach Zjednoczonych. W ciągu ilku miesięcy „All That She Wants” osiągnął 3. miejsce na listach przebojów w Szwecji, a także przez 8 tygodni przewodził listom w Niemczech. Utwór „The Sign” został wykorzystany w jednym z odcinków serialu South Park pt. Prehistoric Ice Man (emitowany w 1999).
Zespół był w 1993 powodem kontrowersji – 27 marca 1993 szwedzki magazyn Expressen napisał, że Ekberg w młodości był członkiem formacji Commit Suicide, śpiewającej teksty o podłożu rasistowskim i neonazistowskim. Muzyk był również członkiem skrajnie prawicowej partii Sverigedemokraterna. Ulf potwierdził informacje zawarte w artykule, zaprzeczył jednak informacji o swoim zamiłowaniu do rasizmu. W filmie dokumentalnym opowiadającym o historii Ace of Base pt. Our Story (1997) Ekberg powiedział:

„Mówiłem wszystkim, że żałuję tego, co zrobiłem. Zamknąłem ten rozdział swojego życia. Nie chcę nawet o tym rozmawiać, to dla mnie w ogóle nie istnieje. Zamknąłem to i wyrzuciłem za siebie. Nauczyłem się z tego okresu bardzo dużo. Jestem teraz kimś innym. Innym człowiekiem”

Pogłoski nie przeszkodziły zespołowi w dalszej karierze. Formacja w kwietniu 1993 wystąpiła w Tel Awiwie obok takich wykonawców jak: Inner Circle i Dr. Alban. Liczbę widzów oszacowano na 55 000, co jest rekordem w historii formacji.

Przez trzy tygodnie maja „All That She Wants” zajmował 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Pomimo starań wytwórni Mega Records, by wydać album w Stanach Zjednoczonych, zespół nie wyrażał zgody na występy w USA. Ostatecznie jednak singel został wydany w USA pod koniec 1993 za pośrednictwem Arista Records i uplasował się na 2. miejscu listy Billboard Hot 100.

W celu „odświeżenia” materiału w celu wydania go w USA, założyciel i szef Arista Records, Clive Davis, nalegał na nagranie kilku nowych utworów. Nagrano kilka piosenek, m.in. „The Sign”, od którego pochodzi nazwa amerykańskiej wersji płyty i który był drugim singlem wydanym w USA. Singel spędził 6 tygodni na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 i został najlepiej sprzedającym się singlem w 1994. Nagranie uplasowało się również na 2.miejscu w Wielkiej Brytanii i Szwecji, a także na 1. w Niemczech. Album został wydany ponownie przez PolyGram pod nazwą Happy Nation (US Version).

Z albumu pochodzą dwa pozostałe single – „Living in Danger” i „Don’t Turn Around”, kower utworu autorstwa Diane Warren. Drugi utwór został pierwotnie wydany przez Tinę Turner, a następnie przez zespół Aswad (piosenka osiągnęła 1. miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii). Nagranie nowej wersji zostało zasugerowane przez Davisa; utwór okazał się kolejnym hitem z płyty. Happy Nation okazał się dużym ogólnoświatowym sukcesem komercyjnym.

Zespół, porównywany swoim potencjałem do ABBA, udał się w niemal dwuletnią trasę koncertową i zorganizował zakrojoną na międzynarodową skalę akcję promującą Happy Nation. W kwietniu 1994 chora psychicznie niemiecka fanka zespołu, Manuela Behrendt, wtargnęła do domu Berggrenów mając przy sobie nóż. Krótko po incydencie zespół podpisał kontrakt z firmą ochroniarską. Zespół zmuszony był bezzwłocznie zacząć pracować nad kolejnym albumem z powodu ponagleń ze strony zakontraktowanych z grupą wytwórni muzycznych na całym świecie. Wyjątkowo w procesie pisania materiału na album i produkcji uczestniczyli wszyscy członkowie zespołu w niemal równym stopniu (na poprzednim i na kolejnych albumach zajmują się tym Jonas i Ulf).

Ostatecznie napisanych zostało 17 utworów, które zostały umieszczone na drugim albumie studyjnym grupy, The Bridge. Album zaakcentował zmianę brzmienia zespołu – usunięte zostały nurty reggae i muzyki klubowej, które uczyniły z grupy gwiazdy muzyki pop. Pierwszy singel z płyty, „Lucky Love”, tuż po swojej emisji w październiku 1995, uplasował się n1 1. miejscu list przebojów w Szwecji, 13. w Niemczech i 20. w Wielkiej Brytanii; Arista Records zdecydowała, że singel nie jest odpowiedni na amerykański rynek fonograficzny; zamiast „Lucky Love” wydany został „Beautiful Life”, który uplasował się na 15. miejscu zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii. The Bridge zdobył status platynowej i sprzedał się w nakładzie ponad 6 milionów egzemplarzy, jednak sukces Happy Nation okazał się niemożliwy do powtórzenia. W lutym 1996 zespół zagrał na festiwalu w Viña del Mar obok takich wykonawców jak 2 Unlimited.

Następnie zespół zniknął ze sceny na ponad pół roku, pojawiając się w lipcu 1997 na koncercie z okazji 20. urodzin Księżnej Wiktorii. Zespół dostał pełną dowolność zarówno w sferze czasu jak i tematu ich trzeciego albumu; większość materiału została nagrana w prywatnym studiu Jonasa „The Barn”. Tuż po wydaniu Flowers w czerwcu 1998 zespół stwierdził, że jest to ich najlepszy dotychczas wydany album. Tytuł jest wywołany faktem, że zespół wierzył, ze materiał zawarty na albumie (zainspirowany muzyką gospel) komponuje się idealnie jak bukiet kwiatów. Fani zespołu byli zdziwieni faktem, ze funkcję dominującej wokalistki przejęła Jenny; dodatkowo Linn nie znalazła się na wielu promocyjnych fotografiach. Niechęć Linn do bycia liderem i główną wokalistką grupy była tłumaczona uszkodzeniem głosu, obawą przed lataniem samolotem i znienawidzeniem sławy.

Pierwszy singel, „Life Is a Flower”, został najczęściej nadawanym w europejskich rozgłośniach radiowych utworem roku 1998 i sprzedał się w samej Wielkiej Brytanii w nakładzie ponad 250 000 kopii, a także uplasował się na 5. miejscu miejscowych list przebojów. Drugim singlem został „Cruel Summer”, wydany przez wytwónię London Records; wytwórnia stwierdziła, że „Life Is a Flower” jest „zbyt europejski z natury”. Clive Davis postanowił wydać singel „Cruel Summer” w USA, co zakustkowąło pojawieniem się Ace of Base w pierwszej 10. notowań po czteroletniej przerwie. W USA wydano nieco zmienioną wersję albumu pod nazwą Cruel Summer (zmieniony spis utworów). Davis poprosił Linn o nagranie utworu „Everytime It Rains”, zaś „Life Is a Flower” został nagrany ponownie i wydany pod nazwą „Whenever You’re Near Me” – utwór ten został drugim singlem, osiągnął jednak jedynie 76. miejsce. „Always Have, Always Will” i „Travel to Romantis” zostały wydane w Europie i uplasowały się na listach przebojów m.in. w państwach skandynawskich. „Everytime It Rains” został wydany jedynie w Wielkiej Brytanii, podobnie jak reedycja Flowers.

Singles of the 90s i Greatest Hits (1999-2000)

W listopadzie 1999 zespół wydał kompilację szesnastu singli pt. Singles of the 90s. Pierwszy z nich, C’est la Vie (Always 21), uplasował się na 1. miejscu listy przebojów w Hiszpanii. Z nadzieją na podobny sukces, zespół wydał singel „Hallo Hallo” jedynie na rynek hiszpański. Ostatnim singlem promocyjnym pochodzącym z Singles of the 90s był „Love in December” (był nadawany jedynie w radiu). „Everytime It Rains”, wydany wcześniej na Cruel Summer, został wydany jako singel jedynie w Stanach Zjednoczonych w formie remixu autorstwa Clive’a Davisa w celu promocji kompilacji hitów Greatest Hits na rynku amerykańskim; singel nie pojawił się na żadnej z list przebojów i sprzedał się w nakładzie mniejszym niż 5000 w ciągu pierwszego tygodnia od wydania. Album zakończył kontrakt z Arista Records, który nie został przedłużony. „Hallo Hallo” był w planach jako pierwszy singel z amerykańskiego wydania kompilacji, w ostatecznym rozrachunku nie został jednak w ogóle umieszczony na albumie. „C’est La Vie (Always 21)” był jedynym utworem bonusowym dołączonym do wersji wydanej w USA. Do kompilacji dołączono dwa remixy utworów: „Lucky Love” i „Beautiful Life”.

Nowe tysiąclecie i Da Capo (2002-2003)

Ace of Base wydał swój czwarty album studyjny zatytułowany Da Capo 30 września 2002 w Europie i w Japonii (za pośrednictwem EMI Music Japan) z alternatywną wersją okładką i trzema bonusowymi utworami. Album pierwotnie zawierał 12 utworów, zaś datę jego wydania zaplanowano na lato 2000; datę wydania wielokrotnie przekładano z uwagi na nieporozumienia z wytwórniami muzycznymi. Tytuł płyty pochodzi od zwrotu Da capo al fine, który oznacza „od nowa od początku”. Album był próbą powrotu zespołu do ich brzmienia z wczesnego okresu ich kariery.

Pomimo tego, ze album pojawił się na listach przebojów w wielu europejskich krajach, nie okazał się sukcesem komercyjnym w podobnym stopniu, jak jego poprzednicy. Jedynie Jenny i Ulf wyruszyli w krótką trasę promocyjną obejmującą Szwecję, Danię, Norwegię, Finlandię, Niemcy, Polskę i Austrię; Jonas został w domu w celu opieki nad dzieckiem, Linn pojawiła się jedynie na jednym koncercie w Niemczech. Album nie został wydany w obu Amerykach i Australii, zaś w Wielkiej Brytanii został wydany nieoficjalnie przez wytwórnię Polydor Records, która uważała, że brzmienie Ace of Base „przedawniło się”.
Pierwszym singlem pochodzącym z Da Capo był „Beautiful Morning”, który uplasował się na 14. miejscu list przebojów w Szwecji i 38. w Niemczech. Drugim singlem był „The Juvenile” – utwór uplasował się na 78. miejscu list w Niemczech oraz został wykorzystany w kampanii świątecznej przez niemiecką stację telewizyjną RTL; był tzw. „zgubionym utworem” – został napisany w 1995 na potrzeby filmu GoldenEye. Zakontraktowana z zespołem wówczas wytwórnia Arista Records zdecydowała się nie wydawać utworu, przez co nie został on w filmie użyty. Zamiast tego w filmie wykorzystany został utwór „GoldenEye” śpiewany przez Tinę Turner.
W Skandynawii wydany został za pośrednictwem Mega Records jeszcze jeden singel – utwór otwierający płytę, „Unspeakable”. Z powodu małej popularności singla w zasadzie nie przeprowadzono jego promocji.

Zawieszenie działalności zespołu (2003-2006

Zespół nie był pokazywany w mediach w 2003 i 2004. Jenny wydała swój solowy album i wyruszyła w europejską trasę koncertową, a także dołączyła do zespołu Arose wraz ze swoim mężem Jakobem Pétrenem.

Pod koniec 2005 zespół zagrał koncert na belgijskim festiwalu Night of the Proms obok takich wykonawców jak Donna Summer; grupa zagrała swoje największe hity, m.in. „All That She Wants” i „The Sign”. Następnie zespół powrócił do Szwecji i zaczął prace nad swoim piątym albumem studyjnym.

Powrót do mediów i trasa koncertowa (od 2007)

14 sierpnia 2007 rzecznik zespołu, Lasse Karlsson, poinformował o tym, ze zespół zagra swój pierwszy od 1996 koncert w Bangalore w Indiach 24 listopada 2007. Występ został anulowany, jednak formacja wystąpiła w takich miastach jak Jekaterynburg (15 listopada 2007) i Sankt Petersburg (17 listopada). Formacja wystąpiła również w Danii, Estonii i na Litwie; seria koncertów była wstępem do ogólnoświatowej trasy koncertowej zapowiedzianej na 2008. Spis utworów na koncerty zawierał utwory szczególnie z pierwszych dwóch albumów grupy, a także remix piosenki „Wheel of Fortune”.
Ekberg w wywiadzie udzielonym 28 listopada 2007 potwierdził, iż Linn Berggren nie jest już oficjalnie członkiem zespołu i nie zostanie zaangażowana do pisania materiału na nowy album. Grupa koncertowała bez Linn właściwie już od 1999. Jenny potwierdziła odejście Linn z zespołu w wywiadzie udzielonym duńskiej prasie: „Ona nie jest częścią Ace of Base już od kilku lat”. Po odejściu z grupy Linn zapowiedziała skupienie się na studiach i rodzinie. Jej odejście odbiło się na brzmieniu grupy – głos Linn, uznawany przez fanów za mocniejszy i przyjemniejszy dla ucha niż głos Jenny, był jednym z czynników, dzięki którym zespół odniósł sukces komercyjny w 1. poł. lat 90.

Zespół zaczął planować wydanie swojego piątego albumu studyjnego już w październiku 2004, po zakończeniu krótkiej trasy koncertowej promujące album Da Capo; pierwszą wstępna datą wydania płyty było lato 2005. Data wydania została przełożona z powodu ślubu Jenny i problemami z kontraktami z wytwórniami muzycznymi. Zespół rozpoczął nagrana albumu 4 listopada 2007, po oficjalnym odejściu Linn. Pomimo tego, ze zespół nie podpisał z żadną wytwórnią kontaktu na wydanie płyty, jej wydanie jest zapowiedziane na lato 2009. Zespół zapowiedział umieszczenie na albumie remixów hitów z poprzednich płyt – cały projekt tworzenia remixów nazwano Global Remix Project, który zakłada również pojawienie się remixów i teledysków na stronie internetowej Ace of Base; projekt został rozpoczęty w grudniu 2008. Formacja planowała wydać pięć teledysków, do każdego dodatkowo teledysk; przy tworzeniu każdego z utworów uczestniczył gościnnie inny szwedzki DJ. Niewiadomym jest, czy single zostaną umieszczone na nowym albumie.

14 grudnia 2007 Jonas Berggren na spotkaniu z fanami po koncercie na Litwie oznajmił, że zespół pracuje ze słynnymi amerykańskimi producentami, nie ujawnił jednak nazwisk. Susanna Safsund i Linnea Deb, wokalistki wspomagające zespół w trasie, będą dodawały wokal wspierający na nowym albumie.

4 kwietnia 2008 umieszczone zostały (w serwisie UnitedStage.se) promocyjne fotografie zespołu. 10 kwietnia uruchomiono nową stronę internetową formacji. Wiosną 2008 zespół poinformował, ze ich nowym menadżerem jest Orlando John z korporacji Urbania Group, który wcześniej towarzyszył zespołowi w podróżach po Azji, Europie Wschodniej i Afryce.

W czasie koncertu na festiwalu Rock Under Broen (Dania) 14 czerwca 2008 zespół zagrał nową piosenkę pt. „Sparks from a Fire”. Niewiadomym jest, czy utwór pojawi się na nowej płycie Ace of Base.

12 listopada 2008 wydano składankę hitów i teledysków – Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos. Box składa się z trzech płyt: CD z utworami, drugiej CD z remixami i DVD z teledyskami. Do zestawu dołączona jest specjalna poligrafia i fotografie cżłonków grupy. Cztery utwory nagrano w nieco zmienionej wersji – „Wheel Of Fortune 2009”, „Lucky Love 2009” i „Don’t Turn Around 2009”; do japońskiej wersji składanki dołączono piosenkę „The Sign – Freedom Bunch Mix”. „Wheel of Fortune 2009” został wydany jako singel 24 października 2008 jako pierwszy singel ze składanki.

Obecnie zespół pracuje nad nowym albumem wraz z producentem (Peer Åström). W dalszym ciągu jednak zespół nie ma podpisanego kontraktu z oficjalną wytwórnią muzyczną.

Zespół obecnie jest w trakcie trasy koncertowej. Zespół ma za sobą występ na festiwalu Smukfest w Skanderborgu w Danii. Wiosną 2009 grupa rozpoczęła amerykański etap trasy. Obecnie zespół ma dwie nowe wokalistki Clarę Hagman i Julię. Na lipiec 2010 r. planowany jest nowy singiel nowego Ace of Base, a pełen album jest w produkcji, jego premiera planowana jest na jesień tego roku. Pierwszego solowego singla wydała za to była wokalistka tej grupy Jenny Berggren, nosi on tytuł „Here I am”.

Osiągnięcia

Zespół jest zdobywcą kilku prestiżowych nagród związanych z przemysłem muzycznym. Album Happy Nation został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako „Najlepiej Sprzedający się Debiutancki Album”. Łączny nakład Happy Nation i The Sign oszacowano na ponad 23 miliony na całym świecie. Album uplasował się na 1. miejscu list przebojów w przynajmniej 16 krajach, w tym m.in. takich jak:

Argentyna
Australia
Kanada
Chile
Dania
Francja
Niemcy
Grecja
Węgry
Izrael
Japonia
Nowa Zelandia
Norwegia
Portugalia
Wielka Brytania
Stany Zjednoczone

W 1994 grupa została laureatem dwóch American Music Awards m.in. „Najlepszy Singel” dla „The Sign”, który zdobył rónież nagrodę Billboard Music Awards. dla najlepiej sprzedającego się singla roku 1994[28]. W tym samym roku Ace of Base bł nominowany do Nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy Nowy Zespół”, nagrodę zdobyła jednak Sheryl Crow.

Zespół ma w dorobku kilka wydawnictw posiadający certyfikaty nadane w Stanach Zjednoczonych przez RIAA. Są to:

12 listopada 1993 „All That She Wants” platyna
6 kwietnia 1994 „The Sign” platyna; nagroda BMI Million-Air award (2007)
19 czerwca 1994 „Don’t Turn Around” złoto
1 września 1998 „Cruel Summer” złoto
21 maja 2002[31] Happy Nation diament
21 maja 2002 The Bridge 2x platyna

Ponadto składanka „The Sign: Home Video Collection” zdobyła status złotej płyty.

W Europie Ace of Base zdobył nagrodę „Najlepiej Sprzedający się Artysta Skandynawski” na World Music Awards w 1994, 1995, 1996 i 1997 w Monako. Zespół jest również laureatem nagrody World Music Awards w kategorii „Nowość w Świecie Popu” w 1994. Utwó „Life Is a Flower” był najczęściej nadawanym przez radia europejskie utworem w 1998.

W Wielkiej Brytanii singel „All That She Wants” sprzedał się w nakładzie ponad 600 000 kopii (był trzecim najlepiej sprzedającym się singlem w 1993). Dwanaście singli zespołu pojawiło się na liście UK Singles Chart, ponadto grupa dziesięciokrotnie wystąpiła w programie Top of the Pops.

Dyskografia

Albumy studyjne

19 lutego 1993 Happy Nation
Single:
All That She Wants
Wheel Of Fortune
Happy Nation
Waiting for Magic
The Sign
Don’t Turn Around
Living In Danger
Liczba sprzedanych kopii: ponad 23 miliony

21 listopada 1995 The Bridge
Single:
Lucky Love
Beautiful Life
Never Gonna Say I’m Sorry
My Déjà Vu
Liczba sprzedanych kopii: 6 milionów

14 lipca 1998 Flowers
Single:
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Always Have Always Will
Travel To Romantis
Everytime It Rains
Donnie
Cecilia
Tokyo Girl
Liczba sprzedanych kopii: 2 miliony

30 września 2002 Da Capo
Single:
Beautiful Morning
The Juvenile
Unspeakable
Liczba sprzedanych kopii: ok. 500 tys.

Album

Happy Nation / The Sign

Single:
1992 „All That She Wants”
1993 „Wheel of Fortune” „Happy Nation” „Waiting for Magic” „The Sign”
1994 „Don’t Turn Around” „Living in Danger”

Album

The Bridge

Single:
1995 „Lucky Love” „Beautiful Life”
1996 „Never Gonna Say I’m Sorry”

Album

Flowers

Single:

1998
Life Is a Flower
Cruel Summer
Whenever You’re Near Me
Travel to Romantis
Always Have Always Will

Album

Singles of the 90s

Single:

1999 „Everytime It Rains” „C’est la Vie (Always 21)”
2000 „Hallo Hallo”

Album

Da Capo

Single:

2002 „Beautiful Morning” „The Juvenile”
2003 „Unspeakable”

Album

Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos

Singiel:

2008 „Wheel of Fortune 2009”

Single na pierwszych miejscach list przebojów

1993 „All That She Wants” „Happy Nation”
1994 „The Sign” „Don’t Turn Around” „Living In Danger”
1995/1996 „Lucky Love” „Beautiful Life”

2010 The Golden Ratio
2015 Face To Face?

tekst źródłoy z wikipedii

28 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Peter Schilling

Peter Schilling, właściwie Pierre Michael Schilling (ur. 28 stycznia 1956 w Stuttgarcie) – niemiecki piosenkarz, wykonawca muzyki synth pop.

Pierwszy profesjonalny album Peter Schilling wydał w 1982. Przebojem okazała się jednak dopiero piosenka z jego trzeciej płyty Error In The System zatytułowana „Major Tom (Coming Home)”, a opowiadająca o powrocie do domu fikcyjnego astronauty (tytułowego Majora Toma), który pierwszy raz pojawił się w utworach Davida Bowie (Space Oddity, Ashes to Ashes). Chociaż pierwotnie została nagrana w języku niemieckim, to swoją popularność uzyskała dzięki swojej angielskiej wersji.

Peter Schilling wydał kilkanaście płyt, które nie odniosły jednak takiego sukcesu. Na listy przebojów trafił utwór „The Different Story” z 1989, wyprodukowany we współpracy z Michaelem Cretu, a także niektóre inne jego single m.in. „Die Wüste Lebt” i „Terra Titanic”.
Terra Titanic zadebiutował na liscie przebojów programu 3 14.07.1984 roku, przebywając tam przez 16 tygodni i utrzymując sie w ścisłej TOP10 przez 6 tygodni.W połowie lat 90. piosenkarz m.in. wraz ze swoją (obecnie byłą) żoną stworzył zespół Space Pilots, który nagrał tylko jedną piosenkę.

Albumy

1982 – Fehler im System
1982 – Major Tom (Völlig losgelöst)
1983 – Error In The System
1984 – 120 Grad
1985 – Things To Come
1989 – The Different Story (World Of Lust And Crime)
1993 – Geheime Macht
1994 – Major Tom 94
1994 – Sonne
1999 – Von anfangan…bis jetzt
2003 – Raumnot
2004 – Retrospektive
2004 – Zeitsprung
2005 – Delight Factor Wellness
2006 – Das Prinzip Mensch
2006 – Tauch Mit Mir… In Eine Neue Zeit… Das Beste Von 2003-2006
2014 – DNA

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Edyta Geppert

Edyta Geppert ur. 27 listopada 1953 w Nowej Rudzie) – polska piosenkarka. Od 1985 roku żona Piotra Loretza (syna aktora – Mieczysława Mileckiego, właśc. Loretza, i aktorki Haliny Michalskiej) – aktora i pedagoga, który nie tylko towarzyszy artystce w życiu prywatnym, ale również we wszelkich jej dokonaniach artystycznych. Mają syna Mieczysława (ur. 1988).

Działalność artystki
Przed rozpoczęciem nauki na Wydziale Piosenki w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”. Przed śpiewaniem w zespole i na szkolnych akademiach – jak sama artystka wspomina – śpiewała, odkąd pamięta. Pochodzi z muzykalnej rodziny – matka Edyty Geppert była Węgierką, dlatego też bliskie są artystce czardasze węgierskie.

Edyta Geppert zaprezentowała się po raz pierwszy szerszej publiczności w 1984. Zdobyła wówczas I nagrodę na V Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix XXI Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Sukcesy na opolskim festiwalu odnosiła jeszcze w 1986 i 1995. Jest jedyną polską piosenkarką, która do tej pory otrzymała trzykrotnie Grand Prix na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu – 1984 – „Jaka róża, taki cierń”, 1986 – „Och, życie kocham cię nad życie” i 1995 – „Idź swoją drogą” (romans oparty na folklorze cygańskim według słów J. Kofty do muz. E. Dębickiego).

Edyta Geppert śpiewa nie tylko spokojne i nastrojowe piosenki, jest wszechstronna – mierzy się także z piosenką dramatyczną, refleksyjną, liryczną i kabaretową. Wykonywała także utwory z muzyką country, hardrockową i heavymetalową oraz rap. Jej twórczość klasyfikowana jest najczęściej jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana, choć artystka tych klasyfikacji nie lubi. Jej odpowiedzią na próby „zaszufladkowania” jest to, że jest piosenkarką, która śpiewa piosenki. Piosenka dla Edyty Geppert „to rodzaj wiersza krótkiego, do którego dodaje się muzykę, aby był śpiewany przy okazjach towarzyskich takich, jak: przy stole, z przyjaciółmi, z ukochaną, aby lżej znosić nudę, jeśli się jest bogatym oraz aby lżej znosić nędzę, jeśli się jest biednym”

Teksty do jej piosenek są autorstwa znanych polskich twórców, do których należą m.in. Jacek Cygan, Magda Czapińska, Bożena Ptak, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Marek Dagnan, Jerzy Ficowski i inni. Z Edytą Geppert w latach 1985-2002 na stałe współpracowali: Tomasz Bajerski – fortepian, i Henryk Alber – gitara. Obecnie artystce towarzyszą muzycy: Krzysztof Herdzin (lub Piotr Matuszczyk) – fortepian, Jerzy Szarecki – trąbka oraz zespół Kroke.

Album piosenkarki Śpiewam życie ma charakter folkowy – żydowsko-bałkański. Obecnie artystka nagrała kilkanaście utworów z muzyką Seweryna Krajewskiego (z 56-osobową orkiestrą) w aranżacjach Krzysztofa Herdzina. Premiera albumu we wrześniu 2008 r.

W 2005 roku wspierała kampanię wyborczą Prawa i Sprawiedliwości uczestnicząc w cyklu koncertów Wiosna Polaków.
3 maja 2009 odznaczona przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Dyskografia
1984 – Edyta Geppert Recital – Live
1986 – Och, życie kocham cię nad życie
1991 – Historie prawdziwe
1992 – Follow The Call
1994 – Śpiewajmy
1997 – Pytania do księżyca
1998 – Pamiętnik, czyli kocham cię życie
1999 – Debiut…
2002 – Wierzę piosence
2006 – Moje królestwo – Edyta Geppert i Krzysztof Herdzin
2006 – Śpiewam życie – Edyta Geppert i Kroke
2008 – Nic nie muszę – 25-Lecie – Edyta Geppert i Krzysztof Herdzin
2011 – Święta z bajki

Najważniejsze piosenki:
A gdy uznamy, że to już
By
Idź swoją drogą
Jaka róża, taki cierń
Kamień i mgła
Mamo… córko…
Meshuge
Na Krakowskim czy w Nohant
Nie, nie żałuję
Nie przejmuj się
Nocny dyżur
Paryski walczyk
Przepraszam, że żyję
Rimbaud – Aniele Stróżu mój
Serenada
Sopockie bolero
Szukaj mnie
Śpiewam życie
To nic, że to sen
To się nie sprzeda, pani Geppert
Uciekaj, moje serce (w j. francuskim Sauve-toi mon pauvre coeur)
Zamiast
Życie, kocham Cię nad życie

opracowane przez Aga dla RM80.pl

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

George Michael

George Michael (właściwie Georgios Kyriacos Panayiotou, ur. 25 czerwca 1963 r. w Finchley w północnej części Londynu – zm. 25.12.2016 ) – brytyjski piosenkarz i kompozytor pop i soul.

Jego ojciec, Jack Panayiotou, był greckim emigrantem z Cypru, a matka, Leslie, rodowitą Angielką. Yog (jak go nazywali rodzice i siostry) był najmłodszy w rodzinie, gdzie były już dwie dziewczynki Yoda i Melania. Jack pracował ciężko jako kelner, a później we własnej restauracji, więc Yog większość czasu spędzał z matką, z którą był bardzo emocjonalnie związany.

Po przeprowadzce w 1975 r. George trafił do Bushey Meads Comprehensive School w Herts i tam właśnie poznał Andrew Ridgeleya. Nieśmiały ale zdolny syn greckiego emigranta, szybko zaprzyjaźnił się z wesołym, pewnym siebie synem egipskiego emigranta. Obu ich fascynowała muzyka, spędzali więc całe popołudnia i wieczory na słuchaniu i komponowaniu piosenek, ale także na imprezowaniu w londyńskich klubach. Już wtedy Yog wiedział, że chce być znanym muzykiem. Z innym bliskim przyjacielem, Davidem Austinem, uciekał z lekcji w piątkowe poranki, żeby zarobić kilka groszy na nocne wypady do klubów, grając i śpiewając w londyńskim metrze.

Kiedy Yog miał 17 lat i zbliżały się egzaminy końcowe, odmówił pójścia na studia – chciał śpiewać. Zdesperowany ojciec zagroził mu, że wyrzuci go z domu jeśli nie znajdzie dobrej pracy, ale Yog cały czas powtarzał, że jedyne, co chce robić, to muzyka. Ojciec uważając syna za nieudacznika zatrudnił go w swojej restauracji do zmywania naczyń.

Yog pracował też jako DJ w restauracji i jako bileter w kinie, ale cały czas pisał piosenki i razem z Andym marzył o muzycznej karierze. To właśnie wtedy powstał największy przebój George’a Michaela, „Careless Whisper”. 17-letni Yog jechał właśnie autobusem do pracy. Kiedy podawał kierowcy drobne na bilet, w jego głowie pojawiła się słynna melodia saksofonu. Potem wspólnie z Andym dokończyli piosenkę, która 4 lata później miała się stać znakiem rozpoznawczym George’a Michaela.

Początki kariery

W 1979 r. Yog razem z Andym, wspomnianym już Davidem Austinem i jego bratem Paulem stworzyli zespół ska, który nazywał się The Executive. Nie odniósł on większego sukcesu, ale zainspirował Yoga i Andego do stworzenia duetu Wham!. Pierwszy kontrakt podpisali w 1982 r. z małą wytwórnią Innervision. Dla świata narodził się George Michael.

Pierwszy singel zatytułowany „Wham! Rap” nie odniósł wielkiego sukcesu, za to kolejny singel „Young Guns” stał się prawdziwym hitem, głównie dzięki występowi w „Top of the Pops” i niekłamanemu sexappealowi obu chłopców. Kiedy ukazał się singel „Club Tropicana”, pierwszy album Wham!, „Fantastic”, rozchodził się jak świeże bułeczki, a prawie każda nastolatka w Anglii chciała mieć plakat z Andym i George’em.

Kolejny rok, 1984, przyniósł nowy album, „Make it Big”, ze słynnymi przebojami „Wake Me Up Before You Go-Go” i „Careless Whisper” (wydany jako solowy singel George’a Michaela). Zaczęła się prawdziwa Wham!-mania, głównie dzięki udanemu tournée w USA i bardzo nagłośnionym koncertom w Chinach. W latach 1984-1986 zespół stał się sławny na całym świecie, a utwory podbijały listy przebojów i serca fanów. Światowa trasa koncertowa duetu Wham objęła między innymi Australię, Japonię i Stany Zjednoczone. W międzyczasie George wziął udział w przedsięwzięciu Boba Geldofa, Band Aid, które pomagało ofiarom głodu w Etiopii.

Jednak mimo sukcesów w 1986 r. George i Andy postanawiają rozwiązać duet. Ostatni koncert, „The Final”, który odbył się 28 czerwca 1986 roku na Wembley Stadium, stanowił symboliczny koniec wspólnej kariery George’a i Andy’ego. George zaczyna solową karierę, a Andy zakłada rodzinę i jak określa George -„surfuje na wodach Kornwalii”.

Kariera solowa

W wieku 21 lat artysta otrzymuje jako najmłodszy kompozytor nagrodę Ivor Novello Songwriter Award za utwór „Carless Whisper” i zaczyna solowa karierę udanym duetem z Arethą Franklin, „I Knew You Were Waiting”. Następnie George szokuje fanów piosenką i teledyskiem „I Want Your Sex”, promującym pierwszy solowy album „Faith”. Rozgłośnie radiowe zakazały puszczania utworu przed godz. 22.00, ale to nie przeszkodziło, aby utwór stał się wielkim przebojem.

„Faith” została zasypana nagrodami i przynosi artyście jeszcze większą sławę. Płyta całkowicie zrywa z wizerunkiem uśmiechniętego chłopca z zespołu Wham! George pojawia się tu trzymając gitarę w skórzanej kurtce poplamionych dżinsach i z dwudniowym zarostem. Album zrobił zawrotną karierę po obu stronach Atlantyku, a w 1988 r. George wyrusza w światowe tournée. W 1989 r. płyta zbiera kolejne nagrody, m.in. American Music Awards. W niedługim czasie George odbiera Grammy, kolejnym wyróżnieniem jest już druga nagroda Ivor Novello Award dla najlepszego kompozytora.

W 1990 r. pojawia się płyta „Listen Without Prejudice”, promowana przez singel „Freedom’90”. Towarzyszy mu kolejny „skandal”, tym razem spowodowany przez decyzję George’a, który chce zerwać z dawnym wizerunkiem seksownego piosenkarza pop i bardziej skupić się na muzyce i swoim życiu osobistym. W teledysku „Freedom ’90” nie występuje już George, lecz możemy zobaczyć znane modelki. Symbolicznie zrywa z epoką Faith – w „Freedom ’90” niszczone są kurtka, gitara i szafa grająca, znaki firmowe George’a Michaela z teledysku „Faith”. W 1991 r. odbiera kolejną Grammy tym razem za „Freedom ’90” i zaczyna trasę koncertową nazwaną „Cover to Cover”. W 1992 wychodzi singel zatytułowany „Too Funky” oraz „Crazy Man Dance”. W 1992 wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu oddanie hołdu zmarłemu frontmenowi grupy Queen – Freddiemu Mercuremu. Wykonał na nim następujące piosenki: ’39, Somebody to Love, oraz w duecie These are the days of our lives.

Związek z Anselmo Feleppe

Wydaje się, że George Michael ukrywa się przed swoją publicznością. Wydaje coraz mniej singli, a październiku 1992 r. zaczął spór sądowy o wolność artystyczną ze swoją wytwórnią Sony, który to spór ogranicza go twórczo i kończy się przegraną George’a dopiero w 1994 r. Czego nie wie publiczność, to fakt, że w 1991, podczas koncertu „Rock in Rio” George poznał swoją pierwszą wielką miłość, brazylijskiego projektanta Anselmo Feleppe. Oczywiście orientacja seksualna George’a była tajemnicą dla wszystkich oprócz jego rodziny i przyjaciół.

Niestety, idylla nie trwa długo; Anselmo dowiaduje się, że ma wirusa HIV i w 1993 roku umiera na wylew mózgu, pozostawiając George’a w żałobie, w trakcie procesu sądowego, nie będącego w stanie pisać. Nieprzypadkowo w latach 1991-1993 George angażuje się w akcje charytatywne związane z finansowaniem leczenia AIDS, jak płyta „Red Hot & Dance” w 1991 roku lub koncert pamięci Freddie’ego Mercury’ego w 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie, gdzie wykonuje trzy utwory, w tym niezapomniany „Somebody to Love”.

Powrót na scenę

Dopiero w roku 1996, po okresie 3-letniej żałoby, George może pisać. Powstaje wspaniała, lekko jazzowa i spokojna płyta „Older”. Znów zauważamy zmianę wizerunku: bardzo krótkie włosy i bródka. Teksty na płycie wyraźnie odnoszą się do Anselmo, ich wspólnego związku i bólu artysty po jego stracie, jednak George odmawia wyraźnej odpowiedzi jaka jest jego orientacja seksualna i kim jest Anselmo, któremu dedykował płytę. Poznaje za to swoją kolejna wielką miłość, Amerykanina Kenny’ego Gossa, z którym jest w udanym związku do dziś.

„Older” nie przynosi tournée, za to George bierze udział w projekcie „MTV Unplugged”, który według fanów i jego samego jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym koncertem, jaki zagrał. Jest to również wyjątkowy koncert ze względów osobistych – był to ostatni występ George’a, który oglądała jego matka. W lutym 1997 kolejna ukochana przez George’a osoba, Leslie Panayiotou, umiera na raka skóry.

W roku 1998 światową prasą wstrząsnął skandal z George’em Michaelem w roli głównej. Yorgos Panayiotou został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills. George nie miał innego wyjścia jak otwarte przyznanie się, że jest gejem, co robi podczas programu w CNN. Po kilku miesiącach wokalista wydaje singel „Outside”, który jest ironiczną odpowiedzią artysty na cały skandal dotyczący epizodu w toalecie w L.A. Piosenka zdobywa popularność i uznanie za poczucie humoru; „Outside” jak i „A Moment With You”, żartobliwy utwór dedykowany policjantowi, który go aresztował, oraz kilka innych nowych piosenek ukazuje się na dwupłytowym albumie „Ladies & Gentleman”, będącej zbiorem jego największych przebojów tanecznych i ballad.

Rok 1999 to dalsza działalność charytatywna, jak na przykład koncert Net Aid na stadionie Wembley w Londynie. W listopadzie tego roku wystąpił również w Royal Albert Hall w Londynie na „Equality Show” dla uczczenia 30. rocznicy wydarzeń w Stonewall Inn (razem z Jimmym Somervillem, Boyem George’em i Eltonem Johnem). George wydał płytę „Songs from the Last Century”, najbardziej nietypowy album w jego twórczości. Płyta składa się wyłącznie z coverów, jak „Roxanne” Stinga, „Miss Sarajevo” U2 oraz piosenki z lat 30., 40. i 50. Cały album jest utrzymany w atmosferze swingu i jazzu, gdzie George mógł w pełni pokazać swój talent wokalny. I tym razem nie obyło się bez nagród – George zdobywa nagrodę dla najlepszego wokalisty.

Kolejne lata, 2000-2004, George spędził w studiu, pracując ciężko nad albumem. W tym czasie ukazały się zaledwie trzy single. Czerwiec 2000 roku to duet z Whitney Houston i utwór „If I Told You That”. W marcu 2002 roku ukazał się singel „Freeek!”, promujący nową płytę, która nie ukazała się jednak jeszcze w 2002 roku. Piosenka, ze względu na swój tekst i wideoklip (jeden z najdroższych w historii popu), wywołała wiele kontrowersji. George jednak wykorzystał mocno erotyzujące przesłanie piosenki na charakterystyczny dla siebie ironiczny sposób. „Freeek!”, raczej niezrozumiane przez krytykę, miało być satyrą na współczesną kulturę, szczególnie telewizyjną, a także Internet, przepełnione seksem dostępnym dla wszystkich, również dla dzieci.

W tym samym roku George angażuje się w kolejną kontrowersyjną dysputę, tym razem na temat udziału Wielkiej Brytanii w wojnie w Iraku. W lipcu ukazuje się singel „Shoot the Dog”, a muzyk jest często zapraszany do programów telewizyjnych, gdzie próbuje przekonać opinię publiczną o bezsensowności tej wojny. Swoją „misję” George kontynuuje w 2003 roku, wykonując cover piosenki „The Grave” w „Top of the Pops” oraz śpiewając podczas rozdania nagród MTV w duecie z Ms Dynamite swój stary przebój „Faith” ze zmienionym, antywojennym tekstem.

Wreszcie 2004 rok przynosi długo oczekiwany autorski album George’a Michaela „Patience”. 1 marca 2004 roku ukazuje się w sprzedaży singel promujący płytę „Amazing”. Płyta pełna jest bardzo osobistych piosenek, będących zapisem głębokich przeżyć i przemyśleń artysty, jak również utworów będących komentarzem do bolączek współczesnego świata. Jednocześnie George ogłosił, że po wydaniu albumu z duetami w 2005 roku ma zamiar wycofać się z showbusinessu i publikować swoje utwory w sieci, udostępniając je swoim fanom za darmo lub za dobrowolny datek na cele charytatywne.

Fani na całym świecie przyjęli płytę entuzjastycznie, w USA, głównie za sprawą wywiadu w Oprah Winfrey Show, album został okrzyknięty wielkim comebackiem George’a Michaela. Również w swojej ojczyźnie George został doceniony – w kwietniu tego roku został uhonorowany przez Akademię Radiową jako najczęściej słuchany artysta w Wielkiej Brytanii.

Od 1998 roku powszechnie wiadomo, że piosenkarz jest homoseksualistą. Jeszcze do niedawna partnerem artysty był Kenny Goss – przedsiębiorca przemysłu sportowego oraz kolekcjoner sztuki. Przyczyną rozstania się Kenny’ego i George’a były ostatnio coraz częstsze problemy z narkotykami i prawem tego drugiego. W 2006 brytyjski tabloid News of the World opublikował zdjęcia wokalisty w parku Hampstead Heath w Londynie (popularne miejsce schadzek gejów) twierdząc, że był tam w celu anonimowego seksu.

George Michael był wielokrotnie aresztowany przez policję za posiadanie narkotyków. W dniu 24 sierpnia 2010 roku piosenkarz przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków przed sądem w Highbury w Londynie, a w dniu 14 września 2010 roku przez ten sam sąd został skazany na osiem tygodni więzienia.
12 sierpnia 2012 roku wystąpił w ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

26 października 2011 roku George Michael odwołał występ w londyńskim Royal Albert Hall z powodu infekcji wirusowej. 21 listopada 2011 roku w szpitalu w Wiedniu skarżył się na bóle w klatce piersiowej przy hotelu dwie godziny przed jego występem Symphonica Tour. Do 1 grudnia był na oddziale intensywnej opieki medycznej z powodu zapalenia płuc. Stan ten doprowadził do odwołania i odroczenia pozostałych występów w roku 2011, które zostały zaplanowane głównie w Wielkiej Brytanii.

Zmarł 25 grudnia 2016 roku w swojej posiadłości w hrabstwie Oxfordshire z powodu niewydolności serca w wieku 53 lat.

Albumy studyjne
1987: Faith
1990: Listen Without Prejudice, Vol. 1
1996: Older
1999: Songs from the Last Century
2004: Patience
2006: Twenty Five
2014: Symphonica

Kompilacje
1998: Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael
2006: Twenty Five

Albumy koncertowe
1993: Five Live

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Morten Harket

Morten Harket (ur. 14 września 1959 w Kongsberg) – norweski muzyk, członek, założyciel i wokalista grupy A-ha. Wcześniej również gitarzysta zespołu Soldier Blue.
W 1982 razem z Paulem Waaktarem Savoy i Magne Furuholmem założył grupę A-ha, z którą grał do końca jej istnienia, do 2010. Po tym okresie skupił się na solowej karierze. Morten ma 5 pięcioro dzieci z 3 kobietami. Z Camillą Harket: Jakob Oscar Martinus Malmquist Harket (ur. 14 maja 1989), Jonathan Henning Adler Malmquist Harket (ur. 30 grudnia 1990) i Anne Katharina Tomine Malmquist Harket (ur. 14 kwietnia 1993). Ma także 2 córki, Henny (ur. 7 lutego 2003) ze swoją dawną dziewczyną Anne Mette Undlien i Karmen Poppy (ur. 7 września 2008) z Inez Andersson.

W 2012 roku otrzymał Order Kawalera I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Dyskografia
Albumy solowe

Poetenes Evangelium (1993)
Vogst Villa (1996)
Wild Seed (1995)
Letter From Egypt (2008)
Out of my hands (2012)
Brother (2014)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0

27 lutego 2017

Limahl

Limahl, właściwie Christopher Hamill (ur. 19 grudnia 1958 roku w Wigan, w obrębie hrabstwa Lancashire, w stołecznym okręgu Większego Manchesteru) – brytyjski piosenkarz pop. Syn Erica i Cynthii Hamill, dorastał wraz z trojgiem rodzeństwa; dwoma braćmi – Paulem i Anthony oraz siostrą Caroline. Po ukończeniu Mesnes High School w Wigan, związał się z Westcliff-on-Sea Palace Theatre Repertory Company. Występował z powodzeniem w biblijnym musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat). Przez krótki okres był punkiem w zespole Vox Deus, a następnie śpiewał w grupie Crossword i formacji Brooks z Mike’em Nolanem. Jego sceniczny pseudonim Limahl powstał z anagramu jego nazwiska (nazwisko czytane od tyłu, jedna z „L” została przestawiona miejscami). Pracował również jako fryzjer.

W 1981 został wokalistą zespołu pop Art Nouveau przekształconego na Kajagoogoo, a jego karierą pokierował jako współproducent pierwszych nagrań Nick Rhodes z zespołu Duran Duran. Wylansowany przebój „Too Shy” szybko znalazł się na miejscu pierwszym w Wielkiej Brytanii i dotarł do miejsca piątego amerykańskiej listy Billboard Hot 100. Piosenka stała się symbolem pop kultury lat 80. i zyskała ogromną popularność. Jego odejście od Kajagoogoo w 1983 roku spowodowane było częściowo zbyt dużą kontrolą nad grupą gitarzysty Nicka Beggsa. Rok potem grupa zmieniła nazwę z Kajagoogoo na Kaja i działała do 1986.

W 1983 Limahl rozpoczął karierę solową, a jego pierwszy utwór „Only For Love” trafił na dwudzieste miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Rok później odniósł sukces przebojami „Too Much Trouble” i „Never Ending Story” – muzycznym motywem przewodnim baśniowego filmu fantasy Wolfganga Petersena Niekończąca się opowieść (Die Unendliche Geschichte, 1984) z Noah Hathawayem oraz debiutanckim albumem „Don’t Suppose…”. Jego kolejne płyty „Colour All My Days” (1986) i „Love is Blind” (1992) oraz singel „Tell Me Why” (2006) nie cieszyły się tak wielkim powodzeniem. W 2004 roku wystąpił w muzycznym reality show PRO 7 Comeback – Die große Chance, a rok później pojawił się w programie ITV Hit Me Baby One More Time. W sierpniu 2008 wystąpił na Sopot Festival.

Limahl, który jest gejem, był związany o dziewięć lat starszym Paulem Gambaccini, brytyjskim djejem, prezenterem radiowym i telewizyjnym, autorem pierwszej oficjalnej biografii Kajagoogoo.

W lutym 2008 grupa KajaGooGoo reaktywowała się w oryginalnym składzie: Limahl (wokal), Nick Beggs (wokal, gitara basowa, Chapman stick), Jez Strode (perkusja), Steve Askew (gitara) oraz Stuart Croxford Neale (klawisze).
W kwietniu tego samego roku Limahl gościł w programie Wideoteka Dorosłego Człowieka, a 24 sierpnia 2008 Limahl wraz z zespołem KajaGooGoo wystąpił na Sopot Festival.

26 lipca 2012 muzyk wystąpił na koncercie Disco Fever zorganizowanym w ramach Sunrise Festival w Kołobrzegu.

29 sierpnia 2013 Limahl wystąpił na stadionie w Iłowie, w ramach imprezy Wielkie Pożegnanie Lata!

Dyskografia:
Single:

Z Kajagoogoo
Too Shy (1982)
Ooh To Be Aah (1983)
Hang On Now (1983)
Space Cadet (2009)

solo
Only For Love (1983)
Too Much Trouble (1984)
Never Ending Story (1984)
Tar Beach (1984)
Love In Your Eyes (1986)
Inside To Outside (1986)
Colour All My Days (1986)
Stop (wydany tylko w Japonii, 1990)
Maybe This Time (1991)
Too Shy – 92 (1992)
Love Is Blind (1992)
Love That Lasts (2002)
Tell Me Why (2006)
1983 (2012)
London For Christmas (2012)
Don’t Suppose (reedycja) (2013)

Albumy:

Z Kajagoogoo
White Feathers (1983)
EP Death Defying Headlines 2008
EP Death Defying Headlines – The Dancing Remixes 2009

solo
Don’t Suppose (1984)
Colour All My Days (1986)
Love Is Blind (1992)
Kajagoogoo & Limahl. The Singles and More (1993)
The Best of Limahl (1996)
The Very Best of Kajagoogoo & Limahl (2003)
Limahl Never Ending Story (2006)

materiał źródłowy wikipedii

27 lutego, 2017 0