Header

Funky

16 października 2019

Lenny Kravitz wystąpi w Polsce w 2020 roku

Czterokrotny laureat nagrody Grammy, amerykański muzyk, kompozytor, wokalista, producent muzyczny wraca do Polski. Lenny Kravitz wystąpi 15 czerwca 2020 roku w Arenie Gliwice. Koncert odbędzie się w ramach trasy koncertowej Here to Love Tour 2020.
Bilety na wydarzenie w regularnej sprzedaży będą dostępne od piątku 18.10.2019 od godz. 10:00 na LiveNation.pl. Przedsprzedaż Citi Handlowy rozpoczyna się w środę, 16.10.2019 o godz. 12:00 i zakończy się 18.10.2019 o godz. 09:00. Ceny wejściówek póki co nie są znane.
https://www.antyradio.pl/Muzyka/Koncerty/Lenny-Kravitz-wystapi-w-Polsce-w-2020-roku-36180

16 października, 2019Koncerty 0

1 marca 2017

Kombi

Kombi – polski zespół muzyczny, początkowo rockowy, potem elektroniczny założony w 1976 r. przez Sławomira Łosowskiego.

Zespół zdobył popularność dzięki charakterystycznemu pop-rockowemu brzmieniu i głosowi Grzegorza Skawińskiego. W początkowym okresie działalności grupy, Grzegorz Skawiński bez specjalnego entuzjazmu podchodził do roli wokalisty więc prowadzono także poszukiwania innych muzyków mogących wykonywać partie wokalne. Jednym z nich był, w latach 70. mało jeszcze znany szerszej publiczności, Stanisław Sojka. Śladem tej współpracy jest utwór „Katar” (do słów Jana Brzechwy), ilustrowany pomysłowym na owe czasy teledyskiem. We wczesnym stadium (lata 1976-1982) Kombi grało utwory rockowo-bluesowe oraz krótkie formy instrumentalne o charakterze ilustracyjnym, z niewielkim udziałem elektroniki, a także fusion i funky. Od 1983 r. (wraz z singlem „Inwazja z Plutona”, tuż przed wydaniem płyty Nowy rozdział) grupa przerzuciła się na granie elektronicznej „przystępnej awangardy” spod znaku new romantic czy „synth pop-rock”. Taką muzykę zespół grał aż do rozwiązania w 1992. Jednymi ze słynnych instrumentów muzycznych zespołu w tym czasie były elektroniczna perkusja Simmons (model SDS V) oraz komputer Commodore 64 (jako sekwencer MIDI).

W 2003 powołano do życia (jednak bez udziału i wiedzy założyciela – Sławomira Łosowskiego), zespół o nazwie Kombii.
Najbardziej znane przeboje to: „Przytul mnie”, „Królowie życia”, „Black and White”, „Nasze rendez-vous”, „Słodkiego miłego życia”, „Linia życia”, „Kochać cię – za późno”, „Tabu – obcy ląd”, „Nie ma zysku”, „Za ciosem cios” oraz najpopularniejszy chyba utwór instrumentalny „Bez ograniczeń” będący przez wiele lat sygnałem muzycznym audycji telewizyjnej 5-10-15.

Muzycy
Byli członkowie zespołu

Sławomir Łosowski – instrumenty klawiszowe, programowanie
Grzegorz Skawiński – wokal, gitara, syntezator gitarowy
Waldemar Tkaczyk – gitara basowa, chóry, perkusja elektroniczna
Jan Pluta – perkusja, perkusja elektroniczna
Jerzy Piotrowski – perkusja, perkusja elektroniczna
Tomasz Łosowski – perkusja
Mariusz Bryl – perkusja
Zbigniew Kraszewski – perkusja

Dyskografia:

Albumy
1980 Kombi
1981 Królowie życia
1984 Nowy rozdział
1985 Kombi 4
1986 10 Years – The Best of Kombi – Live
1989 Tabu
1990 Jubileusz
1990 15 lat
1991 The best of Kombi
1992 Ostatni koncert
1993 The Singles
2007 Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. – składanka

Single:
1979 „Wspomnienia z pleneru”, „Przeciąg”
1980 „Hej rock and roll”, „Przytul mnie” instrumental
1980 „Hotel Twoich snów”, „Przytul mnie”
1981 „Taniec w słońcu”, „Królowie życia” instrumental
1981 „Wejdź siostro”
1981 „Victoria Hotel”, „Open-air remembrance”
1982 „Spring in Poland”, „Dance in the sunshine”
1983 „Inwazja z Plutona”, „Nie ma jak szpan”
1983 „Linia życia”, „Komputerowe serce”
1984 „Słodkiego miłego życia”, „Nie ma zysku”
1986 „You are wrong” (także na maksisinglu w wersji „extended”, co było dużą rzadkością wśród polskich wykonawców).

źródło: wikipedia

01 marca, 2017 0

28 lutego 2017

Prince

Prince, właściwie Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, stan Minnesota) – amerykański muzyk rockowy. Prince jest przedstawicielem takich stylów jak soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock i wielu innych. Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. Choć najczęściej postrzegany jest jako wokalista i gitarzysta, Prince z równą łatwością gra także na instrumentach klawiszowych i perkusji, pisze teksty, komponuje i aranżuje, a nawet bywa producentem. Zaliczany jest do największych ekscentryków rockowych. Kontrowersyjnym ubiorem i (ob)scenicznym zachowaniem wykreował swój wizerunek.

Prince jest nie tylko utalentowanym, ale i bardzo płodnym artystą. W swym bogatym dorobku ma setki opublikowanych utworów i – jeśli wierzyć pogłoskom – dużo więcej nagranych, nigdy nie opublikowanych piosenek. W wywiadzie dla kanadyjskiego pisma McLeans w sierpniu 2004 powiedział: I Could write songs every day, but you have to ask yourself, „How many records do you need” (Mógłbym pisać piosenki każdego dnia, ale musiałbyś siebie zapytać: „Ile nagrań potrzebujesz?”).

Prince urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym po klubach i barach Minnesoty w trio The Prince Roger’s Band. Rodzice rozstali się, gdy miał 7 lat. Prince był samoukiem: w dzieciństwie i wieku młodzieńczym samodzielnie opanował grę na kilku instrumentach. Zaczął także komponować i śpiewać, a amatorska taśma demonstracyjna znalazła uznanie producentów firmy Warner Bros., która – jako jedyna – przyjęła ponadto ryzykowny warunek artystycznej niezależności, postawiony przez młodego muzyka.

Zdolności muzyczne Prince’a dorównują jego pracowitości. Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Jest wymagający nie tylko wobec siebie, ale także w stosunku do towarzyszących mu muzyków, z którymi, zwłaszcza w swoich słynnych studiach Paisley Park stworzył fascynujący, różnorodny, a przy tym spójny materiał. Najdłużej współpracował z grupą The New Power Genaration (występującą także pod nazwą NPG Orchestra). Jej lider, Tommy Barbarella, był autorem i współautorem muzyki do kilku płyt.

Prince pisał też przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego dorobek stawał się inspiracją dla innych – wersje piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O’Connor czy nawet… Miles Davis (Give Me That Chocolate). Lista sław z którymi nagrywał (a nawet, których utwory produkował, jak w przypadku Chaki Khan) jest długa. Oto niektóre z nazwisk: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Stevie Wonder (w utworze So What The Fuss z 2005). Z najciekawszych artystycznie projektów należałoby wymienić Chakę Khan w utworze Sticky Wicked (z płyty ck, 1988), w którym Prince zagrał obok Milesa Davisa oraz Kate Bush w utworze Why Should I Love You? (z płyty The Red Shoes, 1993).

Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince’a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince (Artysta Poprzednio Znany jako Prince) – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol. Wyrazem protestu Prince’a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem slave (niewolnik) na policzku.

W dorobku artysty jedną z ciekawszych, zwłaszcza wokalnie, płyt jest Lovesexy z roku 1988. Zważywszy rok powstania, wyjątkowa dojrzałość Lovesexy zastanawia, przez co tym bardziej warta jest odnotowania. Płytę wyróżnia także okładka, na której Prince sfotografował się… nago. Innym zaskoczeniem jest brak podziału płyty na poszczególne utwory (w edycji na rynek amerykański).

Wierni fani nigdy nie zapomną roku 1996, w którym Prince dosłownie zasypał ich swoimi płytami. Najważniejszą z nich był pierwszy potrójny album w dyskografii Prince’a – Emancipation – zawierający bardzo obszerny (trzygodzinny), zróżnicowany stylistycznie i aranżacyjnie materiał – sprzedawany ponadto w cenie pojedynczej płyty. Co więcej: album ten był pierwszym oficjalnym wydawnictwem, jakie ukazało się bez udziału Warner Bros. (produkcja: NPG Records, dystrybucja: EMI).

W 1996 została także wydana inna nietypowa w dorobku Prince’a płyta: chaos & disorder – bardzo rockowa, chropowata i ostra, jednak spójna brzmieniowo. Mimo zaskakującej adnotacji na okładce:
Originally intended 4 private use only, this compilation serves as the last original material recorded by [„love symbol”] 4 Warner Brothers records…

…płyta nie była „ostatnia”, bowiem w 1999 roku ukazała się jeszcze jedna, tym razem rzeczywiście ostatnia kompilacja z prywatnych zbiorów artysty (kończąca zobowiązania Prince’a wobec Warner Bros.) – The Vault… Old Friends 4 Sale. Płyta zawierała muzycznie odmienny, lecz co najmniej równie interesujący i wartościowy materiał, obejmujący lata 1985-1994.

Po paru słabszych latach, w których wielbiciele twórczości Prince’a tracili nadzieję na powrót ich idola do wielkiej formy, przyszło kolejne zaskoczenie: Prince wszedł w XXI wiek nowymi nagraniami, zwłaszcza wydaną w roku 2004 bardzo dobrze przyjętą płytą Musicology oraz 3121 (marzec 2006). W nagraniu tej pierwszej udział wzięła popularna saksofonistka jazz-rockowa Candy Dulfer). Najnowsze płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy (wulgaryzmy).

Muzyka filmowa

W dyskografii Prince’a muzykę filmową zawierają następujące krążki (lista niekompletna):
Purple Rain (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
Parade (1986, do filmu Under the Cherry Moon w reż. Prince’a)
Sign 'O’ the Times (1987, do filmu w reż. Prince’a będącego zapisem koncertu)
Batman (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
Graffiti Bridge (1990, do filmu w reż. Prince’a będącego kontynuacją Purple Rain)
Music From The Motion Picture „Girl 6” (1996, do filmu w reż. Spike’a Lee)

W najsłynniejszym, para biograficznym Purple Rain, Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy megaprzebój.

Na DVD film Purpurowy deszcz w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005 roku. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu Batman. Druga płyta zawiera teledyski silnie nawiązujące do filmu oraz inne ciekawe dodatki.

Artystyczna jakość filmów z muzyką Prince’a dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoclipów, w których ubiory i scenografia nadmiernie eksploatują estetykę kiczu. Na szczęście, z perspektywy czasu muzyka broni się sama.
Na wielu płytach powtarza się informacja Produced, arranged, composed and per4med by Prince (na niektórych słowo „Prince” zastępuje love symbol) uzupełniana czasem nazwą współpracującej grupy muzyków …and The Revolution (do ok. 1986) i …with The New Power Generation.

Prince zmarł 21 kwietnia 2016 w Chanhassen (USA). Artysta zmarł w wieku 57 lat. Zdaniem policji nie była to samobójcza śmierć.

Dyskografia

1978 For You
1979 Prince
1980 Dirty Mind
1981 Controversy
1983 1999
1984 Purple Rain
1985 Around the World in a Day
1986 Parade
1987 Sign 'O’ the Times (album podwójny)
1987 The Black Album (oficjalnie wydany dopiero w 1994)
1988 Lovesexy
1989 Batman
1990 Prince New Power Generation (6 utworów – „for the world outside of the U.S.”)
1990 Graffiti Bridge
1991 Diamonds and Pearls
1992 Secret Gig (nieoficjalny, podwójny album koncertowy)
1992 („Love Symbol” Album)
1993 The Hits/The B-Sides (album potrójny kompilacyjny)
1993 Goldnigga (jako New Power Generation)
1994 The Beautiful Experience (jako love symbol)
1994 Come
1995 The Gold Experience (jako love symbol)
1995 Exodus (jako New Power Generation)
1996 Music From The Motion Picture Girl 6
1996 Chaos & Disorder (jako love symbol)
1996 Emancipation (jako love symbol, album potrójny)
1997 Crystal Ball (jako love symbol, album potrójny)
1998 New Power Soul (jako New Power Generation)
1999 The Vault… Old Friends 4 Sale
1999 Rave Un2 the Joy Fantastic (jako love symbol)
2000 Rave In2 the Joy Fantastic
2001 The Very Best Of Prince (kompilacja)
2001 The Rainbow Children
2002 One Nite Alone…
2002 One Nite Alone… Live! (pierwszy oficjalny album koncertowy, potrójny)
2003 Xpectation
2003 C-Note (download only album)
2003 N.E.W.S (4 utwory instrumentalne)
2004 The Chocolate Invasion (download only album)
2004 The Slaughterhouse (download only album)
2004 Musicology
2006 3121
2006 Ultimate
2007 Planet Earth
2009 Lotusflow3r
2009 MPLSound
2010 20Ten
2013 3rd Eye Girl (nagrany z 3rd Eye Girl)
2014 Plectrum Electrum (nagrany z 3rd Eye Girl)
2015 The Truth
2015 HITnRUN Phase One
2015 HITNRUN Phase Two

materiał źródłowy wikipedii

28 lutego, 2017 0