Header

Italo-Disco

20 lutego 2017

Laban

Duet Laban, wywodzący się z Danii, działał w latach 1982-1988, a tworzyli go Lecia Jonsson (ur. 18.09.1948 r. w Avedore) i Ivan Pedersen (ur. 22.04.1950 r. w Jebjerg, Salling).
Ivan Pedersen był uznanym duńskim kompozytorem, wokalistą, perkusistą i producentem muzycznym, który w trakcie swojej ponad czterdziestoletniej kariery muzycznej wydał ponad 20 albumów. Nagrywał płyty między innymi ze swoim pierwszym zespołem McKinleys, potem był Laban, Backseat, Moonjam, Ivan & The Smallwonders, komponował i produkował nagrania dla innych artystów, oraz płyty solowe. Śpiewał także chórki dla takich wykonawców jak La Toya Jackson, Sanne Salomonsen, Henning Stark, Elisabeth, Allan Olsen, Lene Siel, Poul Krebs, Anne Linnet, Big Fat Snake, Pretty Maids, Moonjam, Dr. Hook. To również laureat kilku nagród, w tym najważniejszej nagrody duńskiego przemysłu muzycznego, DMA, czyli duńskiej Grammy (którą zdobył w roku 1996).
Lecia Jonsson związana była z zespołami Lecia & Lucienne (który to tworzyła ze swoją młodszą siostrą), The Scarlets i oczywiście Laban. W latach 60′ koncertowała z zespołami The Treffters, The Meteors i The Telstars. Od roku 1988 Lecia prowadziła karierę solową, ale z mieszanym powodzeniem, a około roku 1992 zdecydowała się wycofać z publicznego świata i działać tylko jako kompozytorka. Od czasu do czasu przypomina o sobie śpiewając w chórkach u innych artystów, sporadycznie można ją też jeszcze ujrzeć jako solistkę.
Lecia i Ivan zadebiutowali w duecie Laban w roku 1982 coverem przeboju Ricchi e Poveri „Sara Perche Ti Amo” nagrywając go po duńsku jako „Hvor ska’ vi sove i nat” („Gdzie będziemy dzisiaj spać?”). Utwór stał się od razu wielkim hitem (milion sprzedanych egzemplarzy!). Inne duńskojęzyczne przeboje duetu, to „Jeg Ka’ Li’ Dig Alligevel”, „Helt Perfekt” .
Międzynarodowy sukces dla duetu Laban przyszedł w roku 1985, wraz z nagraniem anglojęzycznej wersji znakomitej piosenki „Kold som is” – „Love in Siberia”. Singiel poparty świetnym videoklipem z akcją z miejsca stał się sporym hitem, gdzie spędził kilka tygodni na listach przebojów zarówno w Wlk. Brytani, jak i w USA. Zaowocowało to albumem Caught by Surprise (85′). Zespół pojawił się na listach przebojów także w krajach Skandynawii, Azji Wschodniej i Ameryce Łacińskiej. W sumie longplay Duńczyków został odnotowany aż w 36 krajach.
Wspomniana płyta zawierała również single „Donna Donna” i „Ch-Ch-Cherrie”, co pozwoliło duetowi wydać drugi międzynarodowy album w roku 1987 zatytułowany Roulette. Krążek ten był już bardziej rockowo-popowy i niestety przepadł na listach przebojów. W tym samym roku oboje nagrali singiel z coverem przeboju Dusty Springfield, „I Close My Eyes and Count to Ten”.
Po udanym dla duetu Laban tournee w Szwecji, w roku 1988, drogi i Lucii i Ivana rozeszły się.

20 lutego, 2017 0

20 lutego 2017

Mike Mareen

Mike Mareen urodził się 9 listopada 1949 roku w Berlinie a dorastał w Luneburg w Niemczech. Swoje pierwsze doświadczenia muzyczne zbierał jako perkusista zespołu „Cementery Institution”, z którym występował m.in. w legendarnym Star Club w Hamburgu.
Historia jego solowej kariery muzycznej zaczyna się w 1974 roku. Wtedy to nakładem wytwórni Auditon ukazał się pierwszy solowy singiel opatrzony nazwiskiem Mike Mareen a zatytułowany „FÜR DICH FANG ICH HEUT’ EIN NEUES LEBEN AN”. Ta sentymentalna ballada nie odniosła sukcesu, ale przy jej produkcji Mike nawiązał znajomość, która miała dopiero zaowocować. Wtedy też spotkał późniejszego współkompozytora swoich wielkich hitów z lat 80 – Chrisa Evansa Ironside.

Kolejne próby odniesienia sukcesu Mareen podjął w 1975 roku we współpracy z niemiecką EMI. Jego własna produkcja zatytułowana „WO BIST DU GESTERN GEWESEN” stała się przebojem komercyjnym i radiowym, otwierając Mareenowi drogę do popularnych programów telewizyjnych.
W 1976 roku w wyniku współpracy z wytwórnią CBS pojawił się na rynku kolejny singiel „MAMA LEONE”, z którym jest związana niezwykle ciekawa historia, ale o tym „3 lata później”. Niestety ten singiel przechodzi bez większego zainteresowania a wręcz zostaje zbojkotowany przez stacje radiowe z powodu niepopularnego tekstu piosenki.
Mareen jednak nie poddaje się. Kolejny singiel ukazuje się kilka miesięcy później. Producenci tym razem starają się wejść na rynek z bardzo neutralną piosenką o tytule „ENGLAND ENGLAND”. W tym czasie artysta nagrywa w towarzystwie takich muzyków jak Tissy Thiers czy Dicky Tarrach, którzy później w latach 80 utworzą grupę MOTI SPECIAL.

Rok 1977 niestety również nie przynosi większych sukcesów. Kolejny singiel pojawia się dopiero w 1978 roku. „SUNSHINE OF YOUR SMILE” to pierwszy sukces międzynarodowy. Singiel ukazuje się w 15 krajach. Tym razem młody wokalista i producent postanawia pójść za ciosem i w niedługim czasie pojawia się kolejny kandydat na hit „HEY GALAXY MAN” z utworem „REACH FOR THE SKY” na stronie B. Modna tematyka niestety nie dają rady konkurencji w postaci Boney M czy Goombay Dance Band i singiel zyskuje popularność tylko na terenie Niemiec.

W 1979 roku Mike Mareen ma już ugruntowaną pozycję na niemieckim rynku. Wtedy też pojawia się pierwszy hit, który oprócz sukcesu komercyjnego jest ogromnym hitem niemieckich dyskotek. Wraz z sukcesem singla „HERE COMES THE MUSIC” przychodzi trasa koncertowa po Niemczech i kolejne wizyty w telewizyjnych show. Bez echa nie przeszła również piosenka ze strony B – „FOR YOU”, która równie często co strona A odtwarzana była w radio i dyskotekach.
Nadchodzące miesiące przynoszą Mike’owi zaskoczenie i chyba rozczarowanie. Oto nagle na rynku znów pojawia się singiel „MAMA LEONE” ale tym razem w wykonaniu Bino, włoskiego wokalisty, który w Hamburgu w tym czasie szuka szczęścia. Rainer Felsen – szef PINO MUSIC wybrał tę piosenkę dla Bino zupełnie przypadkowo. Jednak niespodziewanie „MAMA LEONE”, która 3 lata wcześniej w wykonaniu Mareena była zupełną klapą, staje się przebojem międzynarodowym. We Włoszech i Austrii staje się numerem 1 a w Niemczech i innych krajach Europy znajduje się w pierwszej dziesiątce, żeby po ponad półrocznym pobycie na listach przebojów uzyskać sprzedaż 16 milionów egzemplarzy.
W tym czasie wytwórnia CBS, która jest właścicielem „MAMA LEONE” w wykonaniu Mike’a Mareena natychmiast wypuszcza na rynek re-edycję tego singla, z zaznaczeniem na okładce, że jest to wykonanie oryginalne (ORIGINAL VERSION) a Bino zaśpiewał tylko cover tej piosenki. Niestety mimo tego zabiegu to Bino wygrywa ten pojedynek. Do dziś piosenka ta należy do czołówki największych niemieckich hitów wszechczasów. Niestety nie za sprawą Mike’a Mareena.
Nie przeszkadza to jednak artyście w kontynuowaniu swojej kariery. Jeszcze w 1979 roku pojawia się singiel nowej formacji Mike’a o nazwie NIGHT AND DAY zatytułowany „DANCING DOWN IN EGYPT” z utworem „PLEASE GIVE HIM A CHANCE” na stronie B. Zaraz potem Mike zakłada swoją własną wytwórnię płytową, która odziedziczy nazwę po tej właśnie grupie jednego przeboju.
Pod koniec tego niesamowitego dla Mareena roku pojawia się pierwszy singiel sygnowany przez NIGHT’n’DAY Records. Mowa tu o duecie MAX X, w którego skład wchodzą Mike Mareen oraz najsłynniejsza w owym czasie niemiecka tancerka go-go – Andżelika. Ich wspólne nagranie „I LIKE IT” staje się przebojem w Niemczech.
Następne 2 lata Mike poświęca na rozkręcanie biznesu i produkcję oraz wsparcie młodych artystów. Kontynuuje współpracę z Chrisem Evansem Ironside, rozpoczyna również współpracę z Luisem Rodriguezem i jego podopieczną Lian Ross w tym czasie występującą jako Josy, z którymi zna się od 1975 roku. Ponadto Mike nawiązuje kontakty z rosnąca w siłę wytwórnią ZYX, która później w 1986 roku stanie się współwydawcą i dystrybutorem jego produkcji. Na swoje kolejne solowe single Mike każe czekać aż do roku 1983, kiedy to na rynku pojawia się taneczny cover przeboju Simona & Garfunkela – „Cecilia”, z wyjątkowo podobnym w aranżu nagraniem „Midnight Runners” na stronie B. „CECILIA” przyjmuje się w klubach, dlatego niedługo potem pojawia się druga edycja tego singla z remiksem. Rok później Mareen uderza jeszcze mocniej w klubowe brzmienia a single „HERE I AM” oraz „DANCING IN THE DARK” stają się przebojami dyskotek. Nowe brzmienie, nowatorskie aranżacje, elektronika, vocodery i porywający rytm jego nowych utworów znów otwierają mu drogę do europejskich list przebojów. Dziś „DANCING IN THE DARK” należy do standardów europejskiej muzyki klubowej lat 80. W roku 1985 pojawia się pierwszy długogrający album: „DANCE CONTROL”. Promujące go kolejne single „DOUBLE TROUBLE” oraz remiks nagrania „HERE I AM” nawiązują brzmieniem do „DANCING IN THE DARK”, za które odpowiedzialny jest między innymi właśnie Luis Rodriguez, w owym czasie uważany za mistrza aranżacji.
Jednak największy zwrot w karierze Mike’a przynosi rok 1986. Za sprawą kompozycji dotychczas nie współpracujących z Mareenem autorów przeboju Latin Lovera – „CASANOVA ACTION”, Thomasa Weissa, Petera Lacka, Huberta Kemmlera i Boba Divine noszącej tytuł „LOVE SPY” Mike podbija listy przebojów całego globu. Ta eksplodująca nowoczesnymi efektami oraz niewiarygodnie elektryzującym brzmieniem piosenka staje się przebojem nie tylko w Europie, ale również w całej Azji i Ameryce. Szybko powstaje remix tego nagrania i pojawia się na składance „THE BEST OF ITALO DISCO”. Za sprawą firmy ZYX, Mike Mareen staje się, chcąc nie chcąc, gwiazdą najmodniejszego wówczas dyskotekowego nurtu. Wkrótce również za sprawą firmy ZYX ukazuje się na rynku kompaktowa wersja albumu „DANCE CONTROL”, która zawiera zremiksowane, maxi singlowe wersje utworów z albumu winylowego. Kolejne 2 lata to pasmo samych sukcesów, głównie jednak w Niemczech i niektórych krajach Europy. Single „AGENT OF LIBERTY”, „DON’T TALK TO THE SNAKE” i „STAND UP” promują kolejny album – „LET’S START NOW”. W dyskotekach furorę robi również „POWERPLAY MIX” – druga strona singla „DON’T TALK TO THE SNAKE”. W niedługim czasie od pojawienia się drugiego albumu Mike znów zaskakuje nową dawką energetycznej mieszanki „LADY ECSTASY”. Na singlu tym również można znaleźć długą wersję bardzo dobrego utworu „HEAVY WATER”. W latach 1986 i 1988 Mike Mareen współpracuje z wieloma kompozytorami i producentami. W jego teamie znajdują się między innymi takie gwiazdy jak Cay Hume czy Axel Breitung, z którymi wspólnie produkuje przeboje Shipry.
W 1988 roku kończy się w Niemczech moda na italo disco, w związku z czym również i na muzykę Mike’a Mareena. Próby dopasowania się do nowego trendu House z pomocą Axela Breitunga niestety nie dają spodziewanych rezultatów. Singiel „RIGHT INTO MY HEART” nie odnosi rynkowego sukcesu. Również inne produkcje z wytwórni Night’n’Day Records nie dają sobie rady z konkurencją. Nadchodzą lata ciszy i znudzenia muzyką italo disco. Na rynek muzyczny coraz mocniej wkracza muzyka house i techno, Mareen znika ze sceny.

Kolejne próby walki o miejsca na listach przebojów pojawiają się dopiero w 1994 roku. Wtedy to nadchodzi pierwsza fala coverów i odkurzania starych przebojów z lat 80. Grupa CARDENIA odkurza w tym czasie największe szlagiery italo disco, na listy przebojów powraca grupa SILENT CIRCLE a także ROSE LAURENS z odświeżoną wersją hitu „AFRICA”. Mike Mareen postanawia nagrać i zaaranżować od nowa swój hit „LOVE SPY”. Na rynek wchodzi singiel „LOVE SPY/BACK TO SPY”. Niestety produkcja ta nie należy do udanych. Nowy remiks nie oddaje ani klimatu starej wersji ani też nie dorównuje nowym produkcjom europejskim. Znów nastaje cisza. Kolejną próbę „wskrzeszenia” gwiazdy podejmuje DJ Shah na zlecenie wytwórni ZYX. I tak w 1997 roku na rynku pojawia się singiel „DANCING IN THE DARK” z remiksami w rytmie house.
Płyta sprzedaje się dobrze a DJe chętnie grają ją w klubach bo remiks rzeczywiście wyprodukowano na bardzo przyzwoitym poziomie. Niestety nie wpływa to na wzrost popularności innych piosenek Mike’a ani też wzrost zainteresowania samym wykonawcą, dlatego projekt nie jest kontynuowany.
Pod koniec 1999 roku Mike Mareen podejmuje kolejne próby powrotu na listy z całkiem nowym utworem „TV Talk 2000” nawiązującym brzmieniowo do muzyki dream house. Niestety i to nagranie poza lokalnym zainteresowaniem nie trafia ani do klubów ani też na listy przebojów.

Gdyby nie polscy fani, Mike zapewne zrezygnowałby wtedy z czynnego udziału w showbiznesie. Jednak to w Polsce w 2002 roku odbył się pierwszy, po wielu latach nieobecności na scenie, koncert artysty zorganizowany przez witrynę italo.top.pl. Niesamowita atmosfera oraz gorące powitanie, jakie zgotowali Mareenowi organizatorzy i fani skłoniły artystę do kolejnej próby powrotu na scenę i listy przebojów. Do dziś w wielu wywiadach i wypowiedziach Mike wspomina swoją wizytę w Polsce z czego jesteśmy niezmiernie dumni.

Na fali ogromnej popularności muzyki lat 80, która trwa nieprzerwanie od 1998 roku (ma to ścisły związek z powrotem Modern Talking) i wciąż powracających w coraz to nowszych aranżacjach kolejnych hitach italo i euro disco Mike Mareen wydaje swój kolejny album „DARKNESS AND LIGHT” zawierający zarówno remiksy starych nagrań jak i całkiem nowe kompozycje. Promującym singlem jest oczywiście „LOVE SPY reloaded 2004”. Mareenowi przy produkcji tym razem towarzyszy dwójka niemieckich DJów ukrywających się pod pseudonimem DA FREAKS.
W specjalnym ukłonie dla fanów, dzięki którym Mike nadal jest w biznesie udostępniona została opcja zakupu płyty opatrzonej autografem artysty wprost z jego oficjalnej strony www.
W związku z promowaniem nowego albumu Mike koncertował niedawno w Dreźnie, pokazując, że jest jednym z tych artystów, którzy doskonale się trzymają bez względu na wiek.

tekst źródłowy pochodzi ze strony top80.pl

20 lutego, 2017 0

20 lutego 2017

Baltimora

Baltimora to włoski projekt muzyczny z gatunku pop i italodisco. Twarzą Baltimory, którą znamy był tancerz i piosenkarz Jimmy McShane, który urodził się w Irlandii Północnej, 23 maja 1957 roku w Londonberry . Historia Jimmy’ego związana jest ściśle z Baltimora, chociaż należy sprostować, że wszystkie kompozycje i śpiew to działo włoskiego muzyka i producenta Maurizio Bassi’ego z Mediolanu.
Jimmy McShane swoje dzieciństwo spędził w rodzinnym mieście, na tętniącej życiem ulicy „Street Terrace”. Wywodził się z rodziny robotniczej o konserwatywnych poglądach. Już od młodzieńczych lat Jimmy zaczął poznawać i rozwijać swój talent artystyczny.

W społeczności gejowskiej, Jimmy znany był pod pseudonimem „Ruby”. Kiedy przyznał otwarcie swój homoseksualizm, rodzina odwróciła się od niego. Decyduje się wówczas aby jego kariera artystyczna ukierunkowała się muzycznie. Po dwóch publicznych występach zostaje dostrzeżony przez Maurizio Bassi’ego i zaczyna swoją przygodę muzyczną pod nazwą Baltimora. W 1984 roku wykorzystuje swoją szanse nagrywając singiel „Tarzan Boy” utrzymany w elektronicznym brzmieniu i stylizowany na modny wówczas styl „italodisco”. Przebój ten zdobył ogromną popularność osiągając 3 miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Na fali wielkiej popularności „Tarzan Boy” w Europie, firma EMI decyduje się wydać go na singlu w Stanach Zjednoczonych docierając tam na 13 miejsce uwczesnej listy najlepiej sprzedających się singli. Utwór ponadto lansowano kolorowym videoclipem w stylu komiksu.
Tego samego roku ukazuje się pierwszy album zatytułowany „Living In The Background”, z którego wybrano jeszcze dwa inne single „Woody Boogie”, który bardzo przypominał premierowy hit „Tarzan Boy” oraz „Chinese Restaurant”, ten ostatni bez większych sukcesów.

W roku 1987 roku Baltimora pokazuje się z nowym albumem „Survivor In Love”, skierowanym głównie na rynek włoski. Z tego albumu pochodzą dwa single, tytułowy „Survivor In Love” oraz „Key Key Karimba”. Jednak płyta nie odnosi żadnego sukcesu i niemal zostaje niezauważona. Jak się okazało była to jego ostatnia praca w karierze muzycznej bowiem 28 marca 1995 roku Jimmy odchodzi z tego świata po długiej walce i powikłaniach choroby AIDS.
Mimo tak szybkiej śmierci jego wielki hit „Tarzan Boy” pozostał żywy aż po dzisiejsze dni i wykorzystywany jest przez wielu artystów i djów, którzy stworzyli wiele remixów tego przeboju. W roku 2003 ukazała się reedycja albumu „Living In The Background”, natomiast „Tarzan Boy” został wykorzystany w kampanii reklamowej Coca Coli Light.

Allbumy:

1995 Living In The Background
1986 World Re-Mix
1987 Survivor In Love
2003 Living in the Background (reedycja CD)

Single:

1984 Tarzan Boy
1985 Living In The Background
1985 Woody Boogie
1985 Chinese Restaurant
1987 Call Me In The Heart Of The Night
1987 Global Love
1987 Key Key Karimba

źródło: lacoctelera.net (tłumaczenie: Arti), także discogs.com, korekty: ejtisman dla RM80.pl

20 lutego, 2017 0

18 lutego 2017

Kristian Conde

Urodził się 9 czerwca 1960 roku we Francji. Jako młody chłopak przenosi się do Barcelony, gdzie szuka szczęścia jako model i piosenkarz. W 1986 roku poznaje David’a Lyme. Spotkanie to miało ogromne znaczenie do kariery Kristiana bowiem skomponowany przez Davida Lyme utwór „Dolce Vita” staje się w 1986 roku przebojem dyskotek na całym europejskim kontynencie. Dzięki temu nawet po latach, to właśnie Kristian Conde kojarzony jest z tym przebojem, mimo, że David Lyme również zamieścił ten numer na swoim albumie solowym. Utwór początkowo miał być tylko hołdem dla przeboju Ryan’a Paris o tym samym tytule, wydanym w 1983 roku.

Na tym właściwie można byłoby zakończyć opowieść o Kristianie Conde, gdyby nie odrodzenie się nurtu New Generation Italo-Disco. Wówczas Kristian zostaje zaproszony na organizowaną w Polsce imprezę Italo Spain w 2014 roku. Odwiedza Warszawę, aby zaśpiewać swój przebój na żywo. Zostaje dość entuzjastycznie przyjęty i wkrótce po tym wydarzeniu Kristian Conde podejmuje decyzje o powrocie do muzyki. W 2014 roku pisze tekst do nowej piosenki „Forbidden Game”. Utwór zostaje wydany na płycie winylowej przez hiszpańską wytwórnię Five4It Records, a na stronie B singla nagrano nie mniej udaną kompozycję „It’s A Dream”, która czekała w szufladzie Kristiana od dłuższego czasu.  Jest też gościem Sthlm Italo Party w 2014 roku co owocuje coraz większą popularnością artysty. Jeszcze tego samego roku nagrywa piosenkę „Disco Come Back” w duecie z nowo wschodzącą gwiazdą disco z Rosji. – Margo. Rok później, w 2015 roku podejmuje krótką współpracę z innym producentem i kompozytorem – Tonym Costa. Owocem tej współpracy jest nagrany utwór „Light In The Dark”. Niestety panowie Costa i Conde nie dogadali się co do praw do utworu i sprawa otarła się o sąd. Niemniej jednak utwór początkowo nagrany dla Kristiana Conde finalnie zaśpiewał Ryan Paris, a Kristian stracił prawo do jego publikacji pod swoim nazwiskiem.  Mimo wszystko zamieszanie wokół jego osoby sprawiło, ze został dostrzeżony przez producentów TQ i wspólnie nagrywają odnowioną wersję przeboju „Dolce Vita”. Znów utwór ukazuje się jedynie na solowym albumie TQ. W 2015 roku Kristian nagrywa EP-kę „Oblivion”, jednak oficjalnie produkcja nie została wydana przez żadną wytwórnię. Od początków 2016 roku powołuje do życia projekt Komgo, wraz z Inmą Gomes y Wanlu Lara. Wspólnie nagrywają kolejne utwory, oparte bardziej na muzyce klubowej, nowoczesnym brzmieniu elektronicznym.
Okazuje się, że Kristian Conde nie pożegnał się jednak z muzyką Italo-Disco bowiem 8 września 2018 roku ukazuje się vinyl The Spark nakładem Vintage Pleasure Boutique z Polski. Autorem nagrania jest Rafał Lachmirowicz.

Pozostaje pytanie, czy doczekamy się końcu oficjalnie wydanego albumu z udziałem Kristiana Conde, który raczej zapadnie fanom muzyki dyskotekowej na zawsze ze swoim „Dolce Vita” zaśpiewanym w 1986 roku.

opracowanie: Artur Góralczyk dla RM80.pl

18 lutego, 2017 0

18 lutego 2017

The Flirts

The Flirts, żeńskie trio wokalne nurtu muzyki Dance i Italo Disco pochodzące ze Stanów Zjednoczonych. Istniało w latach 1982-1990, a największe ich sukcesy muzyczne przypadają na pierwszą połowę dekady lat osiemdziesiątych!
Zespół ten utworzony przez amerykańskiego producenta Bobby’ego Orlando (Robert Philip Orlando, znany również jako „Boby O”).
Skład grupy często ulegał zmianie z każdym nowym albumem pojawiały się nowe twarze. Zawsze były to trzy pięknej urody, seksowne dziewczyny.
Ich imiona (pseudonimy?) to: w 1982 – Andrea, Holly i Rebecca, w 1983 – Christina, Debby i Holly, w 1984 – Debby, Christy, Christina, w 1985 – Tricia, Debby, Christina, w 1986 – Geri, Christina, Debby.
Wielu ludzi, fanów zastanawiało się kim były te kobiety dlaczego i jak często się zmieniały? Jednak nie miało to większego znaczenia, ponieważ w typowy dla grup muzyki disco tamtego okresu sposób The Flirts składało się w rzeczywistości z dwóch zespołów – pierwszy to atrakcyjne modelki śpiewające na scenie z playbacku, drugi, to grupa zawodowców, bezimiennych wokalistów i muzyków tworzących właściwą muzykę!
Ci drudzy kierowani byli w wypadku The Flirts właśnie przez Bobby’ego Orlando i dlatego dziś można napotkać opinie, że prawdziwy zespół The Flirts, to w rzeczywistości Bobby Orlando, a śpiewające na scenie atrakcyjne kobiety trudno w rzeczywistości nazwać prawdziwym zespołem!
Tylko jedna z pań Christina, która w grupie występowała ponad 5 lat, zrobiła w latach późniejszych karierę i w historii gatunku muzyki Italo Disco odniosła znaczące sukcesy, a fanom gatunku Italo znana jest jako Linda Jo Rizzo!!!
Pierwszy album zespołu 10c a Dance ukazał się w 1982 roku, a piosenka „Passion” stała się od razu światowym megahitem.
Kolejnymi udanymi nagraniami, które święciły triumfy na parkietach światowych dyskotek były „Helpless”, „With I Only Wanna Be With You”.
Największym sukcesem płytowym zespołu był album Blondes Brunettes & Redheads z roku 1985 z którego wydano 3 single „Voulez-Vous”, „You And Me”, „New Toy” , który z sukcesem sprzedał się w Stanach Zjednoczonych, Europie i Kanadzie.
Po roku 1985 złotej dekady lat 80′ Bobby Orlando niestety stracił zainteresowanie projektem i zespołem by w niedalekiej przyszłości rozpocząć współpracę z brytyjskim duetem Pet Shop Boys.
Do The Flirts wrócił na początku lat 90′, gdzie zajął się tworzeniem remiksów przebojów grupy z ubiegłych lat.
Tym samym nie udało się już sprawić by zespół odnosił tak wielkie sukcesy jak w połowie lat osiemdziesiątych! Kilka piosenek The Flirts zostało wykorzystanych w ścieżkach dźwiękowych filmów lat 80’… Karate Kid i Dziewczyna z doliny.

Albumy:

1982 10c a Dance
1982 Calling All Boys
1983 Born to Flirt
1984 Made in America
1985 Blondes Brunettes & Redheads
1986 Questions of the Heart
1991 The Best of the Flirts
1992 Take A Chance On Me
1993 Greatest Hits
2002 De Luxe Collection
2013 Flirts Hits Feat. Linda Jo Rizzo – P.A.S.S.I.O.N. (The Remix Album)

Ważniejsze single:

1982 Jukebox (Don’t Put Another Dime)
1982 Passion
1982 Calling All Boys
1982 Jungle Rock
1982 We Just Want to Dance
1982 On the Beach
1991 Miss You
1982 Boy Crazy
1984 Helpless (You Took My Love)
1984 Dancing Madly Backwards
1983 Danger
1985 Voulez-Vous
1985 You and Me
1985 New Toy
1983 Oriental Boy
1986 After Midnight
1986 All You Ever Think About Is (Sex)

z materiałów internetowych opracował ejtismen dla RM80.pl

18 lutego, 2017 0

17 lutego 2017

Righeira

Początków „Righeira”, elektronicznej muzyki w wykonaniu włoskiego duetu trzeba doszukiwać się pod koniec lat 70-tych, kiedy Stefano Rota i Stefano Righi weszli w kontakt ze światem muzyki tworząc swoją własną grupę jeszcze jako studenci liceum naukowego im. Alberta Einstein’a w Turynie.
W trakcie tych pierwszych doświadczeń, początkiem lat 80-tych obaj zdecydowali o dalszej karierze muzycznej i w 1981 roku przybrali artystyczna nazwę „Michael & Johnson Righeira” próbując niejako zasugerować, iż duet tworzy dwóch braci, co jednak nie było prawdą.
W 1983 roku nagrywają pierwszy album „Righeira” dla wytwórni CGD. Z tej płyty wyłowiono pierwszy singiel „Vamos a la playa”, zaśpiewany po hiszpańsku. Nagranie to zawierało prosty i łatwy do zaśpiewania tekst oraz porywający refren. Całość bardzo dobrze przybrane elektronicznym brzmieniem. „Vamos a la playa” stało się wielkim hitem lata we Włoszech, Niemczech, Hiszpanii oraz odbiło się szerokim echem w całej Europie.
W 1984 roku wydany zostaje drugi singiel „No tengo dinero”, który powtórzył sukces pierwszego hitu. W ramach promocji nagrano oryginalny animowany i pełny kolorów teledysk a duet Righeira wygrał znany wówczas festiwal „Festivalbar”. Obie piosenki, które zaśpiewane były po hiszpańsku, w samej Hiszpanii były mocno promowane przez stacje radiowe oraz grane niemal w każdej dyskotece, jednak pomimo tego, że utwór „Vamos a la playa” zanucić potrafił niemal każdy to mało kto pamiętał nazwę zespołu i kojarzył duet „Righeira” ale wówczas była to niemal norma. Wielu wykonawców, którzy w tamtym czasie zdobyli popularność swoimi piosenkami pozostało w anonimacie.
Drugi album zatytułowany „Bambini Forever” duet nagrywa w roku 1985, jednak nie odnosi on większego sukcesu, podobnie jak też kilka innych singli na przestrzeni końca lat 80-tych i początku lat 90-tych. Jednym z bardziej znanych utworów staje się „L’estate sta finendo” z roku 1985. Należy też wymienić singiel „Innamoratissimo”, który został wydany w roku 1986 i zaśpiewany rok później na festiwalu San Remo. Righeira wydaje również takie single jak „Bambini Forever” (1987), „Italians A Go-Go” (1987), „Oasi In Citta” (1987), „Companero” (1988), „Garageamos” (1989) oraz „Ferragosto” (1990).
W roku 1992 duet nagrywa swój trzeci longplay zatytułowany „Uno Zero Centomila”. Album wyprodukowała firma RCA a jedynym singlem była tytułowa piosenka. Do końca lat 90-tych grupa niemal znika ze sceny. Pojawia się jednak w roku 2001, kiedy nagrywają ponownie zremiksowaną wersję „Vamos a la playa”, która później zostaje wydana na płycie „EP2002”. Na fali popularności przebojów lat 80-tych duet ponownie staje na scenie 23 sierpnia 2003 roku. Niemal do obecnej chwili koncertują aby utrzymać się na muzycznej scenie.

źródło: http://quefuede.lacoctelera.net/ (tłumaczenie – Arti dla RM80.pl)

17 lutego, 2017 0

17 lutego 2017

Boys Next Door

Boys Next Door, co w dowolnym tłumaczeniu znaczy Chłopcy z sąsiedztwa? To niemiecki zespół eurodisco założony w 1985 roku w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Grupa składała się z Holgera Flescha, oraz Norberta Endlicha.
Zanim zespół ten zmienił nazwę na Boys Next Door i podpisał kontrakt z wytwórnią Metronome znany był jako H+N. Jako H+N odnosili duże sukcesy w NRD. Nową nazwę nadała im nowa wytwórnia gdyż H+N było nazwą nic nikomu nie mówiącą. Zespół istniał około 5 lat.
Członkowie zespołu myśleli, że na zachodzie uda im się zrobić wielką karierę muzyczną i zarobić dużą kasę, więc przenieśli się w 1987 do RFN. I od tego roku już nie było o nich więcej słychać w Niemczech wschodnich, potraktowano ich tak jakby zmarli.
Zespół nagrał i wypuścił na rynek trzy single „I will follow you”, który to utwór ma w sobie coś takiego, że niesamowicie potrafi „zarazić”. Szybciutko wpada w ucho, bo jest szalenie melodyjny, ale rzecz w tym, że w ogóle nie chce już też potem z tego ucha wypaść. (1987), idealny na tamte czasy „Lady of the night”(„Flick Flack in die Nacht” 1987) w stylu Bad Boys Blue, Modern Talking, oraz chwytliwy, przebojowy, taneczny, naprawdę świetny „Stop watch killer” (1988).
Boys Next Door nigdy nie wydali żadnego albumu ani w NRD, ani w RFN. Jedynie winylowe single i maxisingle.
Dopiero w 2007 roku wytwórnia ESonCD wydała w Rosji album zatytułowany I will follow you. Znalazły się na nim różne utwory zespołu Boys Next Door, w tym utwór tytułowy w wersji zwykłej i tej z maxi-singla.
W latach 80′ panowie z zespołu komponowali i wyadawali pod inną nazwą. W roku 1988 oboj panowie skomponowali jeszcze jeden utwór dla niejakiego Roy Blacka.Wiadomo że Norbert Endlich do roku 2000 pracował jako producent, a w ostatnim czasie wyprodukował ostatni album Inki, która to piosenkarka była również wielką gwiazdą muzyki szlagierowej we wschodnich Niemczech.
Należy tylko żałować że zespół ten nic więcej nie nagrał, bo nagrania ich były mile dla ucha i bardzo melodyjne, tym bardziej że zespół na pewno miał potencjał, o czym świadczy szczególnie wspomniana prześliczna ballada „I Will Follow You”.

Albumy:

2007 I will follow you

Ważniejsze nagrania:

1987 Lady Of The Night
1987 I will follow you
1988 Stop watch killer

17 lutego, 2017 0